klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan
REISVERSLAGEN:
FOTO'S:
REISVERSLAGEN:
- Santiago de Chile - Puerto Guadal (29 januari - 16 februari 2011)
- Puerto Guadal - Estancia Viamonte (17 februari - 2 maart 2011)
- Estancia Viamonte - Mendoza (3 maart - 20 maart 2011)
- Mendoza - Tilcara (21 maart - 5 april 2011)
- Tilcara - Santiago de Chile (6 april - 30 april 2011)
FOTO'S:
REISVERSLAG
CHILI EN ARGENTINIË 2011
CHILI EN ARGENTINIË 2011
Estancia Viamonte - Ushuaia - Estancia Harberton - grensovergang Chili - Puerto Espora - Rio Gallegos - Tres Cerros - Rada Tilly - Puerto Madryn - Peninsula Valdés - Puerto Pyramide - Lamarque - Zapala - Barrancas - Malarque - Zapata - Mendoza
donderdag 3 maart 2011 - Estancia Viamonte - Ushuaia - 180km
Op weg naar de meest zuidelijkste stad ter wereld...USHUAIA. Altijd alleen een plekje op de landkaart maar nu dan borden die je vertellen dat het nog maar een klein stukje is. Gewoon niet te geloven dat je dan hier nu zo maar rond rijdt in je huisje op wielen. Daarbij komt ook dat het super weer is. Normaal gesproken zijn hier de zomertemperaturen gemiddeld rond de 15grd en is het niet altijd even zonnig. Daarbij komt vaak een fris windje dus het kan behoorlijk onaangenaam zijn. Maar nu niet. Dus konden wij genieten van het landschap dat nu weer heel anders was dan vanmorgen toen wij vertrokken. Na een heerlijke rustige nacht - deze estancia lag ook nog eens aan de Atlantische Oceaan (mochten jullie precies weten waar wij zaten) gingen wij al snel weer het binnenland in. Nadat het eerst vlak en kaal was kwamen daar na Tolhuin ineens de bomen, bergen en meren weer. Wat een geweldig landschap. Het is echt genieten. In Tolhuin hebben wij trouwens even een stop gemaakt want daar is de bekenste panederia La Union van het land. Uit alle windstreken komen hier bekende mensen op af en wij dus ook. Heerlijke lekkernijen en broodjes.....en gebak...van wel 10cm hoog. Wij hebben het maar bij een cappuccino met een soort koffiebroodje gehouden. Ze hadden hier ook nog eens wifi dus daar ook nog eens lekker gebruik van gemaakt.
En nu in Ushuaia! De stad ligt op een fantastische plek helemaal ingesloten door bergen en de zee. Wij kijken vanaf onze camping over de stad heen dat aan het Beagle kanaal ligt... genoemd naar het schip de Beagle waarin Darwin op ondekkingsreis ging.
Voordat wij hier neerstreken nog even onze watertank gevuld, vuilwater tanks geleegd, koelkast weer gezellig gemaakt (heel belangrijk) en kan alle apparatuur weer eens goed opgeladen worden. Daarna lekker lang onder een warme douche gestaan en eindelijk weer eens lekker onze haren kunnen wassen.....tuttelen dus! Ook nog eens heerlijk buiten in de zon gezeten...kortom...genieten geblazen. Morgen de stad onveilig maken en eens kijken wat wij de komenden dagen hier in de omgeving gaan doen!
vrijdag 4 maart 2011 - Ushuaia - rustdag
Een echte rustdag. Was toch wel nodig want Harry is nog steeds niet zoals het moet zijn. Maar langzaam vooruit en dan is zo’n dag als vandaag wel even lekker. Nu zijn wij oudejaarsavond aan het vieren. Vanmorgen wat later opgestaan - zonder wekker dit keer. 2 zakken met vuile was afgegeven die vandaag weer fris en schoon terug moet komen. Wel zo fijn als wij weer onder schone lakens willen slapen. Maar nu is het half 10 maar nog steeds niets gezien! De ochtend begon met zware bewolking en ook nog eens heel donker. Oh, foute boel dachten wij maar dat viel 100% mee. Paar druppies maar. Lekkere temperaturen om door de stad te lopen. Je weet hier maar nooit omdat ze zeggen dat het een dag wel 4 seizoenen schijnt te kennen moet je op alles voorbereid zijn. Vanaf de camping een half uurtje lopen en dan kom je in een gezellige centrum en boulevard waar ook de cruiseboten vandaag vertrekken. Heerlijk koffie met gebak genomen - alvast voor Harry zijn verjaardag maar niet voordat Harry eerst even een bezoekje aan de kapper heeft gebracht. Het hing echt al weer voor zijn ogen dus het was hard nodig.
S‘ middags ook van een lekkere vislunch genoten dus vanavond was het gewoon genieten van een lekkere boterham. In het toeristenkantoor nog een stempel in ons paspoort laten zetten omdat het toch wel bijzonder is om hier te zijn. Ook hebben wij voor morgen - speciale dag want dan is mijn lieve man jarig - een bootexcursie van 6 uur lang geboekt op het Beagle Kanaal maar daar doe ik morgen wel verslag van. Als het goed is gaat het morgen prachtig weer worden! Speciaal voor Harry besteld. En wij maar denken dat wij hier in het zuiden dikke kleding nodig zouden hebben. Speciaal thermo ondergoed, warme jassen, sjaals, handschoenen en mutsen hebben wij bij ons maar lang niet alles nodig hier. Maar ja, beter mee verlegen dan om verlegen zullen wij maar zeggen. Ook hier om de camping staan weer reizigers overal vandaan. Een fietser uit Lithouwen die vanuit Buenos Aires hier naar toe is gefietst in zijn uppie. Dan een Belgisch stel met een klein kind en hun eigen “normale” camper (Laika) die ze eerst naar Australië hebben verscheept en daarna naar Peru. Toen ook nog Chili en Argentinië bezocht en nu “even” camper hier geparkeerd hadden omdat ze net terug zijn van 4 weken op een zeilschip naar Antarctica. Inmiddels camper aan een Chileen verkocht en gaan ze binnenkort weer naar huis terug. Wij hebben nog nooit tijdens een reis zoveel mensen ontmoet die lange en bijzondere reizen aan het maken waren. Dan doen wij het nog “netjes” om maar 3 maanden weg te blijven.
zaterdag 5 maart 2011 - Ushuaia – rustdag
-HIEPERDEPIEP....HOERA VOOR MIJN JARIGE LIEVERD! Nee, vanmorgen niet gezongen want wij wilden de dag positief beginnen.
Vandaag een mooi programma en het weer heeft de hele dag ook nog eens zijn best gedaan. Normaal gesproken komt de gemiddelde temperatuur in deze periode niet hoger dan 12-14 grd. maar vandaag zelfs 21grd. Heel warm voor hier. Je kan het vergelijken als er bij ons in september ineens een warme dag tussendoor glipt van ruim 35grd. Zo extreem was het hier. Uiteraard had ik dat voor Harry besteld want dan voelt hij zich ook direct een stuk beter. En dat was ook zo! Met de taxi vanaf de camping naar de haven gegaan en ingescheept op een grote catamaran. Een tocht van 6 uur door het Beagle Kanaal. Dit kanaal is ruim 160km lang en verbindt de Atlantische Oceaan met de Stille (Grote) Oceaan. Je kan dit ook via Kaap Hoorn doen maar daar kan het heel erg spoken. Een fantastische dag geweest. Wij hadden genoeg stoelen op de boot besproken, taarten aan laten rukken en voor een overdaad aan drank gezorgd....maar ja, wie kwamen er opdagen van onze familie en vrienden? Niemand. Natuurlijk wel veel sms’jes, mailtjes, berichten op Facebook en elkaar spreken via de vaak haperende skype verbinding. Toch fijn dat jullie allemaal aan Harry denken.
Onze tocht over het kanaal was echt geweldig. Nee, niet te vergelijken met de tocht tussen de gletsjers en de ijsbergen maar dit was toch ook wel bijzonder zo aan FIN DEL MUNDO....einde van de wereld. Prachtig water, hoge bergpieken (de uitlopers van de Andes), eilanden met aalscholvers (net vliegende pinguïns), zeeleeuwen en echte pinguïns. Je krijgt er niet genoeg van als je daar bent. Het blijft een koddig gezicht al die waggelende lijfjes die het water in- en uitlopen. Geweldig. Je ziet ook de magnifieke ligging van Ushuaia vanaf het water met zijn historische gebouwen die in 1884 officieel door Thomas Bridges is gesticht. Dit Kanaal bestaat trouwens nog niet zo lang. Pas 25.000 jaar. Voor die tijd was het gevuld met ijs van de laatste ijstijd. Dit hele gebied was alleen maar een grote ijskap met hier en daar wat bergtoppen erboven uit. Dat zie je terug in de structuur van de pieken. Fascinerend. Na deze heerlijke tocht was het nagenieten. Mooi weer en ‘s avonds uit eten. Harry kan toch zeggen dat hij altijd wel op heel bijzondere plekken zijn verjaardagen viert. Even een kleine opsomming: op de fiets in Thailand, Christchurch Nieuw Zeeland, Sydney Australië, Oman, Flinders Range Australië. Wat een bofkont. Nu maar hopen dat er nog veel bijzondere plekken bij gaan komen en vooral dat wij dit samen kunnen beleven. Maar gewoon lekker thuis is ook goed hoor. Ook dat blijft ondanks het vele reizen een speciale plek waar wij ons zeer thuisvoelen! Zo, na 2 “rustdagen” zonder een enkele kilometer gereden te hebben gaan wij morgen weer op pad. Dan zal de reis voorlopig alleen maar weer noordwaarts gaan nu wij het einde van de wereld aangetikt hebben....EEN HEEL BIJZONDERE ERVARING...
Op weg naar de meest zuidelijkste stad ter wereld...USHUAIA. Altijd alleen een plekje op de landkaart maar nu dan borden die je vertellen dat het nog maar een klein stukje is. Gewoon niet te geloven dat je dan hier nu zo maar rond rijdt in je huisje op wielen. Daarbij komt ook dat het super weer is. Normaal gesproken zijn hier de zomertemperaturen gemiddeld rond de 15grd en is het niet altijd even zonnig. Daarbij komt vaak een fris windje dus het kan behoorlijk onaangenaam zijn. Maar nu niet. Dus konden wij genieten van het landschap dat nu weer heel anders was dan vanmorgen toen wij vertrokken. Na een heerlijke rustige nacht - deze estancia lag ook nog eens aan de Atlantische Oceaan (mochten jullie precies weten waar wij zaten) gingen wij al snel weer het binnenland in. Nadat het eerst vlak en kaal was kwamen daar na Tolhuin ineens de bomen, bergen en meren weer. Wat een geweldig landschap. Het is echt genieten. In Tolhuin hebben wij trouwens even een stop gemaakt want daar is de bekenste panederia La Union van het land. Uit alle windstreken komen hier bekende mensen op af en wij dus ook. Heerlijke lekkernijen en broodjes.....en gebak...van wel 10cm hoog. Wij hebben het maar bij een cappuccino met een soort koffiebroodje gehouden. Ze hadden hier ook nog eens wifi dus daar ook nog eens lekker gebruik van gemaakt.
En nu in Ushuaia! De stad ligt op een fantastische plek helemaal ingesloten door bergen en de zee. Wij kijken vanaf onze camping over de stad heen dat aan het Beagle kanaal ligt... genoemd naar het schip de Beagle waarin Darwin op ondekkingsreis ging.
Voordat wij hier neerstreken nog even onze watertank gevuld, vuilwater tanks geleegd, koelkast weer gezellig gemaakt (heel belangrijk) en kan alle apparatuur weer eens goed opgeladen worden. Daarna lekker lang onder een warme douche gestaan en eindelijk weer eens lekker onze haren kunnen wassen.....tuttelen dus! Ook nog eens heerlijk buiten in de zon gezeten...kortom...genieten geblazen. Morgen de stad onveilig maken en eens kijken wat wij de komenden dagen hier in de omgeving gaan doen!
vrijdag 4 maart 2011 - Ushuaia - rustdag
Een echte rustdag. Was toch wel nodig want Harry is nog steeds niet zoals het moet zijn. Maar langzaam vooruit en dan is zo’n dag als vandaag wel even lekker. Nu zijn wij oudejaarsavond aan het vieren. Vanmorgen wat later opgestaan - zonder wekker dit keer. 2 zakken met vuile was afgegeven die vandaag weer fris en schoon terug moet komen. Wel zo fijn als wij weer onder schone lakens willen slapen. Maar nu is het half 10 maar nog steeds niets gezien! De ochtend begon met zware bewolking en ook nog eens heel donker. Oh, foute boel dachten wij maar dat viel 100% mee. Paar druppies maar. Lekkere temperaturen om door de stad te lopen. Je weet hier maar nooit omdat ze zeggen dat het een dag wel 4 seizoenen schijnt te kennen moet je op alles voorbereid zijn. Vanaf de camping een half uurtje lopen en dan kom je in een gezellige centrum en boulevard waar ook de cruiseboten vandaag vertrekken. Heerlijk koffie met gebak genomen - alvast voor Harry zijn verjaardag maar niet voordat Harry eerst even een bezoekje aan de kapper heeft gebracht. Het hing echt al weer voor zijn ogen dus het was hard nodig.
S‘ middags ook van een lekkere vislunch genoten dus vanavond was het gewoon genieten van een lekkere boterham. In het toeristenkantoor nog een stempel in ons paspoort laten zetten omdat het toch wel bijzonder is om hier te zijn. Ook hebben wij voor morgen - speciale dag want dan is mijn lieve man jarig - een bootexcursie van 6 uur lang geboekt op het Beagle Kanaal maar daar doe ik morgen wel verslag van. Als het goed is gaat het morgen prachtig weer worden! Speciaal voor Harry besteld. En wij maar denken dat wij hier in het zuiden dikke kleding nodig zouden hebben. Speciaal thermo ondergoed, warme jassen, sjaals, handschoenen en mutsen hebben wij bij ons maar lang niet alles nodig hier. Maar ja, beter mee verlegen dan om verlegen zullen wij maar zeggen. Ook hier om de camping staan weer reizigers overal vandaan. Een fietser uit Lithouwen die vanuit Buenos Aires hier naar toe is gefietst in zijn uppie. Dan een Belgisch stel met een klein kind en hun eigen “normale” camper (Laika) die ze eerst naar Australië hebben verscheept en daarna naar Peru. Toen ook nog Chili en Argentinië bezocht en nu “even” camper hier geparkeerd hadden omdat ze net terug zijn van 4 weken op een zeilschip naar Antarctica. Inmiddels camper aan een Chileen verkocht en gaan ze binnenkort weer naar huis terug. Wij hebben nog nooit tijdens een reis zoveel mensen ontmoet die lange en bijzondere reizen aan het maken waren. Dan doen wij het nog “netjes” om maar 3 maanden weg te blijven.
zaterdag 5 maart 2011 - Ushuaia – rustdag
-HIEPERDEPIEP....HOERA VOOR MIJN JARIGE LIEVERD! Nee, vanmorgen niet gezongen want wij wilden de dag positief beginnen.
Vandaag een mooi programma en het weer heeft de hele dag ook nog eens zijn best gedaan. Normaal gesproken komt de gemiddelde temperatuur in deze periode niet hoger dan 12-14 grd. maar vandaag zelfs 21grd. Heel warm voor hier. Je kan het vergelijken als er bij ons in september ineens een warme dag tussendoor glipt van ruim 35grd. Zo extreem was het hier. Uiteraard had ik dat voor Harry besteld want dan voelt hij zich ook direct een stuk beter. En dat was ook zo! Met de taxi vanaf de camping naar de haven gegaan en ingescheept op een grote catamaran. Een tocht van 6 uur door het Beagle Kanaal. Dit kanaal is ruim 160km lang en verbindt de Atlantische Oceaan met de Stille (Grote) Oceaan. Je kan dit ook via Kaap Hoorn doen maar daar kan het heel erg spoken. Een fantastische dag geweest. Wij hadden genoeg stoelen op de boot besproken, taarten aan laten rukken en voor een overdaad aan drank gezorgd....maar ja, wie kwamen er opdagen van onze familie en vrienden? Niemand. Natuurlijk wel veel sms’jes, mailtjes, berichten op Facebook en elkaar spreken via de vaak haperende skype verbinding. Toch fijn dat jullie allemaal aan Harry denken.
Onze tocht over het kanaal was echt geweldig. Nee, niet te vergelijken met de tocht tussen de gletsjers en de ijsbergen maar dit was toch ook wel bijzonder zo aan FIN DEL MUNDO....einde van de wereld. Prachtig water, hoge bergpieken (de uitlopers van de Andes), eilanden met aalscholvers (net vliegende pinguïns), zeeleeuwen en echte pinguïns. Je krijgt er niet genoeg van als je daar bent. Het blijft een koddig gezicht al die waggelende lijfjes die het water in- en uitlopen. Geweldig. Je ziet ook de magnifieke ligging van Ushuaia vanaf het water met zijn historische gebouwen die in 1884 officieel door Thomas Bridges is gesticht. Dit Kanaal bestaat trouwens nog niet zo lang. Pas 25.000 jaar. Voor die tijd was het gevuld met ijs van de laatste ijstijd. Dit hele gebied was alleen maar een grote ijskap met hier en daar wat bergtoppen erboven uit. Dat zie je terug in de structuur van de pieken. Fascinerend. Na deze heerlijke tocht was het nagenieten. Mooi weer en ‘s avonds uit eten. Harry kan toch zeggen dat hij altijd wel op heel bijzondere plekken zijn verjaardagen viert. Even een kleine opsomming: op de fiets in Thailand, Christchurch Nieuw Zeeland, Sydney Australië, Oman, Flinders Range Australië. Wat een bofkont. Nu maar hopen dat er nog veel bijzondere plekken bij gaan komen en vooral dat wij dit samen kunnen beleven. Maar gewoon lekker thuis is ook goed hoor. Ook dat blijft ondanks het vele reizen een speciale plek waar wij ons zeer thuisvoelen! Zo, na 2 “rustdagen” zonder een enkele kilometer gereden te hebben gaan wij morgen weer op pad. Dan zal de reis voorlopig alleen maar weer noordwaarts gaan nu wij het einde van de wereld aangetikt hebben....EEN HEEL BIJZONDERE ERVARING...
Zondag 6 maart 2011 - Ushuaia- Estancia Harberton - 98km
Vanaf vandaag gaan wij voorlopig alleen nog maar noordwaarts en laten wij “onze” zuidpunt achter ons. Om die te bereiken hebben wij toch al ruim 5500km moeten rijden. Maar elke kilometer was de moeite waard. Nog even de tank volgooien en boodschappen doen want je snapt het niet....de koelkast was al weer ongezellig en dat kan niet hoor! Vandaag nog naar een bijzondere estancia voordat wij Vuurland definitief achter ons gaan laten. Om hier te komen moesten wij weer eens lekker onverhard door een prachtig landschap. Dus weer volop genieten. Kan je nagaan...sinds 1975 is hier pas een weg naar toe aangelegd van 45km. Daarvoor was de estancia alleen per boot bereikbaar.
Even wat voorgeschiedenis over het ontstaan van deze bijzondere estancia. In 1886 gesticht door Thomas Bridges. Deze bijzondere man was een missionaris die voordat hij naar dit afgelegen deel van de wereld kwam de taal van de oorspronkelijke bewoners - de indianen - eigen had gemaakt. Hierdoor heeft hij een heel bijzondere band met hen opgebouwd en werd hij ook geaccepteerd. Door zijn inzet voor deze mensen en ook nog het redden van schipbreukelingen heeft hij als dank 20.000ha land gekregen van de president. Op dit land heeft hij toen de estancia Harberton gebouwd genoemd naar de plaats waar zijn vrouw geboren is. Het is de oudste estancia hier in Tierra del Fuego. Altijd op deze boerderij samengewerkt met de Yamana indianen die deze bijzondere plek voor hem hadden uitgekozen aan een beschutte baai in het Beagle Kanaal. Lekker beschut tegen wind is het echt een unieke plek. Nu doet het alleen nog dienst als bijzondere toeristische attractie en waar je een goed idee krijgt hoe het die jaren in dit barre klimaat heeft kunnen voortbestaan. Het is trouwens nog steeds familiebezit. Een achterkleinzoon van Thomas Bridges runt samen met zijn vrouw deze estancia. Daarnaast heeft zijn vrouw ook nog een museum opgezet: Acutushun. Het geeft een overzicht van de zeedieren en vogels op Vuurland. Alle skeletten die gevonden worden, worden in het “Bonehouse” schoongemaakt voordat ze tentoongesteld worden. Wel zo prettig! In dit lugubere huisje aan de baai staan kookpotten met restanten van dieren te pruttelen, in grote vaten met water zitten ook nog wat losse onderdelen van dieren en in kisten liggen nog koppen te wachten om schoongemaakt te worden. En de lucht? Dat wil je niet weten!!!! Wel heel fascinerend hoe dit allemaal gedaan wordt. Alles wordt uitvoerig gecatalogiseerd en ze schijnen uniek in de wereld te zijn. In het museum hangen en staan heel bijzondere exemplaren walvissen, dolfijnen, pinguïns en andere zeevogels. Wij hebben uitgebreide rondleidingen gehad zowel op de estancia als in het museum. De moeite waard! Wat een geschiedenis.
Uiteindelijk was het toch al half 5 en hadden wij geen zin meer om nog veel verder te rijden. Wij zijn toen lekker in de omgeving op een mooie plek in de natuur gaan staan 7km van de estancia vandaan...maar nog wel op hun land. Daar geven ze je dan wel toestemming voor.
maandag 7 maart 2011 - Estancia Harberton - Puerto Espora (ferry) (CHILI) – 496km
Heerlijk geslapen en vroeg opgestaan...maar wat een uitzicht! Wij maar denken dat wij kou en regen zouden moeten trotseren hier....niks...genieten van het mooie weer. Na 45km onverhard kwamen wij weer op ruta 3 uit die ons uit Argentinië brengt. Tussenstop in Tolhuin voor de koffie en het publiceren van de website (lekker snelle verbinding) en toen weer op pad. In Rio Grande “even” de tank weer volgooien. Maar...ook hier is het een lang weekend (katholiek en carnaval) dus er waren heel veel mensen op pad. En dan willen ze natuurlijk wel kunnen rijden en dan moet ook hun tank vol! Bij alle benzinepompen stonden lange rijen....dus even zuchten, lachen en aansluiten dan maar. Op naar de grens! Nu wij weer langs de Atlantische Kust reden was ook daar weer het vlakkere landschap en WIND! Tjonge, wat gaat die te keer. Maar het schijnt nog veel erger te kunnen. Hopen dan maar dat wij dat niet meemaken want erg lekker rijden is dat niet. De beide grensovergangen gingen lekker vlot. Zodra wij aankomen spring ik (Ella) al uit de auto en ga ik de rij staan. Rij....nee, helemaal niets. Direct aan de beurt. Dat schiet dan lekker op. Stempel, formuliertje, intikken in de computer, ander loket...oh oh...wat zijn wij er al bedreven in. Nog een stuk of 4 grensovergangen te gaan en je kan ons echt experts noemen.
Nu een andere route door dit verlaten deel van Vuurland genomen omdat wij nu de korte oversteek met de ferry maken. Het was weer genieten. Wel 150km overhard dus echt opschieten doe je niet maar je krijgt er veel voor terug. Van vlak naar glooiend en stof, stof en nog eens stof. Gelukkig veel wind dus dan waait het snel weg. Eerst wilden wij net voor de oversteek met de ferry overnachten maar vonden niet echt een leuke plek. Toen wij bedachten dan maar bij de haven...lag de ferry klaar om af te varen. Wij keken elkaar aan en hup...de ferry op. Dan zijn wij maar alvast aan deze kant! Nu staan wij dus wel bij de haven alleen al aan de “goede” kant. Vuurland verlaten door de Straat van Magallanes over te steken op het smalste gedeelte. In ca. 20 minuten sta je weer op het vasteland! Maar...we hebben een klein probleempje. Wij dachten hier in Chili nog onze gasflessen te kunnen vullen/omruilen. Maar...in deze kleine gehuchten kan het helemaal niet. Aangezien de aansluiting van de flessen in Argentinië heel anders is kunnen wij die niet gebruiken. Omdat wij morgen Argentinië ingaan en daar ca. 14 dagen blijven hebben wij waarschijnlijk niet genoeg gas. Dus....moeten wij waarschijnlijk behoorlijk wat extra kilometers rijden (Punta Arenas) om gas te krijgen. Nou, dat horen jullie dan wel weer....
Vanaf vandaag gaan wij voorlopig alleen nog maar noordwaarts en laten wij “onze” zuidpunt achter ons. Om die te bereiken hebben wij toch al ruim 5500km moeten rijden. Maar elke kilometer was de moeite waard. Nog even de tank volgooien en boodschappen doen want je snapt het niet....de koelkast was al weer ongezellig en dat kan niet hoor! Vandaag nog naar een bijzondere estancia voordat wij Vuurland definitief achter ons gaan laten. Om hier te komen moesten wij weer eens lekker onverhard door een prachtig landschap. Dus weer volop genieten. Kan je nagaan...sinds 1975 is hier pas een weg naar toe aangelegd van 45km. Daarvoor was de estancia alleen per boot bereikbaar.
Even wat voorgeschiedenis over het ontstaan van deze bijzondere estancia. In 1886 gesticht door Thomas Bridges. Deze bijzondere man was een missionaris die voordat hij naar dit afgelegen deel van de wereld kwam de taal van de oorspronkelijke bewoners - de indianen - eigen had gemaakt. Hierdoor heeft hij een heel bijzondere band met hen opgebouwd en werd hij ook geaccepteerd. Door zijn inzet voor deze mensen en ook nog het redden van schipbreukelingen heeft hij als dank 20.000ha land gekregen van de president. Op dit land heeft hij toen de estancia Harberton gebouwd genoemd naar de plaats waar zijn vrouw geboren is. Het is de oudste estancia hier in Tierra del Fuego. Altijd op deze boerderij samengewerkt met de Yamana indianen die deze bijzondere plek voor hem hadden uitgekozen aan een beschutte baai in het Beagle Kanaal. Lekker beschut tegen wind is het echt een unieke plek. Nu doet het alleen nog dienst als bijzondere toeristische attractie en waar je een goed idee krijgt hoe het die jaren in dit barre klimaat heeft kunnen voortbestaan. Het is trouwens nog steeds familiebezit. Een achterkleinzoon van Thomas Bridges runt samen met zijn vrouw deze estancia. Daarnaast heeft zijn vrouw ook nog een museum opgezet: Acutushun. Het geeft een overzicht van de zeedieren en vogels op Vuurland. Alle skeletten die gevonden worden, worden in het “Bonehouse” schoongemaakt voordat ze tentoongesteld worden. Wel zo prettig! In dit lugubere huisje aan de baai staan kookpotten met restanten van dieren te pruttelen, in grote vaten met water zitten ook nog wat losse onderdelen van dieren en in kisten liggen nog koppen te wachten om schoongemaakt te worden. En de lucht? Dat wil je niet weten!!!! Wel heel fascinerend hoe dit allemaal gedaan wordt. Alles wordt uitvoerig gecatalogiseerd en ze schijnen uniek in de wereld te zijn. In het museum hangen en staan heel bijzondere exemplaren walvissen, dolfijnen, pinguïns en andere zeevogels. Wij hebben uitgebreide rondleidingen gehad zowel op de estancia als in het museum. De moeite waard! Wat een geschiedenis.
Uiteindelijk was het toch al half 5 en hadden wij geen zin meer om nog veel verder te rijden. Wij zijn toen lekker in de omgeving op een mooie plek in de natuur gaan staan 7km van de estancia vandaan...maar nog wel op hun land. Daar geven ze je dan wel toestemming voor.
maandag 7 maart 2011 - Estancia Harberton - Puerto Espora (ferry) (CHILI) – 496km
Heerlijk geslapen en vroeg opgestaan...maar wat een uitzicht! Wij maar denken dat wij kou en regen zouden moeten trotseren hier....niks...genieten van het mooie weer. Na 45km onverhard kwamen wij weer op ruta 3 uit die ons uit Argentinië brengt. Tussenstop in Tolhuin voor de koffie en het publiceren van de website (lekker snelle verbinding) en toen weer op pad. In Rio Grande “even” de tank weer volgooien. Maar...ook hier is het een lang weekend (katholiek en carnaval) dus er waren heel veel mensen op pad. En dan willen ze natuurlijk wel kunnen rijden en dan moet ook hun tank vol! Bij alle benzinepompen stonden lange rijen....dus even zuchten, lachen en aansluiten dan maar. Op naar de grens! Nu wij weer langs de Atlantische Kust reden was ook daar weer het vlakkere landschap en WIND! Tjonge, wat gaat die te keer. Maar het schijnt nog veel erger te kunnen. Hopen dan maar dat wij dat niet meemaken want erg lekker rijden is dat niet. De beide grensovergangen gingen lekker vlot. Zodra wij aankomen spring ik (Ella) al uit de auto en ga ik de rij staan. Rij....nee, helemaal niets. Direct aan de beurt. Dat schiet dan lekker op. Stempel, formuliertje, intikken in de computer, ander loket...oh oh...wat zijn wij er al bedreven in. Nog een stuk of 4 grensovergangen te gaan en je kan ons echt experts noemen.
Nu een andere route door dit verlaten deel van Vuurland genomen omdat wij nu de korte oversteek met de ferry maken. Het was weer genieten. Wel 150km overhard dus echt opschieten doe je niet maar je krijgt er veel voor terug. Van vlak naar glooiend en stof, stof en nog eens stof. Gelukkig veel wind dus dan waait het snel weg. Eerst wilden wij net voor de oversteek met de ferry overnachten maar vonden niet echt een leuke plek. Toen wij bedachten dan maar bij de haven...lag de ferry klaar om af te varen. Wij keken elkaar aan en hup...de ferry op. Dan zijn wij maar alvast aan deze kant! Nu staan wij dus wel bij de haven alleen al aan de “goede” kant. Vuurland verlaten door de Straat van Magallanes over te steken op het smalste gedeelte. In ca. 20 minuten sta je weer op het vasteland! Maar...we hebben een klein probleempje. Wij dachten hier in Chili nog onze gasflessen te kunnen vullen/omruilen. Maar...in deze kleine gehuchten kan het helemaal niet. Aangezien de aansluiting van de flessen in Argentinië heel anders is kunnen wij die niet gebruiken. Omdat wij morgen Argentinië ingaan en daar ca. 14 dagen blijven hebben wij waarschijnlijk niet genoeg gas. Dus....moeten wij waarschijnlijk behoorlijk wat extra kilometers rijden (Punta Arenas) om gas te krijgen. Nou, dat horen jullie dan wel weer....
dinsdag 8 maart 2011 - Puerto Espora - Rio Gallegos (ARG)- 490km
Wat een dag! Vroeg opgestaan want wij moesten een “klein” ommetje maken naar Punta Arenas om onze gasfles om te ruilen of te vullen. Uiteindelijk gelukt met behulp van Ruth, onze backup in barre tijden. Nee hoor, maar zij is onze tussenpersoon voor Holiday Rent waar wij de camper van hebben en wij kunnen haar altijd bellen en dan zoek ze alles met plezier voor ons uit. Dus ook de adressen voor het gas. Gelukkig prima weer en genoten van de omgeving waar wij doorheen reden. Glooiend landschap en zo af en toe langs het water. Toen uiteindelijk alles weer gelukt was op naar de grens! Veel auto’s en bussen, dus wij dachten al dat het lang zou gaan duren maar dat viel weer mee. Alles liep als een tierelier. Praatje hier en lachje daar.... Ook vandaag weer veel wind langs de Atlantische kust! Niet normaal. Je waait gewoon uit je hemd. En dan is het nog maar een “beetje” wind. Het landschap is eerst nog wat glooiend en droog maar wordt al steeds vlakker. Hier en daar een guananco en wat struisvogeltjes (nandu’s). Het zou een dag zijn met veel kilometers maar ook nog met pech! Net voordat wij de stad inreden kwam er een grote vrachtwagen als tegenligger langs...en ja hoor, een opspattende steen en klets boem....net helemaal rechts onderin (aan de passagierskant) een klein gaatje met 2 barstjes. BALEN BALEN! Nou, de camper wordt er niet mooier op! Nu staan wij wild aan de Rio Chico maar niet alleen. Een zwaar geluid en waarachtig...precies dezelfde camper als wij hebben. Zelfde Dodge en ook bij dezelfde verhuurmaatschappij. Even een praatje maken. Het is een Frans stel dat hier 5 weken vakantie heeft. Heeft ook al wat beschadigingen.! Ducktape op de achterkant bij het dak en zelfs 2 x een steen op de ruit met schade en ook nog inbraakschade aan deuren en ramen. Dus niet alleen bij ons!!! Nu zijn wij moe van deze dag! Wat een watjes! Eerst even een koude buitendouche in het donker en nog even nagenieten met een lekker wijntje erbij en dan maar weer eens ons bedje opzoeken. Koud is het helemaal niet dus wij gaan er maar eens een laagje afgooien. Nu wij weer langzaam naar boven rijden zal de temperatuur ook wel weer behoorlijk gaan stijgen. Dan is het weer puf puf...van de hitte.
woensdag 9 maart 2011 - Rio Gallegos - Tres Cerros - 488km
Lekker kilometers maken de komende dagen en dat is vandaag niet helemaal gelukt. Gestrand! Vroeg opgestaan...uitslapen is er ECHT niet bij...dat komt thuis wel weer..en op pad gegaan. Je merkt dat het lang zo koud niet meer is en vooral heel belangrijk voor Harry - niet meer vochtig. Alle ramen zijn ‘s morgens droog! Wij vertrokken rond 08.00 uur met zacht windje en temperaturen rond de 14grd. Maar daar kwam snel verandering in. De wind ging alsmaar harder waaien....en de temperatuur....per uur een paar graden warmer! ‘s middags was het zelfs even 30grd. Puf puf, ook dat is weer wennen. Het landschap is prachtig. Kale vlaktes met hier en daar een opgedroogd zoutmeer. Je moet nu wel meer uitkijken voor de guanaco’s. Bleven ze eerder altijd netjes aan de kant staan of renden van ons vandaan, dat is niet altijd meer zo. Vooral als de groep verdeeld links en rechts van de weg staat is het uitkijken geblazen. Overstekend wild....al 2x goed in de remmen terwijl wij toch al behoorlijk afremmen als wij dat zooitje ongeregeld zien staan. Soms lijkt alles vlak en dan stijg of daal je ineens weer een “tafelberg” af. Prachtige vergezichten heb je dan. Alleen vandaag was de wind toch wel heel erg heftig!!! Wij gingen steeds noordwaarts en hadden de wind vol in de zijkant van de camper. Dan merk je wel dat je behoorlijk hoog bent want je vangt ECHT veel wind. Brrrrrrrr.....ik vind het helemaal niks! Vooral als je grote trucks als tegenligger hebt dan schud je alle kanten op. In Puerto San Julian aan de waterkant lekker van onze lunch genoten. Helaas niet buiten...niet omdat het te koud was maar anders was alles van onze tafel gewaaid. Tsjonge, NIET NORMAAL. Maar het werd steeds erger en erger. Voordat wij weer over onze ruta 3 verder gingen hebben wij nog een mooi stuk onverhard gereden. Dit was de Circuito Costero. Supermooie route eerst langs de baai en daarna de volle zee. Steile kalkstenen rotswanden, kiezelstranden en veel zand. Door de wind leek het soms wel of wij door de Sahara aan het rijden waren. Je kon niet normaal buiten staan. Echt stofhappen dus....
Toen weer verder op de grote weg maar ik vond het ECHT niet leuk meer. Nog ca. 100km doorgereden en toen had ik er genoeg van. Ik had gewoon stijve spieren van de spanning. Bah! Bij een soort roadhouse getankt en maar blijven staan. Nou, wij niet alleen hoor. Je hebt hier ook nog een hotel en wij hebben zelfs wifi in de camper! De wind begint nu gelukkig af te nemen. Ondanks dat wij achter het (lage) hotel waren gaan staan stond de camper nog te schudden op zijn wielen. Ik werd er zelfs een beetje misselijk van. Een soort windziekte....Nu maar hopen dat de wind morgen een stuk minder is en dat wij weer wat kilometers kunnen gaan maken. Het is nog steeds allemachtig prachtig......NIET NORMAAL!
donderdag 10 maart 2011 - Tres Cerros - Rada Tilly - 289km
Vandaag een “korte” dag. Vanmorgen opgestaan met gelukkig een paar windkrachtjes minder. Dat is toch wel wat fijner rijden. Weer strakblauwe lucht dus wij hadden er weer zin in. Het landschap blijft voor ons boeiend. Als je denkt door een eindeloze vlakte te rijden dan kom je soms bedrogen uit. Dan merk je ineens als je gaat dalen dat je eigenlijk van het “tafelblad” naar beneden duikt naar een ander, wat lager gelegen “tafelblad” van de talloze tafelbergen die hier zijn. Maar omdat ze zo enorm groot zijn lijkt het gewoon “begane” grond omdat wij bij vlak denken dat het zeeniveau is. Foutje dus.... Dus zo rij je rond de 300m hoogte en dan kan het zo maar weer naar 100m. Ook een groot deel strak langs de kust gereden en door een groot gebied waar veel JA-KNIKKERS stonden. Hier wordt veel olie opgepompt die direct via leidingen naar Buenos Aires gaan. Om een duistere reden was er bij een aantal benzinepompen geen benzine verkrijgbaar. Wij hadden geen probleem met diesel en wij hadden op onze overnachtingsplaats gisteren de tank ook al vol gegooid, maar over een afstand van bijna 300km was er even geen brandstof verkrijgbaar. Gelukkig waren de tankwagens in aantocht en dat wisten de mensen waarschijnlijk die in eindeloze rijen voor de pompen stonden te wachten om verder te kunnen rijden. Begin van de middag waren wij al op plaats van bestemming. We hadden natuurlijk nog wel verder kunnen gaan maar wij hadden ons een lekkere vrije middag beloofd. Ook wilden wij na 4 nachten “wild” kamperen ook wel weer even naar een camping om eens lang en uitgebreid te douchen en alle apparatuur weer eens op te laden. In de auto onder het rijden gaat het ook wel naar lang niet zo snel als onder “gewone” stroom.
Eind van de middag nog een lange strandwandeling gemaakt en over de boulevard weer terug. Dit plaatsje waar wij nu zijn ligt heel mooi aan een baai met een lang zandstrand tussen hoge rotsen in. Prachtig! Er staan langs de boulevard en in deze plaats zelf kasten van huizen in allerlei verschillende soorten en kleuren. Volgens mij kennen ze hier geen bouwregels. Super moderne strakke panden (onze stijl), houten punthuizen, Spaanse stijl, Engelse stijl, Moorse stijl en niet schrikken....en zelfs een vakwerkhuis zoals je die veel ziet in Duitsland en Oostenrijk. Alles staat dan ook nog eens dicht op elkaar en dan heb je echt een allegaartje! Ik zal wat foto’s op de website zetten om jullie een idee te geven. Nou, nou....echt Argentinië
vrijdag 11 maart 2011 - Rada Tilly - Puerto Madryn - 472km
Ja, als je kilometers wilt maken dan moet je vroeg opstaan! Vooral omdat de wind - als hij er flink tegenaan gaat - vaak ‘s middag behoorlijk heftig is. Het ging vandaag lekker vlot door een droog en dor landschap. Echt Patagonia. Zo af en toe even door wat heuvels de tafel op of af maar zowaar bijna geen beest onderweg gezien. Harry was optimistisch vanmorgen dus die liep al in zijn korte broek rond! Foute boel want de thermometer gaf maar 12grd aan dus uit dat ding! Het was ook wat somber weer met donkere wolken. Onderweg zakte de temperatuur zelfs nog naar een frisse 8 grd. met een lekker windje....brrrrrr. Maar ja, het kan zo weer veranderen hier want net voor de middag begonnen de temperaturen een soort wedstrijd! Omhoog, omhoog en ja hoor....voordat het 14.00 uur was werd de kwikstand van 29 grd bereikt. Tel daar een lekker zonnetje bij op maar wel een stevige wind dan is het lekker vertoeven hier. We zijn maar met zijn tweetjes maar de koelkast heeft toch ECHT steeds de neiging om knap ongezellig te worden. Dat is dus vandaag maar weer wat aan gedaan. Inclusief de lekkere wijnen die hier te koop zijn. Dit hebben wij in Trewel gedaan een plaats aan de Rio Chubut. Door deze rivier is er opeens een soort oase...niet in de woestijn maar op de pampa’s. Groen gras en veel bomen. Je rijdt er zo in maar ook weer zo uit.
Nu in Puerto Madryn aan een mooie baai. Onze camping (ja, alweer) staat aan het eind van de uitgestrekte boulevard op een heuvel. Eind van de middag werden wij hier gezandstraald! Wat een wind ineens. Voorbode voor minder weer want vanavond begon het af en toe zacht te druppelen. Ook eindelijk mijn grijze landingsbaan weer bijgewerkt. Was wel nodig! Ook weer gedaan. Morgen gaan wij het Peninsula Valdez op. Ben benieuwd....
Zaterdag 12 maart 2011 - Puerto Madryn - Peninsula Valdes - 270km
Vanmorgen wakker geworden door een luid geroep! “Zij” wisten dat wij gisteren langs een lange, vlakke boulevard hadden gereden waar aan het eind onze camping ligt. Dus jullie snappen het al - of juist niet - mijzelf toegesproken en mijn sportkleding aangetrokken en de schoenen want die wilden van start. Maar het was toch wel weer lekker. Muziek op de oren en de ogen genietend van het uitzicht op het strand en zee. Tja, ik weet wel mindere plekken om te lopen. Toen wij vertrokken kwamen wij erachter dat wij bij de receptie wel internet hadden. Dus even snel wat mail opgehaald en verstuurd. Toen via een mooie route (ripio) langs de zee met mooie baaien, steile kusten en mooie plekken om lekker te staan. En wie zie je....bijna niemand. Onvoorstelbaar. Een vrije dag (zaterdag) en dan niemand aan het strand.
Op naar Peninsula Valdes. Dit is een schiereiland van ca. 60x90km. Sinds 1999 is het een Unesco World Heritage Site omdat het een bijzonder gebied is waar veel dieren zitten zoals walvissen, zee-olifanten, zeeleeuwen, pinguïns, guanaco’s en nandu’s. Het binnenland is vlak en heeft lage begroeiing en je ziet hier alleen zo nu en dan een estancia. De kust heeft mooie zandstranden en hoge steile rotsen een ideaal broedgebied voor de zeedieren. Het seizoen voor de walvissen is al voorbij (je kan niet overal bij zijn) maar in de maanden maart en april zou je kans maken om bij Punta Norte orca’s te zien. Ja, daar willen wij wel bij zijn. Maar helaas, vandaag is dat niet gelukt. Morgen gaan wij een nieuwe poging wagen. Het was wel een prachtig uitzichtpunt waar wij stonden + nog heel veel andere mensen die allemaal voor hetzelfde kwamen. Eigelijk is het wel bizar. Wij willen graag orca’s zien maar dat houdt ook in dat je tevens dan ziet dat een moeder haar kind kwijt raakt!!!! Wat wil nou - dit schijnt 1 van de weinige gebieden ter wereld te zijn dat een orca vanaf het strand te zien is terwijl hij bijna het strand op komt om....jawel...een baby zeeleeuwtje te vangen en op te eten. Het strand ligt vol met zeeleeuwen met hun kleintjes. Nu zijn ze zelf zover dat ze de zee in kunnen. En dat weten de orca’s. Die liggen klaar zodra het hoog water wordt. Alleen vandaag niet! Balen. Duimen voor morgen. Daarna verder gereden en kwamen wij nog een kolonie pinguins tegen op nog geen meter afstand van ons. Ook lagen beneden aan de rotsen op het strand zeeolifanten. Dat zijn aardige jongens! ZOOOOO groot.
We hebben weer een bijzondere ontmoeting gehad. Gerard en Betty hou je vast - dit wil je niet geloven. Wij kwamen de parkeerplaats op rijden en toen zagen wij een Toyota camper uit NL staan. Heeeee...wat leuk. Daarna op zoek naar de orca’s met nog meer mensen. Opeens zei ik tegen Harry, kijk die 2 mensen daar...dat lijken Henk en Marianne wel. Nu kennen wij ze alleen maar van hun website en omdat het vrienden van Betty en Gerard zijn. Wij hebben hun verslagen gelezen omdat zij ook net als wij al een groot deel van onze route hebben gereden. Wij dachten dat ze nu thuis waren en niet meer hier. Dus aangesproken en ja hoor, het waren ze wel. Ze waren onverwachts weer hier naar toe gegaan (hadden hun camper hier in Argentinië achter gelaten) en waren sinds 3 dagen weer hier en direct naar deze plek gegaan om ook orca’s te spotten. Hoe bestaat het! Wat is de wereld dan klein. Dus zij komen ook niet op je feest Betty.
Daarna was het een plek zoeken om te overnachten. Dat viel niet mee. Het mag niet in het park maar ja....helemaal terug rijden vonden wij ook geen optie. De wegen zijn wel goed maar toch onverhard. Dus eerst een mooie plek uitgezocht maar daar werden wij weggestuurd door de parkranger. In het donker verder gereden en nu staan wij op de plek waar wij vanmiddag onze lunch hebben opgepeuzeld. Een klein beetje beschut want bomen heb je hier bijna niet. Nu maar hopen dat ze ons niet zien....
Wat een dag! Vroeg opgestaan want wij moesten een “klein” ommetje maken naar Punta Arenas om onze gasfles om te ruilen of te vullen. Uiteindelijk gelukt met behulp van Ruth, onze backup in barre tijden. Nee hoor, maar zij is onze tussenpersoon voor Holiday Rent waar wij de camper van hebben en wij kunnen haar altijd bellen en dan zoek ze alles met plezier voor ons uit. Dus ook de adressen voor het gas. Gelukkig prima weer en genoten van de omgeving waar wij doorheen reden. Glooiend landschap en zo af en toe langs het water. Toen uiteindelijk alles weer gelukt was op naar de grens! Veel auto’s en bussen, dus wij dachten al dat het lang zou gaan duren maar dat viel weer mee. Alles liep als een tierelier. Praatje hier en lachje daar.... Ook vandaag weer veel wind langs de Atlantische kust! Niet normaal. Je waait gewoon uit je hemd. En dan is het nog maar een “beetje” wind. Het landschap is eerst nog wat glooiend en droog maar wordt al steeds vlakker. Hier en daar een guananco en wat struisvogeltjes (nandu’s). Het zou een dag zijn met veel kilometers maar ook nog met pech! Net voordat wij de stad inreden kwam er een grote vrachtwagen als tegenligger langs...en ja hoor, een opspattende steen en klets boem....net helemaal rechts onderin (aan de passagierskant) een klein gaatje met 2 barstjes. BALEN BALEN! Nou, de camper wordt er niet mooier op! Nu staan wij wild aan de Rio Chico maar niet alleen. Een zwaar geluid en waarachtig...precies dezelfde camper als wij hebben. Zelfde Dodge en ook bij dezelfde verhuurmaatschappij. Even een praatje maken. Het is een Frans stel dat hier 5 weken vakantie heeft. Heeft ook al wat beschadigingen.! Ducktape op de achterkant bij het dak en zelfs 2 x een steen op de ruit met schade en ook nog inbraakschade aan deuren en ramen. Dus niet alleen bij ons!!! Nu zijn wij moe van deze dag! Wat een watjes! Eerst even een koude buitendouche in het donker en nog even nagenieten met een lekker wijntje erbij en dan maar weer eens ons bedje opzoeken. Koud is het helemaal niet dus wij gaan er maar eens een laagje afgooien. Nu wij weer langzaam naar boven rijden zal de temperatuur ook wel weer behoorlijk gaan stijgen. Dan is het weer puf puf...van de hitte.
woensdag 9 maart 2011 - Rio Gallegos - Tres Cerros - 488km
Lekker kilometers maken de komende dagen en dat is vandaag niet helemaal gelukt. Gestrand! Vroeg opgestaan...uitslapen is er ECHT niet bij...dat komt thuis wel weer..en op pad gegaan. Je merkt dat het lang zo koud niet meer is en vooral heel belangrijk voor Harry - niet meer vochtig. Alle ramen zijn ‘s morgens droog! Wij vertrokken rond 08.00 uur met zacht windje en temperaturen rond de 14grd. Maar daar kwam snel verandering in. De wind ging alsmaar harder waaien....en de temperatuur....per uur een paar graden warmer! ‘s middags was het zelfs even 30grd. Puf puf, ook dat is weer wennen. Het landschap is prachtig. Kale vlaktes met hier en daar een opgedroogd zoutmeer. Je moet nu wel meer uitkijken voor de guanaco’s. Bleven ze eerder altijd netjes aan de kant staan of renden van ons vandaan, dat is niet altijd meer zo. Vooral als de groep verdeeld links en rechts van de weg staat is het uitkijken geblazen. Overstekend wild....al 2x goed in de remmen terwijl wij toch al behoorlijk afremmen als wij dat zooitje ongeregeld zien staan. Soms lijkt alles vlak en dan stijg of daal je ineens weer een “tafelberg” af. Prachtige vergezichten heb je dan. Alleen vandaag was de wind toch wel heel erg heftig!!! Wij gingen steeds noordwaarts en hadden de wind vol in de zijkant van de camper. Dan merk je wel dat je behoorlijk hoog bent want je vangt ECHT veel wind. Brrrrrrrr.....ik vind het helemaal niks! Vooral als je grote trucks als tegenligger hebt dan schud je alle kanten op. In Puerto San Julian aan de waterkant lekker van onze lunch genoten. Helaas niet buiten...niet omdat het te koud was maar anders was alles van onze tafel gewaaid. Tsjonge, NIET NORMAAL. Maar het werd steeds erger en erger. Voordat wij weer over onze ruta 3 verder gingen hebben wij nog een mooi stuk onverhard gereden. Dit was de Circuito Costero. Supermooie route eerst langs de baai en daarna de volle zee. Steile kalkstenen rotswanden, kiezelstranden en veel zand. Door de wind leek het soms wel of wij door de Sahara aan het rijden waren. Je kon niet normaal buiten staan. Echt stofhappen dus....
Toen weer verder op de grote weg maar ik vond het ECHT niet leuk meer. Nog ca. 100km doorgereden en toen had ik er genoeg van. Ik had gewoon stijve spieren van de spanning. Bah! Bij een soort roadhouse getankt en maar blijven staan. Nou, wij niet alleen hoor. Je hebt hier ook nog een hotel en wij hebben zelfs wifi in de camper! De wind begint nu gelukkig af te nemen. Ondanks dat wij achter het (lage) hotel waren gaan staan stond de camper nog te schudden op zijn wielen. Ik werd er zelfs een beetje misselijk van. Een soort windziekte....Nu maar hopen dat de wind morgen een stuk minder is en dat wij weer wat kilometers kunnen gaan maken. Het is nog steeds allemachtig prachtig......NIET NORMAAL!
donderdag 10 maart 2011 - Tres Cerros - Rada Tilly - 289km
Vandaag een “korte” dag. Vanmorgen opgestaan met gelukkig een paar windkrachtjes minder. Dat is toch wel wat fijner rijden. Weer strakblauwe lucht dus wij hadden er weer zin in. Het landschap blijft voor ons boeiend. Als je denkt door een eindeloze vlakte te rijden dan kom je soms bedrogen uit. Dan merk je ineens als je gaat dalen dat je eigenlijk van het “tafelblad” naar beneden duikt naar een ander, wat lager gelegen “tafelblad” van de talloze tafelbergen die hier zijn. Maar omdat ze zo enorm groot zijn lijkt het gewoon “begane” grond omdat wij bij vlak denken dat het zeeniveau is. Foutje dus.... Dus zo rij je rond de 300m hoogte en dan kan het zo maar weer naar 100m. Ook een groot deel strak langs de kust gereden en door een groot gebied waar veel JA-KNIKKERS stonden. Hier wordt veel olie opgepompt die direct via leidingen naar Buenos Aires gaan. Om een duistere reden was er bij een aantal benzinepompen geen benzine verkrijgbaar. Wij hadden geen probleem met diesel en wij hadden op onze overnachtingsplaats gisteren de tank ook al vol gegooid, maar over een afstand van bijna 300km was er even geen brandstof verkrijgbaar. Gelukkig waren de tankwagens in aantocht en dat wisten de mensen waarschijnlijk die in eindeloze rijen voor de pompen stonden te wachten om verder te kunnen rijden. Begin van de middag waren wij al op plaats van bestemming. We hadden natuurlijk nog wel verder kunnen gaan maar wij hadden ons een lekkere vrije middag beloofd. Ook wilden wij na 4 nachten “wild” kamperen ook wel weer even naar een camping om eens lang en uitgebreid te douchen en alle apparatuur weer eens op te laden. In de auto onder het rijden gaat het ook wel naar lang niet zo snel als onder “gewone” stroom.
Eind van de middag nog een lange strandwandeling gemaakt en over de boulevard weer terug. Dit plaatsje waar wij nu zijn ligt heel mooi aan een baai met een lang zandstrand tussen hoge rotsen in. Prachtig! Er staan langs de boulevard en in deze plaats zelf kasten van huizen in allerlei verschillende soorten en kleuren. Volgens mij kennen ze hier geen bouwregels. Super moderne strakke panden (onze stijl), houten punthuizen, Spaanse stijl, Engelse stijl, Moorse stijl en niet schrikken....en zelfs een vakwerkhuis zoals je die veel ziet in Duitsland en Oostenrijk. Alles staat dan ook nog eens dicht op elkaar en dan heb je echt een allegaartje! Ik zal wat foto’s op de website zetten om jullie een idee te geven. Nou, nou....echt Argentinië
vrijdag 11 maart 2011 - Rada Tilly - Puerto Madryn - 472km
Ja, als je kilometers wilt maken dan moet je vroeg opstaan! Vooral omdat de wind - als hij er flink tegenaan gaat - vaak ‘s middag behoorlijk heftig is. Het ging vandaag lekker vlot door een droog en dor landschap. Echt Patagonia. Zo af en toe even door wat heuvels de tafel op of af maar zowaar bijna geen beest onderweg gezien. Harry was optimistisch vanmorgen dus die liep al in zijn korte broek rond! Foute boel want de thermometer gaf maar 12grd aan dus uit dat ding! Het was ook wat somber weer met donkere wolken. Onderweg zakte de temperatuur zelfs nog naar een frisse 8 grd. met een lekker windje....brrrrrr. Maar ja, het kan zo weer veranderen hier want net voor de middag begonnen de temperaturen een soort wedstrijd! Omhoog, omhoog en ja hoor....voordat het 14.00 uur was werd de kwikstand van 29 grd bereikt. Tel daar een lekker zonnetje bij op maar wel een stevige wind dan is het lekker vertoeven hier. We zijn maar met zijn tweetjes maar de koelkast heeft toch ECHT steeds de neiging om knap ongezellig te worden. Dat is dus vandaag maar weer wat aan gedaan. Inclusief de lekkere wijnen die hier te koop zijn. Dit hebben wij in Trewel gedaan een plaats aan de Rio Chubut. Door deze rivier is er opeens een soort oase...niet in de woestijn maar op de pampa’s. Groen gras en veel bomen. Je rijdt er zo in maar ook weer zo uit.
Nu in Puerto Madryn aan een mooie baai. Onze camping (ja, alweer) staat aan het eind van de uitgestrekte boulevard op een heuvel. Eind van de middag werden wij hier gezandstraald! Wat een wind ineens. Voorbode voor minder weer want vanavond begon het af en toe zacht te druppelen. Ook eindelijk mijn grijze landingsbaan weer bijgewerkt. Was wel nodig! Ook weer gedaan. Morgen gaan wij het Peninsula Valdez op. Ben benieuwd....
Zaterdag 12 maart 2011 - Puerto Madryn - Peninsula Valdes - 270km
Vanmorgen wakker geworden door een luid geroep! “Zij” wisten dat wij gisteren langs een lange, vlakke boulevard hadden gereden waar aan het eind onze camping ligt. Dus jullie snappen het al - of juist niet - mijzelf toegesproken en mijn sportkleding aangetrokken en de schoenen want die wilden van start. Maar het was toch wel weer lekker. Muziek op de oren en de ogen genietend van het uitzicht op het strand en zee. Tja, ik weet wel mindere plekken om te lopen. Toen wij vertrokken kwamen wij erachter dat wij bij de receptie wel internet hadden. Dus even snel wat mail opgehaald en verstuurd. Toen via een mooie route (ripio) langs de zee met mooie baaien, steile kusten en mooie plekken om lekker te staan. En wie zie je....bijna niemand. Onvoorstelbaar. Een vrije dag (zaterdag) en dan niemand aan het strand.
Op naar Peninsula Valdes. Dit is een schiereiland van ca. 60x90km. Sinds 1999 is het een Unesco World Heritage Site omdat het een bijzonder gebied is waar veel dieren zitten zoals walvissen, zee-olifanten, zeeleeuwen, pinguïns, guanaco’s en nandu’s. Het binnenland is vlak en heeft lage begroeiing en je ziet hier alleen zo nu en dan een estancia. De kust heeft mooie zandstranden en hoge steile rotsen een ideaal broedgebied voor de zeedieren. Het seizoen voor de walvissen is al voorbij (je kan niet overal bij zijn) maar in de maanden maart en april zou je kans maken om bij Punta Norte orca’s te zien. Ja, daar willen wij wel bij zijn. Maar helaas, vandaag is dat niet gelukt. Morgen gaan wij een nieuwe poging wagen. Het was wel een prachtig uitzichtpunt waar wij stonden + nog heel veel andere mensen die allemaal voor hetzelfde kwamen. Eigelijk is het wel bizar. Wij willen graag orca’s zien maar dat houdt ook in dat je tevens dan ziet dat een moeder haar kind kwijt raakt!!!! Wat wil nou - dit schijnt 1 van de weinige gebieden ter wereld te zijn dat een orca vanaf het strand te zien is terwijl hij bijna het strand op komt om....jawel...een baby zeeleeuwtje te vangen en op te eten. Het strand ligt vol met zeeleeuwen met hun kleintjes. Nu zijn ze zelf zover dat ze de zee in kunnen. En dat weten de orca’s. Die liggen klaar zodra het hoog water wordt. Alleen vandaag niet! Balen. Duimen voor morgen. Daarna verder gereden en kwamen wij nog een kolonie pinguins tegen op nog geen meter afstand van ons. Ook lagen beneden aan de rotsen op het strand zeeolifanten. Dat zijn aardige jongens! ZOOOOO groot.
We hebben weer een bijzondere ontmoeting gehad. Gerard en Betty hou je vast - dit wil je niet geloven. Wij kwamen de parkeerplaats op rijden en toen zagen wij een Toyota camper uit NL staan. Heeeee...wat leuk. Daarna op zoek naar de orca’s met nog meer mensen. Opeens zei ik tegen Harry, kijk die 2 mensen daar...dat lijken Henk en Marianne wel. Nu kennen wij ze alleen maar van hun website en omdat het vrienden van Betty en Gerard zijn. Wij hebben hun verslagen gelezen omdat zij ook net als wij al een groot deel van onze route hebben gereden. Wij dachten dat ze nu thuis waren en niet meer hier. Dus aangesproken en ja hoor, het waren ze wel. Ze waren onverwachts weer hier naar toe gegaan (hadden hun camper hier in Argentinië achter gelaten) en waren sinds 3 dagen weer hier en direct naar deze plek gegaan om ook orca’s te spotten. Hoe bestaat het! Wat is de wereld dan klein. Dus zij komen ook niet op je feest Betty.
Daarna was het een plek zoeken om te overnachten. Dat viel niet mee. Het mag niet in het park maar ja....helemaal terug rijden vonden wij ook geen optie. De wegen zijn wel goed maar toch onverhard. Dus eerst een mooie plek uitgezocht maar daar werden wij weggestuurd door de parkranger. In het donker verder gereden en nu staan wij op de plek waar wij vanmiddag onze lunch hebben opgepeuzeld. Een klein beetje beschut want bomen heb je hier bijna niet. Nu maar hopen dat ze ons niet zien....
zondag 13 maart 2011 - Peninsula Valdes - Puerto Pyramide - 113km
Laatste dag - laatste kans! Na een zeer rustige nacht (niet weggestuurd) waren wij om 10.00 uur alweer terug bij Punta Norte voor onze laatste kans om de orca’s aan “land” te zien komen. Toen wij aankwamen was het nog laag water maar dat was juist fantastisch om te zien. Nu hadden alle zeeleeuwen, -olifanten e.d. alle tijd om rustig te kunnen zwemmen en spelen in het water wat tussen het strand en het rif was blijven staan. De kleintjes kregen er niet genoeg van. En wij dus ook niet. Zo ontzettend mooi om te zien. Het strand, het blauwe water, de witte schuimkoppen, het groen van het rif en dan al die kolonies “zeebeesten”. Ook nog af en toe een pinguin en wat roofvogels en wij hadden onze dag. Ook liepen hier door de duinen kleine gordeldieren. Ca. 40cm groot met een hard schild bovenop. En snel dat die beestjes zijn. Ze wonen hier in kleine holen en zijn niet bang voor de mensen die hier rondlopen. Maar...waar wij voor kwamen...daar moesten wij geduld voor hebben! Alleen bij hoog water heb je pas kans dat de orca’s komen eten. Dat zou pas om een uur of 4 zijn...dus lang wachten geblazen. ‘s Morgens was er nog niemand behalve een Fransman met een 23 jaar oude Toyota met camperunit die al 12 jaar hiermee door de hele wereld aan het reizen is. Echt alle landen heeft hij al gezien. Harry heeft hem nog even geholpen aan een goede krik want hij moest zijn band verwisselen maar zonder goed gereedschap gaat dat niet. Leuke verhalen uitgewisseld. Om ca. 13.00 uur kwam de parkranger ons roepen....er was een groepje van 7 orca’s gesignaleerd in de buurt. Wij zaten net een boterham naar binnen te werken, dus hup weer naar buiten naar onze uitkijkpost. En ja hoor....in de verte zagen wij vinnen boven komen, ruggen en zelfs een staart! Wij dachten dus - dat zit goed! Die zwemmen hier rond tot het vloed is en dan slaan ze toe en wij staan erbij en kijken er naar. Mis!!!!!! Helaas...hier is het bij gebleven. Nog uren staan kijken en wachten maar ze zijn verder niet meer opkomen dagen. Het is ook niet te voorspellen wanneer wel of niet. Alleen bekend dat ze de “attack” bij hoog water doen. Maar we hebben wel de hele dag genoten van de zeeleeuwen! Echt een genot om naar te kijken. Heeeeeel veel foto’s genomen. Je blijft maar klikken. Maar ja, we konden toch tegen veel mensen zeggen dat wij wel de orca’s gezien hadden. Genoten van 2 hele mooie dagen op dit schiereiland maar morgen gaan wij weer een deurtje verder...
Maandag 14 maart 2011 - Puerto Pyramide - Lamarque - 522km
Een dag met veel kilometers! Afscheid nemen van de Atlantische Oceaan en op weg naar de hoge bergen van de Andes. Maar daar moet je wel wat voor doen! Afstanden overbruggen. Na eerst nog wat vlakke pampa’s reden wij uiteindelijk het binnenland in. Eigenlijk vandaag een wat saaie tocht. Dat zijn wij niet gewend. Maar alles wel lekker geasfalteerd dus dat schoot wel lekker op. Een heel klein druilerig buitje kwam nog even over maar daarna was het prima weer. Bewolkt maar rond de 19grd. Prima dus. Bij een tankstop inclusief koffie kwamen wij deze een bijzonder koppeltje tegen. Een Mercedes Sprinter HELEMAAL vol geladen met daartussen nog wat mensen gepropt. Gelukkig kon er ook nog wat boven op het dak. Aan een haak erachter had hij nog een Fiat 600 gekoppeld en die ook helemaal stampvol geladen - dit keer zonder mensen. ECHT dat het dak toe vol. Alles erin geduwd en toen snel deuren dichtgedaan waarschijnlijk. Ja, dan heb je toch nog een dak....en wat doe je daar dan mee???? Volstouwen zoveel als je kan! Het was een bezienswaardigheid bij de pomp. Iedereen was van dit ‘setje’ foto’s aan het nemen. In het binnenland reden volgen wij nu de route langs de Rio Negro. Zodra je de rivier bereikt is het landschap ook hier weer totaal anders. Het lijkt Nederland wel! Heel vlak en groen met veel bomen. Hier zitten heel veel groente- en fruittelers want dat merk je direct aan de vele (oude) vrachtwagens volgeladen met groente en fruit. Aangezien dit niet echt een toeristengebied is hoef je ook niet op zoek naar een camping. Dus maar weer een plek bij een benzinetankstation uitgezocht. Ook deze weer van alle gemakken voorzien (wifi) dus het eerste wat wij hier gedaan hebben is onze website bijgewerkt, mail opgehaald en lekker even zitten surfen. Genoten van je mail Jolanda....ja hoor, ik mis je ook! Nog even doorbijten....hihihihi.. We staan op een mooie plek tussen de bomen. Op een camping hebben wij wel eens beroerder gestaan. Morgen gaan wij weer verder en dan pakken wij weer de bekende RUTA 40 op. Nu maar eens proberen op tijd naar bed te gaan. Dat wil meestal niet lukken omdat wij zooooo gezellig samen zitten en dan is het zo laat. Wat genieten wij toch en je kan je toch niet voorstellen dat wij al zoveel gezien hebben. NIET NORMAAL!!
Laatste dag - laatste kans! Na een zeer rustige nacht (niet weggestuurd) waren wij om 10.00 uur alweer terug bij Punta Norte voor onze laatste kans om de orca’s aan “land” te zien komen. Toen wij aankwamen was het nog laag water maar dat was juist fantastisch om te zien. Nu hadden alle zeeleeuwen, -olifanten e.d. alle tijd om rustig te kunnen zwemmen en spelen in het water wat tussen het strand en het rif was blijven staan. De kleintjes kregen er niet genoeg van. En wij dus ook niet. Zo ontzettend mooi om te zien. Het strand, het blauwe water, de witte schuimkoppen, het groen van het rif en dan al die kolonies “zeebeesten”. Ook nog af en toe een pinguin en wat roofvogels en wij hadden onze dag. Ook liepen hier door de duinen kleine gordeldieren. Ca. 40cm groot met een hard schild bovenop. En snel dat die beestjes zijn. Ze wonen hier in kleine holen en zijn niet bang voor de mensen die hier rondlopen. Maar...waar wij voor kwamen...daar moesten wij geduld voor hebben! Alleen bij hoog water heb je pas kans dat de orca’s komen eten. Dat zou pas om een uur of 4 zijn...dus lang wachten geblazen. ‘s Morgens was er nog niemand behalve een Fransman met een 23 jaar oude Toyota met camperunit die al 12 jaar hiermee door de hele wereld aan het reizen is. Echt alle landen heeft hij al gezien. Harry heeft hem nog even geholpen aan een goede krik want hij moest zijn band verwisselen maar zonder goed gereedschap gaat dat niet. Leuke verhalen uitgewisseld. Om ca. 13.00 uur kwam de parkranger ons roepen....er was een groepje van 7 orca’s gesignaleerd in de buurt. Wij zaten net een boterham naar binnen te werken, dus hup weer naar buiten naar onze uitkijkpost. En ja hoor....in de verte zagen wij vinnen boven komen, ruggen en zelfs een staart! Wij dachten dus - dat zit goed! Die zwemmen hier rond tot het vloed is en dan slaan ze toe en wij staan erbij en kijken er naar. Mis!!!!!! Helaas...hier is het bij gebleven. Nog uren staan kijken en wachten maar ze zijn verder niet meer opkomen dagen. Het is ook niet te voorspellen wanneer wel of niet. Alleen bekend dat ze de “attack” bij hoog water doen. Maar we hebben wel de hele dag genoten van de zeeleeuwen! Echt een genot om naar te kijken. Heeeeeel veel foto’s genomen. Je blijft maar klikken. Maar ja, we konden toch tegen veel mensen zeggen dat wij wel de orca’s gezien hadden. Genoten van 2 hele mooie dagen op dit schiereiland maar morgen gaan wij weer een deurtje verder...
Maandag 14 maart 2011 - Puerto Pyramide - Lamarque - 522km
Een dag met veel kilometers! Afscheid nemen van de Atlantische Oceaan en op weg naar de hoge bergen van de Andes. Maar daar moet je wel wat voor doen! Afstanden overbruggen. Na eerst nog wat vlakke pampa’s reden wij uiteindelijk het binnenland in. Eigenlijk vandaag een wat saaie tocht. Dat zijn wij niet gewend. Maar alles wel lekker geasfalteerd dus dat schoot wel lekker op. Een heel klein druilerig buitje kwam nog even over maar daarna was het prima weer. Bewolkt maar rond de 19grd. Prima dus. Bij een tankstop inclusief koffie kwamen wij deze een bijzonder koppeltje tegen. Een Mercedes Sprinter HELEMAAL vol geladen met daartussen nog wat mensen gepropt. Gelukkig kon er ook nog wat boven op het dak. Aan een haak erachter had hij nog een Fiat 600 gekoppeld en die ook helemaal stampvol geladen - dit keer zonder mensen. ECHT dat het dak toe vol. Alles erin geduwd en toen snel deuren dichtgedaan waarschijnlijk. Ja, dan heb je toch nog een dak....en wat doe je daar dan mee???? Volstouwen zoveel als je kan! Het was een bezienswaardigheid bij de pomp. Iedereen was van dit ‘setje’ foto’s aan het nemen. In het binnenland reden volgen wij nu de route langs de Rio Negro. Zodra je de rivier bereikt is het landschap ook hier weer totaal anders. Het lijkt Nederland wel! Heel vlak en groen met veel bomen. Hier zitten heel veel groente- en fruittelers want dat merk je direct aan de vele (oude) vrachtwagens volgeladen met groente en fruit. Aangezien dit niet echt een toeristengebied is hoef je ook niet op zoek naar een camping. Dus maar weer een plek bij een benzinetankstation uitgezocht. Ook deze weer van alle gemakken voorzien (wifi) dus het eerste wat wij hier gedaan hebben is onze website bijgewerkt, mail opgehaald en lekker even zitten surfen. Genoten van je mail Jolanda....ja hoor, ik mis je ook! Nog even doorbijten....hihihihi.. We staan op een mooie plek tussen de bomen. Op een camping hebben wij wel eens beroerder gestaan. Morgen gaan wij weer verder en dan pakken wij weer de bekende RUTA 40 op. Nu maar eens proberen op tijd naar bed te gaan. Dat wil meestal niet lukken omdat wij zooooo gezellig samen zitten en dan is het zo laat. Wat genieten wij toch en je kan je toch niet voorstellen dat wij al zoveel gezien hebben. NIET NORMAAL!!
dinsdag 15 maart - 2011 Lamarque - Zapala - 445km
De hele ochtend.....regen en nog eens regen! Dat was gelukkig al weer een tijd geleden maar het is niet erg fijn rijden. Het grootste deel van de route van vandaag ging nog steeds door de uitgestrekte delta van de Rio Negro. Hier is dus het ideale klimaat voor fruit. Geen groente dus...foutje. Een soort Betuwe in het groot. Nu moet de oogst natuurlijk geplukt worden maar niet geheel onbelangrijk....afgeleverd bij grote coöperaties. Daardoor is dit deel een drukke route met ontzettend veel hoog opgeladen vrachtwagens met kisten vol fruit. Maar dan..... de vrachtwagens die hier rondrijden zijn minstens 20 tot 30 en soms zelfs 40 jaar oud! Hele gave modellen maar ze zien er niet meer uit. Hele oude Fords, Dodges en Mercedessen met van die ronde neuzen. Ook gewone pickups zijn uit de oude doos. Deze auto waar Harry bij stond was 45 jaar oud! En dat rijdt dus hier gewoon rond. Hoezo APK keuring? Als je hier een auto hebt van 10 jaar oud dan heb je nog een jonkie. Na de lunch werd het zowaar droog! Na Neuquen...ja, ja....je spreekt het precies uit zoals je denkt... reden wij weg uit het rivierengebied en werd het landschap ook direct anders. Veel droger en in de verte konden wij de bergen al weer zien komen. En langzaam hoger en hoger. Wij zitten nu op ca. 1000m en dat merk je direct. Nee, niet dat je al loopt te hijgen, maar het is ‘s avonds al wel een stukje frisser. Ook hebben wij vandaag eens wat cultuur opgesnoven. In Plaza Huincul zijn wij naar het museum Carmen Funes geweest! Prachtig...wij waren de enige bezoekers en er ging een gids mee die in het Engels tekst en uitleg gaf. Niet teveel vragen stellen want die kon ze niet beantwoorden. Daar moesten wij wel om lachen. Maar ze was heel vriendelijk. In dit museum staat het grootste dinosaurus skelet opgesteld die hier in de omgeving gevonden is. Ruim 7m hoog en wel 40m lang. Als je er naast staat is het gewoon niet te geloven dat die beesten hier hebben rondgestampt. Je moet dan wel even tussen de 80 en120 miljoen jaar terug in de tijd. In Argentinië (en vooral dit deel waar wij nu zijn) zijn de meeste resten van dino’s gevonden. In dit museum hebben ze verschillende soorten opgesteld. Onvoorstelbaar dat die beesten ook hier op dit aardbollletje hebben rondgelopen. Daarna naar een andere deel van het museum waar in het kort de geschiedenis werd verteld over de eerste olievondst in 1918 in deze plaats en als 1e in dit land. Nog steeds wordt er veel olie uit de grond gehaald en rijden hier de tankwagens af en aan. In een groot gebied zie je nog steeds veel Jaknikkers staan. Over brandstof gesproken....wij betalen gelukkig niet zoveel voor de diesel als nu in Nederland. In Chili is de prijs van een liter ca. 0,90 cent en in Argentinië ca. 0,65 cent. Dat is wel lekker nu met al die kilometers die wij maken! Hier in Zapala zijn wij weer bij de ruta 40 aangekomen die wij vanaf morgen voorlopig weer deels noordwaarts zullen gaan volgen. We hebben er weer zin in!!!!!
woensdag 16 maart 2011 - Zapala - Barrancas - 343km
WAT EEN VERSCHRIKKELIJKE....MOOIE ROUTE VANDAAG! ECHT niet normaal....wat hebben wij genoten van het landschap op dit deel van ruta 40. Het begon al bij het opstaan. Nee, ik moet eerst even zeggen dat dit de koudste nacht geweest is tot nu toe. Toen wij opstonden was het nog maar 3 grd. Vannacht om 04.30 uur is zelfs de kachel spontaan gaan branden. Waarschijnlijk stond hij op een minimum temperatuur waar wij geen weet van hadden. Maar dat was maar even en gelukkig 1 keertje. Zelf hebben wij helemaal geen last van de kou gehad. Nee, lekker warm onder een pak dekens en elkaar dan heb je het zeker niet koud. Maar....voordat wij vanochtend ons bedje uit rolden hebben wij wel even hier de boel lekker warm gestookt. En toen op pad! Direct op onze ruta 40 en wat een ander landschap dan gisteren. Natuurlijk hadden wij het weer ook weer mee. De temperatuur liep langzaam steeds verder op....naar een 25grd ‘s middags. Hoor je ons klagen....nee hoor! Wij zijn nu echt weer in de Andes met al zijn pracht en praal. Wat een afwisselende route en wat is er toch veel te zien. Wij houden vaak uitzicht op de hoge toppen van de bergen die tussen de 3000m 4000m liggen. De weg slingert omhoog over bergpassen van 1500m met lang uitgesleten canyons die zelfs een beetje Grand Canyon-achtig aandoen. En dan al die schakeringen van de kleuren...kijk maar naar de foto’s. Tussendoor heb je soms kleine rivierdelta’s waar direct wat huizen of dorpjes liggen en waar het weer helemaal groen is met veel bomen. Tijdens onze lunch heerlijk in de zon zweefden de condors ook weer boven ons hoofd en kwam er een gaucho te paard langs die wel even een babbeltje wilde maken. Nou ja, met wat handen en voetenwerk een klein gesprekje. Het was vandaag weer super genoten. Dit deel van de route wordt eigenlijk helemaal niet in de reisgidsen besproken maar hij is hier ECHT super. Zooooooo mooi. Wat een natuur en de bergen gaat steeds hoger en hoger worden. Weer een dag met een goud randje.
donderdag 17 maart 2011 - Barrancas - Malarque - 212km
Minder kilometers gemaakt dan de bedoeling was maar ja, daar reis je voor...onverwachts andere beslissingen nemen. Wat kan het toch steeds anders zijn....sliepen wij vannacht op dezelfde hoogte als de nacht ervoor maar het was veel warmer en geen kachel nodig gehad. Toch maar weer vroeg opgestaan want vooral het ochtend licht is vaak prachtig. Ook vandaag was de route weer SCHITTEREND. Wij krijgen er niet genoeg van. Ruta 40 is toch wel heel bijzonder en gaat door een zeer afwisselend landschap. Vandaag werden de toppen (bergen en vulkanen) alleen nog maar hoger dan de dag ervoor. Nu hadden wij zicht op toppen tussen de 4000 en 5000m. Onvoorstelbaar. En wat een kleuren. Dat komt natuurlijk ook doordat dit een vulkanisch landschap is en dat zie je in de rode en zwarte kleuren terug. Nog steeds afgewisseld met prachtige kloven - een beetje Oman-achtig. Rivierbeddingen met veel hoge bomen en met grassen waarbij het groen gewoon zeer aan je ogen doet. Vandaag hebben wij nog een behoorlijk stuk onverhard gereden en dan stuift het zand weer alle kanten op. Wij slingerden ons via een prachtige route door de Andes op een hoogte van 1500-2000m. Neeeeee, wij hebben nog geen hoogte ziekte. Duimen maar dat het ook niet gaat komen als wij zelf rond de 4000m gaan rijden. Onderweg kwamen wij nog een eenzame fietser tegen....een meisje, helemaal alleen en met volledige bepakking. Tjonge, die durft, dachten wij. Wij staken onze duim nog op en zwaaide vrolijk naar haar. 20km verderop stond een auto stil met mensen ernaast. Wat doe je dan in zo’n afgelegen gebied...je stopt en vraagt of er problemen zijn. Logisch! Maar nee, ze waren alleen even benen aan het strekken. Vonden het leuk dat wij toch even stopten. Ze vertelden dat ze een cameraploeg waren die een documentaire aan het maken waren voor de Argentijnse televisie over....jawel...de fietser. Zij gaat de eerste vrouw op de fiets worden die de hele Ruta 40 - van het noorden tot het zuiden van Argentinie - 5200km lang gaat doen in...let op....50 DAGEN!!! Soms legt ze wel eens afstanden van 200km op een dag af, en dat met die hoogteverschillen! Ze schijnt in Argentinie wel beroemd te zijn want ze schijnt aan veel extreme sporten te doen. Nou, petje af hoor. Dus het hele camerateam volgt haar de hele periode en maken daar een mooie film van. Uiteraard hebben wij weer websites en mailadressen over en weer uitgewisseld.
Ook weer zo’n bijzondere ontmoeting.... Aangezien wij in een verlaten deel reden kwamen wij helaas niet een lekker adresje tegen waar ze heerlijke cappuccino’s schonken. Dus....zoek je zelf een mooie plek op 1700m hoogte waar je de camper neerzet en de stoelen buiten. Dan maar de keuken in om zelf voor een overheerlijke “Harry” cappuccino te zorgen. Ik moet wel zeggen dat ik elke dag geniet van de koffie die Harry altijd maakt.....met liefde. Aangekomen voor een tussenstop (dachten wij) om te tanken, eten en internetten. Nou, dat alles is goed gelukt. Maar toen was het inmiddels al half 3, prachtig weer en hadden wij geen zin meer om door te gaan. In deze plaats zat toevallig een camping en daar zijn wij lekker gaan staan. Toevallig ook nog eens internet....ook niet altijd...dus uitgebreid zitten skypen. Heerlijk om daar eens de tijd voor te kunnen nemen. Lekker onderuit in de zon op een bankje....Hoe vervelend kan het leven toch zijn...hihihihi. Morgen dus een flinke ruk maken om in Mendoza.
De hele ochtend.....regen en nog eens regen! Dat was gelukkig al weer een tijd geleden maar het is niet erg fijn rijden. Het grootste deel van de route van vandaag ging nog steeds door de uitgestrekte delta van de Rio Negro. Hier is dus het ideale klimaat voor fruit. Geen groente dus...foutje. Een soort Betuwe in het groot. Nu moet de oogst natuurlijk geplukt worden maar niet geheel onbelangrijk....afgeleverd bij grote coöperaties. Daardoor is dit deel een drukke route met ontzettend veel hoog opgeladen vrachtwagens met kisten vol fruit. Maar dan..... de vrachtwagens die hier rondrijden zijn minstens 20 tot 30 en soms zelfs 40 jaar oud! Hele gave modellen maar ze zien er niet meer uit. Hele oude Fords, Dodges en Mercedessen met van die ronde neuzen. Ook gewone pickups zijn uit de oude doos. Deze auto waar Harry bij stond was 45 jaar oud! En dat rijdt dus hier gewoon rond. Hoezo APK keuring? Als je hier een auto hebt van 10 jaar oud dan heb je nog een jonkie. Na de lunch werd het zowaar droog! Na Neuquen...ja, ja....je spreekt het precies uit zoals je denkt... reden wij weg uit het rivierengebied en werd het landschap ook direct anders. Veel droger en in de verte konden wij de bergen al weer zien komen. En langzaam hoger en hoger. Wij zitten nu op ca. 1000m en dat merk je direct. Nee, niet dat je al loopt te hijgen, maar het is ‘s avonds al wel een stukje frisser. Ook hebben wij vandaag eens wat cultuur opgesnoven. In Plaza Huincul zijn wij naar het museum Carmen Funes geweest! Prachtig...wij waren de enige bezoekers en er ging een gids mee die in het Engels tekst en uitleg gaf. Niet teveel vragen stellen want die kon ze niet beantwoorden. Daar moesten wij wel om lachen. Maar ze was heel vriendelijk. In dit museum staat het grootste dinosaurus skelet opgesteld die hier in de omgeving gevonden is. Ruim 7m hoog en wel 40m lang. Als je er naast staat is het gewoon niet te geloven dat die beesten hier hebben rondgestampt. Je moet dan wel even tussen de 80 en120 miljoen jaar terug in de tijd. In Argentinië (en vooral dit deel waar wij nu zijn) zijn de meeste resten van dino’s gevonden. In dit museum hebben ze verschillende soorten opgesteld. Onvoorstelbaar dat die beesten ook hier op dit aardbollletje hebben rondgelopen. Daarna naar een andere deel van het museum waar in het kort de geschiedenis werd verteld over de eerste olievondst in 1918 in deze plaats en als 1e in dit land. Nog steeds wordt er veel olie uit de grond gehaald en rijden hier de tankwagens af en aan. In een groot gebied zie je nog steeds veel Jaknikkers staan. Over brandstof gesproken....wij betalen gelukkig niet zoveel voor de diesel als nu in Nederland. In Chili is de prijs van een liter ca. 0,90 cent en in Argentinië ca. 0,65 cent. Dat is wel lekker nu met al die kilometers die wij maken! Hier in Zapala zijn wij weer bij de ruta 40 aangekomen die wij vanaf morgen voorlopig weer deels noordwaarts zullen gaan volgen. We hebben er weer zin in!!!!!
woensdag 16 maart 2011 - Zapala - Barrancas - 343km
WAT EEN VERSCHRIKKELIJKE....MOOIE ROUTE VANDAAG! ECHT niet normaal....wat hebben wij genoten van het landschap op dit deel van ruta 40. Het begon al bij het opstaan. Nee, ik moet eerst even zeggen dat dit de koudste nacht geweest is tot nu toe. Toen wij opstonden was het nog maar 3 grd. Vannacht om 04.30 uur is zelfs de kachel spontaan gaan branden. Waarschijnlijk stond hij op een minimum temperatuur waar wij geen weet van hadden. Maar dat was maar even en gelukkig 1 keertje. Zelf hebben wij helemaal geen last van de kou gehad. Nee, lekker warm onder een pak dekens en elkaar dan heb je het zeker niet koud. Maar....voordat wij vanochtend ons bedje uit rolden hebben wij wel even hier de boel lekker warm gestookt. En toen op pad! Direct op onze ruta 40 en wat een ander landschap dan gisteren. Natuurlijk hadden wij het weer ook weer mee. De temperatuur liep langzaam steeds verder op....naar een 25grd ‘s middags. Hoor je ons klagen....nee hoor! Wij zijn nu echt weer in de Andes met al zijn pracht en praal. Wat een afwisselende route en wat is er toch veel te zien. Wij houden vaak uitzicht op de hoge toppen van de bergen die tussen de 3000m 4000m liggen. De weg slingert omhoog over bergpassen van 1500m met lang uitgesleten canyons die zelfs een beetje Grand Canyon-achtig aandoen. En dan al die schakeringen van de kleuren...kijk maar naar de foto’s. Tussendoor heb je soms kleine rivierdelta’s waar direct wat huizen of dorpjes liggen en waar het weer helemaal groen is met veel bomen. Tijdens onze lunch heerlijk in de zon zweefden de condors ook weer boven ons hoofd en kwam er een gaucho te paard langs die wel even een babbeltje wilde maken. Nou ja, met wat handen en voetenwerk een klein gesprekje. Het was vandaag weer super genoten. Dit deel van de route wordt eigenlijk helemaal niet in de reisgidsen besproken maar hij is hier ECHT super. Zooooooo mooi. Wat een natuur en de bergen gaat steeds hoger en hoger worden. Weer een dag met een goud randje.
donderdag 17 maart 2011 - Barrancas - Malarque - 212km
Minder kilometers gemaakt dan de bedoeling was maar ja, daar reis je voor...onverwachts andere beslissingen nemen. Wat kan het toch steeds anders zijn....sliepen wij vannacht op dezelfde hoogte als de nacht ervoor maar het was veel warmer en geen kachel nodig gehad. Toch maar weer vroeg opgestaan want vooral het ochtend licht is vaak prachtig. Ook vandaag was de route weer SCHITTEREND. Wij krijgen er niet genoeg van. Ruta 40 is toch wel heel bijzonder en gaat door een zeer afwisselend landschap. Vandaag werden de toppen (bergen en vulkanen) alleen nog maar hoger dan de dag ervoor. Nu hadden wij zicht op toppen tussen de 4000 en 5000m. Onvoorstelbaar. En wat een kleuren. Dat komt natuurlijk ook doordat dit een vulkanisch landschap is en dat zie je in de rode en zwarte kleuren terug. Nog steeds afgewisseld met prachtige kloven - een beetje Oman-achtig. Rivierbeddingen met veel hoge bomen en met grassen waarbij het groen gewoon zeer aan je ogen doet. Vandaag hebben wij nog een behoorlijk stuk onverhard gereden en dan stuift het zand weer alle kanten op. Wij slingerden ons via een prachtige route door de Andes op een hoogte van 1500-2000m. Neeeeee, wij hebben nog geen hoogte ziekte. Duimen maar dat het ook niet gaat komen als wij zelf rond de 4000m gaan rijden. Onderweg kwamen wij nog een eenzame fietser tegen....een meisje, helemaal alleen en met volledige bepakking. Tjonge, die durft, dachten wij. Wij staken onze duim nog op en zwaaide vrolijk naar haar. 20km verderop stond een auto stil met mensen ernaast. Wat doe je dan in zo’n afgelegen gebied...je stopt en vraagt of er problemen zijn. Logisch! Maar nee, ze waren alleen even benen aan het strekken. Vonden het leuk dat wij toch even stopten. Ze vertelden dat ze een cameraploeg waren die een documentaire aan het maken waren voor de Argentijnse televisie over....jawel...de fietser. Zij gaat de eerste vrouw op de fiets worden die de hele Ruta 40 - van het noorden tot het zuiden van Argentinie - 5200km lang gaat doen in...let op....50 DAGEN!!! Soms legt ze wel eens afstanden van 200km op een dag af, en dat met die hoogteverschillen! Ze schijnt in Argentinie wel beroemd te zijn want ze schijnt aan veel extreme sporten te doen. Nou, petje af hoor. Dus het hele camerateam volgt haar de hele periode en maken daar een mooie film van. Uiteraard hebben wij weer websites en mailadressen over en weer uitgewisseld.
Ook weer zo’n bijzondere ontmoeting.... Aangezien wij in een verlaten deel reden kwamen wij helaas niet een lekker adresje tegen waar ze heerlijke cappuccino’s schonken. Dus....zoek je zelf een mooie plek op 1700m hoogte waar je de camper neerzet en de stoelen buiten. Dan maar de keuken in om zelf voor een overheerlijke “Harry” cappuccino te zorgen. Ik moet wel zeggen dat ik elke dag geniet van de koffie die Harry altijd maakt.....met liefde. Aangekomen voor een tussenstop (dachten wij) om te tanken, eten en internetten. Nou, dat alles is goed gelukt. Maar toen was het inmiddels al half 3, prachtig weer en hadden wij geen zin meer om door te gaan. In deze plaats zat toevallig een camping en daar zijn wij lekker gaan staan. Toevallig ook nog eens internet....ook niet altijd...dus uitgebreid zitten skypen. Heerlijk om daar eens de tijd voor te kunnen nemen. Lekker onderuit in de zon op een bankje....Hoe vervelend kan het leven toch zijn...hihihihi. Morgen dus een flinke ruk maken om in Mendoza.
vrijdag 18 maart 2011 - Malarque - Zapata - 420km
Vanmorgen al weer vroeg opgestaan - gaat een gewoonte worden - om er weer een mooie dag van te maken. Eerst frisjes maar strakblauwe lucht. Sorry hoor! De eerste 100km waren wat saai met rechte, vlakke wegen. Dat zijn wij niet gewend. Toch rij je op een hoogvlakte van ca. 1200m maar daar heb je geen erg in. Wij wilden de route via San Rafael rijden en hadden gelezen dat er een mooie binnendoor route was via Canon del Atuel. Dat hebben wij geweten.... Weer een dikke 10 voor de prachtige natuur. Tussen Lago El Nihuil en Lago Valle Grande loopt de canyon met de Rio Grande van 20km. Toen wij er aankwamen dachten wij dat wij alleen langs de bovenrand van het ravijn bleven rijden maar dat bleek na 1km dus niet zo. Via een aantal spectaculaire haarspeldbochten daalden wij ca. 250m naar beneden naar het smalle dal langs de rivier. En toen begon onze tocht er door heen. Wat een kleurenpracht!. Gewoon niet te geloven. Hoeveel stops wij wel niet hebben gemaakt. NIET NORMAAL. Ik hoef er toch niet bij te zeggen dat het helemaal ripio was hè? Geweldige rotsformaties in de meest bizarre kleuren zoals beige, roze, metallic groen, zwart en terracotta. Super!!!!! Als een extraatje zweefden er nog eens een stuk of 8 condors boven ons hoofd rond. Het zonlicht op de rotsen en de blauwe lucht - daar wordt je wel stil van. Op een mooie plek langs de rivier maar een lekkere cappuccino gedronken uit eigen keuken want waar heb je een beter terras dan daar beneden in de kloof??? Het enige minpuntje is dat er aan het begin en aan het eind van de kloof grote dammen met centrales zijn om elektriciteit op te wekken. Voor ons minder mooi maar voor de bevolking natuurlijk goed. Na zoveel pracht klommen wij weer met een aantal behoorlijk haarspeldbochten uit de kloof en toen kregen wij een kippenvel uitzicht op het Lago Valle Grande! Wat een contrasten...de kale, prachtige gekleurde rotsen met het groenblauwe water inclusief de “duikboot” midden in het meer. Hier hebben wij een tijd zitten genieten...begrijpelijk toch? Onze geweldige tocht door de kloof zat erop.... Na het meer en achter de stuw was het water een echte snelstromende rivier geworden waar wij langs reden. Dit is een echt outdoor gebied waar je veel sportactiviteiten kan doen. Wij maar even niet. Toen via San Rafael NIET doorgereden naar Mendoza wat de bedoeling was. Inmiddels al laat en wij hadden al behoorlijk wat kilometers gemaakt dus zijn wij niet verder gegaan. Besloten om morgen rustig door de wijngebieden naar Mendoza te rijden waar wij nu nog ca. 75km vandaan zitten. Oh oh oh....wat was het toch weer heerlijk vandaag...en wat een natuur.
Vanmorgen al weer vroeg opgestaan - gaat een gewoonte worden - om er weer een mooie dag van te maken. Eerst frisjes maar strakblauwe lucht. Sorry hoor! De eerste 100km waren wat saai met rechte, vlakke wegen. Dat zijn wij niet gewend. Toch rij je op een hoogvlakte van ca. 1200m maar daar heb je geen erg in. Wij wilden de route via San Rafael rijden en hadden gelezen dat er een mooie binnendoor route was via Canon del Atuel. Dat hebben wij geweten.... Weer een dikke 10 voor de prachtige natuur. Tussen Lago El Nihuil en Lago Valle Grande loopt de canyon met de Rio Grande van 20km. Toen wij er aankwamen dachten wij dat wij alleen langs de bovenrand van het ravijn bleven rijden maar dat bleek na 1km dus niet zo. Via een aantal spectaculaire haarspeldbochten daalden wij ca. 250m naar beneden naar het smalle dal langs de rivier. En toen begon onze tocht er door heen. Wat een kleurenpracht!. Gewoon niet te geloven. Hoeveel stops wij wel niet hebben gemaakt. NIET NORMAAL. Ik hoef er toch niet bij te zeggen dat het helemaal ripio was hè? Geweldige rotsformaties in de meest bizarre kleuren zoals beige, roze, metallic groen, zwart en terracotta. Super!!!!! Als een extraatje zweefden er nog eens een stuk of 8 condors boven ons hoofd rond. Het zonlicht op de rotsen en de blauwe lucht - daar wordt je wel stil van. Op een mooie plek langs de rivier maar een lekkere cappuccino gedronken uit eigen keuken want waar heb je een beter terras dan daar beneden in de kloof??? Het enige minpuntje is dat er aan het begin en aan het eind van de kloof grote dammen met centrales zijn om elektriciteit op te wekken. Voor ons minder mooi maar voor de bevolking natuurlijk goed. Na zoveel pracht klommen wij weer met een aantal behoorlijk haarspeldbochten uit de kloof en toen kregen wij een kippenvel uitzicht op het Lago Valle Grande! Wat een contrasten...de kale, prachtige gekleurde rotsen met het groenblauwe water inclusief de “duikboot” midden in het meer. Hier hebben wij een tijd zitten genieten...begrijpelijk toch? Onze geweldige tocht door de kloof zat erop.... Na het meer en achter de stuw was het water een echte snelstromende rivier geworden waar wij langs reden. Dit is een echt outdoor gebied waar je veel sportactiviteiten kan doen. Wij maar even niet. Toen via San Rafael NIET doorgereden naar Mendoza wat de bedoeling was. Inmiddels al laat en wij hadden al behoorlijk wat kilometers gemaakt dus zijn wij niet verder gegaan. Besloten om morgen rustig door de wijngebieden naar Mendoza te rijden waar wij nu nog ca. 75km vandaan zitten. Oh oh oh....wat was het toch weer heerlijk vandaag...en wat een natuur.
zaterdag 19 maart 2011 - Zapata - Mendoza - 156km
Een lekkere dag! Sorry, maar het is echt zo. Vanmorgen lekker rustig aan gedaan want Mendoza was niet ver meer hier vandaag. Maar...uiteraard gingen wij niet rechtstreeks maar via het plaatsje Tunpungato waar een een groot wijngebied begint en helemaal doorloopt tot Mendoza. Om niet om 10.00 uur al aan de wijn te zitten zijn wij via mooie route eerst maar eens neergestreken op een lekker terras in deze plaats. Een gezellige drukte want het was zaterdag en dan gaan er veel mensen met een krantje ook een terrasje pakken. Als je dan zo op “straat” zit dan zie je wat langskomen. Maar vooral is het genieten van al die oude auto’s. Modellen die bij ons al 40 jaar niet meer rijden die zie je hier nog vrolijk voorbij tuffen. Ze zien er echt niet meer uit! Geweldig... soms zijn de baasjes die erin zitten ook uit een tijdperk ver achter ons. Maar toen op weg naar de door ons uitgezochte en beroemde Bodega Salentein (werd ook aangeraden). Gigantisch groot hebben ze wijngaarden op hoogtes tussen de 1000 en 1700m hoogte. Daarbij opgeteld het ideale klimaat voor de druif = zeer lekkere wijn. Een zeer professioneel bedrijf met restaurant, winkel en een museum voor moderne kunst. Wij hebben een rondleiding gehad met uiteraard een proeverij. De wijnen die hier vandaan komen worden vooral geschonken in de betere restaurants. Aangezien wij de 2 enige waren voor de Engelse rondleiding was het een soort privé rondleiding. Er werken 300 mensen bij Salentein. En....de eigenaar is een Nederlander. De heer Pon....van het welbekende autobedrijf! De rondleiding ging over een deel van de wijngaard maar vooral door de wijnmakerij. Van buiten lijkt het een normaal gebouw maar van binnen gaat het 2 verdiepingen omlaag de grond in. Hier liggen ca. 8.000 vaten wijn te “rijpen” en er zijn ook nog eens speciale vaten voor de zeer exclusieve wijnen. Aan het eind werd er natuurlijke heerlijke wijnen geschonken die ik lekker heb kunnen drinken. Jammer voor Harry....hij heeft overal een klein slokje van genomen...iemand moet er rijden??? Alleen de ligging van de wijngaard al. Zover als je kan kijken zie je wijnranken...en dan aan het eind de hoge, witte bergtoppen van ca. 6000m van de Andes. EEN PLAATJE!! Uiteraard wat flessen ingeslagen (want er moest op Marga haar verjaardag gedronken worden en komende week nog op die van Betty) en toen weer op pad naar Mendoza. Via het centrum...hadden wij daar ook direct een beeld van...naar onze camping tegen een berg aan ca. 6km buiten de stad. Dit is wel zo veilig want het is toch een grote stad. De camping is helemaal omheind en het hek steeds afgesloten. Moe maar voldaan lekker buiten gezeten want de temperaturen waren inmiddels opgelopen tot tropisch! Zowaar internet...gewoon buiten voor de camper. Dus daar hebben wij weer even lekker gebruik van gemaakt. Morgen de stad in!
zondag 20 maart 2011 - Mendoza – rustdag
Uitgeslapen!!!! Nou ja, dat mocht ook wel want het was vannacht een pokke herrie! Niet op de camping maar ergens anders vandaag. Lawaai en veel muziek tot vanmorgen 7.00 uur! Bah..... Maar ja, je kan niet alles hebben. Dus rustig aan gedaan, lekker buiten gegeten en met de bus naar de stad gereden. Wij dachten dat wij bij de chauffeur konden betalen maar nee, er hangen hier automaten. De meeste mensen hebben een soort chipknip maar er is ook een automaat waar je muntgeld in moet gooien voor een kaartje. Pech, dat hadden wij dus niet. Alleen “groot” geld. Voordat wij aan iemand konden vragen om te wisselen kwam er een vrouw naar ons toe met haar chipknip en haalde deze langs de automaat en kocht voor ons 2 kaartjes. Toen wij haar ons geld wilde geven, wilde zij dat niet eens aanpakken! Nee, hoor...deze kregen wij van haar. Nu betaal je hier niet echt de hoofdprijs voor een kaartje...0,28 eurocent...maar toch. Lief he? Zouden wij dat doen voor een toerist? Omdat het zondag was waren de winkels niet open. Harry blij!!! Nee hoor gekheid...we konden nu lekker om ons gemak door de stad lopen...heel veel plaza’s en lanen vol met mooie oude bomen. Uiteraard waren de terrassen voor een hapje en een drankje wel allemaal open. De Argentijnen gaan dan zelf lekker op een terras uitgebreid aan de koffie met wat lekkers en ‘s middags uitgebreid lunchen = warme hap! Dat voorbeeld hebben wij dan ook maar gevolgd. Heerlijk buiten gezeten en er een heerlijke relaxdag van gemaakt. Is ook wel eens nodig. Na het eten...was inmiddels al 16.00 uur zijn wij maar weer op de bus gestapt naar de camping. Ja, met 30grd. blijf je niet meer rondlopen en wil je lekker onderuit zitten. Jullie zullen het niet geloven maar wij hebben morgen wel weer zin om op pad te gaan. Ondanks de vele kilometers die wij maken (zitten nu over de 10.000) verveeld het nog geen moment. Er is zoveel moois te zien dat het rijden geen straf is. Een maandje erbij was ook niet vervelend geweest maar nu moeten wij het maar zo doen. Morgen voorlopig onze laatste dag in Argentinië!
Een lekkere dag! Sorry, maar het is echt zo. Vanmorgen lekker rustig aan gedaan want Mendoza was niet ver meer hier vandaag. Maar...uiteraard gingen wij niet rechtstreeks maar via het plaatsje Tunpungato waar een een groot wijngebied begint en helemaal doorloopt tot Mendoza. Om niet om 10.00 uur al aan de wijn te zitten zijn wij via mooie route eerst maar eens neergestreken op een lekker terras in deze plaats. Een gezellige drukte want het was zaterdag en dan gaan er veel mensen met een krantje ook een terrasje pakken. Als je dan zo op “straat” zit dan zie je wat langskomen. Maar vooral is het genieten van al die oude auto’s. Modellen die bij ons al 40 jaar niet meer rijden die zie je hier nog vrolijk voorbij tuffen. Ze zien er echt niet meer uit! Geweldig... soms zijn de baasjes die erin zitten ook uit een tijdperk ver achter ons. Maar toen op weg naar de door ons uitgezochte en beroemde Bodega Salentein (werd ook aangeraden). Gigantisch groot hebben ze wijngaarden op hoogtes tussen de 1000 en 1700m hoogte. Daarbij opgeteld het ideale klimaat voor de druif = zeer lekkere wijn. Een zeer professioneel bedrijf met restaurant, winkel en een museum voor moderne kunst. Wij hebben een rondleiding gehad met uiteraard een proeverij. De wijnen die hier vandaan komen worden vooral geschonken in de betere restaurants. Aangezien wij de 2 enige waren voor de Engelse rondleiding was het een soort privé rondleiding. Er werken 300 mensen bij Salentein. En....de eigenaar is een Nederlander. De heer Pon....van het welbekende autobedrijf! De rondleiding ging over een deel van de wijngaard maar vooral door de wijnmakerij. Van buiten lijkt het een normaal gebouw maar van binnen gaat het 2 verdiepingen omlaag de grond in. Hier liggen ca. 8.000 vaten wijn te “rijpen” en er zijn ook nog eens speciale vaten voor de zeer exclusieve wijnen. Aan het eind werd er natuurlijke heerlijke wijnen geschonken die ik lekker heb kunnen drinken. Jammer voor Harry....hij heeft overal een klein slokje van genomen...iemand moet er rijden??? Alleen de ligging van de wijngaard al. Zover als je kan kijken zie je wijnranken...en dan aan het eind de hoge, witte bergtoppen van ca. 6000m van de Andes. EEN PLAATJE!! Uiteraard wat flessen ingeslagen (want er moest op Marga haar verjaardag gedronken worden en komende week nog op die van Betty) en toen weer op pad naar Mendoza. Via het centrum...hadden wij daar ook direct een beeld van...naar onze camping tegen een berg aan ca. 6km buiten de stad. Dit is wel zo veilig want het is toch een grote stad. De camping is helemaal omheind en het hek steeds afgesloten. Moe maar voldaan lekker buiten gezeten want de temperaturen waren inmiddels opgelopen tot tropisch! Zowaar internet...gewoon buiten voor de camper. Dus daar hebben wij weer even lekker gebruik van gemaakt. Morgen de stad in!
zondag 20 maart 2011 - Mendoza – rustdag
Uitgeslapen!!!! Nou ja, dat mocht ook wel want het was vannacht een pokke herrie! Niet op de camping maar ergens anders vandaag. Lawaai en veel muziek tot vanmorgen 7.00 uur! Bah..... Maar ja, je kan niet alles hebben. Dus rustig aan gedaan, lekker buiten gegeten en met de bus naar de stad gereden. Wij dachten dat wij bij de chauffeur konden betalen maar nee, er hangen hier automaten. De meeste mensen hebben een soort chipknip maar er is ook een automaat waar je muntgeld in moet gooien voor een kaartje. Pech, dat hadden wij dus niet. Alleen “groot” geld. Voordat wij aan iemand konden vragen om te wisselen kwam er een vrouw naar ons toe met haar chipknip en haalde deze langs de automaat en kocht voor ons 2 kaartjes. Toen wij haar ons geld wilde geven, wilde zij dat niet eens aanpakken! Nee, hoor...deze kregen wij van haar. Nu betaal je hier niet echt de hoofdprijs voor een kaartje...0,28 eurocent...maar toch. Lief he? Zouden wij dat doen voor een toerist? Omdat het zondag was waren de winkels niet open. Harry blij!!! Nee hoor gekheid...we konden nu lekker om ons gemak door de stad lopen...heel veel plaza’s en lanen vol met mooie oude bomen. Uiteraard waren de terrassen voor een hapje en een drankje wel allemaal open. De Argentijnen gaan dan zelf lekker op een terras uitgebreid aan de koffie met wat lekkers en ‘s middags uitgebreid lunchen = warme hap! Dat voorbeeld hebben wij dan ook maar gevolgd. Heerlijk buiten gezeten en er een heerlijke relaxdag van gemaakt. Is ook wel eens nodig. Na het eten...was inmiddels al 16.00 uur zijn wij maar weer op de bus gestapt naar de camping. Ja, met 30grd. blijf je niet meer rondlopen en wil je lekker onderuit zitten. Jullie zullen het niet geloven maar wij hebben morgen wel weer zin om op pad te gaan. Ondanks de vele kilometers die wij maken (zitten nu over de 10.000) verveeld het nog geen moment. Er is zoveel moois te zien dat het rijden geen straf is. Een maandje erbij was ook niet vervelend geweest maar nu moeten wij het maar zo doen. Morgen voorlopig onze laatste dag in Argentinië!
klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan
REISVERSLAGEN:
FOTO'S:
ALGEMEEN:
REISVERSLAGEN:
- Santiago de Chile - Puerto Guadal (29 januari - 16 februari 2011)
- Puerto Guadal - Estancia Viamonte (17 februari - 2 maart 2011)
- Estancia Viamonte - Mendoza (3 maart - 20 maart 2011)
- Mendoza - Tilcara (21 maart - 5 april 2011)
- Tilcara - Santiago de Chile (6 april - 30 april 2011)
FOTO'S:
- Puerto Guadal - Estancia Viamonte (17 februari - 2 maart 2011)
- Estancia Viamonte - Mendoza (3 maart - 20 maart 2011)
- Mendoza - Tilcara (21 maart - 5 april 2011)
- Tilcara - Santiago de Chile (6 april - 30 april 2011)
ALGEMEEN: