REISVERSLAG NIEUW ZEELAND 2003
Auckland - Tauranga - Rotorua - Golden Springs - Napier - Wellington - Picton - Mamorangi Bay - Kaiteriteri - Punakaiki - Frans Jozef - Makarora - Queenstown - Invercargill - Kaka Point - Dunedin - Portobello - Christchurch - Akarora - Kaikoura - Picton - Wellington - Ohakuna - Whakapapa - Waitomo - Auckland - Taiharuru - Paihia - Mangawhai Heads - Auckland - Coromandel Village - Hahei - Waihi Beach - Tauranga - Auckland - Amsterdam = totaal 5371km
8 - 11 februari 2003 – Amsterdam (Schiphol) – Auckland
Om ca. 9.30 uur op Schiphol (zaterdag 8 febuari 2003) en alle koffers zonder problemen afgegeven. Heeeel veeeel kilo's maar dat was geen probleem. Ook de grote koffer met Harry zijn fiets! Eerst nog even koffie met Gert en Tiny (onze vaste Schiphol “begelijders”) en toen eindelijk echt op pad. Onze eerste etappe was van Amsterdam naar Washington - 8 uur vliegen. Ondanks dat we in hetzelfde vliegtuig doorvlogen moesten we voor de veiligheid alle bagage uitchecken om daarna weer in te checken. Een tijdrovende klus, maar voor veiligheid doe je alles. Daarna vlogen we na 2 uur wachten weer door naar Los Angeles (5 uur vliegen). Onderweg wel even kort (1,5 uur) kunnen slapen. Je raakt ondertussen de tijd al aardig kwijt. Hier moesten we trouwens wel overstappen op een ander vliegtuig naar Auckland. Omdat we nu al in de VS waren was het hele in- en uitcheck gedoe niet meer nodig. Toen begonnen we aan ons laatste traject van 12,5 uur naar Nieuw Zeeland, Auckland. Toen ging bij ons letterlijk en figuurlijk het licht uit en was de vlucht voor Ella maar heel kort na 8 uur diep in slaap te zijn geweest. Harry iets minder slaapuren maar we kwamen toch redelijk uitgerust om 8 uur ’s morgens plaatselijke tijd op maandag 10 februari 2003 aan in Auckland. Hier stond Carel van Laack ons op te wachten om ons in een half uurtje naar zijn huis te brengen. Daar heeft hij ons afgezet want hij moest die dag werken en Maud was ook nog niet thuis. Wij heerlijk een douche genomen om daarna lekker naar het gelopen om daar uit te rusten en te genieten op een bankje aan zee. Het is hier 24 grd. blauwe lucht met heerlijk windje. Daarna terrasje gepakt en om 5 uur waren wij weer bij Maud en Carel thuis. s Avonds lekker uit eten gegaan en BUITEN op een terras gezeten. Kan je het je voorstellen? Zo zit je in de kou en zo zit je gewoon weer buiten. Ook de jetlag viel reuze mee (tot nu toe) Gisteren geen terugslag gehad en om ca. 22.30 uur naar bed gegaan. Tot nu toe alles goed verlopen, ook met Harry. Het gaat behoorlijk. Tot nu toe is het mooi wat we gezien hebben en we hebben alleen nog maar hele enthousiaste verhalen van Carel en Maud gehoord. Dus er staat ons nog wat te wachten.
Vandaag (11 februari 2003) zijn wij weer door Carel op het vliegveld afgezet. Dit kwam mooi uit want hij vloog vandaag naar Wellington. Dus hier even internet. Wij worden om ca. 10.30 uur opgehaald door Tulips Campers en naar onze camper gebracht. Dan kunnen we eindelijk al onze spullen uitgepakken inclusief fietskoffer.
11 – 15 februari 2003 – Auckland – Tauranga – Rotorua – Golden Springs – Napier – 371km
Om 10.30 uur (voor jullie is dat precies 12 uur terug = vroeger) werden wij opgehaald door Tulip campers, ons camperverhuurbedrijf. Na 2.5 uur rijden door mooie een heuvelachtige omgeving kwamen wij aan in Tauranga. Daar stond de camper al op ons te wachten. Deze camper is wat kleiner dan die in Canada en niet met al die luxe, maar meer recht toe recht aan. Wel even wennen! We slapen en rijden er alleen in want verder zitten wij tot nu toe telkens in het zonnetje buiten. Harry zijn fiets heeft ook weer een lekker slaapplekje gekregen. Boven in de alkoof. Daar is hij zijn bed nog niet uitgeweest. De alkoof zit trouwens boven de cabine. Na een dagje rustig aan en een beetje bijkomen (deze dag was zwaarder dan gisteren) hebben wij de camper rustig ingericht en zijn de volgende dag gaan rijden. Bij de huurprijs van de camper zit zowel bij aankomst als vertrek een nacht in de bijbehorende B & B. Dat is wel heerlijk na zo’n lange reis. Ook kan je dan je lege koffers achterlaten om bij terugkomst weer te vullen. Maar ja, dan is helaas de reis ook weer over. Eerst nog maar gaan beginnen! Tot nu toe gaat alles prima. Het rijden met deze camper is ook weer wennen en zeker omdat je hier links rijdt.
Onze eerste korte etappe ging naar Rotorua, midden in een vulkanisch gebied. En dat kon je ook ruiken ook!!! Deze dag niet veel gedaan - lekker in de zon gezeten en Harry heeft nog een "thermaal" bad genomen.
Om ca. 9.30 uur op Schiphol (zaterdag 8 febuari 2003) en alle koffers zonder problemen afgegeven. Heeeel veeeel kilo's maar dat was geen probleem. Ook de grote koffer met Harry zijn fiets! Eerst nog even koffie met Gert en Tiny (onze vaste Schiphol “begelijders”) en toen eindelijk echt op pad. Onze eerste etappe was van Amsterdam naar Washington - 8 uur vliegen. Ondanks dat we in hetzelfde vliegtuig doorvlogen moesten we voor de veiligheid alle bagage uitchecken om daarna weer in te checken. Een tijdrovende klus, maar voor veiligheid doe je alles. Daarna vlogen we na 2 uur wachten weer door naar Los Angeles (5 uur vliegen). Onderweg wel even kort (1,5 uur) kunnen slapen. Je raakt ondertussen de tijd al aardig kwijt. Hier moesten we trouwens wel overstappen op een ander vliegtuig naar Auckland. Omdat we nu al in de VS waren was het hele in- en uitcheck gedoe niet meer nodig. Toen begonnen we aan ons laatste traject van 12,5 uur naar Nieuw Zeeland, Auckland. Toen ging bij ons letterlijk en figuurlijk het licht uit en was de vlucht voor Ella maar heel kort na 8 uur diep in slaap te zijn geweest. Harry iets minder slaapuren maar we kwamen toch redelijk uitgerust om 8 uur ’s morgens plaatselijke tijd op maandag 10 februari 2003 aan in Auckland. Hier stond Carel van Laack ons op te wachten om ons in een half uurtje naar zijn huis te brengen. Daar heeft hij ons afgezet want hij moest die dag werken en Maud was ook nog niet thuis. Wij heerlijk een douche genomen om daarna lekker naar het gelopen om daar uit te rusten en te genieten op een bankje aan zee. Het is hier 24 grd. blauwe lucht met heerlijk windje. Daarna terrasje gepakt en om 5 uur waren wij weer bij Maud en Carel thuis. s Avonds lekker uit eten gegaan en BUITEN op een terras gezeten. Kan je het je voorstellen? Zo zit je in de kou en zo zit je gewoon weer buiten. Ook de jetlag viel reuze mee (tot nu toe) Gisteren geen terugslag gehad en om ca. 22.30 uur naar bed gegaan. Tot nu toe alles goed verlopen, ook met Harry. Het gaat behoorlijk. Tot nu toe is het mooi wat we gezien hebben en we hebben alleen nog maar hele enthousiaste verhalen van Carel en Maud gehoord. Dus er staat ons nog wat te wachten.
Vandaag (11 februari 2003) zijn wij weer door Carel op het vliegveld afgezet. Dit kwam mooi uit want hij vloog vandaag naar Wellington. Dus hier even internet. Wij worden om ca. 10.30 uur opgehaald door Tulips Campers en naar onze camper gebracht. Dan kunnen we eindelijk al onze spullen uitgepakken inclusief fietskoffer.
11 – 15 februari 2003 – Auckland – Tauranga – Rotorua – Golden Springs – Napier – 371km
Om 10.30 uur (voor jullie is dat precies 12 uur terug = vroeger) werden wij opgehaald door Tulip campers, ons camperverhuurbedrijf. Na 2.5 uur rijden door mooie een heuvelachtige omgeving kwamen wij aan in Tauranga. Daar stond de camper al op ons te wachten. Deze camper is wat kleiner dan die in Canada en niet met al die luxe, maar meer recht toe recht aan. Wel even wennen! We slapen en rijden er alleen in want verder zitten wij tot nu toe telkens in het zonnetje buiten. Harry zijn fiets heeft ook weer een lekker slaapplekje gekregen. Boven in de alkoof. Daar is hij zijn bed nog niet uitgeweest. De alkoof zit trouwens boven de cabine. Na een dagje rustig aan en een beetje bijkomen (deze dag was zwaarder dan gisteren) hebben wij de camper rustig ingericht en zijn de volgende dag gaan rijden. Bij de huurprijs van de camper zit zowel bij aankomst als vertrek een nacht in de bijbehorende B & B. Dat is wel heerlijk na zo’n lange reis. Ook kan je dan je lege koffers achterlaten om bij terugkomst weer te vullen. Maar ja, dan is helaas de reis ook weer over. Eerst nog maar gaan beginnen! Tot nu toe gaat alles prima. Het rijden met deze camper is ook weer wennen en zeker omdat je hier links rijdt.
Onze eerste korte etappe ging naar Rotorua, midden in een vulkanisch gebied. En dat kon je ook ruiken ook!!! Deze dag niet veel gedaan - lekker in de zon gezeten en Harry heeft nog een "thermaal" bad genomen.
De volgende dag (13 februari 2003) Rotorua en omgeving verkend. Wij zullen jullie niet gek maken met al die namen want die zijn niet uit te spreken. Een voorbeeld: Whakarewarewa (oefen maar even) en zo gaat het maar door. De omgeving hier is fantastisch. Uit de grond komen allemaal rookpluimen (geisers) gewoon op straat uit de putdeksels. Een heel bizar gezicht. Voor de mensen hier is dat wel makkelijk. Gratis warm (heeeeeet) water en verwarming. Heel veel gloeiend hete modderpoelen, spuitende geisers, heel veel rook en ook soms heel veel stank. Wij zijn ook naar een gebied geweest dat 1km2 groot was en waar 500 heetwater bronnen en 7 geisers waren. Alles zie je zo uit de grond komen. Heel indrukwekkend om te zien. Eén en al vulkaan landschap. Schitterend. Dit is weer heel nieuw voor ons. Je blijft je verbazen. Ook op de route via Taupo (14 februari 2003) hebben wij een schitterende wandeling gemaakt door de Waimangu vallei. Een 2,5 uur durende wandeling naar BENEDEN dwars tussen de gloeiend heten meren en rivieren door. Dit geeft vaak een schitterende kleurencombinatie van div. kleuren geel en rood door de mineralen. Het water in een kratermeer was zelfs 94grd. en het snelstromende riviertje met een temperatuur van 55grd nodigde ook niet echt uit om lekker te pootje baden. Je wordt zo wel snel bruin!!! De hele wandeling door de hitte en zon helaas in korte broek moeten afleggen. Zo zie je maar.... het leven van een wereldreiziger gaat soms echt niet over rozen (maar over vulkanen). Het blijft afzien geblazen!!!
Toen wij daarna ook nog even naar het Wai-o-tapu Thermal Wonderland gingen moesten wij weer 1,5 uur lopen. Ook dit was weer totaal anders met diepe blubberende modderpoelen en een schitterend heeeeet meer met allemaal kleuren. Daarna was ons kaarsje wel uit na dat vele lopen - zeker voor Harry. Maar dan na 15 minuten snel een leuke campsite gevonden en daar neergestreken om lekker in het zonnetje te zitten. Harry is maar weer gaan badderen in een thermaal riviertje. Wie weet helpt dat wel.
Vanuit Golden Springs via Taupo naar de kustplaats Napier(15 februari 2003) gereden. Onze eerste lange rit met de camper.De weg was hier bijzonder heuvelachtig - pittig met bijna geen bewoning meer. Heel rustig. Geen vlak stukje. De camper is wel een 4.6 liter diesel maar helaas geen turbo. Dus wij gaan als trutten de berg op!!! Nu zitten wij dus in Napier. We boffen want in deze Art Deco stad is dit weekend het jaarlijkse Art Deco festival. Alles in stijl. De mensen zijn allemaal verkleed (behalve de toeristen) en heel veel oude auto's uit die tijd. Hele mooie panden - strak en in diverse kleuren. MOOI MOOI en weer maar eens genieten. Deze stad ligt direct aan zee en wij hebben net heerlijk weer op een terrasje gezeten. Het goede leven! Morgen gaan wij naar Wellington om de volgende dag met de ferry over te steken naar het Zuidereiland. “Helaas” kunnen wij niets anders mededelen dat het goed warm is met een lekker windje. Ook de avonden zijn nog behoorlijk lang. Om 21.00 uur is het donker en dan gaan wij naar binnen. Al lekker wat gelezen en binnenkort zal de fiets ook wel onder de lakens vandaan komen.
16 februari 2003 – Napier – Wellington – 337km
De vorige update verslag kwam uit Napier van het Noordereiland. De volgende dag hebben wij een hele lange etappe gereden naar Wellington de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Schitterend weer en de zon scheen zoals al zo vaak. De route gaat alleen maar over een 2-baans weg die steeds rustiger wordt. Het landschap is moeilijk te omschrijven. Het lijkt soms wel een soort grote zandbak waar ze in hebben zitten scheppen met allemaal hoopjes zand. Dit zijn dan de bergen/heuvels. Dus Harry is behoorlijk spierballen aan het kweken. Geen weg is recht en alsmaar naar links en rechts sturen en ook nog eens op en neer. Maar ontzettend mooi. Het is de laatste maanden behoorlijk droog geweest dus het doet ook een beetje woestijnachtig aan omdat het gras zo dor is. Als toegift kregen wij nog een zeer hoge pas waar wij overheen moesten net voor Wellington. ( Upper Hut) met schitterend uitzicht en hier weer heeeel veel groen.
Toen wij daarna ook nog even naar het Wai-o-tapu Thermal Wonderland gingen moesten wij weer 1,5 uur lopen. Ook dit was weer totaal anders met diepe blubberende modderpoelen en een schitterend heeeeet meer met allemaal kleuren. Daarna was ons kaarsje wel uit na dat vele lopen - zeker voor Harry. Maar dan na 15 minuten snel een leuke campsite gevonden en daar neergestreken om lekker in het zonnetje te zitten. Harry is maar weer gaan badderen in een thermaal riviertje. Wie weet helpt dat wel.
Vanuit Golden Springs via Taupo naar de kustplaats Napier(15 februari 2003) gereden. Onze eerste lange rit met de camper.De weg was hier bijzonder heuvelachtig - pittig met bijna geen bewoning meer. Heel rustig. Geen vlak stukje. De camper is wel een 4.6 liter diesel maar helaas geen turbo. Dus wij gaan als trutten de berg op!!! Nu zitten wij dus in Napier. We boffen want in deze Art Deco stad is dit weekend het jaarlijkse Art Deco festival. Alles in stijl. De mensen zijn allemaal verkleed (behalve de toeristen) en heel veel oude auto's uit die tijd. Hele mooie panden - strak en in diverse kleuren. MOOI MOOI en weer maar eens genieten. Deze stad ligt direct aan zee en wij hebben net heerlijk weer op een terrasje gezeten. Het goede leven! Morgen gaan wij naar Wellington om de volgende dag met de ferry over te steken naar het Zuidereiland. “Helaas” kunnen wij niets anders mededelen dat het goed warm is met een lekker windje. Ook de avonden zijn nog behoorlijk lang. Om 21.00 uur is het donker en dan gaan wij naar binnen. Al lekker wat gelezen en binnenkort zal de fiets ook wel onder de lakens vandaan komen.
16 februari 2003 – Napier – Wellington – 337km
De vorige update verslag kwam uit Napier van het Noordereiland. De volgende dag hebben wij een hele lange etappe gereden naar Wellington de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Schitterend weer en de zon scheen zoals al zo vaak. De route gaat alleen maar over een 2-baans weg die steeds rustiger wordt. Het landschap is moeilijk te omschrijven. Het lijkt soms wel een soort grote zandbak waar ze in hebben zitten scheppen met allemaal hoopjes zand. Dit zijn dan de bergen/heuvels. Dus Harry is behoorlijk spierballen aan het kweken. Geen weg is recht en alsmaar naar links en rechts sturen en ook nog eens op en neer. Maar ontzettend mooi. Het is de laatste maanden behoorlijk droog geweest dus het doet ook een beetje woestijnachtig aan omdat het gras zo dor is. Als toegift kregen wij nog een zeer hoge pas waar wij overheen moesten net voor Wellington. ( Upper Hut) met schitterend uitzicht en hier weer heeeel veel groen.
17 februari 2003 - Wellington (Noordereiland) – Picton (Zuidereiland) – Mamorangi Bay – 30km
Vroeg opgestaan om met de ferry in ca. 3 uur naar het Zuidereiland over te varen. Deze overtocht hadden we we vooraf al geboekt omdat wij percé deze dag wilden oversteken. Eerst voeren we door een open stuk water en daarna door de Malbourough Sound (= fjord) Wat een natuur!!!!! Bij het verlaten van de ferry meteen een mooie route genomen langs het water - Queens Charlotte Drive. Langs schitterende baaien met blauw/groen water en heel veel groene varens enz. enz. Een soort bounty gevoel krijg je een beetje. Het was ontzettend slingeren en heeeel veel hoogte verschillen. Dus je rijdt maar niet zo maar een stuk verder. Een mooie overnachtingsplek aan het water opgezocht. Wij keken vanuit de camper (ca. 10m) vanaf de waterkant zo de baai in. Het stormde soms lekker maar de zon scheen volop.
18 februari 2003 - Mamorangi Bay – Kaiteriteri – 162km
Vandaag naar het Abel Tasmanpark gereden. We genieten steeds heel veel onderweg van de geweldige natuur!!! Maar wat een bochten en heuvels elke keer. Even wat leuks tussendoor: Normale snelheid binnen bebouwde kom is 50km per uur. Daarna kan je op alle wegen max. 100km per uur rijden. Dat staat ook elke keer weer netjes aangegeven. Ook op de wegen waar binnen elke 20m een scherpe bocht is met een stijgingspercentage van soms wel 15% In de bocht staat soms netjes met welke snelheid je de bocht kan nemen (25km) direct gevolgd door weer 100km!!! Als wij dat zouden rijden dan kunnen ze wel heeel veel kruisjes langs de weg zetten want dan kan je ons van de bergwand af schrapen of uit het ravijn plukken. Maar wij zijn verstandig en volgen gewoon ons gevoel. (trouwens naar boven gaat de camper ook niet echt snel). Wij zijn die dag aangekomen in Kaiteriteri. Een kleine baai met goudgele stranden (Golden Bay) en een diep blauw/groene zee. Camping direct aan zee dus meteen naar het strand gegaan en we besloten hier nog maar een extra dag aan vast te plakken.
19 februari 2003 – Kaiteriteri – rustdag
Helaas was de volgende dag niet het weer waar wij op gerekend hadden. Wel zonnig maar een behoorlijke wind. Dus ook wel frisjes - geen badpakken weer. Maar wel lekker luieren, uitslapen en koffiedrinken. En toen........jawel, hij is uitgeslapen....wie???? De fiets natuurlijk!!! die had al een week voor Jan L..... in een bedje gelegen zonder dat er naar om gekeken werd. En dat kon niet. Dus Harry (niet te lang) op de fiets geklommen om lekker een rondje te fietsen in de mountains. Ella lekker in een stoel buiten met een boek en dat was genieten............tot de eerste regendruppels gingen vallen. Voor Ella geen probleem want het lezen kon ook in de camper binnen. Maar Harry kwam zeiknat terug!!!! Arme ziel - moest ook nog weer opgewarmd worden. Maar het ging wel lekker en de energie die hij eigenlijk de laatste week nog niet had en net een beetje terugkwam had hij zoals beloofd niet opgebruikt. Ja, je moet hem wel in de gaten houden hoor!!!
20 februari 2003 – Kaiteriteri – Punakaiki – 327km
De tijd vliegt volgende dag verder gegaan voor een lange rit. Deze keer door het binnenland naar de Westkust. Het weer was mooi al kwamen er telkens wel even wat wolken aan. Later hebben wij ook nog wat buitjes gehad. De route ging door schitterende valleien met talrijke wijngaarden en fruitgaarden. Ook zag je soms hazelnoot- en walnootbomen. Onzettend groen met mooie bergen. De eerste bergen met sneeuw kregen wij ook al snel in zicht. Gert en Tiny, de wijnroute kan hier ook gereden gaan worden als jullie Zuid-Afrika leeggedronken hebben. Wij hebben ze al gewaarschuwd en ze houden rekening met de aankomende oogst.
Tussendoor zijn wij ook nog in Cape Foulwind (heeeeel veeeeel wind) geweest bij een zeehondencolonie. Hier lagen wel 100 stuks op de rotsen aan zee. Hier ook een schitterende branding want wij waren hier immers aan de beruchte westkust van Nieuw Zeeland, de Abel Tasman zee. Abel Tasman was een Nederlandse ontdekkingsreiziger die in 1642 hier voor anker is gegaan (dus niet eens aan land). Gelukkig is er wel een zee en park naar hem genoemd anders was het wel heel erg sneu!! James Cook is de eigenlijke Engelse ontdekker van Nieuw Zeeland in 1770. Vandaar dat het een Engelse kolonie is geworden en nog steeds onder Engels bestuur staat. Wat een lange dag!!! Maar veel gezien en weer genoten. Eind van de dag ging het echt stormen en regenen!!! Hozen, hagelstenen enz. enz. Wij stonden op een camping langs het strand en stonden te schudden op onze 4 wieltjes. Maar niet omgevallen. Gordijntjes dicht, kaarsje aan en Harry genoot van de regen op ons dak. Nu leek het net of hij weer net als vroeger in zijn tentje zat. Lekker praten als je zo alles bij de hand hebt!!!! Nu kan je lekker naar de plee zonder het zeikweer in te gaan!!! Hebben wij al wat verteld van de schapen!!!DUIZENDEN!!!!. Als ze net geschoren zijn lijken het wel witte stippen in een dor landschap. Helemaal wit zijn ze nog. Wel heel leuk om te zien.
21 februrai 2003 – Punakaiki – Frans Jozef – 221km
Vandaag zijn wij in het plaatsje Frans Jozef aangekomen. Vanmorgen eerst nog even de Pancake Rocks bezocht. Een rotsformatie aan zee die net op een stapel Jagershuys pannenkoeken lijken. Wat een enorme natuur en dan het geweld van de zee erbij!!! Het weer zag er eerst nog even dreigend uit maar de zon ging schijnen en dat doet hij nu nog steeds. Hele mooie kustroute naar het zuiden toe. Telkens weer anders. Wij komen trouwens heeel veeel fietsers tegen en Harry krijgt alweer de kriebels!!! Maar nu eerst luxe met de camper. Het eerste deel leek subtropisch met heel veel varens en jucca’s en palmbomen. Omdat het soms veel regent met hoge temperatuur blijft het hier uitermate groen. Lekkere koffiestops gemaakt, langs mooie meren gekomen en op de achtergrond de hoge bergen met besneeuwde toppen. Geweldig dus!!! Wij hebben net een IMAX groot beeldscherm film bekeken van de omgeving hier. Vooral het uitzicht bovenop de FOX en Frans Jozef gletsjers. Super! Hier zijn ook de Abel Tasman en de Mount Cook in de buurt. De hoogste berg van Nieuw Zeeland (Voor de filmers - de film Vertical Limits - is hier ook opgenomen.) Dit was een voorproefje op...........MORGEN. Ella wil graag als het helder weer blijft morgen met de helicopter een rondvlucht van 40minuten maken naar de 4 toppen zoals boven (+ gletsjers) Dit is spectaculair!!!!! Ook maak je dan een landing op een van de gletsjers. Ella?????? en waar blijft Harry dan zullen jullie je afvragen? Nou, die is nog moed aan het verzamelen!!! Zal hij wel of zal hij niet. Spannend dus ....wordt vervolgd.....Nu gaan wij een camping opzoeken en ons lekker installeren en ons potje weer koken. Ja, wij zijn soms net Henny en Henny. De afwas, opruimen enz. enz. Niet elke keer weer een schoon kopje of bord pakken. Wij hebben tenslotte geen afwasmachine tot onze beschikking. Maar wel gezellig zo samen in de keuken.
Vroeg opgestaan om met de ferry in ca. 3 uur naar het Zuidereiland over te varen. Deze overtocht hadden we we vooraf al geboekt omdat wij percé deze dag wilden oversteken. Eerst voeren we door een open stuk water en daarna door de Malbourough Sound (= fjord) Wat een natuur!!!!! Bij het verlaten van de ferry meteen een mooie route genomen langs het water - Queens Charlotte Drive. Langs schitterende baaien met blauw/groen water en heel veel groene varens enz. enz. Een soort bounty gevoel krijg je een beetje. Het was ontzettend slingeren en heeeel veel hoogte verschillen. Dus je rijdt maar niet zo maar een stuk verder. Een mooie overnachtingsplek aan het water opgezocht. Wij keken vanuit de camper (ca. 10m) vanaf de waterkant zo de baai in. Het stormde soms lekker maar de zon scheen volop.
18 februari 2003 - Mamorangi Bay – Kaiteriteri – 162km
Vandaag naar het Abel Tasmanpark gereden. We genieten steeds heel veel onderweg van de geweldige natuur!!! Maar wat een bochten en heuvels elke keer. Even wat leuks tussendoor: Normale snelheid binnen bebouwde kom is 50km per uur. Daarna kan je op alle wegen max. 100km per uur rijden. Dat staat ook elke keer weer netjes aangegeven. Ook op de wegen waar binnen elke 20m een scherpe bocht is met een stijgingspercentage van soms wel 15% In de bocht staat soms netjes met welke snelheid je de bocht kan nemen (25km) direct gevolgd door weer 100km!!! Als wij dat zouden rijden dan kunnen ze wel heeel veel kruisjes langs de weg zetten want dan kan je ons van de bergwand af schrapen of uit het ravijn plukken. Maar wij zijn verstandig en volgen gewoon ons gevoel. (trouwens naar boven gaat de camper ook niet echt snel). Wij zijn die dag aangekomen in Kaiteriteri. Een kleine baai met goudgele stranden (Golden Bay) en een diep blauw/groene zee. Camping direct aan zee dus meteen naar het strand gegaan en we besloten hier nog maar een extra dag aan vast te plakken.
19 februari 2003 – Kaiteriteri – rustdag
Helaas was de volgende dag niet het weer waar wij op gerekend hadden. Wel zonnig maar een behoorlijke wind. Dus ook wel frisjes - geen badpakken weer. Maar wel lekker luieren, uitslapen en koffiedrinken. En toen........jawel, hij is uitgeslapen....wie???? De fiets natuurlijk!!! die had al een week voor Jan L..... in een bedje gelegen zonder dat er naar om gekeken werd. En dat kon niet. Dus Harry (niet te lang) op de fiets geklommen om lekker een rondje te fietsen in de mountains. Ella lekker in een stoel buiten met een boek en dat was genieten............tot de eerste regendruppels gingen vallen. Voor Ella geen probleem want het lezen kon ook in de camper binnen. Maar Harry kwam zeiknat terug!!!! Arme ziel - moest ook nog weer opgewarmd worden. Maar het ging wel lekker en de energie die hij eigenlijk de laatste week nog niet had en net een beetje terugkwam had hij zoals beloofd niet opgebruikt. Ja, je moet hem wel in de gaten houden hoor!!!
20 februari 2003 – Kaiteriteri – Punakaiki – 327km
De tijd vliegt volgende dag verder gegaan voor een lange rit. Deze keer door het binnenland naar de Westkust. Het weer was mooi al kwamen er telkens wel even wat wolken aan. Later hebben wij ook nog wat buitjes gehad. De route ging door schitterende valleien met talrijke wijngaarden en fruitgaarden. Ook zag je soms hazelnoot- en walnootbomen. Onzettend groen met mooie bergen. De eerste bergen met sneeuw kregen wij ook al snel in zicht. Gert en Tiny, de wijnroute kan hier ook gereden gaan worden als jullie Zuid-Afrika leeggedronken hebben. Wij hebben ze al gewaarschuwd en ze houden rekening met de aankomende oogst.
Tussendoor zijn wij ook nog in Cape Foulwind (heeeeel veeeeel wind) geweest bij een zeehondencolonie. Hier lagen wel 100 stuks op de rotsen aan zee. Hier ook een schitterende branding want wij waren hier immers aan de beruchte westkust van Nieuw Zeeland, de Abel Tasman zee. Abel Tasman was een Nederlandse ontdekkingsreiziger die in 1642 hier voor anker is gegaan (dus niet eens aan land). Gelukkig is er wel een zee en park naar hem genoemd anders was het wel heel erg sneu!! James Cook is de eigenlijke Engelse ontdekker van Nieuw Zeeland in 1770. Vandaar dat het een Engelse kolonie is geworden en nog steeds onder Engels bestuur staat. Wat een lange dag!!! Maar veel gezien en weer genoten. Eind van de dag ging het echt stormen en regenen!!! Hozen, hagelstenen enz. enz. Wij stonden op een camping langs het strand en stonden te schudden op onze 4 wieltjes. Maar niet omgevallen. Gordijntjes dicht, kaarsje aan en Harry genoot van de regen op ons dak. Nu leek het net of hij weer net als vroeger in zijn tentje zat. Lekker praten als je zo alles bij de hand hebt!!!! Nu kan je lekker naar de plee zonder het zeikweer in te gaan!!! Hebben wij al wat verteld van de schapen!!!DUIZENDEN!!!!. Als ze net geschoren zijn lijken het wel witte stippen in een dor landschap. Helemaal wit zijn ze nog. Wel heel leuk om te zien.
21 februrai 2003 – Punakaiki – Frans Jozef – 221km
Vandaag zijn wij in het plaatsje Frans Jozef aangekomen. Vanmorgen eerst nog even de Pancake Rocks bezocht. Een rotsformatie aan zee die net op een stapel Jagershuys pannenkoeken lijken. Wat een enorme natuur en dan het geweld van de zee erbij!!! Het weer zag er eerst nog even dreigend uit maar de zon ging schijnen en dat doet hij nu nog steeds. Hele mooie kustroute naar het zuiden toe. Telkens weer anders. Wij komen trouwens heeel veeel fietsers tegen en Harry krijgt alweer de kriebels!!! Maar nu eerst luxe met de camper. Het eerste deel leek subtropisch met heel veel varens en jucca’s en palmbomen. Omdat het soms veel regent met hoge temperatuur blijft het hier uitermate groen. Lekkere koffiestops gemaakt, langs mooie meren gekomen en op de achtergrond de hoge bergen met besneeuwde toppen. Geweldig dus!!! Wij hebben net een IMAX groot beeldscherm film bekeken van de omgeving hier. Vooral het uitzicht bovenop de FOX en Frans Jozef gletsjers. Super! Hier zijn ook de Abel Tasman en de Mount Cook in de buurt. De hoogste berg van Nieuw Zeeland (Voor de filmers - de film Vertical Limits - is hier ook opgenomen.) Dit was een voorproefje op...........MORGEN. Ella wil graag als het helder weer blijft morgen met de helicopter een rondvlucht van 40minuten maken naar de 4 toppen zoals boven (+ gletsjers) Dit is spectaculair!!!!! Ook maak je dan een landing op een van de gletsjers. Ella?????? en waar blijft Harry dan zullen jullie je afvragen? Nou, die is nog moed aan het verzamelen!!! Zal hij wel of zal hij niet. Spannend dus ....wordt vervolgd.....Nu gaan wij een camping opzoeken en ons lekker installeren en ons potje weer koken. Ja, wij zijn soms net Henny en Henny. De afwas, opruimen enz. enz. Niet elke keer weer een schoon kopje of bord pakken. Wij hebben tenslotte geen afwasmachine tot onze beschikking. Maar wel gezellig zo samen in de keuken.
22 februari 2003 – Frans Jozef – rustdag
Gisteren was de grote HAMVRAAG of Harry morgen met mij mee zou gaan vliegen in de helicopter!!! En wat denken jullie???? Helaas....NEE DUS. Na bijna een slapeloze nacht....toch besloten niet te gaan. Hij was bang dat hij niet naar buiten zou durven kijken en met dichte ogen zou zitten inn plaats van het mooie landschap te genieten. En dat is echt zonde van het geld want het is niet echt een goedkoop tripje. Maar Ikke (Ella) heb het wel gedaan. Een vlucht van 40 minuten over de beroemde gletsjers Fox en Glacier. Ontzettend mooi en zo indrukwekkend. Wat een hoogte en wat een sneeuwmassa. Niet te geloven. Je voelt je ontzettend nietig en klein daar in de ruimte. Je kon echt alles fantastisch overzien en het uitzicht was fabelachtig. Ook een landing op de sneeuw gemaakt. Heel veel foto's gemaakt om Harry te laten zien. Mooi Mooi Mooi. Niet te beschrijven gewoon. Het weer was ook fantastisch!!! Blauwe lucht zonder een enkel wolkje. Kon niet beter. Dit was echt kicken!!!!! Na terugkomst heb ik de hele middag nagenoten en heeft Harry zijn bike uit bed gehaald om heerlijk te gaan fietsen (2e keer). Dat kon hier geweldig. Alleen maar bergen en ook nog naar de voet van de Frans Josef Glacier gegaan, deels verhard en deels onverhard. HIj genoot hier ook weer super van. Het gaat nu goed met hem. Wisten jullie eigenlijk dat deze gletsjers de enige ter wereld zijn die zo dicht bij de zee liggen? Nu nog op ca. 12km. Vroeger helemaaL tot de zee. Hiertussen zit nu een rainforest wat een heel apart beeld geeft van de natuur. Tussen de palmen door kijk je zo naar de sneeuw. Prachtig gewoon.
23 februari 2003 – Frans Jozef – Makarora – 246km
De volgende dag ook weer prachtig weer, zijn wij via Lake Matheson naar Makaroa gereden. Vanmorgen eerst een wandeling van 1,5 uur rond dit beroemde meer gemaakt. Bij helder weer en geen wind zie je de spiegeling van de Mount Cook en Mount Tasman in het water. Alleen een paar wolkjes voor de Mount Cook maar verder geweldig. Wat een natuur hier ook weer. Rondom het meer alleen maar rainforest. Enorm grote varens, hoge bomen mooi mooi mooi!!!! Daarna een kort afscheid van de Westkust want via de Haast Pass het binnenland weer in. Niet echt haast hebben want het is weer goed klimmen geblazen. Hier zaten wij direct weer in een geheel ander landschap. Net na de pas kreeg je droog land, met meer naaldbossen en heel veel schapen. Na een lange, mooie dag lekker een camping opgezocht en het ons weer gezellig gemaakt.Dit is trouwens ook nog een gebied waar je weinig plaatsen tegenkomt. Het laatste plaatsje was 80km terug en het volgende 50km verder.
24 februari 2003 – Makarora – Queenstown – 184km
Opnieuw zonnig en strakblauw, zijn wij op weg gegaan naar Queenstown. Vroeg in de ochtend is het nog een beetje frisjes maar als de zon wat hoger staat wordt het lekker warm, maar niet echt superheet. Precies goed. Vandaag kwamen wij door een gebied met heel veel meren - het deel Otago. Mooie bergen, blauwe meren, weer een heel ander landschap. Deze meren zijn soms wel 300m diep en 190km2. Fantastisch weer. Hier heb je ook weer bergen in diverse bruintinten, dor grasland en heel veel rotsen met diepe ravijnen!!! Mooi, Mooi - het blijft wel afgezaagd of niet??? Via Wanaka (leuke skiplaats) en Arrowtown (vroegere goudstad) door een heel apart landschap. Ook nog even een stop gemaakt bij de eerste bungy-jump brug waar het allemaal begonnen is. Dit was er maar een van 43m maar wel in een spectaculair ravijn. Queenstown: een stad waar je van alles kan doen. Alles wat extreem of super extreem is - je kan het zo gek niet bedenken. Maar heel veel......in de lucht. Dus niet echt iets voor ons. Alles kost hier ook nog een smak geld als je alles wilt doen. Eerst eens lekker rondgekeken en een leuk camping gezocht want hier blijven we een paar dagen.
25 februari 2003 – Queenstown – rustdag - 32km
Weer: blauw en zonnig - strakblauw en zonnig enz. enz. Dit is hier echt uniek!!! Op onze "rustdag" zijn wij met de camper naar de piek van de Coronet gereden. Een hele steile berg waar in de winter op de skies gestaan kan worden. Heftig omhoog gaan. Ook kan je hier de berg af springen met een deltavlieger. Voor ons dus niets. Maar een geweldig uitzicht op de bergen rondom ons: de Remarkebles. Schitterende kleuren. Net of het niet echt is wat je allemaal ziet. Hier hebben wij een hele mooie plek gevonden en is Ella daar in het zonnetje een boek gaan lezen. En Harry???? Rustdag???? Nee, natuurlijk niet. Hier heb je de spectaculaire Skippers Canyon. Alleen voor 4WD en mountainbikes. Verschrikkelijk steil en smalle randjes langs heeeele diepe ravijnen zonder vangrail. Hier in dit isolate landschap is ook Lord of the Rings deels opgenomen. Hier was ook een bungybrug op 102m hoogte waar Harry wel even op gestaan heeft. Waaghalzen springen zo de diepte van het ravijn in. Wie durf? Nou niet veel mensen. In deze canyon moet je eerst heftig afdalen de kloof in en daarna natuurlijk er ook weer uit. Dat was behoorlijk afzien in de hitte!!! Maar volgens Harry de moeite waard. Hij was wel kapot toen hij aankwam!!! Maar geweldig genoten zonder gevolgen.
26 februari 2003 Queenstown – rustdag
Vanmorgen zijn wij om 6.45 uur opgehaald om met een toerbus (excursie) naar Milford Sound te gaan. Daar hebben wij een cruise gemaakt en toen weer terug. Totaal 600km in 12,5 uur. Dus dit was een aardig dagje zou ik zeggen. Maar: dit is echt de overtreffende trap van mooi en uniek. Ook hier is het landschap weer totaal anders!!! Gigantische ravijnen met bergen/rotsen. Soms krijg je een uitgerekte nek van het omhoogkijken naar de rand. Sensationeel. Dit komt ook nog door het weer. Bijna altijd regent het hier - wel 6000mm per jaar - maar wij hadden jawel: strakblauwe lucht en heeeeel veel zon. Een beetje zoals de fjorden van Noorwegen. In de Milford Sound een boottocht door het fjord gemaakt en daar de beroemde Bowen Fall en de Mitre Peak (1692m) te zien. Zelfs de speelse zeehondjes ontbraken niet! Een dag om in te lijsten!
Gisteren was de grote HAMVRAAG of Harry morgen met mij mee zou gaan vliegen in de helicopter!!! En wat denken jullie???? Helaas....NEE DUS. Na bijna een slapeloze nacht....toch besloten niet te gaan. Hij was bang dat hij niet naar buiten zou durven kijken en met dichte ogen zou zitten inn plaats van het mooie landschap te genieten. En dat is echt zonde van het geld want het is niet echt een goedkoop tripje. Maar Ikke (Ella) heb het wel gedaan. Een vlucht van 40 minuten over de beroemde gletsjers Fox en Glacier. Ontzettend mooi en zo indrukwekkend. Wat een hoogte en wat een sneeuwmassa. Niet te geloven. Je voelt je ontzettend nietig en klein daar in de ruimte. Je kon echt alles fantastisch overzien en het uitzicht was fabelachtig. Ook een landing op de sneeuw gemaakt. Heel veel foto's gemaakt om Harry te laten zien. Mooi Mooi Mooi. Niet te beschrijven gewoon. Het weer was ook fantastisch!!! Blauwe lucht zonder een enkel wolkje. Kon niet beter. Dit was echt kicken!!!!! Na terugkomst heb ik de hele middag nagenoten en heeft Harry zijn bike uit bed gehaald om heerlijk te gaan fietsen (2e keer). Dat kon hier geweldig. Alleen maar bergen en ook nog naar de voet van de Frans Josef Glacier gegaan, deels verhard en deels onverhard. HIj genoot hier ook weer super van. Het gaat nu goed met hem. Wisten jullie eigenlijk dat deze gletsjers de enige ter wereld zijn die zo dicht bij de zee liggen? Nu nog op ca. 12km. Vroeger helemaaL tot de zee. Hiertussen zit nu een rainforest wat een heel apart beeld geeft van de natuur. Tussen de palmen door kijk je zo naar de sneeuw. Prachtig gewoon.
23 februari 2003 – Frans Jozef – Makarora – 246km
De volgende dag ook weer prachtig weer, zijn wij via Lake Matheson naar Makaroa gereden. Vanmorgen eerst een wandeling van 1,5 uur rond dit beroemde meer gemaakt. Bij helder weer en geen wind zie je de spiegeling van de Mount Cook en Mount Tasman in het water. Alleen een paar wolkjes voor de Mount Cook maar verder geweldig. Wat een natuur hier ook weer. Rondom het meer alleen maar rainforest. Enorm grote varens, hoge bomen mooi mooi mooi!!!! Daarna een kort afscheid van de Westkust want via de Haast Pass het binnenland weer in. Niet echt haast hebben want het is weer goed klimmen geblazen. Hier zaten wij direct weer in een geheel ander landschap. Net na de pas kreeg je droog land, met meer naaldbossen en heel veel schapen. Na een lange, mooie dag lekker een camping opgezocht en het ons weer gezellig gemaakt.Dit is trouwens ook nog een gebied waar je weinig plaatsen tegenkomt. Het laatste plaatsje was 80km terug en het volgende 50km verder.
24 februari 2003 – Makarora – Queenstown – 184km
Opnieuw zonnig en strakblauw, zijn wij op weg gegaan naar Queenstown. Vroeg in de ochtend is het nog een beetje frisjes maar als de zon wat hoger staat wordt het lekker warm, maar niet echt superheet. Precies goed. Vandaag kwamen wij door een gebied met heel veel meren - het deel Otago. Mooie bergen, blauwe meren, weer een heel ander landschap. Deze meren zijn soms wel 300m diep en 190km2. Fantastisch weer. Hier heb je ook weer bergen in diverse bruintinten, dor grasland en heel veel rotsen met diepe ravijnen!!! Mooi, Mooi - het blijft wel afgezaagd of niet??? Via Wanaka (leuke skiplaats) en Arrowtown (vroegere goudstad) door een heel apart landschap. Ook nog even een stop gemaakt bij de eerste bungy-jump brug waar het allemaal begonnen is. Dit was er maar een van 43m maar wel in een spectaculair ravijn. Queenstown: een stad waar je van alles kan doen. Alles wat extreem of super extreem is - je kan het zo gek niet bedenken. Maar heel veel......in de lucht. Dus niet echt iets voor ons. Alles kost hier ook nog een smak geld als je alles wilt doen. Eerst eens lekker rondgekeken en een leuk camping gezocht want hier blijven we een paar dagen.
25 februari 2003 – Queenstown – rustdag - 32km
Weer: blauw en zonnig - strakblauw en zonnig enz. enz. Dit is hier echt uniek!!! Op onze "rustdag" zijn wij met de camper naar de piek van de Coronet gereden. Een hele steile berg waar in de winter op de skies gestaan kan worden. Heftig omhoog gaan. Ook kan je hier de berg af springen met een deltavlieger. Voor ons dus niets. Maar een geweldig uitzicht op de bergen rondom ons: de Remarkebles. Schitterende kleuren. Net of het niet echt is wat je allemaal ziet. Hier hebben wij een hele mooie plek gevonden en is Ella daar in het zonnetje een boek gaan lezen. En Harry???? Rustdag???? Nee, natuurlijk niet. Hier heb je de spectaculaire Skippers Canyon. Alleen voor 4WD en mountainbikes. Verschrikkelijk steil en smalle randjes langs heeeele diepe ravijnen zonder vangrail. Hier in dit isolate landschap is ook Lord of the Rings deels opgenomen. Hier was ook een bungybrug op 102m hoogte waar Harry wel even op gestaan heeft. Waaghalzen springen zo de diepte van het ravijn in. Wie durf? Nou niet veel mensen. In deze canyon moet je eerst heftig afdalen de kloof in en daarna natuurlijk er ook weer uit. Dat was behoorlijk afzien in de hitte!!! Maar volgens Harry de moeite waard. Hij was wel kapot toen hij aankwam!!! Maar geweldig genoten zonder gevolgen.
26 februari 2003 Queenstown – rustdag
Vanmorgen zijn wij om 6.45 uur opgehaald om met een toerbus (excursie) naar Milford Sound te gaan. Daar hebben wij een cruise gemaakt en toen weer terug. Totaal 600km in 12,5 uur. Dus dit was een aardig dagje zou ik zeggen. Maar: dit is echt de overtreffende trap van mooi en uniek. Ook hier is het landschap weer totaal anders!!! Gigantische ravijnen met bergen/rotsen. Soms krijg je een uitgerekte nek van het omhoogkijken naar de rand. Sensationeel. Dit komt ook nog door het weer. Bijna altijd regent het hier - wel 6000mm per jaar - maar wij hadden jawel: strakblauwe lucht en heeeeel veel zon. Een beetje zoals de fjorden van Noorwegen. In de Milford Sound een boottocht door het fjord gemaakt en daar de beroemde Bowen Fall en de Mitre Peak (1692m) te zien. Zelfs de speelse zeehondjes ontbraken niet! Een dag om in te lijsten!
27 februari 2003 – Queenstown – Invercargill – 199km
Vroeg vanuit Queenstown vertrokken richting Invergargill. Dit is eigenlijk een route direct naar het meest zuidelijke puntje van het Zuidereiland. Lager komen wij niet. Vanaf hier is het nog "maar" 5000km tot aan Antartica. Een wipje dus. De route ging weer zoals wij de laatste weken dagelijks gewend zijn. Bij het opstaan strakblauwe lucht met een heerlijk zonnetje. Temperatuur? Ca. 21-26 grd. Niet verkeerd. Langzaam de bergen verlaten vandaag. Jammer! Het was hier zo ontzettend mooi!!! Na de bergen begon het landschap een beetje glooiend te worden. Je komt nu echt bijna niemand meer tegen. Wat een verlatenheid en
wat een SCHAPEN!!!! Duizenden!!!! Soms lachen wij ons slap om de aantallen!!! Zullen ze hier de schaapjes op het droge hebben? Nou, aan de soorten huizen te zien wel. Gigantisch grote huizen hier en daar, maar wel in de middle off nowhere!! In het begin van de middag waren wij al in Invercargill. Lekker rondgelopen.
Niet echt een superstad maar er zitten veel landbouwverkooppunten hier. Dus terrasje pakken in de zon. Ook niet echt verkeerd. Wij hebben zelfs effe lekker cultureel gedaan!!! Is ook wel eens nodig. Een museum bezocht waar e.e.a. te zien was over de Roaring 40. Dit is een bekend oceaangebied tussen Nieuw Zeeland en Antartica waar het heel erg kan spoken.
28 februari 2003 – Invercargill – Kaka Point – 203km
De volgende dag...............kijken wij uit het raam...........helemaal bewolkt????!!!! Nee toch!!! Maar dat was gelukkig zeemist, die na 1 uurtje weer weg was en toen hadden wij weer.....strakblauwe lucht. Vandaag een groot deel van de zgn. Southern Scenic Route gereden. Dit is een route helemaal onder langs het Zuidereiland o.a. door de Catlins. Ja, nu ga je het toch weer horen: MOOI, MOOI enz. enz. Toch ook weer heel anders dan wij tot nu toe gehad hebben. Toch niet te geloven? Eerst licht glooiend en langzaam naar zee toe ook mooie kliffen en baaien met goudgele stranden, hoge golven, en heel veel wind.Maar schitterend allemaal. Een kleine greep uit deze dag: Als eerste een baai bij een oude vuurtoren waar aan het strand een heeeeleee grote zeeleeuw op ons lag te wachten. Op ca. 5m afstand (dichterbij durfden wij niet - ze kunnen ook bijten) hebben wij van dit beest genoten. Zomaar in het wild!!! Niet te geloven. Er stond ook nog een eenzaam pinquintje aan het strand. Daarna naar een versteend oerbos geweest waar je alleen bij eb kon bezoeken. De fossielen van dit bos is 170 miljoen jaar oud! Het was heel apart. In een baai verderop waren wat Hector dolfijnen aan het zwemmen. Echt weer zo'n blauwe baai met witte stranden en dan die beesten in de branding. Trouwens het grootste deel van de route hebben wij geoefend voor Parijs-Dakar. Heel veel onverhard. Alleen de snelheid hadden wij nog niet voldoende te pakken. Dan pas besef je hoe hard het in zo'n rally gaat. Wij hebben maar gewoon gedaan want wij hobbelde al behoorlijk door elkaar. En dan al dat stof!!! Maar wederom de moeite waard!!! Onze camping in Kaka Point. Heerlijk uitgerust en om ca. 18.30 naar Nugget Point gegaan (weer onverhard - 9km) heel steil een erg smalle klip omhoog. Een schitterend uitkijkpunt waar heel veel vogels en zeeleeuwen waren. Heel veel wind maar wel genoten. Het leek hier het einde van de wereld wel. Heel onwerkelijk allemaal. Zowel links als rechts steil naar beneden de zee met de rotsen!!!! Toen een stukje afgedaald om de "aankomst" van zeldzame geeloog pinguins te zien vanuit zee.Dit is echt uniek. Na even wachten in een speciaal hutje, kwamen ze tegen schemer uit zee stappen. Helaas niet zo veel maar het was prachtig om dit een keer in het echhiieee te zien!! Weer een nieuwe belevenis.In het bijna donker naar onze camping toe.
1 maart 2003 – Kaka Point – Dunedin – 97km
Vandaag een korte rit van 1,5 uur naar Dunedin. Dit is een typische schotse stad. Op de camping hebben wij eerst even goed voor Henny en Henny gespeeld. Binnen zag het er echt niet meer uit na gisteren. Ja, zelfs in de vakantie moet dat soms even!!! Het weer was schitterend dus kon alles even naar buiten.
‘s Middags op de bus gestapt naar het centrum. Daar heel veel terrasjes gepakt met veel cappuccino’s en tussendoor lekkere wandelingen gemaakt langs heel veel mooie panden inclusief het mooiste pand van Nieuw Zeeland. Het treinstation. Dit is werkelijk uniek qua architectuur. Heel veel mooie oude panden zie je hier trouwens. Wat is oud - voor hier wel!!! Ca. 1850 tot 1920 is hier oud. Maar wel mooi onderhouden. Dunedin is trouwens Keltisch voor Edinburg. Voor Ella was het een moeilijke dag. Zij (ikke) zat niet lekker in haar vel omdat het vandaag de sterfdag van Pa was. Ondanks dat het al weer 5 jaar geleden is blijft het nog steeds moeilijk op deze dag. Vaak denken wij wel als wij hier rijden dat Pa dit ook allemaal schitterend gevonden zou hebben. Dit was ook precies wat voor hem geweest. Helaas is het niet anders maar dat houd voor ons wel in om de dingen te doen die je graag wilt doen en niet alles uit te stellen.
2 maart 2003 – Dunedin – Portobello – 57km
Dan eindelijk weer de camper in! Je gelooft het niet maar ineens zaten wij in de mist en de laaghangende bewolking waar wij deze dag niet meer uitgekomen zijn!!! Wij zijn naar het schiereiland Otago gegaan. Dit ligt maar 50km achter Dunedin. Wel weer behoorlijk heuvelachtig en een verschrikkelijke smalle weg direct langs het water. En bij direct bedoel ik ca. 1m. En dat was Ella haar hobby niet!!! Want wij reden (links) dus er strak langs!!!! Opvliegers krijg je daarvan!!!! Een klein beetje cultureel gedaan en het enige kasteel van Nieuw Zeeland bezocht. Larnach Castle bovenop een heuvel van 300m met normaal gesproken een schitterend uitzicht over de baai maar nu dus noppes!!! Ach, eigenlijk hoorde dit wel bij deze entourage. Een beetje mystiek allemaal. Alles gehuld in nevelen. Nog net geen spoken. Het kasteel was natuurlijk niet te vergelijken met die in Schotland (Europa) maar voor de Nieuw Zeelanders is dit uniek. In dit deel wonen heel veel schotten en ook veel plaatsen en straten metSschotse namen. Einde middag naar een pinguinkolonie geweest van de Yellow Eye pinguin. Dit was weer geweldig. In een natuurreservaat waren gangen gegraven waar je zelf doorheen kon lopen (gecamoufleerd) om daardoor heel dicht bij de plekken te komen waar de pinquins waren. Wat een koppies hebben ze. Ook nog een baby-pinguin op ca. 1m afstand kunnen benaderen!Ook kwam er nog één uit zee stappen. Je weet niet wat je ziet. Wat een gewaggel!! Dit is 1 van de 18 soorten die er zijn op de wereld. Ze blijven hun hele leven op dezelfde plaats wonen. Niet zoals wij dus. Zij gaan max. 20km de zee in om te vissen.Ook lagen er nog een behoorlijk aantal zeehonden op het strand en in de duinen. Ze zwommen ook nog in de branding. Prachtig om te zien. Het weer was trouwens weer opgeklaard. Geen zon maar wel goed weer.
3 maart 2003 – Portobello – Christchurch – 382km
Na een nacht met heeeel veeeeel wind en regen was het na het ontbijt ineens weer blauw en zonnig. Dat kan hier dus binnen een half uur!!! Wel nog heel veel wind gehad vandaag. Het eerste stuk was erg mooi, flinke heuvels en in de verte behoorlijke bergen! Ook de Mouraki Boulders bezocht. Die liggen op het strand langs de kust. Dit zijn hele grote ronde stenen van ca. 5m doorsnee en het is net of zij daar niet thuis horen of gewoon neergegooid zijn. Heel apart. Daarna voor het eerst een wat saai landschap langs de route gehad. Met heeeeel veel wind. En dat hobbelhok van ons (3.40m hoog) vangt heel veel wind!!! Bah, niet leuk en ook behoorlijk warm. Na een lange rit neergestreken op een camping net buiten het centrum van Christchurch.
4 maart 2003 – Christchurch - rustdag
Na een beetje uitgeslapen te hebben zijn wij met de bus naar het centrum gegaan. Op dit moment zijn wij in de stad Christchurch (300.000 inwoners – 3 na grootste stad van NZ)) aan het bezichtigen. Precies goed weer ervoor! 24grd. en lekker zonnig. Terrasweer. Lekkere relaxte stad om heerlijk doorheen te slenteren. Veel mooie gebouwen en heeeel veel terrassen. Morgen gaan wij de hele dag - Harry is jarig - met de trein op en neer naar de Westkust (Greymount) Dit schijnt een van de mooiste trein-trajekten ter wereld te zijn want je gaat dwars door de Nieuw Zeelandse Alpen heen. Zijn benieuwd. Vanavond lekker samen Oudejaarsavond vieren in de camper. We genieten volop!
5 maart 2003 – Christchurch – treinreis vv Greymount
Op Harry zijn verjaardag heel vroeg opgestaan want wij hadden voor die dag een speciale treinreis Trans Alpine Express besproken. Eerst natuurlijk flink gezongen! Om 9.00 uur vertrokken voor een flinke treinreis van de Oostkust naar de Westkust. Start - Christchurch - aankomst Greymount. Deze tocht was 230km en duurde enkele reis ca. 4.5 uur. Maar..........echt de moeite waard!!!! Wat een uitzichten - dwars door de bergen heen en over de hoogste pas – de Arthur Pass. Soms heeeel langzaam over zeer hoge bruggen en zeer hoge ravijnen. Slik Slik als je naar beneden kijkt. Je kan op een soort open wagon buiten staan om spectaculaire foto's te maken. Wat een landschap weer!!! De sneeuw hoog op de toppen en natuurlijk....de blauwe lucht erbij!!! Wat een dag!!! En natuurlijk ook dezelfde weg weer terug. Maar geen houten kont hoor! Van elke minuut weer genoten. In Greymount hadden we 1,5 uur “vrije” tijd om onze benen te strekken en rond te wandelen. Na terugkomst in Christchurch nog even gewacht op de "visite". maar helaas, niemand is op komen dagen!!!! Is dat nou niet ontzettend sneu voor mijn mannetje???? Toen zijn wij zelfs heerlijk in de stad gaan eten en drinken! Een super verjaardag! Even over de mensen in deze stad (of land). Iedereen is hier zo vriendelijk! Daar kunnen wij wel wat van leren.
Een voorbeeld: Wij met de bus naar de stad toe. Vragen aan de chauffeur waar wij moesten zijn enz. enz. Hij uitgelegd en later zelfs een kaart erbij met plattegrond. Alles heel relaxt en iedereen gewoon wachten. En ook met iedereen een praatje maken. Hoe het gaat het ermee enz. enz. Zie je dat bij ons al??? Als de mensen de bus verlaten - ook gewoon jongelui - dan bedanken ze gewoon de chauffeur voor het rijden en wensen ze hem nog een fijne avond!!!! Thanks driver, have a good day!!! Zie je dat bij ons voor je?
Vroeg vanuit Queenstown vertrokken richting Invergargill. Dit is eigenlijk een route direct naar het meest zuidelijke puntje van het Zuidereiland. Lager komen wij niet. Vanaf hier is het nog "maar" 5000km tot aan Antartica. Een wipje dus. De route ging weer zoals wij de laatste weken dagelijks gewend zijn. Bij het opstaan strakblauwe lucht met een heerlijk zonnetje. Temperatuur? Ca. 21-26 grd. Niet verkeerd. Langzaam de bergen verlaten vandaag. Jammer! Het was hier zo ontzettend mooi!!! Na de bergen begon het landschap een beetje glooiend te worden. Je komt nu echt bijna niemand meer tegen. Wat een verlatenheid en
wat een SCHAPEN!!!! Duizenden!!!! Soms lachen wij ons slap om de aantallen!!! Zullen ze hier de schaapjes op het droge hebben? Nou, aan de soorten huizen te zien wel. Gigantisch grote huizen hier en daar, maar wel in de middle off nowhere!! In het begin van de middag waren wij al in Invercargill. Lekker rondgelopen.
Niet echt een superstad maar er zitten veel landbouwverkooppunten hier. Dus terrasje pakken in de zon. Ook niet echt verkeerd. Wij hebben zelfs effe lekker cultureel gedaan!!! Is ook wel eens nodig. Een museum bezocht waar e.e.a. te zien was over de Roaring 40. Dit is een bekend oceaangebied tussen Nieuw Zeeland en Antartica waar het heel erg kan spoken.
28 februari 2003 – Invercargill – Kaka Point – 203km
De volgende dag...............kijken wij uit het raam...........helemaal bewolkt????!!!! Nee toch!!! Maar dat was gelukkig zeemist, die na 1 uurtje weer weg was en toen hadden wij weer.....strakblauwe lucht. Vandaag een groot deel van de zgn. Southern Scenic Route gereden. Dit is een route helemaal onder langs het Zuidereiland o.a. door de Catlins. Ja, nu ga je het toch weer horen: MOOI, MOOI enz. enz. Toch ook weer heel anders dan wij tot nu toe gehad hebben. Toch niet te geloven? Eerst licht glooiend en langzaam naar zee toe ook mooie kliffen en baaien met goudgele stranden, hoge golven, en heel veel wind.Maar schitterend allemaal. Een kleine greep uit deze dag: Als eerste een baai bij een oude vuurtoren waar aan het strand een heeeeleee grote zeeleeuw op ons lag te wachten. Op ca. 5m afstand (dichterbij durfden wij niet - ze kunnen ook bijten) hebben wij van dit beest genoten. Zomaar in het wild!!! Niet te geloven. Er stond ook nog een eenzaam pinquintje aan het strand. Daarna naar een versteend oerbos geweest waar je alleen bij eb kon bezoeken. De fossielen van dit bos is 170 miljoen jaar oud! Het was heel apart. In een baai verderop waren wat Hector dolfijnen aan het zwemmen. Echt weer zo'n blauwe baai met witte stranden en dan die beesten in de branding. Trouwens het grootste deel van de route hebben wij geoefend voor Parijs-Dakar. Heel veel onverhard. Alleen de snelheid hadden wij nog niet voldoende te pakken. Dan pas besef je hoe hard het in zo'n rally gaat. Wij hebben maar gewoon gedaan want wij hobbelde al behoorlijk door elkaar. En dan al dat stof!!! Maar wederom de moeite waard!!! Onze camping in Kaka Point. Heerlijk uitgerust en om ca. 18.30 naar Nugget Point gegaan (weer onverhard - 9km) heel steil een erg smalle klip omhoog. Een schitterend uitkijkpunt waar heel veel vogels en zeeleeuwen waren. Heel veel wind maar wel genoten. Het leek hier het einde van de wereld wel. Heel onwerkelijk allemaal. Zowel links als rechts steil naar beneden de zee met de rotsen!!!! Toen een stukje afgedaald om de "aankomst" van zeldzame geeloog pinguins te zien vanuit zee.Dit is echt uniek. Na even wachten in een speciaal hutje, kwamen ze tegen schemer uit zee stappen. Helaas niet zo veel maar het was prachtig om dit een keer in het echhiieee te zien!! Weer een nieuwe belevenis.In het bijna donker naar onze camping toe.
1 maart 2003 – Kaka Point – Dunedin – 97km
Vandaag een korte rit van 1,5 uur naar Dunedin. Dit is een typische schotse stad. Op de camping hebben wij eerst even goed voor Henny en Henny gespeeld. Binnen zag het er echt niet meer uit na gisteren. Ja, zelfs in de vakantie moet dat soms even!!! Het weer was schitterend dus kon alles even naar buiten.
‘s Middags op de bus gestapt naar het centrum. Daar heel veel terrasjes gepakt met veel cappuccino’s en tussendoor lekkere wandelingen gemaakt langs heel veel mooie panden inclusief het mooiste pand van Nieuw Zeeland. Het treinstation. Dit is werkelijk uniek qua architectuur. Heel veel mooie oude panden zie je hier trouwens. Wat is oud - voor hier wel!!! Ca. 1850 tot 1920 is hier oud. Maar wel mooi onderhouden. Dunedin is trouwens Keltisch voor Edinburg. Voor Ella was het een moeilijke dag. Zij (ikke) zat niet lekker in haar vel omdat het vandaag de sterfdag van Pa was. Ondanks dat het al weer 5 jaar geleden is blijft het nog steeds moeilijk op deze dag. Vaak denken wij wel als wij hier rijden dat Pa dit ook allemaal schitterend gevonden zou hebben. Dit was ook precies wat voor hem geweest. Helaas is het niet anders maar dat houd voor ons wel in om de dingen te doen die je graag wilt doen en niet alles uit te stellen.
2 maart 2003 – Dunedin – Portobello – 57km
Dan eindelijk weer de camper in! Je gelooft het niet maar ineens zaten wij in de mist en de laaghangende bewolking waar wij deze dag niet meer uitgekomen zijn!!! Wij zijn naar het schiereiland Otago gegaan. Dit ligt maar 50km achter Dunedin. Wel weer behoorlijk heuvelachtig en een verschrikkelijke smalle weg direct langs het water. En bij direct bedoel ik ca. 1m. En dat was Ella haar hobby niet!!! Want wij reden (links) dus er strak langs!!!! Opvliegers krijg je daarvan!!!! Een klein beetje cultureel gedaan en het enige kasteel van Nieuw Zeeland bezocht. Larnach Castle bovenop een heuvel van 300m met normaal gesproken een schitterend uitzicht over de baai maar nu dus noppes!!! Ach, eigenlijk hoorde dit wel bij deze entourage. Een beetje mystiek allemaal. Alles gehuld in nevelen. Nog net geen spoken. Het kasteel was natuurlijk niet te vergelijken met die in Schotland (Europa) maar voor de Nieuw Zeelanders is dit uniek. In dit deel wonen heel veel schotten en ook veel plaatsen en straten metSschotse namen. Einde middag naar een pinguinkolonie geweest van de Yellow Eye pinguin. Dit was weer geweldig. In een natuurreservaat waren gangen gegraven waar je zelf doorheen kon lopen (gecamoufleerd) om daardoor heel dicht bij de plekken te komen waar de pinquins waren. Wat een koppies hebben ze. Ook nog een baby-pinguin op ca. 1m afstand kunnen benaderen!Ook kwam er nog één uit zee stappen. Je weet niet wat je ziet. Wat een gewaggel!! Dit is 1 van de 18 soorten die er zijn op de wereld. Ze blijven hun hele leven op dezelfde plaats wonen. Niet zoals wij dus. Zij gaan max. 20km de zee in om te vissen.Ook lagen er nog een behoorlijk aantal zeehonden op het strand en in de duinen. Ze zwommen ook nog in de branding. Prachtig om te zien. Het weer was trouwens weer opgeklaard. Geen zon maar wel goed weer.
3 maart 2003 – Portobello – Christchurch – 382km
Na een nacht met heeeel veeeeel wind en regen was het na het ontbijt ineens weer blauw en zonnig. Dat kan hier dus binnen een half uur!!! Wel nog heel veel wind gehad vandaag. Het eerste stuk was erg mooi, flinke heuvels en in de verte behoorlijke bergen! Ook de Mouraki Boulders bezocht. Die liggen op het strand langs de kust. Dit zijn hele grote ronde stenen van ca. 5m doorsnee en het is net of zij daar niet thuis horen of gewoon neergegooid zijn. Heel apart. Daarna voor het eerst een wat saai landschap langs de route gehad. Met heeeeel veel wind. En dat hobbelhok van ons (3.40m hoog) vangt heel veel wind!!! Bah, niet leuk en ook behoorlijk warm. Na een lange rit neergestreken op een camping net buiten het centrum van Christchurch.
4 maart 2003 – Christchurch - rustdag
Na een beetje uitgeslapen te hebben zijn wij met de bus naar het centrum gegaan. Op dit moment zijn wij in de stad Christchurch (300.000 inwoners – 3 na grootste stad van NZ)) aan het bezichtigen. Precies goed weer ervoor! 24grd. en lekker zonnig. Terrasweer. Lekkere relaxte stad om heerlijk doorheen te slenteren. Veel mooie gebouwen en heeeel veel terrassen. Morgen gaan wij de hele dag - Harry is jarig - met de trein op en neer naar de Westkust (Greymount) Dit schijnt een van de mooiste trein-trajekten ter wereld te zijn want je gaat dwars door de Nieuw Zeelandse Alpen heen. Zijn benieuwd. Vanavond lekker samen Oudejaarsavond vieren in de camper. We genieten volop!
5 maart 2003 – Christchurch – treinreis vv Greymount
Op Harry zijn verjaardag heel vroeg opgestaan want wij hadden voor die dag een speciale treinreis Trans Alpine Express besproken. Eerst natuurlijk flink gezongen! Om 9.00 uur vertrokken voor een flinke treinreis van de Oostkust naar de Westkust. Start - Christchurch - aankomst Greymount. Deze tocht was 230km en duurde enkele reis ca. 4.5 uur. Maar..........echt de moeite waard!!!! Wat een uitzichten - dwars door de bergen heen en over de hoogste pas – de Arthur Pass. Soms heeeel langzaam over zeer hoge bruggen en zeer hoge ravijnen. Slik Slik als je naar beneden kijkt. Je kan op een soort open wagon buiten staan om spectaculaire foto's te maken. Wat een landschap weer!!! De sneeuw hoog op de toppen en natuurlijk....de blauwe lucht erbij!!! Wat een dag!!! En natuurlijk ook dezelfde weg weer terug. Maar geen houten kont hoor! Van elke minuut weer genoten. In Greymount hadden we 1,5 uur “vrije” tijd om onze benen te strekken en rond te wandelen. Na terugkomst in Christchurch nog even gewacht op de "visite". maar helaas, niemand is op komen dagen!!!! Is dat nou niet ontzettend sneu voor mijn mannetje???? Toen zijn wij zelfs heerlijk in de stad gaan eten en drinken! Een super verjaardag! Even over de mensen in deze stad (of land). Iedereen is hier zo vriendelijk! Daar kunnen wij wel wat van leren.
Een voorbeeld: Wij met de bus naar de stad toe. Vragen aan de chauffeur waar wij moesten zijn enz. enz. Hij uitgelegd en later zelfs een kaart erbij met plattegrond. Alles heel relaxt en iedereen gewoon wachten. En ook met iedereen een praatje maken. Hoe het gaat het ermee enz. enz. Zie je dat bij ons al??? Als de mensen de bus verlaten - ook gewoon jongelui - dan bedanken ze gewoon de chauffeur voor het rijden en wensen ze hem nog een fijne avond!!!! Thanks driver, have a good day!!! Zie je dat bij ons voor je?
6 maart 2003 – Christchurch – Akarora – 89km
Toen weer verder om naar het schiereiland Bank Peninsula gegaan, een vulkanisch schiereiland met 2 kraters, naar de stad Okarora. Eerst nog een stukje vlak maar toen allemaal weer heuvels van ca. 800m hoog. Maar wel heel steil. Dus weer behoorlijk klimmen vanaf zeenivo. Maar wat mooi weer. De beloning na zo'n rit bovenaan is dan een schitterend uitzicht over een blauwgroene zee in een prachtige beschutte baai. Wel zag je hier overal waarschuwingsborden langs de weg dat er een hoge staat van paraatheid was voor brandgevaar. Het zag er allemaal ontzettend droog uit. Op de camping hadden wij het tot nu toe mooiste plekje met een uitzicht .........dat wil je niet weten!!!!! Vanaf de plek op de berg waar wij stonden (ca. 300m boven het dorpje) keken wij zo uit over de baai!!! Het leek net niet echt. Als je 's morgens de gordijnen open deed moest je eerst even in je ogen wrijven en 2e keer in je arm knijpen anders zou je het niet geloven. Omdat wij hier al lekker vroeg waren hebben een vrije middag genomen. Gewoon niets meer gedaan en in de zon gezeten en van het uitzicht genoten. Maar als je te lang blijft lummelen dan gaat het natuurlijk bij Harry kriebelen!!! Die wilde toch even oefenen op de fiets voor morgen. Dus is hij toch maar 1,5 uur gaan fietsen!!!! En dat was klimmen om soms onverharde wegen. Wel 20% in zijn laagste versnelling naar boven kruipen. Maar wel genieten.
7 maart 2003 – Akarora – rustdag
De volgende dag hier een lekkere een rustdag gehouden. In de morgen naar het dorpje gelopen en terrasje gepakt. Capuccino gaat er elke dag weer goed in. Ook krijgen wij langzaam een lekker kleurtje. Maar smeren met factor 20 blijft wel nodig!!! Wat een zon en die brand ook nog goed. Dit dorpje is trouwens geheel in Franse stijl inclusief Franse namen van straten en huizen. Oude koloniale Franse architectuur. De benzine heet hier l' essence en een straat la rue..... Heel leuk en dat in Nieuw Zeeland. In de middag ging Ella lekker lezen in de zon en Harry op de fiets. Hij is wel 5 uur weggeweest. De mobieltjes staan dan wel aan voor het geval dat. Genoten heeft hij. Een schitterende route van wel 60km. Deels verhard en deels onverhard met hele steile hellingen. Maar hij vond het ontzettend gaaf.
8 maart 2003 – Akarora – Kaikoura – 271km
Helaas weer vertrokken vanuit de schitterende Bank of Peninsula. Hier hadden we nog wel een aantal dagen kunnen blijven. Eerst in Christchurch nog 3 uur in het Antartics Centre rondgelopen. Dat was fascinerend. Ook in de echte sneeuw gelopen. Goed aangekleed. Heel veel video en informatie. Echt een aanrader. Hier wordt voor veel landen de trip naar de zuidpool voorbereid en veel wetenschappelijk onderzoek gedaan. Ook hebben wij in een speciale auto gereden die op de zuidpool gebruikt wordt. Een heel speciaal geval. Hellingen van 45% neemt hij probleemloos en ondanks dat hij maar 3m lengte heeft kan hij over kloven rijden van ca. 2m breed. Hebben wij dus ook gedaan. Daarna nog even door het water van 1.5m diep karren. Ook geen probleem. Je hield ook nog droge voetjes!!!! Het prijskaartje was een probleem: maar 500.000 NZ$!!!! Een belevenis. Daarna eindelijk op weg naar Kaikoura. Wat een landschap weer. Heel veel bergen, de zee en de zon!!! Elke bocht is weer anders!!! Wat is dit toch genieten. Je hebt hier echt alles! Gelukkig dat dit land overal zo ver vandaan is anders werd dit land overspoeld door toeristen!!! Zodra wij in Kaikoura op de camping aangekomen waren, hebben we voor de volgende dag direct een Whale watch tour geboekt. Daardoor is deze plaats bekend omdat er veel walvissen zitten. Aangezien wij laat waren hadden wij niet veel keus qua tijd meer. Dus.....heel vroeg op.
9 maart 2003 – Kaikoura – rustdag
05.00 uur opstaan! Excursie zou om 06.15 uur vertrekken. In het donker met zaklamp naar de haven gelopen waar de boot lag waar wij het water op zouden gaan. Net voor vertrek zagen we de zon langzaam opkomen en begon de dag en onze zoektocht naar de walvissen. Via een speciaal apparaat wat in het water gehangen wordt kan met geluiden opvangen en zo de vissen te traceren. Gelukkig vonden we er een paar! In totaal hebben wij 4 grote walvissen gezien. Dit waren Sperm whales. Deze waren ca. 30m lang. Hele mooie foto's kunnen maken. Net voordat de walvissen naar beneden gaan duiken zie je de geweldige staart omhoog komen. Schitterend!!! Daarna nog tientallen dolfijnen rondom de boot gehad. Ook die zitten hier veel. Later in onze baai zagen we ze nog volop duiken en springen! Diverse salto's in de lucht. Je staat erbij en je kijkt er naar. oen wij weer terug waren aan land, hadden wij nog een lange dag te gaan!!! Dus terrasje gepakt, beetje liggen zonnen en relaxen om daarna naar de kroeg te gaan met internet, waar wij dus nu uitkomen!!! What a day!!
Toen weer verder om naar het schiereiland Bank Peninsula gegaan, een vulkanisch schiereiland met 2 kraters, naar de stad Okarora. Eerst nog een stukje vlak maar toen allemaal weer heuvels van ca. 800m hoog. Maar wel heel steil. Dus weer behoorlijk klimmen vanaf zeenivo. Maar wat mooi weer. De beloning na zo'n rit bovenaan is dan een schitterend uitzicht over een blauwgroene zee in een prachtige beschutte baai. Wel zag je hier overal waarschuwingsborden langs de weg dat er een hoge staat van paraatheid was voor brandgevaar. Het zag er allemaal ontzettend droog uit. Op de camping hadden wij het tot nu toe mooiste plekje met een uitzicht .........dat wil je niet weten!!!!! Vanaf de plek op de berg waar wij stonden (ca. 300m boven het dorpje) keken wij zo uit over de baai!!! Het leek net niet echt. Als je 's morgens de gordijnen open deed moest je eerst even in je ogen wrijven en 2e keer in je arm knijpen anders zou je het niet geloven. Omdat wij hier al lekker vroeg waren hebben een vrije middag genomen. Gewoon niets meer gedaan en in de zon gezeten en van het uitzicht genoten. Maar als je te lang blijft lummelen dan gaat het natuurlijk bij Harry kriebelen!!! Die wilde toch even oefenen op de fiets voor morgen. Dus is hij toch maar 1,5 uur gaan fietsen!!!! En dat was klimmen om soms onverharde wegen. Wel 20% in zijn laagste versnelling naar boven kruipen. Maar wel genieten.
7 maart 2003 – Akarora – rustdag
De volgende dag hier een lekkere een rustdag gehouden. In de morgen naar het dorpje gelopen en terrasje gepakt. Capuccino gaat er elke dag weer goed in. Ook krijgen wij langzaam een lekker kleurtje. Maar smeren met factor 20 blijft wel nodig!!! Wat een zon en die brand ook nog goed. Dit dorpje is trouwens geheel in Franse stijl inclusief Franse namen van straten en huizen. Oude koloniale Franse architectuur. De benzine heet hier l' essence en een straat la rue..... Heel leuk en dat in Nieuw Zeeland. In de middag ging Ella lekker lezen in de zon en Harry op de fiets. Hij is wel 5 uur weggeweest. De mobieltjes staan dan wel aan voor het geval dat. Genoten heeft hij. Een schitterende route van wel 60km. Deels verhard en deels onverhard met hele steile hellingen. Maar hij vond het ontzettend gaaf.
8 maart 2003 – Akarora – Kaikoura – 271km
Helaas weer vertrokken vanuit de schitterende Bank of Peninsula. Hier hadden we nog wel een aantal dagen kunnen blijven. Eerst in Christchurch nog 3 uur in het Antartics Centre rondgelopen. Dat was fascinerend. Ook in de echte sneeuw gelopen. Goed aangekleed. Heel veel video en informatie. Echt een aanrader. Hier wordt voor veel landen de trip naar de zuidpool voorbereid en veel wetenschappelijk onderzoek gedaan. Ook hebben wij in een speciale auto gereden die op de zuidpool gebruikt wordt. Een heel speciaal geval. Hellingen van 45% neemt hij probleemloos en ondanks dat hij maar 3m lengte heeft kan hij over kloven rijden van ca. 2m breed. Hebben wij dus ook gedaan. Daarna nog even door het water van 1.5m diep karren. Ook geen probleem. Je hield ook nog droge voetjes!!!! Het prijskaartje was een probleem: maar 500.000 NZ$!!!! Een belevenis. Daarna eindelijk op weg naar Kaikoura. Wat een landschap weer. Heel veel bergen, de zee en de zon!!! Elke bocht is weer anders!!! Wat is dit toch genieten. Je hebt hier echt alles! Gelukkig dat dit land overal zo ver vandaan is anders werd dit land overspoeld door toeristen!!! Zodra wij in Kaikoura op de camping aangekomen waren, hebben we voor de volgende dag direct een Whale watch tour geboekt. Daardoor is deze plaats bekend omdat er veel walvissen zitten. Aangezien wij laat waren hadden wij niet veel keus qua tijd meer. Dus.....heel vroeg op.
9 maart 2003 – Kaikoura – rustdag
05.00 uur opstaan! Excursie zou om 06.15 uur vertrekken. In het donker met zaklamp naar de haven gelopen waar de boot lag waar wij het water op zouden gaan. Net voor vertrek zagen we de zon langzaam opkomen en begon de dag en onze zoektocht naar de walvissen. Via een speciaal apparaat wat in het water gehangen wordt kan met geluiden opvangen en zo de vissen te traceren. Gelukkig vonden we er een paar! In totaal hebben wij 4 grote walvissen gezien. Dit waren Sperm whales. Deze waren ca. 30m lang. Hele mooie foto's kunnen maken. Net voordat de walvissen naar beneden gaan duiken zie je de geweldige staart omhoog komen. Schitterend!!! Daarna nog tientallen dolfijnen rondom de boot gehad. Ook die zitten hier veel. Later in onze baai zagen we ze nog volop duiken en springen! Diverse salto's in de lucht. Je staat erbij en je kijkt er naar. oen wij weer terug waren aan land, hadden wij nog een lange dag te gaan!!! Dus terrasje gepakt, beetje liggen zonnen en relaxen om daarna naar de kroeg te gaan met internet, waar wij dus nu uitkomen!!! What a day!!
10 maart 2003 – Kaikoura – Picton – 163km
De laatste dag op het Zuidereiland. Eerst nog even naar de baai om naar de springende dolfijnen te kijken (een paar honderd) en toen langs de mooie kustweg (strak langs de zee) naar Picton. Aan de waterkant kwamen wij nog een grote kolonie zeehonden tegen die lekker lagen te zonnebaden. Het laatste stuk kwamen wij door een groot wijngebied. Hier zijn veel wijngaarden in schitterende gebieden maar wij zijn maar niet gaan proeven!!! En toen gebeurde er iets verschrikkelijks!!!! Het begon een beetje te miezeren!!! Het leek zelfs een beetje op regen!!! BAH dat hadden wij niet afgesproken. Het was gelukkig wel op het einde van de dag maar toch!!! Neergestreken op een camping vlakbij de ferry om morgen weer over te steken naar het Noordereiland.
11 maart 2003 – Picton – ferry – Wellington (Noordereiland) – 18km
Met de vroege ferry overgevaren naar Wellington (hoofstad van Nieuw Zeeland op het Noordereiland. De regen was er nog steeds en we zaten midden in de wolken en konden niet veel zien. Helaas. Maar de heenweg was stralend geweest. Op de ferry een gezellig gesprek gehad met Mona en Reese die helemaal in het Noorden wonen aan zee. We werden direct uitgenodigd om langs te komen als we in de buurt zouden zijn. Ontzettend aardige mensen. In Wellington onze camping van de heenreis weer opgezocht en daar 's middags lekker zitten relaxen met af en toe een klein buitje.
12 maart 2003 – Wellington - rustdag
Een dag om de stad in te gaan en cultuur op te snuiven. De camper op de camping laten staan en de bus gepakt. Eerst het beroemde en grootste museum ter wereld bezocht. Wel 3 voetbalvelden groot. Te Papa Tongarewa. Heel imponerend. De bus heeft ons zelfs voor de deur afgezet ipv bij de halte. Waar maak je dat nog mee in de grote stad!!! Het was trouwens weer strakkie blauw!!! In het museum vooral veel over de cultuur van de Maori’s geleerd, uitgebreide informatie over de flora en fauna, de vulkanische elementen en het ontstaan van Nieuw Zeeland. Prachtig!!!! Je gaat nu een beetje begrijpen waarom dit land er zo uitziet en hoe dat komt. Het land ligt precies op de breuklijn van de Pacific en de Indo-Australian Plate. Deze schuiven onder elkaar door waardoor het land nog steeds dagelijks in beweging is. Deze week waren er zelfs 3 lichte bevingen op het Noordereiland. Maar die voel je bijna niet! Wij dus niets. Vandaar al de vulkanen, geisers, modderpoelen enz. Indrukwekkend. Dat komt zo uit de grond. Je ziet ook goed aan het landschap dat er heel veel aardbevingen zijn geweest. Er zijn 2 soorten: de P is de 1e dat is dehoog/laag beving die de aarde omhoog duwt en de 2e is de S-beving die de aarde zijwaarts heen en weer schut. Dit alles gebeurt met een snelheid van 20.000km per uur!!!! Wij hebben in een huis gestaan waar een simulatie van een beving werd gedaan!!! Doodeng! Wat een land, met zo'n natuur. De entreeprijs was .....noppes..... terwijl het museum wel 250miljoen dollar gekost heeft. Het staat prachtig aan de haven. 's Middags nog lekker rondgelopen bij de haven en de stad en natuurlijk ook een terrasje gepakt. Doodmoe weer lekker de camper opgezocht!
13 maart 2003 – Wellington – Ohakuna – 274km
Vandaag opnieuw een schitterende route naar het Tongariro National Park. Je raakt niet uitgekeken. Ohakuna is een kleine wintersportplaats (607m) onder aan de voet van een vulkaan. Deze zijn ca. 2800m hoog met nog veel sneeuw op de toppen en soms een rookpluimpje goed zichtbaar. Ondanks de lange rit heeft Harry in de middag nog een lekker fietstochtje gemaakt naar het skistation op 1600m. Genoten, lekker in het zonnetje. Al is het nu wel wat frisser omdat je hier een stuk hoger zit.
14 maart 2003 – Ohakuna – Whakapapa – 124km
Begonnen met een rondje langs het Tongariro Park. Schitterend!!!!! Langs 3 grote vulkanen, over een Desert Road, langs meren en door veel bossen. De jongste vulkaan is “maar” 2500 jaar oud en die ziet er nog het meest uit als een vulkaan zoals wij die in onze beleving kennen. In dit park zijn wij in het gehucht Whakapapa Village gebleven en daar hebben wij nog een track van 3 uur gelopen. Door bossen, ravijnen, watervallen en prachtig vulkanisch landschap waar je goed kon zien waar al de lavastromen hebben gelopen! Fascinerend!!! Hij werkt nog steeds. De laatste uitbarsting was trouwens in 1995.
15 maart 2003 – Whakapapa – Waitomo – 161km
Het gordijn open en daar was de zon in de strakblauwe lucht weer. Onze route vandaag was naar Waitomo. Hier zijn speciale grotten (Waitomo Caves) met gloeiwormen die wij bezocht hebben. Met een boot vaar je de grotten in om dit bijzondere schouwspel te bekijken. Helaas mag je hier geen foto’s van maken anders raken de wormen overstuur! Ook de route hier naar toe was weer geweldig. We raken niet uitgekeken op de natuur. En wat denk je van al die schapen?? Telkens maar weer schapen!!!! SCHAPEN EN NOG EENS SCHAPEN!!! Hele mooie camping met zelfs een zwembad!!! Heerlijk relaxen rest van de dag.
16 maart 2003 – Waitomo – Auckland – 205km
Langzaam begint het weer drukker te worden nu we de grote stad weer bereiken. Op weg naar het Noorden verblijven wij nog een nachtje bij Maud en Carel. Voordat we naar hun gingen eerst in Auckland nog een beetje rondgewandeld. In een bibliotheek vonden we gelukkig internet mogelijkheden. Daarna naar het huis van Maud en Carel gereden. Spannend of onze camper daar kon komen want ze wonen in een straat (buitenwijk) met een hellingsperscentage van wel 25%. Maar het is gelukt. Beneden voor de deur hebben wij de camper laten staan. De nacht weer eens doorgebracht in een echt bed!!! Na het lekker bijpraten zijn wij begin van de avond met zijn 4-en naar het centrum gegaan. Het was een schitterende warme zomeravond!!!! Heel veel lichtjes en alle terassen zaten nog vol aan de haven. Hier hebben wij lekker gegeten aan de kade. De naweeën van de American Cup (zeezeilen) waren te zien. Enorme zeil-schepen lagen hier nog voor anker in de haven. Een oergezellig sfeertje. Heerlijk zitten bijpraten want zij komen ook weer terug naar Nederland. Voor Carel was het toch moeilijk met de mentaliteit van de Nieuw Zeelander te werken.
De laatste dag op het Zuidereiland. Eerst nog even naar de baai om naar de springende dolfijnen te kijken (een paar honderd) en toen langs de mooie kustweg (strak langs de zee) naar Picton. Aan de waterkant kwamen wij nog een grote kolonie zeehonden tegen die lekker lagen te zonnebaden. Het laatste stuk kwamen wij door een groot wijngebied. Hier zijn veel wijngaarden in schitterende gebieden maar wij zijn maar niet gaan proeven!!! En toen gebeurde er iets verschrikkelijks!!!! Het begon een beetje te miezeren!!! Het leek zelfs een beetje op regen!!! BAH dat hadden wij niet afgesproken. Het was gelukkig wel op het einde van de dag maar toch!!! Neergestreken op een camping vlakbij de ferry om morgen weer over te steken naar het Noordereiland.
11 maart 2003 – Picton – ferry – Wellington (Noordereiland) – 18km
Met de vroege ferry overgevaren naar Wellington (hoofstad van Nieuw Zeeland op het Noordereiland. De regen was er nog steeds en we zaten midden in de wolken en konden niet veel zien. Helaas. Maar de heenweg was stralend geweest. Op de ferry een gezellig gesprek gehad met Mona en Reese die helemaal in het Noorden wonen aan zee. We werden direct uitgenodigd om langs te komen als we in de buurt zouden zijn. Ontzettend aardige mensen. In Wellington onze camping van de heenreis weer opgezocht en daar 's middags lekker zitten relaxen met af en toe een klein buitje.
12 maart 2003 – Wellington - rustdag
Een dag om de stad in te gaan en cultuur op te snuiven. De camper op de camping laten staan en de bus gepakt. Eerst het beroemde en grootste museum ter wereld bezocht. Wel 3 voetbalvelden groot. Te Papa Tongarewa. Heel imponerend. De bus heeft ons zelfs voor de deur afgezet ipv bij de halte. Waar maak je dat nog mee in de grote stad!!! Het was trouwens weer strakkie blauw!!! In het museum vooral veel over de cultuur van de Maori’s geleerd, uitgebreide informatie over de flora en fauna, de vulkanische elementen en het ontstaan van Nieuw Zeeland. Prachtig!!!! Je gaat nu een beetje begrijpen waarom dit land er zo uitziet en hoe dat komt. Het land ligt precies op de breuklijn van de Pacific en de Indo-Australian Plate. Deze schuiven onder elkaar door waardoor het land nog steeds dagelijks in beweging is. Deze week waren er zelfs 3 lichte bevingen op het Noordereiland. Maar die voel je bijna niet! Wij dus niets. Vandaar al de vulkanen, geisers, modderpoelen enz. Indrukwekkend. Dat komt zo uit de grond. Je ziet ook goed aan het landschap dat er heel veel aardbevingen zijn geweest. Er zijn 2 soorten: de P is de 1e dat is dehoog/laag beving die de aarde omhoog duwt en de 2e is de S-beving die de aarde zijwaarts heen en weer schut. Dit alles gebeurt met een snelheid van 20.000km per uur!!!! Wij hebben in een huis gestaan waar een simulatie van een beving werd gedaan!!! Doodeng! Wat een land, met zo'n natuur. De entreeprijs was .....noppes..... terwijl het museum wel 250miljoen dollar gekost heeft. Het staat prachtig aan de haven. 's Middags nog lekker rondgelopen bij de haven en de stad en natuurlijk ook een terrasje gepakt. Doodmoe weer lekker de camper opgezocht!
13 maart 2003 – Wellington – Ohakuna – 274km
Vandaag opnieuw een schitterende route naar het Tongariro National Park. Je raakt niet uitgekeken. Ohakuna is een kleine wintersportplaats (607m) onder aan de voet van een vulkaan. Deze zijn ca. 2800m hoog met nog veel sneeuw op de toppen en soms een rookpluimpje goed zichtbaar. Ondanks de lange rit heeft Harry in de middag nog een lekker fietstochtje gemaakt naar het skistation op 1600m. Genoten, lekker in het zonnetje. Al is het nu wel wat frisser omdat je hier een stuk hoger zit.
14 maart 2003 – Ohakuna – Whakapapa – 124km
Begonnen met een rondje langs het Tongariro Park. Schitterend!!!!! Langs 3 grote vulkanen, over een Desert Road, langs meren en door veel bossen. De jongste vulkaan is “maar” 2500 jaar oud en die ziet er nog het meest uit als een vulkaan zoals wij die in onze beleving kennen. In dit park zijn wij in het gehucht Whakapapa Village gebleven en daar hebben wij nog een track van 3 uur gelopen. Door bossen, ravijnen, watervallen en prachtig vulkanisch landschap waar je goed kon zien waar al de lavastromen hebben gelopen! Fascinerend!!! Hij werkt nog steeds. De laatste uitbarsting was trouwens in 1995.
15 maart 2003 – Whakapapa – Waitomo – 161km
Het gordijn open en daar was de zon in de strakblauwe lucht weer. Onze route vandaag was naar Waitomo. Hier zijn speciale grotten (Waitomo Caves) met gloeiwormen die wij bezocht hebben. Met een boot vaar je de grotten in om dit bijzondere schouwspel te bekijken. Helaas mag je hier geen foto’s van maken anders raken de wormen overstuur! Ook de route hier naar toe was weer geweldig. We raken niet uitgekeken op de natuur. En wat denk je van al die schapen?? Telkens maar weer schapen!!!! SCHAPEN EN NOG EENS SCHAPEN!!! Hele mooie camping met zelfs een zwembad!!! Heerlijk relaxen rest van de dag.
16 maart 2003 – Waitomo – Auckland – 205km
Langzaam begint het weer drukker te worden nu we de grote stad weer bereiken. Op weg naar het Noorden verblijven wij nog een nachtje bij Maud en Carel. Voordat we naar hun gingen eerst in Auckland nog een beetje rondgewandeld. In een bibliotheek vonden we gelukkig internet mogelijkheden. Daarna naar het huis van Maud en Carel gereden. Spannend of onze camper daar kon komen want ze wonen in een straat (buitenwijk) met een hellingsperscentage van wel 25%. Maar het is gelukt. Beneden voor de deur hebben wij de camper laten staan. De nacht weer eens doorgebracht in een echt bed!!! Na het lekker bijpraten zijn wij begin van de avond met zijn 4-en naar het centrum gegaan. Het was een schitterende warme zomeravond!!!! Heel veel lichtjes en alle terassen zaten nog vol aan de haven. Hier hebben wij lekker gegeten aan de kade. De naweeën van de American Cup (zeezeilen) waren te zien. Enorme zeil-schepen lagen hier nog voor anker in de haven. Een oergezellig sfeertje. Heerlijk zitten bijpraten want zij komen ook weer terug naar Nederland. Voor Carel was het toch moeilijk met de mentaliteit van de Nieuw Zeelander te werken.
17 maart 2003 - Auckland – Taiharuru – 228km
Bij minder weer zouden we nog een extra dag in Auckland blijven maar bij mooi zonnig weer, doorrijden! Dus.......strakkie blauwe lucht en wij op weg naar het noorden. Op de boot van Zuid- naar Noordereiland had Harry een "boer" ontmoet die in het noorden aan de kust woont waar wij practisch langs zouden komen. Hij had heel veel koeien en schapen. (600 en 800 stuks). Aangezien Harry steeds op een boerderij wilde kijken (BACK TO HIS ROOTS) was dat een kans toen hij ons uitnodigde om langs te komen. Dat was een belevenis. Zij woonden op een schiereialnd ten oosten van Whangarei. Dit gehucht lag hier ca. 30km vandaan en de wereld hield hier op. Maar wat een spectaculaire omgeving!!! Niet te bevatten!!!!! Zij keken vanuit hun huis over de Pacific Ocean en maar ook nog over hun bergen/land. Zij hebben heel veel land - ca. 1000 acres (= ca. 420hectaren) met 2 privé stranden/baaien met heel veel rotsen en bergen. Ongelofelijk mooi. Leuk zitten bijpraten en toen heeft hij ons meegenomen in een soort Quad (overdekt) - voor een rondtoer over zijn land. Als gezelschap waren er ook een stuks of 6 honden die gebruikt worden om schapen bijeen te jagen. Eerst de baaien bezocht en toen over een aantal heuvel langs zeeeer steile afgronden (dus weer slikken voor Harry) naar mooie uitzichtpunten gegaan. Hier heb je echt zo'n quad nodig want anders kom je niet naar boven. Wat een enorme afmetingen grond heeft hij. En dan is hij nog maar een kleine boer!!!! Nog even bij zijn "buurvrouw" langs geweest. Die woont op ca. 3km van hem vandaan en laat daar een huis bouwen! Jullie willen niet weten wat voor een uitzicht zij heeft. 360grd. groene heuvels/bergen en aan alle kanten baaien waar je over de oceaan uitkijkt!!! Kippenvel krijg je hiervan. Toen de steile heuvels weer naar beneden met dat ding. Wij konden onze camper bij het strand neerzetten in hun eigen baai. En dan echt niemand om je heen. Alleen het geluid van de golven en de wind. Heel romantisch hadden wij volle maan dus onze kaarsjes aan en lampen uit!!! Als we meer tijd gehad zouden hebben dan hadden we hier zeker een paar dagen blijven staan. Weer een belevenis!!!!
18 maart 2003 – Taiharuru – Paihia – 105km
Vanmorgen nog even afscheid genomen van Reese en Mona. Zij vonden het ontzettend leuk dat wij gekomen waren en wij waren ook blij met hun gastvrijheid. Nu dan maar weer op weg naar de Bay of Islands. De naam zegt het al: heel veel eilandjes met witte stranden en blauwe zee. Niet slecht vertoeven hier. Hier blijven wij een paar dagen om vanuit deze plaats een aantal attracties te bezoeken en een excursie te maken. Het is even wennen aan de "drukte" in deze plaats. Maar gezellige terrasjes en een mooi wit strand maakt veel goed. Verder een heerlijke relaxdag gehad en weinig gedaan!
19 maart 2003 – Paihai – rustdag
Vandaag hebben wij op Waitangi bezocht 3 kilometer hiervandaan. Dit is de plaats waar in 1840 het verdrag tussen de Maori's en de Engelsen is getekend. De moeite waard om alles hierover te zien/horen. Voor morgen een dag excursie geboekt om met de bus naar Cape Reinga te gaan in het uiterste Noorden. Dit zou ons zelf te veel dagen/tijd kosten want je moet hiervoor toch ca. 500km extra rijden. Maar we wilden dit deel toch niet overslaan en zo vonden we de juiste oplossing. Nu even in het internet café de update eruit doen en vanmiddag gaat Harry dan lekker fietsen en Ella van de zon genieten met een spannend boek. Hoe fijn kan je het hebben!
20 maart 2003 – Paihia – rustdag
Wat hoor ik! De wekker! Om 7.15 uur werden wij opgehaald voor een lange excursiedag!!! Wij zijn eerst met de bus naar een Kauri Forest (=bos) gegaan. Hier staan ontzettend oude maar ook grote bomen. Vervolgens door naar het noorden, langs mooie baaien met witte stranden. Veel heuvels met steile hellingen en schitterende vergezichten. Op de noordelijke langtong zag je soms aan de ene kant de Tasman Zee en aan de andere kant de Pacific Ocean. Noordelijk langtong is richting Cape Reinga. Hier bij de vuurtoren komen beide zeeën tegen elkaar aan. Dat kan je goed zien. Net hiervoor hadden wij in een kleine baai aan het strand nog een BBQ lunch gehad. Daarna zijn wij gaan surfen!!!! Nee, niet op het water maar gewoon...... op het zand!!!! Er zijn hier spierwitte zandduinen die wel soms 200m hoog zijn. Een heel bizar gezicht. Hier klim je dan met je plank naar boven....onze duin was wat lager.... en dan neem je een aanloop, duik je op je buik op de plank en dan.....suis je naar beneden met een rotvaart. Mond dicht houden want anders loop je vol!!!!! Wel gaaf om te doen. Helaas niet de hele middag de tijd hiervoor want wij moesten weer verder voordat het weer hoog tij zou gaan worden want wij zijn via het strand weer teruggaan. Dit strand is een zeer lang wit strand (alleen bij eb begaanbaar) waar je met speciale voertuigen (bussen) 4WD overheen mag rijden. Wel heel goed opletten want er gebeuren soms wel ongelukken. Maar het is wel gaaf zo half in de branding te rijden overeen strand van 77km (90 miles beach) lang. Onderweg in de duinen ook nog wilde paarden gezien. Deze zie je niet vaak want ze zijn behoorlijk schuw. Nog net een paar foto's kunnen maken voordat ze allemaal verdwenen. Na het strand avontuur via een andere mooie route weer naar onze camping in Paihia (Bay of Islands). Lange dag van bijna 500km maar de moeite waard.
Bij minder weer zouden we nog een extra dag in Auckland blijven maar bij mooi zonnig weer, doorrijden! Dus.......strakkie blauwe lucht en wij op weg naar het noorden. Op de boot van Zuid- naar Noordereiland had Harry een "boer" ontmoet die in het noorden aan de kust woont waar wij practisch langs zouden komen. Hij had heel veel koeien en schapen. (600 en 800 stuks). Aangezien Harry steeds op een boerderij wilde kijken (BACK TO HIS ROOTS) was dat een kans toen hij ons uitnodigde om langs te komen. Dat was een belevenis. Zij woonden op een schiereialnd ten oosten van Whangarei. Dit gehucht lag hier ca. 30km vandaan en de wereld hield hier op. Maar wat een spectaculaire omgeving!!! Niet te bevatten!!!!! Zij keken vanuit hun huis over de Pacific Ocean en maar ook nog over hun bergen/land. Zij hebben heel veel land - ca. 1000 acres (= ca. 420hectaren) met 2 privé stranden/baaien met heel veel rotsen en bergen. Ongelofelijk mooi. Leuk zitten bijpraten en toen heeft hij ons meegenomen in een soort Quad (overdekt) - voor een rondtoer over zijn land. Als gezelschap waren er ook een stuks of 6 honden die gebruikt worden om schapen bijeen te jagen. Eerst de baaien bezocht en toen over een aantal heuvel langs zeeeer steile afgronden (dus weer slikken voor Harry) naar mooie uitzichtpunten gegaan. Hier heb je echt zo'n quad nodig want anders kom je niet naar boven. Wat een enorme afmetingen grond heeft hij. En dan is hij nog maar een kleine boer!!!! Nog even bij zijn "buurvrouw" langs geweest. Die woont op ca. 3km van hem vandaan en laat daar een huis bouwen! Jullie willen niet weten wat voor een uitzicht zij heeft. 360grd. groene heuvels/bergen en aan alle kanten baaien waar je over de oceaan uitkijkt!!! Kippenvel krijg je hiervan. Toen de steile heuvels weer naar beneden met dat ding. Wij konden onze camper bij het strand neerzetten in hun eigen baai. En dan echt niemand om je heen. Alleen het geluid van de golven en de wind. Heel romantisch hadden wij volle maan dus onze kaarsjes aan en lampen uit!!! Als we meer tijd gehad zouden hebben dan hadden we hier zeker een paar dagen blijven staan. Weer een belevenis!!!!
18 maart 2003 – Taiharuru – Paihia – 105km
Vanmorgen nog even afscheid genomen van Reese en Mona. Zij vonden het ontzettend leuk dat wij gekomen waren en wij waren ook blij met hun gastvrijheid. Nu dan maar weer op weg naar de Bay of Islands. De naam zegt het al: heel veel eilandjes met witte stranden en blauwe zee. Niet slecht vertoeven hier. Hier blijven wij een paar dagen om vanuit deze plaats een aantal attracties te bezoeken en een excursie te maken. Het is even wennen aan de "drukte" in deze plaats. Maar gezellige terrasjes en een mooi wit strand maakt veel goed. Verder een heerlijke relaxdag gehad en weinig gedaan!
19 maart 2003 – Paihai – rustdag
Vandaag hebben wij op Waitangi bezocht 3 kilometer hiervandaan. Dit is de plaats waar in 1840 het verdrag tussen de Maori's en de Engelsen is getekend. De moeite waard om alles hierover te zien/horen. Voor morgen een dag excursie geboekt om met de bus naar Cape Reinga te gaan in het uiterste Noorden. Dit zou ons zelf te veel dagen/tijd kosten want je moet hiervoor toch ca. 500km extra rijden. Maar we wilden dit deel toch niet overslaan en zo vonden we de juiste oplossing. Nu even in het internet café de update eruit doen en vanmiddag gaat Harry dan lekker fietsen en Ella van de zon genieten met een spannend boek. Hoe fijn kan je het hebben!
20 maart 2003 – Paihia – rustdag
Wat hoor ik! De wekker! Om 7.15 uur werden wij opgehaald voor een lange excursiedag!!! Wij zijn eerst met de bus naar een Kauri Forest (=bos) gegaan. Hier staan ontzettend oude maar ook grote bomen. Vervolgens door naar het noorden, langs mooie baaien met witte stranden. Veel heuvels met steile hellingen en schitterende vergezichten. Op de noordelijke langtong zag je soms aan de ene kant de Tasman Zee en aan de andere kant de Pacific Ocean. Noordelijk langtong is richting Cape Reinga. Hier bij de vuurtoren komen beide zeeën tegen elkaar aan. Dat kan je goed zien. Net hiervoor hadden wij in een kleine baai aan het strand nog een BBQ lunch gehad. Daarna zijn wij gaan surfen!!!! Nee, niet op het water maar gewoon...... op het zand!!!! Er zijn hier spierwitte zandduinen die wel soms 200m hoog zijn. Een heel bizar gezicht. Hier klim je dan met je plank naar boven....onze duin was wat lager.... en dan neem je een aanloop, duik je op je buik op de plank en dan.....suis je naar beneden met een rotvaart. Mond dicht houden want anders loop je vol!!!!! Wel gaaf om te doen. Helaas niet de hele middag de tijd hiervoor want wij moesten weer verder voordat het weer hoog tij zou gaan worden want wij zijn via het strand weer teruggaan. Dit strand is een zeer lang wit strand (alleen bij eb begaanbaar) waar je met speciale voertuigen (bussen) 4WD overheen mag rijden. Wel heel goed opletten want er gebeuren soms wel ongelukken. Maar het is wel gaaf zo half in de branding te rijden overeen strand van 77km (90 miles beach) lang. Onderweg in de duinen ook nog wilde paarden gezien. Deze zie je niet vaak want ze zijn behoorlijk schuw. Nog net een paar foto's kunnen maken voordat ze allemaal verdwenen. Na het strand avontuur via een andere mooie route weer naar onze camping in Paihia (Bay of Islands). Lange dag van bijna 500km maar de moeite waard.
21 maart 2003 – Paihia – Mangawhai Heads – 283km
Vanaf de Oostkust naar de Westkust gereden (Pacific naar de Tasmanzee). Weer mooie natuur. Ook door een groot bos met opnieuw Kauri bomen. Hier stond de grootste en oudste boom van Nieuw Zeeland. Deze was enorm!!!! 2000 jaar oud, 51,5m hoog en een omtrek van 15m!!!! Daar voel je je wel klein bij. Inhoud van de boom was 244kub. Helaas zijn er nog maar 3% van de Kauribomen over. De rest is al omgehakt en niet meer teruggekomen. Aangezien wij lekker door konden rijden zijn wij op het einde van de dag toch weer aan de Oostkust teruggekomen. Nieuw Zeeland is hier niet zo breed dus dat gaat snel hoor!!! Een prachtige plek op een camping aan zee gevonden met uitkijk over de oceaan!
22 maart 2003 – Mangawhai Heads – Auckland – 157km
Op naar de grote stad! Cultuur opsnuiven en in de zon zitten!!! 's middag het grootste museum van de stad bezocht. Prachtig gelegen in een park midden in de stad op een heuvel. Mooie uitgezichten down town, haven en natuurlijk werd hier volop cricket gespeeld. Daarna in Parnell Street rondgelopen. Dit is een wijk met schitterende oude houten pandjes waar nu heel veel Art Galleries, restaurantjes, bars en terrasjes zijn. Begin van de avond weer naar Maud en Carel gegaan. Dat was echt hartstikke gezellig. Lekker kunnen bijpraten (en drinken). Een leuk stel en het klikt goed tussen ons. Ook weer lekker weer in een bed slapen.
23 maart 2003 – Auckland – rustdag
Zondagmorgen met z'n viertjes in de stad lekker buiten op een terrasje gaan ontbijten. Dat is hier heel gewoon en het wordt veel gedaan. Lekker relaxt en veel gelachen. Daarna zijn wij tweeën verder de stad ingegaan om deze te gaan ontdekken. Alles is hier gewoon zondags open. We zagen ook nog iemand van de Skytower springen (wel aan een draadje hoor) van 200m hoogte. Harry dacht ook nog even .....maar, toch maar niet!!! Daarna bij de haven gezeten waar het gezellig druk was omdat er een bootshow was. Daar lag wel voor een paar centen in het water! Met de bus terug naar Maud en Carel en hebben toen samen heerlijk buiten op het terras aan de BBQ gezeten. De hele avond buiten!
24 maart 2003 – Auckland – Coromandel Village – 173km
Vanmorgen weer lekker in de “vrachtwagen” gestapt (incl. hellingproef) en rustig Auckland verlaten met een lekker zonnetje en met wat schaapjes in de lucht en in de wei, en naar het schiereiland Coromandel gereden. Na een korte rit die eerst een beetje glooiend was kwamen wij op dit schiereiland aan. En jullie kunnen wel raden. Omhoog - omlaag, draaien naar recht en links. Behoorlijke klimmen met schitterende uitzichten op diverse baaien.Het was wel wat bewolkt maar de temperatuur van 22grd. was prima. In het plaatsje Coromandel Village hebben wij in een baai gestaan aan de westkant van het schiereiland.
25 maart 2003 – Coromandel Village – Hahei – 88km
Helaas is vannacht het weer een beetje omgeslagen!!!!! Het heeft het veel geregend. Hier zijn niet voor niets tropische regenwouden te vinden. Mooi maar voor ons niet!!!! Wij wilden graag plat op het strand liggen!!!! Mooi niet dus. We zijn vandaag naar de Oostkant van het schiereiland gegaan. Dit was maar een klein stukje maar door schitterende natuur. Die armen van Harry knappen bijna uit zijn voegen!!!! Sturen sturen en sturen. Na wat lekkere tussenstops met veel bewolking en soms een zonnetje over een prachtige weg naar het plaatsje Hahei gegaan. Hier hadden wij een superplek op 10m van het witte strand!!!! Dat was genieten maar helaas de zon liet ons wel een beetje in de steek!!! Dan maar geen badpak aan maar gewoon buiten in de stoel zitten. Nu gaan we lekker uitrusten en bijkomen- WAARVAN!!!!!
26 maart 2003 – Hahei – rustdag
Rustdag, dus lekker uitgeslapen! Niet alleen wij kwamen uit bed maar ook wat anders!!! Jullie snappen het al!!! DE FIETS!!! Daar was nu nog wel even tijd voor. Ella zich lekker geïnstalleerd met een boek afwisselend buiten of binnen met lekker uitzicht op de zee en de prachtige rotsenformaties en Harry maar lekker beulen, trappen en zweten (PLEZIER!!!) op zijn fiets. Hij trapt zich hier helemaal gek op die steile bergen!!!! Maar wel geniet hij hier enorm van. Die dag wel 75km gereden!! Toen hij weer terug was en schoon en uitgerust hebben we daarna een lekker terrasje gepakt, wijntje gedronken (in de camper) en daarna kwam het met bakken naar beneden. Maar heel gezellig hoor!!! Wij klagen niet!!!!
Vanaf de Oostkust naar de Westkust gereden (Pacific naar de Tasmanzee). Weer mooie natuur. Ook door een groot bos met opnieuw Kauri bomen. Hier stond de grootste en oudste boom van Nieuw Zeeland. Deze was enorm!!!! 2000 jaar oud, 51,5m hoog en een omtrek van 15m!!!! Daar voel je je wel klein bij. Inhoud van de boom was 244kub. Helaas zijn er nog maar 3% van de Kauribomen over. De rest is al omgehakt en niet meer teruggekomen. Aangezien wij lekker door konden rijden zijn wij op het einde van de dag toch weer aan de Oostkust teruggekomen. Nieuw Zeeland is hier niet zo breed dus dat gaat snel hoor!!! Een prachtige plek op een camping aan zee gevonden met uitkijk over de oceaan!
22 maart 2003 – Mangawhai Heads – Auckland – 157km
Op naar de grote stad! Cultuur opsnuiven en in de zon zitten!!! 's middag het grootste museum van de stad bezocht. Prachtig gelegen in een park midden in de stad op een heuvel. Mooie uitgezichten down town, haven en natuurlijk werd hier volop cricket gespeeld. Daarna in Parnell Street rondgelopen. Dit is een wijk met schitterende oude houten pandjes waar nu heel veel Art Galleries, restaurantjes, bars en terrasjes zijn. Begin van de avond weer naar Maud en Carel gegaan. Dat was echt hartstikke gezellig. Lekker kunnen bijpraten (en drinken). Een leuk stel en het klikt goed tussen ons. Ook weer lekker weer in een bed slapen.
23 maart 2003 – Auckland – rustdag
Zondagmorgen met z'n viertjes in de stad lekker buiten op een terrasje gaan ontbijten. Dat is hier heel gewoon en het wordt veel gedaan. Lekker relaxt en veel gelachen. Daarna zijn wij tweeën verder de stad ingegaan om deze te gaan ontdekken. Alles is hier gewoon zondags open. We zagen ook nog iemand van de Skytower springen (wel aan een draadje hoor) van 200m hoogte. Harry dacht ook nog even .....maar, toch maar niet!!! Daarna bij de haven gezeten waar het gezellig druk was omdat er een bootshow was. Daar lag wel voor een paar centen in het water! Met de bus terug naar Maud en Carel en hebben toen samen heerlijk buiten op het terras aan de BBQ gezeten. De hele avond buiten!
24 maart 2003 – Auckland – Coromandel Village – 173km
Vanmorgen weer lekker in de “vrachtwagen” gestapt (incl. hellingproef) en rustig Auckland verlaten met een lekker zonnetje en met wat schaapjes in de lucht en in de wei, en naar het schiereiland Coromandel gereden. Na een korte rit die eerst een beetje glooiend was kwamen wij op dit schiereiland aan. En jullie kunnen wel raden. Omhoog - omlaag, draaien naar recht en links. Behoorlijke klimmen met schitterende uitzichten op diverse baaien.Het was wel wat bewolkt maar de temperatuur van 22grd. was prima. In het plaatsje Coromandel Village hebben wij in een baai gestaan aan de westkant van het schiereiland.
25 maart 2003 – Coromandel Village – Hahei – 88km
Helaas is vannacht het weer een beetje omgeslagen!!!!! Het heeft het veel geregend. Hier zijn niet voor niets tropische regenwouden te vinden. Mooi maar voor ons niet!!!! Wij wilden graag plat op het strand liggen!!!! Mooi niet dus. We zijn vandaag naar de Oostkant van het schiereiland gegaan. Dit was maar een klein stukje maar door schitterende natuur. Die armen van Harry knappen bijna uit zijn voegen!!!! Sturen sturen en sturen. Na wat lekkere tussenstops met veel bewolking en soms een zonnetje over een prachtige weg naar het plaatsje Hahei gegaan. Hier hadden wij een superplek op 10m van het witte strand!!!! Dat was genieten maar helaas de zon liet ons wel een beetje in de steek!!! Dan maar geen badpak aan maar gewoon buiten in de stoel zitten. Nu gaan we lekker uitrusten en bijkomen- WAARVAN!!!!!
26 maart 2003 – Hahei – rustdag
Rustdag, dus lekker uitgeslapen! Niet alleen wij kwamen uit bed maar ook wat anders!!! Jullie snappen het al!!! DE FIETS!!! Daar was nu nog wel even tijd voor. Ella zich lekker geïnstalleerd met een boek afwisselend buiten of binnen met lekker uitzicht op de zee en de prachtige rotsenformaties en Harry maar lekker beulen, trappen en zweten (PLEZIER!!!) op zijn fiets. Hij trapt zich hier helemaal gek op die steile bergen!!!! Maar wel geniet hij hier enorm van. Die dag wel 75km gereden!! Toen hij weer terug was en schoon en uitgerust hebben we daarna een lekker terrasje gepakt, wijntje gedronken (in de camper) en daarna kwam het met bakken naar beneden. Maar heel gezellig hoor!!! Wij klagen niet!!!!
27 maart 2003 – Hahei – Waihi Beach – 111km
Vandaag zijn wij weer kilometers gaan maken! Maar eerst vanmorgen nog een flinke wandeling van 2 uur door de heuvels en langs het strand naar de beroemde Cathedral Cove. Deze ligt aan een wit strand dat alleen bij eb bereikbaar is. Gigantisch groot!!! Wat een natuur tref je ook hier weer aan. Geen regen maar nog wel bewolkt weer al loop je in een korte broek met T-shirt. Hier is het wel veel vochtiger in de lucht (tropisch) dus lekker klam als je je inspant. Ook de nachten zijn veel warmer dan in het Zuidereiland. Zelfs dit meisje heeft het warm en dat wil wel wat zeggen!!!!! Daarna nog even naar de Hot Beach gereden. Ook hier kan je bij eb een kuil graven en er in gaan zitten. Dan zit je in het warme water dat uit de aarde komt precies aan de kustlijn. Prachtig en ook nog enorme golven. De oceaan is een graad of 20 en het bronwater een graad of 35. Genieten! Daarna weer door naar de schitterende natuur van de Bay of Plenty waar wij op een camping zijn neergestreken. Morgen onze laatste etappe.
28 maart 2003 – Waihi Beach – Tauranga – 73km
Dit was dan alweer onze laatste nacht in de camper. Wat een pokkenweer de hele nacht! Veel regen en de camper stond behoorlijk te schudden van de storm. Constant regen. De laatste rijdag dag met de camper naar Tauranga waar wij onze camper weer in leveren. Mooie route. Ziet er welvarend uit met veel tuinbouw. In Tauranga wat rondgereden en koffie gedronken. Redelijk grote plaats en waarschijnlijk in de zomer behoorlijk druk want er zijn veel cafés binnen een korte afstand van elkaar.
Na aankomst om 15.30 uur bij Tulip Campers in Welcome Bay de camper uitruimen en schoonmaken. De koffers inclusief de fietskoffer weer inpakken en de laatste nacht slapen we in de B&B die bij de camperverhuurder hoort. Ondertussen alsmaar regen..... dus het wordt de hoogste tijd om naar huis te gaan.
29 – 30 maart 2003 – Tauranga – Auckland - Amsterdam
Vandaag is het zover. Onze prachtige reis zit er bijna op. Afscheid genomen en om 12.00 uur werden wij naar Auckland gebracht. (ca. 3 uur rijden) waar wij om gaan vertrekken 17.30 uur voor een lange reis naar huis. Door helaas een vliegtuig missen in Amerika hebben wij wel wat vertraging opgelopen. In plaats zondagmorgen om 10 uur op Schiphol aan te komen werd dit pas in de middag rond 16.00 uur. Een lange terugreis. Het was nog wel extra speciaal omdat wij de laatste vlucht hadden van United Airlines vanuit Auckland. Wij (het vliegtuig) werden “uitgezwaaid” door een ereboog aan personeel van de luchthaven met spuitende waterslangen. Uiteindelijk moe maar voldaan weer gezond thuis!
Wij hopen dat iedereen door ons reisverslag ook een beetje heeft kunnen meereizen. Wij voelen ons echt bevoorrechte mensen dat wij dit allemaal kunnen zien en doen!! Wij zijn bofkonten en dat zeggen wij bijna dagelijks tegen elkaar. Natuurlijk ook dat wij hier zo samen van kunnen genieten. Dit pakt niemand ons meer af!
Vandaag zijn wij weer kilometers gaan maken! Maar eerst vanmorgen nog een flinke wandeling van 2 uur door de heuvels en langs het strand naar de beroemde Cathedral Cove. Deze ligt aan een wit strand dat alleen bij eb bereikbaar is. Gigantisch groot!!! Wat een natuur tref je ook hier weer aan. Geen regen maar nog wel bewolkt weer al loop je in een korte broek met T-shirt. Hier is het wel veel vochtiger in de lucht (tropisch) dus lekker klam als je je inspant. Ook de nachten zijn veel warmer dan in het Zuidereiland. Zelfs dit meisje heeft het warm en dat wil wel wat zeggen!!!!! Daarna nog even naar de Hot Beach gereden. Ook hier kan je bij eb een kuil graven en er in gaan zitten. Dan zit je in het warme water dat uit de aarde komt precies aan de kustlijn. Prachtig en ook nog enorme golven. De oceaan is een graad of 20 en het bronwater een graad of 35. Genieten! Daarna weer door naar de schitterende natuur van de Bay of Plenty waar wij op een camping zijn neergestreken. Morgen onze laatste etappe.
28 maart 2003 – Waihi Beach – Tauranga – 73km
Dit was dan alweer onze laatste nacht in de camper. Wat een pokkenweer de hele nacht! Veel regen en de camper stond behoorlijk te schudden van de storm. Constant regen. De laatste rijdag dag met de camper naar Tauranga waar wij onze camper weer in leveren. Mooie route. Ziet er welvarend uit met veel tuinbouw. In Tauranga wat rondgereden en koffie gedronken. Redelijk grote plaats en waarschijnlijk in de zomer behoorlijk druk want er zijn veel cafés binnen een korte afstand van elkaar.
Na aankomst om 15.30 uur bij Tulip Campers in Welcome Bay de camper uitruimen en schoonmaken. De koffers inclusief de fietskoffer weer inpakken en de laatste nacht slapen we in de B&B die bij de camperverhuurder hoort. Ondertussen alsmaar regen..... dus het wordt de hoogste tijd om naar huis te gaan.
29 – 30 maart 2003 – Tauranga – Auckland - Amsterdam
Vandaag is het zover. Onze prachtige reis zit er bijna op. Afscheid genomen en om 12.00 uur werden wij naar Auckland gebracht. (ca. 3 uur rijden) waar wij om gaan vertrekken 17.30 uur voor een lange reis naar huis. Door helaas een vliegtuig missen in Amerika hebben wij wel wat vertraging opgelopen. In plaats zondagmorgen om 10 uur op Schiphol aan te komen werd dit pas in de middag rond 16.00 uur. Een lange terugreis. Het was nog wel extra speciaal omdat wij de laatste vlucht hadden van United Airlines vanuit Auckland. Wij (het vliegtuig) werden “uitgezwaaid” door een ereboog aan personeel van de luchthaven met spuitende waterslangen. Uiteindelijk moe maar voldaan weer gezond thuis!
Wij hopen dat iedereen door ons reisverslag ook een beetje heeft kunnen meereizen. Wij voelen ons echt bevoorrechte mensen dat wij dit allemaal kunnen zien en doen!! Wij zijn bofkonten en dat zeggen wij bijna dagelijks tegen elkaar. Natuurlijk ook dat wij hier zo samen van kunnen genieten. Dit pakt niemand ons meer af!