klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan

REISVERSLAGEN:

FOTO'S:
REISVERSLAG


CHILI EN ARGENTINIË 2011
Puerto Guadal - grensovergang Argentinië - Los Antiguos  - Baja Caracoles - Estancia La Angostura - El Chaltėn - El Calafate - Los Glaciares Nacional Park - El Calafate - grensovergang Chili - Parque Nacional Torres del Paine - Punta Arenas - grensovergang Argentinië - Estancia Viamonte
Foto

donderdag 17 februari 2011 - Puerto Guadal - Los Antiguos (arg) - 127km

Eerst nog even terugkomen op gisteravond. Een topavond gehad! Hoezo??? Nou, wij hebben een privé-voorstelling gehad van Lola en Pablo, de jonge folklore zangers. Wat kunnen die geweldig muziek schrijven, spelen (instrumenten) en zingen. Vooral Lola heeft een geweldige stem. Eerst wilde ze alles weten over de zeeschildpadden die wij in Oman gezien hadden omdat zij een aantal maanden voor haar studie stage had gelopen bij een schildpadden instituut in Uruguay. Daarna nog een klein filmpje laten zien van het optreden van een lid van de groep Tinariwen in Algerije. Dat sprak ze wel aan. En toen krijgen wij een 5-tal nummers te horen. Echt super. Natuurlijk weer wat film gemaakt. Jullie zullen nog wel wat te horen krijgen. Voor ons kon de avond niet meer stuk en pas om middernacht ons bedje opgezocht.
Vanmorgen in bed gordijnen opgeschoven en genoten van de strakblauwe lucht, prachtige meer en besneeuwde bergen. Zo vanuit ons bed! Wat wil je nog meer. Snel eruit en aan onze mooie tocht beginnen. WAT EEN FANTASTISCHE TOCHT! Vanaf de 1e kilometer tot aan waar wij nu zitten. Wat een natuur en wat een spectaculaire route langs de zuidkant van het Lago General Carrera. Steil, bochtig en soms stenig door bossen, weilanden, rotspartijen. Zo rij je beneden strak langs het water en dan ineens sterk stijgen en zie je het steeds azuurblauwe meer ver onder je. En dan heb ik het nog niet eens over de bergen rondom het meer waar je steeds met open mond naar kijkt. Gewoon niet normaal dat wij hier zo rondrijden. Je komt bijna niemand tegen en het is 1 groot genieten. Uiteraard de nodige fotostops gemaakt. Het is bijna niet te beschrijven wat voor een uitzichten wij steeds hebben. De foto’s zullen wel voor zichzelf spreken.
Ook hadden wij vandaag weer een BORDER CROSSING want wij zijn vandaag weer in Argentinië aangekomen. Nog nooit zo’n vlotte afhandeling gehad van de papieren. Bij elk loket direct aan de beurt - zowel in Chili als in Argentinië! Hooguit 10 minuten per grens. Makkie dit keer. In Antiguos weer wat verse groente en fruit gehaald voor de komende dagen. Gelukkig hadden wij ook weer bereik met onze telefoon hier. Dat was de afgelopen dagen niet. Helaas kregen wij ook een SMS  van Jolanda dat Willem zijn moeder was overleden. Hebben hem vandaag gebeld maar verbinding was helaas slecht. 


vrijdag 18 februari 2011 - Los Antiguos- Baja Caracoles - 288km

Wat een dag! Super.  Vroeg opgestaan want wij moesten flink wat kilometers maken en een groot deel (ruim 160km) onverhard. Wij zijn niet alleen weer in een ander land (Argentinië) maar sinds wij de grens over zijn is ook het landschap totaal anders. Of er een scheidslijn getrokken is. Direct na de grens heet hetzelfde meer nu  ineens Lago Buenos Aires en het groen en de hoge bergen met de witte pieken zijn bijna verdwenen. Daar voor in de plaats heb je kale Meseta’s (tafelbergen), canyons, pampa gras en uitgestrekte vlaktes. Helemaal ons ding! Daar doorheen slingert de beroemde (of beruchte) Ruta 40 waarvan wij al een stukje eerder op hebben gereden. Maar je kan zien dat je nu naar het zuiden gaat omdat het echt een Patagonisch landschap aan het worden is. Er worden wel steeds meer delen van de Ruta 40 geasfalteerd maar als het niet zo is dan is het behoorlijk ripio....onverhard...met behoorlijk wasbord af en toe. Nou, dat schiet dan ook niet op.  Maar de natuur ziet er geweldig uit! Echt genieten hoor!
Wij hebben vandaag ook nog de Cueva de las Manos (grot van de handen) bezocht. Even van de route, 50km heen en 50km terug maar het was grandioos. Niet alleen de handen maar ook de ligging van de grotten. Deze grotten liggen aan de rand van de canyon Rio Pintado. Deze canyon is 150km lang, 200m diep en 500m breed. Prachtig om te zien. Beneden zie je de rivier met een strook bomen en verder rotsen rotsen en nog eens rotsen.  Met een gids hebben wij een tour gemaakt langs de grotten om de grotschilderingen en de handafdrukken te zien. De oudste afdrukken zijn ruim 9300 jaar oud en de jongste  3000 jaar. Deze zijn gemaakt door nomadenstammen die hier heel geïsoleerd hebben gewoond en die hier alles hadden wat nodig was om te overleven, water uit de rivier, guanaco’s (soort Alpaca’s) en beschutting tegen de weersomstandigheden. Echt indrukwekkend om te zien. Het is een beetje te vergelijken met de rotschilderingen van de Aboriginals in Australië en van de Touaregs in Algerije.
Na deze trip en al het gehobbel hadden wij het wel weer gehad. Ook de warmte ‘s middags gaat dan op spelen. Neeeee,  wij klagen niet hoor. Het blijft wel een leuk gezicht om al het stof achter onze camper op te zien waaien. Vandaag hebben wij ook zelf voor het eerst de guanaco’s en een soort kleine emu gezien. Krijg ze maar eens goed op de foto! Een kunst op zich. Nu zitten wij in een gehucht....een soort pleintje met hotel, restaurant en benzinepomp. Daar zijn wij met de camper gaan staan maar inmiddels staan er al wat meer. Een soort Australisch roadhouse. Ook zit hier nu achter onze camper een gestrande Japanner in een tentje die met zijn motor al 1,5 jaar en 100.000 km. onderweg is over de wereld. Hoezo????? Nou, bij de pomp is nog wel diesel verkrijgbaar maar geen benzine meer. Kan morgen weer geleverd worden maar het kan ook nog wel een paar dagen duren. Wij tanken steeds zodra de gelegenheid er is en onze tank nog zeker voor de helft vol zit. Gelukkig hebben wij nog 40 liter extra bij ons in jerrycans op het dak.  Terwijl ik (Ella) het dagboek (website) zit bij te werken heeft Harry een lekkere cappuccino gezet. Niet alleen voor ons maar ook voor “onze”  Japanner. Was heel verbaasd wat er uit de keuken kwam en vroeg of wij soms een apparaat bij ons hadden. Neeeee.....mijn apparaat is Harry. Die twee zitten nu gezellig buiten aan de koffie. Wat heb je toch steeds bijzondere ontmoetingen.  Weer een perfecte dag en wij genieten nog steeds met volle teugen van dit ongelofelijke mooie landschap. Op naar morgen!

 
zaterdag 19 februari 2011 - Baja Caracoles - Estancia La Angostura - 192km

Voor al die mensen die ons reisschema bijhouden...Nee, wij hebben de etappe van vandaag in tweeën geknipt. Veel onverhard dus begin van de middag een mooie overnachtingsplaats uitgezocht.
Maar even bij het begin beginnen natuurlijk. Vanmorgen weer met een lekker zonnetje en strakblauwe lucht opgestaan. Vannacht heeft het voor het eerst behoorlijk hard gewaaid maar dat zullen wij de komende weken nog wel meer mee gaan maken. In dit deel van Patagonie is een stevig windje niet vreemd. Maar toen wij opstonden was het weer windstil. Voor vertrek op het terras van ons “roadhouse” nog even een kopje koffie gedronken en toen weer op pad gegaan. De “camperplaats” begon ook al leeg te lopen. Voor vandaag stond er relatief korte rit op het programma maar wel weer 1 om met volle teugen van te genieten. Eerst nog wat glooiend landschap maar deze keer ook behoorlijke vlakke stukken de zgn. pampa’s afgewisseld met tafelbergen in diverse kleuren. Wat een uitgestrektheid en verlatenheid. Je komt echt niet veel verkeer tegen!. Als je in de verte een stofwolk ziet hangen dan weet je dat er iets rijdt. Omdat je ook helemaal niets tegenkomt moet je dan maar zelf voor de inwendige mens zorgen. Dus camper neergezet en koffie gezet. Nou ja, Harry dan....die klopt zo lekker de melk. Stoelen buiten en daar zit je dan. In de verte kijk je dan ook nog eens tegen hoge witte pieken aan. Zoooooo gaaf.
In dit gebied bevinden zich ook veel estancia’s. Dit zijn boerderijen met vaak ca. 20.000ha land met schapen, paarden en koeien. Ze vallen vaak op omdat je dan opeens veel populieren ziet staan die vroeger geïmporteerd zijn en die dienen om de harde wind te breken. Veel van die estancia’s hebben zich op de toeristenmarkt gestort. Je kan er vaak overnachten en je hebt camping voorzieningen. En daar hebben wij vandaag gebruik van gemaakt.
Deze plek is echt goud waard en prachtig gelegen in een kom van omringende heuvels en het dal van de Rio Chico. Wel heel erg afgelegen dus alles wat ze gebruiken moet van ver komen want in deze omgeving is geen behoorlijke stad te vinden.  Hier in het dal is het behoorlijk groen en je zit hier midden tussen de loslopende schapen, paarden, kippen, pauwen en niet te vergeten prachtige flamingo's.
Onze stoelen lekker buiten gezet en genoten van de omgeving en een boek. Wat wil een mens nog meer. Soms is het gewoon niet te bevatten!!!!
Vanavond hier lekker gegeten in het restaurant. Er kwam hier nog een kleine groep dus wij konden aanschuiven bij de BBQ. Nu zitten wij moe maar voldaan weer in de camper lekker na te genieten met een wijntje. Wat zijn wij toch een stelletje bofkonten....

 
zondag 20  februari 2011 - Estancia La Angostura - El Chalten - 283km

Sorry, maar het is nog steeds genieten van dit fantastische landschap. Het is typisch een Patagonisch landschap maar soms doet het ons wel heel erg aan woestijnlandschap denken. Ineens grote vlaktes met een gravelweg en uitzicht op omringende tafelbergen, dan dalen wij weer een tafeltje af via mooie bochten en glooiend landschap en dan rij je weer vlak. En dan al die kleuren om je heen. Om je vingers bij af te likken. Je ziet alleen wat korte mossen en grassen en vandaag heeeeel veel dieren. Paarden, guanaco’s en het kleine soort emoe’s. Toen de guanaco’s een vos zagen lopen (nee, niet deze) werd zelfs de jacht ingezet...wegwezen...dit is onze plek!
Weer een groot deel onverhard gereden...kuilen, keien en soms lekker glad, maar het blijft uitkijken geblazen. Langs deze Ruta 40 wordt wel volop gewerkt aan een strook asfalt die al die onverharde stukken t.z.t. moet gaan vervangen. Ja, dan ga je wel iets sneller maar het avontuurlijke gaat er dan wel vanaf. Vergelijk het maar met route 66 in Amerika. Ook alleen nog maar asfalt.  Maar.....we hebben ook een pechdag gehad. Soms zit het mee en soms zit het tegen. En dit keer viel alles eens niet op de juiste plaats. Hoezo??? Langs een schitterende plek zag Harry wat verder uit de berm iets liggen. Dus nieuwsgierig (dom dom) gestopt. Te ver doorgereden, dus een klein stukje terug. Langzaam achteruit (niet uitstappen om te kijken dus), komt geen verkeer (nee, in 2 uur pas 1 auto gezien) en BOEM....een VERKEERSBORD! Een van de weinige op een paar honderd kilometer maar juist daar wel!!!!! Helaas dus wat schade aan de camper want dat bord geeft echt niet mee. Aan de zijkant zit dus een scheurtje van ca. 10cm. Tja.....heftig....tekeer gaan, boos zijn (op jezelf) balen, balen en nog eens balen. Afgeplakt met DUCK tape...altijd handig om bij je te hebben. Maar hoe bestaat het!!!! Alles dus op de verkeerde plaats en het verkeerde moment. Maar daarna even slikken en weer verdergaan. Na een uurtje was  ons humeur al weer een stukje beter en was het toch weer genieten van wat wij allemaal zagen. Het “iets” langs de weg bleek een dode guanaco te zijn. Deze had dus veel meer pech gehad!!!
In Tres Lagos onze halfvolle tank ook maar weer volgegooid en koffie gedronken. Toen daar een motorrijder met passagier ook kwam tanken zijn wij weer aan de praat geraakt met hun. Een wat ouder stel (hihihi...van onze leeftijd) is al 9 maanden onderweg van Alaska (waar ze wonen) naar het puntje van Zuid Amerika (Ushuaia). Waar wij dus ook nog heengaan. Leuk gesprek gehad en weer e-mail adressen uitgewisseld. We zijn al uitgenodigd om bij  hun langs te komen. Ze hebben nog 2,5 maand te gaan en dan willen ze weer thuis zijn. Vanuit Santiago de Chile vliegen ze weer terug.  Het bijzondere van deze reis is dat je heel veel mensen tegenkomt die voor een lange tijd onderweg zijn. Dat kan met de auto, motor of zelfs de fiets zijn. We hebben zo al leuke contacten opgedaan. Soms kom je ze dan later weer tegen. De motorrijders vertelde ons ook dat zij ook de Japanner op de motor nog gesproken hadden en nog 2 dames in een oude Landrover die ook eergisteren op “camperplaats” bij het “roadhouse” stond.  Dit is natuurlijk wel een heel bekende route (ruta 40) die veel mensen als een uitdaging zien en langs hele mooie plekken komt met prachtige natuur. Nadat wij de afslag naar El Chalten genomen hadden (dit keer zoevend over een gladde weg) kwamen de witte pieken van het Parque Nacional Los Glaciares al in zicht. Langs het Lago Viedma zagen wij de hoogste piek al in zicht komen. De beroemde Mount Fitz Roy (3405m) en andere hoge pieken er omheen. De massief granieten wanden zijn zo steil dat er niet eens sneeuw en ijs op kan blijven liggen. Deze berg maakt deel uit van het grote park met heel veel beroemde gletsjers die wij ook nog wel gaan bezoeken. Onnodig om te zeggen dat het uitzicht op deze pieken weer geweldig was. Zelfs vanaf onze lunchplek kreeg je er niet genoeg van. Helaas niet super scherp in beeld omdat de zon net een beetje verkeerd stond. Maar ja, stel je voor dat het morgen of zo bewolkt is....dan hebben wij deze plaatjes al wel. Gelukkig kunnen wij nu weer internetten in deze plaats. Wij zijn een aantal dagen echt van de bewoonde wereld afgesneden geweest. Hier doet onze telefoon het nog steeds niet dus even geen SMS versturen. Vanavond al vast wat mailtjes maken, website bijwerken (alleen die van vandaag) en dan nog wat (veel) foto’s uitzoeken. Dan krijgen jullie in ieder geval een goed beeld van dit land en willen jullie misschien ook wel een keer! Met de camper gaat het verder goed. De unit blijft er goed op zitten....ook als wij optrekken met de RAM van 350pk! Enne....Harry heeft er onder gelegen...maar er zitten 2 bladveren extra onder voor het gewicht.Hierdoor is hij wel erg stug maar hangt niet achterover en wij hebben nog niet uit hoeven graven.(Betty en Gerard) Het gaat hier trouwens wel even anders met de grijze en zwarte watertanks dan in de rest van de wereld waar wij tot nu toe met campers hebben gereden. Jawel..netjes allemaal kleppen om open te trekken....maar nergens speciale voorzieningen! Maar...waar dan was onze vraag...nou gewoon...ergens onderweg lozen! Telkens als wij dat doen geeft dat wel een onprettig en stiekem gevoel, maar er is gewoon niets voor. Vreemd hoor.

 
maandag 21 februari 2011 - El Chalten -  rustdag

Vandaag heeft de camper zich niet verplaatst! Dat mag ook wel eens gezegd worden. Wij en de camper hadden een rustdag. Nou ja, wij dus niet want wij hebben een prachtige trekking gedaan. Eerst een beetje uitgeslapen en rond een uurtje of 10 de bergschoenen aangetrokken en met een heerlijke temperatuur vertrokken. Net uit het dorpje begon de route die wij uitgezocht hadden. Van  het dorp dat op ca. 400m ligt stijgen naar - hou je vast - wel 750m hoogte! Je snapt het wel...echt de moeilijkste route uitgekozen inclusief heeeel veel andere mensen. Maar het was echte de moeite waard. Eerst naar het uitzichtpunt waar het het beste uitzicht op de mte Fitz Roy (3405m) hebt en daarna nog naar het Lago Capri gelopen waarbij wij steeds zicht hielden op de geweldige pieken. Net niet echt. Aan het meer onze meegenomen boterhammen opgegeten en toen weer afgedaald naar de camping. Helaas lag de piek een beetje in de wolken maar ondanks dat was de wandeling super. Afgepeigerd en bezweet aangekomen en direct lekker onder de douche gesprongen. Ennnnnnn....weer even ‘tuttelen” en lekker van de zon genieten.
Einde middag het dorpje ingelopen om ergens een internetcafe te zoeken waar wij onze website konden gaan publiceren. Onderweg kwamen wij onze Zwitserse vrienden weer tegen die net aangekomen waren. Gezellig met zijn viertjes koffie gaan drinken en internetten tegelijk.  Helaas was de verbinding super traag maar wij hadden geduld dus het is weer helemaal gelukt. Ondertussen genoeg om weer bij te kletsen.  Na de koffie gingen zij een overnachtingsplek zoeken (wild) en wij zijn lekker ergens gaan eten met een heerlijke fles wijn erbij. Nu weer in de camper...Harry met zijn Nintendo aan het spelen en ik toch maar even de foto’s op de computer gezet en de website bijgewerkt. Weer genoten van een prachtige dag en heel mooi weer. Het is elke dag weer enorm genieten maar dat snappen jullie waarschijnlijk wel als je de foto’s erbij ziet. Nu lekker bedje opzoeken....
 

dinsdag 22 februari 2011 - El Chalten - El Calafate - 219km

Vandaag opgestaan met....bewolking en behoorlijk lagere temperaturen dan gisteren. Brrrrr....echt Patagonie weer want zo is het lekker warm en 25grd maar het kan dus ineens zomaar 12grd zijn. Maar daar hebben wij dan ook weer onze “laagjes” voor. Tot nu toe is het ons 100% meegevallen. Veel meer warme en zonnige dagen dan wij verwacht hadden. Dus wij klagen niet hoor!  Dit was een zeer makkelijke rijdag. Helemaal verhard dus wij gingen zoevend over de weg. Opnieuw langs het Lago Viedma en ook langs het Lago Argentino. Jammer genoeg zwaar bewolkt dus helaas amper uitzicht op de Andes met de gletsjers en de azuurblauwe meren. Je kunt niet alles hebben.
Begin van de middag al aangekomen in El Calafate. Eerst even bij de Tourist Office geweest. Nog nooit zo’n onvriendelijk mens tegengekomen. Sprak geen woord Engels en deed ook geen enkele moeite om te helpen. Wij wilden een camping en een supermarkt vinden. Nou, dat werd snel aangekruist en toen moesten we “oprotten”. Dat gevoel krijgen wij. De deur echt achter ons dichtgesmeten!!!!
Na de boodschappen naar een camping midden in de stad. Daarna deze plaats in. Dit is echt een stad die leeft van het toerisme. Wat een souvernir winkels, cafe’s, restaurants en toeroperators. Alle soorten hotels (van 1 tot 5 sterren) zijn hier aanwezig.
Wij met laptop de stad in omdat wifi op de camping niet goed werkte. Lekker in een cafe neergestreken en daar hebben wij ons ruim 2 uur prima vermaakt. Alle mails gelezen, veel mails met foto’s verstuurd naar mensen die wij onderweg ontmoet hebben en geprobeerd te skypen maar het was een beetje druk om dat te doen.
Daarna nog even gekeken wat de mogelijkheden zijn voor een bootexcursie tussen de gletsjers door. Toen waren wij het wel zat en zijn lekker naar de camper gegaan. Inmiddels was het wat beginnen te regenen dus lekker binnen zitten. Morgen gaat het weer een stuk beter worden (18grd) en overmorgen weer 25grd. Dan maar eens kijken of wij het water op kunnen.


woensdag 23 februari 2011 - El Calafate - rustdag - 101km

Wat een heerlijke relaxdag vandaag! Vanmorgen nog zwaar bewolkt...het zou toch mooi weer worden???? Ja, ja een beetje ongeduldig want het mooie weer kwam traag op gang. Eerst nog even de bootexcursie voor morgen besproken, koffie gedronken en heerlijk met Jolanda en Annemieke zitten skypen. Dus klets klets klets ! We hebben lekker zitten lachen en gek gedaan. Dat is toch wel leuk zo met beeld erbij. Toen de camper opgehaald en van de camping vertrokken om een mooie tocht te maken (ripio = onverhard) naar het Lago Roca. En jawel...ineens breekt de lucht dan open en binnen een uurtje zit je in een stralend zonnetje. Gisteren nog fris en nu al weer buiten in de zon. Voor morgen helemaal super weer dus dat gaat genieten worden op het water. Vanmiddag een mooie plek opgezocht met uitzicht op de bergen met o.a. de gletsjer Perito Moreno. Die staat morgen op het programma. Heerlijk zitten eten en daarna lekker met een boek in de zon zitten lezen. Dus ja, we komen echt wel aan onze rust hoor! Trouwens met Harry zijn gewrichten gaat het goed ondanks het ripio rijden. Ja, als het goed gaat vergeet je dat wel eens te melden. Daarna hadden wij geen zin meer op helemaal naar El Calafate terug te rijden omdat wij morgen weer deze kant op zouden moeten rijden naar de haven waar de boot vandaag vertrekt. Dus.....staan wij nu “wild” bij het vertrekpunt van de boot. Dus op tijd zijn wij wel!!  Nu lekker slapen want morgenochtend vertrekken wij om 09.00 uur met de boot
Foto
donderdag 24 februari 2011 - Los Glaciares Nacional Park – 49km

WAT EEN FANTASTISCHE DAG!!!! We hebben toch al veel gezien en beleefd de afgelopen jaren maar dit was toch wel weer een hoogtepunt en iets wat wij nog nooit mee hebben gemaakt. Maar laat ik maar bij het begin beginnen toch? Vanmorgen stonden wij al bij “onze pier” voor de boot omdat wij daar gisteren einde middag al aangekomen waren en daar “wild” hebben gestaan in het Los Glaciares National Park.  Om 09.00 uur ingescheept voor een excursie die tot ruim 16.00 uur zou gaan duren. We zitten nu lekker aan een wijntje en kunnen nog niet bevatten wat wij allemaal gezien hebben.  Weer een sterk staaltje natuur. Een dagtocht over het Lago Argentino. Schitterend weer en met de boot (catamaran) langs diverse gletsjers gevaren en om daar te komen soms door geweldige grote ijsschotsen door. Gewoon niet te geloven. Daarvoor nog even genoten van een leuk stelletje.....CONDORS! Die zaten op hun nest tegen een hoge rotswand aan. En toen gingen ze nog vliegen ook! Een spanwijdte van ruim 3 meter. Wat een beesten en wat een enorme lelijke kop. Brrrrrrr. We hebben een aantal gletsjers “bezocht”. Soms er naast gelegen met de boot en dan voel je je wel heeeeel klein. Deze gletsjers maken deel uit van het op 3 na grootste ijsveld ter wereld El Campo Hielo Sur. In totaal zijn hier ca. 46 gletsjers waarvan 13 stuks enorm groot zijn. De bekendste is de Perito Moreno. Maar voordat wij daar waren hebben wij eerst nog de Upsala en de Spegazzini gletjsers gezien. Het is gewoon niet te beschreven wat je voelt als je tussen de grote ijsschotsen doorvaart. Dan voel je je wel heel nietig. Soms zelf heel hoog boven je. Wat een ijsmassa en wat een lawaai van brekend ijs. Soms komen er hele stukken naar beneden en knallen dan echt het water in.  Het hoogtepunt was toch wel de Perito Moreno. 15km lang, 60m hoog en 1,5km breed. En daar vaar je  dan langs!!! Blauw-witte wanden steken de lucht in. SUPER SUPER! Je merkt pas hoe groot hij is als je er ook naast vaart. Je hebt anders echt geen voorstelling van de grootte.  Door al dit moois vandaag heb ik “maar” 550 foto’s geschoten. Valt mee toch? Maar nadat wij weer van boord waren zijn wij met de camper weer het park ingegaan maar nu maar het uitkijkpunt vanaf het land waar je naar en op de Perito Moreno kijkt. Een wandelbrug van 1,5km op diverse lagen geeft je een super kijk op de gletsjer. Dit is ook de enige ter wereld die je van zo dichtbij kan bewonderen en die ook nog eens zo enorm groot is.Het is natuurlijk ook wel 1 van de drukst bezochte toeristische attracties van heel Argentinië. Busladingen vol toeristen worden hier naar toe gereden. Druk druk druk. Maar omdat wij vandaag pas om 17.00 uur hier waren was het niet meer zo druk......en nu helemaal niet meer! Hoezo???
Na ons verlekkerd te hebben vanaf het water was het vanaf de kant toch ook wel heel bijzonder. Wij konden er geen genoeg van krijgen. En wat een geluiden. Soms lijkt het wel of je geweldige onweersklappen hoort. Maar dat is het ijs wat aan het breken is, soms diep in de gletsjer. Soms ook aan de kanten en dan komt het ijs met donderend geweld naar beneden. Wat een geluid! Je schrikt er telkens van maar het is ook wel een heel bijzonder natuurverschijnsel. Wij wilden er toch nog wel even van genieten....dus toen alle bussen en auto’s waren vertrokken zijn wij hier gewoon op de parkeerplaats blijven staan. Achter ons staat nog een camper die waarschijnlijk hetzelfde heeft gedacht. Trouwens...wie denkt er nu dat wij soms lang weg zijn? 3 maanden? Deze mensen zijn al 2,5 jaar onderweg!!! Dus terwijl ik dit zit te schrijven is het buiten stikkie donker maar ZEKER NIET STIL. Je blijft het horen donderen, knallen en neerstorten....dit keer alleen dan van het ijs.  Als wij morgenochtend de gordijnen opendoen dan kijken wij zo op “onze” gletsjer neer. Wat een bijzondere plek....als wij tenminste niet weggestuurd worden door de parkranger want volgens ons mag je er eigenlijk niet blijven staan. Omdat wij wel eens gelezen hebben dat het oogluikend toegelaten wordt hebben wij de gok maar genomen.
WAT EEN DAG......KAN NIET MEER STUK.....WAT EEN NATUUR. Heb net even de foto’s bekeken en kan bijna niet geloven dat wij dit weer eens echt meegemaakt hebben. Echte bofkonten zijn wij weer. Morgen dus nog niet op weg naar Chili. Eerst hier morgen nog genieten en dan maar weer even naar El Calafate voor een nachtje. Alles weer opladen, mailen, boodschappen doen. Dus ja, we gaan een dagje achterlopen....hihihihi....

 
vrijdag 25  februari 2011 - Los Glaciares Nacional Park - El Calafate – 82km

Heerlijk geslapen en niet weggestuurd van onze illegale camperplaats. Helaas was het weer behoorlijk omgeslagen. Zachtjes hoorden wij de regen al op ons dak tikken. Wat jammer. Wij hadden en plek om je vingers bij af te likken en dan dit grauwe en natte weer. Alleen wij en onze camperburen stonden op de parkeerplaats en konden dus zonder een enkele andere toerist genieten van deze geweldige gletsjer. Natuurlijk hadden wij ons verheugd op een mooie zonsopkomst maar helaas. Koud, guur en regen! Wat een verschil met gisteren. Wat hebben wij geboft met het weer. Dus dit dan maar voor lief.  Nog wel even naar beneden gelopen naar een uitkijkpunt maar je stond te vernikkelen van de kou. Ook kwamen er geen grote stukken ijs naar beneden dus toen hebben wij maar afscheid genomen van dit natuurwonder.
Eerst nog even bij onze Duitse buren op de thee geweest. Zij konden ons nog wel wat tips over wegen en gebieden geven waar zij al geweest waren. Nooit weg zulke informatie. Inmiddels ook besloten om onze route iets te gaan wijzigen. Niets is zo veranderlijk dan een mens. Als wij uit het zuiden weer naar het noorden gaan rijden gaan wij in plaats van eerder westwaarts eerst nog wat noorderlijker en gaan wij Peninsula Valdez nog “aandoen”.  Tussen half februari en half  april moeten daar Orca’s te zien zijn. Tja, dat is natuurlijk ook wel heel bijzonder. Daarna buigen wij weer af naar de Andes toe. Maar dat gaan jullie allemaal volgen toch? Begin van de middag zijn wij het park weer uitgereden en weer naar de camping in El Calafate gegaan waar wij eerder hebben gestaan. Weer stroom dus alle apparaten worden weer opgeladen. Inmiddels was het weer droog geworden en het zonnetje was zelfs weer een beetje gaan schijnen. Nog wel een fris en stevig windje. Toen zijn wij maar even ons “huisje” gaan poetsen. Badkamer, huiskamer en keuken. Vloeren gedweild.....de miepen hebben hun werk weer gedaan. Morgen weer naar Chili toe, nieuwe avonturen beleven...

 
zaterdag 26 februari 2011 - El Calafate - Parque Nacional Torres del Paine (Chili) – 416km

 Koud en zonnig toen wij opstonden! Eerst even de kachel aan want het was ECHT koud vannacht. Tenminste...buiten dan. Wij lagen onder een stapel dekens dat wil je niet weten. ECHT lekker warm. Maar ja, wij zakken steeds verder naar de zuidpool dus veel warmer zal het de komende dagen niet gaan worden. Als het maar droog blijft...dat zou wel fijn zijn. Tot nu toe...even afkloppen...hebben wij nog geen last gehad van de beruchte harde wind tot wel windkracht 10. Daar kijken ze hier ECHT niet van op. Vandaag een lekker stuk gereden. Eerst door de pampa’s - uitgestrekt en vlak - dan weer een tafelberg op en dan zit je ongemerkt zo op 800m hoogte terwijl je denkt over een uitgestrekte laagvlakte te rijden. Ca. 30km voor de grens veranderd het landschap in flinke pittige heuvels en in de verte zien wij de magnifieke bergen van Torres del Paine al liggen. Ach, nog maar 150km te gaan. Torres del Paine is een bergmassief (torres = torens) van graniet en een overblijfsel van gestold magna. Het is een prachtig berglandschap dat je niet veel tegenkomt. Heel uniek.  Om daar te komen moesten wij wel eerst de grens weer over naar Chili. Fluitje van een cent. Wij weten nu precies de procedure en boffen steeds omdat het niet druk is.  Het grootste deel was verhard rijden dus konden wij behoorlijk wat kilometers maken. De laatste 90km was het weer onverhard - logisch natuurlijk in dit park. Maar wat een schoonheid dit park. Prachtige uitzichten op het omringende landschap met hoge bergen, gletsjers, bergmeren in diverse kleuren en al die granieten torens! En vandaag wel honderden guanaco’s (lamasoort)  gezien en ook veel nandu’s (struisvogels). Harry kwam nog een mooie vogel tegen maar daar weten wij de naam niet van! Weer een prachtige dag....morgen blijven wij ook in het park en dan gaan wij weer een mooie tocht maken...per auto en te voet... Nu staan wij aan het Lago Pehoe - wat is het leven toch mooi!


zondag 27 februari 2011 Parque Nacional Torres del Paine - rustdag - 69km

 Vandaag was het DIERENDAG! Maar eerst vanmorgen eindelijk weer eens kunnen hardlopen langs het Lago Pehoe. Eindelijk geen loslopende honden om mij heen en “redelijk” vlak terrein. Harry kon ook niet stilzitten dus hij is maar in de buurt bij een waterval trappen gaan lopen! HEEEEEL VEEL TRAPPEN op en af...om zijn beenspieren sterk te houden nu hij geen fiets bij zich heeft. In dit park kan je je met een mountainbike wel uitleven! Nou, allebei lekker getraind dus en een goed begin van de dag. Daarna in het park met de onze casa rollante = camper rondgereden. Wat een super berglandschap is dit. Zo enorm afwissend! Een beetje een mix van Italië (Dolomieten), Noorwegen, Canada en Nieuw Zeeland bij elkaar - goed schudden en je hebt de Torres del Paine. Echt indrukwekkend. En dan moet je ook de dieren die hier zijn niet vergeten. Wij hebben genoten en de telelens kwam super van pas.
Honderden guananco’s lopen hier rond.  Prachtig om te zien. Hun koppie lijkt wel een beetje op een kangoeroe. Schattig om te zien. Vandaag zagen wij14 Condors boven onze hoofden vliegen. Indrukwekkend om te zien. Je ziet ze nauwelijks zelf bewegen. Op de wind zweven ze boven je hoofd en boven een kloof. Natuurlijk ook nog wat kleine struisvogels gezien en jawel, 2 vosjes! Je kon er zelfs behoorlijk dichtbij komen. Ze liepen niet eens snel weg. Geweldig. Ook nog staan praten met een parkranger die paarden aan het temmen was. Volgens hem moeten er hier ook veel puma’s rondlopen. Misschien kunnen wij er nog een spotten! Omdat wij geen zin meer hadden om naar een camping te gaan zijn wij maar lekker aan Laguna Amarga gaan staan. Super stil en prachtig met als klapper de tientallen flamingo’s die statig langs de waterkant staan. Direct weer fototoestel in de aanslag en jawel,  zowel in het water als vliegend door de lucht. Dan zie je vooral de mooie rode kleuren goed uitkomen. Aan dit meer staan wij ook nog eens eerste klas voor het uitzicht op de Torres - de beroemde torens van dit park. Helaas bleven ze vandaag behoorlijk in de wolken liggen dus wij hopen morgenochtend er meer van te zien.
Het was dus alweer een dag die omgevlogen is. Dit park is een aanrader! Wat een natuur! We zijn vandaag precies 4 wk onderweg en het lijkt wel of elke dag anders is geweest. Wat hebben wij toch al weer veel gezien.

 
maandag 28 februari 2011 - Parque Nacional Torres del Paine - Punta Arenas - 418km

 De hele nacht regen, regen en nog eens regen....afgewisseld met een lekkere stevige wind. Gelukkig stonden wij met onze “kop” in de wind dus daar hadden wij niet zoveel last van. Wij hoopten om een mooie zonsopkomst omdat wij op een superplek stonden met uitzicht op de beroemde Torres...maar nee, helaas.  Omdat het vandaag veel rijden zou zijn zaten wij al om 08.00 uur in de auto. Wat een grauw en somber weer. Ook bleef het maar regenen. Eerst nog een stuk onverhard maar daarna de sloffen erin....verhard en rijden maar.  Na het park was het landschap ook een beetje saai. Na 110km  was daar eindelijk een plaats voor een lekkere koffiestop - Puerto Natales. Het ligt mooi aan een baai maar ja, door de regen die nog steeds met bakken naar beneden kwam was het vlug tanken, boodschappen doen en koffie drinken. Rond 4 uur waren wij in Punta Arenas. Omdat wij de auto moesten laten keuren (wisten wij al dat wij dit in maart moesten laten doen) maar direct naar het keuringsstation gereden. Ruth, van ons camperverhuurbedrijf had het adres al doorgeven. Klein uurtje wachten, papierwerk enz. en ik kon ondertussen even mail ophalen want ze hadden wifi. Toen een slaapplek zoeken.....nog nooit zo lang bezig geweest! Overal en nergens geweest en als er wat zou zijn dan was het gesloten of bestond niet meer. Nou, dat was lekker! We hebben de stad inmiddels wel honderdduizend keer gezien. Wat een ellende!  Ondertussen bleef het water nog steeds met bakken naar beneden komen. Zo’n dag hadden wij tot nu toe nog niet gehad.  Maar we hebben uiteindelijk om 20.30 uur een plek gevonden...bij een groot tankstation achter grote tankwagens. Niemand kan ons zien en wij staan lekker rustig.  Morgen de stad in en dan de boot bespreken om woensdag over te varen. Dan gaan wij morgenavond daar waarschijnlijk al staan met de camper. Wat een rotplaats om te kamperen!

 
dinsdag 1 maart 2011 - Punta Arenas - rustdag – 17km

Een dag met veel emoties, maar aan het eind was daar op 1 maart DE REGENBOOG! Hoe toepasselijk. Gisteren  de sterfdag van papa....alweer 13 jaar geleden. Maar hij reist met ons mee en geniet ook mee met ons.
Na een zeer slechte nacht voor Harry - veel pijn aan schouder maar vooral elleboog - toch de stad ingegaan. Hij liep er echt als een zombie bij omdat hij bijna geen oog dicht had gedaan. Jammer hoor maar gelukkig was dit de 1e keer tot nu toe. We hebben er dan ook maar een echte rustdag van gemaakt. De camper geparkeerd en wat rondgelopen. Het weer werd gelukkig een stuk beter want  vannacht had het nog behoorlijk geregend en vanmorgen stond er nog veel wind. De overtocht met de ferry geboekt dus morgenochtend om 08.15 uur vertrekken wij hier op nog geen minuutje vandaan. Het is wel een grote stad waar ca. 130.000 mensen wonen maar behoorlijk verspreid. Het ligt aan het water en de bomen die je hier ziet staan, staan krom door de harde wind die hier vaak is.  Het is niet echt een opzienbarende stad en bij Harry was de puf er toch al uit. De laptop hadden wij meegenomen dus maar een lekker internet cafe opgezocht en daar zijn wij in een lounge bank geploft en er de eerste 2,5 uur niet uitgekomen.  Onder het genot van een heerlijke cappuccino, nog 1 en nog  een sandwich konden wij eerst de website bijwerken en daarna, jawel klets klets....skypen. Eerst met Jolanda, daarna Lies en Leo en eindelijk....onze lieve vrienden Gert en Tiny in het verre Zuid-Afrika. Ook zij zitten bijna in de zuidelijkste stad van dit land en wij bijna van Zuid-Amerika. Leuk hoor. Ja, dan gaat de tijd wel heel snel. Ook nog even met Gerard gebeld want die was jarig.
Na al dat computeren was het tijd om naar de camper te gaan want Harry ging toch maar even lekker op bed liggen om wat slaap in te halen. Toch wel handig om je bed gewoon bij je te hebben. Gelukkig is hij daar wel weer wat van opgeknapt. Hier om de hoek eind van de middag nog even wat boodschappen gedaan en wie komen wij daar weer tegen? Onze motorvrienden uit Alaska. Gezellig even bijgekletst...zij kwamen net terug uit Ushuaia en gingen al weer noordwaarts. De uitnodiging om een keertje bij hun langs te komen staat nog steeds.  Daarna zijn wij weer op onze plek bij het benzinepompstation gaan staan. Wel weer zo makkelijk en dichtbij de ferry. Niet echt gezellig maar als de gordijnen weer dichtzitten merk je er niets van. Vanavond maar vroeg naar bed en slaap inhalen.

 
woensdag 2 maart 2011 - Punta Arenas - Estancia Viamonte (ARG) - 281km

Vroeg opgestaan omdat wij dachten dan wij  om 07.15 uur bij de haven moesten zijn. Dat was ons ook verteld bij de reservering van de ferry. Komen wij daar aan - nog lekker duf - blijkt dat op het briefje dat wij gekregen hadden 08.00 uur stond en 09.00 uur vertrekken. Lekker hoor...hadden wij nog lekker wat langer in ons warme bedje kunnen blijven liggen want het was vanmorgen behoorlijk koud. Maar ja, niets aan te doen. Harry had na een HELE slaappil heerlijk geslapen en ook zijn elleboog was weer iets beter. Toen de ferry op. Mazzel dat het deze morgen niet echt veel wind stond want het kon nog wel eens spoken tijdens de overtocht over de Straat van Magallanes. We konden lekker onderuit in een warm vertrek zitten want het duurde bij elkaar toch wel 2 uur en 20 minuten. Maar wij kregen gezelschap van een Frans stel die met hun eigen camper door Chili en Argentinië aan het trekken is. Gelukkig spraken ze goed Engels (en dat voor  Fransen!!!!) en vloog de tijd voorbij. Op de kade in Porvenir hebben wij hun camper een goed bekeken en ondanks dat hij  een stuk kleiner is dan die waarin wij rondrijden zit er wel alles op en aan. Uiteraard weer e-mailadressen en websites uitgewisseld. Wat een reislustige mensen kom je  toch steeds weer tegen. Bijzondere verhalen, bijzondere ontmoetingen. Toen eindelijk weer eens wat kilometers maken. Eerst nog 150km onverhard door Chili en toen waren wij weer bij de grens. Alles weer behoorlijk vlot en wij raken er steeds meer bedreven in. Het is wel gek hoor, om bij dit deel van Argentinie te komen moet je altijd eerst vanuit of door Chili rijden. Omdat de Chilenen vinden dat zij eigenlijk alleen maar gebruikt worden om doorheen te rijden doen ze  geen moeite om de verbindingsroute te asfalteren. Zodra je over de grens gaat dan ligt er weer een mooi glad wegdek waar je overheen zoeft!
Dan zijn wij ook aangekomen in Vuurland. Ooit hebben hier indianen gewoond die ondanks het koude weer weinig kleding aanhadden. Wij zouden denken...doe eens een jasje meer aan maar nee, zij zorgden er gewoon voor dat ze altijd vuur bij zich hadden om zich te warmen zelfs in hun boten. Vandaar de naam van deze streek Tierra del Fuego. Was het landschap in Chili eerst nog wat heuvelachtig na de overtocht, al gauw weer het uitgestrekter en vlakker. ‘s middags begon het te waaien en het hield niet meer op! Na de grens was ook dit gedeelte van Vuurland nog steeds heeeeeel vlak met prachtige luchten met wolkenpartijen. Aangezien wij geen fatsoenlijke overnachtingsplek konden vinden want overal staan hier hekken, zijn wij uiteindelijk bij een Estancia die dicht bij de weg stond het erf op gereden en hebben gevraagd of wij de camper hier voor een nachtje neer konden zetten. Wat was gelukkig geen enkel probleem. Dus neus in de wind anders sta je echt te schudden. Moe en lekker vroeg naar bed toe!
naar vorig of naar volgend reisverslag
klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan

REISVERSLAGEN:

FOTO'S:

ALGEMEEN: