klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan
REISVERSLAGEN:
FOTO'S:
ALGEMEEN:
REISVERSLAGEN:
- Deel 1 - Uruguay
- Deel 1 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Chili en Argentinië
- Deel 3 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Uruguay
FOTO'S:
- Deel 1 - Uruguay
- Deel 1 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Chili en Argentinië
- Deel 3 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Uruguay
ALGEMEEN:
REISVERSLAG
CHILI & ARGENTINIË - 2018-19
DEEL 1
CHILI & ARGENTINIË - 2018-19
DEEL 1
29 november 2018 – Trinidad (Uruguay) – Gualeguaychu (Argentinië) – 330km
Een heerlijke rustige nacht gehad en vanmorgen liepen er al mensen rond voor het onderhoud van het park/camping/picknickplaats. Je mag hier blijkbaar gratis staan. Nou dat is dan wel weer fijn in dit dure land.
We wassen ons maar bij ons eigen fonteintje want hier laat het wat te wensen over. Je kan niet alles hebben voor geen geld! De plek is geweldig in ieder geval. We zijn vroeg dus voor vertrek maakt Harry eerst nog een cappuccino! Daarna worden we vrolijk uitgezwaaid door de tuinmannen en gaan noordwest waarts naar de grensplaats Paysandú waar we de grens over willen steken.
Gelukkig is het vandaag droog en dan ziet het er meteen wat gezelliger uit. Om op “onze” weg nr. 3 te komen rijden we eerst dwars door de stad. Hier lijkt wel een soort dambord patroon getekend te zijn maar dan met straten. Het is wel heel handig rijden al moet je wel elke straat in de gaten houden. Ook hier heel veel éénrichtingsverkeer.
Daarna vervolgen we weg 3 een rustige 2-baans tolweg. Ergens halverwege staan er tolpoortjes en dan mag je betalen. Voor 95 pesos (ca. 2,70) mogen we weer doorrijden.
Het landschap wisselt van golvend naar heuvelachtig met aardig wat biefstukken in de wei! Niet gek in zo’n vleesland. Maar noordelijk is er hier zelfs wat landbouw. Jaloersmakende, rustige en goed onderhouden wegen maar het landschap is wat aan de saaie kant (vinden wij hoor).
Het blijft vandaag wat bewolkt en rond de 22 graden. Prima reisweer. We passeren een groot merengebied (Lago de Paso Palmar) waar het nu nog rustig is maar dat zal in het hoofdseizoen wel anders zijn.
Net nadat Harry te kennen gaf toch wel trek te hebben in een cappu komen we net langs een soort zelfde camping/picknick plek als waar we vandaan kwamen. De weg af, picknicktafel uitzoeken en cappu zetten. Harry is weer helemaal in zijn element.
Met de nodige cafeïne in ons lijf zijn wij klaar voor de voorlopig laatste 25 kilometers in Uruguay. Net voor het douane kantoor moeten we bij een politiepost nog stoppen. Daar wordt alles genoteerd en moeten we wel papieren laten zien – rijbewijs, kentekenbewijs, TIP, paspoorten. Ze zijn super vriendelijk en met handen en voeten proberen we een beetje Spaans/Engels met elkaar te spreken. Daarna worden we uitgezwaaid en rijden zo de grenspost Uruguay/Argentinië in.
Dit is hier een gecombineerde grenspost. Super snel allemaal. Binnen een kwartier waren we er al doorheen. Paspoorten gestempeld en TIP (tempory Import Permit) voor ToyLa. Super vriendelijke mensen.
We konden gelukkig nog met Urugayaanse pesos ( 270 = 7,30) de tolweg betalen waar we meteen op reden omdat we nog niet hadden kunnen pinnen.
En toen was het tijd de grens over te gaan Argentinië in. Een hoge brug over de Rio Uruguay die beide landen met elkaar verbind.
Direct naar Colon gereden om geld te pinnen en om een late lunch te nemen. Het eerste wilde niet lukken maar de lunch wel. Wat ook wel fijn is dat de prijzen hier een stuk later liggen! We hadden allebei een grote spies met lomo, frites, grote salade en water erbij voor nog geen 21 euro! We konden gelukkig met onze Visa kaart betalen.
Nog een poging om te pinnen maar helaas. Dan maar in de volgende plaats.
Via Route National 14 zuidwaarts richting Buenos Aires. Wel wat meer vrachtverkeer maar nog niet echt super druk. Via I-overlanders hadden we al gelezen dat er halverwege een checkpoint politie is die als het uitkomt wel eens corrupt zou kunnen zijn. Net voor dat punt gewoon strak achter vrachtwagen gaan hangen waardoor wij in ieder geval amper te zien waren. Op het laatst verschijnen we dan stapvoets en hebben ze geen tijd om snel te “schakelen”. Maar eigenlijk werd iedereen door gezwaaid om door te rijden….. drukte om niks???
In de plaats met de onuitspreekbare naam op zoek naar een bank waar we wilden pinnen. Nou genoeg in ieder geval maar allemaal midden in het centrum waar het ook nog eens druk was. Amper een plek voor ToyLa. Dan maar stukje lopen.
Verschillende banken uitgeprobeerd maar we kunnen per transactie maar weinig uit de ATM krijgen. Maximaal 4000 pesos = ca. 93 euro en dan komen er ook nog eens 237 pesos (5,55) lokale bankkosten bij. Boeven! Is geen probleem als je behoorlijk wat zou kunnen pinnen. Dus we betalen hier zoveel mogelijk met Visa kaart.
Dan eindelijk op naar de camping die Arie en Marga ons geadviseerd hadden en goede reviews krijgt. Helaas…….duurt nog een week voordat ze open gaan.
We staan nu ca. 1.5km buiten de stad. Ook hier nog steeds erg rustig. Grote ruime grasplekken met gelukkig bomen voor de schaduw indien nodig. Het seizoen begint net want hier begint het zwembad ook net vol te lopen.
We installeren ons – bekijken het sanitair – we zullen het wel Zuid-Amerikaans noemen want het ziet er niet uit! Ach, alles is wennen…….
Gelukkig wel weer free wifi al is het signaal van wisselende sterkte. In ieder geval genoeg om het thuisfront weer te informeren over onze reis, Pablo en Lola onze wensen kenbaar te maken mbt de suggesties die ze ons doen voor ons bezoek en verder alle reizende met ons om elkaar weer op de hoogte te houden.
Door de late lunch hebben we geen trek meer op wat knabbeltjes en wat drinken na. Morgen ook hier een relaxdag en we besluiten op tijd ons bedje in te duiken omdat het toch wel wat afkoelt en onder de wol toch beter ligt!
30 november 2018 – Gualeguaychu – rustdag
Dat is pas uitslapen! Om half 10 je bed in duiken en om half 10 er weer uit. Gewoon klokje rond. Heerlijk weer dus lekker buiten ontbijt. Daarna was het douche time! Pfffff……het ziet er echt niet uit maar ja, er komt schoon en warm water uit de kraan. Lekker fris en fruitig installeren wij ons in de zon en houden een rustdag.
We verplaatsen ons soms om een wat beter wifi signaal op te vangen en updaten voor de eerste keer onze website met onze “avonturen” in Uruguay. Tussendoor een cappu maar tot nu toe kan Harry de juiste mix nog niet vinden. De melk is hier toch ook wat anders van smaak.
Voor een late lunch maken we een wandeling naar een restaurant iets verderop bij een Thermas waar het erg druk is. We eten is lekker maar niet super bijzonder. De stoelen zitten voor geen meter en het duurt even voor ze door hebben hoe een Visa kaart werkt.
Daarna was het verder siësta houden op de camping en hadden we voor ons diner genoeg aan een lekkere bruine boterham. Heerlijk zo’n relaxdag. We bellen nog even met Carla (schoon)zus die morgen jarig is en wij niet op haar feestje kunnen zijn. Gelukkig weten wij (en zij niet) dat als verrassing haar dochter Seriana die in Nepal woont er wel bij is.
Dan is het weer de hoogste tijd om ons knusse bedje in te duiken.
1 december 2018 – Gualeguaychu – Loma Verde – 186km
Vandaag niet echt een lange afstand. Rustig opgestaan, ontbijtje en daarna in de supermarkt nog even wat boodschappen gedaan. Brrrrr……het is zo vroeg zelfs nog wat aan de frisse kant en winderig.
We verlaten de drukke stad (zaterdag) en pakken al snel Ruta National 12 weer op zuidwaarts. Heerlijk rustig op de weg. Wel kom je hier in Zuid Amerika zeer veel oude auto’s tegen die soms wel meer dan 30 jaar oud zijn. Zien er vaak echt niet uit. Hoezo APK???
Begin van de middag nog een snelle lunch (stokbroodje) naast ToyLa en om half 2 waren we dan bij Pablo en Lola in huis ca. 55km van de stad Buenos Aires. Super groene omgeving met alleen maar laagbouw die je amper door de bomen ziet. Een mooi huis dat ze nadat ze terugkwamen uit Europa gekocht hebben en waar nog veel aan verbouwd moest worden. Ze leven in een soort community van vrienden. De vader van één van hun vrienden had hier heel veel grond en dat is in stukjes van ca. 2000m2 steeds aan bekenden en/of vrienden verkocht. Er is bv een grote gezamenlijke groentetuin, een ander heeft weer een zwembad en er wordt gewoon veel met elkaar gedaan. Je valt bij elkaar binnen voor een maté en er is veel sociale controle. Maar…..je blijft zelf wel veel privacy houden hoor. De buren (en goede vrienden) kwamen ons ook direct begroeten. En bij vrienden van vrienden wordt er ook direct gekust!
We werden na de rondleiding direct voorzien van overheerlijke empanadas en er werd veel tijd uitgetrokken om bij te praten.
Door het contact de laatste tijd hadden we wel in de gaten dat hun huwelijk een beetje “stroef” liep. Dus het was voor ons niet echt een verrassing dat ze eigenlijk tijdelijk uit elkaar waren. Maar door de gezamenlijke muziek en het maken van een nieuwe CD de afgelopen maanden zijn ze nog veel samen geweest. Ze zijn nog steeds erg close maar hebben na al die jaren toeren door Zuid Amerika en door Europa (24 uur per dag samen) nu gewoon wat ruimte voor zichzelf nodig. Daar kwamen ze vooral achter door de verbouwing van hun huis hier in Loma Verde. Hoe het verder gaat aflopen……de tijd zal het leren. Voor beide een lastige tijd…….
Maar toch kijken ze allebei uit naar de tijd met ons de komende dagen. In principe woont Pablo in dit huis en Lola in hun appartement in de stad (Buenos Aires).
Voor ToyLa hebben we een schitterende plek in de super grote tuin! Wel zo staan dat mocht iemand nog om een hoekje kijken de blijkbaar gewilde zonnepanelen uit het zicht staan.
De avond brengen we binnen door! Harry zoekt met Pablo de groenten in de tuin uit wat er gegeten gaat worden en Lola speelt voor kok en maakt een heerlijke maaltijd. Maar niet voordat er een verschrikkelijk lekker toetje is gemaakt met heel veel dulce de leche! De zoetigheid van Argentinië! Je komt het overal tegen!
Na een heerlijke pasta maaltijd met verse groente uit eigen tuin, overheerlijk dessert en nog veel napraten zijn we wel allemaal moe. De avond is koud geworden en dat is blijkbaar heel ongewoon voor de tijd van het jaar. We doen het met een nachttemperatuur van 10 graden en overdag “maar” 21 graden. Heerlijk slapen we!
Lekker in ons eigen ToyLa bedje in de tuin.
Een heerlijke rustige nacht gehad en vanmorgen liepen er al mensen rond voor het onderhoud van het park/camping/picknickplaats. Je mag hier blijkbaar gratis staan. Nou dat is dan wel weer fijn in dit dure land.
We wassen ons maar bij ons eigen fonteintje want hier laat het wat te wensen over. Je kan niet alles hebben voor geen geld! De plek is geweldig in ieder geval. We zijn vroeg dus voor vertrek maakt Harry eerst nog een cappuccino! Daarna worden we vrolijk uitgezwaaid door de tuinmannen en gaan noordwest waarts naar de grensplaats Paysandú waar we de grens over willen steken.
Gelukkig is het vandaag droog en dan ziet het er meteen wat gezelliger uit. Om op “onze” weg nr. 3 te komen rijden we eerst dwars door de stad. Hier lijkt wel een soort dambord patroon getekend te zijn maar dan met straten. Het is wel heel handig rijden al moet je wel elke straat in de gaten houden. Ook hier heel veel éénrichtingsverkeer.
Daarna vervolgen we weg 3 een rustige 2-baans tolweg. Ergens halverwege staan er tolpoortjes en dan mag je betalen. Voor 95 pesos (ca. 2,70) mogen we weer doorrijden.
Het landschap wisselt van golvend naar heuvelachtig met aardig wat biefstukken in de wei! Niet gek in zo’n vleesland. Maar noordelijk is er hier zelfs wat landbouw. Jaloersmakende, rustige en goed onderhouden wegen maar het landschap is wat aan de saaie kant (vinden wij hoor).
Het blijft vandaag wat bewolkt en rond de 22 graden. Prima reisweer. We passeren een groot merengebied (Lago de Paso Palmar) waar het nu nog rustig is maar dat zal in het hoofdseizoen wel anders zijn.
Net nadat Harry te kennen gaf toch wel trek te hebben in een cappu komen we net langs een soort zelfde camping/picknick plek als waar we vandaan kwamen. De weg af, picknicktafel uitzoeken en cappu zetten. Harry is weer helemaal in zijn element.
Met de nodige cafeïne in ons lijf zijn wij klaar voor de voorlopig laatste 25 kilometers in Uruguay. Net voor het douane kantoor moeten we bij een politiepost nog stoppen. Daar wordt alles genoteerd en moeten we wel papieren laten zien – rijbewijs, kentekenbewijs, TIP, paspoorten. Ze zijn super vriendelijk en met handen en voeten proberen we een beetje Spaans/Engels met elkaar te spreken. Daarna worden we uitgezwaaid en rijden zo de grenspost Uruguay/Argentinië in.
Dit is hier een gecombineerde grenspost. Super snel allemaal. Binnen een kwartier waren we er al doorheen. Paspoorten gestempeld en TIP (tempory Import Permit) voor ToyLa. Super vriendelijke mensen.
We konden gelukkig nog met Urugayaanse pesos ( 270 = 7,30) de tolweg betalen waar we meteen op reden omdat we nog niet hadden kunnen pinnen.
En toen was het tijd de grens over te gaan Argentinië in. Een hoge brug over de Rio Uruguay die beide landen met elkaar verbind.
Direct naar Colon gereden om geld te pinnen en om een late lunch te nemen. Het eerste wilde niet lukken maar de lunch wel. Wat ook wel fijn is dat de prijzen hier een stuk later liggen! We hadden allebei een grote spies met lomo, frites, grote salade en water erbij voor nog geen 21 euro! We konden gelukkig met onze Visa kaart betalen.
Nog een poging om te pinnen maar helaas. Dan maar in de volgende plaats.
Via Route National 14 zuidwaarts richting Buenos Aires. Wel wat meer vrachtverkeer maar nog niet echt super druk. Via I-overlanders hadden we al gelezen dat er halverwege een checkpoint politie is die als het uitkomt wel eens corrupt zou kunnen zijn. Net voor dat punt gewoon strak achter vrachtwagen gaan hangen waardoor wij in ieder geval amper te zien waren. Op het laatst verschijnen we dan stapvoets en hebben ze geen tijd om snel te “schakelen”. Maar eigenlijk werd iedereen door gezwaaid om door te rijden….. drukte om niks???
In de plaats met de onuitspreekbare naam op zoek naar een bank waar we wilden pinnen. Nou genoeg in ieder geval maar allemaal midden in het centrum waar het ook nog eens druk was. Amper een plek voor ToyLa. Dan maar stukje lopen.
Verschillende banken uitgeprobeerd maar we kunnen per transactie maar weinig uit de ATM krijgen. Maximaal 4000 pesos = ca. 93 euro en dan komen er ook nog eens 237 pesos (5,55) lokale bankkosten bij. Boeven! Is geen probleem als je behoorlijk wat zou kunnen pinnen. Dus we betalen hier zoveel mogelijk met Visa kaart.
Dan eindelijk op naar de camping die Arie en Marga ons geadviseerd hadden en goede reviews krijgt. Helaas…….duurt nog een week voordat ze open gaan.
We staan nu ca. 1.5km buiten de stad. Ook hier nog steeds erg rustig. Grote ruime grasplekken met gelukkig bomen voor de schaduw indien nodig. Het seizoen begint net want hier begint het zwembad ook net vol te lopen.
We installeren ons – bekijken het sanitair – we zullen het wel Zuid-Amerikaans noemen want het ziet er niet uit! Ach, alles is wennen…….
Gelukkig wel weer free wifi al is het signaal van wisselende sterkte. In ieder geval genoeg om het thuisfront weer te informeren over onze reis, Pablo en Lola onze wensen kenbaar te maken mbt de suggesties die ze ons doen voor ons bezoek en verder alle reizende met ons om elkaar weer op de hoogte te houden.
Door de late lunch hebben we geen trek meer op wat knabbeltjes en wat drinken na. Morgen ook hier een relaxdag en we besluiten op tijd ons bedje in te duiken omdat het toch wel wat afkoelt en onder de wol toch beter ligt!
30 november 2018 – Gualeguaychu – rustdag
Dat is pas uitslapen! Om half 10 je bed in duiken en om half 10 er weer uit. Gewoon klokje rond. Heerlijk weer dus lekker buiten ontbijt. Daarna was het douche time! Pfffff……het ziet er echt niet uit maar ja, er komt schoon en warm water uit de kraan. Lekker fris en fruitig installeren wij ons in de zon en houden een rustdag.
We verplaatsen ons soms om een wat beter wifi signaal op te vangen en updaten voor de eerste keer onze website met onze “avonturen” in Uruguay. Tussendoor een cappu maar tot nu toe kan Harry de juiste mix nog niet vinden. De melk is hier toch ook wat anders van smaak.
Voor een late lunch maken we een wandeling naar een restaurant iets verderop bij een Thermas waar het erg druk is. We eten is lekker maar niet super bijzonder. De stoelen zitten voor geen meter en het duurt even voor ze door hebben hoe een Visa kaart werkt.
Daarna was het verder siësta houden op de camping en hadden we voor ons diner genoeg aan een lekkere bruine boterham. Heerlijk zo’n relaxdag. We bellen nog even met Carla (schoon)zus die morgen jarig is en wij niet op haar feestje kunnen zijn. Gelukkig weten wij (en zij niet) dat als verrassing haar dochter Seriana die in Nepal woont er wel bij is.
Dan is het weer de hoogste tijd om ons knusse bedje in te duiken.
1 december 2018 – Gualeguaychu – Loma Verde – 186km
Vandaag niet echt een lange afstand. Rustig opgestaan, ontbijtje en daarna in de supermarkt nog even wat boodschappen gedaan. Brrrrr……het is zo vroeg zelfs nog wat aan de frisse kant en winderig.
We verlaten de drukke stad (zaterdag) en pakken al snel Ruta National 12 weer op zuidwaarts. Heerlijk rustig op de weg. Wel kom je hier in Zuid Amerika zeer veel oude auto’s tegen die soms wel meer dan 30 jaar oud zijn. Zien er vaak echt niet uit. Hoezo APK???
Begin van de middag nog een snelle lunch (stokbroodje) naast ToyLa en om half 2 waren we dan bij Pablo en Lola in huis ca. 55km van de stad Buenos Aires. Super groene omgeving met alleen maar laagbouw die je amper door de bomen ziet. Een mooi huis dat ze nadat ze terugkwamen uit Europa gekocht hebben en waar nog veel aan verbouwd moest worden. Ze leven in een soort community van vrienden. De vader van één van hun vrienden had hier heel veel grond en dat is in stukjes van ca. 2000m2 steeds aan bekenden en/of vrienden verkocht. Er is bv een grote gezamenlijke groentetuin, een ander heeft weer een zwembad en er wordt gewoon veel met elkaar gedaan. Je valt bij elkaar binnen voor een maté en er is veel sociale controle. Maar…..je blijft zelf wel veel privacy houden hoor. De buren (en goede vrienden) kwamen ons ook direct begroeten. En bij vrienden van vrienden wordt er ook direct gekust!
We werden na de rondleiding direct voorzien van overheerlijke empanadas en er werd veel tijd uitgetrokken om bij te praten.
Door het contact de laatste tijd hadden we wel in de gaten dat hun huwelijk een beetje “stroef” liep. Dus het was voor ons niet echt een verrassing dat ze eigenlijk tijdelijk uit elkaar waren. Maar door de gezamenlijke muziek en het maken van een nieuwe CD de afgelopen maanden zijn ze nog veel samen geweest. Ze zijn nog steeds erg close maar hebben na al die jaren toeren door Zuid Amerika en door Europa (24 uur per dag samen) nu gewoon wat ruimte voor zichzelf nodig. Daar kwamen ze vooral achter door de verbouwing van hun huis hier in Loma Verde. Hoe het verder gaat aflopen……de tijd zal het leren. Voor beide een lastige tijd…….
Maar toch kijken ze allebei uit naar de tijd met ons de komende dagen. In principe woont Pablo in dit huis en Lola in hun appartement in de stad (Buenos Aires).
Voor ToyLa hebben we een schitterende plek in de super grote tuin! Wel zo staan dat mocht iemand nog om een hoekje kijken de blijkbaar gewilde zonnepanelen uit het zicht staan.
De avond brengen we binnen door! Harry zoekt met Pablo de groenten in de tuin uit wat er gegeten gaat worden en Lola speelt voor kok en maakt een heerlijke maaltijd. Maar niet voordat er een verschrikkelijk lekker toetje is gemaakt met heel veel dulce de leche! De zoetigheid van Argentinië! Je komt het overal tegen!
Na een heerlijke pasta maaltijd met verse groente uit eigen tuin, overheerlijk dessert en nog veel napraten zijn we wel allemaal moe. De avond is koud geworden en dat is blijkbaar heel ongewoon voor de tijd van het jaar. We doen het met een nachttemperatuur van 10 graden en overdag “maar” 21 graden. Heerlijk slapen we!
Lekker in ons eigen ToyLa bedje in de tuin.
2 december 2018 – Loma Verde – Buenos Aires
We slapen allemaal een beetje uit! Te koud voor ontbijt buiten maar de zon schijnt in ieder geval volop. Pablo heeft bij de panaderia/patisseria de meest heerlijke lekkernijen gehaald. Smullen dus.
Daarna pakken we onze tassen omdat we 2 dagen/nachten naar het appartement in Buenos Aires gaan. Geen zin om ToyLa daar naar toe te nemen want we slapen in hun appartement. We zetten ToyLa in de ook al grote tuin van de buren/vrienden die haar dan in het zicht hebben staan. Altijd goed zo’n oppas gezin!
Ondanks dat het zondag is is het toch behoorlijk druk. We konden trouwens niet eerder naar BA omdat daar afgelopen vrijdag en zaterdag de G20 werd gehouden. De hele binnenstad was afgezet en de mensen hadden vrijdags vrij gekregen omdat ze toch de stad niet in konden komen. De bussen en het hele metro netwerk lag ook stil. Toch niet normaal!!!
Uiteraard niet direct naar hun appartement gereden maar direct een sightseeing dag! Eerst naar Tigre waar de meeste boten vertrekken om één van de grootste rivierdelta ter wereld te verkennen – Delta Rio del Plata. Een enorm watergebied met allerlei grotere en kleinere eilanden waar huizen, hotels, clubs op staan en die alleen per boot bereikbaar zijn. Een soort combinatie van de kreken van de Loosdrechtse Plassen en de Biesbosch. Zeer indrukwekkend. Voor in het gedeelte dat dichterbij ligt staan veel luxe huizen met eigen boten. Maar verderop schijnt toch wel de wat armere bevolking te wonen. Doordat toevallig de dag ervoor springtij was geweest was het water ineens met bijna 4 meter gestegen! Dat zag je nog erg goed! Het water stond nog steeds erg hoog en hele stukken tuin stonden vaak nog blank. Het schone water uit de zwembaden had ineens de kleur van de bruine rivier overgenomen. Doordat het water weer teruggetrokken was had het wel overal een laag modder achter gelaten. Iedereen was aan het poetsen! Dit schijnt zo’n 2 x per jaar te gebeuren. Niet vreemd dat de meeste huizen dus op hoge palen staan!
We maken een kleine wandeling over een wat groter eiland langs de zijtakken van de rivier en kijken onze ogen uit wat voor een huizen hier staan. Alles moet aangevoerd worden over het water. Er komt wel elke dag een supermarkt boot voorbij…..vroeger onze parlevinkers!
Pas halverwege de middag waren we weer terug aan vaste wal! Nog wat aan frisse kant maar met een strakblauwe lucht hoor je ons niet klagen.
Wat een drukte in het verkeer! Veel mensen schijnen terug te keren van een lang weekend en de straten zijn overvol. Door Pablo en Lola wordt hier om gelachen wat dit is nog helemaal niks. Voordat we naar hun appartement gaan is het eerst nog tijd voor wat ontspanning. Bij een restaurant met een open lucht dansvloer treden artiesten op. En……er wordt volop gedanst. Dit is het echte Argentijnse leven en je ziet hier ook geen enkele toerist. Ook hier worden we weer door vrienden van Pablo en Lola met een kus begroet. Jong en oud staan op de dansvloer en we genieten van de typisch Argentijnse dansen. En dat met gidsen die ons er alles over kunnen vertellen! Heel bijzonder allemaal.
Dan is het tijd om weer verder te gaan naar hun appartement. Een lange dag die nog niet eens voorbij is! Op ca. 20km van het centrum ligt het appartement in een hoog gebouw van totaal 12 verdiepingen. Niet echt groot (2-kamers) maar voldoende voor ons viertjes. Wij krijgen de slaapkamer en Pablo en Lola doen het met de slaapbank in de huiskamer. We nemen allevier even een power nap! Hier is alles laat zo ook het eten. Maar…..we besluiten “vroeg” uit eten te gaan. Om 20.00 uur sluiten we aan in een rij waarbij we nummertjes krijgen om naar binnen te mogen gaan. Je wilt niet weten waar het restaurant El Ferroviario ligt. Deels ONDER de snelweg. Moet niet gekker worden. Pablo die helemaal gek is op vlees weet dat je hier hele grote porties krijgt. Als we mogen aanschuiven aan de tafel krijgen we direct al van de ober te horen dat je het beste 1 voorgerecht kunt bestellen en per 2 personen 1 hoofdgerecht anders is het wel erg veel!!!! Bedankt voor de tip anders zaten we daar nu nog te eten.
We zijn in Argentinië dus we gaan uiteraard voor de BBQ! Gelukkig hebben we meer dan genoeg aan het ene voorgerecht Russische salade want de stukken vlees zijn enorm. Dat zou je alleen toch echt niet wegkrijgen! Pablo en Lola gaan voor de Serado en wij voor de Lomo. Er komt zelfs dan nog een doggie bag aan te pas!
Als we om 22.00 uur vertrekken met een volle buik (geen toetje) staat er nog een rij voor het restaurant. Die gaan nu nog eten!!!! Voor ons toch echt veel te laat maar hier normaal. Moet er niet aan denken om dan direct bed in te moeten duiken want het is morgen toch echt maandag = werkdag!
We hebben dan wel geen toetje genomen…….maar 50m van hun huis is wel een Heladerio en wel met heel veel keuze uit ijsjes met ducle de leche. Yummie!!! Hier eten we ons toetje en dan is het echt de hoogste tijd om onze ogen dicht te doen. Morgen down town!
3 december 2018 – Buenos Aires – rustdag
Noem dat maar een rustdag! Toch een beetje uitgeslapen en na een verfrissende douche nemen we wat toast met jam/kaas als ontbijt. Met de auto geen optie om naar de stad te gaan dus is het bus – metro voor vandaag!
De auto heeft Pablo trouwens van zijn ouders kunnen lenen want zij hebben nog steeds de ouwe fiat 127 die ietswat onbetrouwbaarder is geworden.
Voordat we op de bus stappen gaan we eerst nog wat banken langs want we willen weer wat contant geld op zak hebben. Noppes……in elke automaat bij diverse banken waar we onze kaart insteken krijgen we niks. We snappen er niks van. Dan down town maar weer proberen.
Eerst nemen we de bus (aparte busbaan stad in) en vervolgens pakken we de metro. Na een uur komen we dan boven de grond uit op amper 100m lopen van het beroemde Plaza de República met zijn hoge Obelisk. Omdat daar ook nog eens BA in grote letters bij staat, sta je in de rij voor een foto. Nou echt niet. Dan maar vanuit een andere hoek.
Het is ideaal stadsweer. Maximum 25 graden en zonnig met een lekker briesje.
We lopen verder om bij het meest beroemde Gran Café Tortoni koffie te gaan drinken. Oh jee……staat hier nu ook al weer een rij voor???? We voelen ons vandaag echt wel een toerist!!!! Als we aan de beurt zijn om naar binnen te gaan valt de drukte eigenlijk mee. Nog veel tafels vrij. Denk dat het toch een soort belangrijk gevonden moeten worden als er een rij voor je deur staat! Mmmmmm……..
Het café bestaat al sinds 1858 en er lijkt nog weinig veranderd. Het ziet er van binnen erg mooi uit en vele beroemde Argentijnen hebben hier hun tijd doorgebracht. Veel foto’s aan de muren van vroegere tijden. Het personeel hebben ze ook uitgekozen op leeftijd. Nog net geen monumenten! En dan de snelheid………..Maar ja, we hebben lol!
Daarna lopen we weer verder! Echt een wandeldag. We lopen langs beroemde boulevards met prachtige gebouwen en kijken onze ogen uit.
Uiteraard bezoeken we ook Plaza de Mayo – daar demonstreren nog steeds elke donderdagmiddag de “dwaze (groot)moeders “ om aandacht te vragen aan hun nog altijd vermiste (klein)kinderen die nooit terug gevonden werden.
In de Cathedral de Buenos Aires steken we nog een kaarsje aan en we zien de tombe waar Jose de San Martin begraven ligt. Nog altijd bewaakt door 2 echte grenadiers.
Hij was de bevrijder van Argentinië, Chili en Peru en is nog steeds een belangrijke held.
We wandelen verder langs Casa Rosada (werkkantoor president) om daarna naar de vroegere haven te gaan (pinnen lukt nog steeds niet) waar oude pakhuizen omgebouwd zijn tot dure appartementen. Ook langs het water staan alleen maar dure, hoge gebouwen met kantoren en appartementen. Het ademt wel een gezellige sfeer uit. De brug Puerto Madero verbind de 2 oevers met elkaar.
Onderweg genieten we nog van een openlucht Tango optreden. Tenslotte moeten we alles zien.
Omdat de volgende bezienswaardigheid te ver ligt om te lopen en we geen zin hebben om weer een bus in te gaan zetten we nu de Uber in! Taxi die ons in een kwartier naar La Boca brengt voor amper 2,50! Het is hier voor ons echt goedkoop nu de peso’s ten opzichte van vorig jaar bijna gehalveerd is en de prijzen praktisch gelijk zijn gebleven.
In de wijk La Boca ligt ook de Caminito waar in vroegere tijden de immigranten uit Europa aan wal kwamen en die hier gingen wonen in kleine huisjes met grote gezinnen. Omdat ze restjes verf gebruiken die van schepen kwamen is het een kleurrijke wijk geworden die er nu door beroemd is. We kijken onze ogen uit. Deze 2 straten zijn wel erg toeristisch maar zoooooo kleurrijk. Zelfs de stoepen zijn hier deels geschilderd. De rest van de wijk ziet er ook zo kleurrijk uit maar dan is het echt het arme gedeelte van BA. Vee souvenirs te koop en overal…..helppppp…..Maradonna! Niet te geloven.
De geuren van het vlees van de parrillias komen je al tegenmoet en overal zie je enorme grote lappen vlees op de grill liggen.
Wij hebben niet zoveel trek maar eten toch wel wat in een gezellig restaurantje. We hebben genoeg aan een grote salade met een aantal empanadas die enorm vullen! Het is al weer 4 uur geweest en we houden het voor gezien. Genoeg gelopen voor vandaag. Het probleem is om op dit uur de stad uit te komen. Het is maar 20km naar het appartement maar bus – metro – bus neemt toch wel 2 uur in beslag. BA een stad met 14 miljoen mensen is niet niks! We zouden hier nog van alles kunnen zien maar dat houden we tegoed voor een andere keer. We overleggen en besluiten toch maar voor een Uber taxi te gaan. Die brengt ons uiteindelijk in 5 kwartier naar huis en we hebben nog een soort sight seeing ook! Voor amper 12 euro voor 4 personen! Kan het openbaar vervoer ook niet tegenop.
Doodmoe ploffen we thuis neer! We doen allemaal even een powernap! Trek hebben we niet meer en Lola maakt voor het gemak een gezonde, koude tomatensoep met wat ei. Voor het eten kreeg Harry nog een uur Spaanse les van Pablo. Wat hadden ze een schik met elkaar. Maar met een beetje oefenen komt hij al een heel eind.
Om 22.00 uur hebben we dan wel weer plaats voor een toetje. Dus even naar beneden naar de Heladerio waar ze ons nog kennen van gisteren. We hadden besloten voor een halve liter voor 4 personen te gaan. Maar........helaas…..het is maandag dus dan is het dubbeldag! ???????? Jawel….je besteld een halve liter (die je ook betaald) en je krijgt een liter! Hoera…….verrassing. Dus je had de gezichten van de mannen moeten zien toen wij binnen kwamen met een liter ijs! Ging die ook op???? Natuurlijk. Gevuld met de lekkerste smaken ijs Dulce de Leche.
Nog even gezellig napraten en toen was het al weer bedtijd. Morgenochtend hier geen ontbijt want dat gaan we bij de ouders van Pablo doen. Onze laatste nacht in een echt bed maar we verlangen stiekem toch al weer naar ToyLa!!!
4 december 2018 – Buenos Aires – Loma Verde
Ondanks het vele ijs goed geslapen! Na nog een lekkere douche op tijd weer op pad omdat we vanmorgen bij de ouders van Pablo, Stella en Estaban gaan ontbijten op weg naar Loma Verde.
Een typisch Spaans huisje in een groene omgeving stond de tafel al uitgebreid gedekt voor een heerlijk ontbijt. Natuurlijk veel te veel. Super aardige mensen die helaas geen Engels spreken. Dus met handen en voeten en met vertaling van Pablo en Lola konden we toch een leuk gesprek voeren. Voor we vertrekken krijgen we nog een doos met 2 flessen wijn mee als cadeau! Bijzondere mensen.
Op naar Loma Verde waar we nog even gaan shoppen. Supermarkt, slager, bakker enz. Vanmiddag komen er nog vrienden en dan gaan we een Asado (BBQ) houden!
Weerzien met ToyLa en meteen maar weer op haar plaats gezet, het vuur voor de BBQ wordt direct aangestoken want het is hier altijd een serieuze aangelegenheid. Pablo is verantwoordelijke man hiervoor vandaag!
Begin van de middag arriveren Julie en Manu(el), vrienden van Pablo en Lola. Zij een Francoise en hij half Fransoos en half Argentijn. Ze wonen sinds 2 jaar de helft van het jaar in Frankrijk en de andere helft hier in Argentinië. Ze hebben en finca gekocht onder Mendoza waar ze paarden houden maar waar nog wel het één en ander aan verbouwd moet worden. Volgend jaar moet alles klaar zijn. Huisjes en campingmogelijkheden, toers enz enz. plannen genoeg. Manuel is beroeps muzikant en treedt ook vaak in Frankrijk op.
We hebben een super middag met elkaar. Veel wijn en bier, veel te veel vlees, lekkere salades maar vooral ook veel muziek! Je kan zien dat het in hun bloed zit. Lekker buiten onder een bladerafdak wordt er gezongen en gespeeld. Gitaar, diverse fluiten en gewoon op een kan water of emmers wordt er getrommeld. Hoe bijzonder is dit om hiervan deel uit te maken. Dan komt Valeria (vriendin en buurvrouw) met haar moeder en kinderen er nog bij zitten. Iedereen schuift aan en is happy. Harry werd er gewoon emotioneel van. Hij heeft zelf nog een poging gewaagd om samen met Lola een Spaans nummer te zingen.
Eind van de middag was het feest voorbij en vertrokken Julie en Manu weer. Als we in de buurt zijn van Mendoza zijn we van harte welkom.
Alles beetje opgeruimd, beetje siësta, beetje verslagen bijwerken. Dan is het ineens weer donker en zijn we allemaal een beetje moe. Voor liefhebbers wordt er nog wat spaghetti gemaakt om 21.00 uur maar daarna duiken we allemaal moe ons bedje in.
Wat een grandioze en bijzondere dag.
We slapen allemaal een beetje uit! Te koud voor ontbijt buiten maar de zon schijnt in ieder geval volop. Pablo heeft bij de panaderia/patisseria de meest heerlijke lekkernijen gehaald. Smullen dus.
Daarna pakken we onze tassen omdat we 2 dagen/nachten naar het appartement in Buenos Aires gaan. Geen zin om ToyLa daar naar toe te nemen want we slapen in hun appartement. We zetten ToyLa in de ook al grote tuin van de buren/vrienden die haar dan in het zicht hebben staan. Altijd goed zo’n oppas gezin!
Ondanks dat het zondag is is het toch behoorlijk druk. We konden trouwens niet eerder naar BA omdat daar afgelopen vrijdag en zaterdag de G20 werd gehouden. De hele binnenstad was afgezet en de mensen hadden vrijdags vrij gekregen omdat ze toch de stad niet in konden komen. De bussen en het hele metro netwerk lag ook stil. Toch niet normaal!!!
Uiteraard niet direct naar hun appartement gereden maar direct een sightseeing dag! Eerst naar Tigre waar de meeste boten vertrekken om één van de grootste rivierdelta ter wereld te verkennen – Delta Rio del Plata. Een enorm watergebied met allerlei grotere en kleinere eilanden waar huizen, hotels, clubs op staan en die alleen per boot bereikbaar zijn. Een soort combinatie van de kreken van de Loosdrechtse Plassen en de Biesbosch. Zeer indrukwekkend. Voor in het gedeelte dat dichterbij ligt staan veel luxe huizen met eigen boten. Maar verderop schijnt toch wel de wat armere bevolking te wonen. Doordat toevallig de dag ervoor springtij was geweest was het water ineens met bijna 4 meter gestegen! Dat zag je nog erg goed! Het water stond nog steeds erg hoog en hele stukken tuin stonden vaak nog blank. Het schone water uit de zwembaden had ineens de kleur van de bruine rivier overgenomen. Doordat het water weer teruggetrokken was had het wel overal een laag modder achter gelaten. Iedereen was aan het poetsen! Dit schijnt zo’n 2 x per jaar te gebeuren. Niet vreemd dat de meeste huizen dus op hoge palen staan!
We maken een kleine wandeling over een wat groter eiland langs de zijtakken van de rivier en kijken onze ogen uit wat voor een huizen hier staan. Alles moet aangevoerd worden over het water. Er komt wel elke dag een supermarkt boot voorbij…..vroeger onze parlevinkers!
Pas halverwege de middag waren we weer terug aan vaste wal! Nog wat aan frisse kant maar met een strakblauwe lucht hoor je ons niet klagen.
Wat een drukte in het verkeer! Veel mensen schijnen terug te keren van een lang weekend en de straten zijn overvol. Door Pablo en Lola wordt hier om gelachen wat dit is nog helemaal niks. Voordat we naar hun appartement gaan is het eerst nog tijd voor wat ontspanning. Bij een restaurant met een open lucht dansvloer treden artiesten op. En……er wordt volop gedanst. Dit is het echte Argentijnse leven en je ziet hier ook geen enkele toerist. Ook hier worden we weer door vrienden van Pablo en Lola met een kus begroet. Jong en oud staan op de dansvloer en we genieten van de typisch Argentijnse dansen. En dat met gidsen die ons er alles over kunnen vertellen! Heel bijzonder allemaal.
Dan is het tijd om weer verder te gaan naar hun appartement. Een lange dag die nog niet eens voorbij is! Op ca. 20km van het centrum ligt het appartement in een hoog gebouw van totaal 12 verdiepingen. Niet echt groot (2-kamers) maar voldoende voor ons viertjes. Wij krijgen de slaapkamer en Pablo en Lola doen het met de slaapbank in de huiskamer. We nemen allevier even een power nap! Hier is alles laat zo ook het eten. Maar…..we besluiten “vroeg” uit eten te gaan. Om 20.00 uur sluiten we aan in een rij waarbij we nummertjes krijgen om naar binnen te mogen gaan. Je wilt niet weten waar het restaurant El Ferroviario ligt. Deels ONDER de snelweg. Moet niet gekker worden. Pablo die helemaal gek is op vlees weet dat je hier hele grote porties krijgt. Als we mogen aanschuiven aan de tafel krijgen we direct al van de ober te horen dat je het beste 1 voorgerecht kunt bestellen en per 2 personen 1 hoofdgerecht anders is het wel erg veel!!!! Bedankt voor de tip anders zaten we daar nu nog te eten.
We zijn in Argentinië dus we gaan uiteraard voor de BBQ! Gelukkig hebben we meer dan genoeg aan het ene voorgerecht Russische salade want de stukken vlees zijn enorm. Dat zou je alleen toch echt niet wegkrijgen! Pablo en Lola gaan voor de Serado en wij voor de Lomo. Er komt zelfs dan nog een doggie bag aan te pas!
Als we om 22.00 uur vertrekken met een volle buik (geen toetje) staat er nog een rij voor het restaurant. Die gaan nu nog eten!!!! Voor ons toch echt veel te laat maar hier normaal. Moet er niet aan denken om dan direct bed in te moeten duiken want het is morgen toch echt maandag = werkdag!
We hebben dan wel geen toetje genomen…….maar 50m van hun huis is wel een Heladerio en wel met heel veel keuze uit ijsjes met ducle de leche. Yummie!!! Hier eten we ons toetje en dan is het echt de hoogste tijd om onze ogen dicht te doen. Morgen down town!
3 december 2018 – Buenos Aires – rustdag
Noem dat maar een rustdag! Toch een beetje uitgeslapen en na een verfrissende douche nemen we wat toast met jam/kaas als ontbijt. Met de auto geen optie om naar de stad te gaan dus is het bus – metro voor vandaag!
De auto heeft Pablo trouwens van zijn ouders kunnen lenen want zij hebben nog steeds de ouwe fiat 127 die ietswat onbetrouwbaarder is geworden.
Voordat we op de bus stappen gaan we eerst nog wat banken langs want we willen weer wat contant geld op zak hebben. Noppes……in elke automaat bij diverse banken waar we onze kaart insteken krijgen we niks. We snappen er niks van. Dan down town maar weer proberen.
Eerst nemen we de bus (aparte busbaan stad in) en vervolgens pakken we de metro. Na een uur komen we dan boven de grond uit op amper 100m lopen van het beroemde Plaza de República met zijn hoge Obelisk. Omdat daar ook nog eens BA in grote letters bij staat, sta je in de rij voor een foto. Nou echt niet. Dan maar vanuit een andere hoek.
Het is ideaal stadsweer. Maximum 25 graden en zonnig met een lekker briesje.
We lopen verder om bij het meest beroemde Gran Café Tortoni koffie te gaan drinken. Oh jee……staat hier nu ook al weer een rij voor???? We voelen ons vandaag echt wel een toerist!!!! Als we aan de beurt zijn om naar binnen te gaan valt de drukte eigenlijk mee. Nog veel tafels vrij. Denk dat het toch een soort belangrijk gevonden moeten worden als er een rij voor je deur staat! Mmmmmm……..
Het café bestaat al sinds 1858 en er lijkt nog weinig veranderd. Het ziet er van binnen erg mooi uit en vele beroemde Argentijnen hebben hier hun tijd doorgebracht. Veel foto’s aan de muren van vroegere tijden. Het personeel hebben ze ook uitgekozen op leeftijd. Nog net geen monumenten! En dan de snelheid………..Maar ja, we hebben lol!
Daarna lopen we weer verder! Echt een wandeldag. We lopen langs beroemde boulevards met prachtige gebouwen en kijken onze ogen uit.
Uiteraard bezoeken we ook Plaza de Mayo – daar demonstreren nog steeds elke donderdagmiddag de “dwaze (groot)moeders “ om aandacht te vragen aan hun nog altijd vermiste (klein)kinderen die nooit terug gevonden werden.
In de Cathedral de Buenos Aires steken we nog een kaarsje aan en we zien de tombe waar Jose de San Martin begraven ligt. Nog altijd bewaakt door 2 echte grenadiers.
Hij was de bevrijder van Argentinië, Chili en Peru en is nog steeds een belangrijke held.
We wandelen verder langs Casa Rosada (werkkantoor president) om daarna naar de vroegere haven te gaan (pinnen lukt nog steeds niet) waar oude pakhuizen omgebouwd zijn tot dure appartementen. Ook langs het water staan alleen maar dure, hoge gebouwen met kantoren en appartementen. Het ademt wel een gezellige sfeer uit. De brug Puerto Madero verbind de 2 oevers met elkaar.
Onderweg genieten we nog van een openlucht Tango optreden. Tenslotte moeten we alles zien.
Omdat de volgende bezienswaardigheid te ver ligt om te lopen en we geen zin hebben om weer een bus in te gaan zetten we nu de Uber in! Taxi die ons in een kwartier naar La Boca brengt voor amper 2,50! Het is hier voor ons echt goedkoop nu de peso’s ten opzichte van vorig jaar bijna gehalveerd is en de prijzen praktisch gelijk zijn gebleven.
In de wijk La Boca ligt ook de Caminito waar in vroegere tijden de immigranten uit Europa aan wal kwamen en die hier gingen wonen in kleine huisjes met grote gezinnen. Omdat ze restjes verf gebruiken die van schepen kwamen is het een kleurrijke wijk geworden die er nu door beroemd is. We kijken onze ogen uit. Deze 2 straten zijn wel erg toeristisch maar zoooooo kleurrijk. Zelfs de stoepen zijn hier deels geschilderd. De rest van de wijk ziet er ook zo kleurrijk uit maar dan is het echt het arme gedeelte van BA. Vee souvenirs te koop en overal…..helppppp…..Maradonna! Niet te geloven.
De geuren van het vlees van de parrillias komen je al tegenmoet en overal zie je enorme grote lappen vlees op de grill liggen.
Wij hebben niet zoveel trek maar eten toch wel wat in een gezellig restaurantje. We hebben genoeg aan een grote salade met een aantal empanadas die enorm vullen! Het is al weer 4 uur geweest en we houden het voor gezien. Genoeg gelopen voor vandaag. Het probleem is om op dit uur de stad uit te komen. Het is maar 20km naar het appartement maar bus – metro – bus neemt toch wel 2 uur in beslag. BA een stad met 14 miljoen mensen is niet niks! We zouden hier nog van alles kunnen zien maar dat houden we tegoed voor een andere keer. We overleggen en besluiten toch maar voor een Uber taxi te gaan. Die brengt ons uiteindelijk in 5 kwartier naar huis en we hebben nog een soort sight seeing ook! Voor amper 12 euro voor 4 personen! Kan het openbaar vervoer ook niet tegenop.
Doodmoe ploffen we thuis neer! We doen allemaal even een powernap! Trek hebben we niet meer en Lola maakt voor het gemak een gezonde, koude tomatensoep met wat ei. Voor het eten kreeg Harry nog een uur Spaanse les van Pablo. Wat hadden ze een schik met elkaar. Maar met een beetje oefenen komt hij al een heel eind.
Om 22.00 uur hebben we dan wel weer plaats voor een toetje. Dus even naar beneden naar de Heladerio waar ze ons nog kennen van gisteren. We hadden besloten voor een halve liter voor 4 personen te gaan. Maar........helaas…..het is maandag dus dan is het dubbeldag! ???????? Jawel….je besteld een halve liter (die je ook betaald) en je krijgt een liter! Hoera…….verrassing. Dus je had de gezichten van de mannen moeten zien toen wij binnen kwamen met een liter ijs! Ging die ook op???? Natuurlijk. Gevuld met de lekkerste smaken ijs Dulce de Leche.
Nog even gezellig napraten en toen was het al weer bedtijd. Morgenochtend hier geen ontbijt want dat gaan we bij de ouders van Pablo doen. Onze laatste nacht in een echt bed maar we verlangen stiekem toch al weer naar ToyLa!!!
4 december 2018 – Buenos Aires – Loma Verde
Ondanks het vele ijs goed geslapen! Na nog een lekkere douche op tijd weer op pad omdat we vanmorgen bij de ouders van Pablo, Stella en Estaban gaan ontbijten op weg naar Loma Verde.
Een typisch Spaans huisje in een groene omgeving stond de tafel al uitgebreid gedekt voor een heerlijk ontbijt. Natuurlijk veel te veel. Super aardige mensen die helaas geen Engels spreken. Dus met handen en voeten en met vertaling van Pablo en Lola konden we toch een leuk gesprek voeren. Voor we vertrekken krijgen we nog een doos met 2 flessen wijn mee als cadeau! Bijzondere mensen.
Op naar Loma Verde waar we nog even gaan shoppen. Supermarkt, slager, bakker enz. Vanmiddag komen er nog vrienden en dan gaan we een Asado (BBQ) houden!
Weerzien met ToyLa en meteen maar weer op haar plaats gezet, het vuur voor de BBQ wordt direct aangestoken want het is hier altijd een serieuze aangelegenheid. Pablo is verantwoordelijke man hiervoor vandaag!
Begin van de middag arriveren Julie en Manu(el), vrienden van Pablo en Lola. Zij een Francoise en hij half Fransoos en half Argentijn. Ze wonen sinds 2 jaar de helft van het jaar in Frankrijk en de andere helft hier in Argentinië. Ze hebben en finca gekocht onder Mendoza waar ze paarden houden maar waar nog wel het één en ander aan verbouwd moet worden. Volgend jaar moet alles klaar zijn. Huisjes en campingmogelijkheden, toers enz enz. plannen genoeg. Manuel is beroeps muzikant en treedt ook vaak in Frankrijk op.
We hebben een super middag met elkaar. Veel wijn en bier, veel te veel vlees, lekkere salades maar vooral ook veel muziek! Je kan zien dat het in hun bloed zit. Lekker buiten onder een bladerafdak wordt er gezongen en gespeeld. Gitaar, diverse fluiten en gewoon op een kan water of emmers wordt er getrommeld. Hoe bijzonder is dit om hiervan deel uit te maken. Dan komt Valeria (vriendin en buurvrouw) met haar moeder en kinderen er nog bij zitten. Iedereen schuift aan en is happy. Harry werd er gewoon emotioneel van. Hij heeft zelf nog een poging gewaagd om samen met Lola een Spaans nummer te zingen.
Eind van de middag was het feest voorbij en vertrokken Julie en Manu weer. Als we in de buurt zijn van Mendoza zijn we van harte welkom.
Alles beetje opgeruimd, beetje siësta, beetje verslagen bijwerken. Dan is het ineens weer donker en zijn we allemaal een beetje moe. Voor liefhebbers wordt er nog wat spaghetti gemaakt om 21.00 uur maar daarna duiken we allemaal moe ons bedje in.
Wat een grandioze en bijzondere dag.
5 december 2018 – Loma Verde – Carcarañá – 307km
En ineens zijn de dagen samen voorbij! We voelen ons alle vier een beetje treurig maar kijken terug op mooie dagen samen. Omdat mijn iphone (X) goede kwaliteit filmpjes (ook foto’s hoor) maakt neem ik in de tuin nog een film van Lola op waarop ze haar zelfgeschreven nummer zingt en daarbij op gitaar speelt. Heel bijzonder en mooi lied.
Hernando komt nog binnenvallen en geeft ons nog een potje eigen gemaakte jam mee.
Dan is het tijd om afscheid te nemen. De tranen vloeien bij ons allemaal. De mooie momenten samen, de persoonlijke gesprekken met elkaar………. Wie weet wanneer we elkaar weer zien en hoe verloopt hun leven.
We doen nog even snel wat boodschappen in de supermarkt en dan rijden we het eerste uur stil verder…….
Vandaag richting Rosario over de Autopiste ruta 9 om vervolgens via de rondweg deze stad te laten liggen en verder te gaan naar Carcarañá waar we morgen een Meet en Greet zouden hebben met Betty en Gerard, onze vrienden uit Utrecht met dezelfde auto (TOY) zoals wij.
Onderweg betalen we af en toe wat tolgeld. Dat is hier nog wel te overzien! 55 peso’s per keer (1,30) Ook staan hier geregeld politie checkpoints. Geen probleem. De meeste keren mochten we gewoon doorrijden en 1 x heeft Harry zijn rijbewijs moeten laten zien. Daarna vriendelijk nagewuifd…..je kan het slechter treffen.
De camping die we uitgezocht hadden viel wat tegen. Maar…….we stonden hier nog geen 5 minuten en waren net van plan een plekje te zoeken en wie kwamen daar al aangereden????? Jawel…..Betty en Gerard. Hadden even “gas” gegeven en toen waren die 700km zo gereden. Wat een verrassing!!!! Een hartelijk weerzien met veel knuffels. Voor het eerst in al die jaren waren TOY en ToyLa samen! We hadden ons amper gesetteld of de mannen lagen al met kun koppies onder de motorkap. Er werd veel techniek besproken! Hoe bijzonder is het om in een ver land bij elkaar te zijn. Koffie, wijn, en samen eten koken. Ieder van ons had nog wel wat en samen hadden we een overheerlijke maaltijd met elkaar. Rijst, wokgroente en gehaktballetjes in satésaus. Uiteraard verhalen over hun reis die nu bijna aan het eind is en leuke tips voor ons.
Nog een wijntje erbij, afsluiting met een portje en toen was het al bijna middernacht toen we ons bedje gingen opzoeken. Een super gezellig avond met elkaar.
En ineens zijn de dagen samen voorbij! We voelen ons alle vier een beetje treurig maar kijken terug op mooie dagen samen. Omdat mijn iphone (X) goede kwaliteit filmpjes (ook foto’s hoor) maakt neem ik in de tuin nog een film van Lola op waarop ze haar zelfgeschreven nummer zingt en daarbij op gitaar speelt. Heel bijzonder en mooi lied.
Hernando komt nog binnenvallen en geeft ons nog een potje eigen gemaakte jam mee.
Dan is het tijd om afscheid te nemen. De tranen vloeien bij ons allemaal. De mooie momenten samen, de persoonlijke gesprekken met elkaar………. Wie weet wanneer we elkaar weer zien en hoe verloopt hun leven.
We doen nog even snel wat boodschappen in de supermarkt en dan rijden we het eerste uur stil verder…….
Vandaag richting Rosario over de Autopiste ruta 9 om vervolgens via de rondweg deze stad te laten liggen en verder te gaan naar Carcarañá waar we morgen een Meet en Greet zouden hebben met Betty en Gerard, onze vrienden uit Utrecht met dezelfde auto (TOY) zoals wij.
Onderweg betalen we af en toe wat tolgeld. Dat is hier nog wel te overzien! 55 peso’s per keer (1,30) Ook staan hier geregeld politie checkpoints. Geen probleem. De meeste keren mochten we gewoon doorrijden en 1 x heeft Harry zijn rijbewijs moeten laten zien. Daarna vriendelijk nagewuifd…..je kan het slechter treffen.
De camping die we uitgezocht hadden viel wat tegen. Maar…….we stonden hier nog geen 5 minuten en waren net van plan een plekje te zoeken en wie kwamen daar al aangereden????? Jawel…..Betty en Gerard. Hadden even “gas” gegeven en toen waren die 700km zo gereden. Wat een verrassing!!!! Een hartelijk weerzien met veel knuffels. Voor het eerst in al die jaren waren TOY en ToyLa samen! We hadden ons amper gesetteld of de mannen lagen al met kun koppies onder de motorkap. Er werd veel techniek besproken! Hoe bijzonder is het om in een ver land bij elkaar te zijn. Koffie, wijn, en samen eten koken. Ieder van ons had nog wel wat en samen hadden we een overheerlijke maaltijd met elkaar. Rijst, wokgroente en gehaktballetjes in satésaus. Uiteraard verhalen over hun reis die nu bijna aan het eind is en leuke tips voor ons.
Nog een wijntje erbij, afsluiting met een portje en toen was het al bijna middernacht toen we ons bedje gingen opzoeken. Een super gezellig avond met elkaar.
6 december 2018 – Carcarañá – Alta Gracia - 376km
Aan alles komt een eind zo ook aan deze en tevens laatste Meet & Greet. Hoe leuk het ook is met elkaar, dit keer waren ze meteen achter elkaar. Nu de komende maanden weer samen.
We doen rustig aan vanmorgen en ontbijten gezellig met elkaar. Geen haast. De plek is niet verkeerd maar die muggen zijn verschrikkelijk. Iedereen zit onder de bulten. Net zo verschrikkelijk is het sanitair. Wij besluiten net zoals Betty en Gerard om weer verder te gaan. We drinken nog een super cappuccino die Harry bereid en laten een groep van wel 30 schoolkinderen onze ToyLa zien. Wat een drukte!
Het is al bijna eind van de morgen als we afscheid nemen van onze lieve vrienden. Zij gaan richting Uruguay en wij…….......richting Cordoba en zien wel waar we uitkomen.
De zon schijnt weer uitbundig maar de temperatuur is heerlijk. Zo rond de 25 graden is het prima uit te houden.
We vervolgen onze Ruta 9 richting Cordoba. We besluiten om dit keer geen stad te gaan doen. We willen eigenlijk een lekkere plek om paar dagen te blijven en wat te relaxen na al die Meet en Greets.
Bij Pilar, waar we bij een YPF gasstation nog even gebruik maken van wifi en een late lunch eten (16.00 uur) verlaten we de 9 en rijden we westwaarts naar Alta Cracia. Toch wel een vermoeiende dag. Een prachtige camping maar waardeloos sanitair. Jammer hoor. De douches bij het zwembad zijn oké! Wel even aangeven wanneer je wilt douchen want dan stoken ze even het water op. Lijkt Afrika wel.
Aangezien we vol zitten van het late eten slaan we ons avondeten maar over. We drinken nog een lekkere cappuccino en genieten van de invallende nacht.
Het wordt zodra de zon onder is toch ook al wat frisser. Heerlijk om dan onder je dekbed te kunnen kruipen. Hier dan wel weer wifi zodat we het thuisfront weer op de hoogte kunnen houden van ons doen en laten.
We zien al weer veel vuurvliegjes verschijnen. Dat blijft wel heel bijzonder om te zien. Maar…….oh jee…..aliens?????? We kijken elkaar aan…..we zien heel spooky, 2 felgroene oogjes zwevend in de lucht verschijnen. Euhhhhh…… “Het” landt bij ons op de grond. Wij bijschijnen met de zaklantaarn en wat blijkt??? Een groot soort kever met 2 “brandende” felgroene oogjes. Echt nog nooit gezien. Lijken echt lichtjes in het donker. Ineens bemerken dat er nog meer door de lucht vliegen. Hier en daar worden we bespioneerd door dit soort insecten. Ze blijven branden die oogjes…….
Dan gaan ineens onze oogjes bijna dicht. Bedtijd! Als het goed is kunnen we morgen vanaf 9 uur douchen…..warm dan wel.
7 december 2018 – Alta Gracia – Villa General Belgrano – 68km
Vandaag maar een korte rit dus we doen rustig aan. Even misverstand (dus vergeten) dat wij om 9 uur wilden douchen. Harry had koud water en doen gingen ze snel het vuurtje opstoken en kon ik (Ella) een warme douche nemen.
Ze (campingeigenaren) hadden ook bedacht dat het gras te lang was en begonnen met een hoop herrie het gras te maaien. Nou ja, dan nog maar een cappuccino en wegwezen.
Afrekenen 440 peso’s ca. € 10,30 – eigenlijk te veel voor belabberd sanitair!
Door Alta Gracia gereden. Drukke plaats maar niet echt aantrekkelijk. De ligging wel weer want vanaf hier kijken we tegen de Sierra Grande aan. Yes…..we zien weer bergen en zitten toch ook al weer wat hoger op zo’n 550m.
We verlaten de plaats waar Che Chevarra groot deel van zijn jeugd doorgebracht heeft om via prachtige, slingerende, groene route langs het stuwmeer Los Molinos naar huidige bestemming te rijden. Nou dit is wel een luxe deel van Argentinië! Grote huizen, veel hotels en cabañas en veel ruimte overal omheen. Goede asfaltweg.
Onderweg stoppen we nog op een parkeerplaats om een foto te maken worden we aangesproken door een stel met een baby. Hun auto startte niet meer. Geen probleem. Kunnen we meteen onze jump starter weer eens testen. Ja, hoor……redders in nood. Na heel veel bedankjes en ons vrolijk uitzwaaiend reden ze weer weg.
We moesten hoognodig nog wat boodschappen doen voordat we ons op een camping zouden gaan installeren. Dus eerst even Belgrano in. Ohhhhh…….shock!!!! Waar zijn we???? In Duitsland of in Argentinië?? Alles hier ademt Duits uit! De gebouwen, de namen: Bierkeller, October Feste, Hütte, en ga zo maar door. Je waant je niet meer in Argentinië. Behoorlijk druk want de toeristen weten deze plaats blijkbaar ook te vinden. Wij vinden al gauw de supermarkt en zijn nog net op tijd om de boodschappen te doen want hier houden ze lange siësta’s. Een paar kilometer buiten Belgrano hebben we een mooie camping gevonden met de naam: Veilchental. Dit is van een Zwitser stel. Mooie ruime grasplekken met uitstekend sanitair! Mooie schaduwplekken onder de bomen. Hier strijken we neer! Wie weet blijven we hier morgen ook wel!
We kokkerellen samen – Harry snijwerk en ik sta in de keuken en genieten van onze curry maaltijd. Onder een mooie sterrenhemel sluiten we de avond af met een heerlijk glaasje wijn.
8 december 2018 – Villa General Belgrano – rustdag
Ja we blijven hier nog een dagje! Super lekker geslapen omdat de nachten koeler zijn (850m hoogte) en we nog heerlijk genieten onder ons dekbed.
We houden een rustdag. Nou ja, we doen een wasje, Harry klust wat aan ToyLa, ik werk mijn verslag weer bij, we kijken naar de route die we morgen willen gaan rijden, we kletsen met de eigenaar die grote zak met perziken uit eigen tuin komt brengen. Het “Duitse” dorp is ontstaan doordat 2 Duiters in 1932 een groot stuk land kochten en dmv advertenties in Duitse kranten kochten vele Duitsers hier land om een Duitse kolonie te stichten. Mede doordat Duitse gevangenen hier in Argentinië na de WOII weer vrijkwamen en ook niet meer vertrokken zijn lijkt het hier wel een soort Tirol!! In de jaren 70 is er zelfs een kerkgebouw geïmporteerd en weer opgebouwd. Blijft een vreemde gewaarwording hier!
De rest van de middag na gedane arbeid pakken we eindelijk weer eens een boek! Heerlijke relaxdag! ’s Avonds maken we de restjes op en gaan lekker vroeg ons bed in.
De temperaturen de laatste dagen zijn geweldig net zoals Harry zijn darmen. De laatste week hoeft hij ’s nachts helemaal zijn bed niet uit. Houden zo!
Aan alles komt een eind zo ook aan deze en tevens laatste Meet & Greet. Hoe leuk het ook is met elkaar, dit keer waren ze meteen achter elkaar. Nu de komende maanden weer samen.
We doen rustig aan vanmorgen en ontbijten gezellig met elkaar. Geen haast. De plek is niet verkeerd maar die muggen zijn verschrikkelijk. Iedereen zit onder de bulten. Net zo verschrikkelijk is het sanitair. Wij besluiten net zoals Betty en Gerard om weer verder te gaan. We drinken nog een super cappuccino die Harry bereid en laten een groep van wel 30 schoolkinderen onze ToyLa zien. Wat een drukte!
Het is al bijna eind van de morgen als we afscheid nemen van onze lieve vrienden. Zij gaan richting Uruguay en wij…….......richting Cordoba en zien wel waar we uitkomen.
De zon schijnt weer uitbundig maar de temperatuur is heerlijk. Zo rond de 25 graden is het prima uit te houden.
We vervolgen onze Ruta 9 richting Cordoba. We besluiten om dit keer geen stad te gaan doen. We willen eigenlijk een lekkere plek om paar dagen te blijven en wat te relaxen na al die Meet en Greets.
Bij Pilar, waar we bij een YPF gasstation nog even gebruik maken van wifi en een late lunch eten (16.00 uur) verlaten we de 9 en rijden we westwaarts naar Alta Cracia. Toch wel een vermoeiende dag. Een prachtige camping maar waardeloos sanitair. Jammer hoor. De douches bij het zwembad zijn oké! Wel even aangeven wanneer je wilt douchen want dan stoken ze even het water op. Lijkt Afrika wel.
Aangezien we vol zitten van het late eten slaan we ons avondeten maar over. We drinken nog een lekkere cappuccino en genieten van de invallende nacht.
Het wordt zodra de zon onder is toch ook al wat frisser. Heerlijk om dan onder je dekbed te kunnen kruipen. Hier dan wel weer wifi zodat we het thuisfront weer op de hoogte kunnen houden van ons doen en laten.
We zien al weer veel vuurvliegjes verschijnen. Dat blijft wel heel bijzonder om te zien. Maar…….oh jee…..aliens?????? We kijken elkaar aan…..we zien heel spooky, 2 felgroene oogjes zwevend in de lucht verschijnen. Euhhhhh…… “Het” landt bij ons op de grond. Wij bijschijnen met de zaklantaarn en wat blijkt??? Een groot soort kever met 2 “brandende” felgroene oogjes. Echt nog nooit gezien. Lijken echt lichtjes in het donker. Ineens bemerken dat er nog meer door de lucht vliegen. Hier en daar worden we bespioneerd door dit soort insecten. Ze blijven branden die oogjes…….
Dan gaan ineens onze oogjes bijna dicht. Bedtijd! Als het goed is kunnen we morgen vanaf 9 uur douchen…..warm dan wel.
7 december 2018 – Alta Gracia – Villa General Belgrano – 68km
Vandaag maar een korte rit dus we doen rustig aan. Even misverstand (dus vergeten) dat wij om 9 uur wilden douchen. Harry had koud water en doen gingen ze snel het vuurtje opstoken en kon ik (Ella) een warme douche nemen.
Ze (campingeigenaren) hadden ook bedacht dat het gras te lang was en begonnen met een hoop herrie het gras te maaien. Nou ja, dan nog maar een cappuccino en wegwezen.
Afrekenen 440 peso’s ca. € 10,30 – eigenlijk te veel voor belabberd sanitair!
Door Alta Gracia gereden. Drukke plaats maar niet echt aantrekkelijk. De ligging wel weer want vanaf hier kijken we tegen de Sierra Grande aan. Yes…..we zien weer bergen en zitten toch ook al weer wat hoger op zo’n 550m.
We verlaten de plaats waar Che Chevarra groot deel van zijn jeugd doorgebracht heeft om via prachtige, slingerende, groene route langs het stuwmeer Los Molinos naar huidige bestemming te rijden. Nou dit is wel een luxe deel van Argentinië! Grote huizen, veel hotels en cabañas en veel ruimte overal omheen. Goede asfaltweg.
Onderweg stoppen we nog op een parkeerplaats om een foto te maken worden we aangesproken door een stel met een baby. Hun auto startte niet meer. Geen probleem. Kunnen we meteen onze jump starter weer eens testen. Ja, hoor……redders in nood. Na heel veel bedankjes en ons vrolijk uitzwaaiend reden ze weer weg.
We moesten hoognodig nog wat boodschappen doen voordat we ons op een camping zouden gaan installeren. Dus eerst even Belgrano in. Ohhhhh…….shock!!!! Waar zijn we???? In Duitsland of in Argentinië?? Alles hier ademt Duits uit! De gebouwen, de namen: Bierkeller, October Feste, Hütte, en ga zo maar door. Je waant je niet meer in Argentinië. Behoorlijk druk want de toeristen weten deze plaats blijkbaar ook te vinden. Wij vinden al gauw de supermarkt en zijn nog net op tijd om de boodschappen te doen want hier houden ze lange siësta’s. Een paar kilometer buiten Belgrano hebben we een mooie camping gevonden met de naam: Veilchental. Dit is van een Zwitser stel. Mooie ruime grasplekken met uitstekend sanitair! Mooie schaduwplekken onder de bomen. Hier strijken we neer! Wie weet blijven we hier morgen ook wel!
We kokkerellen samen – Harry snijwerk en ik sta in de keuken en genieten van onze curry maaltijd. Onder een mooie sterrenhemel sluiten we de avond af met een heerlijk glaasje wijn.
8 december 2018 – Villa General Belgrano – rustdag
Ja we blijven hier nog een dagje! Super lekker geslapen omdat de nachten koeler zijn (850m hoogte) en we nog heerlijk genieten onder ons dekbed.
We houden een rustdag. Nou ja, we doen een wasje, Harry klust wat aan ToyLa, ik werk mijn verslag weer bij, we kijken naar de route die we morgen willen gaan rijden, we kletsen met de eigenaar die grote zak met perziken uit eigen tuin komt brengen. Het “Duitse” dorp is ontstaan doordat 2 Duiters in 1932 een groot stuk land kochten en dmv advertenties in Duitse kranten kochten vele Duitsers hier land om een Duitse kolonie te stichten. Mede doordat Duitse gevangenen hier in Argentinië na de WOII weer vrijkwamen en ook niet meer vertrokken zijn lijkt het hier wel een soort Tirol!! In de jaren 70 is er zelfs een kerkgebouw geïmporteerd en weer opgebouwd. Blijft een vreemde gewaarwording hier!
De rest van de middag na gedane arbeid pakken we eindelijk weer eens een boek! Heerlijke relaxdag! ’s Avonds maken we de restjes op en gaan lekker vroeg ons bed in.
De temperaturen de laatste dagen zijn geweldig net zoals Harry zijn darmen. De laatste week hoeft hij ’s nachts helemaal zijn bed niet uit. Houden zo!
9 december 2018 – Villa General Belgrano – Mina Clavero – 174km (909m)
Na weer een heerlijke koele nacht beetje op tijd opgestaan. Na het ontbijt breken we op. We gaan weer verder. Betalen en meteen nog even de laatste mails en whatsapp ophalen. Ohhhh……wat leuk….Jolanda en Ronald hebben er een Sjimmy (hond) bij. Over 2 weken gaat hij deel uitmaken van het gezin. Wat zal Sjors (hond) dat leuk vinden.
Eerst in het dorp nog even naar de supermarkt, bakker, geld pinnen voordat we op een terras neerstrijken voor een heerlijke cappu. Niet voordat ik ook wat foto’s gemaakt hebt van dit bizarre Tiroler dorp met allerlei Duitse namen! Schoon is het overal!
In deze luxe omgeving liggen de prijzen ook wat hoger en we betalen hier voor een cappuccino 90 pesos (2,10) maar dan krijg je er een glas water én een glas jus d’orange bij.
Tijd om te gaan rijden. De zon schijnt met wat witte wolken! De wegen zijn hier voorzien van een mooi laagje asfalt wat ToyLa waarschijnlijk nog even ongelukkig maakt. Onverhard komt nog wel. De weg (RP 271) slingert op en neer door het groene landschap met aan 2 kanten bergruggen. Af en toe een klein dorpje maar er staan ook grote villa’s hier en daar in het landschap.
Als we westwaarts de R34 op rijden kijken we al tegen een wat hoger gebergte aan waar we overheen moeten. De weg blijkt in een uitstekende staat te zijn. Wel oppassen want er zitten veel scherpe bochten in. We nemen lekker de tijd en stoppen zo nu en dan om een foto te nemen.
Het stenige landschap veranderd nog meer in grotere stenen! Wat een rotsblokken. Sierra Cordoba is prachtig om te zien. In deze Sierra bevind zich ook het NP de la Quebrada del Condorito. Niet eens in hoeven gaan want……we hebben vanaf onze lunchplek zelfs 2 condors zien vliegen. Te gek!!
Nadat we het hoogste punt vandaag hadden bereikt 2160m met een temperatuur van 18 graden vonden we een super mooie lunchplek met een prachtig uitzicht op het dal waar we weer naar zouden afdalen. Met de dalende meters steeg te temperatuur. Vandaag aan deze kant van de bergketen warme temperaturen. 30 graden is weer even wennen.
We zoeken een camping en strijken neer. Elke plek heeft een groot tentdoek voor de zon. Lijkt meteen wat donker maar ja, in de zon hou je het ook niet uit. Ook hier staan we weer alleen. Het hoogseizoen is duidelijk nog niet begonnen. Na de Kerstdagen schijnt het hier los te barsten. De sanitaire voorzieningen zien er in ieder geval schoon uit.
Harry duikt nog even bed in. De dag na zijn spuit is altijd een soort “doorkomen”. Morgen weer fitter.
Vandaag goed ons best doen om al het fruit en groente op te eten want morgen gaan we de provincie Rioja in waar je niks in mag voeren en er een strenge controle is.
Na een heerlijke zelfgemaakte risotto nog wat relaxen. Maar…….bij de camping is een klein voetbalveldje…..wat denk je……gaat daar gevoetbald worden tot bijna middernacht. Balen!!!! Dachten we lekker rustig te staan. Ook de weg is goed hoorbaar.
10 december 2018 – Mina Clavero – Chucuma – 348km (909m)
Niet de meest rustige nacht. Ook de warmste tot nu toe. Uit voorzorg al een laken op het bed gelegd maar halverwege de nacht kon toch ook het dekbed er wel bij. Dat was dus niet verkeerd. Na ontbijt even een heerlijke warme douche genomen. Ziet er allemaal tiptop en schoon uit.
Half 10 vertrekken we weer. De ruta 51 noordwaarts zoeft onder onze wielen…..van ToyLa natuurlijk. Groen landschap – lage struikjes en grasjes – met uitzicht op de bergen waar we gisteren vanaf gekomen zijn. Prachtig. Dan gaan we westwaarts de RP28 op. We dalen en klimmen weer tot een hoogte van bijna 1100m. De rivierbeddingen waar we doorheen gaan staan allemaal droog. De rustige weg is nog steeds onvoorstelbaar goed. Als we uiteindelijk de rand van het plateau bereiken kijken we ineens de diepte in naar een vlak land op ca. 250m hoogte. Oh jee…….daar moeten we naar toe.
Ineens is ook het gladde asfalt er niet meer en gaat het avonturen beginnen. ToyLa krijgt wat minder lucht in de banden en we bereiden ons voor op een afdaling van bijna 18 km lang. Langs de steile hellingen rijden we naar beneden over goed berijdbaar gravel/stenen. Soms even een korte tunnel door. Af en toe nemen we even de tijd om van het uitzicht te genieten. Een mooi groen gebergte!
Beneden aangekomen lijkt het wel of we weer in Afrika zijn. Alleen de wilde dieren ontbreken. Een lang recht gravel/zandpad van wel 85km strekt zich voor ons uit tussen het lage groene struikgewas. Zo heel af en toe een wat huisjes en wat koeien. De temperatuur loopt vandaag zelfs op tot 42 grd! Puf puf. Helaas geen cappu stop want het is veel te heet en er staat ook nog eens een verschroeiend hete wind.
Het wegdek wisselt van gravel naar stenen, dan weer hard zand met wat kuilen en dan weer hele delen zand. We schieten niet echt hard op maar genieten volop!
Als we dan weer het asfalt bereiken lijkt het wel of dat niet weggeweest is.
In Chepes tanken we, lucht in de banden, lunchen we, drinken cappu en hebben we eindelijk weer wifi. Pas om 16.00 uur rijden we weer weg.
Gelukkig werkt de airco goed want het blijft nog steeds bloedheet. We gaan weer noordwaarts langs de Sierra de Valle Fertil. Hier zien we ook de cactussen weer verschijnen.
Op een kleine camping langs deze route met prachtig uitzicht op de Sierra staan we nu. Uiteraard weer helemaal alleen. We worden vriendelijk begroet door Liza (2 zoenen) en wil meteen van alles voor ons doen. Nee, nee….we hebben alles bij ons. Toilet en douche (zeeeeeeer eenvoudig) is genoeg. De camping is eigenlijk een stukje land waar ze wat faciliteiten op hebben aangebracht. We hebben wel een buurman/vrouw! Een ezel die af en toe staat te balken…. Duimen dat HET ook gaat slapen als wij dat gaan doen.
Door late lunch geen trek meer. Harry neemt nog wat overgebleven brood en we drinken wat. De warmte is uitputtend dus het zal wel niet zo laat gaan worden.
Na weer een heerlijke koele nacht beetje op tijd opgestaan. Na het ontbijt breken we op. We gaan weer verder. Betalen en meteen nog even de laatste mails en whatsapp ophalen. Ohhhh……wat leuk….Jolanda en Ronald hebben er een Sjimmy (hond) bij. Over 2 weken gaat hij deel uitmaken van het gezin. Wat zal Sjors (hond) dat leuk vinden.
Eerst in het dorp nog even naar de supermarkt, bakker, geld pinnen voordat we op een terras neerstrijken voor een heerlijke cappu. Niet voordat ik ook wat foto’s gemaakt hebt van dit bizarre Tiroler dorp met allerlei Duitse namen! Schoon is het overal!
In deze luxe omgeving liggen de prijzen ook wat hoger en we betalen hier voor een cappuccino 90 pesos (2,10) maar dan krijg je er een glas water én een glas jus d’orange bij.
Tijd om te gaan rijden. De zon schijnt met wat witte wolken! De wegen zijn hier voorzien van een mooi laagje asfalt wat ToyLa waarschijnlijk nog even ongelukkig maakt. Onverhard komt nog wel. De weg (RP 271) slingert op en neer door het groene landschap met aan 2 kanten bergruggen. Af en toe een klein dorpje maar er staan ook grote villa’s hier en daar in het landschap.
Als we westwaarts de R34 op rijden kijken we al tegen een wat hoger gebergte aan waar we overheen moeten. De weg blijkt in een uitstekende staat te zijn. Wel oppassen want er zitten veel scherpe bochten in. We nemen lekker de tijd en stoppen zo nu en dan om een foto te nemen.
Het stenige landschap veranderd nog meer in grotere stenen! Wat een rotsblokken. Sierra Cordoba is prachtig om te zien. In deze Sierra bevind zich ook het NP de la Quebrada del Condorito. Niet eens in hoeven gaan want……we hebben vanaf onze lunchplek zelfs 2 condors zien vliegen. Te gek!!
Nadat we het hoogste punt vandaag hadden bereikt 2160m met een temperatuur van 18 graden vonden we een super mooie lunchplek met een prachtig uitzicht op het dal waar we weer naar zouden afdalen. Met de dalende meters steeg te temperatuur. Vandaag aan deze kant van de bergketen warme temperaturen. 30 graden is weer even wennen.
We zoeken een camping en strijken neer. Elke plek heeft een groot tentdoek voor de zon. Lijkt meteen wat donker maar ja, in de zon hou je het ook niet uit. Ook hier staan we weer alleen. Het hoogseizoen is duidelijk nog niet begonnen. Na de Kerstdagen schijnt het hier los te barsten. De sanitaire voorzieningen zien er in ieder geval schoon uit.
Harry duikt nog even bed in. De dag na zijn spuit is altijd een soort “doorkomen”. Morgen weer fitter.
Vandaag goed ons best doen om al het fruit en groente op te eten want morgen gaan we de provincie Rioja in waar je niks in mag voeren en er een strenge controle is.
Na een heerlijke zelfgemaakte risotto nog wat relaxen. Maar…….bij de camping is een klein voetbalveldje…..wat denk je……gaat daar gevoetbald worden tot bijna middernacht. Balen!!!! Dachten we lekker rustig te staan. Ook de weg is goed hoorbaar.
10 december 2018 – Mina Clavero – Chucuma – 348km (909m)
Niet de meest rustige nacht. Ook de warmste tot nu toe. Uit voorzorg al een laken op het bed gelegd maar halverwege de nacht kon toch ook het dekbed er wel bij. Dat was dus niet verkeerd. Na ontbijt even een heerlijke warme douche genomen. Ziet er allemaal tiptop en schoon uit.
Half 10 vertrekken we weer. De ruta 51 noordwaarts zoeft onder onze wielen…..van ToyLa natuurlijk. Groen landschap – lage struikjes en grasjes – met uitzicht op de bergen waar we gisteren vanaf gekomen zijn. Prachtig. Dan gaan we westwaarts de RP28 op. We dalen en klimmen weer tot een hoogte van bijna 1100m. De rivierbeddingen waar we doorheen gaan staan allemaal droog. De rustige weg is nog steeds onvoorstelbaar goed. Als we uiteindelijk de rand van het plateau bereiken kijken we ineens de diepte in naar een vlak land op ca. 250m hoogte. Oh jee…….daar moeten we naar toe.
Ineens is ook het gladde asfalt er niet meer en gaat het avonturen beginnen. ToyLa krijgt wat minder lucht in de banden en we bereiden ons voor op een afdaling van bijna 18 km lang. Langs de steile hellingen rijden we naar beneden over goed berijdbaar gravel/stenen. Soms even een korte tunnel door. Af en toe nemen we even de tijd om van het uitzicht te genieten. Een mooi groen gebergte!
Beneden aangekomen lijkt het wel of we weer in Afrika zijn. Alleen de wilde dieren ontbreken. Een lang recht gravel/zandpad van wel 85km strekt zich voor ons uit tussen het lage groene struikgewas. Zo heel af en toe een wat huisjes en wat koeien. De temperatuur loopt vandaag zelfs op tot 42 grd! Puf puf. Helaas geen cappu stop want het is veel te heet en er staat ook nog eens een verschroeiend hete wind.
Het wegdek wisselt van gravel naar stenen, dan weer hard zand met wat kuilen en dan weer hele delen zand. We schieten niet echt hard op maar genieten volop!
Als we dan weer het asfalt bereiken lijkt het wel of dat niet weggeweest is.
In Chepes tanken we, lucht in de banden, lunchen we, drinken cappu en hebben we eindelijk weer wifi. Pas om 16.00 uur rijden we weer weg.
Gelukkig werkt de airco goed want het blijft nog steeds bloedheet. We gaan weer noordwaarts langs de Sierra de Valle Fertil. Hier zien we ook de cactussen weer verschijnen.
Op een kleine camping langs deze route met prachtig uitzicht op de Sierra staan we nu. Uiteraard weer helemaal alleen. We worden vriendelijk begroet door Liza (2 zoenen) en wil meteen van alles voor ons doen. Nee, nee….we hebben alles bij ons. Toilet en douche (zeeeeeeer eenvoudig) is genoeg. De camping is eigenlijk een stukje land waar ze wat faciliteiten op hebben aangebracht. We hebben wel een buurman/vrouw! Een ezel die af en toe staat te balken…. Duimen dat HET ook gaat slapen als wij dat gaan doen.
Door late lunch geen trek meer. Harry neemt nog wat overgebleven brood en we drinken wat. De warmte is uitputtend dus het zal wel niet zo laat gaan worden.
11 december 2018 – Chucuma – Talampaya NP – 147km ( 1175m)
Na een prima nacht met maar 1 x een enorm gebalk toch lekker kunnen slapen. Stonden we gisteren nog lekker in de schaduw, nu werden we door de zon het warmte uit ons bed gedreven.
Na ontbijt afscheid nemen van onze lieve Liza en haar man. Gisteren zei ze nog dat we voor niks konden staan maar dat doen we natuurlijk niet. We geven haar een koekblik met stroopwafels en nog 200 peso’s. Ze was zo blij. Ze ratelde maar door in het Spaans en zo af en toe begrepen we er wat van. Uit haar huisje haalde ze een paar plaatjes met Heiligen erop en een kettinkje met een kruisje. Moesten we echt aanpakken want dat beschermde ons op onze reis. Zo lief……mensen die niks hebben geven veel meer weg! Met een dikke zoen namen we afscheid. Verder noordwaarts waar we in San Augustin del Valle Fértil bij een YPF tankstation waar altijd een koffieshop bij is 2 overheerlijke cappuccino’ s hebben gedronken inclusief wifi! Heerlijk in koele ruimte zijn we daar wel een uur gebleven.
Daarna nog even een broodje scoren en weer verder op pad naar NP Ischigualasto (ofwel Valle de la Luna) wat iets makkelijker uit te spreken is. Daar zijn wij ruim op tijd voor de toer van half 2 die ons in een karavaan van 7 auto’s (incl. gids) meeneemt voor een 40km rondje door dit bijzondere park. Eerst bezoeken we nog even het kleine museum wat ons meer verteld over dit gebied dat al 200 miljoen jaar oud is! Vanuit het Trias tijdperk ligt deze omgeving vol met fossielen. Stel je eens voor hoe het hier er toen uitzag met een dierenwereld die nu niet meer bestaat. Allerlei dino’s liepen hier rond! Het landschap is geweldig waar we doorheen rijden. Veelkleurige (door verschillende soorten mineralen) bergen, kleiformaties in allerlei bizarre vormen gevormd door wind, water en zand. We houden stops bij een aantal bijzondere elementen en krijgen tekst en uitleg. We voelen ons echt groepsdieren. Helaas spreekt de gids alleen maar Spaans en doen wij het met een Engelstalige folder. Het laatste deel van de route rijden we langs wel 150m hoge rotswanden van oranje/rood steen (door het ijzer). We houden ruime afstand met onze voorgangers zodat we toch een beetje het gevoel houden hier alleen door deze prachtige natuur te rijden. Na 3,5 uur zit de tocht erop! Wat is de wereld toch mooi. Nog steeds is dit gebied een parel voor de paleontologen want er worden nog steeds veel “dieren” gevonden.
Als we terugkomen besluiten we toch om hier niet te blijven. De camping is wel open maar er wordt rondom het Visitor Centrum nog veel gewerkt met het daarbij behorende lawaai. We besluiten naar het op 80km verder gelegen Talampaya NP te rijden. Dit kennen we van de vorige keer en weten dat je daar ook mooi kan staan op een camping.
Net voor 18.00 uur kunnen we inchecken omdat dan alles hier dicht gaat. Hier is veel bijgebouwd maar de verrassing was toch wel het nieuwe sanitair gebouw. Prachtig en zeer schoon. Wat wel weer vreemd is dat het pas om 16.00 uur open gaat en tot de volgende morgen 08.00 uur en de douches sluiten al om 22.00 uur.
Maar wat een weldaad zo’n lauwe douche te kunnen nemen na een bloedhete dag! Weer helemaal schoon beginnen we aan de avond. De rissotto die van eergisteren overgebleven is gaat er makkelijk en snel in. We kijken nog eens naar onze route en besluiten eerst morgen een relaxdag te nemen. Waarom….gewoon omdat het kan!
We staan hier wederom alleen om wat “rollende” huisjes van wegwerkers die hier slapen. Daar hebben we geen last van.
Zodra de avond valt en boven ons een geweldige sterrenhemel zichtbaar wordt proosten we met een lekkere koude witte wijn ons onze super dag! En……het wordt laat en de fles raakt leeg……
12 december 2018 – Talampaya NP – rustdag
Wat een bof……zodra wij (al bijna middernacht) ons bedje instapten ging de stevige wind ook liggen. Ook de nacht temperatuur daalde voldoende om lekker te kunnen (uit)slapen.
Een dag met opnieuw heeeeeel veeeeel wind! We kunnen lekker in de schaduw zitten en relaxen wat. We doen weer een klein wasje, drinken in het restaurant een soort cappuccino en gaan daar halverwege de middag lunchen. Harry doet het met een lekkere ravioli en ik ga voor het kippetje. Samen met een grote salade hebben wij weer genoeg voor vandaag. Nou ja, misschien nog een broodje.
Voor het eerst staan we niet alleen! Er hebben zich 2 andere stellen met huurauto’s op de camping hier opgesteld. De Zwitsers komen zich even voorstellen. Doen een rondje van 3 weken van Mendoza naar Salta.
We bezoeken het park zelf niet voor een 2ekeer. We genieten hier van het uitzicht en van het woestijn gevoel. Morgen verder!
13 december 2018 – Talampaya NP – Tinogasta – 318km (1232m)
Ondanks dat wind behoorlijk lang aanhield konden wij toch goed slapen. ’s Morgens windstil en in de schaduw van ToyLa genieten we van ons ontbijt.
Inpakken en wegwezen……. Op weg naar de meeste bekende route van Argentinië – Ruta 40 passeren we eerst nog even het fruit/groente checkpoint. We hebben ook niks en ze geloven ons zodat we direct verder kunnen zonder controle. Na dit checkpoint zien we zowaar direct wat wijngaarden en wat vruchtbomen verschijnen.
De eerste plaats die we aandoen op ruta 40 is Villa Unión waar we alvast een lekkere cappu nemen met wifi! Belangrijk om Hilde even te appen om haar sterkte te wensen voor morgen als ze haar 2echemokuur heeft.
Het landschap in dit gebied bestaat vooral uit rode bergen met veel groen daartussen in met enorme cactussen. Een prachtig contrast.
De route loopt via een enorme slingerweg tussen 2 gebergtes door de Sierras Famatima en Sanogasta. De weg is sinds 2015 enorm verbeterd maar dat wil niet zeggen dat deze mooier is geworden. Ruta 40 moet steeds meer ruimte maken voor asfalt wat de charme eigenlijk wegneemt.
We komen steeds dichter bij de Andes en in de verte zien we de hoge, kale pieken (soms met wat sneeuw) al verschijnen. Bergen boven de 6000m zijn geen uitzondering.
We genieten met volle teugen in de airco auto want we zien de thermometer gestaag oplopen en het maakt niet veel uit dat we tussen de 1500-2000m zitten. Halverwege de middag tikt hij zelfs de 42graden aan.
In Chilecito is het even zoeken naar een supermarkt en we tanken verderop in Famatima. Pech omdat tijdens het tanken ineens de stroom uitvalt en we moeten wachten. Dit benutten we dan ook maar om ToyLa even bij een picknickplaats neer te zetten voor een wat late lunch. Als we klaar zijn is er ook weer stroom dus we tanken vrolijk verder. We vervolgen onze weg via ruta 11 waarvan zelfs een stukje onverhard met vele droge “doorwadingen” rivierbeddingen. Prachtige, groene vruchtbare vallei met aan de westkant de bergen tot 6000m en aan de oostkant de bergen tot 4000m. Hoe mooi kan je het hebben.
In plaats van door te rijden naar Fiambalá (bekend van de Dakar) besluiten we op camping Los Olivos in Tinogasta te overnachten. Geen verkeerd besluit want dit is een geweldige stek! We staan in een soort tropische, groene tuin en er is zelfs een heerlijk zwembad en een bar. Voorzieningen zijn allemaal top! Wat blijkt? Dit camping is van Monique (Nederlandse) en Carlos (Argentijn) die hier al 20 jaar wonen met hun 3 dochters. Meteen veel informatie uitgewisseld. We besluiten in ieder geval morgen hier ook te blijven en wie weet ook wat langer om dan vanuit hier wat uitstapjes te maken voordat we de Passo San Fransisco overgaan naar Chili.
We installeren ons en zoeken schaduw voor de hitte! Er is weer behoorlijk wat wind op komen zetten maar die voelt aan als een warme föhn.
Wij zijn niet de enige op deze camping. Eind van de middag komt er nog een Nederlands stel (Jan en Netty) terug van hun dagtrip hoog in de bergen. Zij gaan morgen weer verder want ze hebben 3 weken en dan wordt elke dag goed benut. Ook met hun wisselen we weer informatie uit.
Vanavond wordt er pas laat gekookt en we gaan deze keer voor een vegetarische groente curry met rijst. Heerlijk. Voor 2 dagen want dat scheelt weer een kookdag! Gemakt dient te mens.
Het blijft zelfs als het donker is nog lang bloedheet. We denken er niet aan om naar bed te gaan. Een koud wijntje is een uitkomst. Drinken doen we met liters tegelijk. Euhhh……water hoor! Als Monique om 22.00 nog even langs komt raken we weer aan de praat. Met z’n drieën nemen we er nog een wijntje bij en voordat we het weten is het ineens 1.00 uur! Hoogste tijd om naar bed te gaan.
Na een prima nacht met maar 1 x een enorm gebalk toch lekker kunnen slapen. Stonden we gisteren nog lekker in de schaduw, nu werden we door de zon het warmte uit ons bed gedreven.
Na ontbijt afscheid nemen van onze lieve Liza en haar man. Gisteren zei ze nog dat we voor niks konden staan maar dat doen we natuurlijk niet. We geven haar een koekblik met stroopwafels en nog 200 peso’s. Ze was zo blij. Ze ratelde maar door in het Spaans en zo af en toe begrepen we er wat van. Uit haar huisje haalde ze een paar plaatjes met Heiligen erop en een kettinkje met een kruisje. Moesten we echt aanpakken want dat beschermde ons op onze reis. Zo lief……mensen die niks hebben geven veel meer weg! Met een dikke zoen namen we afscheid. Verder noordwaarts waar we in San Augustin del Valle Fértil bij een YPF tankstation waar altijd een koffieshop bij is 2 overheerlijke cappuccino’ s hebben gedronken inclusief wifi! Heerlijk in koele ruimte zijn we daar wel een uur gebleven.
Daarna nog even een broodje scoren en weer verder op pad naar NP Ischigualasto (ofwel Valle de la Luna) wat iets makkelijker uit te spreken is. Daar zijn wij ruim op tijd voor de toer van half 2 die ons in een karavaan van 7 auto’s (incl. gids) meeneemt voor een 40km rondje door dit bijzondere park. Eerst bezoeken we nog even het kleine museum wat ons meer verteld over dit gebied dat al 200 miljoen jaar oud is! Vanuit het Trias tijdperk ligt deze omgeving vol met fossielen. Stel je eens voor hoe het hier er toen uitzag met een dierenwereld die nu niet meer bestaat. Allerlei dino’s liepen hier rond! Het landschap is geweldig waar we doorheen rijden. Veelkleurige (door verschillende soorten mineralen) bergen, kleiformaties in allerlei bizarre vormen gevormd door wind, water en zand. We houden stops bij een aantal bijzondere elementen en krijgen tekst en uitleg. We voelen ons echt groepsdieren. Helaas spreekt de gids alleen maar Spaans en doen wij het met een Engelstalige folder. Het laatste deel van de route rijden we langs wel 150m hoge rotswanden van oranje/rood steen (door het ijzer). We houden ruime afstand met onze voorgangers zodat we toch een beetje het gevoel houden hier alleen door deze prachtige natuur te rijden. Na 3,5 uur zit de tocht erop! Wat is de wereld toch mooi. Nog steeds is dit gebied een parel voor de paleontologen want er worden nog steeds veel “dieren” gevonden.
Als we terugkomen besluiten we toch om hier niet te blijven. De camping is wel open maar er wordt rondom het Visitor Centrum nog veel gewerkt met het daarbij behorende lawaai. We besluiten naar het op 80km verder gelegen Talampaya NP te rijden. Dit kennen we van de vorige keer en weten dat je daar ook mooi kan staan op een camping.
Net voor 18.00 uur kunnen we inchecken omdat dan alles hier dicht gaat. Hier is veel bijgebouwd maar de verrassing was toch wel het nieuwe sanitair gebouw. Prachtig en zeer schoon. Wat wel weer vreemd is dat het pas om 16.00 uur open gaat en tot de volgende morgen 08.00 uur en de douches sluiten al om 22.00 uur.
Maar wat een weldaad zo’n lauwe douche te kunnen nemen na een bloedhete dag! Weer helemaal schoon beginnen we aan de avond. De rissotto die van eergisteren overgebleven is gaat er makkelijk en snel in. We kijken nog eens naar onze route en besluiten eerst morgen een relaxdag te nemen. Waarom….gewoon omdat het kan!
We staan hier wederom alleen om wat “rollende” huisjes van wegwerkers die hier slapen. Daar hebben we geen last van.
Zodra de avond valt en boven ons een geweldige sterrenhemel zichtbaar wordt proosten we met een lekkere koude witte wijn ons onze super dag! En……het wordt laat en de fles raakt leeg……
12 december 2018 – Talampaya NP – rustdag
Wat een bof……zodra wij (al bijna middernacht) ons bedje instapten ging de stevige wind ook liggen. Ook de nacht temperatuur daalde voldoende om lekker te kunnen (uit)slapen.
Een dag met opnieuw heeeeeel veeeeel wind! We kunnen lekker in de schaduw zitten en relaxen wat. We doen weer een klein wasje, drinken in het restaurant een soort cappuccino en gaan daar halverwege de middag lunchen. Harry doet het met een lekkere ravioli en ik ga voor het kippetje. Samen met een grote salade hebben wij weer genoeg voor vandaag. Nou ja, misschien nog een broodje.
Voor het eerst staan we niet alleen! Er hebben zich 2 andere stellen met huurauto’s op de camping hier opgesteld. De Zwitsers komen zich even voorstellen. Doen een rondje van 3 weken van Mendoza naar Salta.
We bezoeken het park zelf niet voor een 2ekeer. We genieten hier van het uitzicht en van het woestijn gevoel. Morgen verder!
13 december 2018 – Talampaya NP – Tinogasta – 318km (1232m)
Ondanks dat wind behoorlijk lang aanhield konden wij toch goed slapen. ’s Morgens windstil en in de schaduw van ToyLa genieten we van ons ontbijt.
Inpakken en wegwezen……. Op weg naar de meeste bekende route van Argentinië – Ruta 40 passeren we eerst nog even het fruit/groente checkpoint. We hebben ook niks en ze geloven ons zodat we direct verder kunnen zonder controle. Na dit checkpoint zien we zowaar direct wat wijngaarden en wat vruchtbomen verschijnen.
De eerste plaats die we aandoen op ruta 40 is Villa Unión waar we alvast een lekkere cappu nemen met wifi! Belangrijk om Hilde even te appen om haar sterkte te wensen voor morgen als ze haar 2echemokuur heeft.
Het landschap in dit gebied bestaat vooral uit rode bergen met veel groen daartussen in met enorme cactussen. Een prachtig contrast.
De route loopt via een enorme slingerweg tussen 2 gebergtes door de Sierras Famatima en Sanogasta. De weg is sinds 2015 enorm verbeterd maar dat wil niet zeggen dat deze mooier is geworden. Ruta 40 moet steeds meer ruimte maken voor asfalt wat de charme eigenlijk wegneemt.
We komen steeds dichter bij de Andes en in de verte zien we de hoge, kale pieken (soms met wat sneeuw) al verschijnen. Bergen boven de 6000m zijn geen uitzondering.
We genieten met volle teugen in de airco auto want we zien de thermometer gestaag oplopen en het maakt niet veel uit dat we tussen de 1500-2000m zitten. Halverwege de middag tikt hij zelfs de 42graden aan.
In Chilecito is het even zoeken naar een supermarkt en we tanken verderop in Famatima. Pech omdat tijdens het tanken ineens de stroom uitvalt en we moeten wachten. Dit benutten we dan ook maar om ToyLa even bij een picknickplaats neer te zetten voor een wat late lunch. Als we klaar zijn is er ook weer stroom dus we tanken vrolijk verder. We vervolgen onze weg via ruta 11 waarvan zelfs een stukje onverhard met vele droge “doorwadingen” rivierbeddingen. Prachtige, groene vruchtbare vallei met aan de westkant de bergen tot 6000m en aan de oostkant de bergen tot 4000m. Hoe mooi kan je het hebben.
In plaats van door te rijden naar Fiambalá (bekend van de Dakar) besluiten we op camping Los Olivos in Tinogasta te overnachten. Geen verkeerd besluit want dit is een geweldige stek! We staan in een soort tropische, groene tuin en er is zelfs een heerlijk zwembad en een bar. Voorzieningen zijn allemaal top! Wat blijkt? Dit camping is van Monique (Nederlandse) en Carlos (Argentijn) die hier al 20 jaar wonen met hun 3 dochters. Meteen veel informatie uitgewisseld. We besluiten in ieder geval morgen hier ook te blijven en wie weet ook wat langer om dan vanuit hier wat uitstapjes te maken voordat we de Passo San Fransisco overgaan naar Chili.
We installeren ons en zoeken schaduw voor de hitte! Er is weer behoorlijk wat wind op komen zetten maar die voelt aan als een warme föhn.
Wij zijn niet de enige op deze camping. Eind van de middag komt er nog een Nederlands stel (Jan en Netty) terug van hun dagtrip hoog in de bergen. Zij gaan morgen weer verder want ze hebben 3 weken en dan wordt elke dag goed benut. Ook met hun wisselen we weer informatie uit.
Vanavond wordt er pas laat gekookt en we gaan deze keer voor een vegetarische groente curry met rijst. Heerlijk. Voor 2 dagen want dat scheelt weer een kookdag! Gemakt dient te mens.
Het blijft zelfs als het donker is nog lang bloedheet. We denken er niet aan om naar bed te gaan. Een koud wijntje is een uitkomst. Drinken doen we met liters tegelijk. Euhhh……water hoor! Als Monique om 22.00 nog even langs komt raken we weer aan de praat. Met z’n drieën nemen we er nog een wijntje bij en voordat we het weten is het ineens 1.00 uur! Hoogste tijd om naar bed te gaan.
14 december 2018 – Tinogasta – rustdag
Na zo’n latertje lekker uitgeslapen. Met alle flappen naar beneden en een windje over ons heen ging het zelfs prima.
Ontbijtje, heerlijk verfrissende douche en dan vliegt de tijd voorbij. Bij het zwembad krijgen kleintjes zwemles en dat is zo leuk om te zien.
De wifi is hier vanaf ons eigen stekkie en dan is het weer leuk om met iedereen overal over de wereld even bij te chatten. Ondertussen verzorgd Harry de inwendige mens (cappu) en we bekijken de mogelijkheden wat we willen doen/zien in deze omgeving. We laten alles even op ons inwerken.
De ochtend vliegt voorbij en de middag benutten voor wat computerwerk, lezen, dutje in onze luie stoel en uiteraard naar het zwembad gaan. Prima dag zo. Gelukkig niet zo vreselijk heet als gisteren!
Monique komt langs en vraagt of we het leuk vinden om naar de diploma uitreiking van haar school te gaan. Dat begint pas om 22.00 uur! Alles begint hier laat! Maar het was een geweldige belevenis. Kinderen en nu tieners die al bij elkaar vanaf de lagere school in de klas hebben gezeten nemen van de middelbare school afscheid. Elke klas op zijn eigen manier met allerlei toespraken waarbij tranen met tuiten gehuild wordt, overdragen van vlaggen en uitreiking allerlei certificaten ook weer aan een ieder die met de school verbonden is. Gelukkig was het podium buiten opgebouwd! Volle bak want natuurlijk ontbraken alle familieleden ook niet. Eind van de avond…..of begin van de nacht werden uiteindelijk alle diploma’s uitgedeeld. Dan heb je die maar alvast want er waren er behoorlijk veel bij die nog niet over de juiste cijferlijst beschikte om überhaupt een diploma te krijgen. Maar voor dit speciale gebeuren leek het wel of iedereen dat maar even over het hoofd zag. Leuk om insight informatie van Monique te krijgen die ook nog een aantal diploma’s uitreikte. Voor vertrek liet ze nog even de school en klaslokalen zien. Ongelofelijk…..wat een verschil met Nederland. Het lijkt wel of je honderd jaar terug in de tijd stapt. Het ziet er allemaal niet uit. Dan ineens besef je dat dit land toch nog behoorlijk achterloopt. Ook het niveau van opleiding kan hier nog niet aan de Westerse Wereld tippen.
Na afloop doodmoe besloten we op de Plaza nog een klein afzakkertje te nemen. Buiten aan een tafel op het grote, nog steeds drukke plein, werden het 2 flessen wijn en wat hapjes toen we in de gaten hadden dat het al half 5 was! Wat goede gesprekken met elkaar kunnen doen. Dan vliegt de tijd! Hup naar huis en bed in. Morgen nog maar een extra dag om bij te komen!
15 december 2018 – Tinogasta – rustdag
Even behoorlijk uitgeslapen! Gelukkig goede wijn geweest want we stonden toch met een helder hoofd op! De rest van de dag was het inderdaad lekker relaxen, kletsen en wat lezen en van het mooie weer genieten. Beetje een vakantiegevoel. Het is hier zo’n geweldige plek en een oase van rust. We besluiten morgen een toer in de omgeving te maken want we zitten hier nog best.
Na het eten genieten we van zwoele avond en gaan we niet te laat ons bed opzoeken.
16 december 2018 – Tinogasta – Fiambalá – Tinogasta – 111km
Wat een feest vannacht! Gelukkig waren we zo moe dat we er aardig doorheen hebben kunnen slapen.
Alle eindejaar klassen hadden nl hun grote Proms bal! Dat gaat allemaal super officieel en dan geeft ieder kind een kapitaal (wat er niet is) uit aan kleding om er zo mooi mogelijk uit te zien. Dan eerst paraderen en om 02.00 uur barst het los tot de vroege ochtend 06.00uur.
Nog voor het ontbijt ons beddengoed bij Monique ingeleverd zodat zij dit in de wasmachine kon doen. Alles gaat hier zo makkelijk. Zij en haar man Carlos hebben het hier wel goed voor elkaar. Hard werken zeker met 3 opgroeiende dochters (16-19-21 jaar). Het leven in Argentinië valt niet mee. Alles is zoveel duurder geworden en veel meer verdienen is er niet bij. Vandaar dat Monique op school ook nog Engelse les geeft.
Wij besluiten toer te maken naar Fiambalá en weer terug maar niet voordat we in de supermarkt weer wat boodschappen hebben ingeslagen. We bezoeken adobe (klei/stro)huisjes en kerkjes want vroeger was dit een gebied waar veel Inca’s gewoond hebben. Een semi-woestijn gebied en de vóór-Andes. Door de rivieren een deels een groen gebied waar druiven verbouwd worden voor de wijn.
In Fiambalá lunchen we en communiceren met een vrolijke jonge man via de vertaal app over het menu. Engels spreken doet of durft hij niet.
Het is weer een zeer warme dag en eind van de middag ploffen we weer lekker in de schaduw onder een boom neer…….we besluiten nog maar een dag te blijven…….
Eind van de avond drinken we met Carlos en Monique nog een lekker wijntje weg en ja hoor……voordat we er erg in hebben is het al weer 01.00 uur! Maar wel lekker in zo’n fris gewassen bedje!
17 december 2018 – Tinogasta – rustdag
Dat is lekker uitslapen! Op gemak ontbijten om daarna mijn landingsbaan op mijn hoofd weg te werken. Verder doen we weinig vandaag. We besluiten morgen toch echt verder te gaan. We willen in Fiambalá nog een keer bij de thermale baden overnachten en ook de zandduinen van de Dakar zien voordat wij de pas naar Chili overgaan.
Harry neemt nog een lekkere duik in het zwembad en zo vliegt ook deze dag weer voorbij.
We eten lekker paella uit eigen keuken en dan rijdt Harry met Monique mee naar het centrum. Het lukt om een kapper te vinden en neemt voor het gemak nog maar een lekkere fles wijn mee. Met de taxi terug naar de camping.
Als Monique later op de avond terug komt van school gaan we samen met Carlos nog lekker bij het zwembad zitten. Tenslotte onze (voorlopig) laatste avond hier.
Het is toch al weer snel half 2 en 2 flessen wijn met wat hapjes later als we dan eindelijk afscheid nemen van elkaar. Wat een bijzondere mensen en wat een bijzondere plek.
Na zo’n latertje lekker uitgeslapen. Met alle flappen naar beneden en een windje over ons heen ging het zelfs prima.
Ontbijtje, heerlijk verfrissende douche en dan vliegt de tijd voorbij. Bij het zwembad krijgen kleintjes zwemles en dat is zo leuk om te zien.
De wifi is hier vanaf ons eigen stekkie en dan is het weer leuk om met iedereen overal over de wereld even bij te chatten. Ondertussen verzorgd Harry de inwendige mens (cappu) en we bekijken de mogelijkheden wat we willen doen/zien in deze omgeving. We laten alles even op ons inwerken.
De ochtend vliegt voorbij en de middag benutten voor wat computerwerk, lezen, dutje in onze luie stoel en uiteraard naar het zwembad gaan. Prima dag zo. Gelukkig niet zo vreselijk heet als gisteren!
Monique komt langs en vraagt of we het leuk vinden om naar de diploma uitreiking van haar school te gaan. Dat begint pas om 22.00 uur! Alles begint hier laat! Maar het was een geweldige belevenis. Kinderen en nu tieners die al bij elkaar vanaf de lagere school in de klas hebben gezeten nemen van de middelbare school afscheid. Elke klas op zijn eigen manier met allerlei toespraken waarbij tranen met tuiten gehuild wordt, overdragen van vlaggen en uitreiking allerlei certificaten ook weer aan een ieder die met de school verbonden is. Gelukkig was het podium buiten opgebouwd! Volle bak want natuurlijk ontbraken alle familieleden ook niet. Eind van de avond…..of begin van de nacht werden uiteindelijk alle diploma’s uitgedeeld. Dan heb je die maar alvast want er waren er behoorlijk veel bij die nog niet over de juiste cijferlijst beschikte om überhaupt een diploma te krijgen. Maar voor dit speciale gebeuren leek het wel of iedereen dat maar even over het hoofd zag. Leuk om insight informatie van Monique te krijgen die ook nog een aantal diploma’s uitreikte. Voor vertrek liet ze nog even de school en klaslokalen zien. Ongelofelijk…..wat een verschil met Nederland. Het lijkt wel of je honderd jaar terug in de tijd stapt. Het ziet er allemaal niet uit. Dan ineens besef je dat dit land toch nog behoorlijk achterloopt. Ook het niveau van opleiding kan hier nog niet aan de Westerse Wereld tippen.
Na afloop doodmoe besloten we op de Plaza nog een klein afzakkertje te nemen. Buiten aan een tafel op het grote, nog steeds drukke plein, werden het 2 flessen wijn en wat hapjes toen we in de gaten hadden dat het al half 5 was! Wat goede gesprekken met elkaar kunnen doen. Dan vliegt de tijd! Hup naar huis en bed in. Morgen nog maar een extra dag om bij te komen!
15 december 2018 – Tinogasta – rustdag
Even behoorlijk uitgeslapen! Gelukkig goede wijn geweest want we stonden toch met een helder hoofd op! De rest van de dag was het inderdaad lekker relaxen, kletsen en wat lezen en van het mooie weer genieten. Beetje een vakantiegevoel. Het is hier zo’n geweldige plek en een oase van rust. We besluiten morgen een toer in de omgeving te maken want we zitten hier nog best.
Na het eten genieten we van zwoele avond en gaan we niet te laat ons bed opzoeken.
16 december 2018 – Tinogasta – Fiambalá – Tinogasta – 111km
Wat een feest vannacht! Gelukkig waren we zo moe dat we er aardig doorheen hebben kunnen slapen.
Alle eindejaar klassen hadden nl hun grote Proms bal! Dat gaat allemaal super officieel en dan geeft ieder kind een kapitaal (wat er niet is) uit aan kleding om er zo mooi mogelijk uit te zien. Dan eerst paraderen en om 02.00 uur barst het los tot de vroege ochtend 06.00uur.
Nog voor het ontbijt ons beddengoed bij Monique ingeleverd zodat zij dit in de wasmachine kon doen. Alles gaat hier zo makkelijk. Zij en haar man Carlos hebben het hier wel goed voor elkaar. Hard werken zeker met 3 opgroeiende dochters (16-19-21 jaar). Het leven in Argentinië valt niet mee. Alles is zoveel duurder geworden en veel meer verdienen is er niet bij. Vandaar dat Monique op school ook nog Engelse les geeft.
Wij besluiten toer te maken naar Fiambalá en weer terug maar niet voordat we in de supermarkt weer wat boodschappen hebben ingeslagen. We bezoeken adobe (klei/stro)huisjes en kerkjes want vroeger was dit een gebied waar veel Inca’s gewoond hebben. Een semi-woestijn gebied en de vóór-Andes. Door de rivieren een deels een groen gebied waar druiven verbouwd worden voor de wijn.
In Fiambalá lunchen we en communiceren met een vrolijke jonge man via de vertaal app over het menu. Engels spreken doet of durft hij niet.
Het is weer een zeer warme dag en eind van de middag ploffen we weer lekker in de schaduw onder een boom neer…….we besluiten nog maar een dag te blijven…….
Eind van de avond drinken we met Carlos en Monique nog een lekker wijntje weg en ja hoor……voordat we er erg in hebben is het al weer 01.00 uur! Maar wel lekker in zo’n fris gewassen bedje!
17 december 2018 – Tinogasta – rustdag
Dat is lekker uitslapen! Op gemak ontbijten om daarna mijn landingsbaan op mijn hoofd weg te werken. Verder doen we weinig vandaag. We besluiten morgen toch echt verder te gaan. We willen in Fiambalá nog een keer bij de thermale baden overnachten en ook de zandduinen van de Dakar zien voordat wij de pas naar Chili overgaan.
Harry neemt nog een lekkere duik in het zwembad en zo vliegt ook deze dag weer voorbij.
We eten lekker paella uit eigen keuken en dan rijdt Harry met Monique mee naar het centrum. Het lukt om een kapper te vinden en neemt voor het gemak nog maar een lekkere fles wijn mee. Met de taxi terug naar de camping.
Als Monique later op de avond terug komt van school gaan we samen met Carlos nog lekker bij het zwembad zitten. Tenslotte onze (voorlopig) laatste avond hier.
Het is toch al weer snel half 2 en 2 flessen wijn met wat hapjes later als we dan eindelijk afscheid nemen van elkaar. Wat een bijzondere mensen en wat een bijzondere plek.
18 december 2018 – Tinogasta – Fiambalá – 157km (1875m)
Tik tik tik op het dak…… we staan op met regen! Gingen de onweersbuien gisteren aan ons voorbij, vandaag is het triest en somber weer. Dus voor het eerst een binnen ontbijt om daarna ons klaar te maken voor vertrek.
Afscheid hebben we al genomen van Monique en Carlos omdat zij vanmorgen al heel vroeg op pad gingen.
Om half 10 verlieten we de camping Los Olivos waar we 5 nachten hebben gestaan in de regen! Jammer want het ziet er nu toch meteen heel anders uit dan met een vrolijk zonnetje. Ook de temperatuur was behoorlijk lager wat een trui niet overbodig maakte.
In Fiambalá eerst even een cappuccino gedronken om lekker warm te worden. Daarna op pad naar Tatón waar de zandduinen zich bevinden en waar het 2 jaar lang het speelterrein geweest is voor de Dakar deelnemers. Voor alle mensen uit deze regio een ware happening. Zou echt gaaf zijn om hier een keer bij te kunnen zijn. Dit jaar rijden ze helaas alleen maar in Peru en dat is net iets te ver voor ons!
Door het weer met wat miezerregen zag het er niet zo mooi uit maar wat een natuur! Hoge kale rood/zwarte bergen, enorme zandduinen, soort savanne gras, waar rivieren doorheen liepen was het groen door lage struikjes en bomen. We kwamen zelfs lapjes grond met wijnranken tegen. Hoe verschillend kan het zijn! Het was weer volop genieten. We zagen zelfs 3 condors in de lucht vliegen. Gaaf! Gelukkig werd het in de middag droger en steeg de temperatuur naar zo’n 21 graden.
Terug in Fiambalá besloten we op de Plaza in een klein restaurant te eten. Menu del dia – Milanesa (soort kippenschnitzel) met aardappelpuree en salade. Nog een fles water erbij en voor 8 euro konden we hier niet voor koken…….toch?
Elkaar verstaan lukt nog niet echt maar met handen en voetenwerk inclusief de vertaal app op de telefoon komen we een heel eind.
Daarna 17km naar boven rijden om in de Termas de Fiambalá lekker te gaan poedelen. Verrassend dat de weg zelfs helemaal verhard is de bergen in. Op 1875m bevinden zich de baden. Tussen de rotsen zijn trapsgewijs 13 baden gebouwd die per bad een graad oplopen. Je begint rustig in het onderste bad en dan neem je steeds een bad hoger dat dan weer een graad hoger is. Op een gegeven moment heb je het zelfs buiten het bad niet meer koud. Voor reuma patiënten schijnt dit mineraalrijke bronwater dit zeer goed te zijn. Na 1,5 uur houden we het voor gezien en lopen naar onze ToyLa. Die staat op een punt waar we zo de vallei beneden ons inkijken. Wat een grandioos uitzicht. Ongelofelijk wat een natuur hier. We hebben een toilet/douche tot onze beschikking. Weliswaar zeer basic maar ja, het is er wel. We kunnen zelfs aan de stroom als we willen.
Voor het eerst spreken we een wat ouder Frans stel die ook met hun eigen auto door Zuid Amerika trekt. We wisselen wat informatie uit want zij stonden juist op het punt te vertrekken. Nu is het ook wel weer zo dat in het Frans een uitgebreid gesprek voeren toch weer iets lastiger is.
Zodra we zitten merken we hoe moe we zijn. (Te) laat gemaakt en nu na die warme baden zakken we helemaal in. Dat gaat niet laat worden vanavond.
We genieten van het spectaculaire uitzicht waarbij de wolken wel een beetje spelbreker zijn. Dit keer geen korte broek en shirtje maar goed ingepakt tegen de frisse avond temperatuur.
We nemen als avondeten gewoon een lekkere boterham en genieten van de stilte…… nou ja…..inclusief stromend water uit de bronnen……
19 december 2018 – Thermas de Fiambalá – Paso San Francisco – Laguna Verde (Chili) – 243km (4323m)
Wat een fantastische dag! Hier rondrijden door dit onaardse landschap is gewoon NIET NORMAAL!
Maar even bij het opstaan beginnen. Beetje uitgeslapen en opstaan met een strakblauwe lucht op een plek met fantastisch uitzicht is al een goed begin. Buiten ontbijten en genieten verheugen wat ons te wachten staat.
In Fiambalá slaan we genoeg water (veel drinken op hoogte) in. We kopen nog wat brood en we tanken Toyla nokkie vol. We nemen dan ook maar meteen een cappu en toen was het tijd om aan de klim naar de Pas San Fransisco te beginnen en tevens de grensovergang naar Chili.
Tot aan de grens is de weg helemaal verhard en stijgt maar langzaam naar grote hoogte! We starten op ca. 1500m en doen er 200km over om op 4732m te komen.
Maar wat was het genieten vandaag. Dit is echt “ons” landschap en we hebben uiteraard veel stops gemaakt. We krijgen er niet genoeg van. Een mix van kleuren en vormen die zich in de loop van de miljoenen jaren gevormd heeft. Kleurschakeringen in rood, zwart, grijs, groen, geel. Soms lijkt het wel of er een schilder aan de gang is geweest die mooie overlopen in de kleuren heeft aangebracht. De rivier zorgt weer voor hier en daar een groene strook met was gras waar je soms zelfs wat dieren tegenkomt. Het is gewoon niet te bevatten dat dit ook ons aardbolletje is! Ongekend. De kleine gele grasjes doen uit de verte denken aan een geel bloementapijt. Als we hoger en hoger komen zien we vanzelf de toppen van hoge vulkanen verschijnen met hier en daar witte pieken. Tussen de 5000 en 6000m hoog steken ze trots omhoog in het landschap.
Langs de hele route staan refugio’s. Kleine schuilplaatsen voor mensen die onderweg zijn en die hier gebruik van willen maken. Hier ontmoeten we ook nog een NL fietser die in een week tijd deze pas over wil steken. Vooral de sterke wind is hier vaak het probleem. Dat merkten wij ook. Vooral in de middag nam hij aan sterkte toe. Om even beschut te zitten zochten wij ook de luwte van deze huisjes op en konden we heerlijk onze boterham eten in een natuur waarbij we ons soms in de arm moesten knijpen zo mooi!
Ook merken we zo langzamerhand de hoogte! Niet even snel lopen om foto te maken. Hijg hijg meteen…… De temperatuur viel eigenlijk reuze mee. Pas na 4300m werd het kouder maar vooral door de harde wind. Ook leuk zijn al de guanaco’s die wie hier weer veel tegenkomen.
De douane post van Argentinië ligt wel 21km voor de werkelijke grens. Dat ging lekker vlot. Nog even een check in de auto en we konden vertrekken. Vanuit dit punt had je een super uitzicht op 3 mooie grote vulkanen en even later toen we verder gingen klimmen zag je ook nog een groot zoutmeer liggen. We kregen er niet genoeg van.
Onze Black Beauty deed het uitstekend. Pas het laatste deel is het echt wat meer klimmen dan op de hele route. Maar daar had ze helemaal geen probleem mee ondanks de stevige wind.
Op de grens natuurlijk de noodzakelijke fotostop! Het grote bord waar je normaal gesproken onderdoor rijdt en meestal een fotogeniek momentje oplevert was weggewaaid en lag als oud vuil langs de kant. Dan maar wat artistieke foto’s. Brrrr….. hier was het maar 12 graden en door de koude, harde wind gevoelstemperatuur KOUD!
Hoogste punt …….. en afdalen maar……onverhard! Jawel……..wel 20km lang! Ook hier werd druk gewerkt aan de weg om deze ook van een asfalt laagje te voorzien. Waarschijnlijk vanuit Copiapó maar dat zien we morgen wel.
Daarna waren de laatste 5km tot aan Laguna Verde een makkie……. Maar wat een uitzicht op dit turquoise meer. Grandioos! Hier wordt je helemaal stil van.
We staan hier nu aan dit meer om te overnachten. Maar niet alleen!!! Toen we de weg afreden naar deze warmwaterbron voor bivak, ontdekten we een aantal tenten en wat auto’s. Wat blijkt…..een groep Nederlanders is hier neergestreken want die gaan hier de hoogste vulkaan van 6979 mtr. beklimmen. Maar eerst om aan de hoogte we wennen een aantal iets “lagere” bergen in de omgeving. Ze zijn hier op deze hoogte aan het acclimatiseren. Dus we staan niet alleen. Er staat een soort huisje bij waar zich een warmwaterbron in bevind. Wij zijn er vlak naast gaan staan om zoveel mogelijk uit de straffe wind te staan. Met onze neus (ToyLa neus) in de wind gaat dat redelijk. Nu hopen dat de wind gaat liggen en dat het niet zo koud gaat worden. Tot nu toe valt het reuze mee.
Ook de hoogte is te doen. Een beetje zwaar hoofd en we drinken veel……water. De vochtigheidsgraad is maar 10%! Op dit moment 19.00 uur ’s avonds. We zitten al wel binnen met een lekkere 19graden. Zodra de zon achter de horizon verdwijnt daalt de temperatuur snel. Net als binnen. Als het hier binnen nog amper 15 graden is gaat voor ons voor het eerst de verwarming aan. Al gauw is het aangenaam vertoeven en kan Harry zijn muts afzetten. Gelukkig hebben we nog wat eten wat we alleen hoeven op te warmen. Dat is vooruitzien! We komen ToyLa niet meer uit en we maken het niet te laat…..
Tik tik tik op het dak…… we staan op met regen! Gingen de onweersbuien gisteren aan ons voorbij, vandaag is het triest en somber weer. Dus voor het eerst een binnen ontbijt om daarna ons klaar te maken voor vertrek.
Afscheid hebben we al genomen van Monique en Carlos omdat zij vanmorgen al heel vroeg op pad gingen.
Om half 10 verlieten we de camping Los Olivos waar we 5 nachten hebben gestaan in de regen! Jammer want het ziet er nu toch meteen heel anders uit dan met een vrolijk zonnetje. Ook de temperatuur was behoorlijk lager wat een trui niet overbodig maakte.
In Fiambalá eerst even een cappuccino gedronken om lekker warm te worden. Daarna op pad naar Tatón waar de zandduinen zich bevinden en waar het 2 jaar lang het speelterrein geweest is voor de Dakar deelnemers. Voor alle mensen uit deze regio een ware happening. Zou echt gaaf zijn om hier een keer bij te kunnen zijn. Dit jaar rijden ze helaas alleen maar in Peru en dat is net iets te ver voor ons!
Door het weer met wat miezerregen zag het er niet zo mooi uit maar wat een natuur! Hoge kale rood/zwarte bergen, enorme zandduinen, soort savanne gras, waar rivieren doorheen liepen was het groen door lage struikjes en bomen. We kwamen zelfs lapjes grond met wijnranken tegen. Hoe verschillend kan het zijn! Het was weer volop genieten. We zagen zelfs 3 condors in de lucht vliegen. Gaaf! Gelukkig werd het in de middag droger en steeg de temperatuur naar zo’n 21 graden.
Terug in Fiambalá besloten we op de Plaza in een klein restaurant te eten. Menu del dia – Milanesa (soort kippenschnitzel) met aardappelpuree en salade. Nog een fles water erbij en voor 8 euro konden we hier niet voor koken…….toch?
Elkaar verstaan lukt nog niet echt maar met handen en voetenwerk inclusief de vertaal app op de telefoon komen we een heel eind.
Daarna 17km naar boven rijden om in de Termas de Fiambalá lekker te gaan poedelen. Verrassend dat de weg zelfs helemaal verhard is de bergen in. Op 1875m bevinden zich de baden. Tussen de rotsen zijn trapsgewijs 13 baden gebouwd die per bad een graad oplopen. Je begint rustig in het onderste bad en dan neem je steeds een bad hoger dat dan weer een graad hoger is. Op een gegeven moment heb je het zelfs buiten het bad niet meer koud. Voor reuma patiënten schijnt dit mineraalrijke bronwater dit zeer goed te zijn. Na 1,5 uur houden we het voor gezien en lopen naar onze ToyLa. Die staat op een punt waar we zo de vallei beneden ons inkijken. Wat een grandioos uitzicht. Ongelofelijk wat een natuur hier. We hebben een toilet/douche tot onze beschikking. Weliswaar zeer basic maar ja, het is er wel. We kunnen zelfs aan de stroom als we willen.
Voor het eerst spreken we een wat ouder Frans stel die ook met hun eigen auto door Zuid Amerika trekt. We wisselen wat informatie uit want zij stonden juist op het punt te vertrekken. Nu is het ook wel weer zo dat in het Frans een uitgebreid gesprek voeren toch weer iets lastiger is.
Zodra we zitten merken we hoe moe we zijn. (Te) laat gemaakt en nu na die warme baden zakken we helemaal in. Dat gaat niet laat worden vanavond.
We genieten van het spectaculaire uitzicht waarbij de wolken wel een beetje spelbreker zijn. Dit keer geen korte broek en shirtje maar goed ingepakt tegen de frisse avond temperatuur.
We nemen als avondeten gewoon een lekkere boterham en genieten van de stilte…… nou ja…..inclusief stromend water uit de bronnen……
19 december 2018 – Thermas de Fiambalá – Paso San Francisco – Laguna Verde (Chili) – 243km (4323m)
Wat een fantastische dag! Hier rondrijden door dit onaardse landschap is gewoon NIET NORMAAL!
Maar even bij het opstaan beginnen. Beetje uitgeslapen en opstaan met een strakblauwe lucht op een plek met fantastisch uitzicht is al een goed begin. Buiten ontbijten en genieten verheugen wat ons te wachten staat.
In Fiambalá slaan we genoeg water (veel drinken op hoogte) in. We kopen nog wat brood en we tanken Toyla nokkie vol. We nemen dan ook maar meteen een cappu en toen was het tijd om aan de klim naar de Pas San Fransisco te beginnen en tevens de grensovergang naar Chili.
Tot aan de grens is de weg helemaal verhard en stijgt maar langzaam naar grote hoogte! We starten op ca. 1500m en doen er 200km over om op 4732m te komen.
Maar wat was het genieten vandaag. Dit is echt “ons” landschap en we hebben uiteraard veel stops gemaakt. We krijgen er niet genoeg van. Een mix van kleuren en vormen die zich in de loop van de miljoenen jaren gevormd heeft. Kleurschakeringen in rood, zwart, grijs, groen, geel. Soms lijkt het wel of er een schilder aan de gang is geweest die mooie overlopen in de kleuren heeft aangebracht. De rivier zorgt weer voor hier en daar een groene strook met was gras waar je soms zelfs wat dieren tegenkomt. Het is gewoon niet te bevatten dat dit ook ons aardbolletje is! Ongekend. De kleine gele grasjes doen uit de verte denken aan een geel bloementapijt. Als we hoger en hoger komen zien we vanzelf de toppen van hoge vulkanen verschijnen met hier en daar witte pieken. Tussen de 5000 en 6000m hoog steken ze trots omhoog in het landschap.
Langs de hele route staan refugio’s. Kleine schuilplaatsen voor mensen die onderweg zijn en die hier gebruik van willen maken. Hier ontmoeten we ook nog een NL fietser die in een week tijd deze pas over wil steken. Vooral de sterke wind is hier vaak het probleem. Dat merkten wij ook. Vooral in de middag nam hij aan sterkte toe. Om even beschut te zitten zochten wij ook de luwte van deze huisjes op en konden we heerlijk onze boterham eten in een natuur waarbij we ons soms in de arm moesten knijpen zo mooi!
Ook merken we zo langzamerhand de hoogte! Niet even snel lopen om foto te maken. Hijg hijg meteen…… De temperatuur viel eigenlijk reuze mee. Pas na 4300m werd het kouder maar vooral door de harde wind. Ook leuk zijn al de guanaco’s die wie hier weer veel tegenkomen.
De douane post van Argentinië ligt wel 21km voor de werkelijke grens. Dat ging lekker vlot. Nog even een check in de auto en we konden vertrekken. Vanuit dit punt had je een super uitzicht op 3 mooie grote vulkanen en even later toen we verder gingen klimmen zag je ook nog een groot zoutmeer liggen. We kregen er niet genoeg van.
Onze Black Beauty deed het uitstekend. Pas het laatste deel is het echt wat meer klimmen dan op de hele route. Maar daar had ze helemaal geen probleem mee ondanks de stevige wind.
Op de grens natuurlijk de noodzakelijke fotostop! Het grote bord waar je normaal gesproken onderdoor rijdt en meestal een fotogeniek momentje oplevert was weggewaaid en lag als oud vuil langs de kant. Dan maar wat artistieke foto’s. Brrrr….. hier was het maar 12 graden en door de koude, harde wind gevoelstemperatuur KOUD!
Hoogste punt …….. en afdalen maar……onverhard! Jawel……..wel 20km lang! Ook hier werd druk gewerkt aan de weg om deze ook van een asfalt laagje te voorzien. Waarschijnlijk vanuit Copiapó maar dat zien we morgen wel.
Daarna waren de laatste 5km tot aan Laguna Verde een makkie……. Maar wat een uitzicht op dit turquoise meer. Grandioos! Hier wordt je helemaal stil van.
We staan hier nu aan dit meer om te overnachten. Maar niet alleen!!! Toen we de weg afreden naar deze warmwaterbron voor bivak, ontdekten we een aantal tenten en wat auto’s. Wat blijkt…..een groep Nederlanders is hier neergestreken want die gaan hier de hoogste vulkaan van 6979 mtr. beklimmen. Maar eerst om aan de hoogte we wennen een aantal iets “lagere” bergen in de omgeving. Ze zijn hier op deze hoogte aan het acclimatiseren. Dus we staan niet alleen. Er staat een soort huisje bij waar zich een warmwaterbron in bevind. Wij zijn er vlak naast gaan staan om zoveel mogelijk uit de straffe wind te staan. Met onze neus (ToyLa neus) in de wind gaat dat redelijk. Nu hopen dat de wind gaat liggen en dat het niet zo koud gaat worden. Tot nu toe valt het reuze mee.
Ook de hoogte is te doen. Een beetje zwaar hoofd en we drinken veel……water. De vochtigheidsgraad is maar 10%! Op dit moment 19.00 uur ’s avonds. We zitten al wel binnen met een lekkere 19graden. Zodra de zon achter de horizon verdwijnt daalt de temperatuur snel. Net als binnen. Als het hier binnen nog amper 15 graden is gaat voor ons voor het eerst de verwarming aan. Al gauw is het aangenaam vertoeven en kan Harry zijn muts afzetten. Gelukkig hebben we nog wat eten wat we alleen hoeven op te warmen. Dat is vooruitzien! We komen ToyLa niet meer uit en we maken het niet te laat…..
20 december 2018 – Laguna Verde – Bahia Inglesa – 340km (hoogte 8m)
Pffff…..wat een slechte nacht. Veel wakker en behoorlijke hoofdpijn. We nemen maar weer een paracetemol en drinken veel water. Dus ook veel plassen! Ondanks dekbed, extra deken heeft Harry het toch nog steeds koud. Gelukkig kan ik hem lekker opwarmen want ik heb nergens last van. De nacht temperatuur daalt een stuk onder het vriespunt en hier binnen is het zelfs maar 3 graden als we wakker worden. De wind is tijdens de nacht in ieder geval gaan liggen.
We staan al om 7 uur op en zien langzaam de zon opkomen terwijl de kachel ons lekker weer opwarmt tijdens ons binnen ontbijt.
Voor het eerst doen we warme kleding aan! Dikke trui, muts op en gaan naar buiten.
De kou en hoofdpijn ben je dan meteen vergeten want het is hier zo ongelofelijk mooi met die opkomende zon die op het water en de tegenover ons liggende vulkaan schijnt. Dat we hier zijn en dit meemaken! Hier wordt je wel stil van.
Paul, één van de Nederlanders die vandaag achtergebleven is in het bivak kamp komt even een praatje maken. De anderen zijn een dagtocht aan het maken. Hij moet vandaag nog even meer wennen aan de hoogte. Ze gaan over 3 dagen nog naar een hoger bivak kamp voordat ze daarna 3 dagen de tijd hebben om een ultieme poging te doen om de top te halen. Voor iedereen zal dat een uitdaging zijn want niemand is tot nu ooit zo hoog geweest (behalve de gidsen dan).
We gaan nog even naar de geïmproviseerde toilet, met echte toiletpotten, die ergens tegen de rotswand zijn gebouwd voorzien van 2 houten schermen die je iets privacy moet geven. Maar je zal maar moeten! Het geeft een surrealistisch beeld!
We blijven foto’s nemen want dit maak je niet vaak mee!
Tijd om te gaan……..
Ook vandaag weer een dag om in te lijsten! Soms keken we elkaar alleen maar aan met een brede grijns op ons gezicht. Tot aan de Chileense grens nog steeds een verharde weg op grote hoogte en temperaturen rond het vriespunt. De strakblauwe lucht en de omringende vulkanen, bergen inclusief witte velden van pieken van sneeuw/ijs. Soms rijden we even door een soort kleine hoogvlakte om direct weer door prachtig gekleurde kloven, slingerend naar beneden te rijden maar nog steeds om behoorlijke hoogte. Onderweg stoppen we nog even bij 2 Zwitserse fietsers die net even uitrusten van de inspanning. Petje af hoor. Gisteren maar 50km kunnen doen door de heftige tegenwind.
We nemen weer afscheid en komen bij de Chileense grenspost aan. Super rustig hier dus was het even zoeken om de juiste mensen op te trommelen voor alle douane formaliteiten. Dat ging lekker vlot! Nog even controle van ToyLa en ja, we hadden nog een sinaasappel die we netjes hebben ingeleverd. Even de verse eieren vergeten……die waren we dus helaas kwijt. Maar vriendelijk uitgezwaaid konden we weer verder en hopelijk de warmte weer in zodra we zouden gaan dalen.
Na de grenspost waren we ook het mooie asfalt kwijt maar daar kwam wel het avontuur gevoel voor terug. Ineens werd het landschap ook totaal anders! Schitterend! Hoe mooi kan je het hebben! De weg is goed berijdbaar als we al slingerend op grote hoogte door deze natuur rijden. Maar langzaam dalen we dan toch echt af tussen pastelkleurige bergen, kloven met gigantische rotsblokken en zelfs hier en daar een mini stroompje water wat direct voor wat groen in deze kale omgeving zorgt.
Uiteraard houden we op mooie punten een koffie- en lunchstop. Met het dalen van de hoogtemeters stijgt de temperatuur! Er kan steeds meer uitgetrokken worden. Heerlijk.
Als we uiteindelijk in Copiapó (ca. 400m) aankomen is het een lekkere 28 graden. De camping vinden we niks en we gaan eerst maar weer eens flink inkopen doen bij supermarkt Jumbo. Neeee…..niet “onze”. We kijken ons ogen uit! Hier is echt veel meer te krijgen dan in Argentinië en ook nog veel duurder. De koelkast wordt weer gezellig en bij een bank pinnen we Chileens geld.
We besluiten door te rijden naar de kust, dus nog 65km te gaan. We genieten nog steeds van de hoge zandduinen om ons heen. Echt een woestijnlandschap……
Inmiddels hebben we de zon achter ons gelaten en bereiken we onze bestemming onder een dik wolkendek. De temperatuur is inmiddels gedaald naar 20graden. Nog altijd behoorlijk warmer dan de dag ervoor.
Op deze camping zijn we in 2011 ook geweest en hebben daar onze Zwitserse vrienden Edith, Linus en Malaika ontmoet. Helaas leeft Linus niet meer maar onze band met Edith en de kinderen is ons nog steeds dierbaar.
We maken samen het eten klaar en genieten van een heerlijke kip/groente curry met rijst. Doodmoe zijn we en we duiken om 21.00 uur ons bedje al in. Morgen een rustdag! Uitslapen dus.
21 december 2018 – Bahia Inglesa – rustdag
Heerlijk uitgeslapen…..klokje rond. Daar komt een mens van bij. Heerlijk met de ruisende golven van de zee. Helaas is het nog steeds bewolkt maar niet koud.
We doen lekker ons ding. Uitgebreid douchen, haren wassen, wat kleding wassen, cappuccino drinken en voordat je het weet is het al weer bijna halverwege de middag.
De camping inclusief het plaatsje ligt aan een mooie baai met allerlei leuke cafeetjes en restaurantjes. Iedereen is zich aan het klaarmaken voor het hoogseizoen wat hier binnenkort losbarst. Voorlopig zitten we nog alleen op de camping. De prijzen liggen hier ook behoorlijk hoger! Bijna Nederlandse prijzen!
Op de camping helaas geen wifi dus op zoek naar een goed restaurant voor een lekkere maaltijd inclusief wifi! In I-overlander stond een toprestaurant. Gelukkig kregen we toch de wifi code toen we een bedenkelijk gezicht trokken en aanstalten maakten om dan maar ergens anders te gaan eten.
Genoten op terras aan zee – van een overheerlijke vis - Dorade! Yummie!!! Toetje er deze keer bij en we zijn klaar voor vandaag. Het thuisfront weer even bijgepraat over onze geweldige tocht over de Paso San Francisco en natuurlijk veel indrukwekkende foto’s kunnen delen.
Inmiddels kleding weer droog, route bekeken voor morgen nog een wijntje voordat we weer lekker bed induiken. We hebben het goed!
Pffff…..wat een slechte nacht. Veel wakker en behoorlijke hoofdpijn. We nemen maar weer een paracetemol en drinken veel water. Dus ook veel plassen! Ondanks dekbed, extra deken heeft Harry het toch nog steeds koud. Gelukkig kan ik hem lekker opwarmen want ik heb nergens last van. De nacht temperatuur daalt een stuk onder het vriespunt en hier binnen is het zelfs maar 3 graden als we wakker worden. De wind is tijdens de nacht in ieder geval gaan liggen.
We staan al om 7 uur op en zien langzaam de zon opkomen terwijl de kachel ons lekker weer opwarmt tijdens ons binnen ontbijt.
Voor het eerst doen we warme kleding aan! Dikke trui, muts op en gaan naar buiten.
De kou en hoofdpijn ben je dan meteen vergeten want het is hier zo ongelofelijk mooi met die opkomende zon die op het water en de tegenover ons liggende vulkaan schijnt. Dat we hier zijn en dit meemaken! Hier wordt je wel stil van.
Paul, één van de Nederlanders die vandaag achtergebleven is in het bivak kamp komt even een praatje maken. De anderen zijn een dagtocht aan het maken. Hij moet vandaag nog even meer wennen aan de hoogte. Ze gaan over 3 dagen nog naar een hoger bivak kamp voordat ze daarna 3 dagen de tijd hebben om een ultieme poging te doen om de top te halen. Voor iedereen zal dat een uitdaging zijn want niemand is tot nu ooit zo hoog geweest (behalve de gidsen dan).
We gaan nog even naar de geïmproviseerde toilet, met echte toiletpotten, die ergens tegen de rotswand zijn gebouwd voorzien van 2 houten schermen die je iets privacy moet geven. Maar je zal maar moeten! Het geeft een surrealistisch beeld!
We blijven foto’s nemen want dit maak je niet vaak mee!
Tijd om te gaan……..
Ook vandaag weer een dag om in te lijsten! Soms keken we elkaar alleen maar aan met een brede grijns op ons gezicht. Tot aan de Chileense grens nog steeds een verharde weg op grote hoogte en temperaturen rond het vriespunt. De strakblauwe lucht en de omringende vulkanen, bergen inclusief witte velden van pieken van sneeuw/ijs. Soms rijden we even door een soort kleine hoogvlakte om direct weer door prachtig gekleurde kloven, slingerend naar beneden te rijden maar nog steeds om behoorlijke hoogte. Onderweg stoppen we nog even bij 2 Zwitserse fietsers die net even uitrusten van de inspanning. Petje af hoor. Gisteren maar 50km kunnen doen door de heftige tegenwind.
We nemen weer afscheid en komen bij de Chileense grenspost aan. Super rustig hier dus was het even zoeken om de juiste mensen op te trommelen voor alle douane formaliteiten. Dat ging lekker vlot! Nog even controle van ToyLa en ja, we hadden nog een sinaasappel die we netjes hebben ingeleverd. Even de verse eieren vergeten……die waren we dus helaas kwijt. Maar vriendelijk uitgezwaaid konden we weer verder en hopelijk de warmte weer in zodra we zouden gaan dalen.
Na de grenspost waren we ook het mooie asfalt kwijt maar daar kwam wel het avontuur gevoel voor terug. Ineens werd het landschap ook totaal anders! Schitterend! Hoe mooi kan je het hebben! De weg is goed berijdbaar als we al slingerend op grote hoogte door deze natuur rijden. Maar langzaam dalen we dan toch echt af tussen pastelkleurige bergen, kloven met gigantische rotsblokken en zelfs hier en daar een mini stroompje water wat direct voor wat groen in deze kale omgeving zorgt.
Uiteraard houden we op mooie punten een koffie- en lunchstop. Met het dalen van de hoogtemeters stijgt de temperatuur! Er kan steeds meer uitgetrokken worden. Heerlijk.
Als we uiteindelijk in Copiapó (ca. 400m) aankomen is het een lekkere 28 graden. De camping vinden we niks en we gaan eerst maar weer eens flink inkopen doen bij supermarkt Jumbo. Neeee…..niet “onze”. We kijken ons ogen uit! Hier is echt veel meer te krijgen dan in Argentinië en ook nog veel duurder. De koelkast wordt weer gezellig en bij een bank pinnen we Chileens geld.
We besluiten door te rijden naar de kust, dus nog 65km te gaan. We genieten nog steeds van de hoge zandduinen om ons heen. Echt een woestijnlandschap……
Inmiddels hebben we de zon achter ons gelaten en bereiken we onze bestemming onder een dik wolkendek. De temperatuur is inmiddels gedaald naar 20graden. Nog altijd behoorlijk warmer dan de dag ervoor.
Op deze camping zijn we in 2011 ook geweest en hebben daar onze Zwitserse vrienden Edith, Linus en Malaika ontmoet. Helaas leeft Linus niet meer maar onze band met Edith en de kinderen is ons nog steeds dierbaar.
We maken samen het eten klaar en genieten van een heerlijke kip/groente curry met rijst. Doodmoe zijn we en we duiken om 21.00 uur ons bedje al in. Morgen een rustdag! Uitslapen dus.
21 december 2018 – Bahia Inglesa – rustdag
Heerlijk uitgeslapen…..klokje rond. Daar komt een mens van bij. Heerlijk met de ruisende golven van de zee. Helaas is het nog steeds bewolkt maar niet koud.
We doen lekker ons ding. Uitgebreid douchen, haren wassen, wat kleding wassen, cappuccino drinken en voordat je het weet is het al weer bijna halverwege de middag.
De camping inclusief het plaatsje ligt aan een mooie baai met allerlei leuke cafeetjes en restaurantjes. Iedereen is zich aan het klaarmaken voor het hoogseizoen wat hier binnenkort losbarst. Voorlopig zitten we nog alleen op de camping. De prijzen liggen hier ook behoorlijk hoger! Bijna Nederlandse prijzen!
Op de camping helaas geen wifi dus op zoek naar een goed restaurant voor een lekkere maaltijd inclusief wifi! In I-overlander stond een toprestaurant. Gelukkig kregen we toch de wifi code toen we een bedenkelijk gezicht trokken en aanstalten maakten om dan maar ergens anders te gaan eten.
Genoten op terras aan zee – van een overheerlijke vis - Dorade! Yummie!!! Toetje er deze keer bij en we zijn klaar voor vandaag. Het thuisfront weer even bijgepraat over onze geweldige tocht over de Paso San Francisco en natuurlijk veel indrukwekkende foto’s kunnen delen.
Inmiddels kleding weer droog, route bekeken voor morgen nog een wijntje voordat we weer lekker bed induiken. We hebben het goed!
22 december 2018 – Bahia Inglesa – Taltal – 257km(2m)
Na een heerlijke nacht, ontbijt, warme douche (als het kan altijd doen want je weet maar nooit wanneer er weer gelegenheid is) en dan is het tijd om te vertrekken. Opnieuw bewolkt maar temperatuur is prima. In Caldera, een plaats iets verder doen we even wat boodschappen. In de winkel worden we aangesproken door een NL fietser die onze auto had zien staan en ons probeerde te spotten! Even tijd genomen om onze verhalen uit te wisselen. Hij was onderweg vanuit het zuiden (begonnen Punta Arenas) en is noordwaarts aan het fietsen. Helemaal alleen. Probeert tot midden Amerika te komen beetje afhankelijk van zijn budget. Buiten zien we nog 2 fietsers staan die ook net flink boodschappen ingeslagen hebben. Zo te zien zijn die al wel een tijdje onderweg.
Door de Kerstliedjes die in de supermarkt gedraaid worden beseffen we dat de Kerst nu wel heel dichtbij komt.
We vervolgen de reis via Ruta 5 en waarvoor we zo af en toe wat tol moeten betalen. Die paar euro valt reuze mee in vergelijking met Europa.
Het valt ons op dat er in tegenstelling tot Argentinië hier alleen maar goede auto’s rijden. Het liefst nog heel groot en duur. Dikke SUV en “bakkies” zijn volgens mij niet aan te slepen. Hier geen auto’s van 40 en 50 jaar oud waar gewoon nog mee gereden wordt en die van ellende uit elkaar vallen. Chili is echt een stuk welvarender!
Op de grote doorgaande wegen rijden opvallend veel enorm grote trucks. Die vervoeren alles wat met de mijnbouw te maken heeft.
In Chañaral tanken we en gaan op zoek naar goede cappuccino inclusief wifi! Dat was even zoeken maar bij een Copec benzinestation met resto is het raak.
Je merkt ook dat de vakantie langzaam op gang komt. We zien de vakantiegangers met dakkoffers ook hier rijden!
We verlaten ruta 5 en vervolgen onze weg via een schitterende route door PN Pan de Azúcar direct langs de grillige kust. Geen asfalt maar een super goede weg door het park. Inmiddels hebben we bewolking achter ons gelaten en genieten we van de blauwe lucht, blauwe zee met witte schuimkoppen en zo’n 22 graden. Aan zee op een mooie picknick plaats genieten we van onze verse broodjes.
In Taltal, een kustplaatsje omgeven door bergen houden we het voor gezien. Waar we eerder gestaan hebben bij cabaña’s is helaas geen plaats meer voor campers. Dus besluiten we op de camping municipale te gaan staan. Een openbare picknick plaats aan zee waar deels gekampeerd mag worden. We zoeken een plekje en installeren ons – inclusief ToyLa, lekker aan het strand. Van een lerares die met collega’s en leerlingen einde schooljaar vieren krijgen we ieder nog een stuk enorm gebak!!! Niet normaal.
Dan zo rond 19.30 uur is iedereen vertrokken en staan wij alleen.
Best moe zoeken we niet te laat ons bedje op…….totdat we om 1 uur wakker schrikken van muziek en hard praten op een paar meter van de ToyLa. Dan moet je toch wel je best doen om boven het geluid van de golven uit te komen. Als er steeds meer jongeren bij komen – inmiddels al ruim 30 – is voor ons de maat vol. We klappen het dak naar beneden en rijden een paar honderd meter verder waar we geen last meer hebben van het geluid. Om 2 uur kruipen we weer onder de wol en slapen daarna als een roos! Achteraf gezien hadden we verderop langs de kust moeten gaan staan.
23 december 2018 – Taltal – Antofagasta – 265km
Ondanks onderbroken nacht toch goed kunnen doorslapen…….dus ontbijt en gaan maar weer! We vervolgende de weg langs de kust naar Paposa. De zon schijnt uitbundig en we genieten van de super mooie route! De weg loopt strak langs het water. Soms wat hoger, dan weer wat lager. Kale bergen en grote rotsblokken waar je tussendoor rijdt. Geen struikje groen te zien. Volop genieten.
Bij Paposa verlaten we de kustweg en stijgen we direct flink de bergen in om uiteindelijk tot wel op 2100m uit te komen. Zo’n “snelle” klim vanaf zeeniveau merk je wel. Het landschap veranderd meteen in een soort woestijn. De kleuren variëren in allerlei pasteltinten met veel meer afgeronde heuveltoppen. Ook de bordjes met verwijzing naar de mijnen die hier in dit gebied volop aanwezig zijn zien we niet over het hoofd.
We bezoeken de welbekende Mano del Desierto (woestijnhand) langs ruta 5 waar we meteen ook even onze tafel en stoelen installeren voor onze lunch.
Het is wel een heel bijzonder gezicht om midden in de woestijn dit enorme hoge kunstwerk te zien staan.
Onderweg maken we nog even een stop bij een aantal enorme mijnbouw auto’s. Dacht ik dat onze ToyLa aardig aan de maat is maar ze valt in het niet naast deze enorme gevaarten. Alleen de wielen zijn dubbel zo hoog als ToyLa! En dan wij er naast!
Na het tanken en koffiestop, helaas zonder wifi, vinden we het wel genoeg voor vandaag. We besluiten om naar Antofagasta te rijden en een camping op te zoeken. We verbazen ons wat er de laatste 7 jaar bijgebouwd is! Hoge torencomplexen langs de kust, luxe huizen en restaurants zijn er bij gekomen. We rijden wat zuidwaarts en vinden een zeer eenvoudige camping. Helaas is hier verder niet veel te vinden dus we strijken hier neer. Voor ons avondeten hebben we nog een prutje over van eergisteren en dus zijn we zo klaar. We genieten nog even van de ondergaande zon want we staan wel weer mooi met uitzicht op zee. De straffe wind is eindelijk gaan liggen. Doodmoe wordt je er soms van!
Nu nog even de route van morgen bekijken…….
24 december 2018 – Antofagasta – San Pedro de Atacama – 326km (2425m)
Wat gaat die zee toch te keer! Of je de golven over je heen krijgt zo klinkt het. Maar een lange nacht gehad en redelijk op tijd na ontbijt weer vertrokken. De zon schijnt weer maar het is nog aangenaam koel zo ’s morgens vroeg.
We nemen de route langs de boulevard van Antofagasta die wel 15km lang is. De plaats ligt ingeklemd tussen de bergen en de zee. Er blijft maar een relatief smal stuk land over wat bomvol gebouwd is. De boulevard oogt luxe met grote hotels, veel restaurants en café’s die langzaam hun aan hun dag beginnen. We vragen ons af of het vandaag net zoals in Nederland de dag voor Kerst ook zo’n gekkenhuis zal worden in de supermarkten enz. Dat missen we echt niet.
Zodra we de zee verlaten en richting Ruta 5 gaan moeten we eerst nog door de bergen “op hoogte” komen. We stijgen in no-time 500m! De weg is prima berijdbaar en al gauw rijden we weer noordwaarts richting Calama en zitten dan ook direct weer in de woestijn. Deze enorme woestijn loopt van Copiapó helemaal door naar het noorden tot aan de grens met Peru, ruim 1500km lang. Besloten om de route geheel geasfalteerd te doen omdat we nog genoeg onverhard gaan krijgen.
Op het 4-baans stuk weg moeten we nog een keer tol betalen. Maakt niet uit hoe lang je gebruik maakt van deze weg want op op/afritten staan hier echt geen tolpoorten.
We betalen het enorme bedrag van 1800 peso’s (2,30) en kunnen weer verder.
Jammer van het landschap want het wordt enorm verpest door de mijnbouw (o.a. nitraat). Grote afgravingen, bergen afval, spoorrails, electriciteits kabels enz. maken het er niet mooier op ofwel lelijk.
We houden een stop bij een tankstation Copec en yes, zowel snelle wifi als super goede cappuccino! Lekker buiten op een bankje zijn we onder het genot van een lekkere koffie shot lekker bezig met het thuisfront. Eindelijk komen de foto’s en filmpjes binnen van de nieuwste aanwinst in de familie! Sjimmy, het 2ehondje van Jolanda en Ronald. Wat een poepie!!
We trachten nog wat verhalen uit te wisselen met een groep Braziliaanse motorrijders. Door de taalbarrière (Portugees-Nederlands) komen we niet verder dan dat ze vakantie hebben en in 14 dagen 8000km rijden. Zwaaiend nemen we weer afscheid van ze.
We vervolgen ook onze weg weer en ongemerkt klimmen we steeds hoger en hoger. Het landschap wisselt van wat zandkleurige heuvels tot wat meer groen/rood schakeringen. We stijgen net zoals de temperatuur. Was het aan zee nog zo’n 16 graden, richting Calama bereiken we algauw de 30 graden grens.
Soms passeren we verlaten adobe dorpjes of zien we in het woestijnlandschap ineens een lange goederentrein rijden.
Bij Calama gaan we oostwaarts naar San Pedro de Atacama waar we ineens merkbaar beginnen aan een klim om nog meer hoogte te krijgen. Het landschap zie je ook weer veranderen. In de verte verschijnen de hoge vulkaantoppen die op de grens met Bolivia liggen en in het landschap verschijnen soms diepe kloven. Het landschap is zo ontzettend mooi! De rotsen kleuren dieprood en in de verte zien we ook al weer zoutmeren liggen. Er staat ons nog veel moois te wachten.
Nadat we Paso Banas Aranas 3433m bereikt hebben is het een pittige afdaling naar San Pedro met nog een mooie fotostop. We zien de groene oase al liggen in het verder dorre woestijnlandschap.
We strijken neer op camping/hostal Puritama. Op de binnenplaats is ruimte voor een klein aantal “overlanders”.
Helmut en Inez (Duiters) staan er al en na ons arriveren Bryan en Brenda (Fransen). Feest, want het zijn allemaal Toyota’s!
We maken kennis met elkaar en besluiten later op de avond wat met elkaar te drinken.
Het is een heerlijke plek met super én schoon sanitair, gezellige patio waar je lekker kan zitten en niet geheel onbelangrijk…..wifi!
Nadat we lekker opgefrist zijn lopen we het dorp in. We zitten aan het begin van de hoofdstraat dus alles op loopafstand. Wat een drukte en alles is open!
We eten een lekker stuk vlees en kip en en daarna begint onze kerstavond.
Tot 2 uur is het super gezellig met elkaar. Lekker buiten wisselen we in 3 talen (soms 4) verhalen met elkaar uit, ondertussen de ene fles wijn na de andere leeg drinkend.
Doodmoe zoeken we uiteindelijk allemaal ons bedje op. Morgen vertrekt beide stellen weer dus is het weer rustig!
Na een heerlijke nacht, ontbijt, warme douche (als het kan altijd doen want je weet maar nooit wanneer er weer gelegenheid is) en dan is het tijd om te vertrekken. Opnieuw bewolkt maar temperatuur is prima. In Caldera, een plaats iets verder doen we even wat boodschappen. In de winkel worden we aangesproken door een NL fietser die onze auto had zien staan en ons probeerde te spotten! Even tijd genomen om onze verhalen uit te wisselen. Hij was onderweg vanuit het zuiden (begonnen Punta Arenas) en is noordwaarts aan het fietsen. Helemaal alleen. Probeert tot midden Amerika te komen beetje afhankelijk van zijn budget. Buiten zien we nog 2 fietsers staan die ook net flink boodschappen ingeslagen hebben. Zo te zien zijn die al wel een tijdje onderweg.
Door de Kerstliedjes die in de supermarkt gedraaid worden beseffen we dat de Kerst nu wel heel dichtbij komt.
We vervolgen de reis via Ruta 5 en waarvoor we zo af en toe wat tol moeten betalen. Die paar euro valt reuze mee in vergelijking met Europa.
Het valt ons op dat er in tegenstelling tot Argentinië hier alleen maar goede auto’s rijden. Het liefst nog heel groot en duur. Dikke SUV en “bakkies” zijn volgens mij niet aan te slepen. Hier geen auto’s van 40 en 50 jaar oud waar gewoon nog mee gereden wordt en die van ellende uit elkaar vallen. Chili is echt een stuk welvarender!
Op de grote doorgaande wegen rijden opvallend veel enorm grote trucks. Die vervoeren alles wat met de mijnbouw te maken heeft.
In Chañaral tanken we en gaan op zoek naar goede cappuccino inclusief wifi! Dat was even zoeken maar bij een Copec benzinestation met resto is het raak.
Je merkt ook dat de vakantie langzaam op gang komt. We zien de vakantiegangers met dakkoffers ook hier rijden!
We verlaten ruta 5 en vervolgen onze weg via een schitterende route door PN Pan de Azúcar direct langs de grillige kust. Geen asfalt maar een super goede weg door het park. Inmiddels hebben we bewolking achter ons gelaten en genieten we van de blauwe lucht, blauwe zee met witte schuimkoppen en zo’n 22 graden. Aan zee op een mooie picknick plaats genieten we van onze verse broodjes.
In Taltal, een kustplaatsje omgeven door bergen houden we het voor gezien. Waar we eerder gestaan hebben bij cabaña’s is helaas geen plaats meer voor campers. Dus besluiten we op de camping municipale te gaan staan. Een openbare picknick plaats aan zee waar deels gekampeerd mag worden. We zoeken een plekje en installeren ons – inclusief ToyLa, lekker aan het strand. Van een lerares die met collega’s en leerlingen einde schooljaar vieren krijgen we ieder nog een stuk enorm gebak!!! Niet normaal.
Dan zo rond 19.30 uur is iedereen vertrokken en staan wij alleen.
Best moe zoeken we niet te laat ons bedje op…….totdat we om 1 uur wakker schrikken van muziek en hard praten op een paar meter van de ToyLa. Dan moet je toch wel je best doen om boven het geluid van de golven uit te komen. Als er steeds meer jongeren bij komen – inmiddels al ruim 30 – is voor ons de maat vol. We klappen het dak naar beneden en rijden een paar honderd meter verder waar we geen last meer hebben van het geluid. Om 2 uur kruipen we weer onder de wol en slapen daarna als een roos! Achteraf gezien hadden we verderop langs de kust moeten gaan staan.
23 december 2018 – Taltal – Antofagasta – 265km
Ondanks onderbroken nacht toch goed kunnen doorslapen…….dus ontbijt en gaan maar weer! We vervolgende de weg langs de kust naar Paposa. De zon schijnt uitbundig en we genieten van de super mooie route! De weg loopt strak langs het water. Soms wat hoger, dan weer wat lager. Kale bergen en grote rotsblokken waar je tussendoor rijdt. Geen struikje groen te zien. Volop genieten.
Bij Paposa verlaten we de kustweg en stijgen we direct flink de bergen in om uiteindelijk tot wel op 2100m uit te komen. Zo’n “snelle” klim vanaf zeeniveau merk je wel. Het landschap veranderd meteen in een soort woestijn. De kleuren variëren in allerlei pasteltinten met veel meer afgeronde heuveltoppen. Ook de bordjes met verwijzing naar de mijnen die hier in dit gebied volop aanwezig zijn zien we niet over het hoofd.
We bezoeken de welbekende Mano del Desierto (woestijnhand) langs ruta 5 waar we meteen ook even onze tafel en stoelen installeren voor onze lunch.
Het is wel een heel bijzonder gezicht om midden in de woestijn dit enorme hoge kunstwerk te zien staan.
Onderweg maken we nog even een stop bij een aantal enorme mijnbouw auto’s. Dacht ik dat onze ToyLa aardig aan de maat is maar ze valt in het niet naast deze enorme gevaarten. Alleen de wielen zijn dubbel zo hoog als ToyLa! En dan wij er naast!
Na het tanken en koffiestop, helaas zonder wifi, vinden we het wel genoeg voor vandaag. We besluiten om naar Antofagasta te rijden en een camping op te zoeken. We verbazen ons wat er de laatste 7 jaar bijgebouwd is! Hoge torencomplexen langs de kust, luxe huizen en restaurants zijn er bij gekomen. We rijden wat zuidwaarts en vinden een zeer eenvoudige camping. Helaas is hier verder niet veel te vinden dus we strijken hier neer. Voor ons avondeten hebben we nog een prutje over van eergisteren en dus zijn we zo klaar. We genieten nog even van de ondergaande zon want we staan wel weer mooi met uitzicht op zee. De straffe wind is eindelijk gaan liggen. Doodmoe wordt je er soms van!
Nu nog even de route van morgen bekijken…….
24 december 2018 – Antofagasta – San Pedro de Atacama – 326km (2425m)
Wat gaat die zee toch te keer! Of je de golven over je heen krijgt zo klinkt het. Maar een lange nacht gehad en redelijk op tijd na ontbijt weer vertrokken. De zon schijnt weer maar het is nog aangenaam koel zo ’s morgens vroeg.
We nemen de route langs de boulevard van Antofagasta die wel 15km lang is. De plaats ligt ingeklemd tussen de bergen en de zee. Er blijft maar een relatief smal stuk land over wat bomvol gebouwd is. De boulevard oogt luxe met grote hotels, veel restaurants en café’s die langzaam hun aan hun dag beginnen. We vragen ons af of het vandaag net zoals in Nederland de dag voor Kerst ook zo’n gekkenhuis zal worden in de supermarkten enz. Dat missen we echt niet.
Zodra we de zee verlaten en richting Ruta 5 gaan moeten we eerst nog door de bergen “op hoogte” komen. We stijgen in no-time 500m! De weg is prima berijdbaar en al gauw rijden we weer noordwaarts richting Calama en zitten dan ook direct weer in de woestijn. Deze enorme woestijn loopt van Copiapó helemaal door naar het noorden tot aan de grens met Peru, ruim 1500km lang. Besloten om de route geheel geasfalteerd te doen omdat we nog genoeg onverhard gaan krijgen.
Op het 4-baans stuk weg moeten we nog een keer tol betalen. Maakt niet uit hoe lang je gebruik maakt van deze weg want op op/afritten staan hier echt geen tolpoorten.
We betalen het enorme bedrag van 1800 peso’s (2,30) en kunnen weer verder.
Jammer van het landschap want het wordt enorm verpest door de mijnbouw (o.a. nitraat). Grote afgravingen, bergen afval, spoorrails, electriciteits kabels enz. maken het er niet mooier op ofwel lelijk.
We houden een stop bij een tankstation Copec en yes, zowel snelle wifi als super goede cappuccino! Lekker buiten op een bankje zijn we onder het genot van een lekkere koffie shot lekker bezig met het thuisfront. Eindelijk komen de foto’s en filmpjes binnen van de nieuwste aanwinst in de familie! Sjimmy, het 2ehondje van Jolanda en Ronald. Wat een poepie!!
We trachten nog wat verhalen uit te wisselen met een groep Braziliaanse motorrijders. Door de taalbarrière (Portugees-Nederlands) komen we niet verder dan dat ze vakantie hebben en in 14 dagen 8000km rijden. Zwaaiend nemen we weer afscheid van ze.
We vervolgen ook onze weg weer en ongemerkt klimmen we steeds hoger en hoger. Het landschap wisselt van wat zandkleurige heuvels tot wat meer groen/rood schakeringen. We stijgen net zoals de temperatuur. Was het aan zee nog zo’n 16 graden, richting Calama bereiken we algauw de 30 graden grens.
Soms passeren we verlaten adobe dorpjes of zien we in het woestijnlandschap ineens een lange goederentrein rijden.
Bij Calama gaan we oostwaarts naar San Pedro de Atacama waar we ineens merkbaar beginnen aan een klim om nog meer hoogte te krijgen. Het landschap zie je ook weer veranderen. In de verte verschijnen de hoge vulkaantoppen die op de grens met Bolivia liggen en in het landschap verschijnen soms diepe kloven. Het landschap is zo ontzettend mooi! De rotsen kleuren dieprood en in de verte zien we ook al weer zoutmeren liggen. Er staat ons nog veel moois te wachten.
Nadat we Paso Banas Aranas 3433m bereikt hebben is het een pittige afdaling naar San Pedro met nog een mooie fotostop. We zien de groene oase al liggen in het verder dorre woestijnlandschap.
We strijken neer op camping/hostal Puritama. Op de binnenplaats is ruimte voor een klein aantal “overlanders”.
Helmut en Inez (Duiters) staan er al en na ons arriveren Bryan en Brenda (Fransen). Feest, want het zijn allemaal Toyota’s!
We maken kennis met elkaar en besluiten later op de avond wat met elkaar te drinken.
Het is een heerlijke plek met super én schoon sanitair, gezellige patio waar je lekker kan zitten en niet geheel onbelangrijk…..wifi!
Nadat we lekker opgefrist zijn lopen we het dorp in. We zitten aan het begin van de hoofdstraat dus alles op loopafstand. Wat een drukte en alles is open!
We eten een lekker stuk vlees en kip en en daarna begint onze kerstavond.
Tot 2 uur is het super gezellig met elkaar. Lekker buiten wisselen we in 3 talen (soms 4) verhalen met elkaar uit, ondertussen de ene fles wijn na de andere leeg drinkend.
Doodmoe zoeken we uiteindelijk allemaal ons bedje op. Morgen vertrekt beide stellen weer dus is het weer rustig!
25 en 26 december 2018 – KERST – San Pedro de Atacama – rustdagen
Na zo’n nacht even goed uitgeslapen. Maar het was super gezellig met elkaar. Ik zie een aantal (de Fransen) met een behoorlijke kater rondlopen. Uiteindelijke zwaaien we zo wel Helmut en Inez en Bryan en Brenda uit. Rust in de tent…..
Deze Kerstdagen waarvan we niet echt veel merken besteden we om lekker rond te wandelen door dit gezellige woestijndorpje met de adobe huisjes en barstensvol restaurants, bars, toeristenbureaus, (souvenir)winkeltjes en hostals. Beetje hippie dorp. Behoorlijk druk overal maar wel gezellige drukte. Aangezien er geen straat bestraat is en het hier nauwelijks regent is het hier stof en nog eens stof. Elke stap die je zet is stof!
We drinken hier en daar wat, kopen wat eten en gaan uit eten in restaurants. Tussendoor werken we de website bij maar door de drukte is de wifi behoorlijk traag dus dat schiet niet echt op.
Harry slaat op de vlucht……Yesss……een redelijk goede mountainbike gevonden en hij besteed een middag om lekker uit z’n dak te gaan op bijna 2500m hoogte. Dat is te merken. Maar met een big smile komt hij terug van een grandioze rit.
De camping/hostal waar we zitten is een prima stek dus besluiten we hier tot zaterdag te blijven. De nachten voelen heerlijk koel dus slapen blijft aangenaam.
27 december 2018 – San Pedro de Atacama - rustdag
Feestje…….vandaag 24 jaar samen onder één dak! Nog steeds super gelukkig met elkaar en na al die, qua gezondheid moeilijke jaren, beseffen we dit nog veel meer. Genieten van het leven……
We zijn vandaag een rit in de omgeving gaan maken. Ten noorden van San Pedro de bergen in richting El Tatio en halverwege via een andere route weer terug. Feestdag dus feestrondje…..een dag met een gouden rand want het was zo ontzettend mooi!
Amper te beschrijven hoe je hier zelf met ToyLa rondrijdt. Steeds in een afwisselend landschap. De kale bruine bergen met diepe, uitgesleten kloven waarbij je de droogte gewoon voelt! Ook niet gek met een vochtigheidsgraad van amper 10%!
Ondertussen gewoon klimmend naar ruim 4450m hoogte. Soms even stevig omhoog, dan weer over hoogvlakte met steeds weer die geweldige bergen en vulkanen op de grens met Bolivia waar we strak langs rijden. Enorm imposant en tussen de 5000-6000m hoog. Helaas dit keer geen witte toppen zoals in 2011 maar toen waren we er in april.
Onderweg maken we vaak even een stop om proberen vast te leggen wat je ziet. Het gevoel kan je niet weergeven. Je merkt direct dat je weer op grote hoogte bent. Zelfs wat rondlopen voelt aan als een oude dame. Nou ja, echt piep zijn we natuurlijk ook weer niet.
Net zoals in april 2011 toen we deze koffiestop al hadden uitgeroepen tot één van de mooiste in ons leven, doen we het opnieuw! We knijpen elkaar in de arm……dat we hier inclusief eigen auto hier toch weer staan! Ongelofelijk!
Op ruim 4200m hoogte, omgeven door geweldige bergen en vulkanen, een klein meertje op deze hoogvlakte, guanaco’s (soort lama) en flamingo’s en WIJ!!! Wij voelen ons bevoorrecht. Wat een heerlijk leven is dit toch.
We blijven hier wel anderhalf uur. Eerst een overheerlijke cappuccino met liefde door Harry gemaakt (zoals altijd) om daarna aan onze lunch te beginnen. In de luwte van de wind 18 graden, genieten van dit alles!
Daarna is het opruimen om via een andere route terug te gaan. Waar komt het water ineens vandaan? Maar als we door wat bergen afdalen zien we ineens een klein stroompje water lopen wat er direct voor zorgt dat eromheen wat groene grasjes groeien waar wel 30 guanaco’s dankbaar gebruik van maken. Het blijven prachtige beesten om te zien. Die snoetjes……
Tijdens de afdaling komen we ook nog langs een meer waar tientallen flamingo’s in stonden. Daarna dalen we gestaag en voor je het weet zie je beneden je al weer de hoogvlakte waar San Pedro in ligt. Wat een gave tocht!
Ondanks dat we ook vorige keer al in de Valle de la Luna geweest zijn willen we het toch graag ook nog een keer met ToyLa doen. Het is daar echt schitterend maar wat een deceptie…….die drukte!!!! Het leek wel een optocht van auto’s, toeristenbusjes en toerbussen. Alleen erin om de sunset te zien! We hebben eerst nog even een zoutgrot gezocht. Geen idee dat deze tocht behoorlijk lang was met veel klim- en bukwerk! Soms wel erg nauwe doorgangen en dan ben ik (Ella) nog klein. Ook hier was het een ware optocht.
In de auto gestapt en tot het eind gereden en omgedraaid. Nog wat mooie fotostops gemaakt om daarna de vallei “uit te vluchten”. Gelukkig zijn we hier toen ook geweest met maar een handvol andere bezoekers. Nu is echt verschrikkelijk toeristisch geworden. Terug naar San Pedro! Wat een heerlijke, vermoeiende maar indrukwekkende dag!
Heerlijk opgefrist gaan we lekker een hapje eten om daarna nog lekker door de drukke, stoffige hoofdstraat te slenteren. We zijn moe. Onze Braziliaanse buren met camper, Claudio en Pricilla, Roger en Nilza nodigen ons nog uit voor een wijntje maar slaan die maar af. Wel nemen we alvast afscheid van ze want ze trekken morgen weer verder Bolivia in. Kaartjes en mail adressen uitgewisseld, uitnodigen om langs te komen en daarna snel bed in.
28 december 2018 – San Pedro de Atacama – rustdag
Nou hard werken! Onze laatste dag hier voordat we echt weer verdergaan. Harry gaat nog lekker een MTB huren en ca. 45km deels verhard en deels onverhard opnieuw net als wij gisteren door de Valle de la Luna. Nu gelukkig een stuk rustiger.
Er wordt nog hard gewerkt aan de website maar het trage internet laat mij in de steek. Teksten zijn geen probleem maar foto’s probeert hij volgens mij te saboteren. Zo verschrikkelijk traag.
We gaan er geen halszaak van maken want we doen het nog steeds voor de lol. Dan vullen we het later nog wel een keer aan als we ergens meer wifi snelheid hebben.
Ach, de laatste avond slaan we het koken ook nog maar over. Nog wat boodschapjes voor morgen en we zijn er praktisch klaar voor. Hebben er ook wel weer zin in. Morgen of overmorgen zijn we weer in Argentinië! Nu van onze laatste avond hier in San Pedro genieten.
Na zo’n nacht even goed uitgeslapen. Maar het was super gezellig met elkaar. Ik zie een aantal (de Fransen) met een behoorlijke kater rondlopen. Uiteindelijke zwaaien we zo wel Helmut en Inez en Bryan en Brenda uit. Rust in de tent…..
Deze Kerstdagen waarvan we niet echt veel merken besteden we om lekker rond te wandelen door dit gezellige woestijndorpje met de adobe huisjes en barstensvol restaurants, bars, toeristenbureaus, (souvenir)winkeltjes en hostals. Beetje hippie dorp. Behoorlijk druk overal maar wel gezellige drukte. Aangezien er geen straat bestraat is en het hier nauwelijks regent is het hier stof en nog eens stof. Elke stap die je zet is stof!
We drinken hier en daar wat, kopen wat eten en gaan uit eten in restaurants. Tussendoor werken we de website bij maar door de drukte is de wifi behoorlijk traag dus dat schiet niet echt op.
Harry slaat op de vlucht……Yesss……een redelijk goede mountainbike gevonden en hij besteed een middag om lekker uit z’n dak te gaan op bijna 2500m hoogte. Dat is te merken. Maar met een big smile komt hij terug van een grandioze rit.
De camping/hostal waar we zitten is een prima stek dus besluiten we hier tot zaterdag te blijven. De nachten voelen heerlijk koel dus slapen blijft aangenaam.
27 december 2018 – San Pedro de Atacama - rustdag
Feestje…….vandaag 24 jaar samen onder één dak! Nog steeds super gelukkig met elkaar en na al die, qua gezondheid moeilijke jaren, beseffen we dit nog veel meer. Genieten van het leven……
We zijn vandaag een rit in de omgeving gaan maken. Ten noorden van San Pedro de bergen in richting El Tatio en halverwege via een andere route weer terug. Feestdag dus feestrondje…..een dag met een gouden rand want het was zo ontzettend mooi!
Amper te beschrijven hoe je hier zelf met ToyLa rondrijdt. Steeds in een afwisselend landschap. De kale bruine bergen met diepe, uitgesleten kloven waarbij je de droogte gewoon voelt! Ook niet gek met een vochtigheidsgraad van amper 10%!
Ondertussen gewoon klimmend naar ruim 4450m hoogte. Soms even stevig omhoog, dan weer over hoogvlakte met steeds weer die geweldige bergen en vulkanen op de grens met Bolivia waar we strak langs rijden. Enorm imposant en tussen de 5000-6000m hoog. Helaas dit keer geen witte toppen zoals in 2011 maar toen waren we er in april.
Onderweg maken we vaak even een stop om proberen vast te leggen wat je ziet. Het gevoel kan je niet weergeven. Je merkt direct dat je weer op grote hoogte bent. Zelfs wat rondlopen voelt aan als een oude dame. Nou ja, echt piep zijn we natuurlijk ook weer niet.
Net zoals in april 2011 toen we deze koffiestop al hadden uitgeroepen tot één van de mooiste in ons leven, doen we het opnieuw! We knijpen elkaar in de arm……dat we hier inclusief eigen auto hier toch weer staan! Ongelofelijk!
Op ruim 4200m hoogte, omgeven door geweldige bergen en vulkanen, een klein meertje op deze hoogvlakte, guanaco’s (soort lama) en flamingo’s en WIJ!!! Wij voelen ons bevoorrecht. Wat een heerlijk leven is dit toch.
We blijven hier wel anderhalf uur. Eerst een overheerlijke cappuccino met liefde door Harry gemaakt (zoals altijd) om daarna aan onze lunch te beginnen. In de luwte van de wind 18 graden, genieten van dit alles!
Daarna is het opruimen om via een andere route terug te gaan. Waar komt het water ineens vandaan? Maar als we door wat bergen afdalen zien we ineens een klein stroompje water lopen wat er direct voor zorgt dat eromheen wat groene grasjes groeien waar wel 30 guanaco’s dankbaar gebruik van maken. Het blijven prachtige beesten om te zien. Die snoetjes……
Tijdens de afdaling komen we ook nog langs een meer waar tientallen flamingo’s in stonden. Daarna dalen we gestaag en voor je het weet zie je beneden je al weer de hoogvlakte waar San Pedro in ligt. Wat een gave tocht!
Ondanks dat we ook vorige keer al in de Valle de la Luna geweest zijn willen we het toch graag ook nog een keer met ToyLa doen. Het is daar echt schitterend maar wat een deceptie…….die drukte!!!! Het leek wel een optocht van auto’s, toeristenbusjes en toerbussen. Alleen erin om de sunset te zien! We hebben eerst nog even een zoutgrot gezocht. Geen idee dat deze tocht behoorlijk lang was met veel klim- en bukwerk! Soms wel erg nauwe doorgangen en dan ben ik (Ella) nog klein. Ook hier was het een ware optocht.
In de auto gestapt en tot het eind gereden en omgedraaid. Nog wat mooie fotostops gemaakt om daarna de vallei “uit te vluchten”. Gelukkig zijn we hier toen ook geweest met maar een handvol andere bezoekers. Nu is echt verschrikkelijk toeristisch geworden. Terug naar San Pedro! Wat een heerlijke, vermoeiende maar indrukwekkende dag!
Heerlijk opgefrist gaan we lekker een hapje eten om daarna nog lekker door de drukke, stoffige hoofdstraat te slenteren. We zijn moe. Onze Braziliaanse buren met camper, Claudio en Pricilla, Roger en Nilza nodigen ons nog uit voor een wijntje maar slaan die maar af. Wel nemen we alvast afscheid van ze want ze trekken morgen weer verder Bolivia in. Kaartjes en mail adressen uitgewisseld, uitnodigen om langs te komen en daarna snel bed in.
28 december 2018 – San Pedro de Atacama – rustdag
Nou hard werken! Onze laatste dag hier voordat we echt weer verdergaan. Harry gaat nog lekker een MTB huren en ca. 45km deels verhard en deels onverhard opnieuw net als wij gisteren door de Valle de la Luna. Nu gelukkig een stuk rustiger.
Er wordt nog hard gewerkt aan de website maar het trage internet laat mij in de steek. Teksten zijn geen probleem maar foto’s probeert hij volgens mij te saboteren. Zo verschrikkelijk traag.
We gaan er geen halszaak van maken want we doen het nog steeds voor de lol. Dan vullen we het later nog wel een keer aan als we ergens meer wifi snelheid hebben.
Ach, de laatste avond slaan we het koken ook nog maar over. Nog wat boodschapjes voor morgen en we zijn er praktisch klaar voor. Hebben er ook wel weer zin in. Morgen of overmorgen zijn we weer in Argentinië! Nu van onze laatste avond hier in San Pedro genieten.
29 december 2018 – San Pedro de Atacama – rustdag
Soms loopt het anders dan verwacht! Gisteravond een topavond met heerlijk eten en muziek en klaar voor vertrek!
Maar……vanmorgen keken we zoals elke morgen even naar het weer en de verwachting zeker op de pas…..foute boel! Heel veel regen en hoger in de
bergen zelfs sneeuw verwacht. Nou, dan gaan we dat risico niet nemen. Dus…..makkelijke beslissing, we blijven nog een dag/nacht!
Voor de zekerheid verplaatsen we ToyLa zodat we morgen makkelijk weg kunnen rijden want het wordt hier bij het hostal wel steeds voller.
Daarna vermaken we ons in de stoffige straten van San Pedro. Tjonge, als er een fikse wind waait zie je de stofwolken hoog opstuiven. Alles wat je vastpakt is stoffig. Net als wij!
We drinken een heerlijke cappuccino op de Plaza en genieten van de kleurrijke mensen die hier rondlopen. We doen nog wat boodschappen en de rest van de dag relaxen we nog lekker. Geluk bij een ongeluk want ik heb nu ook nog de tijd om de rest van de foto’s uit te zoeken en het lukt zelfs om die op onze website te plaatsen.
We bezoeken hopelijk nu echt voor de laatste keer ons favoriete restaurant en genieten opnieuw van het lekkere eten. Moe maar voldaan duiken we al bijtijds ons bedje in want het weer ziet er goed uit voor morgen dus vroeg uit de veren!
Soms loopt het anders dan verwacht! Gisteravond een topavond met heerlijk eten en muziek en klaar voor vertrek!
Maar……vanmorgen keken we zoals elke morgen even naar het weer en de verwachting zeker op de pas…..foute boel! Heel veel regen en hoger in de
bergen zelfs sneeuw verwacht. Nou, dan gaan we dat risico niet nemen. Dus…..makkelijke beslissing, we blijven nog een dag/nacht!
Voor de zekerheid verplaatsen we ToyLa zodat we morgen makkelijk weg kunnen rijden want het wordt hier bij het hostal wel steeds voller.
Daarna vermaken we ons in de stoffige straten van San Pedro. Tjonge, als er een fikse wind waait zie je de stofwolken hoog opstuiven. Alles wat je vastpakt is stoffig. Net als wij!
We drinken een heerlijke cappuccino op de Plaza en genieten van de kleurrijke mensen die hier rondlopen. We doen nog wat boodschappen en de rest van de dag relaxen we nog lekker. Geluk bij een ongeluk want ik heb nu ook nog de tijd om de rest van de foto’s uit te zoeken en het lukt zelfs om die op onze website te plaatsen.
We bezoeken hopelijk nu echt voor de laatste keer ons favoriete restaurant en genieten opnieuw van het lekkere eten. Moe maar voldaan duiken we al bijtijds ons bedje in want het weer ziet er goed uit voor morgen dus vroeg uit de veren!
klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan
REISVERSLAGEN:
FOTO'S:
ALGEMEEN:
REISVERSLAGEN:
- Deel 1 - Uruguay
- Deel 1 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Chili en Argentinië
- Deel 3 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Uruguay
FOTO'S:
- Deel 1 - Uruguay
- Deel 1 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Chili en Argentinië
- Deel 3 - Chili en Argentinië
- Deel 2 - Uruguay
ALGEMEEN: