ga verder naar:
REISVERSLAG AUSTRALIË 2005
Donderdag 3 maart – Zaterdag 5 maart 2005 - Amsterdam (Schiphol) - Australië Sydney
Daar zit ik dan voor het eerst achter de laptop in onze hotelkamer 17 hoog in Sydney. Maar eens bij het begin beginnen. We hebben weer heel wat te vertellen mag ik wel zeggen.
Op donderdag stond Jolanda (zussie) al om 7.30 op de stoep want er lag natuurlijk een flinke hoop sneeuw en het was ook nog eens ontzettend koud. Maar het was wel genieten van die prachtige laag sneeuw op de bomen en struiken. Jammer dat het niet een week eerder is gevallen. Maar niet zeuren, je kan niet alles hebben. Rustig naar Schiphol gereden (druk met soms wat files) en toen konden wij gelukkig snel onze bagages kwijt. De koffers waren iets te zwaar (50kg ipv 40kg samen). Dat had je wel kunnen verwachten. Gelukkig had Harry ook de fietsdoos nog goed volgepropt met vooral GROTE schoenen, GROTE schoenen en wat klein spul. En de fiets niet te vergeten. Ook die doos woog nog een 27kg!!!! Daarnaast ieder nog handbagage (ook heftig) dus wij waren maar wat blij om verlost te zijn van onze bagage. Die zien wij (als het goed was) pas terug in Sydney.
Na een lekkere cappuccino afscheid nemen van Jolanda (natuurlijk met de nodige tranen) en meteen door naar onze gate. De bedoeling was vertrekken om 12.00 uur maar omdat gisteren heel veel vluchten vertraagd en zelfs geannuleerd waren was het best wel spannend hoe het allemaal zou gaan. Heel veel sneeuw en ijs op de banen. Maar na een half uur vertraging toch het vliegtuig in en nog een half uur later vertrokken. Maar de vertraagde tijd hebben we weer ingehaald. Gelukkig zat het vliegtuig niet vol dus wij hadden samen 3 stoelen. Dus heerlijk comfortabel (als je dat een beetje kan zeggen). En geslapen dat wij hebben!!!! Harry ruime 3 uur en dit meisje ruim 7 uur. En dit op een stuk van totaal 11,5uur. Niet slecht. Wij waren er zo. Maar een klein stukje zou Wiffie zeggen. In Kuala Lumpur een cappuccino naar binnen gegooid en na 2,5 uur zaten wij weer in de lucht voor het laatste stukje naar Sydney. Nou, de temperatuur begon langzaam wel te stijgen. Door de airco op de vliegvelden merk je er niet zoveel van maar als je buiten komt!!!!! Dat willen jullie niet weten. Maar ik ga het direct heus wel vertellen, daar komen jullie helaas niet onderuit.
Nog eens 8 uur vliegen met weer van ons beide een tukje van bijna 3 uur! Dus de reis viel ons niet echt tegen. Natuurlijk heb je daarbij wel het tijdverschil (nu 10 uur) dus voordat je het weet was de vrijdag voorbij.
Strenge controle om Australië binnen te komen. Ze beginnen al met ons “schoon te spuiten” IN het vliegtuig ( nog voor de landing!!). De stewardessen lopen met een soort desinfecterende spray rond – dat we niet groen zagen?????.
Harry heeft wel de fietsdoos open moeten maken Alles was in orde en eindelijk stonden wij buiten. Trouwens…..alles is met de bagage goed gegaan. Alle koffers en fiets waren er. Dat was niet bij iedereen omdat er ook mensen bij zaten die een dag op Schiphol gestrand waren en die hadden niets.
Als met al was het al ruim 21.00 uur geweest en donker en…….warm!!!! Nog ruim 22grd. En een beetje broeierig. Direct in T-shirt lopen natuurlijk. Wat een enorm verschil maar ons horen jullie niet klagen hoor! Alles in de taxi geladen en binnen een kwartier zaten wij in ons hotel. Toen begonnen wij de vermoeidheid te voelen en zijn na een heerlijke douche en het versturen van een aantal SMS’s (was verplicht) toch maar ons mandje ingedoken. Wel een prachtig uitzicht op de verlichte stad. Maar dat was voor morgen de volgende uitdaging. Nu slapen……maar neeeeeeee.
Je zal het niet geloven. Wij sliepen binnen het uur maar wel een beetje onrustig. Soms hoorde je wat lawaai van beneden. Sirenes enz. Effe wennen. Toen om ca. 1 uur ineens op de gang een soort alarm signaal. Wij eerst nog niets door. Maar dat rotding bleef maar afgaan. Veel deuren op de verdieping gingen al open om te kijken wat dat allemaal was. Weer naar binnen. Maar het brandalarm (dat bleek dus) bleef maar loeien. En jawel…….ineens via een intercom werden we verzocht (het hele hotel dus) om via de trappen (vanaf 17 hoog) direct de EVACUEREN. Nou, dat dringt eigenlijk helemaal niet direct tot je door. Sta je daar eerst elkaar aan te kijken of het geen vals alarm is of een grapje (ja, je hebt het ook niet dagelijks bij de hand) en toen zij wij ons ook nog eens – wel snel – aan gaan kleden. Gelukkig weinig uitgepakt dus wij hoefden alleen de handbagage maar mee te nemen want alles zat nog vol. Inclusief laptop natuurlijk!!! En daarna als een gek de trappen af. Helemaal geen paniek al roken we toch wel iets. Er waren mensen bij die gewoon zo uit bed gesprongen waren en met pyjama of badjas naar beneden gingen. Ik kan je wel vertellen dat dan al die trappen toch een heel eind zijn. En dan sta je dan met iedereen op straat. Gekke gewaarwording hoor!!! Brandweer erbij en toen uitzoeken waar het precies was enz. enz. Maar het viel gelukkig mee. Precies weten we het niet maar iemand had op de 20e verdieping het brandalarm geactiveerd. Van het een kwam het ander en dan gaat automatisch alles in werking. Wat een toestand. Je bent direct wakker kan je wel zeggen. Daarna krijg je pas de schrik. Besef je dat de koffers en fiets gewoon weg hadden kunnen zijn (niet belangrijk natuurlijk als je zelf maar niets hebt). Maar dat je bij zo’n alarm eigenlijk best wel traag reageert verbaasd ons wel. Wel een gekke toestand al die mensen in snel aangeschoten (of niet) kleding zo uit bed allemaal bij elkaar).
Na een uur lagen wij weer in bed – dat was wel weer spannend – maar omdat we zo moe waren hebben wij toch heerlijk geslapen. Voordat ik het vergeet en jullie je afvragen hoe het om 0.00 uur was……ja, ik heb die schat van mij een heeeeellllleeee dikke knuffel gegeven en hem gefeliciteerd met zijn 35e verjaardag (dat klopt want hier zitten wij aan de andere en onderkant van de aardbol en dan draaien ze alles om, toch???).
Heerlijk uitgeslapen en in T-SHIRT de stad ingegaan. Een rustige dag om lekker bij te komen. OM AAN HET WEER TE WENNEN (DE WARMTE) en om van de jetleg af te komen. Een soort dag van terras naar terras. Heerlijk een ontbijtje in het Hyde Park onder de parasol (ja anders moet je direct zo smeren HAHAHAHH) en toen rustig naar Darling Harbour gelopen. Dit is een supergezellig uitgaanscentrum met winkeltjes, heel veel restaurants en terrassen. Een soort (voor een aantal mensen bekend) haven van Auckland. Ben even de naam kwijt. Daar hebben wij ook een aantal keren gezeten en gegeten (Maud en Carel!!!) Heerlijk. Echt nu een vakantiegevoel. Een heerlijke late lunch (jaja, ook buiten) met vis en wijn!!! Dus Gerard, wie heeft die weddenschap nu gewonnen?? Ik heb er een foto van gemaakt. Op Harry zijn verjaardag zouden wij allebei een dronk uitbrengen. Jij met de fles wijn uit Australië die wij hebben gegeven en wij hier. Maar wat je niet wist (wij wel) dat je dit weekend in Rome door zou brengen. Heb je de fles meegenomen????
Na de lunch sloeg de vermoeidheid toe. Maar voordat wij weer terugliepen naar ons hotel hebben wij het prachtige Queen Victoria Building nog bezocht. Van oudsher een groente en fruithal (1898), maar nu volledig gerestaureerd met allemaal luxe winkeltjes (peperduur) en coffeeshops. 3 verdiepingen hoog met mooie galerijen met veel hout en glas en lood. Schitterend. Echt een must om een bezoek te brengen. Toen in ons hotel maar even gaan liggen en binnen 2 tellen waren wij zeker 2 uur onder zeil!!! Toch wel wat last van het tijdsverschil. Maar nu de klapper van de avond!!!
Deze avond was de jaarlijkse Gay en Lesbiennes Mardi Gras Parade. Dit was echt supergaaf. Dit is de grootste parade wereldwijd. Ruim 500.000 mensen. Langs de hele route en aan de parade zelf deden ook heel veel mensen mee. Daar is de parade in Berlijn en Amsterdam niets bij. De mensen komen echt overal uit de wereld speciaal hiervoor vandaan. Een gekkenhuis. Iedereen schreeuwt, fluit en roept! Daarbij veel vuurwerk en veel muziek en dans. Je ziet echt van alles. De opening begint met een lange stoet van honderden motoren. Eerst de vrouwen en dan de mannen. En iedereen anders uitgedost. Helemaal in het leer, blote billen broeken, zonder bovenstukjes, allemaal met slingers, cowboys, indianen enz. enz. Natuurlijk werd er ook een boodschap uitgedragen want in heel veel landen zijn homo’s en lesbiennes niet geaccepteerd. Allerlei groeperingen namen deel aan de parade. Politieagenten, verplegend personeel, paren met kinderen, paren die wel wilden trouwen maar niet mogen, kinderen die ouders van hetzelfde geslacht hebben, kerkelijke groeperingen. Het was echt heel bijzonder. Iedereen ging volledig uit z’n dak. Dus wij hadden zeker een bijzonder avond.
zondag 6 maart 2005 - Sydney rustdag
Geen brandalarm vannacht! Toch nog een beetje last van de jetlag dus rustig aan begonnen. Sorry, maar het was vandaag echt een fantastische dag met een weertje…….dat willen jullie niet weten. Een strakblauwe lucht, lekker windje (goed voor de zeilers) en dat was dus smeren geblazen. Vanuit ons hotel door de Botanische tuinen gelopen met prachtige bloemen, bomen en grasvelden. Je werd d.m.v. borden verzocht om ……jawel, op het gras te lopen de geuren te ruiken en de bomen te omhelzen. Dat laatste maar niet gedaan maar het was wel heerlijk. Omdat het zondag was een beetje drukker met veel mensen die lekker in het gras lagen en picknickten. Vanaf een bepaald punt aan de baai had je een schitterend uitzicht op het Opera House. Wat is dat indrukwekkend om te zien. Dat je hier nu ineens loopt en alles nu in het echt ziet en niet vanaf een plaatje of TV. Dat doet je wel wat hoor! De weersomstandigheden hadden ook niet beter kunnen zijn! Vandaag echt heel veel foto’s gemaakt. En nu echt Adri!!! Dus dit is extra kicken!!! Daarna helemaal langs de baai gelopen naar het Opera House. Natuurlijk kom je ook veel terrassen tegen waar je even moet uitrusten. Trouwens, we hebben al een aantal kopjes koffie op Flat White – voor de echte kenners. Heerlijk. Het Opera House is ook dichtbij heel indrukwekkend. Maar vanaf welk punt je het ook bekijkt het is fantastisch!!!! Met veel zeilboten, de Sydney Harbour Bridge enz. enz. Door de gezellige wijk de Rocks gelopen en daarna uiteraard de brug op. Nee, niet dat stuk voor de waaghalzen hoor! Wij liepen er op een normale manier overheen. Dat je daar gewoon zo loopt!!! Je komt ogen tekort. Alles is mooi. De schitterende sky-line achter de Opera, de baaien, de zeilboten en ga zo maar door. En tussendoor…..smeren maar!!! De zon brandt eigenlijk wel fel dus oppassen geblazen. De kou zijn we eigenlijk al bijna vergeten. De tijd gaat zo vlug voorbij! Je schakelt eigenlijk heel snel over.
Vanaf de andere kant van de haven zijn wij met de trein terug gegaan naar het centrum en daarna weer via het Hyde Park maar ons hotel gelopen voor een korte rustpauze. Onze voeten hebben toch heel wat kilometers afgelegd en dat is ook even wennen. Het was veel te mooi weer om binnen te zitten dus hebben wij de Grand Prix maar aan ons voorbij laten gaan. Wij hebben nu naar het nieuws gekeken en weten wat de stand is. Vanavond lekker een hapje eten en dan duiken we toch een beetje bijtijds ons bedje in. Morgen is er weer een dag!!! Dat wordt dan de laatste dag in deze stad want dinsdag gaan wij de camper ophalen en gaat het rondreizen beginnen.
Wij gaan nu wat foto’s uitsorteren en een kort verhaal voor de website maken. Dit gaan we dan allemaal op een USB stick zetten (en voor de zekerheid een CD) en gaan proberen deze morgen naar jullie toe te sturen. Want anders lukt het waarschijnlijk een aantal dagen niet omdat wij vanuit Sydney naar de Blue Mountains gaan. Maar we zullen wel zien.
Tot nu toe hebben wij het echt heerlijk. We kunnen ons nauwelijks voorstellen dat we hier nog 3 maanden blijven. Wat we dan niet allemaal gaan zien. Ik neem nu al zoveel foto’s! Maar mam, wij zijn heel blij met de laptop want het is echt reuze handig hier op de kamer (of camper) je verhaal te tikken. Het wordt alleen wel wat lang. Dus als jullie weinig tijd hebben dan worden jullie echt gek van de uitgebreide verhalen. Gisteren hebben wij ook nog even op de laptop de foto’s van de Parade bekeken. Dat was echt gemakkelijk. Lekker groot direct en dan besluiten welke je er afhaalt.
Daar zit ik dan voor het eerst achter de laptop in onze hotelkamer 17 hoog in Sydney. Maar eens bij het begin beginnen. We hebben weer heel wat te vertellen mag ik wel zeggen.
Op donderdag stond Jolanda (zussie) al om 7.30 op de stoep want er lag natuurlijk een flinke hoop sneeuw en het was ook nog eens ontzettend koud. Maar het was wel genieten van die prachtige laag sneeuw op de bomen en struiken. Jammer dat het niet een week eerder is gevallen. Maar niet zeuren, je kan niet alles hebben. Rustig naar Schiphol gereden (druk met soms wat files) en toen konden wij gelukkig snel onze bagages kwijt. De koffers waren iets te zwaar (50kg ipv 40kg samen). Dat had je wel kunnen verwachten. Gelukkig had Harry ook de fietsdoos nog goed volgepropt met vooral GROTE schoenen, GROTE schoenen en wat klein spul. En de fiets niet te vergeten. Ook die doos woog nog een 27kg!!!! Daarnaast ieder nog handbagage (ook heftig) dus wij waren maar wat blij om verlost te zijn van onze bagage. Die zien wij (als het goed was) pas terug in Sydney.
Na een lekkere cappuccino afscheid nemen van Jolanda (natuurlijk met de nodige tranen) en meteen door naar onze gate. De bedoeling was vertrekken om 12.00 uur maar omdat gisteren heel veel vluchten vertraagd en zelfs geannuleerd waren was het best wel spannend hoe het allemaal zou gaan. Heel veel sneeuw en ijs op de banen. Maar na een half uur vertraging toch het vliegtuig in en nog een half uur later vertrokken. Maar de vertraagde tijd hebben we weer ingehaald. Gelukkig zat het vliegtuig niet vol dus wij hadden samen 3 stoelen. Dus heerlijk comfortabel (als je dat een beetje kan zeggen). En geslapen dat wij hebben!!!! Harry ruime 3 uur en dit meisje ruim 7 uur. En dit op een stuk van totaal 11,5uur. Niet slecht. Wij waren er zo. Maar een klein stukje zou Wiffie zeggen. In Kuala Lumpur een cappuccino naar binnen gegooid en na 2,5 uur zaten wij weer in de lucht voor het laatste stukje naar Sydney. Nou, de temperatuur begon langzaam wel te stijgen. Door de airco op de vliegvelden merk je er niet zoveel van maar als je buiten komt!!!!! Dat willen jullie niet weten. Maar ik ga het direct heus wel vertellen, daar komen jullie helaas niet onderuit.
Nog eens 8 uur vliegen met weer van ons beide een tukje van bijna 3 uur! Dus de reis viel ons niet echt tegen. Natuurlijk heb je daarbij wel het tijdverschil (nu 10 uur) dus voordat je het weet was de vrijdag voorbij.
Strenge controle om Australië binnen te komen. Ze beginnen al met ons “schoon te spuiten” IN het vliegtuig ( nog voor de landing!!). De stewardessen lopen met een soort desinfecterende spray rond – dat we niet groen zagen?????.
Harry heeft wel de fietsdoos open moeten maken Alles was in orde en eindelijk stonden wij buiten. Trouwens…..alles is met de bagage goed gegaan. Alle koffers en fiets waren er. Dat was niet bij iedereen omdat er ook mensen bij zaten die een dag op Schiphol gestrand waren en die hadden niets.
Als met al was het al ruim 21.00 uur geweest en donker en…….warm!!!! Nog ruim 22grd. En een beetje broeierig. Direct in T-shirt lopen natuurlijk. Wat een enorm verschil maar ons horen jullie niet klagen hoor! Alles in de taxi geladen en binnen een kwartier zaten wij in ons hotel. Toen begonnen wij de vermoeidheid te voelen en zijn na een heerlijke douche en het versturen van een aantal SMS’s (was verplicht) toch maar ons mandje ingedoken. Wel een prachtig uitzicht op de verlichte stad. Maar dat was voor morgen de volgende uitdaging. Nu slapen……maar neeeeeeee.
Je zal het niet geloven. Wij sliepen binnen het uur maar wel een beetje onrustig. Soms hoorde je wat lawaai van beneden. Sirenes enz. Effe wennen. Toen om ca. 1 uur ineens op de gang een soort alarm signaal. Wij eerst nog niets door. Maar dat rotding bleef maar afgaan. Veel deuren op de verdieping gingen al open om te kijken wat dat allemaal was. Weer naar binnen. Maar het brandalarm (dat bleek dus) bleef maar loeien. En jawel…….ineens via een intercom werden we verzocht (het hele hotel dus) om via de trappen (vanaf 17 hoog) direct de EVACUEREN. Nou, dat dringt eigenlijk helemaal niet direct tot je door. Sta je daar eerst elkaar aan te kijken of het geen vals alarm is of een grapje (ja, je hebt het ook niet dagelijks bij de hand) en toen zij wij ons ook nog eens – wel snel – aan gaan kleden. Gelukkig weinig uitgepakt dus wij hoefden alleen de handbagage maar mee te nemen want alles zat nog vol. Inclusief laptop natuurlijk!!! En daarna als een gek de trappen af. Helemaal geen paniek al roken we toch wel iets. Er waren mensen bij die gewoon zo uit bed gesprongen waren en met pyjama of badjas naar beneden gingen. Ik kan je wel vertellen dat dan al die trappen toch een heel eind zijn. En dan sta je dan met iedereen op straat. Gekke gewaarwording hoor!!! Brandweer erbij en toen uitzoeken waar het precies was enz. enz. Maar het viel gelukkig mee. Precies weten we het niet maar iemand had op de 20e verdieping het brandalarm geactiveerd. Van het een kwam het ander en dan gaat automatisch alles in werking. Wat een toestand. Je bent direct wakker kan je wel zeggen. Daarna krijg je pas de schrik. Besef je dat de koffers en fiets gewoon weg hadden kunnen zijn (niet belangrijk natuurlijk als je zelf maar niets hebt). Maar dat je bij zo’n alarm eigenlijk best wel traag reageert verbaasd ons wel. Wel een gekke toestand al die mensen in snel aangeschoten (of niet) kleding zo uit bed allemaal bij elkaar).
Na een uur lagen wij weer in bed – dat was wel weer spannend – maar omdat we zo moe waren hebben wij toch heerlijk geslapen. Voordat ik het vergeet en jullie je afvragen hoe het om 0.00 uur was……ja, ik heb die schat van mij een heeeeellllleeee dikke knuffel gegeven en hem gefeliciteerd met zijn 35e verjaardag (dat klopt want hier zitten wij aan de andere en onderkant van de aardbol en dan draaien ze alles om, toch???).
Heerlijk uitgeslapen en in T-SHIRT de stad ingegaan. Een rustige dag om lekker bij te komen. OM AAN HET WEER TE WENNEN (DE WARMTE) en om van de jetleg af te komen. Een soort dag van terras naar terras. Heerlijk een ontbijtje in het Hyde Park onder de parasol (ja anders moet je direct zo smeren HAHAHAHH) en toen rustig naar Darling Harbour gelopen. Dit is een supergezellig uitgaanscentrum met winkeltjes, heel veel restaurants en terrassen. Een soort (voor een aantal mensen bekend) haven van Auckland. Ben even de naam kwijt. Daar hebben wij ook een aantal keren gezeten en gegeten (Maud en Carel!!!) Heerlijk. Echt nu een vakantiegevoel. Een heerlijke late lunch (jaja, ook buiten) met vis en wijn!!! Dus Gerard, wie heeft die weddenschap nu gewonnen?? Ik heb er een foto van gemaakt. Op Harry zijn verjaardag zouden wij allebei een dronk uitbrengen. Jij met de fles wijn uit Australië die wij hebben gegeven en wij hier. Maar wat je niet wist (wij wel) dat je dit weekend in Rome door zou brengen. Heb je de fles meegenomen????
Na de lunch sloeg de vermoeidheid toe. Maar voordat wij weer terugliepen naar ons hotel hebben wij het prachtige Queen Victoria Building nog bezocht. Van oudsher een groente en fruithal (1898), maar nu volledig gerestaureerd met allemaal luxe winkeltjes (peperduur) en coffeeshops. 3 verdiepingen hoog met mooie galerijen met veel hout en glas en lood. Schitterend. Echt een must om een bezoek te brengen. Toen in ons hotel maar even gaan liggen en binnen 2 tellen waren wij zeker 2 uur onder zeil!!! Toch wel wat last van het tijdsverschil. Maar nu de klapper van de avond!!!
Deze avond was de jaarlijkse Gay en Lesbiennes Mardi Gras Parade. Dit was echt supergaaf. Dit is de grootste parade wereldwijd. Ruim 500.000 mensen. Langs de hele route en aan de parade zelf deden ook heel veel mensen mee. Daar is de parade in Berlijn en Amsterdam niets bij. De mensen komen echt overal uit de wereld speciaal hiervoor vandaan. Een gekkenhuis. Iedereen schreeuwt, fluit en roept! Daarbij veel vuurwerk en veel muziek en dans. Je ziet echt van alles. De opening begint met een lange stoet van honderden motoren. Eerst de vrouwen en dan de mannen. En iedereen anders uitgedost. Helemaal in het leer, blote billen broeken, zonder bovenstukjes, allemaal met slingers, cowboys, indianen enz. enz. Natuurlijk werd er ook een boodschap uitgedragen want in heel veel landen zijn homo’s en lesbiennes niet geaccepteerd. Allerlei groeperingen namen deel aan de parade. Politieagenten, verplegend personeel, paren met kinderen, paren die wel wilden trouwen maar niet mogen, kinderen die ouders van hetzelfde geslacht hebben, kerkelijke groeperingen. Het was echt heel bijzonder. Iedereen ging volledig uit z’n dak. Dus wij hadden zeker een bijzonder avond.
zondag 6 maart 2005 - Sydney rustdag
Geen brandalarm vannacht! Toch nog een beetje last van de jetlag dus rustig aan begonnen. Sorry, maar het was vandaag echt een fantastische dag met een weertje…….dat willen jullie niet weten. Een strakblauwe lucht, lekker windje (goed voor de zeilers) en dat was dus smeren geblazen. Vanuit ons hotel door de Botanische tuinen gelopen met prachtige bloemen, bomen en grasvelden. Je werd d.m.v. borden verzocht om ……jawel, op het gras te lopen de geuren te ruiken en de bomen te omhelzen. Dat laatste maar niet gedaan maar het was wel heerlijk. Omdat het zondag was een beetje drukker met veel mensen die lekker in het gras lagen en picknickten. Vanaf een bepaald punt aan de baai had je een schitterend uitzicht op het Opera House. Wat is dat indrukwekkend om te zien. Dat je hier nu ineens loopt en alles nu in het echt ziet en niet vanaf een plaatje of TV. Dat doet je wel wat hoor! De weersomstandigheden hadden ook niet beter kunnen zijn! Vandaag echt heel veel foto’s gemaakt. En nu echt Adri!!! Dus dit is extra kicken!!! Daarna helemaal langs de baai gelopen naar het Opera House. Natuurlijk kom je ook veel terrassen tegen waar je even moet uitrusten. Trouwens, we hebben al een aantal kopjes koffie op Flat White – voor de echte kenners. Heerlijk. Het Opera House is ook dichtbij heel indrukwekkend. Maar vanaf welk punt je het ook bekijkt het is fantastisch!!!! Met veel zeilboten, de Sydney Harbour Bridge enz. enz. Door de gezellige wijk de Rocks gelopen en daarna uiteraard de brug op. Nee, niet dat stuk voor de waaghalzen hoor! Wij liepen er op een normale manier overheen. Dat je daar gewoon zo loopt!!! Je komt ogen tekort. Alles is mooi. De schitterende sky-line achter de Opera, de baaien, de zeilboten en ga zo maar door. En tussendoor…..smeren maar!!! De zon brandt eigenlijk wel fel dus oppassen geblazen. De kou zijn we eigenlijk al bijna vergeten. De tijd gaat zo vlug voorbij! Je schakelt eigenlijk heel snel over.
Vanaf de andere kant van de haven zijn wij met de trein terug gegaan naar het centrum en daarna weer via het Hyde Park maar ons hotel gelopen voor een korte rustpauze. Onze voeten hebben toch heel wat kilometers afgelegd en dat is ook even wennen. Het was veel te mooi weer om binnen te zitten dus hebben wij de Grand Prix maar aan ons voorbij laten gaan. Wij hebben nu naar het nieuws gekeken en weten wat de stand is. Vanavond lekker een hapje eten en dan duiken we toch een beetje bijtijds ons bedje in. Morgen is er weer een dag!!! Dat wordt dan de laatste dag in deze stad want dinsdag gaan wij de camper ophalen en gaat het rondreizen beginnen.
Wij gaan nu wat foto’s uitsorteren en een kort verhaal voor de website maken. Dit gaan we dan allemaal op een USB stick zetten (en voor de zekerheid een CD) en gaan proberen deze morgen naar jullie toe te sturen. Want anders lukt het waarschijnlijk een aantal dagen niet omdat wij vanuit Sydney naar de Blue Mountains gaan. Maar we zullen wel zien.
Tot nu toe hebben wij het echt heerlijk. We kunnen ons nauwelijks voorstellen dat we hier nog 3 maanden blijven. Wat we dan niet allemaal gaan zien. Ik neem nu al zoveel foto’s! Maar mam, wij zijn heel blij met de laptop want het is echt reuze handig hier op de kamer (of camper) je verhaal te tikken. Het wordt alleen wel wat lang. Dus als jullie weinig tijd hebben dan worden jullie echt gek van de uitgebreide verhalen. Gisteren hebben wij ook nog even op de laptop de foto’s van de Parade bekeken. Dat was echt gemakkelijk. Lekker groot direct en dan besluiten welke je er afhaalt.
maandag 7 maart 2005 – Sydney - rustdag
Onze laatste dag in Sydney en jullie zullen het bijna niet geloven maar het is nog steeds perfect weer. Heel veel zon (weer smeren) en een lekkere temperatuur. Ca. 25grd. Niet verkeerd! Harry loopt al rond met een vuurrood hoofd. Nee, niet omdat hij zo verlegen is, maar het insmeren moet hij net even wat vaker doen. Vooral als er nog een lekker windje bijstaat dan gaat het heel erg hard. Daar moeten we wel rekening mee houden vooral als we nog minder aan gaan trekken!!!!
Vanmorgen weer een aantal andere wijken van Sydney bezocht. Rustig doorheen geslenterd want het was maandag (dus niet de dag van Harry) en wat vaker op een terras gezeten. De Flat White ging er weer als vanouds in.
Om niet al te veel de voeten te gebruiken, want het zijn toch heel wat kilometers die we aflopen, hebben we naar het centrum maar de bus gepakt. Daarna zijn wij nog een keer het Hyde Park ingegaan want volgens de conciërge van ons hotel moesten wij daar zijn. Waarom????
Nou dat zit zo. Mijn moeder had ons een aantal foto’s van mijn vader gegeven uit zijn marinetijd toen hij ca. 19 jaar was. Op dat moment was hij ook in Australië. Op een van die foto’s staat hij bij een monument in Sydney. En daar zijn wij dan dus ook geweest.
Dat was best wel emotioneel. Even een klein traantje gelaten. Ik heb op exact dezelfde plek gestaan waar mijn vader toen ook heeft gestaan. Maar dat was dus wel 50 jaar geleden. De beelden van het monument stonden op dezelfde hoogte achter mij als op de foto. Heeeeel bijzonder. Wij zetten natuurlijk een van deze foto’s op onze website. Dat kan niet missen. Mam, wat leuk om nu twee van dezelfde foto’s te hebben maar dan met mij erop en nog eens 50 jaar later. Dat had je echt niet kunnen denken. Hij was ons deze keer in dit land toch wel even voor.
Daarna doorgelopen naar het grootste aquarium ter wereld (zeggen ze). Dat was heel bijzonder. We hebben daar zeker 2,5 uur rondgelopen en naar de meest fantastische vissen gekeken die er waren. Van zeer klein tot enorm groot. Dit is zeker wat voor Derron. Je ziet ze in de meest uiteenlopende kleuren. Je krijgt een heel goed beeld van het onderwater leven.
Ze hadden zelfs een gigantisch aquarium gemaakt met tunnels waar je doorheen kon lopen. Hierdoor leek het net of je zelf tussen de vissen stond. Gelukkig niet want er zwommen ook reusachtige haaien en een soort roggen rond. Die waren heeeeeeel erg groot. Die moet je dus in het echt niet tegenkomen. We hebben even gekeken waar die allemaal zwommen, maar ik geloof dat ik niet gauw de zee induik. Dan maar een zwembad opzoeken. Ik weet nu wel de verschillen tussen krokodillen en alligators. Beide moet je gewoon op afstand houden. Brr, wat een enge beesten. Maar wel weer wat opgestoken.
Daarna terras en lekker eten!
Dat was dan Sydney. Een leuke stad met een mengelmoes van bouwstijlen. Oude Victoriaanse gebouwen, art-deco-gebouwen en superstrakke hoge wolkenkrabbertjes. Heerlijk relaxed allemaal.
Natuurlijk nog ons eerste mailtje verzonden en onze website bijgewerkt. Nu even kijken of alles werkt zoals wij wilden. Ik hoor het wel. Ontzettend makkelijk om alles voor te bereiden. Mam, die laptop is echt geweldig. Alleen de verhalen zullen ook wel wat langer worden. Maar dat is voor jullie best wel leuk. Al die vorige vakanties moesten jullie het steeds met een korte versie doen.
Mam, leuk dat wij elkaar gesproken hebben. Het lijkt net of wij om de hoek zitten en niet zo ver weg. Ze is de dagen al aan het afstrepen!!!! We beginnen net!!!
Vroeg naar bed want morgen staat de taxi om 09.30 uur op de stoep voor de reis naar een buitenwijk waar onze camper gehaald kan worden. Spannend! Ik hoef niet te vertellen dat we er wel zin in hebben.
Dinsdag 8 maart 2005 – Sydney – Katoomba – 100km
Voor de verandering eens een keer vroeger opgestaan. Vandaag gaan wij ons huisje voor de komende 3 maanden halen. Het weer was prachtig! Gisteren vertelde mijn moeder nog dat jullie de koudste temperatuur van 20,8 grd onder nul in Nederland gehad hebben. Wij hadden die zeker ook ’s nachts maar dan zonder dat minnetje ervoor. Wat een verschil.
Met een taxi naar Kea campers gegaan en daar stond hij al helemaal klaar voor ons. 6.50m lang met alles erop en eraan. Alles zag er prima uit en was aanwezig. Alleen de koelkast en diepvries waren niet de afmetingen die wij hadden in Amerika. Maar daar is natuurlijk alles groot! Alles nagelopen en toen konden wij echt aan onze grote trip gaan beginnen. Onze 1e stop was bij een grote supermarkt. En welke kwamen wij als eerste tegen? De Aldi. Ook die zijn hier volop. Dus alle kasten zijn nu goed gevuld en wij kunnen eten en drinken. Op weg naar de Blue Mountains. Deze liggen aan de westkant van Sydney. Wij verblijven hier 2 dagen in het plaatsje Katoomba. Dit ligt op ca. 1000m hoogte en morgen gaan we lekker de omgeving verkennen want het schijnt hier fantastisch te zijn met geweldige uitzichten. Wij zijn benieuwd. Op de camping eindelijk onze koffers uitgepakt en alles een plaats gegeven. Wat een spullen sjouw je toch met mee. Maar ja, nu geeft het niet meer.
En jawel, de fiets (nog wel in doos) heeft ook alweer zijn plek gevonden in het bovenbed boven de bestuurderscabine. Dus voor ons wordt het elke dag ons bedje opmaken! Wie heeft het nu beter voor elkaar? Die fiets of ik?????
Maar we hebben een ruim bed van 1.50x210m. Dus lekker ruim. Ach, het voordeel is dat je hier nu wel heel veel ruimte boven je hebt en dat kan je niet zeggen van de bovencabine. Met een halve meter houdt het wel op. Dat houdt dus wel in dat je geen gekke dingen kan doen!!!! Je bent jong (nou,nou) en je wilt wat.
Mam, wel hebben al heerlijke cappuccino gezet met behulp van de speciale schuimbeker! Een hele dikke laag schuim erop! Heerlijk! En dat buiten in de zon (heel heet) voor de camper. Wat wil je nog meer.
Je merkt wel dat je hoger zit want de avond is nu wel wat frisser. Maar dat is niet erg want dan heb je toch een reden om lekker tegen elkaar aan te kruipen. Jongens, wat hebben wij toch een heerlijk leventje!!!! We genieten elke dag met volle teugen. De mensen zijn vriendelijk, behulpzaam en geven ook nog eens wat weg. Binnen een uur had ik er weer 4 boeken bij. Weliswaar in het engels maar dat is alleen maar goed. Leer ik nog wat van. Niet te laat naar bed want morgen gaan wij weer een mooie dag tegemoet.
Woensdag 9 maart 2005 – rustdag in Katoomba (Blue Mountains)
Een heerlijke dag om te rusten! Nee, natuurlijk niet! De wandelschoenen aan en de rugzak mee. Ik zal niet steeds herhalen als het mooi weer is. Zo gauw de regen naar beneden komt dan is het pas ander weer geworden.
Wij hebben een heerlijke wandeling gemaakt langs de bovenkant van hoge rotswanden die steil (ca. 200m) naar beneden gaan. Een reusachtig National Park, zelfs een van de grootste in Australië. Ze worden ook wel eens de longen van Sydney genoemd. Veel bergen, rotsen, rivieren en heel veel verschillende soorten fauna en dierenwereld. De liefhebber kan hier wel weken verblijven. Je kunt hier echt van alles doen. Wandelen, bergbeklimmen, abseilen, mountain-biken enz. De Blue Mountains hebben hun naam te danken aan de vele eucalyptusbomen die een soort blauwe waas uitademen. Je krijgt hierdoor een heel aparte kleurstelling. Een beetje wazig allemaal. Dit natuurgebied bestaat al ruim 250 miljoen jaar en heeft het nodige meegemaakt. Door wind en water heb je grillige vormen in de rotsen gekregen. Nadat er lagen omhoog gestuwd zijn, zijn er bergketens ontstaan. Werkelijk prachtig om te zien. Doordat er toch ook veel dauw en neerslag valt loop je soms door prachtige stukken vol met varens. Een soort tropisch regenwoud met hoge watervallen. Vanuit de plaats waar wij verblijven, hebben ze prachtige wandelroutes uitgezet. Je kan zelfs met een kabelbaan (cabine met een glazen vloer) een vallei overbruggen. Maar even niet gedaan. Wel hebben we ’s middags een afdaling naar het dal gemaakt. Je wilt niet weten hoeveel trappen wij wel niet zijn afgegaan om de steile hellingen te overbruggen. Toen (lekker makkelijk) hebben wij een soort open treintje naar boven genomen. Het is het steilste treintje ter wereld. Gemiddeld 45grd. Met als steilste stuk wel 52grd. Dat was echt heftig. En je zat met de rug naar de berg dus je keek steeds verder de diepte in. Maar wel gaaf.
Vandaag ook de eerste tropische vogels gezien. Je hoorde al wel een hoop lawaai maar toen zagen we ze rondvliegen en zitten. Heel veel witte kaketoes bij elkaar. Helaas voor ons nog wat ver weg, dus je ziet alleen witte stippen op de foto. Maar dit was vast een voorproefje. Wel hebben wij een soort kleine papegaai gezien. Bont gekleurd – fel rood en blauw. Prachtig! En dan in het wild. Wij denken als wij dit zien dat er een beest ontsnapt is uit een kooi, Nee, hoor hier vliegt dat allemaal zo los in het rond.
Na een lange dag nog even lekker bij de camper buiten gezeten. Maar dan denk je dat je moe bent. Ik wel, maar die lieve schat van mij voelde gewoon dat die fiets in de doos het helemaal niet meer naar zijn zin had. Die riep om eruit te komen. Dus………dat moest dus nog even gebeuren. Maar binnen een uur (nee, niet om dat ding alleen uit de doos te krijgen) stond hij weer helemaal in elkaar om gebruikt te gaan worden. Maar hij moest daarna wel weer terug naar bed. Dat moet nog even op zich laten wachten. Maar dan is hij wel zo gepakt om gebruikt te worden.
Een heerlijke dag.
Na het eten nog een lekker kopje cappuccino. Daar moet je trouwens wel mee uitkijken. Je hoeft dat apparaat maar een paar keer heen en weer te halen en dan heb je al schuim genoeg. Ga je teveel heen en weer dan spuit het bij wijze van spreken zo tegen het plafond aan!!! Maar genieten doen wij er wel van hoor Mam.
Morgen gaan wij weer verkassen naar een andere plaats. Trouwens, dat links rijden is wel even wennen. Ik roep steeds maar als wij ergens vandaag gaan: Links, links. En dan begrijpt Harry het ook nog!!!
Donderdag 10 maart 2005 – Katoomba – Canberra – 327km
Eigenlijk pas ons 2e echte reisdag met de camper maar het voelt of wij al weken onderweg zijn. Heel vertrouwt allemaal. Alles heeft natuurlijk zijn plekje wel gevonden alleen wij weten het soms niet precies meer waar we het hebben opgeborgen. Dus rukken we steeds de verkeerde kasten open. Je wordt er soms gek van! Nou is daar niet echt veel voor nodig. Maar eens zullen we weer alles weten te vinden. Nu is het soms een zoekplaatje. Maar het voelt al wel als ons huisje en ons bed slaapt heerlijk. Gelukkig zijn de nachten lekker koel zodat je niet je bed uit zwemt. Vandaag uit de bergen omlaag gegaan. Een beetje laaghangende bewolking in de vroege uren hoog in de bergen maar al gauw weer de zon. Omdat het lekker opschoot direct doorgereden naar Canberra, de hoofdstad van Australië. Het is een mooie omgeving waar we in gereden hebben. Behoorlijk glooiende heuvels, een beetje dor door de droogte. En het wordt ook steeds rustiger. Alleen …….de skippy’s nog niet gezien! Wel zie je borden langs de weg staan dat ze je er voor waarschuwen. Wij kijken of we ze aan de kant zien staan. Belachelijk natuurlijk, als je bij ons een bord met overstekende herten ziet verwacht je toch ook niet dat je ze aan de kant ziet staan. Zo zie je maar weer dat je je hier als een echte toerist gaat gedragen. In Canberra voor 2 nachten neergestreken. Morgen gaan we de hoofdstad bekijken en dan weer verder de natuur in. Het schijnt een vrij nieuwe stad te zijn dus afwachten maar. Jullie lezen het wel weer. We gaan morgen ook weer proberen onze website + foto’s bij te werken en dit verslag op te sturen. Dus vanavond is er nog werk aan de winkel.
Onze laatste dag in Sydney en jullie zullen het bijna niet geloven maar het is nog steeds perfect weer. Heel veel zon (weer smeren) en een lekkere temperatuur. Ca. 25grd. Niet verkeerd! Harry loopt al rond met een vuurrood hoofd. Nee, niet omdat hij zo verlegen is, maar het insmeren moet hij net even wat vaker doen. Vooral als er nog een lekker windje bijstaat dan gaat het heel erg hard. Daar moeten we wel rekening mee houden vooral als we nog minder aan gaan trekken!!!!
Vanmorgen weer een aantal andere wijken van Sydney bezocht. Rustig doorheen geslenterd want het was maandag (dus niet de dag van Harry) en wat vaker op een terras gezeten. De Flat White ging er weer als vanouds in.
Om niet al te veel de voeten te gebruiken, want het zijn toch heel wat kilometers die we aflopen, hebben we naar het centrum maar de bus gepakt. Daarna zijn wij nog een keer het Hyde Park ingegaan want volgens de conciërge van ons hotel moesten wij daar zijn. Waarom????
Nou dat zit zo. Mijn moeder had ons een aantal foto’s van mijn vader gegeven uit zijn marinetijd toen hij ca. 19 jaar was. Op dat moment was hij ook in Australië. Op een van die foto’s staat hij bij een monument in Sydney. En daar zijn wij dan dus ook geweest.
Dat was best wel emotioneel. Even een klein traantje gelaten. Ik heb op exact dezelfde plek gestaan waar mijn vader toen ook heeft gestaan. Maar dat was dus wel 50 jaar geleden. De beelden van het monument stonden op dezelfde hoogte achter mij als op de foto. Heeeeel bijzonder. Wij zetten natuurlijk een van deze foto’s op onze website. Dat kan niet missen. Mam, wat leuk om nu twee van dezelfde foto’s te hebben maar dan met mij erop en nog eens 50 jaar later. Dat had je echt niet kunnen denken. Hij was ons deze keer in dit land toch wel even voor.
Daarna doorgelopen naar het grootste aquarium ter wereld (zeggen ze). Dat was heel bijzonder. We hebben daar zeker 2,5 uur rondgelopen en naar de meest fantastische vissen gekeken die er waren. Van zeer klein tot enorm groot. Dit is zeker wat voor Derron. Je ziet ze in de meest uiteenlopende kleuren. Je krijgt een heel goed beeld van het onderwater leven.
Ze hadden zelfs een gigantisch aquarium gemaakt met tunnels waar je doorheen kon lopen. Hierdoor leek het net of je zelf tussen de vissen stond. Gelukkig niet want er zwommen ook reusachtige haaien en een soort roggen rond. Die waren heeeeeeel erg groot. Die moet je dus in het echt niet tegenkomen. We hebben even gekeken waar die allemaal zwommen, maar ik geloof dat ik niet gauw de zee induik. Dan maar een zwembad opzoeken. Ik weet nu wel de verschillen tussen krokodillen en alligators. Beide moet je gewoon op afstand houden. Brr, wat een enge beesten. Maar wel weer wat opgestoken.
Daarna terras en lekker eten!
Dat was dan Sydney. Een leuke stad met een mengelmoes van bouwstijlen. Oude Victoriaanse gebouwen, art-deco-gebouwen en superstrakke hoge wolkenkrabbertjes. Heerlijk relaxed allemaal.
Natuurlijk nog ons eerste mailtje verzonden en onze website bijgewerkt. Nu even kijken of alles werkt zoals wij wilden. Ik hoor het wel. Ontzettend makkelijk om alles voor te bereiden. Mam, die laptop is echt geweldig. Alleen de verhalen zullen ook wel wat langer worden. Maar dat is voor jullie best wel leuk. Al die vorige vakanties moesten jullie het steeds met een korte versie doen.
Mam, leuk dat wij elkaar gesproken hebben. Het lijkt net of wij om de hoek zitten en niet zo ver weg. Ze is de dagen al aan het afstrepen!!!! We beginnen net!!!
Vroeg naar bed want morgen staat de taxi om 09.30 uur op de stoep voor de reis naar een buitenwijk waar onze camper gehaald kan worden. Spannend! Ik hoef niet te vertellen dat we er wel zin in hebben.
Dinsdag 8 maart 2005 – Sydney – Katoomba – 100km
Voor de verandering eens een keer vroeger opgestaan. Vandaag gaan wij ons huisje voor de komende 3 maanden halen. Het weer was prachtig! Gisteren vertelde mijn moeder nog dat jullie de koudste temperatuur van 20,8 grd onder nul in Nederland gehad hebben. Wij hadden die zeker ook ’s nachts maar dan zonder dat minnetje ervoor. Wat een verschil.
Met een taxi naar Kea campers gegaan en daar stond hij al helemaal klaar voor ons. 6.50m lang met alles erop en eraan. Alles zag er prima uit en was aanwezig. Alleen de koelkast en diepvries waren niet de afmetingen die wij hadden in Amerika. Maar daar is natuurlijk alles groot! Alles nagelopen en toen konden wij echt aan onze grote trip gaan beginnen. Onze 1e stop was bij een grote supermarkt. En welke kwamen wij als eerste tegen? De Aldi. Ook die zijn hier volop. Dus alle kasten zijn nu goed gevuld en wij kunnen eten en drinken. Op weg naar de Blue Mountains. Deze liggen aan de westkant van Sydney. Wij verblijven hier 2 dagen in het plaatsje Katoomba. Dit ligt op ca. 1000m hoogte en morgen gaan we lekker de omgeving verkennen want het schijnt hier fantastisch te zijn met geweldige uitzichten. Wij zijn benieuwd. Op de camping eindelijk onze koffers uitgepakt en alles een plaats gegeven. Wat een spullen sjouw je toch met mee. Maar ja, nu geeft het niet meer.
En jawel, de fiets (nog wel in doos) heeft ook alweer zijn plek gevonden in het bovenbed boven de bestuurderscabine. Dus voor ons wordt het elke dag ons bedje opmaken! Wie heeft het nu beter voor elkaar? Die fiets of ik?????
Maar we hebben een ruim bed van 1.50x210m. Dus lekker ruim. Ach, het voordeel is dat je hier nu wel heel veel ruimte boven je hebt en dat kan je niet zeggen van de bovencabine. Met een halve meter houdt het wel op. Dat houdt dus wel in dat je geen gekke dingen kan doen!!!! Je bent jong (nou,nou) en je wilt wat.
Mam, wel hebben al heerlijke cappuccino gezet met behulp van de speciale schuimbeker! Een hele dikke laag schuim erop! Heerlijk! En dat buiten in de zon (heel heet) voor de camper. Wat wil je nog meer.
Je merkt wel dat je hoger zit want de avond is nu wel wat frisser. Maar dat is niet erg want dan heb je toch een reden om lekker tegen elkaar aan te kruipen. Jongens, wat hebben wij toch een heerlijk leventje!!!! We genieten elke dag met volle teugen. De mensen zijn vriendelijk, behulpzaam en geven ook nog eens wat weg. Binnen een uur had ik er weer 4 boeken bij. Weliswaar in het engels maar dat is alleen maar goed. Leer ik nog wat van. Niet te laat naar bed want morgen gaan wij weer een mooie dag tegemoet.
Woensdag 9 maart 2005 – rustdag in Katoomba (Blue Mountains)
Een heerlijke dag om te rusten! Nee, natuurlijk niet! De wandelschoenen aan en de rugzak mee. Ik zal niet steeds herhalen als het mooi weer is. Zo gauw de regen naar beneden komt dan is het pas ander weer geworden.
Wij hebben een heerlijke wandeling gemaakt langs de bovenkant van hoge rotswanden die steil (ca. 200m) naar beneden gaan. Een reusachtig National Park, zelfs een van de grootste in Australië. Ze worden ook wel eens de longen van Sydney genoemd. Veel bergen, rotsen, rivieren en heel veel verschillende soorten fauna en dierenwereld. De liefhebber kan hier wel weken verblijven. Je kunt hier echt van alles doen. Wandelen, bergbeklimmen, abseilen, mountain-biken enz. De Blue Mountains hebben hun naam te danken aan de vele eucalyptusbomen die een soort blauwe waas uitademen. Je krijgt hierdoor een heel aparte kleurstelling. Een beetje wazig allemaal. Dit natuurgebied bestaat al ruim 250 miljoen jaar en heeft het nodige meegemaakt. Door wind en water heb je grillige vormen in de rotsen gekregen. Nadat er lagen omhoog gestuwd zijn, zijn er bergketens ontstaan. Werkelijk prachtig om te zien. Doordat er toch ook veel dauw en neerslag valt loop je soms door prachtige stukken vol met varens. Een soort tropisch regenwoud met hoge watervallen. Vanuit de plaats waar wij verblijven, hebben ze prachtige wandelroutes uitgezet. Je kan zelfs met een kabelbaan (cabine met een glazen vloer) een vallei overbruggen. Maar even niet gedaan. Wel hebben we ’s middags een afdaling naar het dal gemaakt. Je wilt niet weten hoeveel trappen wij wel niet zijn afgegaan om de steile hellingen te overbruggen. Toen (lekker makkelijk) hebben wij een soort open treintje naar boven genomen. Het is het steilste treintje ter wereld. Gemiddeld 45grd. Met als steilste stuk wel 52grd. Dat was echt heftig. En je zat met de rug naar de berg dus je keek steeds verder de diepte in. Maar wel gaaf.
Vandaag ook de eerste tropische vogels gezien. Je hoorde al wel een hoop lawaai maar toen zagen we ze rondvliegen en zitten. Heel veel witte kaketoes bij elkaar. Helaas voor ons nog wat ver weg, dus je ziet alleen witte stippen op de foto. Maar dit was vast een voorproefje. Wel hebben wij een soort kleine papegaai gezien. Bont gekleurd – fel rood en blauw. Prachtig! En dan in het wild. Wij denken als wij dit zien dat er een beest ontsnapt is uit een kooi, Nee, hoor hier vliegt dat allemaal zo los in het rond.
Na een lange dag nog even lekker bij de camper buiten gezeten. Maar dan denk je dat je moe bent. Ik wel, maar die lieve schat van mij voelde gewoon dat die fiets in de doos het helemaal niet meer naar zijn zin had. Die riep om eruit te komen. Dus………dat moest dus nog even gebeuren. Maar binnen een uur (nee, niet om dat ding alleen uit de doos te krijgen) stond hij weer helemaal in elkaar om gebruikt te gaan worden. Maar hij moest daarna wel weer terug naar bed. Dat moet nog even op zich laten wachten. Maar dan is hij wel zo gepakt om gebruikt te worden.
Een heerlijke dag.
Na het eten nog een lekker kopje cappuccino. Daar moet je trouwens wel mee uitkijken. Je hoeft dat apparaat maar een paar keer heen en weer te halen en dan heb je al schuim genoeg. Ga je teveel heen en weer dan spuit het bij wijze van spreken zo tegen het plafond aan!!! Maar genieten doen wij er wel van hoor Mam.
Morgen gaan wij weer verkassen naar een andere plaats. Trouwens, dat links rijden is wel even wennen. Ik roep steeds maar als wij ergens vandaag gaan: Links, links. En dan begrijpt Harry het ook nog!!!
Donderdag 10 maart 2005 – Katoomba – Canberra – 327km
Eigenlijk pas ons 2e echte reisdag met de camper maar het voelt of wij al weken onderweg zijn. Heel vertrouwt allemaal. Alles heeft natuurlijk zijn plekje wel gevonden alleen wij weten het soms niet precies meer waar we het hebben opgeborgen. Dus rukken we steeds de verkeerde kasten open. Je wordt er soms gek van! Nou is daar niet echt veel voor nodig. Maar eens zullen we weer alles weten te vinden. Nu is het soms een zoekplaatje. Maar het voelt al wel als ons huisje en ons bed slaapt heerlijk. Gelukkig zijn de nachten lekker koel zodat je niet je bed uit zwemt. Vandaag uit de bergen omlaag gegaan. Een beetje laaghangende bewolking in de vroege uren hoog in de bergen maar al gauw weer de zon. Omdat het lekker opschoot direct doorgereden naar Canberra, de hoofdstad van Australië. Het is een mooie omgeving waar we in gereden hebben. Behoorlijk glooiende heuvels, een beetje dor door de droogte. En het wordt ook steeds rustiger. Alleen …….de skippy’s nog niet gezien! Wel zie je borden langs de weg staan dat ze je er voor waarschuwen. Wij kijken of we ze aan de kant zien staan. Belachelijk natuurlijk, als je bij ons een bord met overstekende herten ziet verwacht je toch ook niet dat je ze aan de kant ziet staan. Zo zie je maar weer dat je je hier als een echte toerist gaat gedragen. In Canberra voor 2 nachten neergestreken. Morgen gaan we de hoofdstad bekijken en dan weer verder de natuur in. Het schijnt een vrij nieuwe stad te zijn dus afwachten maar. Jullie lezen het wel weer. We gaan morgen ook weer proberen onze website + foto’s bij te werken en dit verslag op te sturen. Dus vanavond is er nog werk aan de winkel.
Vrijdag 11 maart 2005 – Canberra - rustdag
Natuurlijk niet echt een rustdag. Nou, alleen voor onze camper dan want die komt vandaag niet van zijn plek.
Wij wel. Na een lekker ontbijtje (buiten in de zon) zijn wij met de bus naar de stad gereden. We zitten ca. 4 km erbuiten maar om te lopen was dat een beetje te ver aangezien we in de stad ons ook nog wilden voortbewegen.
Canberra is de hoofdstad van Australië en is zeker de moeite waard om er een dag in rond te lopen. Je kunt natuurlijk alle musea gaan bezoeken maar dan kost het te veel tijd. Wij hebben een globale indruk opgedaan. De stad ligt tussen de bergen in en is een jonge, welvarende stad met leuke winkels, restaurants en terrassen.
In het midden ligt een groot meer Lake Burley Griffin waar je kunt zeilen, kanoën, waterfietsen. Je kunt er zelfs zwemmen als je wilt maar dan moet de wel uitkijken voor de zoetwaterkrokodillen……..of niet??? Verbonden met prachtige bruggen en mooie parken er omheen. Heerlijk rustig, heel veel bomen en gras met paden waar je goed kan fietsen, wandelen en skaten. Een heerlijke relaxte stad eigenlijk. Het uitzicht van alle kanten wordt gedomineerd door het Parlement House op Capital Hill. Om een soort heuvel met een enorm hoge roestvrijstalen 4-potige 76m hoge vlaggenmast is dit een symbool voor de stad.
Wij zijn eerst begonnen in het Australian War Memorial. Dat was heel erg indrukwekkend. Eigenlijk hebben de Australiërs bijna in elke oorlog gevochten. Het begon al met de WO I en II. En ook nog Turkije (1915) Vietnam, Korea, Borneo enz. enz. In de WO I zijn er zelfs wel 25.000 Australiërs omgekomen bij Verdun. Nooit geweten dat zij zoveel hadden gedaan en nog doen. Op ANZAC Day lopen nog vele mensen tochten ter nagedachtenis aan de overledenen. Niet alleen oude soldaten maar ook kinderen en kleinkinderen. Het schijnt nog steeds een heel aangrijpend schouwspel te zijn.
Langs de hele oprijlaan ernaartoe staan diverse monumenten ter herinnering aan de diverse oorlogen met de gesneuvelde soldaten.
Daarna zijn wij het centrum ingelopen. Het valt op dat het niet echt een drukke stad is. Heel veel groen. Brede lanen met bomen. Veel ruimte tussen de huizen en alles is heel schoon. Je schijnt hier niet vreemd op te hoeven kijken als je in de stad een kangoeroe zou zien. Wij dus niet!!!!
Na een heerlijke lunch (lekker makkelijk, dan hoeven wij vanavond niet meer te koken) zijn wij een café ingedoken waar wij onze verhalen weer naar jullie toe konden sturen. Heel verstandig van ons om alles op USB stick te zetten en op CD. Die laatste konden we gelukkig gebruiken na wat gehannes met het plakken en knippen zoals jullie wel gemerkt hebben. Maar gelukt hoor!
Maar wij hebben het heerlijk hier. Aangezien wij een dag gewonnen hebben (jawel, voor die personen die ons globale schema bijhouden) blijven wij waarschijnlijk een dag langer in de Snowy Mountains. Daar gaan wij morgen naartoe. Dan kan Harry eindelijk eens fietsen!!!! Dat ding schreeuwt om uit bed te komen maar…nog even wachten.
Het is wel ideaal om de laptop bij je te hebben. In het internetcafé (vandaag trouwens helemaal gratis) duurt het dan niet zo lang als je alles nog moet tikken.
Ook de foto’s bekijken we bijna elke avond. Dan kan er direct wat weggegooid worden en trouwens het is altijd leuk om ze dan weer te zien. Dat gaat ons thuis een heleboel tijd schelen.
Zaterdag 12 maart 2005 – Canberra – Jindabyne 174km.
Weer lekker met zon vertrokken naar onze volgende bestemming in het Kosciuszko National Park. Hier bevinden zich de Snowy Mountains. Dat spreekt voor zich neem ik aan. Hier kan je in de winterperiode volop skiën. Het is helemaal een super gebied voor outdoor sporten. Je hebt een aantal meren waar je kan zwemmen, vissen, kanoën, waterskiën enz enz. Ook kan je hier meerdaagse wandeltochten maken, mountainbiken, downhill rijden en ga zo maar door. Ook de natuur is hier prachtig. In dit park bevindt zich ook de hoogste berg van Australië. Mount Kosciuszko 2228m hoog. Die zullen we wel niet veel meer tegenkomen. Het is trouwens een heel ander soort gebergte dan bv. In Oostenrijk en Zwitserland. Hier zijn het veel meer afgeronde toppen en niet van die hoge rotswanden.
Meer weidse uitzichten, bergmeertjes, vrij kaal omdat de boomgrens hier veel lager licht. Wij hebben foto’s van de sneeuw gezien maar dat ziet er schitterend uit. Tevens bevindt zich hier ook de grootste waterkrachtcentrale van Australië. Dit geheel bestaat uit 17 stuwdammen en 7 centrales.
Het was een prachtige rit de bergen in. Wij zitten nu op ca. 1000m en kouder??? Ben je gek. Deze zomer is de heetste en droogste zomer in 100 jaar. Voor deze tijd van het jaar en zeker hier in de bergen zijn de temperaturen ver boven normaal. Tussen de 28-30 grd. Ook de avonden blijven hier opvallend warm. Voordat wij gingen slapen maar even de airco aangezet.
Je ziet ook de het grasland helemaal dor en droog is omdat er zo weinig water is gevallen.
De lucht is echt fel blauw en de zon brandt gewoon op je velletje. Het doet gewoon soms pijn aan de ogen. Maar jullie horen ons niet klagen hoor.
Ik weet trouwens niet wat de KNO-arts precies met Harry heeft uitgevoerd. Hij had natuurlijk een flinke oorontsteking 2 weken voordat wij hier naar toe gingen. Hij is zelfs 2 dagen voor ons vertrek nog een keer extra geweest om alles te controleren maar volgens mij heeft die KNO-arts toch wat over het hoofd gezien. Ik moet het toch even vertellen. Zit ik rustig voor de camper brochures te bekijken over de wintersportmogelijkheden hier. Dus ik vertel Harry dat de huurprijs van Intermediate Carve Skies best wel meevalt. $ 109,00 voor 7 dagen. Vraagt die lieve schat aan mij: is dat inclusief ongelimiteerd aantal kilometers???? Jullie hebben wel een idee hoe mijn gezicht toen stond? Ik keek echt of ik water zag branden! He, wat heeft dat er nu mee te maken? Hij had wel in de gaten dat ik zijn vraag toch wel vreemd vond (ja, wie niet) Wat bleek: hij verstond: Cars (auto’s) Toch nog maar een keer terug naar de orendokter!!!
Onder het rijden houden we nog steeds in de gaten of wij kangoeroes zien. Maar vandaag helaas weer niet. Wel zie je zo af en toe een Kaketoe en ook felgekleurde papegaaien. Ook hier op de camping. Je kunt gewoon niet geloven dat ze hier gewoon rondvliegen zoals bij ons de mussen. Morgen houden we een lekkere rustdag. We zitten hier heerlijk koel onder de bomen met een uitkijk op het meer . Wat wil een mens nog meer.
Zondag 13 maart 2005 – Jindabyne – rustdag
Uitgeslapen en heerlijk vanmorgen half in de zon (anders veel te heet) bij ca. 30grd. aan een heerlijke cappuccino gezeten. Jongens, wat genieten we toch.
Maar toen begon het bij Harry natuurlijk te kriebelen. Jawel hoor, de fiets kwam uit het bedje, alle attributen werden te voorschijn gehaald en alles werd in orde gemaakt voor een fietstocht. Ik heb mij lekker geïnstalleerd in een luie stoel met een boek en zo waren wij vandaag allebei weer tevreden. Harry is meteen maar richting hoogste berg gegaan. Even een heftige route omhoog maar hij heeft wel enorm genoten. Ruim 1100 hoogtemeters omhoog en ook weer naar beneden. Ruim 48km en geheel bezweet weer aangekomen. Maar genoten heeft hij wel.
Maar…….jawel, hij heeft al wel de eerste kangoeroes gezien!!!! Weliswaar dood langs de kant van de weg maar het waren wel echte!!! Ze raden je ook aan om maar niet ’s avonds te rijden want dan worden de meeste kangoeroes aangereden. Brrrrr. Er schijnen ca. 100 miljoen van die beesten hier rond te huppen. (HUP HUP)
Op de camping heb je best snel contact met de Aussies. Je moet alleen heel goed luisteren wat ze zeggen. Je knauwen enorm. G’day Don’t worry mate, hoor je telkens weer.
Je krijgt ook vaak informatie wat je beslist moet gaan zien, waar het mooi is en ga zo maar door.
Morgen gaan wij weer verder en dan via de Alpine Moutainway. Dat zal wel niet snel rijden zijn maar je komt dan wel over de hoogste pas van Australië. Afwachten maar.
Waarschijnlijk gaan we iets anders richting Melbourne rijden omdat we een ander National Park laten liggen. Dit is meer omrijden en het schijnt toch veel te lijken op dit park hier. Dan kan je beter wat langer langs de kust rijden of zo. We zien wel.
Als het goed is wordt vanaf vandaag ons huis ook weer bewoond in Zeist. Nou, geniet er maar van. Wij lezen de verhalen wel over jullie vakantie!
Maandag 14 maart 2005 – Jindabyne – Tallangatta – 216km
We hebben weer een heerlijke dag gehad. Heel erg warm!!! Via de Alpine Way door de Snowy Mountains naar onze bestemming gereden. Dat was een weg om de spierballen van Harry te trainen. Duizenden bochten en steeds maar weer omhoog en omlaag. Heel veel in de bossen gereden met mooie uitzichten op de hoogste bergen van Australië. Via de hoogste pas – wel 1588m hoog – als slingerend door de bergen. Maar schitterend mooi. De temperatuur liep ook steeds meer op. Het was echt een snikhete dag. Maar, jullie kunnen het misschien al raden: WIJ HEBBEN DE 1E LEVENDE KANGOEROE GEZIEN!!! Tjonge, wat een enorm beest! Hij stond daar opeens langs de weg of hij op ons stond te wachten. Zijn jullie daar nu eindelijk!!! En net toen wij stil wilden gaan staan voor de FOTO – hup, hup, hup – met een paar grote sprongen was hij (of zij natuurlijk) weg. Maar er zullen er nog wel wat gaan volgen!!!
Op een picknickplaats met Australiërs staan te praten. Bleek dat ze 55 jaar geleden vanuit Nederland hier naar toe gekomen waren. Dus direct over op het Nederlands. Leuk om hun verhaal te horen. Dat is in die tijd ook niet echt gemakkelijk geweest. Maar nu zouden ze echt niet meer terug willen.
In een klein plaatsje neergestreken aan een meer. Wij hadden echt een schitterend uitzicht op een meer wat bijna droogstond. Wij stonden op een wat hoger plateau en je kreeg het idee van een soort Afrika (wel nog niet geweest) waar bij de schemering langzaam alle dieren zoals olifanten, zebra’s enz. enz. zouden komen gaan drinken. Maar nee, je zag hier alleen veel vogels, schapen en koeien. Maar het leek er wel een beetje op.
Wij moesten echt in de schaduw blijven en niks doen dan alleen maar hangen wat het was zelfs in de schaduw 35grd.!!!! Dus je kan wel nagaan hoe heet het in het zonnetje was. Het leek wel of ze je met een föhn aan het bestoken waren. Kunnen jullie nog niet zeggen of wel?????
Echt een hele lange zwoele zomeravond. Om 22.00 uur was het nog 28grd.! Dus SAMEN heerlijk aan de witte wijn gezeten. Kaarsje erbij en alleen maar rust. Trouwens, Gert, we hebben ook nog speciaal op je VERJ(H)AARDAG gedronken. Heb je veel verloren???Wat wil een mens nog meer. Helaas ging het bellen naar Nederland weer niet. Morgen nog eens proberen. Overdag is het wat lastig want dan liggen jullie allemaal te slapen. Mam, het gaat een keertje lukken hoor. Jolanda heeft een SMS gehad.
Daarna (met een beetje te veel wijn) ons bedje opgezocht. Je snapt wel dat een laken wel voldoende was. HAHAHAHA.
Dinsdag 15 maart 2005 – Tallangatta – Melbourne 366km
Weer opgestaan met de warmte. Nu een grote ruk maken naar Melbourne. Het grootste gedeelte op een soort Highway gereden. Heel rustig in een mooie omgeving. Allemaal licht glooiend met mooie uitzichten. Ook zag je steeds borden staan met waarschuwingen voor Koala beertjes, maar helaas niets gezien. Ook nu weer behoorlijk heet.
En we zijn toch vreselijk geschrokken!!!!! We hebben het op foto vastgelegd.
Kwamen net door een klein stadje en reden net een rotonde over. Kijk ik (toevallig) naar links en zie ik daar over mijn portierraam een spin lopen! En jullie willen niet weten hoe groot dat ding wel niet was. Bijna zo groot als mijn gespreide hand!!!! GELUKKIG AAN DE BUITENKANT!!!!!!
Ik gil zo hard dat Harry zich een ongeluk schrikt. Na de rotonde direct camper langs de kant – ik durfde er echt niet uit – en Harry kijken of dat ding nog ergens was. Ja, dus!!!!! Zat hij boven de deur op zijn gemak. Eerst heeft Harry foto’s gemaakt en toen heb ik de moed maar bij elkaar geraapt en ben ik ook gaan kijken. Ik heb toch al wel eens spinnen gezien maar dit was echt een verschrikkelijk groot ding. Nog maar een foto dan!! Toen heeft Harry de spin er met een doek vanaf geslagen. Nu kijk ik wel steeds overal en laat echt geen raam en deur openstaan. Hopelijk dat dit de eerste en de laatste is.
Bij Melbourne begon het behoorlijk te betrekken en jawel, de eerste regendruppels. Zo “hard” dat het wegdek er niet eens nat van werd. De temperatuur is wel behoorlijk gedaald merkte wij toen wij in Melbourne aankwamen. Hier is het nu aardig bewolkt en maar ca. 20grd. Dat is even wennen! We zitten nu op een campground op ca. 10km van het centrum. Busstop voor de deur dus morgen gaan wij de stad verkennen. We blijven hier waarschijnlijk 1 of 2 dagen. Afhankelijk hoe de stad bevalt en het weer. We lopen een beetje voor (voor de schema bijhouders) maar we willen wat langer over de Great Ocean Road gaan doen.
Nu gaat Harry zich weer over de ‘korte versie’ voor de website buigen en dan nog wat foto’s uitzoeken. We gaan morgen een poging wagen om weer alles bij jullie te krijgen. Waar het maar enigszins mogelijk is doen we het maar want als we in de outback zitten weten we niet wat allemaal kan.
Natuurlijk niet echt een rustdag. Nou, alleen voor onze camper dan want die komt vandaag niet van zijn plek.
Wij wel. Na een lekker ontbijtje (buiten in de zon) zijn wij met de bus naar de stad gereden. We zitten ca. 4 km erbuiten maar om te lopen was dat een beetje te ver aangezien we in de stad ons ook nog wilden voortbewegen.
Canberra is de hoofdstad van Australië en is zeker de moeite waard om er een dag in rond te lopen. Je kunt natuurlijk alle musea gaan bezoeken maar dan kost het te veel tijd. Wij hebben een globale indruk opgedaan. De stad ligt tussen de bergen in en is een jonge, welvarende stad met leuke winkels, restaurants en terrassen.
In het midden ligt een groot meer Lake Burley Griffin waar je kunt zeilen, kanoën, waterfietsen. Je kunt er zelfs zwemmen als je wilt maar dan moet de wel uitkijken voor de zoetwaterkrokodillen……..of niet??? Verbonden met prachtige bruggen en mooie parken er omheen. Heerlijk rustig, heel veel bomen en gras met paden waar je goed kan fietsen, wandelen en skaten. Een heerlijke relaxte stad eigenlijk. Het uitzicht van alle kanten wordt gedomineerd door het Parlement House op Capital Hill. Om een soort heuvel met een enorm hoge roestvrijstalen 4-potige 76m hoge vlaggenmast is dit een symbool voor de stad.
Wij zijn eerst begonnen in het Australian War Memorial. Dat was heel erg indrukwekkend. Eigenlijk hebben de Australiërs bijna in elke oorlog gevochten. Het begon al met de WO I en II. En ook nog Turkije (1915) Vietnam, Korea, Borneo enz. enz. In de WO I zijn er zelfs wel 25.000 Australiërs omgekomen bij Verdun. Nooit geweten dat zij zoveel hadden gedaan en nog doen. Op ANZAC Day lopen nog vele mensen tochten ter nagedachtenis aan de overledenen. Niet alleen oude soldaten maar ook kinderen en kleinkinderen. Het schijnt nog steeds een heel aangrijpend schouwspel te zijn.
Langs de hele oprijlaan ernaartoe staan diverse monumenten ter herinnering aan de diverse oorlogen met de gesneuvelde soldaten.
Daarna zijn wij het centrum ingelopen. Het valt op dat het niet echt een drukke stad is. Heel veel groen. Brede lanen met bomen. Veel ruimte tussen de huizen en alles is heel schoon. Je schijnt hier niet vreemd op te hoeven kijken als je in de stad een kangoeroe zou zien. Wij dus niet!!!!
Na een heerlijke lunch (lekker makkelijk, dan hoeven wij vanavond niet meer te koken) zijn wij een café ingedoken waar wij onze verhalen weer naar jullie toe konden sturen. Heel verstandig van ons om alles op USB stick te zetten en op CD. Die laatste konden we gelukkig gebruiken na wat gehannes met het plakken en knippen zoals jullie wel gemerkt hebben. Maar gelukt hoor!
Maar wij hebben het heerlijk hier. Aangezien wij een dag gewonnen hebben (jawel, voor die personen die ons globale schema bijhouden) blijven wij waarschijnlijk een dag langer in de Snowy Mountains. Daar gaan wij morgen naartoe. Dan kan Harry eindelijk eens fietsen!!!! Dat ding schreeuwt om uit bed te komen maar…nog even wachten.
Het is wel ideaal om de laptop bij je te hebben. In het internetcafé (vandaag trouwens helemaal gratis) duurt het dan niet zo lang als je alles nog moet tikken.
Ook de foto’s bekijken we bijna elke avond. Dan kan er direct wat weggegooid worden en trouwens het is altijd leuk om ze dan weer te zien. Dat gaat ons thuis een heleboel tijd schelen.
Zaterdag 12 maart 2005 – Canberra – Jindabyne 174km.
Weer lekker met zon vertrokken naar onze volgende bestemming in het Kosciuszko National Park. Hier bevinden zich de Snowy Mountains. Dat spreekt voor zich neem ik aan. Hier kan je in de winterperiode volop skiën. Het is helemaal een super gebied voor outdoor sporten. Je hebt een aantal meren waar je kan zwemmen, vissen, kanoën, waterskiën enz enz. Ook kan je hier meerdaagse wandeltochten maken, mountainbiken, downhill rijden en ga zo maar door. Ook de natuur is hier prachtig. In dit park bevindt zich ook de hoogste berg van Australië. Mount Kosciuszko 2228m hoog. Die zullen we wel niet veel meer tegenkomen. Het is trouwens een heel ander soort gebergte dan bv. In Oostenrijk en Zwitserland. Hier zijn het veel meer afgeronde toppen en niet van die hoge rotswanden.
Meer weidse uitzichten, bergmeertjes, vrij kaal omdat de boomgrens hier veel lager licht. Wij hebben foto’s van de sneeuw gezien maar dat ziet er schitterend uit. Tevens bevindt zich hier ook de grootste waterkrachtcentrale van Australië. Dit geheel bestaat uit 17 stuwdammen en 7 centrales.
Het was een prachtige rit de bergen in. Wij zitten nu op ca. 1000m en kouder??? Ben je gek. Deze zomer is de heetste en droogste zomer in 100 jaar. Voor deze tijd van het jaar en zeker hier in de bergen zijn de temperaturen ver boven normaal. Tussen de 28-30 grd. Ook de avonden blijven hier opvallend warm. Voordat wij gingen slapen maar even de airco aangezet.
Je ziet ook de het grasland helemaal dor en droog is omdat er zo weinig water is gevallen.
De lucht is echt fel blauw en de zon brandt gewoon op je velletje. Het doet gewoon soms pijn aan de ogen. Maar jullie horen ons niet klagen hoor.
Ik weet trouwens niet wat de KNO-arts precies met Harry heeft uitgevoerd. Hij had natuurlijk een flinke oorontsteking 2 weken voordat wij hier naar toe gingen. Hij is zelfs 2 dagen voor ons vertrek nog een keer extra geweest om alles te controleren maar volgens mij heeft die KNO-arts toch wat over het hoofd gezien. Ik moet het toch even vertellen. Zit ik rustig voor de camper brochures te bekijken over de wintersportmogelijkheden hier. Dus ik vertel Harry dat de huurprijs van Intermediate Carve Skies best wel meevalt. $ 109,00 voor 7 dagen. Vraagt die lieve schat aan mij: is dat inclusief ongelimiteerd aantal kilometers???? Jullie hebben wel een idee hoe mijn gezicht toen stond? Ik keek echt of ik water zag branden! He, wat heeft dat er nu mee te maken? Hij had wel in de gaten dat ik zijn vraag toch wel vreemd vond (ja, wie niet) Wat bleek: hij verstond: Cars (auto’s) Toch nog maar een keer terug naar de orendokter!!!
Onder het rijden houden we nog steeds in de gaten of wij kangoeroes zien. Maar vandaag helaas weer niet. Wel zie je zo af en toe een Kaketoe en ook felgekleurde papegaaien. Ook hier op de camping. Je kunt gewoon niet geloven dat ze hier gewoon rondvliegen zoals bij ons de mussen. Morgen houden we een lekkere rustdag. We zitten hier heerlijk koel onder de bomen met een uitkijk op het meer . Wat wil een mens nog meer.
Zondag 13 maart 2005 – Jindabyne – rustdag
Uitgeslapen en heerlijk vanmorgen half in de zon (anders veel te heet) bij ca. 30grd. aan een heerlijke cappuccino gezeten. Jongens, wat genieten we toch.
Maar toen begon het bij Harry natuurlijk te kriebelen. Jawel hoor, de fiets kwam uit het bedje, alle attributen werden te voorschijn gehaald en alles werd in orde gemaakt voor een fietstocht. Ik heb mij lekker geïnstalleerd in een luie stoel met een boek en zo waren wij vandaag allebei weer tevreden. Harry is meteen maar richting hoogste berg gegaan. Even een heftige route omhoog maar hij heeft wel enorm genoten. Ruim 1100 hoogtemeters omhoog en ook weer naar beneden. Ruim 48km en geheel bezweet weer aangekomen. Maar genoten heeft hij wel.
Maar…….jawel, hij heeft al wel de eerste kangoeroes gezien!!!! Weliswaar dood langs de kant van de weg maar het waren wel echte!!! Ze raden je ook aan om maar niet ’s avonds te rijden want dan worden de meeste kangoeroes aangereden. Brrrrr. Er schijnen ca. 100 miljoen van die beesten hier rond te huppen. (HUP HUP)
Op de camping heb je best snel contact met de Aussies. Je moet alleen heel goed luisteren wat ze zeggen. Je knauwen enorm. G’day Don’t worry mate, hoor je telkens weer.
Je krijgt ook vaak informatie wat je beslist moet gaan zien, waar het mooi is en ga zo maar door.
Morgen gaan wij weer verder en dan via de Alpine Moutainway. Dat zal wel niet snel rijden zijn maar je komt dan wel over de hoogste pas van Australië. Afwachten maar.
Waarschijnlijk gaan we iets anders richting Melbourne rijden omdat we een ander National Park laten liggen. Dit is meer omrijden en het schijnt toch veel te lijken op dit park hier. Dan kan je beter wat langer langs de kust rijden of zo. We zien wel.
Als het goed is wordt vanaf vandaag ons huis ook weer bewoond in Zeist. Nou, geniet er maar van. Wij lezen de verhalen wel over jullie vakantie!
Maandag 14 maart 2005 – Jindabyne – Tallangatta – 216km
We hebben weer een heerlijke dag gehad. Heel erg warm!!! Via de Alpine Way door de Snowy Mountains naar onze bestemming gereden. Dat was een weg om de spierballen van Harry te trainen. Duizenden bochten en steeds maar weer omhoog en omlaag. Heel veel in de bossen gereden met mooie uitzichten op de hoogste bergen van Australië. Via de hoogste pas – wel 1588m hoog – als slingerend door de bergen. Maar schitterend mooi. De temperatuur liep ook steeds meer op. Het was echt een snikhete dag. Maar, jullie kunnen het misschien al raden: WIJ HEBBEN DE 1E LEVENDE KANGOEROE GEZIEN!!! Tjonge, wat een enorm beest! Hij stond daar opeens langs de weg of hij op ons stond te wachten. Zijn jullie daar nu eindelijk!!! En net toen wij stil wilden gaan staan voor de FOTO – hup, hup, hup – met een paar grote sprongen was hij (of zij natuurlijk) weg. Maar er zullen er nog wel wat gaan volgen!!!
Op een picknickplaats met Australiërs staan te praten. Bleek dat ze 55 jaar geleden vanuit Nederland hier naar toe gekomen waren. Dus direct over op het Nederlands. Leuk om hun verhaal te horen. Dat is in die tijd ook niet echt gemakkelijk geweest. Maar nu zouden ze echt niet meer terug willen.
In een klein plaatsje neergestreken aan een meer. Wij hadden echt een schitterend uitzicht op een meer wat bijna droogstond. Wij stonden op een wat hoger plateau en je kreeg het idee van een soort Afrika (wel nog niet geweest) waar bij de schemering langzaam alle dieren zoals olifanten, zebra’s enz. enz. zouden komen gaan drinken. Maar nee, je zag hier alleen veel vogels, schapen en koeien. Maar het leek er wel een beetje op.
Wij moesten echt in de schaduw blijven en niks doen dan alleen maar hangen wat het was zelfs in de schaduw 35grd.!!!! Dus je kan wel nagaan hoe heet het in het zonnetje was. Het leek wel of ze je met een föhn aan het bestoken waren. Kunnen jullie nog niet zeggen of wel?????
Echt een hele lange zwoele zomeravond. Om 22.00 uur was het nog 28grd.! Dus SAMEN heerlijk aan de witte wijn gezeten. Kaarsje erbij en alleen maar rust. Trouwens, Gert, we hebben ook nog speciaal op je VERJ(H)AARDAG gedronken. Heb je veel verloren???Wat wil een mens nog meer. Helaas ging het bellen naar Nederland weer niet. Morgen nog eens proberen. Overdag is het wat lastig want dan liggen jullie allemaal te slapen. Mam, het gaat een keertje lukken hoor. Jolanda heeft een SMS gehad.
Daarna (met een beetje te veel wijn) ons bedje opgezocht. Je snapt wel dat een laken wel voldoende was. HAHAHAHA.
Dinsdag 15 maart 2005 – Tallangatta – Melbourne 366km
Weer opgestaan met de warmte. Nu een grote ruk maken naar Melbourne. Het grootste gedeelte op een soort Highway gereden. Heel rustig in een mooie omgeving. Allemaal licht glooiend met mooie uitzichten. Ook zag je steeds borden staan met waarschuwingen voor Koala beertjes, maar helaas niets gezien. Ook nu weer behoorlijk heet.
En we zijn toch vreselijk geschrokken!!!!! We hebben het op foto vastgelegd.
Kwamen net door een klein stadje en reden net een rotonde over. Kijk ik (toevallig) naar links en zie ik daar over mijn portierraam een spin lopen! En jullie willen niet weten hoe groot dat ding wel niet was. Bijna zo groot als mijn gespreide hand!!!! GELUKKIG AAN DE BUITENKANT!!!!!!
Ik gil zo hard dat Harry zich een ongeluk schrikt. Na de rotonde direct camper langs de kant – ik durfde er echt niet uit – en Harry kijken of dat ding nog ergens was. Ja, dus!!!!! Zat hij boven de deur op zijn gemak. Eerst heeft Harry foto’s gemaakt en toen heb ik de moed maar bij elkaar geraapt en ben ik ook gaan kijken. Ik heb toch al wel eens spinnen gezien maar dit was echt een verschrikkelijk groot ding. Nog maar een foto dan!! Toen heeft Harry de spin er met een doek vanaf geslagen. Nu kijk ik wel steeds overal en laat echt geen raam en deur openstaan. Hopelijk dat dit de eerste en de laatste is.
Bij Melbourne begon het behoorlijk te betrekken en jawel, de eerste regendruppels. Zo “hard” dat het wegdek er niet eens nat van werd. De temperatuur is wel behoorlijk gedaald merkte wij toen wij in Melbourne aankwamen. Hier is het nu aardig bewolkt en maar ca. 20grd. Dat is even wennen! We zitten nu op een campground op ca. 10km van het centrum. Busstop voor de deur dus morgen gaan wij de stad verkennen. We blijven hier waarschijnlijk 1 of 2 dagen. Afhankelijk hoe de stad bevalt en het weer. We lopen een beetje voor (voor de schema bijhouders) maar we willen wat langer over de Great Ocean Road gaan doen.
Nu gaat Harry zich weer over de ‘korte versie’ voor de website buigen en dan nog wat foto’s uitzoeken. We gaan morgen een poging wagen om weer alles bij jullie te krijgen. Waar het maar enigszins mogelijk is doen we het maar want als we in de outback zitten weten we niet wat allemaal kan.
Woensdag 16 maart 2005 – Melbourne – rustdag
Daar zijn we weer!!!! Vandaag een ‘rustdag’ in Melbourne gehad. Nou ja, we hebben de benen onder onze kont vandaan gelopen. Maar het was de moeite waard.
Na een avond en nacht met het gezellige geluid van de regendruppels op ons dak (ja, het moest er eens van komen) zijn wij opgestaan met droog weer. Behoorlijk bewolkt en zo’n graad of 18. Daar moesten we het dan mee doen. Even wat anders dan de voorafgaande dagen.
Een hele luxe camping voorzien van alle faciliteiten. Een enorm zwembad (helaas net even te koud voor), bubbelbaden, sauna enz. enz.
De busstop voor de deur en met 45 minuten zaten we midden in het centrum. Het is een afstand van maar 10km maar met al die busstops en die extra slingers duurt het eeuwen. Maar je ziet hierdoor wel verschillende wijken van de stad.
Melbourne is een stad waar oud en nieuw strak naast en op elkaar staan. Brede straten afgewisseld met super smalle steegjes met allemaal restaurantjes en kleine cafeetjes. Heel gezellig allemaal. We hebben aan de hand van een plattegrond heerlijk rondgelopen met de nodige tussenstops op letterlijk en figuurlijk bij te tanken. Een stad waar zowel bussen als trams rondrijden.
Oude Victoriaanse gebouwen naast supermoderne strakke torenflats. Maar het heeft wel iets gezelligs. Ook parken zijn er genoeg en het barst er ook van de oude, grote Victoriaanse kerken. Je ziet soms kerken staan helemaal ingebouwd tussen hoge kantorenflats. Volgens ons gaat ook nog iedereen tussen de middag buiten de deur eten en drinken dus dan is het superdruk. Dan komt de massa (heel kleurrijk in grijs en donkerblauw kostuum) naar buiten en neemt dan even de tijd om er uit te gaan.
Wat hebben wij het dan lekker als je dat zo allemaal ziet.
Het is een stad waar ook veel allochtonen wonen. Grieken, Aziaten, Italianen, Indiërs en ga zo maar door. Dus, ieder heeft zijn ‘wijkje’ met de daarbij behorende eettentjes. Niet verkeerd!!!
Daarnaast nog gezellige boulevards langs de rivier Yarra die het centrum doorkruist.
Ook nog een rondrit met een oude toeristentram gemaakt die langs vele bezienswaardigheden gaat. Dat scheelt weer een paar extra zolen.
Men heeft ook echt niet in de gaten dat wij toeristen zijn met onze rugzak op en fototoestel in de aanslag! Ach, wat kan het ons schelen.
Morgen gaan we verder Melbourne verkennen.
Uiteraard nog een keer het internetcafé ingedoken om jullie weer te verblijden met een leuk mailtje. Deze keer konden de USB stick gebruiken wat lekker snel gaat. Bedankt voor jullie leuke reacties.
Ja, als je iemand de schuld wil geven van de ellenlange verslagen die jullie nu van ons krijgen, dan bel je mijn moeder maar!!!! Zij heeft ons deze laptop gegeven omdat ze graag alles wil horen wat wij meemaken. Dan duurt het voor haar niet zo lang! Dus……….wij hebben haar ook nog maar even gebeld!
Nu lekker gegeten en onderuit met een heerlijk kopje cappuccino! Wat wil een mens nog meer.
Donderdag 17 maart 2005 – Melbourne – rustdag
Weer een dag nietsdoen. Dan bedoel ik niet verplaatsen maar we hebben weer wat afgelopen!
Vannacht behoorlijk veel regen en wind. Maar bij het opstaan alleen nog zwaar bewolkt en heel veel wind. Een beetje guur maar droog.
Met de bus weer de stad ingegaan. Voordat we verder met de tram gingen eerst maar een lekkere cappuccino op een terras gedronken. Jawel hoor, de zon kwam weer voor ons!!! Op Federation Square, waar wij zaten, hebben we eerst nog de supermoderne gebouwen bekeken. Dat was een lust om te zien. Bouwkundig echt een hoogstandje. Wij zullen er nog wel een foto bijdoen want het is een beetje moeilijk uit te leggen. Geen raam en zijkant waren gelijk. Willem, dit was echt een staaltje bouwkunst. Een soort grotere en iets ingewikkelde versie van jouw pui (in Utrecht).
Hierna op de tram gestapt naar een buitenstadje van Melbourne St. Kilda. Mam, hier is Pa ook nog geweest, weet je wel?? Hij zal ook wel op de pier net als wij hebben gelopen.
Mooie witte stranden, oude panden doen deze plaats weer helemaal opleven zoals het in vroegere tijden ook een mondaine badplaats was. Nu heel veel restaurants en cafeetjes. Heerlijk genoten!
Daarna in de stad nog even over de boulevard langs de Yarra gelopen. Hier vandaan heb je een uitstekende uitkijk op de skyline van de stad. Het lijken de oevers van de Seine wel een beetje.
Wij zijn de tel kwijtgeraakt maar je kan je haast geen voorstelling maken van deze stad met de vele eet- en drinkgelegenheden. Voor elk wat wils en uit elk land wel wat.
Ze doen hier in Melbourne echt hun best om Sydney af te troeven. Er schijnt ook een soort rivaliteit tussen beide steden te bestaan. Sydney heeft natuurlijk zijn beroemde Opera House en Harbour. En ook bekend geworden door de Olympische Spelen. Melbourne heeft dan weer de jaarlijks terugkerende grote sportevenementen: de Grand Slam en de Grand Prix Formule 1. In welke stad voel je je dan het meeste thuis? Ik ben er nog niet uit. Beide hebben aantrekkelijke kanten. Maar wij verlangen nu naar 2 dagen in de stad rondlopen weer gewoon de natuur met zijn rust.
Morgen weer op pad en dan langzaam afzakken over de Great Ocean Road.
Nog even vertellen dat wij (het is nu 22.45) net een DVD van Simon & Garfunkel gekeken hebben. Languit liggend op de bank. Ook daar maken we nu eens tijd voor. Carla en Gerard bedankt. Lekker hoor die oude nummer (natuurlijk wel voor mijn tijd maar toch). Het klinkt prima maar wat hebben ze er samen weer een lol in (maar niet heus). En nu…….naar bed.
Vrijdag 18 maart 2005 – Melbourne – Apollo Bay – 181 km
De dag van ons leven!!! We hebben ze gezien…….DE KOALA’S IN HET WILD!!!!
Maar eerst maar van voor af aan beginnen. Na al die stadsdagen nu weer de ochtendroutine om te vertrekken. Weg van de drukte de rust opzoeken. Het was prachtig weer maar wel veel wind. Maar dat schijnt in Melbourne heel gewoon te zijn.
Onder mijn begeleiding LINKS EN RECHTS (met daarbij de juiste handgebaren om de juiste richting te onderstrepen) zijn wij op een makkelijke manier de stad uitgekomen. Eerst nog even blazen over de grote weg en toen was daar dan de beroemde GREAT OCEAN ROAD (240km). Dit is dan ook meteen het zuidelijkste puntje van Australië dat wij aandoen (Tasmanie laten we liggen). Een schitterende route langs de zuidkust met uitzicht op de Indische Oceaan. Door de stevige wind had je een enorme branding. Deze kust schijnt ook het summum te zijn onder de echte doorgewinterde surfers. Ze komen uit alle hoeken en gaten van de wereld om hier hun kunsten op de hoge golven te vertonen. Ik word al moe als ik er naar kijk. Voordat ze een eind de zee opgezwommen zijn! Je komt bijna niet door de branding want er staat ook nog een behoorlijke sterke stroming. Niet echt ongevaarlijk en dan heb ik het nog niet eens over de haaien die hier toch ook wel zitten.
De weg langs deze kunst slingert omhoog en omlaag met geen enkel recht stuk. Hele mooie uitkijken op de turkooizen zee, hoge golven met witte schuimkoppen, witte zandstranden en soms ook nog wat palmbomen. Afgewisseld met leuke visserdorpjes voor de nodige koffiestop. Moet ik nog even doorgaan? Een dan af en toe rij je ineens door een soort tropisch bos waar je veel vogels ziet en ook……jawel, de koala’s. Wat een geluk om ze te kunnen zien. De meeste Australiërs zelf hebben ze alleen in dierentuinen of natuurreservaten gezien. Niet in het wild zoals wij. Wij hebben er totaal 4 gezien. 3 volwassenen en 1 kleintje. We hebben daar wel bijna een uur staan kijken. Over het algemeen zitten zij hoog in de bomen en slapen ze het meest van de tijd. Maar nu niet. Veel eten en het kleintje kwam zelfs helemaal naar beneden en klom toen in een andere boom. Natuurlijk heel veel foto’s gemaakt. Die zullen jullie nog wel zien. Deze dag kon niet meer stuk. Wat een aparte snuitjes hebben ze. Ze zijn gewoon mooi van lelijkheid. Heel bijzonder dat wij ze hebben gezien. ’s Avonds direct de foto’s bekeken.
Daarna neergestreken op een mooie camping met een fantastisch uitzicht op de zojuist beschreven zee. Ik zal het niet nog een keer herhalen want dat is voor jullie zo sneu!
Zaterdag 19 maart 2005 – Apollo Bay – rustdag
Jawel, weer op de plaats rust. We hebben ten slotte vakantie en …..het is weekend! Opstaan onder een strakblauwe lucht zonder een zuchtje wind deze keer. Normaal gesproken stormt het hier 9 van de 10 keer. Deze zuidkust staat ook bekend (vroegere tijden weliswaar) om de scheepsrampen. Hier voor de kust op dit stuk schijnen nog behoorlijk wat scheepswrakken te liggen. Vanaf 1878 schijnen hier de meeste schepen vergaan te zijn. Heel verraderlijk dus.
Maar we zijn begonnen met een lange strandwandeling maar de haven van de stad. Wat een genot om hier zo lekker te lopen. Eerst goed ingesmeerd want dat is hier wel nodig. En een wit strand waar je bijna niemand tegenkomt. Dat is bij ons wel anders op een warme zomerdag.
Een leuk gemoedelijk dorpje met langs de boulevard behoorlijk wat winkeltjes, restaurantjes en kleine cafeetjes. Het terrassenwerk gaat echt niet vervelen.
En de middag?????? Het moest er weer van komen. Harry heeft zijn fiets weer tevoorschijn gehaald en toen moest ik maar in de zon met een boek erbij buiten gaan zitten. Uitkijk op de zee, wat wil je nog meer. Heerlijk, niet te heet ca. 23grd. Jullie horen mij niet klagen.
Harry heeft zijn best weer gedaan. Iets verderop ligt het Otway NP – een tropisch regenwoud – waar het dus heel veel schijnt te regenen omdat direct uit zee de bergen hier beginnen. Niet echt hoog, ca. 350m maar toch. Hier is hij naar toe en in gereden. Komen wij morgen ook weer. En wat heeft hij daar gezien afgezien van de enorme hoge bomen, varens enz. enz. Weer 2 koala’s. Deze waren zelfs nog groter dan die van gisteren. Kijken of ze er morgen ook nog zitten.
Na 70km was hij weer terug. Helemaal nat en bezweet, maar hij heeft er weer van genoten. Hij is toch zo blij dat hij op de fiets kan stappen zeker omdat het weer zo lekker warm voor hem is.
Daarna lekker aan de wijn SAMEN. Harry heeft ook de smaak te pakken en elke avond pakken we er wel een of twee of………..
We beseffen heel goed dat we maar bofkonten zijn dit toch allemaal maar kunnen doen.
Zondag 20 maart 2005 – Apollo Bay – Port Campbell – 122km
Nog steeds vertoeven wij aan de Great Ocean Road. Wat een schitterende en afwisselende kustweg. Zo rij je over heel hoge kliffen en dan weer door een soort tropisch regenwoud met gigantische grote varens. Zo zit je op zeeniveau en dan weer een paar honderd meter hoger. En maar stijgen, dalen en slingeren. Een bijzonder gladde zee met alleen witte schuimkoppen van de branding. En zo blauw!!!!
En dat was de lucht ook weer. Een lekkere temperatuur van ca. 23 grd. en dus weer genieten.
Eerst nog door het Otway NP gereden (daar was Harry gisteren op z’n fietsie geweest). Toch nog even doorgereden en ook ik heb weer een koala gezien. Nou, je kon wel zien dat het voor hem een zondag = rustdag was. Niet vooruit te branden. Lag alleen maar te slapen op een tak. Geen beweging in te krijgen. Dus alleen maar staan te kijken. Wat een apart soort beest. Volgens mij krijgen we die niet meer te zien. Heel bijzonder dat we dat mee mogen maken.
Al genietend van het landschap langs de kust gereden die ze ook wel eens Shipwreck Coast noemen.
De kilometers kust door het Campbell NP is zeer spectaculair. De stormen van miljoenen jaren hebben deze kustlijn “aangevreten” en daardoor zijn er spectaculaire rotspilaren van wel 60mtr. Hoog voor de kust ontstaan. De zgn. Twelve Apostles. (nou, het zijn er maar 8 hoor!!!)
Dat was weer een lange fotostop waard. Eerst was het helder, zonnig en toen kwam daar ook nog eens een soort mist/bewolking opzetten. Zo van zee. Heel apart. Dat geeft ook de foto’s weer wat mysterieus.
Aangezien we heel wat fotostops, koffiestops en wandelstops gemaakt hadden (en misschien een beetje laat vertrokken door het uitslapen), maken we er vandaag lekker een kort dagje van.
Einde middag met een wijntje voor de camper. Lekker boek erbij, wat wil je nog meer.
De tijd vliegt echt voorbij! Wat je niet allemaal ziet en beleefd in een week tijd! Het is maar goed dat je alles opschrijft en veel foto’s maakt anders weet je het echt niet meer.
Maandag 21 maart 2005 – Apollo Bay – Warrnambool – 77km
Zo, dat was een korte rit vandaag. Maar heel veel tussenstops gemaakt. Voordat je weer goed zat had je weer een Scenic Lookout. En dan ga je weer. Elke keer een stukje lopen, kijken, foto’s maken en weer terug.
Maar het is telkens weer de moeite waard. Wat een uitzichten op de spectaculaire kusten. En wat een kleuren. Heel zonnig, maar je waaide zowat uit je hemd.
En elke keer komen wij toch echt die waarschuwingsborden tegen voor de kangoeroes. Maar niks hoor. Zelf al ga je zelf een sprongetje maken om ze te lokken het helpt allemaal niets. Maar we hebben nog wat maanden te gaan dus het zal toch een keer gaan lukken.
In deze plaats eindigt ook de Great Ocean Road. We hebben er ontzettend van genoten. Wat een afwisseling. Je zag trouwens de laatste kilometers het landschap al veranderen. Veel boerderijen met koeien en schapen kwam je al tegen. Maar dit zijn maar hele kleintjes. We hebben gelezen dan als je echt het binnenland ingaat je een soort ‘boerderijen’ tegenkomt die LET OP: net zo groot zijn als heel Nederland! Dan rij je je echt kleurenblind om de grenzen even langs te gaan. Nou, dat zou niets voor mij zijn.
Ook weer ruim voldoende boodschappen ingeslagen. We kopen (niet lachen) tegenwoordig maar grote pakken van 4 liter met…….witte wijn. Dan loopt het niet zo in de gaten dat je elke keer weer naar de glasbak toeloopt. Ja, nu Harry ook een grootgebruiker is geworden gaat het heel hard!!! HAHAHA. Maar het is makkelijker opbergen in de koelkast en…….met het speciale kraantje drinkt het zo lekker snel weg.
Harry zit op zijn beurt te wachten (met een wijntje en een muziekje op zijn oren).
Vanmiddag nog een lekkere strandwandeling gemaakt want wij zitten direct achter het witte strand en daarna ook nog even Henny gespeeld. Even met de stofzuiger (luxe hoor) door ons huis en klaar is kees.
Morgenochtend gaan wij vertrekken naar Grampians National Park (Halls Gap). Daar willen wij weer een aantal dagen blijven. Kan de fiets weer te voorschijn komen. Aangezien wij niet weten of daar dan ergens een internetcafé is gaan we proberen het morgenochtend nog uit deze plaats te versturen.
We zullen weer een paar mooie foto’s op de website gaan plaatsen. Niet om jullie een beetje jaloers te maken maar gewoon om jullie te laten zien hoe wij dit allemaal moeten doorstaan.
Gekheid, wij hebben het echt heerlijk en mogen totaal niet klagen. En dat doen wij ook niet. Wat hebben wij nog een tijd te gaan. Niet te geloven gewoon.
Daar zijn we weer!!!! Vandaag een ‘rustdag’ in Melbourne gehad. Nou ja, we hebben de benen onder onze kont vandaan gelopen. Maar het was de moeite waard.
Na een avond en nacht met het gezellige geluid van de regendruppels op ons dak (ja, het moest er eens van komen) zijn wij opgestaan met droog weer. Behoorlijk bewolkt en zo’n graad of 18. Daar moesten we het dan mee doen. Even wat anders dan de voorafgaande dagen.
Een hele luxe camping voorzien van alle faciliteiten. Een enorm zwembad (helaas net even te koud voor), bubbelbaden, sauna enz. enz.
De busstop voor de deur en met 45 minuten zaten we midden in het centrum. Het is een afstand van maar 10km maar met al die busstops en die extra slingers duurt het eeuwen. Maar je ziet hierdoor wel verschillende wijken van de stad.
Melbourne is een stad waar oud en nieuw strak naast en op elkaar staan. Brede straten afgewisseld met super smalle steegjes met allemaal restaurantjes en kleine cafeetjes. Heel gezellig allemaal. We hebben aan de hand van een plattegrond heerlijk rondgelopen met de nodige tussenstops op letterlijk en figuurlijk bij te tanken. Een stad waar zowel bussen als trams rondrijden.
Oude Victoriaanse gebouwen naast supermoderne strakke torenflats. Maar het heeft wel iets gezelligs. Ook parken zijn er genoeg en het barst er ook van de oude, grote Victoriaanse kerken. Je ziet soms kerken staan helemaal ingebouwd tussen hoge kantorenflats. Volgens ons gaat ook nog iedereen tussen de middag buiten de deur eten en drinken dus dan is het superdruk. Dan komt de massa (heel kleurrijk in grijs en donkerblauw kostuum) naar buiten en neemt dan even de tijd om er uit te gaan.
Wat hebben wij het dan lekker als je dat zo allemaal ziet.
Het is een stad waar ook veel allochtonen wonen. Grieken, Aziaten, Italianen, Indiërs en ga zo maar door. Dus, ieder heeft zijn ‘wijkje’ met de daarbij behorende eettentjes. Niet verkeerd!!!
Daarnaast nog gezellige boulevards langs de rivier Yarra die het centrum doorkruist.
Ook nog een rondrit met een oude toeristentram gemaakt die langs vele bezienswaardigheden gaat. Dat scheelt weer een paar extra zolen.
Men heeft ook echt niet in de gaten dat wij toeristen zijn met onze rugzak op en fototoestel in de aanslag! Ach, wat kan het ons schelen.
Morgen gaan we verder Melbourne verkennen.
Uiteraard nog een keer het internetcafé ingedoken om jullie weer te verblijden met een leuk mailtje. Deze keer konden de USB stick gebruiken wat lekker snel gaat. Bedankt voor jullie leuke reacties.
Ja, als je iemand de schuld wil geven van de ellenlange verslagen die jullie nu van ons krijgen, dan bel je mijn moeder maar!!!! Zij heeft ons deze laptop gegeven omdat ze graag alles wil horen wat wij meemaken. Dan duurt het voor haar niet zo lang! Dus……….wij hebben haar ook nog maar even gebeld!
Nu lekker gegeten en onderuit met een heerlijk kopje cappuccino! Wat wil een mens nog meer.
Donderdag 17 maart 2005 – Melbourne – rustdag
Weer een dag nietsdoen. Dan bedoel ik niet verplaatsen maar we hebben weer wat afgelopen!
Vannacht behoorlijk veel regen en wind. Maar bij het opstaan alleen nog zwaar bewolkt en heel veel wind. Een beetje guur maar droog.
Met de bus weer de stad ingegaan. Voordat we verder met de tram gingen eerst maar een lekkere cappuccino op een terras gedronken. Jawel hoor, de zon kwam weer voor ons!!! Op Federation Square, waar wij zaten, hebben we eerst nog de supermoderne gebouwen bekeken. Dat was een lust om te zien. Bouwkundig echt een hoogstandje. Wij zullen er nog wel een foto bijdoen want het is een beetje moeilijk uit te leggen. Geen raam en zijkant waren gelijk. Willem, dit was echt een staaltje bouwkunst. Een soort grotere en iets ingewikkelde versie van jouw pui (in Utrecht).
Hierna op de tram gestapt naar een buitenstadje van Melbourne St. Kilda. Mam, hier is Pa ook nog geweest, weet je wel?? Hij zal ook wel op de pier net als wij hebben gelopen.
Mooie witte stranden, oude panden doen deze plaats weer helemaal opleven zoals het in vroegere tijden ook een mondaine badplaats was. Nu heel veel restaurants en cafeetjes. Heerlijk genoten!
Daarna in de stad nog even over de boulevard langs de Yarra gelopen. Hier vandaan heb je een uitstekende uitkijk op de skyline van de stad. Het lijken de oevers van de Seine wel een beetje.
Wij zijn de tel kwijtgeraakt maar je kan je haast geen voorstelling maken van deze stad met de vele eet- en drinkgelegenheden. Voor elk wat wils en uit elk land wel wat.
Ze doen hier in Melbourne echt hun best om Sydney af te troeven. Er schijnt ook een soort rivaliteit tussen beide steden te bestaan. Sydney heeft natuurlijk zijn beroemde Opera House en Harbour. En ook bekend geworden door de Olympische Spelen. Melbourne heeft dan weer de jaarlijks terugkerende grote sportevenementen: de Grand Slam en de Grand Prix Formule 1. In welke stad voel je je dan het meeste thuis? Ik ben er nog niet uit. Beide hebben aantrekkelijke kanten. Maar wij verlangen nu naar 2 dagen in de stad rondlopen weer gewoon de natuur met zijn rust.
Morgen weer op pad en dan langzaam afzakken over de Great Ocean Road.
Nog even vertellen dat wij (het is nu 22.45) net een DVD van Simon & Garfunkel gekeken hebben. Languit liggend op de bank. Ook daar maken we nu eens tijd voor. Carla en Gerard bedankt. Lekker hoor die oude nummer (natuurlijk wel voor mijn tijd maar toch). Het klinkt prima maar wat hebben ze er samen weer een lol in (maar niet heus). En nu…….naar bed.
Vrijdag 18 maart 2005 – Melbourne – Apollo Bay – 181 km
De dag van ons leven!!! We hebben ze gezien…….DE KOALA’S IN HET WILD!!!!
Maar eerst maar van voor af aan beginnen. Na al die stadsdagen nu weer de ochtendroutine om te vertrekken. Weg van de drukte de rust opzoeken. Het was prachtig weer maar wel veel wind. Maar dat schijnt in Melbourne heel gewoon te zijn.
Onder mijn begeleiding LINKS EN RECHTS (met daarbij de juiste handgebaren om de juiste richting te onderstrepen) zijn wij op een makkelijke manier de stad uitgekomen. Eerst nog even blazen over de grote weg en toen was daar dan de beroemde GREAT OCEAN ROAD (240km). Dit is dan ook meteen het zuidelijkste puntje van Australië dat wij aandoen (Tasmanie laten we liggen). Een schitterende route langs de zuidkust met uitzicht op de Indische Oceaan. Door de stevige wind had je een enorme branding. Deze kust schijnt ook het summum te zijn onder de echte doorgewinterde surfers. Ze komen uit alle hoeken en gaten van de wereld om hier hun kunsten op de hoge golven te vertonen. Ik word al moe als ik er naar kijk. Voordat ze een eind de zee opgezwommen zijn! Je komt bijna niet door de branding want er staat ook nog een behoorlijke sterke stroming. Niet echt ongevaarlijk en dan heb ik het nog niet eens over de haaien die hier toch ook wel zitten.
De weg langs deze kunst slingert omhoog en omlaag met geen enkel recht stuk. Hele mooie uitkijken op de turkooizen zee, hoge golven met witte schuimkoppen, witte zandstranden en soms ook nog wat palmbomen. Afgewisseld met leuke visserdorpjes voor de nodige koffiestop. Moet ik nog even doorgaan? Een dan af en toe rij je ineens door een soort tropisch bos waar je veel vogels ziet en ook……jawel, de koala’s. Wat een geluk om ze te kunnen zien. De meeste Australiërs zelf hebben ze alleen in dierentuinen of natuurreservaten gezien. Niet in het wild zoals wij. Wij hebben er totaal 4 gezien. 3 volwassenen en 1 kleintje. We hebben daar wel bijna een uur staan kijken. Over het algemeen zitten zij hoog in de bomen en slapen ze het meest van de tijd. Maar nu niet. Veel eten en het kleintje kwam zelfs helemaal naar beneden en klom toen in een andere boom. Natuurlijk heel veel foto’s gemaakt. Die zullen jullie nog wel zien. Deze dag kon niet meer stuk. Wat een aparte snuitjes hebben ze. Ze zijn gewoon mooi van lelijkheid. Heel bijzonder dat wij ze hebben gezien. ’s Avonds direct de foto’s bekeken.
Daarna neergestreken op een mooie camping met een fantastisch uitzicht op de zojuist beschreven zee. Ik zal het niet nog een keer herhalen want dat is voor jullie zo sneu!
Zaterdag 19 maart 2005 – Apollo Bay – rustdag
Jawel, weer op de plaats rust. We hebben ten slotte vakantie en …..het is weekend! Opstaan onder een strakblauwe lucht zonder een zuchtje wind deze keer. Normaal gesproken stormt het hier 9 van de 10 keer. Deze zuidkust staat ook bekend (vroegere tijden weliswaar) om de scheepsrampen. Hier voor de kust op dit stuk schijnen nog behoorlijk wat scheepswrakken te liggen. Vanaf 1878 schijnen hier de meeste schepen vergaan te zijn. Heel verraderlijk dus.
Maar we zijn begonnen met een lange strandwandeling maar de haven van de stad. Wat een genot om hier zo lekker te lopen. Eerst goed ingesmeerd want dat is hier wel nodig. En een wit strand waar je bijna niemand tegenkomt. Dat is bij ons wel anders op een warme zomerdag.
Een leuk gemoedelijk dorpje met langs de boulevard behoorlijk wat winkeltjes, restaurantjes en kleine cafeetjes. Het terrassenwerk gaat echt niet vervelen.
En de middag?????? Het moest er weer van komen. Harry heeft zijn fiets weer tevoorschijn gehaald en toen moest ik maar in de zon met een boek erbij buiten gaan zitten. Uitkijk op de zee, wat wil je nog meer. Heerlijk, niet te heet ca. 23grd. Jullie horen mij niet klagen.
Harry heeft zijn best weer gedaan. Iets verderop ligt het Otway NP – een tropisch regenwoud – waar het dus heel veel schijnt te regenen omdat direct uit zee de bergen hier beginnen. Niet echt hoog, ca. 350m maar toch. Hier is hij naar toe en in gereden. Komen wij morgen ook weer. En wat heeft hij daar gezien afgezien van de enorme hoge bomen, varens enz. enz. Weer 2 koala’s. Deze waren zelfs nog groter dan die van gisteren. Kijken of ze er morgen ook nog zitten.
Na 70km was hij weer terug. Helemaal nat en bezweet, maar hij heeft er weer van genoten. Hij is toch zo blij dat hij op de fiets kan stappen zeker omdat het weer zo lekker warm voor hem is.
Daarna lekker aan de wijn SAMEN. Harry heeft ook de smaak te pakken en elke avond pakken we er wel een of twee of………..
We beseffen heel goed dat we maar bofkonten zijn dit toch allemaal maar kunnen doen.
Zondag 20 maart 2005 – Apollo Bay – Port Campbell – 122km
Nog steeds vertoeven wij aan de Great Ocean Road. Wat een schitterende en afwisselende kustweg. Zo rij je over heel hoge kliffen en dan weer door een soort tropisch regenwoud met gigantische grote varens. Zo zit je op zeeniveau en dan weer een paar honderd meter hoger. En maar stijgen, dalen en slingeren. Een bijzonder gladde zee met alleen witte schuimkoppen van de branding. En zo blauw!!!!
En dat was de lucht ook weer. Een lekkere temperatuur van ca. 23 grd. en dus weer genieten.
Eerst nog door het Otway NP gereden (daar was Harry gisteren op z’n fietsie geweest). Toch nog even doorgereden en ook ik heb weer een koala gezien. Nou, je kon wel zien dat het voor hem een zondag = rustdag was. Niet vooruit te branden. Lag alleen maar te slapen op een tak. Geen beweging in te krijgen. Dus alleen maar staan te kijken. Wat een apart soort beest. Volgens mij krijgen we die niet meer te zien. Heel bijzonder dat we dat mee mogen maken.
Al genietend van het landschap langs de kust gereden die ze ook wel eens Shipwreck Coast noemen.
De kilometers kust door het Campbell NP is zeer spectaculair. De stormen van miljoenen jaren hebben deze kustlijn “aangevreten” en daardoor zijn er spectaculaire rotspilaren van wel 60mtr. Hoog voor de kust ontstaan. De zgn. Twelve Apostles. (nou, het zijn er maar 8 hoor!!!)
Dat was weer een lange fotostop waard. Eerst was het helder, zonnig en toen kwam daar ook nog eens een soort mist/bewolking opzetten. Zo van zee. Heel apart. Dat geeft ook de foto’s weer wat mysterieus.
Aangezien we heel wat fotostops, koffiestops en wandelstops gemaakt hadden (en misschien een beetje laat vertrokken door het uitslapen), maken we er vandaag lekker een kort dagje van.
Einde middag met een wijntje voor de camper. Lekker boek erbij, wat wil je nog meer.
De tijd vliegt echt voorbij! Wat je niet allemaal ziet en beleefd in een week tijd! Het is maar goed dat je alles opschrijft en veel foto’s maakt anders weet je het echt niet meer.
Maandag 21 maart 2005 – Apollo Bay – Warrnambool – 77km
Zo, dat was een korte rit vandaag. Maar heel veel tussenstops gemaakt. Voordat je weer goed zat had je weer een Scenic Lookout. En dan ga je weer. Elke keer een stukje lopen, kijken, foto’s maken en weer terug.
Maar het is telkens weer de moeite waard. Wat een uitzichten op de spectaculaire kusten. En wat een kleuren. Heel zonnig, maar je waaide zowat uit je hemd.
En elke keer komen wij toch echt die waarschuwingsborden tegen voor de kangoeroes. Maar niks hoor. Zelf al ga je zelf een sprongetje maken om ze te lokken het helpt allemaal niets. Maar we hebben nog wat maanden te gaan dus het zal toch een keer gaan lukken.
In deze plaats eindigt ook de Great Ocean Road. We hebben er ontzettend van genoten. Wat een afwisseling. Je zag trouwens de laatste kilometers het landschap al veranderen. Veel boerderijen met koeien en schapen kwam je al tegen. Maar dit zijn maar hele kleintjes. We hebben gelezen dan als je echt het binnenland ingaat je een soort ‘boerderijen’ tegenkomt die LET OP: net zo groot zijn als heel Nederland! Dan rij je je echt kleurenblind om de grenzen even langs te gaan. Nou, dat zou niets voor mij zijn.
Ook weer ruim voldoende boodschappen ingeslagen. We kopen (niet lachen) tegenwoordig maar grote pakken van 4 liter met…….witte wijn. Dan loopt het niet zo in de gaten dat je elke keer weer naar de glasbak toeloopt. Ja, nu Harry ook een grootgebruiker is geworden gaat het heel hard!!! HAHAHA. Maar het is makkelijker opbergen in de koelkast en…….met het speciale kraantje drinkt het zo lekker snel weg.
Harry zit op zijn beurt te wachten (met een wijntje en een muziekje op zijn oren).
Vanmiddag nog een lekkere strandwandeling gemaakt want wij zitten direct achter het witte strand en daarna ook nog even Henny gespeeld. Even met de stofzuiger (luxe hoor) door ons huis en klaar is kees.
Morgenochtend gaan wij vertrekken naar Grampians National Park (Halls Gap). Daar willen wij weer een aantal dagen blijven. Kan de fiets weer te voorschijn komen. Aangezien wij niet weten of daar dan ergens een internetcafé is gaan we proberen het morgenochtend nog uit deze plaats te versturen.
We zullen weer een paar mooie foto’s op de website gaan plaatsen. Niet om jullie een beetje jaloers te maken maar gewoon om jullie te laten zien hoe wij dit allemaal moeten doorstaan.
Gekheid, wij hebben het echt heerlijk en mogen totaal niet klagen. En dat doen wij ook niet. Wat hebben wij nog een tijd te gaan. Niet te geloven gewoon.
Dinsdag 22 maart 2005 – Warrnambool – Halls Gap (Grampians NP) - 165km
Zo, de kust hebben wij vandaag verlaten. Ik moet nog wel even laten weten (nee, ik zal het niet over het weer hebben) dat wij gelukkig al een behoorlijk beetje van die bleke winterkleur af zijn. We beginnen aardig ‘op te kleuren’.
Na een start in een internetcafé in Warrnambool waar wij weer in de gelegenheid waren om jullie te verblijden met ellenlange verhalen over ons doen en laten, zijn wij dan echt weer op weg gegaan.
Direct een heel ander landschap het binnenland in. Glooiend tarwe- en weideland met veel koeien en schapen. Echt het boerenland. En na de ‘drukte’ op de Great Ocean Road was het hier behoorlijk rustig. De kilometers vlogen voorbij.
De laatste 70km reden wij al door het Grampian National Park dat wij in de verte al hadden zien liggen door de hogere bergen die eraan kwamen.
In dit park in de plaats Halls Gap willen wij een aantal dagen blijven. 2 of 3 nachten in ieder geval. Het zal met het weekend wel wat drukker zijn want dan gaat geloof ik heel Australië het Paasweekeinde buiten de deur vieren. Wij wachten wel af.
Net in het park zagen wij de eerste kangoeroe al weer. Dit keer een kleintje. Maar het schijnt hier te barsten van deze beesten dus er zullen er nog wel wat volgen.
We staan nu op een schitterend resort midden tussen de bergen en groen. Heel veel aparte vogelgeluiden hoor je hier de hele dag.
In de middag rustig naar het ‘dorpje’ gelopen. Heel veel witte kaketoes hoog boven je in de bomen. Niet te geloven dat ze zo los vliegen.
Toen wij om ca. 15.30 uur terug waren begon het bij Harry toch nog even te kriebelen. Fiets uit bed en hup hup (jaja) op de fiets en klimmen maar. Hier kan je je gang wel gaan. Steil omhoog, verhard of onverhard en zelfs technisch rijden is er bij. Je komt echt haast niemand tegen. Nou, dat is niet helemaal waar. Aangezien het eind van de dag ging worden werden alle beesten wat meer actiever en kwamen langzaam tevoorschijn uit de bossen en struiken.
Niet overdrijven maar hij heeft wel 50 kangoeroes zien lopen en springen voor zich en naast zich op de weg. Zelfs een zwarte wallaby’s. Deze is niet zo enorm groot maar wel echt pikkie zwart. Hij dacht waarschijnlijk wat kom ik daar nu tegen op die fiets op mijn weg????
Net voor de schemering vlogen er rond de camper ontzettend veel vogels (heel veel witte kaketoes) rond met een hoop gekrijs. Toen ik mijn moeder stond te bellen kon ze lekker meegenieten van die herrie.
Harry heeft net achter de laptop gezeten omdat hij natuurlijk zijn fietscomputer moest uitlezen in de computer. Nu heeft hij mooie schema’s met hoge pieken en dalen. Dat is even wat anders dan bij ons het vlakke land. Mooie uitvinding hoor.
Morgen gaan we naar mooie uitzichtenpunten toe en wandelingen maken. Heerlijk. Nu nog lekker onderuit met een muziekje, boek en……………..jawel een lekker wijntje.
Woensdag 23 maart 2005 – Halls Gap (Grampians NP) – rustdag (ca. 15km)
Een fantastische dag gehad!!! Heerlijk om niet te hoeven verkassen en we staan ook nog op een mooie plek. Wakker worden door het gekrijs van de kaketoes en andere vogels in niet verkeerd.
Vanaf onze campground naar een parkeerplaats gereden als vertrekpunt voor een mooie wandeltocht de bergen in.
Een klim met bijna 300 hoogtemeters (valt dus wel mee) maar grote klimstappen over rotsen. Dus voor dit kleine meisje behoorlijk grote stappen dus. Maar een schitterende route. Door de Grand Canyon. Jawel, zo noemen ze het hier ook. Nou, niet helemaal hetzelfde kan ik wel zeggen. Maar we lopen toch op een soort bodem met hoge rotswanden waar je ook nog van kon abseilen. Dat maar even gelaten voor wat het is. Langzaam eruit geklommen maar de kloof werd wel steeds smaller. Het laatste stuk was zo smal dat Harry (die brede man van mij) er maar net tussendoor kon lopen. Een heel afwisselend landschap met mooie vergezichten toen wij uit de kloof waren geklauterd. Veel groen, varens en eucalyptus en gombomen. Eindelijk het uitkijkpunt bereikt boven op de top waarbij je wijds uitzicht hebt over het hele dal en de omgeving. Je moet niet van de rots afstorten want die zijn honderden meters hoog! Veel wind daarboven. Toen weer naar beneden. Dat was even wat makkelijker! Een heel mooie tocht van bijna 3 uur. Dus de nodige beweging voor vandaag ook weer gehad.
Daarna???? Nou, we hebben niet binnen gezeten in de camper. We hebben ook geen lange broek aan hoeven trekken. We hebben ook geen trui aangehad. Ja, dat is allemaal vervelend of niet?
Net nadat de zon achter de bergen verdwenen was zijn wij even naar een open veld gelopen 5 minuten bij ons vandaan. En wat wij toen allemaal gezien hebben. Echt prachtig!
Ten eerste (na de ergste warmte – sorry) komen alle vogels in grote getallen in actie. Wat een geluiden! En je ziet de mooiste vogels in allerlei kleuren rondvliegen. Mussen, maar dan met veel kleurtjes, kleine papegaaitjes en verschillende kleuren, witte kaketoes en ga zo maar door.
En dan…….ja zijn ze eindelijk in grote getallen. DE KANGOEROES. Met bosjes tegelijk kwamen ze uit de bossen gesprongen. Wat moeten die beesten een kracht in hun poten hebben. Van alle kanten kwamen ze uit de bossen, bospad over en toen het open veld op. Ze zijn wel schrikkerig dus je moet stil blijven staan want ze hebben je zo door. Overal waar je kijk zie je die beesten om je heen. Ineens stond er op een afstand van ca. 10m een kangoeroe met…..jawel, een kleintje in haar buidel. Zij stond ons perplex aan te kijken. Snel een foto genomen en weg was zij weer. Je kunt het gewoon niet geloven dat je daar zo staat en dit allemaal ziet gebeuren. Echt geweldig!!!
Er kwamen zelfs ook nog herten (ca. 9 stuks) uit het bos lopen. Ook zagen wij een vosje lopen op zijn gemak! Nee, niet ikke!!!! Een andere maar wel zo rood!!!!
Jongens, wat een natuur. Dit is grandioos. Jullie zullen wel gek worden van ons enthousiasme maar wij kunnen niet anders. Met een voldaan gevoel en pas laat aan ons dineetje begonnen. Maar dat hadden wij er wel voor over. Een heerlijke dag in ieder geval.
Donderdag 24 maart 2005 – Halls Gap (Grampians NP) – rustdag
Weer een rustdag!!! Nou, niet helemaal. Eerst op het gemak het dorpje in en lekker op een terras aan de cappuccino gezeten.
En daar kwamen wij voor de zoveelste keer in gesprek met Australiërs die dus eigenlijk oud(e) Nederlanders zijn (geweest). Dus je moet hier echt oppassen dat je hier niet zo maar ‘gekke’ dingen zegt want het kan zo maar zijn dat de mensen het verstaan omdat ze uit Nederland komen.
Veel van die mensen zijn in de jaren ’50 hier naar toe geëmigreerd. Een zware tijd, vooral in de beginjaren, gehad maar ze willen voor geen goud meer terug naar hun vaderland. Veel zijn wel vaak tussendoor op vakantie geweest in Nederland maar hebben hier hun leven en vaak hun kinderen en kleinkinderen wonen. Zodra ze in de gaten krijgen dat wij ook Nederland komen, willen ze graag een praatje met ons maken. Wij vinden dat alleen maar leuk. Gisteren kwamen wij nog iemand uit Utrecht tegen en vandaag mensen uit IJmuiden. Leuk hoor.
Nu vanmiddag. Met de rust gedaan!!!! Harry ging heerlijk fietsen. Heeft ruim 70km gereden met de nodige klimpartijen. Het is dan zo rustig rijden en dan zie je natuurlijk het meeste!!!! Hij heeft dan wel zijn mobieltje bij hem (ik de mijne ook aanstaan) voor nood. Daarnaast kompleet uitgerust met zijn fietscomputer en nu ook nog aan het stuur zijn GPS. Dus hij kan eigenlijk nooit verdwalen. Dat ding wijst de weg vanzelf terug. Alleen…….de kilometers zal hij dan zelf moeten maken.
Hij heeft weer ontzettend veel kangoeroes gezien en ook weer heel veel vogels. Volgens de informatie die wij hebben moeten er alleen in dit park al 200 soorten zijn. En …..weer heel bijzonder…..hij heeft ook een aantal emoes (soort grote struisvogels) gezien. Die zijn wel 2mtr. Hoog. Hij schrok zich eerst een hoedje. Wat was dat nu ineens naast hem in het struikgewas. Maar weer een geweldige belevenis.
Ik heb ook een rustige middag gehad maar niet heus. De paasdagen komen eraan! En dat houdt in dat de hele bevolking van Australië, voornamelijk met kinderen, een lang weekend weg gaan naar een National Park of gewoon naar de……..camping.
Dus vanaf vandaag tot maandag gebeurt er het volgende:
Iedereen komt afgeladen met auto en caravan, camper of aanhanger de camping oprijden. Dan wordt alles uitgepakt. Tenten opgezet, fietsen eruit gehaald, BBQ geïnstalleerd, TV antenne uitgeschoven, muziek behoorlijk hard gedraaid zodat iedereen kan meegenieten. Nou, dit is voor mij nu het ultieme camping life gevoel. Bovenop elkaar want de heel grote plekken staan vol met …..alles. Oh, bijna vergeten…….honderden kleine kinderen (beetje overdrijven mag toch wel???) hebben plezier dus schreeuwen zij het uit!!! Zelfs de vogels komen met de pootjes in hun oortjes langs vliegen en denken…….over een paar dagen komen wij wel terug.
We lachen er maar om want morgen gaan we toch weer weg, al zal het de komende dagen overal wel druk zijn. Maar als het dan weer dinsdag is dan hebben wij weer de rust waar die oudjes zo van houden. Dan begint ons camping life weer!!! Zo zie je maar dat iedereen niet hetzelfde is. Gelukkig maar.
Vrijdag 25 maart 2005 – Halls Gap (Grampians NP) – Keith – 268km
De drukte achter ons gelaten en bij een zeer bewolkte lucht vertrokken. De wolken hingen nog laag in de dalen en soms kwam de zon ertussen door. Een heel apart gezicht. De eerste 70km was het behoorlijk slingeren en klimmen geblazen. Direct naar het beroemde Balconie gereden. Dit is behoorlijk hoog de bergen in. Nu gaan ze hier maar tot ca. 900m maar toch. Vanaf hier – weer heel veel wind dus best wel koud!!!!!! – hadden wij een schitterend uitzicht op de vallei onder ons. En waar het juist hier om ging was de beroemde rots Jaws of Death. Helaas (of niet) kan je niet meer in de bek zitten (onderste rotsuitsteking) maar het blijft een apart gezicht. De rotsen hebben hier de vorm van enorme kaken waar je tussen kan zitten. En dat niet alleen – dit gevaarte steekt dan ook nog eens honderden meters boven de afgrond uit.
Daarna langzaam afgedaald en dan rij je ineens niet meer in de bossen en bergen maar ben je omringd door glooiende open velden waar soms wat vee staat te grazen tussen de enkele bosjes bomen die erop staan. En dat niet alleen. In die velden lagen – echt niet overdreven – wel honderden kangoeroes. Als ze dan opstaan enl met grote groepen achter elkaar te huppen dan krijg je een soort idee uit het verre verleden dat je zo in de verte allemaal dinosaurussen achter elkaar aan ziet huppen. Schitterend om te zien. Zoveel bij elkaar hadden wij nog niet gezien. Echt geweldig.
Onderweg kom je dan soms ook nog bomen vol met kaketoes tegen en ga zo maar door.
De afstand naar Adelaide vonden wij voor 1 dag te ver dus op ca. 230km voor Adelaide hebben wij een geweldig stekkie gevonden voor ons huisje. Echt weer uniek. En weet je wie hier helemaal in zijn element is????? Harry!!! En waarom???? Wij verblijven op een FARMSTAY.
Dit is een hele kleine camping met wat huisjes heeeeel wijd verspreid over het land. Maar een klein aantal plekken voor tenten en campers. Ideaal. Hier is iedereen op Goede Vrijdag vrij (alles is ook gesloten) dus voor hier is het wel druk maar het is hier zo groot! Ideaal voor kinderen en voor grote mensen. Je hebt hier allerlei soorten dieren: kippen, schapen met kleine lammetjes, koeien, ganzen, emoes en buffelo’s. Je hebt een zwembad, een klein meertje waar je kan kanoën enz. enz. Heel persoonlijk allemaal.
Wij zijn vanmiddag ook nog even met de ‘boer’ meegereden zijn land op waar gisteren net een jong buffeltje is geboren.
Ik hoef niet te vertellen dat dit een zeer rustige plek is en waar de vogels om je oren vliegen. Je gaat steeds meer andere soorten zien. Ze zijn alleen zo vlug dat je ze moeilijk op de foto kan krijgen. Maar de aanhouder wint!! Nu is er een groot kampvuur gemaakt waar je lekker bij kan zitten. Heel speciaal allemaal.
Deze boerderij is wel 1200 acres. Dat is ca. 600 ha. Ze hebben ook allemaal hun eigen waterbron. Want ze hebben hier echt veel nodig.
Met een mooie rode ondergaande zon en een opkomende volle maan hebben wij weer afscheid genomen van deze heerlijke dag. Wij blijven ons bofkonten vinden als ik dat zo mag zeggen.
Zaterdag 26 maart 2005 – Keith – Adelaide – 264km
Tjonge, wat een koude nacht is het geweest. Gelukkig heb ik iets om tegenaan te kruipen! Maar dat ga je hier dus krijgen. Warme dagen en koude nachten. In deze streek is het zelfs zo dat er op misschien een enkel druppeltje na, tot eind april geen regen valt. En dat vanaf ca. oktober! Kunnen wij ons nauwelijks voorstellen. Dan moet je wel water uit de grond pompen voor het land en de beesten.
Na afscheid genomen te hebben van onze ‘boerin’’ (wij kregen nog een zelfgebakken brood mee ook) zijn wij weer op weg gegaan. Maar…….eindelijk gelukt……wij hebben een kaketoe kunnen fotograferen die wit was met een soort roze/rode onderkant. Gisterenavond vlogen ze volop over ons heen en nu weer. Toen eindelijk had ik hem te pakken. Maar de zijn zo weer de boom uit!
Net voor Adelaide de Murray River gekruist (langste rivier van Australië) en toen nog even de heuvels door om de stad te bereiken. Het centrum ligt geheel omgeven door allemaal verschillende parken. Een grote strook groen er helemaal omheen. Wij zijn met de camper er al dwars door heen gereden en het ziet er weer goed uit. Veel oude Victoriaanse gebouwen, veel kerken in allerlei vormen en stijlen en veel winkels en restaurants. Morgen gaan we de stad maar eens goed verkennen.
Waarschijnlijk blijven wij hier 1 dag ipv 2 dagen.
Nu zitten we op 10km van het centrum op een camping net achter de duinen aan de kust. Natuurlijk ook verschrikkelijk druk want echt iedereen gaat er het lange paasweekend er op uit. Hele gezinnen komen uit verschillende windstreken bij elkaar op deze dagen met elkaar te vieren.
Nog even volhouden en dan komt de rust wel weer. Ook omdat wij dan naar boven gaan de verlatenheid in op weg naar het centrum van dit land. Spannend hoor!!!
Lieve mensen, ik hoef jullie eigenlijk niet meer te vertellen dan wij zo ontzettend genieten. Van elkaar (logisch met zo’n makkelijk mens als ik), en van het weer (jajaja), van de natuur en in het bijzonder toch al die aparte beesten en vogels die je nergens anders ziet. Een volgende stap gaat het binnenland natuurlijk worden waar wij toch ook weer ontzettend nieuwsgierig naar zijn.
Maar wij willen niet vooruitlopen en proberen elke keer per dag te genieten. Dus elke keer weer het NU. Met Harry gaat het ook super!!!! Bijna geen pijn en heerlijk ontspannen. We lachen samen heel veel af. Daarnaast gezellig samen op de bank met een wijntje. Dan kijken we elkaar aan ……en denken dan…..wat zijn wij toch rijk samen. Dit moet je blijven koesteren. Dit pakken ze ons nooit meer af.
Zo, de kust hebben wij vandaag verlaten. Ik moet nog wel even laten weten (nee, ik zal het niet over het weer hebben) dat wij gelukkig al een behoorlijk beetje van die bleke winterkleur af zijn. We beginnen aardig ‘op te kleuren’.
Na een start in een internetcafé in Warrnambool waar wij weer in de gelegenheid waren om jullie te verblijden met ellenlange verhalen over ons doen en laten, zijn wij dan echt weer op weg gegaan.
Direct een heel ander landschap het binnenland in. Glooiend tarwe- en weideland met veel koeien en schapen. Echt het boerenland. En na de ‘drukte’ op de Great Ocean Road was het hier behoorlijk rustig. De kilometers vlogen voorbij.
De laatste 70km reden wij al door het Grampian National Park dat wij in de verte al hadden zien liggen door de hogere bergen die eraan kwamen.
In dit park in de plaats Halls Gap willen wij een aantal dagen blijven. 2 of 3 nachten in ieder geval. Het zal met het weekend wel wat drukker zijn want dan gaat geloof ik heel Australië het Paasweekeinde buiten de deur vieren. Wij wachten wel af.
Net in het park zagen wij de eerste kangoeroe al weer. Dit keer een kleintje. Maar het schijnt hier te barsten van deze beesten dus er zullen er nog wel wat volgen.
We staan nu op een schitterend resort midden tussen de bergen en groen. Heel veel aparte vogelgeluiden hoor je hier de hele dag.
In de middag rustig naar het ‘dorpje’ gelopen. Heel veel witte kaketoes hoog boven je in de bomen. Niet te geloven dat ze zo los vliegen.
Toen wij om ca. 15.30 uur terug waren begon het bij Harry toch nog even te kriebelen. Fiets uit bed en hup hup (jaja) op de fiets en klimmen maar. Hier kan je je gang wel gaan. Steil omhoog, verhard of onverhard en zelfs technisch rijden is er bij. Je komt echt haast niemand tegen. Nou, dat is niet helemaal waar. Aangezien het eind van de dag ging worden werden alle beesten wat meer actiever en kwamen langzaam tevoorschijn uit de bossen en struiken.
Niet overdrijven maar hij heeft wel 50 kangoeroes zien lopen en springen voor zich en naast zich op de weg. Zelfs een zwarte wallaby’s. Deze is niet zo enorm groot maar wel echt pikkie zwart. Hij dacht waarschijnlijk wat kom ik daar nu tegen op die fiets op mijn weg????
Net voor de schemering vlogen er rond de camper ontzettend veel vogels (heel veel witte kaketoes) rond met een hoop gekrijs. Toen ik mijn moeder stond te bellen kon ze lekker meegenieten van die herrie.
Harry heeft net achter de laptop gezeten omdat hij natuurlijk zijn fietscomputer moest uitlezen in de computer. Nu heeft hij mooie schema’s met hoge pieken en dalen. Dat is even wat anders dan bij ons het vlakke land. Mooie uitvinding hoor.
Morgen gaan we naar mooie uitzichtenpunten toe en wandelingen maken. Heerlijk. Nu nog lekker onderuit met een muziekje, boek en……………..jawel een lekker wijntje.
Woensdag 23 maart 2005 – Halls Gap (Grampians NP) – rustdag (ca. 15km)
Een fantastische dag gehad!!! Heerlijk om niet te hoeven verkassen en we staan ook nog op een mooie plek. Wakker worden door het gekrijs van de kaketoes en andere vogels in niet verkeerd.
Vanaf onze campground naar een parkeerplaats gereden als vertrekpunt voor een mooie wandeltocht de bergen in.
Een klim met bijna 300 hoogtemeters (valt dus wel mee) maar grote klimstappen over rotsen. Dus voor dit kleine meisje behoorlijk grote stappen dus. Maar een schitterende route. Door de Grand Canyon. Jawel, zo noemen ze het hier ook. Nou, niet helemaal hetzelfde kan ik wel zeggen. Maar we lopen toch op een soort bodem met hoge rotswanden waar je ook nog van kon abseilen. Dat maar even gelaten voor wat het is. Langzaam eruit geklommen maar de kloof werd wel steeds smaller. Het laatste stuk was zo smal dat Harry (die brede man van mij) er maar net tussendoor kon lopen. Een heel afwisselend landschap met mooie vergezichten toen wij uit de kloof waren geklauterd. Veel groen, varens en eucalyptus en gombomen. Eindelijk het uitkijkpunt bereikt boven op de top waarbij je wijds uitzicht hebt over het hele dal en de omgeving. Je moet niet van de rots afstorten want die zijn honderden meters hoog! Veel wind daarboven. Toen weer naar beneden. Dat was even wat makkelijker! Een heel mooie tocht van bijna 3 uur. Dus de nodige beweging voor vandaag ook weer gehad.
Daarna???? Nou, we hebben niet binnen gezeten in de camper. We hebben ook geen lange broek aan hoeven trekken. We hebben ook geen trui aangehad. Ja, dat is allemaal vervelend of niet?
Net nadat de zon achter de bergen verdwenen was zijn wij even naar een open veld gelopen 5 minuten bij ons vandaan. En wat wij toen allemaal gezien hebben. Echt prachtig!
Ten eerste (na de ergste warmte – sorry) komen alle vogels in grote getallen in actie. Wat een geluiden! En je ziet de mooiste vogels in allerlei kleuren rondvliegen. Mussen, maar dan met veel kleurtjes, kleine papegaaitjes en verschillende kleuren, witte kaketoes en ga zo maar door.
En dan…….ja zijn ze eindelijk in grote getallen. DE KANGOEROES. Met bosjes tegelijk kwamen ze uit de bossen gesprongen. Wat moeten die beesten een kracht in hun poten hebben. Van alle kanten kwamen ze uit de bossen, bospad over en toen het open veld op. Ze zijn wel schrikkerig dus je moet stil blijven staan want ze hebben je zo door. Overal waar je kijk zie je die beesten om je heen. Ineens stond er op een afstand van ca. 10m een kangoeroe met…..jawel, een kleintje in haar buidel. Zij stond ons perplex aan te kijken. Snel een foto genomen en weg was zij weer. Je kunt het gewoon niet geloven dat je daar zo staat en dit allemaal ziet gebeuren. Echt geweldig!!!
Er kwamen zelfs ook nog herten (ca. 9 stuks) uit het bos lopen. Ook zagen wij een vosje lopen op zijn gemak! Nee, niet ikke!!!! Een andere maar wel zo rood!!!!
Jongens, wat een natuur. Dit is grandioos. Jullie zullen wel gek worden van ons enthousiasme maar wij kunnen niet anders. Met een voldaan gevoel en pas laat aan ons dineetje begonnen. Maar dat hadden wij er wel voor over. Een heerlijke dag in ieder geval.
Donderdag 24 maart 2005 – Halls Gap (Grampians NP) – rustdag
Weer een rustdag!!! Nou, niet helemaal. Eerst op het gemak het dorpje in en lekker op een terras aan de cappuccino gezeten.
En daar kwamen wij voor de zoveelste keer in gesprek met Australiërs die dus eigenlijk oud(e) Nederlanders zijn (geweest). Dus je moet hier echt oppassen dat je hier niet zo maar ‘gekke’ dingen zegt want het kan zo maar zijn dat de mensen het verstaan omdat ze uit Nederland komen.
Veel van die mensen zijn in de jaren ’50 hier naar toe geëmigreerd. Een zware tijd, vooral in de beginjaren, gehad maar ze willen voor geen goud meer terug naar hun vaderland. Veel zijn wel vaak tussendoor op vakantie geweest in Nederland maar hebben hier hun leven en vaak hun kinderen en kleinkinderen wonen. Zodra ze in de gaten krijgen dat wij ook Nederland komen, willen ze graag een praatje met ons maken. Wij vinden dat alleen maar leuk. Gisteren kwamen wij nog iemand uit Utrecht tegen en vandaag mensen uit IJmuiden. Leuk hoor.
Nu vanmiddag. Met de rust gedaan!!!! Harry ging heerlijk fietsen. Heeft ruim 70km gereden met de nodige klimpartijen. Het is dan zo rustig rijden en dan zie je natuurlijk het meeste!!!! Hij heeft dan wel zijn mobieltje bij hem (ik de mijne ook aanstaan) voor nood. Daarnaast kompleet uitgerust met zijn fietscomputer en nu ook nog aan het stuur zijn GPS. Dus hij kan eigenlijk nooit verdwalen. Dat ding wijst de weg vanzelf terug. Alleen…….de kilometers zal hij dan zelf moeten maken.
Hij heeft weer ontzettend veel kangoeroes gezien en ook weer heel veel vogels. Volgens de informatie die wij hebben moeten er alleen in dit park al 200 soorten zijn. En …..weer heel bijzonder…..hij heeft ook een aantal emoes (soort grote struisvogels) gezien. Die zijn wel 2mtr. Hoog. Hij schrok zich eerst een hoedje. Wat was dat nu ineens naast hem in het struikgewas. Maar weer een geweldige belevenis.
Ik heb ook een rustige middag gehad maar niet heus. De paasdagen komen eraan! En dat houdt in dat de hele bevolking van Australië, voornamelijk met kinderen, een lang weekend weg gaan naar een National Park of gewoon naar de……..camping.
Dus vanaf vandaag tot maandag gebeurt er het volgende:
Iedereen komt afgeladen met auto en caravan, camper of aanhanger de camping oprijden. Dan wordt alles uitgepakt. Tenten opgezet, fietsen eruit gehaald, BBQ geïnstalleerd, TV antenne uitgeschoven, muziek behoorlijk hard gedraaid zodat iedereen kan meegenieten. Nou, dit is voor mij nu het ultieme camping life gevoel. Bovenop elkaar want de heel grote plekken staan vol met …..alles. Oh, bijna vergeten…….honderden kleine kinderen (beetje overdrijven mag toch wel???) hebben plezier dus schreeuwen zij het uit!!! Zelfs de vogels komen met de pootjes in hun oortjes langs vliegen en denken…….over een paar dagen komen wij wel terug.
We lachen er maar om want morgen gaan we toch weer weg, al zal het de komende dagen overal wel druk zijn. Maar als het dan weer dinsdag is dan hebben wij weer de rust waar die oudjes zo van houden. Dan begint ons camping life weer!!! Zo zie je maar dat iedereen niet hetzelfde is. Gelukkig maar.
Vrijdag 25 maart 2005 – Halls Gap (Grampians NP) – Keith – 268km
De drukte achter ons gelaten en bij een zeer bewolkte lucht vertrokken. De wolken hingen nog laag in de dalen en soms kwam de zon ertussen door. Een heel apart gezicht. De eerste 70km was het behoorlijk slingeren en klimmen geblazen. Direct naar het beroemde Balconie gereden. Dit is behoorlijk hoog de bergen in. Nu gaan ze hier maar tot ca. 900m maar toch. Vanaf hier – weer heel veel wind dus best wel koud!!!!!! – hadden wij een schitterend uitzicht op de vallei onder ons. En waar het juist hier om ging was de beroemde rots Jaws of Death. Helaas (of niet) kan je niet meer in de bek zitten (onderste rotsuitsteking) maar het blijft een apart gezicht. De rotsen hebben hier de vorm van enorme kaken waar je tussen kan zitten. En dat niet alleen – dit gevaarte steekt dan ook nog eens honderden meters boven de afgrond uit.
Daarna langzaam afgedaald en dan rij je ineens niet meer in de bossen en bergen maar ben je omringd door glooiende open velden waar soms wat vee staat te grazen tussen de enkele bosjes bomen die erop staan. En dat niet alleen. In die velden lagen – echt niet overdreven – wel honderden kangoeroes. Als ze dan opstaan enl met grote groepen achter elkaar te huppen dan krijg je een soort idee uit het verre verleden dat je zo in de verte allemaal dinosaurussen achter elkaar aan ziet huppen. Schitterend om te zien. Zoveel bij elkaar hadden wij nog niet gezien. Echt geweldig.
Onderweg kom je dan soms ook nog bomen vol met kaketoes tegen en ga zo maar door.
De afstand naar Adelaide vonden wij voor 1 dag te ver dus op ca. 230km voor Adelaide hebben wij een geweldig stekkie gevonden voor ons huisje. Echt weer uniek. En weet je wie hier helemaal in zijn element is????? Harry!!! En waarom???? Wij verblijven op een FARMSTAY.
Dit is een hele kleine camping met wat huisjes heeeeel wijd verspreid over het land. Maar een klein aantal plekken voor tenten en campers. Ideaal. Hier is iedereen op Goede Vrijdag vrij (alles is ook gesloten) dus voor hier is het wel druk maar het is hier zo groot! Ideaal voor kinderen en voor grote mensen. Je hebt hier allerlei soorten dieren: kippen, schapen met kleine lammetjes, koeien, ganzen, emoes en buffelo’s. Je hebt een zwembad, een klein meertje waar je kan kanoën enz. enz. Heel persoonlijk allemaal.
Wij zijn vanmiddag ook nog even met de ‘boer’ meegereden zijn land op waar gisteren net een jong buffeltje is geboren.
Ik hoef niet te vertellen dat dit een zeer rustige plek is en waar de vogels om je oren vliegen. Je gaat steeds meer andere soorten zien. Ze zijn alleen zo vlug dat je ze moeilijk op de foto kan krijgen. Maar de aanhouder wint!! Nu is er een groot kampvuur gemaakt waar je lekker bij kan zitten. Heel speciaal allemaal.
Deze boerderij is wel 1200 acres. Dat is ca. 600 ha. Ze hebben ook allemaal hun eigen waterbron. Want ze hebben hier echt veel nodig.
Met een mooie rode ondergaande zon en een opkomende volle maan hebben wij weer afscheid genomen van deze heerlijke dag. Wij blijven ons bofkonten vinden als ik dat zo mag zeggen.
Zaterdag 26 maart 2005 – Keith – Adelaide – 264km
Tjonge, wat een koude nacht is het geweest. Gelukkig heb ik iets om tegenaan te kruipen! Maar dat ga je hier dus krijgen. Warme dagen en koude nachten. In deze streek is het zelfs zo dat er op misschien een enkel druppeltje na, tot eind april geen regen valt. En dat vanaf ca. oktober! Kunnen wij ons nauwelijks voorstellen. Dan moet je wel water uit de grond pompen voor het land en de beesten.
Na afscheid genomen te hebben van onze ‘boerin’’ (wij kregen nog een zelfgebakken brood mee ook) zijn wij weer op weg gegaan. Maar…….eindelijk gelukt……wij hebben een kaketoe kunnen fotograferen die wit was met een soort roze/rode onderkant. Gisterenavond vlogen ze volop over ons heen en nu weer. Toen eindelijk had ik hem te pakken. Maar de zijn zo weer de boom uit!
Net voor Adelaide de Murray River gekruist (langste rivier van Australië) en toen nog even de heuvels door om de stad te bereiken. Het centrum ligt geheel omgeven door allemaal verschillende parken. Een grote strook groen er helemaal omheen. Wij zijn met de camper er al dwars door heen gereden en het ziet er weer goed uit. Veel oude Victoriaanse gebouwen, veel kerken in allerlei vormen en stijlen en veel winkels en restaurants. Morgen gaan we de stad maar eens goed verkennen.
Waarschijnlijk blijven wij hier 1 dag ipv 2 dagen.
Nu zitten we op 10km van het centrum op een camping net achter de duinen aan de kust. Natuurlijk ook verschrikkelijk druk want echt iedereen gaat er het lange paasweekend er op uit. Hele gezinnen komen uit verschillende windstreken bij elkaar op deze dagen met elkaar te vieren.
Nog even volhouden en dan komt de rust wel weer. Ook omdat wij dan naar boven gaan de verlatenheid in op weg naar het centrum van dit land. Spannend hoor!!!
Lieve mensen, ik hoef jullie eigenlijk niet meer te vertellen dan wij zo ontzettend genieten. Van elkaar (logisch met zo’n makkelijk mens als ik), en van het weer (jajaja), van de natuur en in het bijzonder toch al die aparte beesten en vogels die je nergens anders ziet. Een volgende stap gaat het binnenland natuurlijk worden waar wij toch ook weer ontzettend nieuwsgierig naar zijn.
Maar wij willen niet vooruitlopen en proberen elke keer per dag te genieten. Dus elke keer weer het NU. Met Harry gaat het ook super!!!! Bijna geen pijn en heerlijk ontspannen. We lachen samen heel veel af. Daarnaast gezellig samen op de bank met een wijntje. Dan kijken we elkaar aan ……en denken dan…..wat zijn wij toch rijk samen. Dit moet je blijven koesteren. Dit pakken ze ons nooit meer af.
Zondag 27 maart 2005 – Adelaide – rustdag
Weer een dag voorbij. Om met de juiste tijd te leven hebben wij ons maar aan de tijd hier in South Australië aangepast. Dat is wel zo gemakkelijk. Vooral als je de bus naar de stad moet hebben die maar om het uur gaat.
Wij hebben de klok een half uur (dat komt niet vaak voor) terug moeten zetten. Jullie zijn aan de zomertijd begonnen dus nu is het tijdverschil nog maar 8,5 uur. Het is maar dat je het even weet.
Op ons gemak hebben wij door de binnenstad van Adelaide gezworven. Brede wegen, ontzettend veel groene pleinen en rondom de kern grote parken, botanische tuinen met mooie wandel- en fietspaden. Middenin heb je weer water – de Torrens River. Een heel relaxte sfeer. En zeer rustig.
Zo goed als alles was vandaag dicht omdat het 1e Paasdag was. Normaal gesproken is ook zondags alles open. Dus het was wat aan de stille kant. Maar wel lekker om te lopen en alles goed te zien.
Gelukkig was het internetcafé wel open en daar hebben wij dan ook weer lekker gebruik van gemaakt. Onder het genot van een Flat White (soort koffie), konden wij weer al jullie mailtjes lezen. Ook wij hebben alles weer bijgewerkt en verzonden.
Ik moet toch wel even zeggen dat de leukste mailtjes dit keer van Derron en Merlin waren. Derron (8 jaar) helemaal zelf geschreven/getypt en Merlin (5 jaar) heeft het gewoon op haar manier aan haar moeder gedicteerd. En dat deed zij volgens Hilde zelfs nog sneller dan de hoge speed van mij. En dat wil wel wat zeggen.
Wij lagen slap van het lachen achter de computer in het café. De mensen zullen wel gedacht hebben -die hebben leuke dingen om te lezen.
Aangezien we nog wat tijd hadden hebben wij in ieder geval aan die kleine boeven maar een aparte mail gestuurd.
Hier in de stad is het weer een variatie van oude gebouwen, veel kerken en nieuwbouw. Het openbaar vervoer is uitstekend dus laten wij in een grote stad altijd de camper op de campground staan.
Het is allemaal goed te belopen en door de rechte straten met als centraal punt Victoria Square kan je eigenlijk niet verdwalen. Je hebt hier echt voor iedereen wat. Musea, kerken, historische gebouwen, parken, Art Galleries en sportcomplexen.
Maar wij hebben alleen rondgelopen. Dat was dan even een grote stad voorlopig.
Vanaf Victoria Square hebben wij een gerestaureerd trammetje uit 1929 naar een buitenwijk 10km verderop genomen. Glenelg ligt aan het strand. Dit was vroeger een ouderwetse badplaats maar nu heeft het de sfeer van een Engelse badplaats. Allemaal leuke terrassen en restaurants. En bomvol mensen!!!! Wat een drukte!!! Hier lekker een zeer late lunch genomen buiten – ONDER EEN PARASOL.
Toen hadden wij het wel gezien. Op naar de camping.!!!! Met de bus maar 10min. Rijden en daar was ons huisje weer.
Adelaide ligt in een hele mooie omgeving. In de verte zie je de Adelaide Hills liggen. In deze streek heb je heel veel wijngaarden. De belangrijkste en beroemdste is wel de Barossa Valley. Dat is niet gek met dit weer dat het hier zo goed is.
Vanavond gaan we nog even kijken of wij via deze wijngaarden richting Port Augusta gaan of niet. Dat zullen jullie dan de volgende keer wel weer lezen.
Maar nu hebben wij het vooruitzicht dat wij de outback in gaan. Weg van de steden!!!!!
Oh ja, in het internetcafé ook nog even naar de weersvooruitzichten gekeken (vooral in het binnenland) HEET HEET HEET.
Maandag 28 maart 2005 – Adelaide – Gladstone 263km
Afscheid genomen van de grote stad Adelaide. Besloten om toch maar via de wijngebieden noordwaarts te rijden. Kan er toch nog een beetje geslingerd worden op de weg. Ca. 70km noordelijk van Adelaide ligt de beroemde Barossa Valley. Dit is het grootste wijngebied van Australië. Je waant je helemaal in Europa. Overal waar je kijkt zie je uitgestrekte wijngaarden. Van allerlei soorten druiven wordt hier de lekkerste wijnen gemaakt. Het grootste deel (ruim 70%) wordt zelfs geëxporteerd.
Natuurlijk kan je ook overal gaan proeven (en kopen) maar dan wordt het een zooitje op de weg. We moeten ook nog rijden!!!! Dat is dus een beetje lastig. Ook zijn wij niet echte wijnexperts. Maar de liefhebber van een lekker wijntje die kan hier wel een weekje vertoeven. In leuke dorpjes met heeeel veel Duitse namen en lutherse kerken en Duitse worsten (Mettwurst) lekker aan de koffie gezeten.
De Duitse immigranten zijn hier begonnen met de wijngaarden en er wordt hier zelfs nog een soort taal gesproken dat bekend staat als Barossa-Deutsch.
Daarna ook de nog iets kleine Clare Valley doorgereden. Allemaal heel apart. Ook weer een heel ander Australië dan wij tot nu tot gehad hebben.
Daarna werden de dorpjes steeds kleiner en kwamen ze steeds verder uit elkaar te liggen. Je gaat naar het noorden of niet??? En de dorpjes……snel kijken anders rij je er al weer uit. Wat een gaten!!! Je zult er toch wonen. Je hebt er drie keer niets!!!
Maar het was weer een mooie rit. Het was wel druk op de weg. Iedereen ging na een lang weekend weer naar huis terug. Misschien zal dit wel de drukste dag worden van onze hele vakantie. Je weet het maar nooit. Maar file hebben we toch niet hoeven te rijden. Dat is bij ons met de Paasdagen wel wat anders!!!
We zitten nu in een plaats van wel 640 inwoners. En er was zelfs een campground. Klein maar heel keurig. Harry heeft nog even voor loodgieter gespeeld. Op het herentoilet was er een klem of zo iets van een leiding gesprongen. Met grote stralen spoot het water alle kanten op behalve de goede. De beheerders van de camping waren net even weg!!! Na een uurtje zoeken en honderden liters water armer had Harry eindelijk de hoofdafsluiting gevonden. Dat was de oplossing.
Toen de beheerders terugkwamen (oud mannetje en vrouwtje die er zelf echt geen verstand van hadden of misschien een wijntje teveel ophadden) heeft Harry geholpen met wat gereedschap en klemmen de boel weer te maken. Ja, dat is ook vakantie!!!
Ook de airco hebben wij vanavond al aan! Het begint nu goed heet te worden. Wij hopen dat het ’s nachts wel een beetje afkoelt. Volgens de voorspellingen gaat het nog heter worden. Wij gaan ook nog hoger naar het noorden, dus dat gaat wat worden.
De zon is hier trouwens ontzettend fel of had ik dat al vertelt? ’s Morgens smeren wij ons direct in met factor 30 aangezien wij hier precies onder het ‘gat’ zitten. Van de ozonlaag wel te verstaan. Maar je hoort ons niet klagen hoor!
Dinsdag 29 maart 2005 – Gladstone – Port Augusta - 143km
Zo, dat is voorlopig onze laatste ‘korte’ etappe. Vanaf morgen gaat het echte werk beginnen. Vandaag langzaam de bergen c.q. heuvels verlaten en naar de drukkere A1 gereden. De ‘snelweg’ naar het noorden die vanaf deze plaats een afslag krijgt naar de beroemde of beruchte Stewart Highway naar Darwin helemaal in het noorden van Australië. Maar voorlopig is het nog niet zo ver.
Op deze weg werd de grond langzaam al wat roder maar nog steeds heel dor. Aan onze rechterkant (ja, ik zeg het goed) lagen de bergen van het Remarkables. Soms zag je al wat van de uitgestrektheid die ons nog te wachten staat. Alleen dan een aantal factoren meer. Ook hebben wij voor het eerst te maken gekregen met de zgn. Road Trains. Dit is een vrachtwagen met 2 of soms 3 aanhangers erachter. De totale lengte bedraagt soms wel lengte van 10 personen auto’s achter elkaar. Niet echt gezellig als je deze tegenkomt. Wat een gevaarte!!! Zoveel mogelijk naar links toe en een beetje snelheid minderen.
Doordat wij lekker vroeg waren hebben wij op ons gemak het Wadlata een Outback Centre bezocht. Dit is een museum over de geschiedenis van de outback van South Australië vanaf ca. 2000 miljoen jaar geleden tot nu.
Heel interessant met veel filmpjes om je in indruk te geven hoe het leven hier ook is geweest voordat deze grote droogte kwam. En dan al die dieren die hier geleefd hebben. Natuurlijk ontbrak ook de informatie over de Aboriginals niet.
En dan natuurlijk de eerste avonturiers die hier kwamen en routes door de binnenlanden zochten naar het oosten, westen en noorden toe. Dat was ook niet mis. En eigenlijk niet eens zo lang geleden. Het begon pas vanaf 1850. Wat een troosteloos land!!! Het moeten echt wel doorzetters en avonturiers geweest zijn om hier naar toe te gaan.
Gelukkig werden er ook veel kolen, olie, koper, goud en zilver gevonden. Ook is dit het land waar de meeste uranium vandaan komt. Als je ziet hoe die hele processen gaan! Wij hopen daar in het echt ook nog wel wat van te zien. Wordt vervolgd.
Je ziet dan ook dat de ontwikkeling snel is gegaan. Het schoolgaan van de kinderen in zeer afgelegen gebieden was natuurlijk een probleem. Eerst werd dit gedaan via een speciaal zendtoestel die met de voeten bediend werd door als een soort fiets erop rond te draaien. Dan had je contact en konden de lessen beginnen.
Later werd dit gewoon de radio. En nu…….online op de computer natuurlijk. Een heel interessante middag is het geweest en weer een heleboel geleerd.
Oh ja, voordat ik het vergeet - de hele dag is het bewolkt geweest! De zon helemaal niet gezien. Dat is nog niet zo vaak voorgekomen. Maar dan ook was frisser misschien? Nou, niet echt. Het is toch wel ongeveer 30 grd geweest. Dus niet klagen dan maar. Maar…….vanavond vallen er wat regendruppels! Niet te geloven! Eerst nog een hele tijd buiten gezeten tussen de vallende druppels met een wijntje en een kaarsje. Nu maar naar binnen gezellig naar het getik te luisteren. Wel even daarbij…………de airco aan.
Woensdag 30 maart 2005 – Port Augusta – Coober Pedy - 535km
Hoera vakantie! De wekker om 6.45 uur af laten lopen omdat wij met deze warmte vroeg wilden vertrekken. Het is tot nu toe de langste afstand die wij moeten gaan rijden dus vroeg uit de veren. Het was zelfs nog een beetje donker bij het opstaan. Bij vertrek een blauwe lucht dus dat belooft wel wat.
Nog geen kilometer uit de plaats gereden of er was helemaal niets meer. Alleen de 2-baans weg.
Maar was het een saaie rit? Nee, dus helemaal niet. Wij vonden hem juist heel erg mooi door de verlatenheid, de kleuren, de vergezichten en het toch wel afwisselende landschap.
De weg was soms recht met flauwe bochten en je kon soms kilometers ver kijken. Dan reed je langs zoutmeren die opgedroogd waren en er dus spierwit uitzagen. Het leek dan net een sneeuwlandschap. Je had toch ook wel bomen (net echt groot) en dan zag je weer alleen maar struikjes. Hier en daar wat schapen. Ook was de grond hier soms behoorlijk rood. En het waaide ook nog flink af en toe.
Ook de drukte viel eigenlijk wel wat tegen. Toch wel om de 5 minuten kwam je zeker een auto tegen. Omdat het waarschijnlijk een hele uitdaging is om deze weg te nemen zwaait iedere automobilist gezellig naar elkaar in de auto. En daar waren ook de lange Road Trains weer. De langste die wij gezien hebben had 4 aanhangers achter zich hangen. Ruim 50m lang dus!!!! Wat een bakbeest.
Een de kangoeroes? Nou, de zijn we eigenlijk (nog) niet tegengekomen. Ook de verhalen over al die doden beesten langs de weg viel 100% mee. Of ze hadden de weg speciaal voor ons schoongeveegd maar we hebben er weinig van gezien. Alleen de laatste 40km lagen er wel een paar langs de kant.
Ook reden we een beetje op en neer. Van 100 naar 200 naar 300m en dan weer langzaam dalen. Al met al viel het reuze mee.
Onze eerste stop hadden wij na ca. 300km gemaakt in een zgn. Road House. Daar kan je dus alles krijgen (kopen dus). Getankt, koffie gedronken en gaan maar weer. Het volgende stuk was naar Coober Pedy (zonder Road House) 252km lang. Natuurlijk genoeg rustplaatsen onderweg maar geen voorzieningen meer. Dus altijd zorgen dat je voldoende bij je hebt.
Een zeer recht stuk weg werd zelfs gebruikt als nood landingsbaan voor kleine vliegtuigen. Dat hebben wij niet meegemaakt gelukkig. Maar het lijkt hier soms wel het einde van de wereld. Wie wil hier nu wonen???? Soms kom je een ‘kruispunt’ tegen en dan zie je een rode stofweg in het niets verdwijnen. Een bordje erbij met soms wel 285km. Kan je dit voorstellen? Dit zal dan wel het summum zijn voor de 4WD’ers!!!!!
Dan nog even wat. Willen eerst bij een restaurant onderweg wat drinken wordt er tegen ons gezegd dat zij pas om 11.00 opengaan. Wij zeiden nog dat het al 11.45 uur was. Nee hoor, wat bleek?
Van zondag op maandag is ook hier de zomertijd ingegaan. Lightsaving Day wordt dat hier genoemd. Dus ook een uur terug. Waren wij vanmorgen lekker vroeg op! Dus 6.45 uur!!!! Vandaar dat het zo rustig was!!!! Wel een lekkere lange dag op deze manier.
In de plaats waar we nu zijn, hebben wij voor het eerst de aboriginals zien lopen. Wat zien die mensen er donker uit! En heel erg verwaarloost zo te zien. Morgen gaan we het gehucht in dus wordt vervolgd.
De plaats hier stelt eigenlijk niet veel voor. Maar het is bekend om de opaalmijnen die hier zijn. Er schijnen wel 250.000 schachten te zijn. Heel veel hotels en restaurants hebben hun kamers in de grond gebouwd voor de warmte. Het is hier ook bloedje heet vandaag. Het lijkt wel een zeer warme föhn die op je staat te blazen.
We blijven een extra dag hier om de mijnen en nog wat bezienswaardigheden te bezoeken. Voor morgenochtend hebben wij een excursie geboekt.
We zijn nu binnen gaan zitten met de airco hoog aan. Het is hier vandaag ruim 35grd. geweest. De zomermaanden moet je hier echt niet komen want dan kan de temperatuur oplopen tot soms wel 50grd. Het is maar dat je het even weet.
Donderdag 31 maart 2005 – Coober Pedy – rustdag
Een echte snikhete dag! Strakblauwe lucht. In de schaduw al 37grd en een heel droge warmte. Daar komt nog bij de er (gelukkig) veel wind staat. Wat wil een mens nog meer???? Mag het misschien een onsje minder a.u.b.????
Vanmorgen met een excursie gedaan om wat meer van deze plaats te weten te komen en natuurlijk om de beroemde opaalmijnen te bezoeken.
Al vroeg begonnen. Wij zijn er achter gekomen dat dit echt geen plek is om te wonen! Stof, stof en nog eens stof. Rood, rood en nog eens rood.
De helft van de bevolking van deze plaats (ruim 3.000 personen) wonen onder de grond! Geen gek idee met deze hitte. Zodra er in een mijn geen opaal meer zat – en die begonnen bijna al aan de grondoppervlakte – dan gingen er direct hun woning van maken. De temperatuur blijft hier gemiddeld het hele jaar door ca. 23-24 grd. Heel aangenaam dus.
Harry had ook weer een mooie spraakverwarring: Voordat wij vertrokken met de bus vroeg Harry nog even of het misschien ook ‘cold’ was in de mijnen. Zij verstond ‘gold’ . Nee hoor, dat zal je daar niet vinden alleen opaal. Zien jullie Harry kijken? Wat een schatje is het ook!
Ook aan aantal winkels, restaurants, hotels en zelfs alle kerken zijn in de rotsen gebouwd. Heel droog en comfortabel. Uiteraard hebben wij deze bezocht. Ook zijn wij nog naar een opaal veld geweest waar je zelf naar opalen mocht ‘diggen’. Lekker hoor in de brandende zon.
Ook nog even over een 18-holes golfbaan gereden. Volgens mij is dat de enige baan ter wereld die niet voorzien is van gras!!! Een heel erg gek gezicht.
Toen nog even een blik over de oneindige opaalvelden met de vele boortunnels en de daarnaast gelegen hopen rots wat naar boven gehaald is. Dit is het grootste opaalveld ter wereld!
Toen nog naar een museum – waar ook in film vertoond werd hoe e.e.a. ontstaat en hoe het ontdekt is. Nu zetten wij gewoon de airco aan maar toen was het wel wat anders. Ook een oude en lege mijn in geweest. Heel interessant allemaal.
Maar wat een leven hier! Geen stad in de buurt. Helemaal niets!!!
De aboriginals die hier wonen op een stuk afgezet terrein met speciale woningen voor hen dat is een verhaal aparte. Daar zullen wij er wel meer van zien. Volgens mij is dat echt allemaal heel triest. Geen werk, veel drank en gewoon een beetje langs de straat en bij elkaar hangen. En ze zijn zwart!!!!
Waarschijnlijk worden ze hier tegen zichzelf een beetje in bescherming genomen want je kunt hier tot 15.00 uur alleen maar flessen drank kopen van 1 liter of minder. Wij waren om 13.00 uur even naar de supermarkt gegaan en wilden ook even onze voorraad wijn aanvullen. Aangezien wij nu (door Harry) een soort grootverbruiker zijn geworden hadden wij al een vaatje van 4 liter bij de kassa staan. Nou, dat ging dus even niet door! Nu is Harry (18.00) hem nog maar gaan halen. Je moet toch wat op een warme, zwoele avond!
Vanmiddag was de fut eruit! Bij mij ten minste wel. Ik mij met een boek en veel water voor de camper IN DE SCHADUW in de wind geïnstalleerd. En Harry…….jullie raden het al. Hij kan het niet laten. Toch nog even op de fiets de woestijn ingegaan. En rechte weg en niet veel meer. Zie de foto’s.
Naar het beroemde hek The Dog Fence gereden. Dit is een hek van 5600km lang!!!! Dit hek moet de dingo’s weghouden van de schapen. Hoe verzin je het!!! Even het hekje controleren.
Maar hij heeft er weer van genoten en de fiets ligt weer klaar voor de volgende keer. Zowel Harry als de fiets waren rood van het stof. En Harry leek wel een lekkende kraan!
Maar wij genieten nog steeds ontzettend van deze afwisselende vakantie. Wat een apart land!!! Dat blijf ik toch elke keer zeggen.
Op onze camping is ook een Japans stelletje. Ze trekken ook 3 maanden door dit land. Hebben hun baan opgezegd want in Japan hebben de mensen maar 10 hooguit 14 dagen vakantie per jaar. Even wat anders dan bij ons!!!
Maar het is zeer uitzonderlijk dat japanners dit doen. Dan komt inderdaad niet veel voor. In Japan dachten ze dat ze niet helemaal normaal waren. Nu moeten ze wel een allebei een nieuwe baan zoeken als ze weer terug zijn.
De meeste japanners doen dit soort landen (ook Europa) in 10 dagen. Ze moesten wel lachen om het feit (en dat wisten ze zelf ook) dat japanners bekend staan om: klik, foto en weer de bus in naar de volgende stop. Op de foto’s kunnen ze dan thuis bekijken waar ze allemaal geweest zijn in die 10 dagen.
Morgen gaan wij weer vroeg op pad. Dan valt de hitte nog een beetje mee. Morgen wordt het nog een graad heter en dan ‘koelt’ het langzaam af tot ca. 27grd a.s. zondag. Heerlijk!!!
Het is toch een heel bijzonder gevoel dat wij nu midden door dit land trekken. Als je naar de kaart van Australië kijkt zie je dat ‘midden’’ altijd wel maar dat lijkt dan zo ver weg. Nu zit je er midden in. Het geeft een heel apart gevoel. Ook de sterren zijn hier weer talrijk en heel helder aanwezig. Gisterenavond hebben wij hier nog van zitten genieten. Wat genot!!!
Jullie snappen wel dat hier alles goed gaat en van elke minuut genieten. En……ook nog heel veel van elkaar.
Weer een dag voorbij. Om met de juiste tijd te leven hebben wij ons maar aan de tijd hier in South Australië aangepast. Dat is wel zo gemakkelijk. Vooral als je de bus naar de stad moet hebben die maar om het uur gaat.
Wij hebben de klok een half uur (dat komt niet vaak voor) terug moeten zetten. Jullie zijn aan de zomertijd begonnen dus nu is het tijdverschil nog maar 8,5 uur. Het is maar dat je het even weet.
Op ons gemak hebben wij door de binnenstad van Adelaide gezworven. Brede wegen, ontzettend veel groene pleinen en rondom de kern grote parken, botanische tuinen met mooie wandel- en fietspaden. Middenin heb je weer water – de Torrens River. Een heel relaxte sfeer. En zeer rustig.
Zo goed als alles was vandaag dicht omdat het 1e Paasdag was. Normaal gesproken is ook zondags alles open. Dus het was wat aan de stille kant. Maar wel lekker om te lopen en alles goed te zien.
Gelukkig was het internetcafé wel open en daar hebben wij dan ook weer lekker gebruik van gemaakt. Onder het genot van een Flat White (soort koffie), konden wij weer al jullie mailtjes lezen. Ook wij hebben alles weer bijgewerkt en verzonden.
Ik moet toch wel even zeggen dat de leukste mailtjes dit keer van Derron en Merlin waren. Derron (8 jaar) helemaal zelf geschreven/getypt en Merlin (5 jaar) heeft het gewoon op haar manier aan haar moeder gedicteerd. En dat deed zij volgens Hilde zelfs nog sneller dan de hoge speed van mij. En dat wil wel wat zeggen.
Wij lagen slap van het lachen achter de computer in het café. De mensen zullen wel gedacht hebben -die hebben leuke dingen om te lezen.
Aangezien we nog wat tijd hadden hebben wij in ieder geval aan die kleine boeven maar een aparte mail gestuurd.
Hier in de stad is het weer een variatie van oude gebouwen, veel kerken en nieuwbouw. Het openbaar vervoer is uitstekend dus laten wij in een grote stad altijd de camper op de campground staan.
Het is allemaal goed te belopen en door de rechte straten met als centraal punt Victoria Square kan je eigenlijk niet verdwalen. Je hebt hier echt voor iedereen wat. Musea, kerken, historische gebouwen, parken, Art Galleries en sportcomplexen.
Maar wij hebben alleen rondgelopen. Dat was dan even een grote stad voorlopig.
Vanaf Victoria Square hebben wij een gerestaureerd trammetje uit 1929 naar een buitenwijk 10km verderop genomen. Glenelg ligt aan het strand. Dit was vroeger een ouderwetse badplaats maar nu heeft het de sfeer van een Engelse badplaats. Allemaal leuke terrassen en restaurants. En bomvol mensen!!!! Wat een drukte!!! Hier lekker een zeer late lunch genomen buiten – ONDER EEN PARASOL.
Toen hadden wij het wel gezien. Op naar de camping.!!!! Met de bus maar 10min. Rijden en daar was ons huisje weer.
Adelaide ligt in een hele mooie omgeving. In de verte zie je de Adelaide Hills liggen. In deze streek heb je heel veel wijngaarden. De belangrijkste en beroemdste is wel de Barossa Valley. Dat is niet gek met dit weer dat het hier zo goed is.
Vanavond gaan we nog even kijken of wij via deze wijngaarden richting Port Augusta gaan of niet. Dat zullen jullie dan de volgende keer wel weer lezen.
Maar nu hebben wij het vooruitzicht dat wij de outback in gaan. Weg van de steden!!!!!
Oh ja, in het internetcafé ook nog even naar de weersvooruitzichten gekeken (vooral in het binnenland) HEET HEET HEET.
Maandag 28 maart 2005 – Adelaide – Gladstone 263km
Afscheid genomen van de grote stad Adelaide. Besloten om toch maar via de wijngebieden noordwaarts te rijden. Kan er toch nog een beetje geslingerd worden op de weg. Ca. 70km noordelijk van Adelaide ligt de beroemde Barossa Valley. Dit is het grootste wijngebied van Australië. Je waant je helemaal in Europa. Overal waar je kijkt zie je uitgestrekte wijngaarden. Van allerlei soorten druiven wordt hier de lekkerste wijnen gemaakt. Het grootste deel (ruim 70%) wordt zelfs geëxporteerd.
Natuurlijk kan je ook overal gaan proeven (en kopen) maar dan wordt het een zooitje op de weg. We moeten ook nog rijden!!!! Dat is dus een beetje lastig. Ook zijn wij niet echte wijnexperts. Maar de liefhebber van een lekker wijntje die kan hier wel een weekje vertoeven. In leuke dorpjes met heeeel veel Duitse namen en lutherse kerken en Duitse worsten (Mettwurst) lekker aan de koffie gezeten.
De Duitse immigranten zijn hier begonnen met de wijngaarden en er wordt hier zelfs nog een soort taal gesproken dat bekend staat als Barossa-Deutsch.
Daarna ook de nog iets kleine Clare Valley doorgereden. Allemaal heel apart. Ook weer een heel ander Australië dan wij tot nu tot gehad hebben.
Daarna werden de dorpjes steeds kleiner en kwamen ze steeds verder uit elkaar te liggen. Je gaat naar het noorden of niet??? En de dorpjes……snel kijken anders rij je er al weer uit. Wat een gaten!!! Je zult er toch wonen. Je hebt er drie keer niets!!!
Maar het was weer een mooie rit. Het was wel druk op de weg. Iedereen ging na een lang weekend weer naar huis terug. Misschien zal dit wel de drukste dag worden van onze hele vakantie. Je weet het maar nooit. Maar file hebben we toch niet hoeven te rijden. Dat is bij ons met de Paasdagen wel wat anders!!!
We zitten nu in een plaats van wel 640 inwoners. En er was zelfs een campground. Klein maar heel keurig. Harry heeft nog even voor loodgieter gespeeld. Op het herentoilet was er een klem of zo iets van een leiding gesprongen. Met grote stralen spoot het water alle kanten op behalve de goede. De beheerders van de camping waren net even weg!!! Na een uurtje zoeken en honderden liters water armer had Harry eindelijk de hoofdafsluiting gevonden. Dat was de oplossing.
Toen de beheerders terugkwamen (oud mannetje en vrouwtje die er zelf echt geen verstand van hadden of misschien een wijntje teveel ophadden) heeft Harry geholpen met wat gereedschap en klemmen de boel weer te maken. Ja, dat is ook vakantie!!!
Ook de airco hebben wij vanavond al aan! Het begint nu goed heet te worden. Wij hopen dat het ’s nachts wel een beetje afkoelt. Volgens de voorspellingen gaat het nog heter worden. Wij gaan ook nog hoger naar het noorden, dus dat gaat wat worden.
De zon is hier trouwens ontzettend fel of had ik dat al vertelt? ’s Morgens smeren wij ons direct in met factor 30 aangezien wij hier precies onder het ‘gat’ zitten. Van de ozonlaag wel te verstaan. Maar je hoort ons niet klagen hoor!
Dinsdag 29 maart 2005 – Gladstone – Port Augusta - 143km
Zo, dat is voorlopig onze laatste ‘korte’ etappe. Vanaf morgen gaat het echte werk beginnen. Vandaag langzaam de bergen c.q. heuvels verlaten en naar de drukkere A1 gereden. De ‘snelweg’ naar het noorden die vanaf deze plaats een afslag krijgt naar de beroemde of beruchte Stewart Highway naar Darwin helemaal in het noorden van Australië. Maar voorlopig is het nog niet zo ver.
Op deze weg werd de grond langzaam al wat roder maar nog steeds heel dor. Aan onze rechterkant (ja, ik zeg het goed) lagen de bergen van het Remarkables. Soms zag je al wat van de uitgestrektheid die ons nog te wachten staat. Alleen dan een aantal factoren meer. Ook hebben wij voor het eerst te maken gekregen met de zgn. Road Trains. Dit is een vrachtwagen met 2 of soms 3 aanhangers erachter. De totale lengte bedraagt soms wel lengte van 10 personen auto’s achter elkaar. Niet echt gezellig als je deze tegenkomt. Wat een gevaarte!!! Zoveel mogelijk naar links toe en een beetje snelheid minderen.
Doordat wij lekker vroeg waren hebben wij op ons gemak het Wadlata een Outback Centre bezocht. Dit is een museum over de geschiedenis van de outback van South Australië vanaf ca. 2000 miljoen jaar geleden tot nu.
Heel interessant met veel filmpjes om je in indruk te geven hoe het leven hier ook is geweest voordat deze grote droogte kwam. En dan al die dieren die hier geleefd hebben. Natuurlijk ontbrak ook de informatie over de Aboriginals niet.
En dan natuurlijk de eerste avonturiers die hier kwamen en routes door de binnenlanden zochten naar het oosten, westen en noorden toe. Dat was ook niet mis. En eigenlijk niet eens zo lang geleden. Het begon pas vanaf 1850. Wat een troosteloos land!!! Het moeten echt wel doorzetters en avonturiers geweest zijn om hier naar toe te gaan.
Gelukkig werden er ook veel kolen, olie, koper, goud en zilver gevonden. Ook is dit het land waar de meeste uranium vandaan komt. Als je ziet hoe die hele processen gaan! Wij hopen daar in het echt ook nog wel wat van te zien. Wordt vervolgd.
Je ziet dan ook dat de ontwikkeling snel is gegaan. Het schoolgaan van de kinderen in zeer afgelegen gebieden was natuurlijk een probleem. Eerst werd dit gedaan via een speciaal zendtoestel die met de voeten bediend werd door als een soort fiets erop rond te draaien. Dan had je contact en konden de lessen beginnen.
Later werd dit gewoon de radio. En nu…….online op de computer natuurlijk. Een heel interessante middag is het geweest en weer een heleboel geleerd.
Oh ja, voordat ik het vergeet - de hele dag is het bewolkt geweest! De zon helemaal niet gezien. Dat is nog niet zo vaak voorgekomen. Maar dan ook was frisser misschien? Nou, niet echt. Het is toch wel ongeveer 30 grd geweest. Dus niet klagen dan maar. Maar…….vanavond vallen er wat regendruppels! Niet te geloven! Eerst nog een hele tijd buiten gezeten tussen de vallende druppels met een wijntje en een kaarsje. Nu maar naar binnen gezellig naar het getik te luisteren. Wel even daarbij…………de airco aan.
Woensdag 30 maart 2005 – Port Augusta – Coober Pedy - 535km
Hoera vakantie! De wekker om 6.45 uur af laten lopen omdat wij met deze warmte vroeg wilden vertrekken. Het is tot nu toe de langste afstand die wij moeten gaan rijden dus vroeg uit de veren. Het was zelfs nog een beetje donker bij het opstaan. Bij vertrek een blauwe lucht dus dat belooft wel wat.
Nog geen kilometer uit de plaats gereden of er was helemaal niets meer. Alleen de 2-baans weg.
Maar was het een saaie rit? Nee, dus helemaal niet. Wij vonden hem juist heel erg mooi door de verlatenheid, de kleuren, de vergezichten en het toch wel afwisselende landschap.
De weg was soms recht met flauwe bochten en je kon soms kilometers ver kijken. Dan reed je langs zoutmeren die opgedroogd waren en er dus spierwit uitzagen. Het leek dan net een sneeuwlandschap. Je had toch ook wel bomen (net echt groot) en dan zag je weer alleen maar struikjes. Hier en daar wat schapen. Ook was de grond hier soms behoorlijk rood. En het waaide ook nog flink af en toe.
Ook de drukte viel eigenlijk wel wat tegen. Toch wel om de 5 minuten kwam je zeker een auto tegen. Omdat het waarschijnlijk een hele uitdaging is om deze weg te nemen zwaait iedere automobilist gezellig naar elkaar in de auto. En daar waren ook de lange Road Trains weer. De langste die wij gezien hebben had 4 aanhangers achter zich hangen. Ruim 50m lang dus!!!! Wat een bakbeest.
Een de kangoeroes? Nou, de zijn we eigenlijk (nog) niet tegengekomen. Ook de verhalen over al die doden beesten langs de weg viel 100% mee. Of ze hadden de weg speciaal voor ons schoongeveegd maar we hebben er weinig van gezien. Alleen de laatste 40km lagen er wel een paar langs de kant.
Ook reden we een beetje op en neer. Van 100 naar 200 naar 300m en dan weer langzaam dalen. Al met al viel het reuze mee.
Onze eerste stop hadden wij na ca. 300km gemaakt in een zgn. Road House. Daar kan je dus alles krijgen (kopen dus). Getankt, koffie gedronken en gaan maar weer. Het volgende stuk was naar Coober Pedy (zonder Road House) 252km lang. Natuurlijk genoeg rustplaatsen onderweg maar geen voorzieningen meer. Dus altijd zorgen dat je voldoende bij je hebt.
Een zeer recht stuk weg werd zelfs gebruikt als nood landingsbaan voor kleine vliegtuigen. Dat hebben wij niet meegemaakt gelukkig. Maar het lijkt hier soms wel het einde van de wereld. Wie wil hier nu wonen???? Soms kom je een ‘kruispunt’ tegen en dan zie je een rode stofweg in het niets verdwijnen. Een bordje erbij met soms wel 285km. Kan je dit voorstellen? Dit zal dan wel het summum zijn voor de 4WD’ers!!!!!
Dan nog even wat. Willen eerst bij een restaurant onderweg wat drinken wordt er tegen ons gezegd dat zij pas om 11.00 opengaan. Wij zeiden nog dat het al 11.45 uur was. Nee hoor, wat bleek?
Van zondag op maandag is ook hier de zomertijd ingegaan. Lightsaving Day wordt dat hier genoemd. Dus ook een uur terug. Waren wij vanmorgen lekker vroeg op! Dus 6.45 uur!!!! Vandaar dat het zo rustig was!!!! Wel een lekkere lange dag op deze manier.
In de plaats waar we nu zijn, hebben wij voor het eerst de aboriginals zien lopen. Wat zien die mensen er donker uit! En heel erg verwaarloost zo te zien. Morgen gaan we het gehucht in dus wordt vervolgd.
De plaats hier stelt eigenlijk niet veel voor. Maar het is bekend om de opaalmijnen die hier zijn. Er schijnen wel 250.000 schachten te zijn. Heel veel hotels en restaurants hebben hun kamers in de grond gebouwd voor de warmte. Het is hier ook bloedje heet vandaag. Het lijkt wel een zeer warme föhn die op je staat te blazen.
We blijven een extra dag hier om de mijnen en nog wat bezienswaardigheden te bezoeken. Voor morgenochtend hebben wij een excursie geboekt.
We zijn nu binnen gaan zitten met de airco hoog aan. Het is hier vandaag ruim 35grd. geweest. De zomermaanden moet je hier echt niet komen want dan kan de temperatuur oplopen tot soms wel 50grd. Het is maar dat je het even weet.
Donderdag 31 maart 2005 – Coober Pedy – rustdag
Een echte snikhete dag! Strakblauwe lucht. In de schaduw al 37grd en een heel droge warmte. Daar komt nog bij de er (gelukkig) veel wind staat. Wat wil een mens nog meer???? Mag het misschien een onsje minder a.u.b.????
Vanmorgen met een excursie gedaan om wat meer van deze plaats te weten te komen en natuurlijk om de beroemde opaalmijnen te bezoeken.
Al vroeg begonnen. Wij zijn er achter gekomen dat dit echt geen plek is om te wonen! Stof, stof en nog eens stof. Rood, rood en nog eens rood.
De helft van de bevolking van deze plaats (ruim 3.000 personen) wonen onder de grond! Geen gek idee met deze hitte. Zodra er in een mijn geen opaal meer zat – en die begonnen bijna al aan de grondoppervlakte – dan gingen er direct hun woning van maken. De temperatuur blijft hier gemiddeld het hele jaar door ca. 23-24 grd. Heel aangenaam dus.
Harry had ook weer een mooie spraakverwarring: Voordat wij vertrokken met de bus vroeg Harry nog even of het misschien ook ‘cold’ was in de mijnen. Zij verstond ‘gold’ . Nee hoor, dat zal je daar niet vinden alleen opaal. Zien jullie Harry kijken? Wat een schatje is het ook!
Ook aan aantal winkels, restaurants, hotels en zelfs alle kerken zijn in de rotsen gebouwd. Heel droog en comfortabel. Uiteraard hebben wij deze bezocht. Ook zijn wij nog naar een opaal veld geweest waar je zelf naar opalen mocht ‘diggen’. Lekker hoor in de brandende zon.
Ook nog even over een 18-holes golfbaan gereden. Volgens mij is dat de enige baan ter wereld die niet voorzien is van gras!!! Een heel erg gek gezicht.
Toen nog even een blik over de oneindige opaalvelden met de vele boortunnels en de daarnaast gelegen hopen rots wat naar boven gehaald is. Dit is het grootste opaalveld ter wereld!
Toen nog naar een museum – waar ook in film vertoond werd hoe e.e.a. ontstaat en hoe het ontdekt is. Nu zetten wij gewoon de airco aan maar toen was het wel wat anders. Ook een oude en lege mijn in geweest. Heel interessant allemaal.
Maar wat een leven hier! Geen stad in de buurt. Helemaal niets!!!
De aboriginals die hier wonen op een stuk afgezet terrein met speciale woningen voor hen dat is een verhaal aparte. Daar zullen wij er wel meer van zien. Volgens mij is dat echt allemaal heel triest. Geen werk, veel drank en gewoon een beetje langs de straat en bij elkaar hangen. En ze zijn zwart!!!!
Waarschijnlijk worden ze hier tegen zichzelf een beetje in bescherming genomen want je kunt hier tot 15.00 uur alleen maar flessen drank kopen van 1 liter of minder. Wij waren om 13.00 uur even naar de supermarkt gegaan en wilden ook even onze voorraad wijn aanvullen. Aangezien wij nu (door Harry) een soort grootverbruiker zijn geworden hadden wij al een vaatje van 4 liter bij de kassa staan. Nou, dat ging dus even niet door! Nu is Harry (18.00) hem nog maar gaan halen. Je moet toch wat op een warme, zwoele avond!
Vanmiddag was de fut eruit! Bij mij ten minste wel. Ik mij met een boek en veel water voor de camper IN DE SCHADUW in de wind geïnstalleerd. En Harry…….jullie raden het al. Hij kan het niet laten. Toch nog even op de fiets de woestijn ingegaan. En rechte weg en niet veel meer. Zie de foto’s.
Naar het beroemde hek The Dog Fence gereden. Dit is een hek van 5600km lang!!!! Dit hek moet de dingo’s weghouden van de schapen. Hoe verzin je het!!! Even het hekje controleren.
Maar hij heeft er weer van genoten en de fiets ligt weer klaar voor de volgende keer. Zowel Harry als de fiets waren rood van het stof. En Harry leek wel een lekkende kraan!
Maar wij genieten nog steeds ontzettend van deze afwisselende vakantie. Wat een apart land!!! Dat blijf ik toch elke keer zeggen.
Op onze camping is ook een Japans stelletje. Ze trekken ook 3 maanden door dit land. Hebben hun baan opgezegd want in Japan hebben de mensen maar 10 hooguit 14 dagen vakantie per jaar. Even wat anders dan bij ons!!!
Maar het is zeer uitzonderlijk dat japanners dit doen. Dan komt inderdaad niet veel voor. In Japan dachten ze dat ze niet helemaal normaal waren. Nu moeten ze wel een allebei een nieuwe baan zoeken als ze weer terug zijn.
De meeste japanners doen dit soort landen (ook Europa) in 10 dagen. Ze moesten wel lachen om het feit (en dat wisten ze zelf ook) dat japanners bekend staan om: klik, foto en weer de bus in naar de volgende stop. Op de foto’s kunnen ze dan thuis bekijken waar ze allemaal geweest zijn in die 10 dagen.
Morgen gaan wij weer vroeg op pad. Dan valt de hitte nog een beetje mee. Morgen wordt het nog een graad heter en dan ‘koelt’ het langzaam af tot ca. 27grd a.s. zondag. Heerlijk!!!
Het is toch een heel bijzonder gevoel dat wij nu midden door dit land trekken. Als je naar de kaart van Australië kijkt zie je dat ‘midden’’ altijd wel maar dat lijkt dan zo ver weg. Nu zit je er midden in. Het geeft een heel apart gevoel. Ook de sterren zijn hier weer talrijk en heel helder aanwezig. Gisterenavond hebben wij hier nog van zitten genieten. Wat genot!!!
Jullie snappen wel dat hier alles goed gaat en van elke minuut genieten. En……ook nog heel veel van elkaar.
Vrijdag 1 april 2005 – Coober Pedy – Erldunda – 486km
Gisteren helaas niet gelukt jullie de verslagen te sturen en ook hebben wij de website niet bij kunnen werken. En wij waren al zo blij dat hier een computer stond met een USB aansluiting. Maar de telefoonlijn was er een uit het jaar nul. Traag, traag. Zo traag dat hij elke keer weer afsloot met zoeken naar een webpagina. Vreselijk.
Volgens ons gaat het de komende week ook niet lukken hier in de Outback. Duimen dan maar dat het Alice Springs gaat worden. Dus dan ontvangen jullie zowel verslag 6 als 7. Zijn jullie even van ons verlost!!!
Al vroeg vertrokken omdat het een nog warmere dag zou gaan worden dan gisteren. Kan dat nog??? Nog even wat foto’s gemaakt van de mijnen en wat borden en toen de gang erin gezet. Het blijft een fascinerende route met veel afwisseling. Wij houden juist wel van dit kale, dorre en uitstrekte landschap. Het heeft iets wat je soms gewoon niet helemaal bevatten kan. Die afstanden, de dieren die hier leven, de warmte en het oneindige. Prachtig om dit mee te maken.
We komen steeds meer karkassen tegen van dode (vaak aangereden) dieren. En die worden dan langs de weg nog eens heerlijk opgesmikkeld door de kraaien en door enorm grote adelaars. Echte kanjers van beesten.
Dan is het landschap heel kaal, steeds meer rode aarde, dan ineens weer licht heuvelend, dan ineens weer een beetje vegetatie. En soms…….hebben ze een liniaal gepakt en een lijn getekend waar de weg zou moeten gaan lopen. Recht en nog eens recht.
Ook hebben we 3 emoes zien oversteken voor ons over de weg. Heel apart.
Op de route van vandaag zijn we maar 2 roadhouses tegen gekomen. Hier kan je tanken, koffie drinken, eten en soms ook overnachten. En je hebt er voor de rest helemaal niets!!!! Ongelofelijk.
Wat ook leuk is dat ze hier met borden langs de kant van de weg soms adverteren. Zie je ineens een groot bord met het woord RESTAURANT. Wij kijken elkaar aan en denken…….lekker koffie. En als je er dan bijna bij bent (bij dat bord) dan staat eronder met een iets kleinere letter – 400km (KILOMETER). Later ook nog een keer een advertentie voor de supermarkt. Deze was wat dichterbij…..maar 200km. Ach, hier kijken ze dus niet op een kilometer meer of minder!!! Bij ons ben je dan al het land uit!!!
Maar het was vandaag snikkie heet!!! Bijna niet uit te houden. Gelukkig vroeg vertrokken want dat scheelt een hele hoop. Dan maak je de meeste kilometers en konden wij vanaf 14.30 uur in de schaduw, in een beetje wind uitpuffen. Heel vermoeiend. Het loopt met straaltjes langs je rug. En dan die vliegen. Dat gaat nu wel iets erger worden. Zit je te lezen dan wordt je echt stapel!!! Daar gaan we wel wat op vinden hoor!!! Het was in de schaduw 38grd en in de zon 55grd!!! We hebben er zelfs een foto van genomen. Het mag wel een beetje minder van mij!!!
Wij zijn nu trouwens weer in de volgende staat aangekomen. Northern Territory. Aangezien het een te lange afstand is om door te rijden naar Uluru (Ayers Rock) is dit gewoon een tussenstop.
De diesel in dit afgelegen deel is natuurlijk wel even wat duurder dan waar wij tot nu toe hebben gereden. Dat scheelt wel tussen de 20 en 30 dollarcent. Nog niet met onze prijzen te vergelijken hoor. Wij betalen hier gemiddeld 1,18 aus. Dollar. (= 0,70 € per liter)
Zaterdag 2 april 2005 – Erldunda – Yulara - 246km
Warme nacht!!! Gisterenavond nog heerlijk lang buiten gezeten met een kaarsje en een wijntje. Maar lekker geslapen….nee, niet echt. Jammer dan.
Weer warm maar wel een beetje half bewolkt. Maar als je naar buiten ging (vanuit een airco ruimte) dan loop je tegen een heel warme muur aan. Gelukkig geen lange rit vandaag.
Behoorlijk afwisselend en je klimt toch ook langzaam naar een hoogte van ca. 500m. Soms zie je in de verte wat bergketens liggen. Het landschap gaat hier wel wat veranderen.
Vroeger dacht ik dat Ayers Rock altijd in de buurt van Alice Springs lag. Dat is ook wel zo maar als je zoals wij vanaf het zuiden komen dan moet je 200km onder Alice Springs naar links (= westen) afslaan en dan nog 246km rijden. Dan ben je in het plaatsje Yulara waar een groot resort is met diverse hotels, winkels, info centra en natuurlijk een campground. Hiervandaan is het dan nog 10km rijden voordat je aan de voet van Uluru staat. Dit is de aboriginal naam voor de Ayers Rock. In 1985 is de Rock weer teruggeven aan de aboriginals die deze direct weer haar eigen naam gegeven hebben. De regering heeft direct een pacht van 99 jaar afgesproken voor een prijs van € 50.000,-- per jaar en 20% opbrengst van de entreeprijs van het park.
De grond is hier echt ROOD. Het zand is heel apart maar vooral de speciale kleur doet het helemaal.
Eindelijk zagen we hem in de verte verschijnen. Uluru. Wereldberoemd en op heel veel foto’s te zien. En nu zien wij hem daar gewoon liggen. Heel bijzonder en het geeft je ook een heel apart gevoel.
Het dreigde zelfs nog een beetje te gaan regenen (ondanks de hitte). Dat zou wat geweest zijn want misschien een paar keer per 100 jaar regent het op de Uluru. En dan kan je echt spectaculaire foto’s maken als het water in stralen langs de rots loopt. Maar nee, het bleef droog.
Begin van de middag waren wij er al maar de puf was er even uit. Ik kon even niet meer tegen de warmte en heb als een zombie binnen op de bank gelegen. Maar ja, het is vakantie dus je hoeft ook niets te doen.
Einde middag even naar het shopping centre gelopen. Je kunt daar echt van alles krijgen (lees kopen). En wat hebben wij o.a. gekocht????? Ik een zonnehoed met een……..vliegennet.. Harry alleen een vliegennet voor onder zijn petje. En daar ben ik blij mee. Nergens geen last meer van. Direct op mijn hoofd gezet en klaar.
Morgen gaan we een rondje Uluru (Ayers Rock) lopen. Het schijnt echt een unieke belevenis te zijn.
En nu…..proberen lekker te slapen.
Zondag 3 april 2005 – Yulara – rustdag 83km
Een fantastische dag vandaag! Een belevenis om weer nooit te vergeten.
Lekker vroeg opgestaan en naar de Uluru gereden. Dan weet je dus echt niet wat je ziet. Je rijdt er langzaam vanaf ca. 10km naar toe en hij wordt dan steeds groter en steeds meer aanwezig. En zelf? Je wordt eigenlijk steeds stiller door de pracht en de mystiek. We hebben al op heel veel bijzondere plekken gestaan op dit aardbolletje maar dit is er weer 1 die hoog scoort in onze top 10. Je voelt je dan weer bijzonder nietig als mens als je deze natuur ziet.
Op zoveel foto’s gezien maar om er dan zelf bij te staan is eigenlijk niet te omschrijven. Daar wordt je echt heel stil van.
En de fotocamera stond niet stil. Je blijft maar klikken. Hierna gaan we alles maar eens goed bekijken.
De camper geparkeerd en toen zijn wij helemaal rond gaan lopen. Dit is een wandeling van ca. 10km en ook weer de moeite meer dan waard. Gelukkig vroeg begonnen want het werd weer steeds warmer al stond er begin van de ochtend lekker veel wind. Maar dan moet je wel uitkijken voor het uitdrogen want dan hebt je niet in de gaten dat je veel vocht verliest.
Ik liep daar met een Camelbag op mijn rug en met hoed met vliegengaas. Nou, ik liep daar niet alleen mee want het stikte er echt van de vliegen. Een geweldige uitvinding dus.
Vanuit alle hoeken en standen foto’s genomen want deze kans krijgt je nooit meer.
Wij zijn zelf niet op de Uluru geklommen. Het mocht wel maar de aboriginals hebben het liever niet. Een aantal delen van de rots mogen zelfs niet gefotografeerd worden omdat deze heilig zijn voor ze. Toch hadden veel mensen daar lak aan en die klommen toch omhoog. Nou, als was het wel mogelijk geweest dan hadden wij het toch niet gedaan. In de brandende hitte en dan ook nog behoorlijk steil. En daar houdt Harry dus echt niet van. Het werd trouwens ten zeerste afgeraden voor mensen met hoogtevrees!
Na de heerlijke wandeling hebben wij ook nog de 14km lange rondgang over de weg gemaakt. Dan sta je er iets meer van af, dus kan je hem helemaal in beeld krijgen. Wat een kleuren trouwens. Echt helemaal oranje/rood. Dat zien jullie op de foto’s wel.
In het visitor centre nog even rondgelopen en ook in een kleine koffiebar wat gedronken. Met uitzicht op de Uluru (Ayers Rock). Je kijkt er naar maar je gelooft het eigenlijk niet wat je ziet. Het leek net of je naar een poster zat te kijken, zo onwerkelijk leek het.
Even Harry goed in zijn arm geknepen, maar toen had ik het door dat het dus wel echt was, na dat gekerm!!!
Even wat gegevens over dit stuk rotsblok! Ruim 600 miljoen jaar oud en een van de oudste monolieten ter wereld. Totaal ca. 340m boven de grond. Het schijnt dat maar 10% boven de grond uitsteekt. De rest van dit gevaar zit nog in de grond. Doordat het landschap eromheen zo vlak is des te meer straalt de Uluru iets mystieks uit.
Daarna lekker buiten onder de parasol gezeten. Gelukkig een stuk minder warm dan gisteren. Nu maar ca. 32grd.
Om 18.00 uur weer naar de Uluru gereden om daar de zonsondergang mee te maken. Eerst dachten we dat er toch wat bewolking net voor de zon zou blijven hangen maar precies op tijd trok die weg en toen……………..was het super genieten weer. Geheel anders van kleur lag die daar te schitteren!!!
De vlakte er omheen en dan ineens vanuit de aarde: DE ULURU.
Als toetje kregen wij na de ondergang van de zon nog een prachtige gekleurde hemel te zien. Dit is echt een prachtige dag geweest mag ik wel zeggen.
Wat ook leuk is dat je op deze route vanaf Port Augusta vaak dezelfde mensen tegenkomt. Dan weer iemand van de ene camping en dan weer iemand van een andere camping. Vooral in het binnenland (outback) rij je toch allemaal dezelfde route (kan ook niet anders) om de bekende plekken te bekijken. Dan even praatje maken, gegevens uitwisselen en dan groeten met de woorden: tot de volgende keer!!! Zo lijkt het net of je telkens bekende tegenkomt in dit grote land!
Zo, ik heb jullie even een indruk gegeven over dit fenomeen. Het is bijna niet in woorden uit te drukken hoe het voelt. Ik hoop dat jullie ons toch een beetje kunnen begrijpen en dat wij het gevoel en de pracht een beetje kunnen overbrengen. En anders………….zelf gaan bekijken. Dit pakt niemand ons meer af!
Wat zullen wij vanavond lekker slapen! Morgen blijven wij ook nog hier van dan gaan wij nog want anders zien. Maar dan verhaal volgt nog. Nu gaan wel snel de foto’s bekijken want wij zijn heel benieuwd.
Mam, de laptop en de cappuccino creamer zijn de toppers in onze vakantie. Geweldig.
Maandag 4 april 2005 – Yulara – rustdag 142 km
Vandaag was de Kata Tjuta (Mt. Olga) aan de beurt. Deze liggen in hetzelfde park als de Uluru maar dan nog eens 50km verderop. Dit is ook een monoliet alleen deze bestaat nu alleen nog maar uit 36 aparte koepels. Dit schijnt vroeger ook een geheel te zijn geweest net zoals de Uluru maar dan nog vele maten groter! Kan je dat voorstellen?
Hier zijn wij net als gisteren weer hevig aan het sporten geweest. Was het gisteren nog een vlakke etappe, vandaag beslist niet. Een prachtige route tussen de koepels door. Omhoog en omlaag. Aangeduid als difficult. Dat viel wel mee hoor! Veel rotsen en geklauter met adembenemende uitzichten soms ver beneden je en soms ver omhoog. En dan die kleuren weer. De wandeling was de valley of the winds. En wind stond er heeeel behoorlijk. En dat is uitkijken geblazen. Je verschrompeld voordat je het weet. Drinken, drinken en nog eens drinken. Onderweg watertanks om je voorraad aan te vullen. Vanaf 36grd of meer wordt de vallei gesloten. Dan is het te gevaarlijk door de extreme hitte.
Je loopt tussen heel steile wanden door sommige wel 400m hoog. De toppen van deze ‘koepels’ zijn soms wel 1000m hoog. Indrukwekkend. De wandeling was ca. 7,5km en daar stond tussen de 3-4 uur voor. En dat was pittig in die hitte van vandaag. Het zal wel weer zo’n 32 grd geweest zijn maar lekker veel wind. Onbewolkt!!!!
Ondanks de pracht is de Kata Tjuta iets minder imponerend dan de Uluru. Waarschijnlijk komt dat omdat de Uluru een groot brok steen is midden in het vlakke landschap. Vanuit de verte zie je hem liggen en dat is echt iets waar je kippenvel van krijgt. Je raakt telkens niet uitgekeken. Ook vandaag niet want je ziet hem steeds liggen.
Afgepeigerd de rest van de middag onder een parasol (incl. vliegennet) uitgerust. Maar toen begon het toch weer te kriebelen en zijn weer toch weer om 18.00 uur naar de Uluru gereden voor een zonsondergang omdat het praktisch onbewolkt was.
Weer heel veel foto’s geschoten vandaag (ze zijn trouwens echt schitterend). De zonsondergang viel ten opzichte van gisteren tegen. Net op het laatst waren er nog wat wolkjes, dus kleurde hij niet zo rood als gisteren. Maar de aanblik………….prachtig.
Dus vandaag afscheid genomen van dit stuk natuur. Dit hadden wij dus niet willen missen.
Harry zit bij onze achterburen op het terras lekker te kletsen. Een heerlijke zwoele, niet te warme avond. Morgen gaan we weer vertrekken. Op naar ons volgende adres!
Dinsdag 5 april 2005 – Yulara – Kings Canyon 307 km
Vandaag verbindingsetappe. Het lijkt de Parijs-Dakar wel! Heel mooie route weer. Dat blijven we zeggen. Wat is de grond toch ontzettend rood. Niet te geloven. En dan met al die groen/gele grasjes erop. Heel bijzonder. Wat ook heel bijzonder is dat je hier veel Desert Oak Trees ziet. Logisch dat ze bij ons er niet zijn, maar het zijn heel bijzondere bomen. Eerst zie je eigenlijk alleen maar een rechte steel (stam) omhoog met een soort naalden eraan die helemaal slap er aan hangen. De wortels groeien dan heel diep de grond in totdat ze water vinden. Dan begint eigenlijk pas de verdere groei. Langzaam gaat de boom een paar takken krijgen en pas veel later krijgt het de vorm van een echte boom en dan gaan de naalden ook niet meer hangen. Heel bijzonder!
Ook zie zo je af en toe ineens een heel stuk dat in brand gestaan heeft. Alle bomen die staan er dan zwartgeblakerd bij. Als het wat langer geleden is dan zie je dat er alweer kleinere grasjes en struikjes gaan groeien. De meeste branden die ontstaan door de bliksem. Natuurlijk wordt je zelf ook wel gewaarschuwd om heel voorzichtig met vuur om te gaan. Soms wordt het zelfs helemaal verboden.
Het landschap veranderde de laatste 150km ook. Had je eerst heel veel rode zandduinen en grasjes en lage struiken, nu werden het meer bomen. En de Canyon kwam eraan. Je klom ook wat hoger en had mooie uitzichten op de bergruggen. De canyon is de diepste van heel centraal Australië. En natuurlijk zijn daar mooie wandelroutes uitgezet maar die bewaren wij tot morgen.
Maar wat wel leuk was dat wij zo’n 35km voor deze campground nog een koffiestop hadden in een soort roadhouse waar ze trouwens heerlijke flat white hadden. En daar hadden ze een computer staan waar wij een CD in konden stoppen. Nou dat kwam heel goed uit want wij liepen nog steeds rond met de USB en CD met de verslagen nr. 6. Boffen jullie of niet??? Komt het toch nog eerder naar jullie toe dan wij gedacht hadden. In deze uithoek is er geen eens ontvangst op je mobiel.
Wat wel jammer is dat wij de USB stick bijna niet kunnen gebruiken. Anders kunnen wij al de mails direct opslaan en dan rustig doorlezen in de camper. Nu zijn wij net twee speedies. Snel, snel lezen. Maar toch is het leuk om ook jullie verhalen te lezen. Dan zijn wij toch even thuis.
Harry is nog even buiten gaan lopen en heeft ook nog een dingo op de camping gezien. Je komt hier ook alles tegen. Zelfs de vogels zijn anders en ze maken ook heel andere vogelgeluiden. Wel leuk om te horen.
Woensdag 6 april 2005 – Kings Canyon – rustdag - 20 km
Het was weer eens een sportdag vandaag. Het luie zweet er uitlopen. En dat hebben wij ook gedaan. De dag begon bewolkt 25 grd. maar al gauw kwam de zon kijken en voor het eerst was het ook benauwd weer. Dus geen droge warmte maar voor de verandering eens een klammere warmte. Ook dat is weer even wennen. Het loopt dan bijna met straaltjes van je af! Vooral met een beetje inspanning.
Vanmorgen gestart met de Kings Canyon Rim Walk. Een loop van ca. 7,5km die 3 uur in beslag neemt en die direct al start met een zeer steile klim naar de bovenkant van de Canyon. Dan begint een kronkelende wandeling langs de rand (zeer steil naar beneden toe) door een doolhof van rotspunten die net op bijenkorven lijken. Geen stukje is gelijk. Een ware aanslag op de voeten en enkels. Maar beneden keek je in een diepe en spectaculaire kloof. Daar beneden ligt de Garden of Eden. Een kleine waterpoel en veel tropische planten zoals palmbomen duiken op onder de steile, loodrechte wand 95m naar beneden toe.
Wij noemen het steeds Kings Canyon maar deze heeft ook al weer een aboriginal naam gekregen. Het park heet nu officieel Watarrka National Park.
Het was een vermoeiende maar schitterende route. Wat een natuur! Ruim 450miljoen jaar geleden bestond Australië nog uit heel veel water en leek de grond die er toen was een beetje op een maanlandschap zonder ook maar iets erop. Het water was in de wereld ook veel hoger omdat er nog helemaal geen ijs op de polen lag. Maar 400 miljoen jaar later (ach, het zijn maar een paar jaartjes) verdwenen de zeeën door veranderde klimaten en werden de steenlagen gevormd. Je schijnt hier nog fossielen aan te treffen die in de zeeën voorkwamen. Door het terugtrekken van het water, de regen, de winden en de temperaturen werd Australië langzaam gevormd. En nog eens 350 miljoen jaar geleden ging het in dit aardbolletje zo te keer dat er complete bergruggen omhoog werden gestuwd. Zo is dit gebied een beetje ontstaan. En daarna onder invloed van verschillende jaargetijden (koude perioden afgewisseld met warme perioden = lees wel miljoenen jaren) zijn de bergruggen langzaam in gaan slijten en konden er dus een soort bijenkorven ontstaan. Jullie zullen er wel een foto van zien op de website. Heel bijzonder.
Na dit inspannende avontuur was het de rest van de middag uitblazen voor de camper. Gelukkig inclusief vliegennet want je wordt anders knettergek van die krengen van beesten.
Onder het bellen (met Mam) kwamen er 2 schitterende kleine papegaaien even onder onze neus bij een klein waterplasje (door de kraan) lekker drinken. Fel groen met een zwart kopje en met een gele band om hun nekje. En hun staartje was knalblauw. Die hadden wij nog niet gezien. Maar ze blijven toch een beetje schuw als je ze ook de foto probeert te krijgen. Maar misschien gaat het nog wel lukken.
Vanavond nog onder de sterrenhemel lekker even buiten gezeten voordat ik mijn plicht weer moest vervullen. Wat een sterren! En allemaal super helder om te zien. Je ziet sterren zoveel. Zelfs de melkweg zie je duidelijk lopen. Dan zie je bij ons toch maar heel weinig. Maar hier is natuurlijk ook bijna geen ‘vals’ licht. Dus Adri en Isolde, nog een uitdaging om naar toe te gaan.
Morgen blijven we nog een dag hier en dan houden wij (ikke dan) helemaal een rustdag. Niets doen. Harry zal de fiets wel opzoeken.
Donderdag 7 april 2005 – Kings Canyon – rustdag
Voor dit meisje een echte rustdag! En dat houdt ook in dat het uitslapen geblazen was. Eindelijk! Zelfs de fiets was eerder uit zijn bed. Het was behoorlijk warm dus Harry wilde toch een beetje op tijd op de fiets zitten voor zijn broodnodige beweging.
En ik ook. Van de camper naar de stoel en terug. Toen Harry vertrok om een uur of half 10 ben ik lekker gaan keuvelen en heb mij toen voor de camper half in de schaduw helemaal geïnstalleerd met voldoende water, zonnehoed en boek. Wat wil een mens nog meer. Dat was genieten geblazen!! Helemaal niets moeten. Het werd alleen maar steeds warmer.
Om een uur of half 4 kwam Harry dan eindelijk terug. Glimmend van genot (of was het gewoon zweet) had hij toch ca. 90km afgelegd. Wel een ruime stop genomen. Hier geniet hij volop van. Natuurlijk was daarna het kaarsje uit maar wat wil je. Dan alleen nog maar een lekkere douche en beentjes omhoog en lekker buiten zitten de hele avond. Super zwoele avond. Helaas de nacht ook zo dus het slapen ging dit keer niet echt super. Dat halen we dan maar weer in.
Vrijdag 8 april 2005 – Kings Canyon – Alice Springs – 477km
Voor de grote hitte vertrokken. Net voor 8 uur zaten wij al in de camper. Op naar het volgende adres. Het landschap blijft je verbazen al zullen veel mensen hier misschien niet van houden omdat ze vinden dat alles hetzelfde is. Maar dat is totaal niet zo. Maar was zo fascinerend is dat het allemaal zo groots is. Kilometers ver kan je kijken en dan zie je alleen maar vlakte met af en toe een heuvelrug.
En dan dat rode zand. Ze noemen het hier niet voor niets The Red Centre. Echt rood zand!
We hebben zo enorm veel plezier met elkaar. Alleen Harry schrikt elke keer weer als hij zich op de foto’s ziet staan. Hij vindt dat hij dan zo gerimpeld en niet zo vrolijk kijkt terwijl hij zich echt zo niet voelt. Dus daar brengen wij verandering in. Althans dat proberen wij. Zodra ik alleen maar KIJK (jullie weten wel hoe of niet) dan snapt hij het meteen en dan glimlacht hij van oor tot oor. Nu moet dat een automatische uitdrukking gaan worden maar of dat lukt????? Maar het is wel lachen geblazen. Zit hij constant met zo’n onechte smile op zijn gezicht!!!! Van een vent heb ik ook!!!
Voor de verandering eens andere wilde loslopende beesten gezien. Wilde kamelen. Die heb je hier voldoende in deze regio. Er moeten er ca. 15.000 stuks rondlopen waarvan wij er ca. 10 gezien hebben. Toch heel bijzonder want je zit eerst te kijken of ze niet binnen een hek lopen of zo. Maar nee hoor, ze lopen gewoon los in de natuur.
Oorspronkelijk waren die beesten hier niet. Maar toen de eerste avonturiers Australië wilden gaan verkennen en de binnenlanden in wilden trekken begrepen ze wel dat dat met hun paarden niet ging lukken. Veel te warm voor die beesten. Toen hebben ze een 40-tal kamelen uit Karachi overgebracht. Deze waren gewend aan de hitte en konden lang zonder water. Toen uiteindelijk heel Australië was ontdekt en de nodige wegen en spoorbanen aangelegd, waren de kamelen overbodig geworden en hebben ze maar vrijgelaten in de vrije natuur.
Toen was het hek van de dam. Nu konden ze hun gang gaan. En jullie weten wel wat er gebeurt als er geen toezicht meer is. Daar komen kleintjes van!!!! En daarom lopen er hier in het midden van Australië en ook langs de westkust zo veel in het wild rond.
Hoe meer we richting Alice Springs gingen hoe meer kleine bergketens wij tegenkwamen. Je ziet langzaam het landschap weer veranderen. Nu veel meer bomen. En net voor Alice Springs zie je de MacDonnell Range al in de verte verschijnen. Een lange bergketen waar deze plaats tussen ligt. Hier schijnen weer mooie plekken te zijn die wij nog gaan verkennen dus later meer.
Alice Springs is de 2e grote plaats na Darwin in de Northern Territory.
Voordat wij onze hebben geïnstalleerd op een mooie campground net buiten de plaats eerst maar weer eens goed alle boodschappen ingeslagen want wij waren echt overal doorheen. Ook door onze wijn en dat is een slechte zaak.
Hier is gelukkig weer volop alles te krijgen tegen heel wat mindere prijzen dan in de Ouback. Maar ja, daar moet ook alles speciaal aangeleverd worden.
Wat ook direct opviel toen wij binnen reden was dat het hier letterlijk en figuurlijk zwart zag van de aboriginals. Wat zal ik daar van zeggen. Natuurlijk is het triest wat er allemaal gebeurt is, maar nu zitten deze mensen echt tussen wal en schip. De meeste hangen maar op straat een beetje rond met elkaar en roken en drinken veel. En ze stinken een uur in de wind. Volgens mij wassen ze zich niet echt goed. En dat ze er aantrekkelijk uitzien? Nee, ook niet echt. Het is eigenlijk heel triest om te zien. Ze praten amper de engelse taal. Ze zitten bij elkaar in een soort commune die onder toezicht staat.
Morgen gaan we de stad in en dan kijken we weer verder. Voorlopig blijven wij hier een aantal dagen dus jullie kunnen jullie verheugen op een behoorlijk lang verslag. Als Harry nog tijd heeft om zijn verslag bij de werken dan versturen wij deze morgen anders een dag later. Hier zitten in ieder geval voldoende internetcafe’s om jullie weer helemaal blij te maken.
Gisteren helaas niet gelukt jullie de verslagen te sturen en ook hebben wij de website niet bij kunnen werken. En wij waren al zo blij dat hier een computer stond met een USB aansluiting. Maar de telefoonlijn was er een uit het jaar nul. Traag, traag. Zo traag dat hij elke keer weer afsloot met zoeken naar een webpagina. Vreselijk.
Volgens ons gaat het de komende week ook niet lukken hier in de Outback. Duimen dan maar dat het Alice Springs gaat worden. Dus dan ontvangen jullie zowel verslag 6 als 7. Zijn jullie even van ons verlost!!!
Al vroeg vertrokken omdat het een nog warmere dag zou gaan worden dan gisteren. Kan dat nog??? Nog even wat foto’s gemaakt van de mijnen en wat borden en toen de gang erin gezet. Het blijft een fascinerende route met veel afwisseling. Wij houden juist wel van dit kale, dorre en uitstrekte landschap. Het heeft iets wat je soms gewoon niet helemaal bevatten kan. Die afstanden, de dieren die hier leven, de warmte en het oneindige. Prachtig om dit mee te maken.
We komen steeds meer karkassen tegen van dode (vaak aangereden) dieren. En die worden dan langs de weg nog eens heerlijk opgesmikkeld door de kraaien en door enorm grote adelaars. Echte kanjers van beesten.
Dan is het landschap heel kaal, steeds meer rode aarde, dan ineens weer licht heuvelend, dan ineens weer een beetje vegetatie. En soms…….hebben ze een liniaal gepakt en een lijn getekend waar de weg zou moeten gaan lopen. Recht en nog eens recht.
Ook hebben we 3 emoes zien oversteken voor ons over de weg. Heel apart.
Op de route van vandaag zijn we maar 2 roadhouses tegen gekomen. Hier kan je tanken, koffie drinken, eten en soms ook overnachten. En je hebt er voor de rest helemaal niets!!!! Ongelofelijk.
Wat ook leuk is dat ze hier met borden langs de kant van de weg soms adverteren. Zie je ineens een groot bord met het woord RESTAURANT. Wij kijken elkaar aan en denken…….lekker koffie. En als je er dan bijna bij bent (bij dat bord) dan staat eronder met een iets kleinere letter – 400km (KILOMETER). Later ook nog een keer een advertentie voor de supermarkt. Deze was wat dichterbij…..maar 200km. Ach, hier kijken ze dus niet op een kilometer meer of minder!!! Bij ons ben je dan al het land uit!!!
Maar het was vandaag snikkie heet!!! Bijna niet uit te houden. Gelukkig vroeg vertrokken want dat scheelt een hele hoop. Dan maak je de meeste kilometers en konden wij vanaf 14.30 uur in de schaduw, in een beetje wind uitpuffen. Heel vermoeiend. Het loopt met straaltjes langs je rug. En dan die vliegen. Dat gaat nu wel iets erger worden. Zit je te lezen dan wordt je echt stapel!!! Daar gaan we wel wat op vinden hoor!!! Het was in de schaduw 38grd en in de zon 55grd!!! We hebben er zelfs een foto van genomen. Het mag wel een beetje minder van mij!!!
Wij zijn nu trouwens weer in de volgende staat aangekomen. Northern Territory. Aangezien het een te lange afstand is om door te rijden naar Uluru (Ayers Rock) is dit gewoon een tussenstop.
De diesel in dit afgelegen deel is natuurlijk wel even wat duurder dan waar wij tot nu toe hebben gereden. Dat scheelt wel tussen de 20 en 30 dollarcent. Nog niet met onze prijzen te vergelijken hoor. Wij betalen hier gemiddeld 1,18 aus. Dollar. (= 0,70 € per liter)
Zaterdag 2 april 2005 – Erldunda – Yulara - 246km
Warme nacht!!! Gisterenavond nog heerlijk lang buiten gezeten met een kaarsje en een wijntje. Maar lekker geslapen….nee, niet echt. Jammer dan.
Weer warm maar wel een beetje half bewolkt. Maar als je naar buiten ging (vanuit een airco ruimte) dan loop je tegen een heel warme muur aan. Gelukkig geen lange rit vandaag.
Behoorlijk afwisselend en je klimt toch ook langzaam naar een hoogte van ca. 500m. Soms zie je in de verte wat bergketens liggen. Het landschap gaat hier wel wat veranderen.
Vroeger dacht ik dat Ayers Rock altijd in de buurt van Alice Springs lag. Dat is ook wel zo maar als je zoals wij vanaf het zuiden komen dan moet je 200km onder Alice Springs naar links (= westen) afslaan en dan nog 246km rijden. Dan ben je in het plaatsje Yulara waar een groot resort is met diverse hotels, winkels, info centra en natuurlijk een campground. Hiervandaan is het dan nog 10km rijden voordat je aan de voet van Uluru staat. Dit is de aboriginal naam voor de Ayers Rock. In 1985 is de Rock weer teruggeven aan de aboriginals die deze direct weer haar eigen naam gegeven hebben. De regering heeft direct een pacht van 99 jaar afgesproken voor een prijs van € 50.000,-- per jaar en 20% opbrengst van de entreeprijs van het park.
De grond is hier echt ROOD. Het zand is heel apart maar vooral de speciale kleur doet het helemaal.
Eindelijk zagen we hem in de verte verschijnen. Uluru. Wereldberoemd en op heel veel foto’s te zien. En nu zien wij hem daar gewoon liggen. Heel bijzonder en het geeft je ook een heel apart gevoel.
Het dreigde zelfs nog een beetje te gaan regenen (ondanks de hitte). Dat zou wat geweest zijn want misschien een paar keer per 100 jaar regent het op de Uluru. En dan kan je echt spectaculaire foto’s maken als het water in stralen langs de rots loopt. Maar nee, het bleef droog.
Begin van de middag waren wij er al maar de puf was er even uit. Ik kon even niet meer tegen de warmte en heb als een zombie binnen op de bank gelegen. Maar ja, het is vakantie dus je hoeft ook niets te doen.
Einde middag even naar het shopping centre gelopen. Je kunt daar echt van alles krijgen (lees kopen). En wat hebben wij o.a. gekocht????? Ik een zonnehoed met een……..vliegennet.. Harry alleen een vliegennet voor onder zijn petje. En daar ben ik blij mee. Nergens geen last meer van. Direct op mijn hoofd gezet en klaar.
Morgen gaan we een rondje Uluru (Ayers Rock) lopen. Het schijnt echt een unieke belevenis te zijn.
En nu…..proberen lekker te slapen.
Zondag 3 april 2005 – Yulara – rustdag 83km
Een fantastische dag vandaag! Een belevenis om weer nooit te vergeten.
Lekker vroeg opgestaan en naar de Uluru gereden. Dan weet je dus echt niet wat je ziet. Je rijdt er langzaam vanaf ca. 10km naar toe en hij wordt dan steeds groter en steeds meer aanwezig. En zelf? Je wordt eigenlijk steeds stiller door de pracht en de mystiek. We hebben al op heel veel bijzondere plekken gestaan op dit aardbolletje maar dit is er weer 1 die hoog scoort in onze top 10. Je voelt je dan weer bijzonder nietig als mens als je deze natuur ziet.
Op zoveel foto’s gezien maar om er dan zelf bij te staan is eigenlijk niet te omschrijven. Daar wordt je echt heel stil van.
En de fotocamera stond niet stil. Je blijft maar klikken. Hierna gaan we alles maar eens goed bekijken.
De camper geparkeerd en toen zijn wij helemaal rond gaan lopen. Dit is een wandeling van ca. 10km en ook weer de moeite meer dan waard. Gelukkig vroeg begonnen want het werd weer steeds warmer al stond er begin van de ochtend lekker veel wind. Maar dan moet je wel uitkijken voor het uitdrogen want dan hebt je niet in de gaten dat je veel vocht verliest.
Ik liep daar met een Camelbag op mijn rug en met hoed met vliegengaas. Nou, ik liep daar niet alleen mee want het stikte er echt van de vliegen. Een geweldige uitvinding dus.
Vanuit alle hoeken en standen foto’s genomen want deze kans krijgt je nooit meer.
Wij zijn zelf niet op de Uluru geklommen. Het mocht wel maar de aboriginals hebben het liever niet. Een aantal delen van de rots mogen zelfs niet gefotografeerd worden omdat deze heilig zijn voor ze. Toch hadden veel mensen daar lak aan en die klommen toch omhoog. Nou, als was het wel mogelijk geweest dan hadden wij het toch niet gedaan. In de brandende hitte en dan ook nog behoorlijk steil. En daar houdt Harry dus echt niet van. Het werd trouwens ten zeerste afgeraden voor mensen met hoogtevrees!
Na de heerlijke wandeling hebben wij ook nog de 14km lange rondgang over de weg gemaakt. Dan sta je er iets meer van af, dus kan je hem helemaal in beeld krijgen. Wat een kleuren trouwens. Echt helemaal oranje/rood. Dat zien jullie op de foto’s wel.
In het visitor centre nog even rondgelopen en ook in een kleine koffiebar wat gedronken. Met uitzicht op de Uluru (Ayers Rock). Je kijkt er naar maar je gelooft het eigenlijk niet wat je ziet. Het leek net of je naar een poster zat te kijken, zo onwerkelijk leek het.
Even Harry goed in zijn arm geknepen, maar toen had ik het door dat het dus wel echt was, na dat gekerm!!!
Even wat gegevens over dit stuk rotsblok! Ruim 600 miljoen jaar oud en een van de oudste monolieten ter wereld. Totaal ca. 340m boven de grond. Het schijnt dat maar 10% boven de grond uitsteekt. De rest van dit gevaar zit nog in de grond. Doordat het landschap eromheen zo vlak is des te meer straalt de Uluru iets mystieks uit.
Daarna lekker buiten onder de parasol gezeten. Gelukkig een stuk minder warm dan gisteren. Nu maar ca. 32grd.
Om 18.00 uur weer naar de Uluru gereden om daar de zonsondergang mee te maken. Eerst dachten we dat er toch wat bewolking net voor de zon zou blijven hangen maar precies op tijd trok die weg en toen……………..was het super genieten weer. Geheel anders van kleur lag die daar te schitteren!!!
De vlakte er omheen en dan ineens vanuit de aarde: DE ULURU.
Als toetje kregen wij na de ondergang van de zon nog een prachtige gekleurde hemel te zien. Dit is echt een prachtige dag geweest mag ik wel zeggen.
Wat ook leuk is dat je op deze route vanaf Port Augusta vaak dezelfde mensen tegenkomt. Dan weer iemand van de ene camping en dan weer iemand van een andere camping. Vooral in het binnenland (outback) rij je toch allemaal dezelfde route (kan ook niet anders) om de bekende plekken te bekijken. Dan even praatje maken, gegevens uitwisselen en dan groeten met de woorden: tot de volgende keer!!! Zo lijkt het net of je telkens bekende tegenkomt in dit grote land!
Zo, ik heb jullie even een indruk gegeven over dit fenomeen. Het is bijna niet in woorden uit te drukken hoe het voelt. Ik hoop dat jullie ons toch een beetje kunnen begrijpen en dat wij het gevoel en de pracht een beetje kunnen overbrengen. En anders………….zelf gaan bekijken. Dit pakt niemand ons meer af!
Wat zullen wij vanavond lekker slapen! Morgen blijven wij ook nog hier van dan gaan wij nog want anders zien. Maar dan verhaal volgt nog. Nu gaan wel snel de foto’s bekijken want wij zijn heel benieuwd.
Mam, de laptop en de cappuccino creamer zijn de toppers in onze vakantie. Geweldig.
Maandag 4 april 2005 – Yulara – rustdag 142 km
Vandaag was de Kata Tjuta (Mt. Olga) aan de beurt. Deze liggen in hetzelfde park als de Uluru maar dan nog eens 50km verderop. Dit is ook een monoliet alleen deze bestaat nu alleen nog maar uit 36 aparte koepels. Dit schijnt vroeger ook een geheel te zijn geweest net zoals de Uluru maar dan nog vele maten groter! Kan je dat voorstellen?
Hier zijn wij net als gisteren weer hevig aan het sporten geweest. Was het gisteren nog een vlakke etappe, vandaag beslist niet. Een prachtige route tussen de koepels door. Omhoog en omlaag. Aangeduid als difficult. Dat viel wel mee hoor! Veel rotsen en geklauter met adembenemende uitzichten soms ver beneden je en soms ver omhoog. En dan die kleuren weer. De wandeling was de valley of the winds. En wind stond er heeeel behoorlijk. En dat is uitkijken geblazen. Je verschrompeld voordat je het weet. Drinken, drinken en nog eens drinken. Onderweg watertanks om je voorraad aan te vullen. Vanaf 36grd of meer wordt de vallei gesloten. Dan is het te gevaarlijk door de extreme hitte.
Je loopt tussen heel steile wanden door sommige wel 400m hoog. De toppen van deze ‘koepels’ zijn soms wel 1000m hoog. Indrukwekkend. De wandeling was ca. 7,5km en daar stond tussen de 3-4 uur voor. En dat was pittig in die hitte van vandaag. Het zal wel weer zo’n 32 grd geweest zijn maar lekker veel wind. Onbewolkt!!!!
Ondanks de pracht is de Kata Tjuta iets minder imponerend dan de Uluru. Waarschijnlijk komt dat omdat de Uluru een groot brok steen is midden in het vlakke landschap. Vanuit de verte zie je hem liggen en dat is echt iets waar je kippenvel van krijgt. Je raakt telkens niet uitgekeken. Ook vandaag niet want je ziet hem steeds liggen.
Afgepeigerd de rest van de middag onder een parasol (incl. vliegennet) uitgerust. Maar toen begon het toch weer te kriebelen en zijn weer toch weer om 18.00 uur naar de Uluru gereden voor een zonsondergang omdat het praktisch onbewolkt was.
Weer heel veel foto’s geschoten vandaag (ze zijn trouwens echt schitterend). De zonsondergang viel ten opzichte van gisteren tegen. Net op het laatst waren er nog wat wolkjes, dus kleurde hij niet zo rood als gisteren. Maar de aanblik………….prachtig.
Dus vandaag afscheid genomen van dit stuk natuur. Dit hadden wij dus niet willen missen.
Harry zit bij onze achterburen op het terras lekker te kletsen. Een heerlijke zwoele, niet te warme avond. Morgen gaan we weer vertrekken. Op naar ons volgende adres!
Dinsdag 5 april 2005 – Yulara – Kings Canyon 307 km
Vandaag verbindingsetappe. Het lijkt de Parijs-Dakar wel! Heel mooie route weer. Dat blijven we zeggen. Wat is de grond toch ontzettend rood. Niet te geloven. En dan met al die groen/gele grasjes erop. Heel bijzonder. Wat ook heel bijzonder is dat je hier veel Desert Oak Trees ziet. Logisch dat ze bij ons er niet zijn, maar het zijn heel bijzondere bomen. Eerst zie je eigenlijk alleen maar een rechte steel (stam) omhoog met een soort naalden eraan die helemaal slap er aan hangen. De wortels groeien dan heel diep de grond in totdat ze water vinden. Dan begint eigenlijk pas de verdere groei. Langzaam gaat de boom een paar takken krijgen en pas veel later krijgt het de vorm van een echte boom en dan gaan de naalden ook niet meer hangen. Heel bijzonder!
Ook zie zo je af en toe ineens een heel stuk dat in brand gestaan heeft. Alle bomen die staan er dan zwartgeblakerd bij. Als het wat langer geleden is dan zie je dat er alweer kleinere grasjes en struikjes gaan groeien. De meeste branden die ontstaan door de bliksem. Natuurlijk wordt je zelf ook wel gewaarschuwd om heel voorzichtig met vuur om te gaan. Soms wordt het zelfs helemaal verboden.
Het landschap veranderde de laatste 150km ook. Had je eerst heel veel rode zandduinen en grasjes en lage struiken, nu werden het meer bomen. En de Canyon kwam eraan. Je klom ook wat hoger en had mooie uitzichten op de bergruggen. De canyon is de diepste van heel centraal Australië. En natuurlijk zijn daar mooie wandelroutes uitgezet maar die bewaren wij tot morgen.
Maar wat wel leuk was dat wij zo’n 35km voor deze campground nog een koffiestop hadden in een soort roadhouse waar ze trouwens heerlijke flat white hadden. En daar hadden ze een computer staan waar wij een CD in konden stoppen. Nou dat kwam heel goed uit want wij liepen nog steeds rond met de USB en CD met de verslagen nr. 6. Boffen jullie of niet??? Komt het toch nog eerder naar jullie toe dan wij gedacht hadden. In deze uithoek is er geen eens ontvangst op je mobiel.
Wat wel jammer is dat wij de USB stick bijna niet kunnen gebruiken. Anders kunnen wij al de mails direct opslaan en dan rustig doorlezen in de camper. Nu zijn wij net twee speedies. Snel, snel lezen. Maar toch is het leuk om ook jullie verhalen te lezen. Dan zijn wij toch even thuis.
Harry is nog even buiten gaan lopen en heeft ook nog een dingo op de camping gezien. Je komt hier ook alles tegen. Zelfs de vogels zijn anders en ze maken ook heel andere vogelgeluiden. Wel leuk om te horen.
Woensdag 6 april 2005 – Kings Canyon – rustdag - 20 km
Het was weer eens een sportdag vandaag. Het luie zweet er uitlopen. En dat hebben wij ook gedaan. De dag begon bewolkt 25 grd. maar al gauw kwam de zon kijken en voor het eerst was het ook benauwd weer. Dus geen droge warmte maar voor de verandering eens een klammere warmte. Ook dat is weer even wennen. Het loopt dan bijna met straaltjes van je af! Vooral met een beetje inspanning.
Vanmorgen gestart met de Kings Canyon Rim Walk. Een loop van ca. 7,5km die 3 uur in beslag neemt en die direct al start met een zeer steile klim naar de bovenkant van de Canyon. Dan begint een kronkelende wandeling langs de rand (zeer steil naar beneden toe) door een doolhof van rotspunten die net op bijenkorven lijken. Geen stukje is gelijk. Een ware aanslag op de voeten en enkels. Maar beneden keek je in een diepe en spectaculaire kloof. Daar beneden ligt de Garden of Eden. Een kleine waterpoel en veel tropische planten zoals palmbomen duiken op onder de steile, loodrechte wand 95m naar beneden toe.
Wij noemen het steeds Kings Canyon maar deze heeft ook al weer een aboriginal naam gekregen. Het park heet nu officieel Watarrka National Park.
Het was een vermoeiende maar schitterende route. Wat een natuur! Ruim 450miljoen jaar geleden bestond Australië nog uit heel veel water en leek de grond die er toen was een beetje op een maanlandschap zonder ook maar iets erop. Het water was in de wereld ook veel hoger omdat er nog helemaal geen ijs op de polen lag. Maar 400 miljoen jaar later (ach, het zijn maar een paar jaartjes) verdwenen de zeeën door veranderde klimaten en werden de steenlagen gevormd. Je schijnt hier nog fossielen aan te treffen die in de zeeën voorkwamen. Door het terugtrekken van het water, de regen, de winden en de temperaturen werd Australië langzaam gevormd. En nog eens 350 miljoen jaar geleden ging het in dit aardbolletje zo te keer dat er complete bergruggen omhoog werden gestuwd. Zo is dit gebied een beetje ontstaan. En daarna onder invloed van verschillende jaargetijden (koude perioden afgewisseld met warme perioden = lees wel miljoenen jaren) zijn de bergruggen langzaam in gaan slijten en konden er dus een soort bijenkorven ontstaan. Jullie zullen er wel een foto van zien op de website. Heel bijzonder.
Na dit inspannende avontuur was het de rest van de middag uitblazen voor de camper. Gelukkig inclusief vliegennet want je wordt anders knettergek van die krengen van beesten.
Onder het bellen (met Mam) kwamen er 2 schitterende kleine papegaaien even onder onze neus bij een klein waterplasje (door de kraan) lekker drinken. Fel groen met een zwart kopje en met een gele band om hun nekje. En hun staartje was knalblauw. Die hadden wij nog niet gezien. Maar ze blijven toch een beetje schuw als je ze ook de foto probeert te krijgen. Maar misschien gaat het nog wel lukken.
Vanavond nog onder de sterrenhemel lekker even buiten gezeten voordat ik mijn plicht weer moest vervullen. Wat een sterren! En allemaal super helder om te zien. Je ziet sterren zoveel. Zelfs de melkweg zie je duidelijk lopen. Dan zie je bij ons toch maar heel weinig. Maar hier is natuurlijk ook bijna geen ‘vals’ licht. Dus Adri en Isolde, nog een uitdaging om naar toe te gaan.
Morgen blijven we nog een dag hier en dan houden wij (ikke dan) helemaal een rustdag. Niets doen. Harry zal de fiets wel opzoeken.
Donderdag 7 april 2005 – Kings Canyon – rustdag
Voor dit meisje een echte rustdag! En dat houdt ook in dat het uitslapen geblazen was. Eindelijk! Zelfs de fiets was eerder uit zijn bed. Het was behoorlijk warm dus Harry wilde toch een beetje op tijd op de fiets zitten voor zijn broodnodige beweging.
En ik ook. Van de camper naar de stoel en terug. Toen Harry vertrok om een uur of half 10 ben ik lekker gaan keuvelen en heb mij toen voor de camper half in de schaduw helemaal geïnstalleerd met voldoende water, zonnehoed en boek. Wat wil een mens nog meer. Dat was genieten geblazen!! Helemaal niets moeten. Het werd alleen maar steeds warmer.
Om een uur of half 4 kwam Harry dan eindelijk terug. Glimmend van genot (of was het gewoon zweet) had hij toch ca. 90km afgelegd. Wel een ruime stop genomen. Hier geniet hij volop van. Natuurlijk was daarna het kaarsje uit maar wat wil je. Dan alleen nog maar een lekkere douche en beentjes omhoog en lekker buiten zitten de hele avond. Super zwoele avond. Helaas de nacht ook zo dus het slapen ging dit keer niet echt super. Dat halen we dan maar weer in.
Vrijdag 8 april 2005 – Kings Canyon – Alice Springs – 477km
Voor de grote hitte vertrokken. Net voor 8 uur zaten wij al in de camper. Op naar het volgende adres. Het landschap blijft je verbazen al zullen veel mensen hier misschien niet van houden omdat ze vinden dat alles hetzelfde is. Maar dat is totaal niet zo. Maar was zo fascinerend is dat het allemaal zo groots is. Kilometers ver kan je kijken en dan zie je alleen maar vlakte met af en toe een heuvelrug.
En dan dat rode zand. Ze noemen het hier niet voor niets The Red Centre. Echt rood zand!
We hebben zo enorm veel plezier met elkaar. Alleen Harry schrikt elke keer weer als hij zich op de foto’s ziet staan. Hij vindt dat hij dan zo gerimpeld en niet zo vrolijk kijkt terwijl hij zich echt zo niet voelt. Dus daar brengen wij verandering in. Althans dat proberen wij. Zodra ik alleen maar KIJK (jullie weten wel hoe of niet) dan snapt hij het meteen en dan glimlacht hij van oor tot oor. Nu moet dat een automatische uitdrukking gaan worden maar of dat lukt????? Maar het is wel lachen geblazen. Zit hij constant met zo’n onechte smile op zijn gezicht!!!! Van een vent heb ik ook!!!
Voor de verandering eens andere wilde loslopende beesten gezien. Wilde kamelen. Die heb je hier voldoende in deze regio. Er moeten er ca. 15.000 stuks rondlopen waarvan wij er ca. 10 gezien hebben. Toch heel bijzonder want je zit eerst te kijken of ze niet binnen een hek lopen of zo. Maar nee hoor, ze lopen gewoon los in de natuur.
Oorspronkelijk waren die beesten hier niet. Maar toen de eerste avonturiers Australië wilden gaan verkennen en de binnenlanden in wilden trekken begrepen ze wel dat dat met hun paarden niet ging lukken. Veel te warm voor die beesten. Toen hebben ze een 40-tal kamelen uit Karachi overgebracht. Deze waren gewend aan de hitte en konden lang zonder water. Toen uiteindelijk heel Australië was ontdekt en de nodige wegen en spoorbanen aangelegd, waren de kamelen overbodig geworden en hebben ze maar vrijgelaten in de vrije natuur.
Toen was het hek van de dam. Nu konden ze hun gang gaan. En jullie weten wel wat er gebeurt als er geen toezicht meer is. Daar komen kleintjes van!!!! En daarom lopen er hier in het midden van Australië en ook langs de westkust zo veel in het wild rond.
Hoe meer we richting Alice Springs gingen hoe meer kleine bergketens wij tegenkwamen. Je ziet langzaam het landschap weer veranderen. Nu veel meer bomen. En net voor Alice Springs zie je de MacDonnell Range al in de verte verschijnen. Een lange bergketen waar deze plaats tussen ligt. Hier schijnen weer mooie plekken te zijn die wij nog gaan verkennen dus later meer.
Alice Springs is de 2e grote plaats na Darwin in de Northern Territory.
Voordat wij onze hebben geïnstalleerd op een mooie campground net buiten de plaats eerst maar weer eens goed alle boodschappen ingeslagen want wij waren echt overal doorheen. Ook door onze wijn en dat is een slechte zaak.
Hier is gelukkig weer volop alles te krijgen tegen heel wat mindere prijzen dan in de Ouback. Maar ja, daar moet ook alles speciaal aangeleverd worden.
Wat ook direct opviel toen wij binnen reden was dat het hier letterlijk en figuurlijk zwart zag van de aboriginals. Wat zal ik daar van zeggen. Natuurlijk is het triest wat er allemaal gebeurt is, maar nu zitten deze mensen echt tussen wal en schip. De meeste hangen maar op straat een beetje rond met elkaar en roken en drinken veel. En ze stinken een uur in de wind. Volgens mij wassen ze zich niet echt goed. En dat ze er aantrekkelijk uitzien? Nee, ook niet echt. Het is eigenlijk heel triest om te zien. Ze praten amper de engelse taal. Ze zitten bij elkaar in een soort commune die onder toezicht staat.
Morgen gaan we de stad in en dan kijken we weer verder. Voorlopig blijven wij hier een aantal dagen dus jullie kunnen jullie verheugen op een behoorlijk lang verslag. Als Harry nog tijd heeft om zijn verslag bij de werken dan versturen wij deze morgen anders een dag later. Hier zitten in ieder geval voldoende internetcafe’s om jullie weer helemaal blij te maken.
Zaterdag 9 april 2005 – Alice Springs –rustdag - 14km
Lekker geslapen maar op tijd op omdat onze camper even voor een 15.000km beurt (standaard controle) naar de garage moest. Aangezien in deze stad een Kea depot zit hadden wij daar een paar dagen geleden al afgesproken. Nu moet ik zeggen dat de service van dit bedrijf echt super is.
We hadden om 09.00 uur afgesproken en daar ons lijstje afgegeven met nog wat kleine dingetjes. Helemaal geen punt. Hij heeft nog onze LPG tank bijgevuld want die was vanmorgen net leeg.
Wij kregen even een leencampertje mee om naar het centrum te rijden en na 2,5 uur was alles weer prima voor elkaar. Wij hebben die tijd weer nuttig besteed om jullie te verblijden met een geweldig lang verslag!!
Lekker de stad doorgelopen (nou ja, het werd weer steeds warmer) om een indruk te krijgen wat hier weer allemaal is. Genoeg dus voor de volgende dagen. We plakken hier dus nog wat dagen aanvast want van hier uit kunnen we genoeg zien en ook nog wat rust nemen.
Voor de tijd van het jaar is het uitzonderlijk warm. Het is wel 8-10 grd. warmer dan normaal. Hadden we eigenlijk niet op gerekend. Maar dan nog liever warmer dan veel kouder. Nu is het vandaag maar 34grd geweest! Het is nu 21.00 uur en ik zit lekker buiten (26grd) achter de laptop. Harry zit een boek te lezen dus het kan niet beter.
Vanmorgen heeft Harry ook nog een bezoek gebracht aan de kapper. Die had weer handen vol werk om die coupe weer in model te knippen. Het haar hangt nu in ieder geval niet meer voor de ogen.
Het barst hier van de aboriginals. Overal hangen ze rond. Op kleine pleintjes, grasveldjes, bankjes, in de droge rivierbedding. Maar wij zijn ze nog niet tegengekomen in een winkel of iets anders als bv. Personeel. Volgens mij hebben de meeste echt geen werk en hangen ze maar een beetje rond.
Ook nog wat galeries bezocht met aboriginal kunst. Het heeft wel iets aparts maar om zelf te hebben vind ik het toch een beetje te druk. Misschien komen we nog wat tegen wat ons meer aanspreekt.
Een heerlijke lunch midden in het centrum maar wel binnen omdat het buiten veel te warm was.
Daarna naar het reptielenmuseum gelopen. Daar zijn wij wel 2 uur geweest. Heel interessant om hierover tekst en uitleg te krijgen over de verschillende soorten die hier voorkomen. Vooral slangen zitten hier voldoende. Daar moet ik dan maar even niet over nadenken.
Je kreeg ook volop gelegenheid om diverse soorten in je hand te nemen. Dat heb ik zelf maar even overgeslagen. Ook de python van 3 meter heb ik maar voorbij laten gaan. Ze doen wel niets maar toch! Ook hadden ze enorm grote varanen. Wel 1,5m groot. Een zeer educatieve middag gehad dus je ziet maar ook in de vakantie leer je hier nog wat.
Daarna hadden we het wel gezien en zijn wij teruggegaan om uit te puffen voor de camper. Wat een hitte zeg.! Het loopt langs je rug omlaag.
Nu nog even lekker relaxen en dan naar bed. Morgenochtend hebben wij op deze camping een free pancake breakfast. Wij zijn benieuwd!
Zondag 10 april 2005 – Alice Springs –rustdag - 16km
Jawel, vandaag echt camping gevoel!!! Vanmorgen tussen 8.30 en 9.30 uur free pancake breakfast. En dan staan niet alleen de Nederlanders vooraan. Volgens mij was de hele camping uitgelopen. De hele BBQ plaats en keuken stond helemaal vol. Ieder zelf een stoel, bord, bestek en kop en voor de rest stond alles klaar. Aan de lopende band werden grote pannenkoeken gemaakt. Maar……daar moest je wel voor in de rij staan. En stond je toevallig ook nog eens in de zon nou dat liep het zweet al weer van je rug af.
Het idee erachter is best leuk. Je krijgt een plakker waar je je naam en staat/land opzet. Zo spreekt iedereen je direct met je naam aan en raak je snel aan de praat. En dan is het ook niet zo lang wachten meer in de rij. Eigenlijk heel gezellig en het was zo half 11! Totaal waren er bijna 400 pannenkoeken gemaakt. Nee, niet alleen voor ons!!!
Het zou weer een hete dag gaan worden maar we wilden toch iets gaan zien. 10 minuten rijden vanaf de camping was het Alice Springs Desert Park. Daar zijn wij tot bijna 5 uur geweest. En dat was echt de moeite waard. Er waren verschillende habitats nagemaakt met zowel de dieren als de planten. We begonnen direct met een informatieve film over de MacDonnell Range waar Alice Springs in ligt. Over het ontstaan, de verschillende klimaten die daar geweest zijn, hoe het nu is en natuurlijk de dierenwereld.
Maar de absolute klapper op het eind was dat het levensgrote bioscoop scherm na de film langzaam zakte en er door de gigantische glazen ruit erachter de bergen van de MacDonnells live te zien waren.
Echt indrukwekkend en totaal onverwachts. Dat is nog eens een filmeinde!
Daarna diverse buiten presentatie meegemaakt over het overleven in de woestijn. Wat er wel en niet aanwezig is om te eten en te drinken. Hoe de aboriginals dit hadden gedaan. Welke dieren er waren. Deze waren later ook weer in grote getallen te zien. De meest vreemdsoortige beesten. Dat die het kunnen overleven is echt interessant om te horen. Wat een heel leuk beestje is, is de hopping Mouse. Een soort kruising tussen een muis (snoetje en grootte) en een kangoeroe (houding, lange achterpoten, springen) Natuurlijk ook diverse soorten hagedissen, slangen en wat nog niet meer.
Ook de vogels blijven niet achter. Wat een prachtige kleuren. In alle soorten en formaten. Er waren heel grote kooien gemaakt waar je helemaal doorheen kon lopen. Dit was buiten dus het leek net of je gewoon door de natuur liep.
Er waren ook aparte gedeelten waar kangoeroes en emoes liepen. Wij er ook tussendoor. Mooie foto’s kunnen maken.
Aan het eind hebben we ook nog kunnen zien hoe en valk en een adelaar hun eten (prooi) vangen. Dit was machtig om te zien. Je zag ze echt tegen de bergen op vliegen, weer terugkomen, duiken en ga zo maar door. Wat een beesten. Vooral de adelaar (die wij vaak tegen waren gekomen) is van dichtbij echt enorm groot.
We zijn weer enorm wijzer geworden op deze middag. Het was wel afzien geblazen door het weer. Het was weer veel warmer dan gisteren en nu zit ik weer buiten achter de laptop. 20.30 uur en nog 28grd. Niet te geloven! Het weer is hier echt van slag.
Gisterenavond na het maken van het verslag nog lekker buiten blijven zitten en heerlijk genoten van een DVD van U2 (Rattle and Hum). Natuurlijk met koptelefoon dus ik kan hem lekker hard zetten. Wat een geweldige muziek. Heerlijk. Vanavond ga ik de laatste 20 minuten nog even bekijken. Binnen moet je echt met de airco aan gaan zitten. Harry zit al dagen lekker te genieten van een goed boek. Wat een rust in deze familie.
Maandag 11 april 2005 – Alice Springs –rustdag - 323km
Als wij niet een verbindingsetappe hebben noemen we het een rustdag maar dat was deze in het geheel niet! Afzien heet dat geloof ik. Maar wel weer geweldig om allemaal te zien.
Omdat het weer een heel warme dag beloofde te worden zijn wij maar vroeg op pad gegaan. Om 7.45 uur zaten wij al onderweg. We hebben een aantal bezienswaardigheden langs de West MacDonnell Range gezien.
De MacDonnell Range is een bergketen die dwars door het midden van Australië loopt van ca. 400km lang. Alice Springs ligt hiervan in het centrum. Deze bergketen met een hoogste berg van 1500m is al ruim 2,2 miljard jaar oud. Het heeft een verscheidenheid aan kleur en ziet er een beetje omhooggeduwd, uitgeknepen, afgerond, spits en uitgevouwen uit. Heel aparte vormen met dikke lagen steen. Wij hebben vandaag de ‘west route’ gereden. Deze route loopt door een soort vallei met op verschillende plaatsen mooie stops. Vaak weer een aantal km. van de weg af en soms moest er ook weer flink gelopen worden. Wij zijn o.a. in een zeer nauwe kloof geweest met mooie kleuren steen, een natuurlijke waterpoel (ijskoud) waar je heerlijk kon zwemmen. Harry heeft dit wel gedaan. Deze poel ligt helemaal tussen de rotsen in en je zou daar heerlijk kunnen zitten als je niet gek werd van de vliegen. Die heb je hier in Alice Springs trouwens helemaal niet. Heerlijk buiten zonder vliegen. Ook weer eens wat anders. Bij een andere kleine poel hebben we ook nog zwarte wallabies en zwartpoots-rots wallabies gezien.
Bij de Ochre Pits hebben wij de kleuren gezien die de aboriginals gebruiken om hun lichaam mee te verven. Een soort steen die wat vettig is en als je die vermengt met wat water dan krijg je de kleuren. Deze halen ze uit een speciaal soort steen die in lagen in de wanden van dit gebergte zitten. Op bepaalde plaatsen alleen.
Wat een gigantische kloven, poelen en warmte! Maar een dag met een geweldige natuur weer. Veel kilometers gereden maar het was weer de moeite waard.
Op het eindpunt van onze route de Glen Helen Gorge. Hier stroomt de Finke River doorheen. Dit schijnt de oudste waterweg van de wereld te zijn. Deze rivier stroomt al…..100 miljoen jaar door dezelfde kloof en legt nog steeds dezelfde weg af. Hij is ongeveer 700km.lang.
Nu we het toch over rivieren hebben. In dit gebied barst het van de rivieren en stroompjes. Met borden wordt je steeds gewaarschuwd voor de floodways. Maar…….bijna elke rivier die we zien staat helemaal droog. Er normaal gesproken komt het ook zelden voor dat deze met water vol staan. En als dat gebeurt dan is het ook niet eens voor lang! Wat wel stroomt, is het water (of zweet) langs onze ruggen, armen, benen, hoofd, handen enz. enz. En daar komt geen eind aan!!! Alleen als je weer gaat rijden en de airco in de hoogste stand zet. Je kunt je soms uitwringen. Zodra je de camper verlaat dan komt de hitte als een moker op je af. Vandaag ook weer 37grd. (in de zon ietjes meer) en dan met een luchtvochtigheidsgraad van maar 15-20%. Maar het gaat kouder worden. Langzaam zakt het kwik tot wel 30grd. de komende dagen. Dat is boffen zeg!
Einde middag weer thuis en na een heerlijke douche even weer bijkomen van een inspannende maar toch ontspannende dag.
Nu om 21.30 uur zitten we nog lekker buiten (27grd) en nu is het heerlijk. Kaarsje aan wijntje erbij en een romantische man. Wat wil je nog meer.
Morgen blijven we toch nog een dag hier want we willen nu echt nu even uitrusten (fietsen jawel) en de rest zien we wel. Nu nog even de foto’s gaan bekijken.
Dinsdag 12 april 2005 – Alice Springs –rustdag – 10km
Na al die hitte (en nog steeds) had ik het even gehad vanmorgen. Een beetje uitgeslapen, voor zover dat mogelijk was, en nadat Harry vertrokken was……op de fiets, heb ik mijn handdoeken op ‘ons grasveldje’ gespreid en ben daar uitgestrekt gaan liggen. Wie maakt mij wat!!! Boek erbij en liggen maar.
Heerlijk rustig en half in de schaduw onder een boom. Vakantie!!!
Harry natuurlijk niet. Die kwam na 74km weer drijfnat terug. Big Smile want hij had ondanks de enorme hitte toch genoten. Dat komt ook omdat hij verder dan de rest van de dag bijna niets meer doet en dan toch behoorlijk kan herstellen. Daardoor heeft hij bijna nergens last van en dat geeft het een enorme kick. Ik denk dat de warmte ook heel goed is voor zijn gewrichten. Die is wel droog en je zweet je echt het apenzuur (gek woord geloof ik) maar geen nadelige gevolgen in ieder geval.
Hij heeft dit keer een groot deel over een echt fietspad gereden dat speciaal in de bergen uitgezet was. Op en neer en omhoog en omlaag. En dat bij die hitte. Nog wat extra km. en daar was hij weer.
Eind van de middag zijn wij nog naar de 1e post van de Flying Doctors gereden hier in de stad. Die is hier nog steeds actief. Een film gezien en je zag ook echt de commandopost en de vliegtuigen die nu in de lucht hingen naar of met patiënten. D.m.v. een code kan je zien om wat voor een ziekte en/of ongeval gaat. Die vliegende dokters zijn echt wel nodig als je hier in de Outback een dokter nodig hebt. Heel interessant. Daarna nog de tank volgegooid en onze voorraad aangevuld. Wij zijn weer klaar om te vertrekken.
Het was vanavond trouwens een stuk kouder dan al die vorige avonden. Om 21.30 uur was het zelfs afgekoeld tot wel 21grd. Wat een verademing!!!! Heerlijk.
Na mijn moeder gebeld te hebben die lekker een vakantie samen met Corry besproken heeft in Spanje, was ik helemaal verbaasd dat er 7,5uur tijdverschil met jullie was. Wij waren echt in de veronderstelling dat het 9,5 uur was. Wij zijn natuurlijk de kluts kwijtgeraakt doordat jullie naar de zomertijd gegaan zijn en wij naar de wintertijd.
Woensdag 13 april 2005 – Alice Springs –Tennant Creek – 513km
In verband met de warmte maar lekker vroeg vertrokken. Als je nog geen 10minuten gereden hebt dan ben je Alice Springs al uit en dan lijkt of de stad gewoon niet bestaan heeft. Direct is het weer de NIETS. Wel een route met afwisselende vegetatie. Struiken, hoge grasjes, bomen en voor het eerst zien we ontzettend veel kleine termieten heuvels in het landschap. Natuurlijk hele stukken rechte weg en dan waarschuw ik Harry maar als er een bocht aankomt! Hoera!!! Even een draai maken aan het stuur. Maar we hebben toch ook nu wel veel meer lichte bochten en heuvels gehad. Op een paar roadhouses na, was er de hele weg helemaal niets!!!! Echt de middle of nowhere. Maar dat eindeloze, uitgestrekte landschap heeft toch wel iets speciaals. Zo groot, zo klein ben je dan zelf.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik zelf nog geen enkele keer achter het stuur heb gezeten. Harry vindt het leuk en heeft er tot nu toe geen moeite mee.
Vandaag zelfs midden in de woestijn kom je zomaar ineens een mango kwekerij tegen. Kilometers van alles verwijdert. Alleen de vervoerskosten zijn al hoog. Ook weer veel valken en gieren langs de route gezien omdat hier natuurlijk heerlijke hapjes langs de weg voor ze klaarliggen. Kangoeroes in allerlei maten.
Onderweg een fotostop gemaakt bij de Devil’s Marbles. Dit zijn hele grote kogelronde rotsblokken van wel 6-7-8m in doorsnede. Dit zouden de resten moeten zijn van 1,5 miljard jaar oude granietformatie. De aboriginals geloven dat dit de eieren zijn van de mythische Regenboogslang.
Verder in het landschap kom je deze rotsblokken nergens tegen. Ze liggen alleen hier op misschien een vierkante kilometer. Groot, rood en rond. Heel indrukwekkend.
Nu overnachten we in een ‘plaats’ met wel 3.000 inwoners. Bekend geworden om het goud wat hier vroeger gevonden werd. Voor ons gewoon een tussenstop op een lekkere campground met veel bomen. En dat was weer hard nodig vandaag. Puffen geblazen. Nu maar eens binnen met de airco aan. Even bijkomen.
Donderdag 14 april 2005 – Tennant Creek – Katherine - 670km
Lange afstand vandaag dus heeeel vroeg opgestaan en met het ochtendgloren de ‘drukke’ weg weer opgegaan. Nou dat was toch een ochtendspits. Na 3 kwartier kwam daar toch echt de 1e auto aan. En na een kwartier nog 1. Daarna werd het iets ‘drukker’. Langzaam verlaten we het Red Centre van Australië op weg naar het noorden toe. Dit wordt dan weer de Top End van de Nothern Territory genoemd.
Ook het landschap begon na een 100km aanmerkelijk te veranderen. Het ging steeds groener worden en ook de struiken en het gras werd vervangen door hogere bomen. We komen zelfs wat struiken met witte bloemetjes tegen. En…….we zien weer koeien in de wei omdat er weer groen gras is doordat de regenperiode net achter de rug is. Ook wat meer heuvels en zelfs wat wolkjes in de lucht.
Valken en gieren in overvloed. Wij kregen zelfs een grote valk met een klap tegen de voorruit. Hij kon (en wij ook niet) geen kant meer op. Het ging zo snel! Wij schrokken ons kapot. Wat een knal. Gelukkig niets aan de hand. Vogel heeft het helaas niet overleefd.
Wat een verschillen. Zo rij je nog door de echte woestijn en nu zit je al weer in het tropische deel van Australië. Tjonge, wat is het hier groen. Een heel ander gezicht.
We zitten nu ca. 300km onder Darwin en blijven hier een aantal dagen. Nu is het echt tropisch met alles wat erbij hoort. Palmbomen en warmte. Dat waren wij natuurlijk al gewend maar nu is daar ook nog de vochtigheidsgraad bijgekomen die hier net iets hoger is! Even wennen aan die klamme hitte. Nog steeds 34grd. en ook de avonden zijn warm. Geen last meer van vliegen (tot nu toe) maar vanavond waren de muggen hier actief. Insmeren geblazen dus. Ik was net even te laat dus ik was de klos.
Morgen gaan we een poging wagen om jullie weer blij te maken met ons doen en laten van de afgelopen dagen. We zitten in een ‘grote’ stad met wel 10.000 inwoners. En als je dan bedenkt dat in de Nothern Territory ca. 180.000 mensen wonen (NT is net zo groot als Alaska) waarvan ca. 80.000 in Darwin, 30.000 in Alice Springs, dan blijven er niet veel over voor de rest van deze staat. Hier kan je echt zeggen dat je de ruimte hebt.
Echt een geweldig land! We hebben er al ruim 6.000 km opzitten en zitten bijna op de helft van onze vakantie. We zien veel, rusten veel uit en hebben ook nog reuze lol met elkaar. Wat wil een mens nog meer!!!
Lekker geslapen maar op tijd op omdat onze camper even voor een 15.000km beurt (standaard controle) naar de garage moest. Aangezien in deze stad een Kea depot zit hadden wij daar een paar dagen geleden al afgesproken. Nu moet ik zeggen dat de service van dit bedrijf echt super is.
We hadden om 09.00 uur afgesproken en daar ons lijstje afgegeven met nog wat kleine dingetjes. Helemaal geen punt. Hij heeft nog onze LPG tank bijgevuld want die was vanmorgen net leeg.
Wij kregen even een leencampertje mee om naar het centrum te rijden en na 2,5 uur was alles weer prima voor elkaar. Wij hebben die tijd weer nuttig besteed om jullie te verblijden met een geweldig lang verslag!!
Lekker de stad doorgelopen (nou ja, het werd weer steeds warmer) om een indruk te krijgen wat hier weer allemaal is. Genoeg dus voor de volgende dagen. We plakken hier dus nog wat dagen aanvast want van hier uit kunnen we genoeg zien en ook nog wat rust nemen.
Voor de tijd van het jaar is het uitzonderlijk warm. Het is wel 8-10 grd. warmer dan normaal. Hadden we eigenlijk niet op gerekend. Maar dan nog liever warmer dan veel kouder. Nu is het vandaag maar 34grd geweest! Het is nu 21.00 uur en ik zit lekker buiten (26grd) achter de laptop. Harry zit een boek te lezen dus het kan niet beter.
Vanmorgen heeft Harry ook nog een bezoek gebracht aan de kapper. Die had weer handen vol werk om die coupe weer in model te knippen. Het haar hangt nu in ieder geval niet meer voor de ogen.
Het barst hier van de aboriginals. Overal hangen ze rond. Op kleine pleintjes, grasveldjes, bankjes, in de droge rivierbedding. Maar wij zijn ze nog niet tegengekomen in een winkel of iets anders als bv. Personeel. Volgens mij hebben de meeste echt geen werk en hangen ze maar een beetje rond.
Ook nog wat galeries bezocht met aboriginal kunst. Het heeft wel iets aparts maar om zelf te hebben vind ik het toch een beetje te druk. Misschien komen we nog wat tegen wat ons meer aanspreekt.
Een heerlijke lunch midden in het centrum maar wel binnen omdat het buiten veel te warm was.
Daarna naar het reptielenmuseum gelopen. Daar zijn wij wel 2 uur geweest. Heel interessant om hierover tekst en uitleg te krijgen over de verschillende soorten die hier voorkomen. Vooral slangen zitten hier voldoende. Daar moet ik dan maar even niet over nadenken.
Je kreeg ook volop gelegenheid om diverse soorten in je hand te nemen. Dat heb ik zelf maar even overgeslagen. Ook de python van 3 meter heb ik maar voorbij laten gaan. Ze doen wel niets maar toch! Ook hadden ze enorm grote varanen. Wel 1,5m groot. Een zeer educatieve middag gehad dus je ziet maar ook in de vakantie leer je hier nog wat.
Daarna hadden we het wel gezien en zijn wij teruggegaan om uit te puffen voor de camper. Wat een hitte zeg.! Het loopt langs je rug omlaag.
Nu nog even lekker relaxen en dan naar bed. Morgenochtend hebben wij op deze camping een free pancake breakfast. Wij zijn benieuwd!
Zondag 10 april 2005 – Alice Springs –rustdag - 16km
Jawel, vandaag echt camping gevoel!!! Vanmorgen tussen 8.30 en 9.30 uur free pancake breakfast. En dan staan niet alleen de Nederlanders vooraan. Volgens mij was de hele camping uitgelopen. De hele BBQ plaats en keuken stond helemaal vol. Ieder zelf een stoel, bord, bestek en kop en voor de rest stond alles klaar. Aan de lopende band werden grote pannenkoeken gemaakt. Maar……daar moest je wel voor in de rij staan. En stond je toevallig ook nog eens in de zon nou dat liep het zweet al weer van je rug af.
Het idee erachter is best leuk. Je krijgt een plakker waar je je naam en staat/land opzet. Zo spreekt iedereen je direct met je naam aan en raak je snel aan de praat. En dan is het ook niet zo lang wachten meer in de rij. Eigenlijk heel gezellig en het was zo half 11! Totaal waren er bijna 400 pannenkoeken gemaakt. Nee, niet alleen voor ons!!!
Het zou weer een hete dag gaan worden maar we wilden toch iets gaan zien. 10 minuten rijden vanaf de camping was het Alice Springs Desert Park. Daar zijn wij tot bijna 5 uur geweest. En dat was echt de moeite waard. Er waren verschillende habitats nagemaakt met zowel de dieren als de planten. We begonnen direct met een informatieve film over de MacDonnell Range waar Alice Springs in ligt. Over het ontstaan, de verschillende klimaten die daar geweest zijn, hoe het nu is en natuurlijk de dierenwereld.
Maar de absolute klapper op het eind was dat het levensgrote bioscoop scherm na de film langzaam zakte en er door de gigantische glazen ruit erachter de bergen van de MacDonnells live te zien waren.
Echt indrukwekkend en totaal onverwachts. Dat is nog eens een filmeinde!
Daarna diverse buiten presentatie meegemaakt over het overleven in de woestijn. Wat er wel en niet aanwezig is om te eten en te drinken. Hoe de aboriginals dit hadden gedaan. Welke dieren er waren. Deze waren later ook weer in grote getallen te zien. De meest vreemdsoortige beesten. Dat die het kunnen overleven is echt interessant om te horen. Wat een heel leuk beestje is, is de hopping Mouse. Een soort kruising tussen een muis (snoetje en grootte) en een kangoeroe (houding, lange achterpoten, springen) Natuurlijk ook diverse soorten hagedissen, slangen en wat nog niet meer.
Ook de vogels blijven niet achter. Wat een prachtige kleuren. In alle soorten en formaten. Er waren heel grote kooien gemaakt waar je helemaal doorheen kon lopen. Dit was buiten dus het leek net of je gewoon door de natuur liep.
Er waren ook aparte gedeelten waar kangoeroes en emoes liepen. Wij er ook tussendoor. Mooie foto’s kunnen maken.
Aan het eind hebben we ook nog kunnen zien hoe en valk en een adelaar hun eten (prooi) vangen. Dit was machtig om te zien. Je zag ze echt tegen de bergen op vliegen, weer terugkomen, duiken en ga zo maar door. Wat een beesten. Vooral de adelaar (die wij vaak tegen waren gekomen) is van dichtbij echt enorm groot.
We zijn weer enorm wijzer geworden op deze middag. Het was wel afzien geblazen door het weer. Het was weer veel warmer dan gisteren en nu zit ik weer buiten achter de laptop. 20.30 uur en nog 28grd. Niet te geloven! Het weer is hier echt van slag.
Gisterenavond na het maken van het verslag nog lekker buiten blijven zitten en heerlijk genoten van een DVD van U2 (Rattle and Hum). Natuurlijk met koptelefoon dus ik kan hem lekker hard zetten. Wat een geweldige muziek. Heerlijk. Vanavond ga ik de laatste 20 minuten nog even bekijken. Binnen moet je echt met de airco aan gaan zitten. Harry zit al dagen lekker te genieten van een goed boek. Wat een rust in deze familie.
Maandag 11 april 2005 – Alice Springs –rustdag - 323km
Als wij niet een verbindingsetappe hebben noemen we het een rustdag maar dat was deze in het geheel niet! Afzien heet dat geloof ik. Maar wel weer geweldig om allemaal te zien.
Omdat het weer een heel warme dag beloofde te worden zijn wij maar vroeg op pad gegaan. Om 7.45 uur zaten wij al onderweg. We hebben een aantal bezienswaardigheden langs de West MacDonnell Range gezien.
De MacDonnell Range is een bergketen die dwars door het midden van Australië loopt van ca. 400km lang. Alice Springs ligt hiervan in het centrum. Deze bergketen met een hoogste berg van 1500m is al ruim 2,2 miljard jaar oud. Het heeft een verscheidenheid aan kleur en ziet er een beetje omhooggeduwd, uitgeknepen, afgerond, spits en uitgevouwen uit. Heel aparte vormen met dikke lagen steen. Wij hebben vandaag de ‘west route’ gereden. Deze route loopt door een soort vallei met op verschillende plaatsen mooie stops. Vaak weer een aantal km. van de weg af en soms moest er ook weer flink gelopen worden. Wij zijn o.a. in een zeer nauwe kloof geweest met mooie kleuren steen, een natuurlijke waterpoel (ijskoud) waar je heerlijk kon zwemmen. Harry heeft dit wel gedaan. Deze poel ligt helemaal tussen de rotsen in en je zou daar heerlijk kunnen zitten als je niet gek werd van de vliegen. Die heb je hier in Alice Springs trouwens helemaal niet. Heerlijk buiten zonder vliegen. Ook weer eens wat anders. Bij een andere kleine poel hebben we ook nog zwarte wallabies en zwartpoots-rots wallabies gezien.
Bij de Ochre Pits hebben wij de kleuren gezien die de aboriginals gebruiken om hun lichaam mee te verven. Een soort steen die wat vettig is en als je die vermengt met wat water dan krijg je de kleuren. Deze halen ze uit een speciaal soort steen die in lagen in de wanden van dit gebergte zitten. Op bepaalde plaatsen alleen.
Wat een gigantische kloven, poelen en warmte! Maar een dag met een geweldige natuur weer. Veel kilometers gereden maar het was weer de moeite waard.
Op het eindpunt van onze route de Glen Helen Gorge. Hier stroomt de Finke River doorheen. Dit schijnt de oudste waterweg van de wereld te zijn. Deze rivier stroomt al…..100 miljoen jaar door dezelfde kloof en legt nog steeds dezelfde weg af. Hij is ongeveer 700km.lang.
Nu we het toch over rivieren hebben. In dit gebied barst het van de rivieren en stroompjes. Met borden wordt je steeds gewaarschuwd voor de floodways. Maar…….bijna elke rivier die we zien staat helemaal droog. Er normaal gesproken komt het ook zelden voor dat deze met water vol staan. En als dat gebeurt dan is het ook niet eens voor lang! Wat wel stroomt, is het water (of zweet) langs onze ruggen, armen, benen, hoofd, handen enz. enz. En daar komt geen eind aan!!! Alleen als je weer gaat rijden en de airco in de hoogste stand zet. Je kunt je soms uitwringen. Zodra je de camper verlaat dan komt de hitte als een moker op je af. Vandaag ook weer 37grd. (in de zon ietjes meer) en dan met een luchtvochtigheidsgraad van maar 15-20%. Maar het gaat kouder worden. Langzaam zakt het kwik tot wel 30grd. de komende dagen. Dat is boffen zeg!
Einde middag weer thuis en na een heerlijke douche even weer bijkomen van een inspannende maar toch ontspannende dag.
Nu om 21.30 uur zitten we nog lekker buiten (27grd) en nu is het heerlijk. Kaarsje aan wijntje erbij en een romantische man. Wat wil je nog meer.
Morgen blijven we toch nog een dag hier want we willen nu echt nu even uitrusten (fietsen jawel) en de rest zien we wel. Nu nog even de foto’s gaan bekijken.
Dinsdag 12 april 2005 – Alice Springs –rustdag – 10km
Na al die hitte (en nog steeds) had ik het even gehad vanmorgen. Een beetje uitgeslapen, voor zover dat mogelijk was, en nadat Harry vertrokken was……op de fiets, heb ik mijn handdoeken op ‘ons grasveldje’ gespreid en ben daar uitgestrekt gaan liggen. Wie maakt mij wat!!! Boek erbij en liggen maar.
Heerlijk rustig en half in de schaduw onder een boom. Vakantie!!!
Harry natuurlijk niet. Die kwam na 74km weer drijfnat terug. Big Smile want hij had ondanks de enorme hitte toch genoten. Dat komt ook omdat hij verder dan de rest van de dag bijna niets meer doet en dan toch behoorlijk kan herstellen. Daardoor heeft hij bijna nergens last van en dat geeft het een enorme kick. Ik denk dat de warmte ook heel goed is voor zijn gewrichten. Die is wel droog en je zweet je echt het apenzuur (gek woord geloof ik) maar geen nadelige gevolgen in ieder geval.
Hij heeft dit keer een groot deel over een echt fietspad gereden dat speciaal in de bergen uitgezet was. Op en neer en omhoog en omlaag. En dat bij die hitte. Nog wat extra km. en daar was hij weer.
Eind van de middag zijn wij nog naar de 1e post van de Flying Doctors gereden hier in de stad. Die is hier nog steeds actief. Een film gezien en je zag ook echt de commandopost en de vliegtuigen die nu in de lucht hingen naar of met patiënten. D.m.v. een code kan je zien om wat voor een ziekte en/of ongeval gaat. Die vliegende dokters zijn echt wel nodig als je hier in de Outback een dokter nodig hebt. Heel interessant. Daarna nog de tank volgegooid en onze voorraad aangevuld. Wij zijn weer klaar om te vertrekken.
Het was vanavond trouwens een stuk kouder dan al die vorige avonden. Om 21.30 uur was het zelfs afgekoeld tot wel 21grd. Wat een verademing!!!! Heerlijk.
Na mijn moeder gebeld te hebben die lekker een vakantie samen met Corry besproken heeft in Spanje, was ik helemaal verbaasd dat er 7,5uur tijdverschil met jullie was. Wij waren echt in de veronderstelling dat het 9,5 uur was. Wij zijn natuurlijk de kluts kwijtgeraakt doordat jullie naar de zomertijd gegaan zijn en wij naar de wintertijd.
Woensdag 13 april 2005 – Alice Springs –Tennant Creek – 513km
In verband met de warmte maar lekker vroeg vertrokken. Als je nog geen 10minuten gereden hebt dan ben je Alice Springs al uit en dan lijkt of de stad gewoon niet bestaan heeft. Direct is het weer de NIETS. Wel een route met afwisselende vegetatie. Struiken, hoge grasjes, bomen en voor het eerst zien we ontzettend veel kleine termieten heuvels in het landschap. Natuurlijk hele stukken rechte weg en dan waarschuw ik Harry maar als er een bocht aankomt! Hoera!!! Even een draai maken aan het stuur. Maar we hebben toch ook nu wel veel meer lichte bochten en heuvels gehad. Op een paar roadhouses na, was er de hele weg helemaal niets!!!! Echt de middle of nowhere. Maar dat eindeloze, uitgestrekte landschap heeft toch wel iets speciaals. Zo groot, zo klein ben je dan zelf.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik zelf nog geen enkele keer achter het stuur heb gezeten. Harry vindt het leuk en heeft er tot nu toe geen moeite mee.
Vandaag zelfs midden in de woestijn kom je zomaar ineens een mango kwekerij tegen. Kilometers van alles verwijdert. Alleen de vervoerskosten zijn al hoog. Ook weer veel valken en gieren langs de route gezien omdat hier natuurlijk heerlijke hapjes langs de weg voor ze klaarliggen. Kangoeroes in allerlei maten.
Onderweg een fotostop gemaakt bij de Devil’s Marbles. Dit zijn hele grote kogelronde rotsblokken van wel 6-7-8m in doorsnede. Dit zouden de resten moeten zijn van 1,5 miljard jaar oude granietformatie. De aboriginals geloven dat dit de eieren zijn van de mythische Regenboogslang.
Verder in het landschap kom je deze rotsblokken nergens tegen. Ze liggen alleen hier op misschien een vierkante kilometer. Groot, rood en rond. Heel indrukwekkend.
Nu overnachten we in een ‘plaats’ met wel 3.000 inwoners. Bekend geworden om het goud wat hier vroeger gevonden werd. Voor ons gewoon een tussenstop op een lekkere campground met veel bomen. En dat was weer hard nodig vandaag. Puffen geblazen. Nu maar eens binnen met de airco aan. Even bijkomen.
Donderdag 14 april 2005 – Tennant Creek – Katherine - 670km
Lange afstand vandaag dus heeeel vroeg opgestaan en met het ochtendgloren de ‘drukke’ weg weer opgegaan. Nou dat was toch een ochtendspits. Na 3 kwartier kwam daar toch echt de 1e auto aan. En na een kwartier nog 1. Daarna werd het iets ‘drukker’. Langzaam verlaten we het Red Centre van Australië op weg naar het noorden toe. Dit wordt dan weer de Top End van de Nothern Territory genoemd.
Ook het landschap begon na een 100km aanmerkelijk te veranderen. Het ging steeds groener worden en ook de struiken en het gras werd vervangen door hogere bomen. We komen zelfs wat struiken met witte bloemetjes tegen. En…….we zien weer koeien in de wei omdat er weer groen gras is doordat de regenperiode net achter de rug is. Ook wat meer heuvels en zelfs wat wolkjes in de lucht.
Valken en gieren in overvloed. Wij kregen zelfs een grote valk met een klap tegen de voorruit. Hij kon (en wij ook niet) geen kant meer op. Het ging zo snel! Wij schrokken ons kapot. Wat een knal. Gelukkig niets aan de hand. Vogel heeft het helaas niet overleefd.
Wat een verschillen. Zo rij je nog door de echte woestijn en nu zit je al weer in het tropische deel van Australië. Tjonge, wat is het hier groen. Een heel ander gezicht.
We zitten nu ca. 300km onder Darwin en blijven hier een aantal dagen. Nu is het echt tropisch met alles wat erbij hoort. Palmbomen en warmte. Dat waren wij natuurlijk al gewend maar nu is daar ook nog de vochtigheidsgraad bijgekomen die hier net iets hoger is! Even wennen aan die klamme hitte. Nog steeds 34grd. en ook de avonden zijn warm. Geen last meer van vliegen (tot nu toe) maar vanavond waren de muggen hier actief. Insmeren geblazen dus. Ik was net even te laat dus ik was de klos.
Morgen gaan we een poging wagen om jullie weer blij te maken met ons doen en laten van de afgelopen dagen. We zitten in een ‘grote’ stad met wel 10.000 inwoners. En als je dan bedenkt dat in de Nothern Territory ca. 180.000 mensen wonen (NT is net zo groot als Alaska) waarvan ca. 80.000 in Darwin, 30.000 in Alice Springs, dan blijven er niet veel over voor de rest van deze staat. Hier kan je echt zeggen dat je de ruimte hebt.
Echt een geweldig land! We hebben er al ruim 6.000 km opzitten en zitten bijna op de helft van onze vakantie. We zien veel, rusten veel uit en hebben ook nog reuze lol met elkaar. Wat wil een mens nog meer!!!
Vrijdag 15 april 2005 – Katherine – rustdag
Nu eens een echte rustdag. Dus uitslapen tot 08.00 uur. En dan rustig buiten ontbijten zonder te haasten. Buiten in de schaduw want anders stijgt de hitte direct naar je hoofd. Kopje thee erbij, een kabaal……..van de vogels in alle soorten, maten en kleuren. De papegaaien vliegen heerlijk in het rond. Op en top vakantiegevoel.
Dit is echt een top camping. Heel veel groen, palmbomen, ruime plaats en alles tiptop schoon. Einde morgen toch maar even de benen gestrekt. Informatie opgehaald bij het Visitor Centre over de boottochten in de Katherine Gorges. Dat gaan we dus morgen doen. Kijken of er nog wat te zien is.
Verkoeling zoeken op het water lijkt mij nog niet zo een gek idee. Daarna internet cafe voor het versturen verslag en ophalen mails.
Nu effe pesten: toen wij terugkwamen op de camping zijn wij met een lekker boek, muziek en wat fruit!!!!!!!! heerlijk bij het door palmbomen omgeven grote zwembad gaat liggen. Languit op heerlijke ligbedden in de schaduw voor de brandende zon, was het een ware beproeving om de middag door te komen. Het motto was: keren, smeren, dompelen, keren, smeren, dompelen. Dat was nodig omdat de temperatuur toch weer was opgelopen tot een 34grd. Met heerlijke omgevingsgeluiden van (dit keer geen blèrende kinderen) allerlei soorten vogeltjes zijn wij deze rustdag toch nog doorgekomen. Gelukkig is dit niet iets wat elke dag weer moet!!!!!!!
Zaterdag 16 april 2005 – Katherine – rustdag – 90km
Vandaag al vroeg op pad gegaan, omdat wij ons om 09.00 uur moesten melden voor een excursie van 4 uur met een boot door een aantal kloven van de Katherine Gorge. Wij hebben 3 kloven gedaan van de 13 stuks die door de grote Katherine River in de loop van 25 miljoen jaar hier zijn uitgesleten.
En het was niet alleen achterover zitten en maar plaatjes schieten. Het was werken geblazen!!! Maar een schitterende tocht. Hoge wanden aan beide kanten met kleine zandstrandjes, rotspartijen, watervallen en veel groen. Maar om van de ene naar de andere kloof te komen daar moet je wel wat voor doen! Als de boot niet meer verder kan dan is het overstappen geblazen. Boot uit, over de rotsen klauteren naar de volgende boot en dan weer op naar de volgende. Door de stroomversnelling en de nauwe doorgang door de rotsen kan de boot niet verder. Lekker handig. Maar zo blijf je wel in beweging. Dus hebben we dus 3 keer gedaan en ook weer terug! Nou, ik kan wel vertellen dat het zweet met straaltjes overal tussendoor loopt!!! Je kunt niet voldoende drinken!
Je had ook de mogelijkheid om een kano te huren. Maar……..ze zeggen wel dat hier bijna nooit krokodillen komen maar toch! En als ze hier komen dan zijn het de zoetwaterkroko’s die niet gevaarlijk schijnen te zijn. Als ze niet in het nauw gedreven worden doen ze niets. Maar ik ben echt geen held, dus hebben wij ons maar laten vervoeren! Wat we wel hebben gezien is een schildpad die vrolijk aan hert zwemmen was en langs de kant een aantal vogels. Welke???? Geen idee.
De regentijd is net voorbij dus het water is al weer aan het dalen. Als het echt hoog water is dan staat het water in deze kloven soms wel 7 meter hoger dan het nu stond! Dat kan je gewoon niet voorstellen! Er is wel eens een extreem jaar geweest dat het water zelfs 2,5m hoog in de straat van Katherine stond. Dan zwemmen de krokodillen echt je voordeur binnen!!!
Als het regent kan het water binnen een uur soms wel 2 meter stijgen. Dus het is altijd oppassen geblazen. Langs de weg geven borden ook altijd aan dat er water kan (gaan) stromen en met daarbij hoogtemeters. Weet je direct of er nog doorkomen aan is of niet.
In de laatste kloof zijn wij ook nog even te water gelaten. Even het zweet afspoelen. Maar gelukkig niet direct in het water van de kloof. Wat een helden zeg! Ook daar moesten we weer naar toe klauteren. Maar het was de moeite meer dan waard. Onder de steile bergwand lag een kleine waterpoel die gevuld werd door een waterval. Super helder water en het klaterende geluid van het vallende water! Daar zijn weer mooie plaatjes van gemaakt.
De rest van de middag – het was tenslotte weekend – ons maar weer vermaakt aan de rand van het zwembad! Je moet toch wat!!! Een paar baantjes trekken, dan weer naar de kaketoes kijken en ga zo maar door.
Daarna nog wat verplichtingen afgewerkt zoals wat telefoontjes plegen. Grapje!!!!!!
Het kost echt geen drol om te bellen. Met een kaart van 10 dollar = € 6,-- kan je 2 uur en 20 minuten bellen. Voor hetzelfde geld kan je volgens mij mobiel net een minuutje bellen of misschien wel 2!!
Morgen verlaten we ons stekkie weer en verplaatsen ons naar het Kakadu National Park.
Zondag 17 april 2005 – Katherine – Cooinda – 258km
Dit keer weer eens een verbindingsetappe. Maar wat voor een. Tjonge, aan die temperaturen moet je echt even wennen. Niet de hoogte maar de vochtigheid. In de Outback was het heet maar je lichaam leek wel een stuk droog karton. Nou, dat is hier voorbij. Het loopt echt met straaltjes van je af! En daardoor lijkt het nog warmer dan het eigenlijk is. Je zou toch denken dat wij wel een beetje tropen gewend zijn maar het is behoorlijk afzien! Wij maken dankbaar gebruik van de airco. Wat een verademing!
Hier is trouwens wel een vreemde gewaar wording om het gevoel te hebben dat je met een camper door de tropen rijdt. Rondom palmbomen en heet heet en nog eens heet. We hebben nog niet zoveel in een zwembad gelegen als de laatste paar dagen.
Over zwemmen gesproken: gisteren zwom er samen met Harry in het zwembad nog een dikke pad gezellig mee. Samen baantjes trekken! Het was nog een hele grote ook!!!
Weer heerlijk rustig onderweg. Mooie afwisselende natuur. Daar was ineens weer een levende kangoeroe en ook nog een zwarte kaketoe in een boom. Ook zie je hier heel veel termietenheuvels in het landschap staan. En geen kleintjes ook. Sommige zijn wel 2 tot 2,5m hoog.
En daar waren wij ineens (natuurlijk niet) in het Kakadu National Park. Dit is een park wat net zo groot is als Nederland. En het eerste wat opvalt is…….de waarschuwingsborden dat je niet in het water moet gaan zwemmen omdat……jawel…….er dit keer zeer gevaarlijke krokodillen (Salties) zwemmen.
Het regenseizoen is net achter de rug dus overal staat het water nog wel wat hoog al is het zich al weer behoorlijk aan het terugtrekken. Dit jaar is er maar 40% van de normale hoeveelheid gevallen. Maar alles is lekker groen.
Omdat wij een boottocht door de Wedlands (Yellow River) wilden maken hebben wij in Cooinda de enige camping genomen. Deze ligt aan de Yellow River en de tochten vertrekken hiervandaan. Aangezien het mooiste tijdstip ook het vroegste tijdstip is (+ aangename temperatuur) zijn wij begin van de middag hier al neergestreken. En dat was helemaal geen verkeerde beslissing. Een heel groot tropisch zwembad met watervallen, bubbelbad en heerlijke ligstoelen. Daar waren wij helemaal aan toe.
Maandag 18 april 2005 – Cooinda – Jabiru - 85km
Heeeeel vroeg op. Op 6.25 uur stond het busje klaar om ons naar de boot te brengen die op 6.45 uur vertrok. De zon begon net boven het water op te komen. Prachtig. De boottochten waren net weer begonnen aangezien het water niet meer zo hoog stond en de wegen dus weer deels berijdbaar waren. In de moessontijd stroomt het hele gebied van het bekken van de South en West Alligator River over en komt de waterstand vele meters hoger te staan. Gigantische gebieden die normaal droog staan en waar je kan lopen en rijden, staan dan vol met water. Je kunt precies aan de bomen zien hoe hoog het water staat. Soms staan de bomen zelfs helemaal onder water. Dan wordt het een echte Wedland. En daar komen dan natuurlijk de meest bijzondere vogels op af. Je wilt niet weten wat voor een vogels wij gezien hebben gedurende de 2 uur durende tocht. Van klein tot groot. Met schutkleuren en met de meest felle kleuren.
En……………………eindelijk!!!!! De KROKODILLEN!!!! 2 hele grote lagen tussen de struiken op een zandbank en later nog een kleintje van ca. 1 meter. Je ziet het zo vaak op TV en nu zie je ze zo in het echt! Niet te geloven!!!!! Ik hoop dat ze op de foto’s duidelijk overkomen. Hierna gaan we ze op de laptop snel bekijken.
Het was werkelijk een schitterende tocht. De zon op het water, de kleuren groen, al het water met wel duizenden lotusbloemen!!!! Wat een pracht. En dan al die geluiden van de vogels. Hier hadden wij wel de hele dag willen blijven.
Gelukkig gisteren een grote spuitbus muggenspray gekocht want die heb je hier wel nodig. Vanmorgen vlogen die krengen ook al weer rond! Ik heb al een paar prachtige bulten!!!! Muggenbulten wel te verstaan!!!
Dit is echt een uniek natuurgebied. Je hebt hier regenwouden, eucalyptusgebieden, moerassen en mangroven. En dan de dierenwereld: wel 25 soorten kikkers, 74 reptielen, 60 zoogdieren en ca. 5.000 insecten variëteiten. Dat heb ik dus uit het boek hoor! Een wij hebben ze heus niet allemaal gezien. Wel de Jabiroe-ooievaars, eksterganzen, kaketoes enz. enz.
In het park leven ca. 3500 zoutwaterkrokodillen. Vind je het gek dat er overal borden staan om je te waarschuwen!
Na deze fantastische boottocht – we hadden tenslotte de hele dag nog voor ons – op ons gemak een heerlijk kopje cappuccino gedronken. En daar waren wij wel even aan toe.
Op weg naar Jabiru nog rotstekeningen bekeken van de Aboriginals. Het park is eigenlijk Aboriginal Land wat weer verpacht is. Een aantal plaatsen zijn opengesteld voor publiek om de rotstekeningen te laten zien die al duizenden jaren oud zijn en die de geschiedenis van hun vertellen. Het verhaal gaat dat de 1e aboriginals hier al 60.000 jaar geleden waren.
Ook een prachtige uitzichtpunt beklommen waarbij je een deel kan zien hoe dit park en het Arnhemland liggen. Het symbool van het park is de enorme zandstenen rotswand die varieert in hoogte tussen de 30 en 300m. en wel 500km lang is. De lange wand grendelt het Kakadu Park van het Arhemland af dat ca. 2 miljard jaar geleden ontstaan is.
In de natte tijd komen hiervan een aantal heel grote watervallen vanaf. Een klein van dit park is maar toegankelijk en dan nog het meest met een 4WD. Mensen die dat leuk vinden – en volgens mij zijn dat er wel een paar – kunnen hier echt hun hart ophalen.
Een heerlijke dag!!!! Maar na zo’n vroeg opje schreeuwde onze vermoeide en bezwete lichamen om rust en koelte!!! En laten wij nu net weer met aan camper bijna in het zwembad staan!!!! De rest van de middag onderuit op ons bedje in het gras aan de waterkant.
Harry zit nu terwijl ik zit te rammelen op het toetsenbord al met zijn ogen dicht. Dat komt omdat het een lange dag was en……….wij beide een verschrikkelijke warme nacht hebben gehad. Zo erg hadden wij het nog niet meegemaakt. Vannacht zelfs 2 x de airco moeten aanzetten om de warmte er een beetje uit te krijgen. Mag het ietsjes minder????????
THE JUMPING CROCODILE - HARRY DE BREE
Het troebele water spat uiteen aan beide zijden van de boeg, het is bloedheet en klam.
Volgens mij voel ik dezelfde spanning als mijn mede toeristische lotgenoten, want we zitten letterlijk en figuurlijk in hetzelfde schuitje. Maar wij hebben dat zelf gewild en er zelfs flink voor betaald.
Nu, midden op de brede Adelaide River moet het dan toch gebeuren, want wij zijn deelnemer aan de Jumping Crocodile Cruise.
In de open boot met gelukkig een luifel boven ons hoofd als bescherming tegen de hier altijd weer hardwerkende zon, worden wij steeds maar weer gewaarschuwd om ons hoofd en overige aanhangsels binnenboord te houden.
Wij turen lange tijd de modderige oevers af. Dan wijst onze tourgids, uiteraard een ervaren krokodillen speurder want hij doet dit driemaal per dag, op een net zichtbaar bewegend uitsteeksel boven het wateroppervlak.
En ja hoor, weg is onze niet goed geld terug garantie, want daar zwemt een echte krokodil.
Snel wordt er een stuk varkenspoot, of iets wat erop lijkt, aan een hengel buiten boord gehangen. Vandaar die waarschuwingen vooraf, dit vooral niet met je eigen ledematen te doen, want een krokodil maakt het echt niet uit waar hij in hapt!
Heel traag komt hij dichterbij, duikt onder om dan 30 meter dichter bij de boot weer boven water te komen. Hoe dichterbij hoe hoger onze hartslag, vooral als hij op aaibare afstand naast de boot zwemt.
De hengel met aanhangsel wordt boven zijn kop gehouden.
Zo traag als hij eerst leek, zo snel is hij nu.
Met een enorme kracht stuwt hij zijn hele lijf rechtstandig uit het water omhoog en terwijl de krokodil zijn bek opentrekt valt mijn mond open van verbazing.
Met een klap slaat hij zijn kaken om het stuk vlees heen, duikt onder en verdwijnt stroomafwaarts.
Een aantal keren werd dit spel met verschillende krokodillen herhaald, totdat er een wel heel erg grote richting boot komt. De boot lijkt steeds kleiner te worden en de krokodil steeds groter.
De tourgids krijgt het voor elkaar om tegen de oever te varen en de krokodil mee te lokken. Een gevaarte van meer dan 1000 kg. en 6 meter lang kruipt naast de boot de oever op.
Met een varkenspoot in zijn bek laten wij hem daar maar achter en varen weer met een ervaring rijker terug.
Dinsdag 19 april 2005 – Jabiru – rustdag
Helemaal niets gedaan. Gewoon een beetje uitslapen, aan het zwembad liggen, boekje lezen, afkoelen in het bad en drinken, veel drinken. Alleen maar luisteren naar de vele vogelgeluiden om mij heen. Even wat consternatie want er kwam ook nog een slang langs. Ik heb hem gelukkig niet gezien maar je weet weer even dat dit dus zomaar kan gebeuren. Ik ga ook echt in het donker niet meer naar buiten toe als ik niet kan zien waar ik loop. Leve het toilet in de camper!!!
Maar Harry heeft zich toch weer lekker kunnen inspannen. Niet helemaal zoals hij gedacht had maar toch de moeite waard. Een mooie tocht naar het plaatsje Ubirr was de bedoeling. Precies tot halverwege is hij gekomen. Vroeg weggegaan met heel veel water op zijn bult en op de fiets. Genoten van de natuur en de stilte om hem heen. Je komt ook bijna niemand tegen. Alleen de dieren dan. Grote vogels, wallibies en zelfs wilde paarden. Toen was de weg met water overstroomd. Het was nog niet voldoende teruggetrokken om verder over het asfalt te fietsen. Het was niet echt diep maar toch!
Het was gewoon een deel van de rivier geworden met alles wat daarbij hoort. Veel vogels maar ook borden met waarschuwingen…….voor de krokodillen. Die staan er dus niet voor niets. Hij heeft nog even staan denken zal ik wel of niet. Maar toen bedacht hij dat ik het toch wel prettig zou vinden om samen deze vakantie af te maken. Dus voordat ik er erg in had stond hij na 40km al weer voor mijn neus.
Dus de rest van de dag heeft hij zich maar aangesloten bij mijn bezigheden. En dat heeft hem volgens mij heel goed gedaan. Ik weet niet wat het was maar hij heeft ergens inspiratie gekregen want hij lag op zijn ligbed al heel veel te schrijven. Hij had ineens de geest (of gewoon romantische, poëtische, filosofische gevoelens). En daar boffen jullie ook bij! Kijk maar eens hoe hij zijn gevoelens van deze dagen in dit uitzonderlijke park heeft verwoord. Ja, dan is het van mij maar een rommeltje. Ach, ik tik gewoon maar wat voor de vuist weg.
Woensdag 20 april 2005 – Jabiru – Darwin – 268km
Op naar de grote stad! Via de Arnhem Highway verlaten wij het Kakadu National Park. Eerst nog even een stukje wedland bezocht waar wij op de parkeerplaats direct 2 kangoeroes tegenkwamen. Later nog een paar. Ook vandaag weer ontzettend veel mooie, grote vogels gezien. Eerst een boom vol met witte en zwarte kaketoes. De zwarten hadden allemaal een rode staart maar die zag je alleen als ze vlogen. Het is alleen jammer dat ze niet echt blijven zitten voor een fotosessie. Flauw hoor! Dan maar genoegen nemen met het zelf beleven van dit alles. Voor een vogelliefhebber is dit een waar paradijs. Ze vliegen echt aan alle kanten om je oren. Grote valken, (zee)adelaars, jabiroes. Te veel om op te noemen. Ook nog een kleine ‘kudde’ dingo’s zien lopen.
Toch nog even de echte toerist uitgehangen. Op een kleine boot hebben wij een uur lang de Adelaide River bevaren. En waarom????? We wilden toch nog een keertje de grote krokodillen dichtbij bewonderen. Nou, we zijn wel aan onze trekken gekomen. We hebben er wel 20 gezien. Nee, niet alleen uit de verte maar op ongeveer een meter direct naast je! Van gewoon ‘kleintjes’ van 3 meter tot wel ‘grote’ van 6 meter lang. Onvoorstelbaar!!! We werden wel tig keer gewaarschuwd om toch vooral niet met enig uitsteekstel buiten bord te hangen. Want die beesten reageren wel 32x zo snel als een mens. Maar wat een belevenis. Eerst zie je heel geniepig alleen maar ogen en een stukje snuit. Zodra ze je dan in de gaten hebben verdwijnen ze onder water. En voordat je het weet duikt hij vlakbij je weer boven water. Super snel! Omdat dit een excursie was van de Jumping Crocodile Tour begrijpen jullie wel wat er gesprongen moest worden. Wat een kracht heeft dit beest als hij zich uit het water verheft. Echt ongelofelijk. En maar foto’s schieten. Soms deed ik wel even een klein stapje achteruit. Het zijn enge maar toch ook wel fascinerende beesten. Ze schijnen al ruim 200 miljoen jaar te bestaan zonder dat er aanmerkelijke verandering hebben plaatsgevonden. Ze lijken ook echt van die oerdieren. Vooral die grote van ruim 6 meter. Wat een enorm beest. Dat zag je vooral toen die naast onze boot de kant op kroop. Deze was al 80 jaar en woog 1000kg. Zo enorm groot dat hou je gewoon niet voor mogelijk. Nou, hier in deze rivier moet je dus echt niet invallen. Het barst hier van die grote lummels. Gaaf dat wij dit hebben gezien en zeker zo dichtbij! Dat zal niet zo snel meer gebeuren want zelf trek je er echt niet op uit om ze te zoeken.
Het was ontzettend warm maar ik weet niet of mijn natte handjes daardoor kwam of gewoon door de spanning!
Daarna onze tocht voorgezet naar Darwin. Morgen gaan we die stad eens even verkennen.
Nu eens een echte rustdag. Dus uitslapen tot 08.00 uur. En dan rustig buiten ontbijten zonder te haasten. Buiten in de schaduw want anders stijgt de hitte direct naar je hoofd. Kopje thee erbij, een kabaal……..van de vogels in alle soorten, maten en kleuren. De papegaaien vliegen heerlijk in het rond. Op en top vakantiegevoel.
Dit is echt een top camping. Heel veel groen, palmbomen, ruime plaats en alles tiptop schoon. Einde morgen toch maar even de benen gestrekt. Informatie opgehaald bij het Visitor Centre over de boottochten in de Katherine Gorges. Dat gaan we dus morgen doen. Kijken of er nog wat te zien is.
Verkoeling zoeken op het water lijkt mij nog niet zo een gek idee. Daarna internet cafe voor het versturen verslag en ophalen mails.
Nu effe pesten: toen wij terugkwamen op de camping zijn wij met een lekker boek, muziek en wat fruit!!!!!!!! heerlijk bij het door palmbomen omgeven grote zwembad gaat liggen. Languit op heerlijke ligbedden in de schaduw voor de brandende zon, was het een ware beproeving om de middag door te komen. Het motto was: keren, smeren, dompelen, keren, smeren, dompelen. Dat was nodig omdat de temperatuur toch weer was opgelopen tot een 34grd. Met heerlijke omgevingsgeluiden van (dit keer geen blèrende kinderen) allerlei soorten vogeltjes zijn wij deze rustdag toch nog doorgekomen. Gelukkig is dit niet iets wat elke dag weer moet!!!!!!!
Zaterdag 16 april 2005 – Katherine – rustdag – 90km
Vandaag al vroeg op pad gegaan, omdat wij ons om 09.00 uur moesten melden voor een excursie van 4 uur met een boot door een aantal kloven van de Katherine Gorge. Wij hebben 3 kloven gedaan van de 13 stuks die door de grote Katherine River in de loop van 25 miljoen jaar hier zijn uitgesleten.
En het was niet alleen achterover zitten en maar plaatjes schieten. Het was werken geblazen!!! Maar een schitterende tocht. Hoge wanden aan beide kanten met kleine zandstrandjes, rotspartijen, watervallen en veel groen. Maar om van de ene naar de andere kloof te komen daar moet je wel wat voor doen! Als de boot niet meer verder kan dan is het overstappen geblazen. Boot uit, over de rotsen klauteren naar de volgende boot en dan weer op naar de volgende. Door de stroomversnelling en de nauwe doorgang door de rotsen kan de boot niet verder. Lekker handig. Maar zo blijf je wel in beweging. Dus hebben we dus 3 keer gedaan en ook weer terug! Nou, ik kan wel vertellen dat het zweet met straaltjes overal tussendoor loopt!!! Je kunt niet voldoende drinken!
Je had ook de mogelijkheid om een kano te huren. Maar……..ze zeggen wel dat hier bijna nooit krokodillen komen maar toch! En als ze hier komen dan zijn het de zoetwaterkroko’s die niet gevaarlijk schijnen te zijn. Als ze niet in het nauw gedreven worden doen ze niets. Maar ik ben echt geen held, dus hebben wij ons maar laten vervoeren! Wat we wel hebben gezien is een schildpad die vrolijk aan hert zwemmen was en langs de kant een aantal vogels. Welke???? Geen idee.
De regentijd is net voorbij dus het water is al weer aan het dalen. Als het echt hoog water is dan staat het water in deze kloven soms wel 7 meter hoger dan het nu stond! Dat kan je gewoon niet voorstellen! Er is wel eens een extreem jaar geweest dat het water zelfs 2,5m hoog in de straat van Katherine stond. Dan zwemmen de krokodillen echt je voordeur binnen!!!
Als het regent kan het water binnen een uur soms wel 2 meter stijgen. Dus het is altijd oppassen geblazen. Langs de weg geven borden ook altijd aan dat er water kan (gaan) stromen en met daarbij hoogtemeters. Weet je direct of er nog doorkomen aan is of niet.
In de laatste kloof zijn wij ook nog even te water gelaten. Even het zweet afspoelen. Maar gelukkig niet direct in het water van de kloof. Wat een helden zeg! Ook daar moesten we weer naar toe klauteren. Maar het was de moeite meer dan waard. Onder de steile bergwand lag een kleine waterpoel die gevuld werd door een waterval. Super helder water en het klaterende geluid van het vallende water! Daar zijn weer mooie plaatjes van gemaakt.
De rest van de middag – het was tenslotte weekend – ons maar weer vermaakt aan de rand van het zwembad! Je moet toch wat!!! Een paar baantjes trekken, dan weer naar de kaketoes kijken en ga zo maar door.
Daarna nog wat verplichtingen afgewerkt zoals wat telefoontjes plegen. Grapje!!!!!!
Het kost echt geen drol om te bellen. Met een kaart van 10 dollar = € 6,-- kan je 2 uur en 20 minuten bellen. Voor hetzelfde geld kan je volgens mij mobiel net een minuutje bellen of misschien wel 2!!
Morgen verlaten we ons stekkie weer en verplaatsen ons naar het Kakadu National Park.
Zondag 17 april 2005 – Katherine – Cooinda – 258km
Dit keer weer eens een verbindingsetappe. Maar wat voor een. Tjonge, aan die temperaturen moet je echt even wennen. Niet de hoogte maar de vochtigheid. In de Outback was het heet maar je lichaam leek wel een stuk droog karton. Nou, dat is hier voorbij. Het loopt echt met straaltjes van je af! En daardoor lijkt het nog warmer dan het eigenlijk is. Je zou toch denken dat wij wel een beetje tropen gewend zijn maar het is behoorlijk afzien! Wij maken dankbaar gebruik van de airco. Wat een verademing!
Hier is trouwens wel een vreemde gewaar wording om het gevoel te hebben dat je met een camper door de tropen rijdt. Rondom palmbomen en heet heet en nog eens heet. We hebben nog niet zoveel in een zwembad gelegen als de laatste paar dagen.
Over zwemmen gesproken: gisteren zwom er samen met Harry in het zwembad nog een dikke pad gezellig mee. Samen baantjes trekken! Het was nog een hele grote ook!!!
Weer heerlijk rustig onderweg. Mooie afwisselende natuur. Daar was ineens weer een levende kangoeroe en ook nog een zwarte kaketoe in een boom. Ook zie je hier heel veel termietenheuvels in het landschap staan. En geen kleintjes ook. Sommige zijn wel 2 tot 2,5m hoog.
En daar waren wij ineens (natuurlijk niet) in het Kakadu National Park. Dit is een park wat net zo groot is als Nederland. En het eerste wat opvalt is…….de waarschuwingsborden dat je niet in het water moet gaan zwemmen omdat……jawel…….er dit keer zeer gevaarlijke krokodillen (Salties) zwemmen.
Het regenseizoen is net achter de rug dus overal staat het water nog wel wat hoog al is het zich al weer behoorlijk aan het terugtrekken. Dit jaar is er maar 40% van de normale hoeveelheid gevallen. Maar alles is lekker groen.
Omdat wij een boottocht door de Wedlands (Yellow River) wilden maken hebben wij in Cooinda de enige camping genomen. Deze ligt aan de Yellow River en de tochten vertrekken hiervandaan. Aangezien het mooiste tijdstip ook het vroegste tijdstip is (+ aangename temperatuur) zijn wij begin van de middag hier al neergestreken. En dat was helemaal geen verkeerde beslissing. Een heel groot tropisch zwembad met watervallen, bubbelbad en heerlijke ligstoelen. Daar waren wij helemaal aan toe.
Maandag 18 april 2005 – Cooinda – Jabiru - 85km
Heeeeel vroeg op. Op 6.25 uur stond het busje klaar om ons naar de boot te brengen die op 6.45 uur vertrok. De zon begon net boven het water op te komen. Prachtig. De boottochten waren net weer begonnen aangezien het water niet meer zo hoog stond en de wegen dus weer deels berijdbaar waren. In de moessontijd stroomt het hele gebied van het bekken van de South en West Alligator River over en komt de waterstand vele meters hoger te staan. Gigantische gebieden die normaal droog staan en waar je kan lopen en rijden, staan dan vol met water. Je kunt precies aan de bomen zien hoe hoog het water staat. Soms staan de bomen zelfs helemaal onder water. Dan wordt het een echte Wedland. En daar komen dan natuurlijk de meest bijzondere vogels op af. Je wilt niet weten wat voor een vogels wij gezien hebben gedurende de 2 uur durende tocht. Van klein tot groot. Met schutkleuren en met de meest felle kleuren.
En……………………eindelijk!!!!! De KROKODILLEN!!!! 2 hele grote lagen tussen de struiken op een zandbank en later nog een kleintje van ca. 1 meter. Je ziet het zo vaak op TV en nu zie je ze zo in het echt! Niet te geloven!!!!! Ik hoop dat ze op de foto’s duidelijk overkomen. Hierna gaan we ze op de laptop snel bekijken.
Het was werkelijk een schitterende tocht. De zon op het water, de kleuren groen, al het water met wel duizenden lotusbloemen!!!! Wat een pracht. En dan al die geluiden van de vogels. Hier hadden wij wel de hele dag willen blijven.
Gelukkig gisteren een grote spuitbus muggenspray gekocht want die heb je hier wel nodig. Vanmorgen vlogen die krengen ook al weer rond! Ik heb al een paar prachtige bulten!!!! Muggenbulten wel te verstaan!!!
Dit is echt een uniek natuurgebied. Je hebt hier regenwouden, eucalyptusgebieden, moerassen en mangroven. En dan de dierenwereld: wel 25 soorten kikkers, 74 reptielen, 60 zoogdieren en ca. 5.000 insecten variëteiten. Dat heb ik dus uit het boek hoor! Een wij hebben ze heus niet allemaal gezien. Wel de Jabiroe-ooievaars, eksterganzen, kaketoes enz. enz.
In het park leven ca. 3500 zoutwaterkrokodillen. Vind je het gek dat er overal borden staan om je te waarschuwen!
Na deze fantastische boottocht – we hadden tenslotte de hele dag nog voor ons – op ons gemak een heerlijk kopje cappuccino gedronken. En daar waren wij wel even aan toe.
Op weg naar Jabiru nog rotstekeningen bekeken van de Aboriginals. Het park is eigenlijk Aboriginal Land wat weer verpacht is. Een aantal plaatsen zijn opengesteld voor publiek om de rotstekeningen te laten zien die al duizenden jaren oud zijn en die de geschiedenis van hun vertellen. Het verhaal gaat dat de 1e aboriginals hier al 60.000 jaar geleden waren.
Ook een prachtige uitzichtpunt beklommen waarbij je een deel kan zien hoe dit park en het Arnhemland liggen. Het symbool van het park is de enorme zandstenen rotswand die varieert in hoogte tussen de 30 en 300m. en wel 500km lang is. De lange wand grendelt het Kakadu Park van het Arhemland af dat ca. 2 miljard jaar geleden ontstaan is.
In de natte tijd komen hiervan een aantal heel grote watervallen vanaf. Een klein van dit park is maar toegankelijk en dan nog het meest met een 4WD. Mensen die dat leuk vinden – en volgens mij zijn dat er wel een paar – kunnen hier echt hun hart ophalen.
Een heerlijke dag!!!! Maar na zo’n vroeg opje schreeuwde onze vermoeide en bezwete lichamen om rust en koelte!!! En laten wij nu net weer met aan camper bijna in het zwembad staan!!!! De rest van de middag onderuit op ons bedje in het gras aan de waterkant.
Harry zit nu terwijl ik zit te rammelen op het toetsenbord al met zijn ogen dicht. Dat komt omdat het een lange dag was en……….wij beide een verschrikkelijke warme nacht hebben gehad. Zo erg hadden wij het nog niet meegemaakt. Vannacht zelfs 2 x de airco moeten aanzetten om de warmte er een beetje uit te krijgen. Mag het ietsjes minder????????
THE JUMPING CROCODILE - HARRY DE BREE
Het troebele water spat uiteen aan beide zijden van de boeg, het is bloedheet en klam.
Volgens mij voel ik dezelfde spanning als mijn mede toeristische lotgenoten, want we zitten letterlijk en figuurlijk in hetzelfde schuitje. Maar wij hebben dat zelf gewild en er zelfs flink voor betaald.
Nu, midden op de brede Adelaide River moet het dan toch gebeuren, want wij zijn deelnemer aan de Jumping Crocodile Cruise.
In de open boot met gelukkig een luifel boven ons hoofd als bescherming tegen de hier altijd weer hardwerkende zon, worden wij steeds maar weer gewaarschuwd om ons hoofd en overige aanhangsels binnenboord te houden.
Wij turen lange tijd de modderige oevers af. Dan wijst onze tourgids, uiteraard een ervaren krokodillen speurder want hij doet dit driemaal per dag, op een net zichtbaar bewegend uitsteeksel boven het wateroppervlak.
En ja hoor, weg is onze niet goed geld terug garantie, want daar zwemt een echte krokodil.
Snel wordt er een stuk varkenspoot, of iets wat erop lijkt, aan een hengel buiten boord gehangen. Vandaar die waarschuwingen vooraf, dit vooral niet met je eigen ledematen te doen, want een krokodil maakt het echt niet uit waar hij in hapt!
Heel traag komt hij dichterbij, duikt onder om dan 30 meter dichter bij de boot weer boven water te komen. Hoe dichterbij hoe hoger onze hartslag, vooral als hij op aaibare afstand naast de boot zwemt.
De hengel met aanhangsel wordt boven zijn kop gehouden.
Zo traag als hij eerst leek, zo snel is hij nu.
Met een enorme kracht stuwt hij zijn hele lijf rechtstandig uit het water omhoog en terwijl de krokodil zijn bek opentrekt valt mijn mond open van verbazing.
Met een klap slaat hij zijn kaken om het stuk vlees heen, duikt onder en verdwijnt stroomafwaarts.
Een aantal keren werd dit spel met verschillende krokodillen herhaald, totdat er een wel heel erg grote richting boot komt. De boot lijkt steeds kleiner te worden en de krokodil steeds groter.
De tourgids krijgt het voor elkaar om tegen de oever te varen en de krokodil mee te lokken. Een gevaarte van meer dan 1000 kg. en 6 meter lang kruipt naast de boot de oever op.
Met een varkenspoot in zijn bek laten wij hem daar maar achter en varen weer met een ervaring rijker terug.
Dinsdag 19 april 2005 – Jabiru – rustdag
Helemaal niets gedaan. Gewoon een beetje uitslapen, aan het zwembad liggen, boekje lezen, afkoelen in het bad en drinken, veel drinken. Alleen maar luisteren naar de vele vogelgeluiden om mij heen. Even wat consternatie want er kwam ook nog een slang langs. Ik heb hem gelukkig niet gezien maar je weet weer even dat dit dus zomaar kan gebeuren. Ik ga ook echt in het donker niet meer naar buiten toe als ik niet kan zien waar ik loop. Leve het toilet in de camper!!!
Maar Harry heeft zich toch weer lekker kunnen inspannen. Niet helemaal zoals hij gedacht had maar toch de moeite waard. Een mooie tocht naar het plaatsje Ubirr was de bedoeling. Precies tot halverwege is hij gekomen. Vroeg weggegaan met heel veel water op zijn bult en op de fiets. Genoten van de natuur en de stilte om hem heen. Je komt ook bijna niemand tegen. Alleen de dieren dan. Grote vogels, wallibies en zelfs wilde paarden. Toen was de weg met water overstroomd. Het was nog niet voldoende teruggetrokken om verder over het asfalt te fietsen. Het was niet echt diep maar toch!
Het was gewoon een deel van de rivier geworden met alles wat daarbij hoort. Veel vogels maar ook borden met waarschuwingen…….voor de krokodillen. Die staan er dus niet voor niets. Hij heeft nog even staan denken zal ik wel of niet. Maar toen bedacht hij dat ik het toch wel prettig zou vinden om samen deze vakantie af te maken. Dus voordat ik er erg in had stond hij na 40km al weer voor mijn neus.
Dus de rest van de dag heeft hij zich maar aangesloten bij mijn bezigheden. En dat heeft hem volgens mij heel goed gedaan. Ik weet niet wat het was maar hij heeft ergens inspiratie gekregen want hij lag op zijn ligbed al heel veel te schrijven. Hij had ineens de geest (of gewoon romantische, poëtische, filosofische gevoelens). En daar boffen jullie ook bij! Kijk maar eens hoe hij zijn gevoelens van deze dagen in dit uitzonderlijke park heeft verwoord. Ja, dan is het van mij maar een rommeltje. Ach, ik tik gewoon maar wat voor de vuist weg.
Woensdag 20 april 2005 – Jabiru – Darwin – 268km
Op naar de grote stad! Via de Arnhem Highway verlaten wij het Kakadu National Park. Eerst nog even een stukje wedland bezocht waar wij op de parkeerplaats direct 2 kangoeroes tegenkwamen. Later nog een paar. Ook vandaag weer ontzettend veel mooie, grote vogels gezien. Eerst een boom vol met witte en zwarte kaketoes. De zwarten hadden allemaal een rode staart maar die zag je alleen als ze vlogen. Het is alleen jammer dat ze niet echt blijven zitten voor een fotosessie. Flauw hoor! Dan maar genoegen nemen met het zelf beleven van dit alles. Voor een vogelliefhebber is dit een waar paradijs. Ze vliegen echt aan alle kanten om je oren. Grote valken, (zee)adelaars, jabiroes. Te veel om op te noemen. Ook nog een kleine ‘kudde’ dingo’s zien lopen.
Toch nog even de echte toerist uitgehangen. Op een kleine boot hebben wij een uur lang de Adelaide River bevaren. En waarom????? We wilden toch nog een keertje de grote krokodillen dichtbij bewonderen. Nou, we zijn wel aan onze trekken gekomen. We hebben er wel 20 gezien. Nee, niet alleen uit de verte maar op ongeveer een meter direct naast je! Van gewoon ‘kleintjes’ van 3 meter tot wel ‘grote’ van 6 meter lang. Onvoorstelbaar!!! We werden wel tig keer gewaarschuwd om toch vooral niet met enig uitsteekstel buiten bord te hangen. Want die beesten reageren wel 32x zo snel als een mens. Maar wat een belevenis. Eerst zie je heel geniepig alleen maar ogen en een stukje snuit. Zodra ze je dan in de gaten hebben verdwijnen ze onder water. En voordat je het weet duikt hij vlakbij je weer boven water. Super snel! Omdat dit een excursie was van de Jumping Crocodile Tour begrijpen jullie wel wat er gesprongen moest worden. Wat een kracht heeft dit beest als hij zich uit het water verheft. Echt ongelofelijk. En maar foto’s schieten. Soms deed ik wel even een klein stapje achteruit. Het zijn enge maar toch ook wel fascinerende beesten. Ze schijnen al ruim 200 miljoen jaar te bestaan zonder dat er aanmerkelijke verandering hebben plaatsgevonden. Ze lijken ook echt van die oerdieren. Vooral die grote van ruim 6 meter. Wat een enorm beest. Dat zag je vooral toen die naast onze boot de kant op kroop. Deze was al 80 jaar en woog 1000kg. Zo enorm groot dat hou je gewoon niet voor mogelijk. Nou, hier in deze rivier moet je dus echt niet invallen. Het barst hier van die grote lummels. Gaaf dat wij dit hebben gezien en zeker zo dichtbij! Dat zal niet zo snel meer gebeuren want zelf trek je er echt niet op uit om ze te zoeken.
Het was ontzettend warm maar ik weet niet of mijn natte handjes daardoor kwam of gewoon door de spanning!
Daarna onze tocht voorgezet naar Darwin. Morgen gaan we die stad eens even verkennen.
KAKADU NATIONAL PARK - HARRY DE BREE
COOINDA : Het is nog schemerdonker en ik bevind me op een boot op de Alligator River.
Het is al weer 30 grd.met een zeer hoge vochtigheidsgraad. We varen door de wetlands van Noord Australië.
De zon snijdt zijn eerste felle stralen tussen het hoge riet en de palmbomen door.
De stilte wordt weggenomen door het ontwaken van de natuur.
Plotseling is de duisternis verdwenen en toont de zon zijn kracht.
Met verbazing kijk ik naar de ontelbare soorten vogels, groot en sterk, klein en fragiel, alleen of in groepen. Ik zie zelfs een vogel over het water lopen en denk, dat moet wel een Jezus vogel zijn, ook nog gevolgd door zijn vier jonge apostelen.
Zelfs reusachtige zee adelaars ontbreken hier niet.
Bomen en planten in vele varianten
Het is niet te bevatten dat de meeste bomen hier in het natte seizoen 3 maanden lang volledig onder water staan.
Duizenden lotusbloemen met hun grote wasachtige bladeren waarop de druppels schitteren in het zonlicht.
Maar dan, heel brutaal met zijn brede rug vol met punten ligt hij daar, deels in het water en deels in de modder, een heel forse zoutwaterkrokodil. Hij laat zich even zo bekijken draait zich met een ruk om kijkt met een schuin oog naar onze boot en verdwijnt dan onder water.
Dit past allemaal in deze prachtige natuur en dan te bedenken dat hier waar wij nu nog varen over drie maanden de wilde buffels weer grazen.
Ik knijp in mijn arm maar ben toch wakker en sta inmiddels weer op de oever van de rivier en denk, dit was weer een grandioze dag!!
JABIRU : Ik fiets over een heuvelachtige kaarsrechte weg.
In een cirkel van 500 km.rond om mij is alleen maar tropisch regenwoud, moeras en mangrove bos.
De hitte heeft mij nog niet te pakken maar dat zal niet zo lang meer duren.
De liters water die ik inneem gutsen er over mijn hele lijf direct weer uit.
Rechts van mij vliegen vier zwarte roodstaartkakatoes verschrikt op, waarschijnlijk omdat ik ze stoor.
In de verte een paar bewegende schimmen.
Als ik dichterbij kom zie ik dat het wilde paarden zijn die mij op een voor hen toelaatbare afstand bekijken en dan dieper het bos in verdwijnen.
Boven mij vliegen twee adelaars die lange tijd hun eigen schaduw volgen.
Inmiddels maken de wetlands hun naam meer dan waar want aan beide zijden van de weg komen meer en meer moerassen.
Na een van de zeer schaarse bochten in de weg sta ik onverwacht voor een brede kreek die de weg overstroomt.
Ik stap af en een drinkende wallibie denkt, ik stap op en hupt het bos in.
Even twijfel ik nog, zal ik wel of zal ik niet?
Het is niet zo ver naar de overkant en het lijkt ook niet zo diep, maar die grote moerassen aan beide kanten?
Dan lees ik nog maar een keer de borden: This is crocodile area. Crossing can be very dangerous!
Ik keer om en denk, deze droom moet geen nachtmerrie worden!!!
COOINDA : Het is nog schemerdonker en ik bevind me op een boot op de Alligator River.
Het is al weer 30 grd.met een zeer hoge vochtigheidsgraad. We varen door de wetlands van Noord Australië.
De zon snijdt zijn eerste felle stralen tussen het hoge riet en de palmbomen door.
De stilte wordt weggenomen door het ontwaken van de natuur.
Plotseling is de duisternis verdwenen en toont de zon zijn kracht.
Met verbazing kijk ik naar de ontelbare soorten vogels, groot en sterk, klein en fragiel, alleen of in groepen. Ik zie zelfs een vogel over het water lopen en denk, dat moet wel een Jezus vogel zijn, ook nog gevolgd door zijn vier jonge apostelen.
Zelfs reusachtige zee adelaars ontbreken hier niet.
Bomen en planten in vele varianten
Het is niet te bevatten dat de meeste bomen hier in het natte seizoen 3 maanden lang volledig onder water staan.
Duizenden lotusbloemen met hun grote wasachtige bladeren waarop de druppels schitteren in het zonlicht.
Maar dan, heel brutaal met zijn brede rug vol met punten ligt hij daar, deels in het water en deels in de modder, een heel forse zoutwaterkrokodil. Hij laat zich even zo bekijken draait zich met een ruk om kijkt met een schuin oog naar onze boot en verdwijnt dan onder water.
Dit past allemaal in deze prachtige natuur en dan te bedenken dat hier waar wij nu nog varen over drie maanden de wilde buffels weer grazen.
Ik knijp in mijn arm maar ben toch wakker en sta inmiddels weer op de oever van de rivier en denk, dit was weer een grandioze dag!!
JABIRU : Ik fiets over een heuvelachtige kaarsrechte weg.
In een cirkel van 500 km.rond om mij is alleen maar tropisch regenwoud, moeras en mangrove bos.
De hitte heeft mij nog niet te pakken maar dat zal niet zo lang meer duren.
De liters water die ik inneem gutsen er over mijn hele lijf direct weer uit.
Rechts van mij vliegen vier zwarte roodstaartkakatoes verschrikt op, waarschijnlijk omdat ik ze stoor.
In de verte een paar bewegende schimmen.
Als ik dichterbij kom zie ik dat het wilde paarden zijn die mij op een voor hen toelaatbare afstand bekijken en dan dieper het bos in verdwijnen.
Boven mij vliegen twee adelaars die lange tijd hun eigen schaduw volgen.
Inmiddels maken de wetlands hun naam meer dan waar want aan beide zijden van de weg komen meer en meer moerassen.
Na een van de zeer schaarse bochten in de weg sta ik onverwacht voor een brede kreek die de weg overstroomt.
Ik stap af en een drinkende wallibie denkt, ik stap op en hupt het bos in.
Even twijfel ik nog, zal ik wel of zal ik niet?
Het is niet zo ver naar de overkant en het lijkt ook niet zo diep, maar die grote moerassen aan beide kanten?
Dan lees ik nog maar een keer de borden: This is crocodile area. Crossing can be very dangerous!
Ik keer om en denk, deze droom moet geen nachtmerrie worden!!!
Donderdag 21 april 2005 – Darwin – rustdag 33km
Heerlijk om al jullie mailtjes te lezen! Gelukkig in deze grote stad konden wij gewoon onze USB stick inpluggen voor het verslag en om al de binnengekomen mails op te slaan.
Dus daar gaan we weer!
Het mooie weer houden we voorlopig nog wel ruim een week (34+++++) dus daar zal ik het maar niet over hebben. Het luie zweet komt eruit dus veel drinken en dat is gezond zullen we maar zeggen.
Vandaag Darwin bezocht. Camper geparkeerd want dit is niet echt een wereldstad waar je verdwaald. Het heeft maar 80.000 inwoners en een vrij klein centrum. Maar wel mooi en overzichtelijk met veel groen en bijna direct aan de zee. Dus vandaag weer na lange tijd ook de zee (Timorzee) weer eens gezien. Het is een van de weinige plaatsen met veel terrassen. En dat is aan ons wel besteed. Rustig door het centrum en het park voor de zee gelopen. Ruime wegen met heel veel palmbomen. Schoon en rustig. Restaurants en cafeetjes genoeg. Aangezien een groot deel van Darwin tijdens de WOII platgebombardeerd is geweest en in 1976 ook nog eens voor een groot deel verwoest door een cycloon, is er van oude gebouwen niet veel meer over. Daardoor is alles vrij nieuw en modern. Ook hier weer heel veel groen rondom en in de stad.
Aangezien we natuurlijk al veel grote steden gezien hebben vonden wij het wel genoeg om daar 1 dag aan te besteden. Met de camper ook nog rondom de stad gereden. Veel buitenwijken, laagbouw met soms prachtige huizen die uitkijken op zee. Je voelt je hier echt in de tropen! Het groen, de warmte en de zee. Maar wel schoon en dat kan je niet altijd zeggen.
Wij genieten echt elke dag van de dingen die we zien en meemaken. Het is echt te gek dat je dit kan doen. Dit pakt echt niemand je meer af! En dan zo lekker samen. En wij vinden het nog steeds leuk! We hebben ontzettend veel lol met elkaar. Harry zegt dan dat het komt omdat hij zo makkelijk is maar is dat wel zo???? Gekheid, elke dag is er weer een en we proberen ook echt van elke dag te genieten. Niet van punt A naar B te rijden maar met alles er tussen! Bofkonten die wij zijn!
Vrijdag 22 april 2005 – Darwin – Batchelor - 238km
Vandaag weer afzakken naar beneden. Na eerst onze voorraad weer even goed aangevuld te hebben in Palmerston zijn wij eerst door het Litchfield National Park gereden. Palmerston is trouwens de snelst groeiende stad van Australië. Het is een voorstad van Darwin. Een gloednieuwe stad, heel ruim opgezet met schitterende huizen, waterpartijen ertussen en heel veel groen. Parken met volop palmbomen, brede wegen en schitterende winkels. Natuurlijk zijn ook de sportvoorzieningen niet vergeten en vooral de golfbanen. Dit is geen verkeerde stad om in te vertoeven.
Na het boodschappen doen moesten wij even wachten tot 10.00 uur (maar 5 minuten hoor) tot de Liquor Store openging. Ja, wij waren door onze voorraad wijn! Maar wij niet alleen!!!!
Terwijl ik de boodschappen aan het opruimen was ging Harry even naar deze winkel. En dat duurde wel even! Wat blijkt…..staat hij daar niet alleen voor de deur. Met hem wel 10-tallen aboriginals. Alleen aan de kleur zag je dat hij er niet tussen hoorde. Qua uiterlijk……nou??????!!!!!
Hij was niet de enige die drank nodig had! Vandaar al die 4-liter vaatjes. En wij maar denken dat die mensen zoveel water zaten te drinken onder de bomen in het park. Maar nee hoor, ze vullen gewoon de water en colaflessen met wijn en daar beginnen ze dan direct mee. Dat heeft Harry toch maar even niet overgenomen!!!
Het Litchfield NP is een groot natuurpark met vogels, enorme watervallen, waterpoelen, rotspartijen, wandelpaden en heel veel termietenheuvels. Hier staan echt de oudste en hoogste van heel Australië. Wij hebben naast een termietenheuvel van wel 5 meter hoog gestaan en wel 50 jaar oud.
Watervallen van ruim 100m hoog storten naar beneden in grote waterpoelen. Iets later in dit jaar kan je er ook zwemmen maar nu kan dat nog niet. Vooral de Wangi Falls zijn er mooi maar je mocht er niet zwemmen. Helaas, want een koele duik zou wel lekker geweest zijn!
Maar het water stond nog te hoog waardoor er gemakkelijk (ik moet er niet aan denken) krokodillen naar toe konden zwemmen. Weliswaar ‘ongevaarlijke zoetwater’ krokodillen maar ……toch maar een verbod om te zwemmen!!! Stel je voor dat ze ineens zin hebben in een lekkere hap. Mij niet gezien dus.
Ook hier was de natuur weer schitterend. Alles ontzettend groen, veel omhoog en omlaag geslingerd. Dus hier heeft Harry niet stil gezeten.
En aan het eind van de middag op onze camping was het toch druk!!!! Nee, niet van de mensen maar van de vogels. Er werden wat schalen voer neergezet in het gras. En die wisten ze wel te vinden. We hebben er wel 3 kwartier bij zitten kijken en foto’s genomen. Ik weet echt alle namen niet van die vogels. Witte kaketoes met gele kuif, ontelbare rosékaketoes, soort grote parkiet/papegaaitjes met alle kleuren van de regenboog, vogels met knalblauwe kopjes. Een genot om naar te kijken. Je wilt niet weten wat voor herrie die beesten maken.
Dat was weer een zeer geslaagde dag.
Gisterenavond heeft Harry trouwens bijna de hele avond achter de computer gezeten. Hij heeft schijnbaar inspiratie voor twee. Na een paar wijntjes krijgt hij steeds meer praatjes. Daarna nog lekker met muziek bezig geweest om op MP3 te zetten. Hij krijgt er gewoon lol in!!!! Het gaat een echte freak worden!
Zaterdag 23 april 2005 – Batchelor - rustdag
Eigenlijk moet ik opschrijven 100km. Maar dat is dan niet met de camper maar Harry op de fiets. Die is gek zullen jullie wel zeggen. Niet helemaal bij zijn hoofd om met deze warmte zo te keer te gaan. Maar ja, het lichaam schreeuwt natuurlijk om beweging. En je moet naar je lichaam luisteren, zeggen ze wel eens. Ik luister altijd. Vandaag riep het weer heel hard om RUST. Na het uitslapen, als je daar tenminste van kunt spreken, want om 7 uur waren alle vogels uit het park volgens mij naast onze camper gaan zitten, ben ik voor de verandering even huisvrouwtje gaan spelen.
Harry was al om 08.30 uur vertrokken dus ik had alle tijd van de wereld.
Op 25 meter van onze camper riep opeens het zwembad mij toe. Ook daar heb ik dan maar gehoor aan gegeven. Wasje doen en verder onder de palmbomen de schaduw opgezocht. Heerlijk windje erbij. Dat geeft lekker ‘verkoeling’
Ik was daar wel blij mee maar Harry iets minder. Vooral de terugweg was daardoor behoorlijk pittig. Naast die lange afstand ook nog aardig wat hoogtemeters gemaakt. Heel veel eten en water verbruikt dus daarna was hij echt wel uitgeteld. Maar hij vindt het nog steeds heerlijk!!!!
Ondanks factor 30 krijgen wij toch al een lekker kleurtje! Smeren, smeren en nog eens smeren.
Eind van de dag weer genoten van de vogels. Vandaag waren er wel 8 grote witte kaketoes. Ik heb een paar heel mooie foto’s kunnen maken. Normaal zijn ze nogal schuw maar ik ben er langzaam naar toe geslopen. De rest was er met veel kabaal ook weer. We hebben er weer heerlijk van zitten genieten. Zo, dat was weer een topdag!
Zondag 24 april 2005 – Batchelor – Katherine – 248 km
Je gelooft het of niet! Vannacht werden we wakker door…….regen! En behoorlijke tropische bui van wel een kwartier lang. Snel bed uit en de bovenluiken gesloten want voordat je het weet hebben we een eigen binnenbad in de camper.
Toen wij opstonden……weer strakblauw. Of het vannacht niet geregend had. Vandaar dat het hier ook zo groen is.
Met een beetje weemoed van dit mooie plekje afscheid genomen. We stonden hier echt fantastisch. Een soort Zwitserleven gevoel. Gisterenavond voor de camper tussen de palmbomen onder het genot van een glaasje wijn, volle maan en net voor het donker worden de aanblik van honderden exotische vogels om je heen. Wat wil een mens nog meer. Dan kijken we elkaar aan………en genieten van elke minuut. Dan telt inderdaad alleen het NU.
Na onze natuurlijke ochtendwekker (een giga herrie door alle soorten vogels vanaf 06.30uur) dan toch maar opgestaan voor een ‘korte rit’. Je went nu zo aan al die afstanden dat je dit echt niet lang meer vindt. Trouwens, we hebben er nu ca. 7700km opzitten. Toch hebben we niet het idee dat we ons kleurenblind rijden. Door de vele rustdagen hebben we steeds een heel relaxed gevoel. Echte vakantie zullen we maar zeggen.
Onderweg hebben we nog met een tweetal fietsers gesproken. Het bleken ook nog eens Nederlanders te zijn. Als we die verhalen horen dan zijn onze fietsreizen bijna niets vergeleken bij die van hun. Elke 2 jaar gaan ze 4 maanden een fietsvakantie maken. Amerika, Zuid-Amerika, Afrika en Europa (ook deels die wij gedaan hebben) en nu dan Australië. Dit is behoorlijk afzien omdat de afstanden erg lang zijn en het is heel erg heet. Je moet een heel stuk overbruggen voordat je weer ergens bent waar wat te zien of te doen is. Dat vinden wij in een camper al laat staan op de fiets. En dan ook nog kamperen. Nou, hier te fietsen is dus helemaal niets voor ons. Maar wel knap wat ze doen. Leuk gesprek gehad en e.e.a. uitgewisseld.
En nu zitten we op een vertrouwde plek de camping in Katherine. 2e helft van de middag lekker bij het zwembad geleden. Harry moet nog even bijkomen van zijn inspanning van gisteren. Dan is het wel heerlijk om een goede camping met zwembad te hebben. We zoeken toch wel elke keer een camping op met 4 of 5 sterren. Liefst een beetje klein. Het voordeel is dan dat je altijd mooie ruime plaatsen hebt en ook het sanitair is brandschoon. Ook een lekker zwembad liefst met ligstoelen. Nou, zijn wij echte kampeerders of niet???? Ik weet niet hoe duur de campings in Europa zijn maar wij vinden het wel meevallen. Voor dit soort campings zijn wij gemiddeld ca. € 15,-- kwijt per nacht. (plaats, stroom, voorzieningen, dump, water enz.)
Zo, mijn glaasje wijn wordt weer voor mijn neus gezet en nu geef ik de computer weer even door aan Harry.
Maandag 25 april 2005 – Katherine – Kununurra - 521 km
Vroeg op pad want we hebben een lange dag te gaan. Letterlijk!!!!! Het was een zeer afwisselende route! Alleen maar westwaarts. Heel veel verschillende vegetatie. Bomen, een soort savanne (hoge grassen met verspreide bomen), soms wat bloemen, heel veel kreekjes enz enz. En ook de bergen kwamen weer. Vooral het Gregory National Park was schitterend om door heen te rijden. Hoge rode rotswanden, kaal. Dit gebied leek zelfs een klein beetje op Amerika (Utah). Was de Stuart Highway al rustig (Adelaide naar Darwin) dan is deze weg, Victoria Highway, nog rustiger! Je komt echt weinig verkeer tegen. Je gaat of je komt vanaf de richting van Perth. Een andere weg is er eigenlijk niet.
Na een korte break (plaspauze, fotostop e.d.) kijk ik ook echt alle kanten op en dan roep ik tegen Harry: let op hoor! Je moet hier al ritsend invoegen!!!!
Wat ons op deze route opvalt, dat er heel veel delen zwart geblakerd zijn. Ook zie je veel rook opstijgen waar er dus branden zijn. Dit zijn vaak gecontroleerde branden. Het schijnt voor de grond goed te zijn. Soms komt je langs een berm en dan ligt alles gewoon nog na te smeulen en soms zie je nog vlammetjes. Wij zouden al panisch worden als je dit zou zien maar hier is het normaal.
In het Gregory NP zijn wij ook de Victoria River overgestoken. Mocht je zin hebben in een verfrissende duik. Niet doen! Het barst hier van de krokodillen. Aangezien het weer de Salty’s zijn moet je dat echt uit je hoofd laten want dat zijn echt geen lieverdjes.
En maar rijden, rijden, rijden. Je kijkt je ogen uit. Ik kan het bijna niet verwoorden wat voor een gevoel dat is om hier doorheen te rijden. Het is zo groots, weids met oneindige vergezichten. Daar kan je je bijna geen voorstelling van maken hoe groot het hier wel niet is. Het is heel onwerkelijk om te zien. Zo ver je kunt kijken is er alleen maar natuur te zien. Geen dorp, stad of wat dan ook.
Natuurlijk weet je het wel van het lezen over Australië hoe groot het is. Dat kan je ook op de kaart wel zien. Je weet ook wel hoeveel kilometers je rijdt maar als je hier dan in het echt bent dan kan je het soms niet helemaal bevatten. Dan leven wij echt als miertjes op elkaar.
In Timber Creek een lekkere koffiestop gehouden. Altijd goed de borden in de gaten houden want anders ben je er door voordat je het weet. Dit was echt weer een gat!!!! Maar het blijft een aparte belevenis. Bij het uitstappen merkte ik al dat de warmte (die is er nog steeds) anders was. Nu niet meer zo vochtig maar weer veel droger. De laatste kilometers door de Northern Territory. En wat komen wij nu tegen? De beroemde BOAB bomen. Deze bomen hebben stammen die bol zijn. Dus een bolle buik met daarboven op de takken. Heel apart. In allerlei maten. Groot en klein. Soms heel bol maar soms lijken de stammen wel op een bolle vaas. Foto komt op de website.
Vandaag ook nog een fruitdag gehouden. Nou ja, bijna geheel. Omdat we de staat Western Australia ingaan, mogen we geen verse groente en fruit invoeren. Dus dat was dooreten voordat we er waren.
Daar wordt heel streng op gecontroleerd. Echt stoppen, vragen beantwoorden en dan volgt er zelfs een inspectie in de camper. Maar wij hadden ook echt niets meer bij ons.
Voordat we hier de ‘staatgrens’ overstaken nog even een kort bezoek gebracht aan het Keep River National Park. Hier hebben we een schitterende lagoon bezocht. Vol met vogels en waterlelie’s, En kleine 3km over een ‘rode’ grintweg. Daarna was onze witte camper een beetje rood geworden. Harry vond dat natuurlijk prachtig.
Zo, en nu zijn wij dan in onze laatste staat. En de lange dag is ook verklaard doordat wij hier onze klok anderhalf uur terug konden zetten. Het tijdsverschil is nu nog maar 6 uur met jullie. (wij zijn al verder) Dus we waren hier ineens lekker op tijd. Hier blijven we nog 1 of 2 dagen. Morgen gaan we in ieder geval jullie weer blij maken met onze verslagen. In deze ‘grote’ stad met wel 5000 inwoners moet er ook een Internet mogelijkheid zijn. Er is hier in deze omgeving voldoende te doen dus we gaan de boel maar een verkennen.
We zullen weer eens een paar mooie foto’s opzoeken voor onze website. Hierdoor zien jullie tenminste een beetje wat wij bedoelen als we wat situatie beschrijven.
Heerlijk om al jullie mailtjes te lezen! Gelukkig in deze grote stad konden wij gewoon onze USB stick inpluggen voor het verslag en om al de binnengekomen mails op te slaan.
Dus daar gaan we weer!
Het mooie weer houden we voorlopig nog wel ruim een week (34+++++) dus daar zal ik het maar niet over hebben. Het luie zweet komt eruit dus veel drinken en dat is gezond zullen we maar zeggen.
Vandaag Darwin bezocht. Camper geparkeerd want dit is niet echt een wereldstad waar je verdwaald. Het heeft maar 80.000 inwoners en een vrij klein centrum. Maar wel mooi en overzichtelijk met veel groen en bijna direct aan de zee. Dus vandaag weer na lange tijd ook de zee (Timorzee) weer eens gezien. Het is een van de weinige plaatsen met veel terrassen. En dat is aan ons wel besteed. Rustig door het centrum en het park voor de zee gelopen. Ruime wegen met heel veel palmbomen. Schoon en rustig. Restaurants en cafeetjes genoeg. Aangezien een groot deel van Darwin tijdens de WOII platgebombardeerd is geweest en in 1976 ook nog eens voor een groot deel verwoest door een cycloon, is er van oude gebouwen niet veel meer over. Daardoor is alles vrij nieuw en modern. Ook hier weer heel veel groen rondom en in de stad.
Aangezien we natuurlijk al veel grote steden gezien hebben vonden wij het wel genoeg om daar 1 dag aan te besteden. Met de camper ook nog rondom de stad gereden. Veel buitenwijken, laagbouw met soms prachtige huizen die uitkijken op zee. Je voelt je hier echt in de tropen! Het groen, de warmte en de zee. Maar wel schoon en dat kan je niet altijd zeggen.
Wij genieten echt elke dag van de dingen die we zien en meemaken. Het is echt te gek dat je dit kan doen. Dit pakt echt niemand je meer af! En dan zo lekker samen. En wij vinden het nog steeds leuk! We hebben ontzettend veel lol met elkaar. Harry zegt dan dat het komt omdat hij zo makkelijk is maar is dat wel zo???? Gekheid, elke dag is er weer een en we proberen ook echt van elke dag te genieten. Niet van punt A naar B te rijden maar met alles er tussen! Bofkonten die wij zijn!
Vrijdag 22 april 2005 – Darwin – Batchelor - 238km
Vandaag weer afzakken naar beneden. Na eerst onze voorraad weer even goed aangevuld te hebben in Palmerston zijn wij eerst door het Litchfield National Park gereden. Palmerston is trouwens de snelst groeiende stad van Australië. Het is een voorstad van Darwin. Een gloednieuwe stad, heel ruim opgezet met schitterende huizen, waterpartijen ertussen en heel veel groen. Parken met volop palmbomen, brede wegen en schitterende winkels. Natuurlijk zijn ook de sportvoorzieningen niet vergeten en vooral de golfbanen. Dit is geen verkeerde stad om in te vertoeven.
Na het boodschappen doen moesten wij even wachten tot 10.00 uur (maar 5 minuten hoor) tot de Liquor Store openging. Ja, wij waren door onze voorraad wijn! Maar wij niet alleen!!!!
Terwijl ik de boodschappen aan het opruimen was ging Harry even naar deze winkel. En dat duurde wel even! Wat blijkt…..staat hij daar niet alleen voor de deur. Met hem wel 10-tallen aboriginals. Alleen aan de kleur zag je dat hij er niet tussen hoorde. Qua uiterlijk……nou??????!!!!!
Hij was niet de enige die drank nodig had! Vandaar al die 4-liter vaatjes. En wij maar denken dat die mensen zoveel water zaten te drinken onder de bomen in het park. Maar nee hoor, ze vullen gewoon de water en colaflessen met wijn en daar beginnen ze dan direct mee. Dat heeft Harry toch maar even niet overgenomen!!!
Het Litchfield NP is een groot natuurpark met vogels, enorme watervallen, waterpoelen, rotspartijen, wandelpaden en heel veel termietenheuvels. Hier staan echt de oudste en hoogste van heel Australië. Wij hebben naast een termietenheuvel van wel 5 meter hoog gestaan en wel 50 jaar oud.
Watervallen van ruim 100m hoog storten naar beneden in grote waterpoelen. Iets later in dit jaar kan je er ook zwemmen maar nu kan dat nog niet. Vooral de Wangi Falls zijn er mooi maar je mocht er niet zwemmen. Helaas, want een koele duik zou wel lekker geweest zijn!
Maar het water stond nog te hoog waardoor er gemakkelijk (ik moet er niet aan denken) krokodillen naar toe konden zwemmen. Weliswaar ‘ongevaarlijke zoetwater’ krokodillen maar ……toch maar een verbod om te zwemmen!!! Stel je voor dat ze ineens zin hebben in een lekkere hap. Mij niet gezien dus.
Ook hier was de natuur weer schitterend. Alles ontzettend groen, veel omhoog en omlaag geslingerd. Dus hier heeft Harry niet stil gezeten.
En aan het eind van de middag op onze camping was het toch druk!!!! Nee, niet van de mensen maar van de vogels. Er werden wat schalen voer neergezet in het gras. En die wisten ze wel te vinden. We hebben er wel 3 kwartier bij zitten kijken en foto’s genomen. Ik weet echt alle namen niet van die vogels. Witte kaketoes met gele kuif, ontelbare rosékaketoes, soort grote parkiet/papegaaitjes met alle kleuren van de regenboog, vogels met knalblauwe kopjes. Een genot om naar te kijken. Je wilt niet weten wat voor herrie die beesten maken.
Dat was weer een zeer geslaagde dag.
Gisterenavond heeft Harry trouwens bijna de hele avond achter de computer gezeten. Hij heeft schijnbaar inspiratie voor twee. Na een paar wijntjes krijgt hij steeds meer praatjes. Daarna nog lekker met muziek bezig geweest om op MP3 te zetten. Hij krijgt er gewoon lol in!!!! Het gaat een echte freak worden!
Zaterdag 23 april 2005 – Batchelor - rustdag
Eigenlijk moet ik opschrijven 100km. Maar dat is dan niet met de camper maar Harry op de fiets. Die is gek zullen jullie wel zeggen. Niet helemaal bij zijn hoofd om met deze warmte zo te keer te gaan. Maar ja, het lichaam schreeuwt natuurlijk om beweging. En je moet naar je lichaam luisteren, zeggen ze wel eens. Ik luister altijd. Vandaag riep het weer heel hard om RUST. Na het uitslapen, als je daar tenminste van kunt spreken, want om 7 uur waren alle vogels uit het park volgens mij naast onze camper gaan zitten, ben ik voor de verandering even huisvrouwtje gaan spelen.
Harry was al om 08.30 uur vertrokken dus ik had alle tijd van de wereld.
Op 25 meter van onze camper riep opeens het zwembad mij toe. Ook daar heb ik dan maar gehoor aan gegeven. Wasje doen en verder onder de palmbomen de schaduw opgezocht. Heerlijk windje erbij. Dat geeft lekker ‘verkoeling’
Ik was daar wel blij mee maar Harry iets minder. Vooral de terugweg was daardoor behoorlijk pittig. Naast die lange afstand ook nog aardig wat hoogtemeters gemaakt. Heel veel eten en water verbruikt dus daarna was hij echt wel uitgeteld. Maar hij vindt het nog steeds heerlijk!!!!
Ondanks factor 30 krijgen wij toch al een lekker kleurtje! Smeren, smeren en nog eens smeren.
Eind van de dag weer genoten van de vogels. Vandaag waren er wel 8 grote witte kaketoes. Ik heb een paar heel mooie foto’s kunnen maken. Normaal zijn ze nogal schuw maar ik ben er langzaam naar toe geslopen. De rest was er met veel kabaal ook weer. We hebben er weer heerlijk van zitten genieten. Zo, dat was weer een topdag!
Zondag 24 april 2005 – Batchelor – Katherine – 248 km
Je gelooft het of niet! Vannacht werden we wakker door…….regen! En behoorlijke tropische bui van wel een kwartier lang. Snel bed uit en de bovenluiken gesloten want voordat je het weet hebben we een eigen binnenbad in de camper.
Toen wij opstonden……weer strakblauw. Of het vannacht niet geregend had. Vandaar dat het hier ook zo groen is.
Met een beetje weemoed van dit mooie plekje afscheid genomen. We stonden hier echt fantastisch. Een soort Zwitserleven gevoel. Gisterenavond voor de camper tussen de palmbomen onder het genot van een glaasje wijn, volle maan en net voor het donker worden de aanblik van honderden exotische vogels om je heen. Wat wil een mens nog meer. Dan kijken we elkaar aan………en genieten van elke minuut. Dan telt inderdaad alleen het NU.
Na onze natuurlijke ochtendwekker (een giga herrie door alle soorten vogels vanaf 06.30uur) dan toch maar opgestaan voor een ‘korte rit’. Je went nu zo aan al die afstanden dat je dit echt niet lang meer vindt. Trouwens, we hebben er nu ca. 7700km opzitten. Toch hebben we niet het idee dat we ons kleurenblind rijden. Door de vele rustdagen hebben we steeds een heel relaxed gevoel. Echte vakantie zullen we maar zeggen.
Onderweg hebben we nog met een tweetal fietsers gesproken. Het bleken ook nog eens Nederlanders te zijn. Als we die verhalen horen dan zijn onze fietsreizen bijna niets vergeleken bij die van hun. Elke 2 jaar gaan ze 4 maanden een fietsvakantie maken. Amerika, Zuid-Amerika, Afrika en Europa (ook deels die wij gedaan hebben) en nu dan Australië. Dit is behoorlijk afzien omdat de afstanden erg lang zijn en het is heel erg heet. Je moet een heel stuk overbruggen voordat je weer ergens bent waar wat te zien of te doen is. Dat vinden wij in een camper al laat staan op de fiets. En dan ook nog kamperen. Nou, hier te fietsen is dus helemaal niets voor ons. Maar wel knap wat ze doen. Leuk gesprek gehad en e.e.a. uitgewisseld.
En nu zitten we op een vertrouwde plek de camping in Katherine. 2e helft van de middag lekker bij het zwembad geleden. Harry moet nog even bijkomen van zijn inspanning van gisteren. Dan is het wel heerlijk om een goede camping met zwembad te hebben. We zoeken toch wel elke keer een camping op met 4 of 5 sterren. Liefst een beetje klein. Het voordeel is dan dat je altijd mooie ruime plaatsen hebt en ook het sanitair is brandschoon. Ook een lekker zwembad liefst met ligstoelen. Nou, zijn wij echte kampeerders of niet???? Ik weet niet hoe duur de campings in Europa zijn maar wij vinden het wel meevallen. Voor dit soort campings zijn wij gemiddeld ca. € 15,-- kwijt per nacht. (plaats, stroom, voorzieningen, dump, water enz.)
Zo, mijn glaasje wijn wordt weer voor mijn neus gezet en nu geef ik de computer weer even door aan Harry.
Maandag 25 april 2005 – Katherine – Kununurra - 521 km
Vroeg op pad want we hebben een lange dag te gaan. Letterlijk!!!!! Het was een zeer afwisselende route! Alleen maar westwaarts. Heel veel verschillende vegetatie. Bomen, een soort savanne (hoge grassen met verspreide bomen), soms wat bloemen, heel veel kreekjes enz enz. En ook de bergen kwamen weer. Vooral het Gregory National Park was schitterend om door heen te rijden. Hoge rode rotswanden, kaal. Dit gebied leek zelfs een klein beetje op Amerika (Utah). Was de Stuart Highway al rustig (Adelaide naar Darwin) dan is deze weg, Victoria Highway, nog rustiger! Je komt echt weinig verkeer tegen. Je gaat of je komt vanaf de richting van Perth. Een andere weg is er eigenlijk niet.
Na een korte break (plaspauze, fotostop e.d.) kijk ik ook echt alle kanten op en dan roep ik tegen Harry: let op hoor! Je moet hier al ritsend invoegen!!!!
Wat ons op deze route opvalt, dat er heel veel delen zwart geblakerd zijn. Ook zie je veel rook opstijgen waar er dus branden zijn. Dit zijn vaak gecontroleerde branden. Het schijnt voor de grond goed te zijn. Soms komt je langs een berm en dan ligt alles gewoon nog na te smeulen en soms zie je nog vlammetjes. Wij zouden al panisch worden als je dit zou zien maar hier is het normaal.
In het Gregory NP zijn wij ook de Victoria River overgestoken. Mocht je zin hebben in een verfrissende duik. Niet doen! Het barst hier van de krokodillen. Aangezien het weer de Salty’s zijn moet je dat echt uit je hoofd laten want dat zijn echt geen lieverdjes.
En maar rijden, rijden, rijden. Je kijkt je ogen uit. Ik kan het bijna niet verwoorden wat voor een gevoel dat is om hier doorheen te rijden. Het is zo groots, weids met oneindige vergezichten. Daar kan je je bijna geen voorstelling van maken hoe groot het hier wel niet is. Het is heel onwerkelijk om te zien. Zo ver je kunt kijken is er alleen maar natuur te zien. Geen dorp, stad of wat dan ook.
Natuurlijk weet je het wel van het lezen over Australië hoe groot het is. Dat kan je ook op de kaart wel zien. Je weet ook wel hoeveel kilometers je rijdt maar als je hier dan in het echt bent dan kan je het soms niet helemaal bevatten. Dan leven wij echt als miertjes op elkaar.
In Timber Creek een lekkere koffiestop gehouden. Altijd goed de borden in de gaten houden want anders ben je er door voordat je het weet. Dit was echt weer een gat!!!! Maar het blijft een aparte belevenis. Bij het uitstappen merkte ik al dat de warmte (die is er nog steeds) anders was. Nu niet meer zo vochtig maar weer veel droger. De laatste kilometers door de Northern Territory. En wat komen wij nu tegen? De beroemde BOAB bomen. Deze bomen hebben stammen die bol zijn. Dus een bolle buik met daarboven op de takken. Heel apart. In allerlei maten. Groot en klein. Soms heel bol maar soms lijken de stammen wel op een bolle vaas. Foto komt op de website.
Vandaag ook nog een fruitdag gehouden. Nou ja, bijna geheel. Omdat we de staat Western Australia ingaan, mogen we geen verse groente en fruit invoeren. Dus dat was dooreten voordat we er waren.
Daar wordt heel streng op gecontroleerd. Echt stoppen, vragen beantwoorden en dan volgt er zelfs een inspectie in de camper. Maar wij hadden ook echt niets meer bij ons.
Voordat we hier de ‘staatgrens’ overstaken nog even een kort bezoek gebracht aan het Keep River National Park. Hier hebben we een schitterende lagoon bezocht. Vol met vogels en waterlelie’s, En kleine 3km over een ‘rode’ grintweg. Daarna was onze witte camper een beetje rood geworden. Harry vond dat natuurlijk prachtig.
Zo, en nu zijn wij dan in onze laatste staat. En de lange dag is ook verklaard doordat wij hier onze klok anderhalf uur terug konden zetten. Het tijdsverschil is nu nog maar 6 uur met jullie. (wij zijn al verder) Dus we waren hier ineens lekker op tijd. Hier blijven we nog 1 of 2 dagen. Morgen gaan we in ieder geval jullie weer blij maken met onze verslagen. In deze ‘grote’ stad met wel 5000 inwoners moet er ook een Internet mogelijkheid zijn. Er is hier in deze omgeving voldoende te doen dus we gaan de boel maar een verkennen.
We zullen weer eens een paar mooie foto’s opzoeken voor onze website. Hierdoor zien jullie tenminste een beetje wat wij bedoelen als we wat situatie beschrijven.
Dinsdag 26 april 2005 – Kununurra – rustdag 47 km
Zo, deze dag in een redelijke gepaste rust doorgebracht. In deze ‘wereldstad’ eerst maar even op zoek gegaan naar een internetcafé. Jawel, een met veel computers (snelle) en mogelijkheid om de USB stick te gebruiken wat deze keer heel goed uitkwam want wij hadden veel lange mails van jullie. Nu hebben wij die net op ons gemak hier in de camper zitten lezen.
En volgens mij dachten de mensen in het internetcafé dat wij niet helemaal in orde waren bij het lezen van al die commentaren op de bijzondere verslaggeving van Harry. Wij lagen echt in een deuk. Nog nooit zoveel reactie op zijn stukjes gehad! Die man van mij heeft nu helemaal de smaak te pakken. Er komt geen normaal verhaal meer uit de pen (zullen we maar zeggen). Blij met het aanbod om zijn manager te worden! Dan kan je hem regelmatig even in de hete zon zetten voor inspiratie.
En met die Jezus vogel? Die is denk ik een beetje te lang doorgelopen want hij kwam alleen nog maar oude knakkers tegen. In Rome hebben ze nog niet van pensionering gehoord. Gewoon doorwerken tot het einde. Ja, dat kan ook.
En dat is niet veel!!! Een warme dag (ik kan er niets anders van maken) en dus ons maar nergens druk om gemaakt.’s Middag een beetje door de omgeving gereden. Een meertje bezocht, een klein park met hoge rotsen, een uitkijkpunt over de stad (nou ja) en de omliggende bergen.
In deze vallei heb je heel veel fruitkwekerijen. Mango-, papaja-, meloenen- bananenkwekerijen. Veel suikerrietplantages. Ze gebruiken hier het water uit het Argyle Lake (kunstmatig door dammen) voor de bevloeiing. Dit samen met de hoge temperaturen. Nou dat wil dan wel. Daar gaan we nog veel van zien!!!!! Nog even naar een River Crossing gereden die alleen geschikt is voor 4WD. Inderdaad! Over een soort dam waar water overheen stroomt moet je aan de overkant zien te komen. En dan moet je ook nog een keer de krokodillen zien te ontwijken als ze net daar zwemmen. Je wordt dus al met grote borden gewaarschuwd. Highly Dangerous. Niet lopen, niet staan vissen in het water en niet zwemmen. Zelfs de 4WD had er moeite mee om er doorheen te komen. Dus als Harry morgen gaat fietsen……hier dus niet! Stel je voor dat jullie zijn mooie verhalen zouden gaan missen.
Als afsluiting ergens achteraf op een fruitkwekerij dat ook een soort restaurant was een heerlijk sorbet naar binnen zitten werken. Echt een prachtige plek. Heel veel tropische bomen met een groot meertje helemaal vol met waterlelies. Alle soorten exotische tropische vogels vliegen om je heen. Zit je daar aan een tafeltje en je kijkt omhoog en dan zeg je: Kijk, daar vliegen de witte kaketoes weer. (gewoon een stuk of 50). Is dit gek of niet. Echt een droomplek. In het hoogseizoen heel erg druk bezocht.
En nu de klapper op de vuurpijl!!!! Na lang wikken en wegen hebben we toch een vlucht geboekt voor een excursie over Lake Argyle, Bungle Bungle, Diamantmijn en wat je nog meer tegenkomt.
Dit gaan we donderdagmorgen om 06.00 uur doen!!! We worden opgehaald en we vliegen dan 2 uur door de lucht. Spannend hoor!
Waarom zo moeilijk doen????? Harry heeft nl. een ‘beetje’ hoogtevrees. Met de helikopter was helemaal geen optie en een 4-zits toestel eigenlijk ook niet. Dus hebben we een luxe 12-persoonstoestel geboekt. Dat is een beetje minder eng!!!! Hij vindt het wel spannend (+eng) maar als je dit wilt zien dan kan het eigenlijk alleen maar uit de lucht of via een zware tocht met een 4WD. Wij houden jullie op de hoogte.
Woensdag 27 april 2005 – Kununurra – rustdag
Wat denken jullie nu? Weer een rustdag? Soms krijgen wij te horen dat wij maar onderweg zijn en maar bezig. Maar als ik dan al die rustdagen zie dan valt het best wel mee. Geen gejakker maar een relaxed gevoel.
Maar……jullie voelen hem al……Harry moet toch ergens zijn inspiratie vandaan halen……de fiets kwam al vroeg zijn bedje uit! Aangezien wij sinds wij in Western Australië zitten met de tijd 1,5 uur terug zijn gegaan is de zon ook al heel vroeg aanwezig. Dus onze biologische klok moet dat allemaal maar weer verwerken.
Ik heb er maar weer een tropische dag van gemaakt aan het zwembad. Geen doorkomen aan! (zullen we maar zeggen). Harry, heel verstandig heeft maar een ‘kort’ rondje gemaakt van 62km. Op zijn ‘gemak’ anders is hij toch te lang aan het herstellen en dan heeft hij morgen niets meer aan zijn dag. Vooral de ochtend!!!!!! Dus na het rijden lagen wij samen heerlijk in het bubblebad (van het zwembad). Tot a.s. zondag voorspellen ze nog temperaturen van ca. 34grd. Daarna……dat zal het blijven.
Als wij de temperaturen optellen die wij elke dag gehad hebben (incl. de wat ‘mindere’ dagen van ca. 25grd. in het begin) dan komen we op ongeveer 30grd gemiddeld per dag. We hadden wel op wat lekker weer gerekend maar zo warm!!!! Heerlijk hoor, jullie horen ons niet klagen. Je moet gewoon je tempo aanpassen en dat lukt aardig.
Heerlijke dag dus! Voor jullie ook wel lekker dat je niet zoveel hoeft te lezen. Wij gaan op tijd naar bed want morgenochtend worden wij al om 05.30 uur opgehaald voor onze rondvlucht van 2 uur. Spannend. Als Harry maar kan slapen.!!!
Donderdag 28 april 2005 – Kununurra – Halls Creek - 372km
Dat was weer een lange dag!!!! Om 4.45 uur liep ons wekkertje af!!!! Niet te geloven wat je allemaal over moet hebben om wat te zien. Harry begon al een beetje bleekjes. Om precies 5.30 uur werden met een busje opgehaald door een jonge knul van Slingair. Toen hij alle passagiers verzamelt had (12 stuks totaal) vertelde de ‘buschauffeur’ ook nog maar dat hij ook de piloot was. Een soort dubbele baan dus. Wat maakt het ook uit hoe je de mensen vervoert. Als chauffeur of als piloot! Ik zie het bij ons al gebeuren dat de piloot ons thuis op komt halen, vervolgens naar Schiphol rijdt en dan vraagt of wij in willen stappen zodat hij achter de stuurknuppel kan plaatsnemen om ons op de plaats van bestemming af te leveren.!
Aangezien ik Harry dus niet in een helikopter of in een klein vliegtuigje kreeg hebben wij voor dit toestel gekozen. Net voor het instappen was het een beetje moeilijk maar na een kwartiertje in de lucht ging het steeds beter. Maar zijn handen werden pas weer wat warmer toen hij weer met zijn beide voetjes op de grond stond.
Nu de vlucht dan maar. Het was een geweldige ‘reis’. Bijna 2 uur lang over een deel van de Kimberleys gevlogen. Eerst over Lake Argyle met zijn dammen waardoor dit grootste meer van Australië heeft kunnen ontstaan. Dit water wordt weer gebruikt voor irrigaties waardoor er in de vallei rondom Kununurra zoveel fruitteelt is.
Wat een gigantische hoeveelheid water. Daar krijg je pas echt een indruk van als je er boven vliegt.
En dan het landschap! Om je vingers bij af te likken. Wat een ongereptheid, woestheid, verlatenheid, schoonheid en ga zo maar door! De Kimberley is zo’n beetje het laatste pioniersgebied van dit land. Het is een heel oud plateau met heel diepe kloven, ravijnen, in de moesson watervallen, bergketens, rotsblokken, rivieren, echt heel onherbergzaam.
Het lijkt vanuit de lucht of de hele aarde hier omhoog geschoven is, gekreukeld, opgevouwen, uitgesleten, gespleten, verkleurd en ga zo maar door. Geen stukje normaal! En dan heeeeel af en toe een rode zandweg ertussen door. Waar naar toe???? 2 grote boerderijen (stations) gezien. Per stuk een paar keer zo groot als Nederland. Kan je toch niet voorstellen?
Maar het mooiste en indrukwekkendste waren toch wel de Bungle Bungles. (Purnululu Nat. Park). Volgens geologen is dit gebied een meesterwerk (natuurwonder). Het verrijst als enorme brokken zandsteen uit de omringende vlakte. Dit zijn zandsteenruggen in de vorm van een soort bijenkorfvormige koepels met tijgerstrepen. (oranje en zwart). En daar zijn er dus hier honderden bij elkaar van. Heel hoog, op elkaar gepropt met diepe smalle dalen ertussen. Geweldig om te zien.
Ruim 20 minuten overheen gevlogen! Met een helikopter had je lager kunnen vliegen. Dan was het nu dichterbij geweest. Maar je kunt niet alles hebben! Op de terugweg nog even over de grootste diamantenmijn ter wereld gevlogen. Daar heb je ook geen voorstelling van! Het lijkt wel een stad op zich. Heel futuristisch doet het aan vanuit de lucht. Wat een oppervlakte. Moeilijk te omschrijven dus we doen er wel een foto bij. Harry zal het wel lukken nu hij zich op het schrijven het gestort!!!!!
Al met al een onvergetelijke vlucht! Geen seconde spijt gehad. Zelfs Harry niet! Al was hij natuurlijk wel blij dat hij weer met beide voeten op de grond stond.
Om 09.00 uur werden wij weer door onze piloot voor de camping afgezet met de bus!!!! Toen hadden wij de hele dag nog!
Na een lekkere cappuccino op weg naar onze volgende halte. Weer door dit gebied alleen nu verplaatsen wij ons weer via de weg. Ook niet verkeerd hoor! Nu weet je precies wat er achter deze bergen ligt als je ze passeert. Een bijzondere gewaarwording. Geen stukje hetzelfde vandaag. Alleen maar berglandschappen. Alleen bijna geen plaats door de verlatenheid. Wie gaat hier ook wonen???? Ik moet er niet aan denken!!!!
Hemelsbreed op 45km ook weer de Bungle Bungles gepasseerd. Maar die zie je niet meer. Alleen vanuit de lucht of via een zware weg met een 4WD. Dit is een gebied echt voor liefhebbers!!!!
Wat ook wel lekker is dat we de laatste 2 weken ons vliegennet ook niet meer nodig hebben gehad. Wel zo prettig!!!!!
We zakken langzaam verder af naar het zuiden. Gevolg…..steeds minder groen en steeds meer dorheid door de droogte. Veel meer rood zand en ontzettend veel kleine rode termietenheuvels. Het barst hiervan!!! Even ons hoofd tijdens onze lunch buiten de deur gestoken. Om Harry zijn woorden te gebruiken: een verzengende hitte!!!! Het is weer bloedje heet. De föhn staat weer aan!!!!! Onderweg weer Australiërs gesproken die ons ook vertelde dat dit een zeer extreem jaar is! Veel te heet voor de tijd van het jaar. Vertel mij wat!!!!
In Halls Creek nog even naar de China Wall gereden. Even 4 km dirt road. Nou, onze camper heeft nu een mooi rood kontje!!!! Wat een stofzooi!!!
Maar deze ‘muur’ is heel apart. In het rode stenen bergachtige landschap, loopt over een aantal heuvelkammen een ca. 8 meter hoge muur van wit kwarts kilometers door het landschap. Het lijkt net of het niet in het landschap past. Of deze muur er gemetseld is. Toen wij daar stonden te kijken kwamen er ook nog 2 spleetoogjes, o, nee 2 kangoeroes aangehuppeld. Soms blijft het niet te bevatten wat je zo ziet.
Wat ook leuk is dat je nu heel vaak dezelfde mensen tegenkomt. Op de campings, bij benzinestations (roadhouses) en bezienswaardigheden. Soms is het wel eens 2 weken geleden dat je dan met mensen in bv. Alice Springs op de camping heeft gestaan en die kom je dan 2500km later weer tegen. En dat gebeurt steeds vaker. Natuurlijk praatje maken, gegevens uitwisselen en gaan maar weer. Op naar de volgende ontmoeting.
Na een lange maar heerlijke dag zal het wel vroeg duiken worden. Een heerlijk voldaan gevoel!!!! Wat een geweldig leven hebben we toch.
Sorry, het is wat lang geworden maar ik had ook zoveel te vertellen. Ik kan wel doorgaan maar ik hou mij in!!! Nu ga ik lekker de foto’s bekijken!!!
HARRY DE BREE
Het verdorde rode land stopt waar de zachte groene kleuren beginnen van de mango, papaya en bananenplantages, alles netjes in vakken verdeelt.
De Diversion Dam lijkt hiervandaan niet zo groot maar toch zorgt hij voor de geleidelijke instroom van het water uit het reusachtige Argyle meer.
Nauwelijks zijn de kanalen te zien die het vruchtbare water op de juiste plaatsen brengt en er voor zorgen dat er het hele jaar geoogst kan worden.
De opkomende zon zorgt voor een lange snel verplaatsende schaduw onder ons.
Zo eentonig het geronk van de motor van de Cessna zo spectaculair is het landschap wat beneden voorbijglijdt.
Vanaf de oevers van het meer begint het immense gebied van het Lissadel Cattle Station waar 20.000 runderen hun kostje bij elkaar proberen te grazen.
Aan de horizon zien wij de snel groter wordende contouren van het Bungle Bungle gebergte uit het niets oprijzen uit het vlakke land.
In een ruime cirkel vliegen wij hierover heen, en zien de ronde afgesleten toppen van dit 350 miljoen jaar oude bergmassief. Als vermoeide grote molshopen leunen ze tegen elkaar en houden ze elkaar in evenwicht.
De kleuren van de op elkaar gestapelde lagen zandsteen zijn om en om oranje en donkergrijs en geven een spectaculair effect.
Grillig en diep zijn de canyons die hier tussen door hun eigen weg gevonden hebben en de enorme watermassa’s in het natte seizoen met geweld door moeten laten.
Langzaam buigen wij weer af naar het noorden en schuin over de vleugel zie ik dit bijzondere stukje oude aarde weer verdwijnen.
GEEN HOND IN DE POT……..
Tijdens een heet fietstochtje in de omgeving van Kununurra kwam ik terecht bij een tussen de papaya plantages gelegen restaurant Barra Barra.
Ondanks al het gezweet toch maar even naar het toilet wat gemaakt was in een schuur.
Terwijl ik een beetje wazig sta te kijken naar het water in de pot wat steeds meer de kleur van de neervallende gele vloeistof, zie ik dat het weer veranderd en er een groene vlek ontstaat.
Zou ik te weinig gedronken hebben of komt het door de papayasap?
Als ik dan zie dat de groene vlek beweegt en nog oogjes krijgt dan is de drang er bij mij direct vanaf.
Ik buig mij voorover en schrik me rot want er zwemt een grote groene kikker in de pot.! Hij kijkt me aan met een blik van: dat flik je me niet meer!
De klep en mijn broek heb ik direct maar dichtgedaan en heb het voorval toch maar even aan eigenaar Chris verteld.
Ja, ja dat gebeurt wel vaker, maar als je doorspoeld komt hij steeds weer terug!!!
Een ding is zeker:
bij Barra Barra vind je geen hond maar wel een kikker in de pot!!!
Vrijdag 29 april 2005 – Halls Creek – Fitzroy Crossing - 332km
Zo, weer vertrokken uit deze wereldstad. Het is dat je hier moet zijn om te overnachten maar het is een plaats van niks met ook niks. Hier wonen veel aboriginals met de daarbij behorende drankproblemen. Het is weer triest om te zien. In deze plaatsen en streken (in de middle of nowhere) kom je steeds meer communities tegen van aborigal stammen. Er zijn ontzettend veel stammen (in Halls Creek bv. 4) die elkaar onderling ook nog niet eens kunnen verstaan. Er worden wel 150 verschillende talen gesproken dus jullie snappen dat de onderlinge communicatie ook niet je van het is.
Als je nagaat dat deze mensen zo’n rijke en unieke cultuur hebben met heel aparte kunst en die je dan bijna altijd in groepjes vuil en vies en vaak dronken de hele dag onder bomen zitten dan is dat heel erg om te zien. Je kunt het bijna niet rijmen met elkaar. Dat dit dezelfde mensen zijn.
Hoe verder we zuidwest rijden hoe meer de grond droger en dor wordt. Hier en daar lijkt het wel of ze een handje vol stenen neergekwakt hebben. Daar moet je dan wel een reus voor zijn want het zijn wel tientonners hoor!
Ook de rivieren en kreken die wij nu passeren zijn alleen maar droog. Geen druppeltje te bekennen.
Nu is het natte seizoen ook niet echt nat geweest zoals normaal.
Het was vandaag weer een drukke dag! Je moet dat zien als van Maastricht naar Groningen rijden en dan kom je op het hele traject een stuk of 20 auto’s en een fietser tegen. Nou, dan moet je echt goed links en rechts kijken en steeds maar weer ritsen als je invoegt. Gelukkig zijn wij daarvoor met zijn tweeën.
Er was vandaag ook weer algemene spraakverwarring! We rijden rustig door het landschap en zitten allebei een beetje in gedachten. Harry ziet mij opeens een schrikbeweging maken. En dan gaat onze dialoog als volgt:
H: wat is er?
E: ik schrik van die klap tegen de ruit
H: waartegen?
E: tegen de ruit
H: tegen de ruit??????
E: nou, ja hij was ook behoorlijk groot
H: een grote snake tegen de ruit????
E: snake? Hoe kom je daar nu bij?
H: dat zei je toch?
E: (al langzaam de slappe lach krijgend) nee, ik zei: IK SCHRIK geen snake!!!!!!
En als jullie dan even het gezicht van Harry voor de geest halen als hij hierover zit te praten dan begrijpen jullie wel dat ik elke keer weer de slappe lach kreeg en hem waarschuwde voor rondvliegende snakes op de weg!!!!!!
Vandaag waren het hoofdzakelijk vlakkere delen waar wij over reden. Soms heel lange rechten wegen en ineens reden we in een soort Canyonland. Wel een heel kleine uitgave, maar de rotsmuren en punten om ons heen deden ons een beetje denken een de Bryce Canyon. Dezelfde kleuren en structuur. Dit was een mooie onderbreking op de route.
In Fitzroy Crosssing ’s middags nog even de Geikie Gorge bezocht. Hier stroomt de Fitzroy River doorheen. Een wandeling van 1,5 uur gemaakt. Dus de nodige zweetdruppels weer kwijtgeraakt. Nu heb je brede oevers maar in het natte seizoen staat de rivier soms wel 18m hoger!!!!! Dan is ook vaak het omliggende land helemaal overstroomd. Op de omringende hoge rotswanden zie je precies door de kleur van de rotsen waar het hoge water altijd staat. Dan is dit stroompje echt een gigantische rivier. De zoetwaterkrokodillen hebben wij niet gezien. Maar er wel opgelet dat we ze niet tegenkwamen. Je loopt toch rond te kijken! Dus onze broodnodige beweging ook weer gehad.
Na het eten weer even lekker kunnen bijpraten met mijn moeder. Die klinkt echt heel goed. Heel positief en heeft ontzettend veel zin in haar vakantie. Maar……ze blijft de dagen aftellen totdat ze ons weer ziet. Nou, mam wij zullen ook blij zijn als we elkaar weer zien. Harry was heel blij met de 2 dikke zoenen die hij van je kreeg!!!! Morgen willen wij ons voor een paar dagen settelen in Broome.
Zaterdag 30 april 2005 – Fitzroy Crossing - Broome – 403 km
Een behoorlijke rit door een gebied dat niet voor niets Savannah Highway wordt genoemd. Tel daarbij nog eens behoorlijke lange rechte wegen en op deze route maar 1 roadhouse (voor brandstof voor de auto en de mens) dan heb je waarschijnlijk wel een idee hoe deze route was. Toch niet echt vervelend om te rijden. Af en toe een auto of een roadtrain. Dat blijven trouwens bakbeesten hoor! Ik vind het nog steeds niks als ze je passeren. Maar je ziet hier echt geen auto vrachtauto met maar 1 aanhanger. Het zijn er altijd minstens 3 of 4. Heel soms wel eens 5. Geen enkele ondernemer gaat deze afstanden rijden met maar 1 aanhanger natuurlijk. Niet echt economisch!!!
Op een gegeven moment zagen wij in de verte al wat oversteken. Wij langzaam rijden en stoppen. Toen bleek dat een soort varaan (heeeele grote soort hagedis). Heel langzaam stapte hij de weg over. Het leek echt een soort beest uit de oudheid.
We gaan alsmaar dichter bij de Indische Oceaan komen. Vanuit de bergen komen de rivieren steeds meer naar de zee toe. Heel vaak passeren wij bruggen met rivieren die nu bijna droogstaan maar in de natte tijd wel 10-15 x zo breed zijn. Dat staat er een heel groot gedeelte van dit gebied onder water. Vandaar dat de weg soms een stuk hoger ligt dan het landschap erom heen. Vooral de stroken langs de rivieren. Je komt ook heel veel borden tegen die je waarschuwen voor de Floodways met daarbij de hoogtemeters. Kan je nagaan wat er met ons land zou gebeuren als wij geen dijken zouden hebben. Hier staat alles gewoon een periode blank (soms wel een paar meter). Nou, dat bestaat Nederland gewoon niet meer! Dan kunnen wij met 16 miljoen mensen ons boeltje wel pakken! Maar welk land zou ons nu willen hebben?????
Tijdens onze koffiestop bij het Roadhouse hebben wij met open mond zitten kijken hoe een stationsauto met aboriginals volgeladen werd met………heel veel mensen.
Er kwamen er steeds meer bij! In totaal: 7 volwassen en 4 kinderen. Oh ja, ook nog een heel grote koelbox!
Vandaag 2 x fietsers gezien! Als Harry fietsers ziet dan gaan er bij hem een paar knoppen om. Dan moet hij weten waar ze heen gaan, waar ze vandaan komen en nog wat meer. En hij biedt ze ook altijd vers en koud water aan. En stel op een tandem fiets hier 1 jaar rond. En we kwamen ook nog een man alleen tegen op een ligfiets. Ik verklaar ze allemaal voor gek! Ik vind fietsen heel leuk en wij gaan weer fietsen maar echt niet in dit land! Er moet een steekje loszitten om deze lange wegen en deze hitte leuk te vinden.
Broome is een ‘drukkere’ stad met veel mogelijkheden erom heen. Heel beroemd en mooi schijnt Cable Beach te zijn. Wij zitten er net achter dus morgen gaan wij daar eens kijken. Even lekker bijkomen want wij zijn een beetje moe (die ouwelui).
En dat merk je meteen want Harry komt net terug van een lekkere koude douche en is nog helemaal nat! Ja, dan moet je natuurlijk niet je handdoek vergeten. Maar als je even buiten staat dan droog je vanzelf wel op!
Zondag 1 mei 2005 – Broome – rustdag
Nou, dat was echt een rustdag! Vanmorgen eerst maar eens over het beroemde strand gewandeld. Even de weg over en een paar duinen door en daar stonden we dan! Een soort bounty strand met de daarbij behorende kleuren. Echt wit zand, een turkooizen zee en een strakblauwe lucht. Een heel breed strand want nu was heb nog eb ook. Schitterend om te zien. Gelukkig een beetje wind anders is het niet uit te houden. Ingevet met factor 30 hebben we een stuk over het strand gelopen. En…..mazzel, geen haai te zien!!!!!!
En vanaf een mooie duintop hebben wij de broodnodige cafeïne weer tot ons genomen. Onder de wuivende palmen hebben wij daar wel 2 uur gezeten. Dat was dus echt geen straf!
Toch gaan we al wel wennen aan de temperaturen. Toen wij terugkwamen van het strand (wij hadden alle gordijnen in de camper dichtgelaten voor de zon) vond Harry de warmte binnen in de camper best wel mee vallen ten opzichte van de temperatuur buiten. Keken we even naar de thermometer binnen bleek dat het ‘maar’ 38grd binnen was. Ach, valt wel mee!!!!!!
Tot je 30 seconden binnen bent, dan gaat het met stralen van je aflopen omdat de wind er dan niet meer is die je ‘droog’ houdt. Dan maar even snel de airco aan of naar buiten toe.
De rest van de middag een beetje geluierd, gelezen en gezwommen (eerder gedompeld). Morgenavond gaan we bij Australiërs die wij regelmatig al vanaf Alice Springs tegenkomen, wat foto’s van Nederland, Europa en hoe wij wonen laten zien. Lang leve de laptop! Daar staat nog wel wat op.
Morgen gaan we Broome zelf in. Even de ‘stad’ bekijken. En natuurlijk internetten!!!! Dit is weer een lang verslag geworden. Ook ga ik kijken of er ergens een goede kapper is. Het is wel nodig hoor! Het zit voor geen meter meer en nu loop ik helemaal voor joker! De schaar er maar in!
Voor jullie is de meimaand ook weer aangebroken. Wij zitten nu op tweederde van de vakantie en hebben het nog prima naar ons zin. Volgens mij hebben jullie ook mooi weer dus dat is extra genieten.
Zo, deze dag in een redelijke gepaste rust doorgebracht. In deze ‘wereldstad’ eerst maar even op zoek gegaan naar een internetcafé. Jawel, een met veel computers (snelle) en mogelijkheid om de USB stick te gebruiken wat deze keer heel goed uitkwam want wij hadden veel lange mails van jullie. Nu hebben wij die net op ons gemak hier in de camper zitten lezen.
En volgens mij dachten de mensen in het internetcafé dat wij niet helemaal in orde waren bij het lezen van al die commentaren op de bijzondere verslaggeving van Harry. Wij lagen echt in een deuk. Nog nooit zoveel reactie op zijn stukjes gehad! Die man van mij heeft nu helemaal de smaak te pakken. Er komt geen normaal verhaal meer uit de pen (zullen we maar zeggen). Blij met het aanbod om zijn manager te worden! Dan kan je hem regelmatig even in de hete zon zetten voor inspiratie.
En met die Jezus vogel? Die is denk ik een beetje te lang doorgelopen want hij kwam alleen nog maar oude knakkers tegen. In Rome hebben ze nog niet van pensionering gehoord. Gewoon doorwerken tot het einde. Ja, dat kan ook.
En dat is niet veel!!! Een warme dag (ik kan er niets anders van maken) en dus ons maar nergens druk om gemaakt.’s Middag een beetje door de omgeving gereden. Een meertje bezocht, een klein park met hoge rotsen, een uitkijkpunt over de stad (nou ja) en de omliggende bergen.
In deze vallei heb je heel veel fruitkwekerijen. Mango-, papaja-, meloenen- bananenkwekerijen. Veel suikerrietplantages. Ze gebruiken hier het water uit het Argyle Lake (kunstmatig door dammen) voor de bevloeiing. Dit samen met de hoge temperaturen. Nou dat wil dan wel. Daar gaan we nog veel van zien!!!!! Nog even naar een River Crossing gereden die alleen geschikt is voor 4WD. Inderdaad! Over een soort dam waar water overheen stroomt moet je aan de overkant zien te komen. En dan moet je ook nog een keer de krokodillen zien te ontwijken als ze net daar zwemmen. Je wordt dus al met grote borden gewaarschuwd. Highly Dangerous. Niet lopen, niet staan vissen in het water en niet zwemmen. Zelfs de 4WD had er moeite mee om er doorheen te komen. Dus als Harry morgen gaat fietsen……hier dus niet! Stel je voor dat jullie zijn mooie verhalen zouden gaan missen.
Als afsluiting ergens achteraf op een fruitkwekerij dat ook een soort restaurant was een heerlijk sorbet naar binnen zitten werken. Echt een prachtige plek. Heel veel tropische bomen met een groot meertje helemaal vol met waterlelies. Alle soorten exotische tropische vogels vliegen om je heen. Zit je daar aan een tafeltje en je kijkt omhoog en dan zeg je: Kijk, daar vliegen de witte kaketoes weer. (gewoon een stuk of 50). Is dit gek of niet. Echt een droomplek. In het hoogseizoen heel erg druk bezocht.
En nu de klapper op de vuurpijl!!!! Na lang wikken en wegen hebben we toch een vlucht geboekt voor een excursie over Lake Argyle, Bungle Bungle, Diamantmijn en wat je nog meer tegenkomt.
Dit gaan we donderdagmorgen om 06.00 uur doen!!! We worden opgehaald en we vliegen dan 2 uur door de lucht. Spannend hoor!
Waarom zo moeilijk doen????? Harry heeft nl. een ‘beetje’ hoogtevrees. Met de helikopter was helemaal geen optie en een 4-zits toestel eigenlijk ook niet. Dus hebben we een luxe 12-persoonstoestel geboekt. Dat is een beetje minder eng!!!! Hij vindt het wel spannend (+eng) maar als je dit wilt zien dan kan het eigenlijk alleen maar uit de lucht of via een zware tocht met een 4WD. Wij houden jullie op de hoogte.
Woensdag 27 april 2005 – Kununurra – rustdag
Wat denken jullie nu? Weer een rustdag? Soms krijgen wij te horen dat wij maar onderweg zijn en maar bezig. Maar als ik dan al die rustdagen zie dan valt het best wel mee. Geen gejakker maar een relaxed gevoel.
Maar……jullie voelen hem al……Harry moet toch ergens zijn inspiratie vandaan halen……de fiets kwam al vroeg zijn bedje uit! Aangezien wij sinds wij in Western Australië zitten met de tijd 1,5 uur terug zijn gegaan is de zon ook al heel vroeg aanwezig. Dus onze biologische klok moet dat allemaal maar weer verwerken.
Ik heb er maar weer een tropische dag van gemaakt aan het zwembad. Geen doorkomen aan! (zullen we maar zeggen). Harry, heel verstandig heeft maar een ‘kort’ rondje gemaakt van 62km. Op zijn ‘gemak’ anders is hij toch te lang aan het herstellen en dan heeft hij morgen niets meer aan zijn dag. Vooral de ochtend!!!!!! Dus na het rijden lagen wij samen heerlijk in het bubblebad (van het zwembad). Tot a.s. zondag voorspellen ze nog temperaturen van ca. 34grd. Daarna……dat zal het blijven.
Als wij de temperaturen optellen die wij elke dag gehad hebben (incl. de wat ‘mindere’ dagen van ca. 25grd. in het begin) dan komen we op ongeveer 30grd gemiddeld per dag. We hadden wel op wat lekker weer gerekend maar zo warm!!!! Heerlijk hoor, jullie horen ons niet klagen. Je moet gewoon je tempo aanpassen en dat lukt aardig.
Heerlijke dag dus! Voor jullie ook wel lekker dat je niet zoveel hoeft te lezen. Wij gaan op tijd naar bed want morgenochtend worden wij al om 05.30 uur opgehaald voor onze rondvlucht van 2 uur. Spannend. Als Harry maar kan slapen.!!!
Donderdag 28 april 2005 – Kununurra – Halls Creek - 372km
Dat was weer een lange dag!!!! Om 4.45 uur liep ons wekkertje af!!!! Niet te geloven wat je allemaal over moet hebben om wat te zien. Harry begon al een beetje bleekjes. Om precies 5.30 uur werden met een busje opgehaald door een jonge knul van Slingair. Toen hij alle passagiers verzamelt had (12 stuks totaal) vertelde de ‘buschauffeur’ ook nog maar dat hij ook de piloot was. Een soort dubbele baan dus. Wat maakt het ook uit hoe je de mensen vervoert. Als chauffeur of als piloot! Ik zie het bij ons al gebeuren dat de piloot ons thuis op komt halen, vervolgens naar Schiphol rijdt en dan vraagt of wij in willen stappen zodat hij achter de stuurknuppel kan plaatsnemen om ons op de plaats van bestemming af te leveren.!
Aangezien ik Harry dus niet in een helikopter of in een klein vliegtuigje kreeg hebben wij voor dit toestel gekozen. Net voor het instappen was het een beetje moeilijk maar na een kwartiertje in de lucht ging het steeds beter. Maar zijn handen werden pas weer wat warmer toen hij weer met zijn beide voetjes op de grond stond.
Nu de vlucht dan maar. Het was een geweldige ‘reis’. Bijna 2 uur lang over een deel van de Kimberleys gevlogen. Eerst over Lake Argyle met zijn dammen waardoor dit grootste meer van Australië heeft kunnen ontstaan. Dit water wordt weer gebruikt voor irrigaties waardoor er in de vallei rondom Kununurra zoveel fruitteelt is.
Wat een gigantische hoeveelheid water. Daar krijg je pas echt een indruk van als je er boven vliegt.
En dan het landschap! Om je vingers bij af te likken. Wat een ongereptheid, woestheid, verlatenheid, schoonheid en ga zo maar door! De Kimberley is zo’n beetje het laatste pioniersgebied van dit land. Het is een heel oud plateau met heel diepe kloven, ravijnen, in de moesson watervallen, bergketens, rotsblokken, rivieren, echt heel onherbergzaam.
Het lijkt vanuit de lucht of de hele aarde hier omhoog geschoven is, gekreukeld, opgevouwen, uitgesleten, gespleten, verkleurd en ga zo maar door. Geen stukje normaal! En dan heeeeel af en toe een rode zandweg ertussen door. Waar naar toe???? 2 grote boerderijen (stations) gezien. Per stuk een paar keer zo groot als Nederland. Kan je toch niet voorstellen?
Maar het mooiste en indrukwekkendste waren toch wel de Bungle Bungles. (Purnululu Nat. Park). Volgens geologen is dit gebied een meesterwerk (natuurwonder). Het verrijst als enorme brokken zandsteen uit de omringende vlakte. Dit zijn zandsteenruggen in de vorm van een soort bijenkorfvormige koepels met tijgerstrepen. (oranje en zwart). En daar zijn er dus hier honderden bij elkaar van. Heel hoog, op elkaar gepropt met diepe smalle dalen ertussen. Geweldig om te zien.
Ruim 20 minuten overheen gevlogen! Met een helikopter had je lager kunnen vliegen. Dan was het nu dichterbij geweest. Maar je kunt niet alles hebben! Op de terugweg nog even over de grootste diamantenmijn ter wereld gevlogen. Daar heb je ook geen voorstelling van! Het lijkt wel een stad op zich. Heel futuristisch doet het aan vanuit de lucht. Wat een oppervlakte. Moeilijk te omschrijven dus we doen er wel een foto bij. Harry zal het wel lukken nu hij zich op het schrijven het gestort!!!!!
Al met al een onvergetelijke vlucht! Geen seconde spijt gehad. Zelfs Harry niet! Al was hij natuurlijk wel blij dat hij weer met beide voeten op de grond stond.
Om 09.00 uur werden wij weer door onze piloot voor de camping afgezet met de bus!!!! Toen hadden wij de hele dag nog!
Na een lekkere cappuccino op weg naar onze volgende halte. Weer door dit gebied alleen nu verplaatsen wij ons weer via de weg. Ook niet verkeerd hoor! Nu weet je precies wat er achter deze bergen ligt als je ze passeert. Een bijzondere gewaarwording. Geen stukje hetzelfde vandaag. Alleen maar berglandschappen. Alleen bijna geen plaats door de verlatenheid. Wie gaat hier ook wonen???? Ik moet er niet aan denken!!!!
Hemelsbreed op 45km ook weer de Bungle Bungles gepasseerd. Maar die zie je niet meer. Alleen vanuit de lucht of via een zware weg met een 4WD. Dit is een gebied echt voor liefhebbers!!!!
Wat ook wel lekker is dat we de laatste 2 weken ons vliegennet ook niet meer nodig hebben gehad. Wel zo prettig!!!!!
We zakken langzaam verder af naar het zuiden. Gevolg…..steeds minder groen en steeds meer dorheid door de droogte. Veel meer rood zand en ontzettend veel kleine rode termietenheuvels. Het barst hiervan!!! Even ons hoofd tijdens onze lunch buiten de deur gestoken. Om Harry zijn woorden te gebruiken: een verzengende hitte!!!! Het is weer bloedje heet. De föhn staat weer aan!!!!! Onderweg weer Australiërs gesproken die ons ook vertelde dat dit een zeer extreem jaar is! Veel te heet voor de tijd van het jaar. Vertel mij wat!!!!
In Halls Creek nog even naar de China Wall gereden. Even 4 km dirt road. Nou, onze camper heeft nu een mooi rood kontje!!!! Wat een stofzooi!!!
Maar deze ‘muur’ is heel apart. In het rode stenen bergachtige landschap, loopt over een aantal heuvelkammen een ca. 8 meter hoge muur van wit kwarts kilometers door het landschap. Het lijkt net of het niet in het landschap past. Of deze muur er gemetseld is. Toen wij daar stonden te kijken kwamen er ook nog 2 spleetoogjes, o, nee 2 kangoeroes aangehuppeld. Soms blijft het niet te bevatten wat je zo ziet.
Wat ook leuk is dat je nu heel vaak dezelfde mensen tegenkomt. Op de campings, bij benzinestations (roadhouses) en bezienswaardigheden. Soms is het wel eens 2 weken geleden dat je dan met mensen in bv. Alice Springs op de camping heeft gestaan en die kom je dan 2500km later weer tegen. En dat gebeurt steeds vaker. Natuurlijk praatje maken, gegevens uitwisselen en gaan maar weer. Op naar de volgende ontmoeting.
Na een lange maar heerlijke dag zal het wel vroeg duiken worden. Een heerlijk voldaan gevoel!!!! Wat een geweldig leven hebben we toch.
Sorry, het is wat lang geworden maar ik had ook zoveel te vertellen. Ik kan wel doorgaan maar ik hou mij in!!! Nu ga ik lekker de foto’s bekijken!!!
HARRY DE BREE
Het verdorde rode land stopt waar de zachte groene kleuren beginnen van de mango, papaya en bananenplantages, alles netjes in vakken verdeelt.
De Diversion Dam lijkt hiervandaan niet zo groot maar toch zorgt hij voor de geleidelijke instroom van het water uit het reusachtige Argyle meer.
Nauwelijks zijn de kanalen te zien die het vruchtbare water op de juiste plaatsen brengt en er voor zorgen dat er het hele jaar geoogst kan worden.
De opkomende zon zorgt voor een lange snel verplaatsende schaduw onder ons.
Zo eentonig het geronk van de motor van de Cessna zo spectaculair is het landschap wat beneden voorbijglijdt.
Vanaf de oevers van het meer begint het immense gebied van het Lissadel Cattle Station waar 20.000 runderen hun kostje bij elkaar proberen te grazen.
Aan de horizon zien wij de snel groter wordende contouren van het Bungle Bungle gebergte uit het niets oprijzen uit het vlakke land.
In een ruime cirkel vliegen wij hierover heen, en zien de ronde afgesleten toppen van dit 350 miljoen jaar oude bergmassief. Als vermoeide grote molshopen leunen ze tegen elkaar en houden ze elkaar in evenwicht.
De kleuren van de op elkaar gestapelde lagen zandsteen zijn om en om oranje en donkergrijs en geven een spectaculair effect.
Grillig en diep zijn de canyons die hier tussen door hun eigen weg gevonden hebben en de enorme watermassa’s in het natte seizoen met geweld door moeten laten.
Langzaam buigen wij weer af naar het noorden en schuin over de vleugel zie ik dit bijzondere stukje oude aarde weer verdwijnen.
GEEN HOND IN DE POT……..
Tijdens een heet fietstochtje in de omgeving van Kununurra kwam ik terecht bij een tussen de papaya plantages gelegen restaurant Barra Barra.
Ondanks al het gezweet toch maar even naar het toilet wat gemaakt was in een schuur.
Terwijl ik een beetje wazig sta te kijken naar het water in de pot wat steeds meer de kleur van de neervallende gele vloeistof, zie ik dat het weer veranderd en er een groene vlek ontstaat.
Zou ik te weinig gedronken hebben of komt het door de papayasap?
Als ik dan zie dat de groene vlek beweegt en nog oogjes krijgt dan is de drang er bij mij direct vanaf.
Ik buig mij voorover en schrik me rot want er zwemt een grote groene kikker in de pot.! Hij kijkt me aan met een blik van: dat flik je me niet meer!
De klep en mijn broek heb ik direct maar dichtgedaan en heb het voorval toch maar even aan eigenaar Chris verteld.
Ja, ja dat gebeurt wel vaker, maar als je doorspoeld komt hij steeds weer terug!!!
Een ding is zeker:
bij Barra Barra vind je geen hond maar wel een kikker in de pot!!!
Vrijdag 29 april 2005 – Halls Creek – Fitzroy Crossing - 332km
Zo, weer vertrokken uit deze wereldstad. Het is dat je hier moet zijn om te overnachten maar het is een plaats van niks met ook niks. Hier wonen veel aboriginals met de daarbij behorende drankproblemen. Het is weer triest om te zien. In deze plaatsen en streken (in de middle of nowhere) kom je steeds meer communities tegen van aborigal stammen. Er zijn ontzettend veel stammen (in Halls Creek bv. 4) die elkaar onderling ook nog niet eens kunnen verstaan. Er worden wel 150 verschillende talen gesproken dus jullie snappen dat de onderlinge communicatie ook niet je van het is.
Als je nagaat dat deze mensen zo’n rijke en unieke cultuur hebben met heel aparte kunst en die je dan bijna altijd in groepjes vuil en vies en vaak dronken de hele dag onder bomen zitten dan is dat heel erg om te zien. Je kunt het bijna niet rijmen met elkaar. Dat dit dezelfde mensen zijn.
Hoe verder we zuidwest rijden hoe meer de grond droger en dor wordt. Hier en daar lijkt het wel of ze een handje vol stenen neergekwakt hebben. Daar moet je dan wel een reus voor zijn want het zijn wel tientonners hoor!
Ook de rivieren en kreken die wij nu passeren zijn alleen maar droog. Geen druppeltje te bekennen.
Nu is het natte seizoen ook niet echt nat geweest zoals normaal.
Het was vandaag weer een drukke dag! Je moet dat zien als van Maastricht naar Groningen rijden en dan kom je op het hele traject een stuk of 20 auto’s en een fietser tegen. Nou, dan moet je echt goed links en rechts kijken en steeds maar weer ritsen als je invoegt. Gelukkig zijn wij daarvoor met zijn tweeën.
Er was vandaag ook weer algemene spraakverwarring! We rijden rustig door het landschap en zitten allebei een beetje in gedachten. Harry ziet mij opeens een schrikbeweging maken. En dan gaat onze dialoog als volgt:
H: wat is er?
E: ik schrik van die klap tegen de ruit
H: waartegen?
E: tegen de ruit
H: tegen de ruit??????
E: nou, ja hij was ook behoorlijk groot
H: een grote snake tegen de ruit????
E: snake? Hoe kom je daar nu bij?
H: dat zei je toch?
E: (al langzaam de slappe lach krijgend) nee, ik zei: IK SCHRIK geen snake!!!!!!
En als jullie dan even het gezicht van Harry voor de geest halen als hij hierover zit te praten dan begrijpen jullie wel dat ik elke keer weer de slappe lach kreeg en hem waarschuwde voor rondvliegende snakes op de weg!!!!!!
Vandaag waren het hoofdzakelijk vlakkere delen waar wij over reden. Soms heel lange rechten wegen en ineens reden we in een soort Canyonland. Wel een heel kleine uitgave, maar de rotsmuren en punten om ons heen deden ons een beetje denken een de Bryce Canyon. Dezelfde kleuren en structuur. Dit was een mooie onderbreking op de route.
In Fitzroy Crosssing ’s middags nog even de Geikie Gorge bezocht. Hier stroomt de Fitzroy River doorheen. Een wandeling van 1,5 uur gemaakt. Dus de nodige zweetdruppels weer kwijtgeraakt. Nu heb je brede oevers maar in het natte seizoen staat de rivier soms wel 18m hoger!!!!! Dan is ook vaak het omliggende land helemaal overstroomd. Op de omringende hoge rotswanden zie je precies door de kleur van de rotsen waar het hoge water altijd staat. Dan is dit stroompje echt een gigantische rivier. De zoetwaterkrokodillen hebben wij niet gezien. Maar er wel opgelet dat we ze niet tegenkwamen. Je loopt toch rond te kijken! Dus onze broodnodige beweging ook weer gehad.
Na het eten weer even lekker kunnen bijpraten met mijn moeder. Die klinkt echt heel goed. Heel positief en heeft ontzettend veel zin in haar vakantie. Maar……ze blijft de dagen aftellen totdat ze ons weer ziet. Nou, mam wij zullen ook blij zijn als we elkaar weer zien. Harry was heel blij met de 2 dikke zoenen die hij van je kreeg!!!! Morgen willen wij ons voor een paar dagen settelen in Broome.
Zaterdag 30 april 2005 – Fitzroy Crossing - Broome – 403 km
Een behoorlijke rit door een gebied dat niet voor niets Savannah Highway wordt genoemd. Tel daarbij nog eens behoorlijke lange rechte wegen en op deze route maar 1 roadhouse (voor brandstof voor de auto en de mens) dan heb je waarschijnlijk wel een idee hoe deze route was. Toch niet echt vervelend om te rijden. Af en toe een auto of een roadtrain. Dat blijven trouwens bakbeesten hoor! Ik vind het nog steeds niks als ze je passeren. Maar je ziet hier echt geen auto vrachtauto met maar 1 aanhanger. Het zijn er altijd minstens 3 of 4. Heel soms wel eens 5. Geen enkele ondernemer gaat deze afstanden rijden met maar 1 aanhanger natuurlijk. Niet echt economisch!!!
Op een gegeven moment zagen wij in de verte al wat oversteken. Wij langzaam rijden en stoppen. Toen bleek dat een soort varaan (heeeele grote soort hagedis). Heel langzaam stapte hij de weg over. Het leek echt een soort beest uit de oudheid.
We gaan alsmaar dichter bij de Indische Oceaan komen. Vanuit de bergen komen de rivieren steeds meer naar de zee toe. Heel vaak passeren wij bruggen met rivieren die nu bijna droogstaan maar in de natte tijd wel 10-15 x zo breed zijn. Dat staat er een heel groot gedeelte van dit gebied onder water. Vandaar dat de weg soms een stuk hoger ligt dan het landschap erom heen. Vooral de stroken langs de rivieren. Je komt ook heel veel borden tegen die je waarschuwen voor de Floodways met daarbij de hoogtemeters. Kan je nagaan wat er met ons land zou gebeuren als wij geen dijken zouden hebben. Hier staat alles gewoon een periode blank (soms wel een paar meter). Nou, dat bestaat Nederland gewoon niet meer! Dan kunnen wij met 16 miljoen mensen ons boeltje wel pakken! Maar welk land zou ons nu willen hebben?????
Tijdens onze koffiestop bij het Roadhouse hebben wij met open mond zitten kijken hoe een stationsauto met aboriginals volgeladen werd met………heel veel mensen.
Er kwamen er steeds meer bij! In totaal: 7 volwassen en 4 kinderen. Oh ja, ook nog een heel grote koelbox!
Vandaag 2 x fietsers gezien! Als Harry fietsers ziet dan gaan er bij hem een paar knoppen om. Dan moet hij weten waar ze heen gaan, waar ze vandaan komen en nog wat meer. En hij biedt ze ook altijd vers en koud water aan. En stel op een tandem fiets hier 1 jaar rond. En we kwamen ook nog een man alleen tegen op een ligfiets. Ik verklaar ze allemaal voor gek! Ik vind fietsen heel leuk en wij gaan weer fietsen maar echt niet in dit land! Er moet een steekje loszitten om deze lange wegen en deze hitte leuk te vinden.
Broome is een ‘drukkere’ stad met veel mogelijkheden erom heen. Heel beroemd en mooi schijnt Cable Beach te zijn. Wij zitten er net achter dus morgen gaan wij daar eens kijken. Even lekker bijkomen want wij zijn een beetje moe (die ouwelui).
En dat merk je meteen want Harry komt net terug van een lekkere koude douche en is nog helemaal nat! Ja, dan moet je natuurlijk niet je handdoek vergeten. Maar als je even buiten staat dan droog je vanzelf wel op!
Zondag 1 mei 2005 – Broome – rustdag
Nou, dat was echt een rustdag! Vanmorgen eerst maar eens over het beroemde strand gewandeld. Even de weg over en een paar duinen door en daar stonden we dan! Een soort bounty strand met de daarbij behorende kleuren. Echt wit zand, een turkooizen zee en een strakblauwe lucht. Een heel breed strand want nu was heb nog eb ook. Schitterend om te zien. Gelukkig een beetje wind anders is het niet uit te houden. Ingevet met factor 30 hebben we een stuk over het strand gelopen. En…..mazzel, geen haai te zien!!!!!!
En vanaf een mooie duintop hebben wij de broodnodige cafeïne weer tot ons genomen. Onder de wuivende palmen hebben wij daar wel 2 uur gezeten. Dat was dus echt geen straf!
Toch gaan we al wel wennen aan de temperaturen. Toen wij terugkwamen van het strand (wij hadden alle gordijnen in de camper dichtgelaten voor de zon) vond Harry de warmte binnen in de camper best wel mee vallen ten opzichte van de temperatuur buiten. Keken we even naar de thermometer binnen bleek dat het ‘maar’ 38grd binnen was. Ach, valt wel mee!!!!!!
Tot je 30 seconden binnen bent, dan gaat het met stralen van je aflopen omdat de wind er dan niet meer is die je ‘droog’ houdt. Dan maar even snel de airco aan of naar buiten toe.
De rest van de middag een beetje geluierd, gelezen en gezwommen (eerder gedompeld). Morgenavond gaan we bij Australiërs die wij regelmatig al vanaf Alice Springs tegenkomen, wat foto’s van Nederland, Europa en hoe wij wonen laten zien. Lang leve de laptop! Daar staat nog wel wat op.
Morgen gaan we Broome zelf in. Even de ‘stad’ bekijken. En natuurlijk internetten!!!! Dit is weer een lang verslag geworden. Ook ga ik kijken of er ergens een goede kapper is. Het is wel nodig hoor! Het zit voor geen meter meer en nu loop ik helemaal voor joker! De schaar er maar in!
Voor jullie is de meimaand ook weer aangebroken. Wij zitten nu op tweederde van de vakantie en hebben het nog prima naar ons zin. Volgens mij hebben jullie ook mooi weer dus dat is extra genieten.
Maandag 2 mei 2005 – Broome – rustdag – 24km
Zo, dat was toch een drukke dag! Terwijl we echt al vroeg opstaan. Kan ook niet anders want het leven hier speelt zich gewoon af tussen 6 uur ’s morgens en 9 uur ’s avonds. En door alle geluiden ga je zelf ook meedoen.
Na het verzenden van onze verslagen zijn wij eerst maar eens even Broome onveilig gaan maken. Voor ons was dit al weer een ‘drukke’ stad met een beetje te veel toeristen naar onze smaak. Maar dit is nog maar het begin. Vanaf medio mei tot medio oktober is hier het hoogseizoen. Dan komen de mensen vanuit het zuiden allemaal overwinteren. Ja, want dan is het in het zuiden toch maar gemiddeld 18-22grd. Dat houdt een mens toch niet vol!!!!
Broome is bekend geworden door de parels die hier opgedoken zijn en nog steeds worden. Je kunt hier parels kopen in alle kleuren en maten. Met uiteraard de bijbehorende prijzen. De eerste parelduikers waren de japanners. Met nog van die ouderwetse zware pakken aan met een helm met een luik ervoor. Bij dat duiken zijn er ook heel wat omgekomen. En tel daarbij de diverse cyclonen op en dan heb je een heel kerkhof bij elkaar. Er is hier een speciaal Japans kerkhof voor alle japanners die omgekomen zijn door het duiken. Heel indrukwekkend maar ook heel apart al die Japanse gedenktekens.
Een plaats met veel winkeltjes, restaurantjes en terrasjes. En……een kapper. Dus allebei een beurt gehad. We kunnen er weer even tegenaan. 2 rattenkopjes bij elkaar!!!!! Beetje gel en klaar is kees (of Harry). De tijd vliegt voorbij. Daarna nog naar een uitkijkpunt gereden waar een vuurtoren staat en waar het rode zand, het witte strand en de blauwe zee een plaatje voor de ogen is. En voor de camera natuurlijk. Gigantische hoge rotsblokken liggen opgestapeld, gevallen en ingesleten op deze punt. Zelfs Harry heeft de moed bijeengepakt en heeft een stuk rots beklommen! Het was geen eb maar ca. 30m uit de kust schijnen versteende voet (poot) afdrukken van dinosaurussen te liggen. Maar dat is dan wel een zoekplaatje!!!!! Moet je nagaan dat die beesten hier gewoon op de plaats waar wij stonden gewoon hebben rondgelopen of misschien wel op dezelfde rots gestaan hebben als wij.
Op de camping kwamen wij toch weer aan de praat met die Nederlanders die wij al vaker tegengekomen zijn. Blijken ze dus uit Zeist te komen en in Lommerlust te wonen (bij de zaak om de hoek!!) Ze reizen met 2 kinderen (7 en 11 jaar) ruim 10 maanden rond. Camper gekocht en rondtrekken maar. Eerst sta je nog te praten maar met een glaasje wijn gaat het beter. Voordat je het weet zit je lekker aan een wijntje en is het zo weer laat.
Daarna was het nog haasten met het eten want wij hadden om 19.30 uur afgesproken met Australiërs om hun wat foto’s van ons te laten zien. Ons huis, wat van Frankrijk, Italië en Spanje. Prachtig vonden ze het allemaal. Al die oude gebouwen vonden ze echt schitterend. Dat hebben ze hier niet.
Heel gezellig zitten praten. Zij trekken ca. 9 weken door Australië met hun zoontje van 6 jaar. Een heel leuk stel! Schijnen prachtig te wonen met uitzicht vanaf 3 woonlagen op de oceaan in de buurt van Melbourne. We gaan contact houden met elkaar al zien we elkaar misschien nog wel bij een volgende stop.
Dinsdag 3 mei 2005 – Broome – rustdag
Echte rustdag! Harry om 08.00 uur op de fiets om maar even 85km af te leggen waarvan de helft dirt road. Rood, rood en nog eens rood. Na afloop krijgt de fiets een uitgebreide wasbeurt voordat deze weer het bed induikt! Maar hij (Harry dus) vindt het nog steeds geweldig en herstelt gelukkig redelijk snel! Na een slaapkuurtje buiten onder de boom is hij weer helemaal boven op. Even afkloppen maar het gaat echt fantastisch met hem! Niet te geloven. Ook de maandagen (na zijn wekelijkse shot) gaan hier beter dan thuis. Dus conclusie…………..
Voor mij was het gewoon een beetje lezen e.d. Heerlijk relaxed. Ook als je een keer niets doet vliegt de dag gewoon voorbij. Einde middag samen heel romantisch van een schitterende zonsondergang genoten om het witte strand. Wat een kleuren! Een heel schouwspel. En daarna lekker bovenop een duin een leuk restaurant opgezocht waar wij buiten op het terras heerlijk hebben zitten eten. Vis natuurlijk!!! En Harry……..ach, doe maar een biertje…….een echte wel te verstaan. Ik herken hem niet meer!
Vandaag precies 2 maanden op pad. Nog maar even niet denken het teruggaan. Eerst nog volop genieten wat ons nog te wachten staat. Morgen gaan we weer op pad!
Woensdag 4 mei 2005 – Broome – Eighty Miles Beach – 377km
Weer op pad! En……voor het eerst bijna de hele dag bewolking. Dan denk je direct dat de temperatuur ook gezakt is maar dat is helemaal niet zo. Gewoon nog lekker 33grd maar dan zonder zon!
Ook voor het eerst een beetje een saaiere route. Niet zo veel afwisseling maar dat hadden wij al gelezen. Heel erg rustig met maar 1 roadhouse waar we konden tanken. We hadden geen zin om een lange dag te rijden en zijn op deze afgelegen camping maar een plekje gaan zoeken.
We hebben wel bijna 10km op een super rode dirtroad gereden met zo af en toe een wasbord effect. Nou heb ik niet echt een hekel aan een goed wasbordje maar dan niet op de weg!
En net voor een duintje zijn wij op een camping neergestreken. Heerlijk! Wat palmbomen en op nog geen 50m de zee alweer. En daar hebben wij heerlijk 2 uurtjes op onze handdoek gelegen in het witte zand. Heerlijk…..zonder zon met een aangenaam briesje en temperatuur.
Als Harry naar links of rechts keek, afhankelijk van de stand van zijn lichaam, had hij een uitzicht van 40 miles over een wit strand met….niemand. Keek ik de andere kant op dan zag ik ook hetzelfde!!!
Niet te geloven! Wat een uitgestrektheid en wat een rust! Zandvoort op een mooie zomerdag is er niets bij.
Donderdag 5 mei 2005 – Eighty Miles Beach – Karratha - 501km
Bijna direct vanuit je bed met een wasbordje geconfronteerd te worden is niet niks. Alleen dit wasbord was dezelfde als gisteren dus het had meer een trilplaat effect dan dat het een lust voor de ogen was. Maar ja, je kunt niet alles hebben.
Zo vroeg op pad heeft ook wel weer zijn voordelen. Alle beesten vinden het nog niet te warm dus laten zich toch wat meer zien dan tijdens de hitte op de dag. Vrolijk huppelt er van alles voorbij. Kangoeroes, emoes, veel rundvee en tal van soorten vogels. Dit is dus onze ochtendspits om 07.30 uur in de morgen. En hoe is die van jullie?????
Na 10km hobbelen was het weer invoegen geblazen. Het is hier echt weer helemaal niets. De eerste plaats naar het noorden toe is Broome (377km) en naar het zuiden toe is Port Hedland (250km).
Tot Port Hedland was het landschap nog steeds saai. Aan deze stad mis je dus ook helemaal niets. Heel veel industrie. Zoutwinning en het smelten en verschepen van ijzererts. De stad heeft zich in kleur aangepast aan het landschap. Rood. Ook de koffie was niet te z……drinken dus maar snel verder gegaan.
Maar nu zie je het landschap weer veranderen. Veel meer bergen en heuvels, wel heel erg dor en droog maar op een mooie manier. Vinden wij hoor! Heel veel rode stof en na een bewolkte morgen kwam ’s middags de zon ook weer door! Nou dat weet je dan ook weer! Heet heet heet.
Bij een pub in de buurt van een kopermijn even met een witte kaketoe staan te praten. Deze zei heel vriendelijk: Hello Harry, allright? En dan moest je hem ook nog even over zijn bolletje aaien.
Vandaag veel loslopend vee. Ze steken zo over dus je moet goed uit je doppen blijven kijken. Maar dat doen wij samen al vallen mijn luikjes nog wel eens even naar beneden.
En nu zie je hier ineens ook heel veel paarden. Waar die van leven is mij een raadsel. Lopen daar gewoon in die rode zandbak te sloffen met een sliert rode stuifzand achter hun aan. Troosteloos!
Die moeten wel taai zijn om hier in die brandende zon te overleven. Soms had je stukken vlakte met alleen maar rode zand en geen enkel struikje. Ook de rivierbeddingen bestonden uit zand! Maar het was een fascinerend landschap en het was weer ontzettend genieten van de kleurenpracht.
Voordat wij naar de camping gingen nog even wat ingeslagen (lees: wijn). En natuurlijk, want dat blijf je doen TANKEN. Elke dag 1 soms wel 2 keer. Ik weet niet wie de meeste dorst heeft: de camper of wij. Maar als je ergens wilt komen dan zal je er toch wat in moeten gooien. Vandaag 10.000km grens gepasseerd. Die hebben wij er al opzitten. Morgen nog een pittige rit en dan weer 3 of 4 dagen rusten. Nou ja, dat noemen wij zo als wij niet verplaatsen.
Op onze campingplaats waren wij niet alleen! Wij waren in het bonte gezelschap van wel 20 rosékaketoes en nog wat ander spul. Ze zaten op nog geen 2 meter van ons in de bomen. Toen ik een mandarijntje (jullie lezen het goed!) ging eten stonden ze bij mijn voeten met vragende kopjes omhoog te kijken. Toen heb ik ze vanuit de hand maar een stukje gegeven. Niet te geloven! Deze waren dus echt niet schuw meer!
Volgens mij ga je pas beseffen als je thuis bent dat dit toch echt ongelofelijk is. Zit je daar in de stoel midden tussen de kaketoes. Er was zelfs een gek stelletje bij die aan het koppeltje duiken waren. Wij hebben ons een bult gelachen. Het was echt geen gezicht hoe ze in het gras aan het rollen waren.
In ieder geval een heerlijke afsluiting van deze dag!
Vrijdag 6 mei 2005 – Karratha – Coral Bay - 518km
Dat was voorlopig wel even de laatste lange afstand! Nu een paar dagen op onze kont zitten. Heerlijk.
Om de warmte voor te zijn al vroeg vertrokken. Jawel, om 6.30uur reden wij al weg uitgezwaaid door onze vogel vriendjes de kaketoes.
Heb ik al verteld dat de auto’s hier zeker voor 70% allemaal wit zijn? Dan komen de zilverkleurige (ca. 10%) en de rest hebben ze een kleurtje gegeven. Dat is voor een dealer gemakkelijk inkopen. Je weet toch dat bijna iedereen een witte auto kiest.!
Na een half uur rijden viel ons op dat er toch wel wat plassen water langs de kant van de weg lagen. Meer en meer kwamen wij er tegen. En dat trekt ook altijd weer dieren dus het is extra oppassen geblazen. Ook de route was weer helemaal top. Doordat het op een aantal plaatsen nog een beetje vochtig was kleurde de rode grond extra rood. Schitterend. Heuvelachtig, dan weer rotsen, stukken helemaal vlak, kaal, kleine boompjes, grassen en ga zo maar door! Zelfs een aantal riviertjes en creeks waren met water gevuld deze keer!
Wat bleek nu! Vanaf vorige week vrijdag tot woensdag heeft hij hier hele dagen gehoosd! Heel uitzonderlijk in deze periode en ook het aantal mm. Er is al gevallen wat normaal nog niet in een jaar valt. Dit is jaren niet gebeurd. Het heeft net zuidelijk van ons plaatsgevonden en is naar beneden getrokken dus wij hebben alleen 1,5 dag bewolking gehad en niet meer. Kan je nagaan!!!
Als wij eerder hier waren geweest had dat niet eens gekund want toen stonden de wegen nog helemaal blank!
En het was vandaag wel de emoe dag! Ik denk dat wij er totaal wel een stuk of 20 gezien hebben. Links en rechts denderen ze langs je heen. Gekheid, maar ze zijn zo snel dat je bijna geen foto kan maken want ze hebben je direct in de gaten.
Bij een drinkplaats stond een moeder met 2 kleintjes. Schattig hoor!
Ook de koeien vliegen om je oren. Volgens mij lopen er meer buiten het hek dan er achter. Je moet heel goed uitkijken want die beesten steken gewoon over zonder ook maar ergens op te letten.
Het laatste stuk tot de kust waren er ineens glooiende heuvels met alleen gras met daartussen in bolvormige termietenheuvels. Vanuit de verte leek het net of er grote hooibalen in het groene veld lagen. Nee dus!
Toen waren wij op de plaats van bestemming! Ik moet zeggen: hier houden wij het wel een dag of 3, 4 uit. Werkelijk een soort paradijsje aan zee! Vanuit de camper kijken we de turkooizen baai in van het Ningaloo Reef Marine Park. Dit is een soort klein Great Barrier Reef. Witte stranden, lauwwarm water en heel veel zon! Vanaf het strand laat je je het water invallen met snorkel en zwemvliezen en dan heb je de vissen al om je heen. Zeggen ze hoor! Morgen gaan wij dat eens even uitproberen.
Een voorproefje hebben wij al even gehad. Harry staat tot zijn knieën in het water en ineens zwemmen er wel een stuk van 15-20 Snappers bij zijn handen. Dit zijn ‘’kleine’’ vissen van ca. 50cm lang en wel 15cm hoog. Wat een joekels!!! Ze eten bijna uit je hand!
Je kunt hier echt van alles doen. Kajakken, snorkelen (ook op het rif 100m hiervandaan), boottochten met een glasbodemboot en van alles nog meer. Ook kan je met Mantra’s of walvishaaien zwemmen. Ook dat gaan we eerst een rustig bekijken. Eerst morgen een op-ons-rug dag en wat rondsnorkelen in de baai. Een heerlijk relaxed miniplaatsje dit Coral Bay. Wat is dit toch weer 100% genieten!
Zaterdag 7 mei 2005 – Coral Bay - rustdag
Dit is nu een soort vakantie in een vakantie! Helemaal niets doen! Uitslapen, koffiedrinken en dan naar het strand.
En dat is echt een eind lopen hoor! Harry heeft geteld. Na precies 58 stappen lig je in het water te spartelen. Nu zal ik wat meer stapjes moeten zetten maar dit is echt fantastisch. Vanaf ons plekje zitten we te ontbijten met de zee voor ons neus. Nu het niet meer zo heet is kunnen we eindelijk eens echt in de zon liggen zonder een schaduwplekje op te hoeven zoeken. Maar dat gaat ook maar net. Als je het steeds afwisselt met een aangename duik dan is het net te doen!!!! Maar nu raken we tenminste ook eens onze witte korte broeken kwijt!!!
Ook hebben we voor vandaag snorkels gehuurd. Ik heb lenzen dus ik kan een normale snorkel gebruiken maar omdat Harry een bril heeft is dat wat lastig. Om nu steeds een volgelopen bril met water te hebben is ook niet echt plesant. Maar hier is natuurlijk wat op gevonden. Voor de kippetjes onder ons zijn er snorkels met aangepaste glazen. Harry snorkelt rond met -2,5 en kan alles heel goed zien.
En gezien hebben we al behoorlijk wat. Wat een vissen. We vinden het allebei leuk dus wij gaan kijken wat we morgen of overmorgen gaan doen. Spannend hoor!
Wat een heerlijke relaxte dag! En we hebben weer een bloedrode zonsondergang. Rustig op onze stoel voor de camper zien we hem zo de zee in zakken!
Even nog mijn moeder gebeld want die gaat woensdag ook op vakantie. Zij wist precies te vertellen dat wij a.s. dinsdag al 70 dagen weg waren! Toch wel lang, dus ze was blij dat ze nu ook weggaat. Nu gaat het een beetje moeilijker worden nu ze ons gaat missen.
De hele avond lekker buiten gezeten met……een glaasje wijn!
Ook de nachten zijn niet zo warm meer. We kunnen gelukkig 2 lakens om ons heen trekken in plaats van 1 of helemaal niets. Ook de komende dagen zien er goed uit dus dat beloofd wel weer wat.
Zondag 8 mei 2005 – Coral Bay - rustdag
VISSEN, VISSEN EN NOG EENS VISSEN
Eerst ontbijtje met uitzicht op ons watertje voor ons neus. Om 10.00uur lag onze glasbodemboot te wachten voor een tochtje over het rif. Dit is al fantastisch om te zien. Al die gekleurde vissen en dat koraal in alle soorten, maten en vormen.
Een heel landschap onder water waar je geen idee van hebt als je erboven vaart.
Maar dan!!!! 2 x een half uur gesnorkeld op verschillende plaatsen. En dan weet je niet wat je ziet en beleefd. Daar zijn geen woorden voor. Je zwemt werkelijk in een groot aquarium rond maar dan zonder guppies en goudvissen maar met de meest exotische exemplaren die je kunt bedenken. En daar zwem je dus gewoon tussen! Echt duizenden vissen om je heen. Boven, onder, opzij overal waar je kijkt zie je ze om je heen. Scholen van wel honderd vissen (ca. 30cm) felgeel met zwarte strepen, felblauw, alle kleuren van de regenboog kom je tegen. Scholen met allemaal kleine vissen, dan weer enorm grote vissen. Je komt ogen te kort. En ze doen echt helemaal niets! Ik dacht dat ik het een beetje eng zou vinden maar ik vond het juist geweldig. De echte duikers onder de lezers zullen wel precies weten wat ik bedoel! Vanaf de boot liet ik mij al het water inglijden tussen wel 50 grote snappers. (Carla, dat is wel wat voor jou). En wij zagen ook nog een grote schildpad zwemmen, een soort grote platvis. Wat was dat een belevenis!
Lastig is dat je niet kan praten want je hebt de neiging als je heel aparte vissen ziet zwemmen het te vertellen om de ander deze ook te laten zien. Maar met handgebaren bereik je ook veel.
Tjonge, wat gaaf! In Sydney bij het grote zee aquarium sta je al die exotische exemplaren vanachter het glas te bewonderen maar nu zwem je er zelf tussenin. En dan niet een paar stuks maar duizenden!!!!! En met een snorkel en zwemvliezen aan gaat het prima! Je ligt gewoon te liggen en dan zwemmen ze gewoon om je heen, onderdoor enz. enz.
Maar aanraken dat lukt echt niet hoor! Dus je hoeft ook niet bang te zijn om “ aangevallen” te worden.
Harry had eerst zoiets van hmmmm, vind ik dit wel leuk maar nu is het ook superenthousiast. Hoewel met een walvishaai zwemmen vond hij toch wel een beetje te veel van het goede. Dit is mooi genoeg.
Een geweldige morgen om nooit te vergeten!!!!
Na al die indrukken moesten wij natuurlijk ’s middags maar even op onze rug liggen aan het strand! Omdat het hier zo heerlijk is blijven wij niet alleen morgen nog een dag maar dinsdag ook! Nu is het weer nog heel goed maar onder Perth gaat het echt meer winter worden! De mensen die in Perth wonen, vinden het dan ‘freezing’ en gaan overwinteren in deze regio of nog meer naar het noorden.
Nu vinden wij de wintertemperaturen van ca. 18grd. niet echt winter maar zij vinden het helemaal niets. Dus nog even langer boven Perth blijven en dan de laatste 2 weken de zuidkant onder Perth.
Ook de zonsondergang was weer schitterend en ons leventje hier is echt heerlijk relaxed nu we even geen kilometers hoeven te rijden. Morgen gaan we in ieder geval dit verslag weer aan jullie toesturen.
Ik hoef niet echt meer te vertellen hoe wij ons voelen want dat hebben jullie toch wel een beetje in de gaten of niet? Trouwens, zo lekker samen is ook niet verkeerd hoor! We vinden het nog steeds heerlijk en vervelen ons geen moment met elkaar. Natuurlijk zal morgen of overmorgen de fiets nog wel even om het hoekje komen kijken maar daar geniet hij ook zo van!
Nou, ik hoop dat jullie ook weer wat te melden hebben. Als het goed is, is er weer een USB mogelijkheid dus wij gaan jullie mails lekker meenemen om op ons terras te lezen bij de ondergaande zon!!! Lekker een beetje pesten hoor! Het is bij jullie nu weer een beetje koud?
Het brein van Harry heeft toch een beetje geleden van het snorkelen. Misschien is er teveel water in gelekt? Want het zit zich nu suf te denken voor een sappig verhaaltje die hij jullie weer wil voorschotelen. Ja, het leven van een tekstschrijver gaat niet altijd over rozen!!!!
Zo, dat was toch een drukke dag! Terwijl we echt al vroeg opstaan. Kan ook niet anders want het leven hier speelt zich gewoon af tussen 6 uur ’s morgens en 9 uur ’s avonds. En door alle geluiden ga je zelf ook meedoen.
Na het verzenden van onze verslagen zijn wij eerst maar eens even Broome onveilig gaan maken. Voor ons was dit al weer een ‘drukke’ stad met een beetje te veel toeristen naar onze smaak. Maar dit is nog maar het begin. Vanaf medio mei tot medio oktober is hier het hoogseizoen. Dan komen de mensen vanuit het zuiden allemaal overwinteren. Ja, want dan is het in het zuiden toch maar gemiddeld 18-22grd. Dat houdt een mens toch niet vol!!!!
Broome is bekend geworden door de parels die hier opgedoken zijn en nog steeds worden. Je kunt hier parels kopen in alle kleuren en maten. Met uiteraard de bijbehorende prijzen. De eerste parelduikers waren de japanners. Met nog van die ouderwetse zware pakken aan met een helm met een luik ervoor. Bij dat duiken zijn er ook heel wat omgekomen. En tel daarbij de diverse cyclonen op en dan heb je een heel kerkhof bij elkaar. Er is hier een speciaal Japans kerkhof voor alle japanners die omgekomen zijn door het duiken. Heel indrukwekkend maar ook heel apart al die Japanse gedenktekens.
Een plaats met veel winkeltjes, restaurantjes en terrasjes. En……een kapper. Dus allebei een beurt gehad. We kunnen er weer even tegenaan. 2 rattenkopjes bij elkaar!!!!! Beetje gel en klaar is kees (of Harry). De tijd vliegt voorbij. Daarna nog naar een uitkijkpunt gereden waar een vuurtoren staat en waar het rode zand, het witte strand en de blauwe zee een plaatje voor de ogen is. En voor de camera natuurlijk. Gigantische hoge rotsblokken liggen opgestapeld, gevallen en ingesleten op deze punt. Zelfs Harry heeft de moed bijeengepakt en heeft een stuk rots beklommen! Het was geen eb maar ca. 30m uit de kust schijnen versteende voet (poot) afdrukken van dinosaurussen te liggen. Maar dat is dan wel een zoekplaatje!!!!! Moet je nagaan dat die beesten hier gewoon op de plaats waar wij stonden gewoon hebben rondgelopen of misschien wel op dezelfde rots gestaan hebben als wij.
Op de camping kwamen wij toch weer aan de praat met die Nederlanders die wij al vaker tegengekomen zijn. Blijken ze dus uit Zeist te komen en in Lommerlust te wonen (bij de zaak om de hoek!!) Ze reizen met 2 kinderen (7 en 11 jaar) ruim 10 maanden rond. Camper gekocht en rondtrekken maar. Eerst sta je nog te praten maar met een glaasje wijn gaat het beter. Voordat je het weet zit je lekker aan een wijntje en is het zo weer laat.
Daarna was het nog haasten met het eten want wij hadden om 19.30 uur afgesproken met Australiërs om hun wat foto’s van ons te laten zien. Ons huis, wat van Frankrijk, Italië en Spanje. Prachtig vonden ze het allemaal. Al die oude gebouwen vonden ze echt schitterend. Dat hebben ze hier niet.
Heel gezellig zitten praten. Zij trekken ca. 9 weken door Australië met hun zoontje van 6 jaar. Een heel leuk stel! Schijnen prachtig te wonen met uitzicht vanaf 3 woonlagen op de oceaan in de buurt van Melbourne. We gaan contact houden met elkaar al zien we elkaar misschien nog wel bij een volgende stop.
Dinsdag 3 mei 2005 – Broome – rustdag
Echte rustdag! Harry om 08.00 uur op de fiets om maar even 85km af te leggen waarvan de helft dirt road. Rood, rood en nog eens rood. Na afloop krijgt de fiets een uitgebreide wasbeurt voordat deze weer het bed induikt! Maar hij (Harry dus) vindt het nog steeds geweldig en herstelt gelukkig redelijk snel! Na een slaapkuurtje buiten onder de boom is hij weer helemaal boven op. Even afkloppen maar het gaat echt fantastisch met hem! Niet te geloven. Ook de maandagen (na zijn wekelijkse shot) gaan hier beter dan thuis. Dus conclusie…………..
Voor mij was het gewoon een beetje lezen e.d. Heerlijk relaxed. Ook als je een keer niets doet vliegt de dag gewoon voorbij. Einde middag samen heel romantisch van een schitterende zonsondergang genoten om het witte strand. Wat een kleuren! Een heel schouwspel. En daarna lekker bovenop een duin een leuk restaurant opgezocht waar wij buiten op het terras heerlijk hebben zitten eten. Vis natuurlijk!!! En Harry……..ach, doe maar een biertje…….een echte wel te verstaan. Ik herken hem niet meer!
Vandaag precies 2 maanden op pad. Nog maar even niet denken het teruggaan. Eerst nog volop genieten wat ons nog te wachten staat. Morgen gaan we weer op pad!
Woensdag 4 mei 2005 – Broome – Eighty Miles Beach – 377km
Weer op pad! En……voor het eerst bijna de hele dag bewolking. Dan denk je direct dat de temperatuur ook gezakt is maar dat is helemaal niet zo. Gewoon nog lekker 33grd maar dan zonder zon!
Ook voor het eerst een beetje een saaiere route. Niet zo veel afwisseling maar dat hadden wij al gelezen. Heel erg rustig met maar 1 roadhouse waar we konden tanken. We hadden geen zin om een lange dag te rijden en zijn op deze afgelegen camping maar een plekje gaan zoeken.
We hebben wel bijna 10km op een super rode dirtroad gereden met zo af en toe een wasbord effect. Nou heb ik niet echt een hekel aan een goed wasbordje maar dan niet op de weg!
En net voor een duintje zijn wij op een camping neergestreken. Heerlijk! Wat palmbomen en op nog geen 50m de zee alweer. En daar hebben wij heerlijk 2 uurtjes op onze handdoek gelegen in het witte zand. Heerlijk…..zonder zon met een aangenaam briesje en temperatuur.
Als Harry naar links of rechts keek, afhankelijk van de stand van zijn lichaam, had hij een uitzicht van 40 miles over een wit strand met….niemand. Keek ik de andere kant op dan zag ik ook hetzelfde!!!
Niet te geloven! Wat een uitgestrektheid en wat een rust! Zandvoort op een mooie zomerdag is er niets bij.
Donderdag 5 mei 2005 – Eighty Miles Beach – Karratha - 501km
Bijna direct vanuit je bed met een wasbordje geconfronteerd te worden is niet niks. Alleen dit wasbord was dezelfde als gisteren dus het had meer een trilplaat effect dan dat het een lust voor de ogen was. Maar ja, je kunt niet alles hebben.
Zo vroeg op pad heeft ook wel weer zijn voordelen. Alle beesten vinden het nog niet te warm dus laten zich toch wat meer zien dan tijdens de hitte op de dag. Vrolijk huppelt er van alles voorbij. Kangoeroes, emoes, veel rundvee en tal van soorten vogels. Dit is dus onze ochtendspits om 07.30 uur in de morgen. En hoe is die van jullie?????
Na 10km hobbelen was het weer invoegen geblazen. Het is hier echt weer helemaal niets. De eerste plaats naar het noorden toe is Broome (377km) en naar het zuiden toe is Port Hedland (250km).
Tot Port Hedland was het landschap nog steeds saai. Aan deze stad mis je dus ook helemaal niets. Heel veel industrie. Zoutwinning en het smelten en verschepen van ijzererts. De stad heeft zich in kleur aangepast aan het landschap. Rood. Ook de koffie was niet te z……drinken dus maar snel verder gegaan.
Maar nu zie je het landschap weer veranderen. Veel meer bergen en heuvels, wel heel erg dor en droog maar op een mooie manier. Vinden wij hoor! Heel veel rode stof en na een bewolkte morgen kwam ’s middags de zon ook weer door! Nou dat weet je dan ook weer! Heet heet heet.
Bij een pub in de buurt van een kopermijn even met een witte kaketoe staan te praten. Deze zei heel vriendelijk: Hello Harry, allright? En dan moest je hem ook nog even over zijn bolletje aaien.
Vandaag veel loslopend vee. Ze steken zo over dus je moet goed uit je doppen blijven kijken. Maar dat doen wij samen al vallen mijn luikjes nog wel eens even naar beneden.
En nu zie je hier ineens ook heel veel paarden. Waar die van leven is mij een raadsel. Lopen daar gewoon in die rode zandbak te sloffen met een sliert rode stuifzand achter hun aan. Troosteloos!
Die moeten wel taai zijn om hier in die brandende zon te overleven. Soms had je stukken vlakte met alleen maar rode zand en geen enkel struikje. Ook de rivierbeddingen bestonden uit zand! Maar het was een fascinerend landschap en het was weer ontzettend genieten van de kleurenpracht.
Voordat wij naar de camping gingen nog even wat ingeslagen (lees: wijn). En natuurlijk, want dat blijf je doen TANKEN. Elke dag 1 soms wel 2 keer. Ik weet niet wie de meeste dorst heeft: de camper of wij. Maar als je ergens wilt komen dan zal je er toch wat in moeten gooien. Vandaag 10.000km grens gepasseerd. Die hebben wij er al opzitten. Morgen nog een pittige rit en dan weer 3 of 4 dagen rusten. Nou ja, dat noemen wij zo als wij niet verplaatsen.
Op onze campingplaats waren wij niet alleen! Wij waren in het bonte gezelschap van wel 20 rosékaketoes en nog wat ander spul. Ze zaten op nog geen 2 meter van ons in de bomen. Toen ik een mandarijntje (jullie lezen het goed!) ging eten stonden ze bij mijn voeten met vragende kopjes omhoog te kijken. Toen heb ik ze vanuit de hand maar een stukje gegeven. Niet te geloven! Deze waren dus echt niet schuw meer!
Volgens mij ga je pas beseffen als je thuis bent dat dit toch echt ongelofelijk is. Zit je daar in de stoel midden tussen de kaketoes. Er was zelfs een gek stelletje bij die aan het koppeltje duiken waren. Wij hebben ons een bult gelachen. Het was echt geen gezicht hoe ze in het gras aan het rollen waren.
In ieder geval een heerlijke afsluiting van deze dag!
Vrijdag 6 mei 2005 – Karratha – Coral Bay - 518km
Dat was voorlopig wel even de laatste lange afstand! Nu een paar dagen op onze kont zitten. Heerlijk.
Om de warmte voor te zijn al vroeg vertrokken. Jawel, om 6.30uur reden wij al weg uitgezwaaid door onze vogel vriendjes de kaketoes.
Heb ik al verteld dat de auto’s hier zeker voor 70% allemaal wit zijn? Dan komen de zilverkleurige (ca. 10%) en de rest hebben ze een kleurtje gegeven. Dat is voor een dealer gemakkelijk inkopen. Je weet toch dat bijna iedereen een witte auto kiest.!
Na een half uur rijden viel ons op dat er toch wel wat plassen water langs de kant van de weg lagen. Meer en meer kwamen wij er tegen. En dat trekt ook altijd weer dieren dus het is extra oppassen geblazen. Ook de route was weer helemaal top. Doordat het op een aantal plaatsen nog een beetje vochtig was kleurde de rode grond extra rood. Schitterend. Heuvelachtig, dan weer rotsen, stukken helemaal vlak, kaal, kleine boompjes, grassen en ga zo maar door! Zelfs een aantal riviertjes en creeks waren met water gevuld deze keer!
Wat bleek nu! Vanaf vorige week vrijdag tot woensdag heeft hij hier hele dagen gehoosd! Heel uitzonderlijk in deze periode en ook het aantal mm. Er is al gevallen wat normaal nog niet in een jaar valt. Dit is jaren niet gebeurd. Het heeft net zuidelijk van ons plaatsgevonden en is naar beneden getrokken dus wij hebben alleen 1,5 dag bewolking gehad en niet meer. Kan je nagaan!!!
Als wij eerder hier waren geweest had dat niet eens gekund want toen stonden de wegen nog helemaal blank!
En het was vandaag wel de emoe dag! Ik denk dat wij er totaal wel een stuk of 20 gezien hebben. Links en rechts denderen ze langs je heen. Gekheid, maar ze zijn zo snel dat je bijna geen foto kan maken want ze hebben je direct in de gaten.
Bij een drinkplaats stond een moeder met 2 kleintjes. Schattig hoor!
Ook de koeien vliegen om je oren. Volgens mij lopen er meer buiten het hek dan er achter. Je moet heel goed uitkijken want die beesten steken gewoon over zonder ook maar ergens op te letten.
Het laatste stuk tot de kust waren er ineens glooiende heuvels met alleen gras met daartussen in bolvormige termietenheuvels. Vanuit de verte leek het net of er grote hooibalen in het groene veld lagen. Nee dus!
Toen waren wij op de plaats van bestemming! Ik moet zeggen: hier houden wij het wel een dag of 3, 4 uit. Werkelijk een soort paradijsje aan zee! Vanuit de camper kijken we de turkooizen baai in van het Ningaloo Reef Marine Park. Dit is een soort klein Great Barrier Reef. Witte stranden, lauwwarm water en heel veel zon! Vanaf het strand laat je je het water invallen met snorkel en zwemvliezen en dan heb je de vissen al om je heen. Zeggen ze hoor! Morgen gaan wij dat eens even uitproberen.
Een voorproefje hebben wij al even gehad. Harry staat tot zijn knieën in het water en ineens zwemmen er wel een stuk van 15-20 Snappers bij zijn handen. Dit zijn ‘’kleine’’ vissen van ca. 50cm lang en wel 15cm hoog. Wat een joekels!!! Ze eten bijna uit je hand!
Je kunt hier echt van alles doen. Kajakken, snorkelen (ook op het rif 100m hiervandaan), boottochten met een glasbodemboot en van alles nog meer. Ook kan je met Mantra’s of walvishaaien zwemmen. Ook dat gaan we eerst een rustig bekijken. Eerst morgen een op-ons-rug dag en wat rondsnorkelen in de baai. Een heerlijk relaxed miniplaatsje dit Coral Bay. Wat is dit toch weer 100% genieten!
Zaterdag 7 mei 2005 – Coral Bay - rustdag
Dit is nu een soort vakantie in een vakantie! Helemaal niets doen! Uitslapen, koffiedrinken en dan naar het strand.
En dat is echt een eind lopen hoor! Harry heeft geteld. Na precies 58 stappen lig je in het water te spartelen. Nu zal ik wat meer stapjes moeten zetten maar dit is echt fantastisch. Vanaf ons plekje zitten we te ontbijten met de zee voor ons neus. Nu het niet meer zo heet is kunnen we eindelijk eens echt in de zon liggen zonder een schaduwplekje op te hoeven zoeken. Maar dat gaat ook maar net. Als je het steeds afwisselt met een aangename duik dan is het net te doen!!!! Maar nu raken we tenminste ook eens onze witte korte broeken kwijt!!!
Ook hebben we voor vandaag snorkels gehuurd. Ik heb lenzen dus ik kan een normale snorkel gebruiken maar omdat Harry een bril heeft is dat wat lastig. Om nu steeds een volgelopen bril met water te hebben is ook niet echt plesant. Maar hier is natuurlijk wat op gevonden. Voor de kippetjes onder ons zijn er snorkels met aangepaste glazen. Harry snorkelt rond met -2,5 en kan alles heel goed zien.
En gezien hebben we al behoorlijk wat. Wat een vissen. We vinden het allebei leuk dus wij gaan kijken wat we morgen of overmorgen gaan doen. Spannend hoor!
Wat een heerlijke relaxte dag! En we hebben weer een bloedrode zonsondergang. Rustig op onze stoel voor de camper zien we hem zo de zee in zakken!
Even nog mijn moeder gebeld want die gaat woensdag ook op vakantie. Zij wist precies te vertellen dat wij a.s. dinsdag al 70 dagen weg waren! Toch wel lang, dus ze was blij dat ze nu ook weggaat. Nu gaat het een beetje moeilijker worden nu ze ons gaat missen.
De hele avond lekker buiten gezeten met……een glaasje wijn!
Ook de nachten zijn niet zo warm meer. We kunnen gelukkig 2 lakens om ons heen trekken in plaats van 1 of helemaal niets. Ook de komende dagen zien er goed uit dus dat beloofd wel weer wat.
Zondag 8 mei 2005 – Coral Bay - rustdag
VISSEN, VISSEN EN NOG EENS VISSEN
Eerst ontbijtje met uitzicht op ons watertje voor ons neus. Om 10.00uur lag onze glasbodemboot te wachten voor een tochtje over het rif. Dit is al fantastisch om te zien. Al die gekleurde vissen en dat koraal in alle soorten, maten en vormen.
Een heel landschap onder water waar je geen idee van hebt als je erboven vaart.
Maar dan!!!! 2 x een half uur gesnorkeld op verschillende plaatsen. En dan weet je niet wat je ziet en beleefd. Daar zijn geen woorden voor. Je zwemt werkelijk in een groot aquarium rond maar dan zonder guppies en goudvissen maar met de meest exotische exemplaren die je kunt bedenken. En daar zwem je dus gewoon tussen! Echt duizenden vissen om je heen. Boven, onder, opzij overal waar je kijkt zie je ze om je heen. Scholen van wel honderd vissen (ca. 30cm) felgeel met zwarte strepen, felblauw, alle kleuren van de regenboog kom je tegen. Scholen met allemaal kleine vissen, dan weer enorm grote vissen. Je komt ogen te kort. En ze doen echt helemaal niets! Ik dacht dat ik het een beetje eng zou vinden maar ik vond het juist geweldig. De echte duikers onder de lezers zullen wel precies weten wat ik bedoel! Vanaf de boot liet ik mij al het water inglijden tussen wel 50 grote snappers. (Carla, dat is wel wat voor jou). En wij zagen ook nog een grote schildpad zwemmen, een soort grote platvis. Wat was dat een belevenis!
Lastig is dat je niet kan praten want je hebt de neiging als je heel aparte vissen ziet zwemmen het te vertellen om de ander deze ook te laten zien. Maar met handgebaren bereik je ook veel.
Tjonge, wat gaaf! In Sydney bij het grote zee aquarium sta je al die exotische exemplaren vanachter het glas te bewonderen maar nu zwem je er zelf tussenin. En dan niet een paar stuks maar duizenden!!!!! En met een snorkel en zwemvliezen aan gaat het prima! Je ligt gewoon te liggen en dan zwemmen ze gewoon om je heen, onderdoor enz. enz.
Maar aanraken dat lukt echt niet hoor! Dus je hoeft ook niet bang te zijn om “ aangevallen” te worden.
Harry had eerst zoiets van hmmmm, vind ik dit wel leuk maar nu is het ook superenthousiast. Hoewel met een walvishaai zwemmen vond hij toch wel een beetje te veel van het goede. Dit is mooi genoeg.
Een geweldige morgen om nooit te vergeten!!!!
Na al die indrukken moesten wij natuurlijk ’s middags maar even op onze rug liggen aan het strand! Omdat het hier zo heerlijk is blijven wij niet alleen morgen nog een dag maar dinsdag ook! Nu is het weer nog heel goed maar onder Perth gaat het echt meer winter worden! De mensen die in Perth wonen, vinden het dan ‘freezing’ en gaan overwinteren in deze regio of nog meer naar het noorden.
Nu vinden wij de wintertemperaturen van ca. 18grd. niet echt winter maar zij vinden het helemaal niets. Dus nog even langer boven Perth blijven en dan de laatste 2 weken de zuidkant onder Perth.
Ook de zonsondergang was weer schitterend en ons leventje hier is echt heerlijk relaxed nu we even geen kilometers hoeven te rijden. Morgen gaan we in ieder geval dit verslag weer aan jullie toesturen.
Ik hoef niet echt meer te vertellen hoe wij ons voelen want dat hebben jullie toch wel een beetje in de gaten of niet? Trouwens, zo lekker samen is ook niet verkeerd hoor! We vinden het nog steeds heerlijk en vervelen ons geen moment met elkaar. Natuurlijk zal morgen of overmorgen de fiets nog wel even om het hoekje komen kijken maar daar geniet hij ook zo van!
Nou, ik hoop dat jullie ook weer wat te melden hebben. Als het goed is, is er weer een USB mogelijkheid dus wij gaan jullie mails lekker meenemen om op ons terras te lezen bij de ondergaande zon!!! Lekker een beetje pesten hoor! Het is bij jullie nu weer een beetje koud?
Het brein van Harry heeft toch een beetje geleden van het snorkelen. Misschien is er teveel water in gelekt? Want het zit zich nu suf te denken voor een sappig verhaaltje die hij jullie weer wil voorschotelen. Ja, het leven van een tekstschrijver gaat niet altijd over rozen!!!!
NIEUWE WERELD - HARRY DE BREE
Het Australische strandleven op Cable Beach, de stad met zijn Chinese wijk, met daarin veel aboriginals, de vindplaats van prachtige parels en de hete dieprode en lange dirtroads om op te fietsen, dat is wat ik in mijn herinnering meeneem van de meest noordwest gelegen stad Broome waarvan de bebouwing nu alweer snel verdwijnt als ik in de achteruitkijkspiegel van de camper kijk.
Na 600 km. doe ik de richtingaanwijzer maar eens een keer naar rechts en slaan wij af naar Port Hedland. Deze echte industrie- en havenstad toont het andere gezicht van Australië.
Een sobere grauwe stad waar gewerkt wordt in de zoutwinning uit zeewater en in de staalindustrie. IJzererts wordt hier met treinen uit het binnenland aangevoerd, omgesmolten en daarna verscheept over de hele wereld.
Vanaf hier volgen nog ongeveer 900 km. naar Coral Bay door prachtig afwisselend landschap met grillige rotsformaties maar ook glooiende heuvels waar de kleur van het rode zand overheerst en de gele pollen gras hierin prachtig afsteken.
In de met struiken begroeide gebieden zien wij regelmatig Emoes. Meestal in groepjes bij elkaar. Als ze je dan aan horen komen steken ze hun kop omhoog kijken met hun doordringende felle ogen wat er aan de hand is en gaan er dan snel vandoor.
Na drie lange reisdagen is het niet vervelend om in Coral Bay aan te komen om daar een paar dagen te blijven .Deze plek met twee campings een hotel en een paar winkels ligt aan een baai aan de Indische oceaan met een prachtig koraalrif. Dit rif is beschermd en staat op de Werelderfgoedlijst.
Een enthousiaste watersporter ben ik nooit geweest, maar hier moet je je schroom toch overwinnen om onder het wateroppervlak te gaan kijken.
Met een boot ga je voor anker net buiten het beschermde koraalrif.
Met snorkel om en je flippers aan laat je jezelf dan tussen de vissen in het glasheldere water zakken en dan gaat er een nieuwe wereld voor je open. Een wereld van nieuwe kleurencombinaties. Allemaal bewegende abstracte schilderijen met verschillende lijsten in de vorm van iets wat op een vis lijkt. Zoveel soorten in diverse afmetingen. Na verloop van tijd merk je dat je midden tussen duizenden vissen zwemt en ze eerder nieuwsgierig dan bang voor je zijn.(Zal wel door mijn sterrenbeeld komen). Fantastisch!!!
Prachtige en boeiende momenten als deze leren je dat wij toch heel zuinig op deze aparte natuur onder water moeten zijn en er zorgvuldig mee om moeten gaan.
G’day and no worries
Het Australische strandleven op Cable Beach, de stad met zijn Chinese wijk, met daarin veel aboriginals, de vindplaats van prachtige parels en de hete dieprode en lange dirtroads om op te fietsen, dat is wat ik in mijn herinnering meeneem van de meest noordwest gelegen stad Broome waarvan de bebouwing nu alweer snel verdwijnt als ik in de achteruitkijkspiegel van de camper kijk.
Na 600 km. doe ik de richtingaanwijzer maar eens een keer naar rechts en slaan wij af naar Port Hedland. Deze echte industrie- en havenstad toont het andere gezicht van Australië.
Een sobere grauwe stad waar gewerkt wordt in de zoutwinning uit zeewater en in de staalindustrie. IJzererts wordt hier met treinen uit het binnenland aangevoerd, omgesmolten en daarna verscheept over de hele wereld.
Vanaf hier volgen nog ongeveer 900 km. naar Coral Bay door prachtig afwisselend landschap met grillige rotsformaties maar ook glooiende heuvels waar de kleur van het rode zand overheerst en de gele pollen gras hierin prachtig afsteken.
In de met struiken begroeide gebieden zien wij regelmatig Emoes. Meestal in groepjes bij elkaar. Als ze je dan aan horen komen steken ze hun kop omhoog kijken met hun doordringende felle ogen wat er aan de hand is en gaan er dan snel vandoor.
Na drie lange reisdagen is het niet vervelend om in Coral Bay aan te komen om daar een paar dagen te blijven .Deze plek met twee campings een hotel en een paar winkels ligt aan een baai aan de Indische oceaan met een prachtig koraalrif. Dit rif is beschermd en staat op de Werelderfgoedlijst.
Een enthousiaste watersporter ben ik nooit geweest, maar hier moet je je schroom toch overwinnen om onder het wateroppervlak te gaan kijken.
Met een boot ga je voor anker net buiten het beschermde koraalrif.
Met snorkel om en je flippers aan laat je jezelf dan tussen de vissen in het glasheldere water zakken en dan gaat er een nieuwe wereld voor je open. Een wereld van nieuwe kleurencombinaties. Allemaal bewegende abstracte schilderijen met verschillende lijsten in de vorm van iets wat op een vis lijkt. Zoveel soorten in diverse afmetingen. Na verloop van tijd merk je dat je midden tussen duizenden vissen zwemt en ze eerder nieuwsgierig dan bang voor je zijn.(Zal wel door mijn sterrenbeeld komen). Fantastisch!!!
Prachtige en boeiende momenten als deze leren je dat wij toch heel zuinig op deze aparte natuur onder water moeten zijn en er zorgvuldig mee om moeten gaan.
G’day and no worries
Maandag 9 mei 2005 – Coral Bay – rustdag
Wij rusten wat af deze dagen!!!!! Een uurtje in het internetcafé geweest om jullie weer wat leesvoer te bezorgen en de mails op te halen die wij daarna rustig hebben zitten lezen voor de camper.
Alles heerlijk op ons gemak. Je zou er bijna lui van worden.
En na de lunch hebben wij onze 58 stappen maar weer gedaan naar de overkant! De zee riep om een verfrissende duik want het was weer behoorlijk warm en de zon brand maar door!
Dus liggen, zonnen, draaien, duiken en …………..smeren maar.
In het water, al op kniehoogte, kwamen onze vrienden de vissen ons al weer snel gezelschap houden. De staat dan inderdaad tussen de vissen van wel 50 tot 70cm lang! En zeker 30 of meer om je heen. Als je ze dan kleine visjes geeft (die je dan krijgt van vissers) dan eten ze gewoon uit de hand! Onwerkelijk hoor!
Dinsdag 10 mei 2005 – Coral Bay – rustdag
Harry zit al bijna te knikkebollen op de bank!!! Jawel, het is al 22.00 uur. Zo laat!
Dus ik schrijf maar niet te veel!!! Nu heb ik ook niet zoveel te schrijven want ik heb alleen maar een heel spannend boek zitten lezen. Lekker in de zon, de schaduw en het strand. Dit is trouwens het 2e boek al in het engels. Toch wel goed hoor voor je taal. En ik snap het nog ook!
Harry heeft zijn maatje (de fiets) al vroeg uit bed getrommeld. Voor de ergste hitte heeft hij maar liefst ruim 60km gereden en een groot deel daarvan was weer een dirtroad. Ach, daar wen je ook wel aan.
Maar ’s middags heeft hij zich aangesloten bij mij. Lekker nog even genieten van dit heerlijke plekje aan zee. Op naar de volgende stop!!!
Woensdag 11 mei 2005 – Coral Bay – Carnarvon – 244km
Zo, weer op pad! Dit is weer een ‘verbindingstussenetappe’. Mooi maar niet echt spectaculair. Heel erg groen en natuurlijk de rode grond ertussen door. Die kleur blijft je steeds verbazen. Dit is echt een van de opvallendste kenmerken als wij aan Australië denken. Ook nog 3 emoes gezien en verder niet veel dieren deze keer.
We zakken steeds verder naar het zuiden af. Dat houdt natuurlijk ook in dat het nu echt meer ‘winter’ gaat worden. De temperatuur zal steeds meer zakken! En dat kan je wel merken ook! Lang niet zo warm meer. Was het de laatste dagen zo rond de 30grd. nu zitten we ongeveer rond de 27grd. Maar zolang we nog lekker buiten kunnen zitten horen jullie ons niet klagen!!!!
Ook zagen we ineens een bord met “Tropic of Capricorne”. En daarbij was er ook nog een streep getrokken op de weg zomaar in de middle of nowhere. Dat moest natuurlijk uitgezocht worden en wat bleek???? Het was de Steenbokskeerkring. Die waren wij dus gepasseerd.
In het gebied waar wij nu zitten zijn er volop plantages. Bananen, mango’s en ook veel groente wordt hier verbouwd. Door de aanwezigheid van een aantal rivieren en behoorlijk vlak land is er voldoende water en ruimte om dit te doen. Verder is het echt een stad waar je behoorlijk je boodschappen weer in kan slaan op weg naar het zuiden. De stad een beetje verkend maar het is niet echt iets bijzonders. Wel een mooie boulevard met palmbomen. Daar hebben wij de afgelopen dagen volop tussen gestaan dus die kwamen ons wel bekend voor.
Wij hebben echt superdagen gehad in Coral Bay. Maar we hebben een vliegtuig te halen en we willen toch nog wel wat zien!!!! Dus vooruit maar weer.
Donderdag 12 mei 2005 – Carnarvon – Monkey Mia - 352km
Jullie raden het nooit! Vannacht heeft het een beetje geregend! Niet veel, want het was niet eens nat. Eerst dacht ik nog heb ik het nu gedroomd of niet? Maar Harry had het ook gehoord.
Bij het opstaan voor het eerst na heeeeel lange tijd behoorlijk wat bewolking! Oh, jee nu gaat het dan echt gebeuren. Tenslotte bewegen wij ons steeds verder naar het zuiden toe. De koude tegemoet.
En jawel (nu doe ik Harry even na): donkere wolken pakken boven ons hoofd samen en jawel na een uurtje komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Maar het bleef bij een bui en daarna een beetje zon, bui enz. enz. Door de regen was de rode aarde nog roder! Eerst was het nog een beetje een platte boel maar daar kwamen dan weer de lichte heuvels die wij moesten bedwingen. Maar die donkere luchten met die strepen en zon was ook wel weer heel fotogeniek. Eens wat anders. Maar dan die koude! Afgelopen met de 30grd! Het kwik was al weer ver gedaald naar de ‘freezing’ temperatuur van wel 26grd.
Ook het landschap was steeds anders. Nou, een beetje dan. Rode aarde afgewisseld met soms wat geel, lage struiken werden soms ineens bomen. En voor de verandering weer eens wat schapen en geitjes langs de weg.
Wat je wel ziet liggen zijn geraamten van……dieren neem ik aan. Afgekloven door zijn mede dieren, liggen alleen de botjes nog langs de weg.
Wij waren Shark Bay nog niet ingereden of het kwam weer even met bakken uit de lucht. Maar gelukkig zijn het buien dus wij konden op dit schiereiland toch nog om ons heen kijken. Op weg naar Monkey Mia zie je soms de oceaan links liggen en dan weer rechts. Met prachtige donkere luchten erboven.
Op een steenworp afstand staan wij weer met de camper aan het strand. En vanmiddag al behoorlijk wat gezien. Ik denk wel een stuk of 10 pelikanen. GROOT!!!!!! Wat zijn dat enorme beesten. En als ze vliegen weet je niet wat je ziet. Wat een spanwijdte. Ze zitten rustig op het strand langs het water. Dan dobberen ze weer op het water en soms vliegen ze wat rond.
De eerste 2 dolfijnen ook al zien zwemmen. En…..heel leuk was de zeeschildpad die aan het zwemmen was. Een paar slagen onder water, kopje boven water om lucht te happen, naar beneden, weer omhoog, enz. enz. Net een mens maar dan anders!!! HAHAHHA
Op het rustige strand wat mooie foto’s kunnen maken van de blauwe zee, witte strand en de super donkere lucht erboven. Heel dreigend allemaal. Maar ook al is het freezing 26grd, flink zijn en gewoon T-shirt en korte broek aan. Je bent een echte kerel (vrouw) of niet!!!!
Toch, ondanks de buien, een leuke dag gehad. Weer eens wat anders. Altijd die strakblauwe lucht. Morgen bijtijds weer op want dan willen wij al vroeg in het water liggen of staan want dan komen – als het goed is – de dolfijnen naar het strand. Maar het zal wel behoorlijk druk zijn want iedereen die hier nu is komt daar speciaal voor. Wel een beetje toeristisch dus maar afwachten of wij het echt wel leuk vinden.
Vrijdag 13 mei 2005 – Monkey Mia – rustdag
SUPER SUPER SUPER DAG!!!! En dat voor vrijdag de 13e!!!! Maar laten wij maar bij het begin beginnen.
Vannacht wat regelbuien gehoord vanuit mijn lekkere bedje. Maar als je in bed ligt dan klinkt het wel gezellig. Maar toen wij vanmorgen direct de gordijnen aan de kant schoven om naar buiten te kijken was het zwaar bewolkt!!!! Maar niet koud dus om 07.30 uur liepen wij al aan het strand.
En ja, hoor!!! Daar kwamen ze dan. DOLFIJNEN!!! Door de rimpelloze zee kwamen ze of alleen, met zijn tweeën of in een groepje aanzwemmen. Dichter en dichterbij tot ze bijna op het strand lagen! We stonden tot onze knieën in het water en mochten ze niet aanraken. Maar als de dolfijnen dat zelf wel deden, dan was het niet erg, en moest je gewoon blijven staan.
Wat een geweldige beesten zijn het!!! Hoe ze je rustig aankijken, omdraaien, geluiden maken en ga zo maar door. Soms zwommen er wel een stuk of 10 voor je langs. Natuurlijk was het druk en stonden er veel mensen in het water. Alleen de volwassen vrouwtjes krijgen een paar vissen (max. een derde wat ze op een dag eten) en de kleintjes krijgen niets. Na de 1e keer (het allerdrukste) gebeurd dit nog 2 keer in de morgen.
Het lijkt zeer toeristisch (is het ook wel) maar het is zo geweldige beleving hoe die beesten om je heen zwemmen dat je dat toch snel vergeet.
En dan is het eten geven over, en moeten ze de rest van de dag voor zichzelf zorgen.
Maar dan wordt het pas leuk!!!! Iedereen is dan weg en dan heb je het strand voor je zelf. En dan komen ze zo af en toe terug. Dan ga je gewoon het water in en dan laat je ze rustig naar je toe komen om ze te bekijken. En omdat ze zo nieuwsgierig zijn staren ze jou zelf ook aan. Geweldig.
En dat niet alleen!!!!
Er gebeurde ook iets heel wonderlijks! Een dolfijn zwom rustig voor ons heen en weer. Plotseling zag je hem draaien en goed om zich heen kijken. Je zag haar bijna denken: zie ik het nu goed???? Wat voor iets reusachtigs zie ik voor mijn neus staan???? Nu moet ik toch even zeker weten of ik het wel goed zie. En ja hoor, langzaam kwam deze dolfijn dichterbij en dichterbij tot zij voor Harry stil bleef liggen en nog eens goed kijken.
En zij dacht weer: zijn die reusachtige voeten wel echt?????? Daar moet ik het mijne van weten! Langzaam kwam zij op Harry af en drukte haar neus nieuwsgierig tegen zijn voeten en enkels aan. Help, ze zijn echt!!!!! Hoe bestaat het!!! Dat er zulke grote voeten bestaan! Het lijken wel zwemvliezen zo groot!!! Langzaam zwom ze weer terug naar haar vriendjes (op ze op de hoogte te brengen)
Maar zonder gekheid, dit was wel heel bijzonder dat die dolfijnen je gewoon rustig aanraken.
En……..na een uurtje trok de lucht langzaam open, de blauwe lucht en de zon liet zich zien en ’s middags lagen wij zelfs weer heerlijk aan het strand. Het kopje koffie hebben wij ook maar even in…..de schaduw gedronken!!!!
Terwijl wij ’s middags heerlijk in het zonnetje op het strand lagen bijna aan de vloedlijn zagen wij ineens weer 3 nieuwsgierige kopjes boven het water uitkomen!!!! En ja hoor, daar waren ze weer!!!!
Direct maar weer het water ingegaan wat zo’n kans moet je echt niet voorbij laten gaan! Wat een unieke belevenis is dit toch ook weer!!! Zo gaaf dat je dit zo meemaakt.
Maar dat was nog niet alles!!! De pelikanen waren er ook weer. En daar kan je dus gewoon vlak naast gaan zitten want ze doen echt niets. Wat zijn die beesten mooi en groot. Ze hebben prachtige tekeningen op hun kopje en snavel. Ogen met een gele rond erom heen. Ze heten ook brilpelikanen.
Harry heeft er een hele tijd tussen gezeten. Er zaten daar wel een stuk of 8. En mijn fototoestel stond dus niet stil. Zo aan de waterkant op het strand. Geweldig. Als ze vliegen weet je ook niet wat je ziet. Wat een enorme gevaartes in de lucht. Ik wist niet dat die beesten zo mooi waren.
Eind van de middag komen de vissers ook weer terug aan het strand. Wij zijn (net als de pelikanen en de tientallen zeeuwmeeuwen) ook nieuwsgierig of er nog wat gevangen is. Heeeeel veeeeel dus.
De vissen worden dan direct aan het strand schoongemaakt en klaargemaakt voor consumptie. Toen ze ons vroegen of wij ook van vis hielden zeiden wij dus geen NEE. Toen kregen wij heerlijk vis mee en die hebben wij ’s avonds lekker op de BBQ gegooid en er heerlijk van gegeten. Verser kan je het
echt niet krijgen. En lekker dat het was!!! Heerlijk witvis. Tjonge, wat een leventje hebben wij hier.
Harry heeft trouwens ook nog een soort 1e hulp verleend aan een stelletje Duitsers die hier al zo’n 10 maanden rondreizen. Wij hadden toevallig een tijdje met ze staan te praten op het strand. Wat bleek, er was een heel grote spin in het zijportier gekropen. Zij is doodsbang voor spinnen en was bang dat de spin er weer uit zou komen en dan door hun auto (Landcruiser) zou gaan wandelen. Nou zou ik daar dus ook niet aan moeten denken!!!!! Dus Harry heeft samen met hem de hele binnenplaat weggehaald en gekeken maar niets gevonden. Zal wel in een verborgen hoekje hebben gezeten!!! BRRRR. Ik moet er niet aan denken. Dus wij doen altijd alles potdicht en laten nooit deuren en ramen opstaan. Altijd de horren ervoor. Stel je voor. Dan ga ik echt de boel bij elkaar gillen. Zeker als ik weet dat er een zou zitten en hem dan niet kunnen vinden. Echt niet!!!!!
Het is heel moeilijk te vertellen hoe je je voelt als je een dergelijke dag als deze beleefd. Dit maak je toch normaal gesproken niet mee? Ik kan niet vaak genoeg zeggen dat wij enorme bofkonten zijn. Dit zullen wij ons leven lang niet vergeten.
Zaterdag 14 mei 2005 – Monkey Mia – rustdag
Weer een rustdag! Heerlijk. Maar…………de temperatuur is na zeer lange tijd gedaald tot zelfs onder de 20grd………..ja, de NACHT temperatuur wel te verstaan. Dus afgelopen met 1 lakentje. Er moest er nog een aan te pas komen en misschien wordt het wel een dekbedje vanavond!!!! En dat is heerlijk!!!! Maar overdag was het vandaag weer strakkie blauw en aangenaam warm. 27grd en een lekker briesje. Goed vertoeven dus aan het strand.
We begonnen natuurlijk weer heel vroeg om de dolfijnen te zijn. Ik kan er echt geen genoeg van krijgen. Ze waren vanmorgen direct al in een baldadige bui. Springen, dartelen en veel spelen met elkaar. En soms liggen ze daar gewoon naar je te kijken. Door het windje was het water wat onrustiger dus ik was blij dat ik gisteren zulke fantastische foto’s gemaakt hebt. Ze zijn vanmorgen wel 3 keer naar het strand gekomen. En…. vandaag heb ik ze een visje gegeven.
Deze bijzondere momenten zal ik niet snel vergeten. Maar zoals Harry het heeft verwoord op de website daar kan ik echt niet tegenop. Hij heeft zichzelf weer overtroffen. Het is weer een juweeltje om te lezen al ben ik misschien een beetje bevooroordeeld. Gert, maak alvast maar afspraken hoor!
Nu wij weer tussen de dolfijnen hebben gestaan weten wij nu ook dat de speciale aanraking van een dolfijn bij Harry toch echt wel heel bijzonder geweest is. Ze doen het echt heel zelden dat ze de mensen ook daadwerkelijk aanraken. Nu ook gezien dat dit vanmorgen dus helemaal niet gebeurt.
Volgens mij heeft Harry “iets” met deze bijzondere dieren want toen hij er zachtjes tegen sprak kwam er weer een naar hem toe en heeft hem heel lang aan liggen kijken van dichtbij.
Je kreeg er gewoon een beetje kippenvel van. Wat een bijzondere man heb ik toch.
Ook was het weer aan- en afvliegen van de pelikanen. Ik heb ook gezien hoe ze zelf op vissenjacht gaan. Heel bijzonder! Ze zwemmen in het water en hebben hun nek uitgestoken en speuren het water af. Zodra hij een visje in het vizier heeft legt het zijn nek dubbel achterop zijn vleugels en dan……als een raket schiet dan zijn nek met lange snavel als een speer het water in en hebbes!!!! Dan blijft hij met zijn snavel een korte tijd verticaal onder water (waarschijnlijk om het water er uit te laten lopen) en dan komt zijn kop met snavel schuin omhoog en dan zie je hem slikken! En weg is de vis.
En dat gaat achter elkaar door! En dat gebeurt als je aan het strand zit vlak voor je ogen. Hoef je niet eens de TV voor aan te zetten. Allemaal live!
Voor mij was het weer lekker vertoeven op het witte strand en voor mijn mannetje???? Jullie kunnen het wel raden of niet. Het was toch al weer een paar dagen geleden dus…..de fiets moest weer gepakt worden. Bijna allemaal ‘gewone’ weg met maar een deel dirtroad. Toch totaal wel weer een kilometer of 73. Het was fantastisch fietsweer. Niet te heet, wel een beetje wind maar je bent een vent of niet??? Volgens mij begint Harry al aardig ‘zwart’ te worden. Elke keer komt hij met weer een extra kleurtje terug. Wij hebben dus het literblik factor 30 niet voor niets gekocht.
Het was hier weer heerlijk maar morgen gaan wij weer een heel klein eindje verderop staan aan de andere kant van de Shark Bay. Er moeten hier trouwens best wel veel haaien zitten (waarvan de meeste ongevaarlijk) maar toch maakt je dat eigenlijk niet eens bang. Je gaat toch wel het water in (klein stukje hoor). Je ziet dus wel dat het wel went.
Zondag 15 mei 2005 – Monkey Mia – Denham – 28km
Het zekere voor het onzekere genomen en gisterenavond maar ons dekbed onderaan het bed gelegd. Maar surprise, wij hadden het helemaal niet nodig want de temperatuur was weer iets gestegen! 1 lakentje was weer voldoende.
Vandaag naar de andere kant van het schiereiland gegaan, maar niet zonder onze vriendjes de dolfijnen nog even gedag te zeggen. En dat was weer geweldig!!!!
Wij kwamen pas om 10.00 uur het strand op lopen en het was bijna helemaal verlaten en nog geen dolfijn te zien. Maar wij stonden nog niet aan de waterkant of ja hoor, daar kwamen ze aan gezwommen. Echt recht op ons af. Wij direct tot op kniehoogte het water in. Langzaam kwamen ze op ons af gezwommen en door zachtjes tegen ze te praten en heel langzaam zelf te bewegen en te lopen komen ze dan echt helemaal naast je liggen. Fantastisch!!! Elke keer keek ze je aan of ze je kon verstaan. Net een mens! Soms met haar ene oog dan weer keren en dan keek ze weer met het andere oog je aan. Heel bijzonder. En toen…….heeeeel langzaam kwam ze nog dichterbij en raakte mij met haar neus zachtjes tegen mijn been aan. Weer aankijken, draaien en toen…….weer een keer aanraken net of ze een soort afscheid van je nam.
Er waren al wat meer mensen komen kijken en die vonden het zelfs heel bijzonder om te zien en spraken er met elkaar over dat deze dolfijn bij mij bleef en mij bleef aanraken. Bij niemand anders alleen vandaag bij mij! Dit is wel een heel bijzonder afscheid geweest.
Toen het later veel drukker was mochten zowel Harry als ik de dolfijnen nog een visje geven voordat wij vertrokken.
Harry heeft dus heel bijzondere foto’s kunnen maken!!!!! En die zien jullie uiteraard weer op de website staan. Mijn dag kon in ieder geval al niet meer stuk.
Daarna de ‘lange’ afstand naar de andere kant van het schiereiland afgelegd. Weer zee en witte stranden. Onderweg kwamen wij langs een golfbaan waar ze druk aan het golfen waren. Ja, bij ons (de oudere dan) gebruiken een golfkarretje om van hole naar hole te gaan. Hier doen ze dat even anders. Hoe kan het ook!! Er zijn speciale paden die ook van hole naar hole gaan maar dan niet voor de golfkarretjes maar voor de…………..jullie raden het al: DE TERREINWAGENS (4WD)!!!!! Echt geen gezicht! Dit moet je zien anders geloof je het gewoon niet.
Op een camping neergestreken direct aan zee. Een plaats niet ver van het strand. Wij moeten wel RUIM 5 METER overbruggen om het strand op te stappen. Je zou er moe van worden!!! Een te gekke plek. Vanuit onze zithoek kijken we zo het strand en de zee op. We laten het op de foto wel even zien voor diegene die daar geen voorstellingsvermogen voor hebben. Je moet soms echt met je ogen knipperen om te beseffen dat het echt is.
’s Middags ruim door deze plaats gewandeld. Niet te snel anders was je er al weer uit. Heel rustig op zondag! Terrasje gepakt met een heerlijke Glacé café en nog even over de boulevard geslenterd.
Toen wij terugkwamen op de camping sprak een stel Australiërs ons aan omdat ze ons vanmorgen ook bij de dolfijnen gezien hadden. Ze vroeg nog of ik dat was die zo’n bijzonder contact met de dolfijnen had gehad! Het heeft toch wel indruk gemaakt!
Wat een heerlijke dag weer.
Morgen gaan wij weer verplaatsen en als het goed is dan kunnen wij in die plaats weer internetten. En dan gaan er deze keer waarschijnlijk behoorlijk wat foto’s op de website gezet worden.
Het is weer een lang verslag maar het is ook al weer een week geleden.
De tijd gaat de laatste tijd ontzettend snel voorbij. De dagen vliegen echt door je vingers heen. We willen niet aftellen maar soms komt het vertrek echt heel dichtbij! Maar wij proberen tot op de laatste dag echt optimaal te genieten. Het weer is nog steeds prachtig en de gezondheid nog steeds goed.
Samen lachen we heel wat af. Dat doe je natuurlijk al snel met een de Bree, maar toch.
Wij rusten wat af deze dagen!!!!! Een uurtje in het internetcafé geweest om jullie weer wat leesvoer te bezorgen en de mails op te halen die wij daarna rustig hebben zitten lezen voor de camper.
Alles heerlijk op ons gemak. Je zou er bijna lui van worden.
En na de lunch hebben wij onze 58 stappen maar weer gedaan naar de overkant! De zee riep om een verfrissende duik want het was weer behoorlijk warm en de zon brand maar door!
Dus liggen, zonnen, draaien, duiken en …………..smeren maar.
In het water, al op kniehoogte, kwamen onze vrienden de vissen ons al weer snel gezelschap houden. De staat dan inderdaad tussen de vissen van wel 50 tot 70cm lang! En zeker 30 of meer om je heen. Als je ze dan kleine visjes geeft (die je dan krijgt van vissers) dan eten ze gewoon uit de hand! Onwerkelijk hoor!
Dinsdag 10 mei 2005 – Coral Bay – rustdag
Harry zit al bijna te knikkebollen op de bank!!! Jawel, het is al 22.00 uur. Zo laat!
Dus ik schrijf maar niet te veel!!! Nu heb ik ook niet zoveel te schrijven want ik heb alleen maar een heel spannend boek zitten lezen. Lekker in de zon, de schaduw en het strand. Dit is trouwens het 2e boek al in het engels. Toch wel goed hoor voor je taal. En ik snap het nog ook!
Harry heeft zijn maatje (de fiets) al vroeg uit bed getrommeld. Voor de ergste hitte heeft hij maar liefst ruim 60km gereden en een groot deel daarvan was weer een dirtroad. Ach, daar wen je ook wel aan.
Maar ’s middags heeft hij zich aangesloten bij mij. Lekker nog even genieten van dit heerlijke plekje aan zee. Op naar de volgende stop!!!
Woensdag 11 mei 2005 – Coral Bay – Carnarvon – 244km
Zo, weer op pad! Dit is weer een ‘verbindingstussenetappe’. Mooi maar niet echt spectaculair. Heel erg groen en natuurlijk de rode grond ertussen door. Die kleur blijft je steeds verbazen. Dit is echt een van de opvallendste kenmerken als wij aan Australië denken. Ook nog 3 emoes gezien en verder niet veel dieren deze keer.
We zakken steeds verder naar het zuiden af. Dat houdt natuurlijk ook in dat het nu echt meer ‘winter’ gaat worden. De temperatuur zal steeds meer zakken! En dat kan je wel merken ook! Lang niet zo warm meer. Was het de laatste dagen zo rond de 30grd. nu zitten we ongeveer rond de 27grd. Maar zolang we nog lekker buiten kunnen zitten horen jullie ons niet klagen!!!!
Ook zagen we ineens een bord met “Tropic of Capricorne”. En daarbij was er ook nog een streep getrokken op de weg zomaar in de middle of nowhere. Dat moest natuurlijk uitgezocht worden en wat bleek???? Het was de Steenbokskeerkring. Die waren wij dus gepasseerd.
In het gebied waar wij nu zitten zijn er volop plantages. Bananen, mango’s en ook veel groente wordt hier verbouwd. Door de aanwezigheid van een aantal rivieren en behoorlijk vlak land is er voldoende water en ruimte om dit te doen. Verder is het echt een stad waar je behoorlijk je boodschappen weer in kan slaan op weg naar het zuiden. De stad een beetje verkend maar het is niet echt iets bijzonders. Wel een mooie boulevard met palmbomen. Daar hebben wij de afgelopen dagen volop tussen gestaan dus die kwamen ons wel bekend voor.
Wij hebben echt superdagen gehad in Coral Bay. Maar we hebben een vliegtuig te halen en we willen toch nog wel wat zien!!!! Dus vooruit maar weer.
Donderdag 12 mei 2005 – Carnarvon – Monkey Mia - 352km
Jullie raden het nooit! Vannacht heeft het een beetje geregend! Niet veel, want het was niet eens nat. Eerst dacht ik nog heb ik het nu gedroomd of niet? Maar Harry had het ook gehoord.
Bij het opstaan voor het eerst na heeeeel lange tijd behoorlijk wat bewolking! Oh, jee nu gaat het dan echt gebeuren. Tenslotte bewegen wij ons steeds verder naar het zuiden toe. De koude tegemoet.
En jawel (nu doe ik Harry even na): donkere wolken pakken boven ons hoofd samen en jawel na een uurtje komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Maar het bleef bij een bui en daarna een beetje zon, bui enz. enz. Door de regen was de rode aarde nog roder! Eerst was het nog een beetje een platte boel maar daar kwamen dan weer de lichte heuvels die wij moesten bedwingen. Maar die donkere luchten met die strepen en zon was ook wel weer heel fotogeniek. Eens wat anders. Maar dan die koude! Afgelopen met de 30grd! Het kwik was al weer ver gedaald naar de ‘freezing’ temperatuur van wel 26grd.
Ook het landschap was steeds anders. Nou, een beetje dan. Rode aarde afgewisseld met soms wat geel, lage struiken werden soms ineens bomen. En voor de verandering weer eens wat schapen en geitjes langs de weg.
Wat je wel ziet liggen zijn geraamten van……dieren neem ik aan. Afgekloven door zijn mede dieren, liggen alleen de botjes nog langs de weg.
Wij waren Shark Bay nog niet ingereden of het kwam weer even met bakken uit de lucht. Maar gelukkig zijn het buien dus wij konden op dit schiereiland toch nog om ons heen kijken. Op weg naar Monkey Mia zie je soms de oceaan links liggen en dan weer rechts. Met prachtige donkere luchten erboven.
Op een steenworp afstand staan wij weer met de camper aan het strand. En vanmiddag al behoorlijk wat gezien. Ik denk wel een stuk of 10 pelikanen. GROOT!!!!!! Wat zijn dat enorme beesten. En als ze vliegen weet je niet wat je ziet. Wat een spanwijdte. Ze zitten rustig op het strand langs het water. Dan dobberen ze weer op het water en soms vliegen ze wat rond.
De eerste 2 dolfijnen ook al zien zwemmen. En…..heel leuk was de zeeschildpad die aan het zwemmen was. Een paar slagen onder water, kopje boven water om lucht te happen, naar beneden, weer omhoog, enz. enz. Net een mens maar dan anders!!! HAHAHHA
Op het rustige strand wat mooie foto’s kunnen maken van de blauwe zee, witte strand en de super donkere lucht erboven. Heel dreigend allemaal. Maar ook al is het freezing 26grd, flink zijn en gewoon T-shirt en korte broek aan. Je bent een echte kerel (vrouw) of niet!!!!
Toch, ondanks de buien, een leuke dag gehad. Weer eens wat anders. Altijd die strakblauwe lucht. Morgen bijtijds weer op want dan willen wij al vroeg in het water liggen of staan want dan komen – als het goed is – de dolfijnen naar het strand. Maar het zal wel behoorlijk druk zijn want iedereen die hier nu is komt daar speciaal voor. Wel een beetje toeristisch dus maar afwachten of wij het echt wel leuk vinden.
Vrijdag 13 mei 2005 – Monkey Mia – rustdag
SUPER SUPER SUPER DAG!!!! En dat voor vrijdag de 13e!!!! Maar laten wij maar bij het begin beginnen.
Vannacht wat regelbuien gehoord vanuit mijn lekkere bedje. Maar als je in bed ligt dan klinkt het wel gezellig. Maar toen wij vanmorgen direct de gordijnen aan de kant schoven om naar buiten te kijken was het zwaar bewolkt!!!! Maar niet koud dus om 07.30 uur liepen wij al aan het strand.
En ja, hoor!!! Daar kwamen ze dan. DOLFIJNEN!!! Door de rimpelloze zee kwamen ze of alleen, met zijn tweeën of in een groepje aanzwemmen. Dichter en dichterbij tot ze bijna op het strand lagen! We stonden tot onze knieën in het water en mochten ze niet aanraken. Maar als de dolfijnen dat zelf wel deden, dan was het niet erg, en moest je gewoon blijven staan.
Wat een geweldige beesten zijn het!!! Hoe ze je rustig aankijken, omdraaien, geluiden maken en ga zo maar door. Soms zwommen er wel een stuk of 10 voor je langs. Natuurlijk was het druk en stonden er veel mensen in het water. Alleen de volwassen vrouwtjes krijgen een paar vissen (max. een derde wat ze op een dag eten) en de kleintjes krijgen niets. Na de 1e keer (het allerdrukste) gebeurd dit nog 2 keer in de morgen.
Het lijkt zeer toeristisch (is het ook wel) maar het is zo geweldige beleving hoe die beesten om je heen zwemmen dat je dat toch snel vergeet.
En dan is het eten geven over, en moeten ze de rest van de dag voor zichzelf zorgen.
Maar dan wordt het pas leuk!!!! Iedereen is dan weg en dan heb je het strand voor je zelf. En dan komen ze zo af en toe terug. Dan ga je gewoon het water in en dan laat je ze rustig naar je toe komen om ze te bekijken. En omdat ze zo nieuwsgierig zijn staren ze jou zelf ook aan. Geweldig.
En dat niet alleen!!!!
Er gebeurde ook iets heel wonderlijks! Een dolfijn zwom rustig voor ons heen en weer. Plotseling zag je hem draaien en goed om zich heen kijken. Je zag haar bijna denken: zie ik het nu goed???? Wat voor iets reusachtigs zie ik voor mijn neus staan???? Nu moet ik toch even zeker weten of ik het wel goed zie. En ja hoor, langzaam kwam deze dolfijn dichterbij en dichterbij tot zij voor Harry stil bleef liggen en nog eens goed kijken.
En zij dacht weer: zijn die reusachtige voeten wel echt?????? Daar moet ik het mijne van weten! Langzaam kwam zij op Harry af en drukte haar neus nieuwsgierig tegen zijn voeten en enkels aan. Help, ze zijn echt!!!!! Hoe bestaat het!!! Dat er zulke grote voeten bestaan! Het lijken wel zwemvliezen zo groot!!! Langzaam zwom ze weer terug naar haar vriendjes (op ze op de hoogte te brengen)
Maar zonder gekheid, dit was wel heel bijzonder dat die dolfijnen je gewoon rustig aanraken.
En……..na een uurtje trok de lucht langzaam open, de blauwe lucht en de zon liet zich zien en ’s middags lagen wij zelfs weer heerlijk aan het strand. Het kopje koffie hebben wij ook maar even in…..de schaduw gedronken!!!!
Terwijl wij ’s middags heerlijk in het zonnetje op het strand lagen bijna aan de vloedlijn zagen wij ineens weer 3 nieuwsgierige kopjes boven het water uitkomen!!!! En ja hoor, daar waren ze weer!!!!
Direct maar weer het water ingegaan wat zo’n kans moet je echt niet voorbij laten gaan! Wat een unieke belevenis is dit toch ook weer!!! Zo gaaf dat je dit zo meemaakt.
Maar dat was nog niet alles!!! De pelikanen waren er ook weer. En daar kan je dus gewoon vlak naast gaan zitten want ze doen echt niets. Wat zijn die beesten mooi en groot. Ze hebben prachtige tekeningen op hun kopje en snavel. Ogen met een gele rond erom heen. Ze heten ook brilpelikanen.
Harry heeft er een hele tijd tussen gezeten. Er zaten daar wel een stuk of 8. En mijn fototoestel stond dus niet stil. Zo aan de waterkant op het strand. Geweldig. Als ze vliegen weet je ook niet wat je ziet. Wat een enorme gevaartes in de lucht. Ik wist niet dat die beesten zo mooi waren.
Eind van de middag komen de vissers ook weer terug aan het strand. Wij zijn (net als de pelikanen en de tientallen zeeuwmeeuwen) ook nieuwsgierig of er nog wat gevangen is. Heeeeel veeeeel dus.
De vissen worden dan direct aan het strand schoongemaakt en klaargemaakt voor consumptie. Toen ze ons vroegen of wij ook van vis hielden zeiden wij dus geen NEE. Toen kregen wij heerlijk vis mee en die hebben wij ’s avonds lekker op de BBQ gegooid en er heerlijk van gegeten. Verser kan je het
echt niet krijgen. En lekker dat het was!!! Heerlijk witvis. Tjonge, wat een leventje hebben wij hier.
Harry heeft trouwens ook nog een soort 1e hulp verleend aan een stelletje Duitsers die hier al zo’n 10 maanden rondreizen. Wij hadden toevallig een tijdje met ze staan te praten op het strand. Wat bleek, er was een heel grote spin in het zijportier gekropen. Zij is doodsbang voor spinnen en was bang dat de spin er weer uit zou komen en dan door hun auto (Landcruiser) zou gaan wandelen. Nou zou ik daar dus ook niet aan moeten denken!!!!! Dus Harry heeft samen met hem de hele binnenplaat weggehaald en gekeken maar niets gevonden. Zal wel in een verborgen hoekje hebben gezeten!!! BRRRR. Ik moet er niet aan denken. Dus wij doen altijd alles potdicht en laten nooit deuren en ramen opstaan. Altijd de horren ervoor. Stel je voor. Dan ga ik echt de boel bij elkaar gillen. Zeker als ik weet dat er een zou zitten en hem dan niet kunnen vinden. Echt niet!!!!!
Het is heel moeilijk te vertellen hoe je je voelt als je een dergelijke dag als deze beleefd. Dit maak je toch normaal gesproken niet mee? Ik kan niet vaak genoeg zeggen dat wij enorme bofkonten zijn. Dit zullen wij ons leven lang niet vergeten.
Zaterdag 14 mei 2005 – Monkey Mia – rustdag
Weer een rustdag! Heerlijk. Maar…………de temperatuur is na zeer lange tijd gedaald tot zelfs onder de 20grd………..ja, de NACHT temperatuur wel te verstaan. Dus afgelopen met 1 lakentje. Er moest er nog een aan te pas komen en misschien wordt het wel een dekbedje vanavond!!!! En dat is heerlijk!!!! Maar overdag was het vandaag weer strakkie blauw en aangenaam warm. 27grd en een lekker briesje. Goed vertoeven dus aan het strand.
We begonnen natuurlijk weer heel vroeg om de dolfijnen te zijn. Ik kan er echt geen genoeg van krijgen. Ze waren vanmorgen direct al in een baldadige bui. Springen, dartelen en veel spelen met elkaar. En soms liggen ze daar gewoon naar je te kijken. Door het windje was het water wat onrustiger dus ik was blij dat ik gisteren zulke fantastische foto’s gemaakt hebt. Ze zijn vanmorgen wel 3 keer naar het strand gekomen. En…. vandaag heb ik ze een visje gegeven.
Deze bijzondere momenten zal ik niet snel vergeten. Maar zoals Harry het heeft verwoord op de website daar kan ik echt niet tegenop. Hij heeft zichzelf weer overtroffen. Het is weer een juweeltje om te lezen al ben ik misschien een beetje bevooroordeeld. Gert, maak alvast maar afspraken hoor!
Nu wij weer tussen de dolfijnen hebben gestaan weten wij nu ook dat de speciale aanraking van een dolfijn bij Harry toch echt wel heel bijzonder geweest is. Ze doen het echt heel zelden dat ze de mensen ook daadwerkelijk aanraken. Nu ook gezien dat dit vanmorgen dus helemaal niet gebeurt.
Volgens mij heeft Harry “iets” met deze bijzondere dieren want toen hij er zachtjes tegen sprak kwam er weer een naar hem toe en heeft hem heel lang aan liggen kijken van dichtbij.
Je kreeg er gewoon een beetje kippenvel van. Wat een bijzondere man heb ik toch.
Ook was het weer aan- en afvliegen van de pelikanen. Ik heb ook gezien hoe ze zelf op vissenjacht gaan. Heel bijzonder! Ze zwemmen in het water en hebben hun nek uitgestoken en speuren het water af. Zodra hij een visje in het vizier heeft legt het zijn nek dubbel achterop zijn vleugels en dan……als een raket schiet dan zijn nek met lange snavel als een speer het water in en hebbes!!!! Dan blijft hij met zijn snavel een korte tijd verticaal onder water (waarschijnlijk om het water er uit te laten lopen) en dan komt zijn kop met snavel schuin omhoog en dan zie je hem slikken! En weg is de vis.
En dat gaat achter elkaar door! En dat gebeurt als je aan het strand zit vlak voor je ogen. Hoef je niet eens de TV voor aan te zetten. Allemaal live!
Voor mij was het weer lekker vertoeven op het witte strand en voor mijn mannetje???? Jullie kunnen het wel raden of niet. Het was toch al weer een paar dagen geleden dus…..de fiets moest weer gepakt worden. Bijna allemaal ‘gewone’ weg met maar een deel dirtroad. Toch totaal wel weer een kilometer of 73. Het was fantastisch fietsweer. Niet te heet, wel een beetje wind maar je bent een vent of niet??? Volgens mij begint Harry al aardig ‘zwart’ te worden. Elke keer komt hij met weer een extra kleurtje terug. Wij hebben dus het literblik factor 30 niet voor niets gekocht.
Het was hier weer heerlijk maar morgen gaan wij weer een heel klein eindje verderop staan aan de andere kant van de Shark Bay. Er moeten hier trouwens best wel veel haaien zitten (waarvan de meeste ongevaarlijk) maar toch maakt je dat eigenlijk niet eens bang. Je gaat toch wel het water in (klein stukje hoor). Je ziet dus wel dat het wel went.
Zondag 15 mei 2005 – Monkey Mia – Denham – 28km
Het zekere voor het onzekere genomen en gisterenavond maar ons dekbed onderaan het bed gelegd. Maar surprise, wij hadden het helemaal niet nodig want de temperatuur was weer iets gestegen! 1 lakentje was weer voldoende.
Vandaag naar de andere kant van het schiereiland gegaan, maar niet zonder onze vriendjes de dolfijnen nog even gedag te zeggen. En dat was weer geweldig!!!!
Wij kwamen pas om 10.00 uur het strand op lopen en het was bijna helemaal verlaten en nog geen dolfijn te zien. Maar wij stonden nog niet aan de waterkant of ja hoor, daar kwamen ze aan gezwommen. Echt recht op ons af. Wij direct tot op kniehoogte het water in. Langzaam kwamen ze op ons af gezwommen en door zachtjes tegen ze te praten en heel langzaam zelf te bewegen en te lopen komen ze dan echt helemaal naast je liggen. Fantastisch!!! Elke keer keek ze je aan of ze je kon verstaan. Net een mens! Soms met haar ene oog dan weer keren en dan keek ze weer met het andere oog je aan. Heel bijzonder. En toen…….heeeeel langzaam kwam ze nog dichterbij en raakte mij met haar neus zachtjes tegen mijn been aan. Weer aankijken, draaien en toen…….weer een keer aanraken net of ze een soort afscheid van je nam.
Er waren al wat meer mensen komen kijken en die vonden het zelfs heel bijzonder om te zien en spraken er met elkaar over dat deze dolfijn bij mij bleef en mij bleef aanraken. Bij niemand anders alleen vandaag bij mij! Dit is wel een heel bijzonder afscheid geweest.
Toen het later veel drukker was mochten zowel Harry als ik de dolfijnen nog een visje geven voordat wij vertrokken.
Harry heeft dus heel bijzondere foto’s kunnen maken!!!!! En die zien jullie uiteraard weer op de website staan. Mijn dag kon in ieder geval al niet meer stuk.
Daarna de ‘lange’ afstand naar de andere kant van het schiereiland afgelegd. Weer zee en witte stranden. Onderweg kwamen wij langs een golfbaan waar ze druk aan het golfen waren. Ja, bij ons (de oudere dan) gebruiken een golfkarretje om van hole naar hole te gaan. Hier doen ze dat even anders. Hoe kan het ook!! Er zijn speciale paden die ook van hole naar hole gaan maar dan niet voor de golfkarretjes maar voor de…………..jullie raden het al: DE TERREINWAGENS (4WD)!!!!! Echt geen gezicht! Dit moet je zien anders geloof je het gewoon niet.
Op een camping neergestreken direct aan zee. Een plaats niet ver van het strand. Wij moeten wel RUIM 5 METER overbruggen om het strand op te stappen. Je zou er moe van worden!!! Een te gekke plek. Vanuit onze zithoek kijken we zo het strand en de zee op. We laten het op de foto wel even zien voor diegene die daar geen voorstellingsvermogen voor hebben. Je moet soms echt met je ogen knipperen om te beseffen dat het echt is.
’s Middags ruim door deze plaats gewandeld. Niet te snel anders was je er al weer uit. Heel rustig op zondag! Terrasje gepakt met een heerlijke Glacé café en nog even over de boulevard geslenterd.
Toen wij terugkwamen op de camping sprak een stel Australiërs ons aan omdat ze ons vanmorgen ook bij de dolfijnen gezien hadden. Ze vroeg nog of ik dat was die zo’n bijzonder contact met de dolfijnen had gehad! Het heeft toch wel indruk gemaakt!
Wat een heerlijke dag weer.
Morgen gaan wij weer verplaatsen en als het goed is dan kunnen wij in die plaats weer internetten. En dan gaan er deze keer waarschijnlijk behoorlijk wat foto’s op de website gezet worden.
Het is weer een lang verslag maar het is ook al weer een week geleden.
De tijd gaat de laatste tijd ontzettend snel voorbij. De dagen vliegen echt door je vingers heen. We willen niet aftellen maar soms komt het vertrek echt heel dichtbij! Maar wij proberen tot op de laatste dag echt optimaal te genieten. Het weer is nog steeds prachtig en de gezondheid nog steeds goed.
Samen lachen we heel wat af. Dat doe je natuurlijk al snel met een de Bree, maar toch.
ONTMOETING VOOR EEUWIG - HARRY DE BREE
Zacht glooiend verdwijnt het witte strand onder het zoute water en zorgt ervoor dat dit lange tijd helder en doorzichtig blijft.
Verderop maken donkere en lichte vlekken onderscheid tussen diepte en ondiepte en vloeit het donker- en lichtblauw probleemloos in elkaar over.
In de verte buigt de lijn van de horizon links en rechts zacht naar beneden af.
Door de zachte bries is er bijna geen golfslag en doet de zee vredig aan.
Doordat het zonlicht voor een schittering over het water zorgt, zijn de zwarte punten die soms boven het water uitsteken moeilijk te zien.
Dan weer twee en dan weer drie, een twintigtal meters uit elkaar iets boven water, heel eventjes maar om dan weer te verdwijnen.
Er verschijnen steeds meer van die punten en in totaal tel ik er nu twaalf.
In een rechte lijn komen zij nu recht op het strand af. Nu zie je ook grotere delen boven het water uitkomen.
Gracieus en sierlijk bewegen ze zich in een gelijke, ritmische beweging door het gladde water.
Dit zijn dus de dolfijnen die hier in de Shark Bay bij Monkey Mia recht op mij af zwemmen.
Deze plek aan het strand staat erom bekend dat het iedere dag bezocht wordt door dolfijnen en gelukkig gebeurt dit ook vandaag weer.
Langzaam loop ik tot kniehoogte het water in want zwemmen is op deze plek niet toegestaan.
Inmiddels zwemmen verschillende groepjes dolfijnen nog een eindje van het strand vandaan maar zijn door het glasheldere water duidelijk te zien.
Langzaam komen er een vrouwtje met haar jong dichterbij, zelfs tot op drie meter afstand.
Nu zie ik het bijzondere aan dit prachtige dier.
Haar bek met sterke tanden is zo gevormd dat het lijkt of ze altijd glimlacht.
Haar weemoedige en zachte blik uit haar mooie ogen raakt je recht in het hart.
Haar twee en een halve meter lange ranke lijf met bovenop een sterke driehoekige vin straalt kracht, souplesse en sierlijkheid uit.
Al knerpend en piepend hoor ik ze met elkaar communiceren, jammer dat er geen dolfijnenwoordenboek bestaat.
Traag zwemt ze nu vlak voor mij langs, even blijft ze liggen en draait zich een beetje op haar zij, kijkt om en komt dan weer terug.
Vlak voor mij stopt ze en kijkt met haar donkere oog een beetje schuin omhoog.
Ze tilt haar kop nog iets meer uit het water en doet dan haar bek een beetje open zodat ik haar tanden goed kan zien.
Verbeeld ik het mij nu of lacht ze echt naar me?
Iets in mij zorgt ervoor dat ik aarzelend nog een stapje naar voren doe en tegelijkertijd zwemt de dolfijn ook aarzelend het laatste stukje naar me toe.
Dan steekt ze haar kop onder water en drukt haar stompe neus enige tijd tegen mijn linker voet aan, laat dan los, steekt haar kop weer boven water uit en kijkt mij nog een moment aan, draait zich dan om en laat mij verbaasd weer achter....
G’day and no worries,
Zacht glooiend verdwijnt het witte strand onder het zoute water en zorgt ervoor dat dit lange tijd helder en doorzichtig blijft.
Verderop maken donkere en lichte vlekken onderscheid tussen diepte en ondiepte en vloeit het donker- en lichtblauw probleemloos in elkaar over.
In de verte buigt de lijn van de horizon links en rechts zacht naar beneden af.
Door de zachte bries is er bijna geen golfslag en doet de zee vredig aan.
Doordat het zonlicht voor een schittering over het water zorgt, zijn de zwarte punten die soms boven het water uitsteken moeilijk te zien.
Dan weer twee en dan weer drie, een twintigtal meters uit elkaar iets boven water, heel eventjes maar om dan weer te verdwijnen.
Er verschijnen steeds meer van die punten en in totaal tel ik er nu twaalf.
In een rechte lijn komen zij nu recht op het strand af. Nu zie je ook grotere delen boven het water uitkomen.
Gracieus en sierlijk bewegen ze zich in een gelijke, ritmische beweging door het gladde water.
Dit zijn dus de dolfijnen die hier in de Shark Bay bij Monkey Mia recht op mij af zwemmen.
Deze plek aan het strand staat erom bekend dat het iedere dag bezocht wordt door dolfijnen en gelukkig gebeurt dit ook vandaag weer.
Langzaam loop ik tot kniehoogte het water in want zwemmen is op deze plek niet toegestaan.
Inmiddels zwemmen verschillende groepjes dolfijnen nog een eindje van het strand vandaan maar zijn door het glasheldere water duidelijk te zien.
Langzaam komen er een vrouwtje met haar jong dichterbij, zelfs tot op drie meter afstand.
Nu zie ik het bijzondere aan dit prachtige dier.
Haar bek met sterke tanden is zo gevormd dat het lijkt of ze altijd glimlacht.
Haar weemoedige en zachte blik uit haar mooie ogen raakt je recht in het hart.
Haar twee en een halve meter lange ranke lijf met bovenop een sterke driehoekige vin straalt kracht, souplesse en sierlijkheid uit.
Al knerpend en piepend hoor ik ze met elkaar communiceren, jammer dat er geen dolfijnenwoordenboek bestaat.
Traag zwemt ze nu vlak voor mij langs, even blijft ze liggen en draait zich een beetje op haar zij, kijkt om en komt dan weer terug.
Vlak voor mij stopt ze en kijkt met haar donkere oog een beetje schuin omhoog.
Ze tilt haar kop nog iets meer uit het water en doet dan haar bek een beetje open zodat ik haar tanden goed kan zien.
Verbeeld ik het mij nu of lacht ze echt naar me?
Iets in mij zorgt ervoor dat ik aarzelend nog een stapje naar voren doe en tegelijkertijd zwemt de dolfijn ook aarzelend het laatste stukje naar me toe.
Dan steekt ze haar kop onder water en drukt haar stompe neus enige tijd tegen mijn linker voet aan, laat dan los, steekt haar kop weer boven water uit en kijkt mij nog een moment aan, draait zich dan om en laat mij verbaasd weer achter....
G’day and no worries,
Maandag 16 mei 2005 – Denham – Kalbarri - 383km
Opstaan met een uitzicht……………jullie weten nu wel wat ik bedoel. Je weet wel, van die foto vanuit de camper. HAHAHHAHA
Maar, binnen een half uur betrok de lucht en zagen we een donkere bui boven het water hangen. Dat beloofde niet veel. En de nacht was nog wel zo lekker aangenaam warm.
Wij waren nog niet 5 minuten vertrokken toen het hard begon te waaien en de regen met bakken uit de lucht kwam vallen. Je ziet dan maar weer hoe verraderlijk het weer kan zijn zeker als je op zee zou zitten. Maar wij zaten lekker droog in de camper en hebben de bui maar even afgewacht.
Maar het bleef wel bewolkt en zo af en toe een druppie. Om half 10 keken wij elkaar aan en toen zeiden wij: wie had 26 jaar geleden om 09.30 uur nu kunnen denken dat wij tweeën hier rond zouden rijden????
De echte Outback nu definitief verlaten en de kusten komen er nu aan. Je ziet ook het landschap veranderen. De lage struikjes worden bomen (niet dezelfde natuurlijk!!!!) en het landschap steeds heuvelachtiger. En ook wat drukker. Maar de meeste mensen (oudjes met grote auto, caravan en boot) die naar het noorden gaan om te overwinteren. Wij gaan naar het zuiden de winter tegemoet. Lekker slim hoor! BRRRRRRR.
Zo af en toe een huis en er komt ook nog wat landbouwgrond bij. Ook wordt het groener maar dat komt waarschijnlijk van de regen die hier de laatste tijd gevallen is want er liggen ook veel plassen water zo links en recht (rechts en links).
Tijdens een fotostop passeerde ons nog een auto met caravan. 5 minuten later toen wij hem weer tegenkwamen in de berm bleek dat hij frontaal een emoe tegen zijn auto had aangekregen. Hij was net niet in een slip geraakt maar het scheelde niet veel. Gelukkig had hij een enorme bullbar op zijn auto anders had deze echt helemaal in elkaar gezeten. Van de emoe……helaas, was niet veel meer over. Het is wel een triest gezicht dat daar dan midden op de weg dit mooie beest ligt. Zo zie je maar dat ze zo voor de auto kunnen springen! Gelukkig reden wij daar niet!
Nu zitten wij in het Kalbarri National Park (en ook in deze plaats). Door dit park stroomt de Murchison River. Deze heeft gigantische kloven uitgesleten. Een prachtig gezicht. Vanaf een aantal uitzichtpunten (waar je helemaal naar toe moet lopen) heb je daar een heel mooi zicht op. En het weer……dat klaarde weer helemaal op. Het was wel dierendag! Nu hadden wij bijna een kangoeroe tegen de auto aan. Plotsklaps kwam ze uit de struiken en stak schuin voor de auto langs de weg over. Dat was schrikken geblazen. Meestal zie je ze vroeg in de morgen of wanneer het weer een beetje gaat schemeren. Maar zo midden op de dag was vreemd voor ons. Dus altijd maar weer uitkijken al kan je dit niet altijd voorzien. Vandaar al de geraamten op de weg.
Net voordat wij op de camping kwamen kwam de zon al weer door. Wij hebben weer een goed uitzicht! Vanaf ons plekje kijken wij de baai in waar de riviermond precies uitkomt in de oceaan. Voor je neus zie je het stille water van de rivier, en daar net achter zie en hoor je de bulderende oceaan. Morgen blijven wij hier ook en dan gaan we nog maar eens verder kijken.
Maar toen wij hier aankwamen kregen wij in het Visitor Centre te horen dat momenteel half West Australië zonder stroom zat. Net onder Perth schijnt het vannacht enorm slecht weer geweest te zijn met tornado’s en alles wat daarbij hoort. Je kunt wel nagaan hoe het te keer is gegaan als dit dan het resultaat is. Vanaf vanmorgen half 7 was er geen stroom. Bijna niets open alleen diegene die zelf een generator hebben. En dat zijn er niet veel.
Wij hadden mazzel dat een eetcafé (met generator) ook Internet had dus wij konden daar toch jullie nog bevoorraden met een aantal verhalen en foto’s. En wij zijn ook weer op de hoogte van alles!
Wij hebben in het internetcafé ook maar gegeten want het was al laat geworden. En het was stikkie donker zonder verlichting buiten. Maar net voordat wij weer op de camping waren sprongen alle lichten weer aan. Het heeft bijna 12 uur geduurd!!!! Daar zal niet iedereen blij mee geweest zijn.
Dinsdag 17 mei 2005 – Kalbarri – rustdag
Na een koude nacht inclusief dekbed (15grd) was het toch stralend en strakblauw. Wat een uitzicht over de baai en oceaan met de gigantische branding! Hoge opspattende golven zo uit het raam van de camper! Wat wil je nog meer.
Een nog een leuke verrassing. Onze Australische vrienden Greg en Andrea weer ontmoet. Zij vertrokken vandaag weer maar afgesproken dat wij ze in Geraldton (onze volgende stop) gaan ontmoeten omdat ze daar ook naar toe gaan. Even bijgepraat en de rest komt morgen wel.
Net als wij keken zij ook elke keer weer of zij ons nog zouden zien.
De temperatuur steeg alweer snel naar de 26grd met een heerlijk zeewindje en wij zijn vanmorgen naar de Rainbow Jungle geweest. Hier zitten alle soorten papegaaien, parkieten, kaketoes en aanverwante vogels in alle soorten, kleuren en maten. Zo kan je precies zien in welke delen van Australië deze soorten allemaal voorkomen. Natuurlijk hebben wij al heel veel gezien maar nog laaaaang niet alles. Je kunt zo gek niet bedenken uit hoeveel kleuren deze beestjes bestaan. De meest uiteenlopende en fantastische kleuren die je maar kan bedenken. En dat vliegt hier in dit land gewoon los!!!!! Echt onbegrijpelijk. Volgens mij hebben ze een aantal kinderen bij elkaar gezet en ze blanco vogels gegeven en een heel grote doos kleurpotloden. En met de fantasie van een kind die natuurlijk alle kleurtjes wil gebruiken in 1 vogel zijn er de meest uitlopende soorten hierdoor ontstaan. Een rood kopje, dan weer een geel of blauw. Maar leuk, een gekleurd oogje. En dan de vleugels? Die moeten dan maar een paar felle kleuren krijgen. Ook het buikje wordt niet vergeten. Paars, roze, blauw, rood, oranje en hier en daar weer een apart streepje. Echt onvoorstelbaar (mooi).
Een aantal zitten er in grote kooien maar er is een soort jungle waar ze allemaal door elkaar heen vliegen. Je moet echt tussen de bomen en struiken kijken om ze te ontdekken. En dat lawaai. Niet normaal. Het is echt niet voor te stellen dat die beesten ECHT zijn. Wat een saaie boel is het dan in Nederland met de vogels!!!!
Daarna nog lekker terrasje gepakt, rondgewandeld in dit leuke, relaxte en wat meer welgestelde plaatsje. ’s Middags ook nog 2 uurtjes aan het strand gelegen. Ja, we gaan wel steeds verder weg staan met de camper. Ik heb de stappen dit keer niet geteld maar het zullen er wel een stuk of 100 zijn!!!!!
En als je daar dan zit dan kijk je eigenlijk helemaal niet meer gek op als je weer tientallen kaketoes over je hoofd ziet vliegen of dat er weer grote pelikanen over het water scheren.
Ook de krant nog even gelezen over de storm. En dat is er een geweest die ze hier niet zo snel zullen vergeten. Vanaf de onderkant van Perth in het zuidwesten hebben verschillende ‘ twisters ‘ behoorlijk huis gehouden. Echt miljoenen en miljoenen schade. Als je de foto’s zag leek het wel of er een oorlog was geweest. Zoveel vernielingen. Alles vloog gewoon de lucht in. Vandaar dat de hele zuidwest kust tot aan Kalbarri gisteren de hele dag zonder stroom heeft gezeten.
Dit was de ergste natuurramp in 100 jaar!!!! Daarbij nog heel veel regen. Als het een week later was gebeurd dan hadden wij daar precies gezeten!!!! Nu hebben wij alleen nog maar een ministukje van het staartje meegekregen.
Elke dag dat het nu mooi weer is, is meegenomen. Tenslotte gaan we naar het zuiden en het is al bijna winter. Wij hebben wel een globale route maar afhankelijk wat het weer zal zijn zullen wij die wel aan gaan passen. Dus verrassing!!!!!
Woensdag 18 mei 2005 – Kalbarri – Geraldton – 199km
Half bewolkt maar niet koud! Prima verplaatsdag want we hebben een korte maar mooie route te gaan.
Eerst nog even naar de gigantische branding staan kijken waar de Murchison River in de oceaan stroomt. Hier liggen ook wat riffen voor dus je kunt je wel voorstellen hoe het hier tekeer gaat. De vissersbootjes moeten echt laveren om door de geulen naar open zee te kunnen varen.
De “Scenic” route gevolgd langs de kust. Elke keer van de weg af naar wat uitzichtpunten langs de rotsen bij de oceaan. Hier liggen weer enorm hoge kliffen waar het water letterlijk tegenaan beukt. En door de zee en de wind zijn weer kloven en grillige vormen uitgesleten. Als je dan zo over het water staat te kijken dan zie je ook af en toe weer een schooltje dolfijnen voorbijkomen. Je ziet ze opspringen boven het water! Het blijft leuk om te zien.
En dan opeens zie je het landschap echt gaan veranderen. Je gaat je bijna in een soort bewoonde wereld wanen. Veel schapen, koeien en weer wat boerderijen. Kortom: veel landbouw en veeteelt.
Ook is alles hier behoorlijk groen en ook sterk glooiend! Daar zou je zeker stevige fietsbenen van krijgen.
Nog even verwonderd staan te kijken bij het “Pink Lagoon” . Dit is een meer in de kleur roze. Ja, logisch dat het zo heet zou je zeggen! Maar dan ook echt roze!!! Geen gezicht. Dit komt door de Beta Caroteen die ze hier uit halen. Ja, zo maak je weer eens iets anders mee.
Hierna steeds meer boerderijen, heuvels met nog meer groen gras, aarde tinten enz. enz. en steeds meer dieren. Overal weer elektriciteit dus: einde outback!!!!!
Geraldton is weer een ‘grotere’ plaats. Schijnt leuk te zijn maar wij hebben alleen nog maar wat winkels en de supermarkt gezien. Nu het bijna ‘winter’ is worden ook de campings steeds rustiger. Iedereen gaat naar het noorden toe!!!
Wij stonden naast onze Australische vrienden en hebben verder een heel gezellige middag(met jeu de boule) en avond met elkaar gehad. Zo kom je over en weer heel wat te weten over het land, de gewoontes, de belastingen, de auto’s en ga zo maar door.
Greg had een heerlijke Grayfish gekocht om ons te laten proeven. Het smaakt een beetje naar krab maar het is niet zo’n toestand om hem op de eten. Heerlijk. Lekker zitten borrelen en na het eten weer volop verhalen uitgewisseld. Hele leuke mensen die echt overal in geïnteresseerd zijn. Hun vakantie van 9 weken zit er ook bijna op. Zij moeten op 8 juni weer in Ocean Grove (net onder Geelong bijna bij de Great Ocean Road) zijn.
Veel foto’s gemaakt en wij zouden nog contact houden. Zij vonden het jammer dat wij niet meer hun kant op kwamen anders hadden ze graag gewild dat wij een paar dagen bij hun zouden verblijven. Misschien gaan we ze nog een andere keer zien als we toevallig weer in dezelfde plaats zijn. Maar zij moeten nog via de hele onderkant van Australië terug rijden en dat is ook niet mis.
Donderdag 19 mei 2005 – Geraldton – Cervantes – 233 km
Na een nacht met behoorlijk wat regen was het nog niet echt vrolijk weer al was het helemaal niet koud. Voor het eerst (ikke) een dunne lange broek aangetrokken sinds 27 MAART. Harry vond het onzin (terecht) want de zon kwam toch weer door en het werd wel 26 grd!!!! Half bewolkt dus prima!!!!
Afscheid (voorlopig????) van Greg, Andrea en Jacob (zoontje) genomen en daarna Geraldton ingegaan aangezien wij daar nog niets van hadden gezien en wij toch weer een korte etappe hadden.
Om 9.15 uur stonden wij al boven op de hoogste heuvel van de stad (na ook eerst nog even aan het strand bij de ijzeren vuurtoren geweest te zijn) waar een War Memorial Monument staat ter herinnering aan een oorlogschip die door toedoen van de Duitsers hier voor de kust vergaan is. Dit monument is een koepel die bestaat uit 645 zeemeeuwen . Elke zeemeeuw staat voor een slachtoffer. Heel indrukwekkend. Een bronzen vrouw staat op de uitkijk maar er komt dus niemand meer van zee terug. Tevens heb je vanuit deze plek een wijds uitzicht over de stad en de oceaan.
Daarna stonden wij om 10.00 uur al voor de deur van een museum. Ja ja, een echte cultuurdag hoor! Worden wij ook nog wat wijzer!!! En wij weten nu ook weer heel wat meer!!
Hier net voor de kust (ze noemen het ook Batavia Coast) is ‘ons’ VOC schip de Batavia vergaan. En was dat het dan maar. In dit museum krijg je natuurlijk weer een stukje geschiedenisles over Australië en vooral deze regio, maar het vertelt ook de geschiedenis van de Batavia. Een heel groot deel is hiervoor ingericht met daarnaast nog een aantal andere schipbreuken. Door de verraderlijke kust en de riffen zijn er vanaf 1600 heel wat schepen vergaan.
Over de Batavia hebben ze een hele documentaire gemaakt. Het hele gebeuren wordt in een uur durende film nagespeeld. Nou, die Nederlanders waren geen lekkertjes! Wij hebben ons maar even stil gehouden. Na de schipbreuk waar heel veel mensen zijn verdronken, is er onder de rest muiterij uitgebroken en zijn er ruim 125 gewoon omgebracht. Een aantal mensen heeft naar Java kunnen zeilen en is daarna weer teruggekomen voor de redding van eerst de vracht en daarna de overgebleven mensen. Maar de meeste mensen hebben het niet overleefd door watergebrek! en door het uitmoorden. Maar een aantal daders werd ter plekke opgehangen. Lekkere film was het. Niet geschikt voor kinderen onder de 12.
Pas in de vorige eeuw is het wrak opgedoken en hebben ze heel veel spullen kunnen bergen die je hier nu in het museum zag liggen. Heel leerzaam!!
Toen was het tijd voor een lekkere wandeling door het gezellige centrum met veel terrasjes van de stad. In de Cup for Life van een heerlijke flatwhite (koffie) genoten. Een soort café met heerlijke banken en tafeltjes waar je gewoon boeken en kranten kan gaan lezen. Maar ze verkopen hier ook boeken en die liggen en staan ook overal om je heen. Veel oosterse wijsheden kom je hier tegen!
En daarna……….jullie geloven het niet…………op naar de Art Gallery! Maar daar hebben wij alleen de schilderijen tentoonstelling bezocht. Je hebt ook niet alle tijd van de wereld! Portretten van mensen op allerlei verschillende manieren geschilderd. Heel boeiend! Wat knap als je dat kunt. Ook mijn vingers gaan al weer kriebelen. En die van Harry? Hij zoekt nog steeds naar inspiratie!!!!! Even doorzoeken nog!
Toen was het tijd om weer op te stappen en om 13.30uur waren wij weer op pad! Mooi en afwisselend. Veel meer kleine plaatsjes en geen kale lege stukken grond meer. Daardoor zie je natuurlijk ook niet meer zoveel ‘wild’ lopen. We gaan echt de beschaving weer in! Nog wel een rustige weg langs de kust gevolgd met onze laatste stop voor Perth.
Vrijdag 20 mei 2005 – Cervantes – Perth - 286 km
Het weer verandert! Na weer een regenbui vannacht was het gelukkig toch nog droog al zag het er behoorlijk dreigend uit. Maar zoals het hier kan en vaak ook gebeurd kan het binnen het uur weer strakkie blauw zijn. Nee, dus…..maar voor de helft. Ook niet erg.
Vanmorgen direct naar de Pinnacles gereden. Wat is dat nou weer zal je, je afvragen.
Het is eigenlijk een heel bizar landschap. Het doet een beetje Dali-achtig aan. Een soort woestijn sfeer met alleen maar okerkleurige zandduinen en verder overal om je heen hoge rotspilaren in dezelfde kleur als het zand. Heel surrealistisch maar prachtig!!!!! Helemaal mijn landschap! In de verte weer groene begroeiing en daarachter weer de blauwe oceaan met zijn witte schuimkoppen door het rif.
Hier zijn wij wel een aantal uren geweest. Een mooie route van 3 km was er uitgezet en met onze ‘kleine’ camper konden wij soms maar net tussen de pilaren door! Aan beide kanten van het raam hingen wij eruit om te kijken of het ging lukken.
Omdat het geen strandweer was zijn wij niet in dit gehuchtje gebleven maar zijn wij op weg gegaan naar Perth. Je gaat steeds meer de welvaart tegemoet rijden! Mooie omgeving een steeds meer groene, grote weilanden met heel veel veeteelt. En ook veel paardenranches. Mooi strak met enorme landhuizen erop en heel veel paarden. Hier zit wel wat geld.
Soms lijkt het zelfs een beetje Ardennenachtig. En in de vallei waar de Swan River doorheen stroomt daar zijn de wijngaarden weer volop aanwezig. Je valt bijna over de borden die je alle kanten opwijzen en waar je van alles kan proeven en eten. Beetje lastig als je aan het rijden bent.
Ook wordt het steeds drukker. De grote stad komt eraan!
Soms kan je je bijna niet voorstellen dat je een paar weken geleden noch helemaal in de verlaten Outback bevond. Volgens mij ga je thuis pas alles goed beseffen.
We staan nu in Perth op een schitterende 5-sterren camping. Werkelijk prachtig! Busstop voor de deur dus de camper komt lekker niet meer van zijn plaats. En wat ook weer leuk was Greg, Andrea en Jacob waren hier ook weer. Dat was een verrassing voor ze. Jacob is helemaal gek van Harry en heeft ons al een foto van zichzelf gegeven voor de Uluru. Hij vraagt wanneer we weer naar Australië komen zodat wij bij hun komen logeren! Nou, nog even niet. Wij hadden een lekkere taart gekocht en met de cappuccino van Harry hebben wij vanavond weer gezellig buiten zitten kletsen. Morgen einde middag gaan wij met zijn allen BBQ als wij uit Perth komen. Een ontzettend leuk stel en we hebben heel veel schik met elkaar.
En zo is er weer een dag voorbij!!!! Nog 14 dagen en dan gaan we ons al weer klaarmaken voor de terugreis. Wij proberen daar nog niet bij stil te staan maar dat lukt niet altijd meer. We hebben het hier echt fantastisch maar omdat je weet dat je weer teruggaat verlang je ook weer naar je huisje en iedereen die je mist. (wie dan?????)
Deze keer krijgen jullie alleen van mij een kort verslag van de laatste dagen. Harry is al druk bezig zich voor te bereiden op de finale van de webverslagen en heeft even geen tijd voor een tussendoortje. Misschien tik ik nog wel even snel wat in, want wij willen toch nog wel wat foto’s laten zien. Ik zal er dan wel duidelijk bij vermelden dat dit niet de teksten van Harry zijn die jullie de laatste tijden gewend waren.
Afhankelijk van het weer gaan wij nog wel zien hoe wij onze route door het zuidelijke puntje van West Australië voortzetten. Links of rechts om????? Ach, we zien het wel. Als we maar op tijd terug zijn om het vliegtuig te halen want anders staan Gert en Tiny echt voor joker op het vliegveld. Maar dat ga ik ze niet aandoen want het is veel te lang geleden dat wij hun gezien hebben. Trouwens wat een vreselijk weer is het nu in Nieuw Zeeland! Wij hebben inmiddels al ruim 12.500km achter onze wielen zitten. En daar komt nog wel een beetje bij.
Opstaan met een uitzicht……………jullie weten nu wel wat ik bedoel. Je weet wel, van die foto vanuit de camper. HAHAHHAHA
Maar, binnen een half uur betrok de lucht en zagen we een donkere bui boven het water hangen. Dat beloofde niet veel. En de nacht was nog wel zo lekker aangenaam warm.
Wij waren nog niet 5 minuten vertrokken toen het hard begon te waaien en de regen met bakken uit de lucht kwam vallen. Je ziet dan maar weer hoe verraderlijk het weer kan zijn zeker als je op zee zou zitten. Maar wij zaten lekker droog in de camper en hebben de bui maar even afgewacht.
Maar het bleef wel bewolkt en zo af en toe een druppie. Om half 10 keken wij elkaar aan en toen zeiden wij: wie had 26 jaar geleden om 09.30 uur nu kunnen denken dat wij tweeën hier rond zouden rijden????
De echte Outback nu definitief verlaten en de kusten komen er nu aan. Je ziet ook het landschap veranderen. De lage struikjes worden bomen (niet dezelfde natuurlijk!!!!) en het landschap steeds heuvelachtiger. En ook wat drukker. Maar de meeste mensen (oudjes met grote auto, caravan en boot) die naar het noorden gaan om te overwinteren. Wij gaan naar het zuiden de winter tegemoet. Lekker slim hoor! BRRRRRRR.
Zo af en toe een huis en er komt ook nog wat landbouwgrond bij. Ook wordt het groener maar dat komt waarschijnlijk van de regen die hier de laatste tijd gevallen is want er liggen ook veel plassen water zo links en recht (rechts en links).
Tijdens een fotostop passeerde ons nog een auto met caravan. 5 minuten later toen wij hem weer tegenkwamen in de berm bleek dat hij frontaal een emoe tegen zijn auto had aangekregen. Hij was net niet in een slip geraakt maar het scheelde niet veel. Gelukkig had hij een enorme bullbar op zijn auto anders had deze echt helemaal in elkaar gezeten. Van de emoe……helaas, was niet veel meer over. Het is wel een triest gezicht dat daar dan midden op de weg dit mooie beest ligt. Zo zie je maar dat ze zo voor de auto kunnen springen! Gelukkig reden wij daar niet!
Nu zitten wij in het Kalbarri National Park (en ook in deze plaats). Door dit park stroomt de Murchison River. Deze heeft gigantische kloven uitgesleten. Een prachtig gezicht. Vanaf een aantal uitzichtpunten (waar je helemaal naar toe moet lopen) heb je daar een heel mooi zicht op. En het weer……dat klaarde weer helemaal op. Het was wel dierendag! Nu hadden wij bijna een kangoeroe tegen de auto aan. Plotsklaps kwam ze uit de struiken en stak schuin voor de auto langs de weg over. Dat was schrikken geblazen. Meestal zie je ze vroeg in de morgen of wanneer het weer een beetje gaat schemeren. Maar zo midden op de dag was vreemd voor ons. Dus altijd maar weer uitkijken al kan je dit niet altijd voorzien. Vandaar al de geraamten op de weg.
Net voordat wij op de camping kwamen kwam de zon al weer door. Wij hebben weer een goed uitzicht! Vanaf ons plekje kijken wij de baai in waar de riviermond precies uitkomt in de oceaan. Voor je neus zie je het stille water van de rivier, en daar net achter zie en hoor je de bulderende oceaan. Morgen blijven wij hier ook en dan gaan we nog maar eens verder kijken.
Maar toen wij hier aankwamen kregen wij in het Visitor Centre te horen dat momenteel half West Australië zonder stroom zat. Net onder Perth schijnt het vannacht enorm slecht weer geweest te zijn met tornado’s en alles wat daarbij hoort. Je kunt wel nagaan hoe het te keer is gegaan als dit dan het resultaat is. Vanaf vanmorgen half 7 was er geen stroom. Bijna niets open alleen diegene die zelf een generator hebben. En dat zijn er niet veel.
Wij hadden mazzel dat een eetcafé (met generator) ook Internet had dus wij konden daar toch jullie nog bevoorraden met een aantal verhalen en foto’s. En wij zijn ook weer op de hoogte van alles!
Wij hebben in het internetcafé ook maar gegeten want het was al laat geworden. En het was stikkie donker zonder verlichting buiten. Maar net voordat wij weer op de camping waren sprongen alle lichten weer aan. Het heeft bijna 12 uur geduurd!!!! Daar zal niet iedereen blij mee geweest zijn.
Dinsdag 17 mei 2005 – Kalbarri – rustdag
Na een koude nacht inclusief dekbed (15grd) was het toch stralend en strakblauw. Wat een uitzicht over de baai en oceaan met de gigantische branding! Hoge opspattende golven zo uit het raam van de camper! Wat wil je nog meer.
Een nog een leuke verrassing. Onze Australische vrienden Greg en Andrea weer ontmoet. Zij vertrokken vandaag weer maar afgesproken dat wij ze in Geraldton (onze volgende stop) gaan ontmoeten omdat ze daar ook naar toe gaan. Even bijgepraat en de rest komt morgen wel.
Net als wij keken zij ook elke keer weer of zij ons nog zouden zien.
De temperatuur steeg alweer snel naar de 26grd met een heerlijk zeewindje en wij zijn vanmorgen naar de Rainbow Jungle geweest. Hier zitten alle soorten papegaaien, parkieten, kaketoes en aanverwante vogels in alle soorten, kleuren en maten. Zo kan je precies zien in welke delen van Australië deze soorten allemaal voorkomen. Natuurlijk hebben wij al heel veel gezien maar nog laaaaang niet alles. Je kunt zo gek niet bedenken uit hoeveel kleuren deze beestjes bestaan. De meest uiteenlopende en fantastische kleuren die je maar kan bedenken. En dat vliegt hier in dit land gewoon los!!!!! Echt onbegrijpelijk. Volgens mij hebben ze een aantal kinderen bij elkaar gezet en ze blanco vogels gegeven en een heel grote doos kleurpotloden. En met de fantasie van een kind die natuurlijk alle kleurtjes wil gebruiken in 1 vogel zijn er de meest uitlopende soorten hierdoor ontstaan. Een rood kopje, dan weer een geel of blauw. Maar leuk, een gekleurd oogje. En dan de vleugels? Die moeten dan maar een paar felle kleuren krijgen. Ook het buikje wordt niet vergeten. Paars, roze, blauw, rood, oranje en hier en daar weer een apart streepje. Echt onvoorstelbaar (mooi).
Een aantal zitten er in grote kooien maar er is een soort jungle waar ze allemaal door elkaar heen vliegen. Je moet echt tussen de bomen en struiken kijken om ze te ontdekken. En dat lawaai. Niet normaal. Het is echt niet voor te stellen dat die beesten ECHT zijn. Wat een saaie boel is het dan in Nederland met de vogels!!!!
Daarna nog lekker terrasje gepakt, rondgewandeld in dit leuke, relaxte en wat meer welgestelde plaatsje. ’s Middags ook nog 2 uurtjes aan het strand gelegen. Ja, we gaan wel steeds verder weg staan met de camper. Ik heb de stappen dit keer niet geteld maar het zullen er wel een stuk of 100 zijn!!!!!
En als je daar dan zit dan kijk je eigenlijk helemaal niet meer gek op als je weer tientallen kaketoes over je hoofd ziet vliegen of dat er weer grote pelikanen over het water scheren.
Ook de krant nog even gelezen over de storm. En dat is er een geweest die ze hier niet zo snel zullen vergeten. Vanaf de onderkant van Perth in het zuidwesten hebben verschillende ‘ twisters ‘ behoorlijk huis gehouden. Echt miljoenen en miljoenen schade. Als je de foto’s zag leek het wel of er een oorlog was geweest. Zoveel vernielingen. Alles vloog gewoon de lucht in. Vandaar dat de hele zuidwest kust tot aan Kalbarri gisteren de hele dag zonder stroom heeft gezeten.
Dit was de ergste natuurramp in 100 jaar!!!! Daarbij nog heel veel regen. Als het een week later was gebeurd dan hadden wij daar precies gezeten!!!! Nu hebben wij alleen nog maar een ministukje van het staartje meegekregen.
Elke dag dat het nu mooi weer is, is meegenomen. Tenslotte gaan we naar het zuiden en het is al bijna winter. Wij hebben wel een globale route maar afhankelijk wat het weer zal zijn zullen wij die wel aan gaan passen. Dus verrassing!!!!!
Woensdag 18 mei 2005 – Kalbarri – Geraldton – 199km
Half bewolkt maar niet koud! Prima verplaatsdag want we hebben een korte maar mooie route te gaan.
Eerst nog even naar de gigantische branding staan kijken waar de Murchison River in de oceaan stroomt. Hier liggen ook wat riffen voor dus je kunt je wel voorstellen hoe het hier tekeer gaat. De vissersbootjes moeten echt laveren om door de geulen naar open zee te kunnen varen.
De “Scenic” route gevolgd langs de kust. Elke keer van de weg af naar wat uitzichtpunten langs de rotsen bij de oceaan. Hier liggen weer enorm hoge kliffen waar het water letterlijk tegenaan beukt. En door de zee en de wind zijn weer kloven en grillige vormen uitgesleten. Als je dan zo over het water staat te kijken dan zie je ook af en toe weer een schooltje dolfijnen voorbijkomen. Je ziet ze opspringen boven het water! Het blijft leuk om te zien.
En dan opeens zie je het landschap echt gaan veranderen. Je gaat je bijna in een soort bewoonde wereld wanen. Veel schapen, koeien en weer wat boerderijen. Kortom: veel landbouw en veeteelt.
Ook is alles hier behoorlijk groen en ook sterk glooiend! Daar zou je zeker stevige fietsbenen van krijgen.
Nog even verwonderd staan te kijken bij het “Pink Lagoon” . Dit is een meer in de kleur roze. Ja, logisch dat het zo heet zou je zeggen! Maar dan ook echt roze!!! Geen gezicht. Dit komt door de Beta Caroteen die ze hier uit halen. Ja, zo maak je weer eens iets anders mee.
Hierna steeds meer boerderijen, heuvels met nog meer groen gras, aarde tinten enz. enz. en steeds meer dieren. Overal weer elektriciteit dus: einde outback!!!!!
Geraldton is weer een ‘grotere’ plaats. Schijnt leuk te zijn maar wij hebben alleen nog maar wat winkels en de supermarkt gezien. Nu het bijna ‘winter’ is worden ook de campings steeds rustiger. Iedereen gaat naar het noorden toe!!!
Wij stonden naast onze Australische vrienden en hebben verder een heel gezellige middag(met jeu de boule) en avond met elkaar gehad. Zo kom je over en weer heel wat te weten over het land, de gewoontes, de belastingen, de auto’s en ga zo maar door.
Greg had een heerlijke Grayfish gekocht om ons te laten proeven. Het smaakt een beetje naar krab maar het is niet zo’n toestand om hem op de eten. Heerlijk. Lekker zitten borrelen en na het eten weer volop verhalen uitgewisseld. Hele leuke mensen die echt overal in geïnteresseerd zijn. Hun vakantie van 9 weken zit er ook bijna op. Zij moeten op 8 juni weer in Ocean Grove (net onder Geelong bijna bij de Great Ocean Road) zijn.
Veel foto’s gemaakt en wij zouden nog contact houden. Zij vonden het jammer dat wij niet meer hun kant op kwamen anders hadden ze graag gewild dat wij een paar dagen bij hun zouden verblijven. Misschien gaan we ze nog een andere keer zien als we toevallig weer in dezelfde plaats zijn. Maar zij moeten nog via de hele onderkant van Australië terug rijden en dat is ook niet mis.
Donderdag 19 mei 2005 – Geraldton – Cervantes – 233 km
Na een nacht met behoorlijk wat regen was het nog niet echt vrolijk weer al was het helemaal niet koud. Voor het eerst (ikke) een dunne lange broek aangetrokken sinds 27 MAART. Harry vond het onzin (terecht) want de zon kwam toch weer door en het werd wel 26 grd!!!! Half bewolkt dus prima!!!!
Afscheid (voorlopig????) van Greg, Andrea en Jacob (zoontje) genomen en daarna Geraldton ingegaan aangezien wij daar nog niets van hadden gezien en wij toch weer een korte etappe hadden.
Om 9.15 uur stonden wij al boven op de hoogste heuvel van de stad (na ook eerst nog even aan het strand bij de ijzeren vuurtoren geweest te zijn) waar een War Memorial Monument staat ter herinnering aan een oorlogschip die door toedoen van de Duitsers hier voor de kust vergaan is. Dit monument is een koepel die bestaat uit 645 zeemeeuwen . Elke zeemeeuw staat voor een slachtoffer. Heel indrukwekkend. Een bronzen vrouw staat op de uitkijk maar er komt dus niemand meer van zee terug. Tevens heb je vanuit deze plek een wijds uitzicht over de stad en de oceaan.
Daarna stonden wij om 10.00 uur al voor de deur van een museum. Ja ja, een echte cultuurdag hoor! Worden wij ook nog wat wijzer!!! En wij weten nu ook weer heel wat meer!!
Hier net voor de kust (ze noemen het ook Batavia Coast) is ‘ons’ VOC schip de Batavia vergaan. En was dat het dan maar. In dit museum krijg je natuurlijk weer een stukje geschiedenisles over Australië en vooral deze regio, maar het vertelt ook de geschiedenis van de Batavia. Een heel groot deel is hiervoor ingericht met daarnaast nog een aantal andere schipbreuken. Door de verraderlijke kust en de riffen zijn er vanaf 1600 heel wat schepen vergaan.
Over de Batavia hebben ze een hele documentaire gemaakt. Het hele gebeuren wordt in een uur durende film nagespeeld. Nou, die Nederlanders waren geen lekkertjes! Wij hebben ons maar even stil gehouden. Na de schipbreuk waar heel veel mensen zijn verdronken, is er onder de rest muiterij uitgebroken en zijn er ruim 125 gewoon omgebracht. Een aantal mensen heeft naar Java kunnen zeilen en is daarna weer teruggekomen voor de redding van eerst de vracht en daarna de overgebleven mensen. Maar de meeste mensen hebben het niet overleefd door watergebrek! en door het uitmoorden. Maar een aantal daders werd ter plekke opgehangen. Lekkere film was het. Niet geschikt voor kinderen onder de 12.
Pas in de vorige eeuw is het wrak opgedoken en hebben ze heel veel spullen kunnen bergen die je hier nu in het museum zag liggen. Heel leerzaam!!
Toen was het tijd voor een lekkere wandeling door het gezellige centrum met veel terrasjes van de stad. In de Cup for Life van een heerlijke flatwhite (koffie) genoten. Een soort café met heerlijke banken en tafeltjes waar je gewoon boeken en kranten kan gaan lezen. Maar ze verkopen hier ook boeken en die liggen en staan ook overal om je heen. Veel oosterse wijsheden kom je hier tegen!
En daarna……….jullie geloven het niet…………op naar de Art Gallery! Maar daar hebben wij alleen de schilderijen tentoonstelling bezocht. Je hebt ook niet alle tijd van de wereld! Portretten van mensen op allerlei verschillende manieren geschilderd. Heel boeiend! Wat knap als je dat kunt. Ook mijn vingers gaan al weer kriebelen. En die van Harry? Hij zoekt nog steeds naar inspiratie!!!!! Even doorzoeken nog!
Toen was het tijd om weer op te stappen en om 13.30uur waren wij weer op pad! Mooi en afwisselend. Veel meer kleine plaatsjes en geen kale lege stukken grond meer. Daardoor zie je natuurlijk ook niet meer zoveel ‘wild’ lopen. We gaan echt de beschaving weer in! Nog wel een rustige weg langs de kust gevolgd met onze laatste stop voor Perth.
Vrijdag 20 mei 2005 – Cervantes – Perth - 286 km
Het weer verandert! Na weer een regenbui vannacht was het gelukkig toch nog droog al zag het er behoorlijk dreigend uit. Maar zoals het hier kan en vaak ook gebeurd kan het binnen het uur weer strakkie blauw zijn. Nee, dus…..maar voor de helft. Ook niet erg.
Vanmorgen direct naar de Pinnacles gereden. Wat is dat nou weer zal je, je afvragen.
Het is eigenlijk een heel bizar landschap. Het doet een beetje Dali-achtig aan. Een soort woestijn sfeer met alleen maar okerkleurige zandduinen en verder overal om je heen hoge rotspilaren in dezelfde kleur als het zand. Heel surrealistisch maar prachtig!!!!! Helemaal mijn landschap! In de verte weer groene begroeiing en daarachter weer de blauwe oceaan met zijn witte schuimkoppen door het rif.
Hier zijn wij wel een aantal uren geweest. Een mooie route van 3 km was er uitgezet en met onze ‘kleine’ camper konden wij soms maar net tussen de pilaren door! Aan beide kanten van het raam hingen wij eruit om te kijken of het ging lukken.
Omdat het geen strandweer was zijn wij niet in dit gehuchtje gebleven maar zijn wij op weg gegaan naar Perth. Je gaat steeds meer de welvaart tegemoet rijden! Mooie omgeving een steeds meer groene, grote weilanden met heel veel veeteelt. En ook veel paardenranches. Mooi strak met enorme landhuizen erop en heel veel paarden. Hier zit wel wat geld.
Soms lijkt het zelfs een beetje Ardennenachtig. En in de vallei waar de Swan River doorheen stroomt daar zijn de wijngaarden weer volop aanwezig. Je valt bijna over de borden die je alle kanten opwijzen en waar je van alles kan proeven en eten. Beetje lastig als je aan het rijden bent.
Ook wordt het steeds drukker. De grote stad komt eraan!
Soms kan je je bijna niet voorstellen dat je een paar weken geleden noch helemaal in de verlaten Outback bevond. Volgens mij ga je thuis pas alles goed beseffen.
We staan nu in Perth op een schitterende 5-sterren camping. Werkelijk prachtig! Busstop voor de deur dus de camper komt lekker niet meer van zijn plaats. En wat ook weer leuk was Greg, Andrea en Jacob waren hier ook weer. Dat was een verrassing voor ze. Jacob is helemaal gek van Harry en heeft ons al een foto van zichzelf gegeven voor de Uluru. Hij vraagt wanneer we weer naar Australië komen zodat wij bij hun komen logeren! Nou, nog even niet. Wij hadden een lekkere taart gekocht en met de cappuccino van Harry hebben wij vanavond weer gezellig buiten zitten kletsen. Morgen einde middag gaan wij met zijn allen BBQ als wij uit Perth komen. Een ontzettend leuk stel en we hebben heel veel schik met elkaar.
En zo is er weer een dag voorbij!!!! Nog 14 dagen en dan gaan we ons al weer klaarmaken voor de terugreis. Wij proberen daar nog niet bij stil te staan maar dat lukt niet altijd meer. We hebben het hier echt fantastisch maar omdat je weet dat je weer teruggaat verlang je ook weer naar je huisje en iedereen die je mist. (wie dan?????)
Deze keer krijgen jullie alleen van mij een kort verslag van de laatste dagen. Harry is al druk bezig zich voor te bereiden op de finale van de webverslagen en heeft even geen tijd voor een tussendoortje. Misschien tik ik nog wel even snel wat in, want wij willen toch nog wel wat foto’s laten zien. Ik zal er dan wel duidelijk bij vermelden dat dit niet de teksten van Harry zijn die jullie de laatste tijden gewend waren.
Afhankelijk van het weer gaan wij nog wel zien hoe wij onze route door het zuidelijke puntje van West Australië voortzetten. Links of rechts om????? Ach, we zien het wel. Als we maar op tijd terug zijn om het vliegtuig te halen want anders staan Gert en Tiny echt voor joker op het vliegveld. Maar dat ga ik ze niet aandoen want het is veel te lang geleden dat wij hun gezien hebben. Trouwens wat een vreselijk weer is het nu in Nieuw Zeeland! Wij hebben inmiddels al ruim 12.500km achter onze wielen zitten. En daar komt nog wel een beetje bij.
Zaterdag 21 mei 2005 – Perth - rustdag
Vannacht kwam het weer met bakken uit de hemel vallen. Nou, dat belooft wat! Het is wel een gezellig geluid als je lekker in je warme bedje het getik op het dak hoort. Maar als je dan de volgende morgen vanuit dat lekkere bedje snel door het raam naar buiten kijkt en alleen maar grijze donkere lucht ziet dan is het snel met de pret gedaan. En dan die regendruppels er ook nog soms nog bij op het dak! Zou dit dan echt onze 1e volledige regendag gaan worden in Perth? Als het weer zo somber is dan doet alles ook direct wat minder vrolijk aan. Aan de temperatuur lag het niet want het was totaal niet koud. Zeker rond de 18grd!
Om 09.00 uur zaten wij al in de bus richting centrum. Daar hebben wij eerst maar eens even door verschillende arcades gelopen die er genoeg zijn. Wat een schone, ruime en beetje Europese uitziende stad.
En jawel, zoals het hier zo vaak en snel gebeurt, klaarde het weer helemaal op en liepen wij na een uurtje of twee al weer in droog weer, met zelfs af en toe een zonnetje, te stappen. Heerlijk wat een ander gezicht. Direct zitten dan ook al weer alle terrassen vol met mensen.
Een mooie wandelroute door de binnenstad gevolgd. Prachtige gerestaureerde oude panden in schitterende kleuren. Grote en kleine kerken staan vlak naast en soms helemaal tussen nieuwe moderne panden in. Ruime winkelpromenades, veel parken en…..gratis busvervoer op een 3-tal routes door de stad.
Daar hebben wij ’s middags dan ook graag gebruik van gemaakt van onze voetjes (nou, ja) die waren wel even aan wat rust toe! Dus vanuit de bus maar een soort sightseeing gehouden. Ook hier (net zoals in die andere grote steden) ligt de binnenstad weer aan een geweldig brede rivier. De Swan River. Natuurlijk lang niet alles kunnen zien (vooral de rivier en het Kings Park niet) dus bewaren wij wat voor als wij op de route terugkomen naar Perth.
Zoals ik het nu kan bekijken komt deze stad wel heel hoog (misschien wel de hoogste) op het lijstje van de grote steden van Australië te staan. Schoon, ruim, veel terrassen, cafeetjes, winkeltjes, galeries, en ga zo maar door. Echt de moeite waard.
Toen nog even internetten, en de dag was al weer bijna voorbij! Het weer ziet er helemaal in het zuiden nog niet echt geweldig uit dus wij gaan eerst via de kust afzakken naar het zuiden en dus niet direct naar Albany. De voorspelling zijn redelijk. Rond de 22grd en half bewolkt. Afwachten dan maar.
Met de bus terug en gezellige een BBQ met Greg en Andrea. Uiteraard met ‘wat’ wijn, goede gesprekken en lekker eten kon onze avond niet meer stuk. Greg had deze wijn bij een wijngaard gekocht in de Swan Valley. Heerlijk. Wat leer je veel over dit land en de gewoontes door veel met Australiërs te praten. En ook goed voor je engels. We hebben echt ontzettend veel schik met elkaar en liggen voordurend in een deuk uiteraard ook door die droge humor van Harry. Dit was dan ook echt wel de laatste avond met hun want zij hebben nog een behoorlijk stuk te gaan.
Tijdens de 1e avond met elkaar had Andrea lekkere chocolade gekocht om ons te laten proeven. Deze was beroemd hier. Dus ik had op zitten scheppen over de lekkerste chocolade die wij in Nederland kunnen kopen. De Leonidas chocolaatjes. Weliswaar Belgisch maar wel te koop bij ons.
Lopen wij in Perth zien wij een ……jawel, Leonidas winkel. Dus jullie begrijpen wel dat deze gekocht moesten worden voor Andrea. Effies wat duurder dan bij ons zeg!!!! Maar dat maakt niet uit. Er zijn maar 2 winkels in Australië. Hier in Perth en in Sydney!
De hele avond dreigde het weer te gaan regenen en het heeft wel 2 uur lang behoorlijk gelicht (nee, geen foto’s maar onweer). Maar niks aan de hand, het onweer dreef over. Gelukkig. Maar toen wij weer plat lagen kwam het weer met bakken uit de lucht. Het is hier echt onvoorspelbaar. Binnen een uur kan het echt totaal anders zijn. Dat kan natuurlijk positief als negatief zijn.
Zondag 22 mei 2005 – Perth – Fremantle – 40km
Weer regen vannacht! Donkere wolken bij het opstaan en toen….een heel klein streepje blauw. Nu definitief afscheid genomen van onze Australische vrienden. Wij hadden er allemaal een beetje moeite mee. Maar afgesproken dat wij contact blijven houden en wie weet……..
Na een uurtje (dat kan dus gewoon) was alle bewolking weg en scheen de zon zoals wij al die weken gewend waren. Zo hoort het ook!
Fremantle is een leuke havenplaats met ontzettend veel historische panden (helemaal gerestaureerd), musea, een fisherman’s wharf, markten en zelfs een Cappuccino Street.
Uit de hele omgeving komen hier (vooral zondags) mensen naar toe om lekker langs de boulevard te flaneren, aan de haven te zitten, te drinken en te eten, in de parken te zitten en van alles te bezoeken.
Blauwe lucht en veel zon wat wil je nog meer.
Eerst maar even wat cultuur gedaan. Om nu direct op een terras neer te ploffen en er niet meer vanaf te komen is ook weer zoiets. Nee, eerst wat anders! In het Shipwreck museum ging het bijna helemaal over de VOC. Heel interessant omdat dat natuurlijk echt Nederlands was. Daarna naar het Maritieme Museum (kompleet met onderzeer) en het binnen gebeuren was klaar. Stadswandeling gemaakt met tussenstops voor de inwendige mens. Heerlijk buiten in de zon bij een graad of 23. Jummie jummie jummie. Hier en daar speelde zelfs een live band. Heerlijk gegeten met muziek erbij.
Ook hier reed weer een gratis bus langs alle bezienswaardigheden dus voor deze oudjes was dat wel even lekker. En daarna…………..op naar de camping.
Met een lekkere cappuccino en een puntje taart (was over dus wat moet je ermee) hebben wij nog heerlijk van de laatste zon genoten. Ook zaten er dit keer weer schitterende papegaaitjes naar ons te kijken. Weer andere dan die wij tot dusver hebben gezien. Dus ik weer op pad om daar foto’s van te schieten. Wat zal het thuis vreemd zijn zonder al die gekleurde beestjes.
Een topdag mag ik wel zeggen.
Nu zijn wij moe en gaan vroeg slapen!!!!!!!
Maandag 23 mei 2005 – Fremantle – Bunbury - 169km
Nu maar eens lekker uitgeslapen tot een uur of 8. Een blik naar buiten toe, en jawel daar was de zon in een strak blauw luchtje. Heerlijk. Maar niet te snel juichen want het kan hier binnen een uur weer anders zijn.
Aangezien ieder slim mens (die van wat warmte houdt) zich naar het noorden begeeft, trekken wij steeds verder het diepe zuiden in! En dat heeft tot gevolg dat het ook steeds rustiger om de campings gaat worden. Dat was met het verkeer vanmorgen nog niet echt te merken. Het 1e uur was het behoorlijk druk. Wat een verschil!!!! Dit zijn wij niet meer gewend en vinden het nu al weer te druk. Kunnen we alvast aan Nederland wennen. Bah. Hoe meer zuidelijk des te rustiger werd het uiteindelijk.
Eerst maar eens een lekkere koffiestop gemaakt in Rockingham, een leuk plaatsje aan de kust. Eerst even een wandeling gemaakt en daarna 1e rang op een terras op de boulevard aan het water. In de zon met uitzicht op het blauwe water. Maar na een kort 1,5 uurtje (HAHA) was het weer tijd om weer op te stappen. Ook kwamen er wat wolkjes aan dus het was reistijd geworden.
Ook het landschap is hier weer aan het veranderen. Was het rondom Perth nog vrij vlak, nu komen de heuvels er al weer een beetje aan want de wijngaarden zijn al weer in het zicht. Groene bossen afgewisseld met veel water (zee en binnenmeren) en dat was het dan weer voor vandaag.
Ook nu weer een camping dicht aan een baai (alleen even oversteken) en ook nog dicht bij het centrum van deze stad. Dus even stevig gewandeld en van de zon genoten. Ook in dit plaatsje had je weer een zgn. Cappuccino Street. Toch is het niet echt een plaats voor een langer verblijf, en daarom breken wij morgen weer op.
Harry snakt naar een rustdag!!!!! Hoezo???? Is hij zo moe dat hij daar zo aan toe is??? Nee, natuurlijk niet. Hij zegt dat de fiets al bijna ligt te smeken om uit dat bed te komen voor een toertje in de buitenlucht. Ja, daar heb ik dus niets tegen in te brengen.
Verder gaat het met de gezondheid goed. Hij denkt zelf dat hij misschien iets meer last heeft omdat de 30grd niet meer gehaald worden en het toch iets vochtiger is geworden. Maar met wat rust en mij de hele dag om zich heen, kan geen medicijn tegenop.
Ook met mijn bloeddruk zal het wel goed gaan. Geen idee hoe hoog hij is want ik kan hem niet opmeten. Zo af en toe ben ik wat hyper maar dat zal de overgang wel zijn of zo iets.
Dus wij klagen helemaal niet!!!!! Wij hebben het samen super naar ons zin en hebben ontzettend veel plezier met elkaar. En dat al zo lang op de amper 8m2!!
Dinsdag 24 mei 2005 – Bunbury - Busselton - 116km
Bij een heldere nacht hoort ook een koude nacht! Brrrrrr, lekker onder de dekens! 12grd bij het opstaan. Dat is wat anders dan 25+++++++. Maar zodra de zon zich laat zien en het iets later wordt dan is het direct ook weer lekker. Zolang de zon schijnt klagen wij niet. Vanavond hadden wij het er nog over dat wij eigenlijk nog geen 1 dag gehad hebben die geheel bewolkt is geweest! Altijd was daar de zon en de meest van de tijd zelfs de hele dag. Weken achter elkaar. Dus nu is elke mooie dag in de ‘winter’ mooi meegenomen.
Maar onze 1e stop was – NIET SCHRIKKEN – in het ziekenhuis van Bunbury. Niets ernstigs aan de hand maar omdat dit ook ons dagboek is kunnen wij het niet weglaten.
Harry had de laatste tijd, vooral ’s nachts, steeds meer last om zijn blaas te legen en hij had behoorlijk veel pijn. Meerdere keren per nacht eruit – ook niet echt lekker voor het doorslapen – en dan uren wachten (gekheid) voordat hij eindelijk eens een piepklein straaltje kon produceren. Heel lastig dus. Het gevoel hebben dat je ontzettend nodig naar de toilet moet en als je die dan eindelijk gehaald hebt dan komt er bijna niets. Heel frustrerend en ook nog een pijnlijk dus. De laatste 2 avonden zelfs de wijn ervoor laten staan hielp niets.
Dus toch maar even naar de dokter toe. Naar de 1e hulp in het ziekenhuis. Dat is hier prima geregeld. Direct aan de beurt, kort intake gesprek, plassen in een bekertje voor snel onderzoek, onderzoek door arts, bloedafname en binnen 2 uur stonden wij met een recept weer buiten. Uit het urine onderzoek kwam niets bijzonders naar voren en ook het onderzoek door de arts wees niets vreemds aan. Waarschijnlijk een ontsteking van de blaas. Het zou kunnen komen door het enorme zweten van de laatste tijd tijdens het fietsen en daardoor niet voldoende afvalstoffen kunnen afvoeren via de normale weg. Hiervoor nu een korte 3-daagse antibioticum kuur gekregen. Morgen na 11.00 uur kunnen wij bellen voor de uitslag van de bloedtest. Wordt vervolgd.
Daarna op pad gegaan. Aangezien het maar een kort stukje naar de volgende plaats was hebben wij even een stuk toeristische route door het binnenland gevolgd. Je zou bijna vergeten dat je nog steeds in hetzelfde land bent. In deze streek barst het van de boomgaarden. Het hele jaar door worden alle soorten fruit geoogst. Dus als je jong bent en je wilt plukken!!????? Ga je gang maar.
Veel bossen, mooie groene weiden met paarden en koeien en heeel veeeel boomgaarden. Heel rustgevend landschap. Het echte boerenland!!!!
In Donnybrook (boerendorp) een lekkere koffiestop. Deze plaats is de home of the Granny Smith appel. Je kunt overal kisten vol kopen.
Nog even over de auto’s die hier rondrijden. Het valt ons op dat er nu wat meer ‘personenauto’s’ in het zuidwesten van Australië rondrijden dan in de Outback. Maar let op: bijna allemaal voorzien van een bullbar. Dus ook hier jumpen al die beesten gewoon nog voor je op de weg! Uitkijken geblazen.
Ik moet toch nog even wat over de Australische mannen vertellen. Ik denk dat de mannen hier heeeel trots zijn op hun onderstel. Dat mag natuurlijk best wel, en een mooi onderstel daar is niets mis mee, maar om dan in een te korte broek te gaan rondlopen (jaren 80????) dat is weer een beetje te veel van het goede. En dat is er niet 1, nee hoor, het merendeel van de mannelijke bevolking doet hier vrolijk aan mee. Of……..lopen wij soms achter??? Worden die korte, strakke broekjes weer helemaal mode? Jong en oud, bijna iedereen doet er aan mee! Moet ik soms nog wat voor de voorlopers meenemen?????
Ook nu zitten wij weer in een kustplaats. Niet direct aan zee want die moeten we morgen nog even opzoeken. In deze omgeving zijn heel veel wijngaarden. Daar gaan we dan maar eens rondkijken. En natuurlijk de bossen zijn hier ook weer volop aanwezig. Bomen, vogels en water.
Natuurlijk is dat schitterend maar mijn voorkeur gaat toch iets meer uit naar kaalheid, ruige natuur en iets meer mystiek!!! Hoe kaler hoe beter. En dat is iets wat Harry heeel graag van mij wilt horen. Elke morgen kijkt hij of hij misschien iets meer haren heeft verloren zodat hij elke dag nog aantrekkelijker voor mij wordt. Je kunt je natuurlijk ook veel verbeelden of niet????
Wat wij wisten is dat de winter hier onze zomer is en andersom ook. Dus hier is het bijna winter. Dat is logisch. Maar, wat wij niet wisten is dat de bloeitijd hier weer bijna helemaal gelijk loopt met onze bloeitijd. Dus over een maand (juni) staat hier heel veel in bloei en dat gaat de hele winter door. Dus in plaats dat alles zoals bij ons juist kaal (?????!!!!!) wordt, wordt alles juist groen en gekleurd.
Dit komt omdat het wel winter is maar niet echt koud. Juist door de regen die in deze periode veel meer valt wordt alles groen. De zomermaanden is het veel te droog en wordt alles weer dor en bruin totdat het winter wordt. Snappen jullie het nog???
Woensdag 25 mei 2005 – Busselton – rustdag - 142km
Eerst maar het goede nieuws: uitslagen van de testen in het ziekenhuis waren goed. Nou, ja er was niets te vinden. Eerst de kuur maar afmaken en afwachten.
Een toeristische toer langs de kust en door de vele wijngaarden gemaakt. Heerlijk zonnig weer. Een oude, maar nog werkende vuurtoren bij Cape Naturaliste bezocht en beklommen. Gigantisch uitzicht over al dat water. Aangezien er een behoorlijk windje stond waren er mooie witte koppen op het water te zien.
De lunch met een uitzicht op een bijna verlaten surfstrand. Blauwe zee, hoge golven en strand. Wat een omgeving. Vanuit de camper lijkt het weer net of je naar een film zit te kijken.
Ook dit is weer een mooi stuk van Australië. In dit zuidwest deel vind je weer ontelbare wijngaarden in de valleien rond Margaret River. Hele smalle wegen (soms maar amper de mogelijkheid om elkaar te passeren) slingeren door dit groene deel van Australië. Volgens mij kan je, je helemaal suf drinken als je echt alles wilt proeven. Vaak staat er vooraan de ingang een bord met: who’s the skipper! Sjieken ingangen met lange oprijlanen door de wijngaarden. Door de ligging, hoog op de heuvels en soms maar 5km vanaf de zee, is het klimaat hier uitstekend voor de wijn. Niet te heet en niet te droog. Echt geweldig om hier doorheen te rijden.
Hier ergens tussen de wijngaarden een cafe/restaurant bezocht die beroemd was om zijn lavendeltuinen. Meer dan 90 soorten lavendel en de daarbij behorende zeepjes, geurtjes, boeken enz. enz. Alles in de kleuren…….lavendel. (zelfs de kleuren op het toilet). Mooie vijverpartijen en echt overal lavendel. Jammer dat het bloeiseizoen nog moest komen. Dan zal het hier echt super zijn.
Heerlijk op het buitenterras hiervan genoten bij een lekker bakje cappuccino. In de zon!!
Eind van de dag toch nog behoorlijk wat kilometers gemaakt! Je rijdt wat af om wat te zien maar het was de moeite waard.
Donderdag 26 mei 2005 – Busselton – rustdag - 27km
Weer een rustdag met nog veel beter weer! Nu al rond de 24 grd. De hoognodige huishoudelijke werkzaamheden gedaan (de wasmachine dan) en daarna naar het centrum en het strand gereden. Bij het strand is de langste Jetty (=pier) van dit land. Deze houten pier is bijna 2 km lang. Je kan deze helemaal belopen maar er gaat ook een treintje. Aan het eind van de pier is een onderwater observatie centrum van ruim 8m diep. Hier kan je het koraal en de vissen zien zoals ze in hun eigen watertje rondzwemmen. Helaas was dit nu niet mogelijk omdat het water te troebel was (waarschijnlijk door de harde wind gisteren) en je dus geen steek kon zien. Jammer!
Toen maar het ‘dorp’ doorgelopen met de nodige koffiestop op een lekker terras. Mensen kijken is en blijft toch nog steeds heel leuk om te doen. Even de tijd in de gaten houden want wij wilden na Yvonne dan, toch de 2e zijn die Wiffie feliciteerde met zijn verjaardag. Dus om 12.15uur (ned. Tijd. 06.15uur) hingen wij al aan de telefoon. Ach, hij is toch vroeg wakker om naar zijn werk te gaan. Nogmaals van harte hoor!
Nog even naar en internetcafé geweest om alleen even de mails te lezen en natuurlijk ook weer de reacties op de website.
Daarna nog even sightseeing door een aantal nieuwe wijken. Vanaf de zee een soort openingen gemaakt waardoor er binnenmeren ontstaan waar villa’s gebouwd kunnen worden inclusief steiger voor de boten.
Volgens mij zijn hier nergens regels voor. Alle soorten, kleuren en maten staan door elkaar heen. Allemaal supergroot maar niet allemaal even mooi. Echt monsterlijke huizen zitten er tussen. En soms in kleuren!!!!!!!!! Maar er zitten er ook wel bij waarvan wij zeggen……hmmmmmmm dat is wel iets voor ons. En echt nog heel betaalbaar ook. Goed weer, de zee, een bootje, wijngaarden en ga zo maar door.
De rest van de middag - heel vervelend – doorgebracht in een luie stoel in de warme zon!!!
Volgens de weersite ziet het weer de komende 5 dagen er in ieder geval prima uit. Echt een winterweertje. Ca. 24grd, zonnig en droog. Misschien af en toe een wolkje.
Vrijdag 27 mei 2005 – Busselton – Margaret River - 72km
Een korte etappe weer dwars door de wijngaarden. Behoorlijke hillies op en neer. Dan weer door bossen en dan weer open land waar de soms pikzwarte koeien grazen. En alsmaar die wijngaarden.
Aangezien Harry gisteren niet meer heeft gefietst (even te moe – waarschijnlijk van de antibiotica) had hij vandaag toch wel trek in een lekker stuk. Helaas gold dat niet voor mij want de fiets werd uit het bedje gepakt!!!!
Maar niet voordat wij lekker nog rond hadden geslenterd door dit leuke plaatsje met weer voldoende terrassen om op neer te strijken.
Het gaat nu weer wat beter met hem al heeft hij de wijn al paar dagen laten staan. Nu drink ik mij dus suf om al die liters voor het eind van de vakantie nog op te krijgen. Maar hij zal wel weer hulp gaan bieden over een paar dagen.
Aan de rivier – hoe kan het ook anders Margaret River – neerstreken op een camping. En jawel, fiets eruit, omkleden en gaan dan maar. Eindelijk weer eens een echt mountainbike pad gevonden. Onverhard langs de oever van de rivier tot een dam. Dezelfde weg weer terug en toen nog maar even richting de oceaan. Alles dus bij de hand op een steen, of fietsworp afstand.
Ik zag gelukkig weer glimmende oogjes toen hij terug was van deze maar ‘korte’ etappe van 44km. Misschien nog 1 of 2 keer fietsen en dan gaat hij weer uit het bed de doos in.
De terugreis komt nu ineens eigenlijk wel heel erg dichterbij. Wij hebben er steeds niet aan willen denken maar nu………de tijd vliegt maar het verlangen ook hoor! Nu je weet dat je nog een week te gaan hebt dan is het ook wel goed. Weet je niet beter dan dat het nog een maand zou zijn dan was het ook goed geweest. Het is een kwestie van instellen.
Toen ik vorige week Jolanda (zus) nog sprak was het toch anders dan vanmiddag. Nu konden wij ineens zeggen: nou, tot volgende week dan, als wij elkaar weer zien.
In de camper rondreizen is toch nog steeds heerlijk. Wij zien overdag steeds ontzettend veel. Al die indrukken die je steeds opdoet is soms echt overweldigend. En al de verschillende plekjes waar wij hebben gestaan met de camper! Overal anders. Elke dag (bij het verplaatsen dan) heb je een ander uitzicht vanuit of voor de camper vandaan. Maar…………zodra het donker is en je gaat naar binnen en de gordijnen gaan dicht…………dan is het op elke verschillende plek HETZELFDE!!!!! Dan kan je echt overal staan maar je huis blijft je huis en die verandert niet.
Zaterdag 28 mei 2005 – Margaret River – Pemberton - 204km
Na nog wat wijngaarden gepasseerd te hebben kwamen wij ineens door prachtige Karri bossen. Hier staan wel duizenden, heel oude bomen die kaarsrecht omhoog wijzen. Met hun kale stammen, tientallen meters hoog en strak naast elkaar, geeft je dit een heel klein gevoel. Sommige bomen zijn wel 100 tot 200 jaar oud.
Dan ineens verdwijnen ze weer om plaats te maken voor wat groene weide voor de koeien en schapen en dan ineens rij je er weer midden tussendoor. Heel indrukwekkend.
Eerst nog een klein uitstapje gemaakt naar Augusta. Hier bevindt zich Cape Leeuwin Lighthouse, een vuurtoren op de meest zuidwestelijke punt van het land waar de Indische en Grote (Stille) Oceaan tegen elkaar ‘opbotsen’. Hier kom je via een prachtige route langs de baai met mooie rustige strandjes waar dus niemand is. Dit kan je gewoon niet voorstellen bij ons!
Het walvisseizoen komt eraan en de eerste waren al gesignaleerd. Maar wij kijken en kijken, naar nee hoor, ze lieten hun neus of staart helaas niet zien. De grote trek moet nog op gang komen en dan schijnt het hier te ‘barsten’ van de walvissen. Ja, je kunt ook niet alles hebben!
Daarna ook weer door veel Karri bossen gereden. Dit is het gebied waar ze volop aanwezig zijn. Daar gaan we de komende dagen nog veel van zien en ………beklimmen (of niet????)
Er zijn er zelfs bij die wel 400 jaar oud zijn. Door het klimaat (niet te heet en veel regen) groeit het hier als een gek. Ook volop varens onder aan de voeten van deze reuzen! Op deze camping staan we er midden tussen.
Morgen ga ik weer eens een poging wagen om dit verslag te verzenden. Als het goed is zit er een internetcafé. Helaas laat het laatste stuk op de website nog even op zicht wachten. Dit om het nog extra spannend te maken! Nee, soms is even de inspiratie en de puf even weg. De laatste 2 nachten waren niet zo heel erg best want met die nachtelijke onderbrekingen doet je broodnodige nachtrust ook geen goed.
Dus over een paar dagen proberen wij vanuit Albany jullie met foto’s weer helemaal blij te maken. Intussen hebben jullie dan weer wat leesvoer voor de zondag. Al geloof ik dat er weinig mensen achter hun computer zullen zitten met dat hete weer dat jullie nu hebben.
We gaan nog lekker van deze laatste dagen genieten maar kijken nu toch al een beetje uit naar volgende week.
Vannacht kwam het weer met bakken uit de hemel vallen. Nou, dat belooft wat! Het is wel een gezellig geluid als je lekker in je warme bedje het getik op het dak hoort. Maar als je dan de volgende morgen vanuit dat lekkere bedje snel door het raam naar buiten kijkt en alleen maar grijze donkere lucht ziet dan is het snel met de pret gedaan. En dan die regendruppels er ook nog soms nog bij op het dak! Zou dit dan echt onze 1e volledige regendag gaan worden in Perth? Als het weer zo somber is dan doet alles ook direct wat minder vrolijk aan. Aan de temperatuur lag het niet want het was totaal niet koud. Zeker rond de 18grd!
Om 09.00 uur zaten wij al in de bus richting centrum. Daar hebben wij eerst maar eens even door verschillende arcades gelopen die er genoeg zijn. Wat een schone, ruime en beetje Europese uitziende stad.
En jawel, zoals het hier zo vaak en snel gebeurt, klaarde het weer helemaal op en liepen wij na een uurtje of twee al weer in droog weer, met zelfs af en toe een zonnetje, te stappen. Heerlijk wat een ander gezicht. Direct zitten dan ook al weer alle terrassen vol met mensen.
Een mooie wandelroute door de binnenstad gevolgd. Prachtige gerestaureerde oude panden in schitterende kleuren. Grote en kleine kerken staan vlak naast en soms helemaal tussen nieuwe moderne panden in. Ruime winkelpromenades, veel parken en…..gratis busvervoer op een 3-tal routes door de stad.
Daar hebben wij ’s middags dan ook graag gebruik van gemaakt van onze voetjes (nou, ja) die waren wel even aan wat rust toe! Dus vanuit de bus maar een soort sightseeing gehouden. Ook hier (net zoals in die andere grote steden) ligt de binnenstad weer aan een geweldig brede rivier. De Swan River. Natuurlijk lang niet alles kunnen zien (vooral de rivier en het Kings Park niet) dus bewaren wij wat voor als wij op de route terugkomen naar Perth.
Zoals ik het nu kan bekijken komt deze stad wel heel hoog (misschien wel de hoogste) op het lijstje van de grote steden van Australië te staan. Schoon, ruim, veel terrassen, cafeetjes, winkeltjes, galeries, en ga zo maar door. Echt de moeite waard.
Toen nog even internetten, en de dag was al weer bijna voorbij! Het weer ziet er helemaal in het zuiden nog niet echt geweldig uit dus wij gaan eerst via de kust afzakken naar het zuiden en dus niet direct naar Albany. De voorspelling zijn redelijk. Rond de 22grd en half bewolkt. Afwachten dan maar.
Met de bus terug en gezellige een BBQ met Greg en Andrea. Uiteraard met ‘wat’ wijn, goede gesprekken en lekker eten kon onze avond niet meer stuk. Greg had deze wijn bij een wijngaard gekocht in de Swan Valley. Heerlijk. Wat leer je veel over dit land en de gewoontes door veel met Australiërs te praten. En ook goed voor je engels. We hebben echt ontzettend veel schik met elkaar en liggen voordurend in een deuk uiteraard ook door die droge humor van Harry. Dit was dan ook echt wel de laatste avond met hun want zij hebben nog een behoorlijk stuk te gaan.
Tijdens de 1e avond met elkaar had Andrea lekkere chocolade gekocht om ons te laten proeven. Deze was beroemd hier. Dus ik had op zitten scheppen over de lekkerste chocolade die wij in Nederland kunnen kopen. De Leonidas chocolaatjes. Weliswaar Belgisch maar wel te koop bij ons.
Lopen wij in Perth zien wij een ……jawel, Leonidas winkel. Dus jullie begrijpen wel dat deze gekocht moesten worden voor Andrea. Effies wat duurder dan bij ons zeg!!!! Maar dat maakt niet uit. Er zijn maar 2 winkels in Australië. Hier in Perth en in Sydney!
De hele avond dreigde het weer te gaan regenen en het heeft wel 2 uur lang behoorlijk gelicht (nee, geen foto’s maar onweer). Maar niks aan de hand, het onweer dreef over. Gelukkig. Maar toen wij weer plat lagen kwam het weer met bakken uit de lucht. Het is hier echt onvoorspelbaar. Binnen een uur kan het echt totaal anders zijn. Dat kan natuurlijk positief als negatief zijn.
Zondag 22 mei 2005 – Perth – Fremantle – 40km
Weer regen vannacht! Donkere wolken bij het opstaan en toen….een heel klein streepje blauw. Nu definitief afscheid genomen van onze Australische vrienden. Wij hadden er allemaal een beetje moeite mee. Maar afgesproken dat wij contact blijven houden en wie weet……..
Na een uurtje (dat kan dus gewoon) was alle bewolking weg en scheen de zon zoals wij al die weken gewend waren. Zo hoort het ook!
Fremantle is een leuke havenplaats met ontzettend veel historische panden (helemaal gerestaureerd), musea, een fisherman’s wharf, markten en zelfs een Cappuccino Street.
Uit de hele omgeving komen hier (vooral zondags) mensen naar toe om lekker langs de boulevard te flaneren, aan de haven te zitten, te drinken en te eten, in de parken te zitten en van alles te bezoeken.
Blauwe lucht en veel zon wat wil je nog meer.
Eerst maar even wat cultuur gedaan. Om nu direct op een terras neer te ploffen en er niet meer vanaf te komen is ook weer zoiets. Nee, eerst wat anders! In het Shipwreck museum ging het bijna helemaal over de VOC. Heel interessant omdat dat natuurlijk echt Nederlands was. Daarna naar het Maritieme Museum (kompleet met onderzeer) en het binnen gebeuren was klaar. Stadswandeling gemaakt met tussenstops voor de inwendige mens. Heerlijk buiten in de zon bij een graad of 23. Jummie jummie jummie. Hier en daar speelde zelfs een live band. Heerlijk gegeten met muziek erbij.
Ook hier reed weer een gratis bus langs alle bezienswaardigheden dus voor deze oudjes was dat wel even lekker. En daarna…………..op naar de camping.
Met een lekkere cappuccino en een puntje taart (was over dus wat moet je ermee) hebben wij nog heerlijk van de laatste zon genoten. Ook zaten er dit keer weer schitterende papegaaitjes naar ons te kijken. Weer andere dan die wij tot dusver hebben gezien. Dus ik weer op pad om daar foto’s van te schieten. Wat zal het thuis vreemd zijn zonder al die gekleurde beestjes.
Een topdag mag ik wel zeggen.
Nu zijn wij moe en gaan vroeg slapen!!!!!!!
Maandag 23 mei 2005 – Fremantle – Bunbury - 169km
Nu maar eens lekker uitgeslapen tot een uur of 8. Een blik naar buiten toe, en jawel daar was de zon in een strak blauw luchtje. Heerlijk. Maar niet te snel juichen want het kan hier binnen een uur weer anders zijn.
Aangezien ieder slim mens (die van wat warmte houdt) zich naar het noorden begeeft, trekken wij steeds verder het diepe zuiden in! En dat heeft tot gevolg dat het ook steeds rustiger om de campings gaat worden. Dat was met het verkeer vanmorgen nog niet echt te merken. Het 1e uur was het behoorlijk druk. Wat een verschil!!!! Dit zijn wij niet meer gewend en vinden het nu al weer te druk. Kunnen we alvast aan Nederland wennen. Bah. Hoe meer zuidelijk des te rustiger werd het uiteindelijk.
Eerst maar eens een lekkere koffiestop gemaakt in Rockingham, een leuk plaatsje aan de kust. Eerst even een wandeling gemaakt en daarna 1e rang op een terras op de boulevard aan het water. In de zon met uitzicht op het blauwe water. Maar na een kort 1,5 uurtje (HAHA) was het weer tijd om weer op te stappen. Ook kwamen er wat wolkjes aan dus het was reistijd geworden.
Ook het landschap is hier weer aan het veranderen. Was het rondom Perth nog vrij vlak, nu komen de heuvels er al weer een beetje aan want de wijngaarden zijn al weer in het zicht. Groene bossen afgewisseld met veel water (zee en binnenmeren) en dat was het dan weer voor vandaag.
Ook nu weer een camping dicht aan een baai (alleen even oversteken) en ook nog dicht bij het centrum van deze stad. Dus even stevig gewandeld en van de zon genoten. Ook in dit plaatsje had je weer een zgn. Cappuccino Street. Toch is het niet echt een plaats voor een langer verblijf, en daarom breken wij morgen weer op.
Harry snakt naar een rustdag!!!!! Hoezo???? Is hij zo moe dat hij daar zo aan toe is??? Nee, natuurlijk niet. Hij zegt dat de fiets al bijna ligt te smeken om uit dat bed te komen voor een toertje in de buitenlucht. Ja, daar heb ik dus niets tegen in te brengen.
Verder gaat het met de gezondheid goed. Hij denkt zelf dat hij misschien iets meer last heeft omdat de 30grd niet meer gehaald worden en het toch iets vochtiger is geworden. Maar met wat rust en mij de hele dag om zich heen, kan geen medicijn tegenop.
Ook met mijn bloeddruk zal het wel goed gaan. Geen idee hoe hoog hij is want ik kan hem niet opmeten. Zo af en toe ben ik wat hyper maar dat zal de overgang wel zijn of zo iets.
Dus wij klagen helemaal niet!!!!! Wij hebben het samen super naar ons zin en hebben ontzettend veel plezier met elkaar. En dat al zo lang op de amper 8m2!!
Dinsdag 24 mei 2005 – Bunbury - Busselton - 116km
Bij een heldere nacht hoort ook een koude nacht! Brrrrrr, lekker onder de dekens! 12grd bij het opstaan. Dat is wat anders dan 25+++++++. Maar zodra de zon zich laat zien en het iets later wordt dan is het direct ook weer lekker. Zolang de zon schijnt klagen wij niet. Vanavond hadden wij het er nog over dat wij eigenlijk nog geen 1 dag gehad hebben die geheel bewolkt is geweest! Altijd was daar de zon en de meest van de tijd zelfs de hele dag. Weken achter elkaar. Dus nu is elke mooie dag in de ‘winter’ mooi meegenomen.
Maar onze 1e stop was – NIET SCHRIKKEN – in het ziekenhuis van Bunbury. Niets ernstigs aan de hand maar omdat dit ook ons dagboek is kunnen wij het niet weglaten.
Harry had de laatste tijd, vooral ’s nachts, steeds meer last om zijn blaas te legen en hij had behoorlijk veel pijn. Meerdere keren per nacht eruit – ook niet echt lekker voor het doorslapen – en dan uren wachten (gekheid) voordat hij eindelijk eens een piepklein straaltje kon produceren. Heel lastig dus. Het gevoel hebben dat je ontzettend nodig naar de toilet moet en als je die dan eindelijk gehaald hebt dan komt er bijna niets. Heel frustrerend en ook nog een pijnlijk dus. De laatste 2 avonden zelfs de wijn ervoor laten staan hielp niets.
Dus toch maar even naar de dokter toe. Naar de 1e hulp in het ziekenhuis. Dat is hier prima geregeld. Direct aan de beurt, kort intake gesprek, plassen in een bekertje voor snel onderzoek, onderzoek door arts, bloedafname en binnen 2 uur stonden wij met een recept weer buiten. Uit het urine onderzoek kwam niets bijzonders naar voren en ook het onderzoek door de arts wees niets vreemds aan. Waarschijnlijk een ontsteking van de blaas. Het zou kunnen komen door het enorme zweten van de laatste tijd tijdens het fietsen en daardoor niet voldoende afvalstoffen kunnen afvoeren via de normale weg. Hiervoor nu een korte 3-daagse antibioticum kuur gekregen. Morgen na 11.00 uur kunnen wij bellen voor de uitslag van de bloedtest. Wordt vervolgd.
Daarna op pad gegaan. Aangezien het maar een kort stukje naar de volgende plaats was hebben wij even een stuk toeristische route door het binnenland gevolgd. Je zou bijna vergeten dat je nog steeds in hetzelfde land bent. In deze streek barst het van de boomgaarden. Het hele jaar door worden alle soorten fruit geoogst. Dus als je jong bent en je wilt plukken!!????? Ga je gang maar.
Veel bossen, mooie groene weiden met paarden en koeien en heeel veeeel boomgaarden. Heel rustgevend landschap. Het echte boerenland!!!!
In Donnybrook (boerendorp) een lekkere koffiestop. Deze plaats is de home of the Granny Smith appel. Je kunt overal kisten vol kopen.
Nog even over de auto’s die hier rondrijden. Het valt ons op dat er nu wat meer ‘personenauto’s’ in het zuidwesten van Australië rondrijden dan in de Outback. Maar let op: bijna allemaal voorzien van een bullbar. Dus ook hier jumpen al die beesten gewoon nog voor je op de weg! Uitkijken geblazen.
Ik moet toch nog even wat over de Australische mannen vertellen. Ik denk dat de mannen hier heeeel trots zijn op hun onderstel. Dat mag natuurlijk best wel, en een mooi onderstel daar is niets mis mee, maar om dan in een te korte broek te gaan rondlopen (jaren 80????) dat is weer een beetje te veel van het goede. En dat is er niet 1, nee hoor, het merendeel van de mannelijke bevolking doet hier vrolijk aan mee. Of……..lopen wij soms achter??? Worden die korte, strakke broekjes weer helemaal mode? Jong en oud, bijna iedereen doet er aan mee! Moet ik soms nog wat voor de voorlopers meenemen?????
Ook nu zitten wij weer in een kustplaats. Niet direct aan zee want die moeten we morgen nog even opzoeken. In deze omgeving zijn heel veel wijngaarden. Daar gaan we dan maar eens rondkijken. En natuurlijk de bossen zijn hier ook weer volop aanwezig. Bomen, vogels en water.
Natuurlijk is dat schitterend maar mijn voorkeur gaat toch iets meer uit naar kaalheid, ruige natuur en iets meer mystiek!!! Hoe kaler hoe beter. En dat is iets wat Harry heeel graag van mij wilt horen. Elke morgen kijkt hij of hij misschien iets meer haren heeft verloren zodat hij elke dag nog aantrekkelijker voor mij wordt. Je kunt je natuurlijk ook veel verbeelden of niet????
Wat wij wisten is dat de winter hier onze zomer is en andersom ook. Dus hier is het bijna winter. Dat is logisch. Maar, wat wij niet wisten is dat de bloeitijd hier weer bijna helemaal gelijk loopt met onze bloeitijd. Dus over een maand (juni) staat hier heel veel in bloei en dat gaat de hele winter door. Dus in plaats dat alles zoals bij ons juist kaal (?????!!!!!) wordt, wordt alles juist groen en gekleurd.
Dit komt omdat het wel winter is maar niet echt koud. Juist door de regen die in deze periode veel meer valt wordt alles groen. De zomermaanden is het veel te droog en wordt alles weer dor en bruin totdat het winter wordt. Snappen jullie het nog???
Woensdag 25 mei 2005 – Busselton – rustdag - 142km
Eerst maar het goede nieuws: uitslagen van de testen in het ziekenhuis waren goed. Nou, ja er was niets te vinden. Eerst de kuur maar afmaken en afwachten.
Een toeristische toer langs de kust en door de vele wijngaarden gemaakt. Heerlijk zonnig weer. Een oude, maar nog werkende vuurtoren bij Cape Naturaliste bezocht en beklommen. Gigantisch uitzicht over al dat water. Aangezien er een behoorlijk windje stond waren er mooie witte koppen op het water te zien.
De lunch met een uitzicht op een bijna verlaten surfstrand. Blauwe zee, hoge golven en strand. Wat een omgeving. Vanuit de camper lijkt het weer net of je naar een film zit te kijken.
Ook dit is weer een mooi stuk van Australië. In dit zuidwest deel vind je weer ontelbare wijngaarden in de valleien rond Margaret River. Hele smalle wegen (soms maar amper de mogelijkheid om elkaar te passeren) slingeren door dit groene deel van Australië. Volgens mij kan je, je helemaal suf drinken als je echt alles wilt proeven. Vaak staat er vooraan de ingang een bord met: who’s the skipper! Sjieken ingangen met lange oprijlanen door de wijngaarden. Door de ligging, hoog op de heuvels en soms maar 5km vanaf de zee, is het klimaat hier uitstekend voor de wijn. Niet te heet en niet te droog. Echt geweldig om hier doorheen te rijden.
Hier ergens tussen de wijngaarden een cafe/restaurant bezocht die beroemd was om zijn lavendeltuinen. Meer dan 90 soorten lavendel en de daarbij behorende zeepjes, geurtjes, boeken enz. enz. Alles in de kleuren…….lavendel. (zelfs de kleuren op het toilet). Mooie vijverpartijen en echt overal lavendel. Jammer dat het bloeiseizoen nog moest komen. Dan zal het hier echt super zijn.
Heerlijk op het buitenterras hiervan genoten bij een lekker bakje cappuccino. In de zon!!
Eind van de dag toch nog behoorlijk wat kilometers gemaakt! Je rijdt wat af om wat te zien maar het was de moeite waard.
Donderdag 26 mei 2005 – Busselton – rustdag - 27km
Weer een rustdag met nog veel beter weer! Nu al rond de 24 grd. De hoognodige huishoudelijke werkzaamheden gedaan (de wasmachine dan) en daarna naar het centrum en het strand gereden. Bij het strand is de langste Jetty (=pier) van dit land. Deze houten pier is bijna 2 km lang. Je kan deze helemaal belopen maar er gaat ook een treintje. Aan het eind van de pier is een onderwater observatie centrum van ruim 8m diep. Hier kan je het koraal en de vissen zien zoals ze in hun eigen watertje rondzwemmen. Helaas was dit nu niet mogelijk omdat het water te troebel was (waarschijnlijk door de harde wind gisteren) en je dus geen steek kon zien. Jammer!
Toen maar het ‘dorp’ doorgelopen met de nodige koffiestop op een lekker terras. Mensen kijken is en blijft toch nog steeds heel leuk om te doen. Even de tijd in de gaten houden want wij wilden na Yvonne dan, toch de 2e zijn die Wiffie feliciteerde met zijn verjaardag. Dus om 12.15uur (ned. Tijd. 06.15uur) hingen wij al aan de telefoon. Ach, hij is toch vroeg wakker om naar zijn werk te gaan. Nogmaals van harte hoor!
Nog even naar en internetcafé geweest om alleen even de mails te lezen en natuurlijk ook weer de reacties op de website.
Daarna nog even sightseeing door een aantal nieuwe wijken. Vanaf de zee een soort openingen gemaakt waardoor er binnenmeren ontstaan waar villa’s gebouwd kunnen worden inclusief steiger voor de boten.
Volgens mij zijn hier nergens regels voor. Alle soorten, kleuren en maten staan door elkaar heen. Allemaal supergroot maar niet allemaal even mooi. Echt monsterlijke huizen zitten er tussen. En soms in kleuren!!!!!!!!! Maar er zitten er ook wel bij waarvan wij zeggen……hmmmmmmm dat is wel iets voor ons. En echt nog heel betaalbaar ook. Goed weer, de zee, een bootje, wijngaarden en ga zo maar door.
De rest van de middag - heel vervelend – doorgebracht in een luie stoel in de warme zon!!!
Volgens de weersite ziet het weer de komende 5 dagen er in ieder geval prima uit. Echt een winterweertje. Ca. 24grd, zonnig en droog. Misschien af en toe een wolkje.
Vrijdag 27 mei 2005 – Busselton – Margaret River - 72km
Een korte etappe weer dwars door de wijngaarden. Behoorlijke hillies op en neer. Dan weer door bossen en dan weer open land waar de soms pikzwarte koeien grazen. En alsmaar die wijngaarden.
Aangezien Harry gisteren niet meer heeft gefietst (even te moe – waarschijnlijk van de antibiotica) had hij vandaag toch wel trek in een lekker stuk. Helaas gold dat niet voor mij want de fiets werd uit het bedje gepakt!!!!
Maar niet voordat wij lekker nog rond hadden geslenterd door dit leuke plaatsje met weer voldoende terrassen om op neer te strijken.
Het gaat nu weer wat beter met hem al heeft hij de wijn al paar dagen laten staan. Nu drink ik mij dus suf om al die liters voor het eind van de vakantie nog op te krijgen. Maar hij zal wel weer hulp gaan bieden over een paar dagen.
Aan de rivier – hoe kan het ook anders Margaret River – neerstreken op een camping. En jawel, fiets eruit, omkleden en gaan dan maar. Eindelijk weer eens een echt mountainbike pad gevonden. Onverhard langs de oever van de rivier tot een dam. Dezelfde weg weer terug en toen nog maar even richting de oceaan. Alles dus bij de hand op een steen, of fietsworp afstand.
Ik zag gelukkig weer glimmende oogjes toen hij terug was van deze maar ‘korte’ etappe van 44km. Misschien nog 1 of 2 keer fietsen en dan gaat hij weer uit het bed de doos in.
De terugreis komt nu ineens eigenlijk wel heel erg dichterbij. Wij hebben er steeds niet aan willen denken maar nu………de tijd vliegt maar het verlangen ook hoor! Nu je weet dat je nog een week te gaan hebt dan is het ook wel goed. Weet je niet beter dan dat het nog een maand zou zijn dan was het ook goed geweest. Het is een kwestie van instellen.
Toen ik vorige week Jolanda (zus) nog sprak was het toch anders dan vanmiddag. Nu konden wij ineens zeggen: nou, tot volgende week dan, als wij elkaar weer zien.
In de camper rondreizen is toch nog steeds heerlijk. Wij zien overdag steeds ontzettend veel. Al die indrukken die je steeds opdoet is soms echt overweldigend. En al de verschillende plekjes waar wij hebben gestaan met de camper! Overal anders. Elke dag (bij het verplaatsen dan) heb je een ander uitzicht vanuit of voor de camper vandaan. Maar…………zodra het donker is en je gaat naar binnen en de gordijnen gaan dicht…………dan is het op elke verschillende plek HETZELFDE!!!!! Dan kan je echt overal staan maar je huis blijft je huis en die verandert niet.
Zaterdag 28 mei 2005 – Margaret River – Pemberton - 204km
Na nog wat wijngaarden gepasseerd te hebben kwamen wij ineens door prachtige Karri bossen. Hier staan wel duizenden, heel oude bomen die kaarsrecht omhoog wijzen. Met hun kale stammen, tientallen meters hoog en strak naast elkaar, geeft je dit een heel klein gevoel. Sommige bomen zijn wel 100 tot 200 jaar oud.
Dan ineens verdwijnen ze weer om plaats te maken voor wat groene weide voor de koeien en schapen en dan ineens rij je er weer midden tussendoor. Heel indrukwekkend.
Eerst nog een klein uitstapje gemaakt naar Augusta. Hier bevindt zich Cape Leeuwin Lighthouse, een vuurtoren op de meest zuidwestelijke punt van het land waar de Indische en Grote (Stille) Oceaan tegen elkaar ‘opbotsen’. Hier kom je via een prachtige route langs de baai met mooie rustige strandjes waar dus niemand is. Dit kan je gewoon niet voorstellen bij ons!
Het walvisseizoen komt eraan en de eerste waren al gesignaleerd. Maar wij kijken en kijken, naar nee hoor, ze lieten hun neus of staart helaas niet zien. De grote trek moet nog op gang komen en dan schijnt het hier te ‘barsten’ van de walvissen. Ja, je kunt ook niet alles hebben!
Daarna ook weer door veel Karri bossen gereden. Dit is het gebied waar ze volop aanwezig zijn. Daar gaan we de komende dagen nog veel van zien en ………beklimmen (of niet????)
Er zijn er zelfs bij die wel 400 jaar oud zijn. Door het klimaat (niet te heet en veel regen) groeit het hier als een gek. Ook volop varens onder aan de voeten van deze reuzen! Op deze camping staan we er midden tussen.
Morgen ga ik weer eens een poging wagen om dit verslag te verzenden. Als het goed is zit er een internetcafé. Helaas laat het laatste stuk op de website nog even op zicht wachten. Dit om het nog extra spannend te maken! Nee, soms is even de inspiratie en de puf even weg. De laatste 2 nachten waren niet zo heel erg best want met die nachtelijke onderbrekingen doet je broodnodige nachtrust ook geen goed.
Dus over een paar dagen proberen wij vanuit Albany jullie met foto’s weer helemaal blij te maken. Intussen hebben jullie dan weer wat leesvoer voor de zondag. Al geloof ik dat er weinig mensen achter hun computer zullen zitten met dat hete weer dat jullie nu hebben.
We gaan nog lekker van deze laatste dagen genieten maar kijken nu toch al een beetje uit naar volgende week.
Zondag 29 mei 2005 – Pemberton – Walpole - 138km
Wij begonnen de dag al goed. Een keer niet alleen ontbeten maar met een stuk of 20 anderen! Geweldig. Dat zal thuis niet meer gebeuren.
Wij zaten net aan ons ontbijt toen er heel brutaal een kleine papegaai op een paaltje voor het raam van onze camper ging zitten en ons vriendelijk, met een guitige blik, het brood uit onze mond keek! Wij naar buiten toe met onze boterham!
En binnen een mum van tijd had hij zijn hele familie opgetrommeld voor dit gratis ontbijt. Het waren weer die mooie beestjes. Gifgroen met een zwart koppie en een geel halsbandje. Schattig om te zien. En brutaal ook. Harry met een boterham en ik met het fototoestel in de hand. Ze zaten echt overal. Een aantal vocht met elkaar, wie er op Harry zijn hand mocht zitten. Gelukkig heeft hij er twee dus dat kwam goed uit. Ook zijn hoofd en schouders waren prettige plekken om te vertoeven. Het was een drukte van jewelste die kwetterende beestjes. Dit is toch onverstelbaar!
Daarna (de wolken waren binnen een tel verdwenen en de strakblauwe lucht was er weer) eerst de Gloucester Tree bezocht. Dit is een heeeeele hoge Karri boom die voorzien is van ijzeren staven. Deze staven lopen spiraalsgewijs omhoog naar de top – 60m. hoger. Dit was vroeger een uitkijkpost voor de brandweer. Nu is er in de top een uitkijkpost gemaakt voor diegene die de uitdaging aandurven (op eigen risico) op naar boven te klimmen.
Harry met zijn hoogtevrees moest daar helemaal niet aan denken, maar heeft toch een klimmetje van wel 15 treden gewaagd! Ik zou het wel gedurfd hebben (nee, ik schep niet op want ik heb dat in een regenwoud in Peru ook wel eens gedaan en dat was wel 50 meter recht omhoog via een houten ladder), maar Harry vond het niet zo een goed idee. Hij zag mij al uitglijden, door de staven glippen, met mijn hoofd om de staven klappen en wat nog niet meer. Dus om hem al die tijd de buikpijn te besparen heb ik het maar niet gedaan. Wat ben ik toch een schat hè?
Maar wij kregen een leuke beloning. Onder de voet van deze hoge Karri boom kwamen er ineens weer tientallen vogels naar ons toe. Deze keer waren het een soort uit de kluiten gegroeide parkieten. En echt in schitterende kleuren. Een mengsel van geel, rood, blauw, groen. Heel fel en soms alles door elkaar. Een hier weer een leuke fotoreportage van. Klik, klik gaat het fototoestel maar. Je gaat maar door. Ook nu weer overal! Op het hoofd, handen, schouders enz. enz. Zelfs zaten ze bij mij op het hoofd en op de lange lens van mijn fototoestel. Zelfs een keer op de hand van Harry precies voor de lens zat er een zich te bekijken. En ja hoor, in macrostand klik, klik. Ik ga al die gekleurde vogels wel missen.
Wat misschien ook nog wel leuk is om te weten is, dat je merkt dat je in verschillende delen van Australië ook verschillende papegaaien, lorrekieten en parkieten ziet. Diegene die wij nu zien hebben wij in andere delen dus nog helemaal niet gezien.
Nog even een korte wandeling gemaakt door dit grote Karri bos. Wat een enorme bomen zijn dit. Geweldig groot. Toen even kort naar een internetcafé om alleen maar een verslag van mij te versturen en daarna weer op weg!
Korte route met direct al een emoe midden in het weiland tussen de koeien. Dit kan dus hier gewoon. Weer heel afwisselend met veel bossen, weidegrond en heel veel bochten en korte steile heuvels. Nou, dit is even een niet fiets vriendelijke weg. Ik moet er even niet aan denken!!!!!! Voordat je beneden bent moet je alweer zwaar op de trappers staan.
Zodra een weg uit de stad (nou ja, dorpje) is mag je direct sneller rijden. Dan is de snelheid 110km per uur wat ook netjes op borden staat aangegeven. Maar…..dan moet je hier wel een F1 coureur zijn om dit te kunnen want met een camper is het echt niet mogelijk. Voor een normale auto eigenlijk al niet!!!!
Je moet het een beetje vergelijken met een stuurtje achter een computerspel waarbij je over een circuit kan racen. Dus wij houden maar een snelheid van 80km aan wat hard genoeg is hier op deze smalle, bochtige en steile heuveltjes. Tenslotte willen wij gezond weer thuis komen.
Wij zijn lekker bijtijds neergestreken aan een inham van de oceaan. Voorheen vroegen wij op een camping om een shady place maar nu is het weer een sunny place! Dus……….heerlijk van de zon genoten. Zo, deze heerlijke dag hebben wij ook weer zitten.
Maandag 30 mei 2005 – Walpole – Denham - 107km
Volgens de Australiërs die wij gesproken hebben de laatste tijd, is het weer hier op dit moment, voor de tijd van het jaar, zeer uitzonderlijk……..mooi en goed. Heel weinig regen! Dus….houden zo tot ons ‘uitstapje’ erop zit.
Wij zijn vanmorgen al direct begonnen met een soort ‘survival’ voor Harry. Langs een bekende Scenic Route – de Valley of the Giants Road – was daar ook de Tree Top Walk.
De route op zich was al ontzettend mooi maar eerst moest er nog even een korte wandeling van 600m gemaakt worden. Maar niet gewoon tussen deze reuzen van Karri en Tingle Trees. Nee, heel hoog in de lucht! Tussen de bomen was een canopy walk gemaakt op ca. 45m hoog. Een geheel stalen frame met loopbruggen en uitzichtpunten (om op adem te komen). Maar het bewoog wel in het midden en je keek er dwars doorheen naar beneden. Je had vanaf hier wel een schitterend gezicht op al deze woudreuzen. Je keek als een soort vogeltje naar beneden. Geweldig!!!! En natuurlijk weer schitterende uitzichten.
Maar ik ben toch wel trots op Harry! Hij heeft het ondanks zijn hoogtevrees te gedaan! Het was nog vroeg en lekker rustig dus hij kon overal de tijd voor nemen. Een beetje bleek maar met een goed gevoel heeft hij het hele traject afgelegd. Zelfs (met heel veel moeite) midden op blijven staan voor een fotoshot!
Daarna nog een korte wandeling gemaakt door dit woud met zijn grote en oude bomen. Er staan er hier die wel 400 jaar oud zijn. Sommige hebben wel een omtrek van 16 meter. Soms zit er in het midden een doorgang maar de boom leeft gewoon door.
De veelgekleurde grote parkieten die wij gisteren hebben gezien blijken Western Rosella’s te heten. Dat je het maar weet!!!!!
Daarna weer onze mooie route gevolgd maar nu met iets minder spanning in Harry zijn lijf als daarnet! Op een heel mooie groene heuvel zagen wij ineens tientallen kangoeroes zitten. En jawel, toen ze ons in de gaten hadden kwamen ze met zijn allen in beweging en als in een soort slow motion sprongen ze achter elkaar de heuvels op. Het blijft een fascinerend gezicht. Het lijkt nog steeds alsof je naar een film zit te kijken en het niet echt ziet.
Daarna nog even een kort uitstapje naar de kust gemaakt waar een soort natuurlijke Pool is ontstaan omdat er voor de kust grote rond rotsblokken liggen (het lijken soms wel grote ballen) die de branding breken. Deze Pool is heel groot en een beetje ondiep met een (weer) schitterend zandstrand. Het water in deze pool is een soort groen. Vandaar de naam Green Pool. De moeite van het ommetje waard!!!!
Hierna weer een toeristische route genomen (je bent er één of niet). Behoorlijke heuvels met adembenemende uitzichten! Dichte bossen, groene weiden, wijngaarden en veel onverharde wegen. Wij hebben hier de Alpaca Stud & Animal Farm bezocht. Geweldig!!! Ik voelde mij net een kind op een boerderij. Wij waren hier bijna alleen dus ze hadden alle tijd voor ons.
Wij hebben nog weer koala’s gezien en wij zijn zelfs bij hun in hun verblijf geweest. Heel dichtbij en ze lekker over hun kopje en ruggetje geaaid. Wat eucalyptus bladeren gegeven want ze waren zowaar even wakker!!! Tenslotte slapen ze wel 20 uur per dag!
Ze hadden hier op deze boerderij heel veel dieren. Je kon bijna bij elk dier in de wei komen of in hun hok. Geen enkel probleem. De kangoeroes gevoerd. Harry heeft ook nog een Highlander kalfje de fles gegeven en ik een klein bokje. Enig om te doen. Ze sprongen zelfs op mijn rug. Ook nog een tijdje tussen tientallen konijnen en cavia’s gezeten. Ook hadden ze veel alpaca’s rondlopen. Er was er zelfs één gisteren geboren. Die beesten hebben toch lieve kopjes! En die ogen als ze je aankijken!!! Jullie snappen wel dat er weer heel wat gefotografeerd is.
Een klein paardje, een kameel (Harry zijn vriendje), een buffel, een grote bizon, een ezeltje, een enorm varken,herten, vogels, heel veel soorten kippetjes, vossen, dingo’s, heel veel schapen en geitjes die ons maar achterna zaten!. Wij hebben een super middag gehad. Dat is toch wel weer een voordeel als het laagseizoen is. Helemaal niemand!!!! Alleen wij met al die beesten.
Dinsdag 31 mei 2005 – Denham – Albany - 64km
Zowaar onze 1e bewolkte dag gehad. Nou, misschien heel af en toe een flauw zonnetje maar dat mag geen naam hebben. Jammer, maar helaas. De temperatuur was goed dus niet klagen.
De afstanden per dag lijken steeds kleiner te worden maar dat is niet erg. Nog 1 lange etappe terug naar Perth en dan zitten de kilometers erop.
Maar voordat wij vertrokken – helaas – weer een bezoekje moeten brengen aan…….een dokter. Dit keer maar geen ziekenhuis maar een gewone huisarts. Ook nu weer voor die man van mij! Het ging gelukkig al wat beter met zijn blaas (niet meer ’s nachts eruit en de pijn is ook bijna weg) maar nu weer met zijn oren. Hij had de laatste 2 weken ook al last van duizelingen als hij op een kant lag in bed. Ook werd hij daardoor steeds misselijk. Een soort zeeziek op het land! Het werd toch steeds erger en zijn oor was ook weer behoorlijk aan het suizen. Dus……om erger te voorkomen, op naar de dokter. Zijn oren zaten niet dicht maar iets met de verbinding tussen neus en oren. Weer een aantal pilletjes gekregen en binnen een uur waren wij toch weer op weg.
Harry baalt hier ontzettend van!!!! De 1e 2 maanden nergens last van en nu is hij weer aan het krukken. Hij snapt er niets van! Maar na een goed gesprek onder een lekker kopje koffie zag hij het weer iets minder somber in. Wij proberen er dan maar een beetje om te lachen en zeggen dat het ook wel iets met de leeftijd te maken zal hebben.
Het kwam dus goed uit dat wij maar een klein stukje hoefden te rijden. Maar het was weer mooi en rustig. Volop vee in de weiden. Hier worden trouwens in het NAJAAR al het jonge vee geboren omdat het dan niet zo heet is en er volop te eten is. Dus al die lammetjes en kalfjes dartelen hier door het veld!
Albany is een leuke plaats vooral bekend geworden door de walvisvaart. Het ligt tegen de heuvels op en heeft veel oude gerestaureerde Victoriaanse panden. Na het inslaan van de boodschappen (de laatste inkopen) heerlijk rondgeslenterd door de straten die weer volop voorzien waren van terrassen. Harry heeft nog meer weer eens een kapper bezocht (3e keer). Het groeit hier waarschijnlijk heel hard was het was weer nodig. Hij ging zelfs al een beetje op de koffieman lijken bij MV!!!!!! BRRRRRRRR. Het staartje wilde nog net niet lukken!!!!
Aan een mooie inham in een baai neergestreken met de camper vlak naast de oceaan. Als het goed weer blijft dan blijven wij nog een dag en anders gaan wij al naar Perth toe. Dus even afwachten.
Morgen gaan wij al wel ONZE verslagen naar jullie toesturen. Dan hebben jullie alle tijd om dat schitterende verhaal van Harry te lezen op de website. Ik ben misschien niet helemaal objectief maar ik heb ervan genoten. Hij heeft er even de tijd voorgenomen maar het is weer een juweeltje geworden.
Helaas moet ik mij helemaal suf drinken aan de wijn omdat wij lekker ruim hadden ingeslagen voor 2 personen. Maar Harry heeft de laatste dagen alleen maar water gedronken en met zijn nieuwe pillen mag hij geen alcohol. Dus als dit verslag een rommeltje wordt dan weten jullie waarvan het komt. Gelukkig heb ik een beetje ondersteuning van de spellingscontrole.
Ik heb eigenlijk weinig toe te voegen aan Harry zijn woorden. Daar sluit ik mij helemaal bij aan.
Het was werkelijk een fantastische reis met heel veel indrukken over land, dieren en mensen. Wij vonden het leuk dat jullie het leuk vonden om een beetje met ons mee te reizen. Voor veel mensen zal het een ware beproeving geweest zijn om door mijn verhalen te komen. Eigen schuld want dan had je ze maar moeten DELETEN. Wij hebben hierdoor een mooi dagboek en een herinnering om nooit te vergeten.
Tel daarbij op al die mooie, warme dagen (29 grd. gemiddeld over 3 maanden – niet slecht), elkaars gezelschap en ons huisje (geen problemen tot nu toe) dat mogen wij helemaal niet klagen.
Natuurlijk zetten wij ook dit keer nog wat leuke foto’s op de website! We hebben er zo 4.200 stuks gemaakt waarvan er door ons al 30% is weggegooid.
Wij begonnen de dag al goed. Een keer niet alleen ontbeten maar met een stuk of 20 anderen! Geweldig. Dat zal thuis niet meer gebeuren.
Wij zaten net aan ons ontbijt toen er heel brutaal een kleine papegaai op een paaltje voor het raam van onze camper ging zitten en ons vriendelijk, met een guitige blik, het brood uit onze mond keek! Wij naar buiten toe met onze boterham!
En binnen een mum van tijd had hij zijn hele familie opgetrommeld voor dit gratis ontbijt. Het waren weer die mooie beestjes. Gifgroen met een zwart koppie en een geel halsbandje. Schattig om te zien. En brutaal ook. Harry met een boterham en ik met het fototoestel in de hand. Ze zaten echt overal. Een aantal vocht met elkaar, wie er op Harry zijn hand mocht zitten. Gelukkig heeft hij er twee dus dat kwam goed uit. Ook zijn hoofd en schouders waren prettige plekken om te vertoeven. Het was een drukte van jewelste die kwetterende beestjes. Dit is toch onverstelbaar!
Daarna (de wolken waren binnen een tel verdwenen en de strakblauwe lucht was er weer) eerst de Gloucester Tree bezocht. Dit is een heeeeele hoge Karri boom die voorzien is van ijzeren staven. Deze staven lopen spiraalsgewijs omhoog naar de top – 60m. hoger. Dit was vroeger een uitkijkpost voor de brandweer. Nu is er in de top een uitkijkpost gemaakt voor diegene die de uitdaging aandurven (op eigen risico) op naar boven te klimmen.
Harry met zijn hoogtevrees moest daar helemaal niet aan denken, maar heeft toch een klimmetje van wel 15 treden gewaagd! Ik zou het wel gedurfd hebben (nee, ik schep niet op want ik heb dat in een regenwoud in Peru ook wel eens gedaan en dat was wel 50 meter recht omhoog via een houten ladder), maar Harry vond het niet zo een goed idee. Hij zag mij al uitglijden, door de staven glippen, met mijn hoofd om de staven klappen en wat nog niet meer. Dus om hem al die tijd de buikpijn te besparen heb ik het maar niet gedaan. Wat ben ik toch een schat hè?
Maar wij kregen een leuke beloning. Onder de voet van deze hoge Karri boom kwamen er ineens weer tientallen vogels naar ons toe. Deze keer waren het een soort uit de kluiten gegroeide parkieten. En echt in schitterende kleuren. Een mengsel van geel, rood, blauw, groen. Heel fel en soms alles door elkaar. Een hier weer een leuke fotoreportage van. Klik, klik gaat het fototoestel maar. Je gaat maar door. Ook nu weer overal! Op het hoofd, handen, schouders enz. enz. Zelfs zaten ze bij mij op het hoofd en op de lange lens van mijn fototoestel. Zelfs een keer op de hand van Harry precies voor de lens zat er een zich te bekijken. En ja hoor, in macrostand klik, klik. Ik ga al die gekleurde vogels wel missen.
Wat misschien ook nog wel leuk is om te weten is, dat je merkt dat je in verschillende delen van Australië ook verschillende papegaaien, lorrekieten en parkieten ziet. Diegene die wij nu zien hebben wij in andere delen dus nog helemaal niet gezien.
Nog even een korte wandeling gemaakt door dit grote Karri bos. Wat een enorme bomen zijn dit. Geweldig groot. Toen even kort naar een internetcafé om alleen maar een verslag van mij te versturen en daarna weer op weg!
Korte route met direct al een emoe midden in het weiland tussen de koeien. Dit kan dus hier gewoon. Weer heel afwisselend met veel bossen, weidegrond en heel veel bochten en korte steile heuvels. Nou, dit is even een niet fiets vriendelijke weg. Ik moet er even niet aan denken!!!!!! Voordat je beneden bent moet je alweer zwaar op de trappers staan.
Zodra een weg uit de stad (nou ja, dorpje) is mag je direct sneller rijden. Dan is de snelheid 110km per uur wat ook netjes op borden staat aangegeven. Maar…..dan moet je hier wel een F1 coureur zijn om dit te kunnen want met een camper is het echt niet mogelijk. Voor een normale auto eigenlijk al niet!!!!
Je moet het een beetje vergelijken met een stuurtje achter een computerspel waarbij je over een circuit kan racen. Dus wij houden maar een snelheid van 80km aan wat hard genoeg is hier op deze smalle, bochtige en steile heuveltjes. Tenslotte willen wij gezond weer thuis komen.
Wij zijn lekker bijtijds neergestreken aan een inham van de oceaan. Voorheen vroegen wij op een camping om een shady place maar nu is het weer een sunny place! Dus……….heerlijk van de zon genoten. Zo, deze heerlijke dag hebben wij ook weer zitten.
Maandag 30 mei 2005 – Walpole – Denham - 107km
Volgens de Australiërs die wij gesproken hebben de laatste tijd, is het weer hier op dit moment, voor de tijd van het jaar, zeer uitzonderlijk……..mooi en goed. Heel weinig regen! Dus….houden zo tot ons ‘uitstapje’ erop zit.
Wij zijn vanmorgen al direct begonnen met een soort ‘survival’ voor Harry. Langs een bekende Scenic Route – de Valley of the Giants Road – was daar ook de Tree Top Walk.
De route op zich was al ontzettend mooi maar eerst moest er nog even een korte wandeling van 600m gemaakt worden. Maar niet gewoon tussen deze reuzen van Karri en Tingle Trees. Nee, heel hoog in de lucht! Tussen de bomen was een canopy walk gemaakt op ca. 45m hoog. Een geheel stalen frame met loopbruggen en uitzichtpunten (om op adem te komen). Maar het bewoog wel in het midden en je keek er dwars doorheen naar beneden. Je had vanaf hier wel een schitterend gezicht op al deze woudreuzen. Je keek als een soort vogeltje naar beneden. Geweldig!!!! En natuurlijk weer schitterende uitzichten.
Maar ik ben toch wel trots op Harry! Hij heeft het ondanks zijn hoogtevrees te gedaan! Het was nog vroeg en lekker rustig dus hij kon overal de tijd voor nemen. Een beetje bleek maar met een goed gevoel heeft hij het hele traject afgelegd. Zelfs (met heel veel moeite) midden op blijven staan voor een fotoshot!
Daarna nog een korte wandeling gemaakt door dit woud met zijn grote en oude bomen. Er staan er hier die wel 400 jaar oud zijn. Sommige hebben wel een omtrek van 16 meter. Soms zit er in het midden een doorgang maar de boom leeft gewoon door.
De veelgekleurde grote parkieten die wij gisteren hebben gezien blijken Western Rosella’s te heten. Dat je het maar weet!!!!!
Daarna weer onze mooie route gevolgd maar nu met iets minder spanning in Harry zijn lijf als daarnet! Op een heel mooie groene heuvel zagen wij ineens tientallen kangoeroes zitten. En jawel, toen ze ons in de gaten hadden kwamen ze met zijn allen in beweging en als in een soort slow motion sprongen ze achter elkaar de heuvels op. Het blijft een fascinerend gezicht. Het lijkt nog steeds alsof je naar een film zit te kijken en het niet echt ziet.
Daarna nog even een kort uitstapje naar de kust gemaakt waar een soort natuurlijke Pool is ontstaan omdat er voor de kust grote rond rotsblokken liggen (het lijken soms wel grote ballen) die de branding breken. Deze Pool is heel groot en een beetje ondiep met een (weer) schitterend zandstrand. Het water in deze pool is een soort groen. Vandaar de naam Green Pool. De moeite van het ommetje waard!!!!
Hierna weer een toeristische route genomen (je bent er één of niet). Behoorlijke heuvels met adembenemende uitzichten! Dichte bossen, groene weiden, wijngaarden en veel onverharde wegen. Wij hebben hier de Alpaca Stud & Animal Farm bezocht. Geweldig!!! Ik voelde mij net een kind op een boerderij. Wij waren hier bijna alleen dus ze hadden alle tijd voor ons.
Wij hebben nog weer koala’s gezien en wij zijn zelfs bij hun in hun verblijf geweest. Heel dichtbij en ze lekker over hun kopje en ruggetje geaaid. Wat eucalyptus bladeren gegeven want ze waren zowaar even wakker!!! Tenslotte slapen ze wel 20 uur per dag!
Ze hadden hier op deze boerderij heel veel dieren. Je kon bijna bij elk dier in de wei komen of in hun hok. Geen enkel probleem. De kangoeroes gevoerd. Harry heeft ook nog een Highlander kalfje de fles gegeven en ik een klein bokje. Enig om te doen. Ze sprongen zelfs op mijn rug. Ook nog een tijdje tussen tientallen konijnen en cavia’s gezeten. Ook hadden ze veel alpaca’s rondlopen. Er was er zelfs één gisteren geboren. Die beesten hebben toch lieve kopjes! En die ogen als ze je aankijken!!! Jullie snappen wel dat er weer heel wat gefotografeerd is.
Een klein paardje, een kameel (Harry zijn vriendje), een buffel, een grote bizon, een ezeltje, een enorm varken,herten, vogels, heel veel soorten kippetjes, vossen, dingo’s, heel veel schapen en geitjes die ons maar achterna zaten!. Wij hebben een super middag gehad. Dat is toch wel weer een voordeel als het laagseizoen is. Helemaal niemand!!!! Alleen wij met al die beesten.
Dinsdag 31 mei 2005 – Denham – Albany - 64km
Zowaar onze 1e bewolkte dag gehad. Nou, misschien heel af en toe een flauw zonnetje maar dat mag geen naam hebben. Jammer, maar helaas. De temperatuur was goed dus niet klagen.
De afstanden per dag lijken steeds kleiner te worden maar dat is niet erg. Nog 1 lange etappe terug naar Perth en dan zitten de kilometers erop.
Maar voordat wij vertrokken – helaas – weer een bezoekje moeten brengen aan…….een dokter. Dit keer maar geen ziekenhuis maar een gewone huisarts. Ook nu weer voor die man van mij! Het ging gelukkig al wat beter met zijn blaas (niet meer ’s nachts eruit en de pijn is ook bijna weg) maar nu weer met zijn oren. Hij had de laatste 2 weken ook al last van duizelingen als hij op een kant lag in bed. Ook werd hij daardoor steeds misselijk. Een soort zeeziek op het land! Het werd toch steeds erger en zijn oor was ook weer behoorlijk aan het suizen. Dus……om erger te voorkomen, op naar de dokter. Zijn oren zaten niet dicht maar iets met de verbinding tussen neus en oren. Weer een aantal pilletjes gekregen en binnen een uur waren wij toch weer op weg.
Harry baalt hier ontzettend van!!!! De 1e 2 maanden nergens last van en nu is hij weer aan het krukken. Hij snapt er niets van! Maar na een goed gesprek onder een lekker kopje koffie zag hij het weer iets minder somber in. Wij proberen er dan maar een beetje om te lachen en zeggen dat het ook wel iets met de leeftijd te maken zal hebben.
Het kwam dus goed uit dat wij maar een klein stukje hoefden te rijden. Maar het was weer mooi en rustig. Volop vee in de weiden. Hier worden trouwens in het NAJAAR al het jonge vee geboren omdat het dan niet zo heet is en er volop te eten is. Dus al die lammetjes en kalfjes dartelen hier door het veld!
Albany is een leuke plaats vooral bekend geworden door de walvisvaart. Het ligt tegen de heuvels op en heeft veel oude gerestaureerde Victoriaanse panden. Na het inslaan van de boodschappen (de laatste inkopen) heerlijk rondgeslenterd door de straten die weer volop voorzien waren van terrassen. Harry heeft nog meer weer eens een kapper bezocht (3e keer). Het groeit hier waarschijnlijk heel hard was het was weer nodig. Hij ging zelfs al een beetje op de koffieman lijken bij MV!!!!!! BRRRRRRRR. Het staartje wilde nog net niet lukken!!!!
Aan een mooie inham in een baai neergestreken met de camper vlak naast de oceaan. Als het goed weer blijft dan blijven wij nog een dag en anders gaan wij al naar Perth toe. Dus even afwachten.
Morgen gaan wij al wel ONZE verslagen naar jullie toesturen. Dan hebben jullie alle tijd om dat schitterende verhaal van Harry te lezen op de website. Ik ben misschien niet helemaal objectief maar ik heb ervan genoten. Hij heeft er even de tijd voorgenomen maar het is weer een juweeltje geworden.
Helaas moet ik mij helemaal suf drinken aan de wijn omdat wij lekker ruim hadden ingeslagen voor 2 personen. Maar Harry heeft de laatste dagen alleen maar water gedronken en met zijn nieuwe pillen mag hij geen alcohol. Dus als dit verslag een rommeltje wordt dan weten jullie waarvan het komt. Gelukkig heb ik een beetje ondersteuning van de spellingscontrole.
Ik heb eigenlijk weinig toe te voegen aan Harry zijn woorden. Daar sluit ik mij helemaal bij aan.
Het was werkelijk een fantastische reis met heel veel indrukken over land, dieren en mensen. Wij vonden het leuk dat jullie het leuk vonden om een beetje met ons mee te reizen. Voor veel mensen zal het een ware beproeving geweest zijn om door mijn verhalen te komen. Eigen schuld want dan had je ze maar moeten DELETEN. Wij hebben hierdoor een mooi dagboek en een herinnering om nooit te vergeten.
Tel daarbij op al die mooie, warme dagen (29 grd. gemiddeld over 3 maanden – niet slecht), elkaars gezelschap en ons huisje (geen problemen tot nu toe) dat mogen wij helemaal niet klagen.
Natuurlijk zetten wij ook dit keer nog wat leuke foto’s op de website! We hebben er zo 4.200 stuks gemaakt waarvan er door ons al 30% is weggegooid.
Woensdag 1 juni 2005 – Albany – rustdag - 6km
Vandaag geen zin meer om overal naar toe te gaan. Echt een rustdag gehouden. Even genoeg gezien. Dan maar van het mooie weer genieten. Leuke plaats met veel terrassen dus die hebben wij vanmorgen maar even bezocht en natuurlijk in het internetcafé jullie verhalen gelezen en onze verslagen verzonden. We weten dat wij in ieder geval weer welkom zijn thuis.
Begin van de middag weer naar de camping en in het zonnetje lekker zitten lezen en Harry heeft zijn fiets weer in de doos gestopt. Die heeft hier zijn werk weer gedaan. Dan is de dag weer heel snel voorbij. Nog een laatste blik over het witte zand en de zee voordat wij naar binnen gaan en morgen vertrekken.
Voor de verandering vanavond een DVD gehaald bij de receptie met een leuke komedie. Samen onderuit op de bank. Kunnen wij weer oefenen voor thuis op de bank.
Harry voelt zich nog niet helemaal in orde. Misschien de reactie op de pillen. Helaas!!!! Morgen maar weer afwachten.
Donderdag 2 juni 2005 – Albany – Perth - 407km
Onze laatste lange etappe naar de eindstreep. De zon scheen uitbundig dus dat was heerlijk. Het was weer een mooie rit langs de Albany Highway. Heel afwisselend met veel heuvels, weilanden, bossen, beesten en weinig auto’s. Het was behoorlijk groen en er lag hier en daar behoorlijk wat water dus het zal er de afgelopen dagen wel geregend hebben.
Maar naar het noorden toe kwam ook steeds meer de bewolking opzetten. Op een verdwaalde druppel na bleef het wel droog.
Harry was nog steeds niet helemaal lekker dus dat was wel jammer zo op de laatste rijdag. Maar wij hebben toch wel van het landschap genoten en …….ook nog (waarschijnlijk) onze laatste kangoeroes gezien. We hadden wel steeds heuvels gehad maar ongemerkt waren wij toch naar bijna 500m hoogte geklommen. Net 30km onder Perth de afdaling ingezet. En…….de temperatuur ging hierdoor ook direct omhoog. Ik denk dat het wel een graad of 5 scheelde.
Nog wat laatste boodschapjes gedaan en ons zelf maar eens getrakteerd op een grote beker karamel ijs. Jummie jummie jummie.
Nu lekker onderuit op de bank en opeens……..5 minuten lang dikke vette regendruppels op de camper!!!!!!! Duimen dat het alleen nu of vannacht is en morgen droog! Ons echte laatste dag in Perth, koffers pakken en dan is het bijna tijd.
Vrijdag 3 juni 2005 – Perth – rustdag
Vannacht behoorlijke regenbuien en……vanmorgen dus ook! En hard! Het leek wel of Australië het niet leuk vond dat wij weggaan. Onze laatste dag en niet eens mooi. Jammer. Dus niet direct de stad ingegaan maar eerst de koffers zover mogelijk gepakt. De rest morgen wel. Maar gelukkig na 11.00 uur klaarde de lucht toch weer op en besloten wij, na een heerlijke cappuccino gedronken te hebben, met de bus de stad in te gaan.
En…..jawel geen drup regen meer gehad. Er was zelfs af en toe een zonnetje en het was weer gewoon terras weer. Je ziet iedereen er anders gekleed bijlopen. De één loopt in een T-shirt, de volgende weer met een winterjas en laarzen. Dan weer korte broek en ga zo maar door. Hier kan echt alles. Heerlijk door de stad gelopen en aan de rivier de Swan nog met een glaasje wijn op een terras inclusief live band, buiten gezeten. Een mooi afscheid.
Langzaam werd de stad helemaal verlicht. Dat hebben wij niet vaak meegemaakt omdat wij meestal voor het donker op een camping stonden en niet meer met de camper er op uitgingen in het donker. Dus voor deze keer was het heel apart al die verlichting. Ook is alles nog gewoon open dus het bleef gezellig druk.
Om een uur of 21.00uur waren wij weer op de camping en gaan nu genieten van onze laatste avond in dit leuke en gezellige huisje. Dat zal thuis wel wat anders zijn om niet meer alles op een paar vierkante meters te hebben. Dat wordt lopen, lopen en nog eens lopen.
Morgen gaan we om 12.00uur de camper inleveren, dan naar het vliegveld en om 16.30 uur vertrekken wij naar KL.
Nu het bijna zover is kijken wij er heel erg naar uit. Het blijft altijd weer even een gedoe voordat alles weer op zijn plaats in de koffers zit. Blij als wij alles kunnen ‘inleveren’ op het vliegveld en dan hebben wij de rust weer.
Wij hebben in ieder geval een geweldige vakantie gehad! Eerst nog even veilig thuiskomen!!!
zaterdag 4 juni 2005 – zondag 5 juni 2005 - Perth – Amsterdam
Dan is het zover.....onze camper schoon ingeleverd, naar het vliegveld gebracht om aan de reis naar huis te beginnen. Altijd een lange zit met een tussenstop in Kuala Lumpur voordat we veilig op Schiphol landen.
Daar staan onze vrienden Gert en Tiny ons op te wachten. Geweldig weerzien en veel verhalen te vertellen. Maar wat is het dan ook weer fijn om thuis te komen.
Vaak in deze verslagen kunnen lezen over Harry zijn schrijfkunst. Hij hield op een soort website waarbenjij.nu een verkort verslag van onze reis bij met wat foto's. Tijdens de loop van de reis werden zijn "normale" reisverslagen een soort kunststukjes op zich. Die willen we dus eigenlijk ook aan deze verslagen toevoegen. In cursus voegen wij die er zo nu en dan tussen......
VAN BOVEN AF - HARRY DE BREE
Mijn hoofd steunt al enige tijd zwaar op mijn handen en daardoor drukken mijn ellebogen hard op het tafelblad.
Ik bekijk de doorleefde kaart van Australië van bovenaf en bedenk dat mijn kijk op dit continent nooit meer hetzelfde zal zijn.
Elke blik op een plek op deze kaart wordt beantwoord met realistische beelden.
Zo zie ik in het midden een gigantische monoliet als een vuurrode gloeiende pit boven het vlakke land uitsteken en aanbeden worden door Aboriginals.
Deze oorspronkelijke bewoners van dit land maken prachtige kunst en proberen hun cultuur in stand te houden binnen eigen woongemeenschappen. Helaas zie ik ze ook verslaafd aan alcohol, volledig vervuild en laveloos op straat liggen.
Als ik naar de rode lijnen op de kaart kijk dan zie ik daar af en toe de camper rijden, uren achter elkaar zonder zich snel over de kaart te verplaatsen.
De rode stippellijnen geven het beeld van oneindig lange onverharde wegen waar rode stofwolken een auto achtervolgt die daarop rijdt.
Af en toe zie ik daar zelfs een eenzame fietser die probeert zijn eigen opwaaiende stof voor te blijven.
De grote witte delen op de kaart geven mij een beeld door van enorme rode stoffige vlaktes, dan weer vlak en dan weer glooiend, de hele dag gegeseld door de wrede zon waardoor de meeste begroeiing is verdord.
Ook kijk ik neer op boomtoppen waarin zich honderden soorten vogels bevinden.
Rosé- en zwarte roodstaartkakatoes, diverse soorten kleurrijke papagaaien, parkieten en prachtige dwerguilen. Onvoorstelbaar mooi.
De eucalyptusbomen met daarin een aantal koalabeertjes die zich te goed doen aan de alleen voor hen geschikte bladeren.
Tussen de bomen door zweven de roofvogels, wouwen en adelaars, op zoek naar een nieuwe prooi of naar één van de vele kadavers van aangereden kangoeroes, wallabies of emoes.
Het bovenste deel van de kaart geeft mij beelden door van een land met ver buiten hun oevers getreden rivieren en vele moerassen waarover een klamme deken van vochtige hitte hangt, waarvan de hier massaal levende krokodillen geen last schijnen te hebben maar juist goed in gedijen.
Ondanks de druk op mijn ellebogen, kan ik mijn blik niet meer losmaken van de landkaart en blijf ik hier gefascineerd naar kijken.
Rechts zie ik een wirwar van rode lijnen die mij aangeven dat dit het dichtstbevolkte deel van dit grootste eiland van de wereld is.
Als ik dan bovenop de grote steden kijk dan zie ik brede straten met daartussen prachtige parken en veel mensen die zich ook hier druk maken om de dagelijkse dingen.
Maar bij de grootste stad zie ik in de haven de bijzondere vormen van de daken van het bekendste gebouw van dit land oprijzen uit het water. Het lijken net de zeilen van een schip.
Slechts een paar centimeter verder zie ik een grote rode stofwolk waarin een road train met drie grote aanhangers voortraast door de Outback, volgeladen met schapen die naar havens gebracht worden voor export naar het midden oosten.
Ik tuur naar beneden en zie eerst witte pieken met daaronder grillige rotspartijen afgewisseld met naaldbomen die de boomgrens aangeven. Nog lager het snelstromende en opspattende water dat zich, het lijkt wel gedwongen, tussen de hoog oprijzende bergwanden door moet persen om dan veel later toch nog kalm de oceaan in te stromen.
Links op de kaart zie ik het grootste en meest desolate deel van Australië, waarin slechts één dikke rode lijn van noord naar zuid loopt.
In deze immense verlatenheid zie ik tussen de vibraties van de hitte de silhouetten van kudden kamelen die zich onder deze omstandigheden goed thuis voelen.
De kudden wilde paarden echter, laten hun hoofd hangen en slepen hun trage benen door het rode stof op zoek naar water.
De hagedissen, slangen en andere reptielen halen hier voldoende energie uit de zon om s‘nachts hun prooi te kunnen verschalken.
Ik laat mijn hoofd nog steeds op mijn handen rusten terwijl ik een arm verschuif om goed het deel linksonder op de kaart te kunnen zien.
Vreemd eigenlijk, ik kijk op het gedeelte van Australië waar ik mij op dit moment bevind en krijg een beeld van een prachtig golvend groen gebied voorzien van wijngaarden en bossen, grenzend aan een geweldige kustlijn met twee gezichten.
Prachtige witte stranden waar het zicht over een rustige zee geweldig is en de kleuren blauw door invloed van de zon steeds van tinten verschillen.
Maar ook een kust met grillige rotsen waar de oceaan vaak met volle kracht tegenaan beukt. De vele verborgen riffen hier, hebben in het verleden, in samenspel met de wind en de zee, voor vele drama’s gezorgd door schepen open te scheuren om even later het wrede water zijn verzwelgende werk te laten doen.
Ik haal mijn hoofd uit mijn handen en mijn ellebogen van tafel en kijk naar het saaie blauw op de kaart wat dit land volledig omringd maar wat volkomen tegenstrijdig is met de spectaculaire werkelijkheid.
Die werkelijkheid laat mij machtige oceanen zien die dit eiland angstvallig en soms meedogenloos tussen zich ingeklemd houden, alsof ze het kwijt zouden kunnen raken.
Paradijselijke stranden vanwaar het blauwe water zich uitstrekt tot aan de horizon en daar voor een bijna, niet zichtbare overgang zorgt met de helder blauwe lucht.
Het transparante water waarin de prachtige walvissen met hun zware lijven bijna gewichtsloos doorheen lijken te zweven.
Ook de altijd glimlachende dolfijnen waarvan het lijkt of ze zich in een grote speeltuin bevinden en daar onbeperkt springen en salto’s mogen maken, maar ook waakzaam moeten zijn voor de onberekenbare acties van de meedogenloze haaien.
Dit alles, samen met de volmaakte kleurcombinaties van de grote variatie vissen, maakt dit bijna weer onwerkelijk en behoort vanaf nu tot mijn nieuwe wereld.
Langzaam vouw ik de kaart dicht, en denk, wat eerst een simpele landkaart was is nu een levendig, dik boek vol herinneringen.
G’day and no worries
Mijn hoofd steunt al enige tijd zwaar op mijn handen en daardoor drukken mijn ellebogen hard op het tafelblad.
Ik bekijk de doorleefde kaart van Australië van bovenaf en bedenk dat mijn kijk op dit continent nooit meer hetzelfde zal zijn.
Elke blik op een plek op deze kaart wordt beantwoord met realistische beelden.
Zo zie ik in het midden een gigantische monoliet als een vuurrode gloeiende pit boven het vlakke land uitsteken en aanbeden worden door Aboriginals.
Deze oorspronkelijke bewoners van dit land maken prachtige kunst en proberen hun cultuur in stand te houden binnen eigen woongemeenschappen. Helaas zie ik ze ook verslaafd aan alcohol, volledig vervuild en laveloos op straat liggen.
Als ik naar de rode lijnen op de kaart kijk dan zie ik daar af en toe de camper rijden, uren achter elkaar zonder zich snel over de kaart te verplaatsen.
De rode stippellijnen geven het beeld van oneindig lange onverharde wegen waar rode stofwolken een auto achtervolgt die daarop rijdt.
Af en toe zie ik daar zelfs een eenzame fietser die probeert zijn eigen opwaaiende stof voor te blijven.
De grote witte delen op de kaart geven mij een beeld door van enorme rode stoffige vlaktes, dan weer vlak en dan weer glooiend, de hele dag gegeseld door de wrede zon waardoor de meeste begroeiing is verdord.
Ook kijk ik neer op boomtoppen waarin zich honderden soorten vogels bevinden.
Rosé- en zwarte roodstaartkakatoes, diverse soorten kleurrijke papagaaien, parkieten en prachtige dwerguilen. Onvoorstelbaar mooi.
De eucalyptusbomen met daarin een aantal koalabeertjes die zich te goed doen aan de alleen voor hen geschikte bladeren.
Tussen de bomen door zweven de roofvogels, wouwen en adelaars, op zoek naar een nieuwe prooi of naar één van de vele kadavers van aangereden kangoeroes, wallabies of emoes.
Het bovenste deel van de kaart geeft mij beelden door van een land met ver buiten hun oevers getreden rivieren en vele moerassen waarover een klamme deken van vochtige hitte hangt, waarvan de hier massaal levende krokodillen geen last schijnen te hebben maar juist goed in gedijen.
Ondanks de druk op mijn ellebogen, kan ik mijn blik niet meer losmaken van de landkaart en blijf ik hier gefascineerd naar kijken.
Rechts zie ik een wirwar van rode lijnen die mij aangeven dat dit het dichtstbevolkte deel van dit grootste eiland van de wereld is.
Als ik dan bovenop de grote steden kijk dan zie ik brede straten met daartussen prachtige parken en veel mensen die zich ook hier druk maken om de dagelijkse dingen.
Maar bij de grootste stad zie ik in de haven de bijzondere vormen van de daken van het bekendste gebouw van dit land oprijzen uit het water. Het lijken net de zeilen van een schip.
Slechts een paar centimeter verder zie ik een grote rode stofwolk waarin een road train met drie grote aanhangers voortraast door de Outback, volgeladen met schapen die naar havens gebracht worden voor export naar het midden oosten.
Ik tuur naar beneden en zie eerst witte pieken met daaronder grillige rotspartijen afgewisseld met naaldbomen die de boomgrens aangeven. Nog lager het snelstromende en opspattende water dat zich, het lijkt wel gedwongen, tussen de hoog oprijzende bergwanden door moet persen om dan veel later toch nog kalm de oceaan in te stromen.
Links op de kaart zie ik het grootste en meest desolate deel van Australië, waarin slechts één dikke rode lijn van noord naar zuid loopt.
In deze immense verlatenheid zie ik tussen de vibraties van de hitte de silhouetten van kudden kamelen die zich onder deze omstandigheden goed thuis voelen.
De kudden wilde paarden echter, laten hun hoofd hangen en slepen hun trage benen door het rode stof op zoek naar water.
De hagedissen, slangen en andere reptielen halen hier voldoende energie uit de zon om s‘nachts hun prooi te kunnen verschalken.
Ik laat mijn hoofd nog steeds op mijn handen rusten terwijl ik een arm verschuif om goed het deel linksonder op de kaart te kunnen zien.
Vreemd eigenlijk, ik kijk op het gedeelte van Australië waar ik mij op dit moment bevind en krijg een beeld van een prachtig golvend groen gebied voorzien van wijngaarden en bossen, grenzend aan een geweldige kustlijn met twee gezichten.
Prachtige witte stranden waar het zicht over een rustige zee geweldig is en de kleuren blauw door invloed van de zon steeds van tinten verschillen.
Maar ook een kust met grillige rotsen waar de oceaan vaak met volle kracht tegenaan beukt. De vele verborgen riffen hier, hebben in het verleden, in samenspel met de wind en de zee, voor vele drama’s gezorgd door schepen open te scheuren om even later het wrede water zijn verzwelgende werk te laten doen.
Ik haal mijn hoofd uit mijn handen en mijn ellebogen van tafel en kijk naar het saaie blauw op de kaart wat dit land volledig omringd maar wat volkomen tegenstrijdig is met de spectaculaire werkelijkheid.
Die werkelijkheid laat mij machtige oceanen zien die dit eiland angstvallig en soms meedogenloos tussen zich ingeklemd houden, alsof ze het kwijt zouden kunnen raken.
Paradijselijke stranden vanwaar het blauwe water zich uitstrekt tot aan de horizon en daar voor een bijna, niet zichtbare overgang zorgt met de helder blauwe lucht.
Het transparante water waarin de prachtige walvissen met hun zware lijven bijna gewichtsloos doorheen lijken te zweven.
Ook de altijd glimlachende dolfijnen waarvan het lijkt of ze zich in een grote speeltuin bevinden en daar onbeperkt springen en salto’s mogen maken, maar ook waakzaam moeten zijn voor de onberekenbare acties van de meedogenloze haaien.
Dit alles, samen met de volmaakte kleurcombinaties van de grote variatie vissen, maakt dit bijna weer onwerkelijk en behoort vanaf nu tot mijn nieuwe wereld.
Langzaam vouw ik de kaart dicht, en denk, wat eerst een simpele landkaart was is nu een levendig, dik boek vol herinneringen.
G’day and no worries
ga verder naar: