klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan
REISVERSLAGEN:
FOTO'S:
REISVERSLAGEN:
- Santiago de Chile - Puerto Guadal (29 januari - 16 februari 2011)
- Puerto Guadal - Estancia Viamonte (17 februari - 2 maart 2011)
- Estancia Viamonte - Mendoza (3 maart - 20 maart 2011)
- Mendoza - Tilcara (21 maart - 5 april 2011)
- Tilcara - Santiago de Chile (6 april - 30 april 2011)
FOTO'S:
REISVERSLAG
CHILI EN ARGENTINIË 2011
CHILI EN ARGENTINIË 2011
Mendoza - Uspallata - grensovergang Chili - Panquehue - Ovalle - Pisco Elqui - grensovergang Argentinië - Rodeo - Parque National Talampaya - Bèlen - Amaicha del Valle - Cachi - Salta - Salinas Grandes - Tilcara
maandag 21 maart 2011 - Mendoza - Uspallata - 124km
Na de heerlijke rustdag van gisteren vandaag weinig kilometers...maar wel veel hoogtemeters! Wij hebben gekozen om vanuit Mendoza via een prachtige bergweg (ruta 52) over een hoge pas naar Uspallata te rijden en daar hebben wij geen moment spijt van gehad.
De hele dag was het weer oh en ah...en dat staat niet voor Appie! Eerst nog een stukje vals plat omhoog van 725m naar 1000m (verhard) maar daarna (onverhard) kregen wij heel veel bochten werk. Hele lange slingers met haarspeldbochten die je al van ver beneden hoog boven je zag liggen en natuurlijk daarna ook andersom zoals op de foto. En wij klommen en klommen maar omhoog. Wat een uitzichten. Via Termas de Villavicencio (waar ook het bekende bronwater vandaan komt) bereikten wij uiteindelijk het hoogste punt op deze route en tot nu toe van onze reis. 3140m! Was het landschap eerst nog behoorlijk groen - wel lage struikjes en grassen - boven werd het steeds kaler. Natuurlijk zat het weer ook weer mee. Voordat wij helemaal bovenaan waren hebben wij op een mooi uitzichtpunt een koffiestop gehouden. Die beviel ons zo goed dat wij daar wel bijna 2 uur hebben gestaan en heerlijk in de zon hebben zitten lezen en tussendoor van het uitzicht zitten genieten. En er zijn wel....10 auto’s langs gekomen. Druk weggetje hoor! Meteen onze lunch er maar aan vastgeplakt en daarna onze laatste kilometers verder omhoog geklommen. Toen wij boven aangekomen waren zag je aan de andere kant de nog hogere pieken van de Andes oprijzen. Zaten wij al hoog...dat was nog niets vergeleken met wat wij toen zagen. De hoogste berg van Argentinië maar ook van heel Zuid-Amerika, de Aconcagua 6962m hoog. Deze ligt in het gelijknamige park waar totaal 30 bergpieken zijn van boven de 4000m waarvan 9 zelfs boven de 5000m. Niet nodig om te zeggen dat je daar wel stil van wordt. Morgen gaan wij daar waarschijnlijk meer van zien als wij weer een hoge pas over moeten naar Chili toe. De afdaling ging iets vlotter....maar wij hoefden maar tot 1700m af te dalen waar deze plaats ligt in een uitgestrekt dal met weer heel veel groene bomen en dan vooral populieren. Die hadden ze zeker te veel! Aan deze kant van de bergen waren er weer bizarre rotsformaties te zien in kleuren zoals aubergine, creme, groen, oranje enz. Zucht, zucht....wat een genot om daartussen rond te rijden. Wat is het Andes gebergte toch geweldig. Wisten jullie trouwens dat rondom dit plaatsje en dit deel van de Andes de bekende film Seven years in Tibet is opgenomen?
Na de heerlijke rustdag van gisteren vandaag weinig kilometers...maar wel veel hoogtemeters! Wij hebben gekozen om vanuit Mendoza via een prachtige bergweg (ruta 52) over een hoge pas naar Uspallata te rijden en daar hebben wij geen moment spijt van gehad.
De hele dag was het weer oh en ah...en dat staat niet voor Appie! Eerst nog een stukje vals plat omhoog van 725m naar 1000m (verhard) maar daarna (onverhard) kregen wij heel veel bochten werk. Hele lange slingers met haarspeldbochten die je al van ver beneden hoog boven je zag liggen en natuurlijk daarna ook andersom zoals op de foto. En wij klommen en klommen maar omhoog. Wat een uitzichten. Via Termas de Villavicencio (waar ook het bekende bronwater vandaan komt) bereikten wij uiteindelijk het hoogste punt op deze route en tot nu toe van onze reis. 3140m! Was het landschap eerst nog behoorlijk groen - wel lage struikjes en grassen - boven werd het steeds kaler. Natuurlijk zat het weer ook weer mee. Voordat wij helemaal bovenaan waren hebben wij op een mooi uitzichtpunt een koffiestop gehouden. Die beviel ons zo goed dat wij daar wel bijna 2 uur hebben gestaan en heerlijk in de zon hebben zitten lezen en tussendoor van het uitzicht zitten genieten. En er zijn wel....10 auto’s langs gekomen. Druk weggetje hoor! Meteen onze lunch er maar aan vastgeplakt en daarna onze laatste kilometers verder omhoog geklommen. Toen wij boven aangekomen waren zag je aan de andere kant de nog hogere pieken van de Andes oprijzen. Zaten wij al hoog...dat was nog niets vergeleken met wat wij toen zagen. De hoogste berg van Argentinië maar ook van heel Zuid-Amerika, de Aconcagua 6962m hoog. Deze ligt in het gelijknamige park waar totaal 30 bergpieken zijn van boven de 4000m waarvan 9 zelfs boven de 5000m. Niet nodig om te zeggen dat je daar wel stil van wordt. Morgen gaan wij daar waarschijnlijk meer van zien als wij weer een hoge pas over moeten naar Chili toe. De afdaling ging iets vlotter....maar wij hoefden maar tot 1700m af te dalen waar deze plaats ligt in een uitgestrekt dal met weer heel veel groene bomen en dan vooral populieren. Die hadden ze zeker te veel! Aan deze kant van de bergen waren er weer bizarre rotsformaties te zien in kleuren zoals aubergine, creme, groen, oranje enz. Zucht, zucht....wat een genot om daartussen rond te rijden. Wat is het Andes gebergte toch geweldig. Wisten jullie trouwens dat rondom dit plaatsje en dit deel van de Andes de bekende film Seven years in Tibet is opgenomen?
dinsdag 22 maart 2011 – Uspallata - Panquehue (Chili) - 199km
Na nog geen kilometer rijden hadden wij onze 1e stop al te pakken. Tanken en omdat hier ook wifi beschikbaar was konden wij ook nog “even” de website bijwerken. Helaas ging het een beetje traag maar ondertussen op de ipad de mail opgehaald en gezellig met Annemiek en Gert en Tiny zitten skypen. Dus 2 vliegen in 1 klap. Harry had er ook nog maar een lekkere cappuccino bijgehaald dus het feest was kompleet. Om half 11 konden wij eindelijk echt van start. Via passo Bermejo 3185m gaan wij de oversteek maken naar Chili. En wat voor een oversteek! Wij bevonden ons al op ca. 1700m hoogte dus het klimmen aan de Argentijnse kant viel wel mee. Langzaam en geleidelijk gingen wij hoger en hoger. Ja, opnieuw was het onze ogen uitkijken. Wat een variatie aan kale rotsen en wat een kleurenpracht. Zooooooo hoog. Aangezien het de belangrijkste en makkelijkste grenspassage is voor vrachtwagen is het daardoor wel wat drukker dan wij gewend zijn. Maar de omgeving maakt dat helemaal goed. Op ca. 2500m hoogte hebben wij eerst maar even een uitgebreide koffiestop genomen met direct wat broodjes erbij want wat wij niet mochten invoeren (vers fruit, groente en vlees(waren) moest nog wel op. Wij stonden weer op een plek om je vingers bij af te likken. Daarna bij Puenta del Inca (2718m) een stop gemaakt om de natural bridge te bewonderen die als 1 van de grote wonders van Zuid Amerika gekenmerkt wordt. Zwavel (in combinatie met heet waterbronnen) heeft zich opgestapeld en tot een brug gevormd over de Rio las Cuevas van 19m hoog, 21m lang en 27m breed. De brug heeft daardoor een okergele kleur. Onder de brug zie je nog de ruïnes van een Spa hotel uit 1940 die ooit door een lawine vernietigd is. Bij elkaar is het gewoon iets heel bizar in deze omgeving. Het kleine gehucht Los Puquios wordt trouwens gebruik als basis waar ervaren klimmers die hoge toppen gaan beklimmen in het Parque Provincial Aconcaque acclimatiseren om aan de extreme hoogtes te wennen. Wij hebben trouwens in de park wat iets verderop begint, ook nog een poging gedaan op de hoogste berg de Aconcaque 6959m te beklimmen. Helaas kwamen wij niet verder dan 3000m! Nou, dat viel niet mee....bergschoen aan en een hele route van 1,5 km. gelopen om in ieder geval bij het mooiste uitzichtpunt te komen waar je deze gigantische reus ziet liggen. Wat een beest! Buiten de reuzen in de Himalaya heb je nergens op de wereld een hogere berg dan deze. Toch als je er naar staat te kijken dan nog heb je niet in de gaten hoe groot en hoog hij wel niet is. De gletsjer (met de grote sneeuwkap) die je rechts op de foto ziet (zie deel 8) is alleen al 300m. DIK. Dit deel van de Andes is echt geweldig om te zien. Het is ook wel het soort natuur waar wij helemaal gek op/van zijn. En toen was daar eindelijk de grens na een korte TOLtunnel van 3,2km en 0,66 eurocent armer. Dit keer bevonden zowel de Argentijnse als de Chileense douane zich in 1 gebouw. Da’s wel zo makkelijk. Je merkt wel dat dit ECHT een grote grensovergang is want de formaliteiten zijn hier veel meer geautomatiseerd en er zijn ook veel meer loketten. Gelukkig niet druk dus alles ging als een speer. Wel hadden wij na alle formulieren en stempels een zeer uitgebreide fruit/groente controle. Dat er altijd even in de camper gekeken werd stonden wij niet van te kijken maar dat ze dit inclusief een hond deden, hadden wij nog nooit gezien. Niet alleen in de camper en in de auto maar ook de reserve jerrycans met diesel op het dak werden opengemaakt. Lekker belangrijk....je neemt toch niets mee als je het in Chili weer allemaal kan kopen???? Maar we hebben er een vrolijke boel van gemaakt. Foto’s, grappen en praatje maken en toen konden wij zonder problemen door. Aangezien de grens bovenop de pas was moesten we ook nog afdalen. Via 28 scherpe haarspeld-bochten - wat een gat beneden - vloog onze hoogtemeter omlaag. De wanden om ons heen werden alsmaar hoger leek het wel. Zoooooo mooi. Uiteindelijk kwamen wij “beneden” aan. Nog maar 600m hoog. Terwijl de hoogtemeters afnamen, liep de thermometer behoorlijk op. Het kwik gaf ineens weer bijna 30grd aan. Zo, dat merk je wel weer even. In Los Andes naar de JUMBO...koelkast behoorlijk gezellig gemaakt....en nu zitten wij uit te puffen van toch wel een intensieve, vermoeiende maar geweldige dag die wij gaan afsluiten met een heerlijk wijntje die wij drinken op de gezondheid van Betty want die is een jaartje ouder geworden. MMMMMMMMMMM......
woensdag 23 maart 2011 - Panquehue - Ovalle - 390km
Kleine wijziging toegepast op route die wij wilden gaan nemen. In plaats van geheel door het binnenland en nog meer onverhard, hebben wij eerst even een “aanloop” genomen over ruta 5 Norte = Panamerica (die wij bij vertrek vanuit Santiago naar het zuiden even hebben genomen). Eerst nog even druk maar dat werd al snel een heel stuk minder. Wij konden lekker doorrijden en hadden nu ook voor het eerst de Grote Oceaan aan onze linkerkant. Blauwe zee met een mooie witte branding. Hoe meer wij noordwaarts gingen hoe droger het werd! Onderweg nog even Jolanda gesproken (skype) en gelijk een koffiestop bij een tankstation. Na 200km zijn wij afgeslagen om door het binnenland naar plaats van bestemming te rijden. Wat een schitterende route was dit weer in toch weer een ander landschap dan tot nu toe. Heeeeeel veel cactussen!!! Droge grond waardoor wij al een beetje een woestijn gevoel kregen. Zo af en toe een klein dorpje met wat huizen. Dan woon je wel achteraf. Zodra er een beetje water is door een riviertje dan zie je meteen weer groen in het landschap. Doordat we toch flinke bergen door moesten was het slingeren en slingeren. Kort bochten werk dus het schoot niet op. Maar wat een uitzichten! We hadden ook weer een prachtige plek met uitzicht tijdens het wegwerken van onze broodjes. Daar zit je dan! In Combarbala hebben wij weer een gasfles omgeruild. Dus we zijn weer voorzien. Na deze plaats ging het niet meer zo vlot als daarvoor. De bergen werden steeds pittiger om te nemen en het bochten werk nam nog meer toe. De bergen werden steeds kaler en de cactussen maakten plaats voor lappen groen....daar waren de druiven weer! Maar nu niet voor de wijn maar voor de Pisco. Daarover later meer! Het is wel een apart gezicht, al die soms felgroene lappen tussen de hoge, kale bergen. Soms heel steil tegen de hellingen op. Ga die maar eens plukken. Arme voeten en enkels.
Helaas konden wij niet een goede overnachtingsplek vinden in de buurt van Ovalle. Na wat heen en weer rijden uiteindelijk maar op een parkeerplaats bij een iets afgelegen hotel gaan staan. Even gevraagd of ze daar geen bezwaar tegen hadden...nee dus. Maar...wij kwamen erachter dat het wel een heel goed hotel was. 4 sterren en werkelijk schitterend! Dus zijn wij ons maar lekker gaan optutten en daar uitgebreid gaan eten. Mmmmmmmm....lekkere fles wijn erbij en wij konden zo de camper induiken. Dat was weer een geslaagde dag met een feestelijke afsluiting.
donderdag 24 maart 2011 - Ovalle - Pisco Elqui- 177km
Al vroeg vertrokken voor een korte tocht....dachten wij. Nou, misschien wel in kilometers maar niet in tijd. Dat was dan ook het enige wat een beetje tegenviel...de rest ECHT niet. Was de route de eerste 60km nog lekker verhard daarna niet meer maar dat wisten wij want daarom wilden wij deze binnendoor route ook nemen. Het landschap werd weer steeds droger en de bergen steeds kaler. Zo af en toe weer een klein dorpje met een paar huisjes. Je krijgt nu wel meer het Zuid Amerika gevoel zoals wij dachten dat het was. Een beetje armoedig, soms heel kleurrijk, stoffig enz. Wel aardig want we worden vaak toegezwaaid!. Ze zien ook niet elke dag van die gekke toeristen met zo’n grote bak voorbij komen. Tot het kleine plaatsje Hurtado was de onverharde weg nog goed berijdbaar en redelijk breed om elkaar te kunnen passeren en konden wij nog behoorlijk doorrijden. Maar dat was daarna wel afgelopen!!! Niet alleen smalle wegen maar we klommen ook nog eens alsmaar hoger en hoger. De hoogste pas van vandaag was rond de 2000m. Het ging maar op en neer. Nu hoef je hier ook niet bang te zijn voor een tegenligger hoor! In 3 uur tijd hadden wij maar 1 auto gezien en die kwam toevallig ook nog eens een keertje langs toe wij onze koffiebreak hadden. Over de laatste 50km hebben wij ca. 3 uur gedaan. Hele scherpe bochten, afdalingen met behoorlijke stenen, dan weer klimmen om in een andere vallei te komen. Maar wat was het weer genieten! Daar rij je dan....helemaal alleen...soms kom je dan nog een kudde geiten tegen maar verder ook niets. De bergen om ons heen worden ook steeds hoger en kaler. En dan al die aparte kleuren. Vergeet ook vandaag alle cactussen niet! Soms met prachtige, rode bloemen. Helemaal te gek. Ook vandaag kregen wij weer vaak een woestijngevoel... Toen wij bijna de Elqui vallei bereikt hadden kwamen ineens ook hier weer de groene terrassen met de pisco druiven in zicht. Was is het toch een prachtig gezicht. Soms snap je gewoon niet hoe ze zo hoog tegen de berg op kunnen liggen. Daar kan je toch helemaal niet bij???? Na uren gehobbel in de auto bereikten wij in Vicuna weer eindelijk de verharde weg. Puf puf...wat een tocht! De vermoeidheid gaat toeslaan en je voelt je vies en stoffig! We wilden ook graag een camping waar wij lekker konden douchen, was doen enz enz.want dat was alweer een paar dagen geleden maar dat viel niet mee! De campings in Vicuna waren gesloten. Toen besloten om nog maar een stukje verder te rijden...de upper Elqui vallei in. Ook hier weer een machtig landschap met de bekende groene lappen! In deze vallei staan ook nog eens heel veel astronomie observatoria omdat Noord Chile de meest ideale omstandigheden hiervoor heeft. De sterren komen bij wijze van spreken bijna uit de lucht vallen en je ziet er hier zoooooooo veel. Echt geweldig! Hier hebben wij in Pisco Elqui een camping gevonden. Prachtig gelegen inclusief zwembad.. net groot genoeg voor Harry zijn voeten! maar dat is alles. Koude douche, geen electriciteit maar geweldig uitzicht en in een leuk plaatsje. Dus ja, je kan niet alles hebben en veel keuze hadden wij niet.
En raadt eens wat.....MORGEN EEN WELVERDIENDE RUSTDAG!
vrijdag 25 maart 2011 - Pisco Elqui – rustdag
Dit keer niet wakker geworden door de wekker maar lekker uitgeslapen! Heerlijk. Even de batterij opladen zullen wij maar zeggen. Maar na het ontbijt stonden er toch wat huishoudelijke werkzaamheden op het programma. Ons hele huis een grote beurt gegeven. Dat was ECHT wel weer eens nodig. Het stof van de onverharde wegen komt overal tussen- en binnendoor. Dus het poetsvrouwtje is lekker bezig geweest. Maar mijn lieve schat heeft ook niet stilgezeten. Kijk maar eens....de was hangt lekker te drogen in de zon. Op een ouderwetse manier bezig geweest met handwasjes! Nu duiken wij vanavond weer in een lekker schoon bedje! Daarna het dorpje ingelopen en lekker aan de cappuccino gezeten. Deze plaats ligt schitterend in deze vallei met uitzicht op de Pisco druiven. Wat is het nu precies al die wijngaarden in deze omgeving? Hier komt geen wijn vandaan maar deze druiven worden gebruikt om sterke drank te maken die vooral gebruikt wordt om te mixen. Er zitten in deze omgeving veel distilleerderijen. Vanmiddag lekker buiten in de zon genoten van een boek! Dus wij hebben heerlijk uitgerust! Gisterenavond en vanavond nog even genoten van de heldere sterrenhemel. Wat een sterren zie je hier staan. Niet normaal.
Morgen gaan wij er weer vandoor! Op naar Argentinië over een pas van bijna 4800m. onverhard. Dat gaat weer een spannende dag worden.
Na nog geen kilometer rijden hadden wij onze 1e stop al te pakken. Tanken en omdat hier ook wifi beschikbaar was konden wij ook nog “even” de website bijwerken. Helaas ging het een beetje traag maar ondertussen op de ipad de mail opgehaald en gezellig met Annemiek en Gert en Tiny zitten skypen. Dus 2 vliegen in 1 klap. Harry had er ook nog maar een lekkere cappuccino bijgehaald dus het feest was kompleet. Om half 11 konden wij eindelijk echt van start. Via passo Bermejo 3185m gaan wij de oversteek maken naar Chili. En wat voor een oversteek! Wij bevonden ons al op ca. 1700m hoogte dus het klimmen aan de Argentijnse kant viel wel mee. Langzaam en geleidelijk gingen wij hoger en hoger. Ja, opnieuw was het onze ogen uitkijken. Wat een variatie aan kale rotsen en wat een kleurenpracht. Zooooooo hoog. Aangezien het de belangrijkste en makkelijkste grenspassage is voor vrachtwagen is het daardoor wel wat drukker dan wij gewend zijn. Maar de omgeving maakt dat helemaal goed. Op ca. 2500m hoogte hebben wij eerst maar even een uitgebreide koffiestop genomen met direct wat broodjes erbij want wat wij niet mochten invoeren (vers fruit, groente en vlees(waren) moest nog wel op. Wij stonden weer op een plek om je vingers bij af te likken. Daarna bij Puenta del Inca (2718m) een stop gemaakt om de natural bridge te bewonderen die als 1 van de grote wonders van Zuid Amerika gekenmerkt wordt. Zwavel (in combinatie met heet waterbronnen) heeft zich opgestapeld en tot een brug gevormd over de Rio las Cuevas van 19m hoog, 21m lang en 27m breed. De brug heeft daardoor een okergele kleur. Onder de brug zie je nog de ruïnes van een Spa hotel uit 1940 die ooit door een lawine vernietigd is. Bij elkaar is het gewoon iets heel bizar in deze omgeving. Het kleine gehucht Los Puquios wordt trouwens gebruik als basis waar ervaren klimmers die hoge toppen gaan beklimmen in het Parque Provincial Aconcaque acclimatiseren om aan de extreme hoogtes te wennen. Wij hebben trouwens in de park wat iets verderop begint, ook nog een poging gedaan op de hoogste berg de Aconcaque 6959m te beklimmen. Helaas kwamen wij niet verder dan 3000m! Nou, dat viel niet mee....bergschoen aan en een hele route van 1,5 km. gelopen om in ieder geval bij het mooiste uitzichtpunt te komen waar je deze gigantische reus ziet liggen. Wat een beest! Buiten de reuzen in de Himalaya heb je nergens op de wereld een hogere berg dan deze. Toch als je er naar staat te kijken dan nog heb je niet in de gaten hoe groot en hoog hij wel niet is. De gletsjer (met de grote sneeuwkap) die je rechts op de foto ziet (zie deel 8) is alleen al 300m. DIK. Dit deel van de Andes is echt geweldig om te zien. Het is ook wel het soort natuur waar wij helemaal gek op/van zijn. En toen was daar eindelijk de grens na een korte TOLtunnel van 3,2km en 0,66 eurocent armer. Dit keer bevonden zowel de Argentijnse als de Chileense douane zich in 1 gebouw. Da’s wel zo makkelijk. Je merkt wel dat dit ECHT een grote grensovergang is want de formaliteiten zijn hier veel meer geautomatiseerd en er zijn ook veel meer loketten. Gelukkig niet druk dus alles ging als een speer. Wel hadden wij na alle formulieren en stempels een zeer uitgebreide fruit/groente controle. Dat er altijd even in de camper gekeken werd stonden wij niet van te kijken maar dat ze dit inclusief een hond deden, hadden wij nog nooit gezien. Niet alleen in de camper en in de auto maar ook de reserve jerrycans met diesel op het dak werden opengemaakt. Lekker belangrijk....je neemt toch niets mee als je het in Chili weer allemaal kan kopen???? Maar we hebben er een vrolijke boel van gemaakt. Foto’s, grappen en praatje maken en toen konden wij zonder problemen door. Aangezien de grens bovenop de pas was moesten we ook nog afdalen. Via 28 scherpe haarspeld-bochten - wat een gat beneden - vloog onze hoogtemeter omlaag. De wanden om ons heen werden alsmaar hoger leek het wel. Zoooooo mooi. Uiteindelijk kwamen wij “beneden” aan. Nog maar 600m hoog. Terwijl de hoogtemeters afnamen, liep de thermometer behoorlijk op. Het kwik gaf ineens weer bijna 30grd aan. Zo, dat merk je wel weer even. In Los Andes naar de JUMBO...koelkast behoorlijk gezellig gemaakt....en nu zitten wij uit te puffen van toch wel een intensieve, vermoeiende maar geweldige dag die wij gaan afsluiten met een heerlijk wijntje die wij drinken op de gezondheid van Betty want die is een jaartje ouder geworden. MMMMMMMMMMM......
woensdag 23 maart 2011 - Panquehue - Ovalle - 390km
Kleine wijziging toegepast op route die wij wilden gaan nemen. In plaats van geheel door het binnenland en nog meer onverhard, hebben wij eerst even een “aanloop” genomen over ruta 5 Norte = Panamerica (die wij bij vertrek vanuit Santiago naar het zuiden even hebben genomen). Eerst nog even druk maar dat werd al snel een heel stuk minder. Wij konden lekker doorrijden en hadden nu ook voor het eerst de Grote Oceaan aan onze linkerkant. Blauwe zee met een mooie witte branding. Hoe meer wij noordwaarts gingen hoe droger het werd! Onderweg nog even Jolanda gesproken (skype) en gelijk een koffiestop bij een tankstation. Na 200km zijn wij afgeslagen om door het binnenland naar plaats van bestemming te rijden. Wat een schitterende route was dit weer in toch weer een ander landschap dan tot nu toe. Heeeeeel veel cactussen!!! Droge grond waardoor wij al een beetje een woestijn gevoel kregen. Zo af en toe een klein dorpje met wat huizen. Dan woon je wel achteraf. Zodra er een beetje water is door een riviertje dan zie je meteen weer groen in het landschap. Doordat we toch flinke bergen door moesten was het slingeren en slingeren. Kort bochten werk dus het schoot niet op. Maar wat een uitzichten! We hadden ook weer een prachtige plek met uitzicht tijdens het wegwerken van onze broodjes. Daar zit je dan! In Combarbala hebben wij weer een gasfles omgeruild. Dus we zijn weer voorzien. Na deze plaats ging het niet meer zo vlot als daarvoor. De bergen werden steeds pittiger om te nemen en het bochten werk nam nog meer toe. De bergen werden steeds kaler en de cactussen maakten plaats voor lappen groen....daar waren de druiven weer! Maar nu niet voor de wijn maar voor de Pisco. Daarover later meer! Het is wel een apart gezicht, al die soms felgroene lappen tussen de hoge, kale bergen. Soms heel steil tegen de hellingen op. Ga die maar eens plukken. Arme voeten en enkels.
Helaas konden wij niet een goede overnachtingsplek vinden in de buurt van Ovalle. Na wat heen en weer rijden uiteindelijk maar op een parkeerplaats bij een iets afgelegen hotel gaan staan. Even gevraagd of ze daar geen bezwaar tegen hadden...nee dus. Maar...wij kwamen erachter dat het wel een heel goed hotel was. 4 sterren en werkelijk schitterend! Dus zijn wij ons maar lekker gaan optutten en daar uitgebreid gaan eten. Mmmmmmmm....lekkere fles wijn erbij en wij konden zo de camper induiken. Dat was weer een geslaagde dag met een feestelijke afsluiting.
donderdag 24 maart 2011 - Ovalle - Pisco Elqui- 177km
Al vroeg vertrokken voor een korte tocht....dachten wij. Nou, misschien wel in kilometers maar niet in tijd. Dat was dan ook het enige wat een beetje tegenviel...de rest ECHT niet. Was de route de eerste 60km nog lekker verhard daarna niet meer maar dat wisten wij want daarom wilden wij deze binnendoor route ook nemen. Het landschap werd weer steeds droger en de bergen steeds kaler. Zo af en toe weer een klein dorpje met een paar huisjes. Je krijgt nu wel meer het Zuid Amerika gevoel zoals wij dachten dat het was. Een beetje armoedig, soms heel kleurrijk, stoffig enz. Wel aardig want we worden vaak toegezwaaid!. Ze zien ook niet elke dag van die gekke toeristen met zo’n grote bak voorbij komen. Tot het kleine plaatsje Hurtado was de onverharde weg nog goed berijdbaar en redelijk breed om elkaar te kunnen passeren en konden wij nog behoorlijk doorrijden. Maar dat was daarna wel afgelopen!!! Niet alleen smalle wegen maar we klommen ook nog eens alsmaar hoger en hoger. De hoogste pas van vandaag was rond de 2000m. Het ging maar op en neer. Nu hoef je hier ook niet bang te zijn voor een tegenligger hoor! In 3 uur tijd hadden wij maar 1 auto gezien en die kwam toevallig ook nog eens een keertje langs toe wij onze koffiebreak hadden. Over de laatste 50km hebben wij ca. 3 uur gedaan. Hele scherpe bochten, afdalingen met behoorlijke stenen, dan weer klimmen om in een andere vallei te komen. Maar wat was het weer genieten! Daar rij je dan....helemaal alleen...soms kom je dan nog een kudde geiten tegen maar verder ook niets. De bergen om ons heen worden ook steeds hoger en kaler. En dan al die aparte kleuren. Vergeet ook vandaag alle cactussen niet! Soms met prachtige, rode bloemen. Helemaal te gek. Ook vandaag kregen wij weer vaak een woestijngevoel... Toen wij bijna de Elqui vallei bereikt hadden kwamen ineens ook hier weer de groene terrassen met de pisco druiven in zicht. Was is het toch een prachtig gezicht. Soms snap je gewoon niet hoe ze zo hoog tegen de berg op kunnen liggen. Daar kan je toch helemaal niet bij???? Na uren gehobbel in de auto bereikten wij in Vicuna weer eindelijk de verharde weg. Puf puf...wat een tocht! De vermoeidheid gaat toeslaan en je voelt je vies en stoffig! We wilden ook graag een camping waar wij lekker konden douchen, was doen enz enz.want dat was alweer een paar dagen geleden maar dat viel niet mee! De campings in Vicuna waren gesloten. Toen besloten om nog maar een stukje verder te rijden...de upper Elqui vallei in. Ook hier weer een machtig landschap met de bekende groene lappen! In deze vallei staan ook nog eens heel veel astronomie observatoria omdat Noord Chile de meest ideale omstandigheden hiervoor heeft. De sterren komen bij wijze van spreken bijna uit de lucht vallen en je ziet er hier zoooooooo veel. Echt geweldig! Hier hebben wij in Pisco Elqui een camping gevonden. Prachtig gelegen inclusief zwembad.. net groot genoeg voor Harry zijn voeten! maar dat is alles. Koude douche, geen electriciteit maar geweldig uitzicht en in een leuk plaatsje. Dus ja, je kan niet alles hebben en veel keuze hadden wij niet.
En raadt eens wat.....MORGEN EEN WELVERDIENDE RUSTDAG!
vrijdag 25 maart 2011 - Pisco Elqui – rustdag
Dit keer niet wakker geworden door de wekker maar lekker uitgeslapen! Heerlijk. Even de batterij opladen zullen wij maar zeggen. Maar na het ontbijt stonden er toch wat huishoudelijke werkzaamheden op het programma. Ons hele huis een grote beurt gegeven. Dat was ECHT wel weer eens nodig. Het stof van de onverharde wegen komt overal tussen- en binnendoor. Dus het poetsvrouwtje is lekker bezig geweest. Maar mijn lieve schat heeft ook niet stilgezeten. Kijk maar eens....de was hangt lekker te drogen in de zon. Op een ouderwetse manier bezig geweest met handwasjes! Nu duiken wij vanavond weer in een lekker schoon bedje! Daarna het dorpje ingelopen en lekker aan de cappuccino gezeten. Deze plaats ligt schitterend in deze vallei met uitzicht op de Pisco druiven. Wat is het nu precies al die wijngaarden in deze omgeving? Hier komt geen wijn vandaan maar deze druiven worden gebruikt om sterke drank te maken die vooral gebruikt wordt om te mixen. Er zitten in deze omgeving veel distilleerderijen. Vanmiddag lekker buiten in de zon genoten van een boek! Dus wij hebben heerlijk uitgerust! Gisterenavond en vanavond nog even genoten van de heldere sterrenhemel. Wat een sterren zie je hier staan. Niet normaal.
Morgen gaan wij er weer vandoor! Op naar Argentinië over een pas van bijna 4800m. onverhard. Dat gaat weer een spannende dag worden.
zaterdag 26 maart 2011 - Pisco Elqui - Rodeo (ARG) - 287km
PASSO DEL AGUA NEGRO......OM NOOIT MEER TE VERGETEN!
Woorden schieten te kort om dit wereldwonder te beschrijven! Ongelofelijk, niet normaal, zoooo mooi, kippenvel momenten, onbeschrijfbaar, schitterend, onvoorstelbaar, onwerkelijk, fantastisch....en ga zo maar door....EN DAT WIJ DIT MOGEN BELEVEN!!!!!
Zo, dat moest er even uit! Hoe ga je zo’n dag nu beschrijven zodat wij een beetje kunnen overbrengen hoe wij ons vandaag gevoeld hebben. Onnodig om te zeggen dat wij heeeeel veel foto’s en filmpjes hebben gemaakt en die je een beetje op weg helpen om dit nooit meer te vergeten. Dat gaan wij zeker niet doen want het was ECHT HELEMAAL TE GEK. Vanaf ca. 800m stijgen naar de top van 4780m en daar afdalen naar ca. 2000m waar wij nu zitten. En allebei de kanten..de beklimming als de afdaling zijn zeer spectaculair! Wat een kleuren en vormen van deze machtige reuzen van bergen. We kregen er niet genoeg van. De weg omhoog en omlaag slingert langs steile bergranden soms met diepe afgronden. Maar je wordt steeds getrakteerd op een kleurenpracht om je vingers bij af te likken. Kleurnuances die je zelf niet kan bedenken en die je niet verwacht in de bergen. Wij zijn de hele dag met deze “KLUS” bezig geweest. Ook de hoogte ga je wel merken. Hoe hoger je komt hoe meer je het gevoel soms krijgt dat je een beetje dizzy bent. Veel drinken...dus veel plassen. Hoe hoger wij kwamen hoe kouder het werd...met een gemeen windje! De hele tocht heb ik Ella) acrobatische toeren uitgehaald om zoveel mogelijk beeldmateriaal te verzamelen....zowel stilstaand als bewegend! Ik hing soms helemaal uit de auto (raam) om maar de diepte te kunnen filmen....hihihihi..... en Harry maar rijden over de smalle bergwegen...en voor iemand die hoogtevrees heeft een hele prestatie. Toen wij net even naar de filmpjes keken...leek het net of wij weer over het randje reden. En druk deze route!!!!! Over de hele dag (11 uur) zijn wij wel...8 auto’s en 2 motoren tegengekomen! Heerlijk hoor...je kon echt overal stoppen. Naast de kleurenpracht van de bergen was daar natuurlijk ook de sneeuw op de toppen met de daarbij behorende gletsjers. Ondanks dat wij zo hoog zaten hadden wij ook weer zicht op nog hogere toppen van de Andes. We hebben toch best al veel gezien maar hier liet de natuur zich weer zien in al zijn pracht. Oh.....vergeet ik toch bijna nog even de strakblauwe lucht... blauwer kon bijna niet!!!!! Dat gaat moeilijk worden om foto’s uit te zoeken om op de website te plaatsen. En dan nog de filmpjes.... WAT EEN TOPDAG....we zijn er nog van ondersteboven....WAT EEN NATUUR....we kunnen nog steeds niet geloven dat wij dit vandaag allemaal beleefd en gezien hebben. BOFKONTEN OF NIET?????
PASSO DEL AGUA NEGRO......OM NOOIT MEER TE VERGETEN!
Woorden schieten te kort om dit wereldwonder te beschrijven! Ongelofelijk, niet normaal, zoooo mooi, kippenvel momenten, onbeschrijfbaar, schitterend, onvoorstelbaar, onwerkelijk, fantastisch....en ga zo maar door....EN DAT WIJ DIT MOGEN BELEVEN!!!!!
Zo, dat moest er even uit! Hoe ga je zo’n dag nu beschrijven zodat wij een beetje kunnen overbrengen hoe wij ons vandaag gevoeld hebben. Onnodig om te zeggen dat wij heeeeel veel foto’s en filmpjes hebben gemaakt en die je een beetje op weg helpen om dit nooit meer te vergeten. Dat gaan wij zeker niet doen want het was ECHT HELEMAAL TE GEK. Vanaf ca. 800m stijgen naar de top van 4780m en daar afdalen naar ca. 2000m waar wij nu zitten. En allebei de kanten..de beklimming als de afdaling zijn zeer spectaculair! Wat een kleuren en vormen van deze machtige reuzen van bergen. We kregen er niet genoeg van. De weg omhoog en omlaag slingert langs steile bergranden soms met diepe afgronden. Maar je wordt steeds getrakteerd op een kleurenpracht om je vingers bij af te likken. Kleurnuances die je zelf niet kan bedenken en die je niet verwacht in de bergen. Wij zijn de hele dag met deze “KLUS” bezig geweest. Ook de hoogte ga je wel merken. Hoe hoger je komt hoe meer je het gevoel soms krijgt dat je een beetje dizzy bent. Veel drinken...dus veel plassen. Hoe hoger wij kwamen hoe kouder het werd...met een gemeen windje! De hele tocht heb ik Ella) acrobatische toeren uitgehaald om zoveel mogelijk beeldmateriaal te verzamelen....zowel stilstaand als bewegend! Ik hing soms helemaal uit de auto (raam) om maar de diepte te kunnen filmen....hihihihi..... en Harry maar rijden over de smalle bergwegen...en voor iemand die hoogtevrees heeft een hele prestatie. Toen wij net even naar de filmpjes keken...leek het net of wij weer over het randje reden. En druk deze route!!!!! Over de hele dag (11 uur) zijn wij wel...8 auto’s en 2 motoren tegengekomen! Heerlijk hoor...je kon echt overal stoppen. Naast de kleurenpracht van de bergen was daar natuurlijk ook de sneeuw op de toppen met de daarbij behorende gletsjers. Ondanks dat wij zo hoog zaten hadden wij ook weer zicht op nog hogere toppen van de Andes. We hebben toch best al veel gezien maar hier liet de natuur zich weer zien in al zijn pracht. Oh.....vergeet ik toch bijna nog even de strakblauwe lucht... blauwer kon bijna niet!!!!! Dat gaat moeilijk worden om foto’s uit te zoeken om op de website te plaatsen. En dan nog de filmpjes.... WAT EEN TOPDAG....we zijn er nog van ondersteboven....WAT EEN NATUUR....we kunnen nog steeds niet geloven dat wij dit vandaag allemaal beleefd en gezien hebben. BOFKONTEN OF NIET?????
Hier klikken om te bewerken.
zondag 27 maart 2011 - Rodeo - Parque Nacional Talampaya – 266km
TSJONGEJONGEJONGE....die was ik gisteren toch bijna vergeten! Vandaag weer genoten van een mooie route maar het was het toch voornamelijk nagenieten van de dag van gisteren! Je raakt de beelden gewoon niet kwijt. Zo bijzonder was het. Volgens mij niet eens verteld dat bovenop de pas ook nog eens de grens tussen Chili en Argentinië loopt. Denk nu niet dat daar dan ook de posten van de douane zitten. Neeeee...die zitten (beide landen) ca. 70km voor de grens voordat je naar boven gaat. De pas is trouwens maar 5 maanden per jaar open want de andere maanden ligt hij vol ijs sneeuw en ijs. Vanochtend (8grd) was het voor het eerst in 2 weken helemaal bewolkt! Maar na een uurtje trok dit al weer weg en zaten wij weer volop in de zon. Dat kan hier snel gaan. De route bracht ons weer terug op de bekende ruta 40 maar eerst moesten wij doorvoor een mooie bergrug doorsteken. Ook hier weer prachtige kleuren. Vandaag lekker op ons gemak gedaan. Ruime stops (koffie en lunch) op mooie plekken en ook nog wat boodschappen ingeslagen. Veel was het niet want hier heb je enkel wat kleine plaatjes. Voorlopig zal dat zo wel blijven. Hadden wij weer lekker wat groente en fruit gekocht....kregen wij bij de overgang naar een andere provincie (Rioja) opeens een fruitcontrole! Wij wisten dit wel van de grens tussen Chili en Argentinië en zorgden er ook altijd voor dus niets meer te hebben. Maar nu net weer gekocht en dan dit. Lekker hoor....gelukkig hebben ze alleen in de koelkast gekeken en mocht de PAPRIKA niet de “grens” over. Wij blij want wij hadden in onze kledingkast een grote zak met fruit staan. Einde middag zijn wij in dit park aangekomen waar je ook mag kamperen. Morgen willen wij een excursie maken want je mag er zelf niet doorheen rijden met de auto.
Het ziet er een beetje uit als een mix van parken uit Amerika. Canyonland, Monument Valley, Brice Canyon enz. We zullen het gaan beleven morgen. Omdat de excursie pas om half 11 begint (lekker uitslapen) en 4 uur duurt zal er morgen weinig kilometers gemaakt gaan worden. Als het goed is hebben ze hier ook wifi in het bezoekerscentrum dus maar eens proberen de website bij te werken. Het is gelukkig nog steeds een groot genieten!
maandag 28 maart 2011 - Parque Nacional Talampaya – rustdag
Helemaal goed gezien...een rustdag! Eerst eens lekker uitgeslapen want de excursie die wij geboekt hadden was pas om half 11. Maar toen wij vanmorgen opstonden was het wel helemaal bewolkt. Dat was lang geleden! Maar nadat wij vertrokken waren begon de bewolking al snel weg te trekken en konden er toch weer mooie plaatjes geschoten worden. Deze omgeving doet een beetje denken aan een soort mix van de parken in Amerika met zijn rood gekleurde rotswanden. Ook hier zijn door erosie van water, wind en temperatuur, enorme kloven uitgesleten en zijn er hier en daar nog wat losse grote stukken blijven staan wat het landschap een surrealistisch beeld geeft. Wij gaan met een grote OVERLANDER 4WD truck waar je ook boven buiten kan zitten door een nu droge rivierbedding door de kloof. Uiteraard de nodige stops bij rotsschilderingen, zuilen die je een beeld van een kathedraal geven en wanden van ca. 150m steil omhoog. Daar zijn wij dan kleine miertjes bij! Om het plaatje kompleet te maken zweefden er een aantal grote condors boven ons hoofd. Halverwege onze tocht....stond daar ineens een tafel vol met lekkere snacks en drankjes. Niet alleen wat fris maar ook heerlijke wijnen. Tja......die moet je dan wel proeven of niet? Dus waren wij al behoorlijk vroeg aan een lekker wijntje! Oh nee, ik alleen...Harry ging maar voor de jus d’oranje... Na 4 uur kwamen wij weer terug bij het informatiecentrum (tevens camping). Omdat het nog vroeg was lekker rustig zitten lezen, website weer bijgewerkt (jullie ook weer blij) en dus goed van onze vrije dag genoten.
dinsdag 29 maart 2011 - Parque Nacional Talampaya - Bélen - 394km
Vroeg vertrokken voor een lange rit! Eerst ons riedeltje afgewerkt....boodschappen, pinnen en tanken...wat altijd toch weer veel tijd vraagt. Maar verder de vaart er weer flink in. Het blijft mooi om je heen. Vanmorgen eerst de zonsopkomst op de rode bergen en daarna zie je aan alle kanten weer enorme bergketens in grillige vormen en kleuren. En daar rijden wij dan “gewoon” tussendoor. Oh oh...wat mooi. Het grootste deel vandaag verhard maar er zat ook nog een deel onverhard tussen en ging tussen 2 enorme bergketens. Onze passage was gelukkig maar op het laagste punt...2000m maar via 320 bochten over 11km. Zo....dat kan wel. Lekker smal hier en daar. Deze doorgang...de Cuesta de Miranda was weer genieten. In 1920 met pikhouwelen en scheppen is deze route gemaakt...puf puf... Hij is vooral bekend door zijn 3 kleuren! BLAUWE lucht, RODE rotsen en GROENE begroeiing. Nou,dat klopt wel. Ook waren hier de cactussen in grote getallen weer aanwezig. Weer een ander soort en nog groter. Machtig om te zien. Daarna was het weer lekker doorrijden op de ruta 40 die wij nu nog steeds volgen. Wel mooi met die hoge bergen (soms met witte pieken). Je gaat er bijna aan wennen. Ook de temperatuur liep vandaag weer behoorlijk op. Vooral in de middag werd het steeds warmer - puf puf - 29grd. Daar moet je dan weer even aan wennen. Vandaag een kort stukje want de batterij van de laptop is bijna leeg! Dom dom....te laat begonnen met opladen. Jullie blij want dan hoef je niet zoveel te lezen.
woensdag 30 maart 2011 Bélen - Amaicha del Valle - 205km
Reizen is vermoeiend hoor! Elke dag loopt de wekker toch wel om 06.45uur af! Opstaan, wakker worden en voordat je het weet rijden wij al weer. Na een rustige nacht op een picknickplek bij een sportcomplex gingen wij op pad. Blauwe lucht en al vroeg een lekker temperatuurtje. Wat wil een mens nog meer. Dachten wij dat wij direct 100km onverhard voor onze kiezen zouden krijgen maar dat viel mee (of tegen zou Gerard Toy zeggen). Het was maar de helft. Weer een mooie route langs bergketens in diverse vormen en kleuren soms afgewisseld met een vlakte waar wij dan overheen razen!!! Je hebt dan meteen het gevoel - vooral als het dan ook nog behoorlijk groen is - dat je weer behoorlijk laag zit. Kijk je dan op de hoogtemeter dan verbaas je erover dat je gewoon rond de 2000m zit. Dus al die hoge pukkels waar wij tegenaan kijken zitten dan alweer tussen de 5000 en 6000m. De wegen waar wij op rijden doorkruisen wel tientallen keren rivieren die nu droog staan. Dus dan heb je het gevoel dat je steeds door berg en dal rijdt. Zo af en toe tref je nog een klein stroompje waar wij dan lekker doorheen plenzen met die grote bak van ons. Dat zal wat lastiger worden als de rivieren hoog staan. Dan heb je wel een probleem!
De bedoeling was om vandaag naar Cafayate te gaan maar daar zijn wij niet aangekomen zoals jullie zien. Onderweg zouden wij in de plaats waar wij nu zijn een bijzonder museum bezoeken. Net na de middag daar aangekomen zagen wij een lekkere camping met zwembad op nog geen 200m van het museum. Dus......jawel...camper neergezet, alle apparatuur weer lekker opladen - inclusief onzelf - en YES YES.....wifi. Dus de middag was behoorlijk ingevuld. Lekker buiten in de zon uren gekletst met diverse mensen. Met Hilde een record gehaald....1 uur en 8 minuten via skype. Lang leve deze uitvinding!! Eind van de middag zijn wij naar het museum Pachamama (moeder Aarde) gegaan. Heel bijzonder! Het museum is ontworpen door een bekende kunstenaar Hector Cruz die de symbolen van de Inca’s zoals zon, maan en aarde heeft gebruikt in zijn ontwerpen. Het is zowel een archeologisch als antropologisch museum met veel interessante informatie. In de mozaïek tuinen op verschillende nivo’s staan ontzettend veel soorten cactussen in allerlei soorten en maten. Dit ook weer geheel geïntegreerd in de kunst. Daarna heeft Harry nog wat baantjes getrokken en ben ik de keuken maar ingegaan. Tja, iemand moet het doen! Gekheid hoor...Harry brengt ons gelukkig overal veilig naar toe en hij maakt steeds overheerlijke CAPPUCCINO’S! Vanavond hebben we onze route voor de komende week even doorgenomen. In het gebied waar wij nu gaan komen heb je weer zoveel te zien dat wij eigenlijk niets willen missen. Dus dat wordt weer behoorlijk wat kilometers maken. Inmiddels hebben wij de 12.000 als gepasseerd. Ach, thuis kunnen wij weer bijkomen en uitrusten. Dit is wel een WERK-REIS hoor! Vroeg op en laat naar bed. Maar al die indrukken die wij opdoen en alles wat wij nu zien...dat hadden wij tot nu toe voor geen goud willen missen.
TSJONGEJONGEJONGE....die was ik gisteren toch bijna vergeten! Vandaag weer genoten van een mooie route maar het was het toch voornamelijk nagenieten van de dag van gisteren! Je raakt de beelden gewoon niet kwijt. Zo bijzonder was het. Volgens mij niet eens verteld dat bovenop de pas ook nog eens de grens tussen Chili en Argentinië loopt. Denk nu niet dat daar dan ook de posten van de douane zitten. Neeeee...die zitten (beide landen) ca. 70km voor de grens voordat je naar boven gaat. De pas is trouwens maar 5 maanden per jaar open want de andere maanden ligt hij vol ijs sneeuw en ijs. Vanochtend (8grd) was het voor het eerst in 2 weken helemaal bewolkt! Maar na een uurtje trok dit al weer weg en zaten wij weer volop in de zon. Dat kan hier snel gaan. De route bracht ons weer terug op de bekende ruta 40 maar eerst moesten wij doorvoor een mooie bergrug doorsteken. Ook hier weer prachtige kleuren. Vandaag lekker op ons gemak gedaan. Ruime stops (koffie en lunch) op mooie plekken en ook nog wat boodschappen ingeslagen. Veel was het niet want hier heb je enkel wat kleine plaatjes. Voorlopig zal dat zo wel blijven. Hadden wij weer lekker wat groente en fruit gekocht....kregen wij bij de overgang naar een andere provincie (Rioja) opeens een fruitcontrole! Wij wisten dit wel van de grens tussen Chili en Argentinië en zorgden er ook altijd voor dus niets meer te hebben. Maar nu net weer gekocht en dan dit. Lekker hoor....gelukkig hebben ze alleen in de koelkast gekeken en mocht de PAPRIKA niet de “grens” over. Wij blij want wij hadden in onze kledingkast een grote zak met fruit staan. Einde middag zijn wij in dit park aangekomen waar je ook mag kamperen. Morgen willen wij een excursie maken want je mag er zelf niet doorheen rijden met de auto.
Het ziet er een beetje uit als een mix van parken uit Amerika. Canyonland, Monument Valley, Brice Canyon enz. We zullen het gaan beleven morgen. Omdat de excursie pas om half 11 begint (lekker uitslapen) en 4 uur duurt zal er morgen weinig kilometers gemaakt gaan worden. Als het goed is hebben ze hier ook wifi in het bezoekerscentrum dus maar eens proberen de website bij te werken. Het is gelukkig nog steeds een groot genieten!
maandag 28 maart 2011 - Parque Nacional Talampaya – rustdag
Helemaal goed gezien...een rustdag! Eerst eens lekker uitgeslapen want de excursie die wij geboekt hadden was pas om half 11. Maar toen wij vanmorgen opstonden was het wel helemaal bewolkt. Dat was lang geleden! Maar nadat wij vertrokken waren begon de bewolking al snel weg te trekken en konden er toch weer mooie plaatjes geschoten worden. Deze omgeving doet een beetje denken aan een soort mix van de parken in Amerika met zijn rood gekleurde rotswanden. Ook hier zijn door erosie van water, wind en temperatuur, enorme kloven uitgesleten en zijn er hier en daar nog wat losse grote stukken blijven staan wat het landschap een surrealistisch beeld geeft. Wij gaan met een grote OVERLANDER 4WD truck waar je ook boven buiten kan zitten door een nu droge rivierbedding door de kloof. Uiteraard de nodige stops bij rotsschilderingen, zuilen die je een beeld van een kathedraal geven en wanden van ca. 150m steil omhoog. Daar zijn wij dan kleine miertjes bij! Om het plaatje kompleet te maken zweefden er een aantal grote condors boven ons hoofd. Halverwege onze tocht....stond daar ineens een tafel vol met lekkere snacks en drankjes. Niet alleen wat fris maar ook heerlijke wijnen. Tja......die moet je dan wel proeven of niet? Dus waren wij al behoorlijk vroeg aan een lekker wijntje! Oh nee, ik alleen...Harry ging maar voor de jus d’oranje... Na 4 uur kwamen wij weer terug bij het informatiecentrum (tevens camping). Omdat het nog vroeg was lekker rustig zitten lezen, website weer bijgewerkt (jullie ook weer blij) en dus goed van onze vrije dag genoten.
dinsdag 29 maart 2011 - Parque Nacional Talampaya - Bélen - 394km
Vroeg vertrokken voor een lange rit! Eerst ons riedeltje afgewerkt....boodschappen, pinnen en tanken...wat altijd toch weer veel tijd vraagt. Maar verder de vaart er weer flink in. Het blijft mooi om je heen. Vanmorgen eerst de zonsopkomst op de rode bergen en daarna zie je aan alle kanten weer enorme bergketens in grillige vormen en kleuren. En daar rijden wij dan “gewoon” tussendoor. Oh oh...wat mooi. Het grootste deel vandaag verhard maar er zat ook nog een deel onverhard tussen en ging tussen 2 enorme bergketens. Onze passage was gelukkig maar op het laagste punt...2000m maar via 320 bochten over 11km. Zo....dat kan wel. Lekker smal hier en daar. Deze doorgang...de Cuesta de Miranda was weer genieten. In 1920 met pikhouwelen en scheppen is deze route gemaakt...puf puf... Hij is vooral bekend door zijn 3 kleuren! BLAUWE lucht, RODE rotsen en GROENE begroeiing. Nou,dat klopt wel. Ook waren hier de cactussen in grote getallen weer aanwezig. Weer een ander soort en nog groter. Machtig om te zien. Daarna was het weer lekker doorrijden op de ruta 40 die wij nu nog steeds volgen. Wel mooi met die hoge bergen (soms met witte pieken). Je gaat er bijna aan wennen. Ook de temperatuur liep vandaag weer behoorlijk op. Vooral in de middag werd het steeds warmer - puf puf - 29grd. Daar moet je dan weer even aan wennen. Vandaag een kort stukje want de batterij van de laptop is bijna leeg! Dom dom....te laat begonnen met opladen. Jullie blij want dan hoef je niet zoveel te lezen.
woensdag 30 maart 2011 Bélen - Amaicha del Valle - 205km
Reizen is vermoeiend hoor! Elke dag loopt de wekker toch wel om 06.45uur af! Opstaan, wakker worden en voordat je het weet rijden wij al weer. Na een rustige nacht op een picknickplek bij een sportcomplex gingen wij op pad. Blauwe lucht en al vroeg een lekker temperatuurtje. Wat wil een mens nog meer. Dachten wij dat wij direct 100km onverhard voor onze kiezen zouden krijgen maar dat viel mee (of tegen zou Gerard Toy zeggen). Het was maar de helft. Weer een mooie route langs bergketens in diverse vormen en kleuren soms afgewisseld met een vlakte waar wij dan overheen razen!!! Je hebt dan meteen het gevoel - vooral als het dan ook nog behoorlijk groen is - dat je weer behoorlijk laag zit. Kijk je dan op de hoogtemeter dan verbaas je erover dat je gewoon rond de 2000m zit. Dus al die hoge pukkels waar wij tegenaan kijken zitten dan alweer tussen de 5000 en 6000m. De wegen waar wij op rijden doorkruisen wel tientallen keren rivieren die nu droog staan. Dus dan heb je het gevoel dat je steeds door berg en dal rijdt. Zo af en toe tref je nog een klein stroompje waar wij dan lekker doorheen plenzen met die grote bak van ons. Dat zal wat lastiger worden als de rivieren hoog staan. Dan heb je wel een probleem!
De bedoeling was om vandaag naar Cafayate te gaan maar daar zijn wij niet aangekomen zoals jullie zien. Onderweg zouden wij in de plaats waar wij nu zijn een bijzonder museum bezoeken. Net na de middag daar aangekomen zagen wij een lekkere camping met zwembad op nog geen 200m van het museum. Dus......jawel...camper neergezet, alle apparatuur weer lekker opladen - inclusief onzelf - en YES YES.....wifi. Dus de middag was behoorlijk ingevuld. Lekker buiten in de zon uren gekletst met diverse mensen. Met Hilde een record gehaald....1 uur en 8 minuten via skype. Lang leve deze uitvinding!! Eind van de middag zijn wij naar het museum Pachamama (moeder Aarde) gegaan. Heel bijzonder! Het museum is ontworpen door een bekende kunstenaar Hector Cruz die de symbolen van de Inca’s zoals zon, maan en aarde heeft gebruikt in zijn ontwerpen. Het is zowel een archeologisch als antropologisch museum met veel interessante informatie. In de mozaïek tuinen op verschillende nivo’s staan ontzettend veel soorten cactussen in allerlei soorten en maten. Dit ook weer geheel geïntegreerd in de kunst. Daarna heeft Harry nog wat baantjes getrokken en ben ik de keuken maar ingegaan. Tja, iemand moet het doen! Gekheid hoor...Harry brengt ons gelukkig overal veilig naar toe en hij maakt steeds overheerlijke CAPPUCCINO’S! Vanavond hebben we onze route voor de komende week even doorgenomen. In het gebied waar wij nu gaan komen heb je weer zoveel te zien dat wij eigenlijk niets willen missen. Dus dat wordt weer behoorlijk wat kilometers maken. Inmiddels hebben wij de 12.000 als gepasseerd. Ach, thuis kunnen wij weer bijkomen en uitrusten. Dit is wel een WERK-REIS hoor! Vroeg op en laat naar bed. Maar al die indrukken die wij opdoen en alles wat wij nu zien...dat hadden wij tot nu toe voor geen goud willen missen.
Donderdag 31 maart 2011 - Amaicha del Valle - Cachi - 231km
We hebben wel een regelmatig leven....elke morgen is hetzelfde...vroeg uit de veren. Ook nu weer. MAAR....wij hadden een leuke onderbreking. In Cafayate, na nog geen uur gereden te hebben, kwamen wij over een hele leuke plaza met heel veel terrassen. Nou, dat zie je hier niet vaak! Dus...camper aan de kant....en tijdens deze REIS ineens een klein uurtje een VAKANTIEGEVOEL! Helemaal voor Harry natuurlijk want die was nu eens van zijn taak ontheven om weer kloppend (melk) in de keuken te staan voor een heerlijke...jawel..daar komt tie weer...cappuccino. In dit deel van de vallei hebt je ook heel veel wijngaarden en de daarbij behorende bodega’s. Maar ja, wij vonden 9 uur toch een beetje te vroeg om al aan de wijn te gaan. Dat deel hebben wij dus maar overgeslagen. Jammer!!! Nog even wat verharde kilometers maken en toen reden wij de bijzondere vallei Valle Calchaquies in met als hoogtepunt de Quebrada de las Flechas (kloof van de pijlen). Werkelijk schitterend landschap! Volledig onverhard - ca. 150km - met daarbij een stuk van wel 60km heel erg veel wasbord. NIET NORMAAL.....helemaal total loss geschud! Maar ja, we kregen er wel wat voor terug. De wereld leek wel een slag gedraaid! Alle rotsen stonden (bijna) VERTICAAL omhoog en verschillende lagen. Inderdaad..net pijlpunten omhoog. En de weg maar slingeren...heel veel bochten werk kwam er weer aan te pas en vaak net breed genoeg voor een auto. Hoera voor Harry. Langs deze weg (ruta 40) liggen soms hele kleine dorpjes met nog echte oude adobe (leem) huisjes. Wij zouden sommige nog niet eens meer gebruiken als stal! Maar de mensen hier en in heel Argentinië zijn werkelijk super vriendelijk en behulpzaam. In Angastoca wilden wij alleen even kijken maar zijn daar in een klein restaurantje blijven eten. Het werd ons zo vriendelijk gevraagd en wij vonden het wel leuk om tussen alleen de plaatselijke bevolking te zitten. “Alles” wordt opgenoemd en dan in een schriftje opgeschreven wat je wilt hebben. Na ruim een half uur....kwam ons eten. Niet echt bijzonder maar de hele sfeer er om heen was juist zo leuk. Toen weer op pad. Het landschap veranderde weer eens van kleur en het groen, door de rivier, kwam ook weer veel terug. Maar wat wel heel bijzonder was om die metershoge cactussen in het landschap te zien staan. Wat een reuzen...daar is die man van mij maar een kleintje bij! Uiteindelijk kwamen wij pas half 6 hier in Cachi aan. Toch weer een lange dag! Ongemerkt klim je trouwens steeds hoger...wij zitten hier nu al op 2200m en dat heb je eigenlijk niet eens in de gaten. 3 x raden hoe laat het weer opstaan is morgen.....dan op weg naar Salta!
vrijdag 1 april 2011 - Cachi- Salta - 158km
Het gaat misschien een beetje afgezaagd worden maar het was vandaag weer een verrassende, korte trip naar Salta. De natuur was opeens weer totaal anders.....in de ANDES. Omdat wij in Cachi al op een behoorlijke hoogte zaten (ca. 2000m) hoefden wij niet eens meer zoveel te stijgen om het hoogste punt op onze route te bereiken, Piedra del Molino op 3348m. Eigenlijk klommen wij zonder dat je het erg in de gaten had. Dus zonder enge randen, haarspeldbochten enz. We hebben zelfs ca. 10km een vlakke pampa gehad en ook nog een groot gebied waar echt duizenden cactussen stonden. Die waren ECHT heel groot. Toen wij nog even een blik achterom wierpen konden wij afscheid nemen van de hoge, witte pieken van de Nevado de Cachi met als hoogste piek de San Martin 6380m. Niet te geloven toch? Wat ook al direct opviel dat het landschap alsmaar groener en groener werd ondanks dat wij toch op een behoorlijke hoogten zaten. Zelfs de koeien stonden te grazen in de wei! Het leek wel een vriendelijke Alpenweide. Maar bovenop de top keken wij de kant van de afdaling op....en toen was het wel anders. Nog steeds supergroen....gewoon pijn aan de ogen....maar je zag al lange slingers (DE WEG) naar beneden gaan. Eindeloos leek het te duren want wij moesten tenslotte eindigen op ca. 1100m hoogte. Goede weg en weer prachtig. Na ontelbare haarspeldbochten...tel kwijt geraakt...volg je dan uiteindelijk nog steeds de vallei verder naar beneden. Dan worden het ineens hoge wanden waar je tegenaan kijkt en die soms ook rood kleuren. En ook waren daar weer de duizenden cactussen die metershoog waren. Geweldig om te zien. Om daar extra van te genieten...omgeving, cactussen en zonnetje...kon dat niet anders dan met een lekkere stop...CAPPUCCINO! Die houden wij er wel steeds in hoor. Oh, als jullie goed naar de foto’s kijken dan zie je dat wij na lange tijd ook weer eens wat witte wolken aan de hemel hebben staan. Doet het wel leuk hoor en met een temperatuur van 26grd is het helemaal niet erg. Op het laatste gedeelte moesten wij nog door een smalle kloof. Hier hadden wij het gevoel dat wij bijna door de tropen reden. Wat een groen om ons heen. Hoge bomen, grassen, klimplanten, varens, palmbomen en zelfs bananenplanten. Een enorm verschil met het landschap van gisteren. Nu dus weer in een drukke stad die wij morgen gaan bezoeken. Vanuit de camping met de bus is het maar 20 minuten. Makkie. Veel mensen doen dit want er staan hier wel heeeel veel OVERLANDERS... die al heeeeeeel lang van huis zijn of zelfs geen huis meer hebben. Uiteraard heeft Harry al de nodige gesprekken gehad. Klets klets klets. Voordat wij hier aankwamen eerst gezorgd dat de koelkast weer gezellig is. Hij begon zowat te janken. Zo, nu nog lekker van onze avond genieten....inclusief wijntje natuurlijk. Die hebben wij niet voor niets weer ingekocht!
We hebben wel een regelmatig leven....elke morgen is hetzelfde...vroeg uit de veren. Ook nu weer. MAAR....wij hadden een leuke onderbreking. In Cafayate, na nog geen uur gereden te hebben, kwamen wij over een hele leuke plaza met heel veel terrassen. Nou, dat zie je hier niet vaak! Dus...camper aan de kant....en tijdens deze REIS ineens een klein uurtje een VAKANTIEGEVOEL! Helemaal voor Harry natuurlijk want die was nu eens van zijn taak ontheven om weer kloppend (melk) in de keuken te staan voor een heerlijke...jawel..daar komt tie weer...cappuccino. In dit deel van de vallei hebt je ook heel veel wijngaarden en de daarbij behorende bodega’s. Maar ja, wij vonden 9 uur toch een beetje te vroeg om al aan de wijn te gaan. Dat deel hebben wij dus maar overgeslagen. Jammer!!! Nog even wat verharde kilometers maken en toen reden wij de bijzondere vallei Valle Calchaquies in met als hoogtepunt de Quebrada de las Flechas (kloof van de pijlen). Werkelijk schitterend landschap! Volledig onverhard - ca. 150km - met daarbij een stuk van wel 60km heel erg veel wasbord. NIET NORMAAL.....helemaal total loss geschud! Maar ja, we kregen er wel wat voor terug. De wereld leek wel een slag gedraaid! Alle rotsen stonden (bijna) VERTICAAL omhoog en verschillende lagen. Inderdaad..net pijlpunten omhoog. En de weg maar slingeren...heel veel bochten werk kwam er weer aan te pas en vaak net breed genoeg voor een auto. Hoera voor Harry. Langs deze weg (ruta 40) liggen soms hele kleine dorpjes met nog echte oude adobe (leem) huisjes. Wij zouden sommige nog niet eens meer gebruiken als stal! Maar de mensen hier en in heel Argentinië zijn werkelijk super vriendelijk en behulpzaam. In Angastoca wilden wij alleen even kijken maar zijn daar in een klein restaurantje blijven eten. Het werd ons zo vriendelijk gevraagd en wij vonden het wel leuk om tussen alleen de plaatselijke bevolking te zitten. “Alles” wordt opgenoemd en dan in een schriftje opgeschreven wat je wilt hebben. Na ruim een half uur....kwam ons eten. Niet echt bijzonder maar de hele sfeer er om heen was juist zo leuk. Toen weer op pad. Het landschap veranderde weer eens van kleur en het groen, door de rivier, kwam ook weer veel terug. Maar wat wel heel bijzonder was om die metershoge cactussen in het landschap te zien staan. Wat een reuzen...daar is die man van mij maar een kleintje bij! Uiteindelijk kwamen wij pas half 6 hier in Cachi aan. Toch weer een lange dag! Ongemerkt klim je trouwens steeds hoger...wij zitten hier nu al op 2200m en dat heb je eigenlijk niet eens in de gaten. 3 x raden hoe laat het weer opstaan is morgen.....dan op weg naar Salta!
vrijdag 1 april 2011 - Cachi- Salta - 158km
Het gaat misschien een beetje afgezaagd worden maar het was vandaag weer een verrassende, korte trip naar Salta. De natuur was opeens weer totaal anders.....in de ANDES. Omdat wij in Cachi al op een behoorlijke hoogte zaten (ca. 2000m) hoefden wij niet eens meer zoveel te stijgen om het hoogste punt op onze route te bereiken, Piedra del Molino op 3348m. Eigenlijk klommen wij zonder dat je het erg in de gaten had. Dus zonder enge randen, haarspeldbochten enz. We hebben zelfs ca. 10km een vlakke pampa gehad en ook nog een groot gebied waar echt duizenden cactussen stonden. Die waren ECHT heel groot. Toen wij nog even een blik achterom wierpen konden wij afscheid nemen van de hoge, witte pieken van de Nevado de Cachi met als hoogste piek de San Martin 6380m. Niet te geloven toch? Wat ook al direct opviel dat het landschap alsmaar groener en groener werd ondanks dat wij toch op een behoorlijke hoogten zaten. Zelfs de koeien stonden te grazen in de wei! Het leek wel een vriendelijke Alpenweide. Maar bovenop de top keken wij de kant van de afdaling op....en toen was het wel anders. Nog steeds supergroen....gewoon pijn aan de ogen....maar je zag al lange slingers (DE WEG) naar beneden gaan. Eindeloos leek het te duren want wij moesten tenslotte eindigen op ca. 1100m hoogte. Goede weg en weer prachtig. Na ontelbare haarspeldbochten...tel kwijt geraakt...volg je dan uiteindelijk nog steeds de vallei verder naar beneden. Dan worden het ineens hoge wanden waar je tegenaan kijkt en die soms ook rood kleuren. En ook waren daar weer de duizenden cactussen die metershoog waren. Geweldig om te zien. Om daar extra van te genieten...omgeving, cactussen en zonnetje...kon dat niet anders dan met een lekkere stop...CAPPUCCINO! Die houden wij er wel steeds in hoor. Oh, als jullie goed naar de foto’s kijken dan zie je dat wij na lange tijd ook weer eens wat witte wolken aan de hemel hebben staan. Doet het wel leuk hoor en met een temperatuur van 26grd is het helemaal niet erg. Op het laatste gedeelte moesten wij nog door een smalle kloof. Hier hadden wij het gevoel dat wij bijna door de tropen reden. Wat een groen om ons heen. Hoge bomen, grassen, klimplanten, varens, palmbomen en zelfs bananenplanten. Een enorm verschil met het landschap van gisteren. Nu dus weer in een drukke stad die wij morgen gaan bezoeken. Vanuit de camping met de bus is het maar 20 minuten. Makkie. Veel mensen doen dit want er staan hier wel heeeel veel OVERLANDERS... die al heeeeeeel lang van huis zijn of zelfs geen huis meer hebben. Uiteraard heeft Harry al de nodige gesprekken gehad. Klets klets klets. Voordat wij hier aankwamen eerst gezorgd dat de koelkast weer gezellig is. Hij begon zowat te janken. Zo, nu nog lekker van onze avond genieten....inclusief wijntje natuurlijk. Die hebben wij niet voor niets weer ingekocht!
Zaterdag 2 april 2011 – Salta – rustdag
Gisterenavond werd het al heel donker maar vannacht kwam het even met bakken uit de lucht.Gelukkig was het vanmorgen weer droog, half bewolkt en 22 grd. Een perfecte dag om de stad in te gaan.Wij moeten nog wel even vertellen dat wij nu op een camping staan op nog geen 20m van een zwembad. Niet zomaar een zwembad maar een zwembad van formaat GIGANTISCH! Geen idee van de exacte afmeting omdat het een beetje een vreemde vorm heeft maar als je er omheen wilt lopen moet je er een klein kwartiertje voor uit trekken. Van Piet en Noortje hadden wij dit al gehoord en volgens hun is de omtrek een kleine kilometer! NIET NORMAAL! Maar wat helemaal ECHT NIET NORMAAL is dat het ECHT LEEG is. Geen druppel water...behalve dan wat vannacht is gevallen. Maar goed, we doen het er maar mee. Vanmorgen dus met de bus naar de stad gegaan. Heerlijk rondgelopen en heerlijk op diverse terrassen gezeten. De Plaza de 9 Julio vol met palmbomen en rondom de koloniale gebouwen met de arcade bogen zijn prachtig om te zien. Uiteraard ontbreken ook de nodige musea, kerken en kathedralen niet soms in uitbundige kleuren. Een goed beeld van de stad gekregen al vonden wij de drukte na al die rustige dagen na 1 dag ook wel weer genoeg.
Na lekker gegeten te hebben in de stad was het weer tijd om met de bus terug te gaan. Tjonge, bijna vergeten....Harry heeft nog even een bezoek gebracht aan de kapper. Hij hoeft dan wel niet een grijze landingsbaan weg te werken maar wel al het haar voor zijn ogen! Na een half uur bij de kapper die er ECHT veel werk van maakte (ja, dat kan nog hoor) stond hij 6 euries armer weer op straat. Helemaal TOP! Ook nu zagen wij aan het eind van de middag weer donkere wolken en het werd een beetje drukkend warm weer. Tropisch. Puf puf... Nu hebben wij net weer een tropische bui gehad....zo voelt het tenminste. Morgen gaan wij in ieder geval weer verder want wij hebben in dit gebied nog veel te zien.
Gisterenavond werd het al heel donker maar vannacht kwam het even met bakken uit de lucht.Gelukkig was het vanmorgen weer droog, half bewolkt en 22 grd. Een perfecte dag om de stad in te gaan.Wij moeten nog wel even vertellen dat wij nu op een camping staan op nog geen 20m van een zwembad. Niet zomaar een zwembad maar een zwembad van formaat GIGANTISCH! Geen idee van de exacte afmeting omdat het een beetje een vreemde vorm heeft maar als je er omheen wilt lopen moet je er een klein kwartiertje voor uit trekken. Van Piet en Noortje hadden wij dit al gehoord en volgens hun is de omtrek een kleine kilometer! NIET NORMAAL! Maar wat helemaal ECHT NIET NORMAAL is dat het ECHT LEEG is. Geen druppel water...behalve dan wat vannacht is gevallen. Maar goed, we doen het er maar mee. Vanmorgen dus met de bus naar de stad gegaan. Heerlijk rondgelopen en heerlijk op diverse terrassen gezeten. De Plaza de 9 Julio vol met palmbomen en rondom de koloniale gebouwen met de arcade bogen zijn prachtig om te zien. Uiteraard ontbreken ook de nodige musea, kerken en kathedralen niet soms in uitbundige kleuren. Een goed beeld van de stad gekregen al vonden wij de drukte na al die rustige dagen na 1 dag ook wel weer genoeg.
Na lekker gegeten te hebben in de stad was het weer tijd om met de bus terug te gaan. Tjonge, bijna vergeten....Harry heeft nog even een bezoek gebracht aan de kapper. Hij hoeft dan wel niet een grijze landingsbaan weg te werken maar wel al het haar voor zijn ogen! Na een half uur bij de kapper die er ECHT veel werk van maakte (ja, dat kan nog hoor) stond hij 6 euries armer weer op straat. Helemaal TOP! Ook nu zagen wij aan het eind van de middag weer donkere wolken en het werd een beetje drukkend warm weer. Tropisch. Puf puf... Nu hebben wij net weer een tropische bui gehad....zo voelt het tenminste. Morgen gaan wij in ieder geval weer verder want wij hebben in dit gebied nog veel te zien.

zondag 3 april 2011 - Salta – Salinas Grandes (ruta 40) – 231km
Weer op pad! Na een nacht slecht slapen - warm, herrie en regen - vroeg uit de veren want wij wilden weer mooie plekken gaan ontdekken. Je kan merken dat het hier in Salta veel vochtiger is ondanks hoge temperaturen. Dus Harry is een stuk strammer want ook in de camper merk je dat het veel vochtiger is. Daarom is het niet zo gek dat hier subtropisch is. Gelukkig geen regen en binnen een half uur was de lucht weer strakblauw en wij begonnen weer eens te klimmen. Zaten wij in Salta op ca. 1000m nu gingen wij via Quebrada del Toro naar het noorden. Al gauw lieten wij onze tropische verrassing achter ons en werd het landschap weer kaler en kleurrijker. Via de loop van de Rio Toro klommen wij alsmaar hoger en hoger. Onderweg in Santa Rosa de Tastil hebben wij ruïnes bezocht van een stad waar ca. 2000 mensen hebben gewoond voor de Inca tijd. In de periode 1339 tot 1439 hebben daar indianen gewoond en het is niet bekend waarom ze daar weer zijn vertrokken. De ligging is prachtig. Door de gunstige weersomstandigheden (je zal maar op 3200m wonen) is alles goed bewaard gebleven en kunnen wij nu een goed beeld krijgen hoe deze mensen hier ruim 700 jaar geleden geleefd hebben. Daarna klommen wij nog steeds hoger de Andes in. Eerst ging het heel geleidelijk maar de laatste paar kilometer hadden ze weer de haarspeldbocht uitgevonden. Maar wat een uitzichten weer. Zo af en toe kom je heel afgelegen wat huisjes tegen waar toch nog mensen wonen. Je ziet hier ook het soort mensen die afstammen van de oorspronkelijke bewoners en die je ook veel in Bolivia en Peru ziet. Voor ons de zgn. echte bevolking van dit land voordat de Spanjaarden op de proppen kwamen en landje pik deden (wij NL waren trouwens geen haar beter hoor!). Iedereen is vriendelijk en zwaait naar ons...en wij terug.
Boven op het hoogste punt Abra Blanca Pas 4050m hebben wij nog een lifster meegenomen. Geen idee waar ze vandaan kwam want daarboven is helemaal niets. Jawel....een stormachtige wind! Brrrrrrr. Ze moest in San Antonio de los Cobros zijn waar wij toch doorheen kwamen. Na de klim hoefden wij maar 300m af te dalen want het landschap was hier totaal anders! Je blijft op een enorme hoogvlakte die over een heel groot gebied tussen de 3000 en 4000m ligt. Dat kan je trouwens wel merken aan je gestel. Je lijkt wel een oud mannetje en vrouwtje....bij wat inspanning is het hijg hijg hijg.... Onze lifster afgezet en wij zijn toen via de oude ruta 40 naar het trein viaduct La Polvorilla gereden. Dit was een zeer pittige route....niet zozeer door de hoogte maar wel door het slechte wegdek. RRRRRRRRipio.....Dat schiet niet op zo! Tsjonge jonge, wat een gehobbel. Ergens onderweg op een mooie plek nog een broodje gegeten want daar waren wij nog niet aan toegekomen. Uiteindelijk aangekomen bij het viaduct op 4200m. Wat een bouwwerk. Wij staan er dan onder en daarboven in de lucht gaat de trein erover heen, 63m boven ons hoofd met een spanwijdte van 224m. Doordeweeks wordt het spoor alleen gebruikt om goederen naar Chili te vervoeren en zaterdags is het een toeristische attracties om een groot deel van dit traject mee te reizen. Het heeft ook de speciale naam Tren a las Nubes (trein naar de wolken). Nog een leuk gesprek gehad met een Argentijnse familie onder het viaduct en voordat wij weer vertrokken kregen wij ieder een zelfgemaakte empanada van hem. Weer teruggereden naar ruta 51 .......RRRRRRipio....heftig....met af en toe zelfs een klein stroompje waar wij doorheen moesten...spannend!!! Weer terug in S.A. de los Cobros hebben wij ruta 40 weer opgepakt en daar staan wij nu helemaal alleen op een grandioze plek. Alleen maar pampa’s en zoutvlakte 100km om ons heen helemaal niets!! Zal ik eens wat zeggen???? DE STILTE DOET GEWOON PIJN AAN JE OREN!!!!! Oh ja, vandaag hebben wij voor het eerst de lama’s zien rondlopen. Alleen als je een foto wilt maken dan duiken die “krengen” steeds met hun kop in het gras. Da’s lekker zeg. Maar ik krijg ze nog wel.... Ook onderweg nog een Frans stel gesproken die ook in Salta op de camping stond. Zij zijn al 5 maanden onderweg en hebben nog een jaartje te gaan. Afhankelijk hoe het met hun centjes gaat. Tja, dan zijn die 3 maanden van ons maar zielig..... Harry sprak gisteren op de camping nog verschillende mensen die al jaren onderweg zijn. Een Nederlands stel al 10 jaar, een Zwitser stel al meer dan 12 jaar....ga zo maar door. Maar niet getreurd....wij komen over een klein maandje weer thuis hoor. Is toch leuk voor jullie of niet???
maandag 4 april 2011 - Salinas Grandes (ruta 40) - Tilcara - 166km
IJs.....op de ramen vannacht! Wat een verschil met de nacht ervoor. Toen nog een dun laken en nog te warm en gisterenavond onder een dik pak dekens. Nou, die hebben wij wel nodig gehad. Maar veel fijner dan al die hitte als je slaapt. Nadat de zon weer verscheen smolt ook het ijs weer van de ramen. Nog wel behoorlijk fris dus snel de verwarming maar een slinger gegeven. Wat een mooie en rustige plek was dit om te overnachten. Daar hebben wij wel wat kou voor over maar je kan bijna niet anders verwachten om deze hoogte van ruim 3700m! Trouwens als je wat doet loop je al te hijgen als een paard. Een klein sprintje trekken is er niet bij. Harry heeft iets meer last van de hoogte gehad dan ik. Nu gaat het weer een stuk beter nu wij “afgedaald” zijn naar ca. 2200m. hier. Na ons ontbijt weer op pad gegaan. Eerst nog een stuk ripio waarbij wij langs uitgestrekte zoutvlaktes reden waar wij later nog naar toe zullen gaan. Wij bleven eerst nog op deze hoogvlakte voordat wij richting Purmamarca gingen. Maar daar moesten wij eerst nog even een pas voor over en niet zo’n gewone ook. Het was weer een bergpas om ingelijst te worden. NIET NORMAAL! Wij staan elke keer weer met ons mond open naar al dit natuurschoon te kijken. Je krijgt er echt niet genoeg van. Vanaf 3700m reden wij al in mooie slingers naar de top (Cuesta de Lipan ca. 4200m) met prachtige uitzichten, maar toen wij de afdaling gingen inzetten naar beneden toe werden wij getrakteerd op weer zoveel moois. Bijna 2000m dalen...veel bochten-werk, cayons in alle maten en kleuren in groen- en bruintinten. Bryce canyon in een ander kleurtje. Eerst vanaf boven bewonderd en daarna reden wij er onder. Oh oh oh....wat mooi weer allemaal. Toppie toppie. Nu aangekomen in weer een mooie vallei - van de Rio Grande - Quebrada de Humahuaca. Deze schijnt ook weer schitterend te zijn is weer onder de vlag van de Unesco geplaatst omdat het weer een bijzonder historische waarde heeft. Niet alleen het natuurschoon maar ook de bijzondere plaatsen die hier liggen. Maar dat gaan wij nog allemaal zelf zien de komende dagen. Morgen blijven wij in dit leuke plaatsje en gaan maar weer eens kijken of wij onze website weer bijgewerkt kunnen krijgen. Jullie kunnen gelukkig nog steeds merken dat het het geweldig naar onze zin hebben. Elke dag is een feestje. Soms is het gewoon niet voor te stellen dat je bij elke koffie- of lunchstop op zulke mooie plekken op dit wereldbolletje zit. Wat zijn wij toch bofkonten!
dinsdag 5 april 2011 - Tilcara – rustdag
Uitgeslapen tot wel 9 uur! Harry slechte nacht gehad want hij had last van zijn heupen. Toch waarschijnlijk iets te weinig beweging en wat meer vocht in de lucht. Niet een een ideale combinatie voor mijn lieve schat. Maar gelukkig stond er voor vandaag ALWEER een relaxdag op het programma. Op ons gemak door de straten gelopen van dit oude dorpje dat al bestond voordat de Spanjaarden hier kwamen. Dat kan je ook wel zien aan de mensen die hier wonen. Het ligt hier prachtig op 2461m tussen de hoge bergwanden. Alleen de straten rond de Plaza zijn bestraat. De rest van de straatjes bestaat alleen maar uit zand of stof.Vanmorgen was alles nog nat gemaakt maar als het weer opgedroogd is en de wind steekt ‘s middags weer behoorlijk op dan kan je wel raden hoe het hier zandhappen is. En alles waait vrolijk je huis in. Rond de Plaza staan heel veel stalletjes met allerlei handwerken. Je kan zo gek niet bedenken. Heel kleurrijk allemaal. Op de Plaza een cafe gevonden waar gelukkig ook wifi was (helaas heeeeeel traag) waar wij onze website weer konden bijwerken onder het genot van een lekker kopje....koffie. Daarna nog lekker rondgezworven want wij wilde ECHT eens rustig aan doen. Het was heerlijk weer want zodra de zon opkomt verdwijnt ook kou en is het zo weer behoorlijk warm. Vanmiddag heerlijk zitten lezen en Harry heel verstandig heeft een tukje gedaan om zijn slaap in te halen. Op de camping hier lopen paarden los rond en terwijl ik rustig zat te lezen liepen er ineens 3 grote paarden om mij heen. Nou, dat is dan even schrikken want ik ben niet echt een held met paarden. Het was wel een grappig gezicht. Wat een andere wereld is het hier toch. De mensen hier hebben echt een ander leven dan wij hebben. Hier gaat het nog wel maar die mensen die in kleine adobe huisjes wonen in - ik noem het maar nergens - die zijn alleen met hun levensonderhoud bezig. Door de uitvinding van de zonnepanelen hebben ze tegenwoordig gelukkig wel beperkt stroom. Soms zie je mensen lopen of fietsen en dan zeggen wij tegen elkaar...waar komt die nu vandaan en waar gaat hij/zij naartoe? Je ziet soms helemaal niets in de wijde omgeving! Nu ga ik een lekkere douche nemen en dan gaan wij vanavond hier in het dorp (5600 inwoners) een hapje eten. Er zijn genoeg kleine restaurantjes want dit plaatsje wordt druk bezocht door toeristen uit binnen- en buitenland. Het ligt natuurlijk ook heel mooi in deze vallei. En morgen gaan wij weer op pad! Ook daar hebben wij weer zin in. Ik las nog dat het in Nederland ook mooi weer gaat worden. Heerlijk toch? Laat het voorjaar maar komen. Maar wel wat voor ons bewaren als wij weer thuiskomen hoor!
Weer op pad! Na een nacht slecht slapen - warm, herrie en regen - vroeg uit de veren want wij wilden weer mooie plekken gaan ontdekken. Je kan merken dat het hier in Salta veel vochtiger is ondanks hoge temperaturen. Dus Harry is een stuk strammer want ook in de camper merk je dat het veel vochtiger is. Daarom is het niet zo gek dat hier subtropisch is. Gelukkig geen regen en binnen een half uur was de lucht weer strakblauw en wij begonnen weer eens te klimmen. Zaten wij in Salta op ca. 1000m nu gingen wij via Quebrada del Toro naar het noorden. Al gauw lieten wij onze tropische verrassing achter ons en werd het landschap weer kaler en kleurrijker. Via de loop van de Rio Toro klommen wij alsmaar hoger en hoger. Onderweg in Santa Rosa de Tastil hebben wij ruïnes bezocht van een stad waar ca. 2000 mensen hebben gewoond voor de Inca tijd. In de periode 1339 tot 1439 hebben daar indianen gewoond en het is niet bekend waarom ze daar weer zijn vertrokken. De ligging is prachtig. Door de gunstige weersomstandigheden (je zal maar op 3200m wonen) is alles goed bewaard gebleven en kunnen wij nu een goed beeld krijgen hoe deze mensen hier ruim 700 jaar geleden geleefd hebben. Daarna klommen wij nog steeds hoger de Andes in. Eerst ging het heel geleidelijk maar de laatste paar kilometer hadden ze weer de haarspeldbocht uitgevonden. Maar wat een uitzichten weer. Zo af en toe kom je heel afgelegen wat huisjes tegen waar toch nog mensen wonen. Je ziet hier ook het soort mensen die afstammen van de oorspronkelijke bewoners en die je ook veel in Bolivia en Peru ziet. Voor ons de zgn. echte bevolking van dit land voordat de Spanjaarden op de proppen kwamen en landje pik deden (wij NL waren trouwens geen haar beter hoor!). Iedereen is vriendelijk en zwaait naar ons...en wij terug.
Boven op het hoogste punt Abra Blanca Pas 4050m hebben wij nog een lifster meegenomen. Geen idee waar ze vandaan kwam want daarboven is helemaal niets. Jawel....een stormachtige wind! Brrrrrrr. Ze moest in San Antonio de los Cobros zijn waar wij toch doorheen kwamen. Na de klim hoefden wij maar 300m af te dalen want het landschap was hier totaal anders! Je blijft op een enorme hoogvlakte die over een heel groot gebied tussen de 3000 en 4000m ligt. Dat kan je trouwens wel merken aan je gestel. Je lijkt wel een oud mannetje en vrouwtje....bij wat inspanning is het hijg hijg hijg.... Onze lifster afgezet en wij zijn toen via de oude ruta 40 naar het trein viaduct La Polvorilla gereden. Dit was een zeer pittige route....niet zozeer door de hoogte maar wel door het slechte wegdek. RRRRRRRRipio.....Dat schiet niet op zo! Tsjonge jonge, wat een gehobbel. Ergens onderweg op een mooie plek nog een broodje gegeten want daar waren wij nog niet aan toegekomen. Uiteindelijk aangekomen bij het viaduct op 4200m. Wat een bouwwerk. Wij staan er dan onder en daarboven in de lucht gaat de trein erover heen, 63m boven ons hoofd met een spanwijdte van 224m. Doordeweeks wordt het spoor alleen gebruikt om goederen naar Chili te vervoeren en zaterdags is het een toeristische attracties om een groot deel van dit traject mee te reizen. Het heeft ook de speciale naam Tren a las Nubes (trein naar de wolken). Nog een leuk gesprek gehad met een Argentijnse familie onder het viaduct en voordat wij weer vertrokken kregen wij ieder een zelfgemaakte empanada van hem. Weer teruggereden naar ruta 51 .......RRRRRRipio....heftig....met af en toe zelfs een klein stroompje waar wij doorheen moesten...spannend!!! Weer terug in S.A. de los Cobros hebben wij ruta 40 weer opgepakt en daar staan wij nu helemaal alleen op een grandioze plek. Alleen maar pampa’s en zoutvlakte 100km om ons heen helemaal niets!! Zal ik eens wat zeggen???? DE STILTE DOET GEWOON PIJN AAN JE OREN!!!!! Oh ja, vandaag hebben wij voor het eerst de lama’s zien rondlopen. Alleen als je een foto wilt maken dan duiken die “krengen” steeds met hun kop in het gras. Da’s lekker zeg. Maar ik krijg ze nog wel.... Ook onderweg nog een Frans stel gesproken die ook in Salta op de camping stond. Zij zijn al 5 maanden onderweg en hebben nog een jaartje te gaan. Afhankelijk hoe het met hun centjes gaat. Tja, dan zijn die 3 maanden van ons maar zielig..... Harry sprak gisteren op de camping nog verschillende mensen die al jaren onderweg zijn. Een Nederlands stel al 10 jaar, een Zwitser stel al meer dan 12 jaar....ga zo maar door. Maar niet getreurd....wij komen over een klein maandje weer thuis hoor. Is toch leuk voor jullie of niet???
maandag 4 april 2011 - Salinas Grandes (ruta 40) - Tilcara - 166km
IJs.....op de ramen vannacht! Wat een verschil met de nacht ervoor. Toen nog een dun laken en nog te warm en gisterenavond onder een dik pak dekens. Nou, die hebben wij wel nodig gehad. Maar veel fijner dan al die hitte als je slaapt. Nadat de zon weer verscheen smolt ook het ijs weer van de ramen. Nog wel behoorlijk fris dus snel de verwarming maar een slinger gegeven. Wat een mooie en rustige plek was dit om te overnachten. Daar hebben wij wel wat kou voor over maar je kan bijna niet anders verwachten om deze hoogte van ruim 3700m! Trouwens als je wat doet loop je al te hijgen als een paard. Een klein sprintje trekken is er niet bij. Harry heeft iets meer last van de hoogte gehad dan ik. Nu gaat het weer een stuk beter nu wij “afgedaald” zijn naar ca. 2200m. hier. Na ons ontbijt weer op pad gegaan. Eerst nog een stuk ripio waarbij wij langs uitgestrekte zoutvlaktes reden waar wij later nog naar toe zullen gaan. Wij bleven eerst nog op deze hoogvlakte voordat wij richting Purmamarca gingen. Maar daar moesten wij eerst nog even een pas voor over en niet zo’n gewone ook. Het was weer een bergpas om ingelijst te worden. NIET NORMAAL! Wij staan elke keer weer met ons mond open naar al dit natuurschoon te kijken. Je krijgt er echt niet genoeg van. Vanaf 3700m reden wij al in mooie slingers naar de top (Cuesta de Lipan ca. 4200m) met prachtige uitzichten, maar toen wij de afdaling gingen inzetten naar beneden toe werden wij getrakteerd op weer zoveel moois. Bijna 2000m dalen...veel bochten-werk, cayons in alle maten en kleuren in groen- en bruintinten. Bryce canyon in een ander kleurtje. Eerst vanaf boven bewonderd en daarna reden wij er onder. Oh oh oh....wat mooi weer allemaal. Toppie toppie. Nu aangekomen in weer een mooie vallei - van de Rio Grande - Quebrada de Humahuaca. Deze schijnt ook weer schitterend te zijn is weer onder de vlag van de Unesco geplaatst omdat het weer een bijzonder historische waarde heeft. Niet alleen het natuurschoon maar ook de bijzondere plaatsen die hier liggen. Maar dat gaan wij nog allemaal zelf zien de komende dagen. Morgen blijven wij in dit leuke plaatsje en gaan maar weer eens kijken of wij onze website weer bijgewerkt kunnen krijgen. Jullie kunnen gelukkig nog steeds merken dat het het geweldig naar onze zin hebben. Elke dag is een feestje. Soms is het gewoon niet voor te stellen dat je bij elke koffie- of lunchstop op zulke mooie plekken op dit wereldbolletje zit. Wat zijn wij toch bofkonten!
dinsdag 5 april 2011 - Tilcara – rustdag
Uitgeslapen tot wel 9 uur! Harry slechte nacht gehad want hij had last van zijn heupen. Toch waarschijnlijk iets te weinig beweging en wat meer vocht in de lucht. Niet een een ideale combinatie voor mijn lieve schat. Maar gelukkig stond er voor vandaag ALWEER een relaxdag op het programma. Op ons gemak door de straten gelopen van dit oude dorpje dat al bestond voordat de Spanjaarden hier kwamen. Dat kan je ook wel zien aan de mensen die hier wonen. Het ligt hier prachtig op 2461m tussen de hoge bergwanden. Alleen de straten rond de Plaza zijn bestraat. De rest van de straatjes bestaat alleen maar uit zand of stof.Vanmorgen was alles nog nat gemaakt maar als het weer opgedroogd is en de wind steekt ‘s middags weer behoorlijk op dan kan je wel raden hoe het hier zandhappen is. En alles waait vrolijk je huis in. Rond de Plaza staan heel veel stalletjes met allerlei handwerken. Je kan zo gek niet bedenken. Heel kleurrijk allemaal. Op de Plaza een cafe gevonden waar gelukkig ook wifi was (helaas heeeeeel traag) waar wij onze website weer konden bijwerken onder het genot van een lekker kopje....koffie. Daarna nog lekker rondgezworven want wij wilde ECHT eens rustig aan doen. Het was heerlijk weer want zodra de zon opkomt verdwijnt ook kou en is het zo weer behoorlijk warm. Vanmiddag heerlijk zitten lezen en Harry heel verstandig heeft een tukje gedaan om zijn slaap in te halen. Op de camping hier lopen paarden los rond en terwijl ik rustig zat te lezen liepen er ineens 3 grote paarden om mij heen. Nou, dat is dan even schrikken want ik ben niet echt een held met paarden. Het was wel een grappig gezicht. Wat een andere wereld is het hier toch. De mensen hier hebben echt een ander leven dan wij hebben. Hier gaat het nog wel maar die mensen die in kleine adobe huisjes wonen in - ik noem het maar nergens - die zijn alleen met hun levensonderhoud bezig. Door de uitvinding van de zonnepanelen hebben ze tegenwoordig gelukkig wel beperkt stroom. Soms zie je mensen lopen of fietsen en dan zeggen wij tegen elkaar...waar komt die nu vandaan en waar gaat hij/zij naartoe? Je ziet soms helemaal niets in de wijde omgeving! Nu ga ik een lekkere douche nemen en dan gaan wij vanavond hier in het dorp (5600 inwoners) een hapje eten. Er zijn genoeg kleine restaurantjes want dit plaatsje wordt druk bezocht door toeristen uit binnen- en buitenland. Het ligt natuurlijk ook heel mooi in deze vallei. En morgen gaan wij weer op pad! Ook daar hebben wij weer zin in. Ik las nog dat het in Nederland ook mooi weer gaat worden. Heerlijk toch? Laat het voorjaar maar komen. Maar wel wat voor ons bewaren als wij weer thuiskomen hoor!
klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan
REISVERSLAGEN:
FOTO'S:
ALGEMEEN:
REISVERSLAGEN:
- Santiago de Chile - Puerto Guadal (29 januari - 16 februari 2011)
- Puerto Guadal - Estancia Viamonte (17 februari - 2 maart 2011)
- Estancia Viamonte - Mendoza (3 maart - 20 maart 2011)
- Mendoza - Tilcara (21 maart - 5 april 2011)
- Tilcara - Santiago de Chile (6 april - 30 april 2011)
FOTO'S:
- Puerto Guadal - Estancia Viamonte (17 februari - 2 maart 2011)
- Estancia Viamonte - Mendoza (3 maart - 20 maart 2011)
- Mendoza - Tilcara (21 maart - 5 april 2011)
- Tilcara - Santiago de Chile (6 april - 30 april 2011)
ALGEMEEN: