ga verder naar:
REISVERSLAGEN:
FOTO'S
REISVERSLAGEN:
FOTO'S
REISVERSLAG MALAWI - NAMIBIË 2017
27 oktober 2017 – Chipata (Zambia) – Lilongwe (Malawi) – 135km
Gelukkig een goede nacht maar erg veel wind! Gelukkig staan de tentflappen half open dus het was zelfs aangenaam maar het maakte ook wel weer veel lawaai. Dus een beetje onrustig dan wel weer. Het is ’s morgens al vroeg licht dus iets na 6 uur zaten wel al lekker buiten voor de ToyLa aan het yogurt/muesli ontbijt.
Nog even een verfrissende douche, afrekenen en laatste berichten (mails en chats) ophalen en we konden vertrekken. Voor de zekerheid nog even wat diesel erbij gooien. Hier stonden trouwens al wat mannetjes met dikke stapels bankbiljetten met Malawi kwatcha’s. Dit zouden we nodig hebben bij de grens! We zien wel……hadden hier even nog geen zin in. Dollars voor de visa hadden wel al apart gelegd. Bij Shoprite nog flink wat boodschappen gedaan want inmiddels waren de voorraden weer flink geslonken. Vooral drank – in allerlei soorten – werd weer flink ingeslagen.
Op naar de grens Mchinji hier nog maar 25km vandaan. Als je aankomt rijden denk je al oh jee, wat een chaos! Alle auto’s en vrachtwagen lijken wel door elkaar te staan en iedereen wil je helpen en wil wat verdienen aan het omwisselen van geld.
Maar we blijven rustig en hebben alles in aparte map zitten met de benodigde papieren.
Eerst Zambia uit. Fluitje van een cent. Bij loket Immigration niemand voor ons – ieder een stempel in ons paspoort en loket Custom ernaast ook direct aan de beurt. Daar Carnet de Passage uit laten stempelen en klaar. Auto in en bij slagboom verwijst de politie nog even naar volgend loket waar we nog 40 kwatcha’s moesten gaan betalen voor council taks. Oke…….. nu klaar!
Nog geen 100m verderop druk druk druk. Auto parkeren, zo dicht mogelijk bij de ingang zodat niemand er meer door kan, want dat doet iedereen tenslotte, en de geldwisselaars vriendelijk vertellen dat we toch eerst moeten weten of we NU Malawisch geld nodig zouden hebben.
Hier duurde het iets langer. Loket Immigration: We moesten voor het visum eerst ieder 2 formulieren invullen en daarna na betaling van ieder 75 USD kregen we de nodige stempels en handtekeningen. Kassa! Harry vroeg nog vriendelijk of dit including diner was! Hier moest hij wel om lachen. Maar….Malawi is zeker de moeite waard verzekerde hij ons.
Bij loket Customs gingen we langs met ons Carnet de Passage. Ook redelijk snel. Als we een TIP (Temporary Import Permit) zouden moeten kopen dan hadden we wel roadtax moeten betalen. Nu niet doordat wij een CDP. Scheelt weer de nodige dollars.
Verzekering niet nodig omdat wij deze al hadden en we waren klaar! Amper een half uurtje en wat dollen met de mensen in dit kantoor. Dan zie je de mensen, ook al dragen ze een uniform, vanzelf ontdooien.
Dus geen kwatcha’s nodig gehad en geen geldwisselaar. Slagboom open en yessss……..we waren in een nieuw land – Malawi.
Wat een drukte op straat, vooral bij de dorpjes. Overal mensen langs de weg. Op de fiets, lopend, met hun handelswaar, in het stof, kleurrijk, veel kinderen en ga zo maar door.
Het valt wel op dat de huisjes hier veelal van rood steen zijn met rieten daken. Ook veel meer landbouw . De weg richting de hoofdstad Lilongwe is een prima asfaltweg en niet druk.
Onderweg in een dorpje pinnen we wat geld en onder een grote schaduwrijke boom zetten we voor ons zelf een lekkere cappuccino.
De route vandaag is niet zo lang dus voordat we het weten zijn wij al weer op de volgende camping ca. 10km voor de Lilongwe. Barefoot Safari Lodge & Camping. Een prima, rustige plek in een mooi aangelegde groene tuin. Hier in Malawi schijnt het normaal te zijn dat de stroom zomaar een paar uur uit kan vallen. Zo nu ook. Maar dat is voor ons geen probleem met 5 zonnepanelen op het dak! Nadeel is dat dan de wifi ook niet werkt!
Van een late lunch genoten en de route van morgen bekeken. Wat zijn de mogelijkheden, waar zijn de campings enz.
De rest van de middag lekker kunnen relaxen met zelfs een klein tukje! Eind van de middag werd ons gezegd dat er stroom was en wifi! Van de uroloog heeft Harry wat adviezen doorgemaild gekregen en vanavond maar eens zelf gekookt. Paella! Heerlijk gegeten. Hopelijk gaat het vanavond weer een lekkere avond worden en nog beter…..een lekkere nacht.
28 oktober 2017 –Lilongwe – Luwawa Forest – 270km
Wat een genot! Een koele nacht! We begonnen met een laken en halverwege de nacht was het dekbed zelfs erg aangenaam. Top! Maar….vroeg bed in is ook vroeg bed uit! Je bent gewoon wakker!
Wat is het dan heerlijk alles op gemak te doen. Rustig buiten ontbijtje, warme douche en dan ons ritueel. Ieder zijn eigen taken en voordat je het weet staat ToyLa weer startklaar om te vertrekken. Uitgezwaaid door het vriendelijke personeel, een lekkere 23 graden en gaan!
Zaterdag, dus wat drukker dan anders. Zeker hier in de hoofdstad waar we deze keer nog niet in wilden gaan. Op de terugweg. Net voordat wij centrum inreden pakten we de M1 noordwaarts. De binnenland route. Als wij weer zuidwaarts gaan rijden pakken we de “kustroute” langs het Lake Malawi.
Maar eerst even de drukte van de stad en de omliggende voorsteden uit zien te komen. Taxibusjes volgepropt met mensen en goederen rijden af en aan. Als je denkt er kan echt niet meer bij….. best wel! Bij één van de vele tankstations in dieseltanks voor zekerheid maar weer vol gegooid. De omgeving is wat glooiend, toch aardig groen en de stad lijkt zeer uitgespreid. Na ruim een half uur rijden we dan eindelijk in een wat rustiger omgeving en hier valt het meteen op. Veel landbouw. Er is/wordt volop zaden de grond in gestopt want de regentijd kan elk moment beginnen het startsein voor de groei en bloei van het komende oogstseizoen. Langs de weg worden zakken met verschillende zaden te koop aangeboden.
We dachten dat het misschien een saaie binnenland route zou zijn maar niets is minder waar. We komen door allerlei kleine en minder kleine dorpjes waar het een drukte van jewelste is. Zaterdag is net als bij ons koopdag! Kleine marktjes met veelal dezelfde torentjes fruit en groente, vlees, kleding op grote stapels en de vele, vele winkeltjes en loketjes waar je de telefoon kan opladen en opwaarderen. Tja, want bijna iedereen loopt met een telefoon en maar bellen en bellen. Zodra je weer een dorp verlaat blijven alleen de huisjes nog over met hun eigen erfje en stukje grond die bewerkt worden. Soms wat geiten en heel af en toe wat koeien. De mensen zijn hier echt arm.
Bij de waterputten is het altijd druk en iedereen sjouwt water. Jerrycans achter op de fiets, boven op het hoofd. Dat gaat de hele dag door. Ondertussen druk kwebbelend met elkaar of tegen dat ding aan hun oor!!!
Er zijn hier trouwens fietstaxi’s!!!! Niet van die luxe als dit jaar in Nepal! Daar kan je lekker lui onderuit zitten in een bakkie (met z’n tweeën) en dat arme mannetje maar trappen. Hier zijn het “gewone” fietsen. Achterop de bagagedrager een zacht kussentje gemaakt voor de passagier en hupsa, je hebt een taxi. We zijn er nog niet achter maar we denken dat niet zomaar iedereen dit kan doen. De taxi-fietsers hebben allemaal een fluorescerend hesje aan en onderaan het spatbord een nummer en naam. Zodoende dus herkenbaar als taxi!
Er wordt veel gebruik van gemaakt want langs de M1 (geasfalteerd) stoppen de normale taxi-busjes. Moet je dan nog ver lopen naar je eigen huisje dan is het een ideaal vervoermiddel om je dan per fietstaxi te laten brengen. Door het landschap zie je dan ook een kronkeling van smalle fiets- en wandelpaden.
In Zambia kennen ze er wat van – roadblocks – maar hier in Malawi nog veel erger! Bij elk “groter” dorp dat je in- of uitgaan staan pionnen op de weg of is er een slagboom. Stoppen dus. Dan langzaam, tenslotte is het al een stuk warmer geworden (30 grd) komt er een politieman of –dame uit hun hokje. Kijkt even goed naar onze auto, lacht vriendelijk, wij maken gevatte opmerking over de leuke pet of over ons “verkeerde kant stuur” en dan mogen we weer door. Ze vragen niet om wat voor papieren dan ook. Vandaag zijn wij wel meer dan 10 roadblocks gepasseerd.
We proberen een koffiestop te houden maar het is lastig met de bewoning en de mensen die er eigenlijk altijd wel zijn. Uiteindelijk hadden we een plekje gevonden bij een kleine dam maar wat bleek. Net bovenop waren er weer veel mensen. Van één van die jongens kregen wij tekst en uitleg wat iedereen aan het doen was. Uiteraard zaden poten, wassen in het water van de dam en ook kleine stekjes in potjes zetten die dan weer voor de verkoop waren. Dat moeten dan weer bomen met vruchten worden. Maar daar moet je dan wel even geduld voor hebben.
Binnen mum van tijd staan er allerlei jochies om je heen en willen graag op de foto. Dus even een fotoshoot gemaakt en de koffie maar even laten zitten. De rol biscuitjes bij de jongens achtergelaten.
Maar yes….even verderop een kleine ingang waar ToyLa even rustig kan staan en wij ons eindelijk kunnen volgieten met cafeïne.
Kilometer na kilometer genieten we van het landschap. Lang niet zo droog en veel meer groen. Vooral veel landbouw! Glooiend maar hier en daar een eenzame heuvel in het landschap. Het valt ons op dat de huisjes hier in Malawi bijna allemaal vierkant/rechthoekig zijn en gemaakt van rode gekleurde bakstenen. Daarboven op een rieten of een golfplaten dak. Zelfs hier een daar een redelijk groot luxe huis met een pannendak! Maar het leven is toch echt wel buiten! Zelfs de biljarttafel staat onder een groot afdak buiten waar de jongelui altijd staan te spelen.
Langzaam stijgen wij naar hoogte en langzaam daalt de temperatuur! Oh wat een genot. Boven op een berg vinden wij een mooie lunchplek onder een grote boom. Schaduw! Daarbij een heerlijke verkoelende wind en het is genieten.
Onze eindbestemming voor vandaag ligt in een bos! Op de M1 slaan we voor de laatste 12km een onverharde, rode stoffige weg in die ons uiteindelijk bij de camping aan laat komen. Een prachtig stuk gebied! Heel erg groen, er staan zelfs nog wat bloeiende, paarse jacaranda’s in een klein dorpje waar we doorheen komen. Iets achter het water van de dam vinden we dan een mooi plekje op de camping. We worden door het vriendelijke personeel John en Mooi welkom geheten. Natuurlijk al direct lol om de Malawische naam. Hij kon er ook wel om lachen dat hij Beautiful heet. Het is niet druk. Naast een overlander uit Zwitserland zijn wij enigen hier. Uiteraard praatje gemaakt met Albert en Marian. Ze zijn al 3 maanden in Malawi en hebben hun camper naar Port Elizabeth roro verscheept en willen via de westkant van Afrika terugrijden.
Wat is het hier op ca. 1600m hoogte heerlijk vertoeven na al die hitte! Dat beloofd wat voor de nacht. Maar niet voordat we eerst in het restaurant heerlijk genoten hebben van een steak met salade. Voor het eerst in lange tijd onze lange broek en trui nodig gehad!!! Komen we het restaurant binnen (wij waren de enige gasten) was de open haard gezellig voor ons aangestoken. Een week geleden werden we gek van 42 graden hitte en nu een vuurtje voor de warmte! Hoe snel kan het gaan.
We zitten hier zo ver van de bewoonde wereld dat dit hele complex (lodges, camping, kantoor enz) het met een aggregaat moet doen tijdens bepaalde uren. Om half 10 ging hij uit en was het rustig…… niet dat wij er last van hadden hoor. Trouwens….we lagen al lang in ons bedje, diep weggedoken onder onze warme dekbed. Hoe lekker kan dat zijn.
Gelukkig een goede nacht maar erg veel wind! Gelukkig staan de tentflappen half open dus het was zelfs aangenaam maar het maakte ook wel weer veel lawaai. Dus een beetje onrustig dan wel weer. Het is ’s morgens al vroeg licht dus iets na 6 uur zaten wel al lekker buiten voor de ToyLa aan het yogurt/muesli ontbijt.
Nog even een verfrissende douche, afrekenen en laatste berichten (mails en chats) ophalen en we konden vertrekken. Voor de zekerheid nog even wat diesel erbij gooien. Hier stonden trouwens al wat mannetjes met dikke stapels bankbiljetten met Malawi kwatcha’s. Dit zouden we nodig hebben bij de grens! We zien wel……hadden hier even nog geen zin in. Dollars voor de visa hadden wel al apart gelegd. Bij Shoprite nog flink wat boodschappen gedaan want inmiddels waren de voorraden weer flink geslonken. Vooral drank – in allerlei soorten – werd weer flink ingeslagen.
Op naar de grens Mchinji hier nog maar 25km vandaan. Als je aankomt rijden denk je al oh jee, wat een chaos! Alle auto’s en vrachtwagen lijken wel door elkaar te staan en iedereen wil je helpen en wil wat verdienen aan het omwisselen van geld.
Maar we blijven rustig en hebben alles in aparte map zitten met de benodigde papieren.
Eerst Zambia uit. Fluitje van een cent. Bij loket Immigration niemand voor ons – ieder een stempel in ons paspoort en loket Custom ernaast ook direct aan de beurt. Daar Carnet de Passage uit laten stempelen en klaar. Auto in en bij slagboom verwijst de politie nog even naar volgend loket waar we nog 40 kwatcha’s moesten gaan betalen voor council taks. Oke…….. nu klaar!
Nog geen 100m verderop druk druk druk. Auto parkeren, zo dicht mogelijk bij de ingang zodat niemand er meer door kan, want dat doet iedereen tenslotte, en de geldwisselaars vriendelijk vertellen dat we toch eerst moeten weten of we NU Malawisch geld nodig zouden hebben.
Hier duurde het iets langer. Loket Immigration: We moesten voor het visum eerst ieder 2 formulieren invullen en daarna na betaling van ieder 75 USD kregen we de nodige stempels en handtekeningen. Kassa! Harry vroeg nog vriendelijk of dit including diner was! Hier moest hij wel om lachen. Maar….Malawi is zeker de moeite waard verzekerde hij ons.
Bij loket Customs gingen we langs met ons Carnet de Passage. Ook redelijk snel. Als we een TIP (Temporary Import Permit) zouden moeten kopen dan hadden we wel roadtax moeten betalen. Nu niet doordat wij een CDP. Scheelt weer de nodige dollars.
Verzekering niet nodig omdat wij deze al hadden en we waren klaar! Amper een half uurtje en wat dollen met de mensen in dit kantoor. Dan zie je de mensen, ook al dragen ze een uniform, vanzelf ontdooien.
Dus geen kwatcha’s nodig gehad en geen geldwisselaar. Slagboom open en yessss……..we waren in een nieuw land – Malawi.
Wat een drukte op straat, vooral bij de dorpjes. Overal mensen langs de weg. Op de fiets, lopend, met hun handelswaar, in het stof, kleurrijk, veel kinderen en ga zo maar door.
Het valt wel op dat de huisjes hier veelal van rood steen zijn met rieten daken. Ook veel meer landbouw . De weg richting de hoofdstad Lilongwe is een prima asfaltweg en niet druk.
Onderweg in een dorpje pinnen we wat geld en onder een grote schaduwrijke boom zetten we voor ons zelf een lekkere cappuccino.
De route vandaag is niet zo lang dus voordat we het weten zijn wij al weer op de volgende camping ca. 10km voor de Lilongwe. Barefoot Safari Lodge & Camping. Een prima, rustige plek in een mooi aangelegde groene tuin. Hier in Malawi schijnt het normaal te zijn dat de stroom zomaar een paar uur uit kan vallen. Zo nu ook. Maar dat is voor ons geen probleem met 5 zonnepanelen op het dak! Nadeel is dat dan de wifi ook niet werkt!
Van een late lunch genoten en de route van morgen bekeken. Wat zijn de mogelijkheden, waar zijn de campings enz.
De rest van de middag lekker kunnen relaxen met zelfs een klein tukje! Eind van de middag werd ons gezegd dat er stroom was en wifi! Van de uroloog heeft Harry wat adviezen doorgemaild gekregen en vanavond maar eens zelf gekookt. Paella! Heerlijk gegeten. Hopelijk gaat het vanavond weer een lekkere avond worden en nog beter…..een lekkere nacht.
28 oktober 2017 –Lilongwe – Luwawa Forest – 270km
Wat een genot! Een koele nacht! We begonnen met een laken en halverwege de nacht was het dekbed zelfs erg aangenaam. Top! Maar….vroeg bed in is ook vroeg bed uit! Je bent gewoon wakker!
Wat is het dan heerlijk alles op gemak te doen. Rustig buiten ontbijtje, warme douche en dan ons ritueel. Ieder zijn eigen taken en voordat je het weet staat ToyLa weer startklaar om te vertrekken. Uitgezwaaid door het vriendelijke personeel, een lekkere 23 graden en gaan!
Zaterdag, dus wat drukker dan anders. Zeker hier in de hoofdstad waar we deze keer nog niet in wilden gaan. Op de terugweg. Net voordat wij centrum inreden pakten we de M1 noordwaarts. De binnenland route. Als wij weer zuidwaarts gaan rijden pakken we de “kustroute” langs het Lake Malawi.
Maar eerst even de drukte van de stad en de omliggende voorsteden uit zien te komen. Taxibusjes volgepropt met mensen en goederen rijden af en aan. Als je denkt er kan echt niet meer bij….. best wel! Bij één van de vele tankstations in dieseltanks voor zekerheid maar weer vol gegooid. De omgeving is wat glooiend, toch aardig groen en de stad lijkt zeer uitgespreid. Na ruim een half uur rijden we dan eindelijk in een wat rustiger omgeving en hier valt het meteen op. Veel landbouw. Er is/wordt volop zaden de grond in gestopt want de regentijd kan elk moment beginnen het startsein voor de groei en bloei van het komende oogstseizoen. Langs de weg worden zakken met verschillende zaden te koop aangeboden.
We dachten dat het misschien een saaie binnenland route zou zijn maar niets is minder waar. We komen door allerlei kleine en minder kleine dorpjes waar het een drukte van jewelste is. Zaterdag is net als bij ons koopdag! Kleine marktjes met veelal dezelfde torentjes fruit en groente, vlees, kleding op grote stapels en de vele, vele winkeltjes en loketjes waar je de telefoon kan opladen en opwaarderen. Tja, want bijna iedereen loopt met een telefoon en maar bellen en bellen. Zodra je weer een dorp verlaat blijven alleen de huisjes nog over met hun eigen erfje en stukje grond die bewerkt worden. Soms wat geiten en heel af en toe wat koeien. De mensen zijn hier echt arm.
Bij de waterputten is het altijd druk en iedereen sjouwt water. Jerrycans achter op de fiets, boven op het hoofd. Dat gaat de hele dag door. Ondertussen druk kwebbelend met elkaar of tegen dat ding aan hun oor!!!
Er zijn hier trouwens fietstaxi’s!!!! Niet van die luxe als dit jaar in Nepal! Daar kan je lekker lui onderuit zitten in een bakkie (met z’n tweeën) en dat arme mannetje maar trappen. Hier zijn het “gewone” fietsen. Achterop de bagagedrager een zacht kussentje gemaakt voor de passagier en hupsa, je hebt een taxi. We zijn er nog niet achter maar we denken dat niet zomaar iedereen dit kan doen. De taxi-fietsers hebben allemaal een fluorescerend hesje aan en onderaan het spatbord een nummer en naam. Zodoende dus herkenbaar als taxi!
Er wordt veel gebruik van gemaakt want langs de M1 (geasfalteerd) stoppen de normale taxi-busjes. Moet je dan nog ver lopen naar je eigen huisje dan is het een ideaal vervoermiddel om je dan per fietstaxi te laten brengen. Door het landschap zie je dan ook een kronkeling van smalle fiets- en wandelpaden.
In Zambia kennen ze er wat van – roadblocks – maar hier in Malawi nog veel erger! Bij elk “groter” dorp dat je in- of uitgaan staan pionnen op de weg of is er een slagboom. Stoppen dus. Dan langzaam, tenslotte is het al een stuk warmer geworden (30 grd) komt er een politieman of –dame uit hun hokje. Kijkt even goed naar onze auto, lacht vriendelijk, wij maken gevatte opmerking over de leuke pet of over ons “verkeerde kant stuur” en dan mogen we weer door. Ze vragen niet om wat voor papieren dan ook. Vandaag zijn wij wel meer dan 10 roadblocks gepasseerd.
We proberen een koffiestop te houden maar het is lastig met de bewoning en de mensen die er eigenlijk altijd wel zijn. Uiteindelijk hadden we een plekje gevonden bij een kleine dam maar wat bleek. Net bovenop waren er weer veel mensen. Van één van die jongens kregen wij tekst en uitleg wat iedereen aan het doen was. Uiteraard zaden poten, wassen in het water van de dam en ook kleine stekjes in potjes zetten die dan weer voor de verkoop waren. Dat moeten dan weer bomen met vruchten worden. Maar daar moet je dan wel even geduld voor hebben.
Binnen mum van tijd staan er allerlei jochies om je heen en willen graag op de foto. Dus even een fotoshoot gemaakt en de koffie maar even laten zitten. De rol biscuitjes bij de jongens achtergelaten.
Maar yes….even verderop een kleine ingang waar ToyLa even rustig kan staan en wij ons eindelijk kunnen volgieten met cafeïne.
Kilometer na kilometer genieten we van het landschap. Lang niet zo droog en veel meer groen. Vooral veel landbouw! Glooiend maar hier en daar een eenzame heuvel in het landschap. Het valt ons op dat de huisjes hier in Malawi bijna allemaal vierkant/rechthoekig zijn en gemaakt van rode gekleurde bakstenen. Daarboven op een rieten of een golfplaten dak. Zelfs hier een daar een redelijk groot luxe huis met een pannendak! Maar het leven is toch echt wel buiten! Zelfs de biljarttafel staat onder een groot afdak buiten waar de jongelui altijd staan te spelen.
Langzaam stijgen wij naar hoogte en langzaam daalt de temperatuur! Oh wat een genot. Boven op een berg vinden wij een mooie lunchplek onder een grote boom. Schaduw! Daarbij een heerlijke verkoelende wind en het is genieten.
Onze eindbestemming voor vandaag ligt in een bos! Op de M1 slaan we voor de laatste 12km een onverharde, rode stoffige weg in die ons uiteindelijk bij de camping aan laat komen. Een prachtig stuk gebied! Heel erg groen, er staan zelfs nog wat bloeiende, paarse jacaranda’s in een klein dorpje waar we doorheen komen. Iets achter het water van de dam vinden we dan een mooi plekje op de camping. We worden door het vriendelijke personeel John en Mooi welkom geheten. Natuurlijk al direct lol om de Malawische naam. Hij kon er ook wel om lachen dat hij Beautiful heet. Het is niet druk. Naast een overlander uit Zwitserland zijn wij enigen hier. Uiteraard praatje gemaakt met Albert en Marian. Ze zijn al 3 maanden in Malawi en hebben hun camper naar Port Elizabeth roro verscheept en willen via de westkant van Afrika terugrijden.
Wat is het hier op ca. 1600m hoogte heerlijk vertoeven na al die hitte! Dat beloofd wat voor de nacht. Maar niet voordat we eerst in het restaurant heerlijk genoten hebben van een steak met salade. Voor het eerst in lange tijd onze lange broek en trui nodig gehad!!! Komen we het restaurant binnen (wij waren de enige gasten) was de open haard gezellig voor ons aangestoken. Een week geleden werden we gek van 42 graden hitte en nu een vuurtje voor de warmte! Hoe snel kan het gaan.
We zitten hier zo ver van de bewoonde wereld dat dit hele complex (lodges, camping, kantoor enz) het met een aggregaat moet doen tijdens bepaalde uren. Om half 10 ging hij uit en was het rustig…… niet dat wij er last van hadden hoor. Trouwens….we lagen al lang in ons bedje, diep weggedoken onder onze warme dekbed. Hoe lekker kan dat zijn.
29 oktober 2017 – Luwawa Forest – Chitimba – 253km
Wat een dag! Een dag met hoogte-, diepte- en het noordelijkste punt van onze reis!!
Oh jee…….worden we wakker van de ……regen!!! We hebben trouwens de hele nacht persoonlijke bewaking en gezelschap gehad. Van Bob…..een enorme grote hond die je overal achterna loopt. Zodra hij iemand langs ziet komen of wat hoort dan hoor je een harde blaf! Als de regen wat harder op het dak klettert dan gaat hij zelfs onder ToyLa liggen.
We wachten af. Het water stroom in smalle beekjes over de rode aarde. Binnen mum van tijd is het buiten een grote, natte kledderboel. Onder de plu rennen we naar het sanitair gebouwtje. We denken aan de mensen in de kleine huisjes omgeven door alleen maar rode aarde. Hoe moet dat er binnen wel niet uitzien als ze kleddernat weer het huis in komen.
Na een paar uurtjes houdt de regen op en we besluiten hier toch te vertrekken nadat we al een vroege cappuccino hadden genomen. Behoorlijk bewolkt en aan de frisse kant nemen we afscheid van de eigenaar George en het aardige personeel. De onverharde weg terug naar het zwarte asfalt is prima te doen. Hier en daar nog een diepe plas maar de rest van het water is al weer verdwenen als sneeuw voor de zon (zullen we maar zeggen). Voordeel is wel dat het niet meer zo stuift!
Daarna is het kilometers maken! Als we denken dat de regenbuien weggetrokken zijn dan hebben wij het mis. De route is prachtig en behoorlijk bergachtig met soms vergezichten mits…..de wolken het niet aan het zicht onttrekken. Hier en daar enorme granieten ronde rotsformaties die ineens in het landschap opduiken. We stijgen gestaag naar grote hoogte en we bereiken ons hoogstepunt op 1806m maar tevens ons dieptepunt met 15 graden op de thermometer! Ook dit is Malawi.
Op de weg is het rustig en doordat het ook zondag is lopen de mensen hier echt nog op zijn zondags bij! De vrouwen in nette, soms kleurrijke kleding en de mannen in vaak te grote, zwarte pakken inclusief stropdas. Vooral het echte witte overhemd doet het hem. Bijbel onder hun arm lopen ze dan naar één van de vele kerkjes die we passeren. Het geloof maar soms ook het bijgeloof is behoorlijk vertegenwoordigt. Alle Christelijke stromingen zie je hier terug in kerken die we passeren. Daarnaast de moskeeën en synagogen. Voor elk wat wils. Het is te hopen dat de mensen er hier voldoende geloof uit kunnen putten om het soms trieste leven hier aan te kunnen. Als je hoort dat ondanks de scholing de jonge mensen nog nauwelijks de maanden van het jaar weten is het zo triest. Hier in Malawi is nog een lange weg te gaan.
Ook vandaag passeren wij weer een aantal politie roadblocks. Geen probleem. Vriendelijk lachen, vertellen waar wij naar toe gaan en onze verbazing uitspreken dat het ook zo kan regenen! Wat dat deed het zo nu en dan. Met bakken uit de lucht en door de lage bewolking bijna niets kunnen zien.
Een groot deel van de route reden we door bossen. Gelukkig zagen we dat er nu ook buitenlandse projecten opgestart zijn om de ontbossing die je hier veel ziet aan te pakken. Grote percelen land zijn weer herbeplant met frisse jonge naaldboompjes.
Begin van de middag klaart het eindelijk op en laat een voorzichtig zonnetje zich weer een beetje zien. Je merkt dan direct dat het leven zich meteen weer naar de straat verplaatst in de dorpjes. De stalletjes vullen zich weer met koopwaar. De jassen kunnen uit en het ziet er direct weer een stuk gezelliger uit.
In Mzuzu tanken we weer bij en jumpen nog even snel de supermarkt binnen om wat verse groente en fruit te kopen.
Daarna vervolgen wij de M1 weer verder noordwaarts de bergen door en richting Lake Malawi. Een prachtige route! Zo anders dan het deel van Zambia waar wij doorheen gereden zijn. Bergen, vergezichten, groen, riviertjes, kleurrijke dorpjes, zwaaiende mensen en het is genieten! Langzaam zakken we af van grote hoogte naar beneden. Pas het laatste stuk gaat het in behoorlijk haarspeldbochten naar het voor ons liggende meer. Voor ons gevoel lijkt het wel of we de zee bereiken. In de diepte zie je het blauw al schitteren. We passeren nog een aantal in werking zijnde koolmijnen. Overal waar je kijkt is het zwart! De machines, de huisjes, de vrachtwagens, de mensen(?)! Zwaar werk om daar te werken.
Na nog een aantal kilometers langs de kust bereiken we Chitimba Lodge & Camping van het Nederlandse stel Ed en Carmen. ToyLa staat letterlijk met haar bandjes in het zand van het strand! Uitzicht op het meer, bar en restaurant bij de hand en prima sanitair. Hier houden we het wel even uit. Dit gaat dan tevens ons verste noordelijkste puntje van Zuidelijk Afrika worden waar wij komen. Het is de bedoeling dat we één dezer dagen de spectaculaire route naar boven, naar Livingstonia, gaan nemen dat hier 13km vandaan maar boven hoog in de bergen ligt. Maar nu even niks. Lekker stoelen neergezet, wat gedronken en het eten dat nog in de koelkast lag hoefden we alleen nog maar op te warmen. Genoten van de heerlijke temperatuur, stevige wind en de koele avond! Zeker weten.
30 oktober 2017 – Chitimba – rustdag
Een echte relaxdag! Beetje uitslapen totdat drup drup drup…….bewolking waar zowaar wat regendruppels uitkomen. Voor de verandering maar even binnen ons ontbijtje wegwerken. Gelukkig niet koud en al snel weer droog. Vanmorgen vroeg zijn de overlandtrucks al weer vertrokken dus we staan hier alleen op het strand. Terwijl ik op mijn gemak overgeef aan een heerlijke douche en lekker getuttel pakken donkere wolken zich samen en gaan ineens de hemelpoorten open en stort het water naar beneden! Na een half uurtje gelukkig weer voorbij daarna is het tijd voor ons om heerlijk buiten te zitten in een aangename temperatuur met een boek erbij. Vandaag komt er niet veel uit onze handen maar dat hoeft ook niet. Hier en daar een praatje maken en verder niks!
’s Avonds gaan we een hapje eten in het restaurant en hebben een leuk en informatief gesprek met Ed en Carmen, de eigenaars van deze camping. Ze weten veel over het leven hier in Malawi, de bewoners, hun leef- en denkwijze. Hoe anders als je dat met ons leven vergelijkt. Ze hebben de camping inmiddels 11 jaar en hebben er één van de mooiste van Malawi van gemaakt. Alles ziet er geweldig uit. Sfeervol, schoon en ruim opgezet. Ed is ook nog eens een fotograaf die prachtige foto’s maakt die zelfs in de kalender van 2018 van de National Geographic te zien zijn.
We sluiten de dag af door nog even lekker onderuit bij onze ToyLa te zitten en besluiten morgen hier ook nog maar een dag te blijven.
31 oktober 2017 – Chitimba – rustdag
Vannacht een paar rotmuggen binnen! Harry heeft zijn best gedaan en ’s morgens heb ik de bloedvlekken weg moeten poetsen. Maar verder was het rustig afgelopen nacht. Gelukkig een aangename temperatuur, wat bewolking en een windje. Een genot na al dit hitte van de afgelopen weken. We houden echt weer een soort vakantiedag! We laptoppen wat, lezen wat, kletsen wat en zo af en toe wordt de inwendige mens gevuld met wat hapjes en drankjes.
’s Middags maken we een lekkere wandeling langs het strand. Het voelt echt of we aan zee staan in plaats van een meer. Nu is dat meer ook wel erg groot! Qua afmeting zo groot als Nederland! Het strand is rustig met af en toe wat kinderen die zich aan het wassen zijn. Een grotere badkuip met zoet water kan je niet hebben! Hier en daar liggen wat houten kano’s op het strand en wat netten te drogen. Iedereen groet je vriendelijk en soms willen ze graag even een praatje met je maken.
Omdat we in Mzuzu boodschappen hebben gedaan en ook verse groente gekocht hebben is het wel tijd om ’s avonds weer zelf de keuken in te duiken. We toveren een heerlijke risotto uit de keuken. Geheel vegetarisch! Yummie.
Met het thuisfront is nog wat chatcontact maar dat kan alleen als de stroom hier werkt! Dat is lang niet altijd het geval en gebeurt nog steeds dagelijks dat er een paar uur geen stroom is dus ook geen wifi!
Weer een heerlijke dag al moet ik vandaag extra veel aan mijn zus denken die morgen begint aan haar nieuwe medicatie. Via infuus in het ziekenhuis gaat ze dat voortaan binnenkrijgen.
Daarom besluiten we morgen toch ook nog maar hier te blijven en kan ik contact met haar houden. Ach, het is ook geen straf om hier te blijven. Heerlijk rustig genieten van deze mooie plek. Water voor de deur en bergen achter ons. We duiken na zo’n heerlijke dag weer ons bedje in!
1 november 2017 – Chitimba – rustdag
Vanmorgen besluiten we maar eens te gaan ontbijten in het restaurant. Je zit eigenlijk gewoon onder een overkapping buiten maar het is voor ons UIT! Harry geniet van toast met scrambled eggs en ik doe het maar met pancakes and sirop. We doen het rustig aan en voordat je het weet is het al weer koffie (cappuccino) tijd.
Eind van de morgen lopen we naar de wekelijkse markt hier in het dorp. Inmiddels schijnt de zon volop en is het daardoor weer een stuk warmer dan de laatste dagen. Direct door de poort van de camping komen de kleine kinderen al op ons af. Willen onze naam weten, willen graag op de foto en lopen hand in hand mee ons mee. Onderweg krijgen we nog aan paar mango’s die uit de boom geplukt worden.
Wat een drukte op de wekelijke markt. Je kan er van alles kopen. Eten, potten, pannen, kleding, schoenen. Een drukte van jewelste. Vrouwen met kindjes op de rug, met schattige kopjes en allemaal erg kleurrijk om te zien. Ook Zelf nog maar een gekleurde omslagdoek gekocht. Niemand is hier gelukkig opdringerig en soms willen ze alleen een vriendelijk praatje met je maken.
Op de terugweg langs een schooltje gelopen en even naar binnen gekeken. Jawel, een hele klas jongens en meisjes die les kregen. Iedereen lachen toen er 2 van die grote blanke hoofden om de hoek kwamen. We werden meteen uitgenodigd om even binnen te komen. Harry ging meteen de les overnemen!! Voor de klas ging hij vragen stellen waar Nederland lag! Grote hilariteit. Daarna zijn wij achterin gaan zitten en hebben gekeken hoe de les verder ging. Het was bijna tijd voor de kinderen om naar huis te gaan want ze beginnen hier al vroeg met school. Van half 7 tot half 2.
Vandaag wasdag dus de school uniforms hadden ze niet aan. Hoe anders dan bij ons! Hier gewoon op de grond zitten. Geen tafel en geen stoelen maar op het beton zitten. Met een schriftje op schoot en pen in de hand worden aantekeningen gemaakt. Soms lenen ze bij elkaar even de pen. Vandaag zaten er maar 43 kinderen in de klas maar normaal gesproken zouden er 71 moeten zitten. Indrukwekkend om dit ook mee te maken.
Hierna rustig terug gewandeld naar de camping met wat kleine kinderen om ons heen.
De rest van de middag was het relaxtime! Late lunch, cappuccino, laptoppen, chatten (hoera nu weer stroom/wifi) en opgegeven dat we vanavond komen eten in het restaurant.
Besloten om morgen toch echt verder te gaan! Hup de bergen in………..
Voor het eten met Jolanda en Ronald via whatsapp kunnen bellen. Even bijpraten over de behandeling in het ziekenhuis en Ronald feliciteren omdat jij vandaag zijn 40-jarig jubileum had.
Samen met Carmen, Ed en Ralf (overlander die de komende 6 weken de camping/lodges gaat waarnemen) gegeten. Daarna nog gezellig zitten naborrelen en voor het eerst is het eigenlijk gewoon laat geworden! Rond een uur of 11 gingen wij pas ons bedje opzoeken!
Wat een dag! Een dag met hoogte-, diepte- en het noordelijkste punt van onze reis!!
Oh jee…….worden we wakker van de ……regen!!! We hebben trouwens de hele nacht persoonlijke bewaking en gezelschap gehad. Van Bob…..een enorme grote hond die je overal achterna loopt. Zodra hij iemand langs ziet komen of wat hoort dan hoor je een harde blaf! Als de regen wat harder op het dak klettert dan gaat hij zelfs onder ToyLa liggen.
We wachten af. Het water stroom in smalle beekjes over de rode aarde. Binnen mum van tijd is het buiten een grote, natte kledderboel. Onder de plu rennen we naar het sanitair gebouwtje. We denken aan de mensen in de kleine huisjes omgeven door alleen maar rode aarde. Hoe moet dat er binnen wel niet uitzien als ze kleddernat weer het huis in komen.
Na een paar uurtjes houdt de regen op en we besluiten hier toch te vertrekken nadat we al een vroege cappuccino hadden genomen. Behoorlijk bewolkt en aan de frisse kant nemen we afscheid van de eigenaar George en het aardige personeel. De onverharde weg terug naar het zwarte asfalt is prima te doen. Hier en daar nog een diepe plas maar de rest van het water is al weer verdwenen als sneeuw voor de zon (zullen we maar zeggen). Voordeel is wel dat het niet meer zo stuift!
Daarna is het kilometers maken! Als we denken dat de regenbuien weggetrokken zijn dan hebben wij het mis. De route is prachtig en behoorlijk bergachtig met soms vergezichten mits…..de wolken het niet aan het zicht onttrekken. Hier en daar enorme granieten ronde rotsformaties die ineens in het landschap opduiken. We stijgen gestaag naar grote hoogte en we bereiken ons hoogstepunt op 1806m maar tevens ons dieptepunt met 15 graden op de thermometer! Ook dit is Malawi.
Op de weg is het rustig en doordat het ook zondag is lopen de mensen hier echt nog op zijn zondags bij! De vrouwen in nette, soms kleurrijke kleding en de mannen in vaak te grote, zwarte pakken inclusief stropdas. Vooral het echte witte overhemd doet het hem. Bijbel onder hun arm lopen ze dan naar één van de vele kerkjes die we passeren. Het geloof maar soms ook het bijgeloof is behoorlijk vertegenwoordigt. Alle Christelijke stromingen zie je hier terug in kerken die we passeren. Daarnaast de moskeeën en synagogen. Voor elk wat wils. Het is te hopen dat de mensen er hier voldoende geloof uit kunnen putten om het soms trieste leven hier aan te kunnen. Als je hoort dat ondanks de scholing de jonge mensen nog nauwelijks de maanden van het jaar weten is het zo triest. Hier in Malawi is nog een lange weg te gaan.
Ook vandaag passeren wij weer een aantal politie roadblocks. Geen probleem. Vriendelijk lachen, vertellen waar wij naar toe gaan en onze verbazing uitspreken dat het ook zo kan regenen! Wat dat deed het zo nu en dan. Met bakken uit de lucht en door de lage bewolking bijna niets kunnen zien.
Een groot deel van de route reden we door bossen. Gelukkig zagen we dat er nu ook buitenlandse projecten opgestart zijn om de ontbossing die je hier veel ziet aan te pakken. Grote percelen land zijn weer herbeplant met frisse jonge naaldboompjes.
Begin van de middag klaart het eindelijk op en laat een voorzichtig zonnetje zich weer een beetje zien. Je merkt dan direct dat het leven zich meteen weer naar de straat verplaatst in de dorpjes. De stalletjes vullen zich weer met koopwaar. De jassen kunnen uit en het ziet er direct weer een stuk gezelliger uit.
In Mzuzu tanken we weer bij en jumpen nog even snel de supermarkt binnen om wat verse groente en fruit te kopen.
Daarna vervolgen wij de M1 weer verder noordwaarts de bergen door en richting Lake Malawi. Een prachtige route! Zo anders dan het deel van Zambia waar wij doorheen gereden zijn. Bergen, vergezichten, groen, riviertjes, kleurrijke dorpjes, zwaaiende mensen en het is genieten! Langzaam zakken we af van grote hoogte naar beneden. Pas het laatste stuk gaat het in behoorlijk haarspeldbochten naar het voor ons liggende meer. Voor ons gevoel lijkt het wel of we de zee bereiken. In de diepte zie je het blauw al schitteren. We passeren nog een aantal in werking zijnde koolmijnen. Overal waar je kijkt is het zwart! De machines, de huisjes, de vrachtwagens, de mensen(?)! Zwaar werk om daar te werken.
Na nog een aantal kilometers langs de kust bereiken we Chitimba Lodge & Camping van het Nederlandse stel Ed en Carmen. ToyLa staat letterlijk met haar bandjes in het zand van het strand! Uitzicht op het meer, bar en restaurant bij de hand en prima sanitair. Hier houden we het wel even uit. Dit gaat dan tevens ons verste noordelijkste puntje van Zuidelijk Afrika worden waar wij komen. Het is de bedoeling dat we één dezer dagen de spectaculaire route naar boven, naar Livingstonia, gaan nemen dat hier 13km vandaan maar boven hoog in de bergen ligt. Maar nu even niks. Lekker stoelen neergezet, wat gedronken en het eten dat nog in de koelkast lag hoefden we alleen nog maar op te warmen. Genoten van de heerlijke temperatuur, stevige wind en de koele avond! Zeker weten.
30 oktober 2017 – Chitimba – rustdag
Een echte relaxdag! Beetje uitslapen totdat drup drup drup…….bewolking waar zowaar wat regendruppels uitkomen. Voor de verandering maar even binnen ons ontbijtje wegwerken. Gelukkig niet koud en al snel weer droog. Vanmorgen vroeg zijn de overlandtrucks al weer vertrokken dus we staan hier alleen op het strand. Terwijl ik op mijn gemak overgeef aan een heerlijke douche en lekker getuttel pakken donkere wolken zich samen en gaan ineens de hemelpoorten open en stort het water naar beneden! Na een half uurtje gelukkig weer voorbij daarna is het tijd voor ons om heerlijk buiten te zitten in een aangename temperatuur met een boek erbij. Vandaag komt er niet veel uit onze handen maar dat hoeft ook niet. Hier en daar een praatje maken en verder niks!
’s Avonds gaan we een hapje eten in het restaurant en hebben een leuk en informatief gesprek met Ed en Carmen, de eigenaars van deze camping. Ze weten veel over het leven hier in Malawi, de bewoners, hun leef- en denkwijze. Hoe anders als je dat met ons leven vergelijkt. Ze hebben de camping inmiddels 11 jaar en hebben er één van de mooiste van Malawi van gemaakt. Alles ziet er geweldig uit. Sfeervol, schoon en ruim opgezet. Ed is ook nog eens een fotograaf die prachtige foto’s maakt die zelfs in de kalender van 2018 van de National Geographic te zien zijn.
We sluiten de dag af door nog even lekker onderuit bij onze ToyLa te zitten en besluiten morgen hier ook nog maar een dag te blijven.
31 oktober 2017 – Chitimba – rustdag
Vannacht een paar rotmuggen binnen! Harry heeft zijn best gedaan en ’s morgens heb ik de bloedvlekken weg moeten poetsen. Maar verder was het rustig afgelopen nacht. Gelukkig een aangename temperatuur, wat bewolking en een windje. Een genot na al dit hitte van de afgelopen weken. We houden echt weer een soort vakantiedag! We laptoppen wat, lezen wat, kletsen wat en zo af en toe wordt de inwendige mens gevuld met wat hapjes en drankjes.
’s Middags maken we een lekkere wandeling langs het strand. Het voelt echt of we aan zee staan in plaats van een meer. Nu is dat meer ook wel erg groot! Qua afmeting zo groot als Nederland! Het strand is rustig met af en toe wat kinderen die zich aan het wassen zijn. Een grotere badkuip met zoet water kan je niet hebben! Hier en daar liggen wat houten kano’s op het strand en wat netten te drogen. Iedereen groet je vriendelijk en soms willen ze graag even een praatje met je maken.
Omdat we in Mzuzu boodschappen hebben gedaan en ook verse groente gekocht hebben is het wel tijd om ’s avonds weer zelf de keuken in te duiken. We toveren een heerlijke risotto uit de keuken. Geheel vegetarisch! Yummie.
Met het thuisfront is nog wat chatcontact maar dat kan alleen als de stroom hier werkt! Dat is lang niet altijd het geval en gebeurt nog steeds dagelijks dat er een paar uur geen stroom is dus ook geen wifi!
Weer een heerlijke dag al moet ik vandaag extra veel aan mijn zus denken die morgen begint aan haar nieuwe medicatie. Via infuus in het ziekenhuis gaat ze dat voortaan binnenkrijgen.
Daarom besluiten we morgen toch ook nog maar hier te blijven en kan ik contact met haar houden. Ach, het is ook geen straf om hier te blijven. Heerlijk rustig genieten van deze mooie plek. Water voor de deur en bergen achter ons. We duiken na zo’n heerlijke dag weer ons bedje in!
1 november 2017 – Chitimba – rustdag
Vanmorgen besluiten we maar eens te gaan ontbijten in het restaurant. Je zit eigenlijk gewoon onder een overkapping buiten maar het is voor ons UIT! Harry geniet van toast met scrambled eggs en ik doe het maar met pancakes and sirop. We doen het rustig aan en voordat je het weet is het al weer koffie (cappuccino) tijd.
Eind van de morgen lopen we naar de wekelijkse markt hier in het dorp. Inmiddels schijnt de zon volop en is het daardoor weer een stuk warmer dan de laatste dagen. Direct door de poort van de camping komen de kleine kinderen al op ons af. Willen onze naam weten, willen graag op de foto en lopen hand in hand mee ons mee. Onderweg krijgen we nog aan paar mango’s die uit de boom geplukt worden.
Wat een drukte op de wekelijke markt. Je kan er van alles kopen. Eten, potten, pannen, kleding, schoenen. Een drukte van jewelste. Vrouwen met kindjes op de rug, met schattige kopjes en allemaal erg kleurrijk om te zien. Ook Zelf nog maar een gekleurde omslagdoek gekocht. Niemand is hier gelukkig opdringerig en soms willen ze alleen een vriendelijk praatje met je maken.
Op de terugweg langs een schooltje gelopen en even naar binnen gekeken. Jawel, een hele klas jongens en meisjes die les kregen. Iedereen lachen toen er 2 van die grote blanke hoofden om de hoek kwamen. We werden meteen uitgenodigd om even binnen te komen. Harry ging meteen de les overnemen!! Voor de klas ging hij vragen stellen waar Nederland lag! Grote hilariteit. Daarna zijn wij achterin gaan zitten en hebben gekeken hoe de les verder ging. Het was bijna tijd voor de kinderen om naar huis te gaan want ze beginnen hier al vroeg met school. Van half 7 tot half 2.
Vandaag wasdag dus de school uniforms hadden ze niet aan. Hoe anders dan bij ons! Hier gewoon op de grond zitten. Geen tafel en geen stoelen maar op het beton zitten. Met een schriftje op schoot en pen in de hand worden aantekeningen gemaakt. Soms lenen ze bij elkaar even de pen. Vandaag zaten er maar 43 kinderen in de klas maar normaal gesproken zouden er 71 moeten zitten. Indrukwekkend om dit ook mee te maken.
Hierna rustig terug gewandeld naar de camping met wat kleine kinderen om ons heen.
De rest van de middag was het relaxtime! Late lunch, cappuccino, laptoppen, chatten (hoera nu weer stroom/wifi) en opgegeven dat we vanavond komen eten in het restaurant.
Besloten om morgen toch echt verder te gaan! Hup de bergen in………..
Voor het eten met Jolanda en Ronald via whatsapp kunnen bellen. Even bijpraten over de behandeling in het ziekenhuis en Ronald feliciteren omdat jij vandaag zijn 40-jarig jubileum had.
Samen met Carmen, Ed en Ralf (overlander die de komende 6 weken de camping/lodges gaat waarnemen) gegeten. Daarna nog gezellig zitten naborrelen en voor het eerst is het eigenlijk gewoon laat geworden! Rond een uur of 11 gingen wij pas ons bedje opzoeken!
2 november 2017 – Chitimba – Livingstonia – 13km
Op ons gemak opgestaan en van ons strandontbijtje genoten. Het is nog de vraag of we hier terugkomen als we na Livingstonia verder gaan. We zullen zien. Nog een heerlijke douche en daarna was het na 4 nachten op deze heerlijke plek weer onze routine oppakken om te vertrekken. Maar…..niet voordat we ons nog van de nodige cafeïne voorzien hadden.
De rekening klopte van geen kant! Nou aan zo’n medewerker heb je wat. Vroeg aan ons hoeveel dagen we hier waren geweest en was voor het gemak het eten en de drankjes maar vergeten. Gelukkig zijn wij eerlijk genoeg en hebben uiteraard alles betaald.
Ik (Ella) was door de spanning om naar boven te rijden al tig keer naar de toilet geweest. Het schijnt namelijk een vreselijk weg omhoog te zijn. Je kan deze alleen maar met een 4WD doen! Die hebben we natuurlijk wel maar toch!
Nog even wat kleine pakjes melk gescoord in een mini winkeltje aan de grote weg en na een kilometer rijden was daar het bord…….rechtsaf naar Livingstonia.
De weg…….nou ja weg…..eigenlijk een groot keienpad! De weg gaat ook nog een zeeeeer steil omhoog en je kan deze alleen maar in zijn 1e versnelling naar boven rijden. In sommige bochten is het zo steil dat ze voor de zekerheid maar een stukje geasfalteerd hebben anders kom je de bochten niet door omdat het water het weinige zand wegspoelt en er diepe geulen zouden ontstaan waar je echt niet door kan komen. Ook moet je deze weg niet doen als het ook nog eens nat is want dan slip je weer te veel en is vooral de afdaling veel te gevaarlijk. Het is maar een stukje van niks maar de stijging van 500 naar 1100m over een relatief kort afstand is verschrikkelijk. Leuk?????? Ik had er echt geen lol in. Harry had er geen problemen mee want hij zei steeds tegen mij, joh, de auto doet vanzelf zijn werk. Maar er was geen enkel stukje vlak! Een groot stenen pad! Gelukkig niet druk! Nee, zoveel gekken kom je niet tegen. Doodmoe van de spanning waren we dan eindelijk boven en reden de naar Lukwe Camp. Echt een paradijs op aarde! Zo voelde het ook meteen. Een oase van rust met een uitzicht vanaf de houten veranda op het diepe dal onder ons en Lake Malawi. Een warm welkom door de sympathieke eigenaar de Belg Auke die dit geweldige onderkomen 17 jaar geleden opgezet heeft. Alles zelf met de hand gemaakt en erg authentiek. De lokale mensen uit het dorp werken hier en hij heeft expres voor een kleinschalige opzet gekozen. Een bar met restaurant met heerlijk eten. Bijna alles uit eigen tuin. We hebben een plek gezocht voor de ToyLa en hebben de rest van de middag ons vermaakt in de schommelbank op de veranda met het super uitzicht.
De toiletten en de douches zijn half in de buitenlucht en helemaal eco stijl. Een geweldige plek om in ieder geval even bij te komen van de inspannende rit naar boven.
’s Avonds laten we ons verwennen met een heerlijke maaltijd op het terras buiten. We genieten van een super gegrillde steak met salade en gebakken aardappeltjes en Harry ging voor het kipstoofpotje met rijst en salade. De temperatuur hier om deze hoogte is heerlijk! Zelfs wanneer het hoogzomer is wordt het hier niet warmer dan 34grd en de avonden zijn door de koelere wind die ’s avonds opkomt van het hoger gelegen plateau, aangenaam.
Een enerverende dag en uiteindelijk duiken we doodmoe ons bedje in. Morgen blijven we hier nog een dagje…… Veel te aangenaam om hier al weg te gaan.
3 november 2017 – Livingstonia – rustdag
Echt een rustdag! Een heerlijk koele nacht gehad inclusief een volle maan. Dan is het echt licht hier en heb je amper je zaklantaarn nodig.
Harry een wat onrustiger nacht gehad en is er veel uit geweest doordat zijn darmen wat van slag waren. Gelukkig konden we een beetje uitslapen en verder op de dag rustig aan doen.
We kregen nog even bezoek van MacDonald, een gids waarvan we de naam van Ali doorgekregen hadden! Hij herinnerde zich Ali zeker ook! Vond het zo leuk om te horen dat Ali onze vriend was. Wist ook nog goed dat Ali hier ook naar boven en beneden was gekomen met zijn VW-bus! Niet normaal! Ik filmpje gemaakt dat hij samen met Harry de groeten doet aan Ali. Zodra we weer internet hebben zal ik die doorsturen. Een zeer vriendelijke en opgewekte man! En…..verrassend……voor een Afrikaan loopt het bijna te vliegen!!! Wat een tempo! Ongekend!
Verder wat rondgewandeld, gelezen maar vooral van het schitterende uitzicht genoten.
Harry is ’s middags nog even naar de andere camping gelopen. Even via een grote omweg want hij had een afslag gemist. Na anderhalf uur was hij weer terug…..helemaal leeggelopen door de warmte. Gelukkig wel zo verstandig geweest om water mee te nemen.
Voordat we morgen verder gaan, gaan we eerst de plaats Livingstonia bezoeken. De waterval die we vanaf hier kunnen zien laten we maar voor wat hij is. Dat is trouwens samen met de krekels het enige wat wij in de nacht horen! Verder is het doodstil hier.
Daarna moeten we beslissing welke route we terug gaan nemen. Gaan we weer voor de korte, steile afdaling en blijven we dan nog 2 nachten in Chitimba voordat we naar het zuiden afzakken of pakken we de langere onverharde route die iets beter begaanbaar is maar ook mooi schijnt te zijn. Ook alleen maar geschikt voor 4WD. Dan komen we niet meer in Chitimba en rijden dan via Mzuzu weer naar de kust. Tja……keuzes maken……. Maar we hebben nog een nachtje om er over te slapen….
Aangezien de gegrilde filet steak zo lekker was hebben we maar weer voor het gemak gekozen en hebben hier op de veranda weer genoten een heerlijk bereide maaltijd.
De avond is aangenaam qua temperatuur en het is weer genieten!
Op ons gemak opgestaan en van ons strandontbijtje genoten. Het is nog de vraag of we hier terugkomen als we na Livingstonia verder gaan. We zullen zien. Nog een heerlijke douche en daarna was het na 4 nachten op deze heerlijke plek weer onze routine oppakken om te vertrekken. Maar…..niet voordat we ons nog van de nodige cafeïne voorzien hadden.
De rekening klopte van geen kant! Nou aan zo’n medewerker heb je wat. Vroeg aan ons hoeveel dagen we hier waren geweest en was voor het gemak het eten en de drankjes maar vergeten. Gelukkig zijn wij eerlijk genoeg en hebben uiteraard alles betaald.
Ik (Ella) was door de spanning om naar boven te rijden al tig keer naar de toilet geweest. Het schijnt namelijk een vreselijk weg omhoog te zijn. Je kan deze alleen maar met een 4WD doen! Die hebben we natuurlijk wel maar toch!
Nog even wat kleine pakjes melk gescoord in een mini winkeltje aan de grote weg en na een kilometer rijden was daar het bord…….rechtsaf naar Livingstonia.
De weg…….nou ja weg…..eigenlijk een groot keienpad! De weg gaat ook nog een zeeeeer steil omhoog en je kan deze alleen maar in zijn 1e versnelling naar boven rijden. In sommige bochten is het zo steil dat ze voor de zekerheid maar een stukje geasfalteerd hebben anders kom je de bochten niet door omdat het water het weinige zand wegspoelt en er diepe geulen zouden ontstaan waar je echt niet door kan komen. Ook moet je deze weg niet doen als het ook nog eens nat is want dan slip je weer te veel en is vooral de afdaling veel te gevaarlijk. Het is maar een stukje van niks maar de stijging van 500 naar 1100m over een relatief kort afstand is verschrikkelijk. Leuk?????? Ik had er echt geen lol in. Harry had er geen problemen mee want hij zei steeds tegen mij, joh, de auto doet vanzelf zijn werk. Maar er was geen enkel stukje vlak! Een groot stenen pad! Gelukkig niet druk! Nee, zoveel gekken kom je niet tegen. Doodmoe van de spanning waren we dan eindelijk boven en reden de naar Lukwe Camp. Echt een paradijs op aarde! Zo voelde het ook meteen. Een oase van rust met een uitzicht vanaf de houten veranda op het diepe dal onder ons en Lake Malawi. Een warm welkom door de sympathieke eigenaar de Belg Auke die dit geweldige onderkomen 17 jaar geleden opgezet heeft. Alles zelf met de hand gemaakt en erg authentiek. De lokale mensen uit het dorp werken hier en hij heeft expres voor een kleinschalige opzet gekozen. Een bar met restaurant met heerlijk eten. Bijna alles uit eigen tuin. We hebben een plek gezocht voor de ToyLa en hebben de rest van de middag ons vermaakt in de schommelbank op de veranda met het super uitzicht.
De toiletten en de douches zijn half in de buitenlucht en helemaal eco stijl. Een geweldige plek om in ieder geval even bij te komen van de inspannende rit naar boven.
’s Avonds laten we ons verwennen met een heerlijke maaltijd op het terras buiten. We genieten van een super gegrillde steak met salade en gebakken aardappeltjes en Harry ging voor het kipstoofpotje met rijst en salade. De temperatuur hier om deze hoogte is heerlijk! Zelfs wanneer het hoogzomer is wordt het hier niet warmer dan 34grd en de avonden zijn door de koelere wind die ’s avonds opkomt van het hoger gelegen plateau, aangenaam.
Een enerverende dag en uiteindelijk duiken we doodmoe ons bedje in. Morgen blijven we hier nog een dagje…… Veel te aangenaam om hier al weg te gaan.
3 november 2017 – Livingstonia – rustdag
Echt een rustdag! Een heerlijk koele nacht gehad inclusief een volle maan. Dan is het echt licht hier en heb je amper je zaklantaarn nodig.
Harry een wat onrustiger nacht gehad en is er veel uit geweest doordat zijn darmen wat van slag waren. Gelukkig konden we een beetje uitslapen en verder op de dag rustig aan doen.
We kregen nog even bezoek van MacDonald, een gids waarvan we de naam van Ali doorgekregen hadden! Hij herinnerde zich Ali zeker ook! Vond het zo leuk om te horen dat Ali onze vriend was. Wist ook nog goed dat Ali hier ook naar boven en beneden was gekomen met zijn VW-bus! Niet normaal! Ik filmpje gemaakt dat hij samen met Harry de groeten doet aan Ali. Zodra we weer internet hebben zal ik die doorsturen. Een zeer vriendelijke en opgewekte man! En…..verrassend……voor een Afrikaan loopt het bijna te vliegen!!! Wat een tempo! Ongekend!
Verder wat rondgewandeld, gelezen maar vooral van het schitterende uitzicht genoten.
Harry is ’s middags nog even naar de andere camping gelopen. Even via een grote omweg want hij had een afslag gemist. Na anderhalf uur was hij weer terug…..helemaal leeggelopen door de warmte. Gelukkig wel zo verstandig geweest om water mee te nemen.
Voordat we morgen verder gaan, gaan we eerst de plaats Livingstonia bezoeken. De waterval die we vanaf hier kunnen zien laten we maar voor wat hij is. Dat is trouwens samen met de krekels het enige wat wij in de nacht horen! Verder is het doodstil hier.
Daarna moeten we beslissing welke route we terug gaan nemen. Gaan we weer voor de korte, steile afdaling en blijven we dan nog 2 nachten in Chitimba voordat we naar het zuiden afzakken of pakken we de langere onverharde route die iets beter begaanbaar is maar ook mooi schijnt te zijn. Ook alleen maar geschikt voor 4WD. Dan komen we niet meer in Chitimba en rijden dan via Mzuzu weer naar de kust. Tja……keuzes maken……. Maar we hebben nog een nachtje om er over te slapen….
Aangezien de gegrilde filet steak zo lekker was hebben we maar weer voor het gemak gekozen en hebben hier op de veranda weer genoten een heerlijk bereide maaltijd.
De avond is aangenaam qua temperatuur en het is weer genieten!
4 november 2017 – Livingstonia – Chitimba – 25km
Een dag met een lach en een traan……Na een redelijk koele nacht opgestaan en zoals elke dag van yogurt/muesli ontbijt genoten. Maar daar waren ineens de tranen. Ook na 12 jaar voelt het nog steeds als de dag van gisteren dat wij afscheid namen van onze lieve mama. Gek hoor dat het elke dag een gemis is maar op zo’n dag even wat meer. Wij hier op een prachtige plek is ze gelukkig dicht bij ons en we halen zoals we vaak doen mooie herinneringen op. Nu wel zelf ook ouder worden voelt de leeftijden die mijn (Ella) ouders bereikt hebben nog jonger aan. Papa maar 62 en mama 72 jaar. Dus ondanks de ongemakken, vooral bij Harry, proberen we van elke dag te genieten en beseffen we het hier en nu.
Maar……dat houdt ook in dat we om weer naar “beneden” te komen vandaag nog een klus te klaren hebben vandaag….AFDALEN!
Eerst nog een ToyLa rondleiding gegeven aan 4 Nederlandse studentes die in Malawi en Tanzania stage lopen/hebben gelopen en die een weekend vrij waren. Een stel leuke meiden waarmee we al snel een leuke klik hadden en waarmee we de situatie in deze 3e wereldlanden bespraken. Ook zij hadden inmiddels de ervaring door hun stage dat het een zeer moeizaam proces is om vooruitgang te boeken. Alleen geld geven is geen optie. Er komt gewoon niets van terecht. Ontwikkeling en een beetje meer welvaart zal nog heel veel decennia of meer overheen gaan. Gezondheidszorg is een goed streven maar als er geen goede scholing, werk en infrastructuur is dan blijft een groeiende bevolking nog steeds een groot probleem. Afscheid genomen en de camping hier “beneden” aan het strand aanbevolen om daar ook nog een lekkere dag door te brengen.
Voordat we gingen afdalen uiteraard de plaats Livingstonia zelf nog bezocht hier ca. 3km vandaan. Op een afgeronde heuveltop gelegen is het één van de oudste Schotse missieposten van Malawi, en hoe kan het ook anders, genoemd naar David Livingstone. Dit dorp is hier gebouwd hoog boven het Lake Malawi om de hitte en de malaria te ontlopen. Je ziet dat er een totaal andere bouw van huizen is dan de traditionele Afrikaanse huisjes. In het Stone House, huis van de voormalige grondlegger, is nu een klein museum waar we een kleine rondtoer maken. Iets verderop in de Stone Logde genieten we van een koude cola omdat er geen koffie gezet kon worden omdat zoals zo vaak gebeurd de stroom weer eens was uitgevallen. Tja, aan al die zonnepanelen die er staan hebben ze ook niks want zonder accu om de stroom naar toe te sturen en om vormen naar 220volt krijg je gaan stroom binnen. This is Africa! De bedoeling van al zonnepanelen is goed maar. Zon genoeg maar het vervolg dat er ook dure accu’s nodig zijn en de bevolking daar geen geld voor heeft wordt niet over nagedacht. Dus ze staan daar maar te staan……..
Ondertussen wordt er een verharde rondweg rond de kleine stad aangebracht en in het stadje worden de onverharde wegen breder gemaakt, oude bomen daarvoor gekapt en de weg voorzien van een laag asfalt. In onze ogen helemaal onnodig en geldverspilling. Maar ja, wie zijn wij. In de grote kerk krijgen wij nog een rondleiding. Bij een art craft shop waar bijna niets in staat kopen we nog een klein houten beeldje en bij de plaatselijke super een brood en wat zakjes melk. We zijn klaar voor de afdaling!
Om niet de steile afdaling van 15km direct naar Chitimba te doen was er nog een alternatief. Maar daar moest je bijna 100km voor om rijden en was ook deels onverhard. Dan maar doorbijten en voor de korte afdaling gekozen. Bijna 5 kwartier en dan ben je er ook.
Het is gek maar voor mijn gevoel was het afdaling niet zo erg als het klimmen. Misschien omdat we nu wisten wat ons te wachten stond? In een rustig tempo – voor de kenners lage gearing – om de remmen niet zo te belasten, hobbelde we over soms enorme keien naar beneden. In de 180graden bochten konden we net zonder extra te steken de draai maken. ToyLa en uiteraard Harry, brachten ons weer heelhuids beneden en halverwege de middag reden we weer de ons bekende camping van Ed en Carmen op Chitimba Beach. Heerlijk.
Maar wat een drukte! Niet alleen wat Overland trucks maar dit keer ook echte overlanders.
Dan maak je algauw een praatje en wissel je gegevens uit.
Het Zwitserse stel Max en Heidi is met onderbrekingen van 3 maanden per jaar inmiddels al weer 10 jaar onderweg met hun enorme truck. Hebben de hele wereld al over gereisd. Ook de Nederlanders Frank en Florence hebben hun eigen auto (Toyota Landcruiser met daktent) in Namibië en rijden 3-4 maanden per jaar in Afrika om diverse landen te bezoeken.
Vanavond koken we gewoon ons eigen potje en genieten van een zwoele avond. Hier aan het meer is het weer een stuk warmer dan in de koele bergen boven!
5 november 2017 – Chitimba – rustdag
Al vroeg wakker! Harry heeft in ieder geval een rot nacht gehad. Erg veel last van zijn darmen en ook nog eens erg warm. Een aantal keren eruit en dat doet voor de energie niet veel goed. De muziek van de plaatselijke disco iets verderop in het dorp heeft tot 3 uur vannacht op maximaal gestaan dus dat hielp ook niet om een rustige nachtrust te hebben. Maar ja, vandaag zouden we hier toch nog een dagje blijven dus we doen het maar rustig aan.
Na het ontbijt hebben we wat vuile was inclusief beddengoed verzameld om aan de wasvrouw te geven. Fijn voor ons en fijn voor haar omdat ze dan ook een zakcentje kon bijverdienen.
Verder een rustige dag gehouden. De grote Overland trucks waren vanmorgen vroeg al weer vertrokken dus het was een stuk rustiger om de camping. Wat op de laptop gewerkt, deels de website met tekst kunnen updaten, veel praatjes gemaakt, rondleidingen ToyLa gegeven. Ook de 4 studentes van boven waren al vroeg op de camping gearriveerd en genoten van hun stranddag.
Voor het gemak zijn wij voor het avondeten maar aangeschoven in het restaurant. Daarvoor lekkere een lauwwarme douche om het zand eraf te spoelen en konden we na het eten lekker in een schoon bedje duiken.
6 november 2017 – Chitimba – Mazuki Beach – 230km
Een lekkere nacht! Zelfs Harry dit keer! Merk je meteen. Wel al vroeg eruit maar ja, als je er vroeg induikt dan ben je ook vroeg wakker!
Heerlijk rustig aan gedaan. We zaten zelfs al vroeg aan de cappuccino want we dachten dat we onderweg toch de gelegenheid niet zouden krijgen.
Voordat we vertrokken hadden we nog veel gesprekken en op de valreep nog veel gegevens, adressen uit te wisselen met de andere overlanders. De 4 meisjes kwamen ook nog even langs om afscheid te nemen want zij vertrokken met een busje naar Mzuzu. Een leuk stel bij elkaar. Afgesproken contact te houden en op de hoogte te blijven van hun stages/studies. Altijd welkom in Nederland! Uiteindelijk was het al weer 10 uur voordat we klaar waren voor vertrek.
Vandaag een mooie rit! Eerst weer de bergen in richting Mzuzu. Ondanks dat we deze weg al op de heenweg hadden gereden is dat niet vervelend. Je ziet het toch weer anders. In de dorpjes even op de snelheid letten. Trouwens in dorpje heb je wel 1 of meerdere zebrapaden. Hier dan wel geel met een stopteken ervoor maar of ze nu benut worden is een andere vraag. Overal wordt de straat overgestoken door mens en dier behalve…..jawel, op het zebrapad.
We blijven ons verbazen en verwonderen over het Afrikaanse leven. Soms lijkt het wel of we door een soort film scenario rijden omdat wat we zien soms niet te bevatten is. Zo puur en primitief leven wat voor je gevoel zo ver weg van je staat maar dat hier de normaalste zaak van de wereld is. Zo ver weg van onze wereld waarin we werkelijk alles hebben en dan nog niet tevreden zijn.
Maar niet alleen zien we hoe het leven hier is met de ontelbare kinderen die we hier zijn, ook het machteloze gevoel hoe je in vredesnaam in dit soort landen hier iets voor elkaar moet gaan krijgen om de mensen hier aan meer welvaart te helpen. Er moet hier veel veranderen. Het eten is hier beperkt en heel eenzijdig dus de mensen krijgen veel te weinig vitaminen. Betere gezondheidszorg, beter onderwijs en ga zo maar door. Maar hoe verander je de denkwijze van de Afrikaan? Dat is het grote probleem en dat hoor je van al die mensen die wij spreken en die hier werken. Daar blijf je tegenaan lopen en dat is bijna niet te veranderen. Moedeloos worden ze daar van. We gaan ook steeds meer beseffen wat de problemen zijn omdat wij ze ook meer en meer gaan zien. Maar oplossen????? Dan zal de mentaliteit echt anders moeten worden. Initiatief??? Mmmmmmm……wat is dat? Eens zal echt de ommekeer moeten komen. Volgens ons kan dat alleen vanaf de basis hier in deze landen. Niet een zak met geld vanuit ontwikkelings-samenwerking geven. In de komende eeuw hand in hand, stap voor stap ter plekke vooruitgang zien te boeken. Anders is het een onbegonnen taak.
Na de boodschappen bij de supermarkt in Mzuzu en dus weer een gezellige koelkast zijn wij nog even bij de Toyota garage geweest. Harry wilde de wielen van ToyLa kruislings laten wisselen omdat het profiel van de voorbanden wat meer was dan de achterbanden.
Ook weer zo’n voorbeeld hoe het hier gaat! Een prachtig gebouw zoals elke Toyota garage in Afrika (en in Nederland hahahaha). Hier in Mzuzu dan wel weer een groot bewaakt hekt ervoor. Bewaker doet poort open en naar binnen rijden. Bij werkplaats melden wij ons en vragen of ze in de gelegenheid zijn om de wielen kruislings te wisselen. Chef werkplaats komt dat bekijken en vraagt hoeveel auto weegt. Ca. 3500kg. Geen probleem want er is een brug tot 4000kg. Mooi. In de werkplaats staan aantal auto’s maar er loopt amper een monteur rond. Okeeeee…… ToyLa naar de brug….oh brug doet het niet want op dit moment geen elektra. Tja…..dan maar op krikken…..hmmmmm….gedoe. Oh ja….chef werkplaats dacht dat het 10 minuten werk zou zijn. “Ja, we hebben wel een generator, maar die doet het niet”!!
Hoera…..ineens toch elektra dus brug doet het weer. Krik er weer onderuit en op brug. Normaal gesproken mag je er niet eens bij zijn maar Harry had toestemming om samen met chef werkplaats die natuurlijk het werk zelf niet deed maar er ook bij stond, te kijken.
ToyLa op brug. Gaan ze de bouten waar het wiel mee vast zit met de hand losdraaien. Harry…..euhh….jullie hebben toch een compressor??? Ja hoor…..natuurijk…..maar….tja, die is toevallig kapot! Jawel, in een garage waar die elke dag gebruikt zou moeten worden. Hoelang al….dat kon hij niet vertellen en wanneer weer in orde…..ook niet! Uiteindelijk bandenwissel, bouten weer goed aangedraaid en zelfs chef werkplaats nog een extra controle om te kijken of de bouten echt goed vastzaten. Inmiddels zat ik (Ella) bij de receptie te wachten, wachten, wachten. Gelukkig wel free wifi!!
Na bijna 3 kwartier klaar! Bij receptie moest er betaald worden. Kan er met een creditcard betaald worden??? Jawel hoor….maar euhhh……toevallig werkt het apparaat vandaag niet goed…..natuurlijk. Na 15 minuten was de rekening eindelijk opgemaakt. Waarom het zo lang duurde geen idee!!! Printen en dan nog even naar een andere man voor een stempel. Dan nog een extra kopie voor de bewaker aan de exit poort zodat hij kan zien dat je niet zomaar weg rijdt zonder te betalen. Maar voor ca. 30 euro was het allemaal weer netjes voor elkaar en reden wij blij de poort uit. Zucht……..this is Africa……
Tijdens het wachten op de rekening had ik snel al even broodjes klaargemaakt voor de lunch zodat we die al rijdend in de auto konden oppeuzelen.
Net voordat we Mzuzu uitreden dit keer geen roadblock maar een echte politiecontrole. Rijbewijs en verzekeringspapieren wilde hij zien. Heel gewichtig bleef hij heel lang naar de polis van de verzekering kijken en kijken. Bij een ander zag ik dat ze naar de gevarendriehoeken vroegen maar dat werd bij ons overgeslagen. We mochten weer verder. Vriendelijk zwaaiend namen we weer afscheid.
Over gevarendriehoeken….je MOET ze in de auto hebben anders krijg je een bekeuring. Nu zien we onderweg erg veel vrachtwagens en auto’s met pech staan die ze dus echt niet hebben. Die leggen dan grote takken van de bomen op de plek van de driehoek om aan te geven dat er een pechgeval aan komt. Hoezo verplicht???
Al gauw hadden Mzuzu achter ons gelaten. We zouden eerst nog ergens een tussenstop maken voor de nacht maar omdat het nog maar 94km maar Makuzi Beach was besloten we door te rijden. Via een schitterende route weer langzaam afdalend naar Lake Malawi. Was het in Mzuzu opvallend koel met 24graden om 1000m hoogte, zodra wij weer omlaag gingen, ging de temperatuur weer omhoog. De pas geasfalteerde weg was een genot om over te rijden! Zo nieuw dat zelfs de strepen nog ontbraken! De laatste 15km waren nog in aanleg en waren daar ineens de potholes weer even. Dus gas eraf!!! Eenmaal zuidelijk langs het meer en vlak was het weer een prima berijdbare route door het groene landschap. Palmbomen wisselde zich af met bananenbomen. Een tropisch gevoel. Langs de hele weg een aaneenschakeling van kleine huisjes, veel mensen, veel kinderen. Veel drukte dus! Onderweg kwamen we ook nog veel rubberplantages tegen met jongetjes langs de weg die kleine rubber ballen verkochten. We dachten eerst….staan die nou met fruit te stuiteren???
Een lange dag en met nog een klein stukje onverhard te rijden naar onze uitgekozen camping & lodge kwamen we pas tegen 5 uur aan op een plek zo mooi! Kleinschalig opgezet met een spierwit zandstrand! We staan weer op een prachtige plek op een terrasvormige camping tussen de palm- en bananenbomen in het groene gras. Bar en restaurant bij de hand………Helaas wordt het al snel donker dus morgen gaan we hier lekker een dagje genieten. Het ziet er in ieder geval veelbelovend uit. Ondanks onze inkopen hebben we geen zin om na zo’n lange dag nog de keuken in te duiken en trakteren wij ons op een romantisch diner op de veranda van het restaurant. Kaarsje aan en genoten van een overheerlijke maaltijd. Uitstekend restaurant. Mag ook wel want als je hier in een lodge gaat zitten dan ben je bijna 250 USD kwijt voor 1 nacht saampjes.
Wij zijn zo moe dat we al vroeg ons bedje gaan opzoeken. Het voelt nog warm aan het de bijna altijd aanwezige wind gaat net als bijna alle avonden ook nu weer braaf liggen….jammer!
Een dag met een lach en een traan……Na een redelijk koele nacht opgestaan en zoals elke dag van yogurt/muesli ontbijt genoten. Maar daar waren ineens de tranen. Ook na 12 jaar voelt het nog steeds als de dag van gisteren dat wij afscheid namen van onze lieve mama. Gek hoor dat het elke dag een gemis is maar op zo’n dag even wat meer. Wij hier op een prachtige plek is ze gelukkig dicht bij ons en we halen zoals we vaak doen mooie herinneringen op. Nu wel zelf ook ouder worden voelt de leeftijden die mijn (Ella) ouders bereikt hebben nog jonger aan. Papa maar 62 en mama 72 jaar. Dus ondanks de ongemakken, vooral bij Harry, proberen we van elke dag te genieten en beseffen we het hier en nu.
Maar……dat houdt ook in dat we om weer naar “beneden” te komen vandaag nog een klus te klaren hebben vandaag….AFDALEN!
Eerst nog een ToyLa rondleiding gegeven aan 4 Nederlandse studentes die in Malawi en Tanzania stage lopen/hebben gelopen en die een weekend vrij waren. Een stel leuke meiden waarmee we al snel een leuke klik hadden en waarmee we de situatie in deze 3e wereldlanden bespraken. Ook zij hadden inmiddels de ervaring door hun stage dat het een zeer moeizaam proces is om vooruitgang te boeken. Alleen geld geven is geen optie. Er komt gewoon niets van terecht. Ontwikkeling en een beetje meer welvaart zal nog heel veel decennia of meer overheen gaan. Gezondheidszorg is een goed streven maar als er geen goede scholing, werk en infrastructuur is dan blijft een groeiende bevolking nog steeds een groot probleem. Afscheid genomen en de camping hier “beneden” aan het strand aanbevolen om daar ook nog een lekkere dag door te brengen.
Voordat we gingen afdalen uiteraard de plaats Livingstonia zelf nog bezocht hier ca. 3km vandaan. Op een afgeronde heuveltop gelegen is het één van de oudste Schotse missieposten van Malawi, en hoe kan het ook anders, genoemd naar David Livingstone. Dit dorp is hier gebouwd hoog boven het Lake Malawi om de hitte en de malaria te ontlopen. Je ziet dat er een totaal andere bouw van huizen is dan de traditionele Afrikaanse huisjes. In het Stone House, huis van de voormalige grondlegger, is nu een klein museum waar we een kleine rondtoer maken. Iets verderop in de Stone Logde genieten we van een koude cola omdat er geen koffie gezet kon worden omdat zoals zo vaak gebeurd de stroom weer eens was uitgevallen. Tja, aan al die zonnepanelen die er staan hebben ze ook niks want zonder accu om de stroom naar toe te sturen en om vormen naar 220volt krijg je gaan stroom binnen. This is Africa! De bedoeling van al zonnepanelen is goed maar. Zon genoeg maar het vervolg dat er ook dure accu’s nodig zijn en de bevolking daar geen geld voor heeft wordt niet over nagedacht. Dus ze staan daar maar te staan……..
Ondertussen wordt er een verharde rondweg rond de kleine stad aangebracht en in het stadje worden de onverharde wegen breder gemaakt, oude bomen daarvoor gekapt en de weg voorzien van een laag asfalt. In onze ogen helemaal onnodig en geldverspilling. Maar ja, wie zijn wij. In de grote kerk krijgen wij nog een rondleiding. Bij een art craft shop waar bijna niets in staat kopen we nog een klein houten beeldje en bij de plaatselijke super een brood en wat zakjes melk. We zijn klaar voor de afdaling!
Om niet de steile afdaling van 15km direct naar Chitimba te doen was er nog een alternatief. Maar daar moest je bijna 100km voor om rijden en was ook deels onverhard. Dan maar doorbijten en voor de korte afdaling gekozen. Bijna 5 kwartier en dan ben je er ook.
Het is gek maar voor mijn gevoel was het afdaling niet zo erg als het klimmen. Misschien omdat we nu wisten wat ons te wachten stond? In een rustig tempo – voor de kenners lage gearing – om de remmen niet zo te belasten, hobbelde we over soms enorme keien naar beneden. In de 180graden bochten konden we net zonder extra te steken de draai maken. ToyLa en uiteraard Harry, brachten ons weer heelhuids beneden en halverwege de middag reden we weer de ons bekende camping van Ed en Carmen op Chitimba Beach. Heerlijk.
Maar wat een drukte! Niet alleen wat Overland trucks maar dit keer ook echte overlanders.
Dan maak je algauw een praatje en wissel je gegevens uit.
Het Zwitserse stel Max en Heidi is met onderbrekingen van 3 maanden per jaar inmiddels al weer 10 jaar onderweg met hun enorme truck. Hebben de hele wereld al over gereisd. Ook de Nederlanders Frank en Florence hebben hun eigen auto (Toyota Landcruiser met daktent) in Namibië en rijden 3-4 maanden per jaar in Afrika om diverse landen te bezoeken.
Vanavond koken we gewoon ons eigen potje en genieten van een zwoele avond. Hier aan het meer is het weer een stuk warmer dan in de koele bergen boven!
5 november 2017 – Chitimba – rustdag
Al vroeg wakker! Harry heeft in ieder geval een rot nacht gehad. Erg veel last van zijn darmen en ook nog eens erg warm. Een aantal keren eruit en dat doet voor de energie niet veel goed. De muziek van de plaatselijke disco iets verderop in het dorp heeft tot 3 uur vannacht op maximaal gestaan dus dat hielp ook niet om een rustige nachtrust te hebben. Maar ja, vandaag zouden we hier toch nog een dagje blijven dus we doen het maar rustig aan.
Na het ontbijt hebben we wat vuile was inclusief beddengoed verzameld om aan de wasvrouw te geven. Fijn voor ons en fijn voor haar omdat ze dan ook een zakcentje kon bijverdienen.
Verder een rustige dag gehouden. De grote Overland trucks waren vanmorgen vroeg al weer vertrokken dus het was een stuk rustiger om de camping. Wat op de laptop gewerkt, deels de website met tekst kunnen updaten, veel praatjes gemaakt, rondleidingen ToyLa gegeven. Ook de 4 studentes van boven waren al vroeg op de camping gearriveerd en genoten van hun stranddag.
Voor het gemak zijn wij voor het avondeten maar aangeschoven in het restaurant. Daarvoor lekkere een lauwwarme douche om het zand eraf te spoelen en konden we na het eten lekker in een schoon bedje duiken.
6 november 2017 – Chitimba – Mazuki Beach – 230km
Een lekkere nacht! Zelfs Harry dit keer! Merk je meteen. Wel al vroeg eruit maar ja, als je er vroeg induikt dan ben je ook vroeg wakker!
Heerlijk rustig aan gedaan. We zaten zelfs al vroeg aan de cappuccino want we dachten dat we onderweg toch de gelegenheid niet zouden krijgen.
Voordat we vertrokken hadden we nog veel gesprekken en op de valreep nog veel gegevens, adressen uit te wisselen met de andere overlanders. De 4 meisjes kwamen ook nog even langs om afscheid te nemen want zij vertrokken met een busje naar Mzuzu. Een leuk stel bij elkaar. Afgesproken contact te houden en op de hoogte te blijven van hun stages/studies. Altijd welkom in Nederland! Uiteindelijk was het al weer 10 uur voordat we klaar waren voor vertrek.
Vandaag een mooie rit! Eerst weer de bergen in richting Mzuzu. Ondanks dat we deze weg al op de heenweg hadden gereden is dat niet vervelend. Je ziet het toch weer anders. In de dorpjes even op de snelheid letten. Trouwens in dorpje heb je wel 1 of meerdere zebrapaden. Hier dan wel geel met een stopteken ervoor maar of ze nu benut worden is een andere vraag. Overal wordt de straat overgestoken door mens en dier behalve…..jawel, op het zebrapad.
We blijven ons verbazen en verwonderen over het Afrikaanse leven. Soms lijkt het wel of we door een soort film scenario rijden omdat wat we zien soms niet te bevatten is. Zo puur en primitief leven wat voor je gevoel zo ver weg van je staat maar dat hier de normaalste zaak van de wereld is. Zo ver weg van onze wereld waarin we werkelijk alles hebben en dan nog niet tevreden zijn.
Maar niet alleen zien we hoe het leven hier is met de ontelbare kinderen die we hier zijn, ook het machteloze gevoel hoe je in vredesnaam in dit soort landen hier iets voor elkaar moet gaan krijgen om de mensen hier aan meer welvaart te helpen. Er moet hier veel veranderen. Het eten is hier beperkt en heel eenzijdig dus de mensen krijgen veel te weinig vitaminen. Betere gezondheidszorg, beter onderwijs en ga zo maar door. Maar hoe verander je de denkwijze van de Afrikaan? Dat is het grote probleem en dat hoor je van al die mensen die wij spreken en die hier werken. Daar blijf je tegenaan lopen en dat is bijna niet te veranderen. Moedeloos worden ze daar van. We gaan ook steeds meer beseffen wat de problemen zijn omdat wij ze ook meer en meer gaan zien. Maar oplossen????? Dan zal de mentaliteit echt anders moeten worden. Initiatief??? Mmmmmmm……wat is dat? Eens zal echt de ommekeer moeten komen. Volgens ons kan dat alleen vanaf de basis hier in deze landen. Niet een zak met geld vanuit ontwikkelings-samenwerking geven. In de komende eeuw hand in hand, stap voor stap ter plekke vooruitgang zien te boeken. Anders is het een onbegonnen taak.
Na de boodschappen bij de supermarkt in Mzuzu en dus weer een gezellige koelkast zijn wij nog even bij de Toyota garage geweest. Harry wilde de wielen van ToyLa kruislings laten wisselen omdat het profiel van de voorbanden wat meer was dan de achterbanden.
Ook weer zo’n voorbeeld hoe het hier gaat! Een prachtig gebouw zoals elke Toyota garage in Afrika (en in Nederland hahahaha). Hier in Mzuzu dan wel weer een groot bewaakt hekt ervoor. Bewaker doet poort open en naar binnen rijden. Bij werkplaats melden wij ons en vragen of ze in de gelegenheid zijn om de wielen kruislings te wisselen. Chef werkplaats komt dat bekijken en vraagt hoeveel auto weegt. Ca. 3500kg. Geen probleem want er is een brug tot 4000kg. Mooi. In de werkplaats staan aantal auto’s maar er loopt amper een monteur rond. Okeeeee…… ToyLa naar de brug….oh brug doet het niet want op dit moment geen elektra. Tja…..dan maar op krikken…..hmmmmm….gedoe. Oh ja….chef werkplaats dacht dat het 10 minuten werk zou zijn. “Ja, we hebben wel een generator, maar die doet het niet”!!
Hoera…..ineens toch elektra dus brug doet het weer. Krik er weer onderuit en op brug. Normaal gesproken mag je er niet eens bij zijn maar Harry had toestemming om samen met chef werkplaats die natuurlijk het werk zelf niet deed maar er ook bij stond, te kijken.
ToyLa op brug. Gaan ze de bouten waar het wiel mee vast zit met de hand losdraaien. Harry…..euhh….jullie hebben toch een compressor??? Ja hoor…..natuurijk…..maar….tja, die is toevallig kapot! Jawel, in een garage waar die elke dag gebruikt zou moeten worden. Hoelang al….dat kon hij niet vertellen en wanneer weer in orde…..ook niet! Uiteindelijk bandenwissel, bouten weer goed aangedraaid en zelfs chef werkplaats nog een extra controle om te kijken of de bouten echt goed vastzaten. Inmiddels zat ik (Ella) bij de receptie te wachten, wachten, wachten. Gelukkig wel free wifi!!
Na bijna 3 kwartier klaar! Bij receptie moest er betaald worden. Kan er met een creditcard betaald worden??? Jawel hoor….maar euhhh……toevallig werkt het apparaat vandaag niet goed…..natuurlijk. Na 15 minuten was de rekening eindelijk opgemaakt. Waarom het zo lang duurde geen idee!!! Printen en dan nog even naar een andere man voor een stempel. Dan nog een extra kopie voor de bewaker aan de exit poort zodat hij kan zien dat je niet zomaar weg rijdt zonder te betalen. Maar voor ca. 30 euro was het allemaal weer netjes voor elkaar en reden wij blij de poort uit. Zucht……..this is Africa……
Tijdens het wachten op de rekening had ik snel al even broodjes klaargemaakt voor de lunch zodat we die al rijdend in de auto konden oppeuzelen.
Net voordat we Mzuzu uitreden dit keer geen roadblock maar een echte politiecontrole. Rijbewijs en verzekeringspapieren wilde hij zien. Heel gewichtig bleef hij heel lang naar de polis van de verzekering kijken en kijken. Bij een ander zag ik dat ze naar de gevarendriehoeken vroegen maar dat werd bij ons overgeslagen. We mochten weer verder. Vriendelijk zwaaiend namen we weer afscheid.
Over gevarendriehoeken….je MOET ze in de auto hebben anders krijg je een bekeuring. Nu zien we onderweg erg veel vrachtwagens en auto’s met pech staan die ze dus echt niet hebben. Die leggen dan grote takken van de bomen op de plek van de driehoek om aan te geven dat er een pechgeval aan komt. Hoezo verplicht???
Al gauw hadden Mzuzu achter ons gelaten. We zouden eerst nog ergens een tussenstop maken voor de nacht maar omdat het nog maar 94km maar Makuzi Beach was besloten we door te rijden. Via een schitterende route weer langzaam afdalend naar Lake Malawi. Was het in Mzuzu opvallend koel met 24graden om 1000m hoogte, zodra wij weer omlaag gingen, ging de temperatuur weer omhoog. De pas geasfalteerde weg was een genot om over te rijden! Zo nieuw dat zelfs de strepen nog ontbraken! De laatste 15km waren nog in aanleg en waren daar ineens de potholes weer even. Dus gas eraf!!! Eenmaal zuidelijk langs het meer en vlak was het weer een prima berijdbare route door het groene landschap. Palmbomen wisselde zich af met bananenbomen. Een tropisch gevoel. Langs de hele weg een aaneenschakeling van kleine huisjes, veel mensen, veel kinderen. Veel drukte dus! Onderweg kwamen we ook nog veel rubberplantages tegen met jongetjes langs de weg die kleine rubber ballen verkochten. We dachten eerst….staan die nou met fruit te stuiteren???
Een lange dag en met nog een klein stukje onverhard te rijden naar onze uitgekozen camping & lodge kwamen we pas tegen 5 uur aan op een plek zo mooi! Kleinschalig opgezet met een spierwit zandstrand! We staan weer op een prachtige plek op een terrasvormige camping tussen de palm- en bananenbomen in het groene gras. Bar en restaurant bij de hand………Helaas wordt het al snel donker dus morgen gaan we hier lekker een dagje genieten. Het ziet er in ieder geval veelbelovend uit. Ondanks onze inkopen hebben we geen zin om na zo’n lange dag nog de keuken in te duiken en trakteren wij ons op een romantisch diner op de veranda van het restaurant. Kaarsje aan en genoten van een overheerlijke maaltijd. Uitstekend restaurant. Mag ook wel want als je hier in een lodge gaat zitten dan ben je bijna 250 USD kwijt voor 1 nacht saampjes.
Wij zijn zo moe dat we al vroeg ons bedje gaan opzoeken. Het voelt nog warm aan het de bijna altijd aanwezige wind gaat net als bijna alle avonden ook nu weer braaf liggen….jammer!
7 november 2017 – rustdag
Jakkes…….nadat het afgelopen nacht weer goed ging met Harry was het deze nacht weer hopeloos. De maandagavond is ook zijn “injectie” avond en we hebben gemerkt dat hij dan ook steeds een slechte nacht heeft. Moedeloos wordt je ervan, vijf keer eruit. Afgesproken dat hij nog wat extra medicijnen in gaat nemen om te kijken of dat een oplossing gaat bieden.
Vandaag zal het dus echt een rustdag gaan worden. We lopen hier nog even rond, drinken onze zelfgemaakte cappuccino en bewonderen het uitzicht wat we hebben. Niet normaal zo mooi. Echt een spierwit strand voor onze neus met zitjes met rieten parasols maar ook een tweepersoonsbed prieel. Daar had het personeel voor ons al een lekker matras en kussen opgelegd. Nou is dat niet genieten!!!! Samen in de schaduw van het rieten dak, uitzicht om de blauwe zee (meer), verblindend wit zand om ons heen, wat rotsen hier en daar, briesje en de dag kon niet stuk! Met een boek en af en toe een oogje dicht zijn wij de dag doorgekomen. Op zo’n mooie plek te zijn maakt dan wel weer heel veel goed.
Vandaag zorgen we zelf voor ons eten. Tussen de middag genieten van lekker broodje met gegrild vlees en vanavond een bruine boterham. Ook hier weer problemen met elektra. Zo af en toe gaat even de aggregaat aan. Het is niet anders. Gelukkig zelf onze zonnepanelen dus vanavond hangt ons lampje al weer in de bomen. We zitten weer buiten zonder ook maar een enkel briesje……tot nu toe weinig verkoeling…..hopelijk toch een goede slaapnacht. We zullen zien.
8 november 2017 – Makuzi Beach – Kachere – 24km
Wat is het heerlijk een weer eens een goede nachtrust te hebben. Vooral Harry! Dan begint de dag toch wel even anders. Onder de palmbomen in het groene gras genieten we van het buiten ontbijt en het witte strand pal voor ons neus doet bijna pijn aan je ogen. Maar wat een plek! We doen het rustig aan want onze volgende stop is maar een klein stukje verderop langs het Lake Malawi.
We nemen alle tijd voor nog een lekkere douche, kopje cappuccino en dan is het weer tijd om alles weer klaar te maken voor vertrek.
ToyLa startklaar en wij maken nog een rondje over het strand en de gaan betalen bij de receptie. Zoals ons steeds wordt verteld moet je de rekenmachine altijd even goed controleren want die kan wel eens fouten maken! Hahahahaha……. Ook nu weer. We doen er maar een beetje lacherig over. Als we teruglopen naar onze Black Beauty staat ons een aangename verrassing te wachten. Wacht……dit hebben we nog nooit meegemaakt! Zelfinitiatief noemen wij dat! Er staat iemand van het personeel onze auto te wassen. Nu kunnen we er weer mee voor de dag komen! Uiteraard deze lieve man een fooi gegeven en met een schone ToyLa gingen wij weer op pad.
Een korte maar mooie route door kleine dorpjes door het groene landschap. In één van die dorpjes nog een brood kunnen kopen. Harry nog even bij de fietsenmaker langs geweest en langs de kant van de weg waren een aantal meubelmakers druk bezig ledikanten te maken. Alles op blote voeten en dik onder het stof!
Na een half uur waren we op onze bestemming. Kachere Kastle! Je leest het goed…..kasteel! Na de verharde weg reed je een onverhard pad op die we een aantal kilometer moesten volgen. Ineens, hoe surrealistisch kan dit zijn……is daar ineens een echt kasteel. Ca. 7 jaar geleden begonnen aan de bouw en sinds een jaar open! De sympathieke Engelse eigenaren Russel en Kate hebben er een geweldig bouwwerk neergezet. Slechts 12 kamers inclusief een torenkamer, zwembad, bar, restaurant , een inpandige squashbaan en 4 kampeerplekken. Wat een plek!!! Voor ons fantastisch en een super plaats om mijn verjaardag hier morgen te vieren. We staan hier alleen en bijna op het strand tussen hoge bamboe stengels. Super sanitair en open airbadkamer met rainshower is fantastisch. Douchen onder de sterren met het geluid van de golven op de achtergrond!!!
Op dit moment is het grootste probleem in Malawi de stroomvoorziening. Deze 2 weken heeft iedereen een stroomschema gekregen waardoor er per dag maar een paar uur stroom ter beschikking is. Voor hotel/lodge eigenaren is dat verschrikkelijk!!! Pompen doen het niet meer om water uit de putten naar boven te brengen, koelkasten- en vriezers werken niet meer of paar uur en ga zo maar door. De gasten die deze week geboekt hadden hebben ze moeten annuleren want ze kunnen gewoon de service niet geven waarvoor ze betalen. Zo triest! Hoe kan je nu een land opbouwen? Ten eerste heeft maar 30% van de bevolking stroom en dan ook nog eens 10% van de normale capaciteit de komende 2 weken. Dit is voor heel Malawi…..inclusief ziekenhuizen!!! Verschrikkelijk!
De middag gebruiken we al luierend op het strand in een ligstoel onder een parasol. Vanavond koken we zelf en genieten van een heerlijke macaroni met veel verse groente! Oudejaarsavond……
9 november 2017 – Kachere – rustdag
Uiteraard wordt ik wakker gekust en geknuffeld door mijn lieve schat! Ik realiseer mij dat ik nu ook bij de club van 60 hoor! Het klinkt mij zo vreemd in de oren…..of ik het over iemand anders heb. Maar natuurlijk ben ik blij met elke dag dat je ouder mag worden. Hahahaha…ik hoef maar in de spiegel te kijken om dat bevestigd te zien.
Maar wat een heerlijke plek om te ontbijten en om jarig te zijn! Zon, water, strand en samen! Kate komt nog langs om te feliciteren en we spreken af dat we in de loop van de morgen samen met Foster, één van de personeelsleden, een bezoek aan het naastgelegen dorpje gaan brengen. Als we dat vooraf hadden geweten hadden we nog wat kunnen kopen maar nu verzamelen we het één en ander wat we bij ons hebben en wat ook nog praktisch is. Een aantal pakken maïsmeel, lucifers, tandborstels, stukken zeep, vochtige doekjes, kleine plastic afvalzakjes enz enz. Omdat ik jarig ben trakteer ik op biscuitjes. Maar wat een overgang van ons luxe plekje naar dit dorpje 200m verderop! We worden allerhartelijkst ontvangen door de dorps chief…..EEN VROUW! Hier in Malawi heel bijzonder. Al erg oud (niemand weet hoe oud) en een lieve en wijze vrouw die ook nog eens voor de weeskinderen in het dorp zorgt. Er lopen tientallen kinderen rond in het dorp en in het zand. Iedereen wil aan je zitten en ook nog eens op de foto. En dan vooral naar zichzelf kijken vinden ze geweldig. Dansend en zingend staan de meeste op hun blote voetjes te springen voor ons. De moeders en oma’s zitten op de grond een praatje met elkaar te maken. Vaak ook nog met een klein baby’tje op hun schoot. Families wonen vaak bij elkaar in kleine bakstenen huizen met rieten daken. Erg donker en maar 1 ruimte waar iedereen woont en slaapt. Je kan je eigenlijk geen voorstelling maken van het leven van deze mensen. Een groter contrast met ons is er niet. Als je geluk hebt en je hebt een baan dan nog moet je van amper 35 euro per maand rondkomen. Als je dan weet hoe duur dit land is dan is dat niet te doen. Wij waren van de week in de supermarkt al 75 euro kwijt. Dus bijna 2 maand salarissen voor 1 keer boodschappen doen! De kinderen hebben amper goede kleding en schoenen aan. Een aantal zien er echt niet gezond uit. Het breekt je hart en hoe blij moeten wij dan wel niet zijn dat ons wiegje in Nederland heeft gestaan. Foster geeft ons tekst en uitleg en doordat hij vertaald kunnen we toch een beetje met de mensen hier praten.
’s Nachts gaan de mannen in bootjes het meer op om vis te vangen om te verkopen of voor de ruilhandel. Dat wordt hier ook veel gedaan. Ruilen voor casava wortel bijvoorbeeld. Deze wordt vaak gebruikt om fijn te stampen en te mixen met water. Totaal geen voedingsmiddel in wel als opvulling maag als de maanden komen dat er echt weinig eten is. Dan 1 keer per dag! Je ziet hier eigenlijk nauwelijks dikke mensen. Dat is niet gek als je amper te eten krijgt. Het enige fruit wat ze binnenkrijgen of wat er op dat moment geoogst kan worden. Dat is nu de mango en de watermeloenen.
Terwijl we met alle kinderen om ons heen door het dorp wandelen en hier en daar wat uitdelen worden we stil van dit leven. Ik vertel de kinderen hoe belangrijk school is, Engels te leren zodat ze later een baan kunnen krijgen.
Nog zo iets…..de kinderen tot ca. 5 jaar hebben nog geen naam…… Waarom???? Omdat het sterftecijfer zo hoog is dat ze het niet nodig vinden het kind alvast een naam te geven. Hoe triest is dat.
Ongelofelijk dat ze iedereen dan toch zo vriendelijk tegen ons is en de kinderen lachen en springen. We zijn een bezienswaardigheid. Kate en Russel doen hier ook veel. Al hun personeel komt hier ook uit dit dorpje.
We lopen nog even langs het strand waar de gevangen visjes liggen te drogen. Helaas wordt het meer onnodig leeg gevist omdat de vissers de verkeerde netten gebruiken. In plaats van netten met wat grotere gaten zodat de kleine visjes ontsnappen en door kunnen groeien tot ze wat groter zijn gebruiken ze muskieten netten waar vissen van klein tot groot in blijven zitten. Misschien nu fijn zoveel vis maar niet voor de toekomst.
We lopen nog even langs een aantal vrouwen die druk bezig zijn met de was aan de waterkant. In grote bakken en in het meer wordt de kleding gewassen en op het strand ligt daarna alles te drogen. Wel heel sociaal om dat samen te doen want het is een gezellige dag uit met veel gelach en geklets. Daarna afscheid genomen van de kleine kinderen die ons overal hebben gevolgd en waarbij we handen te kort kwamen om iedereen aan de hand te nemen.
We zijn al in veel landen geweest en hebben al veel gezien maar zoveel armoede met voorlopig weinig toekomst perspectief zien we toch niet zo veel. Erg indrukwekkend om mee te maken en we moesten weer even schakelen toen we weer bij onze ToyLa waren. Tja, hier zijn we even stil van.
Maar het leven gaat door en zo ook vandaag! Om 12.00 uur zou er weer elektra zijn maar ja, iets later kan ook zo maar.
Toen ineens….yesss….allemaal lieve berichten via allerlei sociale media. Onze wereld! Van veel kanten werd er toch wel benadrukt dat het getal 60 niet erg was….of toch???
Er kwamen zelfs allerlei lieve filmpjes mijn kant op en ja, ineens waren er dan toch wel de tranen…..
Gelukkig zou de elektra tot 20.00 uur aanwezig zijn dus Kate en Russel waren in de gelegenheid om voor ons een heerlijke maaltijd te maken. Nadat we de rest van de middag lekker geluierd hadden, gezwommen in het zwembad was het tijd om feestelijk een hapje te gaan eten. Ons een beetje extra mooi gemaakt en Kate had zelfs slingers en felicitaties opgehangen. Wat een bijzonder stel is dit ook weer. Boeiende gesprekken met elkaar gehad. Genoten van een 3-gangendiner met een heerlijke fles wijn erbij en fijne gesprekken heb ik op deze geweldige plek een fantastische verjaardag. Het kon niet beter!
We kregen nog bijna een uur elektra “cadeau” voordat alle lichten doofden en we alleen bij het schijnsel van de kaarsen zaten. Maar het toetje was al op en we zochten met de hoofdlamp een weg terug naar ons bedje……. Nog even nagenieten van deze dag wordt het niet te laat……
Jakkes…….nadat het afgelopen nacht weer goed ging met Harry was het deze nacht weer hopeloos. De maandagavond is ook zijn “injectie” avond en we hebben gemerkt dat hij dan ook steeds een slechte nacht heeft. Moedeloos wordt je ervan, vijf keer eruit. Afgesproken dat hij nog wat extra medicijnen in gaat nemen om te kijken of dat een oplossing gaat bieden.
Vandaag zal het dus echt een rustdag gaan worden. We lopen hier nog even rond, drinken onze zelfgemaakte cappuccino en bewonderen het uitzicht wat we hebben. Niet normaal zo mooi. Echt een spierwit strand voor onze neus met zitjes met rieten parasols maar ook een tweepersoonsbed prieel. Daar had het personeel voor ons al een lekker matras en kussen opgelegd. Nou is dat niet genieten!!!! Samen in de schaduw van het rieten dak, uitzicht om de blauwe zee (meer), verblindend wit zand om ons heen, wat rotsen hier en daar, briesje en de dag kon niet stuk! Met een boek en af en toe een oogje dicht zijn wij de dag doorgekomen. Op zo’n mooie plek te zijn maakt dan wel weer heel veel goed.
Vandaag zorgen we zelf voor ons eten. Tussen de middag genieten van lekker broodje met gegrild vlees en vanavond een bruine boterham. Ook hier weer problemen met elektra. Zo af en toe gaat even de aggregaat aan. Het is niet anders. Gelukkig zelf onze zonnepanelen dus vanavond hangt ons lampje al weer in de bomen. We zitten weer buiten zonder ook maar een enkel briesje……tot nu toe weinig verkoeling…..hopelijk toch een goede slaapnacht. We zullen zien.
8 november 2017 – Makuzi Beach – Kachere – 24km
Wat is het heerlijk een weer eens een goede nachtrust te hebben. Vooral Harry! Dan begint de dag toch wel even anders. Onder de palmbomen in het groene gras genieten we van het buiten ontbijt en het witte strand pal voor ons neus doet bijna pijn aan je ogen. Maar wat een plek! We doen het rustig aan want onze volgende stop is maar een klein stukje verderop langs het Lake Malawi.
We nemen alle tijd voor nog een lekkere douche, kopje cappuccino en dan is het weer tijd om alles weer klaar te maken voor vertrek.
ToyLa startklaar en wij maken nog een rondje over het strand en de gaan betalen bij de receptie. Zoals ons steeds wordt verteld moet je de rekenmachine altijd even goed controleren want die kan wel eens fouten maken! Hahahahaha……. Ook nu weer. We doen er maar een beetje lacherig over. Als we teruglopen naar onze Black Beauty staat ons een aangename verrassing te wachten. Wacht……dit hebben we nog nooit meegemaakt! Zelfinitiatief noemen wij dat! Er staat iemand van het personeel onze auto te wassen. Nu kunnen we er weer mee voor de dag komen! Uiteraard deze lieve man een fooi gegeven en met een schone ToyLa gingen wij weer op pad.
Een korte maar mooie route door kleine dorpjes door het groene landschap. In één van die dorpjes nog een brood kunnen kopen. Harry nog even bij de fietsenmaker langs geweest en langs de kant van de weg waren een aantal meubelmakers druk bezig ledikanten te maken. Alles op blote voeten en dik onder het stof!
Na een half uur waren we op onze bestemming. Kachere Kastle! Je leest het goed…..kasteel! Na de verharde weg reed je een onverhard pad op die we een aantal kilometer moesten volgen. Ineens, hoe surrealistisch kan dit zijn……is daar ineens een echt kasteel. Ca. 7 jaar geleden begonnen aan de bouw en sinds een jaar open! De sympathieke Engelse eigenaren Russel en Kate hebben er een geweldig bouwwerk neergezet. Slechts 12 kamers inclusief een torenkamer, zwembad, bar, restaurant , een inpandige squashbaan en 4 kampeerplekken. Wat een plek!!! Voor ons fantastisch en een super plaats om mijn verjaardag hier morgen te vieren. We staan hier alleen en bijna op het strand tussen hoge bamboe stengels. Super sanitair en open airbadkamer met rainshower is fantastisch. Douchen onder de sterren met het geluid van de golven op de achtergrond!!!
Op dit moment is het grootste probleem in Malawi de stroomvoorziening. Deze 2 weken heeft iedereen een stroomschema gekregen waardoor er per dag maar een paar uur stroom ter beschikking is. Voor hotel/lodge eigenaren is dat verschrikkelijk!!! Pompen doen het niet meer om water uit de putten naar boven te brengen, koelkasten- en vriezers werken niet meer of paar uur en ga zo maar door. De gasten die deze week geboekt hadden hebben ze moeten annuleren want ze kunnen gewoon de service niet geven waarvoor ze betalen. Zo triest! Hoe kan je nu een land opbouwen? Ten eerste heeft maar 30% van de bevolking stroom en dan ook nog eens 10% van de normale capaciteit de komende 2 weken. Dit is voor heel Malawi…..inclusief ziekenhuizen!!! Verschrikkelijk!
De middag gebruiken we al luierend op het strand in een ligstoel onder een parasol. Vanavond koken we zelf en genieten van een heerlijke macaroni met veel verse groente! Oudejaarsavond……
9 november 2017 – Kachere – rustdag
Uiteraard wordt ik wakker gekust en geknuffeld door mijn lieve schat! Ik realiseer mij dat ik nu ook bij de club van 60 hoor! Het klinkt mij zo vreemd in de oren…..of ik het over iemand anders heb. Maar natuurlijk ben ik blij met elke dag dat je ouder mag worden. Hahahaha…ik hoef maar in de spiegel te kijken om dat bevestigd te zien.
Maar wat een heerlijke plek om te ontbijten en om jarig te zijn! Zon, water, strand en samen! Kate komt nog langs om te feliciteren en we spreken af dat we in de loop van de morgen samen met Foster, één van de personeelsleden, een bezoek aan het naastgelegen dorpje gaan brengen. Als we dat vooraf hadden geweten hadden we nog wat kunnen kopen maar nu verzamelen we het één en ander wat we bij ons hebben en wat ook nog praktisch is. Een aantal pakken maïsmeel, lucifers, tandborstels, stukken zeep, vochtige doekjes, kleine plastic afvalzakjes enz enz. Omdat ik jarig ben trakteer ik op biscuitjes. Maar wat een overgang van ons luxe plekje naar dit dorpje 200m verderop! We worden allerhartelijkst ontvangen door de dorps chief…..EEN VROUW! Hier in Malawi heel bijzonder. Al erg oud (niemand weet hoe oud) en een lieve en wijze vrouw die ook nog eens voor de weeskinderen in het dorp zorgt. Er lopen tientallen kinderen rond in het dorp en in het zand. Iedereen wil aan je zitten en ook nog eens op de foto. En dan vooral naar zichzelf kijken vinden ze geweldig. Dansend en zingend staan de meeste op hun blote voetjes te springen voor ons. De moeders en oma’s zitten op de grond een praatje met elkaar te maken. Vaak ook nog met een klein baby’tje op hun schoot. Families wonen vaak bij elkaar in kleine bakstenen huizen met rieten daken. Erg donker en maar 1 ruimte waar iedereen woont en slaapt. Je kan je eigenlijk geen voorstelling maken van het leven van deze mensen. Een groter contrast met ons is er niet. Als je geluk hebt en je hebt een baan dan nog moet je van amper 35 euro per maand rondkomen. Als je dan weet hoe duur dit land is dan is dat niet te doen. Wij waren van de week in de supermarkt al 75 euro kwijt. Dus bijna 2 maand salarissen voor 1 keer boodschappen doen! De kinderen hebben amper goede kleding en schoenen aan. Een aantal zien er echt niet gezond uit. Het breekt je hart en hoe blij moeten wij dan wel niet zijn dat ons wiegje in Nederland heeft gestaan. Foster geeft ons tekst en uitleg en doordat hij vertaald kunnen we toch een beetje met de mensen hier praten.
’s Nachts gaan de mannen in bootjes het meer op om vis te vangen om te verkopen of voor de ruilhandel. Dat wordt hier ook veel gedaan. Ruilen voor casava wortel bijvoorbeeld. Deze wordt vaak gebruikt om fijn te stampen en te mixen met water. Totaal geen voedingsmiddel in wel als opvulling maag als de maanden komen dat er echt weinig eten is. Dan 1 keer per dag! Je ziet hier eigenlijk nauwelijks dikke mensen. Dat is niet gek als je amper te eten krijgt. Het enige fruit wat ze binnenkrijgen of wat er op dat moment geoogst kan worden. Dat is nu de mango en de watermeloenen.
Terwijl we met alle kinderen om ons heen door het dorp wandelen en hier en daar wat uitdelen worden we stil van dit leven. Ik vertel de kinderen hoe belangrijk school is, Engels te leren zodat ze later een baan kunnen krijgen.
Nog zo iets…..de kinderen tot ca. 5 jaar hebben nog geen naam…… Waarom???? Omdat het sterftecijfer zo hoog is dat ze het niet nodig vinden het kind alvast een naam te geven. Hoe triest is dat.
Ongelofelijk dat ze iedereen dan toch zo vriendelijk tegen ons is en de kinderen lachen en springen. We zijn een bezienswaardigheid. Kate en Russel doen hier ook veel. Al hun personeel komt hier ook uit dit dorpje.
We lopen nog even langs het strand waar de gevangen visjes liggen te drogen. Helaas wordt het meer onnodig leeg gevist omdat de vissers de verkeerde netten gebruiken. In plaats van netten met wat grotere gaten zodat de kleine visjes ontsnappen en door kunnen groeien tot ze wat groter zijn gebruiken ze muskieten netten waar vissen van klein tot groot in blijven zitten. Misschien nu fijn zoveel vis maar niet voor de toekomst.
We lopen nog even langs een aantal vrouwen die druk bezig zijn met de was aan de waterkant. In grote bakken en in het meer wordt de kleding gewassen en op het strand ligt daarna alles te drogen. Wel heel sociaal om dat samen te doen want het is een gezellige dag uit met veel gelach en geklets. Daarna afscheid genomen van de kleine kinderen die ons overal hebben gevolgd en waarbij we handen te kort kwamen om iedereen aan de hand te nemen.
We zijn al in veel landen geweest en hebben al veel gezien maar zoveel armoede met voorlopig weinig toekomst perspectief zien we toch niet zo veel. Erg indrukwekkend om mee te maken en we moesten weer even schakelen toen we weer bij onze ToyLa waren. Tja, hier zijn we even stil van.
Maar het leven gaat door en zo ook vandaag! Om 12.00 uur zou er weer elektra zijn maar ja, iets later kan ook zo maar.
Toen ineens….yesss….allemaal lieve berichten via allerlei sociale media. Onze wereld! Van veel kanten werd er toch wel benadrukt dat het getal 60 niet erg was….of toch???
Er kwamen zelfs allerlei lieve filmpjes mijn kant op en ja, ineens waren er dan toch wel de tranen…..
Gelukkig zou de elektra tot 20.00 uur aanwezig zijn dus Kate en Russel waren in de gelegenheid om voor ons een heerlijke maaltijd te maken. Nadat we de rest van de middag lekker geluierd hadden, gezwommen in het zwembad was het tijd om feestelijk een hapje te gaan eten. Ons een beetje extra mooi gemaakt en Kate had zelfs slingers en felicitaties opgehangen. Wat een bijzonder stel is dit ook weer. Boeiende gesprekken met elkaar gehad. Genoten van een 3-gangendiner met een heerlijke fles wijn erbij en fijne gesprekken heb ik op deze geweldige plek een fantastische verjaardag. Het kon niet beter!
We kregen nog bijna een uur elektra “cadeau” voordat alle lichten doofden en we alleen bij het schijnsel van de kaarsen zaten. Maar het toetje was al op en we zochten met de hoofdlamp een weg terug naar ons bedje……. Nog even nagenieten van deze dag wordt het niet te laat……
10 november 2017 – Kachere – Lilongwe – 329km
Na gisterennacht had Harry nu ook weer een goede nacht! Duim duim dat het ergste weer achter de rug is. Vandaag eerst naar Lilongwe voordat we verder zuidwaarts rijden omdat wij Andreas en Ulla gesproken hebben die daar wonen. Een aantal weken geleden hebben wij hun in Zambia ontmoet en gesproken. Als wij naar Malawi zouden gaan dan moesten we beslist langs komen mits we zin hadden. Andreas is kinderarts in het ziekenhuis en we wilde daar graag wat meer over weten.
Gisteren met ze afgesproken dat wij vandaag eind van de dag zouden komen. Geen probleem om bij hun in de tuin met ToyLa te staan. Plaats genoeg. Nou dat was inderdaad zo.
Toch een lange dag vandaag! We waren al vroeg wakker want de zon scheen uitbundig onze slaapruimte in…..zoooooo de dag begint al warm! In de schaduw tussen het hoge bamboe genoten van ons buiten ontbijt. Wat is dat toch heerlijk elke keer. Het personeel al weer druk aan het poetsen. Ook hier werken de vrouwen met hun kindjes gewoon door. Vastgebonden op de rug van moeders zijn ze er de hele dag bij. Af en toe even naar voren getrokken om de borst te geven, slapen ze soms gewoon door. Wat zijn het toch schatjes om te zien. Ik schiet nog snel een paar foto’s van die mooie koppies.
Volgens ons vaste routine patroon zijn wij zo weer klaar om te vertrekken…..uiteraard niet zonder onze cappuccino! Om half 9 is het al zo ver! Onderweg lukt het gewoon niet om dat te doen omdat je bijna nergens zonder mensen om je heen kunt staan.
Daarna was het afscheid nemen van Kate en Russel. Zij hebben echt hier iets fantastisch neergezet en hun droom waargemaakt. Niet alleen voor zichzelf maar ook voor de mensen die voor hun werken en hun support aan het kleine dorp. We bedanken ze nogmaals voor de goede zorgen en het feit dat ze toch een feestje van mijn verjaardag gemaakt hebben. Met een dikke knuffel nemen we afscheid van elkaar. Uitgezwaaid door veel lieve mensen die hier werken vertrekken we weer om via de kustweg verder noordwaarts langs het meer te rijden. We genieten van de mooie route. We kijken nog steeds met zowel bewondering als verwondering naar de leefwijze van de mensen hier. Bij de “grotere” plaatsen zijn de fietstaxi’s weer volop aanwezig en lijkt het soms wel spitsuur. We komen nu ook ineens in een gebied waar veel moslims zijn. De ene moskee naar de andere en de vrouwen lopen hier nu met hoofddoekjes om en de mannen vaak in lange witte gewaden. Zo zie je maar….ook hier vele geloven! Ineens een gigantische katholieke kerk in aanbouw. Bijna klaar. Redelijk modern met eromheen een paar huizen. Geen gewone huizen maar villa’s die ik tot nu toe nog niet gezien hebt. Zo veel luxe dat ik moet denken aan de huizen in het dorp van gisteren. Ik snap nog steeds niet veel van het geloof…… Als welk geloof dan ook al het geld (inclusief het onroerend goed) op een grote hoop zou gooien zou er dan nog armoede zijn? Zeker als je hier in zo’n land bent. We krijgen veel verhalen te horen hoe het denk ik niet zou moeten zijn. De arme bevolking voor wie het geloof belangrijk is moet elke week (zondags) 200 kwatcha (0,25ct) betalen aan de kerk. Kan je dat niet dan mag je de volgende week niet komen. Een dochter van een dominee hier in Malawi zat trots te vertellen dat ze in Amerika gestudeerd had en zelfs naar Harvard is geweest. Wat een tegenstellingen…… we worden er stil van….
Ondertussen rijden wij langs grote mangoplantages en liggen de mango’s opgestapeld langs de weg om verkocht te worden. Hier en daar staan ook vissers langs de weg die grote vissen omhooghouden voor de verkoop.
In Salima verlaten wij de M5 om westwaarts af te slaan (M14) naar Lilongwe. Hoera….we gaan stijgen! Bij elke honderd meter gaat het een graad naar beneden. Op het hoogste punt ca. 1400 m is het nu ineens “maar” 31 graden! Een mooie route door de bergen al slingerend op en neer. Goed asfalt ook nog! In de buurt van de hoofdstad wordt het aanzienlijk drukker. Van Andreas een goede routebeschrijving gehad vanaf de golfclub die voor ons makkelijk te vinden was. Alleen grote wegen hebben een naam en de rest van de wijken zijn verdeeld in area’s. Ook hier weer geen logica in want de nummers van de area’s liggen door elkaar in de stad. Als je dan in de juiste area bent dan kijk je naar het nummer van het plot. Maar Andreas stond ons al zwaaiend voor het hek van hun huis op te wachten. Yessss…..gevonden. Nou, hoeveel auto’s wil je hier kwijt???? Een gigantisch huis met tuin, zwembad, guesthouse en nog een aantal bijgebouwen. Dit huis huurt hij voor behoorlijk wat geld. Krijgt een deel vergoed maar heeft ook weer het guesthouse en een bijgebouw verhuurd. De bewaking (24 uur en 3 personen) worden door de organisatie die hem hier gestationeerd heeft betaald.
Het was een leuk weerzien ondanks dat wij elkaar in Zambia niet uitgebreid hadden gesproken. Uiteraard over zijn werk in het ziekenhuis waar hij als kinderarts werkzaam is, maar nu ook over hun leven voor die tijd. Zij hebben ook met hun 2 oudste kinderen een aantal jaren in Papoea Nieuw Guinea gewoond tussen de bevolking waar hij ook als dokter werkzaam was en Ulla, zijn vrouw lesgaf. Erg boeiend om dat allemaal te horen. Wat een totaal ander leven heb je dan als je er voor kiest om je beroep in dit soort landen uit te oefenen. Morgen gaan we een bezoek brengen aan het ziekenhuis en als we van de verhalen uitgaan zal dat best heftig worden.
Met elkaar van een lekkere BBQ met salades genoten en voordat je het weet is de avond al weer om. Je merkt in dit soort landen dat niemand het eigenlijk erg laat maakt.
Wij konden lekker ons eigen bedje induiken en…..niet geheel onbelangrijk…..de koele nacht!
11 november 2017 – Lilongwe – Lilongwe – 24km
Zooooooo……echt een koele nacht! Het dekbed was zelfs later in de nacht nodig! Maar uitslapen was er niet bij! Tegen 5 uur – inmiddels al licht – begonnen de 2 bewakers gezellig met elkaar te kletsen en begeleid met een muziekje uit de radio, was het met het slapen al gauw gedaan! Hebben ze nu echt geen flauw benul dat zo’n opengeklapt dak betekend dat er mensen slapen??? Nou ja, maar zo gelaten….. Zelfstandig denken blijft lastig. Gisteren kochten we nog 2 cola onderweg. 1200 kwatcha’s. Harry gaf briefje van 2000 en dacht het makkelijk te maken door nog een briefje van 200 erbij te geven. Dus 1000 terug. Oh jee……foute boel….veeeeeeel te ingewikkeld. Nee hoor, krijg zijn briefje van 200 weer terug en daarna nog zijn wisselgeld van 800 kwatcha’s. Logisch toch? Van Andreas hoorden we dat zelfs artsen in het ziekenhuis echt niet kunnen hoofdrekenen.
Een rustige morgen gehad samen met Andreas en Ulla. De kinderen hadden al wat baantjes getrokken want na de koele nacht was het al weer snel warm. Ook nu horen we weer volop verhalen over het leven hier in Malawi en de mentaliteit van de mensen. Je moet er echt wel tegen kunnen om dat elke dag weer mee te maken.
Eind van de morgen zijn wij weer vertrokken en hebben van Ulla en de kinderen afscheid genomen. Omdat wij na het ziekenhuisbezoek zelf weer verder wilden gaan zijn wij achter Andreas aan gereden en kon hij na de rondleiding zelf zijn gang nog gaan.
We hadden al een beetje een idee wat ons te wachten stond maar dat het zo heftig zou binnenkomen! Natuurlijk zie je de beelden op TV wel eens maar het is hier echt ongelofelijk. Nu was het nog niet eens “volle bak” volgens Andreas. In de 100 bedden op de kinderafdelingen liggen nu ca. 300 kinderen in de leeftijd van net geboren tot 12 jaar. Tel daarbij de ouders erbij op die bij de kinderen zijn om ze te verzorgen dan kan je wel nagaan hoe druk het is en hoeveel lawaai. Deze kinderen zijn echt doodziek en per dag overlijden er gemiddeld 5. Als je de” intensive care” binnenkomt staan alle alarmbellen van de apparatuur op rood en knipperen continu maar er komt gewoon niemand kijken want er zijn nauwelijks artsen of verpleegkundigen aanwezig. Die zijn er gewoon niet. Veel kinderen liggen aan de zuurstof maar het kan best zijn dat de zuurstoffles allang leeg is voordat iemand dat in de gaten heeft!! Het is nauwelijks te beschrijven wat we hier zien. Heel veel kinderen zouden het overleven als ze niet in dit land zouden wonen. Medicatie ontbreekt, geen zuurstof, soms kan er niet geopereerd worden omdat daar de middelen ook voor ontbreken. We hebben grote bewondering voor Andreas om hier aan het werk te zijn. Je moet soms erg moeilijke keuzes maken wie wel of wie niet geholpen kan worden. Op de zgn couveuse afdeling liggen ca. 25 mini mensjes……een armpje net zo dik als mijn middelvinger….. bij ons zouden de kleintjes het wel overleven maar hier??? Bij de opnamepost staan soms wel een rijen van duizend mensen met zieke kindjes vanuit heel Malawi. Dan is dit ziekenhuis hun laatste redmiddel. De meest urgente gevallen worden er dan uitgepikt om eerst te behandelen. Vaak is het al te laat omdat de mensen van ver komen.
Nadat wij een uur hier hebben rondgelopen zijn wij stil…..heel stil…… en staan we met tranen in ons ogen. We nemen afscheid van Adreas en beloven contact te houden. Petje af voor hem en de vrijwilligers die hier soms weken of een aantal maanden komen werken. Nooit meer klagen over onze gezondheidszorg…..echt niet!!!!! Wij wonen in een land waar alles mogelijk is en waar je kansen hebt om er wat van te maken.
We lopen allebei diep in gedachten terug naar de auto……(eigenlijk lopen we jankend het ziekenhuis uit!!) . We hebben geen zin om nu boodschappen te gaan doen. We zijn moe….vooral geestelijk. We strijken neer op een camping net buiten Lilongwe om alles even rustig te laten bezinken. Ook dit is een onderdeel van het reizen. Maar het maakt je wel weer down to earth en het verrijkt je op een positieve manier al klinkt dat nu gek.
De rest van de middag zitten we in onze tropische tuin in de schaduw van een grote boom…… we zijn zo rijk…….met elkaar….
Een restje macaroni gaat de pan in en we zullen zo doodmoe ons bedje opzoeken. Een intensieve, maar waardevolle dag….
12 november 2017 – Lilongwe – Liwonde NP – 257km
We lagen gisterenavond amper op ons bed en we samen de onweerflitsen de donkere lucht verlichten. Dit keer ging de bui niet aan ons voorbij maar brak hij kort in alle hevigheid los. Gelukkig zorgde de bui ook voor verkoeling dus nadat het lawaai op het dak opgehouden was konden de tentflappen weer helemaal open en was na het laken halverwege de nacht zelfs het dekbed lekker onder vertoeven! Je merkt het wel dat je hier op ruim 1000m hoogte zit. Een verademing na de hitte aan het meer.
Na nog een verkwikkende douche en lekker ontbijt op tijd gaan rijden. Eerst de dichtbij zijnde shopping mall opgezocht omdat we hoognodig de voorraad weer aan moesten vullen. Helaas ging de supermarkt pas om 09.00 uur open maar dat was een geluk bij een ongeluk. Harry moest hoognodig naar de kapper en die was dan wel weer open! Dus nog voor 9 uur werd hij al weer mooi gemaakt! Daarna met onze lijst door de supermarkt. Dat ging lekker vlot maar bij de kassa…….. dat duurde en duurde. Van vlot en slim doorwerken hebben ze nog nooit gehoord. We hebben er maar om gelachen. De kiwi’s waren niet duidelijk geprijsd en dat werd wel aan 3 personen gevraagd. De prijs was per stuk en tja, je moest ze gewoon vermenigvulden. Eerst de verkeerde machine om betaalpas in te stoppen. Daarna de juiste maar de papierrol was op! Tja, kan gebeuren. Slof, slof….even een nieuwe bon ophalen. Erin stoppen lukte niet dus collega erbij. Bon erin, betaalpas erin……nou ja……op de bon staat niets????? Thermische printer en ja, dan hoort de papierrol wel goed te zitten. Andere collega erbij op dit probleem weer op te lossen. Na ruim 15 minuten en betaling konden we eindelijk vertrekken. Echt, bij elkaar probleem kijken ze je aan of ze water zien branden!!! Soms krijgen we echt de slappe lach.
Na het geld uit de muur halen wat bij verschillende ATM’s ook niet direct lukte was het toch wel tijd voor een cappuccino!!! Wat denk je…….er zat zowaar een coffeecorner in dit nieuwe winkelcentrum! Duurde even voor hij gemaakt was maar toen hadden we ook iets! Rustig genoten van dit heerlijke vocht waren we klaar om eindelijk te vertrekken! Nog even tanken en op pad!!! Je moet hier trouwens regelmatig bij de ATM stapels kwatcha’s trekken want lang niet overal kan je met pinpas of creditcard betalen. Bij de benzinestations al helemaal niet. Omdat het grootste biljet 2000 kwatcha is (2,40) kan je je wel voorstellen hoeveel biljetten uit de muur gespuugd worden!!!! We hebben steeds een dikke portemonnee vol!!!
Inmiddels ruim na 11 uur vertrokken wij zuidwaarts via de M1 (later de M8) naar Liwonde.
Omdat het zondag was, was het betrekkelijk rustig. Mooi aangeklede mensen die of naar de kerk of uit gingen. Uiteraard op deze route ook weer de nodige roadblocks. We zijn echt de tel kwijtgeraakt. Maar telkens vriendelijk zwaaien, soms vertellen waar we naar toe gaan en vaak zit de politie langs de kant van de weg en wuiven ze je gewoon door. Vermoeiend hoor steeds opstaan!
Een mooie, afwisselende route door behoorlijk bergachtig landschap! Ruim boven de 1600m hoogte zijn we zelfs geweest. Er waren hier stevige buien gevallen die wij net gemist hadden. De temperatuur was mede door de buien en de hoogte gedaald naar een super aangename 21 graden. Voor hier te koud want er waren mensen die met dikke jassen aanliepen!!!
Maar zodra we weer gingen afdalen en de bergen verlieten ging de temperatuur ook weer omhoog inclusief de vochtigheidsgraad. De weg was uitstekend om te rijden en de dorpjes waar we doorheen reden zagen er iets beter uit dan we de laatste dagen hebben gezien.
Maar het blijft zo’n totaal andere wereld! Maken wij ons druk om wat tegels die van de wand van de badkamer komen. Dan maar een keer een andere badkamer. Moet je hier zien. Waar heb je het over!!!
Het wordt steeds warmer en klammig als wij Liwonde bereiken. Nog een klein stukje onverhard en dan rijden we het National Park in. Er valt hier regelmatig al wat regen want het is hier al een stuk groener. Er liggen zelfs wat plassen water.
De safari camping in het park ligt er prachtig bij. Mooie plaatsen maar vooral de badkamers en toiletten zijn super mooi. Helemaal in stijl en lekker ruim. Heerlijke douches waar we graag gebruik van maken. De hitte is uitputtend. We proberen op het observatie deck waar we dieren zouden kunnen spotten, nog een briesje te vangen maar dat valt niet mee.
Er komt nog een iets ouder Duits backpackers echtpaar de camping op die we eerder in het noorden van Malawi ook gesproken hebben. Leuk om onze avonturen uit te wisselen.
Voor het eten maken we nog wat restjes op en we zijn eigenlijk te moe om verder nog wat te doen. We zijn benieuwd of we vannacht nog bezoekers gaan krijgen…..tenslotte zitten hier veel olifanten en hippo’s. Als het donker is schrikken we van elk geluid. Beetje schijterig zijn we wel….hahahaha.
In de verte begint het een beetje te rommelen maar de regen en onweer zet niet door. De temperatuur blijft hoog en de rondvliegende mumsels zorgen voor ergernis. We duiken al vroeg ons bedje in. Liggen we in ieder geval en geen last van wat er door de lucht gaat. Alle flappen wijd open maar amper zuchtje wind. We drogen onszelf regelmatig af……..
Morgen besluiten we wat we doen…..blijven we hier nog en gaan we een tochtje door het park maken of niet? We twijfelen nog want deze vochtige warmte is voor Harry geen pretje. Vooral de gewrichten spelen veel meer op.
We hebben het vandaag nog regelmatig over ons bezoek van gisteren in het ziekenhuis. Het heeft ons behoorlijk aangegrepen en hopen echt dat er op termijn een betere ziekenzorg gaat komen. Niet alleen voor de kinderen maar ook de volwassenen. HIV is hier nog steeds een groot probleem en heel veel kinderen zijn al vroeg wees. Hoe belangrijk is het toch waar je geboren wordt……. En wij zeuren dat we het zo warm hebben…..tja…..
Na gisterennacht had Harry nu ook weer een goede nacht! Duim duim dat het ergste weer achter de rug is. Vandaag eerst naar Lilongwe voordat we verder zuidwaarts rijden omdat wij Andreas en Ulla gesproken hebben die daar wonen. Een aantal weken geleden hebben wij hun in Zambia ontmoet en gesproken. Als wij naar Malawi zouden gaan dan moesten we beslist langs komen mits we zin hadden. Andreas is kinderarts in het ziekenhuis en we wilde daar graag wat meer over weten.
Gisteren met ze afgesproken dat wij vandaag eind van de dag zouden komen. Geen probleem om bij hun in de tuin met ToyLa te staan. Plaats genoeg. Nou dat was inderdaad zo.
Toch een lange dag vandaag! We waren al vroeg wakker want de zon scheen uitbundig onze slaapruimte in…..zoooooo de dag begint al warm! In de schaduw tussen het hoge bamboe genoten van ons buiten ontbijt. Wat is dat toch heerlijk elke keer. Het personeel al weer druk aan het poetsen. Ook hier werken de vrouwen met hun kindjes gewoon door. Vastgebonden op de rug van moeders zijn ze er de hele dag bij. Af en toe even naar voren getrokken om de borst te geven, slapen ze soms gewoon door. Wat zijn het toch schatjes om te zien. Ik schiet nog snel een paar foto’s van die mooie koppies.
Volgens ons vaste routine patroon zijn wij zo weer klaar om te vertrekken…..uiteraard niet zonder onze cappuccino! Om half 9 is het al zo ver! Onderweg lukt het gewoon niet om dat te doen omdat je bijna nergens zonder mensen om je heen kunt staan.
Daarna was het afscheid nemen van Kate en Russel. Zij hebben echt hier iets fantastisch neergezet en hun droom waargemaakt. Niet alleen voor zichzelf maar ook voor de mensen die voor hun werken en hun support aan het kleine dorp. We bedanken ze nogmaals voor de goede zorgen en het feit dat ze toch een feestje van mijn verjaardag gemaakt hebben. Met een dikke knuffel nemen we afscheid van elkaar. Uitgezwaaid door veel lieve mensen die hier werken vertrekken we weer om via de kustweg verder noordwaarts langs het meer te rijden. We genieten van de mooie route. We kijken nog steeds met zowel bewondering als verwondering naar de leefwijze van de mensen hier. Bij de “grotere” plaatsen zijn de fietstaxi’s weer volop aanwezig en lijkt het soms wel spitsuur. We komen nu ook ineens in een gebied waar veel moslims zijn. De ene moskee naar de andere en de vrouwen lopen hier nu met hoofddoekjes om en de mannen vaak in lange witte gewaden. Zo zie je maar….ook hier vele geloven! Ineens een gigantische katholieke kerk in aanbouw. Bijna klaar. Redelijk modern met eromheen een paar huizen. Geen gewone huizen maar villa’s die ik tot nu toe nog niet gezien hebt. Zo veel luxe dat ik moet denken aan de huizen in het dorp van gisteren. Ik snap nog steeds niet veel van het geloof…… Als welk geloof dan ook al het geld (inclusief het onroerend goed) op een grote hoop zou gooien zou er dan nog armoede zijn? Zeker als je hier in zo’n land bent. We krijgen veel verhalen te horen hoe het denk ik niet zou moeten zijn. De arme bevolking voor wie het geloof belangrijk is moet elke week (zondags) 200 kwatcha (0,25ct) betalen aan de kerk. Kan je dat niet dan mag je de volgende week niet komen. Een dochter van een dominee hier in Malawi zat trots te vertellen dat ze in Amerika gestudeerd had en zelfs naar Harvard is geweest. Wat een tegenstellingen…… we worden er stil van….
Ondertussen rijden wij langs grote mangoplantages en liggen de mango’s opgestapeld langs de weg om verkocht te worden. Hier en daar staan ook vissers langs de weg die grote vissen omhooghouden voor de verkoop.
In Salima verlaten wij de M5 om westwaarts af te slaan (M14) naar Lilongwe. Hoera….we gaan stijgen! Bij elke honderd meter gaat het een graad naar beneden. Op het hoogste punt ca. 1400 m is het nu ineens “maar” 31 graden! Een mooie route door de bergen al slingerend op en neer. Goed asfalt ook nog! In de buurt van de hoofdstad wordt het aanzienlijk drukker. Van Andreas een goede routebeschrijving gehad vanaf de golfclub die voor ons makkelijk te vinden was. Alleen grote wegen hebben een naam en de rest van de wijken zijn verdeeld in area’s. Ook hier weer geen logica in want de nummers van de area’s liggen door elkaar in de stad. Als je dan in de juiste area bent dan kijk je naar het nummer van het plot. Maar Andreas stond ons al zwaaiend voor het hek van hun huis op te wachten. Yessss…..gevonden. Nou, hoeveel auto’s wil je hier kwijt???? Een gigantisch huis met tuin, zwembad, guesthouse en nog een aantal bijgebouwen. Dit huis huurt hij voor behoorlijk wat geld. Krijgt een deel vergoed maar heeft ook weer het guesthouse en een bijgebouw verhuurd. De bewaking (24 uur en 3 personen) worden door de organisatie die hem hier gestationeerd heeft betaald.
Het was een leuk weerzien ondanks dat wij elkaar in Zambia niet uitgebreid hadden gesproken. Uiteraard over zijn werk in het ziekenhuis waar hij als kinderarts werkzaam is, maar nu ook over hun leven voor die tijd. Zij hebben ook met hun 2 oudste kinderen een aantal jaren in Papoea Nieuw Guinea gewoond tussen de bevolking waar hij ook als dokter werkzaam was en Ulla, zijn vrouw lesgaf. Erg boeiend om dat allemaal te horen. Wat een totaal ander leven heb je dan als je er voor kiest om je beroep in dit soort landen uit te oefenen. Morgen gaan we een bezoek brengen aan het ziekenhuis en als we van de verhalen uitgaan zal dat best heftig worden.
Met elkaar van een lekkere BBQ met salades genoten en voordat je het weet is de avond al weer om. Je merkt in dit soort landen dat niemand het eigenlijk erg laat maakt.
Wij konden lekker ons eigen bedje induiken en…..niet geheel onbelangrijk…..de koele nacht!
11 november 2017 – Lilongwe – Lilongwe – 24km
Zooooooo……echt een koele nacht! Het dekbed was zelfs later in de nacht nodig! Maar uitslapen was er niet bij! Tegen 5 uur – inmiddels al licht – begonnen de 2 bewakers gezellig met elkaar te kletsen en begeleid met een muziekje uit de radio, was het met het slapen al gauw gedaan! Hebben ze nu echt geen flauw benul dat zo’n opengeklapt dak betekend dat er mensen slapen??? Nou ja, maar zo gelaten….. Zelfstandig denken blijft lastig. Gisteren kochten we nog 2 cola onderweg. 1200 kwatcha’s. Harry gaf briefje van 2000 en dacht het makkelijk te maken door nog een briefje van 200 erbij te geven. Dus 1000 terug. Oh jee……foute boel….veeeeeeel te ingewikkeld. Nee hoor, krijg zijn briefje van 200 weer terug en daarna nog zijn wisselgeld van 800 kwatcha’s. Logisch toch? Van Andreas hoorden we dat zelfs artsen in het ziekenhuis echt niet kunnen hoofdrekenen.
Een rustige morgen gehad samen met Andreas en Ulla. De kinderen hadden al wat baantjes getrokken want na de koele nacht was het al weer snel warm. Ook nu horen we weer volop verhalen over het leven hier in Malawi en de mentaliteit van de mensen. Je moet er echt wel tegen kunnen om dat elke dag weer mee te maken.
Eind van de morgen zijn wij weer vertrokken en hebben van Ulla en de kinderen afscheid genomen. Omdat wij na het ziekenhuisbezoek zelf weer verder wilden gaan zijn wij achter Andreas aan gereden en kon hij na de rondleiding zelf zijn gang nog gaan.
We hadden al een beetje een idee wat ons te wachten stond maar dat het zo heftig zou binnenkomen! Natuurlijk zie je de beelden op TV wel eens maar het is hier echt ongelofelijk. Nu was het nog niet eens “volle bak” volgens Andreas. In de 100 bedden op de kinderafdelingen liggen nu ca. 300 kinderen in de leeftijd van net geboren tot 12 jaar. Tel daarbij de ouders erbij op die bij de kinderen zijn om ze te verzorgen dan kan je wel nagaan hoe druk het is en hoeveel lawaai. Deze kinderen zijn echt doodziek en per dag overlijden er gemiddeld 5. Als je de” intensive care” binnenkomt staan alle alarmbellen van de apparatuur op rood en knipperen continu maar er komt gewoon niemand kijken want er zijn nauwelijks artsen of verpleegkundigen aanwezig. Die zijn er gewoon niet. Veel kinderen liggen aan de zuurstof maar het kan best zijn dat de zuurstoffles allang leeg is voordat iemand dat in de gaten heeft!! Het is nauwelijks te beschrijven wat we hier zien. Heel veel kinderen zouden het overleven als ze niet in dit land zouden wonen. Medicatie ontbreekt, geen zuurstof, soms kan er niet geopereerd worden omdat daar de middelen ook voor ontbreken. We hebben grote bewondering voor Andreas om hier aan het werk te zijn. Je moet soms erg moeilijke keuzes maken wie wel of wie niet geholpen kan worden. Op de zgn couveuse afdeling liggen ca. 25 mini mensjes……een armpje net zo dik als mijn middelvinger….. bij ons zouden de kleintjes het wel overleven maar hier??? Bij de opnamepost staan soms wel een rijen van duizend mensen met zieke kindjes vanuit heel Malawi. Dan is dit ziekenhuis hun laatste redmiddel. De meest urgente gevallen worden er dan uitgepikt om eerst te behandelen. Vaak is het al te laat omdat de mensen van ver komen.
Nadat wij een uur hier hebben rondgelopen zijn wij stil…..heel stil…… en staan we met tranen in ons ogen. We nemen afscheid van Adreas en beloven contact te houden. Petje af voor hem en de vrijwilligers die hier soms weken of een aantal maanden komen werken. Nooit meer klagen over onze gezondheidszorg…..echt niet!!!!! Wij wonen in een land waar alles mogelijk is en waar je kansen hebt om er wat van te maken.
We lopen allebei diep in gedachten terug naar de auto……(eigenlijk lopen we jankend het ziekenhuis uit!!) . We hebben geen zin om nu boodschappen te gaan doen. We zijn moe….vooral geestelijk. We strijken neer op een camping net buiten Lilongwe om alles even rustig te laten bezinken. Ook dit is een onderdeel van het reizen. Maar het maakt je wel weer down to earth en het verrijkt je op een positieve manier al klinkt dat nu gek.
De rest van de middag zitten we in onze tropische tuin in de schaduw van een grote boom…… we zijn zo rijk…….met elkaar….
Een restje macaroni gaat de pan in en we zullen zo doodmoe ons bedje opzoeken. Een intensieve, maar waardevolle dag….
12 november 2017 – Lilongwe – Liwonde NP – 257km
We lagen gisterenavond amper op ons bed en we samen de onweerflitsen de donkere lucht verlichten. Dit keer ging de bui niet aan ons voorbij maar brak hij kort in alle hevigheid los. Gelukkig zorgde de bui ook voor verkoeling dus nadat het lawaai op het dak opgehouden was konden de tentflappen weer helemaal open en was na het laken halverwege de nacht zelfs het dekbed lekker onder vertoeven! Je merkt het wel dat je hier op ruim 1000m hoogte zit. Een verademing na de hitte aan het meer.
Na nog een verkwikkende douche en lekker ontbijt op tijd gaan rijden. Eerst de dichtbij zijnde shopping mall opgezocht omdat we hoognodig de voorraad weer aan moesten vullen. Helaas ging de supermarkt pas om 09.00 uur open maar dat was een geluk bij een ongeluk. Harry moest hoognodig naar de kapper en die was dan wel weer open! Dus nog voor 9 uur werd hij al weer mooi gemaakt! Daarna met onze lijst door de supermarkt. Dat ging lekker vlot maar bij de kassa…….. dat duurde en duurde. Van vlot en slim doorwerken hebben ze nog nooit gehoord. We hebben er maar om gelachen. De kiwi’s waren niet duidelijk geprijsd en dat werd wel aan 3 personen gevraagd. De prijs was per stuk en tja, je moest ze gewoon vermenigvulden. Eerst de verkeerde machine om betaalpas in te stoppen. Daarna de juiste maar de papierrol was op! Tja, kan gebeuren. Slof, slof….even een nieuwe bon ophalen. Erin stoppen lukte niet dus collega erbij. Bon erin, betaalpas erin……nou ja……op de bon staat niets????? Thermische printer en ja, dan hoort de papierrol wel goed te zitten. Andere collega erbij op dit probleem weer op te lossen. Na ruim 15 minuten en betaling konden we eindelijk vertrekken. Echt, bij elkaar probleem kijken ze je aan of ze water zien branden!!! Soms krijgen we echt de slappe lach.
Na het geld uit de muur halen wat bij verschillende ATM’s ook niet direct lukte was het toch wel tijd voor een cappuccino!!! Wat denk je…….er zat zowaar een coffeecorner in dit nieuwe winkelcentrum! Duurde even voor hij gemaakt was maar toen hadden we ook iets! Rustig genoten van dit heerlijke vocht waren we klaar om eindelijk te vertrekken! Nog even tanken en op pad!!! Je moet hier trouwens regelmatig bij de ATM stapels kwatcha’s trekken want lang niet overal kan je met pinpas of creditcard betalen. Bij de benzinestations al helemaal niet. Omdat het grootste biljet 2000 kwatcha is (2,40) kan je je wel voorstellen hoeveel biljetten uit de muur gespuugd worden!!!! We hebben steeds een dikke portemonnee vol!!!
Inmiddels ruim na 11 uur vertrokken wij zuidwaarts via de M1 (later de M8) naar Liwonde.
Omdat het zondag was, was het betrekkelijk rustig. Mooi aangeklede mensen die of naar de kerk of uit gingen. Uiteraard op deze route ook weer de nodige roadblocks. We zijn echt de tel kwijtgeraakt. Maar telkens vriendelijk zwaaien, soms vertellen waar we naar toe gaan en vaak zit de politie langs de kant van de weg en wuiven ze je gewoon door. Vermoeiend hoor steeds opstaan!
Een mooie, afwisselende route door behoorlijk bergachtig landschap! Ruim boven de 1600m hoogte zijn we zelfs geweest. Er waren hier stevige buien gevallen die wij net gemist hadden. De temperatuur was mede door de buien en de hoogte gedaald naar een super aangename 21 graden. Voor hier te koud want er waren mensen die met dikke jassen aanliepen!!!
Maar zodra we weer gingen afdalen en de bergen verlieten ging de temperatuur ook weer omhoog inclusief de vochtigheidsgraad. De weg was uitstekend om te rijden en de dorpjes waar we doorheen reden zagen er iets beter uit dan we de laatste dagen hebben gezien.
Maar het blijft zo’n totaal andere wereld! Maken wij ons druk om wat tegels die van de wand van de badkamer komen. Dan maar een keer een andere badkamer. Moet je hier zien. Waar heb je het over!!!
Het wordt steeds warmer en klammig als wij Liwonde bereiken. Nog een klein stukje onverhard en dan rijden we het National Park in. Er valt hier regelmatig al wat regen want het is hier al een stuk groener. Er liggen zelfs wat plassen water.
De safari camping in het park ligt er prachtig bij. Mooie plaatsen maar vooral de badkamers en toiletten zijn super mooi. Helemaal in stijl en lekker ruim. Heerlijke douches waar we graag gebruik van maken. De hitte is uitputtend. We proberen op het observatie deck waar we dieren zouden kunnen spotten, nog een briesje te vangen maar dat valt niet mee.
Er komt nog een iets ouder Duits backpackers echtpaar de camping op die we eerder in het noorden van Malawi ook gesproken hebben. Leuk om onze avonturen uit te wisselen.
Voor het eten maken we nog wat restjes op en we zijn eigenlijk te moe om verder nog wat te doen. We zijn benieuwd of we vannacht nog bezoekers gaan krijgen…..tenslotte zitten hier veel olifanten en hippo’s. Als het donker is schrikken we van elk geluid. Beetje schijterig zijn we wel….hahahaha.
In de verte begint het een beetje te rommelen maar de regen en onweer zet niet door. De temperatuur blijft hoog en de rondvliegende mumsels zorgen voor ergernis. We duiken al vroeg ons bedje in. Liggen we in ieder geval en geen last van wat er door de lucht gaat. Alle flappen wijd open maar amper zuchtje wind. We drogen onszelf regelmatig af……..
Morgen besluiten we wat we doen…..blijven we hier nog en gaan we een tochtje door het park maken of niet? We twijfelen nog want deze vochtige warmte is voor Harry geen pretje. Vooral de gewrichten spelen veel meer op.
We hebben het vandaag nog regelmatig over ons bezoek van gisteren in het ziekenhuis. Het heeft ons behoorlijk aangegrepen en hopen echt dat er op termijn een betere ziekenzorg gaat komen. Niet alleen voor de kinderen maar ook de volwassenen. HIV is hier nog steeds een groot probleem en heel veel kinderen zijn al vroeg wees. Hoe belangrijk is het toch waar je geboren wordt……. En wij zeuren dat we het zo warm hebben…..tja…..
13 november 2017 – Liwonde NP – Segna Bay – 222km
Na een nacht met veel wakker zijn door de warmte besloten hier niet te blijven. We willen nog wel in een park dieren zien maar waarschijnlijk zullen we nog een keer door Etosha NP gaan rijden als wij weer in Namibië zijn. Geen spijt dat nu hier zijn want gisteren was het een mooie route hier naar toe. Ook laten we het schiereiland met Lake Malawi NP liggen. Je kan niet alles! Het is nu voor ons gevoel genoeg. We willen nog 2 dagen aan het meer staan in Segna Bay voordat we de grens naar Zambia weer overgaan. Hopelijk is het daar iets koeler of in elk geval iets minder vochtige warmte.
We doen rustig aan want anders loopt het al weer van je rug. Na het ontbijt gooien we er nog maar een cappuccino in en na een bijna koude douche (hoe lekker kan dat zijn) is het tijd om te vertrekken.
Je merkt dat het weer een gewone werkdag is want het is een stuk drukker dan gisteren. In deze groenere regio zie je veel meer landbouw. Er wordt hard gewerkt en gezaaid om alles klaar te maken voor het regenseizoen waarin alles weer goed kan groeien. We komen regelmatig borden tegen van het RIDP (Rural Infrastructure Development Program) van de Europese Unie. Er wordt de bevolking geleerd het land veel veelzijdiger te bewerken en de gewassen af te wisselen waardoor de oogsten veel beter en productiever zijn. Langs de weg worden ook veel meer verschillende groentes en fruit verkocht dan in andere delen van het land. Een stap vooruit. Er werken ook veel vrouwen op het land en als je die ziet werken…..ze bukken niet zoals wij dat doen maar bewerken de grond met hun benen volledig gestrekt. Lijken net kaarsrechte stokjes! Dat doen ze eigenlijk met elke bezigheid op de grond. Is dat echt te veel dan is het andere alternatief……er gewoon bij gaan zitten.
Onderweg zijn wij nog gestopt bij een waterput waar met emmers aan een touw water naar boven gehaald werd. Hier helaas nog geen pomp. Zwaar werk hoor. Een ander zat weer een wasje te doen. Uiteraard liepen er de nodige kinderen rond. We mochten wat foto’s maken en wij hebben wat zeep uitgedeeld die ze kunnen gebruiken voor de was. Dit was een goede tip van Kate (Kachere Kastle).
Hoe basic kan het leven zijn? De hele dag druk bezig met kleding met de hand wassen, daarvoor water nodig die vaak gehaald moet worden in grote emmers bij een waterpomp of put. Wat denk je van elke dag hout sprokkelen om vuur te maken? Je ziet zelden vrouwen lopen zonder een kind op de rug en niks op hun hoofd!
In de wat grotere dorpjes die we passeren zijn de fietstaxi’s weer met grote aantallen aanwezig. Iedereen wil wat verdienen. Als je wat verder weg woont en je hebt er geld voor over dan wil men er graag gebruik van maken. De arme man heeft het slecht met al die heuvels! De fiets blinkt dan wel maar vaak er ook van alles aan. Slechts met 1 versnelling lukt het om net halverwege te komen en daarna is het afstappen en duwen. Met een passagier lastig maar soms nog veel lastiger als de fiets als goederenvervoer wordt gebruikt. Hoog opgestapeld zakken of hout is de fiets nauwelijks in bedwang te houden. Heb je dan ook nog eens planken of breed materiaal te vervoeren dan zou je bij ons al gauw slaande ruzie hebben omdat je de breedte van het fietspad of weg in gebruik hebt.
Uit voorzorg gaat de fietspomp mee want onderweg de banden moeten op pompen of dat de ketting er af loopt is eerder normaal dan een uitzondering.
Andreas vertelde nog dat de Malawi’s niet van anticiperen gehoord hebben. Als een auto het doet en geen probleem geeft waarom zou je dan af en toe iets controleren? Pas als de auto kapot is ga je hem maken!!! Logisch toch? Dat geldt hier eigenlijk voor alles. Niet te geloven!
Halverwege de middag bereiken we Benga Bay op de hoogte van Liwongwe maar dan oostwaarts aan Lake Malawi. Gelukkig staat er een stevige wind wat het aangenaam maakt om onder een grote boom aan het strand te staan voor ToyLa maar ook voor ons.
Ondanks dat we niet eens zoveel kilometers hebben gemaakt zijn wij moe. Al die indrukken die je op zo’n dag opdoet tikken aan. Zoveel mensen, zoveel drukte vooral in de plaatsen waar we doorheen rijden. De mensen zijn gelukkig niet opdringerig als je ze spreekt of wanneer we snelle lunch onderweg hebben. Zwaaien vriendelijk maar lopen wel door tenzij we ze zelf aanspreken.
We hebben allebei het gevoel dat het nu wel even genoeg Malawi is. Misschien ook mede door de warmte. Harry zijn “ongemakken” redelijk onder controle maar zoals de eerste weken is het zeker niet. Ook dat en de onderbroken nachten breken dan op.
Morgen blijven we in ieder geval nog een extra dagje. De rest van de middag beetje laptoppen, foto’s uitzoeken en wat lezen. Hier op de strandcamping Steps (onderdeel Sun Hotel) is het ontbreken van de elektriciteit ook weer het probleem. Daardoor doen ook de toiletten en douches het niet en dat is echt balen! We flodderen dus bij onze eigen water voorraad en stroom is voor ons het probleem niet.
Vanavond in het naastgelegen hotel gaan eten. Uitstekend buffet en lekker buiten. Hier gelukkig een aggregaat om alles in werking te houden want het hotel zat behoorlijk vol.
Ook hier eindelijk weer wifi aanwezig dus we konden de buitenwereld een teken van leven geven. Meteen waarschuwingen onze kant op dat op de camping/lodge waar wij in Zambia (Livingstone) gestaan hebben 2 mensen door olifanten waren gedood. Verschrikkelijk. Nog maar even over nadenken of wij daar op de terugweg weer gaan staan!
Een lekkere avond en we gaan morgen heerlijk hier bij het zwembad zitten en een poging doen om de website verder bij de werken.
De wind maakt de avond heerlijk koel en we verheugen ons om lekker ons bedje op te zoeken en hopelijk een goede nachtrust te hebben. We staan hier alleen maar worden in ieder geval bewaakt door maar liefs drie vriendelijke guards.
14 november 2017 – Senga Bay – rustdag
Wat een heerlijke koele nacht door de wind die er steeds is geweest! Zo is het heerlijk slapen. We verheugen ons op een relaxdag!
De ochtend besteden we aan het bijwerken van onze verslagen en het uitzoeken van foto’s die we vanmiddag willen gaan plaatsen. Ondertussen word ik voorzien van cappuccino en we genieten van het uitzicht.
Ineens toet toet……daar komen Flor en Frans uit Amsterdam aangereden in hun eigen gele Toyota met daktent. 10 dagen geleden ontmoet in Chitimba op de camping. Natuurlijk even bijkletsen waar zij en wij zoal geweest zijn.
Na de lunch vertrekken we naar het zwembad van het hotel om te relaxen en wat baantjes te trekken maar vooral voor het bijwerken van de website. Gelukkig redelijk snel internet dus de teksten gingen als een speer. Iets langer tijd nodig voor de vele foto’s maar rond een uur of 4 was het dan eindelijk gelukt. De tijd vliegt om als je zo bezig bent.
Onze laatste dag in Malawi….toch een gek idee!
Nog steeds staat de hele dag de generator te draaien! Daardoor is er wel internet en zijn wij met de wereld verbonden! We nemen nog een lekkere koele douche en begeven ons begin van de avond maar weer naar het restaurant om van het heerlijke buffet te genieten.
Lekker buiten, kaarsje voor de romantiek genieten we van onze laatste avond aan het meer.
Terug op de camping zitten we samen met Flor en Frank nog een uurtje bij het kampvuur. Glaasje wij erbij en gezellig aan de klets. Dan is het ineens behoorlijk laat voor ons doen. De wind laat het helaas afweten en als we ons bedje opzoeken is de verkoeling ver te zoeken.
15 november 2017 – Senga Bay – rustdag
This is Africa en het kan altijd anders gaan dan gepland. De nacht weer goed doorgekomen al was het wel een stuk warmer dan de vorige nacht. Om 5 uur even wakker en wat zie ik toen ik naar buiten keek? Een bloedrode lucht boven het water want de zon begon net op te komen. Schitterend om te zien. Daarna snel omgedraaid om nog een paar uurtjes door te slapen. Een beetje op tijd opgestaan om rustig te ontbijten met het plan om daarna alles klaar te maken voor voortrek. Harry had gisteren avond alles al afgerekend dus we zouden zou weg kunnen. Zouden…. Floor kwam vertellen dat Frank afgelopen nacht erg ziek geworden is en steeds had overgegeven. Nu behoorlijk koorts. Ligt in bed. Tja, wat doe je dan? Ze willen het 24 uur aankijken en alvast wat innemen tegen de malaria. Hij heeft dit al vaker gehad. Nu voelde het voor ons niet fijn om ze hier alleen achter te laten mocht het wel slechter gaan. Harry stelde de situatie voor als wij daarin zouden zitten. Hij ziek en ik hier helemaal alleen ver weg van de dichtstbijzijnde kliniek in Lilongwe.
Dus besloten er hier gewoon een dagje aan vast te knopen. Voor hun een fijner idee dat ze er eventueel niet alleen voorstaan en wij, ach we vermaken ons wel met een boek aan het zwembad. Dat is de vrijheid die je hebt als je niks vooruit boekt en tijd geen issue is.
De middag was het inderdaad lekker wat zwemmen in het lauwwarme water en op het ligbed relaxen aan het zwembad.
Vandaag is er weer een Overland truck bijgekomen. De Duitsers Werner en Gaby staan er nu ook bij. Zij zijn vanaf Duitsland via de Westkant van Afrika naar Kaapstad gereden en zijn nu al weer op de terugweg om via de Oostkust weer naar huis te rijden waar ze medio juni 2018 aan willen komen.
’s Avonds koken we zelf en genieten samen met Flor bij het kampvuur aan het strand. Met Frans gaat het iets beter dus morgen even afwachten. We gaan in ieder geval vertrekken…
16 november 2017 – Senga Bay – rustdag
Oh jee…..al weer of nog een rustdag???? Niets is zo veranderlijk als een mens. Met Frans gaat het een stuk beter dus daarvoor hoeven we niet te blijven.
Ook nog redelijk op tijd opgestaan en bijna alles klaargemaakt voor vertrek. Toen bedacht Harry zich dat voor vertrek een lekkere cappuccino er ook wel in zou gaan. Zitten we om half 9 vroeg al aan de koffie komt Flor erbij zitten en even later Werner en Gaby ook nog. Je snapt het al……veel bij te praten, gegevens uit wisselen en voordat je het weet is het halverwege de ochtend. Ach, en we zitten zo gezellig! Om nu nog te gaan en dan weer laat aan te komen! Tenslotte moeten we ook nog wat boodschappen doen, de grens over……
Dus besluiten we……BLIJVEN! We plakken er nog maar een relaxdag aan vast.
Morgen gaan we echt weg! Iedereen trouwens want dan is het weekend en is er disco op het strand. Wegwezen……..
Met Frans stuk beter en ook voor hun is het beter om nog een dagje te blijven.
De middag vertoeven we met elkaar aan het zwembad en ’s avonds koken we ook weer zelf!
Er is vandaag zelfs nog een grote Overlandtruck met vakantiegangers bijgekomen en de bekende koepeltenten hebben zich weer verspreid over de camping. Een gezellige drukte.
De avond brengen we met elkaar bij het kampvuur door op het strand met lekkere Afrikaanse muziek. Toevallig zijn Flor en Frans fans van Tinariwen!
Het is nog warm en dat beloofd wat voor de nacht. Voor ons mag het wel wat minder!
Na een nacht met veel wakker zijn door de warmte besloten hier niet te blijven. We willen nog wel in een park dieren zien maar waarschijnlijk zullen we nog een keer door Etosha NP gaan rijden als wij weer in Namibië zijn. Geen spijt dat nu hier zijn want gisteren was het een mooie route hier naar toe. Ook laten we het schiereiland met Lake Malawi NP liggen. Je kan niet alles! Het is nu voor ons gevoel genoeg. We willen nog 2 dagen aan het meer staan in Segna Bay voordat we de grens naar Zambia weer overgaan. Hopelijk is het daar iets koeler of in elk geval iets minder vochtige warmte.
We doen rustig aan want anders loopt het al weer van je rug. Na het ontbijt gooien we er nog maar een cappuccino in en na een bijna koude douche (hoe lekker kan dat zijn) is het tijd om te vertrekken.
Je merkt dat het weer een gewone werkdag is want het is een stuk drukker dan gisteren. In deze groenere regio zie je veel meer landbouw. Er wordt hard gewerkt en gezaaid om alles klaar te maken voor het regenseizoen waarin alles weer goed kan groeien. We komen regelmatig borden tegen van het RIDP (Rural Infrastructure Development Program) van de Europese Unie. Er wordt de bevolking geleerd het land veel veelzijdiger te bewerken en de gewassen af te wisselen waardoor de oogsten veel beter en productiever zijn. Langs de weg worden ook veel meer verschillende groentes en fruit verkocht dan in andere delen van het land. Een stap vooruit. Er werken ook veel vrouwen op het land en als je die ziet werken…..ze bukken niet zoals wij dat doen maar bewerken de grond met hun benen volledig gestrekt. Lijken net kaarsrechte stokjes! Dat doen ze eigenlijk met elke bezigheid op de grond. Is dat echt te veel dan is het andere alternatief……er gewoon bij gaan zitten.
Onderweg zijn wij nog gestopt bij een waterput waar met emmers aan een touw water naar boven gehaald werd. Hier helaas nog geen pomp. Zwaar werk hoor. Een ander zat weer een wasje te doen. Uiteraard liepen er de nodige kinderen rond. We mochten wat foto’s maken en wij hebben wat zeep uitgedeeld die ze kunnen gebruiken voor de was. Dit was een goede tip van Kate (Kachere Kastle).
Hoe basic kan het leven zijn? De hele dag druk bezig met kleding met de hand wassen, daarvoor water nodig die vaak gehaald moet worden in grote emmers bij een waterpomp of put. Wat denk je van elke dag hout sprokkelen om vuur te maken? Je ziet zelden vrouwen lopen zonder een kind op de rug en niks op hun hoofd!
In de wat grotere dorpjes die we passeren zijn de fietstaxi’s weer met grote aantallen aanwezig. Iedereen wil wat verdienen. Als je wat verder weg woont en je hebt er geld voor over dan wil men er graag gebruik van maken. De arme man heeft het slecht met al die heuvels! De fiets blinkt dan wel maar vaak er ook van alles aan. Slechts met 1 versnelling lukt het om net halverwege te komen en daarna is het afstappen en duwen. Met een passagier lastig maar soms nog veel lastiger als de fiets als goederenvervoer wordt gebruikt. Hoog opgestapeld zakken of hout is de fiets nauwelijks in bedwang te houden. Heb je dan ook nog eens planken of breed materiaal te vervoeren dan zou je bij ons al gauw slaande ruzie hebben omdat je de breedte van het fietspad of weg in gebruik hebt.
Uit voorzorg gaat de fietspomp mee want onderweg de banden moeten op pompen of dat de ketting er af loopt is eerder normaal dan een uitzondering.
Andreas vertelde nog dat de Malawi’s niet van anticiperen gehoord hebben. Als een auto het doet en geen probleem geeft waarom zou je dan af en toe iets controleren? Pas als de auto kapot is ga je hem maken!!! Logisch toch? Dat geldt hier eigenlijk voor alles. Niet te geloven!
Halverwege de middag bereiken we Benga Bay op de hoogte van Liwongwe maar dan oostwaarts aan Lake Malawi. Gelukkig staat er een stevige wind wat het aangenaam maakt om onder een grote boom aan het strand te staan voor ToyLa maar ook voor ons.
Ondanks dat we niet eens zoveel kilometers hebben gemaakt zijn wij moe. Al die indrukken die je op zo’n dag opdoet tikken aan. Zoveel mensen, zoveel drukte vooral in de plaatsen waar we doorheen rijden. De mensen zijn gelukkig niet opdringerig als je ze spreekt of wanneer we snelle lunch onderweg hebben. Zwaaien vriendelijk maar lopen wel door tenzij we ze zelf aanspreken.
We hebben allebei het gevoel dat het nu wel even genoeg Malawi is. Misschien ook mede door de warmte. Harry zijn “ongemakken” redelijk onder controle maar zoals de eerste weken is het zeker niet. Ook dat en de onderbroken nachten breken dan op.
Morgen blijven we in ieder geval nog een extra dagje. De rest van de middag beetje laptoppen, foto’s uitzoeken en wat lezen. Hier op de strandcamping Steps (onderdeel Sun Hotel) is het ontbreken van de elektriciteit ook weer het probleem. Daardoor doen ook de toiletten en douches het niet en dat is echt balen! We flodderen dus bij onze eigen water voorraad en stroom is voor ons het probleem niet.
Vanavond in het naastgelegen hotel gaan eten. Uitstekend buffet en lekker buiten. Hier gelukkig een aggregaat om alles in werking te houden want het hotel zat behoorlijk vol.
Ook hier eindelijk weer wifi aanwezig dus we konden de buitenwereld een teken van leven geven. Meteen waarschuwingen onze kant op dat op de camping/lodge waar wij in Zambia (Livingstone) gestaan hebben 2 mensen door olifanten waren gedood. Verschrikkelijk. Nog maar even over nadenken of wij daar op de terugweg weer gaan staan!
Een lekkere avond en we gaan morgen heerlijk hier bij het zwembad zitten en een poging doen om de website verder bij de werken.
De wind maakt de avond heerlijk koel en we verheugen ons om lekker ons bedje op te zoeken en hopelijk een goede nachtrust te hebben. We staan hier alleen maar worden in ieder geval bewaakt door maar liefs drie vriendelijke guards.
14 november 2017 – Senga Bay – rustdag
Wat een heerlijke koele nacht door de wind die er steeds is geweest! Zo is het heerlijk slapen. We verheugen ons op een relaxdag!
De ochtend besteden we aan het bijwerken van onze verslagen en het uitzoeken van foto’s die we vanmiddag willen gaan plaatsen. Ondertussen word ik voorzien van cappuccino en we genieten van het uitzicht.
Ineens toet toet……daar komen Flor en Frans uit Amsterdam aangereden in hun eigen gele Toyota met daktent. 10 dagen geleden ontmoet in Chitimba op de camping. Natuurlijk even bijkletsen waar zij en wij zoal geweest zijn.
Na de lunch vertrekken we naar het zwembad van het hotel om te relaxen en wat baantjes te trekken maar vooral voor het bijwerken van de website. Gelukkig redelijk snel internet dus de teksten gingen als een speer. Iets langer tijd nodig voor de vele foto’s maar rond een uur of 4 was het dan eindelijk gelukt. De tijd vliegt om als je zo bezig bent.
Onze laatste dag in Malawi….toch een gek idee!
Nog steeds staat de hele dag de generator te draaien! Daardoor is er wel internet en zijn wij met de wereld verbonden! We nemen nog een lekkere koele douche en begeven ons begin van de avond maar weer naar het restaurant om van het heerlijke buffet te genieten.
Lekker buiten, kaarsje voor de romantiek genieten we van onze laatste avond aan het meer.
Terug op de camping zitten we samen met Flor en Frank nog een uurtje bij het kampvuur. Glaasje wij erbij en gezellig aan de klets. Dan is het ineens behoorlijk laat voor ons doen. De wind laat het helaas afweten en als we ons bedje opzoeken is de verkoeling ver te zoeken.
15 november 2017 – Senga Bay – rustdag
This is Africa en het kan altijd anders gaan dan gepland. De nacht weer goed doorgekomen al was het wel een stuk warmer dan de vorige nacht. Om 5 uur even wakker en wat zie ik toen ik naar buiten keek? Een bloedrode lucht boven het water want de zon begon net op te komen. Schitterend om te zien. Daarna snel omgedraaid om nog een paar uurtjes door te slapen. Een beetje op tijd opgestaan om rustig te ontbijten met het plan om daarna alles klaar te maken voor voortrek. Harry had gisteren avond alles al afgerekend dus we zouden zou weg kunnen. Zouden…. Floor kwam vertellen dat Frank afgelopen nacht erg ziek geworden is en steeds had overgegeven. Nu behoorlijk koorts. Ligt in bed. Tja, wat doe je dan? Ze willen het 24 uur aankijken en alvast wat innemen tegen de malaria. Hij heeft dit al vaker gehad. Nu voelde het voor ons niet fijn om ze hier alleen achter te laten mocht het wel slechter gaan. Harry stelde de situatie voor als wij daarin zouden zitten. Hij ziek en ik hier helemaal alleen ver weg van de dichtstbijzijnde kliniek in Lilongwe.
Dus besloten er hier gewoon een dagje aan vast te knopen. Voor hun een fijner idee dat ze er eventueel niet alleen voorstaan en wij, ach we vermaken ons wel met een boek aan het zwembad. Dat is de vrijheid die je hebt als je niks vooruit boekt en tijd geen issue is.
De middag was het inderdaad lekker wat zwemmen in het lauwwarme water en op het ligbed relaxen aan het zwembad.
Vandaag is er weer een Overland truck bijgekomen. De Duitsers Werner en Gaby staan er nu ook bij. Zij zijn vanaf Duitsland via de Westkant van Afrika naar Kaapstad gereden en zijn nu al weer op de terugweg om via de Oostkust weer naar huis te rijden waar ze medio juni 2018 aan willen komen.
’s Avonds koken we zelf en genieten samen met Flor bij het kampvuur aan het strand. Met Frans gaat het iets beter dus morgen even afwachten. We gaan in ieder geval vertrekken…
16 november 2017 – Senga Bay – rustdag
Oh jee…..al weer of nog een rustdag???? Niets is zo veranderlijk als een mens. Met Frans gaat het een stuk beter dus daarvoor hoeven we niet te blijven.
Ook nog redelijk op tijd opgestaan en bijna alles klaargemaakt voor vertrek. Toen bedacht Harry zich dat voor vertrek een lekkere cappuccino er ook wel in zou gaan. Zitten we om half 9 vroeg al aan de koffie komt Flor erbij zitten en even later Werner en Gaby ook nog. Je snapt het al……veel bij te praten, gegevens uit wisselen en voordat je het weet is het halverwege de ochtend. Ach, en we zitten zo gezellig! Om nu nog te gaan en dan weer laat aan te komen! Tenslotte moeten we ook nog wat boodschappen doen, de grens over……
Dus besluiten we……BLIJVEN! We plakken er nog maar een relaxdag aan vast.
Morgen gaan we echt weg! Iedereen trouwens want dan is het weekend en is er disco op het strand. Wegwezen……..
Met Frans stuk beter en ook voor hun is het beter om nog een dagje te blijven.
De middag vertoeven we met elkaar aan het zwembad en ’s avonds koken we ook weer zelf!
Er is vandaag zelfs nog een grote Overlandtruck met vakantiegangers bijgekomen en de bekende koepeltenten hebben zich weer verspreid over de camping. Een gezellige drukte.
De avond brengen we met elkaar bij het kampvuur door op het strand met lekkere Afrikaanse muziek. Toevallig zijn Flor en Frans fans van Tinariwen!
Het is nog warm en dat beloofd wat voor de nacht. Voor ons mag het wel wat minder!
17 november 2017 – Senga Bay (Malawi) – Chipata (Zambia) – 267km
Het was weer een super warme nacht! Al vroeg wakker en dat kwam vandaag wel goed uit. Iedereen was al druk bezig. Ontbijten, opruimen en klaarmaken voor vertrek. Wij vertrokken als eerste maar niet voordat we Flor, Frans, Werner en Gabi gedag hebben gezegd en kaartjes hebben uitgewisseld. Om 8 uur reden we het hek uit uitgezwaaid door de aardige guards.
Ook al hadden we deze route eerst naar Lilongwe, dan naar de grens al een keer gereden hij is nog steeds mooi. Ondanks de soms erg drukke plaatsjes en al die mensen langs de weg blijft het een boeiend land en we kijken nog steeds onze ogen uit.
Je hebt in de dorpjes erg veel kleine winkeltjes waar je echt van alles kan kopen. Maar het meest bizarre vonden wij wel dat er soms een uitgebreid assortiment….doodskisten was. Wat vind je mooi en waar hou je van! Gewoon buiten op een grote plank en allerlei soorten en maten.
Wat we zeker ook gaan missen zijn al die stapels (meestal) rode bouwstenen. Die worden hoog opgestapeld met gaten eronder waar het hout ingaat om te verbranden. Zo worden de stenen gebakken en kunnen ze gebruikt worden voor de bouw van de kleine huisjes. Stap voor stap komen de muren steeds hoger en zal het huisje een keer klaar zijn voor gebruik. Helaas zie je erg veel huisjes waar de muren tot halverwege zijn en de bouw voorlopig stil ligt. Geen geld waarschijnlijk.
Na anderhalf uur zijn wij in Lilongwe waar we nog wat boodschappen doen in de grote nieuwe Mall waar we vorige week ook geweest zijn. De apotheek voor wat kuren om uit voorzorg bij ons te hebben (tips) en de supermarkt. Uiteraard heb je daar ook de bekende coffee corner voor een heerlijke cappuccino en een bakker met vers brood en……. Muffins. We trakteren onszelf maar eens.
Zoals ik vorige keer al vertelde was het boodschappen doen de laatste keer een soort soap bij het afrekenen. Maar nog veel erger…… we kwamen er een paar dagen later achter door al dat gedoe met de pinapparaten dat uiteindelijk het bedrag 2 x was afgeschreven binnen 6 minuten. Nou dachten wij, dat gaat een hoop gedoe worden. Maar Harry dacht ik ga het toch even met de chef bespreken. Hij had een print screen gemaakt onze bankafschrijving als bewijs. Om een lang verhaal kort te maken. Na 20 minuten kwam hij terug met het volledige teveel betaalde bedrag cash uitbetaald. Nou ja, was toch ruim 50 euro! We denken dat het wel vaker gebeurd want hij deed er niet eens zo moeilijk over.
Nadat we nog even de dieseltanks ToyLa volgegooid hebben was het dan eindelijk tijd om naar de grens te rijden.
We passeren nog wat laatste roadblocks van Malawi en dan staan we aan de grens! Wat een rommelige en drukke plaats. Kriskras staan de vrachtwagens geparkeerd die ook de grens over moeten. Ergens tussenin moet je dan even een plaats vinden om de auto neer te zetten. Tussendoor rennen de geldwisselaars rond die je van alles aanbieden. Als je dit niet gewend bent zou je gestrest raken. Wij gelukkig al lang niet meer als ervaren border crossers. Hahahaha…..
Om te parkeren laat een man in uniform ???? ons al door de slagboom. Prima meegedacht. Eerst de douane van Malawi. Exit formulier invullen en tegelijk afgeven met paspoort bij Immigratie loket. Binnen paar minuten klaar. Bij Loket Customs ons Carnet de Passage uit laten stempelen en binnen 10 minuten waren we Malawi uit! Na 100m weer parkeren want toen moesten we Zambia in zien te komen. Beetje pech want er stond net een Overland truck met een aantal toeristen voor ons. Dus netjes in de rij. Normaal gesproken willen ze altijd dat je netjes van het ene naar het andere loket gaat maar ik bedacht dat ik (Ella) alvast bij Customs kon gaan staan want wie heeft nu stempels voor een auto nodig??? Inderdaad…..niemand. Eerst even een groot logboek invullen met allerlei gegevens waar ze volgens mij helemaal niks mee doen. Daarna de vriendelijke beambte het Carnet de Passage laten instempelen en laten zien dat wij de carbontax bij de 1e keer Zambia ingaan al betaald hadden. Geen enkel probleem. Klaar en intussen was Harry ook aan de beurt. Ook nog een keer het logboek invullen. Alles ging vlot omdat wij al een multiple visum hadden dus alleen stempel erin en klaar is kees…..Harry dan wel!!! Ook auto verzekering was nog geldig en verder hoefde er niks meer betaald te worden.
Binnen half uur waren wij over de grens en reden Zambia al weer in! Zo vlot is het nog nooit gegaan.
Gelukkig nog maar 24 km rijden naar Chipata waar we op de voor ons bekende camping zouden gaan staan. Dean’s Hill View.
Nu valt ons meteen het verschil tussen Malawi en Zambia op! Veel minder druk!!! Alleen al als je de laatste plaats Malawi met de eerste plaats Chipata met elkaar vergelijkt. Ook veel schoner en minder armoediger. Dan besef je des te meer dat Malawi inderdaad een stuk armer is. Zelf op de route naar Chipata al ons eerste roadblock. Dit keer wilde hij onze papieren van de autoverzekering zien. Geen probleem want die had ik nog in de map zitten die ik naast mij had liggen. Even kijken en we konden doorrijden.
Rond half 3 uur waren wij al op de camping. Best een warme en intensieve dag geweest. Gelukkig half bewolkt en wat is dan lekkerder om onderuit in onze stoel te zitten. Een late lunch en Harry zou na de koffie echt niks meer doen……nou ja, behalve dan maar even met tuinslang die hier toch lag onze ToyLa te wassen! Ineens was zij onze Black Beauty weer!
De temperatuur op deze hoogte (ca. 1000m) was een stuk aangenamer dan de hitte van de laatste dagen. In het restaurant (wij waren de enige gasten) een simpele maaltijd genomen en al heel vroeg ons bed opgezocht.
18 november 2017 – Chipata – Lusaka – 561km
Tja, als je zo vroeg je bed in duikt hoef je niet bang te zijn dat je je verslaapt. Wekker zetten is echt niet nodig want bij het vroege ochtendlicht ben je vanzelf wel wakker! Maar wat een heerlijke koele nacht! Direct al onder het dekbed kunnen kruipen! Zo gezellig en knus.
Na ontbijt buiten in de koele morgen om half 7 (18graden) reden wij om 7 uur al de poort van de camping uit. Vandaag een lange dag met veel kilometers maar gelukkig een prima asfaltweg. Dezelfde route als op de heenweg maar dan ca. 4 weken later! Het grote verschil???? Veeeeeeeel groener! Hier is al veel regen gevallen zo te zien! Frisse groene struiken en bomen en langs de kant van de weg erg veel gras! Nu ziet Zambia er een stuk aantrekkelijker uit. Maar wat is het op de weg rustig als we het nu met Malawi vergelijken. Daar waren altijd mensen onderweg lopend of op de fiets. Ook tussen de dorpjes in had je in Malawi doorlopend bebouwing en dat zie je hier in Zambia eigenlijk niet. Je ziet ook de dat mensen beter gekleed zijn en ook de vrouwen in veel minder traditionele kleding (sarongs). Minder kleine kinderen en minder waterdraagsters onderweg. Echt totaal anders!
Alleen een koffiestop onderweg gemaakt. Thermosfles met heet water gevuld bij het ontbijt en voor deze keer “gewone” koffie gedronken alleen maar voor de cafeïne. Broodjes hadden we ook al klaargemaakt dus dat was makkelijk wegwerken.
Een behoorlijke afstand en lange zit. Toch ook wel weer genoten van het mooie, groene landschap, de bergen en de mensen. Om 3 uur reden wij weer Pioneer Camp in Lusaka op. Ook hier staan we weer alleen want het seizoen is bijna afgelopen omdat binnenkort het echte regenseizoen begint en dan wil je hier niet zijn.
Ons geïnstalleerd en even onderuit. Hier kunnen we weer even mails binnenhalen! Internet. Wat zou het leven zonder zijn????
Voor het gemak maar alvast onze warme hap besteld voor vanavond. Genoten van onze rumpsteak met frites en groente. Het is zelfs een beetje afgekoeld dus blijven wij na het eten lekker in de open lounge zitten maar gaan niet te laat naar bed. Hopelijk een wat koelere nacht weer!
19 november 2017 – Lusaka – Monze – 202km
Vandaag niet echt een lange afstand. We willen nog wat boodschappen doen maar aangezien het zondag is zijn de winkels pas vanaf 9 uur open. Voor ons de gelegenheid rustig aan te doen. Goed geslapen want het was inderdaad wat koeler! Het blijft wel lekker om buiten te kunnen ontbijten. Genieten!!!
Op amper 10km langs onze route door Lusaka ligt een splinternieuwe, kleine Mall met niet alleen goede supermarkten maar nog belangrijker…..een echte coffeeshop. Zo’n soort Mall is wel voor de rich & famous hoor! Je ziet meteen welke gekleurde mensen het gemaakt hebben. Die lopen hier helemaal opgedirkt boodschappen te doen.
Na ruim 1,5 uur inclusief terras met cappuccino gingen we weer rijden. Wat een genot op een zondag door Lusaka (hoofdstad) te rijden. Echt stukken minder druk. Voor we het wisten reden we al weer Lusaka uit!
Het viel ons eigenlijk wel een beetje tegen dat we toch zoveel vrachtverkeer tegen kwamen. Vooral op het slechte stuk waar we ons weer slalommend een weg zochten zonder in al te grote gaten te rijden!
Ook hier merken we dat het al meer geregend heeft want af en toe liggen er nog grote plassen water langs de kant en het landschap ziet er mooi fris groen uit. Ondanks dat we deze route ook op onze heen route hadden gereden was het toch weer leuk om langs bekende plaatsen te komen.
Halverwege de middag reden wij de “oprijlaan” van The Moorings op. Ca. 4 km onverhard door een groene haag bomen. Op deze camping staan wij weer alleen maar nu wel in het groene gras! Wat een verschil!!!
De rest van de middag genieten we in onze luie stoel en voor het avond eten doen we niet zo moeilijk! Aangezien we een heerlijke salade hebben gekocht en lekkere bruin brood, waren we snel klaar. Maar het grootste genot was toch wel dat zodra het donker begon te worden het ook een stuk frisser ging worden. Hoera…….super lekker! Dat gaat een dekbed worden vannacht. Omdat we toch lekker buiten wilden blijven hebben we wat hout gesprokkeld en er wat extra bijgekocht. Er werd meteen een kruiwagen gevuld genoeg om een hele nacht een kampvuur te laten branden.
Zowaar iets warmers aangetrokken en met een wijntje bij het vuur hadden we een romantische avond!
Het was weer een super warme nacht! Al vroeg wakker en dat kwam vandaag wel goed uit. Iedereen was al druk bezig. Ontbijten, opruimen en klaarmaken voor vertrek. Wij vertrokken als eerste maar niet voordat we Flor, Frans, Werner en Gabi gedag hebben gezegd en kaartjes hebben uitgewisseld. Om 8 uur reden we het hek uit uitgezwaaid door de aardige guards.
Ook al hadden we deze route eerst naar Lilongwe, dan naar de grens al een keer gereden hij is nog steeds mooi. Ondanks de soms erg drukke plaatsjes en al die mensen langs de weg blijft het een boeiend land en we kijken nog steeds onze ogen uit.
Je hebt in de dorpjes erg veel kleine winkeltjes waar je echt van alles kan kopen. Maar het meest bizarre vonden wij wel dat er soms een uitgebreid assortiment….doodskisten was. Wat vind je mooi en waar hou je van! Gewoon buiten op een grote plank en allerlei soorten en maten.
Wat we zeker ook gaan missen zijn al die stapels (meestal) rode bouwstenen. Die worden hoog opgestapeld met gaten eronder waar het hout ingaat om te verbranden. Zo worden de stenen gebakken en kunnen ze gebruikt worden voor de bouw van de kleine huisjes. Stap voor stap komen de muren steeds hoger en zal het huisje een keer klaar zijn voor gebruik. Helaas zie je erg veel huisjes waar de muren tot halverwege zijn en de bouw voorlopig stil ligt. Geen geld waarschijnlijk.
Na anderhalf uur zijn wij in Lilongwe waar we nog wat boodschappen doen in de grote nieuwe Mall waar we vorige week ook geweest zijn. De apotheek voor wat kuren om uit voorzorg bij ons te hebben (tips) en de supermarkt. Uiteraard heb je daar ook de bekende coffee corner voor een heerlijke cappuccino en een bakker met vers brood en……. Muffins. We trakteren onszelf maar eens.
Zoals ik vorige keer al vertelde was het boodschappen doen de laatste keer een soort soap bij het afrekenen. Maar nog veel erger…… we kwamen er een paar dagen later achter door al dat gedoe met de pinapparaten dat uiteindelijk het bedrag 2 x was afgeschreven binnen 6 minuten. Nou dachten wij, dat gaat een hoop gedoe worden. Maar Harry dacht ik ga het toch even met de chef bespreken. Hij had een print screen gemaakt onze bankafschrijving als bewijs. Om een lang verhaal kort te maken. Na 20 minuten kwam hij terug met het volledige teveel betaalde bedrag cash uitbetaald. Nou ja, was toch ruim 50 euro! We denken dat het wel vaker gebeurd want hij deed er niet eens zo moeilijk over.
Nadat we nog even de dieseltanks ToyLa volgegooid hebben was het dan eindelijk tijd om naar de grens te rijden.
We passeren nog wat laatste roadblocks van Malawi en dan staan we aan de grens! Wat een rommelige en drukke plaats. Kriskras staan de vrachtwagens geparkeerd die ook de grens over moeten. Ergens tussenin moet je dan even een plaats vinden om de auto neer te zetten. Tussendoor rennen de geldwisselaars rond die je van alles aanbieden. Als je dit niet gewend bent zou je gestrest raken. Wij gelukkig al lang niet meer als ervaren border crossers. Hahahaha…..
Om te parkeren laat een man in uniform ???? ons al door de slagboom. Prima meegedacht. Eerst de douane van Malawi. Exit formulier invullen en tegelijk afgeven met paspoort bij Immigratie loket. Binnen paar minuten klaar. Bij Loket Customs ons Carnet de Passage uit laten stempelen en binnen 10 minuten waren we Malawi uit! Na 100m weer parkeren want toen moesten we Zambia in zien te komen. Beetje pech want er stond net een Overland truck met een aantal toeristen voor ons. Dus netjes in de rij. Normaal gesproken willen ze altijd dat je netjes van het ene naar het andere loket gaat maar ik bedacht dat ik (Ella) alvast bij Customs kon gaan staan want wie heeft nu stempels voor een auto nodig??? Inderdaad…..niemand. Eerst even een groot logboek invullen met allerlei gegevens waar ze volgens mij helemaal niks mee doen. Daarna de vriendelijke beambte het Carnet de Passage laten instempelen en laten zien dat wij de carbontax bij de 1e keer Zambia ingaan al betaald hadden. Geen enkel probleem. Klaar en intussen was Harry ook aan de beurt. Ook nog een keer het logboek invullen. Alles ging vlot omdat wij al een multiple visum hadden dus alleen stempel erin en klaar is kees…..Harry dan wel!!! Ook auto verzekering was nog geldig en verder hoefde er niks meer betaald te worden.
Binnen half uur waren wij over de grens en reden Zambia al weer in! Zo vlot is het nog nooit gegaan.
Gelukkig nog maar 24 km rijden naar Chipata waar we op de voor ons bekende camping zouden gaan staan. Dean’s Hill View.
Nu valt ons meteen het verschil tussen Malawi en Zambia op! Veel minder druk!!! Alleen al als je de laatste plaats Malawi met de eerste plaats Chipata met elkaar vergelijkt. Ook veel schoner en minder armoediger. Dan besef je des te meer dat Malawi inderdaad een stuk armer is. Zelf op de route naar Chipata al ons eerste roadblock. Dit keer wilde hij onze papieren van de autoverzekering zien. Geen probleem want die had ik nog in de map zitten die ik naast mij had liggen. Even kijken en we konden doorrijden.
Rond half 3 uur waren wij al op de camping. Best een warme en intensieve dag geweest. Gelukkig half bewolkt en wat is dan lekkerder om onderuit in onze stoel te zitten. Een late lunch en Harry zou na de koffie echt niks meer doen……nou ja, behalve dan maar even met tuinslang die hier toch lag onze ToyLa te wassen! Ineens was zij onze Black Beauty weer!
De temperatuur op deze hoogte (ca. 1000m) was een stuk aangenamer dan de hitte van de laatste dagen. In het restaurant (wij waren de enige gasten) een simpele maaltijd genomen en al heel vroeg ons bed opgezocht.
18 november 2017 – Chipata – Lusaka – 561km
Tja, als je zo vroeg je bed in duikt hoef je niet bang te zijn dat je je verslaapt. Wekker zetten is echt niet nodig want bij het vroege ochtendlicht ben je vanzelf wel wakker! Maar wat een heerlijke koele nacht! Direct al onder het dekbed kunnen kruipen! Zo gezellig en knus.
Na ontbijt buiten in de koele morgen om half 7 (18graden) reden wij om 7 uur al de poort van de camping uit. Vandaag een lange dag met veel kilometers maar gelukkig een prima asfaltweg. Dezelfde route als op de heenweg maar dan ca. 4 weken later! Het grote verschil???? Veeeeeeeel groener! Hier is al veel regen gevallen zo te zien! Frisse groene struiken en bomen en langs de kant van de weg erg veel gras! Nu ziet Zambia er een stuk aantrekkelijker uit. Maar wat is het op de weg rustig als we het nu met Malawi vergelijken. Daar waren altijd mensen onderweg lopend of op de fiets. Ook tussen de dorpjes in had je in Malawi doorlopend bebouwing en dat zie je hier in Zambia eigenlijk niet. Je ziet ook de dat mensen beter gekleed zijn en ook de vrouwen in veel minder traditionele kleding (sarongs). Minder kleine kinderen en minder waterdraagsters onderweg. Echt totaal anders!
Alleen een koffiestop onderweg gemaakt. Thermosfles met heet water gevuld bij het ontbijt en voor deze keer “gewone” koffie gedronken alleen maar voor de cafeïne. Broodjes hadden we ook al klaargemaakt dus dat was makkelijk wegwerken.
Een behoorlijke afstand en lange zit. Toch ook wel weer genoten van het mooie, groene landschap, de bergen en de mensen. Om 3 uur reden wij weer Pioneer Camp in Lusaka op. Ook hier staan we weer alleen want het seizoen is bijna afgelopen omdat binnenkort het echte regenseizoen begint en dan wil je hier niet zijn.
Ons geïnstalleerd en even onderuit. Hier kunnen we weer even mails binnenhalen! Internet. Wat zou het leven zonder zijn????
Voor het gemak maar alvast onze warme hap besteld voor vanavond. Genoten van onze rumpsteak met frites en groente. Het is zelfs een beetje afgekoeld dus blijven wij na het eten lekker in de open lounge zitten maar gaan niet te laat naar bed. Hopelijk een wat koelere nacht weer!
19 november 2017 – Lusaka – Monze – 202km
Vandaag niet echt een lange afstand. We willen nog wat boodschappen doen maar aangezien het zondag is zijn de winkels pas vanaf 9 uur open. Voor ons de gelegenheid rustig aan te doen. Goed geslapen want het was inderdaad wat koeler! Het blijft wel lekker om buiten te kunnen ontbijten. Genieten!!!
Op amper 10km langs onze route door Lusaka ligt een splinternieuwe, kleine Mall met niet alleen goede supermarkten maar nog belangrijker…..een echte coffeeshop. Zo’n soort Mall is wel voor de rich & famous hoor! Je ziet meteen welke gekleurde mensen het gemaakt hebben. Die lopen hier helemaal opgedirkt boodschappen te doen.
Na ruim 1,5 uur inclusief terras met cappuccino gingen we weer rijden. Wat een genot op een zondag door Lusaka (hoofdstad) te rijden. Echt stukken minder druk. Voor we het wisten reden we al weer Lusaka uit!
Het viel ons eigenlijk wel een beetje tegen dat we toch zoveel vrachtverkeer tegen kwamen. Vooral op het slechte stuk waar we ons weer slalommend een weg zochten zonder in al te grote gaten te rijden!
Ook hier merken we dat het al meer geregend heeft want af en toe liggen er nog grote plassen water langs de kant en het landschap ziet er mooi fris groen uit. Ondanks dat we deze route ook op onze heen route hadden gereden was het toch weer leuk om langs bekende plaatsen te komen.
Halverwege de middag reden wij de “oprijlaan” van The Moorings op. Ca. 4 km onverhard door een groene haag bomen. Op deze camping staan wij weer alleen maar nu wel in het groene gras! Wat een verschil!!!
De rest van de middag genieten we in onze luie stoel en voor het avond eten doen we niet zo moeilijk! Aangezien we een heerlijke salade hebben gekocht en lekkere bruin brood, waren we snel klaar. Maar het grootste genot was toch wel dat zodra het donker begon te worden het ook een stuk frisser ging worden. Hoera…….super lekker! Dat gaat een dekbed worden vannacht. Omdat we toch lekker buiten wilden blijven hebben we wat hout gesprokkeld en er wat extra bijgekocht. Er werd meteen een kruiwagen gevuld genoeg om een hele nacht een kampvuur te laten branden.
Zowaar iets warmers aangetrokken en met een wijntje bij het vuur hadden we een romantische avond!
20 november 2017 – Monze – Livingstone – 315km
Wat is dat lekker slapen onder een warm dekbed! Niets verkeerds mee! Redelijk op tijd opgestaan. Doe je toch wel omdat het ook nooit zo laat wordt. Na het ontbijt heeft Harry nog maar een cappuccino gemaakt want het zal toch een lange dag worden. En dan kan je de dag maar beter goed beginnen. Je merkt trouwens wel dat het hier ook een meer vochtiger warmte is. ’s morgens is het gras nog nat! Dat is lang geleden!!! Maar als de zon weer goed doorbreekt verdwijnt de frisse ochtend en maakt al gauw plaats voor een brandend zonnetje. Poehhhhh…….snel ToyLa klaarmaken voor vertrek!!
De weg is gelukkig prima te rijden en de kilometers zoeven onder de banden weg. Zo af en toe passeren we een klein plaatsje en als we door de grotere plaatsen rijden is het er weer een gekkenhuis. Het blijft echt een Afrika gevoel geven. Alles gebeurd op straat! Langs de weg staan vaak de groente- en fruitproducten mooi opgestapeld langs de weg. Ja, bij wie koop je dan wat? Fietsers kom je hier niet veel tegen en er zijn ook hele stukken waar we gewoon geen bebouwing tegenkomen. Wat een verschil met Malawi.
Ook hier is het nog steeds mooi groen! De huisjes zijn wat ronder geworden en bestaan ook veel meer uit leem.
We hadden ons bedacht dat je hier eigenlijk nooit met sleutels hoeft rond te lopen. Soms amper deuren in de hutjes. Auto’s hebben de mensen niet en als ze een fiets hebben gaat die niet op slot. Je hoeft dus niet bang te zijn dat je sleutels kwijtraakt! Beroep sleutelmaker hoef je hier niet te beginnen. Gek idee eigenlijk!!
Onverwachts komen we rond het middaguur een winkel/restaurant/coffeeshop tegen! Nou, dat is voor het eerst en die gaan wij natuurlijk testen! Lijkt erg nieuw maar blijkt al een jaar open te zijn. De cappuccino is redelijk te drinken en we hebben zelfs wifi! We doen er voor de gezelligheid nog een muffin bij! Allemaal net op tijd want ineens was daar, het leek Malawi wel…… ,geen stroom meer.
Omdat het lekker opschiet besluiten we een late (warme) lunch te nemen in het Avani Vic Falls Resort in Livingstone zodat we vanavond makkelijk kunnen doen. We hebben toch nog wat lekkere salade over!!! We worden welkom geheten door een aantal traditioneel geklede jonge mannen in Zambiaanse outfit! Klaar voor de foto! Nou ja, we hebben maar meegedaan. Op het terras van het restaurant buiten bij het zwembad , inclusief een aantal grazende zebra’s, heerlijk een visje weggewerkt! We stonden nog wel in tweestrijd of we weer naar dezelfde camping zouden gaan als vorige keer. Op deze camping waren 2 weken geleden een Nederlander en Belgische omgekomen door een aanval van een olifant. Maar ja, kan op een andere camping ook gebeuren omdat ze allemaal in het wildpark liggen.
Maar besloten “de gok te wagen”. In ieder geval eerst er even naar toe en informeren hoe de situatie nu is.
Voordat we zouden vertrekken was het al behoorlijk donker geworden. Oh jee…..zouden we toch een keer een regenbui gaan krijgen??? Jawel hoor……ruim een half uur kwam het echt met bakken uit de lucht! Gelukkig zaten we onder een grote overkapping en bleven we droog. Overal zag je beekjes water alle kanten op stromen. Bah, dat gaat het natte kledderboel op de camping worden dachten wij. Die rode aarde blijft echt overal aan plakken!!! Maar ja…..niets aan te doen.
Tussen de paar laatste druppels door naar ToyLa gerend en grote plassen kunnen ontwijken. Stof was er wel weer mooi vanaf gespoeld. Nog een klein stukje naar de camping. Amper 6km te gaan . Maar wat zien wij tot onze verbazing???? Nog geen 2km gereden en alles wat droog!!! Geen druppel gevallen!!! De oprijlaan naar de camping was net zo stoffig als 4 weken geleden. Onvoorstelbaar.
Bij de receptie kregen we de verzekering dat er genoeg bewakers inclusief wapens rondliepen om de wilde dieren – met name de olifanten – in de gaten te houden. Dag en nacht. Er waren een paar lodges bezet en er was nog een kampeerder. Besloten om dan toch maar hier te blijven al waren we wel een beetje schrikachtig. Blijkt achteraf dat we ook op nog geen 10m van de plek afstonden waar het gebeurd was!!!
Doordat we hier weer lager zaten was de temperatuur onaangenaam warm! Klam, heet en niet lekker!!! Hier weer veel muggen dus we zaten al snel met lange kleding aan. Ook hier maar weer een kampvuur gemaakt. Gezellig maar ook om de wilde dieren op afstand te houden. Elk kwartier komen de guards wel langs! Dat geeft toch wel een zekerder gevoel. Na deze vermoeiende dag zijn wij redelijk op tijd maar weer ons bed ingedoken…… hopelijk gaat het iets koeler worden!!
21 november 2017 – Livingstone (Zambia) – Katima Mulilo (Namibië) – 222km
Ondanks de “spanning” verrassend goed geslapen! Geen dromen over gevaarlijke olifanten. Na het ontbijt en het ophalen van de laatste mails beginnen we aan ons laatste traject door Zambia. Niet echt een lange route maar wel tijdrovend door bijna 100km slecht wegdek. Nou slecht........ ware kraters lijken het soms wel. Vaak aan weerskanten van het beetje asfalt wat er dan nog ligt wat onverharde wegen die er ook weer slecht aan toe zijn. Maar ja, dat wisten we vooraf dus we hadden ons er voor ingesteld.
Zo af en toe passeren we nog een dorpje en het is rustig op de weg met weinig verkeer. Fietsers zie je hier al bijna niet meer. We worden in de dorpjes vriendelijk toegezwaaid en laten het Afrika gevoel nog eens goed op ons inwerken. Zo kan het leven ook zijn……..
Halverwege de middag zijn wij dan weer bij de grens bij de plaats Sheheke. Nu kijken we in tegenstelling tot de heenweg er niet gek meer van op! Hectiek, markt, drukte, enz enz. we zijn inmiddels wel “erger” gewend.
Al gauw rijden we het douane terrein op waar we bijna “overvallen” worden door de money changers. Ja, ja……we willen nog wel wat terug wisselen maar eerst even UIT stempelen om Zambia uit te komen. Dat was binnen 5 minuten gedaan. Stempel in paspoort en stempel in Carnet de Passage. Klaar. We hadden nog wat kwatcha’s waar we wel USDollars voor wilden hebben. Hadden vooraf koers bekeken dus we stonden niet voor verrassingen.
Daarna iets verder rijden om Namibië in te komen…… Ook dit ging weer lekker vlot. Vooraf hadden we het inreisformulier al ingevuld (slim om wat extra mee te nemen!!) dus zo klaar bij Immigration voor de paspoorten. Bij Custom stempel in Carnet de Passage en natuurlijk nog even betalen bij Loket Road Fund. 277 Nam Dollar armer waren wij klaar om Namibië weer in te rijden. Oh ja, bij de slagboom ook nog een keer extra alle gegevens noteren in het grote boek. Geen idee waarvoor maar het hoort erbij.
Gelukkig nog maar 13km naar onze tropisch uitziende camping aan de Zambezi River. Dit keer stonden er heel wat meer kampeerders. Een grote groep Zuid Afrikanen die ook net terug waren uit Zambia waar ze de jaarlijkse trek van de gnoes vanuit Angola hebben gezien. Schijnt erg indrukwekkend geweest te zijn al waren het dit jaar aanzienlijk minder. Uiteraard nog wat ToyLa rondleidingen…….. iedereen die we spreken is helemaal gek van onze schat!!!
Zoals altijd gaan ook hier de Zuid Afrikanen vroeg op stok en vanaf 21.00 uur is het al weer muisstil op de camping…….
Wij genieten nog van een lekkere salade met soep voordat ook wij niet te laat ons bedje induiken. Vandaag weer een erg warme dag met max temperaturen tot wel 37graden!!!
22 november 2017 – Katima Mulilo – Divundu – 332km
Langzaam worden we wakker…….van het zachte getik op het dak! Oh jee…….regen!!!! Omdat wij onder dichte, hoge bomen staan valt het in eerste instantie niet op. Maar langzaam tikken dan ook de druppels op ons dak. Gezellig en het zorgt voor een heerlijke koel ontwaken! Het was trouwens prima slapen vannacht! Harry was er gisteren helemaal aan maar na een voor hem prima nacht was de energie weer even terug! Rustig aan gedaan en uiteindelijk konden we toch lekker buiten ontbijten. Heerlijk fris!
Op naar de supermarkt om de voorraden weer aan te vullen. Hier weer een stuk goedkoper dan in Zambia en zeker Malawi. Maar wat een verrassing in de supermarkt (Shoprite). Een heuse koffiehoek met een professioneel ogend apparaat waar allerlei soorten koffie’s uit zouden moeten komen. Yess……..dat wilden wij wel. Dus met een kar vol boodschappen eerst nog even aan de cappuccino. Nou zit je niet echt super gezellig in een supermarkt maar ………dit was een Cappuccino met een grote hoofdletter!!!! Zo lekker hebben we heeel heeeel heeel lang niet gehad. Vakwerk! We hebben in de auto nog lang zitten nagenieten.
Voordat we Katimo M uitreden nog even getankt en we waren klaar om de lange, bijna rechte weg door de Caprivi strook te gaan rijden. Inmiddels was het helemaal droog geworden en was het een aangename temperatuur door de bewolking. Top!
Heel af en toe een klein dorpje met de bekende hutjes. Dit is toch wel het armere deel van Namibië. Toch ziet het er weer anders uit dan Malawi. Daar waren zoveel kinderen en liepen de vrouwen veel meer langs de weg te sjouwen met water of hout.
De smalle Caprivi strook tussen Angola en Botswana is tevens een NP – Kwandu en Bwabwata waar regelmatig waarschuwingsborden staan voor olifanten. Niks gezien hoor! Wat er wel stonden waren de roadblocks! 3 stuks zelfs op dit traject. Het eerste geen enkel probleem. Praatje maken en we mochten door. Maar toen…….. het leek wel een soap!!
Bij Omega 1 (dorpje) pionnen op de weg en stopbord. Aan de andere kant stonden al een aantal vrachtwagens en dommmmmm…..wij stopten helaas een paar meter NA het stopbord. Al arrogant werden via het handje een paar meter terug gedirigeerd. Oke….gedaan en wachten totdat ze tijd hadden om naar ons te komen nadat ze de vrachtwagens hadden doorgelaten. Zo druk is het hier nu ook weer niet.
Ze lopen daar wel met 4 mannen. 2 man in officiële politie uniform en 2 in burger. Dan loopt er 1 politieman om de auto en de andere komt naar Harry toe. Eerst proberen geintje te maken over stuur verkeerde kant enz. maar daar trapte deze chagrijn niet. Keek Harry serieus aan en zei tja, u bent niet gestopt VOOR het bord dus ja…..een FINE (boete) van 1000 Namdollar (ca. 65 euro), en of hij rijbewijs en kentekenbewijs mocht zien. Tuurlijk….geen probleem. Wij onze excuses aangeboden dat we teveel op de vrachtwagens zaten te letten dan het bord maar ja…..opletten hoort er ook bij volgens hem. Direct verteld dat wij nog geen geld hebben omdat we net Namibië waren ingekomen. Mmmm…….US dollars??? Neee……ook niet! Niks….we kunnen uiteraard met creditcard betalen!!! Zie je het voor je….in de middle on nowhere…. Toen de vraag….wat kan je dan wel betalen??? Harry…..als ik geen geld heb kan ik niks betalen….logisch toch????
Harry moest meekomen naar de open tent aan de overkant van de weg. Inmiddels was er nog een keer een auto doorgereden en we grepen direct de kans aan om te zeggen dat er met twee maten gemeten werd!!!! Toen ging hij moeilijk doen over het kentekenbewijs omdat daar ook – volgens hem – een bewijs van op het raam moet zitten. Harry rustig uitgelegd dat dat al heel lang geleden was in NL! Nu dus niet meer. Toen begon de ellenlange discussie……hij zat maar in een boek te bladeren zonder wat te zien! Harry begon kwaad te worden en vroeg wat wil je nu eigenlijk….. (wisten het wel….geld maar dat gingen ze echt niet krijgen). Gezegd dat we goede connecties hadden met de een diplomaat die bij de Duitse ambassade werkzaam was. Dus of hij in ieder geval even zijn naam op kon geven. Oh…..dat vond hij niet zo leuk. Vroeg waarom? Nou zijn Harry, jij hebt mijn naam ook en als ik actie ga ondernemen dan wil ik wel weten over wie ik praat.
Hij had het totaal niet meer over het doorrijden bij het bord maar bleef maar doorzeuren over het bewijs dat voor het raam op de auto hoort te zitten. Dit duurde wel een half uur! Belde nog naar een collega maar die snapte er ook niks van en dacht dat het ook zo was. Nou zei Harry….zullen we dan gewoon wachten totdat er binnen een paar dagen nog een Nederlandse auto voorbij komt die het ook niet heeft??? We hebben alle geldige papieren dus wat wil je nog meer???? Uiteraard geld maar dat gingen we hem niet geven!!!! Corrupte zooi!!! Hebben we in Malawi en Zambia wel 100 roadblocks gehad en nooit problemen en nu staan hier deze arrogante kl….zakken….hahahahaha…..
Ik ging rustig foto’s maken, nummerbord noteren van de politie auto en net doen of ik aan het bellen was. Het was eigenlijk wel een leuk spelletje.
Hij zat eigenlijk in een soort spagaat tov zijn collega’s! Dus toen zei hij dat we verder mochten. Maar…..hij zou het volgende roadblock bellen en daar wisten ze het waarschijnlijk ook en dan zouden we het daar wel horen. Oke……wij weg!!!
Achteraf bedenk je nog veel meer scenario’s! We hadden alle namen en ID’s op moeten vragen want wat de functie van die 2 in normale kleding was is helemaal niet duidelijk. Terwijl Harry “bezig” was werden er nog veel meer aangehouden en er werden gewoon vieze macht spelletjes gespeeld.
Vlak voor Divundu het laatste roadblock……. Stoppen…..hier mannen in militaire outfit. Groeten, slagboom omhoog en verder gaan……. Die wisten echt niks van ons!!!!
We hebben er maar om gelachen! We hadden echt niks betaald en het desnoods voor laten komen!!! Ze gaan ervan uit dat er nooit gereageerd wordt en dat mensen bang zijn. Nou wij niet.
Inmiddels ruim na 4 uur reden wij al onze favoriete camping op. Nunda River Lodge en Camping met vriendelijke eigenaar Cameron. Ons geïnstalleerd op plek nummer 1. Hier blijven we in ieder geval 3 nachten. Na al die reis(rij) dagen hebben we een paar vrije dagen verdiend. Lekker relaxen aan het zwembad, was laten doen en uit eten gaan!
Eind van de middag al weer een ToyLa rondtoer verzorgd! Een echte Toyota kenner! Reed zelf ook in een 105 (voor de kenners).
Na een heerlijk diner met een heerlijke fles koele rosé was het zomaar weer laat! Hup bed in en het vooruitzicht uit te kunnen slapen en een dag niks te hoeven doen…..yessssss….
23 november 2017 – Divundu – rustdag
Een redelijk koele nacht……zou nog wat koeler mogen hoor……maar we doen het er maar mee. Gelukkig wel minder vochtige warmte! Alles droogt een stuk sneller.
We doen heerlijk rustig aan! Wasje hangt al gauw te drogen aan de waslijn en voor mij is het de hoogste tijd om mijn “landingsbaan” weg te werken. Dat ziet er na een uurtje een stuk beter uit! Tussendoor aan de cappu, verslagen bijwerken en lezen! Spannend boek dus het is geen straf.
Na de lunch verplaatsen we ons naar het zwembad. Harry wil meer bewegen dus gaat hij nog even een stukje lopen (trimmen) voordat hij het water in plonst om baantjes te gaan trekken. Ik lig ondertussen languit met mijn boek op een ligbed aan het zwembad begeleid door af en toe wat kreten van de hippo’s in het water van de Okavango River!
Tussendoor hebben we de nodige “rondleidingen” want er zijn hier op de camping weer veel belangstellenden voor onze schoonheid. Ook hier zijn weer wat overlanders! Een Duits stel hebben hun auto hier zelfs al 25 jaar staan! Waren nu aan hun 61ste reis naar Afrika bezig.
De nodige tips en leuke adressen uitwisselen waaronder ook de Bagatelle lodge & camping. Toevallig hebben wij daar vorig jaar ook gestaan en hebben daar Eric en Ortansa ontmoet waar we nog steeds leuk en intensief contact mee hebben. Dat was voor ons ook de enige positieve herinnering aan die plek! Nou nee, de plek was prachtig in het rode zand maar de staff en personeel…..drama!
Om ons het hier maar weer makkelijk te maken en omdat het lekker en gezellig is maken we gebruik van het restaurant. Ook vanavond zat het weer helemaal vol. Kleine groepjes maken gebruik van de lodges en als iets goed is komen er steeds meer toeristen naar toe!
We genieten van het heerlijke 3-gangen diner waarbij Harry voor een vis gekozen heeft en ik voor een super mals stukje kudu (game).
24 november 2017 – Divundu - rustdag
Onze laatste dag al weer! Na ons buiten ontbijt de grote was (beddengoed en handdoeken) afgegeven. Duiken we in ieder geval vanavond weer een schoon bed in.
De Duitse Angela die gisteren de tip gaf over Bagatelle lodge kwam nog even langs voordat ze vertrok. Zij is namelijk een goede vriendin van de eigenaresse en die had tegen haar gezegd als zij zowel positieve als negatieve reacties zou horen om het haar dan te laten weten. Dus even uitgelegd wat wij zoal hebben ervaren. Ze zou het doorgeven en wie weet, doen ze er iets mee.
De rest van de dag was lekker luieren. Wat lezen, zwemmen en de route bekijken die we willen gaan nemen de komende dagen.
Eind van de middag worden we verrast door een kleine onweersbui! Even lekker verkoelend. De temperaturen blijven rond de 30 graden maar de vochtigheidsgraad stijgt hier direct door. Gelukkig doet een verfrissende douche voordat wij gaan eten wonderen!
Voor vanavond stond er een heerlijke braai op het menu! Euhhh……..in het restaurant hoor! We laten ons gewoon verwennen. Morgen een beetje op tijd opstaan want we willen kilometers maken!!!
25 november 2017 – Divundu – rustdag
Niks geen kilometers maken! We hebben allebei een slechte nacht. Te warm, te vochtig en Harry direct een reactie in zijn schouder. Dus amper geslapen! Het blijft een beetje schipperen met het innemen van medicijnen. Wat wel, hoeveelheid, niet te veel of te weinig drinken, bewegen maar niet overdreven en ga zo maar door. Soms valt het tegen en soms valt het mee.
Dus besluiten we hier gewoon nog een dagje te blijven. Dat blijft altijd een fijn gevoel dat je die keuze kan maken.
Dus we zien in de loop van de ochtend de meeste mensen weer verdwijnen en plaatsmaken voor nieuwe gasten op de camping en in de lodges.
Als we begin van de middag in de relaxstand op het ligbed liggen bij het zwembad worden we verrast door gezang en auto geluiden! Komt daar een stoet auto’s aan!!!! Wel 100 personen en allemaal mooi aangekleed! Een bruiloft!!! Ze kwamen hier alleen om foto’s te maken en dat duurde wel een uur. Op allerlei plekken en in allerlei posities en samenstellingen werd het ene na het andere plaatje geschoten door professionele fotografen. En zij niet alleen…….ze vonden zichzelf natuurlijk ook heel mooi dus over en weer werd met smartphones plaatjes geschoten. En wat denk je…….ik deed mee!!!! We hebben ons kostelijk vermaakt!!! Een bont gezelschap in zeer kleurrijke kleding. Bruidsmeisje en jonkers in strakke pakken. Vooral het maken van de selfies……we hebben zo’n schik gehad. Daarna was het weer heerlijk stil op een naderende onweersbui na die ook nog voor wat druppels zorgde. Maar dat mocht geen naam hebben.
We komen weer lekker bij van de slechte nacht en we gaan er weer voor morgen! Eerst nog laatste keer naar het restaurant………niet te laat naar bed gegaan want we willen op tijd vertrekken.
Wat is dat lekker slapen onder een warm dekbed! Niets verkeerds mee! Redelijk op tijd opgestaan. Doe je toch wel omdat het ook nooit zo laat wordt. Na het ontbijt heeft Harry nog maar een cappuccino gemaakt want het zal toch een lange dag worden. En dan kan je de dag maar beter goed beginnen. Je merkt trouwens wel dat het hier ook een meer vochtiger warmte is. ’s morgens is het gras nog nat! Dat is lang geleden!!! Maar als de zon weer goed doorbreekt verdwijnt de frisse ochtend en maakt al gauw plaats voor een brandend zonnetje. Poehhhhh…….snel ToyLa klaarmaken voor vertrek!!
De weg is gelukkig prima te rijden en de kilometers zoeven onder de banden weg. Zo af en toe passeren we een klein plaatsje en als we door de grotere plaatsen rijden is het er weer een gekkenhuis. Het blijft echt een Afrika gevoel geven. Alles gebeurd op straat! Langs de weg staan vaak de groente- en fruitproducten mooi opgestapeld langs de weg. Ja, bij wie koop je dan wat? Fietsers kom je hier niet veel tegen en er zijn ook hele stukken waar we gewoon geen bebouwing tegenkomen. Wat een verschil met Malawi.
Ook hier is het nog steeds mooi groen! De huisjes zijn wat ronder geworden en bestaan ook veel meer uit leem.
We hadden ons bedacht dat je hier eigenlijk nooit met sleutels hoeft rond te lopen. Soms amper deuren in de hutjes. Auto’s hebben de mensen niet en als ze een fiets hebben gaat die niet op slot. Je hoeft dus niet bang te zijn dat je sleutels kwijtraakt! Beroep sleutelmaker hoef je hier niet te beginnen. Gek idee eigenlijk!!
Onverwachts komen we rond het middaguur een winkel/restaurant/coffeeshop tegen! Nou, dat is voor het eerst en die gaan wij natuurlijk testen! Lijkt erg nieuw maar blijkt al een jaar open te zijn. De cappuccino is redelijk te drinken en we hebben zelfs wifi! We doen er voor de gezelligheid nog een muffin bij! Allemaal net op tijd want ineens was daar, het leek Malawi wel…… ,geen stroom meer.
Omdat het lekker opschiet besluiten we een late (warme) lunch te nemen in het Avani Vic Falls Resort in Livingstone zodat we vanavond makkelijk kunnen doen. We hebben toch nog wat lekkere salade over!!! We worden welkom geheten door een aantal traditioneel geklede jonge mannen in Zambiaanse outfit! Klaar voor de foto! Nou ja, we hebben maar meegedaan. Op het terras van het restaurant buiten bij het zwembad , inclusief een aantal grazende zebra’s, heerlijk een visje weggewerkt! We stonden nog wel in tweestrijd of we weer naar dezelfde camping zouden gaan als vorige keer. Op deze camping waren 2 weken geleden een Nederlander en Belgische omgekomen door een aanval van een olifant. Maar ja, kan op een andere camping ook gebeuren omdat ze allemaal in het wildpark liggen.
Maar besloten “de gok te wagen”. In ieder geval eerst er even naar toe en informeren hoe de situatie nu is.
Voordat we zouden vertrekken was het al behoorlijk donker geworden. Oh jee…..zouden we toch een keer een regenbui gaan krijgen??? Jawel hoor……ruim een half uur kwam het echt met bakken uit de lucht! Gelukkig zaten we onder een grote overkapping en bleven we droog. Overal zag je beekjes water alle kanten op stromen. Bah, dat gaat het natte kledderboel op de camping worden dachten wij. Die rode aarde blijft echt overal aan plakken!!! Maar ja…..niets aan te doen.
Tussen de paar laatste druppels door naar ToyLa gerend en grote plassen kunnen ontwijken. Stof was er wel weer mooi vanaf gespoeld. Nog een klein stukje naar de camping. Amper 6km te gaan . Maar wat zien wij tot onze verbazing???? Nog geen 2km gereden en alles wat droog!!! Geen druppel gevallen!!! De oprijlaan naar de camping was net zo stoffig als 4 weken geleden. Onvoorstelbaar.
Bij de receptie kregen we de verzekering dat er genoeg bewakers inclusief wapens rondliepen om de wilde dieren – met name de olifanten – in de gaten te houden. Dag en nacht. Er waren een paar lodges bezet en er was nog een kampeerder. Besloten om dan toch maar hier te blijven al waren we wel een beetje schrikachtig. Blijkt achteraf dat we ook op nog geen 10m van de plek afstonden waar het gebeurd was!!!
Doordat we hier weer lager zaten was de temperatuur onaangenaam warm! Klam, heet en niet lekker!!! Hier weer veel muggen dus we zaten al snel met lange kleding aan. Ook hier maar weer een kampvuur gemaakt. Gezellig maar ook om de wilde dieren op afstand te houden. Elk kwartier komen de guards wel langs! Dat geeft toch wel een zekerder gevoel. Na deze vermoeiende dag zijn wij redelijk op tijd maar weer ons bed ingedoken…… hopelijk gaat het iets koeler worden!!
21 november 2017 – Livingstone (Zambia) – Katima Mulilo (Namibië) – 222km
Ondanks de “spanning” verrassend goed geslapen! Geen dromen over gevaarlijke olifanten. Na het ontbijt en het ophalen van de laatste mails beginnen we aan ons laatste traject door Zambia. Niet echt een lange route maar wel tijdrovend door bijna 100km slecht wegdek. Nou slecht........ ware kraters lijken het soms wel. Vaak aan weerskanten van het beetje asfalt wat er dan nog ligt wat onverharde wegen die er ook weer slecht aan toe zijn. Maar ja, dat wisten we vooraf dus we hadden ons er voor ingesteld.
Zo af en toe passeren we nog een dorpje en het is rustig op de weg met weinig verkeer. Fietsers zie je hier al bijna niet meer. We worden in de dorpjes vriendelijk toegezwaaid en laten het Afrika gevoel nog eens goed op ons inwerken. Zo kan het leven ook zijn……..
Halverwege de middag zijn wij dan weer bij de grens bij de plaats Sheheke. Nu kijken we in tegenstelling tot de heenweg er niet gek meer van op! Hectiek, markt, drukte, enz enz. we zijn inmiddels wel “erger” gewend.
Al gauw rijden we het douane terrein op waar we bijna “overvallen” worden door de money changers. Ja, ja……we willen nog wel wat terug wisselen maar eerst even UIT stempelen om Zambia uit te komen. Dat was binnen 5 minuten gedaan. Stempel in paspoort en stempel in Carnet de Passage. Klaar. We hadden nog wat kwatcha’s waar we wel USDollars voor wilden hebben. Hadden vooraf koers bekeken dus we stonden niet voor verrassingen.
Daarna iets verder rijden om Namibië in te komen…… Ook dit ging weer lekker vlot. Vooraf hadden we het inreisformulier al ingevuld (slim om wat extra mee te nemen!!) dus zo klaar bij Immigration voor de paspoorten. Bij Custom stempel in Carnet de Passage en natuurlijk nog even betalen bij Loket Road Fund. 277 Nam Dollar armer waren wij klaar om Namibië weer in te rijden. Oh ja, bij de slagboom ook nog een keer extra alle gegevens noteren in het grote boek. Geen idee waarvoor maar het hoort erbij.
Gelukkig nog maar 13km naar onze tropisch uitziende camping aan de Zambezi River. Dit keer stonden er heel wat meer kampeerders. Een grote groep Zuid Afrikanen die ook net terug waren uit Zambia waar ze de jaarlijkse trek van de gnoes vanuit Angola hebben gezien. Schijnt erg indrukwekkend geweest te zijn al waren het dit jaar aanzienlijk minder. Uiteraard nog wat ToyLa rondleidingen…….. iedereen die we spreken is helemaal gek van onze schat!!!
Zoals altijd gaan ook hier de Zuid Afrikanen vroeg op stok en vanaf 21.00 uur is het al weer muisstil op de camping…….
Wij genieten nog van een lekkere salade met soep voordat ook wij niet te laat ons bedje induiken. Vandaag weer een erg warme dag met max temperaturen tot wel 37graden!!!
22 november 2017 – Katima Mulilo – Divundu – 332km
Langzaam worden we wakker…….van het zachte getik op het dak! Oh jee…….regen!!!! Omdat wij onder dichte, hoge bomen staan valt het in eerste instantie niet op. Maar langzaam tikken dan ook de druppels op ons dak. Gezellig en het zorgt voor een heerlijke koel ontwaken! Het was trouwens prima slapen vannacht! Harry was er gisteren helemaal aan maar na een voor hem prima nacht was de energie weer even terug! Rustig aan gedaan en uiteindelijk konden we toch lekker buiten ontbijten. Heerlijk fris!
Op naar de supermarkt om de voorraden weer aan te vullen. Hier weer een stuk goedkoper dan in Zambia en zeker Malawi. Maar wat een verrassing in de supermarkt (Shoprite). Een heuse koffiehoek met een professioneel ogend apparaat waar allerlei soorten koffie’s uit zouden moeten komen. Yess……..dat wilden wij wel. Dus met een kar vol boodschappen eerst nog even aan de cappuccino. Nou zit je niet echt super gezellig in een supermarkt maar ………dit was een Cappuccino met een grote hoofdletter!!!! Zo lekker hebben we heeel heeeel heeel lang niet gehad. Vakwerk! We hebben in de auto nog lang zitten nagenieten.
Voordat we Katimo M uitreden nog even getankt en we waren klaar om de lange, bijna rechte weg door de Caprivi strook te gaan rijden. Inmiddels was het helemaal droog geworden en was het een aangename temperatuur door de bewolking. Top!
Heel af en toe een klein dorpje met de bekende hutjes. Dit is toch wel het armere deel van Namibië. Toch ziet het er weer anders uit dan Malawi. Daar waren zoveel kinderen en liepen de vrouwen veel meer langs de weg te sjouwen met water of hout.
De smalle Caprivi strook tussen Angola en Botswana is tevens een NP – Kwandu en Bwabwata waar regelmatig waarschuwingsborden staan voor olifanten. Niks gezien hoor! Wat er wel stonden waren de roadblocks! 3 stuks zelfs op dit traject. Het eerste geen enkel probleem. Praatje maken en we mochten door. Maar toen…….. het leek wel een soap!!
Bij Omega 1 (dorpje) pionnen op de weg en stopbord. Aan de andere kant stonden al een aantal vrachtwagens en dommmmmm…..wij stopten helaas een paar meter NA het stopbord. Al arrogant werden via het handje een paar meter terug gedirigeerd. Oke….gedaan en wachten totdat ze tijd hadden om naar ons te komen nadat ze de vrachtwagens hadden doorgelaten. Zo druk is het hier nu ook weer niet.
Ze lopen daar wel met 4 mannen. 2 man in officiële politie uniform en 2 in burger. Dan loopt er 1 politieman om de auto en de andere komt naar Harry toe. Eerst proberen geintje te maken over stuur verkeerde kant enz. maar daar trapte deze chagrijn niet. Keek Harry serieus aan en zei tja, u bent niet gestopt VOOR het bord dus ja…..een FINE (boete) van 1000 Namdollar (ca. 65 euro), en of hij rijbewijs en kentekenbewijs mocht zien. Tuurlijk….geen probleem. Wij onze excuses aangeboden dat we teveel op de vrachtwagens zaten te letten dan het bord maar ja…..opletten hoort er ook bij volgens hem. Direct verteld dat wij nog geen geld hebben omdat we net Namibië waren ingekomen. Mmmm…….US dollars??? Neee……ook niet! Niks….we kunnen uiteraard met creditcard betalen!!! Zie je het voor je….in de middle on nowhere…. Toen de vraag….wat kan je dan wel betalen??? Harry…..als ik geen geld heb kan ik niks betalen….logisch toch????
Harry moest meekomen naar de open tent aan de overkant van de weg. Inmiddels was er nog een keer een auto doorgereden en we grepen direct de kans aan om te zeggen dat er met twee maten gemeten werd!!!! Toen ging hij moeilijk doen over het kentekenbewijs omdat daar ook – volgens hem – een bewijs van op het raam moet zitten. Harry rustig uitgelegd dat dat al heel lang geleden was in NL! Nu dus niet meer. Toen begon de ellenlange discussie……hij zat maar in een boek te bladeren zonder wat te zien! Harry begon kwaad te worden en vroeg wat wil je nu eigenlijk….. (wisten het wel….geld maar dat gingen ze echt niet krijgen). Gezegd dat we goede connecties hadden met de een diplomaat die bij de Duitse ambassade werkzaam was. Dus of hij in ieder geval even zijn naam op kon geven. Oh…..dat vond hij niet zo leuk. Vroeg waarom? Nou zijn Harry, jij hebt mijn naam ook en als ik actie ga ondernemen dan wil ik wel weten over wie ik praat.
Hij had het totaal niet meer over het doorrijden bij het bord maar bleef maar doorzeuren over het bewijs dat voor het raam op de auto hoort te zitten. Dit duurde wel een half uur! Belde nog naar een collega maar die snapte er ook niks van en dacht dat het ook zo was. Nou zei Harry….zullen we dan gewoon wachten totdat er binnen een paar dagen nog een Nederlandse auto voorbij komt die het ook niet heeft??? We hebben alle geldige papieren dus wat wil je nog meer???? Uiteraard geld maar dat gingen we hem niet geven!!!! Corrupte zooi!!! Hebben we in Malawi en Zambia wel 100 roadblocks gehad en nooit problemen en nu staan hier deze arrogante kl….zakken….hahahahaha…..
Ik ging rustig foto’s maken, nummerbord noteren van de politie auto en net doen of ik aan het bellen was. Het was eigenlijk wel een leuk spelletje.
Hij zat eigenlijk in een soort spagaat tov zijn collega’s! Dus toen zei hij dat we verder mochten. Maar…..hij zou het volgende roadblock bellen en daar wisten ze het waarschijnlijk ook en dan zouden we het daar wel horen. Oke……wij weg!!!
Achteraf bedenk je nog veel meer scenario’s! We hadden alle namen en ID’s op moeten vragen want wat de functie van die 2 in normale kleding was is helemaal niet duidelijk. Terwijl Harry “bezig” was werden er nog veel meer aangehouden en er werden gewoon vieze macht spelletjes gespeeld.
Vlak voor Divundu het laatste roadblock……. Stoppen…..hier mannen in militaire outfit. Groeten, slagboom omhoog en verder gaan……. Die wisten echt niks van ons!!!!
We hebben er maar om gelachen! We hadden echt niks betaald en het desnoods voor laten komen!!! Ze gaan ervan uit dat er nooit gereageerd wordt en dat mensen bang zijn. Nou wij niet.
Inmiddels ruim na 4 uur reden wij al onze favoriete camping op. Nunda River Lodge en Camping met vriendelijke eigenaar Cameron. Ons geïnstalleerd op plek nummer 1. Hier blijven we in ieder geval 3 nachten. Na al die reis(rij) dagen hebben we een paar vrije dagen verdiend. Lekker relaxen aan het zwembad, was laten doen en uit eten gaan!
Eind van de middag al weer een ToyLa rondtoer verzorgd! Een echte Toyota kenner! Reed zelf ook in een 105 (voor de kenners).
Na een heerlijk diner met een heerlijke fles koele rosé was het zomaar weer laat! Hup bed in en het vooruitzicht uit te kunnen slapen en een dag niks te hoeven doen…..yessssss….
23 november 2017 – Divundu – rustdag
Een redelijk koele nacht……zou nog wat koeler mogen hoor……maar we doen het er maar mee. Gelukkig wel minder vochtige warmte! Alles droogt een stuk sneller.
We doen heerlijk rustig aan! Wasje hangt al gauw te drogen aan de waslijn en voor mij is het de hoogste tijd om mijn “landingsbaan” weg te werken. Dat ziet er na een uurtje een stuk beter uit! Tussendoor aan de cappu, verslagen bijwerken en lezen! Spannend boek dus het is geen straf.
Na de lunch verplaatsen we ons naar het zwembad. Harry wil meer bewegen dus gaat hij nog even een stukje lopen (trimmen) voordat hij het water in plonst om baantjes te gaan trekken. Ik lig ondertussen languit met mijn boek op een ligbed aan het zwembad begeleid door af en toe wat kreten van de hippo’s in het water van de Okavango River!
Tussendoor hebben we de nodige “rondleidingen” want er zijn hier op de camping weer veel belangstellenden voor onze schoonheid. Ook hier zijn weer wat overlanders! Een Duits stel hebben hun auto hier zelfs al 25 jaar staan! Waren nu aan hun 61ste reis naar Afrika bezig.
De nodige tips en leuke adressen uitwisselen waaronder ook de Bagatelle lodge & camping. Toevallig hebben wij daar vorig jaar ook gestaan en hebben daar Eric en Ortansa ontmoet waar we nog steeds leuk en intensief contact mee hebben. Dat was voor ons ook de enige positieve herinnering aan die plek! Nou nee, de plek was prachtig in het rode zand maar de staff en personeel…..drama!
Om ons het hier maar weer makkelijk te maken en omdat het lekker en gezellig is maken we gebruik van het restaurant. Ook vanavond zat het weer helemaal vol. Kleine groepjes maken gebruik van de lodges en als iets goed is komen er steeds meer toeristen naar toe!
We genieten van het heerlijke 3-gangen diner waarbij Harry voor een vis gekozen heeft en ik voor een super mals stukje kudu (game).
24 november 2017 – Divundu - rustdag
Onze laatste dag al weer! Na ons buiten ontbijt de grote was (beddengoed en handdoeken) afgegeven. Duiken we in ieder geval vanavond weer een schoon bed in.
De Duitse Angela die gisteren de tip gaf over Bagatelle lodge kwam nog even langs voordat ze vertrok. Zij is namelijk een goede vriendin van de eigenaresse en die had tegen haar gezegd als zij zowel positieve als negatieve reacties zou horen om het haar dan te laten weten. Dus even uitgelegd wat wij zoal hebben ervaren. Ze zou het doorgeven en wie weet, doen ze er iets mee.
De rest van de dag was lekker luieren. Wat lezen, zwemmen en de route bekijken die we willen gaan nemen de komende dagen.
Eind van de middag worden we verrast door een kleine onweersbui! Even lekker verkoelend. De temperaturen blijven rond de 30 graden maar de vochtigheidsgraad stijgt hier direct door. Gelukkig doet een verfrissende douche voordat wij gaan eten wonderen!
Voor vanavond stond er een heerlijke braai op het menu! Euhhh……..in het restaurant hoor! We laten ons gewoon verwennen. Morgen een beetje op tijd opstaan want we willen kilometers maken!!!
25 november 2017 – Divundu – rustdag
Niks geen kilometers maken! We hebben allebei een slechte nacht. Te warm, te vochtig en Harry direct een reactie in zijn schouder. Dus amper geslapen! Het blijft een beetje schipperen met het innemen van medicijnen. Wat wel, hoeveelheid, niet te veel of te weinig drinken, bewegen maar niet overdreven en ga zo maar door. Soms valt het tegen en soms valt het mee.
Dus besluiten we hier gewoon nog een dagje te blijven. Dat blijft altijd een fijn gevoel dat je die keuze kan maken.
Dus we zien in de loop van de ochtend de meeste mensen weer verdwijnen en plaatsmaken voor nieuwe gasten op de camping en in de lodges.
Als we begin van de middag in de relaxstand op het ligbed liggen bij het zwembad worden we verrast door gezang en auto geluiden! Komt daar een stoet auto’s aan!!!! Wel 100 personen en allemaal mooi aangekleed! Een bruiloft!!! Ze kwamen hier alleen om foto’s te maken en dat duurde wel een uur. Op allerlei plekken en in allerlei posities en samenstellingen werd het ene na het andere plaatje geschoten door professionele fotografen. En zij niet alleen…….ze vonden zichzelf natuurlijk ook heel mooi dus over en weer werd met smartphones plaatjes geschoten. En wat denk je…….ik deed mee!!!! We hebben ons kostelijk vermaakt!!! Een bont gezelschap in zeer kleurrijke kleding. Bruidsmeisje en jonkers in strakke pakken. Vooral het maken van de selfies……we hebben zo’n schik gehad. Daarna was het weer heerlijk stil op een naderende onweersbui na die ook nog voor wat druppels zorgde. Maar dat mocht geen naam hebben.
We komen weer lekker bij van de slechte nacht en we gaan er weer voor morgen! Eerst nog laatste keer naar het restaurant………niet te laat naar bed gegaan want we willen op tijd vertrekken.
26 november 2017 – Divundu – Tsumeb – 524km
Redelijk op tijd opgestaan want vandaag “moeten” we behoorlijk wat kilometers maken. Na het ontbijt en het inpakken en klaarmaken voor vertrek nog even betalen en afscheid nemen van deze super plek aan de Okanvango River. Toch is het gek nu we besloten hebben om de volgende keer ToyLa terug te rijden naar Kaapstad voor verscheping naar NL, dat het voor alle mooie plekjes hier nu een echt afscheid is. Een beetje weemoedig worden we toch wel……
We gooien de tanks nog nokkie vol voordat we gaan. Op een groot deel van dit traject hebben we gelukkig nog steeds het Afrika gevoel. Hier zie je nog steeds de primitieve woonomstandigheden. Kleine dorpjes met hutjes en heel af en toe staat er zelfs een plastic stoel voor de hut. Beter dan op mini krukje zitten of zelfs gewoon op de grond. Maar ja…..voor wie is die ene stoel dan wel???
Het is zondag dus we zien veel mensen netjes aangekleed om naar de kerk te gaan. Vaak zie je alleen maar een grote overkapping of tent die dienst doet als kerk. Dat zijn wij dan weer die ons afvragen of zij zich niet afvragen waarom dit hun “lot” is om zo arm te zijn. Vooral omdat internet hier zijn intrede heeft gedaan en ze kunnen zien dat de wereld ook anders kan zijn.
In Rundu scoren we nog een brood voor de lunch. Even later zien wij een fietser…..jawel, dat is Thomas, de Duitser die samen met zijn vrouw Angela al bijna 25 jaar door Afrika reist. Hij heeft ook een fiets bij zich en start dan alleen op de fiets. Na ca. 60km pikt Angela hem dan weer op om verder te gaan. We stoppen en praten even bij!
Een tijd later passeren we de VET fence. Oppassen voor mond-en-klauwzeer dus is het verboden om vers vlees over deze grens mee te nemen. Dat wisten we dus we hebben niks aan te geven. Even met de ToyLa bandjes door een bak met water en ontkennend antwoorden op de vraag of we wat bij ons hebben wat niet mag. Hij wil toch even een blik in de koelkast werpen….tja….wat zie je dan? Niet zoveel want de boodschappen gaan we morgen weer doen. We mogen verder……
Het is gek want direct na het passeren van deze VET fence is het landschap totaal anders. Weg Afrikaanse huisjes met de mooie omheining, kuddes geiten en koeien. Nu komen we alleen nog maar langs mega grote boerderijen voor landbouw en veeteelt maar die zie je amper! Beetje saai landschap en nog dor ook door de hevige hitte! Ook vandaag was het weer ruim 35graden.
Voor de lunch vonden we gelukkig na even zoeken een grote boom voor de “brood”nodige schaduw! Stoelen en tafel eruit en even een rustmomentje! Heerlijk.
Daarna nog even doorbijten met de kilometers voordat wij weer in Tsumeb, Kufperquelle Resort aankwamen. Een heerlijke kampeerplek in het groene gras onder grote bomen. Sanitair is hier weer top want inmiddels zijn we hier al voor de 3e keer! Installeren en klaar! We hebben hier zelfs een redelijk goed wifi signaal dus het updaten van de website – vooral het tekstgedeelte gaat reuze snel. Foto’s stuk langzamer maar een meeste staat er weer op. Voor het eten doen we makkelijk! Geen zin om naar het restaurant te gaan want we zitten hier zo lekker. We doen een soort Fish & Chips…..maar dan zonder de Fish! Hahahahaha…….
’s Avonds stoken we een mooi kampvuur op en onder het genot van een lekker wijntje genieten we van de avond! We zitten hier op ca. 1350m…..dat beloofd wat voor de nacht. Je voelt nu de frisheid van de avond al! Heerlijk!!
27 november 2017 – Tsumeb – Onguma – 110km
Vandaag maar een korte afstand dus voor ons doen een beetje uitgeslapen! Na ontbijt op gemak lekker badderen onder de rainshower! Daarna rijden we naar de supermarkt om onze lijst met boodschappen af te werken. Je denkt altijd weinig nodig te hebben en voordat je het weet ligt de kar al weer vol! Maar ja….we gaan tenslotte Etosha in en we willen VOL zitten!!! Je weet nooit hoe lang je daar blijft. Natuurlijk zijn daar ook kleine winkeltjes maar om alles zelf al bij je te hebben is veel makkelijker.
Er gaat ook altijd veel meer tijd inzitten dan je denkt! Voordat het dan ook weer een plek binnen heeft gekregen in de bakken en koelkast. Dan loopt het water al weer van je rug!
We willen drinken….cappuccino!!! Het is even zoeken waar wat te vinden is maar na het tanken is het toch weer gelukt. Gewoon een….Wimpy! Yessss……..een goede start voordat wij vertrekken.
We rijden via de B1 noordwest om dan af te slaan naar de weg die ons richting het Linquist Gate (Oostgate) van het Etosha NP brengt.
Maar……we gaan er nog niet in!!!! Net voor de gate slaan we af om naar Onguma Campsite te rijden. Een Privat Game Reserve met een zeeeeeeer aangename camping. Na stukje onverhard rijden met borden vooral NIET uit te stappen staan we voor een hek die je met een druk op de knop automatisch open doet. Binnen!!!! Een kleine camping met 15 plekken met ieder zijn eigen sanitaire voorzieningen. Douche, toilet, keukenblok, braai enz. Helemaal top!!!! Op 100m loopafstand een zwembadje met heerlijke ligstoelen en een groen gras erom heen midden in - voor je gevoel - de outback!!! Na onze late lunch 3 x raden waar wij zijn neergestreken???? Top! Ondertussen wat dompelingen in het water om af te koelen. We maken GEEN gebruik van het restaurant en helaas de (gratis) wifi ligt eruit. Er is zelfs een kleine waterhole waar helaas weinig dieren zich laten zien.
Als we na ons koken (macaroni) een lekkere koude douche willen nemen komt er alleen maar lauw water uit. Zo warm is het vandaag geweest! Maar het blijft lekker om je zo te kunnen afspoelen onder je eigen douche!
We genieten van de avond……….maar gaan niet te laat naar bed want morgen vroeg op om op tijd het park in te gaan.
28 november 2017 – Onguma – Halila Etosha NP – 131km
Het is toch fijner dat het hier veel langer licht is (20.30 uur) en ook dat ook veel later licht is! Iets voor 6 uur opgestaan, ontbijt naar binnen gewerkt en voordat we het wisten reden we al naar de poort van het park.
Formulieren invullen en betalen bij eerstvolgende village Namutoni, 20km verderop.
Dit stuk door het park is nog verhard maar iets verderop liepen de eerste springbokjes al en een aantal giraffes in het mooie ochtendlicht. Het blijven toch mooie statige beesten zoals ze daar zo staan.
In Namutoni snel betaald, plattegrond gekocht (zat niet in de prijs) en weer verder! Hier in Namibië zijn de entreeprijzen een stuk goedkoper dan in Zambia en Malawi! We betalen hier 80Ndollar (ca. 5 euro) pp per dag!!!
South Luangwe NP in Zambia was dat 75 USD voor 2 personen en auto!
Dieren spotten is toch een vermoeiende bezigheid! Turen en turen en soms denk je wat te zien en dan is het gewoon en stuk dood hout! Het is super droog en de onverharde wegen zitten vol diepe kuilen en dit in combinatie met het bekende wasbord effect was het rijden behoorlijk vermoeiend en intensief.
Maar we werden beloond……honderden bokachtige dieren – springbokjes, gemsbokken, impala’s, giraffes, kudu’s, gnoes, zebra’s enz enz. Steeds in kleine groepjes of grote kuddes. De olifanten……..helaas…… de leeuwen….helaas…… waarschijnlijk veel te warm! Iedereen die we spraken zei hetzelfde…. Waar zijn de olifanten????
Maar wie zien we wel???? Daar zien we ineens een grote truck op ons afkomen….de Zwitsers Heidi en Max waar we in Malawi Chitemba camping naast gestaan hebben. ! Nou ja!!! Denk dat zij hun plannen hebben gewijzigd nu we ze hier zo zien. Uit het raampje – uitstappen doe je hier niet zo snel – spreken we af om naar de eerstvolgende picknick/toiletstop plek te gaan om bij te kletsen.
Zij hebben Mozambique laten vervallen omdat het gevaarlijke gebied waar ze doorheen zouden gaan geen politie begeleiding meer zou zijn. Dus niet doen! Ondertussen was in Zimbabwe ook van alles aan de gang met de afzetting van Mugabe dus bleef over om via Zambia verder te reizen met het besluit om via Namibië naar Zuid Afrika te gaan. Aangezien zij ook naar Halila zouden gaan afgesproken dat we later wel verder zouden bijpraten onder het eten met elkaar.
We rijden nog wat slingers door het park en zien wel wat dieren die ook vaak de schaduw gezocht hebben om te ontsnappen aan de hitte! Zijn wij ook snel gaan doen! Ondanks dat we niet besproken hadden op de camping was er plaats genoeg. Ze moet altijd een beetje bedenkelijk kijken…….echt vriendelijk zijn ze hier ook niet, om dan ons het gevoel te geven dat we enorm boffen……ja……we hebben nog wel een plaats, om achteraf te constateren dat er hooguit een 4e deel bezet is. Kassa…..op de camping in het park! Omgerekend ca. 38 euro per nacht. Maar….daar heb je wel lekker een zandbak voor en schoon maar wat verouderd sanitair. Gelukkig ruim zwembad voor alle camping- en lodge gasten en zelfs 8 ligbedden voor wie er het eerst is!!! Als je dan bedenkt dat onze vorige super camping “maar” 25 euro kostte!
We koelen lekker af in het zwembad voordat we met z’n viertjes (Heidi en Max) ’s avonds van het buffetdiner genieten. Prima gegeten en het was gezellig. Daarna nog even naar de waterhole gelopen die we vanaf een veilige plaats konden zien. En dat was een feestje!!!!! Nu het minder heet geworden was hadden de dieren ook zin om uit hun schuilplaats te komen om te gaan drinken en badderen! Uiteindelijk zijn wij er wel 2,5 uur gebleven en hebben wel 30 olifanten, 5 neushoorns, jakhalzen en 5 hyena’s gezien! En dat allemaal voor ons neus! Dat was echt een cadeau na zo’n dag! De kers op de taart zullen we maar zeggen! Het was dus ineens een latertje voor onze begrippen. Gelukkig was het net als de afgelopen nacht (we zitten hier nog steeds rond de 1100m) goed afgekoeld om lekker te kunnen slapen. Daar knapt een mens, en vooral Harry van op! Vandaag – de day afer – zijn spuit……. Is altijd een zware dag. Een dag met diepte- en hoogtepunten en veel overdenkingen…..waar doe ik goed aan nu en in de toekomst…….. we komen er wel uit!
Redelijk op tijd opgestaan want vandaag “moeten” we behoorlijk wat kilometers maken. Na het ontbijt en het inpakken en klaarmaken voor vertrek nog even betalen en afscheid nemen van deze super plek aan de Okanvango River. Toch is het gek nu we besloten hebben om de volgende keer ToyLa terug te rijden naar Kaapstad voor verscheping naar NL, dat het voor alle mooie plekjes hier nu een echt afscheid is. Een beetje weemoedig worden we toch wel……
We gooien de tanks nog nokkie vol voordat we gaan. Op een groot deel van dit traject hebben we gelukkig nog steeds het Afrika gevoel. Hier zie je nog steeds de primitieve woonomstandigheden. Kleine dorpjes met hutjes en heel af en toe staat er zelfs een plastic stoel voor de hut. Beter dan op mini krukje zitten of zelfs gewoon op de grond. Maar ja…..voor wie is die ene stoel dan wel???
Het is zondag dus we zien veel mensen netjes aangekleed om naar de kerk te gaan. Vaak zie je alleen maar een grote overkapping of tent die dienst doet als kerk. Dat zijn wij dan weer die ons afvragen of zij zich niet afvragen waarom dit hun “lot” is om zo arm te zijn. Vooral omdat internet hier zijn intrede heeft gedaan en ze kunnen zien dat de wereld ook anders kan zijn.
In Rundu scoren we nog een brood voor de lunch. Even later zien wij een fietser…..jawel, dat is Thomas, de Duitser die samen met zijn vrouw Angela al bijna 25 jaar door Afrika reist. Hij heeft ook een fiets bij zich en start dan alleen op de fiets. Na ca. 60km pikt Angela hem dan weer op om verder te gaan. We stoppen en praten even bij!
Een tijd later passeren we de VET fence. Oppassen voor mond-en-klauwzeer dus is het verboden om vers vlees over deze grens mee te nemen. Dat wisten we dus we hebben niks aan te geven. Even met de ToyLa bandjes door een bak met water en ontkennend antwoorden op de vraag of we wat bij ons hebben wat niet mag. Hij wil toch even een blik in de koelkast werpen….tja….wat zie je dan? Niet zoveel want de boodschappen gaan we morgen weer doen. We mogen verder……
Het is gek want direct na het passeren van deze VET fence is het landschap totaal anders. Weg Afrikaanse huisjes met de mooie omheining, kuddes geiten en koeien. Nu komen we alleen nog maar langs mega grote boerderijen voor landbouw en veeteelt maar die zie je amper! Beetje saai landschap en nog dor ook door de hevige hitte! Ook vandaag was het weer ruim 35graden.
Voor de lunch vonden we gelukkig na even zoeken een grote boom voor de “brood”nodige schaduw! Stoelen en tafel eruit en even een rustmomentje! Heerlijk.
Daarna nog even doorbijten met de kilometers voordat wij weer in Tsumeb, Kufperquelle Resort aankwamen. Een heerlijke kampeerplek in het groene gras onder grote bomen. Sanitair is hier weer top want inmiddels zijn we hier al voor de 3e keer! Installeren en klaar! We hebben hier zelfs een redelijk goed wifi signaal dus het updaten van de website – vooral het tekstgedeelte gaat reuze snel. Foto’s stuk langzamer maar een meeste staat er weer op. Voor het eten doen we makkelijk! Geen zin om naar het restaurant te gaan want we zitten hier zo lekker. We doen een soort Fish & Chips…..maar dan zonder de Fish! Hahahahaha…….
’s Avonds stoken we een mooi kampvuur op en onder het genot van een lekker wijntje genieten we van de avond! We zitten hier op ca. 1350m…..dat beloofd wat voor de nacht. Je voelt nu de frisheid van de avond al! Heerlijk!!
27 november 2017 – Tsumeb – Onguma – 110km
Vandaag maar een korte afstand dus voor ons doen een beetje uitgeslapen! Na ontbijt op gemak lekker badderen onder de rainshower! Daarna rijden we naar de supermarkt om onze lijst met boodschappen af te werken. Je denkt altijd weinig nodig te hebben en voordat je het weet ligt de kar al weer vol! Maar ja….we gaan tenslotte Etosha in en we willen VOL zitten!!! Je weet nooit hoe lang je daar blijft. Natuurlijk zijn daar ook kleine winkeltjes maar om alles zelf al bij je te hebben is veel makkelijker.
Er gaat ook altijd veel meer tijd inzitten dan je denkt! Voordat het dan ook weer een plek binnen heeft gekregen in de bakken en koelkast. Dan loopt het water al weer van je rug!
We willen drinken….cappuccino!!! Het is even zoeken waar wat te vinden is maar na het tanken is het toch weer gelukt. Gewoon een….Wimpy! Yessss……..een goede start voordat wij vertrekken.
We rijden via de B1 noordwest om dan af te slaan naar de weg die ons richting het Linquist Gate (Oostgate) van het Etosha NP brengt.
Maar……we gaan er nog niet in!!!! Net voor de gate slaan we af om naar Onguma Campsite te rijden. Een Privat Game Reserve met een zeeeeeeer aangename camping. Na stukje onverhard rijden met borden vooral NIET uit te stappen staan we voor een hek die je met een druk op de knop automatisch open doet. Binnen!!!! Een kleine camping met 15 plekken met ieder zijn eigen sanitaire voorzieningen. Douche, toilet, keukenblok, braai enz. Helemaal top!!!! Op 100m loopafstand een zwembadje met heerlijke ligstoelen en een groen gras erom heen midden in - voor je gevoel - de outback!!! Na onze late lunch 3 x raden waar wij zijn neergestreken???? Top! Ondertussen wat dompelingen in het water om af te koelen. We maken GEEN gebruik van het restaurant en helaas de (gratis) wifi ligt eruit. Er is zelfs een kleine waterhole waar helaas weinig dieren zich laten zien.
Als we na ons koken (macaroni) een lekkere koude douche willen nemen komt er alleen maar lauw water uit. Zo warm is het vandaag geweest! Maar het blijft lekker om je zo te kunnen afspoelen onder je eigen douche!
We genieten van de avond……….maar gaan niet te laat naar bed want morgen vroeg op om op tijd het park in te gaan.
28 november 2017 – Onguma – Halila Etosha NP – 131km
Het is toch fijner dat het hier veel langer licht is (20.30 uur) en ook dat ook veel later licht is! Iets voor 6 uur opgestaan, ontbijt naar binnen gewerkt en voordat we het wisten reden we al naar de poort van het park.
Formulieren invullen en betalen bij eerstvolgende village Namutoni, 20km verderop.
Dit stuk door het park is nog verhard maar iets verderop liepen de eerste springbokjes al en een aantal giraffes in het mooie ochtendlicht. Het blijven toch mooie statige beesten zoals ze daar zo staan.
In Namutoni snel betaald, plattegrond gekocht (zat niet in de prijs) en weer verder! Hier in Namibië zijn de entreeprijzen een stuk goedkoper dan in Zambia en Malawi! We betalen hier 80Ndollar (ca. 5 euro) pp per dag!!!
South Luangwe NP in Zambia was dat 75 USD voor 2 personen en auto!
Dieren spotten is toch een vermoeiende bezigheid! Turen en turen en soms denk je wat te zien en dan is het gewoon en stuk dood hout! Het is super droog en de onverharde wegen zitten vol diepe kuilen en dit in combinatie met het bekende wasbord effect was het rijden behoorlijk vermoeiend en intensief.
Maar we werden beloond……honderden bokachtige dieren – springbokjes, gemsbokken, impala’s, giraffes, kudu’s, gnoes, zebra’s enz enz. Steeds in kleine groepjes of grote kuddes. De olifanten……..helaas…… de leeuwen….helaas…… waarschijnlijk veel te warm! Iedereen die we spraken zei hetzelfde…. Waar zijn de olifanten????
Maar wie zien we wel???? Daar zien we ineens een grote truck op ons afkomen….de Zwitsers Heidi en Max waar we in Malawi Chitemba camping naast gestaan hebben. ! Nou ja!!! Denk dat zij hun plannen hebben gewijzigd nu we ze hier zo zien. Uit het raampje – uitstappen doe je hier niet zo snel – spreken we af om naar de eerstvolgende picknick/toiletstop plek te gaan om bij te kletsen.
Zij hebben Mozambique laten vervallen omdat het gevaarlijke gebied waar ze doorheen zouden gaan geen politie begeleiding meer zou zijn. Dus niet doen! Ondertussen was in Zimbabwe ook van alles aan de gang met de afzetting van Mugabe dus bleef over om via Zambia verder te reizen met het besluit om via Namibië naar Zuid Afrika te gaan. Aangezien zij ook naar Halila zouden gaan afgesproken dat we later wel verder zouden bijpraten onder het eten met elkaar.
We rijden nog wat slingers door het park en zien wel wat dieren die ook vaak de schaduw gezocht hebben om te ontsnappen aan de hitte! Zijn wij ook snel gaan doen! Ondanks dat we niet besproken hadden op de camping was er plaats genoeg. Ze moet altijd een beetje bedenkelijk kijken…….echt vriendelijk zijn ze hier ook niet, om dan ons het gevoel te geven dat we enorm boffen……ja……we hebben nog wel een plaats, om achteraf te constateren dat er hooguit een 4e deel bezet is. Kassa…..op de camping in het park! Omgerekend ca. 38 euro per nacht. Maar….daar heb je wel lekker een zandbak voor en schoon maar wat verouderd sanitair. Gelukkig ruim zwembad voor alle camping- en lodge gasten en zelfs 8 ligbedden voor wie er het eerst is!!! Als je dan bedenkt dat onze vorige super camping “maar” 25 euro kostte!
We koelen lekker af in het zwembad voordat we met z’n viertjes (Heidi en Max) ’s avonds van het buffetdiner genieten. Prima gegeten en het was gezellig. Daarna nog even naar de waterhole gelopen die we vanaf een veilige plaats konden zien. En dat was een feestje!!!!! Nu het minder heet geworden was hadden de dieren ook zin om uit hun schuilplaats te komen om te gaan drinken en badderen! Uiteindelijk zijn wij er wel 2,5 uur gebleven en hebben wel 30 olifanten, 5 neushoorns, jakhalzen en 5 hyena’s gezien! En dat allemaal voor ons neus! Dat was echt een cadeau na zo’n dag! De kers op de taart zullen we maar zeggen! Het was dus ineens een latertje voor onze begrippen. Gelukkig was het net als de afgelopen nacht (we zitten hier nog steeds rond de 1100m) goed afgekoeld om lekker te kunnen slapen. Daar knapt een mens, en vooral Harry van op! Vandaag – de day afer – zijn spuit……. Is altijd een zware dag. Een dag met diepte- en hoogtepunten en veel overdenkingen…..waar doe ik goed aan nu en in de toekomst…….. we komen er wel uit!
29 november 2017 – Halila Etosha NP – Gwondana Etosha Safari Camp – 113km
Vanmorgen toch redelijk op tijd opgestaan en na ontbijt afscheid genomen van Max en Heidi. Gaan we ze nog een keer tegenkomen??? Geen idee!!!
De temperatuur is nog heerlijk als we vertrekken. Nog geen concrete plannen waar we uiteindelijk zullen gaan komen. Beetje afhankelijk wat we zullen gaan zien aan dieren!!!
Kuddes genoeg!!! De tel kwijtgeraakt bij het aantal springbokjes die we gezien hebben. Echt duizenden!!!! Ook vandaag erg veel gnoes met hun bijzondere uiterlijk en aparte loopje. Maar verder valt het eigenlijk wel wat tegen. Iedereen klaagt erover! We komen natuurlijk voor het grote wild!!!!
Het lijkt wel of de wegen steeds slechter worden. Het is niet alleen dieren spotten maar ook goed opletten voor al die kuilen in het wegdek. De aandacht moet goed verdeeld worden. Bij de waterholes zijn wat kuddes en we zien hier ook weer een aantal giraffes.
Net na de afslag van de meest doorgaande weg door het park, op weg naar een picknick/toilet plaats omdat we aan een cafeïne stop toe waren, ziet Harry ineens dat er een behoorlijk aantal waarschuwingslampjes in het dashboard zijn gaan branden. Shit…….wat nu!!!!!! Stopppppppppppp! Lekker midden in een wildpark! Meteen boekje erbij gepakt maar als we de lampjes moeten geloven zijn er problemen met het opladen van de accu’s, de distributieriem moet vervangen worden, de olie moet gecontroleerd worden, de olie is te heet en brandstoffilter controleren. Dat alles tegelijk. Dat is erg vreemd!!!!!! Dat er iets kapot zou zijn maar dit allemaal???? Ondertussen doen andere meters zoals voltmeter en koelvloeistof temperatuur het goed!
Ondanks dat we in het park staan springt Harry de auto uit om onder motorkap te kijken. Ik sta op de uitkijk!!! Misschien eea resetten??? Dus accu klemmen eraf gehaald, minuut gewacht, klemmen er weer op! Neee….lampjes branden nog steeds. Wat nu???? Het moet eigenlijk wel een storing in het elektrisch systeem zijn en geen mechanische storing is onze voorlopige conclusie. Maar……om nu nog een aantal slingers te gaan doen om dieren te spotten voelt ook weer niet goed! Dus…..omgedraaid en de meest direct weg naar het volgende omheinde “camp” Okaukuejo genomen op 25km! Rustig aan gedaan maar ToyLa maakte geen vreemd geluid en verloor geen olie of wat dan ook!
Toch een klein gelukje……op 10km voor het camp was er nog een waterhole en wat zagen we daar staan??? 2 olifanten en nog 1 in de verte! Verder genoeg ander wild hoor! Schitterend om deze kanjers toch nog een keer te zien!
Aangekomen in het camp konden we via wifi contact maken met de helpdesks in Nederland. Eerst even ruggenspraak met Gerard van Vliet. Was het helemaal met de conclusie van Harry eens maar verwees toch nog even naar Flakkee Toyota om daar verder te informeren. Ook gedaan! 1e conclusie was dat dynamo kapot zijn zijn maar accu’s laten toch op. Misschien door de hobbels even in storing gesprongen waardoor lampjes zijn gaan branden. Alles weer goed behalve de lampjes. Zou kunnen. Oplossing is om bij een echte Toyota garage de boordcomputer uit te laten lezen en eventueel eea te resetten. Maar dan weet je wel waardoor het komt of wat er nu precies aan de hand is.
Mocht dynamo nu wel kapot zijn – wat we zelf niet geloven – kunnen we in ieder geval op stroom of door de zonnepanelen de accu’s voorlopig opladen. Ook hebben wij voor de echte nood nog een “jumpstarter” achter de hand.
We waren het zoooooo zat en zagen het niet zitten om toch nog een rondje door het park te gaan rijden. De Zuidpoort (Anderson Gate) uitgegaan en na 10km waren al bij een fantastische camping die deel uitmaakt van de Gwondana resorts die door heel Namibië zitten en waar we zelf ook geweest zijn. Wat een verschil de grootschaligheid van het stoffige camp Okaukuejo waar we ook hadden kunnen blijven!
De plekken zijn heerlijk groot, bomen en vooral groen gras. De sanitaire voorzieningen super! Er is een zwembad en restaurant! Geweldige plek. We blijven in ieder geval hier morgen ook nog en dan beslissen we nog wel of we morgen toch nog een keer het park ingaan. Harry heeft Toyota garage in Otjiwarongo gebeld (dichtstbijzijnde 160 km.) en daar kunnen we vrijdag terecht om boordcomputer uit te laten lezen. Nu geen zorgen en we relaxen de rest van de middag. Nou ja, verslagen bijwerken is een behoorlijk tijdrovende onderneming vooral als je het niet elke dag bijhoudt. Harry heeft nu even zijn ogen dicht en……we hebben ons maar opgegeven voor het buffet diner!
De middag gebruikt om heerlijk bij het zwembad te liggen en zo af en toe een plons te nemen om af te koelen. Is hier wel nodig met deze temperaturen. Gelukkig wel weer een droge warmte of moet ik zeggen hitte!
Voor we gaan eten spoelen we ons onder de douche af met koud water. Koudwaterkraan is hier gewoon lauw hoor! Een dan het diner! Heerlijk een tafel in de tuin, kaarsje erop en het is nog druk ook! De lodge gasten natuurlijk. Maar gelukkig kleinschalig en intiem (romantisch)!!! Er is zelf een groepje muzikanten! Wat een verschil met de vorige plek waar we geweest zijn. Dit is zoveel leuker! Het eten is meer dan uitstekend en met een volle buik lopen we weer naar eigen stek. De zwoele avond maakt het aangenaam om buiten te zitten. Hopelijk is deze temperatuur ook lekker om te slapen! Niet te laat want morgenochtend willen we toch nog een toer door deel van Etosha gaan maken. Wild spotten!!
30 november 2017 – Gwondana Etosha Safari Camp – rustdag
Een redelijke nacht al was het niet zo afgekoeld als vorige nacht. In ieder geval geen zweetnacht. Volgens mij hebben we tot nu toe de flappen van het tentdoek ’s nachts nog niet dicht gehad! We slapen bijna in de open lucht! Heerlijk. Vooral als er dan een zacht briesje over je heen gaat.
Maar heel erg bijtijds opgestaan want we wilde vroeg het park in voordat het te warm en de dieren zich amper meer zouden laten zien.
Om 7 uur reden wij het park al in! De meeste dieren zien we toch wel bij de waterholes of de omgeving daarvan. Ook vandaag weer veel kuddes gezien van springbokjes, zebra’s, gnoes enz. Heel erg veel steeds bij elkaar. Uiteraard ook weer veel giraffes. Binnen 5 minuten waren er al 20 om ons heen! Vooral het drinken bij het water is geweldig om te zien. Niet elke giraf doet het op dezelfde manier. De één gaat in spreidstand met voorpoten om de afstand naar het water kleiner te maken, een ander buigt zijn voorpoten om een soort te knielen. En…..daar staan wij dan bij! Soms is het net een film…..
Maar……vandaag was het zover…..LEEUWEN!!!! Jawel hoor…..bij een andere waterhole waren er 4! Eigenlijk waren we iets te laat want ze gingen al weer langzaam de bosjes opzoeken. Een enorm groot MANNETJE liep een beetje rond met een kleintje op afstand er achter aan. De andere 2 leeuwinnen waren al snel uit zicht verdwenen. Maar wat gaaf!!!! En dan het spel met de andere dieren om de waterhole. Iedereen wil drinken maar ja, ook opletten of je niet opgegeten gaat worden. Zodra de leeuw wat afstand neemt zie je de kudde springbokken langzaam het water lopen. Zodra de leeuw zich weer omdraait vluchten de springbokken weer weg. De natuur! Hier sta je dan een tijd naar te kijken en het gaat echt niet vervelen!
Het is en blijft een vermoeiende bezigheid om rond te rijden en te kijken waar het wild nu weer is. Voor ons gevoel was er meer wild te zien tijdens ons vorige bezoek 2 jaar geleden.
Onze ToyLa doet het harstikke goed. De storingslampjes branden nog wel maar we zijn ervan overtuigd dat er niks aan de hand is. Alles steeds gecontroleerd en doorgemeten maar niks te vinden. Geeft ons wel een rustiger gevoel om nu door het park te rijden. Morgen bij garage even laten checken.
Tussendoor hebben wij op een omheinde picknickplaats nog even een koffiestop gemaakt. De cafeïne was nodig. De wereld is klein want daar stond ook nog Zwitser stel die ook al veel gereisd hadden en de vorige avond met “onze” Max en Heidi doorgebracht hebben omdat zij die paar jaar geleden weer in Zuid Amerika tegengekomen waren met hun beide trucks. Wisten ook het verhaal van Edith en Linus uiteraard. Hoe klein is de wereld dan weer. Voordat wij het park verlaten nog even naar de waterhole waar we de laatste keer olifanten gezien hebben. En ja hoor…….daar stonden er weer 2! In de verte ook nog wat maar die zagen we amper. Een aantal giraffes stonden ook nog op hun drinkbeurt te wachten want als de olifanten er zijn is elk dier een beetje bang lijkt wel.
De olifanten hebben het ook warm en plenzen steeds water over zich heen. Alleen dit water is een beetje modderig en als ze dan opgedroogd zijn zien ze er niet uit! Een soort wit/grijze modder!!!
Maar…..wat we ook hebben ontdekt is dat in de dierenwereld ook mannen van elkaar kunnen houden!!! Jawel! Hoe mooi is dat! En…..wij waren daar getuigen van. Ondanks de hitte……werden de olifanten toch een beetje hitsig. Nou hoef je daar niet veel moeite voor te doen om dat te zien! Hun “extra slurfje” hing helemaal op de grond zo groot!!!! En wat dacht je……het maakte echt niet uit dat ze er een show van gingen maken voor publiek om zich heen. Nee hoor, als je zin hebt dan moet je er gewoon voor gaan. En niet één keer maar zelfs twee keer klom de grootste olifant boven op de iets kleinere olifant. Toch wel bijzonder om te zien als dit soort kolossen boven op elkaar klimmen. Maar foto’s en film als bewijs gemaakt.
Het was al weer 13.00 uur en de hoogste tijd om terug te gaan. Na de lunch hebben we ons de hele middag vermaakt aan het zwembad met een spannend boek. Harry probeert op ligbed nog wat te slapen want hij voelt zich niet echt top. Beetje last van alles zullen we maar zeggen. Niet voldoende slaap, toch wel last van gewrichten en dan de blaas- en darmproblemen. Vooral mentaal is het dan moeilijk. Dus even niks en proberen een beetje op tijd te gaan slapen.
We koken zowaar zelf! Nou ja, opwarmen want we hadden nog wat in de koelkast liggen. ’s Avonds maken we een gezellig vuur en in de verte worden we begeleid door de muzikanten van het restaurant. We drinken een glaasje wijn erbij en dan is het leven even zo slecht nog niet. Harry ziet even weer het halfvolle glas…..
1 december 2017 – Gwondana Etosha Safari Camp- rustdag
Nee, niet vertrokken. De afspraak met de garage verzet naar maandag. Harry voelde zich zo moe na een slechte nacht met er veel uit gaan dat we besloten hebben hier nog een paar dagen te blijven. Een betere plek om dat te doen is er bijna niet. Harry snapt niet waarom het nu zo gaat. Zoveel op en neer……. Misschien toch te vermoeiend? Nu doen we al niet veel te gekke dingen waar risico’s aan gebonden zijn die lichamelijke inspanning met zich meebrengen. Zachte zand opzoeken, stenige dirt roads. Ik zie hem al graven of banden wisselen…..en dan de hitte erbij. Maar er blijven ook zoveel momenten over die het weer zo gaaf maken om met ToyLa hier te zijn en door de prachtige natuur te rijden. We verwennen onszelf met lekkere campings met restaurants, zwembaden enz. om zoveel mogelijk comfort te hebben.
Nou ja, in ieder geval vandaag een totale rustdag. Bijna…….had Harry toch nog ToyLa gaan wassen want inderdaad….ze ziet er niet uit. Maar is dat nu belangrijk…..neee….echt niet.
De ochtend rommelen we lekker want op onze plek en ’s middags verplaatsen we ons naar de ligbedden bij het zwembad. Het restaurant voor vanavond is al weer geboekt en verder doen we weinig…….afkoelen in het water bij een temperatuur van bijna 37 graden…..
’s Avonds laten we ons het eten weer heerlijk smaken. De muzikanten spelen en zingen en een aantal andere personeelsleden maar er een dansje bij. Helemaal Afrika sfeer. We genieten volop. Zo’n relaxdag doet je goed. Ik koop nog een paar leuke gympen in de kleuren van de vlag van Namibië waar het vrouwelijk personeel mee loopt. Ik vond ze zo leuk!!! Hip 60-jarige vrouwtje…..hahahahaha
Voordat we ons bed induiken drinken we nog een lekker glaasje wijn en luisteren naar onze eigen muziek. Temperatuur is nu zo heerlijk dat het bijna zonde is om naar bed te gaan. Dus is het al wat later als wij ons bedje induiken. Gelukkig kunnen we morgen uitslapen….weer een relaxdag!!!
2 december 2017 – Gwondana Etosha Safari Camp – rustdag
Inderdaad een beetje uitgeslapen en op ons gemak ontbijt naar binnen gewerkt. De nacht was gelukkig lekker koel en Harry voelt zich een stukje beter. We doen een klein handwasje, genieten van een overheerlijke cappuccino en ’s middags vermaken we ons uitstekend bij het zwembad. Regelmatig het water in want zelfs onder de parasol is het behoorlijk warm. We genieten van onze dag en ’s avonds doen we het gewoon met een lekkere bruine boterham en een soepje.
Na een verkwikkende douche gaat de fik in het hout en hebben we weer een romantisch kampvuurtje! Hoe later op de avond hoe fijner de temperatuur wordt. Dus……we verlangen totaal niet naar ons bedje hoewel we besloten hebben morgenochtend nog een keer vroeg het park in te gaan. Het zij zo………. NU is het leven toch??? Pas nadat de nieuwe dag al aangebroken is zoeken we ons bedje op. De muziek gaat uit, vuur is gedoofd en de koele nacht verlicht door de volle maan is heerlijk.
3 december 2017 – Gwondona Etosha Safari Camp – rustdag
Om 6 uur rijden we al van de camping af…….. dat was even vroeg op! Maar het wordt beloond doordat we bij de eerste waterhole (na 1 minuut in het park) wel 15 giraffes zien staan! Daarnaast nog de nodige bokjes en zebra’s. Het blijft geweldig om te zien. Iets verderop staan langs de weg 3 olifanten rustig hun maaltijd weg te kauwen. Ze ritsen met hun slurf de blaadjes van een tak en dan verdwijnt een hele slurf vol in zijn bek! En dat gaat de hele dag door……mits….ze niet wat anders te doen hebben natuurlijk…hahahaha….
Door het park komen we de nodige kuddes kudu’s, gnoes, zebra’s, giraffes, springbokjes, gemsbokken, impala’s enz enz. tegen. Maar…..jawel…..daar liepen en lagen ze dan. Een aantal leeuwen. Wat een machtig gezicht! Het leek er zelfs op dat één van de leeuwen zich ging opmaken voor de jacht maar helaas……wat schijnbewegingen, maar daar trapten de bokjes niet in! Weg waren ze! Toen maar lui onder een struik gaan liggen want het werd al gauw weer warmer en warmer.
Bij een andere waterhole – deze keer zonder “onze” lieve homo olifanten – was het enorm druk! De ene na de andere groep dieren kwam langs om te drinken. Het was gewoon dringen geblazen. Een hele tijd in de auto zitten genieten van die bijzondere schouwspel. Daar sta je dan gewoon bij!!!! Te gek hoor!
Voordat wij weer terug gingen naar de camping nog een laatste waterhole bij Rest Camp Okaukuejo. Hier voor ons zelf even een lekkere cappuccino gemaakt om ruim een uur op de bank te zitten en naar alle dieren te kijken die dorstig langskwamen. (we zaten achter een hek hoor!!!)
We hebben zelfs een zwemmend springbokje gezien. Het was zo warm dat de dieren bijna allemaal half onder water stonden! Nog een tijdje met een NL stel gesproken die zelf een rondreis aan het maken waren door Namibië. Hadden ook al veel van de wereld gezien en we hadden dus leuke gespreksstof.
Eind van de morgen vonden we het de hoogste tijd om terug te gaan want tenslotte voelde het voor ons al als een lange dag. Beetje vreemd gevoel te weten dat we hier in principe nooit meer terugkomen als ToyLa terug naar huis komt. Eigenlijk nu overal beetje afscheid nemen!
Op de camping terug even een boterham nemen, ons opgeven voor het diner en dan verplaatsen we ons naar een ligbed aan het zwembad. Ohhhh…..wat kan dat koele water dan verrukkelijk zijn! We lezen wat, chatten wat, kletsen wat en vermaken ons best! We gaan onze 5e nacht hier in maar dat is absoluut geen straf. Heerlijke plek waar we afscheid van nemen.
’s Avonds genieten we weer van het uitgebreide buffet diner inclusief de zang en muziek onder de sterren. “Thuis” nemen we bij het kampvuur nog een lekker wijntje en gaan dit keer, na zo’n lange dag, niet te laat naar bed. De vermoeidheid slaat toe….. Ondanks lange dag heeft Harry voor zijn doen een goede dag gehad. Misschien door de 3 x 2 paracetamol die hij er nu bij neemt???? De nacht voelt weer koel aan…..slapen nu!
Vanmorgen toch redelijk op tijd opgestaan en na ontbijt afscheid genomen van Max en Heidi. Gaan we ze nog een keer tegenkomen??? Geen idee!!!
De temperatuur is nog heerlijk als we vertrekken. Nog geen concrete plannen waar we uiteindelijk zullen gaan komen. Beetje afhankelijk wat we zullen gaan zien aan dieren!!!
Kuddes genoeg!!! De tel kwijtgeraakt bij het aantal springbokjes die we gezien hebben. Echt duizenden!!!! Ook vandaag erg veel gnoes met hun bijzondere uiterlijk en aparte loopje. Maar verder valt het eigenlijk wel wat tegen. Iedereen klaagt erover! We komen natuurlijk voor het grote wild!!!!
Het lijkt wel of de wegen steeds slechter worden. Het is niet alleen dieren spotten maar ook goed opletten voor al die kuilen in het wegdek. De aandacht moet goed verdeeld worden. Bij de waterholes zijn wat kuddes en we zien hier ook weer een aantal giraffes.
Net na de afslag van de meest doorgaande weg door het park, op weg naar een picknick/toilet plaats omdat we aan een cafeïne stop toe waren, ziet Harry ineens dat er een behoorlijk aantal waarschuwingslampjes in het dashboard zijn gaan branden. Shit…….wat nu!!!!!! Stopppppppppppp! Lekker midden in een wildpark! Meteen boekje erbij gepakt maar als we de lampjes moeten geloven zijn er problemen met het opladen van de accu’s, de distributieriem moet vervangen worden, de olie moet gecontroleerd worden, de olie is te heet en brandstoffilter controleren. Dat alles tegelijk. Dat is erg vreemd!!!!!! Dat er iets kapot zou zijn maar dit allemaal???? Ondertussen doen andere meters zoals voltmeter en koelvloeistof temperatuur het goed!
Ondanks dat we in het park staan springt Harry de auto uit om onder motorkap te kijken. Ik sta op de uitkijk!!! Misschien eea resetten??? Dus accu klemmen eraf gehaald, minuut gewacht, klemmen er weer op! Neee….lampjes branden nog steeds. Wat nu???? Het moet eigenlijk wel een storing in het elektrisch systeem zijn en geen mechanische storing is onze voorlopige conclusie. Maar……om nu nog een aantal slingers te gaan doen om dieren te spotten voelt ook weer niet goed! Dus…..omgedraaid en de meest direct weg naar het volgende omheinde “camp” Okaukuejo genomen op 25km! Rustig aan gedaan maar ToyLa maakte geen vreemd geluid en verloor geen olie of wat dan ook!
Toch een klein gelukje……op 10km voor het camp was er nog een waterhole en wat zagen we daar staan??? 2 olifanten en nog 1 in de verte! Verder genoeg ander wild hoor! Schitterend om deze kanjers toch nog een keer te zien!
Aangekomen in het camp konden we via wifi contact maken met de helpdesks in Nederland. Eerst even ruggenspraak met Gerard van Vliet. Was het helemaal met de conclusie van Harry eens maar verwees toch nog even naar Flakkee Toyota om daar verder te informeren. Ook gedaan! 1e conclusie was dat dynamo kapot zijn zijn maar accu’s laten toch op. Misschien door de hobbels even in storing gesprongen waardoor lampjes zijn gaan branden. Alles weer goed behalve de lampjes. Zou kunnen. Oplossing is om bij een echte Toyota garage de boordcomputer uit te laten lezen en eventueel eea te resetten. Maar dan weet je wel waardoor het komt of wat er nu precies aan de hand is.
Mocht dynamo nu wel kapot zijn – wat we zelf niet geloven – kunnen we in ieder geval op stroom of door de zonnepanelen de accu’s voorlopig opladen. Ook hebben wij voor de echte nood nog een “jumpstarter” achter de hand.
We waren het zoooooo zat en zagen het niet zitten om toch nog een rondje door het park te gaan rijden. De Zuidpoort (Anderson Gate) uitgegaan en na 10km waren al bij een fantastische camping die deel uitmaakt van de Gwondana resorts die door heel Namibië zitten en waar we zelf ook geweest zijn. Wat een verschil de grootschaligheid van het stoffige camp Okaukuejo waar we ook hadden kunnen blijven!
De plekken zijn heerlijk groot, bomen en vooral groen gras. De sanitaire voorzieningen super! Er is een zwembad en restaurant! Geweldige plek. We blijven in ieder geval hier morgen ook nog en dan beslissen we nog wel of we morgen toch nog een keer het park ingaan. Harry heeft Toyota garage in Otjiwarongo gebeld (dichtstbijzijnde 160 km.) en daar kunnen we vrijdag terecht om boordcomputer uit te laten lezen. Nu geen zorgen en we relaxen de rest van de middag. Nou ja, verslagen bijwerken is een behoorlijk tijdrovende onderneming vooral als je het niet elke dag bijhoudt. Harry heeft nu even zijn ogen dicht en……we hebben ons maar opgegeven voor het buffet diner!
De middag gebruikt om heerlijk bij het zwembad te liggen en zo af en toe een plons te nemen om af te koelen. Is hier wel nodig met deze temperaturen. Gelukkig wel weer een droge warmte of moet ik zeggen hitte!
Voor we gaan eten spoelen we ons onder de douche af met koud water. Koudwaterkraan is hier gewoon lauw hoor! Een dan het diner! Heerlijk een tafel in de tuin, kaarsje erop en het is nog druk ook! De lodge gasten natuurlijk. Maar gelukkig kleinschalig en intiem (romantisch)!!! Er is zelf een groepje muzikanten! Wat een verschil met de vorige plek waar we geweest zijn. Dit is zoveel leuker! Het eten is meer dan uitstekend en met een volle buik lopen we weer naar eigen stek. De zwoele avond maakt het aangenaam om buiten te zitten. Hopelijk is deze temperatuur ook lekker om te slapen! Niet te laat want morgenochtend willen we toch nog een toer door deel van Etosha gaan maken. Wild spotten!!
30 november 2017 – Gwondana Etosha Safari Camp – rustdag
Een redelijke nacht al was het niet zo afgekoeld als vorige nacht. In ieder geval geen zweetnacht. Volgens mij hebben we tot nu toe de flappen van het tentdoek ’s nachts nog niet dicht gehad! We slapen bijna in de open lucht! Heerlijk. Vooral als er dan een zacht briesje over je heen gaat.
Maar heel erg bijtijds opgestaan want we wilde vroeg het park in voordat het te warm en de dieren zich amper meer zouden laten zien.
Om 7 uur reden wij het park al in! De meeste dieren zien we toch wel bij de waterholes of de omgeving daarvan. Ook vandaag weer veel kuddes gezien van springbokjes, zebra’s, gnoes enz. Heel erg veel steeds bij elkaar. Uiteraard ook weer veel giraffes. Binnen 5 minuten waren er al 20 om ons heen! Vooral het drinken bij het water is geweldig om te zien. Niet elke giraf doet het op dezelfde manier. De één gaat in spreidstand met voorpoten om de afstand naar het water kleiner te maken, een ander buigt zijn voorpoten om een soort te knielen. En…..daar staan wij dan bij! Soms is het net een film…..
Maar……vandaag was het zover…..LEEUWEN!!!! Jawel hoor…..bij een andere waterhole waren er 4! Eigenlijk waren we iets te laat want ze gingen al weer langzaam de bosjes opzoeken. Een enorm groot MANNETJE liep een beetje rond met een kleintje op afstand er achter aan. De andere 2 leeuwinnen waren al snel uit zicht verdwenen. Maar wat gaaf!!!! En dan het spel met de andere dieren om de waterhole. Iedereen wil drinken maar ja, ook opletten of je niet opgegeten gaat worden. Zodra de leeuw wat afstand neemt zie je de kudde springbokken langzaam het water lopen. Zodra de leeuw zich weer omdraait vluchten de springbokken weer weg. De natuur! Hier sta je dan een tijd naar te kijken en het gaat echt niet vervelen!
Het is en blijft een vermoeiende bezigheid om rond te rijden en te kijken waar het wild nu weer is. Voor ons gevoel was er meer wild te zien tijdens ons vorige bezoek 2 jaar geleden.
Onze ToyLa doet het harstikke goed. De storingslampjes branden nog wel maar we zijn ervan overtuigd dat er niks aan de hand is. Alles steeds gecontroleerd en doorgemeten maar niks te vinden. Geeft ons wel een rustiger gevoel om nu door het park te rijden. Morgen bij garage even laten checken.
Tussendoor hebben wij op een omheinde picknickplaats nog even een koffiestop gemaakt. De cafeïne was nodig. De wereld is klein want daar stond ook nog Zwitser stel die ook al veel gereisd hadden en de vorige avond met “onze” Max en Heidi doorgebracht hebben omdat zij die paar jaar geleden weer in Zuid Amerika tegengekomen waren met hun beide trucks. Wisten ook het verhaal van Edith en Linus uiteraard. Hoe klein is de wereld dan weer. Voordat wij het park verlaten nog even naar de waterhole waar we de laatste keer olifanten gezien hebben. En ja hoor…….daar stonden er weer 2! In de verte ook nog wat maar die zagen we amper. Een aantal giraffes stonden ook nog op hun drinkbeurt te wachten want als de olifanten er zijn is elk dier een beetje bang lijkt wel.
De olifanten hebben het ook warm en plenzen steeds water over zich heen. Alleen dit water is een beetje modderig en als ze dan opgedroogd zijn zien ze er niet uit! Een soort wit/grijze modder!!!
Maar…..wat we ook hebben ontdekt is dat in de dierenwereld ook mannen van elkaar kunnen houden!!! Jawel! Hoe mooi is dat! En…..wij waren daar getuigen van. Ondanks de hitte……werden de olifanten toch een beetje hitsig. Nou hoef je daar niet veel moeite voor te doen om dat te zien! Hun “extra slurfje” hing helemaal op de grond zo groot!!!! En wat dacht je……het maakte echt niet uit dat ze er een show van gingen maken voor publiek om zich heen. Nee hoor, als je zin hebt dan moet je er gewoon voor gaan. En niet één keer maar zelfs twee keer klom de grootste olifant boven op de iets kleinere olifant. Toch wel bijzonder om te zien als dit soort kolossen boven op elkaar klimmen. Maar foto’s en film als bewijs gemaakt.
Het was al weer 13.00 uur en de hoogste tijd om terug te gaan. Na de lunch hebben we ons de hele middag vermaakt aan het zwembad met een spannend boek. Harry probeert op ligbed nog wat te slapen want hij voelt zich niet echt top. Beetje last van alles zullen we maar zeggen. Niet voldoende slaap, toch wel last van gewrichten en dan de blaas- en darmproblemen. Vooral mentaal is het dan moeilijk. Dus even niks en proberen een beetje op tijd te gaan slapen.
We koken zowaar zelf! Nou ja, opwarmen want we hadden nog wat in de koelkast liggen. ’s Avonds maken we een gezellig vuur en in de verte worden we begeleid door de muzikanten van het restaurant. We drinken een glaasje wijn erbij en dan is het leven even zo slecht nog niet. Harry ziet even weer het halfvolle glas…..
1 december 2017 – Gwondana Etosha Safari Camp- rustdag
Nee, niet vertrokken. De afspraak met de garage verzet naar maandag. Harry voelde zich zo moe na een slechte nacht met er veel uit gaan dat we besloten hebben hier nog een paar dagen te blijven. Een betere plek om dat te doen is er bijna niet. Harry snapt niet waarom het nu zo gaat. Zoveel op en neer……. Misschien toch te vermoeiend? Nu doen we al niet veel te gekke dingen waar risico’s aan gebonden zijn die lichamelijke inspanning met zich meebrengen. Zachte zand opzoeken, stenige dirt roads. Ik zie hem al graven of banden wisselen…..en dan de hitte erbij. Maar er blijven ook zoveel momenten over die het weer zo gaaf maken om met ToyLa hier te zijn en door de prachtige natuur te rijden. We verwennen onszelf met lekkere campings met restaurants, zwembaden enz. om zoveel mogelijk comfort te hebben.
Nou ja, in ieder geval vandaag een totale rustdag. Bijna…….had Harry toch nog ToyLa gaan wassen want inderdaad….ze ziet er niet uit. Maar is dat nu belangrijk…..neee….echt niet.
De ochtend rommelen we lekker want op onze plek en ’s middags verplaatsen we ons naar de ligbedden bij het zwembad. Het restaurant voor vanavond is al weer geboekt en verder doen we weinig…….afkoelen in het water bij een temperatuur van bijna 37 graden…..
’s Avonds laten we ons het eten weer heerlijk smaken. De muzikanten spelen en zingen en een aantal andere personeelsleden maar er een dansje bij. Helemaal Afrika sfeer. We genieten volop. Zo’n relaxdag doet je goed. Ik koop nog een paar leuke gympen in de kleuren van de vlag van Namibië waar het vrouwelijk personeel mee loopt. Ik vond ze zo leuk!!! Hip 60-jarige vrouwtje…..hahahahaha
Voordat we ons bed induiken drinken we nog een lekker glaasje wijn en luisteren naar onze eigen muziek. Temperatuur is nu zo heerlijk dat het bijna zonde is om naar bed te gaan. Dus is het al wat later als wij ons bedje induiken. Gelukkig kunnen we morgen uitslapen….weer een relaxdag!!!
2 december 2017 – Gwondana Etosha Safari Camp – rustdag
Inderdaad een beetje uitgeslapen en op ons gemak ontbijt naar binnen gewerkt. De nacht was gelukkig lekker koel en Harry voelt zich een stukje beter. We doen een klein handwasje, genieten van een overheerlijke cappuccino en ’s middags vermaken we ons uitstekend bij het zwembad. Regelmatig het water in want zelfs onder de parasol is het behoorlijk warm. We genieten van onze dag en ’s avonds doen we het gewoon met een lekkere bruine boterham en een soepje.
Na een verkwikkende douche gaat de fik in het hout en hebben we weer een romantisch kampvuurtje! Hoe later op de avond hoe fijner de temperatuur wordt. Dus……we verlangen totaal niet naar ons bedje hoewel we besloten hebben morgenochtend nog een keer vroeg het park in te gaan. Het zij zo………. NU is het leven toch??? Pas nadat de nieuwe dag al aangebroken is zoeken we ons bedje op. De muziek gaat uit, vuur is gedoofd en de koele nacht verlicht door de volle maan is heerlijk.
3 december 2017 – Gwondona Etosha Safari Camp – rustdag
Om 6 uur rijden we al van de camping af…….. dat was even vroeg op! Maar het wordt beloond doordat we bij de eerste waterhole (na 1 minuut in het park) wel 15 giraffes zien staan! Daarnaast nog de nodige bokjes en zebra’s. Het blijft geweldig om te zien. Iets verderop staan langs de weg 3 olifanten rustig hun maaltijd weg te kauwen. Ze ritsen met hun slurf de blaadjes van een tak en dan verdwijnt een hele slurf vol in zijn bek! En dat gaat de hele dag door……mits….ze niet wat anders te doen hebben natuurlijk…hahahaha….
Door het park komen we de nodige kuddes kudu’s, gnoes, zebra’s, giraffes, springbokjes, gemsbokken, impala’s enz enz. tegen. Maar…..jawel…..daar liepen en lagen ze dan. Een aantal leeuwen. Wat een machtig gezicht! Het leek er zelfs op dat één van de leeuwen zich ging opmaken voor de jacht maar helaas……wat schijnbewegingen, maar daar trapten de bokjes niet in! Weg waren ze! Toen maar lui onder een struik gaan liggen want het werd al gauw weer warmer en warmer.
Bij een andere waterhole – deze keer zonder “onze” lieve homo olifanten – was het enorm druk! De ene na de andere groep dieren kwam langs om te drinken. Het was gewoon dringen geblazen. Een hele tijd in de auto zitten genieten van die bijzondere schouwspel. Daar sta je dan gewoon bij!!!! Te gek hoor!
Voordat wij weer terug gingen naar de camping nog een laatste waterhole bij Rest Camp Okaukuejo. Hier voor ons zelf even een lekkere cappuccino gemaakt om ruim een uur op de bank te zitten en naar alle dieren te kijken die dorstig langskwamen. (we zaten achter een hek hoor!!!)
We hebben zelfs een zwemmend springbokje gezien. Het was zo warm dat de dieren bijna allemaal half onder water stonden! Nog een tijdje met een NL stel gesproken die zelf een rondreis aan het maken waren door Namibië. Hadden ook al veel van de wereld gezien en we hadden dus leuke gespreksstof.
Eind van de morgen vonden we het de hoogste tijd om terug te gaan want tenslotte voelde het voor ons al als een lange dag. Beetje vreemd gevoel te weten dat we hier in principe nooit meer terugkomen als ToyLa terug naar huis komt. Eigenlijk nu overal beetje afscheid nemen!
Op de camping terug even een boterham nemen, ons opgeven voor het diner en dan verplaatsen we ons naar een ligbed aan het zwembad. Ohhhh…..wat kan dat koele water dan verrukkelijk zijn! We lezen wat, chatten wat, kletsen wat en vermaken ons best! We gaan onze 5e nacht hier in maar dat is absoluut geen straf. Heerlijke plek waar we afscheid van nemen.
’s Avonds genieten we weer van het uitgebreide buffet diner inclusief de zang en muziek onder de sterren. “Thuis” nemen we bij het kampvuur nog een lekker wijntje en gaan dit keer, na zo’n lange dag, niet te laat naar bed. De vermoeidheid slaat toe….. Ondanks lange dag heeft Harry voor zijn doen een goede dag gehad. Misschien door de 3 x 2 paracetamol die hij er nu bij neemt???? De nacht voelt weer koel aan…..slapen nu!
4 december 2017 – Gwondana Etosha Safari Camp – Outjo – 241km
Niet te laat opgestaan want vandaag is het weer een ouderwetse verplaats dag! Niet alleen dat maar ook naar de garage om de brandende lampjes van ToyLa te laten checken.
Ontbijtje, opfrissen, afrekenen en nog wat extra lucht in de banden omdat we helemaal verhard gaan rijden en dan is het tijd om te gaan. Topplek!!!
Een lange asfaltweg C38 zuidwaarts en waarbij we eerst door Outjo komen. Hier zouden we eigenlijk afslaan om westwaarts te gaan maar omdat de Toyota Garage in Otjiwarongo zit, moeten we verder zuidwaarts. Eigenlijk extra kilometers maken dus! Maar……..wat een heerlijke verrassing. Komen we door Outji zien we daar een heuse Bakery met Coffee…… Dus parkeren en onszelf trakteren op een overheerlijke cappuccino met zelfs een heerlijk stuk carrotcake erbij! Toen konden we makkelijk de laatste 67km aan om bij de garage te komen. Net voor de middagpauze waren we daar. Bij elke garage in Afrika ziet het er bij Toyota hetzelfde eruit en zelfde intake proces. Super allemaal. Lucy wist meteen wie Harry was en haalde er direct een monteur bij. ToyLa kon meteen de garage ingereden worden en alles werd nagekeken. “kleinigheidje” dat het meetapparaat om accu’s door te meten, niet goed werkte waardoor monteur eerst dacht dat accu’s veel te hoge spanning kregen. Harry zei nog dat hij ze elke dag doormeet en geen probleem had. Even getest bij andere auto….ook veel te hoog. Met onze eigen multimeter gaf hij wel de goede waardes aan!!! Misschien maar nieuw apparaat voor de garage kopen!!! Maar om lang verhaal kort te maken. Waarschijnlijk is er een klein draadje (1 van de 8) in de dynamo even los geweest waardoor lampjes zijn gaan branden. Bij uitlezen computer kwam er geen storing uit. Kon dus ook niet de lampjes resetten. Dus…… geen probleem alleen lampjes blijven branden. Vervelend maar als we meer tijd hebben in Windhoek of thuis duiken we er wel verder in. Na ca. 20 minuten konden we de garage al weer uit rijden. De kosten????? HELEMAAL NIKS! Service….. nou dat is in Nederland wel anders! Als je over de drempel stapt begint het eerste kwartier al te lopen…hahahahaha….
Meteen maar weer flink wat boodschappen gedaan zodat de voorraden weer aangevuld zijn. Ook een winkel gevonden voor de kleine gasflesjes die we gebruiken voor het buiten gasstel. Daarna nog even een snelle lunch bij Wimpy – croissant met tonijnsalade – om daarna de tank nog vol te gooien voordat we weer richting Outjo vertrokken.
Wat valt ons de laatste dagen in Namibië weer op??? Heeeeel veeeeeel erg stevige (lees huge) mensen! Iedereen ziet er hier zoooooo welvarend uit. Als we dan terugdenken aan Malawi dan is het verschil wel heel erg groot. Daar is gewoon niet voldoende eten om dik te zijn!!!! Kate uit Kashere Kastle vertelde ons dat toen zij na 4 weken Engeland weer terug kwam het personeel zei dat ze er zo goed uitzag! Zo FAT!!!! Een compliment waar wij nooit op zitten te wachten!!!
Ook vinden we het nu al heel normaal dat we overal zonder problemen elektra hebben. Voor ons is dit met 5 zonnepanelen op het dak nooit een probleem geweest want in Zambia en Malawi hebben we geen 1 keer onder stroom gestaan!
Na klein uurtje waren we weer terug in Outjo waar op de eerste door ons gekozen camping geen camping meer was alleen lodges. Jammer want het was een mooie locatie. Iets verderop net voor de plaats zelf zat ook een prima lodge met campingmogelijkheden. Zwembad, groen gras en restaurant. Al met al toch een lange dag al hebben we rustig aan gedaan en overal de tijd voor genomen.
Het is nog warm dus we klappen de stoelen uit en doen niks meer! Gek idee dat het morgen 5 december is en binnenkort weer de Kerst! Hier in de winkels volop Kerstsfeer bij temperaturen van 36 graden en Kerstliedjes. Kan er nog steeds niet aan wennen!
Wat kan een heerlijke douche dan weer wonderen doen en omdat we niet echt trek hebben nemen we bij het restaurant allebei een lekkere salade. Vandaag slaan we de wijn over – ik ben solitair – omdat Harry vanavond zijn spuit heeft gezet. Even geen alcohol.
Op deze hoogte (ca. 1200m) is het gelukkig weer koel voor de nacht! Slapen en morgen weer verder! Westwaarts!
5 december 2017 – Outjo – Kamanjab – 228km
Redelijk geslapen al moest Harry er vannacht wel 2 x uit! Blijft balen…… We genieten even van de frisse ochtend – tja….om 07.00 uur is het echt nog lekker fris als je buiten zit hoor! Ontbijtje en dan klaarmaken voor vertrek.
Eigenlijk best een vreemde dag met een 3-dubbel gevoel!
Vanaf vandaag – 9 maanden na 5 maart Harry 65 jaar – begint zijn leven met een AOW uitkering! Voelt raar maar eigenlijk ook heel goed want…..ook vandaag 3 jaar geleden lag Harry in het ziekenhuis voor een coloscopie en daar kwam uit dat hij endeldarmkanker had en wij dus niet naar Afrika zouden gaan. Maar het goede aan deze dag is dus dat wij hier 3 jaar later wel zijn na een hele heftige periode en dat wij inmiddels al heel veel mooie landen in Zuidelijk Afrika gezien hebben. Oh ja….en het is de verjaardag van Sinterklaas! Dus mijn cadeau is om hier samen te zijn!!!!
We vertrekken van de camping en komen eerst door Outjo voor we afslaan richting Khorixas (C39). Jawel……we komen al om half 9 langs ons favoriete koffietentje van gisteren maar ach, hoezo vroeg! Zonder de carrotcake smaakt de cappuccino ook uitstekend!
Daarna eerst ca. 100km zwart asfalt door licht heuvelland om net voor Khorixas af te slaan de C35 op richting Kamanjab. Maar…...deze is onverhard dus lucht uit de banden!!!! De heuvels worden wat steiler en af en toe steken we een droog riviertje over (bruggetje). We komen nauwelijks mensen tegen. Wat een verschil met Malawi. De soms spitse heuvels bestaan vaak alleen maar uit grote klompen steen die op elkaar gegooid lijken. Het heeft hier ook al tijd niet geregend want het is kurkdroog en het is weer erg warm! De natuur wordt mooier en mooier. De weg is een soort wit gesteente dus achter ons stuift een witte stofwolk op! Gelukkig vinden we nog net een grote boom voor wat schaduw voor de koffiestop. Begin van de middag komen we op bestemming aan. Genoeg voor vandaag. De dinsdag is niet Harry zijn meest favoriete dag na de spuit dus we strijken neer bij Oppi-koppi camping & lodge. Prima plek! Zwembad en restaurant…….maar wat nog leuker is….we staan hier helemaal voor NIKS!!! Alle voertuigen met een NIET Afrikaanse nummerplaat staan hier gratis. De plek is uitstekend met groot schaduwdoek over eigen keukenblok en picknicktafel.
Wat nu zo jammer is dat er geen ligstoelen bij het zwembad zijn. Zitten we hier op harde stoelen…..nou ja, inmiddels bij ik mijn verslag aan het bijwerken. Wel weer wifi (gratis) maar te traag op website te updaten. Dus hopelijk een volgende keer weer.
We nemen zo nog lekker een duik in het zwembad en voor vanavond…..tja….restaurant dan maar!
6 december 2017 – Kamanjab – rustdag
Niet vertrokken!!! Nadat we gisterenavond heerlijk gegeten hadden en nog heel betaalbaar ook, hebben we nog een gezellig wijntje gedronken voordat wij ons wij ons bedje op gingen zoeken. Behoorlijk afgekoeld dus daar lag het niet aan. Maar waaraan dan wel wij niet weg gegaan zijn? Helaas was het voor Harry deze keer de reuma! Hoe bestaat het met deze hitte en weinig vochtigheid. We piekeren ons suf. Dus amper geslapen en er steeds uit geweest.
Tijdens ontbijt kijken we elkaar aan en besluiten hier dan maar te blijven. Een mooie route rijden als je je zo voelt is geen optie.
De hele dag relaxen we een beetje, drinken het nodige want het is weer bloedje heet! ’s Middags gaat Harry lekker op bed liggen. Gelukkig staat er wel een lekker windje dat camper waait. Het middagdutje doet hem goed. Pijn zakt wat door de medicijnen en het bewegen – vooral schouders – gaat iets beter.
We kijken naar onze route en bepalen aan de hand hoe de conditie is waar de reis ons verder brengt. We bellen nog met Ali om af te stemmen dat wij in ieder geval volgende week woensdag al bij hem zijn. Kan wat hem betreft morgen al!! Hij kijkt er weer enorm naar uit.
’s Avonds eten we uiteraard weer lekker in het restaurant en hebben nog een leuk gesprek met Vital, de Belgische eigenaar van dit complex. In 8 jaar tijd helemaal zelf al deze gebouwen neergezet. Alles met de Europese degelijkheid. Door zijn voorliefde voor het reizen in een overlander hoeven campinggasten met eigen auto dus niet te betalen. Soms staan er wel overlanders voor een paar weken! Als je dan af en toe van de bar of restaurant gebruikt maakt is hij al weer blij! We hebben nog een paar mappen ingekeken met de overlanders die hier allemaal zijn geweest. Iedereen gaat op de foto, naam erbij en wanneer ze er geweest zijn. We hebben toch zeker 6 stellen gevonden die we kennen of ontmoet hebben. Dan merk je dat er best veel mensen hetzelfde of zelfs meer doen als wij. Vooral die grote trucks zie je veel voorbij komen!!!
De restanten uit de keuken worden trouwens op een plek bij een muur uitgestrooid waar dan de dassen, enorme stekelvarkens en een hele aparte zwart gevlekte nachtkat (klein koppie en enorme lange, dikke staart) komen eten. Leuk om te zien.
Voor het naar bed gaan drinken we nog een wijntje want de avonden zijn zo heerlijk. In de verte hangen wat onweersbuien en zo af en toe zie je lichtflitsen. Het blijft bij een beetje gerommel en wat meer waaien. Helaas geen verkoelende bui waar iedereen zo op zit te wachten. Morgen in principe toch weer verder……eens kijken wat de nacht ons brengt!
Niet te laat opgestaan want vandaag is het weer een ouderwetse verplaats dag! Niet alleen dat maar ook naar de garage om de brandende lampjes van ToyLa te laten checken.
Ontbijtje, opfrissen, afrekenen en nog wat extra lucht in de banden omdat we helemaal verhard gaan rijden en dan is het tijd om te gaan. Topplek!!!
Een lange asfaltweg C38 zuidwaarts en waarbij we eerst door Outjo komen. Hier zouden we eigenlijk afslaan om westwaarts te gaan maar omdat de Toyota Garage in Otjiwarongo zit, moeten we verder zuidwaarts. Eigenlijk extra kilometers maken dus! Maar……..wat een heerlijke verrassing. Komen we door Outji zien we daar een heuse Bakery met Coffee…… Dus parkeren en onszelf trakteren op een overheerlijke cappuccino met zelfs een heerlijk stuk carrotcake erbij! Toen konden we makkelijk de laatste 67km aan om bij de garage te komen. Net voor de middagpauze waren we daar. Bij elke garage in Afrika ziet het er bij Toyota hetzelfde eruit en zelfde intake proces. Super allemaal. Lucy wist meteen wie Harry was en haalde er direct een monteur bij. ToyLa kon meteen de garage ingereden worden en alles werd nagekeken. “kleinigheidje” dat het meetapparaat om accu’s door te meten, niet goed werkte waardoor monteur eerst dacht dat accu’s veel te hoge spanning kregen. Harry zei nog dat hij ze elke dag doormeet en geen probleem had. Even getest bij andere auto….ook veel te hoog. Met onze eigen multimeter gaf hij wel de goede waardes aan!!! Misschien maar nieuw apparaat voor de garage kopen!!! Maar om lang verhaal kort te maken. Waarschijnlijk is er een klein draadje (1 van de 8) in de dynamo even los geweest waardoor lampjes zijn gaan branden. Bij uitlezen computer kwam er geen storing uit. Kon dus ook niet de lampjes resetten. Dus…… geen probleem alleen lampjes blijven branden. Vervelend maar als we meer tijd hebben in Windhoek of thuis duiken we er wel verder in. Na ca. 20 minuten konden we de garage al weer uit rijden. De kosten????? HELEMAAL NIKS! Service….. nou dat is in Nederland wel anders! Als je over de drempel stapt begint het eerste kwartier al te lopen…hahahahaha….
Meteen maar weer flink wat boodschappen gedaan zodat de voorraden weer aangevuld zijn. Ook een winkel gevonden voor de kleine gasflesjes die we gebruiken voor het buiten gasstel. Daarna nog even een snelle lunch bij Wimpy – croissant met tonijnsalade – om daarna de tank nog vol te gooien voordat we weer richting Outjo vertrokken.
Wat valt ons de laatste dagen in Namibië weer op??? Heeeeel veeeeeel erg stevige (lees huge) mensen! Iedereen ziet er hier zoooooo welvarend uit. Als we dan terugdenken aan Malawi dan is het verschil wel heel erg groot. Daar is gewoon niet voldoende eten om dik te zijn!!!! Kate uit Kashere Kastle vertelde ons dat toen zij na 4 weken Engeland weer terug kwam het personeel zei dat ze er zo goed uitzag! Zo FAT!!!! Een compliment waar wij nooit op zitten te wachten!!!
Ook vinden we het nu al heel normaal dat we overal zonder problemen elektra hebben. Voor ons is dit met 5 zonnepanelen op het dak nooit een probleem geweest want in Zambia en Malawi hebben we geen 1 keer onder stroom gestaan!
Na klein uurtje waren we weer terug in Outjo waar op de eerste door ons gekozen camping geen camping meer was alleen lodges. Jammer want het was een mooie locatie. Iets verderop net voor de plaats zelf zat ook een prima lodge met campingmogelijkheden. Zwembad, groen gras en restaurant. Al met al toch een lange dag al hebben we rustig aan gedaan en overal de tijd voor genomen.
Het is nog warm dus we klappen de stoelen uit en doen niks meer! Gek idee dat het morgen 5 december is en binnenkort weer de Kerst! Hier in de winkels volop Kerstsfeer bij temperaturen van 36 graden en Kerstliedjes. Kan er nog steeds niet aan wennen!
Wat kan een heerlijke douche dan weer wonderen doen en omdat we niet echt trek hebben nemen we bij het restaurant allebei een lekkere salade. Vandaag slaan we de wijn over – ik ben solitair – omdat Harry vanavond zijn spuit heeft gezet. Even geen alcohol.
Op deze hoogte (ca. 1200m) is het gelukkig weer koel voor de nacht! Slapen en morgen weer verder! Westwaarts!
5 december 2017 – Outjo – Kamanjab – 228km
Redelijk geslapen al moest Harry er vannacht wel 2 x uit! Blijft balen…… We genieten even van de frisse ochtend – tja….om 07.00 uur is het echt nog lekker fris als je buiten zit hoor! Ontbijtje en dan klaarmaken voor vertrek.
Eigenlijk best een vreemde dag met een 3-dubbel gevoel!
Vanaf vandaag – 9 maanden na 5 maart Harry 65 jaar – begint zijn leven met een AOW uitkering! Voelt raar maar eigenlijk ook heel goed want…..ook vandaag 3 jaar geleden lag Harry in het ziekenhuis voor een coloscopie en daar kwam uit dat hij endeldarmkanker had en wij dus niet naar Afrika zouden gaan. Maar het goede aan deze dag is dus dat wij hier 3 jaar later wel zijn na een hele heftige periode en dat wij inmiddels al heel veel mooie landen in Zuidelijk Afrika gezien hebben. Oh ja….en het is de verjaardag van Sinterklaas! Dus mijn cadeau is om hier samen te zijn!!!!
We vertrekken van de camping en komen eerst door Outjo voor we afslaan richting Khorixas (C39). Jawel……we komen al om half 9 langs ons favoriete koffietentje van gisteren maar ach, hoezo vroeg! Zonder de carrotcake smaakt de cappuccino ook uitstekend!
Daarna eerst ca. 100km zwart asfalt door licht heuvelland om net voor Khorixas af te slaan de C35 op richting Kamanjab. Maar…...deze is onverhard dus lucht uit de banden!!!! De heuvels worden wat steiler en af en toe steken we een droog riviertje over (bruggetje). We komen nauwelijks mensen tegen. Wat een verschil met Malawi. De soms spitse heuvels bestaan vaak alleen maar uit grote klompen steen die op elkaar gegooid lijken. Het heeft hier ook al tijd niet geregend want het is kurkdroog en het is weer erg warm! De natuur wordt mooier en mooier. De weg is een soort wit gesteente dus achter ons stuift een witte stofwolk op! Gelukkig vinden we nog net een grote boom voor wat schaduw voor de koffiestop. Begin van de middag komen we op bestemming aan. Genoeg voor vandaag. De dinsdag is niet Harry zijn meest favoriete dag na de spuit dus we strijken neer bij Oppi-koppi camping & lodge. Prima plek! Zwembad en restaurant…….maar wat nog leuker is….we staan hier helemaal voor NIKS!!! Alle voertuigen met een NIET Afrikaanse nummerplaat staan hier gratis. De plek is uitstekend met groot schaduwdoek over eigen keukenblok en picknicktafel.
Wat nu zo jammer is dat er geen ligstoelen bij het zwembad zijn. Zitten we hier op harde stoelen…..nou ja, inmiddels bij ik mijn verslag aan het bijwerken. Wel weer wifi (gratis) maar te traag op website te updaten. Dus hopelijk een volgende keer weer.
We nemen zo nog lekker een duik in het zwembad en voor vanavond…..tja….restaurant dan maar!
6 december 2017 – Kamanjab – rustdag
Niet vertrokken!!! Nadat we gisterenavond heerlijk gegeten hadden en nog heel betaalbaar ook, hebben we nog een gezellig wijntje gedronken voordat wij ons wij ons bedje op gingen zoeken. Behoorlijk afgekoeld dus daar lag het niet aan. Maar waaraan dan wel wij niet weg gegaan zijn? Helaas was het voor Harry deze keer de reuma! Hoe bestaat het met deze hitte en weinig vochtigheid. We piekeren ons suf. Dus amper geslapen en er steeds uit geweest.
Tijdens ontbijt kijken we elkaar aan en besluiten hier dan maar te blijven. Een mooie route rijden als je je zo voelt is geen optie.
De hele dag relaxen we een beetje, drinken het nodige want het is weer bloedje heet! ’s Middags gaat Harry lekker op bed liggen. Gelukkig staat er wel een lekker windje dat camper waait. Het middagdutje doet hem goed. Pijn zakt wat door de medicijnen en het bewegen – vooral schouders – gaat iets beter.
We kijken naar onze route en bepalen aan de hand hoe de conditie is waar de reis ons verder brengt. We bellen nog met Ali om af te stemmen dat wij in ieder geval volgende week woensdag al bij hem zijn. Kan wat hem betreft morgen al!! Hij kijkt er weer enorm naar uit.
’s Avonds eten we uiteraard weer lekker in het restaurant en hebben nog een leuk gesprek met Vital, de Belgische eigenaar van dit complex. In 8 jaar tijd helemaal zelf al deze gebouwen neergezet. Alles met de Europese degelijkheid. Door zijn voorliefde voor het reizen in een overlander hoeven campinggasten met eigen auto dus niet te betalen. Soms staan er wel overlanders voor een paar weken! Als je dan af en toe van de bar of restaurant gebruikt maakt is hij al weer blij! We hebben nog een paar mappen ingekeken met de overlanders die hier allemaal zijn geweest. Iedereen gaat op de foto, naam erbij en wanneer ze er geweest zijn. We hebben toch zeker 6 stellen gevonden die we kennen of ontmoet hebben. Dan merk je dat er best veel mensen hetzelfde of zelfs meer doen als wij. Vooral die grote trucks zie je veel voorbij komen!!!
De restanten uit de keuken worden trouwens op een plek bij een muur uitgestrooid waar dan de dassen, enorme stekelvarkens en een hele aparte zwart gevlekte nachtkat (klein koppie en enorme lange, dikke staart) komen eten. Leuk om te zien.
Voor het naar bed gaan drinken we nog een wijntje want de avonden zijn zo heerlijk. In de verte hangen wat onweersbuien en zo af en toe zie je lichtflitsen. Het blijft bij een beetje gerommel en wat meer waaien. Helaas geen verkoelende bui waar iedereen zo op zit te wachten. Morgen in principe toch weer verder……eens kijken wat de nacht ons brengt!
7 december 2017 – Kamanjab – Palmwag – 128km
Aangezien we niet echt een lange afstand gaan rijden doen we vanmorgen rustig aan. Gisterenavond was er vanuit een dorp nog een tot middernacht muziek te horen. Gelukkig had Harry daar geen last van want die was al snel in dromenland. Zoooooooooo lang……en geen 1 keer eruit! Dan voelt een mens zich meteen anders.
In de vroege morgen klonken er zelfs wat spetters op het dak en wat licht gerommel. Maar het bleef daarbij en in de frisse morgenlucht was het relaxt ontbijten. Voor vertrek zelf nog maar een cappuccino gemaakt en na het afrekenen – alleen het eten – moesten we uiteraard voor de ingang met ToyLa op de foto voor het grote fotoboek met de overlanders.
In het dorp nog “even” de tank volgooien. Wat een pech…..de eerste dag van een nieuwe medewerker! Heeeeeel langzaam ging het allemaal. Na 5 minuten zat er nog amper 10 liter in de auto! Harry eerst nog wat aanwijzingen gegeven maar toen dat niet doorkwam heeft hij het maar overgenomen. Anders hadden we daar nog gestaan! Wel sneu maar we hebben niet echt de hele dag de tijd.
Eindelijk was het zo ver om te gaan rijden. Meteen de gravelweg op richting Palmwag. Hoe verder we kwamen hoe mooier de natuur om ons heen werd. Al slingerend en op en neer door droge rivierbeddingen klommen we ook nog eens de hoogte in! Veel grote veehouderijen met echte Duitse namen. Langzaam werd het landschap bergachtiger met bergen met pieken maar ook veel tafelbergen. Soms kwamen we langs enorme grote ronde rotsblokken zo groot als een huis! Toch ook wel veel groen tussen de roodbruine aarde. Struiken afgewisseld met wat boompjes. Het was genieten.
Begin van de middag waren we bij de Grootberg Pass, een lange klim naar 1540m. Wat een uitzicht. Op deze pas ging er nog een steil weggetje van ca. 1 km naar de Grootberg Lodge, nog eens 100m hoger. Sodeknetters……echt steil!!! Beneden was de ingang naar de lodge en daar werd aan al aangegeven om in 4WD en in de lage gearing naar boven te rijden. Boven kom je dan op de tafelberg waar aan de rand de lodge stond met een grandioos uitzicht op de vallei en de omringende bergen. Hier hebben we op ons gemak koffie gedronken en bij het zwembad even op een ligbed van het uitzicht genoten. Jammer dat hier geen campingmogelijkheden bij waren. Nog heel even overwogen om een huisje te nemen maar …. Ons bedje in onze ToyLa is toch ook wel heel erg lekker.
In de verte zagen we ook al wat donkere wolken en daar kwam de regen al uit. Gek hoor…..sta je hier in 36 graden en in de verte zie je het regenen!!!! Na een uur verder gegaan. Eerst de steile afdalen naar de gravelweg!!! Heel langzaam in laag/laag rolde ToyLa naar beneden. Wat een adembenemend uitzicht. Best wel heel erg spannend ook! Gelukkig geen tegenliggers!!!
Op de gravelweg gekomen gingen we ook direct afdalen. Dit was weer een mooie brede weg die tussen de bergen door slingerde en uiteindelijk in Palmwag uitkwam. Eigenljjk geen plaats van betekenis tegenkomen. Zo af en toe wat stenen of golfplaten huisjes waar nauwelijks mensen zijn. Hier en daar een kleine kudde geiten.
Het werd wel steeds donkerder en net 5km voordat wij bij de Palmwag Camping waren, begon het toch te stortregenen!!!! Niet normaal!!!! Wat onweer erbij en de temperatuur daalde meteen van 36 boven naar 21 graden in de bui! Frisse lucht!!! Net voor de camping hield de regen op en zag je al weer grote stukken blauwe lucht. Wel een lekker windje erbij…… inchecken en we staan nu op een supergrote plek met prachtig uitzicht. De rest van de middag werd de lucht blauwer en blauwer en de temperatuur steeg weer vrolijk. Oh jee….. er staan wel borden met uitkijken voor de olifanten en leeuwen……tja,we zitten tegen een groot wildpark aan zonder hek……
Nog wat uurtjes geluierd en bij de pool/bar konden we lekker een hapje eten. Verrassend genoeg koelt het nu al behoorlijk af ondanks dat we nu weer wat lager zitten op ca. 900m. Voor de nacht en het slapen zal dat wel lekker zijn. Het zal niet te laat worden……..we zijn allebei moe…….
Aangezien we niet echt een lange afstand gaan rijden doen we vanmorgen rustig aan. Gisterenavond was er vanuit een dorp nog een tot middernacht muziek te horen. Gelukkig had Harry daar geen last van want die was al snel in dromenland. Zoooooooooo lang……en geen 1 keer eruit! Dan voelt een mens zich meteen anders.
In de vroege morgen klonken er zelfs wat spetters op het dak en wat licht gerommel. Maar het bleef daarbij en in de frisse morgenlucht was het relaxt ontbijten. Voor vertrek zelf nog maar een cappuccino gemaakt en na het afrekenen – alleen het eten – moesten we uiteraard voor de ingang met ToyLa op de foto voor het grote fotoboek met de overlanders.
In het dorp nog “even” de tank volgooien. Wat een pech…..de eerste dag van een nieuwe medewerker! Heeeeeel langzaam ging het allemaal. Na 5 minuten zat er nog amper 10 liter in de auto! Harry eerst nog wat aanwijzingen gegeven maar toen dat niet doorkwam heeft hij het maar overgenomen. Anders hadden we daar nog gestaan! Wel sneu maar we hebben niet echt de hele dag de tijd.
Eindelijk was het zo ver om te gaan rijden. Meteen de gravelweg op richting Palmwag. Hoe verder we kwamen hoe mooier de natuur om ons heen werd. Al slingerend en op en neer door droge rivierbeddingen klommen we ook nog eens de hoogte in! Veel grote veehouderijen met echte Duitse namen. Langzaam werd het landschap bergachtiger met bergen met pieken maar ook veel tafelbergen. Soms kwamen we langs enorme grote ronde rotsblokken zo groot als een huis! Toch ook wel veel groen tussen de roodbruine aarde. Struiken afgewisseld met wat boompjes. Het was genieten.
Begin van de middag waren we bij de Grootberg Pass, een lange klim naar 1540m. Wat een uitzicht. Op deze pas ging er nog een steil weggetje van ca. 1 km naar de Grootberg Lodge, nog eens 100m hoger. Sodeknetters……echt steil!!! Beneden was de ingang naar de lodge en daar werd aan al aangegeven om in 4WD en in de lage gearing naar boven te rijden. Boven kom je dan op de tafelberg waar aan de rand de lodge stond met een grandioos uitzicht op de vallei en de omringende bergen. Hier hebben we op ons gemak koffie gedronken en bij het zwembad even op een ligbed van het uitzicht genoten. Jammer dat hier geen campingmogelijkheden bij waren. Nog heel even overwogen om een huisje te nemen maar …. Ons bedje in onze ToyLa is toch ook wel heel erg lekker.
In de verte zagen we ook al wat donkere wolken en daar kwam de regen al uit. Gek hoor…..sta je hier in 36 graden en in de verte zie je het regenen!!!! Na een uur verder gegaan. Eerst de steile afdalen naar de gravelweg!!! Heel langzaam in laag/laag rolde ToyLa naar beneden. Wat een adembenemend uitzicht. Best wel heel erg spannend ook! Gelukkig geen tegenliggers!!!
Op de gravelweg gekomen gingen we ook direct afdalen. Dit was weer een mooie brede weg die tussen de bergen door slingerde en uiteindelijk in Palmwag uitkwam. Eigenljjk geen plaats van betekenis tegenkomen. Zo af en toe wat stenen of golfplaten huisjes waar nauwelijks mensen zijn. Hier en daar een kleine kudde geiten.
Het werd wel steeds donkerder en net 5km voordat wij bij de Palmwag Camping waren, begon het toch te stortregenen!!!! Niet normaal!!!! Wat onweer erbij en de temperatuur daalde meteen van 36 boven naar 21 graden in de bui! Frisse lucht!!! Net voor de camping hield de regen op en zag je al weer grote stukken blauwe lucht. Wel een lekker windje erbij…… inchecken en we staan nu op een supergrote plek met prachtig uitzicht. De rest van de middag werd de lucht blauwer en blauwer en de temperatuur steeg weer vrolijk. Oh jee….. er staan wel borden met uitkijken voor de olifanten en leeuwen……tja,we zitten tegen een groot wildpark aan zonder hek……
Nog wat uurtjes geluierd en bij de pool/bar konden we lekker een hapje eten. Verrassend genoeg koelt het nu al behoorlijk af ondanks dat we nu weer wat lager zitten op ca. 900m. Voor de nacht en het slapen zal dat wel lekker zijn. Het zal niet te laat worden……..we zijn allebei moe…….
8 december 2017 – Palmwag – Uis – 232km
Een prima, rustige nacht gehad. Niet gestoord door wilde dieren. We genieten van het mooie ochtendlicht op de omgeving tijdens ons ontbijt. Binnenkort gewoon thuis op de bank! Het buitenleven is toch wel heerlijk.
Voor we vertrekken maakt Harry voor de broodnodige cafeïne nog een cappuccino en dan gaan! Strakblauwe lucht en we voelen de temperatuur per kwartier oplopen! Nou ja, voelen……alleen als we buiten de auto gaan staan want binnen met de airco is het heerlijk rijden. Het gebied waar we doorheen komen is niet onbekend omdat we hier 2 jaar geleden ook zijn geweest. Toen van zuid naar noord en vandaag andersom. Het plezier en de beleving is er niet minder om want vandaag is toch wel één van de mooiste routes op deze hele reis. Genieten met hoofdletters. Voor mij althans want Harry geeft aan dat hij het natuurlijk net zo mooi vindt maar door zijn “mankementen” het genieten maar voor 50% ervaart. Erg jammer maar het is niet anders.
We hebben het vandaag een beetje woestijn – Sahara gevoel! Een groot deel rijden we door het zand met zandduinen om ons heen. De woestijn-olifanten drollen komen we in grote aantallen tegen maar niks geen olifanten zelf. Wel komen we een giraffe en wat springbokjes tegen. Dit keer niet in een park maar gewoon in het wild! In de droge rivierbeddingen treffen we nog wat groene bomen aan maar verder is het kaal en dor. Zo af en toe passeren we een gehucht met wat huisjes die soms uit platen aluminium lijken te bestaan. Wat een leven! Daarentegen zie je dan wel weer een stroomdraad met af en toe een schotel op het dak! Bizar!
Vooral het gebied voor en rond Twijfelfontein is prachtig. Hoge rotsen met enorme keien domineren het landschap. Hier zijn trouwens de oudste rotstekeningen gevonden van 26.000 jaar voor Chr. die door de oorspronkelijke bewoners de San (bosjesmannen) gemaakt zijn. Bijna niet te bevatten zo oud en dat hier toen ook al mensen rondliepen! De gravelwegen zijn redelijk goed, vooral als een schuiver ons voor is geweest en het wasbord heeft aangepakt. Dat is een verschil! Onderweg vinden we nog een mooie boom waar we onze stoelen onder zetten om van het omliggende landschap te genieten met…..uiteraard….koffie! Vooral dit soort landschap ga ik missen! Inmiddels bereikt de temperatuur vandaag ongekende hoogtes! Het tikt zelfs even 40 graden aan. Dat met een droge lucht erbij is het erg warm. Gelukkig is het wel zo dat de nachten nog steeds zo koel zijn dat het aangenaam slapen is in ons bedje met opengeslagen tentflappen Buiten slapen maar dan anders! Aangezien we net rond lunchtijd geen boom tegenkomen en het dus niet te doen is lekker buiten te zitten maken we snel onder de klep van ToyLa een boterham. Er komt weinig verkeer langs alhoewel je in deze regio meer toeristen rond ziet rijden met een daktent. Nog even stopt een karretje getrokken door 4 ezels even bij ons voor praatje. Lijkt wel uit de middeleeuwen.
Op onze route naar Uis blijven we eigenlijk steeds het Brandberg massief in het zicht houden. Een enorm gebergte met de daarin de hoogste berg van Namibië, Köningstein van 2573m. Door het relatief “vlakkere” landschap eromheen lijkt het massief echt massaal aanwezig en domineert het de hele omgeving. Super!
Dan is deze mooie route weer voorbij en strijken we neer in een klein maar mooi gelegen plaatsje Uis waar we zelfs kunnen kiezen uit 3 campings! We kiezen degene met het hoogste cijfer. Terecht! Topper! Camping bestaat maar uit 5 plaatsen maar wel met eigen sanitair (toilet en douche onder de sterren), keukenblok, tafel en stoelen, braai, electra. Maar het dak van palmbladeren waar we onder kunnen staan tegen de zon is geweldig. We passen met opgeklapt dak precies eronder!!! Het is nog steeds heet en we maken heerlijk gebruik van het zwembad. We zijn de enige kampeerders. De camping is een onderdeel van de een Cactus Kwekerij annex coffee Bar waar ook lichte maaltijden worden geserveerd. Hier is ook nog eens wifi dus een uitstekende plek voor ons! Voor we ons trouwens geïnstalleerd hadden hebben even een frisse cola met…..jawel, carrotcake genomen. Heel vriendelijk personeel. Omdat de keuken al om 17.00 uur dicht ging hebben ze speciaal voor ons heerlijke salades gemaakt die wij op konden halen en bij ons in de koelkast konden zetten om op een wat later tijdstip te eten. Echt een geweldige plek met ook hiervandaan uitzicht op het Brandberg Massief. Ondanks de warmte had ik het hier nog wel een dagje extra uitgehouden omdat er een zwembad voor de afkoeling was. Maar Harry was het helemaal zat die hitte en wil voordat we naar Windhoek gaan een paar dagen “kou” hebben. En waar is het wat frisser???? In Swakopmund. Dus besloten om morgen naar de kust te rijden om te kijken of dat inderdaad prettiger aanvoelt.
Vandaag stond er ook nog eens een stevige wind maar die gaat na het vallen van de duisternis liggen. De temperatuur koelt af en buiten is het aangenaam. Slapen zal dus wel lekker zijn onder het dak van palmbladeren……..
9 december 2017 – Uis – Swakopmund – 197km
Inderdaad een koelere nacht en slapen ging prima! Gelukkig lekker in de schaduw want zodra de zon op is stijgt de temperatuur in een razend tempo. Vandaag doen we rustig aan en nemen voordat we vertrekken nog een cappuccino in de Coffee Bar. Gelijk even de mails en chats beantwoorden. Harry laat zich voorlichten door een bewoner uit Uis over de geschiedenis van deze plaats. Er schijnen zelfs een aantal Europeanen te wonen die hier een 2e huis gekocht hebben.
In de supermarkt scoren we nog even een brood, tanken we brandstof – dit keer voor ToyLa en rijden bij een temperatuur van 34 graden Uis uit! Op naar de kust en op naar……KOU! Eerst is het landschap nog een beetje met heuvels maar al gauw maakt het plaats voor een wat vlakker en zanderig gebied. Heel langzaam dalen we af van rond de 800m naar de zee ……… Met het dalen, daalt ook de temperatuur. Blijft vreemd dat op amper 100km er zo’n groot verschil is. In de auto merken we het alleen aan de thermometer die het aangeeft, maar zodra wij de auto uitkomen………brrrrr……wind en 20 graden! Echt niet lekker!!! Via Henties Bay rijden we door naar Swakopmund. Dit is nu nog een weg die uit zout bestaat maar ze zijn al een asfaltweg er naast aan het maken die deze zal gaan vervangen. Bij een scheepswrak stoppen we voor de lunch. Uit de wind is het net te doen. We moeten wel wennen na al die maanden warmte aan dit weer. Ook nog een beetje bewolking erbij wat het een beetje extra triest er doet uitzien. Omdat dit een soort “toeristische” locatie is zijn er ook nog eens allerlei verkopers met stenen, zoutblokken enz. Ze vragen beleefd of wij wat willen kopen – nee dus, en vragen ook of wij als wij klaar met onze lunch zijn, of er misschien nog wat “leftovers” zijn. Dat dan weer wel. Het bijna hele brood dat we vanmorgen gekocht hebben laten we hun achter.
Zodra we in Swakop zijn doen we nog even boodschappen bij de Spar en is onze koelkast weer gezellig! We kopen heerlijke salades en vers brood. Hier is echt weer van alles te koop! Vandaag is het extra druk want net als vorig jaar toen wij hier ook waren, is vandaag hier de finish van de DesertDash waar Ali en zijn team toen aan meedeed. Dit jaar niet en we waren eigenlijk helemaal niet van plan om hier naar toe te gaan. We horen in ieder geval dat de winnaar van de afgelopen 2 jaar ook dit jaar weer gewonnen heeft bij de individuals. Een bekende want het is de Zwitser Konny Looser die ook de winnaar van de Salzkammergut 2017 was op de extreme afstand 211km mountainbiken.
Gelukkig is er nog voldoende plaats op de camping waar we nu voor de 3e keer staan! Prima plek met ons eigen sanitair de het geluid van de branding in onze oren. De palmbomen laten je geloven dat het hier tropisch zou moeten aanvullen maar niks is minder waar. Behoorlijk fris en met een hoge vochtigheidsgraad is het wennen. Lange broek en trui dan maar aan. ’s Avonds houden we het nog net tot half 9 uit om buiten te zitten maar wat een verschil met een dag ervoor! Als het aan mij ligt is dit voor een dag al voldoende maar we gaan het volhouden tot woensdag…… dan kunnen we weer de aangename warmte opzoeken van Windhoek!
We duiken al vroeg onder de wol!!! Heerlijk zo’n dekbed! Nou het kan altijd nog slechter want in Nederland komt er een dik pak sneeuw aan en heel het land is al in rep en roer!
10 december 2017 – Swakopmund – rustdag
Moet gezegd worden dat het lekker slapen is onder een warm dekbed. Voor het eerst ook de flappen voor een heel klein stukje open voor alleen wat frisse lucht. Met dit weer blijf je ook wel wat langer liggen. De zon laat zich nog niet zien dus eerst goed aankleden voordat we aan het ontbijt beginnen. Vandaag maar eens proberen de website te updaten want we hebben hier op de plek redelijk goed internet.
In de loop van de ochtend begint het zonnetje zich voorzichtig te laten zien en wordt het wat aangenamer. Het windje blijft wat aan de frisse kant en de temperatuur komt nauwelijks boven de 20 graden uit.
We willen net aan de koffie gaan…..en wie zien we aankomen lopen????? Flor en Frans (gele Toyota Landcruiser) waar we in Malawi ook al 2 x op een camping mee gestaan hebben. Hoe bestaat het!!!! Een gezellig weerzien en uiteraard gaan we met z’n vieren aan de koffie. Veel verhalen uitwisselen natuurlijk. Zij hadden ook besloten om even de “koelte” van de kust op te zoeken. Ze besluiten ook op deze camping te blijven. Gezellig!
De rest van de middag ben ik bezig met de verslagen voor de website. Die gaan gelukkig lekker vlot maar het uitzoeken van de foto’s vergt wat meer tijd. Dan het uploaden!!! Dat is een ramp! Zoooooooo traag! Het lijkt wel of er een foto per uur opkomt!
Harry gaat nog een wandeling maken en spreekt af in het restaurant de Anchor, hier om de hoek, waar we bijna vaste klant zijn. Voor het eten nemen we een lekkere WARME douche op even op te warmen voordat we gaan eten. Trui en lange broek aan en gaan!!!!
We worden allerhartelijkst ontvangen met een dikke knuffel. Ook Lydia de manager komt meteen naar ons toe. Van haar kreeg ik vorig jaar nog een mooie omslagdoek. Na het eten – Kingklip met een heerlijke fles rosé – hebben we nog wel een uur met Lydia gesproken over onze reis, Malawi en Zambia en over ons land. Blijkt ook nog dat zij 9 jaar in Gwondana Etosha Safari Camp gewerkt heeft. Ons meest favoriete plek bij het Etosha NP. Voor de kinderen en de scholen is zij naar Swakopmund verhuisd.
Afgesproken dat wij dinsdag nog een keer komen eten voordat wij naar Windhoek gaan omdat wij vanavond met Flor en Frans ergens Indiaas gaan eten.
Nadat wij terugkwamen nog “even” bij Flor en Frans langs geweest voor een afzakkertje. Gezellig bij het kampvuur was het buiten wel te doen. Toen was het weer zo laat en zochten we om bijna middernacht ons bedje weer op.
Een prima, rustige nacht gehad. Niet gestoord door wilde dieren. We genieten van het mooie ochtendlicht op de omgeving tijdens ons ontbijt. Binnenkort gewoon thuis op de bank! Het buitenleven is toch wel heerlijk.
Voor we vertrekken maakt Harry voor de broodnodige cafeïne nog een cappuccino en dan gaan! Strakblauwe lucht en we voelen de temperatuur per kwartier oplopen! Nou ja, voelen……alleen als we buiten de auto gaan staan want binnen met de airco is het heerlijk rijden. Het gebied waar we doorheen komen is niet onbekend omdat we hier 2 jaar geleden ook zijn geweest. Toen van zuid naar noord en vandaag andersom. Het plezier en de beleving is er niet minder om want vandaag is toch wel één van de mooiste routes op deze hele reis. Genieten met hoofdletters. Voor mij althans want Harry geeft aan dat hij het natuurlijk net zo mooi vindt maar door zijn “mankementen” het genieten maar voor 50% ervaart. Erg jammer maar het is niet anders.
We hebben het vandaag een beetje woestijn – Sahara gevoel! Een groot deel rijden we door het zand met zandduinen om ons heen. De woestijn-olifanten drollen komen we in grote aantallen tegen maar niks geen olifanten zelf. Wel komen we een giraffe en wat springbokjes tegen. Dit keer niet in een park maar gewoon in het wild! In de droge rivierbeddingen treffen we nog wat groene bomen aan maar verder is het kaal en dor. Zo af en toe passeren we een gehucht met wat huisjes die soms uit platen aluminium lijken te bestaan. Wat een leven! Daarentegen zie je dan wel weer een stroomdraad met af en toe een schotel op het dak! Bizar!
Vooral het gebied voor en rond Twijfelfontein is prachtig. Hoge rotsen met enorme keien domineren het landschap. Hier zijn trouwens de oudste rotstekeningen gevonden van 26.000 jaar voor Chr. die door de oorspronkelijke bewoners de San (bosjesmannen) gemaakt zijn. Bijna niet te bevatten zo oud en dat hier toen ook al mensen rondliepen! De gravelwegen zijn redelijk goed, vooral als een schuiver ons voor is geweest en het wasbord heeft aangepakt. Dat is een verschil! Onderweg vinden we nog een mooie boom waar we onze stoelen onder zetten om van het omliggende landschap te genieten met…..uiteraard….koffie! Vooral dit soort landschap ga ik missen! Inmiddels bereikt de temperatuur vandaag ongekende hoogtes! Het tikt zelfs even 40 graden aan. Dat met een droge lucht erbij is het erg warm. Gelukkig is het wel zo dat de nachten nog steeds zo koel zijn dat het aangenaam slapen is in ons bedje met opengeslagen tentflappen Buiten slapen maar dan anders! Aangezien we net rond lunchtijd geen boom tegenkomen en het dus niet te doen is lekker buiten te zitten maken we snel onder de klep van ToyLa een boterham. Er komt weinig verkeer langs alhoewel je in deze regio meer toeristen rond ziet rijden met een daktent. Nog even stopt een karretje getrokken door 4 ezels even bij ons voor praatje. Lijkt wel uit de middeleeuwen.
Op onze route naar Uis blijven we eigenlijk steeds het Brandberg massief in het zicht houden. Een enorm gebergte met de daarin de hoogste berg van Namibië, Köningstein van 2573m. Door het relatief “vlakkere” landschap eromheen lijkt het massief echt massaal aanwezig en domineert het de hele omgeving. Super!
Dan is deze mooie route weer voorbij en strijken we neer in een klein maar mooi gelegen plaatsje Uis waar we zelfs kunnen kiezen uit 3 campings! We kiezen degene met het hoogste cijfer. Terecht! Topper! Camping bestaat maar uit 5 plaatsen maar wel met eigen sanitair (toilet en douche onder de sterren), keukenblok, tafel en stoelen, braai, electra. Maar het dak van palmbladeren waar we onder kunnen staan tegen de zon is geweldig. We passen met opgeklapt dak precies eronder!!! Het is nog steeds heet en we maken heerlijk gebruik van het zwembad. We zijn de enige kampeerders. De camping is een onderdeel van de een Cactus Kwekerij annex coffee Bar waar ook lichte maaltijden worden geserveerd. Hier is ook nog eens wifi dus een uitstekende plek voor ons! Voor we ons trouwens geïnstalleerd hadden hebben even een frisse cola met…..jawel, carrotcake genomen. Heel vriendelijk personeel. Omdat de keuken al om 17.00 uur dicht ging hebben ze speciaal voor ons heerlijke salades gemaakt die wij op konden halen en bij ons in de koelkast konden zetten om op een wat later tijdstip te eten. Echt een geweldige plek met ook hiervandaan uitzicht op het Brandberg Massief. Ondanks de warmte had ik het hier nog wel een dagje extra uitgehouden omdat er een zwembad voor de afkoeling was. Maar Harry was het helemaal zat die hitte en wil voordat we naar Windhoek gaan een paar dagen “kou” hebben. En waar is het wat frisser???? In Swakopmund. Dus besloten om morgen naar de kust te rijden om te kijken of dat inderdaad prettiger aanvoelt.
Vandaag stond er ook nog eens een stevige wind maar die gaat na het vallen van de duisternis liggen. De temperatuur koelt af en buiten is het aangenaam. Slapen zal dus wel lekker zijn onder het dak van palmbladeren……..
9 december 2017 – Uis – Swakopmund – 197km
Inderdaad een koelere nacht en slapen ging prima! Gelukkig lekker in de schaduw want zodra de zon op is stijgt de temperatuur in een razend tempo. Vandaag doen we rustig aan en nemen voordat we vertrekken nog een cappuccino in de Coffee Bar. Gelijk even de mails en chats beantwoorden. Harry laat zich voorlichten door een bewoner uit Uis over de geschiedenis van deze plaats. Er schijnen zelfs een aantal Europeanen te wonen die hier een 2e huis gekocht hebben.
In de supermarkt scoren we nog even een brood, tanken we brandstof – dit keer voor ToyLa en rijden bij een temperatuur van 34 graden Uis uit! Op naar de kust en op naar……KOU! Eerst is het landschap nog een beetje met heuvels maar al gauw maakt het plaats voor een wat vlakker en zanderig gebied. Heel langzaam dalen we af van rond de 800m naar de zee ……… Met het dalen, daalt ook de temperatuur. Blijft vreemd dat op amper 100km er zo’n groot verschil is. In de auto merken we het alleen aan de thermometer die het aangeeft, maar zodra wij de auto uitkomen………brrrrr……wind en 20 graden! Echt niet lekker!!! Via Henties Bay rijden we door naar Swakopmund. Dit is nu nog een weg die uit zout bestaat maar ze zijn al een asfaltweg er naast aan het maken die deze zal gaan vervangen. Bij een scheepswrak stoppen we voor de lunch. Uit de wind is het net te doen. We moeten wel wennen na al die maanden warmte aan dit weer. Ook nog een beetje bewolking erbij wat het een beetje extra triest er doet uitzien. Omdat dit een soort “toeristische” locatie is zijn er ook nog eens allerlei verkopers met stenen, zoutblokken enz. Ze vragen beleefd of wij wat willen kopen – nee dus, en vragen ook of wij als wij klaar met onze lunch zijn, of er misschien nog wat “leftovers” zijn. Dat dan weer wel. Het bijna hele brood dat we vanmorgen gekocht hebben laten we hun achter.
Zodra we in Swakop zijn doen we nog even boodschappen bij de Spar en is onze koelkast weer gezellig! We kopen heerlijke salades en vers brood. Hier is echt weer van alles te koop! Vandaag is het extra druk want net als vorig jaar toen wij hier ook waren, is vandaag hier de finish van de DesertDash waar Ali en zijn team toen aan meedeed. Dit jaar niet en we waren eigenlijk helemaal niet van plan om hier naar toe te gaan. We horen in ieder geval dat de winnaar van de afgelopen 2 jaar ook dit jaar weer gewonnen heeft bij de individuals. Een bekende want het is de Zwitser Konny Looser die ook de winnaar van de Salzkammergut 2017 was op de extreme afstand 211km mountainbiken.
Gelukkig is er nog voldoende plaats op de camping waar we nu voor de 3e keer staan! Prima plek met ons eigen sanitair de het geluid van de branding in onze oren. De palmbomen laten je geloven dat het hier tropisch zou moeten aanvullen maar niks is minder waar. Behoorlijk fris en met een hoge vochtigheidsgraad is het wennen. Lange broek en trui dan maar aan. ’s Avonds houden we het nog net tot half 9 uit om buiten te zitten maar wat een verschil met een dag ervoor! Als het aan mij ligt is dit voor een dag al voldoende maar we gaan het volhouden tot woensdag…… dan kunnen we weer de aangename warmte opzoeken van Windhoek!
We duiken al vroeg onder de wol!!! Heerlijk zo’n dekbed! Nou het kan altijd nog slechter want in Nederland komt er een dik pak sneeuw aan en heel het land is al in rep en roer!
10 december 2017 – Swakopmund – rustdag
Moet gezegd worden dat het lekker slapen is onder een warm dekbed. Voor het eerst ook de flappen voor een heel klein stukje open voor alleen wat frisse lucht. Met dit weer blijf je ook wel wat langer liggen. De zon laat zich nog niet zien dus eerst goed aankleden voordat we aan het ontbijt beginnen. Vandaag maar eens proberen de website te updaten want we hebben hier op de plek redelijk goed internet.
In de loop van de ochtend begint het zonnetje zich voorzichtig te laten zien en wordt het wat aangenamer. Het windje blijft wat aan de frisse kant en de temperatuur komt nauwelijks boven de 20 graden uit.
We willen net aan de koffie gaan…..en wie zien we aankomen lopen????? Flor en Frans (gele Toyota Landcruiser) waar we in Malawi ook al 2 x op een camping mee gestaan hebben. Hoe bestaat het!!!! Een gezellig weerzien en uiteraard gaan we met z’n vieren aan de koffie. Veel verhalen uitwisselen natuurlijk. Zij hadden ook besloten om even de “koelte” van de kust op te zoeken. Ze besluiten ook op deze camping te blijven. Gezellig!
De rest van de middag ben ik bezig met de verslagen voor de website. Die gaan gelukkig lekker vlot maar het uitzoeken van de foto’s vergt wat meer tijd. Dan het uploaden!!! Dat is een ramp! Zoooooooo traag! Het lijkt wel of er een foto per uur opkomt!
Harry gaat nog een wandeling maken en spreekt af in het restaurant de Anchor, hier om de hoek, waar we bijna vaste klant zijn. Voor het eten nemen we een lekkere WARME douche op even op te warmen voordat we gaan eten. Trui en lange broek aan en gaan!!!!
We worden allerhartelijkst ontvangen met een dikke knuffel. Ook Lydia de manager komt meteen naar ons toe. Van haar kreeg ik vorig jaar nog een mooie omslagdoek. Na het eten – Kingklip met een heerlijke fles rosé – hebben we nog wel een uur met Lydia gesproken over onze reis, Malawi en Zambia en over ons land. Blijkt ook nog dat zij 9 jaar in Gwondana Etosha Safari Camp gewerkt heeft. Ons meest favoriete plek bij het Etosha NP. Voor de kinderen en de scholen is zij naar Swakopmund verhuisd.
Afgesproken dat wij dinsdag nog een keer komen eten voordat wij naar Windhoek gaan omdat wij vanavond met Flor en Frans ergens Indiaas gaan eten.
Nadat wij terugkwamen nog “even” bij Flor en Frans langs geweest voor een afzakkertje. Gezellig bij het kampvuur was het buiten wel te doen. Toen was het weer zo laat en zochten we om bijna middernacht ons bedje weer op.
11 december 2017 – Swakopmund – rustdag
Zowaar erg lang uitgeslapen! Om 10 uur schrok ik wakker maar Harry was er al een uurtje uit. Het blijft wennen om direct iets warms aan te moeten trekken om buiten een beetje aangenaam te kunnen ontbijten. Vochtigheid is ook hoog want wat kleine handwas droogt nauwelijks. Opnieuw bewolkt en fris windje erbij. Erg aangenaam is het niet en het duurt zeker tot eind van de ochtend voordat het een beetje behaaglijk wordt.
Maar er moet “gewerkt” worden. De website wordt bijgewerkt en heel langzaam komen de foto’s er ook nog eens op. Ondertussen gaat Harry een blokje om voor wat beweging.
Met het thuisfront contact over de barre winterse weersomstandigheden die heel Nederland in zijn greep houdt. Dikke pakken sneeuw! De laatste dag want daarna zet de dooi weer in! Kunnen we volgende week in ieder geval landen.
’s Middags nog wat relaxen en ’s avonds gaan we met Flor en Frans Indiaas eten in het dorp……of is het een stad??? Maar voordat we vertrekken eerst nog even een warme douche om op temperatuur te komen. Heb de laatste dagen niet zo vaak onder de douche gestaan om warm te worden!!!
Een gezellige avond en er wordt heerlijk gegeten, lekker wat wijn gedronken en tja, dan is het zo weer laat. We duiken meteen ons bed in want buiten zitten is geen optie!
12 december 2017 – Swakopmund – rustdag
Het klinkt gek maar ik ben blij dat het hier de laatste dag is want morgen gaan we naar Windhoek. Het is dat Harry hier graag naar toe wilde gaan voor de frisse temperatuur anders hadden we het wat mij betreft over kunnen slaan. Ook vanmorgen was het nog behoorlijk fris! Slapen gaat prima onder het dekbed en koud is het dus niet met 14 graden buiten. Als de zon niet schijnt duurt het gewoon veel te lang voordat het echt lekker is.
Na het ontbijt een warme douche en zijn wij op ons gemak naar het dorp gelopen. Lekker wat rondgewandeld, uiteraard een goede stop gemaakt aan de boulevard voor een lekkere cappuccino met uitzicht op een groep springende dolfijnen in de zee voor ons neus. Ondertussen kreeg ik van Jolanda wat foto’s door van takken die door de zware sneeuw afgebroken waren in onze tuin.
Bij de supermarkt nog wat kleine boodschappen en de wijn aangevuld. Je kan goed merken dat het vakantie seizoen langzaam op gang begint te komen. Hier en daar al vakantiegangers inclusief….kids!!! Nou aankomend weekend zal het helemaal wel een gekkenhuis gaan worden. Vooral de kust is altijd geliefd. Tja….dan moet de zon wel lekker schijnen!
Langzaam slenteren we weer terug en hebben een late lunch. Heerlijke broodjes gekocht dus die gaan er wel in. Harry was wat moe dus hij ging even bed opzoeken en voor mij was het relaxtijd. Gelukkig liet de zon zich eindelijk zien en was het zelfs aangenaam om buiten te zitten.
Vanavond nog maar een keer een hapje eten bij ons favoriete restaurant hier om de hoek. Dit zal nu echt de laatste keer zijn voordat we morgen vertrekken en in principe hier nooit meer terugkomen als ToyLa niet meer in Afrika is.
13 december 2017 – Swakopmund – Windhoek – 344km
Voor de voorlopig laatste keer opgestaan en ontbeten onder frisse omstandigheden!!! Dat zal de komende dagen wel anders zijn. Gisterenavond lekker gegeten en afscheid genomen van Lydia en het andere personeel. Het blijven bijzondere mensen in ons restaurant!
Voor we vertrekken rijden we nog even bij Flos en Frans langs om afscheid te nemen. Zij blijven nog een dagje en gaan dan via Solitaire naar Windhoek. Misschien zullen we ze zondag nog zien anders zeker nog wel een keer in Nederland. Gezellige dagen met ze gehad. Dikke knuffel, zwaai zwaai en we gaan!
Het blijft je nog steeds verbazen als je Swakopmund verlaat! Rondom woestijn en daarvoor de kust. Na 10 minuten rij je voor je gevoel al in de middle of nowhere en ja hoor……na 14km verdwijnt de bewolking en rijden we in de zon! Oh wat heerlijk! Gekozen voor de scenic route C28 naar Windhoek. De eerste 60 km zijn nog verhard maar dan ineens maakt het zwarte asfalt plaats voor gravel. Nu hebben we meteen een woestijngevoel. Waren het eerst nog redelijke vlakke zandvlaktes die eindeloos leken, ineens doken er in de verte bergen op! Eerst nog even een mooie stop in de zon bij 23 graden! Stoelen naar buiten en genieten van een cappuccino. Ook de laatste die uit ToyLa gaat komen tijdens deze reis!
Heel langzaam steeg de temperatuur en wij ook…..de hoogte in! Werkelijk een prachtige route! Enorme rotsbergen, slingerende weg er doorheen! We komen vandaag amper auto’s tegen! Vertrokken we vanmorgen vanaf zeeniveau, al gauw klommen we ongemerkt weer flink omhoog. Eerst via de Bosua Pass die echt heel steil was en waar zware trucks en auto’s met aanhangers niet eens mogen komen. Er zitten zelfs wat stukken met asfalt tussen want anders kom je gewoon niet boven. Op de top van 1725m vonden we het de ideale plek voor onze lunch. Wat een uitzicht!!! Daarna was het afdalen maar we bleven steeds tussen de 1500 en 1750m rijden. Logisch want ook Windhoek ligt ruim boven de 1700m hoogte. Denk nu niet dat het frisser wordt. Integendeel……de thermometer liep al gauw op tot 33graden. Maar heerlijk na de frisse dagen.
We rijden eerst nog even naar de Grove Mall en spreken met Ali af wanneer we komen. We eten eerst nog een lekkere salade omdat Ali al gegeten heeft met zijn collega’s tijdens een meeting. Een heerlijk weerzien en meteen super gezellig met elkaar. We halen de matrassen en de lakens uit ToyLa en richten “onze” kamer weer in. Het was toch wel een vermoeiende en lange dag en het wordt niet zo laat!
Zowaar erg lang uitgeslapen! Om 10 uur schrok ik wakker maar Harry was er al een uurtje uit. Het blijft wennen om direct iets warms aan te moeten trekken om buiten een beetje aangenaam te kunnen ontbijten. Vochtigheid is ook hoog want wat kleine handwas droogt nauwelijks. Opnieuw bewolkt en fris windje erbij. Erg aangenaam is het niet en het duurt zeker tot eind van de ochtend voordat het een beetje behaaglijk wordt.
Maar er moet “gewerkt” worden. De website wordt bijgewerkt en heel langzaam komen de foto’s er ook nog eens op. Ondertussen gaat Harry een blokje om voor wat beweging.
Met het thuisfront contact over de barre winterse weersomstandigheden die heel Nederland in zijn greep houdt. Dikke pakken sneeuw! De laatste dag want daarna zet de dooi weer in! Kunnen we volgende week in ieder geval landen.
’s Middags nog wat relaxen en ’s avonds gaan we met Flor en Frans Indiaas eten in het dorp……of is het een stad??? Maar voordat we vertrekken eerst nog even een warme douche om op temperatuur te komen. Heb de laatste dagen niet zo vaak onder de douche gestaan om warm te worden!!!
Een gezellige avond en er wordt heerlijk gegeten, lekker wat wijn gedronken en tja, dan is het zo weer laat. We duiken meteen ons bed in want buiten zitten is geen optie!
12 december 2017 – Swakopmund – rustdag
Het klinkt gek maar ik ben blij dat het hier de laatste dag is want morgen gaan we naar Windhoek. Het is dat Harry hier graag naar toe wilde gaan voor de frisse temperatuur anders hadden we het wat mij betreft over kunnen slaan. Ook vanmorgen was het nog behoorlijk fris! Slapen gaat prima onder het dekbed en koud is het dus niet met 14 graden buiten. Als de zon niet schijnt duurt het gewoon veel te lang voordat het echt lekker is.
Na het ontbijt een warme douche en zijn wij op ons gemak naar het dorp gelopen. Lekker wat rondgewandeld, uiteraard een goede stop gemaakt aan de boulevard voor een lekkere cappuccino met uitzicht op een groep springende dolfijnen in de zee voor ons neus. Ondertussen kreeg ik van Jolanda wat foto’s door van takken die door de zware sneeuw afgebroken waren in onze tuin.
Bij de supermarkt nog wat kleine boodschappen en de wijn aangevuld. Je kan goed merken dat het vakantie seizoen langzaam op gang begint te komen. Hier en daar al vakantiegangers inclusief….kids!!! Nou aankomend weekend zal het helemaal wel een gekkenhuis gaan worden. Vooral de kust is altijd geliefd. Tja….dan moet de zon wel lekker schijnen!
Langzaam slenteren we weer terug en hebben een late lunch. Heerlijke broodjes gekocht dus die gaan er wel in. Harry was wat moe dus hij ging even bed opzoeken en voor mij was het relaxtijd. Gelukkig liet de zon zich eindelijk zien en was het zelfs aangenaam om buiten te zitten.
Vanavond nog maar een keer een hapje eten bij ons favoriete restaurant hier om de hoek. Dit zal nu echt de laatste keer zijn voordat we morgen vertrekken en in principe hier nooit meer terugkomen als ToyLa niet meer in Afrika is.
13 december 2017 – Swakopmund – Windhoek – 344km
Voor de voorlopig laatste keer opgestaan en ontbeten onder frisse omstandigheden!!! Dat zal de komende dagen wel anders zijn. Gisterenavond lekker gegeten en afscheid genomen van Lydia en het andere personeel. Het blijven bijzondere mensen in ons restaurant!
Voor we vertrekken rijden we nog even bij Flos en Frans langs om afscheid te nemen. Zij blijven nog een dagje en gaan dan via Solitaire naar Windhoek. Misschien zullen we ze zondag nog zien anders zeker nog wel een keer in Nederland. Gezellige dagen met ze gehad. Dikke knuffel, zwaai zwaai en we gaan!
Het blijft je nog steeds verbazen als je Swakopmund verlaat! Rondom woestijn en daarvoor de kust. Na 10 minuten rij je voor je gevoel al in de middle of nowhere en ja hoor……na 14km verdwijnt de bewolking en rijden we in de zon! Oh wat heerlijk! Gekozen voor de scenic route C28 naar Windhoek. De eerste 60 km zijn nog verhard maar dan ineens maakt het zwarte asfalt plaats voor gravel. Nu hebben we meteen een woestijngevoel. Waren het eerst nog redelijke vlakke zandvlaktes die eindeloos leken, ineens doken er in de verte bergen op! Eerst nog even een mooie stop in de zon bij 23 graden! Stoelen naar buiten en genieten van een cappuccino. Ook de laatste die uit ToyLa gaat komen tijdens deze reis!
Heel langzaam steeg de temperatuur en wij ook…..de hoogte in! Werkelijk een prachtige route! Enorme rotsbergen, slingerende weg er doorheen! We komen vandaag amper auto’s tegen! Vertrokken we vanmorgen vanaf zeeniveau, al gauw klommen we ongemerkt weer flink omhoog. Eerst via de Bosua Pass die echt heel steil was en waar zware trucks en auto’s met aanhangers niet eens mogen komen. Er zitten zelfs wat stukken met asfalt tussen want anders kom je gewoon niet boven. Op de top van 1725m vonden we het de ideale plek voor onze lunch. Wat een uitzicht!!! Daarna was het afdalen maar we bleven steeds tussen de 1500 en 1750m rijden. Logisch want ook Windhoek ligt ruim boven de 1700m hoogte. Denk nu niet dat het frisser wordt. Integendeel……de thermometer liep al gauw op tot 33graden. Maar heerlijk na de frisse dagen.
We rijden eerst nog even naar de Grove Mall en spreken met Ali af wanneer we komen. We eten eerst nog een lekkere salade omdat Ali al gegeten heeft met zijn collega’s tijdens een meeting. Een heerlijk weerzien en meteen super gezellig met elkaar. We halen de matrassen en de lakens uit ToyLa en richten “onze” kamer weer in. Het was toch wel een vermoeiende en lange dag en het wordt niet zo laat!
14 – 18 december 2017 – Windhoek
Gezellige en relaxte dagen in Windhoek. We gaan allemaal zo’n beetje zijn eigen gang. Ali moet nog werken natuurlijk, Harry gaat donderdagmorgen meteen naar de garage voor prijsopgave van wat onderdelen ToyLa om de prijzen hier in Namibië te vergelijken met die van Zuid Afrika. Voordat we ToyLa weer verschepen naar Nederland kan dat dan nog hier gedaan worden. Stuk goedkoper dan in Nederland. De storingslampjes blijft een vreemd verhaal. Heel vaak branden ze niet meer en het zoeken naar de oorzaak kan best lastig worden. We zien wel. Op de terugweg gaat Harry alvast langs de carwash en komt terug met een blinkende auto! Black Beauty again! We moeten nog even wennen aan de warmte en gebruiken de tijd hier ook om lekker te relaxen.
Met Ali is het weer supergezellig. Het blijft een bijzonder mens. Tussendoor heeft hij ook nog wat afspraken en kunnen wij ook weer lekker onze gang gaan. We bezoeken de Grove Mall nog een keer en lopen wat rond, drinken cappuccino. Met de vakanties voor de deur is het in Windhoek een stuk rustiger dan de rest van het jaar. Tussendoor draaien we wassen en poetsen de binnenkant van ToyLa weer helemaal schoon. Zo nu en dan gaan we ’s avonds een hapje eten of brunchen. De tijd vliegt voorbij. Harry wilde nog naar de kapper gaan maar ja, net als in Nederland voor de feestdagen zit alles bomvol en kon er geen afspraak meer gemaakt worden. Gelukkig is Ali van alle markten thuis en ging hij met Harry aan de slag! Harry zittend in het grote ligbad en Ali met zijn tondeuse aan de gang om Harry een mooie coupe te bezorgen. We hebben echt de slappe lach gehad was hij zat Harry maar in de maling te nemen over de stand van de tandjes om het haar kort te scheren.
Maar eerlijk is eerlijk…..bij de echte kapper zit het niet beter!
Vooral de avonden zijn hier heerlijk! Buiten op het balkon met prachtig uitzicht op de bergen! Wij aan de wijn en Ali aan de frisdrank! We hebben het zelfs een keer 2 uur gemaakt!
Gisteren onze laatste echte dag nog samen. Beetje uitgeslapen en daarna brunchen. Thuis weer uitbuiken, beetje lezen en de mannen beetje slapen…….. hoe ontspannen kan het zijn. Helaas heeft Harry weer last van zijn schouders en dat zit weer erg in de weg helaas vooral s’nachts. Eind van de middag de koffers alvast gepakt. Klaar is klaar. Het bed, kleding en schoenen laten we hier achter in “onze” kamer omdat als we terugkomen toch weer hier beginnen. Hoeven we nu niet alles de ToyLa in te sjouwen en over 2 maanden er weer uit.
’s Avonds was het even zoeken naar een restaurant want in de vakantietijd gaan er gewoon een flink aantal dicht. Maar Sardinia Olive was open en hier niet eens zover vandaag. Heerlijk gegeten en goede gesprekken.
Daarna was iedereen moe en hebben we het niet te laat gemaakt……
18 en 19 december 2017 – Windhoek – Amsterdam
Vandaag de dag dat we weer naar huis gaan. Nog een laatste keer ons ontbijt buiten! Dat zullen we zeker missen. We laten de wasmachine het beddengoed en de laatste vuile was nog een keer schoonmaken. Binnen een uur is alles droog en kan het weer in de kast.
Ali is aan het werk en komt rond 12 uur nog even knuffels geven en afscheid nemen. Ondertussen loopt de cleaninglady hier te poetsen en we drinken met z’n drieën nog even een laatste cappuccino.
Inmiddels is het al weer behoorlijk warm geworden en we besluiten net voor vertrek ons nog even af te spoelen. Rond een uur of half 2 willen we bij Bobo Campers/Kalahari Inn zijn om ToyLa op haar plek te zetten voor de komende 2 maanden. Daarna laten we ons naar het vliegveld brengen waar we om 15.00 willen zijn. Ali had ons met alle liefde willen wegbrengen maar dan is het achter ons aanrijden om dan de laatste 15km ons verder te brengen naar het vliegveld. Nee hoor, we nemen hier thuis afscheid en deze keer is het maar voor kortere tijd dus valt het wel mee.
Ons huisje thuis is weer leeg en staat op ons te wachten. Heerlijk om weer naar huis te gaan al zien we wel weer op tegen de kou en regen! Harry verlangt heeeeeel erg naar zijn fiets en beweging.
Ik iets minder maar wel om eindelijk wat meer te kunnen beweging. Dus de hardloopschoenen kunnen weer aan de bak. Maar nog meer missen we de knuffels van familie en vrienden. Maar dat gaan we weer helemaal inhalen!
Omdat we tijd genoeg hebben ga ik ook nog een poging doen om website bij te werken en wat foto’s te uploaden. Klaar is klaar zullen we maar zeggen!
ga verder naar:
REISVERSLAGEN:
FOTO'S
REISVERSLAGEN:
FOTO'S