klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan
REISVERSLAGEN:
FOTO'S:
ALGEMEEN:
REISVERSLAGEN:
- Deel 1 - Uruguay
- Deel 1 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Chili en Argentinië
- Deel 3 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Uruguay
FOTO'S:
- Deel 1 - Uruguay
- Deel 1 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Chili en Argentinië
- Deel 3 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Uruguay
ALGEMEEN:
REISVERSLAG
CHILI & ARGENTINIË - 2018-19
DEEL 2
CHILI & ARGENTINIË - 2018-19
DEEL 2
30 december 2018 – San Pedro de Atacama (CHI) – Purmamarca (ARG) – 415km (2390m)
Een dag vol uitersten! Zowel in natuur als in gevoel!
Om 7.00 uur liep de wekker al af! Huppa, bed uit, ontbijten en klaarmaken voor vertrek. Koelkast gezellig alleen nog even tanken. Vol is vol en de prijzen hier voor de diesel zijn ook wat leuker dan die in Argentinië. We scoren bij de boulangerie nog even een vers stokbrood en voordat we het weten rijden we in een lekker zonnetje richting de Paso Jama. We hebben trouwens voor deze verharde pas gekozen omdat we geen risico wilden nemen mbt de weersomstandigheden. Wie weet doen wij de Paso Sico nog een andere keer.
In de verte zien we een opstopping. Controle???? Nee de weg is afgezet en er is al langzaam een kleine file aan het ontstaan van vrachtwagens, toeristenbusjes en personenauto’s. Eerst weet niemand wat er aan de hand is maar dan met handen en voetenwerk in diverse talen begrijpen we dat hoog in de bergen de pas sneeuwvrij gemaakt wordt zodat we er door kunnen. Begint al spannend! Na een half uur verschijnt er een sneeuwschuiver – ja hoor,met hier een strakblauw en brandend zonnetje doet het gek aan – en krijgen we groen licht om naar boven te gaan rijden. Dat is even vreemd want allereerst het komende uur zeker geen tegenliggers maar de snelheid waarmee iedereen naar boven gaat verschilt ook nog wel! Maar iedereen heeft begrip voor elkaar en wuiven vriendelijk elkaar goedendag.
Zodra we weer rijden stijgen we ook nog eens flink! De natuur laat zich opnieuw van zijn beste kant zien want we worden weer getrakteerd op de meest fascinerende plaatjes van bergen, vulkanen, laguna’s, kloven en dat allemaal in een spectrum van de mooiste kleuren. Normaal gesproken hadden we hier wel DUIZEND procent van genoten MAAR….. net een half uur onderweg had ik (Ella) in de gaten dat er een sms binnen gekomen was. Waarschijnlijk al toen we allemaal buiten stonden te wachten om weer in beweging te kunnen komen maar ik zag hem nu pas.
Schrikken want in de sms die van onze vrienden Arie en Marga was gekomen, stond dat ze in nood waren ergens onder La Paz in Bolivia door noodweer en dat hun camper in een kloof vaststond en ze door opkomend water zelf net hadden kunnen ontsnappen. De coördinaten erbij en dat ze al geprobeerd hadden contact te leggen met de NL ambassade maar ook dat hun telefoon niet meer werkte.
Daarna meteen een volgende sms dat er hulp geboden werd, camper uitgegraven werd en dat wij even niets hoefden te doen! Jemig…….we hadden eerst een soort paniekgevoel en hevig geschrokken natuurlijk. Gelukkig bleek in ieder geval dat Arie en Marga veilig waren en dat was de hoofdzaak. Het liefst hadden we direct teruggebeld of wat dan ook maar ja, als we hier zelf in de middle of nowhere op een hoge bergpas rijden dan is er echt helemaal geen bereik of wat dan ook. We wisten wel dat er bij de grens (ruim 165km) in ieder geval wifi zou moeten zijn. Dus voorlopig konden we niet anders doen dan gissen……
Dan is het wel zo dat er een schaduw over deze super mooie rit hangt. Uiteraard super genoten van wat wij weer voorgeschoteld kregen. Weer zo mooi en onaards. Het blijft moeilijk te omschrijven maar gelukkig hebben we de foto’s nog om iedereen mee te nemen naar deze mooie plekken.
Ook de kleuren in dit landschap blijven verbazen. Soms zijn het geen 50 tinten grijs maar vele tinten groen, rood of bruin. Te gek wat je hier ziet.
En dan de sneeuw……ja hoor…..in de verte zagen we de witte toppen al verschijnen en op een aantal berghellingen lag tot bijna aan de weg nog wat sneeuw. Maar door de felle zon en de hogere temperatuur smelt de sneeuw voor de zon. De weg was sneeuwvrij en zelfs al weer droog.
We waren inmiddels al ruim boven de 4600m geklommen en dat voel je ook weer behoorlijk. Soms was het tussendoor weer klimmen en dalen, dan weer een grote hoogvlakte met zoutmeren en dan ineens de Paso Jama (4400m) en kort daarna waren we bij de grens.
Wel heel makkelijk want tegenwoordig zitten de douane van zowel Chili als Argentinië in 1 gebouw. Gewoon de lokketten op nummer afgaan. Bij elkaar duurde het wel 5 kwartier omdat wij de pech hadden dat er een bus voor ons was waarbij iedereen zelf alle formaliteiten moet regelen en ook nog eens vakantie drukte.
Maar ach, we hebben de tijd……loket 1 Chili immigration – uitstempelen, loket 2 ernaast Douane – die mevrouw was zeker even lunchen…… dat duurde even voordat ze weer verscheen – en nog wat stempels, TIP inleveren en vriendelijk bedankt. Volgende loket 3 Immigratie Argentinië – paspoorten controle, instempelen enz. dan het laatste loket 4 – Douane voor stempels en heel belangrijk weer een nieuwe TIP (tijdelijke import vergunning eigen auto). Denk nu niet dat je elke keer doorschuift bij de loketten. Bij elk loket staat een kleine rij mensen……. Maar iedereen vrolijk en iedereen in de wacht. Klaar en nu de grens over! We zijn weer in Argentinië!
Als een speer naar het restaurant het wifi, cappuccino en een croissantje. Wifi werkte goed maar helaas kregen we op welke manier dan ook geen contact met Arie en Marga. Balen. Je bent toch erg ongerust.
Wij vervolgen onze route en genieten er toch van! We blijven nog steeds zo rond de 4000m rijden. We hebben wel een zwaar hoofd en zodra je wat te veel doet is dat merkbaar.
In eerste instantie zou het de bedoeling zijn om 2 dagen over de route te doen en ergens op een mooie plaats “wild” te kamperen. We zijn in ieder geval genoeg mooie plekken hiervoor tegen gekomen. Maar omdat we toch graag telefoonontvangst en wifi wilden hebben besloten we al snel om toch vandaag naar Purmamarca door te rijden in de hoop daar meer te kunnen horen. Gelukkig hebben we nog een keer wifi mogelijk bij een klein restaurant vlakbij Susques. Daar drinken we wat en besluiten meteen een warme hap te nemen want als we op bestemming zijn dan weten we wel zeker dat we geen zin meer hebben om te koken na zo’n inspannende dag. Helaas…… geen contact.
Bij Salinas Grandes lopen we nog even over het verblindend witte zoutmeer. Hoge stapels met zout ligt klaar voor transport. Zonder zonnebril op kan je er bijna niet naar kijken. Het blijft fascinerend.
Na dit zoutmeer veranderd het landschap ook meer. De wat steilere bergen in de bekende groen/rood/grijs/oker tinten dienen zich aan. Ook veranderd de blauwe lucht want we zien dat er zich in de verte al wat donkere wolken zich gaan vormen. Er zou inderdaad aan het eind van de dag onweer en regen komen maar waar precies. Dat kan hier op 10km afstand heel verschillend zijn.
We passeren zowel de kloof als de pas van Lipan op 4170m hoogte. Maar wat een uitzichten. Om weer stil van te worden. Daarna is het dalen geblazen en niet een beetje ook. In tientallen scherpe haarspeldbochten slingert de weg zich strak langs de berg naar beneden naar het dal dat op ca. 2500m ligt en rijden we moe het toeristische en stoffige plaatjes Purmamacra in waar we 7 jaar geleden ook zijn geweest.
We besluiten weer op “onze” camping van toen te gaan staan net achter de kerk en de plaza waar alles plaatsvind. Prima plek en we staan er helemaal alleen. Helaas kunnen we maar voor een dag staan omdat ze een dag dichtgaan. Het is niet anders.
Gelukkig wel weer wifi en ja hoor………eindelijk een whatsapp bericht van Arie en Marga met een heel verhaal. Wat hebben zij een geluk gehad! Het had echt super slecht kunnen aflopen. Maar lang verhaal kort….ze waren nu op een camping in La Paz met hun camper! Hulptroepen, pillercat om camper uit de kloof te trekken en bezoek van de consul NL hier in Bolivia. De schik zit er nog goed in. Hoe vaak hoor/lees je de verhalen niet dat er mensen en auto’s meegesleurd worden door water/modderstromen die er plotseling zijn door slecht weer! Verdwaald in een kloof en overvallen door water! Maar wij waren zo blij met dit goede nieuws! Wat een opluchting. We konden met een gerust hart gaan slapen.
Nog een klein rondje door het dorp gelopen wat bekend staat om de bergen waar het tegenaan ligt om de 7 verschillende kleuren. Waanzinnig mooi. Om aan onze vitamine’s te komen nog een groot glas vers geperst sap gedronken op het plein en doodmoe om 21.00 uur ons bed ingedoken……..de dag moet nog even een plaats krijgen met de tegenstellingen en emoties!
Een dag vol uitersten! Zowel in natuur als in gevoel!
Om 7.00 uur liep de wekker al af! Huppa, bed uit, ontbijten en klaarmaken voor vertrek. Koelkast gezellig alleen nog even tanken. Vol is vol en de prijzen hier voor de diesel zijn ook wat leuker dan die in Argentinië. We scoren bij de boulangerie nog even een vers stokbrood en voordat we het weten rijden we in een lekker zonnetje richting de Paso Jama. We hebben trouwens voor deze verharde pas gekozen omdat we geen risico wilden nemen mbt de weersomstandigheden. Wie weet doen wij de Paso Sico nog een andere keer.
In de verte zien we een opstopping. Controle???? Nee de weg is afgezet en er is al langzaam een kleine file aan het ontstaan van vrachtwagens, toeristenbusjes en personenauto’s. Eerst weet niemand wat er aan de hand is maar dan met handen en voetenwerk in diverse talen begrijpen we dat hoog in de bergen de pas sneeuwvrij gemaakt wordt zodat we er door kunnen. Begint al spannend! Na een half uur verschijnt er een sneeuwschuiver – ja hoor,met hier een strakblauw en brandend zonnetje doet het gek aan – en krijgen we groen licht om naar boven te gaan rijden. Dat is even vreemd want allereerst het komende uur zeker geen tegenliggers maar de snelheid waarmee iedereen naar boven gaat verschilt ook nog wel! Maar iedereen heeft begrip voor elkaar en wuiven vriendelijk elkaar goedendag.
Zodra we weer rijden stijgen we ook nog eens flink! De natuur laat zich opnieuw van zijn beste kant zien want we worden weer getrakteerd op de meest fascinerende plaatjes van bergen, vulkanen, laguna’s, kloven en dat allemaal in een spectrum van de mooiste kleuren. Normaal gesproken hadden we hier wel DUIZEND procent van genoten MAAR….. net een half uur onderweg had ik (Ella) in de gaten dat er een sms binnen gekomen was. Waarschijnlijk al toen we allemaal buiten stonden te wachten om weer in beweging te kunnen komen maar ik zag hem nu pas.
Schrikken want in de sms die van onze vrienden Arie en Marga was gekomen, stond dat ze in nood waren ergens onder La Paz in Bolivia door noodweer en dat hun camper in een kloof vaststond en ze door opkomend water zelf net hadden kunnen ontsnappen. De coördinaten erbij en dat ze al geprobeerd hadden contact te leggen met de NL ambassade maar ook dat hun telefoon niet meer werkte.
Daarna meteen een volgende sms dat er hulp geboden werd, camper uitgegraven werd en dat wij even niets hoefden te doen! Jemig…….we hadden eerst een soort paniekgevoel en hevig geschrokken natuurlijk. Gelukkig bleek in ieder geval dat Arie en Marga veilig waren en dat was de hoofdzaak. Het liefst hadden we direct teruggebeld of wat dan ook maar ja, als we hier zelf in de middle of nowhere op een hoge bergpas rijden dan is er echt helemaal geen bereik of wat dan ook. We wisten wel dat er bij de grens (ruim 165km) in ieder geval wifi zou moeten zijn. Dus voorlopig konden we niet anders doen dan gissen……
Dan is het wel zo dat er een schaduw over deze super mooie rit hangt. Uiteraard super genoten van wat wij weer voorgeschoteld kregen. Weer zo mooi en onaards. Het blijft moeilijk te omschrijven maar gelukkig hebben we de foto’s nog om iedereen mee te nemen naar deze mooie plekken.
Ook de kleuren in dit landschap blijven verbazen. Soms zijn het geen 50 tinten grijs maar vele tinten groen, rood of bruin. Te gek wat je hier ziet.
En dan de sneeuw……ja hoor…..in de verte zagen we de witte toppen al verschijnen en op een aantal berghellingen lag tot bijna aan de weg nog wat sneeuw. Maar door de felle zon en de hogere temperatuur smelt de sneeuw voor de zon. De weg was sneeuwvrij en zelfs al weer droog.
We waren inmiddels al ruim boven de 4600m geklommen en dat voel je ook weer behoorlijk. Soms was het tussendoor weer klimmen en dalen, dan weer een grote hoogvlakte met zoutmeren en dan ineens de Paso Jama (4400m) en kort daarna waren we bij de grens.
Wel heel makkelijk want tegenwoordig zitten de douane van zowel Chili als Argentinië in 1 gebouw. Gewoon de lokketten op nummer afgaan. Bij elkaar duurde het wel 5 kwartier omdat wij de pech hadden dat er een bus voor ons was waarbij iedereen zelf alle formaliteiten moet regelen en ook nog eens vakantie drukte.
Maar ach, we hebben de tijd……loket 1 Chili immigration – uitstempelen, loket 2 ernaast Douane – die mevrouw was zeker even lunchen…… dat duurde even voordat ze weer verscheen – en nog wat stempels, TIP inleveren en vriendelijk bedankt. Volgende loket 3 Immigratie Argentinië – paspoorten controle, instempelen enz. dan het laatste loket 4 – Douane voor stempels en heel belangrijk weer een nieuwe TIP (tijdelijke import vergunning eigen auto). Denk nu niet dat je elke keer doorschuift bij de loketten. Bij elk loket staat een kleine rij mensen……. Maar iedereen vrolijk en iedereen in de wacht. Klaar en nu de grens over! We zijn weer in Argentinië!
Als een speer naar het restaurant het wifi, cappuccino en een croissantje. Wifi werkte goed maar helaas kregen we op welke manier dan ook geen contact met Arie en Marga. Balen. Je bent toch erg ongerust.
Wij vervolgen onze route en genieten er toch van! We blijven nog steeds zo rond de 4000m rijden. We hebben wel een zwaar hoofd en zodra je wat te veel doet is dat merkbaar.
In eerste instantie zou het de bedoeling zijn om 2 dagen over de route te doen en ergens op een mooie plaats “wild” te kamperen. We zijn in ieder geval genoeg mooie plekken hiervoor tegen gekomen. Maar omdat we toch graag telefoonontvangst en wifi wilden hebben besloten we al snel om toch vandaag naar Purmamarca door te rijden in de hoop daar meer te kunnen horen. Gelukkig hebben we nog een keer wifi mogelijk bij een klein restaurant vlakbij Susques. Daar drinken we wat en besluiten meteen een warme hap te nemen want als we op bestemming zijn dan weten we wel zeker dat we geen zin meer hebben om te koken na zo’n inspannende dag. Helaas…… geen contact.
Bij Salinas Grandes lopen we nog even over het verblindend witte zoutmeer. Hoge stapels met zout ligt klaar voor transport. Zonder zonnebril op kan je er bijna niet naar kijken. Het blijft fascinerend.
Na dit zoutmeer veranderd het landschap ook meer. De wat steilere bergen in de bekende groen/rood/grijs/oker tinten dienen zich aan. Ook veranderd de blauwe lucht want we zien dat er zich in de verte al wat donkere wolken zich gaan vormen. Er zou inderdaad aan het eind van de dag onweer en regen komen maar waar precies. Dat kan hier op 10km afstand heel verschillend zijn.
We passeren zowel de kloof als de pas van Lipan op 4170m hoogte. Maar wat een uitzichten. Om weer stil van te worden. Daarna is het dalen geblazen en niet een beetje ook. In tientallen scherpe haarspeldbochten slingert de weg zich strak langs de berg naar beneden naar het dal dat op ca. 2500m ligt en rijden we moe het toeristische en stoffige plaatjes Purmamacra in waar we 7 jaar geleden ook zijn geweest.
We besluiten weer op “onze” camping van toen te gaan staan net achter de kerk en de plaza waar alles plaatsvind. Prima plek en we staan er helemaal alleen. Helaas kunnen we maar voor een dag staan omdat ze een dag dichtgaan. Het is niet anders.
Gelukkig wel weer wifi en ja hoor………eindelijk een whatsapp bericht van Arie en Marga met een heel verhaal. Wat hebben zij een geluk gehad! Het had echt super slecht kunnen aflopen. Maar lang verhaal kort….ze waren nu op een camping in La Paz met hun camper! Hulptroepen, pillercat om camper uit de kloof te trekken en bezoek van de consul NL hier in Bolivia. De schik zit er nog goed in. Hoe vaak hoor/lees je de verhalen niet dat er mensen en auto’s meegesleurd worden door water/modderstromen die er plotseling zijn door slecht weer! Verdwaald in een kloof en overvallen door water! Maar wij waren zo blij met dit goede nieuws! Wat een opluchting. We konden met een gerust hart gaan slapen.
Nog een klein rondje door het dorp gelopen wat bekend staat om de bergen waar het tegenaan ligt om de 7 verschillende kleuren. Waanzinnig mooi. Om aan onze vitamine’s te komen nog een groot glas vers geperst sap gedronken op het plein en doodmoe om 21.00 uur ons bed ingedoken……..de dag moet nog even een plaats krijgen met de tegenstellingen en emoties!
31 december 2018 – Purmamarca – Maimará – 22km (2428m)
Bijna klokje rond geslapen! Nou ja…..met tussendoor wake-ups doordat een hond die het waarschijnlijk leuk vond om af en toe een blaf serenade te geven. Maar oké, toch behoorlijk wat uren gemaakt.
Aangezien we hier niet kunnen blijven vertrekken we rond 10 uur en zetten ToyLa op een bewaakte (en betaalde) parkeerstrook. Een uur kost hier wel 0,25 cent!
Langzaam ontwaakt het dorp en de locals zijn bezig hun koopwaren weer uit te stallen voor alle toeristen die deze plaats aandoen. We zijn sportief en beklimmen het uitzicht punt om een goed zicht om de mooiste berg van de omgeving te hebben. Juist…..die met al die 7 kleuren ofwel Cerro de los Siete Colores! We schieten weer heel wat plaatjes voordat we afdalen en we op zoek gaan naar een café waar we hopelijk goede cappuccino kunnen krijgen. We voelen ons hoofd al weer zwaar worden.
Heerlijk slenteren we rond in de stoffige en stenige straatjes waar het lijkt of het leven stil heeft gestaan. Hier nog steeds veel in adobe stijl gebouwde huizen maar veelal bezet door hostals, restaurants en winkeltjes. Je merkt hier ook dat je bij inspanning weer een natte rug gaat krijgen of Harry een natte nek……de vochtigheidsgraad is weer een stuk hoger dan in de woestijn. Dat is echt merkbaar!
We doen nog wat boodschapjes en houden het dan voor gezien om verder te rijden naar een camping net buiten de stad waar het hopelijk rustig blijft met de viering naar het nieuwe jaar. Geen idee of er hier wat aan gedaan wordt. Van de campingeigenaar begrijpen we dat er juist op 1 januari overal feest is. Maar ja……dat kan ook dus om middernacht beginnen.
Vandaag of morgen gaan we besluiten welke richting we op gaan. Het liefst zouden we nog wat noordelijk gaan maar eind van de dag bouwen zich toch vaak regen/onweerswolken op omdat het toch regentijd aan het worden is. Wie weet laten we dit gebied nu aan ons voorbij gaan (volgende keer) en zakken we af naar het zuiden. Te veel regen zien we niet zitten…… we zien wel. De omgeving is hier echt prachtig dus geen straf om hier te zijn. Vanavond gaat er gewoon gekookt worden en we hebben ons zelf ipv oliebollen getrakteerd op een zak chips. Middernacht zullen we wel halen maar dan in ons slaap denk ik zo. Hier trouwens helemaal niet het gevoel van laatste dag van het jaar! Wij vinden het gewoon elke dag een feestje.
1 januari 2019 – Maimará – Maimará – 108km
HAPPY NEW YEAR – FELIZ ANO NUEVO – GELUKKIG NIEUW JAAR!!!
Inderdaad redelijk op tijd bed ingekropen maar slapen……
Maar om 20.00 uur en 00.00 uur NL hebben wij alvast jullie en ons nieuwe jaar ingeluid. Er gingen veel berichten over en weer en hier en daar kon er via whatsapp toch gebeld worden met het thuisfront.
Even na 8 uur pm kwamen er nog een 6-tal Braziliaanse trikes met soort caravans erachter binnenrijden (12 personen) die dus hier ook op de camping kwamen staan. Oh jee…..we zagen de bui al hangen. Dag…..rustige avond. Ondertussen werd er ook nog van alle kanten van luidruchtige muziek gedraaid van die paar mensen die in het hostal zaten. Dan gaat de autodeur open en ja, ze houden hier van harde muziek en wat een ander ervan denkt…..
Jammer dat die Brazilianen amper een woord Engels spreken want het waren aardige mensen en ze gingen een stuk verderop nog uitgebreid eten (BBQ) met elkaar. Ruime 50-tigers die het wel gemaakt hadden en dit soort vakantie vaak met een groepje gingen maken. Vanmorgen nog getracht een gesprek aan te knopen maar over en weer zijn er veel foto’s gemaakt.
Geheel onverwachts werd er om 00.00 toch nog wat vuurwerk afgestoken. Wat harde knallen en wat siervuurwerk de lucht in. Vanuit ons bed konden wij dat zien. Na 5 minuten was het al voorbij en werd het rustiger. Voor de zekerheid halve slaappil en oordoppen in en ja hoor……een heerlijke nacht gehad.
De weersvooruitzichten laten zien dat er elke middag in dit dal toch wel behoorlijk regen kan vallen, zeker hoger in de bergen.
Definitief besloten dit mooie gebied voor een andere keer te bewaren in een ander seizoen.
Wel vandaag een mooie tocht gemaakt door Quebrada de Humahuaca (Enesco) die bekend staat om de pittoreske, historische dorpjes in de brede kloof van bergen in de meest uiteenlopende kleuren zoals terracotta, geel, oranje, creme, groen, zwart en met hier en daar enorme velden cactussen.
In de brede groene vallei wordt veel groente verbouwd wat weer voor een bron van inkomsten zorgt. Hier in deze vallei merk je ook dat hier de Los Indios – de oorspronkelijke bewoners nog leven. Duidelijk een heel ander volk door hun indiaanse uiterlijk, veel donkerder en klein van stuk.
We bezoeken Tilcara en Humahuaca en kijken of we misschien hier op een camping neerstrijken. Beetje vreemde dag deze 1 januari. Veel is er gesloten en er worden in veel plaatsen feesten gehouden met een hoop drank en muziek.
We slenteren op ons gemak wat rond en nemen een eenvoudige menu del dia tot ons. Zijn we vanavond weer lekker snel klaar. De temperaturen zijn aangenaam (25grd) maar we zien de donkere wolken al weer verschijnen.
In Tilcara gooien we ToyLa weer nokkie vol brandstof en besluiten weer terug te gaan naar “onze” camping in Maimará met het vriendelijke eigenaren echtpaar. Hij had ons al gewaarschuwd dat het vandaag een echte feestdag in het dorp zou zijn maar dat er busladingen mensen deze kant op zouden komen hadden we echt niet gedacht. We gaan zo ver mogelijk staan met een gebouw als soort buffer tegen het geluid wat uit het dorp deze kant op komt. Hoe lang dit gaat duren zullen we wel zien. Ach, aan de andere kant het hoort erbij en dit is hun cultuur en wij zijn op bezoek toch?
Hier kunnen wij ook weer even chatten, mails versturen enz. In deze tijd wel net zo makkelijk. Uit La Paz krijgen we positieve berichten van Arie en Marga. Komen weer bij van hun hachelijke avontuur. Ik stuur ze (als VW-gekken) nog even een foto van een omgebouwde kever die als soort mini caravan achter een trike hangt. Je komt van alles tegen.
Je merkt trouwens direct dat je weer in Argentinië zit. Niet alleen is alles veel goedkoper maar er rijden ook direct weer super oude auto’s!
Hier op de camping staan nog 2 Oostenrijkse stellen met gehuurde Wicked campertjes. Altijd leuk om even bij te praten. En…..wat denk je….Oostenrijker Harry!!! is ook bekend met “onze” bekende Salzkammergut mountainbike marathon. Al 3 keer gereden en op de campingplatz gestaan! Herkennen we hem???? Nee…….. maar de bedoeling om deze dit jaar (2019) weer te rijden. Nou dan gaan we elkaar zien! Kleine wereld.
Toen we net terugkwamen van ons “uitje” waren we zo moe dat we na het openklappen van het dak het bed maar even naar beneden hebben gelaten. Heerlijk gaan liggen en binnen een minuut waren we in diepe slaap tot bijna 6 uur!
Ondertussen hebben we onze boterham weer op en zitten we met een trui buiten want de avonden zijn hier wel wat frisser. Even kijken wat onze route morgen gaat worden.
Onvoorstelbaar dat we nog zo’n tijd te gaan hebben! Maar de omgeving hier is zo fantastisch mooi! Geen straf om dit te mogen beleven! Je voelt je vaak wel de hele dag vies omdat er nog zoveel stoffige straatjes zijn waar de soms stevige wind doorheen blaast. Dikke stofwolken wat ook overal gaat zitten inclusief aan ons. Je moet hier echt wel makkelijk zijn anders wordt je gestoord!
Nou, we gaan maar eens kijken of het vanavond een lawaaierige of rustige avond/nacht gaat worden.
Bijna klokje rond geslapen! Nou ja…..met tussendoor wake-ups doordat een hond die het waarschijnlijk leuk vond om af en toe een blaf serenade te geven. Maar oké, toch behoorlijk wat uren gemaakt.
Aangezien we hier niet kunnen blijven vertrekken we rond 10 uur en zetten ToyLa op een bewaakte (en betaalde) parkeerstrook. Een uur kost hier wel 0,25 cent!
Langzaam ontwaakt het dorp en de locals zijn bezig hun koopwaren weer uit te stallen voor alle toeristen die deze plaats aandoen. We zijn sportief en beklimmen het uitzicht punt om een goed zicht om de mooiste berg van de omgeving te hebben. Juist…..die met al die 7 kleuren ofwel Cerro de los Siete Colores! We schieten weer heel wat plaatjes voordat we afdalen en we op zoek gaan naar een café waar we hopelijk goede cappuccino kunnen krijgen. We voelen ons hoofd al weer zwaar worden.
Heerlijk slenteren we rond in de stoffige en stenige straatjes waar het lijkt of het leven stil heeft gestaan. Hier nog steeds veel in adobe stijl gebouwde huizen maar veelal bezet door hostals, restaurants en winkeltjes. Je merkt hier ook dat je bij inspanning weer een natte rug gaat krijgen of Harry een natte nek……de vochtigheidsgraad is weer een stuk hoger dan in de woestijn. Dat is echt merkbaar!
We doen nog wat boodschapjes en houden het dan voor gezien om verder te rijden naar een camping net buiten de stad waar het hopelijk rustig blijft met de viering naar het nieuwe jaar. Geen idee of er hier wat aan gedaan wordt. Van de campingeigenaar begrijpen we dat er juist op 1 januari overal feest is. Maar ja……dat kan ook dus om middernacht beginnen.
Vandaag of morgen gaan we besluiten welke richting we op gaan. Het liefst zouden we nog wat noordelijk gaan maar eind van de dag bouwen zich toch vaak regen/onweerswolken op omdat het toch regentijd aan het worden is. Wie weet laten we dit gebied nu aan ons voorbij gaan (volgende keer) en zakken we af naar het zuiden. Te veel regen zien we niet zitten…… we zien wel. De omgeving is hier echt prachtig dus geen straf om hier te zijn. Vanavond gaat er gewoon gekookt worden en we hebben ons zelf ipv oliebollen getrakteerd op een zak chips. Middernacht zullen we wel halen maar dan in ons slaap denk ik zo. Hier trouwens helemaal niet het gevoel van laatste dag van het jaar! Wij vinden het gewoon elke dag een feestje.
1 januari 2019 – Maimará – Maimará – 108km
HAPPY NEW YEAR – FELIZ ANO NUEVO – GELUKKIG NIEUW JAAR!!!
Inderdaad redelijk op tijd bed ingekropen maar slapen……
Maar om 20.00 uur en 00.00 uur NL hebben wij alvast jullie en ons nieuwe jaar ingeluid. Er gingen veel berichten over en weer en hier en daar kon er via whatsapp toch gebeld worden met het thuisfront.
Even na 8 uur pm kwamen er nog een 6-tal Braziliaanse trikes met soort caravans erachter binnenrijden (12 personen) die dus hier ook op de camping kwamen staan. Oh jee…..we zagen de bui al hangen. Dag…..rustige avond. Ondertussen werd er ook nog van alle kanten van luidruchtige muziek gedraaid van die paar mensen die in het hostal zaten. Dan gaat de autodeur open en ja, ze houden hier van harde muziek en wat een ander ervan denkt…..
Jammer dat die Brazilianen amper een woord Engels spreken want het waren aardige mensen en ze gingen een stuk verderop nog uitgebreid eten (BBQ) met elkaar. Ruime 50-tigers die het wel gemaakt hadden en dit soort vakantie vaak met een groepje gingen maken. Vanmorgen nog getracht een gesprek aan te knopen maar over en weer zijn er veel foto’s gemaakt.
Geheel onverwachts werd er om 00.00 toch nog wat vuurwerk afgestoken. Wat harde knallen en wat siervuurwerk de lucht in. Vanuit ons bed konden wij dat zien. Na 5 minuten was het al voorbij en werd het rustiger. Voor de zekerheid halve slaappil en oordoppen in en ja hoor……een heerlijke nacht gehad.
De weersvooruitzichten laten zien dat er elke middag in dit dal toch wel behoorlijk regen kan vallen, zeker hoger in de bergen.
Definitief besloten dit mooie gebied voor een andere keer te bewaren in een ander seizoen.
Wel vandaag een mooie tocht gemaakt door Quebrada de Humahuaca (Enesco) die bekend staat om de pittoreske, historische dorpjes in de brede kloof van bergen in de meest uiteenlopende kleuren zoals terracotta, geel, oranje, creme, groen, zwart en met hier en daar enorme velden cactussen.
In de brede groene vallei wordt veel groente verbouwd wat weer voor een bron van inkomsten zorgt. Hier in deze vallei merk je ook dat hier de Los Indios – de oorspronkelijke bewoners nog leven. Duidelijk een heel ander volk door hun indiaanse uiterlijk, veel donkerder en klein van stuk.
We bezoeken Tilcara en Humahuaca en kijken of we misschien hier op een camping neerstrijken. Beetje vreemde dag deze 1 januari. Veel is er gesloten en er worden in veel plaatsen feesten gehouden met een hoop drank en muziek.
We slenteren op ons gemak wat rond en nemen een eenvoudige menu del dia tot ons. Zijn we vanavond weer lekker snel klaar. De temperaturen zijn aangenaam (25grd) maar we zien de donkere wolken al weer verschijnen.
In Tilcara gooien we ToyLa weer nokkie vol brandstof en besluiten weer terug te gaan naar “onze” camping in Maimará met het vriendelijke eigenaren echtpaar. Hij had ons al gewaarschuwd dat het vandaag een echte feestdag in het dorp zou zijn maar dat er busladingen mensen deze kant op zouden komen hadden we echt niet gedacht. We gaan zo ver mogelijk staan met een gebouw als soort buffer tegen het geluid wat uit het dorp deze kant op komt. Hoe lang dit gaat duren zullen we wel zien. Ach, aan de andere kant het hoort erbij en dit is hun cultuur en wij zijn op bezoek toch?
Hier kunnen wij ook weer even chatten, mails versturen enz. In deze tijd wel net zo makkelijk. Uit La Paz krijgen we positieve berichten van Arie en Marga. Komen weer bij van hun hachelijke avontuur. Ik stuur ze (als VW-gekken) nog even een foto van een omgebouwde kever die als soort mini caravan achter een trike hangt. Je komt van alles tegen.
Je merkt trouwens direct dat je weer in Argentinië zit. Niet alleen is alles veel goedkoper maar er rijden ook direct weer super oude auto’s!
Hier op de camping staan nog 2 Oostenrijkse stellen met gehuurde Wicked campertjes. Altijd leuk om even bij te praten. En…..wat denk je….Oostenrijker Harry!!! is ook bekend met “onze” bekende Salzkammergut mountainbike marathon. Al 3 keer gereden en op de campingplatz gestaan! Herkennen we hem???? Nee…….. maar de bedoeling om deze dit jaar (2019) weer te rijden. Nou dan gaan we elkaar zien! Kleine wereld.
Toen we net terugkwamen van ons “uitje” waren we zo moe dat we na het openklappen van het dak het bed maar even naar beneden hebben gelaten. Heerlijk gaan liggen en binnen een minuut waren we in diepe slaap tot bijna 6 uur!
Ondertussen hebben we onze boterham weer op en zitten we met een trui buiten want de avonden zijn hier wel wat frisser. Even kijken wat onze route morgen gaat worden.
Onvoorstelbaar dat we nog zo’n tijd te gaan hebben! Maar de omgeving hier is zo fantastisch mooi! Geen straf om dit te mogen beleven! Je voelt je vaak wel de hele dag vies omdat er nog zoveel stoffige straatjes zijn waar de soms stevige wind doorheen blaast. Dikke stofwolken wat ook overal gaat zitten inclusief aan ons. Je moet hier echt wel makkelijk zijn anders wordt je gestoord!
Nou, we gaan maar eens kijken of het vanavond een lawaaierige of rustige avond/nacht gaat worden.
2 januari 2019 – Maimará – Villa Siermento – 265km (1136m)
Nou laten we zeggen herrie en rust een beetje door elkaar……toch wel behoorlijk kunnen slapen. Vanmorgen lagen er veel langs de kant van de weg nog helemaal in katzwijm na al het feesten. Het ging tot in de late uurtjes door.
Na ontbijt nog even afscheid genomen van de 2 Duitse stellen. Harry en zijn vrouw zullen we met de Salzkammergut weer gaan zien.
Net buiten het dorp was het super druk. Honderden mensen stonden op de bus te wachten om weer naar huis te gaan. Dat zal me een feest geweest zijn.
Zuidwaarts…….door het fantastisch mooie dal! Na nog geen 40km gereden te hebben was het landschap al totaal veranderd! Van kale, gekleurde hoge bergen reden we ineens door een breed, groen dal met bergen met begroeiing. Dat was een tijd geleden.
Onderweg nog een broodje gekocht en de afslag genomen naar Thermas de Reyes. Niet om te badderen want het was al snikheet maar gewoon omdat de route zo mooi was en we een leuke plek hadden voor een eigen gemaakte cappuccino stop.
Was het landschap voorheen gekleurd door adobe dorpjes met de oorspronkelijke bevolking, nu werden het opvallend luxe huizen met mooi aangelegde tuinen. De palmbomen kwamen zelfs tevoorschijn! Ook waren we inmiddels ruim een kilometer lager gekomen en dat was ook merkbaar. Niet buiten adem maar wel behoorlijk wennen aan de vochtigheid.
In Jujuy doen we weer eens flink wat boodschappen en halen bij een YPF tankstation nog even wat mails en chats op onder het genot van koffie en croissants. Voor GertJan en Marion een bijzondere dag die we niet willen vergeten want vandaag zet GertJan een handtekening voor de verkoop van zijn bedrijf en start hun nieuwe leven! Proost!
We laten de stad deze keer liggen want we komen hier nog wel terug in een minder nat seizoen, al valt het tot nu toe eigenlijk wel mee.
We kiezen van RN 9 door de groene bergen en langs een aantal stuwmeren. Ongelofelijk! We wanen ons bijna in de tropen. Het voelt of we door een tropisch regenwoud rijden. De smalle weg kronkelt langs de bergwanden tot een hoogte van 1260m. Niet hoog maar doordat de weg alleen slingert en soms 1-baans wordt is het zelfs verboden voor auto’s langer dan 7,5m en hoger dan 2.5m. De groene varens, lianen en klimplanten zijn in hoge bomen verweven. Super route en even anders dan woestijn!
Net voor Salta zijn een aantal campings maar die liggen aan het water en worden overbevolkt door de locals die vrij zijn en afkoeling zoeken. Met luidsprekerboxen op 10 is het niet fijn daar neer te strijken.
Dan maar voor een nacht de grote camping in Salta waar we 7 jaar geleden ook gestaan hebben. Vaak bezocht door overlanders. Een nacht kan geen kwaad. Maar oh……..we komen de straat inrijden en wat zien wij daar……honderden brommertjes geparkeerd, een lange file auto’s voor de ingang en wat nog erger was……honderden mensen ook in een lange file voor de ingang! De hele straat stond vol!!!! Dat wil je toch niet! En dan heb ik het nog niet eens over al die mensen die al binnen waren. Ook al gaan ze aan het eind van de avond weg dan wil je niet weten hoe het eruit ziet. Even vergeten dat er een zwembad was van 5 x olympische grootte is zo iets.
Maar gelukkig ca. 25 km ten zuiden van Salta een prachtige camping gevonden in het groen. Ook hier zijn dagjes mensen omdat er een zwembad is maar veel minder en het is minder groot. We staan hier heel rustig en na zo’n zweetdag is het heerlijk om onder een verkoelende douche te staan.
Inmiddels is iedereen vertrokken en staan we hier alleen met een ander stel. Zij is Australische en hij Peruaan. Met 2 kinderen(5 en 10 jaar), auto en daktent trekken ze in 2 maanden naar Ushuaia en weer terug naar hun huis in Cusco waar ze wonen.
Aardig stel en de kleine Wayne is een leuke kletskop.
Gelukkig hadden we nog een opwarm macaroni dus daar hoefden we niet veel aan te doen. We zitten heerlijk buiten en genieten van de krekeltjes om ons heen. Eens kijken wat de dag van morgen brengt en of de warmte een beetje minder wordt voor een goede nachtrust!
3 januari 2019 – Villa Sermiento – rustdag
Ja hoor, de weersvoorspelling klopte precies. Een regendag en die kregen we ook. Om 7 uur hoorde we al getik op het dak en flitste en donderde het om ons heen. Aangezien we een mooie route wilde rijden leek ons het niet verstandig om vandaag dus te vertrekken.
Nog afscheid genomen van onze ‘buren’ inclusief foto onder de deur bij ons voor de regen. Ja, met een daktent wil je wel verder!
Voor ons dus een dag met veel luieren, boeken lezen en wat routes bekijken. Gewoon binnen! Nou, die nattigheid wordt je gauw zat. Alles meteen veel klammer en vochtiger. In de middag lekker tukje in bed gedaan en voor je het weet is de dag weer voorbij.
4 januari 2019 – Villa Sermiento – El Churcal – 205km (2075m)
Nog wel wat bewolking bij het opstaan maar gelukkig droog! Hier en daar zelfs weer een blauw stukje ertussendoor! Na het ontbijt opbreken en verder gaan.
Onderweg lagen inderdaad nog veel plassen langs de kanten van al dat regenwater wat naar beneden gekomen is!
In El Carril houden we een tank- en koffiestop net voordat we afslaan de R33 die ons uiteindelijk op de RN40 zal brengen.
Het was weer genieten met dikke hoofdletters! Het landschap veranderde steeds. Eerst nog veel landbouw maar veel koeien en paarden in de wei! Kan niet anders want hier valt veel te eten in dit groene landschap. Door al die regen die er hier valt is het inderdaad super groen. Ook stijgen we inmiddels gestaag. Eerst rijden we al slingerend op het asfalt door een soort subtropisch landschap. Mooie kloven, brede rivierbedding waar een zielig stroompje water doorheen stroomt maar algauw maken de bomen plaats voor gigantisch hoge cactussen die tegen de steile wanden opgroeien. Het groen wisselt af met dieprode muren van steen die aan canyons doen denken. De mooie witte wolken erbij maken het helemaal af. Maar ook de cactussen verdwijnen en dan blijft er alleen een soort graslandschap over wat ons een beetje aan Zwitserland doet denken. Beetje glooiend, koeien in de wei en dat allemaal op een langzaam stijgende hoogte van ruim 3000m! Bij een wat steilere klim met behoorlijk wat haarspeldbochten maakt het asfalt plaats voor grind/zand/steen met hier een daar diepe plassen. Wij blij dat we gisteren deze route niet hebben gedaan!!
We genieten enorm van deze route met vergezichten diep het dal in met zijn kleurenpracht – Cuesta del Obispo is een aanrader! De laatste lange haarspeldbochten is er weer asfalt tot we de top Piedro del Molino op 3457m bereiken. Tjonge, dat merk je wel weer!
Daarna rijden we op een hoogvlakte door PN Los Cardones wat weer woestijnachtig aandoet met duizenden cactussen. Langzaam dalen we weer wat af tot we de beroemde ruta 40 bereiken die van noord naar zuid Argentinië loopt.
De route van vandaag hebben we in 2011 al een keer gereden maar dan andersom. Maar nog steeds was het volop genieten van dit imposante landschap. Ook zagen we de hoge bergen (5000-6500m) weer in zicht komen met wit besneeuwde toppen waaronder de hoogste …….. Hoe kaler hoe mooier!
In Cachi eten we een lekkere lunch zodat we vanavond niet meer hoeven te koken. Gemak dient de mens. In dit plaatsje opvallend veel toeristen en dat merk je weer aan de vele restaurantjes, café’s en onderkomens. We overwegen nog even om hier op de camping neer te strijken maar vinden het toch te druk. Veel jonge vakantiegangers. Dus maar niet.
Vanaf nu is de Ruta 40 onverhard en we zijn helemaal in ons element. Behoorlijk slingeren, op en af en soms door wat gehuchten met adobe huisjes. Het brede rivierdal links van ons waar het behoorlijk groen is. Ook hier soms grote plassen water op de weg waar onze Black Beauty niet schoner op wordt. Ook hier weer veel cactussen langs de weg en aan onze rechterkant de enorme bergen van de Andes.
Wat denk je wat……soms herken je ineens iets en dat deden wij vandaag ook. Komen we langs een vervallen gebouw waar in 2011 aan de zijkant onder soort afdak 2 oude auto’s stonden waar geen eer aan te behalen zou zijn. Nu anno 2019……daar staan ze nog steeds! Wie wat bewaard die heeft wat! Wedden dat ze er over 10 jaar nog staan? Dat gaat hier zo makkelijk. Als je oude het niet meer doet dan laat je hem gewoon op je erf staan. Er gaat steeds minder aan zitten en ach, inmiddels hoort het bij het interieur. Mooi toch?
Een kleine 8km van de weg af over een onverhard pad komen we bij de door ons gekozen camping aan. Opgezet door ex-overlanders Johan en Martina die een stuk grond gekocht hebben 135km noord van Cafayate en hier hun bestaan aan het opbouwen zijn. Inmiddels is hun adobe huisje klaar, kleine wijngaard waar overlanders tussen kunnen staan en verder heel basic. Een buitendouche en toilet tussen de struiken helemaal eco. Gelukkig heb ik mijn emmertje bij mij……wel zo handig want het is nog een stuk lopen ook. Wij boffen want sinds gisteren staat er een enorm opblaas zwembad waar we heerlijk een tijdje in konden afkoelen.
We staan alleen en super rustig. Nog even een wasje gedaan en na het eten koelt het gelukkig heerlijk af! Vandaag toch weer een zonnige en warme dag in tegenstelling tot gisteren! Later op de avond drinken we samen met Johan en Martina nog wat en voor het slapen gaan genieten we van een het ontbreken van de maan en wolken – gevolg een enorme hemel vol sterren. Hoe langer je kijkt hoe meer je ziet. Dan voel je je ineens weer heel klein en nietig.
Nou laten we zeggen herrie en rust een beetje door elkaar……toch wel behoorlijk kunnen slapen. Vanmorgen lagen er veel langs de kant van de weg nog helemaal in katzwijm na al het feesten. Het ging tot in de late uurtjes door.
Na ontbijt nog even afscheid genomen van de 2 Duitse stellen. Harry en zijn vrouw zullen we met de Salzkammergut weer gaan zien.
Net buiten het dorp was het super druk. Honderden mensen stonden op de bus te wachten om weer naar huis te gaan. Dat zal me een feest geweest zijn.
Zuidwaarts…….door het fantastisch mooie dal! Na nog geen 40km gereden te hebben was het landschap al totaal veranderd! Van kale, gekleurde hoge bergen reden we ineens door een breed, groen dal met bergen met begroeiing. Dat was een tijd geleden.
Onderweg nog een broodje gekocht en de afslag genomen naar Thermas de Reyes. Niet om te badderen want het was al snikheet maar gewoon omdat de route zo mooi was en we een leuke plek hadden voor een eigen gemaakte cappuccino stop.
Was het landschap voorheen gekleurd door adobe dorpjes met de oorspronkelijke bevolking, nu werden het opvallend luxe huizen met mooi aangelegde tuinen. De palmbomen kwamen zelfs tevoorschijn! Ook waren we inmiddels ruim een kilometer lager gekomen en dat was ook merkbaar. Niet buiten adem maar wel behoorlijk wennen aan de vochtigheid.
In Jujuy doen we weer eens flink wat boodschappen en halen bij een YPF tankstation nog even wat mails en chats op onder het genot van koffie en croissants. Voor GertJan en Marion een bijzondere dag die we niet willen vergeten want vandaag zet GertJan een handtekening voor de verkoop van zijn bedrijf en start hun nieuwe leven! Proost!
We laten de stad deze keer liggen want we komen hier nog wel terug in een minder nat seizoen, al valt het tot nu toe eigenlijk wel mee.
We kiezen van RN 9 door de groene bergen en langs een aantal stuwmeren. Ongelofelijk! We wanen ons bijna in de tropen. Het voelt of we door een tropisch regenwoud rijden. De smalle weg kronkelt langs de bergwanden tot een hoogte van 1260m. Niet hoog maar doordat de weg alleen slingert en soms 1-baans wordt is het zelfs verboden voor auto’s langer dan 7,5m en hoger dan 2.5m. De groene varens, lianen en klimplanten zijn in hoge bomen verweven. Super route en even anders dan woestijn!
Net voor Salta zijn een aantal campings maar die liggen aan het water en worden overbevolkt door de locals die vrij zijn en afkoeling zoeken. Met luidsprekerboxen op 10 is het niet fijn daar neer te strijken.
Dan maar voor een nacht de grote camping in Salta waar we 7 jaar geleden ook gestaan hebben. Vaak bezocht door overlanders. Een nacht kan geen kwaad. Maar oh……..we komen de straat inrijden en wat zien wij daar……honderden brommertjes geparkeerd, een lange file auto’s voor de ingang en wat nog erger was……honderden mensen ook in een lange file voor de ingang! De hele straat stond vol!!!! Dat wil je toch niet! En dan heb ik het nog niet eens over al die mensen die al binnen waren. Ook al gaan ze aan het eind van de avond weg dan wil je niet weten hoe het eruit ziet. Even vergeten dat er een zwembad was van 5 x olympische grootte is zo iets.
Maar gelukkig ca. 25 km ten zuiden van Salta een prachtige camping gevonden in het groen. Ook hier zijn dagjes mensen omdat er een zwembad is maar veel minder en het is minder groot. We staan hier heel rustig en na zo’n zweetdag is het heerlijk om onder een verkoelende douche te staan.
Inmiddels is iedereen vertrokken en staan we hier alleen met een ander stel. Zij is Australische en hij Peruaan. Met 2 kinderen(5 en 10 jaar), auto en daktent trekken ze in 2 maanden naar Ushuaia en weer terug naar hun huis in Cusco waar ze wonen.
Aardig stel en de kleine Wayne is een leuke kletskop.
Gelukkig hadden we nog een opwarm macaroni dus daar hoefden we niet veel aan te doen. We zitten heerlijk buiten en genieten van de krekeltjes om ons heen. Eens kijken wat de dag van morgen brengt en of de warmte een beetje minder wordt voor een goede nachtrust!
3 januari 2019 – Villa Sermiento – rustdag
Ja hoor, de weersvoorspelling klopte precies. Een regendag en die kregen we ook. Om 7 uur hoorde we al getik op het dak en flitste en donderde het om ons heen. Aangezien we een mooie route wilde rijden leek ons het niet verstandig om vandaag dus te vertrekken.
Nog afscheid genomen van onze ‘buren’ inclusief foto onder de deur bij ons voor de regen. Ja, met een daktent wil je wel verder!
Voor ons dus een dag met veel luieren, boeken lezen en wat routes bekijken. Gewoon binnen! Nou, die nattigheid wordt je gauw zat. Alles meteen veel klammer en vochtiger. In de middag lekker tukje in bed gedaan en voor je het weet is de dag weer voorbij.
4 januari 2019 – Villa Sermiento – El Churcal – 205km (2075m)
Nog wel wat bewolking bij het opstaan maar gelukkig droog! Hier en daar zelfs weer een blauw stukje ertussendoor! Na het ontbijt opbreken en verder gaan.
Onderweg lagen inderdaad nog veel plassen langs de kanten van al dat regenwater wat naar beneden gekomen is!
In El Carril houden we een tank- en koffiestop net voordat we afslaan de R33 die ons uiteindelijk op de RN40 zal brengen.
Het was weer genieten met dikke hoofdletters! Het landschap veranderde steeds. Eerst nog veel landbouw maar veel koeien en paarden in de wei! Kan niet anders want hier valt veel te eten in dit groene landschap. Door al die regen die er hier valt is het inderdaad super groen. Ook stijgen we inmiddels gestaag. Eerst rijden we al slingerend op het asfalt door een soort subtropisch landschap. Mooie kloven, brede rivierbedding waar een zielig stroompje water doorheen stroomt maar algauw maken de bomen plaats voor gigantisch hoge cactussen die tegen de steile wanden opgroeien. Het groen wisselt af met dieprode muren van steen die aan canyons doen denken. De mooie witte wolken erbij maken het helemaal af. Maar ook de cactussen verdwijnen en dan blijft er alleen een soort graslandschap over wat ons een beetje aan Zwitserland doet denken. Beetje glooiend, koeien in de wei en dat allemaal op een langzaam stijgende hoogte van ruim 3000m! Bij een wat steilere klim met behoorlijk wat haarspeldbochten maakt het asfalt plaats voor grind/zand/steen met hier een daar diepe plassen. Wij blij dat we gisteren deze route niet hebben gedaan!!
We genieten enorm van deze route met vergezichten diep het dal in met zijn kleurenpracht – Cuesta del Obispo is een aanrader! De laatste lange haarspeldbochten is er weer asfalt tot we de top Piedro del Molino op 3457m bereiken. Tjonge, dat merk je wel weer!
Daarna rijden we op een hoogvlakte door PN Los Cardones wat weer woestijnachtig aandoet met duizenden cactussen. Langzaam dalen we weer wat af tot we de beroemde ruta 40 bereiken die van noord naar zuid Argentinië loopt.
De route van vandaag hebben we in 2011 al een keer gereden maar dan andersom. Maar nog steeds was het volop genieten van dit imposante landschap. Ook zagen we de hoge bergen (5000-6500m) weer in zicht komen met wit besneeuwde toppen waaronder de hoogste …….. Hoe kaler hoe mooier!
In Cachi eten we een lekkere lunch zodat we vanavond niet meer hoeven te koken. Gemak dient de mens. In dit plaatsje opvallend veel toeristen en dat merk je weer aan de vele restaurantjes, café’s en onderkomens. We overwegen nog even om hier op de camping neer te strijken maar vinden het toch te druk. Veel jonge vakantiegangers. Dus maar niet.
Vanaf nu is de Ruta 40 onverhard en we zijn helemaal in ons element. Behoorlijk slingeren, op en af en soms door wat gehuchten met adobe huisjes. Het brede rivierdal links van ons waar het behoorlijk groen is. Ook hier soms grote plassen water op de weg waar onze Black Beauty niet schoner op wordt. Ook hier weer veel cactussen langs de weg en aan onze rechterkant de enorme bergen van de Andes.
Wat denk je wat……soms herken je ineens iets en dat deden wij vandaag ook. Komen we langs een vervallen gebouw waar in 2011 aan de zijkant onder soort afdak 2 oude auto’s stonden waar geen eer aan te behalen zou zijn. Nu anno 2019……daar staan ze nog steeds! Wie wat bewaard die heeft wat! Wedden dat ze er over 10 jaar nog staan? Dat gaat hier zo makkelijk. Als je oude het niet meer doet dan laat je hem gewoon op je erf staan. Er gaat steeds minder aan zitten en ach, inmiddels hoort het bij het interieur. Mooi toch?
Een kleine 8km van de weg af over een onverhard pad komen we bij de door ons gekozen camping aan. Opgezet door ex-overlanders Johan en Martina die een stuk grond gekocht hebben 135km noord van Cafayate en hier hun bestaan aan het opbouwen zijn. Inmiddels is hun adobe huisje klaar, kleine wijngaard waar overlanders tussen kunnen staan en verder heel basic. Een buitendouche en toilet tussen de struiken helemaal eco. Gelukkig heb ik mijn emmertje bij mij……wel zo handig want het is nog een stuk lopen ook. Wij boffen want sinds gisteren staat er een enorm opblaas zwembad waar we heerlijk een tijdje in konden afkoelen.
We staan alleen en super rustig. Nog even een wasje gedaan en na het eten koelt het gelukkig heerlijk af! Vandaag toch weer een zonnige en warme dag in tegenstelling tot gisteren! Later op de avond drinken we samen met Johan en Martina nog wat en voor het slapen gaan genieten we van een het ontbreken van de maan en wolken – gevolg een enorme hemel vol sterren. Hoe langer je kijkt hoe meer je ziet. Dan voel je je ineens weer heel klein en nietig.
5 januari 2019 – El Churcal – Cafayate – 164km (1616m)
Weer een dag om in te lijsten maar ook doodvermoeiend! Zal de leeftijd ook wel zijn!!
Wat een heerlijke nacht! Helemaal stil……. Zo zou het altijd moeten zijn. We ontbijten heerlijk in de schaduw van een boom en voor we vertrekken nemen we uiteraard hartelijk afscheid van Martina en Johan die met 2 vrijwilligers druk zijn het dak van hun buitenkeuken met adobe (stro met modder) te bedekken. Een hele klus. Nog wat foto’s, knuffel en we worden uitgezwaaid. Echt de moeite waard om nog eens terug te komen.
In het dorpje 7km verderop lopen we nog even rond voordat we weer de ripio Ruta 40 op gaan richting het zuiden naar Cafayate. Het blijft genieten met hoofdletters ondanks de soms zeer slechte weg. Voor Harry is het goed opletten want er zit geen recht stuk weg tussen en ook nog eens omhoog en omlaag. Deze vallei Los Valles Calchaquies, genoemd naar de rivier die er doorheen stroomt is behoort zeker tot één van de mooiste van dit land. Zo afwisselend qua structuur, kleur en vaak toch ook weer heel veel groen door het water. De mooie – veelal adobe huisjes waar soms alleen nog maar een zonnepaneel op staat. En altijd dat stof!
De dorpjes op deze route zijn ieder op zijn eigen manier uniek. Mooie kerkjes, plaza’s en vriendelijk zwaaiende mensen.
Hoe meer we afzakken hoe groener het soms wordt en verrassend zien we ook de eerste wineries al weer verschijnen. Wat een contrasten.
In Angastaco kopen we even wat broodjes voor de lunch voordat we gaan genieten van misschien wel het mooiste deel van deze route. Nog meer ripioooooooo als we gaan beginnen aan de Quebrada de las Flechas – ofwel de kloof van de pijlen. Hij lijkt wel of het landschap hier vanuit de aarde een optater heeft gehad waardoor de structuur van de rotsen bijna verticaal lijkt te staan ipv horizontaal. Het lijkt op een gigantische vallei met scherpe pieken en door erosie vreemd gevormde rotsblokken. De nodige foto’s zijn weer gemaakt. Als we uitstapten merkten we ook meteen de hitte! Maar we zouden deze route voor geen goud willen missen!
Ca. 24 km voor Cafayate…..verrassing……geen enkel geluid meer en geen gehobbel….asfalt. Dat is lekker zoeven over de weg! In San Carlos genieten we van een lekker ijsje en dan langs vele wijngaarden rijden we zo Cafayate in. Oh……..wat een drukte!!! De eerste camping waar we langskwamen was ook een zwembad en daar stonden al dikke rijen voor. Ja, het is vakantie en weekend en wij…….dat is geen goede combinatie. Na lang zoeken en heen en weer rijden door de drukte toch maar neergestreken om een andere drukke camping ten zuiden van de stad. Nee, hier geen 2 nachten blijven. Inmiddels was het te laat en waren wij te moe om nog door te rijden. Ook werd de lucht donkerder en donkerder……gelukkig bleef de regen hier uit.
Eenvoudige groente curry met rijst gemaakt en daarna te genieten van een heerlijke warme douche. De herrie die we verwachte op de camping viel wel mee. Nog even lekker onderuit gezeten en toen, inclusief oordopjes uit voorzorg, ons bed in. Morgen verder!!
6 januari 2019 – Cafayate – Londres – 281km (1357m)
Niet eens een verkeerde nacht ondanks de drukte op de camping. Maar toch “op de vlucht”! Na ontbijt vertrekken we om eerst nog even te tanken (diesel en cappuccino), banden vullen met wat meer lucht, online te zijn met thuisfront en bij de bakker lekker brood te halen.
Harry verricht nog even technische ondersteuning bij het tankstation. Er staat een auto met jongelui die niets meer doet. Soort paniek als Harry vraagt of hij kan helpen. Ze weten het niet. Dus Harry eerst even accu doormeten. Ja hoor……te laag om te starten. Ze wilden al gaan duwen toen Harry zei wacht even…..ik heb andere oplossing en veel makkelijker. Dus voor de 2ekeer kunnen – onze berensterke jumpstarter aankoppelen en ja hoor….lopen die auto. Duizend keer bedankt en de jongens uitgezwaaid.
Inmiddels al 11 uur toen wij ook de stad gingen verlaten. Jammer want het is best een aardige stad voor een dagje extra maar dat doen we wel zonder vakantiegangers.
We rijden langs de ene na de andere wijngaard met luxe bodega’s en die doen ons weer aan Zuid Afrika denken. Nog iets te vroeg voor een wijnproeverij rijden we maar door. Maar het is wel een grandioos gezicht die groene wijngaarden in de vallei tussen de aan weerkanten prachtige bergketens. Een genot om hier doorheen te rijden. Enne…..ruta 40 is vandaag geheel verhard! Heerlijk rijden maar ja, de goede oude avontuurlijke tijd is voorbij.
De weg is afwisselend en we rijden vaak door kleine dorpjes waar je 40-60km per uur mag dus echte afstanden rijden we vandaag ook weer niet. Soms door kloven, dan weer een recht stuk weg door semi woestijngebied maar dan wel op ca. 2000m hoogte. Ten oosten van ons zien we de hoge besneeuwde bergen ook weer verschijnen. Imposant.
We zijn de tel kwijtgeraakt van de vele rivierbeddingen die we doorheen gaan. Droog hoor……en als er water staat dan is dat niet veel. De weg maakt wat dipjes om bij regen het water af te voeren. Hoe zou het er dan hier uitzien???
Vandaag ook veel dieren gezien, vooral op de hoogvlakte. Koeien, paarden, ezels, geitjes en soms wat schaapjes. Goed uitkijken want ze steken zo de straat over. In Hualfin genieten van we een late lunch – lomo, salade en frites. Prima en klaar voor vanavond.
We hadden Belén uitgezocht als overnachtingsplek maar ook daar waren de campingmogelijkheden niet optimaal. Dus iets verder door gereden naar een andere camping maar die was ook overvol! Bah……gelukkig gaf de app I-overlander aan dat je bij de Inca ruïne El Shincal bij het visitor centrum op de parkeerplaats kon staan en super rustig was. Goede tip want daar staan we nu. Helemaal alleen en alleen de krekels die geluid maken. Tijdens de openingstijden mochten we gebruik maken van het toilet.
Maar……wij geïnstalleerd en toe weer beetje moe voor onze ToyLa zittend…nagenietend van onze mooie en warme rit want het was vandaag zelfs even 36 graden.
We keken naar de lucht die wat bewolkt was geworden maar ineens een beetje een vreemde kleur kreeg – bruin/roze zo ongeveer en die heel vreemd aan kwam rollen over de berg naar ons toe. Eerst dachten we brand? Maar we roken niets. Ineens begon het ook nog te waaien en wij als een speer het dak van ToyLa naar beneden toe. We dachten zelf aan een soort tornado of zo met heel veel wind…… wat bleek……een zandstorm met weinig wind maar veel zand. Gelukkig net op tijd alles dicht en daar stonden wij…….zand zand zand. Je kon amper wat zien om je heen. Binnen was het snikheet want we stonden amper en het was nog niet echt afgekoeld dus in de auto zitten was even geen optie. Het ergste ging snel voorbij maar het duurde nog vrij lang voordat je weer goed om je heen kon kijken en de contouren van de bergen weer kon zien. Ook nu nog zit er nog veel stof in de lucht. ToyLa was al niet zo schoon meer maar nu zat er weer een exta laagje op. Even dachten we dat er nog een verfrissende bui achteraan ging komen maar het bleven wat kleine spettertjes.
Inmiddels dak weer opgeklapt, binnen gegeten want anders knarst het zand gezellig mee en ook nog heerlijk afgekoeld. Prima overnachtingsplek!!!
7 januari 2019 – Londres – La Rioja – 244km (606m)
Uitstekend kunnen slapen en nog rustig ook. Begin van de avond nog wat blaffende honden. Maar ja, daar ontkom je bijna niet aan want je wil niet weten hoeveel honden hier los rondlopen en vastgebonden op een erf voor de rest van hun leven. Nee, neem dan de honden in Nederland……die hebben het echt duizend keer beter.
Vandaag een iets minder spectaculaire route dan anders. Wat vlakker, beetje lage groene begroeiing en nog steeds wat zand in de lucht waardoor je het gevoel hebt dat je zelf wat wazig uit je ogen kijkt. Zo af en toe komen we door een klein dorpje. Het valt ons op dat er soms aan de buitenrand van zo’n dorpje een kleinschalige nieuwe wijk gebouwd is of in aanbouw, die allemaal uit dezelfde huisjes bestaat. Allemaal identieke kopieën van elkaar.
In Aimogasta nemen we even een lekkere cappuccino bij ons favoriete YPF tankstation waar in de kiosk altijd uitstekend koffie is en gratis wifi. Nu even niet tanken want we hebben nog genoeg. Het is trouwens wel opvallend dat in welk deel van Argentinië je ook komt de prijzen van de brandstof altijd hetzelfde zijn in tegenstelling tot NL.
Na deze heerlijke stop met 4 cappuccino’s, 4 luxe croissantjes, 2 water en 2 jus d’orange moeten we wel bijna 5 euro afrekenen! Kassa…….hahahaha!
We scoren nog even een lekker stokbrood bij een panaderia (bakker) voor we weer verder rijden (RN75) naar onze eindbestemming. Inmiddels loopt de temperatuur weer behoorlijk op naar ruim 32grd en nadat we wat omhoog en omlaag gegaan zijn in hoogtemeters nu verder afdalen door een mooie kloof die weer behoorlijk groen is omdat er uiteraard een rivier doorheen stroomt Rio Grande. Vooral het laatste uur is qua natuur weer genieten.
In La Rioja gaan we eerst weer even flink shoppen om de koelkast weer gezellig te maken onze voorraad wijn aan te vullen, voordat wij neerstrijken om bij een paraglyding club waar ook kamers worden verhuurd en waar je met een camper kan staan. De plek is niet echt geweldig maar ach, wel heerlijk rustig en ze hebben en zwembad en……goede toiletten en douches en nog heerlijk schoon ook!
Besloten om hier morgen ook te blijven!
De rest van de middag doen we weinig op wat lezen na in de schaduw want het is bloedheet (35grd)!!! Beetje in het water afkoelen.
Was het de hele middag super rustig, begin van de avond komt het lawaai toch ook hier aan de gang. Muziek, blaffende honden, verkeer en arbeider die hier door de weeks in de appartementen zitten omdat zij in de buurt werken. In ieder geval voldoende om met oordopjes bed in te gaan. Het is ’s avonds nog steeds warm………dat wordt wat vannacht.
8 januari 2019 – La Rioja –rustdag
De nacht koelde toch lekker af om goed te slapen en de herrie viel uiteindelijk wel mee. Vandaag een rust en rommeldag. Na het ontbijt halen we het bed af en leveren we het met wat andere was af bij het vrouwtje van wasmachines. Na een uur weer klaar en hangt het al weer te wapperen aan de waslijn. Heerlijk.
Harry benut zijn tijd om te zorgen dat met water de zwarte kleur van onze Black Beauty weer tevoorschijn komt. Het was echt te erg voor woorden! Niet echt ideaal in de zon maar veel beter dan ze was!
Ook had Harry ontdekt dat er een soort zekering bij de auto accu was verdwenen. Waarschijnlijk losgetrild en verloren. Niet echt ernstigs maar de accu wordt nu alleen maar bijgeladen als we rijden en niet meer via de stroomkabel. We hebben van de eigenaar hier al wat adressen gehad waar we morgen even langs gaan als we verder rijden.
De rest van de dag lekker geluierd aan het zwembad op hard ligbed, gedompeld als we het te warm kregen en boeken gelezen. Jawel…..het leven is zwaar. Tussendoor werd ik van cappuccino voorzien door mijn lieve schat. Ook vandaag weer bloedheet.
Maar vanavond duiken we in ieder geval weer lekker een schoon bed in!
Nu lekker onderuit en “genieten” van de muziek die ergens live wordt gespeeld. Mmmmmm…..hoelang dat gaat duren…..geen idee. Maar we zitten nog lekker buiten om 22.00 uur en wie kan dat nu zeggen in januari???
We hebben trouwens de laatste 2 dagen een poes geadopteerd…..zo sneu en zielig ding. Nu geven we haar wat eten en melk en ze is niet meer bij ons weg te slaan. Maar ja, morgen afscheid nemen.
Weer een dag om in te lijsten maar ook doodvermoeiend! Zal de leeftijd ook wel zijn!!
Wat een heerlijke nacht! Helemaal stil……. Zo zou het altijd moeten zijn. We ontbijten heerlijk in de schaduw van een boom en voor we vertrekken nemen we uiteraard hartelijk afscheid van Martina en Johan die met 2 vrijwilligers druk zijn het dak van hun buitenkeuken met adobe (stro met modder) te bedekken. Een hele klus. Nog wat foto’s, knuffel en we worden uitgezwaaid. Echt de moeite waard om nog eens terug te komen.
In het dorpje 7km verderop lopen we nog even rond voordat we weer de ripio Ruta 40 op gaan richting het zuiden naar Cafayate. Het blijft genieten met hoofdletters ondanks de soms zeer slechte weg. Voor Harry is het goed opletten want er zit geen recht stuk weg tussen en ook nog eens omhoog en omlaag. Deze vallei Los Valles Calchaquies, genoemd naar de rivier die er doorheen stroomt is behoort zeker tot één van de mooiste van dit land. Zo afwisselend qua structuur, kleur en vaak toch ook weer heel veel groen door het water. De mooie – veelal adobe huisjes waar soms alleen nog maar een zonnepaneel op staat. En altijd dat stof!
De dorpjes op deze route zijn ieder op zijn eigen manier uniek. Mooie kerkjes, plaza’s en vriendelijk zwaaiende mensen.
Hoe meer we afzakken hoe groener het soms wordt en verrassend zien we ook de eerste wineries al weer verschijnen. Wat een contrasten.
In Angastaco kopen we even wat broodjes voor de lunch voordat we gaan genieten van misschien wel het mooiste deel van deze route. Nog meer ripioooooooo als we gaan beginnen aan de Quebrada de las Flechas – ofwel de kloof van de pijlen. Hij lijkt wel of het landschap hier vanuit de aarde een optater heeft gehad waardoor de structuur van de rotsen bijna verticaal lijkt te staan ipv horizontaal. Het lijkt op een gigantische vallei met scherpe pieken en door erosie vreemd gevormde rotsblokken. De nodige foto’s zijn weer gemaakt. Als we uitstapten merkten we ook meteen de hitte! Maar we zouden deze route voor geen goud willen missen!
Ca. 24 km voor Cafayate…..verrassing……geen enkel geluid meer en geen gehobbel….asfalt. Dat is lekker zoeven over de weg! In San Carlos genieten we van een lekker ijsje en dan langs vele wijngaarden rijden we zo Cafayate in. Oh……..wat een drukte!!! De eerste camping waar we langskwamen was ook een zwembad en daar stonden al dikke rijen voor. Ja, het is vakantie en weekend en wij…….dat is geen goede combinatie. Na lang zoeken en heen en weer rijden door de drukte toch maar neergestreken om een andere drukke camping ten zuiden van de stad. Nee, hier geen 2 nachten blijven. Inmiddels was het te laat en waren wij te moe om nog door te rijden. Ook werd de lucht donkerder en donkerder……gelukkig bleef de regen hier uit.
Eenvoudige groente curry met rijst gemaakt en daarna te genieten van een heerlijke warme douche. De herrie die we verwachte op de camping viel wel mee. Nog even lekker onderuit gezeten en toen, inclusief oordopjes uit voorzorg, ons bed in. Morgen verder!!
6 januari 2019 – Cafayate – Londres – 281km (1357m)
Niet eens een verkeerde nacht ondanks de drukte op de camping. Maar toch “op de vlucht”! Na ontbijt vertrekken we om eerst nog even te tanken (diesel en cappuccino), banden vullen met wat meer lucht, online te zijn met thuisfront en bij de bakker lekker brood te halen.
Harry verricht nog even technische ondersteuning bij het tankstation. Er staat een auto met jongelui die niets meer doet. Soort paniek als Harry vraagt of hij kan helpen. Ze weten het niet. Dus Harry eerst even accu doormeten. Ja hoor……te laag om te starten. Ze wilden al gaan duwen toen Harry zei wacht even…..ik heb andere oplossing en veel makkelijker. Dus voor de 2ekeer kunnen – onze berensterke jumpstarter aankoppelen en ja hoor….lopen die auto. Duizend keer bedankt en de jongens uitgezwaaid.
Inmiddels al 11 uur toen wij ook de stad gingen verlaten. Jammer want het is best een aardige stad voor een dagje extra maar dat doen we wel zonder vakantiegangers.
We rijden langs de ene na de andere wijngaard met luxe bodega’s en die doen ons weer aan Zuid Afrika denken. Nog iets te vroeg voor een wijnproeverij rijden we maar door. Maar het is wel een grandioos gezicht die groene wijngaarden in de vallei tussen de aan weerkanten prachtige bergketens. Een genot om hier doorheen te rijden. Enne…..ruta 40 is vandaag geheel verhard! Heerlijk rijden maar ja, de goede oude avontuurlijke tijd is voorbij.
De weg is afwisselend en we rijden vaak door kleine dorpjes waar je 40-60km per uur mag dus echte afstanden rijden we vandaag ook weer niet. Soms door kloven, dan weer een recht stuk weg door semi woestijngebied maar dan wel op ca. 2000m hoogte. Ten oosten van ons zien we de hoge besneeuwde bergen ook weer verschijnen. Imposant.
We zijn de tel kwijtgeraakt van de vele rivierbeddingen die we doorheen gaan. Droog hoor……en als er water staat dan is dat niet veel. De weg maakt wat dipjes om bij regen het water af te voeren. Hoe zou het er dan hier uitzien???
Vandaag ook veel dieren gezien, vooral op de hoogvlakte. Koeien, paarden, ezels, geitjes en soms wat schaapjes. Goed uitkijken want ze steken zo de straat over. In Hualfin genieten van we een late lunch – lomo, salade en frites. Prima en klaar voor vanavond.
We hadden Belén uitgezocht als overnachtingsplek maar ook daar waren de campingmogelijkheden niet optimaal. Dus iets verder door gereden naar een andere camping maar die was ook overvol! Bah……gelukkig gaf de app I-overlander aan dat je bij de Inca ruïne El Shincal bij het visitor centrum op de parkeerplaats kon staan en super rustig was. Goede tip want daar staan we nu. Helemaal alleen en alleen de krekels die geluid maken. Tijdens de openingstijden mochten we gebruik maken van het toilet.
Maar……wij geïnstalleerd en toe weer beetje moe voor onze ToyLa zittend…nagenietend van onze mooie en warme rit want het was vandaag zelfs even 36 graden.
We keken naar de lucht die wat bewolkt was geworden maar ineens een beetje een vreemde kleur kreeg – bruin/roze zo ongeveer en die heel vreemd aan kwam rollen over de berg naar ons toe. Eerst dachten we brand? Maar we roken niets. Ineens begon het ook nog te waaien en wij als een speer het dak van ToyLa naar beneden toe. We dachten zelf aan een soort tornado of zo met heel veel wind…… wat bleek……een zandstorm met weinig wind maar veel zand. Gelukkig net op tijd alles dicht en daar stonden wij…….zand zand zand. Je kon amper wat zien om je heen. Binnen was het snikheet want we stonden amper en het was nog niet echt afgekoeld dus in de auto zitten was even geen optie. Het ergste ging snel voorbij maar het duurde nog vrij lang voordat je weer goed om je heen kon kijken en de contouren van de bergen weer kon zien. Ook nu nog zit er nog veel stof in de lucht. ToyLa was al niet zo schoon meer maar nu zat er weer een exta laagje op. Even dachten we dat er nog een verfrissende bui achteraan ging komen maar het bleven wat kleine spettertjes.
Inmiddels dak weer opgeklapt, binnen gegeten want anders knarst het zand gezellig mee en ook nog heerlijk afgekoeld. Prima overnachtingsplek!!!
7 januari 2019 – Londres – La Rioja – 244km (606m)
Uitstekend kunnen slapen en nog rustig ook. Begin van de avond nog wat blaffende honden. Maar ja, daar ontkom je bijna niet aan want je wil niet weten hoeveel honden hier los rondlopen en vastgebonden op een erf voor de rest van hun leven. Nee, neem dan de honden in Nederland……die hebben het echt duizend keer beter.
Vandaag een iets minder spectaculaire route dan anders. Wat vlakker, beetje lage groene begroeiing en nog steeds wat zand in de lucht waardoor je het gevoel hebt dat je zelf wat wazig uit je ogen kijkt. Zo af en toe komen we door een klein dorpje. Het valt ons op dat er soms aan de buitenrand van zo’n dorpje een kleinschalige nieuwe wijk gebouwd is of in aanbouw, die allemaal uit dezelfde huisjes bestaat. Allemaal identieke kopieën van elkaar.
In Aimogasta nemen we even een lekkere cappuccino bij ons favoriete YPF tankstation waar in de kiosk altijd uitstekend koffie is en gratis wifi. Nu even niet tanken want we hebben nog genoeg. Het is trouwens wel opvallend dat in welk deel van Argentinië je ook komt de prijzen van de brandstof altijd hetzelfde zijn in tegenstelling tot NL.
Na deze heerlijke stop met 4 cappuccino’s, 4 luxe croissantjes, 2 water en 2 jus d’orange moeten we wel bijna 5 euro afrekenen! Kassa…….hahahaha!
We scoren nog even een lekker stokbrood bij een panaderia (bakker) voor we weer verder rijden (RN75) naar onze eindbestemming. Inmiddels loopt de temperatuur weer behoorlijk op naar ruim 32grd en nadat we wat omhoog en omlaag gegaan zijn in hoogtemeters nu verder afdalen door een mooie kloof die weer behoorlijk groen is omdat er uiteraard een rivier doorheen stroomt Rio Grande. Vooral het laatste uur is qua natuur weer genieten.
In La Rioja gaan we eerst weer even flink shoppen om de koelkast weer gezellig te maken onze voorraad wijn aan te vullen, voordat wij neerstrijken om bij een paraglyding club waar ook kamers worden verhuurd en waar je met een camper kan staan. De plek is niet echt geweldig maar ach, wel heerlijk rustig en ze hebben en zwembad en……goede toiletten en douches en nog heerlijk schoon ook!
Besloten om hier morgen ook te blijven!
De rest van de middag doen we weinig op wat lezen na in de schaduw want het is bloedheet (35grd)!!! Beetje in het water afkoelen.
Was het de hele middag super rustig, begin van de avond komt het lawaai toch ook hier aan de gang. Muziek, blaffende honden, verkeer en arbeider die hier door de weeks in de appartementen zitten omdat zij in de buurt werken. In ieder geval voldoende om met oordopjes bed in te gaan. Het is ’s avonds nog steeds warm………dat wordt wat vannacht.
8 januari 2019 – La Rioja –rustdag
De nacht koelde toch lekker af om goed te slapen en de herrie viel uiteindelijk wel mee. Vandaag een rust en rommeldag. Na het ontbijt halen we het bed af en leveren we het met wat andere was af bij het vrouwtje van wasmachines. Na een uur weer klaar en hangt het al weer te wapperen aan de waslijn. Heerlijk.
Harry benut zijn tijd om te zorgen dat met water de zwarte kleur van onze Black Beauty weer tevoorschijn komt. Het was echt te erg voor woorden! Niet echt ideaal in de zon maar veel beter dan ze was!
Ook had Harry ontdekt dat er een soort zekering bij de auto accu was verdwenen. Waarschijnlijk losgetrild en verloren. Niet echt ernstigs maar de accu wordt nu alleen maar bijgeladen als we rijden en niet meer via de stroomkabel. We hebben van de eigenaar hier al wat adressen gehad waar we morgen even langs gaan als we verder rijden.
De rest van de dag lekker geluierd aan het zwembad op hard ligbed, gedompeld als we het te warm kregen en boeken gelezen. Jawel…..het leven is zwaar. Tussendoor werd ik van cappuccino voorzien door mijn lieve schat. Ook vandaag weer bloedheet.
Maar vanavond duiken we in ieder geval weer lekker een schoon bed in!
Nu lekker onderuit en “genieten” van de muziek die ergens live wordt gespeeld. Mmmmmm…..hoelang dat gaat duren…..geen idee. Maar we zitten nog lekker buiten om 22.00 uur en wie kan dat nu zeggen in januari???
We hebben trouwens de laatste 2 dagen een poes geadopteerd…..zo sneu en zielig ding. Nu geven we haar wat eten en melk en ze is niet meer bij ons weg te slaan. Maar ja, morgen afscheid nemen.
9 januari 2019 – La Rioja – Bella Vista – 400km (1933m)
De warmste nacht tot nu toe…..vooral het eerste deel….pffff……alle flappen naar beneden om zoveel mogelijk van het briesje te voelen wat er soms was. Maar ik de loop van de nacht was het toch weer mogelijk om lekker onder het laken te kruipen en goed te slapen. Na ons ontbijt zoveel mogelijk in de schaduw vertrokken we iets na 9 uur al en met 28 grd op de thermometer. Dat beloofd wat!
Een paar straten verderop eerst naar een soort soort electronica/auto reparatie zaak waar we de zekering konden kopen die ervoor zorgde dat als ToyLa op electra aangesloten is ook de motor accu’s oplaad. Meteen erin en een reserve zekering erbij gekocht voor samen het vette bedrag van 1,60!!! Kan je niet voor zonder zitten. Heel veel soorten zekeringen bij ons behalve juist deze.
Aan de overkant bij een kleine kiosk lekkere verse groente en fruit gehaald inclusief stokbroodje voor 3,25 en we waren weer klaar! Net buiten Rioja ons favoriete YPF tankstation. Vandaag van alles wat! Diesel voor ToyLa, cappuccino voor ons en wifi om met de buitenwereld contact te hebben. Harstikke druk met al die apps!
Na ruim een uur en de nodige cafeïne was het al weer 11 uur voordat wij echt kilometers zijn gaan maken. Zuidwaarts komen we langs vele olijfgaarden en in de verte zien we steeds verschillende soorten bergruggen. De wegen zijn kaarsrecht en het rode zand met de groene kleine struikjes doen ons een beetje aan de outback van Australië denken.
Maar als je dan denkt dan je over een hoogvlakte rijdt dan ineens daalt de weg en rij je weer in een totaal ander landschap van kale rotsen en uitgesleten canyons. Met temperaturen van inmiddels dik boven de 30 graden is het in onze airco auto goed uit te houden. Bij het visitor centrum van Valle de La Luna houden we even een stop. We dachten hier op de camping te overnachten maar het is nog veel te vroeg en om hier nu te gaan staan met nauwelijks schaduw en super hoge temperaturen, daar hebben we nog geen zin in.
We besluiten we hier een hapje te eten zodat we vanavond niet hoeven te koken. We nemen een salade met wat empañadas en gaan weer verder! Waarschijnlijk ook wel verstandig want voor morgen hebben ze in dit gebied kou en regen voorspeld. Zonde want de route RN150 die we nu gaan volgen schijnt super mooi te zijn heeft iemand ons weken geleden al verteld.
Nou inderdaad!!!! Wat een super mooie route door dit park en meteen ook een stuk minder kilometers maken om op onze bestemming te komen. Het zijn niet eens de hoogte meters die het doen maar de nieuw aangelegde weg slingert zich door het bergketen Sierra del Valle Fértil westwaarts richting San José de Jáchal. Met lange slingers, soms door kleine tunnels met prachtige uitzichtpunten over de dalen, diepe, uitgesleten ravijnen en hoge kale bergen verlaat de weg uiteindelijk ook dit bergketen weer. Voor ons weer even een vlakker gebied maar wat zien we daar weer……..in de verte rijzen de nog hogere bergen van de Andes al weer op met zijn besneeuwde toppen hier en daar. Die wachten op ons!!!! Zo imposant om te zien.
Ineens staat ons het volgende bergketen al weer te wachten waar we doorheen moeten gaan om in Rodeo aan te komen, Sierra Negra.
Ook dit is weer zo’n onverwachts juweeltje waar we doorheen mogen rijden. Ook al is het vandaag de hele dag verhard (misschien juist wel lekker) dit is zo gaaf om hier doorheen te rijden. Een redelijk smalle, alweer zeer slingerende weg langs de rivier Aqua Negra die hier door een gebied lijkt wat het meest in de buurt komt van Canyonland in Amerika. Door de miljoenen jaren heen heeft het water in combinatie met weersinvloeden dit gebied uitgesleten en tot wat het nu is. Nu stroomt er maar een klein stroompje doorheen maar wel blauwgroen alsof het rechtstreeks uit de hoge Andes komt. Klopt maar dan wel nog via een prachtig meer. Het was echt weer een topdag.
Een Rodeo hebben we nog voldoende energie over om door te rijden naar deze camping, iets dichter aan de voet van de Aqua Negro waar we de grens over willen gaan naar Chili.
We nemen nog een ijsje voordat we verder rijden. Dacht dat een ijsje kopen zo gebeurd zou zijn maar ik had al bijna een zoektocht op poten gezet naar Harry. Bleek dat het ontzettend druk was en dat de ijssalon met vers ijs verder van de weg afstond dan we dachten! Maar…….eerlijk is eerlijk……het was smikkelen!!!
Uiteindelijk waren we pas tegen 6 uur bij de camping!!! Maar de moeite waard. Lekker rustig, in het groen met voldoende schaduw want het was nog steeds 32 graden en goede sanitaire voorzieningen. Niet geheel onbelangrijk, vooral voor Harry. De laatste tijd spelen zijn darmen weer iets meer op.
We eten laat nog ons stokbroodje op en houden een rustige avond. Waarschijnlijk blijven we morgen ook hier want de weervoorspelling geeft aan dat wij net wel/niet in een regendag zullen gaan zitten met stuk lagere temperaturen. Zou zonde zijn als onze “beklimming” daar onder zou lijden.
10 januari 2019 – Bella Vista – rustdag
Een prima nacht gehad! De temperatuur was gisteravond al flink aan het dalen en daardoor konden we meteen onder ons dekbed kruipen.
Een beetje uitgeslapen want we blijven hier nog een dagje relaxen. Harry voelt zich niet echt top dus het komt eigenlijk wel goed uit.
We zitten dan wel aan de goede kant van de buien lijn, de temperatuur is drastisch gedaald. In de zon eigenlijk te warm (brand als een gek) maar zodra je de schaduw opzoekt is het koud!!!! Denkt dat de temperatuur zeker de helft dan als gisteren.
We drinken cappuccino (klop klop), werken verslagen bij en zetten de foto’s met backup weer even op de computer. Gelukkig wel wifi dus we kunnen in ieder geval Waldo met zijn verjaardag feliciteren!
We komen de dag prima door. Morgen op tijd opstaan om aan de mooie tocht te beginnen. Gelukkig zitten we al een stuk op hoogte (1933m) dus de aanloop is al gemaakt. We hebben er zin in.
Voor ons “diner” duiken we weer onze keuken in want de groente die we nog hebben moet op want als we Chili ingaan is er een strenge controle of fruit, groente, vlees enz.
We maken een lekkere paella en gaan al snel binnen zitten want zodra de zon onder is daalt de temperatuur als een gek! We zitten met truien en lange broek aan. Zo kan het dus per dag verschillen. Harry maakt het helemaal te bont…….met thermo ondergoed, sokken en 2 fleeche dekens extra kruipt hij onder de wol!
De warmste nacht tot nu toe…..vooral het eerste deel….pffff……alle flappen naar beneden om zoveel mogelijk van het briesje te voelen wat er soms was. Maar ik de loop van de nacht was het toch weer mogelijk om lekker onder het laken te kruipen en goed te slapen. Na ons ontbijt zoveel mogelijk in de schaduw vertrokken we iets na 9 uur al en met 28 grd op de thermometer. Dat beloofd wat!
Een paar straten verderop eerst naar een soort soort electronica/auto reparatie zaak waar we de zekering konden kopen die ervoor zorgde dat als ToyLa op electra aangesloten is ook de motor accu’s oplaad. Meteen erin en een reserve zekering erbij gekocht voor samen het vette bedrag van 1,60!!! Kan je niet voor zonder zitten. Heel veel soorten zekeringen bij ons behalve juist deze.
Aan de overkant bij een kleine kiosk lekkere verse groente en fruit gehaald inclusief stokbroodje voor 3,25 en we waren weer klaar! Net buiten Rioja ons favoriete YPF tankstation. Vandaag van alles wat! Diesel voor ToyLa, cappuccino voor ons en wifi om met de buitenwereld contact te hebben. Harstikke druk met al die apps!
Na ruim een uur en de nodige cafeïne was het al weer 11 uur voordat wij echt kilometers zijn gaan maken. Zuidwaarts komen we langs vele olijfgaarden en in de verte zien we steeds verschillende soorten bergruggen. De wegen zijn kaarsrecht en het rode zand met de groene kleine struikjes doen ons een beetje aan de outback van Australië denken.
Maar als je dan denkt dan je over een hoogvlakte rijdt dan ineens daalt de weg en rij je weer in een totaal ander landschap van kale rotsen en uitgesleten canyons. Met temperaturen van inmiddels dik boven de 30 graden is het in onze airco auto goed uit te houden. Bij het visitor centrum van Valle de La Luna houden we even een stop. We dachten hier op de camping te overnachten maar het is nog veel te vroeg en om hier nu te gaan staan met nauwelijks schaduw en super hoge temperaturen, daar hebben we nog geen zin in.
We besluiten we hier een hapje te eten zodat we vanavond niet hoeven te koken. We nemen een salade met wat empañadas en gaan weer verder! Waarschijnlijk ook wel verstandig want voor morgen hebben ze in dit gebied kou en regen voorspeld. Zonde want de route RN150 die we nu gaan volgen schijnt super mooi te zijn heeft iemand ons weken geleden al verteld.
Nou inderdaad!!!! Wat een super mooie route door dit park en meteen ook een stuk minder kilometers maken om op onze bestemming te komen. Het zijn niet eens de hoogte meters die het doen maar de nieuw aangelegde weg slingert zich door het bergketen Sierra del Valle Fértil westwaarts richting San José de Jáchal. Met lange slingers, soms door kleine tunnels met prachtige uitzichtpunten over de dalen, diepe, uitgesleten ravijnen en hoge kale bergen verlaat de weg uiteindelijk ook dit bergketen weer. Voor ons weer even een vlakker gebied maar wat zien we daar weer……..in de verte rijzen de nog hogere bergen van de Andes al weer op met zijn besneeuwde toppen hier en daar. Die wachten op ons!!!! Zo imposant om te zien.
Ineens staat ons het volgende bergketen al weer te wachten waar we doorheen moeten gaan om in Rodeo aan te komen, Sierra Negra.
Ook dit is weer zo’n onverwachts juweeltje waar we doorheen mogen rijden. Ook al is het vandaag de hele dag verhard (misschien juist wel lekker) dit is zo gaaf om hier doorheen te rijden. Een redelijk smalle, alweer zeer slingerende weg langs de rivier Aqua Negra die hier door een gebied lijkt wat het meest in de buurt komt van Canyonland in Amerika. Door de miljoenen jaren heen heeft het water in combinatie met weersinvloeden dit gebied uitgesleten en tot wat het nu is. Nu stroomt er maar een klein stroompje doorheen maar wel blauwgroen alsof het rechtstreeks uit de hoge Andes komt. Klopt maar dan wel nog via een prachtig meer. Het was echt weer een topdag.
Een Rodeo hebben we nog voldoende energie over om door te rijden naar deze camping, iets dichter aan de voet van de Aqua Negro waar we de grens over willen gaan naar Chili.
We nemen nog een ijsje voordat we verder rijden. Dacht dat een ijsje kopen zo gebeurd zou zijn maar ik had al bijna een zoektocht op poten gezet naar Harry. Bleek dat het ontzettend druk was en dat de ijssalon met vers ijs verder van de weg afstond dan we dachten! Maar…….eerlijk is eerlijk……het was smikkelen!!!
Uiteindelijk waren we pas tegen 6 uur bij de camping!!! Maar de moeite waard. Lekker rustig, in het groen met voldoende schaduw want het was nog steeds 32 graden en goede sanitaire voorzieningen. Niet geheel onbelangrijk, vooral voor Harry. De laatste tijd spelen zijn darmen weer iets meer op.
We eten laat nog ons stokbroodje op en houden een rustige avond. Waarschijnlijk blijven we morgen ook hier want de weervoorspelling geeft aan dat wij net wel/niet in een regendag zullen gaan zitten met stuk lagere temperaturen. Zou zonde zijn als onze “beklimming” daar onder zou lijden.
10 januari 2019 – Bella Vista – rustdag
Een prima nacht gehad! De temperatuur was gisteravond al flink aan het dalen en daardoor konden we meteen onder ons dekbed kruipen.
Een beetje uitgeslapen want we blijven hier nog een dagje relaxen. Harry voelt zich niet echt top dus het komt eigenlijk wel goed uit.
We zitten dan wel aan de goede kant van de buien lijn, de temperatuur is drastisch gedaald. In de zon eigenlijk te warm (brand als een gek) maar zodra je de schaduw opzoekt is het koud!!!! Denkt dat de temperatuur zeker de helft dan als gisteren.
We drinken cappuccino (klop klop), werken verslagen bij en zetten de foto’s met backup weer even op de computer. Gelukkig wel wifi dus we kunnen in ieder geval Waldo met zijn verjaardag feliciteren!
We komen de dag prima door. Morgen op tijd opstaan om aan de mooie tocht te beginnen. Gelukkig zitten we al een stuk op hoogte (1933m) dus de aanloop is al gemaakt. We hebben er zin in.
Voor ons “diner” duiken we weer onze keuken in want de groente die we nog hebben moet op want als we Chili ingaan is er een strenge controle of fruit, groente, vlees enz.
We maken een lekkere paella en gaan al snel binnen zitten want zodra de zon onder is daalt de temperatuur als een gek! We zitten met truien en lange broek aan. Zo kan het dus per dag verschillen. Harry maakt het helemaal te bont…….met thermo ondergoed, sokken en 2 fleeche dekens extra kruipt hij onder de wol!
11 januari 2019 – Bella Vista (ARG) – Vicuña (CHI) - 278km (647m)
WAT EEN SUPER DAG - OM NOOIT TE VERGETEN!
Maar eerst maar bij het begin beginnen! Redelijk vroeg opgestaan, ontbijtje en klaar voor de start!
In Las Flores (amper 10km verderop en 3 km voor de douane) nog even een cappuccino en we konden beginnen aan de Paso Aqua Negra en tevens de grens over naar Chili.
De douane Argentinië die hier op 87km vóór de echte grens zit waren we in een half uurtje tijd voorbij.
Eerst een lange weg rechtop de bergen voor ons af! Tja, ergens ga je daar tussendoor en omhoog. Ook een beetje gespannen….hadden we al te hoge verwachtingen omdat we deze Pas 7 jaar geleden ook al een keer gedaan hebben alleen dan in de omgekeerde richting? Het weer was geweldig……strak blauwe lucht en de zon steeds achter. Beter kon niet.
Er was hier hard aan de weg gewerkt de laatste jaren want er lag een glad stuk asfalt! Lekker rijden maar eigenlijk wel een beetje een teleurstelling…….zal toch niet helemaal naar boven zijn??? De weg stijgt slechts geleidelijk maar af en toe even een haarspeldbocht om wat meer hoogte te winnen. Zodra we inderdaad de bergen bereiken begint het GROTE GENIETEN! We rijden eerst nog steeds door het dal langs het riviertje Arroya del Aqua Negra die met ons mee lijkt te klimmen. De bergwanden lijken wel een pallet van diverse kleuren effen en soms gemixt.
Maar……34 km voor de top nemen we afscheid van het asfalt en kunnen we eindelijk het gevoel van een echte avontuurlijke beklimming voelen. De weg wordt smaller met hier en daar wat passeer mogelijkheden voor tegenmoet komend verkeer. En dat is er wel. Niet erg veel maar in vergelijking met onze vorige keer beduidend meer. Nu hadden we in het eerste uur al meer andere weggebruikers gezien dan vorige keer op 1 dag. Wel 10 stuks! Populaire grensovergang geworden!
Als we de rivier verlaten en het echte klimmen langs de bergwand gaat beginnen gaat ons hart sneller kloppen. Zelfs de foto’s kunnen nauwelijks weergeven hoe je je voelt in deze fantastische, overweldigende natuur! Geen meter lijkt hetzelfde en de kleuren van de bergen blijven verbazen. We komen hoger en hoger maar de stijging aan deze kant van de top zal nauwelijks meer zijn dan 5%. Dus dat is een makkie…..we rijden rustig om intensief te genieten. ToyLa loopt als een zonnetje zelfs wanneer we langzaam naar grote hoogte stijgen. Hoe hoger we komen hoe dieper het dal lijkt dat heel ver beneden ons ligt. Harry houdt de bergwand dicht tegen zich aan……toch ineens een beetje hoogtevrees! Boven de 4000m zien we de nog hogere bergen met wit bedekte sneeuwtoppen en hier en daar zelfs een gletsjer. Langs de weg hier en daar zelfs nog hoge witte sneeuwmuren en ijspieken. Inmiddels aardig wat wind en is de temperatuur behoorlijk aan het dalen.
En dan is daar eindelijk de grens én de top van de Paso Aqua Negra op 4753m hoogte. Ongelofelijk! Even een foto want je staat uit je hemd te waaien bij 6 graden. We zijn in Chili en beginnen aan een nog langere afdaling…….
We hebben in ons leven toch al heel wat mooie passen gereden in diverse landen en daar waren echt juweeltjes bij, maar deze spant toch echt de kroon. EEN KROONJUWEEL. De Paso San Francisco en Paso Jama waren mooi maar kunnen niet op tegen deze beauty. Echt elke meter is een feestje en we kijken elkaar soms aan en kunnen soms niet geloven dat natuur zo verschrikkelijk mooi en indrukwekkend kan zijn. Je voelt je zo klein en het besef dat om hier te rijden door dit onwerkelijk, mooie en fascinerende landschap je er gewoon emotioneel van wordt. Kippenvel momenten zijn ontelbaar geweest. Met de foto’s en filmpjes hopen we een beetje het gevoel mee te nemen.
Op de route naar beneden waren er zelfs een paar “snellere” en dus steilere doorsteken. Uiteraard niet genomen want wie wil nu niet van elke meter, van elke bocht en elke minuut van deze ongelofelijke bergen genieten??? Het is amper in woorden te omschrijven wat deze dag met ons doet……..om nooit te vergeten…..
Een beetje meer in de luwte houden we even een koffiestop. Nog wel koud maar de zon doet wonderen. Kijken en intens genieten. Als we weg vervolgen, met lange slingers steeds verder naar beneden zie je soms waar je heen moet en waar je vandaan komt. En ook hier aan deze Chili kant…….die kleuren…….de bocht om…..weer anders. Een schilder zou er een fantastisch abstract schilderij van kunnen maken en het dan niet eens zo mooi krijgen dan wij hier voorgeschoteld krijgen.
In het dal volgen wij inmiddels een andere rivier met aan weerzijden hoge bergwanden. Het grote verschil van deze Pas met andere is dat je hier eigenlijk alleen maar langs bergwanden aan het klimmen of afdalen bent en als je een rivierdal volgt is dat smal met hoge wanden. Hier niks geen tussenliggende hoogvlakte of vergezichten…..alles gewoon dichtbij waardoor je je extra klein voelt. Tja, ik kan er gewoon niet over ophouden hoe overweldigend in overtreffende trap het hier is.
Als afsluiting rijden we nog langs een groot azuurblauw stuwmeer ook weer omsloten door hoge, kleurrijke bergen. Prachtige combinatie.
Maar aan het eind van het stuwmeer is ook meteen het asfalt hier weer…….Jammer. De vooruitgang gaat door. Maar dit traject neemt niemand ons meer af.
Langzaam dalen we verder en verder en stijgt de temperatuur. Op 84km van de grens ligt de douane van Chili. Ook hier gaat het allemaal soepel. We kennen zo langzamerhand de procedure wel. Als alles gedaan is nog een inspectie van de auto of we niks gesmokkeld hebben. Ook dat gaat vlot en we geven nog even wat uien en 1 appel af. Praatje maken en weer gaan.
Als we verder gaan langs de rivier Elqui wordt het dal steeds groener en de temperatuur ligt al op zo’n 27 graden. Lekker! Het valt ons op de in het dal en tegen de hellingen op nog steeds de druiven voor de Pisco Elqui worden verbouwd maar nu grotendeels onder grote bruinachtige netten verscholen liggen. Ook veel percelen waar niets meer aan gedaan wordt en de ranken dood zijn en de netten wat zielig wapperen in de wind. Waar zijn die felgroene lapjes tegen de bruine/beige bergen gebleven die wij toen zo fascinerend vonden???? Zo heel af en toe kom je nog wat tegen. Misschien ligt het aan de tijd van het jaar. Toen waren wij hier in april.
Voordat wij de camping opzoeken in Vicuña, eerst nog even naar de supermarkt. Grote Unimarc waar van alles weer te krijgen is. De koelkast is weer gezellig. Als afsluiting voor deze super super super dag tracteren wij ons op een grote zak chips! Hahahaha.
We staan op 1km van het centrum en de Plaza op een kleine camping. Eigenlijk meer een tentcamping maar we staan in het gras in een hoekje met eigen afdak op palen voor de schaduw. Ziet er allemaal goed uit. Even neerstrijken en nagenieten.
De gegrillde kip uit de supermarkt smaakt heerlijk en later de wijn en chips gaan er ook wel in. WAT EEN DAG!!!!!!
Harry loopt nog even naar een zaak waar ook fietsen verhuurd worden. Ach, meteen ook maar door naar een kapper. Iets later met korte haren en 5 euro armer is hij weer terug om te gaan zitten. Morgen maar zien wat we gaan doen. Als de zon onder gaat koelt het trouwens behoorlijk af. Goede reden om niet te laat ons bed op te zoeken.
WAT EEN SUPER DAG - OM NOOIT TE VERGETEN!
Maar eerst maar bij het begin beginnen! Redelijk vroeg opgestaan, ontbijtje en klaar voor de start!
In Las Flores (amper 10km verderop en 3 km voor de douane) nog even een cappuccino en we konden beginnen aan de Paso Aqua Negra en tevens de grens over naar Chili.
De douane Argentinië die hier op 87km vóór de echte grens zit waren we in een half uurtje tijd voorbij.
Eerst een lange weg rechtop de bergen voor ons af! Tja, ergens ga je daar tussendoor en omhoog. Ook een beetje gespannen….hadden we al te hoge verwachtingen omdat we deze Pas 7 jaar geleden ook al een keer gedaan hebben alleen dan in de omgekeerde richting? Het weer was geweldig……strak blauwe lucht en de zon steeds achter. Beter kon niet.
Er was hier hard aan de weg gewerkt de laatste jaren want er lag een glad stuk asfalt! Lekker rijden maar eigenlijk wel een beetje een teleurstelling…….zal toch niet helemaal naar boven zijn??? De weg stijgt slechts geleidelijk maar af en toe even een haarspeldbocht om wat meer hoogte te winnen. Zodra we inderdaad de bergen bereiken begint het GROTE GENIETEN! We rijden eerst nog steeds door het dal langs het riviertje Arroya del Aqua Negra die met ons mee lijkt te klimmen. De bergwanden lijken wel een pallet van diverse kleuren effen en soms gemixt.
Maar……34 km voor de top nemen we afscheid van het asfalt en kunnen we eindelijk het gevoel van een echte avontuurlijke beklimming voelen. De weg wordt smaller met hier en daar wat passeer mogelijkheden voor tegenmoet komend verkeer. En dat is er wel. Niet erg veel maar in vergelijking met onze vorige keer beduidend meer. Nu hadden we in het eerste uur al meer andere weggebruikers gezien dan vorige keer op 1 dag. Wel 10 stuks! Populaire grensovergang geworden!
Als we de rivier verlaten en het echte klimmen langs de bergwand gaat beginnen gaat ons hart sneller kloppen. Zelfs de foto’s kunnen nauwelijks weergeven hoe je je voelt in deze fantastische, overweldigende natuur! Geen meter lijkt hetzelfde en de kleuren van de bergen blijven verbazen. We komen hoger en hoger maar de stijging aan deze kant van de top zal nauwelijks meer zijn dan 5%. Dus dat is een makkie…..we rijden rustig om intensief te genieten. ToyLa loopt als een zonnetje zelfs wanneer we langzaam naar grote hoogte stijgen. Hoe hoger we komen hoe dieper het dal lijkt dat heel ver beneden ons ligt. Harry houdt de bergwand dicht tegen zich aan……toch ineens een beetje hoogtevrees! Boven de 4000m zien we de nog hogere bergen met wit bedekte sneeuwtoppen en hier en daar zelfs een gletsjer. Langs de weg hier en daar zelfs nog hoge witte sneeuwmuren en ijspieken. Inmiddels aardig wat wind en is de temperatuur behoorlijk aan het dalen.
En dan is daar eindelijk de grens én de top van de Paso Aqua Negra op 4753m hoogte. Ongelofelijk! Even een foto want je staat uit je hemd te waaien bij 6 graden. We zijn in Chili en beginnen aan een nog langere afdaling…….
We hebben in ons leven toch al heel wat mooie passen gereden in diverse landen en daar waren echt juweeltjes bij, maar deze spant toch echt de kroon. EEN KROONJUWEEL. De Paso San Francisco en Paso Jama waren mooi maar kunnen niet op tegen deze beauty. Echt elke meter is een feestje en we kijken elkaar soms aan en kunnen soms niet geloven dat natuur zo verschrikkelijk mooi en indrukwekkend kan zijn. Je voelt je zo klein en het besef dat om hier te rijden door dit onwerkelijk, mooie en fascinerende landschap je er gewoon emotioneel van wordt. Kippenvel momenten zijn ontelbaar geweest. Met de foto’s en filmpjes hopen we een beetje het gevoel mee te nemen.
Op de route naar beneden waren er zelfs een paar “snellere” en dus steilere doorsteken. Uiteraard niet genomen want wie wil nu niet van elke meter, van elke bocht en elke minuut van deze ongelofelijke bergen genieten??? Het is amper in woorden te omschrijven wat deze dag met ons doet……..om nooit te vergeten…..
Een beetje meer in de luwte houden we even een koffiestop. Nog wel koud maar de zon doet wonderen. Kijken en intens genieten. Als we weg vervolgen, met lange slingers steeds verder naar beneden zie je soms waar je heen moet en waar je vandaan komt. En ook hier aan deze Chili kant…….die kleuren…….de bocht om…..weer anders. Een schilder zou er een fantastisch abstract schilderij van kunnen maken en het dan niet eens zo mooi krijgen dan wij hier voorgeschoteld krijgen.
In het dal volgen wij inmiddels een andere rivier met aan weerzijden hoge bergwanden. Het grote verschil van deze Pas met andere is dat je hier eigenlijk alleen maar langs bergwanden aan het klimmen of afdalen bent en als je een rivierdal volgt is dat smal met hoge wanden. Hier niks geen tussenliggende hoogvlakte of vergezichten…..alles gewoon dichtbij waardoor je je extra klein voelt. Tja, ik kan er gewoon niet over ophouden hoe overweldigend in overtreffende trap het hier is.
Als afsluiting rijden we nog langs een groot azuurblauw stuwmeer ook weer omsloten door hoge, kleurrijke bergen. Prachtige combinatie.
Maar aan het eind van het stuwmeer is ook meteen het asfalt hier weer…….Jammer. De vooruitgang gaat door. Maar dit traject neemt niemand ons meer af.
Langzaam dalen we verder en verder en stijgt de temperatuur. Op 84km van de grens ligt de douane van Chili. Ook hier gaat het allemaal soepel. We kennen zo langzamerhand de procedure wel. Als alles gedaan is nog een inspectie van de auto of we niks gesmokkeld hebben. Ook dat gaat vlot en we geven nog even wat uien en 1 appel af. Praatje maken en weer gaan.
Als we verder gaan langs de rivier Elqui wordt het dal steeds groener en de temperatuur ligt al op zo’n 27 graden. Lekker! Het valt ons op de in het dal en tegen de hellingen op nog steeds de druiven voor de Pisco Elqui worden verbouwd maar nu grotendeels onder grote bruinachtige netten verscholen liggen. Ook veel percelen waar niets meer aan gedaan wordt en de ranken dood zijn en de netten wat zielig wapperen in de wind. Waar zijn die felgroene lapjes tegen de bruine/beige bergen gebleven die wij toen zo fascinerend vonden???? Zo heel af en toe kom je nog wat tegen. Misschien ligt het aan de tijd van het jaar. Toen waren wij hier in april.
Voordat wij de camping opzoeken in Vicuña, eerst nog even naar de supermarkt. Grote Unimarc waar van alles weer te krijgen is. De koelkast is weer gezellig. Als afsluiting voor deze super super super dag tracteren wij ons op een grote zak chips! Hahahaha.
We staan op 1km van het centrum en de Plaza op een kleine camping. Eigenlijk meer een tentcamping maar we staan in het gras in een hoekje met eigen afdak op palen voor de schaduw. Ziet er allemaal goed uit. Even neerstrijken en nagenieten.
De gegrillde kip uit de supermarkt smaakt heerlijk en later de wijn en chips gaan er ook wel in. WAT EEN DAG!!!!!!
Harry loopt nog even naar een zaak waar ook fietsen verhuurd worden. Ach, meteen ook maar door naar een kapper. Iets later met korte haren en 5 euro armer is hij weer terug om te gaan zitten. Morgen maar zien wat we gaan doen. Als de zon onder gaat koelt het trouwens behoorlijk af. Goede reden om niet te laat ons bed op te zoeken.
12 januari 2019 – Vinuña – rustdag
Vakantietijd en muziek…….ja hoor…….dan is het niet stil om je heen. Ook hier een klein zwembad dus daar komt ook wel wat geluid vandaan. Maar ja, de zon schijnt en het is nog steeds nagenieten.
Lekker rustig aan tutten, haren wassen, cappuccino drinken. Vandaag heeft Harry geen puf om te fietsen dus we lopen begin van de middag lekker het leuke, gezellige stadje in. In een restaurant nemen we een menu del dia, drinken verse jus d’orange en zitten daarna lekker op de Plaza en bekijken de mensen om ons heen. We overleggen….wat doen we morgen….verder of niet?
Op terugweg lopen we langs de fietsverhuur en Harry besluit dat hij toch morgen graag wil fietsen. Probeert de beste eruit te zoeken wat niet meevalt. Maar klein aanbod size L en ja, het zijn niet de fietsen die hij gewend is met alle comfort.
Het is niet anders…….morgen fietsen en dat houdt in hier nog een dagje blijven.
De rest van de middag wat relaxen en lezen inclusief koptelefoon met eigen muziek. Hier komt het van alle kanten door elkaar heen. Niet normaal!! Dat wordt met oordopjes slapen.
Na zonsondergang meteen frisser en de lange broek en trui moet snel aan. Groot verschil maar dan is slapen onder een dekbed lekker!
13 januari 2019 – Vicuña – rustdag
Pffffff……..het bleef lang lawaaierig gisteravond…..je kan niet alles hebben.
Harry al op tijd opgestaan want hij had afgesproken om 09.00 uur zijn fiets te halen. Hij lekker fietsen – prachtig weer – en ik kon genieten van de rust en lekker boek lezen.
Er vertrokken veel mensen en ook bij het zwembad was het lekker rustig. Wat een stilte!
Halverwege de middag kwam Harry met een big smile en na 85km fietsen weer terug. In Pisco Elqui ruime stop gehouden voordat hij weer aan de terugweg begon. Tja, het materiaal waar hij op fietst was niet zo comfortabel als zijn fiets thuis. Genoten heeft hij zeker! ’s Avonds gaan we lekker platen! Een eigen bakplaat op stroom waar je alles op kan bakken. We hebben een heerlijke boerenomelet gemaakt. Yummie……. We genieten de avond nog lekker buiten onder een fantastische sterrenhemel.
14 januari 2019 – Vicuña – La Serena – 71km (8m)
Weer terug aan zee! Omdat het maar een kleine afstand was gewoon lekker rustig aan gedaan. Voor vertrek nog een lekkere eigengeklopte cappuccino door de meester zelf.
De zon schijnt al weer uitbundig en het is weer lekker om te verkassen.
De route liep vanuit het binnenland eigenlijk geheel westwaarts naar de kust langs mooie wijngaarden, bergen, stuwmeren en door kleine dorpjes. In La Serena kregen we ineens weer te maken met een wat grotere stad. Tjonge, wat een drukte zeg. Een “groene” stroom wegverkeer hebben ze hier nog nooit van gehoord. Elke stoplicht was rood! Maar ach, dan ook wel weer leuk om om je heen te kijken.
Langs de lange boulevard zuidwaarts naar onze camping gereden. Ook hier heerlijk zonnig maar een paar graden lager, zo rond de 23grd. De blauwe zee, het witte strand en leuke restaurants langs de hele baai. Wel hoge appartementen gebouwen maar ruim van opzet.
We komen begin van de middag al op de uitgezochte camping aan. Lekker onder een groot schaduwdoek voor de zon (we passen er ook maar net onder) met eigen BBQ plek, picknicktafel, water en electra, wifi en ……..in een groot gebouw iets verderop hadden we onze eigen badkamer (douche, toilet en wastafel). Maar dat kost wel wat hier! Aan zee, zwembad en hoogseizoen. We kregen er nog wel iets af maar voor het bedrag van 32 euro per nacht waren het gewoon Europese hoogseizoen prijzen.
Maar geïnstalleerd en wel was het toch wel genieten. Het was de bedoeling dat ik mijn landingsbaan zou gaan wegwerken maar daar kwam gewoon niks van. Besloten om dan nog maar dag te blijven want we wilden toch ook nog wel lekker langs de boulevard slenteren.
Ach, en als je dan toch geld aan het uitgeven bent dan ook maar uit eten! Aan zee…..dus vis eten natuurlijk. Advies voor een goed restaurant gekregen op loopafstand. Wat was dat heerlijk en die portie…..niet normaal. Harry ging voor de zeebaars en ik voor de slibtongetjes.
“Thuisgekomen” nog even lekker buiten na borrelen voordat wij ons bed opzoeken. De avond koelt gelukkig weer af. Goed slapen dus!
15 januari 2019 – La Serena – rustdag
Nou die rustdag is ook wel nodig! Wat een slechte nacht. In de verte veel bas muziek en onze buren bleven wel heel lang doorkletsen en het licht aanhouden. Daar houden de Argentijnen en Chilenen echt geen rekening mee dat ze andere mensen daar niet blij mee maken.
Dus goed uitgeslapen en daarna op gemak landingsbaan weg kunnen werken. Tussendoor wat lezen en begin van de middag lange wandeling langs de boulevard en strand. Een kleine lunch genomen want ja, we gaan toch maar buiten de deur onze maaltijd nuttigen. Wel lekker om wifi op je eigen plek te hebben. Wat kletsen met thuisfront, chatten enz enz. De wereld is dichtbij!
Om 20.00 uur gaan we maar weer naar ons favoriete restaurant. Met onze vertaal app proberen we er achter te komen wat we willen eten. Dit keer kiezen we allebei voor Lomo! Daar hoort natuurlijk een fles rode wijn bij die er wel ingaat.
Nog even thuis een afzakkertje voor we redelijk op tijd ons bed ingaan. Voor morgen de wekker zetten……
16 januari 2019 – La Serena – San Francisco de Limache – 392km (90m)
Ook nu niet echt een lekkere nacht dankzij de buren. Maar misschien vonden ze onze muziek om half 8 ’s morgens dan wel mooi! Grrrrrr……..
Maar ja, na ontbijt alles weer in orde maken voor vertrek. Onze Zuid Afrikaanse buren gegroet en nog wat gegevens uitgewisseld. Hij was deze dagen niet zo lekker en ze denken er zelfs aan om eerder naar huis te gaan. Hun auto willen ze dan ook net als wij in Uruguay achter laten. Niet meer de jongste ook…..half 70 al!
Voordat we echt gaan rijden nog even naar de supermarkt om flink in te slaan. Duurt ook altijd wel weer even. Daarna bij Copec tankstation even nog cappuccino gedronken voor de broodnodige cafeïne en na 18km konden we eindelijk echte kilometers gaan maken.
De ochtend is nog steeds een beetje fris (18grd) en het is bewolkt en iets wat somber weer. Maar de voorspellingen geven zon aan dus geduld.
De ruta 5 ofwel de Panam (PanAmericana) hoeven we alleen maar zuidwaarts te volgen. Een uitstekende 4-baans asfaltweg waar op ons traject vandaag een aantal keren tol betaald moet worden. Hier vallen de prijzen wel mee! Totaal waren we vandaag hooguit 18 euro kwijt en daar zat ook nog een tunnel bij.
Nou is hier de snelweg anders dan onze snelweg. Hier rijden gewoon fietsers op de vluchtstrook, staan er allemaal mensen met vlaggen te zwaaien en handen te wapperen. Eerst dachten we oh jee…..een controle???? Nee hoor….ze willen graag iets verkopen. Kaas, fruit, jams en wat al niet. Ze staan soms op de gekste plekken. Dan zou je echt een gevaarlijke noodstop moeten maken om iets te kopen!!!
De route is prachtig vooral omdat de zon na 12 uur ook is gaan schijnen. Het is behoorlijk heuvelachtig maar ook prachtige vergezichten over baaien en de zee. Witte schuimkoppen rollen het witte zand op en hier en daar wat luxere plaatsjes met dito huizen die uitkijken over zee. Het doet ons aan zowel Australië als Zuid Afrika denken. Hier is nog wel ruimte op het strand!
We zien ook voor het eerst een groot windmolenpark! Nou wind is hier genoeg dus heel verstandig om daar gebruik van te maken.
We lunchen onderweg met een broodje uit eigen keuken en we schieten lekker op. Op de hoogte van de hoofdstad Santiago westwaarts naar de kust toe zoeken we een camping. Hopelijk wat rustiger al valt dat natuurlijk in het hoofdseizoen niet mee. Er zijn natuurlijk gewoon plekken waar we “wild” zouden kunnen staan maar met Harry zijn “kwaaltjes” is een wc en douche gewoon veel fijner.
Maar we staan weer prima met onze voeten dit keer weer in het gras ipv zand. Ook gaan we gewoon de eigen keuken in voor een heerlijke nasi maaltijd.
We moesten trouwens nog wel even goed onderhandelen over de prijs voor een overnachting. Vroegen echt veel te veel hoor! Alleen een nachtje blijven en morgenochtend weer weg. Dus verlaagd van 47 euro naar 13 euro voor een overnachting. Dat is beter!
Inmiddels bijna donker en weer een stuk frisser. Lekker nagenieten van onze dag en morgen??? Gewoon weer vroeg op omdat we verder zuidwaarts willen met een ruime boog om de drukke hoofdstad heen.
Vakantietijd en muziek…….ja hoor…….dan is het niet stil om je heen. Ook hier een klein zwembad dus daar komt ook wel wat geluid vandaan. Maar ja, de zon schijnt en het is nog steeds nagenieten.
Lekker rustig aan tutten, haren wassen, cappuccino drinken. Vandaag heeft Harry geen puf om te fietsen dus we lopen begin van de middag lekker het leuke, gezellige stadje in. In een restaurant nemen we een menu del dia, drinken verse jus d’orange en zitten daarna lekker op de Plaza en bekijken de mensen om ons heen. We overleggen….wat doen we morgen….verder of niet?
Op terugweg lopen we langs de fietsverhuur en Harry besluit dat hij toch morgen graag wil fietsen. Probeert de beste eruit te zoeken wat niet meevalt. Maar klein aanbod size L en ja, het zijn niet de fietsen die hij gewend is met alle comfort.
Het is niet anders…….morgen fietsen en dat houdt in hier nog een dagje blijven.
De rest van de middag wat relaxen en lezen inclusief koptelefoon met eigen muziek. Hier komt het van alle kanten door elkaar heen. Niet normaal!! Dat wordt met oordopjes slapen.
Na zonsondergang meteen frisser en de lange broek en trui moet snel aan. Groot verschil maar dan is slapen onder een dekbed lekker!
13 januari 2019 – Vicuña – rustdag
Pffffff……..het bleef lang lawaaierig gisteravond…..je kan niet alles hebben.
Harry al op tijd opgestaan want hij had afgesproken om 09.00 uur zijn fiets te halen. Hij lekker fietsen – prachtig weer – en ik kon genieten van de rust en lekker boek lezen.
Er vertrokken veel mensen en ook bij het zwembad was het lekker rustig. Wat een stilte!
Halverwege de middag kwam Harry met een big smile en na 85km fietsen weer terug. In Pisco Elqui ruime stop gehouden voordat hij weer aan de terugweg begon. Tja, het materiaal waar hij op fietst was niet zo comfortabel als zijn fiets thuis. Genoten heeft hij zeker! ’s Avonds gaan we lekker platen! Een eigen bakplaat op stroom waar je alles op kan bakken. We hebben een heerlijke boerenomelet gemaakt. Yummie……. We genieten de avond nog lekker buiten onder een fantastische sterrenhemel.
14 januari 2019 – Vicuña – La Serena – 71km (8m)
Weer terug aan zee! Omdat het maar een kleine afstand was gewoon lekker rustig aan gedaan. Voor vertrek nog een lekkere eigengeklopte cappuccino door de meester zelf.
De zon schijnt al weer uitbundig en het is weer lekker om te verkassen.
De route liep vanuit het binnenland eigenlijk geheel westwaarts naar de kust langs mooie wijngaarden, bergen, stuwmeren en door kleine dorpjes. In La Serena kregen we ineens weer te maken met een wat grotere stad. Tjonge, wat een drukte zeg. Een “groene” stroom wegverkeer hebben ze hier nog nooit van gehoord. Elke stoplicht was rood! Maar ach, dan ook wel weer leuk om om je heen te kijken.
Langs de lange boulevard zuidwaarts naar onze camping gereden. Ook hier heerlijk zonnig maar een paar graden lager, zo rond de 23grd. De blauwe zee, het witte strand en leuke restaurants langs de hele baai. Wel hoge appartementen gebouwen maar ruim van opzet.
We komen begin van de middag al op de uitgezochte camping aan. Lekker onder een groot schaduwdoek voor de zon (we passen er ook maar net onder) met eigen BBQ plek, picknicktafel, water en electra, wifi en ……..in een groot gebouw iets verderop hadden we onze eigen badkamer (douche, toilet en wastafel). Maar dat kost wel wat hier! Aan zee, zwembad en hoogseizoen. We kregen er nog wel iets af maar voor het bedrag van 32 euro per nacht waren het gewoon Europese hoogseizoen prijzen.
Maar geïnstalleerd en wel was het toch wel genieten. Het was de bedoeling dat ik mijn landingsbaan zou gaan wegwerken maar daar kwam gewoon niks van. Besloten om dan nog maar dag te blijven want we wilden toch ook nog wel lekker langs de boulevard slenteren.
Ach, en als je dan toch geld aan het uitgeven bent dan ook maar uit eten! Aan zee…..dus vis eten natuurlijk. Advies voor een goed restaurant gekregen op loopafstand. Wat was dat heerlijk en die portie…..niet normaal. Harry ging voor de zeebaars en ik voor de slibtongetjes.
“Thuisgekomen” nog even lekker buiten na borrelen voordat wij ons bed opzoeken. De avond koelt gelukkig weer af. Goed slapen dus!
15 januari 2019 – La Serena – rustdag
Nou die rustdag is ook wel nodig! Wat een slechte nacht. In de verte veel bas muziek en onze buren bleven wel heel lang doorkletsen en het licht aanhouden. Daar houden de Argentijnen en Chilenen echt geen rekening mee dat ze andere mensen daar niet blij mee maken.
Dus goed uitgeslapen en daarna op gemak landingsbaan weg kunnen werken. Tussendoor wat lezen en begin van de middag lange wandeling langs de boulevard en strand. Een kleine lunch genomen want ja, we gaan toch maar buiten de deur onze maaltijd nuttigen. Wel lekker om wifi op je eigen plek te hebben. Wat kletsen met thuisfront, chatten enz enz. De wereld is dichtbij!
Om 20.00 uur gaan we maar weer naar ons favoriete restaurant. Met onze vertaal app proberen we er achter te komen wat we willen eten. Dit keer kiezen we allebei voor Lomo! Daar hoort natuurlijk een fles rode wijn bij die er wel ingaat.
Nog even thuis een afzakkertje voor we redelijk op tijd ons bed ingaan. Voor morgen de wekker zetten……
16 januari 2019 – La Serena – San Francisco de Limache – 392km (90m)
Ook nu niet echt een lekkere nacht dankzij de buren. Maar misschien vonden ze onze muziek om half 8 ’s morgens dan wel mooi! Grrrrrr……..
Maar ja, na ontbijt alles weer in orde maken voor vertrek. Onze Zuid Afrikaanse buren gegroet en nog wat gegevens uitgewisseld. Hij was deze dagen niet zo lekker en ze denken er zelfs aan om eerder naar huis te gaan. Hun auto willen ze dan ook net als wij in Uruguay achter laten. Niet meer de jongste ook…..half 70 al!
Voordat we echt gaan rijden nog even naar de supermarkt om flink in te slaan. Duurt ook altijd wel weer even. Daarna bij Copec tankstation even nog cappuccino gedronken voor de broodnodige cafeïne en na 18km konden we eindelijk echte kilometers gaan maken.
De ochtend is nog steeds een beetje fris (18grd) en het is bewolkt en iets wat somber weer. Maar de voorspellingen geven zon aan dus geduld.
De ruta 5 ofwel de Panam (PanAmericana) hoeven we alleen maar zuidwaarts te volgen. Een uitstekende 4-baans asfaltweg waar op ons traject vandaag een aantal keren tol betaald moet worden. Hier vallen de prijzen wel mee! Totaal waren we vandaag hooguit 18 euro kwijt en daar zat ook nog een tunnel bij.
Nou is hier de snelweg anders dan onze snelweg. Hier rijden gewoon fietsers op de vluchtstrook, staan er allemaal mensen met vlaggen te zwaaien en handen te wapperen. Eerst dachten we oh jee…..een controle???? Nee hoor….ze willen graag iets verkopen. Kaas, fruit, jams en wat al niet. Ze staan soms op de gekste plekken. Dan zou je echt een gevaarlijke noodstop moeten maken om iets te kopen!!!
De route is prachtig vooral omdat de zon na 12 uur ook is gaan schijnen. Het is behoorlijk heuvelachtig maar ook prachtige vergezichten over baaien en de zee. Witte schuimkoppen rollen het witte zand op en hier en daar wat luxere plaatsjes met dito huizen die uitkijken over zee. Het doet ons aan zowel Australië als Zuid Afrika denken. Hier is nog wel ruimte op het strand!
We zien ook voor het eerst een groot windmolenpark! Nou wind is hier genoeg dus heel verstandig om daar gebruik van te maken.
We lunchen onderweg met een broodje uit eigen keuken en we schieten lekker op. Op de hoogte van de hoofdstad Santiago westwaarts naar de kust toe zoeken we een camping. Hopelijk wat rustiger al valt dat natuurlijk in het hoofdseizoen niet mee. Er zijn natuurlijk gewoon plekken waar we “wild” zouden kunnen staan maar met Harry zijn “kwaaltjes” is een wc en douche gewoon veel fijner.
Maar we staan weer prima met onze voeten dit keer weer in het gras ipv zand. Ook gaan we gewoon de eigen keuken in voor een heerlijke nasi maaltijd.
We moesten trouwens nog wel even goed onderhandelen over de prijs voor een overnachting. Vroegen echt veel te veel hoor! Alleen een nachtje blijven en morgenochtend weer weg. Dus verlaagd van 47 euro naar 13 euro voor een overnachting. Dat is beter!
Inmiddels bijna donker en weer een stuk frisser. Lekker nagenieten van onze dag en morgen??? Gewoon weer vroeg op omdat we verder zuidwaarts willen met een ruime boog om de drukke hoofdstad heen.
7 januari 2019 - San Francisco de Limache – Linares- 482km (166m)
07.15uur…..pffff…wekker….wat een rotding! Maar ja, vandaag weer kilometers maken en dan is het beter om niet te laat te vertrekken. Na afwerken ochtendritueel vertrekken we rond een uur of 9 om verder zuidwaarts te rijden. Via een mooie, heuvelachtige route tussen Santiago en de kust rijden we met een grote boog om de drukke hoofdstad. Hier veel groen, veel wineries en veel fietsers! Daar kijkt Harry met een jaloers oog naar.
Ook al rijden we nog niets eens in ruta 5, ook hier op 4-baans wegen –nee, zelfs op een gewone 2-baans weg, moeten we af en toe tol betalen!!! Niks geen kaartjes uit een automaat en dan afrekenen als je de tolweg verlaat of zo maar tolpoorten waar iedereen hetzelfde betaald welk traject je ook rijdt. Beetje ondoorzichtig allemaal.
Vandaag zijn we wel 13,50 aan tolgeld kwijt. Daar kunnen ze in Frankrijk niet tegenop!! Hahaha….
De route vandaag is wisselend mooi. Soms een drukte en rommelig landschap. Dan weer mooie groene landbouwvelden, boomgaarden of wijngaarden. Redelijk vlak allemaal al zien we links van ons (westkant) bergen van de indrukwekkende Andes.
De “snelweg” blijft iets aparts hier. Bushaltes dus er staan mensen. Je fietst hier over de vluchtstrook of je probeert de snelweg als voetganger over te steken. Een kunst op zich, zeker in de drukke vakantietijd. Een ware kunstenaar en sprinter moet je zijn. Als wij onderweg in de tussenberm 2 oude vrouwtjes zien staan die dus “al” halverwege zijn, vragen wij ons af hoe lang het nog gaat duren voordat ze al sprintend de overkant zullen bereiken!!!
We maken er een lange dag van. Het is warm en druk op de weg met al die vakantiegangers. De kunst gaat zo worden om ze in het merengebied te gaan ontlopen!
Eind van de dag zijn we blij dat we op een rustige camping een tussenstop hebben voor de nacht. De campingeigenaar, een oud mannetje van 80plus probeert met 1 woord Engels en 1000 woorden Spaans een gesprek aan te knopen. Hoe vaak we ook zeggen no comprendo en met onze vertaal app in de weer zijn………door de vermoeidheid komt het allemaal niet echt binnen.
Harry duikt nog even het zwembad in en ik werk de “administratie” weer even bij. Samen zoeken we alvast een plek voor morgen uit. Dichtbij maar toch verder van de meren rondom Pucon af, vinden we een camping waar we naar toe willen en die goede recensies krijgt.
We hoeven alleen nog maar een restant nassi op te warmen, wat omeletten erbij en het avondeten is klaar. Super rustig hier en af en toe komt er weer even een hond ons gezelschap houden. De avond koelt heerlijk af en als we ons bed induiken kunnen we ook het dekbed lekker over ons heen trekken. Slapen……
18 januari 2019 – Linares – San Ramón – 425km (199m)
Heerlijk geslapen en zo rustig….sinds lange tijd waren we weer alleen op de camping en dat in het hoogseizoen!
In de stad (4km afstand) doen we eerst nog even wat boodschappen. We zijn nog zo duf dat we vergeten om zowel de groente en fruit én het brood af te wegen merken we als we bij de kassa staan. Dommmmmm….. maar we worden vriendelijk toegelachen en de kassier gaat het dan maar even voor ons doen.
Na 12 km komen we weer op “onze” ruta 5 aan en vervolgen onze weg weer naar het zuiden. Wij niet alleen……het lijkt Route du Soleil in het klein wel. Volgeladen auto’s en bakkies doen gezellig met ons mee. Door een ongeluk staan we zelfs in een heuse file!!!
Ook hier weer veel verbouw van agrarische producten. Ook veel coöperaties die weer voor het vervolg zorgen. De route wordt steeds heuvelachtiger en we gaan de vulkanen in de verte zien! De bekende kegelvorm met de witte toppen ineens omhoog stekend in het landschap. Fantastisch gezicht. Ook wordt het hier wat bosrijker. Uiteraard is het ook vandaag weer dik betalen aan tolgelden. Ruim 14 euro zijn we weer kwijt.
Bij de bekende tankstations nemen af en toe een cappuccino (incl wifi) en een lunch uit de hand! Het is nu weer warmer van gisteren. Strakblauwe lucht en maximum 34 graden. Heerlijk om dan km in een airco auto te maken.
Bij Temuco verlaten we de Ruta 5 om nog 35km binnendoor naar de camping van een Werner en Elly te rijden. Echt weer in de groene heuvels en wat een heerlijke plek! Midden in het groen en super rustig. Zwembad erbij en geen vakantiegangers!
Eind van de middag komen er nog 3 andere overlanders de camping op rijden. Allemaal Australiërs (60 plussers) die een jaar door Zuid- en Noord Amerika reizen. Inmiddels 3 maanden onderweg. Leuk om elkaar te spreken en tips te geven. Uiteraard allemaal rijden in een Toyota!
We maken een heerlijke frisse maaltijdsalade en genieten van een wijntje. Ook hier wordt de avond lekker fris en morgen kunnen we uitslapen want we blijven in ieder geval nog een nachtje hier.
19 januari 2019 – San Ramón – rustdag
Heerlijk uitgeslapen en rustig opstarten! Harry gaat ’s morgen op zijn gemak het stof van ToyLa afhalen met behulp van water! Daar is de zwarte kleur weer. Tom en ……, één van de Australische stellen komt een rondtoer ToyLa maken en koffie drinken. Gezellig aan de klets. Ze kennen elkaar al meer dan 30 jaar en hebben besloten om een jaar door Noord- en Zuid Amerika te trekken. Soms blijven ze bij elkaar maar ook gaan ze vaak ieder hun eigen weg afhankelijk van hun interesses. Na een paar dagen of week ontmoeten ze elkaar weer op een afgesproken camping. Heel bijzonder wat ze met elkaar doen. Uiteraard mailadressen uitgewisseld en we hebben, mochten we nog door Australië rond gaan reizen, weer 3 bezoek adressen erbij in de omgeving Perth, Adelaide en Darwin.
’s Middags relaxen en wat lezen want het is heerlijk zonnig weer en daar willen we van genieten. We hebben nog een leuk gesprek met Elly en Werner, de Duitse eigenaren van de camping. Het is hard werken en ze doen dat ook nog een half jaar per jaar in Duitsland om rond te komen. Chili is een stuk duurder geworden en de armen blijven arm en de rijken worden alleen maar rijker. Het minimum salaris is zo’n 400 euro per maand. Als je dan de prijzen ziet wat je hier betaald dan kan je daar amper van rondkomen. Een gemiddeld salaris van bv een verpleegster is ongeveer 1400 euro per maand.
Omdat we nog veel groente over hebben maken we weer een heerlijke maaltijdsalade. Het leven is goed!
07.15uur…..pffff…wekker….wat een rotding! Maar ja, vandaag weer kilometers maken en dan is het beter om niet te laat te vertrekken. Na afwerken ochtendritueel vertrekken we rond een uur of 9 om verder zuidwaarts te rijden. Via een mooie, heuvelachtige route tussen Santiago en de kust rijden we met een grote boog om de drukke hoofdstad. Hier veel groen, veel wineries en veel fietsers! Daar kijkt Harry met een jaloers oog naar.
Ook al rijden we nog niets eens in ruta 5, ook hier op 4-baans wegen –nee, zelfs op een gewone 2-baans weg, moeten we af en toe tol betalen!!! Niks geen kaartjes uit een automaat en dan afrekenen als je de tolweg verlaat of zo maar tolpoorten waar iedereen hetzelfde betaald welk traject je ook rijdt. Beetje ondoorzichtig allemaal.
Vandaag zijn we wel 13,50 aan tolgeld kwijt. Daar kunnen ze in Frankrijk niet tegenop!! Hahaha….
De route vandaag is wisselend mooi. Soms een drukte en rommelig landschap. Dan weer mooie groene landbouwvelden, boomgaarden of wijngaarden. Redelijk vlak allemaal al zien we links van ons (westkant) bergen van de indrukwekkende Andes.
De “snelweg” blijft iets aparts hier. Bushaltes dus er staan mensen. Je fietst hier over de vluchtstrook of je probeert de snelweg als voetganger over te steken. Een kunst op zich, zeker in de drukke vakantietijd. Een ware kunstenaar en sprinter moet je zijn. Als wij onderweg in de tussenberm 2 oude vrouwtjes zien staan die dus “al” halverwege zijn, vragen wij ons af hoe lang het nog gaat duren voordat ze al sprintend de overkant zullen bereiken!!!
We maken er een lange dag van. Het is warm en druk op de weg met al die vakantiegangers. De kunst gaat zo worden om ze in het merengebied te gaan ontlopen!
Eind van de dag zijn we blij dat we op een rustige camping een tussenstop hebben voor de nacht. De campingeigenaar, een oud mannetje van 80plus probeert met 1 woord Engels en 1000 woorden Spaans een gesprek aan te knopen. Hoe vaak we ook zeggen no comprendo en met onze vertaal app in de weer zijn………door de vermoeidheid komt het allemaal niet echt binnen.
Harry duikt nog even het zwembad in en ik werk de “administratie” weer even bij. Samen zoeken we alvast een plek voor morgen uit. Dichtbij maar toch verder van de meren rondom Pucon af, vinden we een camping waar we naar toe willen en die goede recensies krijgt.
We hoeven alleen nog maar een restant nassi op te warmen, wat omeletten erbij en het avondeten is klaar. Super rustig hier en af en toe komt er weer even een hond ons gezelschap houden. De avond koelt heerlijk af en als we ons bed induiken kunnen we ook het dekbed lekker over ons heen trekken. Slapen……
18 januari 2019 – Linares – San Ramón – 425km (199m)
Heerlijk geslapen en zo rustig….sinds lange tijd waren we weer alleen op de camping en dat in het hoogseizoen!
In de stad (4km afstand) doen we eerst nog even wat boodschappen. We zijn nog zo duf dat we vergeten om zowel de groente en fruit én het brood af te wegen merken we als we bij de kassa staan. Dommmmmm….. maar we worden vriendelijk toegelachen en de kassier gaat het dan maar even voor ons doen.
Na 12 km komen we weer op “onze” ruta 5 aan en vervolgen onze weg weer naar het zuiden. Wij niet alleen……het lijkt Route du Soleil in het klein wel. Volgeladen auto’s en bakkies doen gezellig met ons mee. Door een ongeluk staan we zelfs in een heuse file!!!
Ook hier weer veel verbouw van agrarische producten. Ook veel coöperaties die weer voor het vervolg zorgen. De route wordt steeds heuvelachtiger en we gaan de vulkanen in de verte zien! De bekende kegelvorm met de witte toppen ineens omhoog stekend in het landschap. Fantastisch gezicht. Ook wordt het hier wat bosrijker. Uiteraard is het ook vandaag weer dik betalen aan tolgelden. Ruim 14 euro zijn we weer kwijt.
Bij de bekende tankstations nemen af en toe een cappuccino (incl wifi) en een lunch uit de hand! Het is nu weer warmer van gisteren. Strakblauwe lucht en maximum 34 graden. Heerlijk om dan km in een airco auto te maken.
Bij Temuco verlaten we de Ruta 5 om nog 35km binnendoor naar de camping van een Werner en Elly te rijden. Echt weer in de groene heuvels en wat een heerlijke plek! Midden in het groen en super rustig. Zwembad erbij en geen vakantiegangers!
Eind van de middag komen er nog 3 andere overlanders de camping op rijden. Allemaal Australiërs (60 plussers) die een jaar door Zuid- en Noord Amerika reizen. Inmiddels 3 maanden onderweg. Leuk om elkaar te spreken en tips te geven. Uiteraard allemaal rijden in een Toyota!
We maken een heerlijke frisse maaltijdsalade en genieten van een wijntje. Ook hier wordt de avond lekker fris en morgen kunnen we uitslapen want we blijven in ieder geval nog een nachtje hier.
19 januari 2019 – San Ramón – rustdag
Heerlijk uitgeslapen en rustig opstarten! Harry gaat ’s morgen op zijn gemak het stof van ToyLa afhalen met behulp van water! Daar is de zwarte kleur weer. Tom en ……, één van de Australische stellen komt een rondtoer ToyLa maken en koffie drinken. Gezellig aan de klets. Ze kennen elkaar al meer dan 30 jaar en hebben besloten om een jaar door Noord- en Zuid Amerika te trekken. Soms blijven ze bij elkaar maar ook gaan ze vaak ieder hun eigen weg afhankelijk van hun interesses. Na een paar dagen of week ontmoeten ze elkaar weer op een afgesproken camping. Heel bijzonder wat ze met elkaar doen. Uiteraard mailadressen uitgewisseld en we hebben, mochten we nog door Australië rond gaan reizen, weer 3 bezoek adressen erbij in de omgeving Perth, Adelaide en Darwin.
’s Middags relaxen en wat lezen want het is heerlijk zonnig weer en daar willen we van genieten. We hebben nog een leuk gesprek met Elly en Werner, de Duitse eigenaren van de camping. Het is hard werken en ze doen dat ook nog een half jaar per jaar in Duitsland om rond te komen. Chili is een stuk duurder geworden en de armen blijven arm en de rijken worden alleen maar rijker. Het minimum salaris is zo’n 400 euro per maand. Als je dan de prijzen ziet wat je hier betaald dan kan je daar amper van rondkomen. Een gemiddeld salaris van bv een verpleegster is ongeveer 1400 euro per maand.
Omdat we nog veel groente over hebben maken we weer een heerlijke maaltijdsalade. Het leven is goed!
20 januari 2019 – San Ramón – Villarrica – 112km (322m)
Oh jee……..zwaar bewolkt en wat miezerig weer! Meteen ook een stuk frisser. Dus lange broek en trui dan maar.
Bijtijds opgestaan en om 09.00 uur nemen we afscheid van de 3 Australische stellen. Hartelijk uitgezwaaid gaan we weer verder. Jammer van het weer want de uitzichten zijn nu beperkt. Via hoofdzakelijk asfaltweg en een beetje ripio……..komen we eerst in Villarrica aan het blauwe meer met – dat weten we – witte vulkaan toppen. Maar die zien we door de laaghangende bewolking niet.
De huizen zijn hoofdzakelijk van hout en doet ons een beetje denken aan Zwitserland. Er is sinds 8 jaar geleden enorm veel bijgebouwd en je merkt dat het hoogseizoen is.
Het landschap rondom de meren doet ons ook wel weer denken aan Australië, Bendigo omgeving met het sterk heuvelend landschap, de schapen en koeien en de graslanden.
Als we later in Pucón aankomen begint het al aardig druk te worden op straat. Al die vakantiegangers die we op de ruta 5 tegenkwamen lopen hier rond! We nemen een late lunch in één van de vele restaurants. Echt alles hier is outdoor sport en ingesteld op vakantiegangers. Alles zit hier propvol! Brrrrr……… In Villarrica was zelfs een sprint triatlon en in Pucón de mtb wedstrijd Trans-Andes Challenges 2019.
Op zoek naar een rustige camping “vluchten” we van het meer vandaan. Gelukkig is het wel droog geworden en 20 graden maar echt gezellig weer is het niet. Zonde om dus verder te gaan rijden vooral omdat het morgen wel mooi weer gaat worden.
We vinden – uiteraard via app I-Overlander – een rustige camping tussen Villarrica en Pucón. Hier strijken we neer. Het is niet eens zo lekker meer om buiten te zitten, laat staan het zwembad in te gaan.
Harry gaat nog “even” met Marcello (eigenaar camping) mee, die trouwens zeer goed Engels spreekt, om brandstof te tanken voor de auto van zijn vrouw in Villarrica. Lang verhaal kort……3 uur later komen ze eindelijk terug! Had gelukkig wel bericht gehad want ik begon mij al zorgen te maken. Idd brandstof maar in een andere plaats ook nog 5 eenden (levenden), kinderfiets en nog het één en ander gekocht, file gereden omdat het hier soort spitsuur was! Harry zakte zowat door zijn hoeven.
Eenden vrijgelaten en tja…….die gingen op de loop…
Gelukkig hadden we al een warme hap op dus dat was makkelijk. Een heerlijke warme douche en vroeg bed ingedoken onder een dik dekbed!
21 januari 2019 – Villarrica – Los Lagos – 161km (61m)
Heerlijke rustige, frisse nacht gehad en strakblauwe lucht bij het opstaan. Dat beloofd weer veel goeds!
Vandaag maar een relatief korte rit dus we doen gewoon rustig aan. In de zon is het al lekker warm want de schaduw is nog fris. Het duurt na een nacht met lage temperaturen toch even voordat het echt doorwarmt.
We rijden in Villarrica nog even over de boulevard van het meer en ja hoor…….geen laaghangende bewolking meer en daar is hij…..de vulkaan Villarrica hoog boven ons uit met zijn besneeuwde top en het rookpluimpje uit de krater. Hoogte 2840m. Doordat wij op amper 300m zitten lijkt hij enorm groot. Het is een indrukwekkend gezicht. Trouwens, hier geen witte/gele zandstranden maar zwart! Logisch met een vulkaan voor je deur! Het is te merken dat het mooi weer is. Al vroeg liggen er mensen op het strand, de auto’s rijden al stapvoets door de stad en het barst al weer van de vakantiegangers. Weg wezen!
Via een mooie maar drukke route rijden we naar Lago Calefquén ten zuiden van Lago Villarrica. Ook hier weer slingeren op en neer. Al zie je soms een rechte streep op de landkaart maar dat geeft niet de hoogte of laagte weer! Hier kan je hoogtemeters genoeg maken.
Het is hier één en al cabañas (huisjes) in alle soorten en maten en campings…..heeeeeel veeeeeel campings. We zijn de tel kwijtgeraakt maar we zijn er vandaag wel 50 tegengekomen. Niet normaal. Er is veel veranderd in de 8 jaar die tussen onze bezoeken hebben gezeten. In Licán Ray houden we even een cappuccino stop. Ook hier weer drukte! We zoeken een gezellig terras en bestellen 2 cappuccino’s. In dit dorpje is alles in het centrum en aan het meer ook betaald parkeren maar ach, dat hoort erbij zullen we maar zeggen. De cappuccino is hier helaas met slagroom dus niet echt lekker. Net zoals de prijs…….niet normaal! We betalen ruim 6 euro en dan nog een euro voor het parkeren. Nou, voortaan is Harry weer de klos want dit doen we niet meer! Klein pluspuntje is dat we even online kunnen zijn.
We scoren in het dorp nog even bij een Panaderia (bakker) wat lekkere broodjes en gaan via de zuidelijke route langs het meer via Coñaripe en Panguipulli naar Los Lagos waar we nu op de camping staan.
Echt een super mooie route en waar we lang hebben mogen genieten van de vulkaan Villarrica die steeds prominent aanwezig is. Gelukkig af en toe een uitzichtpunt voor een foto stop. Hier heeft Harry nog even een praatje gemaakt met een vakantiefietser die alleen en helemaal gepakt en bezakt voor een aantal weken een reis aan het maken was vanuit Argentinië. Flinke stevige klimmen hier hoor!
Het was weer volop genieten vandaag. Prachtig weer en afwisselende natuur. Mooi groen, blauwe meren, witte vulkaan toppen, bossen, graanvelden, veeteelt en leuke dorpjes. Jammer van al die vakantiegangers! Hahahaha…..
Ook nu geen drukke camping aan een meer maar hoog boven een rivier. Groot zwembad en ruime plekken in het gras met electra. Met nog een overlander uit Zwitserland zijn wij de enige die hier staan. Wel zijn er een aantal cabañas bezet maar die staan een eind weg.
Even een gesprek met de Zwitser gehad die met zijn vrouw en met hun Toyota model 60 van 1983 reeds…..hou je vast…..36 jaar non-stop aan het reizen zijn. Leefdtijd…..eind 60 schatten we. Ze zijn al 20 jaar niet meer in Zwitserland geweest. Geen kinderen en geen familie meer en alleen maar de wereld over reizen. Enne…..alles ziet er wel “jeukerig” uit en het gesprek is een beetje éénrichtingsverkeer. Nou, ik zou niet willen ruilen. Toch wel heel fijn om na een paar maanden gewoon weer thuis te zijn bij familie en vrienden. Ook een kostbaar bezit!
Vanavond gaan we op zijn Oostenrijks…..met het eten dan wel! We eten Kaischers-marren! Yummie……
Zodra de zon onder is voel je het al kouder gaan worden. Dat zullen we de komende tijd wel vaker gaan krijgen. Overdag prima temperaturen maar de nachten koud! Daar hebben we elkaar voor en extra’s dekens. Komt helemaal goed!
Oh jee……..zwaar bewolkt en wat miezerig weer! Meteen ook een stuk frisser. Dus lange broek en trui dan maar.
Bijtijds opgestaan en om 09.00 uur nemen we afscheid van de 3 Australische stellen. Hartelijk uitgezwaaid gaan we weer verder. Jammer van het weer want de uitzichten zijn nu beperkt. Via hoofdzakelijk asfaltweg en een beetje ripio……..komen we eerst in Villarrica aan het blauwe meer met – dat weten we – witte vulkaan toppen. Maar die zien we door de laaghangende bewolking niet.
De huizen zijn hoofdzakelijk van hout en doet ons een beetje denken aan Zwitserland. Er is sinds 8 jaar geleden enorm veel bijgebouwd en je merkt dat het hoogseizoen is.
Het landschap rondom de meren doet ons ook wel weer denken aan Australië, Bendigo omgeving met het sterk heuvelend landschap, de schapen en koeien en de graslanden.
Als we later in Pucón aankomen begint het al aardig druk te worden op straat. Al die vakantiegangers die we op de ruta 5 tegenkwamen lopen hier rond! We nemen een late lunch in één van de vele restaurants. Echt alles hier is outdoor sport en ingesteld op vakantiegangers. Alles zit hier propvol! Brrrrr……… In Villarrica was zelfs een sprint triatlon en in Pucón de mtb wedstrijd Trans-Andes Challenges 2019.
Op zoek naar een rustige camping “vluchten” we van het meer vandaan. Gelukkig is het wel droog geworden en 20 graden maar echt gezellig weer is het niet. Zonde om dus verder te gaan rijden vooral omdat het morgen wel mooi weer gaat worden.
We vinden – uiteraard via app I-Overlander – een rustige camping tussen Villarrica en Pucón. Hier strijken we neer. Het is niet eens zo lekker meer om buiten te zitten, laat staan het zwembad in te gaan.
Harry gaat nog “even” met Marcello (eigenaar camping) mee, die trouwens zeer goed Engels spreekt, om brandstof te tanken voor de auto van zijn vrouw in Villarrica. Lang verhaal kort……3 uur later komen ze eindelijk terug! Had gelukkig wel bericht gehad want ik begon mij al zorgen te maken. Idd brandstof maar in een andere plaats ook nog 5 eenden (levenden), kinderfiets en nog het één en ander gekocht, file gereden omdat het hier soort spitsuur was! Harry zakte zowat door zijn hoeven.
Eenden vrijgelaten en tja…….die gingen op de loop…
Gelukkig hadden we al een warme hap op dus dat was makkelijk. Een heerlijke warme douche en vroeg bed ingedoken onder een dik dekbed!
21 januari 2019 – Villarrica – Los Lagos – 161km (61m)
Heerlijke rustige, frisse nacht gehad en strakblauwe lucht bij het opstaan. Dat beloofd weer veel goeds!
Vandaag maar een relatief korte rit dus we doen gewoon rustig aan. In de zon is het al lekker warm want de schaduw is nog fris. Het duurt na een nacht met lage temperaturen toch even voordat het echt doorwarmt.
We rijden in Villarrica nog even over de boulevard van het meer en ja hoor…….geen laaghangende bewolking meer en daar is hij…..de vulkaan Villarrica hoog boven ons uit met zijn besneeuwde top en het rookpluimpje uit de krater. Hoogte 2840m. Doordat wij op amper 300m zitten lijkt hij enorm groot. Het is een indrukwekkend gezicht. Trouwens, hier geen witte/gele zandstranden maar zwart! Logisch met een vulkaan voor je deur! Het is te merken dat het mooi weer is. Al vroeg liggen er mensen op het strand, de auto’s rijden al stapvoets door de stad en het barst al weer van de vakantiegangers. Weg wezen!
Via een mooie maar drukke route rijden we naar Lago Calefquén ten zuiden van Lago Villarrica. Ook hier weer slingeren op en neer. Al zie je soms een rechte streep op de landkaart maar dat geeft niet de hoogte of laagte weer! Hier kan je hoogtemeters genoeg maken.
Het is hier één en al cabañas (huisjes) in alle soorten en maten en campings…..heeeeeel veeeeeel campings. We zijn de tel kwijtgeraakt maar we zijn er vandaag wel 50 tegengekomen. Niet normaal. Er is veel veranderd in de 8 jaar die tussen onze bezoeken hebben gezeten. In Licán Ray houden we even een cappuccino stop. Ook hier weer drukte! We zoeken een gezellig terras en bestellen 2 cappuccino’s. In dit dorpje is alles in het centrum en aan het meer ook betaald parkeren maar ach, dat hoort erbij zullen we maar zeggen. De cappuccino is hier helaas met slagroom dus niet echt lekker. Net zoals de prijs…….niet normaal! We betalen ruim 6 euro en dan nog een euro voor het parkeren. Nou, voortaan is Harry weer de klos want dit doen we niet meer! Klein pluspuntje is dat we even online kunnen zijn.
We scoren in het dorp nog even bij een Panaderia (bakker) wat lekkere broodjes en gaan via de zuidelijke route langs het meer via Coñaripe en Panguipulli naar Los Lagos waar we nu op de camping staan.
Echt een super mooie route en waar we lang hebben mogen genieten van de vulkaan Villarrica die steeds prominent aanwezig is. Gelukkig af en toe een uitzichtpunt voor een foto stop. Hier heeft Harry nog even een praatje gemaakt met een vakantiefietser die alleen en helemaal gepakt en bezakt voor een aantal weken een reis aan het maken was vanuit Argentinië. Flinke stevige klimmen hier hoor!
Het was weer volop genieten vandaag. Prachtig weer en afwisselende natuur. Mooi groen, blauwe meren, witte vulkaan toppen, bossen, graanvelden, veeteelt en leuke dorpjes. Jammer van al die vakantiegangers! Hahahaha…..
Ook nu geen drukke camping aan een meer maar hoog boven een rivier. Groot zwembad en ruime plekken in het gras met electra. Met nog een overlander uit Zwitserland zijn wij de enige die hier staan. Wel zijn er een aantal cabañas bezet maar die staan een eind weg.
Even een gesprek met de Zwitser gehad die met zijn vrouw en met hun Toyota model 60 van 1983 reeds…..hou je vast…..36 jaar non-stop aan het reizen zijn. Leefdtijd…..eind 60 schatten we. Ze zijn al 20 jaar niet meer in Zwitserland geweest. Geen kinderen en geen familie meer en alleen maar de wereld over reizen. Enne…..alles ziet er wel “jeukerig” uit en het gesprek is een beetje éénrichtingsverkeer. Nou, ik zou niet willen ruilen. Toch wel heel fijn om na een paar maanden gewoon weer thuis te zijn bij familie en vrienden. Ook een kostbaar bezit!
Vanavond gaan we op zijn Oostenrijks…..met het eten dan wel! We eten Kaischers-marren! Yummie……
Zodra de zon onder is voel je het al kouder gaan worden. Dat zullen we de komende tijd wel vaker gaan krijgen. Overdag prima temperaturen maar de nachten koud! Daar hebben we elkaar voor en extra’s dekens. Komt helemaal goed!
22 januari 2019 – Los Lagos – Puerto Varas – 208km (54m)
Inderdaad een frisse nacht! We ontbijten binnen en als we wegrijden om 8 uur is het nog maar amper 8 graden. Gelukkig strakblauwe lucht en een fel zonnetje dus het opwarmen zet dan stevig door.
In de stad op 10km afstand maar al wel al ruta 5 doen we nog even wat boodschappen want alles is weer behoorlijk leeg. Met een gezellige gevulde koelkast rijden we weer verder zuidwaarts naar Puerto Varas waar en een service beurt voor ToyLa willen laten doen na 10.000km.
Na 30km zien we een wolkendek aankomen en weg zon! Gelukkig wisten we dat en hadden onze lange broek en trui al aangetrokken. Maar het is hier niet zo erg als in Nederland met wel 5 cm sneeuw, kou en een gigantisch fileleed.
Ook hier op ruta 5 betalen we weer wat euro’s aan tolgeld en bij een Copec tankstation gooien we ons vol met cappuccino.
Het landschap is wat glooiend, groen en met enorme weiden vol met vetgemeste koeien die binnenkort ergens op een bord liggen! Hier dus veel veeteelt maar ook akkerbouw. Enorm veel bedrijven die landbouwmachines in allerlei soorten en maten verkopen.
Rond 12 uur zijn wij in Puerto Varas en melden we ons bij Lempke, een garage waar ze verstand hebben van auto’s! Het is een community van zelfstandigen met ieder een specialiteit. Stond hoog aangeschreven in I-overlander en de 3 Australische stellen hadden daar hun Toyota’s ook een onderhoudsbeurt laten geven. Spreken goed Engels en dat scheelt weer handen en voetenwerk!
Het ziet er allemaal niet uit maar een hoop overlanders hebben hier hun weg naar toe al gevonden. Spreken nog een Fransman die met zijn gezin in een camper een half jaar door Zuid Amerika trekt. Bij Iveco zijn auto slecht gerepareerd en hier denken ze mee en niets anders dan lof!
We maken een afspraak voor 15.00 uur voor olie verversen en oliefilter vervangen en nog eea nalopen. Het filter hebben we zelf bij ons en ze vragen of we zelf even de olie willen gaan kopen en krijgen een goedkoop maar goed adres op bijna om de hoek.
We kopen 12 liter olie (onderhandelen over de prijs) voor ca. 130 euro en gaan de stad in voor de lunch. Een verrassend leuke stad direct aan het Lago Llanquihue. Gezellig druk door de vakantiegangers maar veel meer relaxter. Je wordt gek van de steile hellingen in de stad en altijd maar weer die éénrichting straatjes. Lange leve de goede offline navigatie op de I-pad!
In een gezellig restaurant Barista lunchen we en laten de torenhoge taartpunten maar aan ons voorbij gaan.
Bij onze ToyLa terug worden we weer veelvuldig aangesproken over de auto en vertellen ons verhaal van de reis en overtocht. We rekenen met de parkeerwachter af en rijden weer terug naar de garage.
Tja, hier moet je wel wat minder nauw kijken met de tijd want de afspraak om 15.00 uur loopt gewoon wat uit naar 16.00 uur. Ondertussen maken we praatjes met wat andere overlanders en dan gaan ze beginnen. Na een uurtje is alles weer klaar en na betaling van ca. 24 euro arbeidsloon vertrekken we naar een camping ca. 8 km verderop aan het meer.
De bewolking is ondertussen ook verdwenen dus we zien de vulkaan Osorno aan de overkant van het meer nu ook liggen. De eerste camping waar wij aankomen vinden we te duur. Over de prijs valt ook niet te onderhandelen dus vertrekken we naar de naast gelegen camping. Daar staat een wat oudere vrouw en daar valt mee te onderhandelen omdat ze Harry heel sympático vindt. Die Harry, bij oude vrouwtjes gooit hij natuurlijk meteen zijn charmes in de strijd! Hij gaat zelfs zo ver dat hij haar nog een souvenirtje uit Holland geeft. Een sleutelhanger met 2 delfsblauwe klompjes.
We krijgen een mooi rustig plekje en kijken zo naar het meer toe! Prima voor een nacht.
In de schaduw koelt het behoorlijk af dus we gaan met onze stoelen lekker aan het zwarte (lava) strand zitten aan het blauwe meer met net nog een wit puntje vulkaan! We kunnen het slechter treffen. Een chocolade verkoper komt langs en we proberen in het Engels een praatje te maken. Aardige jonge man en het lukt hem zelfs om wat aan ons te verkopen. Voordat Harry wilde gaan onderhandelen gaf hij al aan dat als we 3 soorten chocolade zouden nemen we er iets bij mochten uitzoeken. Daar ging Harry zijn onderhandeling strategie….hahahaha….
We genieten volop van de laatste zonnestralen voordat we naar binnen gaan.
Inderdaad een frisse nacht! We ontbijten binnen en als we wegrijden om 8 uur is het nog maar amper 8 graden. Gelukkig strakblauwe lucht en een fel zonnetje dus het opwarmen zet dan stevig door.
In de stad op 10km afstand maar al wel al ruta 5 doen we nog even wat boodschappen want alles is weer behoorlijk leeg. Met een gezellige gevulde koelkast rijden we weer verder zuidwaarts naar Puerto Varas waar en een service beurt voor ToyLa willen laten doen na 10.000km.
Na 30km zien we een wolkendek aankomen en weg zon! Gelukkig wisten we dat en hadden onze lange broek en trui al aangetrokken. Maar het is hier niet zo erg als in Nederland met wel 5 cm sneeuw, kou en een gigantisch fileleed.
Ook hier op ruta 5 betalen we weer wat euro’s aan tolgeld en bij een Copec tankstation gooien we ons vol met cappuccino.
Het landschap is wat glooiend, groen en met enorme weiden vol met vetgemeste koeien die binnenkort ergens op een bord liggen! Hier dus veel veeteelt maar ook akkerbouw. Enorm veel bedrijven die landbouwmachines in allerlei soorten en maten verkopen.
Rond 12 uur zijn wij in Puerto Varas en melden we ons bij Lempke, een garage waar ze verstand hebben van auto’s! Het is een community van zelfstandigen met ieder een specialiteit. Stond hoog aangeschreven in I-overlander en de 3 Australische stellen hadden daar hun Toyota’s ook een onderhoudsbeurt laten geven. Spreken goed Engels en dat scheelt weer handen en voetenwerk!
Het ziet er allemaal niet uit maar een hoop overlanders hebben hier hun weg naar toe al gevonden. Spreken nog een Fransman die met zijn gezin in een camper een half jaar door Zuid Amerika trekt. Bij Iveco zijn auto slecht gerepareerd en hier denken ze mee en niets anders dan lof!
We maken een afspraak voor 15.00 uur voor olie verversen en oliefilter vervangen en nog eea nalopen. Het filter hebben we zelf bij ons en ze vragen of we zelf even de olie willen gaan kopen en krijgen een goedkoop maar goed adres op bijna om de hoek.
We kopen 12 liter olie (onderhandelen over de prijs) voor ca. 130 euro en gaan de stad in voor de lunch. Een verrassend leuke stad direct aan het Lago Llanquihue. Gezellig druk door de vakantiegangers maar veel meer relaxter. Je wordt gek van de steile hellingen in de stad en altijd maar weer die éénrichting straatjes. Lange leve de goede offline navigatie op de I-pad!
In een gezellig restaurant Barista lunchen we en laten de torenhoge taartpunten maar aan ons voorbij gaan.
Bij onze ToyLa terug worden we weer veelvuldig aangesproken over de auto en vertellen ons verhaal van de reis en overtocht. We rekenen met de parkeerwachter af en rijden weer terug naar de garage.
Tja, hier moet je wel wat minder nauw kijken met de tijd want de afspraak om 15.00 uur loopt gewoon wat uit naar 16.00 uur. Ondertussen maken we praatjes met wat andere overlanders en dan gaan ze beginnen. Na een uurtje is alles weer klaar en na betaling van ca. 24 euro arbeidsloon vertrekken we naar een camping ca. 8 km verderop aan het meer.
De bewolking is ondertussen ook verdwenen dus we zien de vulkaan Osorno aan de overkant van het meer nu ook liggen. De eerste camping waar wij aankomen vinden we te duur. Over de prijs valt ook niet te onderhandelen dus vertrekken we naar de naast gelegen camping. Daar staat een wat oudere vrouw en daar valt mee te onderhandelen omdat ze Harry heel sympático vindt. Die Harry, bij oude vrouwtjes gooit hij natuurlijk meteen zijn charmes in de strijd! Hij gaat zelfs zo ver dat hij haar nog een souvenirtje uit Holland geeft. Een sleutelhanger met 2 delfsblauwe klompjes.
We krijgen een mooi rustig plekje en kijken zo naar het meer toe! Prima voor een nacht.
In de schaduw koelt het behoorlijk af dus we gaan met onze stoelen lekker aan het zwarte (lava) strand zitten aan het blauwe meer met net nog een wit puntje vulkaan! We kunnen het slechter treffen. Een chocolade verkoper komt langs en we proberen in het Engels een praatje te maken. Aardige jonge man en het lukt hem zelfs om wat aan ons te verkopen. Voordat Harry wilde gaan onderhandelen gaf hij al aan dat als we 3 soorten chocolade zouden nemen we er iets bij mochten uitzoeken. Daar ging Harry zijn onderhandeling strategie….hahahaha….
We genieten volop van de laatste zonnestralen voordat we naar binnen gaan.
23 januari 2019 – Puerto Varas – Entre Lagos – 170km (190m)
Opnieuw frisse nacht maar als we ’s morgens de zon opzoeken kunnen we lekker buiten ontbijten met uitzicht op het meer! De zon schijnt al weer volop!
Vandaag een mooie binnendoor route langs het Lago llanquihue met steeds maar weer van alle kanten uitzicht in de vulkaan Osorno die net als de Villarrica het landschap domineert. Ook hier kan ’s winters geskied worden al is het maar een mini gebied.
De route langs het meer is prachtig en afwisselend. Je waant je in een mix van Zwitserland, Canada of Nieuw Zeeland. Enorme grote luxe huizen aan het meer. Echt een welvarende streek. Ook zijn er hier in het verleden veel Duitsers neergestreken wat je kan zien aan de namen op diverse restaurants, lodges en/of cabañas. Maar om dat nu langs de weg overal KUCHEN te zien staan gaat wel wat ver!
Rond dit meer is het aanzienlijk rustiger dan de noordelijker meren. Lang niet zo’n gekkenhuis van vakantiegangers. Hier kom je nog delen tegen zonder plaatsen en campings. Gewoon lekker groen!
Als we een grote parkeerplaats vinden voor een mooi uitzicht op de vulkaan en we er meteen een koffiestop van willen maken worden we door de vele steekvliegen weggejaagd. We worden nog even aangestaard door 2 vosjes die aan kwamen lopen maar zijn toch maar snel weggereden. Bah……rotbeesten.
Noordelijk van het meer slaan we noordwaarts, door landbouw- en bosbouw gebieden om weer uit te komen bij het westpuntje van Lago Rupanco. Daar kunnen wel eindelijk onze broodnodige cafeïne naar binnen werken met nog steeds uitzicht, maar nu op de achterkant van “onze” vulkaan.
Na een ruim half uur komen we aan in Entre Lagos waar we nog even “goedkope” brandstof tanken voordat we overmorgen weer Argentinië ingaan. Nog een paar boodschapjes bij de locale supermarkt en dan is het nog 10km rijden naar onze camping, aanbevolen door vrienden en andere overlanders. Een oase van rust! Prachtige aangelegde tuinen, kleine baai met eigen strandje, restaurant en goed sanitair. Wifi bij de receptie maar waar wij staan lukt het zelfs ook. Morgen blijven we hier ook.
De rest van de middag genieten we lekker in de zon. Brandend heet in de zon en wat fris in de schaduw. Dus steeds maar weer verkassen…..
Harry gaat nog een rondje lopen en ik duik lekker in een boek.
Er wordt vanavond gewoon gekookt…..chili con carne! Heerlijk! ’s Avonds genieten we lekker onder het genot van een wijntje van de avond. Als het te koud wordt duiken we nog lekker ToyLa in. Knus met elkaar.
Harry heeft helaas de laatste dagen wat meer last van zijn darmen. Zou de hoogte of in dit geval de “laagte” een rol spelen? In onze beleving was het minder toen wij een langere tijd op grote hoogte leefden? Soms weet je het niet meer. Maar ja, we doen het er maar mee en dan is goed sanitair wel zo lekker. Hij is ook echt een koud kleum geworden! Je moet eens zien onder hoeveel lagen dekens hij gaat liggen. Niet normaal. En dan vriest het nog niet eens!
24 januari 2019 – Entre Lagos – rustdag
Een echte rustdag want we kwamen pas om half 11 ons bed uit! Dat doet een mens goed! Inmiddels zien we de laatste wolkjes wegdrijven en kunnen we in de zon ons late ontbijtje nuttigen tussen de kwetterende vogeltjes.
De wifi is hier helaas te traag om aan onze website te werken. Jammer dan. Geen zin om dagen te gaan besteden om alles online te zetten. Het is wel zo lekker om echt een soort vakantiedag te houden!
We chatten wat met thuisfront, lezen het eea en relaxen de rest van de dag. Ja, als je laat opstaat dan vliegt de tijd ook nog eens voorbij. We hebben in ieder geval een zak vol met was afgegeven en die moet om 18.00 uur weer klaar zijn. Ook dat is wel lekker dan steeds een handwasje tussendoor. Aangezien Harry “kuchen” had opgehaald in het restaurant konden we de lunch ook meteen overslaan.
Morgen gaan we in ieder geval verder want dan wordt er een invasie van weekendgasten verwacht. Dus nu nog even genieten van de rust!
We eten in het eenvoudige restaurant menu del dia. Een sapje, een salade, een paar warme maiskolven, een soort groente/aardappelschotel met een gebakken ei erop en een taartje als toetje. Veel te veel natuurlijk. Alle porties zijn hier altijd veel te groot.
Daarna werden we getrakteerd op een fantastische mooie oranje/rode avondlucht. Echt een mooie afsluiting van onze 2 dagen hier.
Opnieuw frisse nacht maar als we ’s morgens de zon opzoeken kunnen we lekker buiten ontbijten met uitzicht op het meer! De zon schijnt al weer volop!
Vandaag een mooie binnendoor route langs het Lago llanquihue met steeds maar weer van alle kanten uitzicht in de vulkaan Osorno die net als de Villarrica het landschap domineert. Ook hier kan ’s winters geskied worden al is het maar een mini gebied.
De route langs het meer is prachtig en afwisselend. Je waant je in een mix van Zwitserland, Canada of Nieuw Zeeland. Enorme grote luxe huizen aan het meer. Echt een welvarende streek. Ook zijn er hier in het verleden veel Duitsers neergestreken wat je kan zien aan de namen op diverse restaurants, lodges en/of cabañas. Maar om dat nu langs de weg overal KUCHEN te zien staan gaat wel wat ver!
Rond dit meer is het aanzienlijk rustiger dan de noordelijker meren. Lang niet zo’n gekkenhuis van vakantiegangers. Hier kom je nog delen tegen zonder plaatsen en campings. Gewoon lekker groen!
Als we een grote parkeerplaats vinden voor een mooi uitzicht op de vulkaan en we er meteen een koffiestop van willen maken worden we door de vele steekvliegen weggejaagd. We worden nog even aangestaard door 2 vosjes die aan kwamen lopen maar zijn toch maar snel weggereden. Bah……rotbeesten.
Noordelijk van het meer slaan we noordwaarts, door landbouw- en bosbouw gebieden om weer uit te komen bij het westpuntje van Lago Rupanco. Daar kunnen wel eindelijk onze broodnodige cafeïne naar binnen werken met nog steeds uitzicht, maar nu op de achterkant van “onze” vulkaan.
Na een ruim half uur komen we aan in Entre Lagos waar we nog even “goedkope” brandstof tanken voordat we overmorgen weer Argentinië ingaan. Nog een paar boodschapjes bij de locale supermarkt en dan is het nog 10km rijden naar onze camping, aanbevolen door vrienden en andere overlanders. Een oase van rust! Prachtige aangelegde tuinen, kleine baai met eigen strandje, restaurant en goed sanitair. Wifi bij de receptie maar waar wij staan lukt het zelfs ook. Morgen blijven we hier ook.
De rest van de middag genieten we lekker in de zon. Brandend heet in de zon en wat fris in de schaduw. Dus steeds maar weer verkassen…..
Harry gaat nog een rondje lopen en ik duik lekker in een boek.
Er wordt vanavond gewoon gekookt…..chili con carne! Heerlijk! ’s Avonds genieten we lekker onder het genot van een wijntje van de avond. Als het te koud wordt duiken we nog lekker ToyLa in. Knus met elkaar.
Harry heeft helaas de laatste dagen wat meer last van zijn darmen. Zou de hoogte of in dit geval de “laagte” een rol spelen? In onze beleving was het minder toen wij een langere tijd op grote hoogte leefden? Soms weet je het niet meer. Maar ja, we doen het er maar mee en dan is goed sanitair wel zo lekker. Hij is ook echt een koud kleum geworden! Je moet eens zien onder hoeveel lagen dekens hij gaat liggen. Niet normaal. En dan vriest het nog niet eens!
24 januari 2019 – Entre Lagos – rustdag
Een echte rustdag want we kwamen pas om half 11 ons bed uit! Dat doet een mens goed! Inmiddels zien we de laatste wolkjes wegdrijven en kunnen we in de zon ons late ontbijtje nuttigen tussen de kwetterende vogeltjes.
De wifi is hier helaas te traag om aan onze website te werken. Jammer dan. Geen zin om dagen te gaan besteden om alles online te zetten. Het is wel zo lekker om echt een soort vakantiedag te houden!
We chatten wat met thuisfront, lezen het eea en relaxen de rest van de dag. Ja, als je laat opstaat dan vliegt de tijd ook nog eens voorbij. We hebben in ieder geval een zak vol met was afgegeven en die moet om 18.00 uur weer klaar zijn. Ook dat is wel lekker dan steeds een handwasje tussendoor. Aangezien Harry “kuchen” had opgehaald in het restaurant konden we de lunch ook meteen overslaan.
Morgen gaan we in ieder geval verder want dan wordt er een invasie van weekendgasten verwacht. Dus nu nog even genieten van de rust!
We eten in het eenvoudige restaurant menu del dia. Een sapje, een salade, een paar warme maiskolven, een soort groente/aardappelschotel met een gebakken ei erop en een taartje als toetje. Veel te veel natuurlijk. Alle porties zijn hier altijd veel te groot.
Daarna werden we getrakteerd op een fantastische mooie oranje/rode avondlucht. Echt een mooie afsluiting van onze 2 dagen hier.
24 janauri 2019 – Entre Lagos (CHI) – San Carlos de Bariloche (ARG) – 204km (784m)
Beetje bewolkt maar kunnen toch buiten lekker ons ontbijt naar binnen werken. Daarna ons bekende ritueel. We zijn echt lekker op elkaar ingespeeld. Ieder zijn taak en voor je het weet kunnen we weer gaan rijden. Echt een super plek. Als er geen “weekend invasie” zou zijn waren we waarschijnlijk nog wel een dag gebleven.
Op naar de grens! Rond half 10 reden we weg, bewolkt en 15 graden. Alles ziet er dan wel een stuk somberder uit. Waren het eerst nog wat weilanden met lekker gevulde koeien daarna waren het vooral bossen waar we doorheen reden. Oeroude bossen van wel 4000 jaar oud is ons verteld. Volop gigantische hoge bomen, veel varens en bamboe. Ondertussen al klimmend en slingerend hoogte winnen.
Na 40 km was daar de douane van Chili al (20 km voor de echte grens). Dat ging als een speer. Na een kwartiertje reden we al weer verder. Nou verder, niet echt. Net na douane post een mooi meertje waar we even een koffiestop hebben gehouden en ondertussen de file bekeken die richting Chili IN stond. Een gezellig praatje gehouden met een Argentijnse familie die van alles van ons wilden weten en helemaal gek waren van ToyLa. Klein beetje Engels en met de vertaal app kwamen we toch een heel eind. Foto’s gemaakt en weer afscheid genomen.
De grens is de Paso Generaal Samoré op 1298m hoogte. Dat is even wat anders dan onze vorige grensovergangen! Hoe zuidelijker we komen hoe minder hoog en natuurlijk veel minder spectaculair!
Een groot deel reden we door bossen die geen bossen meer waren maar allemaal dode kale bomen. Een gigantisch gebied. We konden niet zien of dat ooit door een brand gekomen is maar het zag er wel erg bizar uit. Ondanks dat het geen hoge pas was waren het wel behoorlijk wat steilere klimmen en veel bochtenwerk. Ook zag het hier uit of er een grote zandwagen door dit gebied had gereden. Door de kleur leek het wel of alles hier een uit zand bestond tussen de bomen door. Ook hier weer bergen en af en toe een oude vulkaan. Landschap doet nog steeds erg aan Canada denken.
Tijdens de afdaling natuurlijk ook de Argentijnse douane. Ook dat ging vlot en na 20 minuten reden we al weer om uiteindelijk weer op ruta 40 uit te komen! En wij niet alleen……wat een drukte opeens. Het weer was trouwens helemaal opgeklaard. Wel een stevige, frisse wind maar lekker zonnig. Dit deel van ruta 40 is een stuk drukker dan de vorige delen die we al gereden hebben. Deze streek is ook veel toeristischer en zeker nu het vakantietijd is. Veel motoren en veel fietsers kom je hier tegen. Via Villa de la Angostura langs het meer naar Bariloche. Het ziet er prachtig uit. Blauw water en witte schuimkopjes door de harde wind. Het lijken de fjorden van Noorwegen wel. Omgeven door bergen tot wel 2500m hoog met hier en daar besneeuwde toppen. In de winter kan je hier zelfs wintersporten! Je kijkt je ogen uit wat een luxe, vooral houten chalets, hier staan. Een gebied voor de rijken! Veel drukker dan 8 jaar geleden.
Via een rondweg laten we de stad Bariloche liggen om op een kleine maar leuke camping neer te strijken. Prachtig gelegen tussen de bergen en meren.
Onze “buren” zijn 2 motorreizigers uit Maleisië. NG en Woon (midden 50-tigers). Ze zijn al 3 jaar aan het reizen waarvan 2 jaar echt onderweg. Azië, Europa, Afrika, Midden Oosten. Bijna alle landen daar gedaan (92.000 km.)samen op een BMW 800GS. Spraken super goed Engels dus nadat we ons amper geïnstalleerd hadden zaten we al gezellig bij elkaar aan tafel……met een goed glas wijn! Oh nee….fles! Veel verhalen te vertellen en uiteraard hebben we er weer een bezoekadres bij. Ze wonen in de Cameron Highlands, een prachtig deel van Maleisië.
We hadden gelukkig nog een opwarm maaltijd van eergisteren dus het eten was zo klaar. Door de frisse wind en zodra de zon weg is wordt het echt koud. Zelfs een warme douche helpt dan amper.
Harry was nog druk met Woon in gesprek (motoren praat) maar ik ben binnen gaan zitten met…..DE KACHEL AAN! Ohhhhh, dat is echt lekker. Binnen no-time loopt de temperatuur op naar een aangename 21 graden. Wat heerlijk dan dat je binnen in je warme huisje kan gaan zitten.
Om 22.00 uur vonden we het wel genoeg…..bed in en lekker slapen!
26 januari 2019 – San Carlos de Bariloche – San Carlos de Bariloche – 54km (779m)
Prachtig zonnig weer als we opstaan. In de zon is het heerlijk ontbijten en we besluiten op de schiereilanden rondom Bariloche een mooie route te gaan rijden en dan op een andere camping uit te komen. Het beloofd vandaag 25 graden te worden maar dat duurt hier altijd wel even voordat die bereikt gaat worden.
We kletsen nog wat bij met onze buurtjes die alles aan het inpakken zijn op de motor voordat we ze kunnen uitzwaaien. We wisselen nog wat informatie uit en zijn benieuwd of ze deze zomer (augustus/september) Alaska gaan halen. Nog wat foto’s en daar gaan ze. Wij maken ons ook klaar voor vertrek want het is inmiddels al 11 uur geweest.
Het was echt een geweldig mooie route door eeuwenoude bossen, langs grote meren, bergen rondom en strakblauw water met wat bootjes die mooie witte strepen trekken. En wat een huizen zie je staan! Echt voor de rich and famous! Eigen strandje, bootje enz. enz. Maar dit lijkt echt Canada! Wat een overweldigende natuur. Druk is het wel. We zijn niet de enige die deze route rijden. Je kan hier geweldig fietsen en die kom je ook volop tegen. We houden wat stops op mooie uitzichtpunten waarbij onze lunchstop bij restaurant Punto Panoramicá een top locatie was! Niet normaal! Boven op een heuvel met een uitzicht over het water, de bossen, de bergen……om stil van te worden. Tijdens het eten lijkt het wel of je naar een gigantische aanzichtkaart zit te kijken!
Met een gevulde maag gaan we weer verder en dalen weer af om richting camping te gaan. Dit keer kiezen we voor een camping direct aan het water. Ach, je betaald wat meer maar dan heb je ook wat. Sanitair blijft op zijn Argentijns…..blijft niks voorstellen. We snappen niet dat ze dat niet zien en gewoon alles een keer maken! Maar we blijven er om lachen.
Het is weer nagenieten van een heerlijke dag! Wat een prachtige omgeving. De stad Bariloche zelf zijn we niet in geweest en zullen dat ook niet gaan doen. Dat hebben we 8 jaar geleden al gedaan en al die Zwitserse huizen en die chocolade winkels dat geloven we wel. Morgen in ieder geval weer verder.
De avond was niet zo erg koud meer als de laatste dagen dus wat langer buiten. Een klein broodje ging er nog net in na die uitgebreide lunch daar boven op de berg.
Nu klaarmaken voor de nacht……..
Beetje bewolkt maar kunnen toch buiten lekker ons ontbijt naar binnen werken. Daarna ons bekende ritueel. We zijn echt lekker op elkaar ingespeeld. Ieder zijn taak en voor je het weet kunnen we weer gaan rijden. Echt een super plek. Als er geen “weekend invasie” zou zijn waren we waarschijnlijk nog wel een dag gebleven.
Op naar de grens! Rond half 10 reden we weg, bewolkt en 15 graden. Alles ziet er dan wel een stuk somberder uit. Waren het eerst nog wat weilanden met lekker gevulde koeien daarna waren het vooral bossen waar we doorheen reden. Oeroude bossen van wel 4000 jaar oud is ons verteld. Volop gigantische hoge bomen, veel varens en bamboe. Ondertussen al klimmend en slingerend hoogte winnen.
Na 40 km was daar de douane van Chili al (20 km voor de echte grens). Dat ging als een speer. Na een kwartiertje reden we al weer verder. Nou verder, niet echt. Net na douane post een mooi meertje waar we even een koffiestop hebben gehouden en ondertussen de file bekeken die richting Chili IN stond. Een gezellig praatje gehouden met een Argentijnse familie die van alles van ons wilden weten en helemaal gek waren van ToyLa. Klein beetje Engels en met de vertaal app kwamen we toch een heel eind. Foto’s gemaakt en weer afscheid genomen.
De grens is de Paso Generaal Samoré op 1298m hoogte. Dat is even wat anders dan onze vorige grensovergangen! Hoe zuidelijker we komen hoe minder hoog en natuurlijk veel minder spectaculair!
Een groot deel reden we door bossen die geen bossen meer waren maar allemaal dode kale bomen. Een gigantisch gebied. We konden niet zien of dat ooit door een brand gekomen is maar het zag er wel erg bizar uit. Ondanks dat het geen hoge pas was waren het wel behoorlijk wat steilere klimmen en veel bochtenwerk. Ook zag het hier uit of er een grote zandwagen door dit gebied had gereden. Door de kleur leek het wel of alles hier een uit zand bestond tussen de bomen door. Ook hier weer bergen en af en toe een oude vulkaan. Landschap doet nog steeds erg aan Canada denken.
Tijdens de afdaling natuurlijk ook de Argentijnse douane. Ook dat ging vlot en na 20 minuten reden we al weer om uiteindelijk weer op ruta 40 uit te komen! En wij niet alleen……wat een drukte opeens. Het weer was trouwens helemaal opgeklaard. Wel een stevige, frisse wind maar lekker zonnig. Dit deel van ruta 40 is een stuk drukker dan de vorige delen die we al gereden hebben. Deze streek is ook veel toeristischer en zeker nu het vakantietijd is. Veel motoren en veel fietsers kom je hier tegen. Via Villa de la Angostura langs het meer naar Bariloche. Het ziet er prachtig uit. Blauw water en witte schuimkopjes door de harde wind. Het lijken de fjorden van Noorwegen wel. Omgeven door bergen tot wel 2500m hoog met hier en daar besneeuwde toppen. In de winter kan je hier zelfs wintersporten! Je kijkt je ogen uit wat een luxe, vooral houten chalets, hier staan. Een gebied voor de rijken! Veel drukker dan 8 jaar geleden.
Via een rondweg laten we de stad Bariloche liggen om op een kleine maar leuke camping neer te strijken. Prachtig gelegen tussen de bergen en meren.
Onze “buren” zijn 2 motorreizigers uit Maleisië. NG en Woon (midden 50-tigers). Ze zijn al 3 jaar aan het reizen waarvan 2 jaar echt onderweg. Azië, Europa, Afrika, Midden Oosten. Bijna alle landen daar gedaan (92.000 km.)samen op een BMW 800GS. Spraken super goed Engels dus nadat we ons amper geïnstalleerd hadden zaten we al gezellig bij elkaar aan tafel……met een goed glas wijn! Oh nee….fles! Veel verhalen te vertellen en uiteraard hebben we er weer een bezoekadres bij. Ze wonen in de Cameron Highlands, een prachtig deel van Maleisië.
We hadden gelukkig nog een opwarm maaltijd van eergisteren dus het eten was zo klaar. Door de frisse wind en zodra de zon weg is wordt het echt koud. Zelfs een warme douche helpt dan amper.
Harry was nog druk met Woon in gesprek (motoren praat) maar ik ben binnen gaan zitten met…..DE KACHEL AAN! Ohhhhh, dat is echt lekker. Binnen no-time loopt de temperatuur op naar een aangename 21 graden. Wat heerlijk dan dat je binnen in je warme huisje kan gaan zitten.
Om 22.00 uur vonden we het wel genoeg…..bed in en lekker slapen!
26 januari 2019 – San Carlos de Bariloche – San Carlos de Bariloche – 54km (779m)
Prachtig zonnig weer als we opstaan. In de zon is het heerlijk ontbijten en we besluiten op de schiereilanden rondom Bariloche een mooie route te gaan rijden en dan op een andere camping uit te komen. Het beloofd vandaag 25 graden te worden maar dat duurt hier altijd wel even voordat die bereikt gaat worden.
We kletsen nog wat bij met onze buurtjes die alles aan het inpakken zijn op de motor voordat we ze kunnen uitzwaaien. We wisselen nog wat informatie uit en zijn benieuwd of ze deze zomer (augustus/september) Alaska gaan halen. Nog wat foto’s en daar gaan ze. Wij maken ons ook klaar voor vertrek want het is inmiddels al 11 uur geweest.
Het was echt een geweldig mooie route door eeuwenoude bossen, langs grote meren, bergen rondom en strakblauw water met wat bootjes die mooie witte strepen trekken. En wat een huizen zie je staan! Echt voor de rich and famous! Eigen strandje, bootje enz. enz. Maar dit lijkt echt Canada! Wat een overweldigende natuur. Druk is het wel. We zijn niet de enige die deze route rijden. Je kan hier geweldig fietsen en die kom je ook volop tegen. We houden wat stops op mooie uitzichtpunten waarbij onze lunchstop bij restaurant Punto Panoramicá een top locatie was! Niet normaal! Boven op een heuvel met een uitzicht over het water, de bossen, de bergen……om stil van te worden. Tijdens het eten lijkt het wel of je naar een gigantische aanzichtkaart zit te kijken!
Met een gevulde maag gaan we weer verder en dalen weer af om richting camping te gaan. Dit keer kiezen we voor een camping direct aan het water. Ach, je betaald wat meer maar dan heb je ook wat. Sanitair blijft op zijn Argentijns…..blijft niks voorstellen. We snappen niet dat ze dat niet zien en gewoon alles een keer maken! Maar we blijven er om lachen.
Het is weer nagenieten van een heerlijke dag! Wat een prachtige omgeving. De stad Bariloche zelf zijn we niet in geweest en zullen dat ook niet gaan doen. Dat hebben we 8 jaar geleden al gedaan en al die Zwitserse huizen en die chocolade winkels dat geloven we wel. Morgen in ieder geval weer verder.
De avond was niet zo erg koud meer als de laatste dagen dus wat langer buiten. Een klein broodje ging er nog net in na die uitgebreide lunch daar boven op de berg.
Nu klaarmaken voor de nacht……..
27 januari 2019 – Bariloche – El Bolson – 114km (554m)
Helaas een slechte nacht voor Harry! Last van alles! Gewrichten, darmen en niet goed kunnen slapen. Ja, dan sta je meteen behoorlijk brak op. Dus rustig opgestart en ontbeten. Eerst nog overwogen om te blijven maar we vinden het hier gewoon te druk.
Eerst een poging om geld uit de muur te krijgen. Lastig want het is zondag en vakantietijd dus dat lukte niet. Zo handig hier…..eerst allerlei stappen doorlopen en dan denk je dat er geld uitgespuugd gaat worden…..nee hoor, geen geld in de automaat dus niks!
Dan maar even goed boodschappen doen want we zijn weer overal doorheen. Grote goed gevulde supermarkt en we konden weer inslaan!
Voor de 3e keer op rij kon Harry weer een helpende hand bieden op de parkeerplaats waar een auto niet wilde starten. Jump starter gepakt, aangesloten op de accu en een blijde dame die weer weg kon rijden.
Wij opnieuw zuidwaarts via ruta 40, een prachtige route door de bergen en dalen. Ontzettend groen en met fantastische uitzichten op de scherpe pieken met hier en daar nog sneeuw. Het landschap blijft verbazen. Het blijft afwisselend en een feestje om hier doorheen te rijden. Wel een enorm verschil met 8 jaar geleden. Veel drukker en veel meer onderkomens in allerlei soorten en maten voor de nacht. Wij zijn de tel kwijtgeraakt hoeveel campings we nu tegenkomen!!!
Vooral de eerste 50 km is het nog behoorlijk druk met vakantiegangers die hun vertier aan het water zoeken. Volgeladen en als het even kan met een kano op het dak. Echt vakantietijd en de weekendbezoekers!
Ondanks dat de streek rond Bariloche geweldig mooi is vinden we het fijn om de rust weer op te zoeken.
Bij een YPF tankstation tanken we even een koffie voor de nodige cafeïne en zijn blij dat we de rij die voor het tanken staat kunnen overslaan.
We besluiten vandaag niet ver te rijden en de middag te gebruiken om lekker te relaxen. Vooral Harry is daar helemaal aan toe.
Zo’n 18km voor El Bolson vinden we een geweldige camping beneden aan een klein riviertje. Prachtig gelegen tussen de bomen en wat open stukken. Hoogseizoen???? Wij staan hier dus helemaal allleen! Wat een rust!! Alleen de wind door de bomen en het klateren van het water. De sanitaire voorzieningen zijn helemaal top voor Argentijnse begrippen. We moeten alleen even doorgeven wanneer we willen douchen want dan gaat het warme water aan. Als een speer geïnstalleerd en onze stoelen bij het water gezet zo half in de schaduw want de zon brandt als een gek! We genieten van ons verse broodje van de bakker en de rest van de middag genieten we aan het water met een boek. Harry komt helemaal bij.
’s Avonds maken we een heerlijke risotto en zodra de zon onder gaat wordt het toch wat kouder. Een prima beslissing om hier neer te strijken. Hopelijk een betere nacht!
28 januari 2019 – El Bolson – NP Los Alerces – 167km (554m)
En inderdaad…..de nacht was een stuk beter voor Harry. Ook lang zo koud niet meer al duurt het ’s morgens nog wel even voor het warmer wordt. Tussen de bergen duurt het even voordat de zon ons bereikt en dan schiet inderdaad de temperatuur omhoog.
Vannacht heeft het behoorlijk gewaaid maar dat hoorde we eigenlijk alleen in de toppen van de bomen. We lagen rustig!
De omgeving is weer super mooi. Canada, Noorwegen en Zwitserland…..zeg het maar. Bomen zijn mooi maar als we de kale, gekleurde bergen weer zien dan gaat ons hart sneller kloppen. Dat blijft zo mooi.
Al snel zijn we in El Bolson en bij de 2e bank is het gelukkig raak. Er komt geld uit de muur! We kunnen weer contact betalen als dat nodig is.
Daarna zoeken we een lekker café waar de cappuccino lekker is en waar ze ook nog overheerlijk gebak verkopen. Zo groot dat we samen doen met 1 stuk taart. Ook hier snelle wifi dus we kunnen even weer alle berichten enz beantwoorden.
Een gezellig druk stadje waar veel jongelui rondlopen. Je ziet hier en trouwens in Bariloche en omgeving ook, veel backpackers. Hier is weer van alles verkrijgbaar en je kan vanuit hier ook weer veel excursies de bergen in maken.
Het is al weer bijna 12 uur voor we de stad verlaten en onze ruta 40 vervolgen voordat we afslaan op ruta 71 naar NP Los Alerces. Die is eerst nog verhard dus dat schiet lekker op. Wat is de natuur hier toch mooi. Bergen in allerlei soorten en maten.
Zodra we onverhard gaan rijden laten we wat lucht uit de banden ontsnappen om wat comfortabeler te rijden. Het is hier zeker al een tijd droog geweest want het is niet normaal zoals het hier stuift! ToyLa is al weer wit! We krijgen een beetje het Dakar gevoel……achter een auto zitten zonder iets te kunnen zien. Wij met een gangetje van 30km per uur en in de Dakar????? 130km misschien??? Moet er niet aan denken!!!!
Bij de ingang van het park moeten we entree geld betalen. Het helpt niet als we zeggen dat we “ouwe mensen” pensionadas zijn……gewoon het volle pond (ca. 16,50 bij elkaar).
De route door het park (noordkant erin en zuidkant eruit) hebben we 8 jaar geleden ook gemaakt maar deze is zo mooi dat we dit weer wilden doen.
We komen langs verschillende meren in blauwe en groene kleuren. Maar nog meer staat dit park bekend om de de bomen – de alerces – die hier groeien. De oudste soort bomen ter wereld die wel 4000jaar oud kunnen worden.
We maken hier en daar een uitstapje en lopen nog een “gevaarlijke” swingbrug over waar ook nog eens een bord staat waarop gewaarschuwd wordt voor poema’s! Maar wat een uitzichten over het blauwgroene water, de bergen met sneeuw en de hoge bomen. Je krijgt er niet genoeg van.
We besluiten om in dit park op een camping te overnachten en staan nu aan een groot meer (Lago Futalaufquen) op een parkachtige camping waar iedereen zo verspreid staat dat het lijkt of we hier alleen zijn. Er staat de hele dag en nu nog steeds behoorlijk wat wind zodat het soms net lijkt of we midden in een zandstorm zitten. Hier heeft Harry trouwens wel succes met zijn “pensionada” verhaal. Korting op de camping! Hahahaha!
We hebben heerlijk “geplaat”! Heerlijke lomo (super biefstukken), stokbrood en verse groente op de bakplaat! Alweer een dag voorbij…….. we gaan zo nog lekker nagenieten met een wijntje en dan bed in!
Helaas een slechte nacht voor Harry! Last van alles! Gewrichten, darmen en niet goed kunnen slapen. Ja, dan sta je meteen behoorlijk brak op. Dus rustig opgestart en ontbeten. Eerst nog overwogen om te blijven maar we vinden het hier gewoon te druk.
Eerst een poging om geld uit de muur te krijgen. Lastig want het is zondag en vakantietijd dus dat lukte niet. Zo handig hier…..eerst allerlei stappen doorlopen en dan denk je dat er geld uitgespuugd gaat worden…..nee hoor, geen geld in de automaat dus niks!
Dan maar even goed boodschappen doen want we zijn weer overal doorheen. Grote goed gevulde supermarkt en we konden weer inslaan!
Voor de 3e keer op rij kon Harry weer een helpende hand bieden op de parkeerplaats waar een auto niet wilde starten. Jump starter gepakt, aangesloten op de accu en een blijde dame die weer weg kon rijden.
Wij opnieuw zuidwaarts via ruta 40, een prachtige route door de bergen en dalen. Ontzettend groen en met fantastische uitzichten op de scherpe pieken met hier en daar nog sneeuw. Het landschap blijft verbazen. Het blijft afwisselend en een feestje om hier doorheen te rijden. Wel een enorm verschil met 8 jaar geleden. Veel drukker en veel meer onderkomens in allerlei soorten en maten voor de nacht. Wij zijn de tel kwijtgeraakt hoeveel campings we nu tegenkomen!!!
Vooral de eerste 50 km is het nog behoorlijk druk met vakantiegangers die hun vertier aan het water zoeken. Volgeladen en als het even kan met een kano op het dak. Echt vakantietijd en de weekendbezoekers!
Ondanks dat de streek rond Bariloche geweldig mooi is vinden we het fijn om de rust weer op te zoeken.
Bij een YPF tankstation tanken we even een koffie voor de nodige cafeïne en zijn blij dat we de rij die voor het tanken staat kunnen overslaan.
We besluiten vandaag niet ver te rijden en de middag te gebruiken om lekker te relaxen. Vooral Harry is daar helemaal aan toe.
Zo’n 18km voor El Bolson vinden we een geweldige camping beneden aan een klein riviertje. Prachtig gelegen tussen de bomen en wat open stukken. Hoogseizoen???? Wij staan hier dus helemaal allleen! Wat een rust!! Alleen de wind door de bomen en het klateren van het water. De sanitaire voorzieningen zijn helemaal top voor Argentijnse begrippen. We moeten alleen even doorgeven wanneer we willen douchen want dan gaat het warme water aan. Als een speer geïnstalleerd en onze stoelen bij het water gezet zo half in de schaduw want de zon brandt als een gek! We genieten van ons verse broodje van de bakker en de rest van de middag genieten we aan het water met een boek. Harry komt helemaal bij.
’s Avonds maken we een heerlijke risotto en zodra de zon onder gaat wordt het toch wat kouder. Een prima beslissing om hier neer te strijken. Hopelijk een betere nacht!
28 januari 2019 – El Bolson – NP Los Alerces – 167km (554m)
En inderdaad…..de nacht was een stuk beter voor Harry. Ook lang zo koud niet meer al duurt het ’s morgens nog wel even voor het warmer wordt. Tussen de bergen duurt het even voordat de zon ons bereikt en dan schiet inderdaad de temperatuur omhoog.
Vannacht heeft het behoorlijk gewaaid maar dat hoorde we eigenlijk alleen in de toppen van de bomen. We lagen rustig!
De omgeving is weer super mooi. Canada, Noorwegen en Zwitserland…..zeg het maar. Bomen zijn mooi maar als we de kale, gekleurde bergen weer zien dan gaat ons hart sneller kloppen. Dat blijft zo mooi.
Al snel zijn we in El Bolson en bij de 2e bank is het gelukkig raak. Er komt geld uit de muur! We kunnen weer contact betalen als dat nodig is.
Daarna zoeken we een lekker café waar de cappuccino lekker is en waar ze ook nog overheerlijk gebak verkopen. Zo groot dat we samen doen met 1 stuk taart. Ook hier snelle wifi dus we kunnen even weer alle berichten enz beantwoorden.
Een gezellig druk stadje waar veel jongelui rondlopen. Je ziet hier en trouwens in Bariloche en omgeving ook, veel backpackers. Hier is weer van alles verkrijgbaar en je kan vanuit hier ook weer veel excursies de bergen in maken.
Het is al weer bijna 12 uur voor we de stad verlaten en onze ruta 40 vervolgen voordat we afslaan op ruta 71 naar NP Los Alerces. Die is eerst nog verhard dus dat schiet lekker op. Wat is de natuur hier toch mooi. Bergen in allerlei soorten en maten.
Zodra we onverhard gaan rijden laten we wat lucht uit de banden ontsnappen om wat comfortabeler te rijden. Het is hier zeker al een tijd droog geweest want het is niet normaal zoals het hier stuift! ToyLa is al weer wit! We krijgen een beetje het Dakar gevoel……achter een auto zitten zonder iets te kunnen zien. Wij met een gangetje van 30km per uur en in de Dakar????? 130km misschien??? Moet er niet aan denken!!!!
Bij de ingang van het park moeten we entree geld betalen. Het helpt niet als we zeggen dat we “ouwe mensen” pensionadas zijn……gewoon het volle pond (ca. 16,50 bij elkaar).
De route door het park (noordkant erin en zuidkant eruit) hebben we 8 jaar geleden ook gemaakt maar deze is zo mooi dat we dit weer wilden doen.
We komen langs verschillende meren in blauwe en groene kleuren. Maar nog meer staat dit park bekend om de de bomen – de alerces – die hier groeien. De oudste soort bomen ter wereld die wel 4000jaar oud kunnen worden.
We maken hier en daar een uitstapje en lopen nog een “gevaarlijke” swingbrug over waar ook nog eens een bord staat waarop gewaarschuwd wordt voor poema’s! Maar wat een uitzichten over het blauwgroene water, de bergen met sneeuw en de hoge bomen. Je krijgt er niet genoeg van.
We besluiten om in dit park op een camping te overnachten en staan nu aan een groot meer (Lago Futalaufquen) op een parkachtige camping waar iedereen zo verspreid staat dat het lijkt of we hier alleen zijn. Er staat de hele dag en nu nog steeds behoorlijk wat wind zodat het soms net lijkt of we midden in een zandstorm zitten. Hier heeft Harry trouwens wel succes met zijn “pensionada” verhaal. Korting op de camping! Hahahaha!
We hebben heerlijk “geplaat”! Heerlijke lomo (super biefstukken), stokbrood en verse groente op de bakplaat! Alweer een dag voorbij…….. we gaan zo nog lekker nagenieten met een wijntje en dan bed in!
29 januari 2019 – NP Los Alerces – Trevelin – 64km (336m)
Een behoorlijk winderige nacht! ToyLa had er niet zoveel last van maar het geluid door de hoge bomen was heftig. De ochtenden beginnen fris. We moeten echt de zon opzoeken om het een beetje aangenaam te hebben. Dit noemen we “laagjes” dagen. Je begint met veel kleding en er gaat steeds wat of om het is omkleden geblazen.
We doen rustig aan want de afstand vandaag is niet groot! De zon schijnt weer uitbundig en hier en daar wat witte wolkjes. Een groot deel door het park is al weer verhard en het onverharde deel staat ook al weer op het punt verhard te worden als we zo naar de mannen kijken die er aan het werk zijn. Het landschap is eerst nog een afwisseling van wat bossen en weilanden tot wij het park verlaten. Daarna is het een stuk meer open met rondom ons heen hoge, soms met scherpe pieken, bergen met sneeuwplukken. Het blijft een grandioos plaatje om te zien. De boeren hebben het hooi al binnen gehaald dus grote gele vlakken met groene bomen en struiken ertussen. Patagonië is toch wel heel erg mooi hoor! Soms kunnen we amper bevatten we al gezien hebben en dat wij daar nu met ToyLa doorheen rijden.
We merken ook dat deze route populair is bij fietsers! Die komen we toch regelmatig tegen al zwoegend over de soms steile kleine venijnige klimmetjes.
In Trevelin, amper 50km na vertrek houden we een ruime stop. Harry kijkt of hij nog ergens een fiets zou kunnen huren omdat wij iets verderop op een camping neer gaan strijken. De 3 fietsen die hij bij een zaak vindt zijn echt heel slecht dus dat gaat niks worden. We zoeken een leuke café met zelf een buiten terras aan de plaza waar we ruim een uur zitten. Heerlijk relaxt! We kopen even later nog wat broodjes voordat we de plaats verlaten en nog 15km onverhard doorrijden om daarna neer te strijken om een fantastische camping op ca. 36km van de grens. Deze camping is echt één van de beste in Argentinië! Alles is super hier. De plekken met alle denkbare voorzieningen, super schoon sanitair en zelfs een klein restaurantje en winkeltje. We zitten midden in een wijngaard aan een klein riviertje omgeven door rondom in de verte bergen! Ongelofelijk landschap en wat een plek!! We besluiten direct om morgen hier ook te blijven omdat het de komende dagen op de Caretera Austral slecht weer zou zijn. Vanaf vrijdag droog en vliegt de temperatuur omhoog. Hier komende dagen zonnig, droog en wel wat frisser…… nou ja, 18 grd is ook niet verkeerd hoor. De wind maakt het wat frisser maar we doen de hele dag gewoon een soort stoelendans…..we schuiven wat af….zon, schaduw, zon, schaduw. Zo blijf je druk!
De rest van de middag genieten we in de zon en eten we nog wat we zelf in de koelkast hebben staan. Zodra de zon echt weg is worden de laagjes kleding weer aangetrokken.
We hebben zelfs wifi hier op onze plaats dus wel bellen en chatten wat af!
Heerlijk rustig en we genieten weer van onze avond met een wijntje erbij natuurlijk.
30 januari 2019 – Trevelin – rustdag
Wat een heerlijke rustige nacht. Niet al te koud, misschien rond de 10grd dus heerlijk onder dekbed. We slapen lekker uit en komen pas om half 10 ons bed uit! Hier gelukkig weer wasmachines dus we leveren ons beddengoed en wat andere kleding in om te laten wassen.
We houden verder een heerlijke relax dag. Wandelen wat, drinken zelfgemaakte cappuccino, eten en maken hier en daar een praatje. Sergio die eigenaar is hier pas 8 jaar geleden neergestreken en als je ziet wat hij allemaal al voor elkaar gekregen heeft. Vandaag eerst maar even wat wijn uit eigen wijngaard kopen! Rosé en rode wijn. Je kan hier ook nog lekker binnen zitten in een gezamenlijke ruimte mocht het slecht weer zijn.
Ook besluiten we nog een extra dag hier te blijven en pas vrijdag hier weg te gaan. Echt een super plek! We krijgen zelfs speciale I-overlander prijs!!
Vandaag gaan we hier zo een hapje eten want de koelkast is al iets minder gezellig. Maar moeten nu de groente, fruit en eieren opeten want anders wordt het aan de grens naar Chili in beslag genomen.
Het is nog steeds een feest om hier doorheen te kunnen rijden. De landschappen zijn echt adembenemend en we proberen echt zoveel mogelijk ook nu te genieten en niet thuis te beseffen wat we allemaal gezien hebben.
Ondanks dat we hier wel wifi hebben is het uploaden en plaatsen van foto’s op de website een drama! Met pijn en moeite wat tekst maar verder hopeloos. Dus zo nu en dan maar wat updates via Facebook. Het is niet anders……
Vanavond gegeten in het eenvoudige restaurant/winkel/keuken/werkplaats in één. Alles ziet er hier echt piekfijn en schoon uit. Harry neemt een pizza en samen een aantal lekkere vlees empañadas en dat spoelen we weg met een heerlijke fles rosé uit eigen wijngaard. Gezellig en lekker warm. Tussendoor kijken we nog een promotie film over Patagonia. Als we ook nu de beelden zien besef je amper dat je hier LIVE aanwezig bent.
De avond is behoorlijk afgekoeld dus als we “thuiskomen” duiken we meteen ons schone bedje in. Morgen een nieuwe dag!
31 januari 2019 – Trevelin – Esquel – Trevelin – 92km
Niks geen rustdag vandaag! Een beetje uitgeslapen en sinds lange tijd behoorlijk bewolkt. Het gaat vandaag niet warmer worden dan 18 graden en met een frisse wind is het alleen aangenaam als we later op de dag weer wat zon gaan zien.
We blijven hier nog een nachtje maar besluiten een tour in de omgeving te maken. We bezoeken Trevelin (inclusief wat boodschappen) en Esquel wat ca. 40km verderop ligt. Niet echt toeristische stadje maar leuk met een gemoedelijke sfeer. We lopen wat rond en eten en drinken wat. Waar je ook in de steden staat je kijkt overal tussendoor naar de bergen. Ongelofelijk mooi. Hoe zou het hier in de winter er wel niet uitzien!
In Esquel nemen we een warme hap zodat we vanavond genoeg hebben aan het lekker stokbroodje met de laatste 4 eieren anders zijn we die aan de grens kwijt.
Net voor de afslag naar onze camping gaan we eerst nog even de 4km verder en hoger gelegen Nant Y Falls (watervallen) bezoeken. Wat een aangename verrassing! Prachtig gelegen tussen de hoge cipressen die je hier ziet en valt het water in 3 etappes het diepe dal in. Mooie wandeling en uitzichtpunten op de waterval. Aangezien we toch al een soort “bejaarden” zijn kreeg Harry het weer voor elkaar om pensionada ofwel jubilé korting te krijgen. Voor nog geen 75 eurocent pp konden we de watervallen bezoeken. We moeten het toch ergens aan besparen!
Eind van de middag werd de lucht steeds blauwer en konden we nog even lekker buiten in de zon nagenieten van onze dag. Ook vandaag weer zeker 20 volgepakte fietsers gezien! Zwoegend tegen de stevige wind in…..pffff…. veel gezichten staan vermoeid en gespannen. Maar petje af……
Na een lekkere warme douche is buiten zitten geen optie meer. Koelt snel af dus nog even gezellig binnen aan de wijn voordat wij bed induiken.
Een behoorlijk winderige nacht! ToyLa had er niet zoveel last van maar het geluid door de hoge bomen was heftig. De ochtenden beginnen fris. We moeten echt de zon opzoeken om het een beetje aangenaam te hebben. Dit noemen we “laagjes” dagen. Je begint met veel kleding en er gaat steeds wat of om het is omkleden geblazen.
We doen rustig aan want de afstand vandaag is niet groot! De zon schijnt weer uitbundig en hier en daar wat witte wolkjes. Een groot deel door het park is al weer verhard en het onverharde deel staat ook al weer op het punt verhard te worden als we zo naar de mannen kijken die er aan het werk zijn. Het landschap is eerst nog een afwisseling van wat bossen en weilanden tot wij het park verlaten. Daarna is het een stuk meer open met rondom ons heen hoge, soms met scherpe pieken, bergen met sneeuwplukken. Het blijft een grandioos plaatje om te zien. De boeren hebben het hooi al binnen gehaald dus grote gele vlakken met groene bomen en struiken ertussen. Patagonië is toch wel heel erg mooi hoor! Soms kunnen we amper bevatten we al gezien hebben en dat wij daar nu met ToyLa doorheen rijden.
We merken ook dat deze route populair is bij fietsers! Die komen we toch regelmatig tegen al zwoegend over de soms steile kleine venijnige klimmetjes.
In Trevelin, amper 50km na vertrek houden we een ruime stop. Harry kijkt of hij nog ergens een fiets zou kunnen huren omdat wij iets verderop op een camping neer gaan strijken. De 3 fietsen die hij bij een zaak vindt zijn echt heel slecht dus dat gaat niks worden. We zoeken een leuke café met zelf een buiten terras aan de plaza waar we ruim een uur zitten. Heerlijk relaxt! We kopen even later nog wat broodjes voordat we de plaats verlaten en nog 15km onverhard doorrijden om daarna neer te strijken om een fantastische camping op ca. 36km van de grens. Deze camping is echt één van de beste in Argentinië! Alles is super hier. De plekken met alle denkbare voorzieningen, super schoon sanitair en zelfs een klein restaurantje en winkeltje. We zitten midden in een wijngaard aan een klein riviertje omgeven door rondom in de verte bergen! Ongelofelijk landschap en wat een plek!! We besluiten direct om morgen hier ook te blijven omdat het de komende dagen op de Caretera Austral slecht weer zou zijn. Vanaf vrijdag droog en vliegt de temperatuur omhoog. Hier komende dagen zonnig, droog en wel wat frisser…… nou ja, 18 grd is ook niet verkeerd hoor. De wind maakt het wat frisser maar we doen de hele dag gewoon een soort stoelendans…..we schuiven wat af….zon, schaduw, zon, schaduw. Zo blijf je druk!
De rest van de middag genieten we in de zon en eten we nog wat we zelf in de koelkast hebben staan. Zodra de zon echt weg is worden de laagjes kleding weer aangetrokken.
We hebben zelfs wifi hier op onze plaats dus wel bellen en chatten wat af!
Heerlijk rustig en we genieten weer van onze avond met een wijntje erbij natuurlijk.
30 januari 2019 – Trevelin – rustdag
Wat een heerlijke rustige nacht. Niet al te koud, misschien rond de 10grd dus heerlijk onder dekbed. We slapen lekker uit en komen pas om half 10 ons bed uit! Hier gelukkig weer wasmachines dus we leveren ons beddengoed en wat andere kleding in om te laten wassen.
We houden verder een heerlijke relax dag. Wandelen wat, drinken zelfgemaakte cappuccino, eten en maken hier en daar een praatje. Sergio die eigenaar is hier pas 8 jaar geleden neergestreken en als je ziet wat hij allemaal al voor elkaar gekregen heeft. Vandaag eerst maar even wat wijn uit eigen wijngaard kopen! Rosé en rode wijn. Je kan hier ook nog lekker binnen zitten in een gezamenlijke ruimte mocht het slecht weer zijn.
Ook besluiten we nog een extra dag hier te blijven en pas vrijdag hier weg te gaan. Echt een super plek! We krijgen zelfs speciale I-overlander prijs!!
Vandaag gaan we hier zo een hapje eten want de koelkast is al iets minder gezellig. Maar moeten nu de groente, fruit en eieren opeten want anders wordt het aan de grens naar Chili in beslag genomen.
Het is nog steeds een feest om hier doorheen te kunnen rijden. De landschappen zijn echt adembenemend en we proberen echt zoveel mogelijk ook nu te genieten en niet thuis te beseffen wat we allemaal gezien hebben.
Ondanks dat we hier wel wifi hebben is het uploaden en plaatsen van foto’s op de website een drama! Met pijn en moeite wat tekst maar verder hopeloos. Dus zo nu en dan maar wat updates via Facebook. Het is niet anders……
Vanavond gegeten in het eenvoudige restaurant/winkel/keuken/werkplaats in één. Alles ziet er hier echt piekfijn en schoon uit. Harry neemt een pizza en samen een aantal lekkere vlees empañadas en dat spoelen we weg met een heerlijke fles rosé uit eigen wijngaard. Gezellig en lekker warm. Tussendoor kijken we nog een promotie film over Patagonia. Als we ook nu de beelden zien besef je amper dat je hier LIVE aanwezig bent.
De avond is behoorlijk afgekoeld dus als we “thuiskomen” duiken we meteen ons schone bedje in. Morgen een nieuwe dag!
31 januari 2019 – Trevelin – Esquel – Trevelin – 92km
Niks geen rustdag vandaag! Een beetje uitgeslapen en sinds lange tijd behoorlijk bewolkt. Het gaat vandaag niet warmer worden dan 18 graden en met een frisse wind is het alleen aangenaam als we later op de dag weer wat zon gaan zien.
We blijven hier nog een nachtje maar besluiten een tour in de omgeving te maken. We bezoeken Trevelin (inclusief wat boodschappen) en Esquel wat ca. 40km verderop ligt. Niet echt toeristische stadje maar leuk met een gemoedelijke sfeer. We lopen wat rond en eten en drinken wat. Waar je ook in de steden staat je kijkt overal tussendoor naar de bergen. Ongelofelijk mooi. Hoe zou het hier in de winter er wel niet uitzien!
In Esquel nemen we een warme hap zodat we vanavond genoeg hebben aan het lekker stokbroodje met de laatste 4 eieren anders zijn we die aan de grens kwijt.
Net voor de afslag naar onze camping gaan we eerst nog even de 4km verder en hoger gelegen Nant Y Falls (watervallen) bezoeken. Wat een aangename verrassing! Prachtig gelegen tussen de hoge cipressen die je hier ziet en valt het water in 3 etappes het diepe dal in. Mooie wandeling en uitzichtpunten op de waterval. Aangezien we toch al een soort “bejaarden” zijn kreeg Harry het weer voor elkaar om pensionada ofwel jubilé korting te krijgen. Voor nog geen 75 eurocent pp konden we de watervallen bezoeken. We moeten het toch ergens aan besparen!
Eind van de middag werd de lucht steeds blauwer en konden we nog even lekker buiten in de zon nagenieten van onze dag. Ook vandaag weer zeker 20 volgepakte fietsers gezien! Zwoegend tegen de stevige wind in…..pffff…. veel gezichten staan vermoeid en gespannen. Maar petje af……
Na een lekkere warme douche is buiten zitten geen optie meer. Koelt snel af dus nog even gezellig binnen aan de wijn voordat wij bed induiken.
klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan
REISVERSLAGEN:
FOTO'S:
ALGEMEEN:
REISVERSLAGEN:
- Deel 1 - Uruguay
- Deel 1 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Chili en Argentinië
- Deel 3 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Uruguay
FOTO'S:
- Deel 1 - Uruguay
- Deel 1 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Chili en Argentinië
- Deel 3 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Uruguay
ALGEMEEN: