klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan
REISVERSLAGEN:
FOTO'S:
REISVERSLAGEN:
- Santiago de Chile - Puerto Guadal (29 januari - 16 februari 2011)
- Puerto Guadal - Estancia Viamonte (17 februari - 2 maart 2011)
- Estancia Viamonte - Mendoza (3 maart - 20 maart 2011)
- Mendoza - Tilcara (21 maart - 5 april 2011)
- Tilcara - Santiago de Chile (6 april - 30 april 2011)
FOTO'S:
REISVERSLAG
CHILI EN ARGENTINIË 2011
CHILI EN ARGENTINIË 2011
Tilcara - Purmamarca - grensovergang Chili - San Pedro de Atacama - Calama - Valle de la Luna - El Tatio Geysers - San Pedro de Atacama - Laguna Chaxa - Antofagasta - Taltal - Parque Nacional de Azucar - Bahia Inglesa - Punta Choros - Socos - Laguna Verde - Santiago de Chile - Zeist
woensdag 6 april 2011 - Tilcara - Purmamarca - 123km
Even nog terugkomen op gisterenavond. Wij zijn uit eten geweest en dat was heerlijk en super romantisch! Wij hadden wel 4 kaarsjes bij ons op tafel staan. Ik heb mij laten “verleiden” om een traditioneel gerecht uit de land te eten....Lama! Nou moet ik zeggen dat het heerlijk was. Lekker gegrild en super mals. Een heerlijke avond.... Maar.....tja, die kaarsen...wat bleek, net voordat wij gingen eten was de stroom uitgevallen. In wel 5 provincies was er helemaal geen stroom meer. Dan is het hier echt stikdonker! Gelukkig hadden wij een LED lampje meegenomen (had dit slimme meisje bedacht) en konden wij zonder problemen weer “thuiskomen”. Na een uurtje of 4 begon opeens overal de verlichting weer te branden en was het probleem blijkbaar verholpen. Vandaag op ons gemak door de mooie vallei Quebrada de Humahuca gereden en leuke, kleine plaatsjes bezocht waarvan je soms het idee hebt dat de tijd stil heeft gestaan. In deze vallei waarvan het dal heel groen en vruchtbaar is doordat de Rio Grande hier doorheen stroomt zie je veel landbouw (o.a. uien, rode pepers en knoflook). Hoge bomen (veel berken) afgewisseld met cactussen!!! Het is dat je direct de hoge gekleurde wanden van de bergen om je heen ziet anders kon je maar zo in een ander land zijn! Tussen al dat groen en tegen de hellingen zie je hier veel kleine adobe huisjes staan waar hele families wonen. Adobe is klei vaak wat vermengd met stro voor de stevigheid. Vooraf worden hiervan stenen “gebakken” eigenlijk gedroogd in de zon en dan wordt het huis gebouwd. Gelukkig is hier niet zoveel regen anders verdwijnt het huis weer voordat je er erg in hebt. Eerst dachten wij dat het nog oude huisjes waren van vroeger maar dat is niet zo. Je ziet de was wapperen aan de lijnen dus er wonen wel degelijk mensen. Die hebben het niet breed en vaak zijn de vrouwen op de markten te vinden in de plaatsen om hun koopwaar aan vooral de toeristen aan te bieden. In Humahuaca hebben wij een ruime stop gemaakt. Even wat fruit op de markt gekocht, door het dorpje gelopen, koffie gedronken en genoten van de plaatselijke bevolking. Ze zien er hier heel kleurrijk uit en lopen nog in traditionele kleding. Maar....krijg die maar eens op de foto. Dat vinden ze niet echt leuk en om er dan met je camera boven op te gaan staan. Dus vaak uit de verte of stiekem. Tja.......erg he? Bij een lief ZEER KLEIN vrouwtje dat bij een stapel hoedjes zat een heel leuk exemplaar voor mijzelf gekocht. Afdingen doen wij hier niet (is ook niet gebruikelijk) maar wij wilden wel graag dat ze op de foto ging met mij. Wat een klein mensje.... daar was ik een reus bij........jaja. Voordat wij weer vertrokken om een mooie lunchplek te zoeken hebben wij eerst nog 4 empanada’s bij een vrouwtje gekocht die daar zielig op een stoeltje zat met een mandje op haar schoot. Je moet hier toch ook een beetje aan de plaatselijke bevolking denken en een kleine bijdrage leveren. Na de late lunch zijn wij in Purmamarca aangekomen. Wij staan nu midden in dit kleine plaatsje, 200m van de Plaza, achter een hostel voorzien van elektriciteit en zelfs wifi. Dit is ook weer de plaats die bekend staat om de Cerrro de los siete Colores (berg met de 7 kleuren) en die hebben wij ook hier achter ons. Prachtig om te zien. Vandaag ook hier weer “geïnvesteerd” in de economie...een mooie omslagdoek gekocht gemaakt van de wol van de Guanaco. Dat is wel leuk want daar hebben wij er zoooooo ontzettend veel van gezien in het zuiden. Oh, en dan hebben wij nog een probleem!!! Vanavond zijn wij weer uit eten geweest. Hoezo????? Niet te geloven maar ons Argentijnse geld moet op. Iets te veel uit de muur gehaald en omdat dit onze 2 laatste dagen zijn hier in Argentinië moeten wij ervan af! Voor die tijd maakte het nooit uit omdat wij steeds weer terug kwamen in Argentinië . Nu dus niet meer. Dat geeft meteen aan dat het eind toch een beetje in zicht gaat komen en dat is best een vreemd gevoel. Omdat het hier zo gezellig is (wel een beetje toeristisch) en relaxed is blijven wij morgen ook nog maar hier. Kan ik mijn “grijze landingsbaan” nog een keertje wegwerken. Dus jullie merken wel dat wij de laatste dagen ECHT veel rust nemen en relatief korte afstanden rijden. Dus geen zorgen!!!
Even nog terugkomen op gisterenavond. Wij zijn uit eten geweest en dat was heerlijk en super romantisch! Wij hadden wel 4 kaarsjes bij ons op tafel staan. Ik heb mij laten “verleiden” om een traditioneel gerecht uit de land te eten....Lama! Nou moet ik zeggen dat het heerlijk was. Lekker gegrild en super mals. Een heerlijke avond.... Maar.....tja, die kaarsen...wat bleek, net voordat wij gingen eten was de stroom uitgevallen. In wel 5 provincies was er helemaal geen stroom meer. Dan is het hier echt stikdonker! Gelukkig hadden wij een LED lampje meegenomen (had dit slimme meisje bedacht) en konden wij zonder problemen weer “thuiskomen”. Na een uurtje of 4 begon opeens overal de verlichting weer te branden en was het probleem blijkbaar verholpen. Vandaag op ons gemak door de mooie vallei Quebrada de Humahuca gereden en leuke, kleine plaatsjes bezocht waarvan je soms het idee hebt dat de tijd stil heeft gestaan. In deze vallei waarvan het dal heel groen en vruchtbaar is doordat de Rio Grande hier doorheen stroomt zie je veel landbouw (o.a. uien, rode pepers en knoflook). Hoge bomen (veel berken) afgewisseld met cactussen!!! Het is dat je direct de hoge gekleurde wanden van de bergen om je heen ziet anders kon je maar zo in een ander land zijn! Tussen al dat groen en tegen de hellingen zie je hier veel kleine adobe huisjes staan waar hele families wonen. Adobe is klei vaak wat vermengd met stro voor de stevigheid. Vooraf worden hiervan stenen “gebakken” eigenlijk gedroogd in de zon en dan wordt het huis gebouwd. Gelukkig is hier niet zoveel regen anders verdwijnt het huis weer voordat je er erg in hebt. Eerst dachten wij dat het nog oude huisjes waren van vroeger maar dat is niet zo. Je ziet de was wapperen aan de lijnen dus er wonen wel degelijk mensen. Die hebben het niet breed en vaak zijn de vrouwen op de markten te vinden in de plaatsen om hun koopwaar aan vooral de toeristen aan te bieden. In Humahuaca hebben wij een ruime stop gemaakt. Even wat fruit op de markt gekocht, door het dorpje gelopen, koffie gedronken en genoten van de plaatselijke bevolking. Ze zien er hier heel kleurrijk uit en lopen nog in traditionele kleding. Maar....krijg die maar eens op de foto. Dat vinden ze niet echt leuk en om er dan met je camera boven op te gaan staan. Dus vaak uit de verte of stiekem. Tja.......erg he? Bij een lief ZEER KLEIN vrouwtje dat bij een stapel hoedjes zat een heel leuk exemplaar voor mijzelf gekocht. Afdingen doen wij hier niet (is ook niet gebruikelijk) maar wij wilden wel graag dat ze op de foto ging met mij. Wat een klein mensje.... daar was ik een reus bij........jaja. Voordat wij weer vertrokken om een mooie lunchplek te zoeken hebben wij eerst nog 4 empanada’s bij een vrouwtje gekocht die daar zielig op een stoeltje zat met een mandje op haar schoot. Je moet hier toch ook een beetje aan de plaatselijke bevolking denken en een kleine bijdrage leveren. Na de late lunch zijn wij in Purmamarca aangekomen. Wij staan nu midden in dit kleine plaatsje, 200m van de Plaza, achter een hostel voorzien van elektriciteit en zelfs wifi. Dit is ook weer de plaats die bekend staat om de Cerrro de los siete Colores (berg met de 7 kleuren) en die hebben wij ook hier achter ons. Prachtig om te zien. Vandaag ook hier weer “geïnvesteerd” in de economie...een mooie omslagdoek gekocht gemaakt van de wol van de Guanaco. Dat is wel leuk want daar hebben wij er zoooooo ontzettend veel van gezien in het zuiden. Oh, en dan hebben wij nog een probleem!!! Vanavond zijn wij weer uit eten geweest. Hoezo????? Niet te geloven maar ons Argentijnse geld moet op. Iets te veel uit de muur gehaald en omdat dit onze 2 laatste dagen zijn hier in Argentinië moeten wij ervan af! Voor die tijd maakte het nooit uit omdat wij steeds weer terug kwamen in Argentinië . Nu dus niet meer. Dat geeft meteen aan dat het eind toch een beetje in zicht gaat komen en dat is best een vreemd gevoel. Omdat het hier zo gezellig is (wel een beetje toeristisch) en relaxed is blijven wij morgen ook nog maar hier. Kan ik mijn “grijze landingsbaan” nog een keertje wegwerken. Dus jullie merken wel dat wij de laatste dagen ECHT veel rust nemen en relatief korte afstanden rijden. Dus geen zorgen!!!
donderdag 7 april 2011 - Purmamarca – rustdag
Zou bijna gaan denken dat wij vakantie hebben! Alweer een rustdag. Eerst eens lekker uitgeslapen al had Harry wat minder geslapen want die werd af en toe wakker van .....mijn gesnurk! Nu snurk ik eigenlijk nooit dus hij snapte er niets van. Ben ook niet verkouden maar doordat wij nog steeds behoorlijk hoog zitten raakt gewoon je neus verstopt. Stom hoor maar wel zielig voor Harry. De zon scheen weer volop en dan is het binnen korte tijd direct weer behoorlijk warm. Je moet wel behoorlijk smeren (elke dag factor 30) want voordat je het weet verbrand je. Dat gaat hier heel snel. Lekker door het dorpje gelopen en genoten van de sfeer. Nog een mooie sjaal kunnen kopen en net voordat er weer siësta gehouden ging worden weer naar onze camper gegaan. Je kan hier trouwens bijna de klok op gelijk zetten want tussen 13.00 en 14.00 uur steekt de wind meestal op. Soms valt het mee en soms valt het tegen. En dit keer was het TEGEN! We hadden gelukkig net onze boterham op want anders was die van de tafel afgewaaid. Wat een windvlagen zo af en toe. En dat niet alleen.....doordat er hier nauwelijks of geen bestrating is, alles gortdroog is, wordt je bijna gezandstraald! NIET NORMAAL! Wij zaten lekker buiten in de zon te lezen maar alles kwam onder het zand te zitten. Het knarste zelfs tussen je tanden. Gelukkig een douche bij de hand zodat wij weer lekker schoon waren. Ik niet eerder voordat ik eerst mijn grijze banen in mijn haar weggewerkt had. Zo, dat ziet er gelukkig weer iets beter uit. Ja, je wilt graag oud worden maar al die gebreken die erbij komen moet je maar op de koop toe nemen. Begin van de avond waren daar opeens wat donkere wolken tussen de bergtoppen en hoorden wij het in de verte rommelen. Oh oh, dat gaat wat worden dachten wij. Mis hoor....niets aan de hand. Een paar verdwaalde druppels maar tegen die tijd dat wij uit eten gingen schitterden de sterren al weer aan de hemel. Nu net terug van ons etentje. Het was weer lekker en dit keer hadden wij er zelfs live muziek bij. Uiteraard zat daar ook een panfluiter bij. Gezellig was het. Toen wij om de rekening vroegen stond er ook een bedrag bij wat wij niet thuis konden brengen. Daar moesten wij even meer van weten......hihihihi....wat blijkt....dat was voor 2 personen het luisteren naar de muziek!!!! Daar hebben wij wel om moeten lachen. Ach, zo kom je toch nog van het Argentijnse geld af. Morgenochtend nog even wat broodjes halen en dan kunnen wij weer op pad....Op naar CHILI!
Vrijdag 8 april 2011 - Purmamarca - San Pedro de Atacama (Chili) - 405km
Mijn dag begon al goed want ik zat om 08.00 uur al met Jolanda te kletsen via skype dus wij konden elkaar ook nog zien! Kwek kwek...alles weer even doorgenomen en er werd duidelijk gemaakt dat onze reis nu lekker aan het opschieten was.... Toen nog even snel wat boodschapjes gedaan, laatste geld opgemaakt aan nog maar een sjaal en hoedje en toen konden wij aan onze etappe naar Chili beginnen. Maar......helaas helaas...het zat niet mee want het was zwaarbewolkt en zelfs af en toe een druppie regen. Bah, net nu wij zo uitgekeken hadden naar de klim van de Cuesta de Lipan op 4100m. Niks hebben wij gezien want wij reden gewoon in de wolken. Gelukkig dat wij dit stuk al hadden gedaan en wij wisten hoe het eruit zag. Gelukkig maar want het is een fantastische omgeving. Maar je kan niet alles hebben. Net na de top aan de andere kant van de berg....was er ineens weer blauwe lucht met mooie witte wolken. YES YES. Nu maar klein stukje afdalen want voorlopig bleven wij rond de 3500m rijden. En toen met de weg dwars door de Salinas Grandes, een gigantisch zoutmeer. Uiteraard een uitgebreide (foto)stop. Het zout is zoooooooo wit dat het gewoon pijn aan je ogen doet. Dus een zonnebril is geen overbodige luxe. Maar het was een geweldig gezicht. Nu zijn wij wel een beetje verwend want wij hebben dit ooit in Bolivia gezien en dat is nergens mee te vergelijken. Dan is dit maar een mini zoutmeer. Uiteraard is het niet alleen een toeristische attractie maar er wordt hier nog veel zout gewonnen. De bergen zout met de zakken ernaast stonden al klaar voor transport. Natuurlijk ontbraken ook de tafels, stoelen en gebouwtje enz. van zout niet. Echt gaaf om te zien. Daarna ging onze reis weer verder richting de grens - naar de Jama pas die op 4400m ligt. Wat een prachtig landschap was het weer waar wij doorheen reden. Onderweg de nodige lama’s en vicuna’s gezien. Dit was ook nog eens een dag met 4 seizoenen leek het wel. Wij hebben temperaturen gehad van 1grd tot 25grd, zon, regen, natte sneeuw, witte, grijze en donkerblauwe wolken, blauwe lucht en ga zo maar door. Echt van alles. Eerst vonden wij het een beetje jammer van de mooie tocht van vandaag maar de vele wisselingen van het weer gaf het landschap ook wel een heel mysterieuze tint. Gelukkig hebben wij wel onze koffie- en lunchstop heerlijk buiten in de zon kunnen doorbrengen. Ik zit nu gewoon even te denken hoe ik het landschap precies moet omschreven want het was weer zo enorm verschillend. Zoutmeren, bergen in diverse bruintinten en daartussen door slinger je dan via de weg steeds verder omhoog. Geen steile hellingen (dus geen afgronden) maar uitgestrekte hoogvlaktes omgeven door bergen met hier en daar ook weer besneeuwde toppen. Na de grens (Jama pas 4400m) werd ook het landschap in Chili weer totaal anders. Hier kregen wij het WOESTIJN gevoel. Tinten in allerlei kleuren niet te beschrijven, grindvlaktes zoals in de Sahara van Algerije, vulkanen, ook weer zoutmeren....ga zo maar door. Hier en daar wat grote rotsblokken in het zand....soms ineens diepe canyons. En.......zat de pas op 4400m......wij klommen en klommen rustig verder omhoog naar....jawel 4800m! Zo, dat is pas heftig! Vooral als je wat doet...niet doen dus! Helaas begon het ook aardig te regenen en hingen er donkere wolken om ons heen. Soms in de verte weer blauwe stukken lucht gaf het landschap vaak een surrealistisch beeld. In het tempo dat wij langzaam stegen...zakte ook de temperatuur. Op het hoogste punt was ook maar 1 grd. en de regen was ook nog natte sneeuw geworden. Hier en daar zag je zelfs wat liggen. Het was wel leuk want toen wij in de natte sneeuw even buiten stonden scheen de zon op wat andere bergen om ons heen. Prachtig......gewoon niet te beschrijven wat een landschap wij vandaag weer door hebben gereden. Het is telkens weer een feestje en ik roep steeds maar...NIET NORMAAL! Na het hoogste punt blijven wij nog heel wat kilometers tussen de 3500 en 4500m rijden. Wat ook heel bijzonder was dat wij op ca. 5km afstand langs de grens van Bolivia reden. Wij konden nog net een stukje van Laguna Verde zien waar wij aan de andere kant ca. 10 jaar geleden ook hebben gestaan tijdens onze schitterende reis door Bolivia en Peru. Ik weet nog dat er toen tegen ons gezegd werd toen wij daar stonden dat net achter de vulkaan en de laguna Verde Chili lag. En nu reden wij daar! Heel bijzonder dat je hier al bijna geweest bent en dat het landschap nog steeds een onuitwisbare indruk achterlaat. Sorry, maar mijn emmer met enthousiasme loopt bijna over! Het is hier zoooooo mooi. En nu.....zijn wij eigenlijk nog niet helemaal in San Pedro de Atacama maar er nog ca. 20km vandaan. We hebben een supermooie camperplek gevonden langs een canyon met uitzicht op het dal waar de stad ligt en als wij naar de andere kant kijken dan zien wij de vulkanen die de grens vormen met Bolivia. Toen wij hier aankwamen was inmiddels de zon gaan schijnen, de temperatuur was om 19.00 uur nog 25grd!!!!! en wij hadden een super mooie zonsondergang. Wat wil een mens nog meer!! Wat een dag! Zal wel heel veel vergeten zijn maar het was zooooo geweldig en wij hebben zo ontzettend genoten. Regen, sneeuw, kou en zon.......
Wij gaan vanavond samen lekker nagenieten van deze dag.....oh, nog even wat foto’s (ca. 500) van vandaag selecteren en dan.....genieten van een heerlijk wijntje. TOPDAG!!!!!!! TSJONGEJONGEJONGE..
Zou bijna gaan denken dat wij vakantie hebben! Alweer een rustdag. Eerst eens lekker uitgeslapen al had Harry wat minder geslapen want die werd af en toe wakker van .....mijn gesnurk! Nu snurk ik eigenlijk nooit dus hij snapte er niets van. Ben ook niet verkouden maar doordat wij nog steeds behoorlijk hoog zitten raakt gewoon je neus verstopt. Stom hoor maar wel zielig voor Harry. De zon scheen weer volop en dan is het binnen korte tijd direct weer behoorlijk warm. Je moet wel behoorlijk smeren (elke dag factor 30) want voordat je het weet verbrand je. Dat gaat hier heel snel. Lekker door het dorpje gelopen en genoten van de sfeer. Nog een mooie sjaal kunnen kopen en net voordat er weer siësta gehouden ging worden weer naar onze camper gegaan. Je kan hier trouwens bijna de klok op gelijk zetten want tussen 13.00 en 14.00 uur steekt de wind meestal op. Soms valt het mee en soms valt het tegen. En dit keer was het TEGEN! We hadden gelukkig net onze boterham op want anders was die van de tafel afgewaaid. Wat een windvlagen zo af en toe. En dat niet alleen.....doordat er hier nauwelijks of geen bestrating is, alles gortdroog is, wordt je bijna gezandstraald! NIET NORMAAL! Wij zaten lekker buiten in de zon te lezen maar alles kwam onder het zand te zitten. Het knarste zelfs tussen je tanden. Gelukkig een douche bij de hand zodat wij weer lekker schoon waren. Ik niet eerder voordat ik eerst mijn grijze banen in mijn haar weggewerkt had. Zo, dat ziet er gelukkig weer iets beter uit. Ja, je wilt graag oud worden maar al die gebreken die erbij komen moet je maar op de koop toe nemen. Begin van de avond waren daar opeens wat donkere wolken tussen de bergtoppen en hoorden wij het in de verte rommelen. Oh oh, dat gaat wat worden dachten wij. Mis hoor....niets aan de hand. Een paar verdwaalde druppels maar tegen die tijd dat wij uit eten gingen schitterden de sterren al weer aan de hemel. Nu net terug van ons etentje. Het was weer lekker en dit keer hadden wij er zelfs live muziek bij. Uiteraard zat daar ook een panfluiter bij. Gezellig was het. Toen wij om de rekening vroegen stond er ook een bedrag bij wat wij niet thuis konden brengen. Daar moesten wij even meer van weten......hihihihi....wat blijkt....dat was voor 2 personen het luisteren naar de muziek!!!! Daar hebben wij wel om moeten lachen. Ach, zo kom je toch nog van het Argentijnse geld af. Morgenochtend nog even wat broodjes halen en dan kunnen wij weer op pad....Op naar CHILI!
Vrijdag 8 april 2011 - Purmamarca - San Pedro de Atacama (Chili) - 405km
Mijn dag begon al goed want ik zat om 08.00 uur al met Jolanda te kletsen via skype dus wij konden elkaar ook nog zien! Kwek kwek...alles weer even doorgenomen en er werd duidelijk gemaakt dat onze reis nu lekker aan het opschieten was.... Toen nog even snel wat boodschapjes gedaan, laatste geld opgemaakt aan nog maar een sjaal en hoedje en toen konden wij aan onze etappe naar Chili beginnen. Maar......helaas helaas...het zat niet mee want het was zwaarbewolkt en zelfs af en toe een druppie regen. Bah, net nu wij zo uitgekeken hadden naar de klim van de Cuesta de Lipan op 4100m. Niks hebben wij gezien want wij reden gewoon in de wolken. Gelukkig dat wij dit stuk al hadden gedaan en wij wisten hoe het eruit zag. Gelukkig maar want het is een fantastische omgeving. Maar je kan niet alles hebben. Net na de top aan de andere kant van de berg....was er ineens weer blauwe lucht met mooie witte wolken. YES YES. Nu maar klein stukje afdalen want voorlopig bleven wij rond de 3500m rijden. En toen met de weg dwars door de Salinas Grandes, een gigantisch zoutmeer. Uiteraard een uitgebreide (foto)stop. Het zout is zoooooooo wit dat het gewoon pijn aan je ogen doet. Dus een zonnebril is geen overbodige luxe. Maar het was een geweldig gezicht. Nu zijn wij wel een beetje verwend want wij hebben dit ooit in Bolivia gezien en dat is nergens mee te vergelijken. Dan is dit maar een mini zoutmeer. Uiteraard is het niet alleen een toeristische attractie maar er wordt hier nog veel zout gewonnen. De bergen zout met de zakken ernaast stonden al klaar voor transport. Natuurlijk ontbraken ook de tafels, stoelen en gebouwtje enz. van zout niet. Echt gaaf om te zien. Daarna ging onze reis weer verder richting de grens - naar de Jama pas die op 4400m ligt. Wat een prachtig landschap was het weer waar wij doorheen reden. Onderweg de nodige lama’s en vicuna’s gezien. Dit was ook nog eens een dag met 4 seizoenen leek het wel. Wij hebben temperaturen gehad van 1grd tot 25grd, zon, regen, natte sneeuw, witte, grijze en donkerblauwe wolken, blauwe lucht en ga zo maar door. Echt van alles. Eerst vonden wij het een beetje jammer van de mooie tocht van vandaag maar de vele wisselingen van het weer gaf het landschap ook wel een heel mysterieuze tint. Gelukkig hebben wij wel onze koffie- en lunchstop heerlijk buiten in de zon kunnen doorbrengen. Ik zit nu gewoon even te denken hoe ik het landschap precies moet omschreven want het was weer zo enorm verschillend. Zoutmeren, bergen in diverse bruintinten en daartussen door slinger je dan via de weg steeds verder omhoog. Geen steile hellingen (dus geen afgronden) maar uitgestrekte hoogvlaktes omgeven door bergen met hier en daar ook weer besneeuwde toppen. Na de grens (Jama pas 4400m) werd ook het landschap in Chili weer totaal anders. Hier kregen wij het WOESTIJN gevoel. Tinten in allerlei kleuren niet te beschrijven, grindvlaktes zoals in de Sahara van Algerije, vulkanen, ook weer zoutmeren....ga zo maar door. Hier en daar wat grote rotsblokken in het zand....soms ineens diepe canyons. En.......zat de pas op 4400m......wij klommen en klommen rustig verder omhoog naar....jawel 4800m! Zo, dat is pas heftig! Vooral als je wat doet...niet doen dus! Helaas begon het ook aardig te regenen en hingen er donkere wolken om ons heen. Soms in de verte weer blauwe stukken lucht gaf het landschap vaak een surrealistisch beeld. In het tempo dat wij langzaam stegen...zakte ook de temperatuur. Op het hoogste punt was ook maar 1 grd. en de regen was ook nog natte sneeuw geworden. Hier en daar zag je zelfs wat liggen. Het was wel leuk want toen wij in de natte sneeuw even buiten stonden scheen de zon op wat andere bergen om ons heen. Prachtig......gewoon niet te beschrijven wat een landschap wij vandaag weer door hebben gereden. Het is telkens weer een feestje en ik roep steeds maar...NIET NORMAAL! Na het hoogste punt blijven wij nog heel wat kilometers tussen de 3500 en 4500m rijden. Wat ook heel bijzonder was dat wij op ca. 5km afstand langs de grens van Bolivia reden. Wij konden nog net een stukje van Laguna Verde zien waar wij aan de andere kant ca. 10 jaar geleden ook hebben gestaan tijdens onze schitterende reis door Bolivia en Peru. Ik weet nog dat er toen tegen ons gezegd werd toen wij daar stonden dat net achter de vulkaan en de laguna Verde Chili lag. En nu reden wij daar! Heel bijzonder dat je hier al bijna geweest bent en dat het landschap nog steeds een onuitwisbare indruk achterlaat. Sorry, maar mijn emmer met enthousiasme loopt bijna over! Het is hier zoooooo mooi. En nu.....zijn wij eigenlijk nog niet helemaal in San Pedro de Atacama maar er nog ca. 20km vandaan. We hebben een supermooie camperplek gevonden langs een canyon met uitzicht op het dal waar de stad ligt en als wij naar de andere kant kijken dan zien wij de vulkanen die de grens vormen met Bolivia. Toen wij hier aankwamen was inmiddels de zon gaan schijnen, de temperatuur was om 19.00 uur nog 25grd!!!!! en wij hadden een super mooie zonsondergang. Wat wil een mens nog meer!! Wat een dag! Zal wel heel veel vergeten zijn maar het was zooooo geweldig en wij hebben zo ontzettend genoten. Regen, sneeuw, kou en zon.......
Wij gaan vanavond samen lekker nagenieten van deze dag.....oh, nog even wat foto’s (ca. 500) van vandaag selecteren en dan.....genieten van een heerlijk wijntje. TOPDAG!!!!!!! TSJONGEJONGEJONGE..
zaterdag 9 april 2011 San Pedro de Atacama - San Pedro de Atacama - 33km
Dat was een rit vandaag! Na een heerlijke rustige nacht en een beetje uitslapen en nog even nagenieten van deze fantastische camperplaats, hoefden wij alleen nog maar de afdaling verder in te zetten om nu ECHT in San Pedro aan te komen dat “maar” op een hoogte van 2438m ligt. Hadden wij de Argentijnse douane ca. 4km voor de officiële grens al gehad.....de Chileense was hier pas in de plaats zelf. Gek hoor......hadden wij al een paar honderd kilometer door Chili gereden en nu, na alles bekende stempels en papieren, waren wij er legaal. Zo snel we hier in de stad waren zo lastig was het om een goed onderkomen te vinden! Bijna geen camping en wat er was was niks. Omdat wij in het stadje zelf wilden staan was het een hoop gezoek door de soms behoorlijk smalle eenrichtingstraten. En....zoals wij in Chili zo langzamerhand gewend zijn....iets aangeven op borden...neeeeeeeeeee. Maar uiteindelijk en veel zweten (het was warm), zoeken, verkeerd rijden...hebben wij een super plek gevonden. Een hostel met camping. Niet echt voor campers maar wij staan toch mooi in de schaduw van een hoge boom met een snoertje naar een stopcontact en wifi. Zelfs hier in de camper. Mooie verzorgde tuin en zwembad met lekkere ligstoelen. Het centrum nog gaan 200m van ons vandaan dus beter kan niet. Nu moet je van deze plaats niet zoveel voorstellen. Rondom wat wegen met een dekje asfalt maar de rest van de straten gewoon stof en zand. Of je jaren terug gaat in de tijd. Omdat hier in de omgeving heel veel te doen en te zien is, is deze plaats eigenlijk uitgegroeid tot een toeristenstadje waar je struikelt over de hostels, hotels, souvenirs winkeltjes, reisbureau’s voor allerlei excursies en natuurlijk heeeeel veel cafe’s en restaurants. Maar wel een hele gemoedelijke en gezellige sfeer. Een plaats om lekker even bij te komen en plannen te maken voor de komende dagen. Dit hebben wij ‘s middags even gedaan aan het zwembad en zijn daar mee doorgegaan onder het genot van een lekker hapje en drankje tijdens het eten ‘s avonds. Ja, wij zitten nu in de woestijn......al zou je dat niet zeggen aan de dreigende wolken die er ‘s avonds hingen en waar wat klappen uitkwamen van wat onweer! Daar is het gelukkig wel bij gebleven. Morgen....jawel...nog een rustdag!
zondag 10 april 2011 -San Pedro de Atacama – rustdag
Alweer lekker uitgeslapen...wel tot 9 uur! Daarna heeft Harry een berg wasgoed naar de wasserette gebracht en ben ik maar eens het poetsvrouwtje gaan spelen. Ook dat is op zijn tijd wel nodig. Het stof komt overal doorheen ook al heb je alles altijd dicht onder het rijden. Maar ja, als je ergens staat staan de ramen en deur open en dan komt er wel wat binnen vooral als er nog eens een lekker windje bij komt. Puf....echt mijn hobby..ondertussen doet Harry nog een klein handwasje en zijn wij samen net 2 bezige bijen. Maar alles weer lekker blinkt binnen in ons “huis” dan heb je toch weer een voldaan gevoel. De buitenkant van de camper ziet er ook niet uit en ook de auto zowel binnen- als buiten niet. Maar dat komt nog wel een keertje. Alles op zijn tijd. De komende dagen gaan wij bijna alleen maar ripio rijden dus dat is stof- en zandhappen. Na onze schoonmaakwoede was er de beloning. Lekker de “stad” ingelopen en wel anderhalf uur op de Plaza gezeten op een terras. Heerlijk aan de cappuccino (met puntje) en genoten van de omgeving, mooie weer en natuurlijk alles wat aan je oog voorbij trekt. Toen weer naar onze camping om de rest van de middag lekker met een boek bij het zwembad te gaan zitten. Eerst nog allebei even op computer alle nieuws, mails enz. gelezen en jawel, voor de 3e opeenvolgende dag.....met het zussie zitten kletsen. Gek hoor...je hebt elkaar altijd wel wat te vertellen...al is het maar gewoon slap geklets. Echt als vanouds en of wij gewoon thuis zijn. Vanmiddag tussendoor nog wat regendruppels (jawel ook in de woestijn) gevallen en verder heerlijk zitten lezen. Ook de was weer droog en opgehaald, bed weer lekker opgemaakt met schoon beddengoed en wij zijn weer klaar voor vertrek morgen. Omdat wij waarschijnlijk de komende dagen in de Atacama woestijn verblijven en daar ECHT wel geen internet zal zijn ben ik nu druk bezig om de website weer bij te werken want hier is de internetverbinding lekker snel en ook nog eens lekker vanuit de camper. Oh ja, dit keer hebben wij weer gewoon “THUIS” gegeten hoor! Het blijft geen feest. Na al die rustdagen (1,5) hebben wij weer enorm zin om door dit gebied te gaan rijden. Daar over later meer.... Morgen gaan wij eerst nog even in de wat grotere plaats Calama zorgen dat onze koelkast weer gezellig gaat worden....nu is het helemaal niets!
maandag 11 april 2011 San Pedro de Atacama – Calama - 115km
Na een zware opstart.....vooral voor Harry....toch besloten om vandaag de beroemdste en grootste open kopermijn ter wereld te bezoeken. Normaal gesproken moet je dit een aantal dagen vooraf reserveren want er gaan alleen doordeweeks 1 x per dag een toer naar de mijn met een max. van 20 personen. In Calama de organisatie gebeld die dit allemaal regelt en wij konden gelukkig nog mee. De route naar Calama toe was trouwens weer zoals altijd....prachtig. Nu hebben wij het woestijngevoel weer helemaal te pakken. Wat een zand en wat een bergen. Geen grassprietje te zien. In de verte zie je toppen (vooral vulkanen) tussen de 4000 en 6000m hoog met mooie witte punten. Een vreemd gezicht eigenlijk.... je zit voor je gevoel midden in de woestijn en dan past die sneeuw er eigenlijk niet bij. Voordat wij ons om 13.00 uur moesten melden voor de toer, nog even een supermarkt bezocht. In deze grote stad (140.000 inw.) is dan ook alles weer groot incl. de supermarkt. We hadden weer veel nodig want de laatste dagen was het niet echt gezellig meer in de koelkast. Om 13.30 uur begon onze 2 uur durende toer. In de stad moesten wij ons melden bij het kantoor van de maatschappij Codelco (staatsmijn). Daar stond een bus klaar die ons naar het complex bracht. Gewoon niet te geloven hoe groot dat is. Immens!!! We hebben uitgebreide informatie gekregen en hebben uiteraard en blik geworpen in deze mijn. Alleen al de bovenrand is 3 x 5km groot en de diepte nog eens 1km. Langs hellingen dalen en stijgen enorme trucks met ladingen steen waar dan als het verwerkingsproces doorlopen is maar 1% koper van overblijft. Van de trucks alleen al zijn de wielen 3,5m in doorsnede! Niet normaal wat het allemaal kost. Totaal werken er ca. 18.000 mensen 24 uur per dag. Naast het hele mijncomplex ligt ook een stadje......een spookstad. Alles is nog helemaal intact maar iedereen is vertrokken (verhuisd). Door internationale wetgeving was het voor de gezondheid niet mogelijk om binnen een straal van 10km van een mijn te wonen. Logisch want je wil niet weten wat er allemaal in de lucht hangt. Wij moesten niet voor niets onze armen en benen volledig bedekken. Nog wat weetjes: Per dag wordt er 1.500 ton PUUR koper gewonnen (dat is dus 1% netto opbrengst) wat betekent dat er per dag 150.000 ton hiervoor afgegraven en verwerkt moet worden. Hiervoor worden 100 trucks gebruikt met een dieseltank van 5000 liter. Ze verbruiken 3 liter per minuut.....KASSA!!! Wij vonden het zeer indrukwekkend om dit gebeuren te zien. Daarna werden wij weer netjes met de touringbus naar Calama gebracht. Onbegrijpelijk dat dit een gratis excursie is. Het is wel zo dat ze graag willen dat je dan een donatie doet voor een kinderweeshuis....nou, met plezier natuurlijk. Omdat Harry niet zijn dag heeft zijn wij lekker hier in de stad op een camping gaan staan en kijken morgen even welke route we gaan volgen omdat de weg vanuit hier naar de El Tatio geysers afgesloten zou zijn. Ook het overnachten daar is nog een discussiepunt omdat het op die hoogte van 4350m op dit moment -10grd is en wij niet goed weten of onze camper (water/leidingen) wel tegen kan. Maar nu naar bedje toe.....lekker slapen en morgen zien wij wel weer.
Dat was een rit vandaag! Na een heerlijke rustige nacht en een beetje uitslapen en nog even nagenieten van deze fantastische camperplaats, hoefden wij alleen nog maar de afdaling verder in te zetten om nu ECHT in San Pedro aan te komen dat “maar” op een hoogte van 2438m ligt. Hadden wij de Argentijnse douane ca. 4km voor de officiële grens al gehad.....de Chileense was hier pas in de plaats zelf. Gek hoor......hadden wij al een paar honderd kilometer door Chili gereden en nu, na alles bekende stempels en papieren, waren wij er legaal. Zo snel we hier in de stad waren zo lastig was het om een goed onderkomen te vinden! Bijna geen camping en wat er was was niks. Omdat wij in het stadje zelf wilden staan was het een hoop gezoek door de soms behoorlijk smalle eenrichtingstraten. En....zoals wij in Chili zo langzamerhand gewend zijn....iets aangeven op borden...neeeeeeeeeee. Maar uiteindelijk en veel zweten (het was warm), zoeken, verkeerd rijden...hebben wij een super plek gevonden. Een hostel met camping. Niet echt voor campers maar wij staan toch mooi in de schaduw van een hoge boom met een snoertje naar een stopcontact en wifi. Zelfs hier in de camper. Mooie verzorgde tuin en zwembad met lekkere ligstoelen. Het centrum nog gaan 200m van ons vandaan dus beter kan niet. Nu moet je van deze plaats niet zoveel voorstellen. Rondom wat wegen met een dekje asfalt maar de rest van de straten gewoon stof en zand. Of je jaren terug gaat in de tijd. Omdat hier in de omgeving heel veel te doen en te zien is, is deze plaats eigenlijk uitgegroeid tot een toeristenstadje waar je struikelt over de hostels, hotels, souvenirs winkeltjes, reisbureau’s voor allerlei excursies en natuurlijk heeeeel veel cafe’s en restaurants. Maar wel een hele gemoedelijke en gezellige sfeer. Een plaats om lekker even bij te komen en plannen te maken voor de komende dagen. Dit hebben wij ‘s middags even gedaan aan het zwembad en zijn daar mee doorgegaan onder het genot van een lekker hapje en drankje tijdens het eten ‘s avonds. Ja, wij zitten nu in de woestijn......al zou je dat niet zeggen aan de dreigende wolken die er ‘s avonds hingen en waar wat klappen uitkwamen van wat onweer! Daar is het gelukkig wel bij gebleven. Morgen....jawel...nog een rustdag!
zondag 10 april 2011 -San Pedro de Atacama – rustdag
Alweer lekker uitgeslapen...wel tot 9 uur! Daarna heeft Harry een berg wasgoed naar de wasserette gebracht en ben ik maar eens het poetsvrouwtje gaan spelen. Ook dat is op zijn tijd wel nodig. Het stof komt overal doorheen ook al heb je alles altijd dicht onder het rijden. Maar ja, als je ergens staat staan de ramen en deur open en dan komt er wel wat binnen vooral als er nog eens een lekker windje bij komt. Puf....echt mijn hobby..ondertussen doet Harry nog een klein handwasje en zijn wij samen net 2 bezige bijen. Maar alles weer lekker blinkt binnen in ons “huis” dan heb je toch weer een voldaan gevoel. De buitenkant van de camper ziet er ook niet uit en ook de auto zowel binnen- als buiten niet. Maar dat komt nog wel een keertje. Alles op zijn tijd. De komende dagen gaan wij bijna alleen maar ripio rijden dus dat is stof- en zandhappen. Na onze schoonmaakwoede was er de beloning. Lekker de “stad” ingelopen en wel anderhalf uur op de Plaza gezeten op een terras. Heerlijk aan de cappuccino (met puntje) en genoten van de omgeving, mooie weer en natuurlijk alles wat aan je oog voorbij trekt. Toen weer naar onze camping om de rest van de middag lekker met een boek bij het zwembad te gaan zitten. Eerst nog allebei even op computer alle nieuws, mails enz. gelezen en jawel, voor de 3e opeenvolgende dag.....met het zussie zitten kletsen. Gek hoor...je hebt elkaar altijd wel wat te vertellen...al is het maar gewoon slap geklets. Echt als vanouds en of wij gewoon thuis zijn. Vanmiddag tussendoor nog wat regendruppels (jawel ook in de woestijn) gevallen en verder heerlijk zitten lezen. Ook de was weer droog en opgehaald, bed weer lekker opgemaakt met schoon beddengoed en wij zijn weer klaar voor vertrek morgen. Omdat wij waarschijnlijk de komende dagen in de Atacama woestijn verblijven en daar ECHT wel geen internet zal zijn ben ik nu druk bezig om de website weer bij te werken want hier is de internetverbinding lekker snel en ook nog eens lekker vanuit de camper. Oh ja, dit keer hebben wij weer gewoon “THUIS” gegeten hoor! Het blijft geen feest. Na al die rustdagen (1,5) hebben wij weer enorm zin om door dit gebied te gaan rijden. Daar over later meer.... Morgen gaan wij eerst nog even in de wat grotere plaats Calama zorgen dat onze koelkast weer gezellig gaat worden....nu is het helemaal niets!
maandag 11 april 2011 San Pedro de Atacama – Calama - 115km
Na een zware opstart.....vooral voor Harry....toch besloten om vandaag de beroemdste en grootste open kopermijn ter wereld te bezoeken. Normaal gesproken moet je dit een aantal dagen vooraf reserveren want er gaan alleen doordeweeks 1 x per dag een toer naar de mijn met een max. van 20 personen. In Calama de organisatie gebeld die dit allemaal regelt en wij konden gelukkig nog mee. De route naar Calama toe was trouwens weer zoals altijd....prachtig. Nu hebben wij het woestijngevoel weer helemaal te pakken. Wat een zand en wat een bergen. Geen grassprietje te zien. In de verte zie je toppen (vooral vulkanen) tussen de 4000 en 6000m hoog met mooie witte punten. Een vreemd gezicht eigenlijk.... je zit voor je gevoel midden in de woestijn en dan past die sneeuw er eigenlijk niet bij. Voordat wij ons om 13.00 uur moesten melden voor de toer, nog even een supermarkt bezocht. In deze grote stad (140.000 inw.) is dan ook alles weer groot incl. de supermarkt. We hadden weer veel nodig want de laatste dagen was het niet echt gezellig meer in de koelkast. Om 13.30 uur begon onze 2 uur durende toer. In de stad moesten wij ons melden bij het kantoor van de maatschappij Codelco (staatsmijn). Daar stond een bus klaar die ons naar het complex bracht. Gewoon niet te geloven hoe groot dat is. Immens!!! We hebben uitgebreide informatie gekregen en hebben uiteraard en blik geworpen in deze mijn. Alleen al de bovenrand is 3 x 5km groot en de diepte nog eens 1km. Langs hellingen dalen en stijgen enorme trucks met ladingen steen waar dan als het verwerkingsproces doorlopen is maar 1% koper van overblijft. Van de trucks alleen al zijn de wielen 3,5m in doorsnede! Niet normaal wat het allemaal kost. Totaal werken er ca. 18.000 mensen 24 uur per dag. Naast het hele mijncomplex ligt ook een stadje......een spookstad. Alles is nog helemaal intact maar iedereen is vertrokken (verhuisd). Door internationale wetgeving was het voor de gezondheid niet mogelijk om binnen een straal van 10km van een mijn te wonen. Logisch want je wil niet weten wat er allemaal in de lucht hangt. Wij moesten niet voor niets onze armen en benen volledig bedekken. Nog wat weetjes: Per dag wordt er 1.500 ton PUUR koper gewonnen (dat is dus 1% netto opbrengst) wat betekent dat er per dag 150.000 ton hiervoor afgegraven en verwerkt moet worden. Hiervoor worden 100 trucks gebruikt met een dieseltank van 5000 liter. Ze verbruiken 3 liter per minuut.....KASSA!!! Wij vonden het zeer indrukwekkend om dit gebeuren te zien. Daarna werden wij weer netjes met de touringbus naar Calama gebracht. Onbegrijpelijk dat dit een gratis excursie is. Het is wel zo dat ze graag willen dat je dan een donatie doet voor een kinderweeshuis....nou, met plezier natuurlijk. Omdat Harry niet zijn dag heeft zijn wij lekker hier in de stad op een camping gaan staan en kijken morgen even welke route we gaan volgen omdat de weg vanuit hier naar de El Tatio geysers afgesloten zou zijn. Ook het overnachten daar is nog een discussiepunt omdat het op die hoogte van 4350m op dit moment -10grd is en wij niet goed weten of onze camper (water/leidingen) wel tegen kan. Maar nu naar bedje toe.....lekker slapen en morgen zien wij wel weer.
dinsdag 12 april 2011 - Calama - Valle de la Luna - 141km
Een dag vol tegenstellingen! Harry vannacht een rotnacht gehad. Veel wakker van vooral de pijn (weer) in zijn schouder. Helemaal lamlendig dus en zag het even niet zitten. Dus ons programma een beetje aangepast en rustig aan gedaan. Na wat pillen na binnen gewerkt te hebben zijn wij eerst nog even naar een groot winkelcentrum gegaan om eerst wat cafeïne (cappuccino) naar binnen te werken en wat extra medicijnen te halen. Daarna nog wat meer cafeïne en toen besloten om toch naar de Valle de la Luna te rijden. Hier aangekomen hebben wij de camper een geweldig mooie canyon ingereden en een plek voor de lunch en de rest van de middag gezocht. Die hadden wij snel gevonden want wij hadden die tip gekregen van een Zwitsers stel die ook op de camping in Calama stonden. Na de lunch ging Harry....heel verstandig.....lekker 2 uurtjes naar bed (slapen) en heb ik heerlijk in een stoel buiten in de zon een boek zitten lezen. Het heeft hem ieder geval goed gedaan want hij voelde zich in ieder geval wel een beetje beter en goed genoeg om de hele toer in de Valle de la Luna te gaan doen. Nou, de naam spreekt voor zich....je voelt je hier echt een beetje op de maan...al ben ik daar nog nooit geweest. Wat een landschap! Vooral het zonlicht na 16.00 uur erop is onvoorstelbaar mooi. Scherpe pieken, canyons, zandduinen en altijd weer ver op de achtergrond de witte vulkaankegels. Soms moet je jezelf gewoon knijpen om te geloven dat je hier doorheen aan het rijden bent. Toen nog (met nog veel andere toeristen) een hoge zandduin opgeklommen om vanaf boven de ondergaande zon op het “maanlandschap” te zien schijnen. Oh oh oh....wat was het toch genieten. Ondanks dat het zeer zeker Harry zijn dag niet was heeft hij toch nog wel hiervan kunnen genieten en was hij blij dat hij aan het eind van de dag er toch nog de fut voor had. Daarna snel weer afdalen want als de zon onder is wordt het snel donker en wij wilden nog naar een mooie plek rijden die wij gezien hadden om “wild” te kamperen. Nu staan wij daar en hebben net gegeten. Duimen maar dat Harry nu een goede nacht kan maken en het morgen een stuk beter gaat. Hij is in ieder geval beter geëindigd dan begonnen.
Een dag vol tegenstellingen! Harry vannacht een rotnacht gehad. Veel wakker van vooral de pijn (weer) in zijn schouder. Helemaal lamlendig dus en zag het even niet zitten. Dus ons programma een beetje aangepast en rustig aan gedaan. Na wat pillen na binnen gewerkt te hebben zijn wij eerst nog even naar een groot winkelcentrum gegaan om eerst wat cafeïne (cappuccino) naar binnen te werken en wat extra medicijnen te halen. Daarna nog wat meer cafeïne en toen besloten om toch naar de Valle de la Luna te rijden. Hier aangekomen hebben wij de camper een geweldig mooie canyon ingereden en een plek voor de lunch en de rest van de middag gezocht. Die hadden wij snel gevonden want wij hadden die tip gekregen van een Zwitsers stel die ook op de camping in Calama stonden. Na de lunch ging Harry....heel verstandig.....lekker 2 uurtjes naar bed (slapen) en heb ik heerlijk in een stoel buiten in de zon een boek zitten lezen. Het heeft hem ieder geval goed gedaan want hij voelde zich in ieder geval wel een beetje beter en goed genoeg om de hele toer in de Valle de la Luna te gaan doen. Nou, de naam spreekt voor zich....je voelt je hier echt een beetje op de maan...al ben ik daar nog nooit geweest. Wat een landschap! Vooral het zonlicht na 16.00 uur erop is onvoorstelbaar mooi. Scherpe pieken, canyons, zandduinen en altijd weer ver op de achtergrond de witte vulkaankegels. Soms moet je jezelf gewoon knijpen om te geloven dat je hier doorheen aan het rijden bent. Toen nog (met nog veel andere toeristen) een hoge zandduin opgeklommen om vanaf boven de ondergaande zon op het “maanlandschap” te zien schijnen. Oh oh oh....wat was het toch genieten. Ondanks dat het zeer zeker Harry zijn dag niet was heeft hij toch nog wel hiervan kunnen genieten en was hij blij dat hij aan het eind van de dag er toch nog de fut voor had. Daarna snel weer afdalen want als de zon onder is wordt het snel donker en wij wilden nog naar een mooie plek rijden die wij gezien hadden om “wild” te kamperen. Nu staan wij daar en hebben net gegeten. Duimen maar dat Harry nu een goede nacht kan maken en het morgen een stuk beter gaat. Hij is in ieder geval beter geëindigd dan begonnen.
woensdag 13 april 2011 - Valle de la Luna - El Tatio Geysers - 114km
Eerst even melden dat het met Harry een stuk beter is dat gisteren. Niet dat hij er al helemaal is want zijn schouder is nog wel pijnlijk maar gelukkig veel meer energie. Daarom besloten om een mooie tocht van ca. 90km door de bergen te gaan rijden naar de El Tatio Geysers op 4320m hoogte. Dus een aardig stukje klimmen vanaf ca. 2500m. Maar wat een geweldige rit!!!! Uiteraard alles onverhard en dat was goed te doen tot de laatste 20km. Toen werd het echt RRRRRRRRRipio......wasbord.....grrrrrrrrr. Onderweg bij een laguna een heerlijke koffiestop gehad en dan moet je jezelf gewoon in de arm knijpen om te geloven waar je midden in zit. Midden in de woestijn een laguna met wat watervogels (helaas geen flamingo’s), wat groene grasjes, hoge vulkanen met witte toppen en....WIJ met de camper en 2 stoelen! Zooooooo gaaf. In een rustig tempo kom je steeds hoger en hoger.....en elke minuut geniet je van het wisselende uitzicht. Ook op deze hoogte kom je weer tientallen vicuna’s tegen die staat te grazen aan de kleine grasjes. En daar waren wij dan eindelijk....na een lange rit waarbij wij helemaal NIEMAND tegengekomen zijn. Normaal gesproken vertrek je met een excursie vanuit San Pedro de Atacama om 04.00 uur ‘s morgens (stikkiedonker) om tussen 06.00 en 08.00 uur de spuitende geisers te zien. Nu wilden wij deze route echt niet in het donker rijden dus wij hadden eigenlijk besloten om er gewoon heen te gaan, rond te kijken en dan weer terug. Maar het was hier zooooo mooi en zoooooo rustig....wij waren de enige bezoekers...dat wij besloten hier te blijven overnachten om het schouwspel morgenochtend toch te kunnen zien. De combinatie van de kou en het warme water en de opkomende zon moet tot gevolg hebben dat de geisers gaan spuiten. Dit geiserveld is de 3e grootste ter wereld en heeft wel 80 geisers!!!! Wij hebben vanmiddag hier rondgelopen tussen de toch zo af en toe spuitende geisers, blubberende modderpoelen, kokend water wat uit verschillende gaten naar buiten stroomt en ga zo maar door. Een groot vulkanisch gebeuren......geweldig om te zien. En dan als je om je heen kijkt waar het dan ook nog eens ligt.... Super super super. En als klapper op de vuurpijl.......wij met zijn tweetjes een uur lang in een warm bad van 40grd. Er was hier een soort grote poel gemaakt die door 2 bronnen van heet water werd voorzien. Daar komt nog bij dat thermaal water heeeeel goed is voor reuma dus Harry hoefde er helemaal niet lang over na te denken. Heeeeel snel uitkleden want de wind was stevig en het was maar 10grd! Toen je er eenmaal inlag.....oh oh oh....wat een genot. Niet alleen het warme, aangename water maar wij daar met zijn tweetjes en als je dan om je heen keek!!! Bergen, vicuna’s, rookpluimen van de geisers, kookgeluiden van het water (hihihihi), blauwe lucht en zon ........wat is het leven toch mooi. Dit was echt een super uurtje voor ons! Lekker met onze billen op de warme stenen zitten maar wel zorgen dat alleen je hoofd boven bleef want anders was het ECHT KOUD! Daarna lekker snel de camper weer in en warm aangekleed want op deze hoogte is het toch wel fris. We mochten niet bij de geisers zelf overnachten (te gevaarlijk) maar staan nu bij de ingang achter het informatiegebouwtje (uit de wind). En stil dat het hier is!!!!! We hopen dat het niet te koud gaat worden...niet voor ons zelf want wij hebben elkaar inclusief een heel pak dekens en dekbedden, maar voor de camper. Als de pomp en leidingen maar niet bevriezen???? Spannend....... Wel vroeg op en heeeeeel warm aankleden want het zal morgenochtend nog wel vriezen...brrrrrr Wat een geweldige dag hebben wij weer gehad
donderdag 14 april 2011 - El Tatio Geysers - San Pedro de Atacama - 105km
Gisterenavond vroeg naar bed gegaan want de wekker stond om 06.00 uur! Oh, oh, wat is het KOUD geweest vannacht. Wij zelf hebben het onder het dikke pak dekens niet koud gehad maar dan moest je ook niets onder de deken uit laten komen. Zowel aan de binnen- als de buitenkant van de camper stond het ijs dik op de ramen. Overal ijs...en HEEEEL KOUD. Dus net voor het opstaan al direct de kachel aangezet maar ja, die krijgt het ook niet direct heel behaaglijk. Na een kwartiertje kwam er in ieder geval weer water uit de leidingen....dat was even spannend. Vanaf 06.00 uur kwamen de busjes met de toeristen binnen druppelen omdat het grootste schouwspel van de geisers ‘s morgens tussen 06.00 en 08.00 uur plaatsvindt. Wat een drukte....wel 200 personen in allerlei busjes die er dus al 90km door de bergen op hadden zitten om dit te zien. Dus na ons van allerlei lagen kleding voorzien te hebben (ondergoed, thermokleding, fleecetrui, fleecejas en als laatste een winddichte jas) met muts en handschoenen zijn wij ook rond gaan lopen tussen dit wonderlijke gebeuren. Gelukkig was de temperatuur flink gestegen tot wel 5 grd ONDER NUL.... Maar wat een geluiden ons ons heen....sissen, spetteren, spuiten, pruttelen, ploffen, koken enz. enz. wat een natuurgeweld. Gisteren hadden wij dit hele gebied voor ons tweetjes, wat helemaal super was en dat wij echt niet hadden willen missen. Natuurlijk hadden wij toen lang niet zoveel geisers die witte rookpluimen lieten zien. Nu wel....over het hele gebied. Prachtig en indrukwekkend vooral toen uiteindelijk ook nog de zon zich boven een berg liet zien. ZOOOOOOOO GOEDEMORGEN!!! Om een uur of 9 werd het steeds stiller en verlieten de toeristenbusjes langzaam dit gebied weer. Wij waren er ook weer klaar voor en wilden snel weer wat warmer worden en van al het ijs binnen af in de camper af. Wat kan een mens het dan koud hebben!!!! oen wij vertrokken was het nog steeds dik onder nul maar na een half uurtje en een paar honderd meter lager was het dan eindelijk net weer boven het vriespunt. Hoera!!! Maar met een blauwe lucht en zonnetje voelt het toch al wat aangenamer aan. Een soort wintersportgevoel!! Weer een prachtige route naar “beneden” naar San Pedro. Dit gebied waar wij deze 2 dagen doorgereden hebben lijkt erg op het gebied waar wij 10 jaar geleden in Bolivia zijn geweest. Dat kan ook haast niet anders want dat ligt net aan de andere kant van de vulkanen waar wij tegenaan kijken. Toen vonden wij het ook al een hoogtepunt van de reis en nu ervaren wij dit ook weer. Wat een super natuur!!! Enne.....nu rijden wij zelf en dat is nog veel gaver! Eerst wilden wij naar Valle de la Muerta gaan om daar een mooie plek te zoeken en ‘s middags lekker even bij te komen en op te warmen want hier beneden op ca. 2500m was de temperatuur inmiddels tot een lekkere 25grd gestegen. Onvoorstelbaar...wat een temperatuurverschillen op een dag. Zo sta je te bibberen en moet je ijs van de ruiten krabben en nu is het weer puffen geblazen. Neeeeee, wij klagen niet hoor! Maar....wij staan weer op onze “camping” in de stad. Wij voelden ons moe en vies....en wilden lekker een warme douche, haren wassen en gewoon lekker even bijkomen. Afgelopen nacht ook slecht geslapen door de hoogte vandaar dus plannen gewijzigd. Heel misschien morgen op de fiets er naar toe........is hier om de hoek hoor! We zullen wel zien. Zaterdag gaan wij in ieder geval weer verder zuidwaarts.....tja....heeeeel langzaam moeten toch gaan afzakken naar Santiago.....
vrijdag 15 april 2011 - San Pedro de Atacama – rustdag
Na een heerlijke lange nacht en goed geslapen was het tijd voor......een rustdag!
Lekker rond de camper tuttelen, wasje gedaan en met Lies en Leo zitten kletsen en toen op naar de Plaza voor ons dagelijkse behoefte.....CAPPUCCINO..... Daarna nog wat rondgelopen en broodjes gekocht voor de lunch. Eerst was het de bedoeling dat wij samen zouden gaan fietsen (mountainbiken) maar het was al behoorlijk warm en tja, daar kan dit meissie niet zo goed tegen. Tenminste....bij een grote inspanning. Dus toen heeft Harry er zelf maar eentje gehuurd en heeft een mooie tocht gemaakt hier in de omgeving door de Cuevas del Diablo. Met een big smile vertrok hij want het fietsen mist hij toch wel. Nu moet je het materiaal hier niet vergelijken met thuis. Deze fiets leek wel een fiets gemaakt van betonijzer....zooooo zwaar! Vering???? Maar ja, toch genoten van zijn tocht en over 2 weken kan hij weer op zijn eigen fiets het bos in. Maar ik vond het al wel heel fijn dat hij toch even op de fiets kon zitten. Ik ben maar weer eens lui onderuit gaan zitten met een boek! Je gaat bijna denken dat het nog echt vakantie is ook. Heerlijk hoor.....ook nog lekker naar een muziekje geluisterd. In de zon was het iets te warm dus maar in de schaduw neergestreken. Oh oh.....was is het leven toch zwaar. Net besloten om er nog maar een dagje hier tegenaan te gooien. Waarschijnlijk morgenochtend als het nog iets frisser is gaan wij samen op de fiets een ritje in de omgeving maken. En daarna ECHT weer verder.... Net nog even filmpjes op de computer gezet en zitten kijken. Wat geweldig als je dit weer ziet en wat maak je dan weer veel mee in een weekje. Het blijft nog steeds elke dag een feest!
zaterdag 16 april 2011- San Pedro de Atacama – rustdag
Jawel....weer een vakantiedag! Nou ja.....vanmorgen samen een mountainbike tocht gemaakt en dat was behoorlijk afzien.....voor mij dan. Gelukkig lekker vroeg van start gegaan want dan zijn wij de echte hitte voor want dan trek ik het helemaal niet meer. Wat een materiaal!!! Harry snapt niet hoe iedereen daar een beetje fatsoenlijk op kan rijden. Als je alleen de fiets al optilt.....dan ga je bijna door je rug. Maar wij hebben toch wel plezier gehad. Eerst een flinke bult op (Cuevas de Diablo)en daarna langzaam afdalen door een kloof weer terug naar San Pedro. Maar....22 kilometer maar voor mij was dat voorlopig wel weer genoeg. Thuis maar weer er tegenaan. Niet alleen op de fiets maar ook weer hardlopen want hier is er niet veel van gekomen. Oh oh....gewoon niet te doen. Of wij gaan vroeg op pad maar vooral de hoogte breekt je op. De laatste weken zitten wij niet onder de 2500m en dat merk je vooral als je wat meer inspanning verricht. Om 14.00 uur pas weer terug en snel even wat cafeïne gebrek aangevuld. Ja, je komt hier geen leuk tentje onderweg tegen voor een lekkere break. Vanmiddag ben ik lekker achter de computer gaan zitten en heb - JAWEL - 7 korte filmpjes gemaakt die ik vanavond samen met de verslagen en weer een fotoalbum op onze website ga zetten. Uiteraard dit heerlijk buiten IN DE SCHADUW want vandaag hadden wij toch wel weer behoorlijk hoge temperaturen (28grd). Heerlijk zo’n relaxdag....met een sportief tintje.... Morgen gaan wij weer verder via een zoutvlakte en het binnenland. Maar...wij vergeten geen verslag uit te brengen hoor! Voor ons is het ook leuk om terug te lezen want je beseft amper wat wij de laatste maanden allemaal beleefd hebben. Juist door de verslagen en de foto’s is het onbegrijpelijk wat wij elke dag meemaken. Wat een geweldige reis en heerlijk hoor....ons eigen huisje bij ons. Super. De tijd vliegt wel voorbij want over 2 weken zijn wij al weer thuis! Dat besef komt er ECHT wel.
Eerst even melden dat het met Harry een stuk beter is dat gisteren. Niet dat hij er al helemaal is want zijn schouder is nog wel pijnlijk maar gelukkig veel meer energie. Daarom besloten om een mooie tocht van ca. 90km door de bergen te gaan rijden naar de El Tatio Geysers op 4320m hoogte. Dus een aardig stukje klimmen vanaf ca. 2500m. Maar wat een geweldige rit!!!! Uiteraard alles onverhard en dat was goed te doen tot de laatste 20km. Toen werd het echt RRRRRRRRRipio......wasbord.....grrrrrrrrr. Onderweg bij een laguna een heerlijke koffiestop gehad en dan moet je jezelf gewoon in de arm knijpen om te geloven waar je midden in zit. Midden in de woestijn een laguna met wat watervogels (helaas geen flamingo’s), wat groene grasjes, hoge vulkanen met witte toppen en....WIJ met de camper en 2 stoelen! Zooooooo gaaf. In een rustig tempo kom je steeds hoger en hoger.....en elke minuut geniet je van het wisselende uitzicht. Ook op deze hoogte kom je weer tientallen vicuna’s tegen die staat te grazen aan de kleine grasjes. En daar waren wij dan eindelijk....na een lange rit waarbij wij helemaal NIEMAND tegengekomen zijn. Normaal gesproken vertrek je met een excursie vanuit San Pedro de Atacama om 04.00 uur ‘s morgens (stikkiedonker) om tussen 06.00 en 08.00 uur de spuitende geisers te zien. Nu wilden wij deze route echt niet in het donker rijden dus wij hadden eigenlijk besloten om er gewoon heen te gaan, rond te kijken en dan weer terug. Maar het was hier zooooo mooi en zoooooo rustig....wij waren de enige bezoekers...dat wij besloten hier te blijven overnachten om het schouwspel morgenochtend toch te kunnen zien. De combinatie van de kou en het warme water en de opkomende zon moet tot gevolg hebben dat de geisers gaan spuiten. Dit geiserveld is de 3e grootste ter wereld en heeft wel 80 geisers!!!! Wij hebben vanmiddag hier rondgelopen tussen de toch zo af en toe spuitende geisers, blubberende modderpoelen, kokend water wat uit verschillende gaten naar buiten stroomt en ga zo maar door. Een groot vulkanisch gebeuren......geweldig om te zien. En dan als je om je heen kijkt waar het dan ook nog eens ligt.... Super super super. En als klapper op de vuurpijl.......wij met zijn tweetjes een uur lang in een warm bad van 40grd. Er was hier een soort grote poel gemaakt die door 2 bronnen van heet water werd voorzien. Daar komt nog bij dat thermaal water heeeeel goed is voor reuma dus Harry hoefde er helemaal niet lang over na te denken. Heeeeel snel uitkleden want de wind was stevig en het was maar 10grd! Toen je er eenmaal inlag.....oh oh oh....wat een genot. Niet alleen het warme, aangename water maar wij daar met zijn tweetjes en als je dan om je heen keek!!! Bergen, vicuna’s, rookpluimen van de geisers, kookgeluiden van het water (hihihihi), blauwe lucht en zon ........wat is het leven toch mooi. Dit was echt een super uurtje voor ons! Lekker met onze billen op de warme stenen zitten maar wel zorgen dat alleen je hoofd boven bleef want anders was het ECHT KOUD! Daarna lekker snel de camper weer in en warm aangekleed want op deze hoogte is het toch wel fris. We mochten niet bij de geisers zelf overnachten (te gevaarlijk) maar staan nu bij de ingang achter het informatiegebouwtje (uit de wind). En stil dat het hier is!!!!! We hopen dat het niet te koud gaat worden...niet voor ons zelf want wij hebben elkaar inclusief een heel pak dekens en dekbedden, maar voor de camper. Als de pomp en leidingen maar niet bevriezen???? Spannend....... Wel vroeg op en heeeeeel warm aankleden want het zal morgenochtend nog wel vriezen...brrrrrr Wat een geweldige dag hebben wij weer gehad
donderdag 14 april 2011 - El Tatio Geysers - San Pedro de Atacama - 105km
Gisterenavond vroeg naar bed gegaan want de wekker stond om 06.00 uur! Oh, oh, wat is het KOUD geweest vannacht. Wij zelf hebben het onder het dikke pak dekens niet koud gehad maar dan moest je ook niets onder de deken uit laten komen. Zowel aan de binnen- als de buitenkant van de camper stond het ijs dik op de ramen. Overal ijs...en HEEEEL KOUD. Dus net voor het opstaan al direct de kachel aangezet maar ja, die krijgt het ook niet direct heel behaaglijk. Na een kwartiertje kwam er in ieder geval weer water uit de leidingen....dat was even spannend. Vanaf 06.00 uur kwamen de busjes met de toeristen binnen druppelen omdat het grootste schouwspel van de geisers ‘s morgens tussen 06.00 en 08.00 uur plaatsvindt. Wat een drukte....wel 200 personen in allerlei busjes die er dus al 90km door de bergen op hadden zitten om dit te zien. Dus na ons van allerlei lagen kleding voorzien te hebben (ondergoed, thermokleding, fleecetrui, fleecejas en als laatste een winddichte jas) met muts en handschoenen zijn wij ook rond gaan lopen tussen dit wonderlijke gebeuren. Gelukkig was de temperatuur flink gestegen tot wel 5 grd ONDER NUL.... Maar wat een geluiden ons ons heen....sissen, spetteren, spuiten, pruttelen, ploffen, koken enz. enz. wat een natuurgeweld. Gisteren hadden wij dit hele gebied voor ons tweetjes, wat helemaal super was en dat wij echt niet hadden willen missen. Natuurlijk hadden wij toen lang niet zoveel geisers die witte rookpluimen lieten zien. Nu wel....over het hele gebied. Prachtig en indrukwekkend vooral toen uiteindelijk ook nog de zon zich boven een berg liet zien. ZOOOOOOOO GOEDEMORGEN!!! Om een uur of 9 werd het steeds stiller en verlieten de toeristenbusjes langzaam dit gebied weer. Wij waren er ook weer klaar voor en wilden snel weer wat warmer worden en van al het ijs binnen af in de camper af. Wat kan een mens het dan koud hebben!!!! oen wij vertrokken was het nog steeds dik onder nul maar na een half uurtje en een paar honderd meter lager was het dan eindelijk net weer boven het vriespunt. Hoera!!! Maar met een blauwe lucht en zonnetje voelt het toch al wat aangenamer aan. Een soort wintersportgevoel!! Weer een prachtige route naar “beneden” naar San Pedro. Dit gebied waar wij deze 2 dagen doorgereden hebben lijkt erg op het gebied waar wij 10 jaar geleden in Bolivia zijn geweest. Dat kan ook haast niet anders want dat ligt net aan de andere kant van de vulkanen waar wij tegenaan kijken. Toen vonden wij het ook al een hoogtepunt van de reis en nu ervaren wij dit ook weer. Wat een super natuur!!! Enne.....nu rijden wij zelf en dat is nog veel gaver! Eerst wilden wij naar Valle de la Muerta gaan om daar een mooie plek te zoeken en ‘s middags lekker even bij te komen en op te warmen want hier beneden op ca. 2500m was de temperatuur inmiddels tot een lekkere 25grd gestegen. Onvoorstelbaar...wat een temperatuurverschillen op een dag. Zo sta je te bibberen en moet je ijs van de ruiten krabben en nu is het weer puffen geblazen. Neeeeee, wij klagen niet hoor! Maar....wij staan weer op onze “camping” in de stad. Wij voelden ons moe en vies....en wilden lekker een warme douche, haren wassen en gewoon lekker even bijkomen. Afgelopen nacht ook slecht geslapen door de hoogte vandaar dus plannen gewijzigd. Heel misschien morgen op de fiets er naar toe........is hier om de hoek hoor! We zullen wel zien. Zaterdag gaan wij in ieder geval weer verder zuidwaarts.....tja....heeeeel langzaam moeten toch gaan afzakken naar Santiago.....
vrijdag 15 april 2011 - San Pedro de Atacama – rustdag
Na een heerlijke lange nacht en goed geslapen was het tijd voor......een rustdag!
Lekker rond de camper tuttelen, wasje gedaan en met Lies en Leo zitten kletsen en toen op naar de Plaza voor ons dagelijkse behoefte.....CAPPUCCINO..... Daarna nog wat rondgelopen en broodjes gekocht voor de lunch. Eerst was het de bedoeling dat wij samen zouden gaan fietsen (mountainbiken) maar het was al behoorlijk warm en tja, daar kan dit meissie niet zo goed tegen. Tenminste....bij een grote inspanning. Dus toen heeft Harry er zelf maar eentje gehuurd en heeft een mooie tocht gemaakt hier in de omgeving door de Cuevas del Diablo. Met een big smile vertrok hij want het fietsen mist hij toch wel. Nu moet je het materiaal hier niet vergelijken met thuis. Deze fiets leek wel een fiets gemaakt van betonijzer....zooooo zwaar! Vering???? Maar ja, toch genoten van zijn tocht en over 2 weken kan hij weer op zijn eigen fiets het bos in. Maar ik vond het al wel heel fijn dat hij toch even op de fiets kon zitten. Ik ben maar weer eens lui onderuit gaan zitten met een boek! Je gaat bijna denken dat het nog echt vakantie is ook. Heerlijk hoor.....ook nog lekker naar een muziekje geluisterd. In de zon was het iets te warm dus maar in de schaduw neergestreken. Oh oh.....was is het leven toch zwaar. Net besloten om er nog maar een dagje hier tegenaan te gooien. Waarschijnlijk morgenochtend als het nog iets frisser is gaan wij samen op de fiets een ritje in de omgeving maken. En daarna ECHT weer verder.... Net nog even filmpjes op de computer gezet en zitten kijken. Wat geweldig als je dit weer ziet en wat maak je dan weer veel mee in een weekje. Het blijft nog steeds elke dag een feest!
zaterdag 16 april 2011- San Pedro de Atacama – rustdag
Jawel....weer een vakantiedag! Nou ja.....vanmorgen samen een mountainbike tocht gemaakt en dat was behoorlijk afzien.....voor mij dan. Gelukkig lekker vroeg van start gegaan want dan zijn wij de echte hitte voor want dan trek ik het helemaal niet meer. Wat een materiaal!!! Harry snapt niet hoe iedereen daar een beetje fatsoenlijk op kan rijden. Als je alleen de fiets al optilt.....dan ga je bijna door je rug. Maar wij hebben toch wel plezier gehad. Eerst een flinke bult op (Cuevas de Diablo)en daarna langzaam afdalen door een kloof weer terug naar San Pedro. Maar....22 kilometer maar voor mij was dat voorlopig wel weer genoeg. Thuis maar weer er tegenaan. Niet alleen op de fiets maar ook weer hardlopen want hier is er niet veel van gekomen. Oh oh....gewoon niet te doen. Of wij gaan vroeg op pad maar vooral de hoogte breekt je op. De laatste weken zitten wij niet onder de 2500m en dat merk je vooral als je wat meer inspanning verricht. Om 14.00 uur pas weer terug en snel even wat cafeïne gebrek aangevuld. Ja, je komt hier geen leuk tentje onderweg tegen voor een lekkere break. Vanmiddag ben ik lekker achter de computer gaan zitten en heb - JAWEL - 7 korte filmpjes gemaakt die ik vanavond samen met de verslagen en weer een fotoalbum op onze website ga zetten. Uiteraard dit heerlijk buiten IN DE SCHADUW want vandaag hadden wij toch wel weer behoorlijk hoge temperaturen (28grd). Heerlijk zo’n relaxdag....met een sportief tintje.... Morgen gaan wij weer verder via een zoutvlakte en het binnenland. Maar...wij vergeten geen verslag uit te brengen hoor! Voor ons is het ook leuk om terug te lezen want je beseft amper wat wij de laatste maanden allemaal beleefd hebben. Juist door de verslagen en de foto’s is het onbegrijpelijk wat wij elke dag meemaken. Wat een geweldige reis en heerlijk hoor....ons eigen huisje bij ons. Super. De tijd vliegt wel voorbij want over 2 weken zijn wij al weer thuis! Dat besef komt er ECHT wel.
zondag 17 april 2011 - San Pedro de Atacama – Laguna Chaxa – 65km
Zoals bijna elke dag....zon en blauwe lucht. Je zou bijna niet beter meer weten. Na 3 nachten in San Pedro werd het weer tijd om verder te gaan. Even Jolanda en Ronald nog gesproken (skype) en toen op pad. Zodra je de stad verlaat heb je ook direct het woestijn gevoel. Wat een verlatenheid en wat een omgeving. Wij rijden naar het zuiden en zien links en rechts van ons hoge bergen liggen. Uiteraard weer veel toppen met sneeuw. Alleen hier in Chili zijn maar liefs 150 actieve vulkanen! Ook nu zien wij hier en daar weer wat pluimpjes uit de kraters komen. Tussen deze bergen ligt dan op een hoogvlakte de Salar de Atacama, een gigantische zoutvlakte met hier en daar laguna’s die je kan bezoeken. En dat hebben wij uiteraard gedaan. Als eerste was Laguna Cejar aan de beurt. Een groot zoutmeer (ECHT ZOUT) waar je een rondje omheen kunt lopen. Wat een blauw water en wat een contrast met het zout er om heen. Oh, pijn aan je ogen. In de Laguna er net naast (Piedra) mag je zwemmen of eigenlijk laten drijven. Wij hebben er wel lekker aan de waterkant gezeten en koffie gedronken maar zijn het water deze keer niet in gegaan. Je zag hier wel weer veel toeristen die met busjes uitstapjes aan het maken zijn. Zodra je je hand in het water steekt, op laat drogen, dan weet je zeker dat het zout water is! Je hele hand is spierwit. Wij hadden geen zin om ons daarna helemaal weer af te spoelen met zoet water (was er ook niet behalve in onze watertank) en wilden toch ook weer verder gaan. In Toconao zijn wij even een stukje de Valle de Jere ingelopen. Dit plaatsje bevindt zich midden in de woestijn, dus zand en nog eens zand, maar doordat er een kloof bij deze plaats ligt met een riviertje is het beneden in de kloof heel erg groen. Hier zie je veel fruitbomen en er loopt zelfs vee rond. Wat een contrast! Kale rotsen, zandbergen en dan ineens water en veel groen. Hier hebben wij maar direct onze lunchstop gehouden voordat wij weer verder reden naar Laguna Chaxa. Om bij Luguna Chaxa te komen een stuk onverharde weg die eigenlijk over het zoutmeer loopt. Het lijkt wel een maanlandschap. Grote brokken keihard zout in een grijzige kleur. Heel erg scherp en zover je kijken kan ziet het landschap er zo uit. Je kan je bijna niet voorstellen dat hier ook nog leven is in de vorm van (water)vogels, salamanders en heel soms vossen. Deze dieren hebben zich heel goed aangepast om hier te overleven. Als je ze in het zoute water ziet staan eten....brrrrrr In dit zoutmeer zitten heel veel flamingo’s (3 soorten) en eenden. Een prachtig gezicht die statige beesten. Jammer dat ze blijkbaar zoveel trek hebben dat hun kop bijna steeds onder water is. Nou, probeer daar maar eens een goede foto van te maken. Omdat dit wel een mooie plek is wilden wij hier eigenlijk wel blijven staan. Eerst mocht het niet en later toch wel. Hoera!!!! Genoten van een schitterende zonsondergang en VOLLE MAAN. Niet gewoon een volle maan maar hij kwam omhoog tegen een vulkaan tijdens de zonsondergang. En groot....ECHT heel groot! Mijn toestel ging weer van klik klik klik. Weer een heerlijke dag met dit keer weinig kilometers. Het zal hier wel een rustig nachtje gaan worden....ik neem aan dat je van de flamingo’s niet zoveel last zal hebben...TOCH???
maandag 18 april 2011 - Laguna Chaxa - Antofagasta - 382km
Na een zeer rustig nachtje bij de laguna werden wij gewekt door....jawel....de eerste toeristen in busjes die de zonsopgang wilden zien. Da’s lekker zo vroeg om 07.00 uur. Nog maar even in het warme bedje blijven liggen want tegen de ochtend wordt het toch een stuk frisser. Je zit in de woestijn of niet! Maar als de zon steeds feller gaat schijnen en het later wordt kan er steeds meer uitgetrokken worden. Het grootste deel van de afstand vandaag was onverhard. MAAR.....het leek wel een snelweg. Lekker glad “asfalt” dus dat schoot lekker op. Vandaag de Salar de Atacama van Oost naar West dwars overgestoken over de zoutvlakte (60km). Daarna weer een bergketen over gegaan en bijna de 3000m aangeraakt voordat wij eindelijk gingen dalen.....naar zeeniveau! Vandaag was het een woestijndag. Nergens geen grassprietje te bekennen. Bergen, heuvels, zand en grind....verder helemaal niets. Jawel....veel trucks die het zout vervoerden. Dit is ook een gigantisch gebied waar veel mijnen zijn. Het landschap wordt er niet mooier op. Tel daarbij ook de elektriciteit masten bij op en dan is het een beetje een rommeltje. Vooral het stuk op de grote weg (ruta 5) waar wij na ca. 320km onverhard rijden op uitkwamen. Niet het meest aantrekkelijke stuk. Door al die mijnen in de omgeving lijkt het wel of er veel stof in de lucht hangt....een soort waas voor je ogen die er niet is...of toch???? Maar wat een zandbak.......hier hebben ze ook doorheen gereden met de Dakar. Stof, stof en nog eens stof. Zo af en toe passeer je een spoorlijntje waar waarschijnlijk 1 x per dag een goederentrein overheen gaat voor het vervoer van- en naar de mijnen. Hier geen beveiligde overgangen uiteraard maar gewoon waarschuwingsborden met daar bij een STOPbord. Zou je bij ons even links en rechts kijken en met een vaart van ca. 90km per uur doorrijden....NEEEEE....hier stopt iedereen ECHT! Stilstaan....rechts-links kijken en dan weer gas geven. Maar goed dat het maar een paar keer hoeft te gebeuren...je zou bijna files krijgen. Nu staan wij ca. 6km buiten Antofagasta aan zee. Wij hadden geen zin om een drukke stad in te gaan (ook geen camping). Je merkt het direct in de omgeving. Drukte, ook veel industrie, wat niet zo vreemd is want dit is na de hoofdstad Santiago de grootste stad. Brrrrrr.....wij zijn dat niet meer gewend en willen juist de laatste dagen mooie rustige plekken hebben. Doordat de bergen gewoon doorlopen tot de zee heb je geen idee dat je daar dan ook al in de buurt bent. Als je uiteindelijk een laatste bocht doorkomt heb je na 500m dan ook direct de zee. Voor het eerst staan wij op nog geen 25m van de waterkant....en wel van de Grote (Stille) Oceaan. Weer een mijlpaal. Je hebt hier echt het gevoel dat de woestijn gewoon de zee inloopt..... Toch is het gek...we hebben wel stil gestaan bij het feit dat vandaag waarschijnlijk de laatste dag was dat wij op “grote hoogte” zijn geweest met daarbij al die vulkanen met toppen tussen de 5000-6000m hoog. Toch een soort afscheid met een weemoedig gevoel. Maar.....ik weet zeker dat wij nog een keertje hier terug gaan komen. Zeker weten!!!
dinsdag 19 april 2011 - Antofagasta - Taltal - 255km
Lekker geslapen met het geluid van de branding! Na nog even de koelkast gezellig gemaakt te hebben (ja Carla, hij is ook maar heeeeeel klein) gingen wij weer op pad. Antofagasta is heel smal en lang uitgestrekt tussen de zee en de hoge bergen van de woestijn. Zodra je de weg weer neemt richting ruta 5 (Panamericana) dan denk je binnen 1 minuut dat je midden in de droge woestijn zit. Wat een tegenstelling. Je kan het een beetje vergelijken....even de zee wegdenken....met Las Vegas. Neeeeee, niet al die casino’s maar de ligging. Ook daar rij je in de woestijn en dan ineens is daar een stad met alle voorzieningen en veel groen (sproeien en sproeien maar). Je hebt dan geen enkel idee dat je nog steeds midden in de woestijn zit. Tot je er weer uit rijdt en dan....niets meer....bergen en zand..... Aangekomen op ruta 5 die wij nog een klein stukje moesten volgen voordat wij zijn afgeslagen naar een veel mooiere route die ook zuidwaarts gaat en die tussen ruta 5 en de kust loopt. Ook nu nog steeds de Atacama woestijn zo mooi, gewoon door zijn droogte, dorheid, kleuren, bergen en zand. Veel zand. Hier zagen wij ook nog de sporen van een Dakar route lopen. Nou, petje af hoor...ga er maar aan staan! Je moet daar echt een geweldige conditie voor hebben. Ook klim je weer (bijna ongemerkt) van zeeniveau naar 2100m hoogte. Heel langzaam klim je hier steeds hoger tussen de ronde bergtoppen door en niet langs steile wanden met haarspeldbochten. Dus een makkie!!! Het was weer super genieten. Veel grind/zandduinen dus wij hoorden Gerard Toy al zeggen.....even een streepje zetten..... In dit gebied liggen ook weer veel mijnen. Je komt de een na de ander tegen. Na een mooie afdaling was daar....de zee weer en kwamen wij in het gehucht Paposo. Daar wil je toch niet wonen al ligt het aan zee. Het lijkt wel een krottenwijk. Maar ja, dit is ook Chili en het is lang niet allemaal pracht en praal. Vanaf hier de kustlijn gevolgd naar Taltal. Prachtig. Hoge steile, kale bergwanden en net ruimte voor de weg. Daarnaast de zee met veel rotsen en hier en daar een strand. Je snapt wel weer waar wij een heerlijke lunchstop hadden? Inderdaad....aan het strand. Het blijft een gek idee dat de woestijn helemaal doorloopt tot aan de kust.
Einde middag aangekomen in Taltal een plaatsje met ca. 11.000 inwoners. Als je aan komt rijden dan heb je een soort oase gevoel. Veel groene aanplant....o.a. palmbomen en bloeiende planten. Vraag niet hoe ze allemaal heten. Maar wat het meest opviel waren de kleurrijke huizen. In allerlei kleuren, fel groen, geel, oranje, rood, blauw, paars, roze....ga maar door. Geweldig om te zien. Lekker rondgelopen en daarna nog een uurtje aan het strand gaan zitten. Ook hier weer tafels, banken, parasols en.....palmbomen. Kijk je dan verder om je heen dan zie je de kale bergen weer. Fascinerend. Wij hadden hier wel kunnen blijven staan voor de nacht maar Harry had voor die tijd al gevraagd of wij de camper konden neerzetten bij cabana’s die verhuurd werden. Aan de rand van de stad op een rots met uitzicht op zee. Er is zelfs een zwembad (Harry kan hier net zijn voeten in dompelen!) en tennisbaan bij. Wij staan een beetje apart met een grandioos uitzicht op de hele omgeving. Laten we ook nog stroom, douche en toilet hebben! Dus weer heerlijk uitgebreid gebadderd! Dit kleine complex hier schijnt gebouwd te zijn op de grond van een voormalige goudmijn. Zal ik nog even gaan wroeten????
Zoals bijna elke dag....zon en blauwe lucht. Je zou bijna niet beter meer weten. Na 3 nachten in San Pedro werd het weer tijd om verder te gaan. Even Jolanda en Ronald nog gesproken (skype) en toen op pad. Zodra je de stad verlaat heb je ook direct het woestijn gevoel. Wat een verlatenheid en wat een omgeving. Wij rijden naar het zuiden en zien links en rechts van ons hoge bergen liggen. Uiteraard weer veel toppen met sneeuw. Alleen hier in Chili zijn maar liefs 150 actieve vulkanen! Ook nu zien wij hier en daar weer wat pluimpjes uit de kraters komen. Tussen deze bergen ligt dan op een hoogvlakte de Salar de Atacama, een gigantische zoutvlakte met hier en daar laguna’s die je kan bezoeken. En dat hebben wij uiteraard gedaan. Als eerste was Laguna Cejar aan de beurt. Een groot zoutmeer (ECHT ZOUT) waar je een rondje omheen kunt lopen. Wat een blauw water en wat een contrast met het zout er om heen. Oh, pijn aan je ogen. In de Laguna er net naast (Piedra) mag je zwemmen of eigenlijk laten drijven. Wij hebben er wel lekker aan de waterkant gezeten en koffie gedronken maar zijn het water deze keer niet in gegaan. Je zag hier wel weer veel toeristen die met busjes uitstapjes aan het maken zijn. Zodra je je hand in het water steekt, op laat drogen, dan weet je zeker dat het zout water is! Je hele hand is spierwit. Wij hadden geen zin om ons daarna helemaal weer af te spoelen met zoet water (was er ook niet behalve in onze watertank) en wilden toch ook weer verder gaan. In Toconao zijn wij even een stukje de Valle de Jere ingelopen. Dit plaatsje bevindt zich midden in de woestijn, dus zand en nog eens zand, maar doordat er een kloof bij deze plaats ligt met een riviertje is het beneden in de kloof heel erg groen. Hier zie je veel fruitbomen en er loopt zelfs vee rond. Wat een contrast! Kale rotsen, zandbergen en dan ineens water en veel groen. Hier hebben wij maar direct onze lunchstop gehouden voordat wij weer verder reden naar Laguna Chaxa. Om bij Luguna Chaxa te komen een stuk onverharde weg die eigenlijk over het zoutmeer loopt. Het lijkt wel een maanlandschap. Grote brokken keihard zout in een grijzige kleur. Heel erg scherp en zover je kijken kan ziet het landschap er zo uit. Je kan je bijna niet voorstellen dat hier ook nog leven is in de vorm van (water)vogels, salamanders en heel soms vossen. Deze dieren hebben zich heel goed aangepast om hier te overleven. Als je ze in het zoute water ziet staan eten....brrrrrr In dit zoutmeer zitten heel veel flamingo’s (3 soorten) en eenden. Een prachtig gezicht die statige beesten. Jammer dat ze blijkbaar zoveel trek hebben dat hun kop bijna steeds onder water is. Nou, probeer daar maar eens een goede foto van te maken. Omdat dit wel een mooie plek is wilden wij hier eigenlijk wel blijven staan. Eerst mocht het niet en later toch wel. Hoera!!!! Genoten van een schitterende zonsondergang en VOLLE MAAN. Niet gewoon een volle maan maar hij kwam omhoog tegen een vulkaan tijdens de zonsondergang. En groot....ECHT heel groot! Mijn toestel ging weer van klik klik klik. Weer een heerlijke dag met dit keer weinig kilometers. Het zal hier wel een rustig nachtje gaan worden....ik neem aan dat je van de flamingo’s niet zoveel last zal hebben...TOCH???
maandag 18 april 2011 - Laguna Chaxa - Antofagasta - 382km
Na een zeer rustig nachtje bij de laguna werden wij gewekt door....jawel....de eerste toeristen in busjes die de zonsopgang wilden zien. Da’s lekker zo vroeg om 07.00 uur. Nog maar even in het warme bedje blijven liggen want tegen de ochtend wordt het toch een stuk frisser. Je zit in de woestijn of niet! Maar als de zon steeds feller gaat schijnen en het later wordt kan er steeds meer uitgetrokken worden. Het grootste deel van de afstand vandaag was onverhard. MAAR.....het leek wel een snelweg. Lekker glad “asfalt” dus dat schoot lekker op. Vandaag de Salar de Atacama van Oost naar West dwars overgestoken over de zoutvlakte (60km). Daarna weer een bergketen over gegaan en bijna de 3000m aangeraakt voordat wij eindelijk gingen dalen.....naar zeeniveau! Vandaag was het een woestijndag. Nergens geen grassprietje te bekennen. Bergen, heuvels, zand en grind....verder helemaal niets. Jawel....veel trucks die het zout vervoerden. Dit is ook een gigantisch gebied waar veel mijnen zijn. Het landschap wordt er niet mooier op. Tel daarbij ook de elektriciteit masten bij op en dan is het een beetje een rommeltje. Vooral het stuk op de grote weg (ruta 5) waar wij na ca. 320km onverhard rijden op uitkwamen. Niet het meest aantrekkelijke stuk. Door al die mijnen in de omgeving lijkt het wel of er veel stof in de lucht hangt....een soort waas voor je ogen die er niet is...of toch???? Maar wat een zandbak.......hier hebben ze ook doorheen gereden met de Dakar. Stof, stof en nog eens stof. Zo af en toe passeer je een spoorlijntje waar waarschijnlijk 1 x per dag een goederentrein overheen gaat voor het vervoer van- en naar de mijnen. Hier geen beveiligde overgangen uiteraard maar gewoon waarschuwingsborden met daar bij een STOPbord. Zou je bij ons even links en rechts kijken en met een vaart van ca. 90km per uur doorrijden....NEEEEE....hier stopt iedereen ECHT! Stilstaan....rechts-links kijken en dan weer gas geven. Maar goed dat het maar een paar keer hoeft te gebeuren...je zou bijna files krijgen. Nu staan wij ca. 6km buiten Antofagasta aan zee. Wij hadden geen zin om een drukke stad in te gaan (ook geen camping). Je merkt het direct in de omgeving. Drukte, ook veel industrie, wat niet zo vreemd is want dit is na de hoofdstad Santiago de grootste stad. Brrrrrr.....wij zijn dat niet meer gewend en willen juist de laatste dagen mooie rustige plekken hebben. Doordat de bergen gewoon doorlopen tot de zee heb je geen idee dat je daar dan ook al in de buurt bent. Als je uiteindelijk een laatste bocht doorkomt heb je na 500m dan ook direct de zee. Voor het eerst staan wij op nog geen 25m van de waterkant....en wel van de Grote (Stille) Oceaan. Weer een mijlpaal. Je hebt hier echt het gevoel dat de woestijn gewoon de zee inloopt..... Toch is het gek...we hebben wel stil gestaan bij het feit dat vandaag waarschijnlijk de laatste dag was dat wij op “grote hoogte” zijn geweest met daarbij al die vulkanen met toppen tussen de 5000-6000m hoog. Toch een soort afscheid met een weemoedig gevoel. Maar.....ik weet zeker dat wij nog een keertje hier terug gaan komen. Zeker weten!!!
dinsdag 19 april 2011 - Antofagasta - Taltal - 255km
Lekker geslapen met het geluid van de branding! Na nog even de koelkast gezellig gemaakt te hebben (ja Carla, hij is ook maar heeeeeel klein) gingen wij weer op pad. Antofagasta is heel smal en lang uitgestrekt tussen de zee en de hoge bergen van de woestijn. Zodra je de weg weer neemt richting ruta 5 (Panamericana) dan denk je binnen 1 minuut dat je midden in de droge woestijn zit. Wat een tegenstelling. Je kan het een beetje vergelijken....even de zee wegdenken....met Las Vegas. Neeeeee, niet al die casino’s maar de ligging. Ook daar rij je in de woestijn en dan ineens is daar een stad met alle voorzieningen en veel groen (sproeien en sproeien maar). Je hebt dan geen enkel idee dat je nog steeds midden in de woestijn zit. Tot je er weer uit rijdt en dan....niets meer....bergen en zand..... Aangekomen op ruta 5 die wij nog een klein stukje moesten volgen voordat wij zijn afgeslagen naar een veel mooiere route die ook zuidwaarts gaat en die tussen ruta 5 en de kust loopt. Ook nu nog steeds de Atacama woestijn zo mooi, gewoon door zijn droogte, dorheid, kleuren, bergen en zand. Veel zand. Hier zagen wij ook nog de sporen van een Dakar route lopen. Nou, petje af hoor...ga er maar aan staan! Je moet daar echt een geweldige conditie voor hebben. Ook klim je weer (bijna ongemerkt) van zeeniveau naar 2100m hoogte. Heel langzaam klim je hier steeds hoger tussen de ronde bergtoppen door en niet langs steile wanden met haarspeldbochten. Dus een makkie!!! Het was weer super genieten. Veel grind/zandduinen dus wij hoorden Gerard Toy al zeggen.....even een streepje zetten..... In dit gebied liggen ook weer veel mijnen. Je komt de een na de ander tegen. Na een mooie afdaling was daar....de zee weer en kwamen wij in het gehucht Paposo. Daar wil je toch niet wonen al ligt het aan zee. Het lijkt wel een krottenwijk. Maar ja, dit is ook Chili en het is lang niet allemaal pracht en praal. Vanaf hier de kustlijn gevolgd naar Taltal. Prachtig. Hoge steile, kale bergwanden en net ruimte voor de weg. Daarnaast de zee met veel rotsen en hier en daar een strand. Je snapt wel weer waar wij een heerlijke lunchstop hadden? Inderdaad....aan het strand. Het blijft een gek idee dat de woestijn helemaal doorloopt tot aan de kust.
Einde middag aangekomen in Taltal een plaatsje met ca. 11.000 inwoners. Als je aan komt rijden dan heb je een soort oase gevoel. Veel groene aanplant....o.a. palmbomen en bloeiende planten. Vraag niet hoe ze allemaal heten. Maar wat het meest opviel waren de kleurrijke huizen. In allerlei kleuren, fel groen, geel, oranje, rood, blauw, paars, roze....ga maar door. Geweldig om te zien. Lekker rondgelopen en daarna nog een uurtje aan het strand gaan zitten. Ook hier weer tafels, banken, parasols en.....palmbomen. Kijk je dan verder om je heen dan zie je de kale bergen weer. Fascinerend. Wij hadden hier wel kunnen blijven staan voor de nacht maar Harry had voor die tijd al gevraagd of wij de camper konden neerzetten bij cabana’s die verhuurd werden. Aan de rand van de stad op een rots met uitzicht op zee. Er is zelfs een zwembad (Harry kan hier net zijn voeten in dompelen!) en tennisbaan bij. Wij staan een beetje apart met een grandioos uitzicht op de hele omgeving. Laten we ook nog stroom, douche en toilet hebben! Dus weer heerlijk uitgebreid gebadderd! Dit kleine complex hier schijnt gebouwd te zijn op de grond van een voormalige goudmijn. Zal ik nog even gaan wroeten????
woensdag 20 april 2011 - Taltal -Parque Nacional de Azucar - 123km
Lekker geslapen op prachtige plek wakker geworden met veel “bewolking” dachten wij. Maar....dit de de beroemde (of beruchte) coastal fog die er aan de kust vaak is. Dit wordt veroorzaakt door de warmte van het land en de koude zee. Het is maar dat je het weet. Zodra je een paar kilometer landinwaarts zit dan verdwijnt deze mist als sneeuw voor de zon...en hupla...daar is de blauwe lucht weer met een stralend zonnetje. Even wat broodjes gekocht voor de lunch in Taltal en weer op pad. Even wat kilometers maken o.a. op ruta 5 voordat wij de afslag namen naar het PN de Azucar. Ook nu weer ging de route door een geweldig mooi deel van de Atacama woestijn. Wat een kleurenpalet op de bergen en wat een oneindig landschap. Alleen deze woestijn is al 1255km lang van noord naar zuid! Op en top genieten. Maar dat was het in dit park ook....waar wij trouwens nog steeds staan. Dus weer een korte route vandaag...het gaat echt op vakantie lijken! De hele route is uiteraard ripio en ook hier weer...wat een kleuren van de bergen om ons heen. Rotspartijen in allerlei vormen en maten. De koffiestop was weer genieten. De route door dit park (ook weer echte woestijn) loopt ook langs...jawel...hoe tegenstrijdig kan het zijn....de kust, dus ook het strand. Wij hadden al besloten als wij een mooie plek hier zouden vinden wij hier zouden blijven staan. En dat hebben wij ook gedaan. Op nog geen 100m van de plek waar Betty en Gerard ook met hun TOY hebben gestaan. Gek idee hoor! Wij staan aan de rand van het strand...nog net hard genoeg want aan het uitgraven van zo’n dikke bak als deze camper moeten wij even niet denken. En het is hier weer heeeeel stil, op het geluid van de branding na. Super. De rest van de middag lekker in de zon gezeten en een boek gelezen. Wat is het leven toch zwaar zullen wij maar zeggen...hihihihi...
donderdag 21 april 2011 - Parque Nacional de Azucar - Bahia Inglesa - 138km
Wat is het anders opstaan als je een bewolkte lucht ziet! Dan ziet de wereld er direct een stukje somberder uit. Maar nee, wij klagen niet hoor! Wij zijn het alleen niet gewend. Gelukkig weten wij dat het hier bijna normaal is ‘s morgens dus toen ‘s middags de zon weer vrolijk door het wolkendek kwam zag het er weer een stuk mooier uit. Misschien zijn wij wel heeeeel erg verwend! Eerst nog het laatste stuk door het park afgelegd. Was het gisteren vooral door het binnenland met het woestijngevoel, nu was het bijna de de hele dag langs het water. Toch nog behoorlijk afwisselend. Prachtige rotspartijen wisselden elkaar af en tussendoor een mooi wit stand waar behalve wat vogels niemand te bekennen was. Hoezo.....rustig. Chanaral waar wij doorkwamen en even een koffiestop hebben gemaakt (niet zelf gezet dus) is een beetje een mistroostig plaatsje. Dus snel verder langs de kust omhoog nu via opnieuw de Panamerica (ruta 5). Het landschap langs de kust gaat nu wat vlakker worden en de bergen liggen wat verder weg. Maar nog steeds zand....veel zand. Na een lekkere lunchstop op het witte strand, wel behoorlijk hard gedeelte opgezocht want wij hadden geen zin in een partijtje graven, naar ons eindstation van die dag.....Bahia Inglesa. Dit kleine plaatsje ligt aan een besloten, mooie baai met een wit zandstrand. Ja, ja.....dus weer een vakantiegevoel. De camping ligt direct aan het strand en heeft grote ruime plaatsen en is lekker rustig. Hiervandaan zit je binnen 10 minuten downtown...! Eind van de middag over de boulevard gelopen waar het gezellig druk was en uiteraard even een terrasje gepakt. Geen idee of het nog drukker gaat worden want ook hier staat het Paasweekend voor de deur. Het enige restaurant wat wij konden ontdekken met wifi was nog gesloten. Voor de zekerheid had ik mijn ipad meegenomen want wij hadden al 5 dagen niet kunnen kijken! Dus een hotel ingelopen om te vragen of ze hier wel wifi hadden. Ja, hoor...en binnen een tel kreeg ik direct een paswoord en zaten wij in de lobby even onze mail te checken. Wij moeten wel zeggen dat zowel de Argentijnen en ook de Chilenen altijd ontzettend behulpzaam en vriendelijk zijn. Kunnen wij nog wel wat van leren!
Nu lekker onderuit met een heerlijk wijntje en morgen.....uitslapen want wij blijven nog een dagje hier luieren.
Lekker geslapen op prachtige plek wakker geworden met veel “bewolking” dachten wij. Maar....dit de de beroemde (of beruchte) coastal fog die er aan de kust vaak is. Dit wordt veroorzaakt door de warmte van het land en de koude zee. Het is maar dat je het weet. Zodra je een paar kilometer landinwaarts zit dan verdwijnt deze mist als sneeuw voor de zon...en hupla...daar is de blauwe lucht weer met een stralend zonnetje. Even wat broodjes gekocht voor de lunch in Taltal en weer op pad. Even wat kilometers maken o.a. op ruta 5 voordat wij de afslag namen naar het PN de Azucar. Ook nu weer ging de route door een geweldig mooi deel van de Atacama woestijn. Wat een kleurenpalet op de bergen en wat een oneindig landschap. Alleen deze woestijn is al 1255km lang van noord naar zuid! Op en top genieten. Maar dat was het in dit park ook....waar wij trouwens nog steeds staan. Dus weer een korte route vandaag...het gaat echt op vakantie lijken! De hele route is uiteraard ripio en ook hier weer...wat een kleuren van de bergen om ons heen. Rotspartijen in allerlei vormen en maten. De koffiestop was weer genieten. De route door dit park (ook weer echte woestijn) loopt ook langs...jawel...hoe tegenstrijdig kan het zijn....de kust, dus ook het strand. Wij hadden al besloten als wij een mooie plek hier zouden vinden wij hier zouden blijven staan. En dat hebben wij ook gedaan. Op nog geen 100m van de plek waar Betty en Gerard ook met hun TOY hebben gestaan. Gek idee hoor! Wij staan aan de rand van het strand...nog net hard genoeg want aan het uitgraven van zo’n dikke bak als deze camper moeten wij even niet denken. En het is hier weer heeeeel stil, op het geluid van de branding na. Super. De rest van de middag lekker in de zon gezeten en een boek gelezen. Wat is het leven toch zwaar zullen wij maar zeggen...hihihihi...
donderdag 21 april 2011 - Parque Nacional de Azucar - Bahia Inglesa - 138km
Wat is het anders opstaan als je een bewolkte lucht ziet! Dan ziet de wereld er direct een stukje somberder uit. Maar nee, wij klagen niet hoor! Wij zijn het alleen niet gewend. Gelukkig weten wij dat het hier bijna normaal is ‘s morgens dus toen ‘s middags de zon weer vrolijk door het wolkendek kwam zag het er weer een stuk mooier uit. Misschien zijn wij wel heeeeel erg verwend! Eerst nog het laatste stuk door het park afgelegd. Was het gisteren vooral door het binnenland met het woestijngevoel, nu was het bijna de de hele dag langs het water. Toch nog behoorlijk afwisselend. Prachtige rotspartijen wisselden elkaar af en tussendoor een mooi wit stand waar behalve wat vogels niemand te bekennen was. Hoezo.....rustig. Chanaral waar wij doorkwamen en even een koffiestop hebben gemaakt (niet zelf gezet dus) is een beetje een mistroostig plaatsje. Dus snel verder langs de kust omhoog nu via opnieuw de Panamerica (ruta 5). Het landschap langs de kust gaat nu wat vlakker worden en de bergen liggen wat verder weg. Maar nog steeds zand....veel zand. Na een lekkere lunchstop op het witte strand, wel behoorlijk hard gedeelte opgezocht want wij hadden geen zin in een partijtje graven, naar ons eindstation van die dag.....Bahia Inglesa. Dit kleine plaatsje ligt aan een besloten, mooie baai met een wit zandstrand. Ja, ja.....dus weer een vakantiegevoel. De camping ligt direct aan het strand en heeft grote ruime plaatsen en is lekker rustig. Hiervandaan zit je binnen 10 minuten downtown...! Eind van de middag over de boulevard gelopen waar het gezellig druk was en uiteraard even een terrasje gepakt. Geen idee of het nog drukker gaat worden want ook hier staat het Paasweekend voor de deur. Het enige restaurant wat wij konden ontdekken met wifi was nog gesloten. Voor de zekerheid had ik mijn ipad meegenomen want wij hadden al 5 dagen niet kunnen kijken! Dus een hotel ingelopen om te vragen of ze hier wel wifi hadden. Ja, hoor...en binnen een tel kreeg ik direct een paswoord en zaten wij in de lobby even onze mail te checken. Wij moeten wel zeggen dat zowel de Argentijnen en ook de Chilenen altijd ontzettend behulpzaam en vriendelijk zijn. Kunnen wij nog wel wat van leren!
Nu lekker onderuit met een heerlijk wijntje en morgen.....uitslapen want wij blijven nog een dagje hier luieren.
vrijdag 22 april 2011 - Bahia Inglesa – rustdag
Uitgeslapen......en gaan hardlopen! Dit meisje dan hoor! Eindelijk weer op normale hoogte, redelijk vlak terrein en wat bewolking. Dus de ideale omstandigheden zullen wij maar zeggen. Onder “begeleiding” van lekkere muziek ging het weer...... wel zwaar maar lekker (lijk wel een DE BREE). Toen ik bijna terug was zag ik in de verte steeds een figuur van links naar rechts sprinten. Tas om zijn nek, fototoestel in de aanslag.....een soort PAPARAZZI HARRY!! Ik moest wel lachen hoor....geen gezicht. Ik had daar juist een foto van moeten maken!!! Ook vandaag weer....na de bewolking de zonneschijn! Trouwens, daar ontbreekt het nu in Nederland ook niet aan hebben wij gisteren op internet gezien. Wat een goed Paasweer. Wij hebben echt weer een relaxdag gehad....kletsen, lezen, wasje doen enz. Lekker. Maar.....nu onze terugreis steeds dichterbij komt gaat het toch ook weer kriebelen om naar huis te gaan. Dat is altijd als het weer tijd is om te vertrekken. Hoe lang je ook onderweg bent, je stelt je er toch op in en als dan de laatste week aanbreekt geniet je nog steeds maar je verlangt toch ook weer naar huis. Het is dan een beetje dubbel. Tuurlijk kijken wij weer uit om heel veel mensen te zien en spreken.....klets klets klets. Niet eens zoveel want iedereen weet al hoe mooi het hier is en dat wij enorm genieten. Ook vandaag kwam er weer een bak van een camper de camping op rijden. Ook dit keer weer een Zwitsers stel met een kind van 10 jaar. Ze zijn al 7 maanden onderweg en dat kan in totaal wel 2 jaar gaan worden. Ze geven hun dochter elke morgen zelf les en gaan weer terug als zij naar de middelbare school moet. Leuke gesprekken gehad en dan merk je dat iedereen vaak op dezelfde plaatsen komt. Ook zij hebben een Nederlands stel ontmoet die al 12 jaar aan het rondreizen is en die wij ook ontmoet hebben in Salta. Ja, die 3 maanden die wij rondreizen zijn dan maar heeeeeel weinig. Maar genoeg hoor.....wij zouden niet weten of wij het ECHT leuk zouden vinden om bijvoorbeeld een jaar of langer weg te zijn.... Zo, ik ben lekker vroeg met dit stukje schrijven want ik ga nu “tuttelen” want wij gaan zo in het dorp lekker een hapje eten. Dus....niet koken vandaag voor dit meisje. Mijn mannetje neemt mij gewoon mee uit eten! Oh oh, wat hebben wij het toch weer goed. Hi hi, Harry gaat nu langzamerhand wel een beetje onrustig worden...hij heeft heel erg heimwee.....NAAR ZIJN FIETS! Vooral omdat de reisdagen nu niet meer zo lang zijn en hij wat meer “vrije” tijd heeft verlangt hij steeds meer om te gaan fietsen. Geef hem eens ongelijk. Nog even doorbijten en dan kan hij zich weer heerlijk uitleven en zijn lichaam de broodnodige beweging geven waar het om vraagt!
Uitgeslapen......en gaan hardlopen! Dit meisje dan hoor! Eindelijk weer op normale hoogte, redelijk vlak terrein en wat bewolking. Dus de ideale omstandigheden zullen wij maar zeggen. Onder “begeleiding” van lekkere muziek ging het weer...... wel zwaar maar lekker (lijk wel een DE BREE). Toen ik bijna terug was zag ik in de verte steeds een figuur van links naar rechts sprinten. Tas om zijn nek, fototoestel in de aanslag.....een soort PAPARAZZI HARRY!! Ik moest wel lachen hoor....geen gezicht. Ik had daar juist een foto van moeten maken!!! Ook vandaag weer....na de bewolking de zonneschijn! Trouwens, daar ontbreekt het nu in Nederland ook niet aan hebben wij gisteren op internet gezien. Wat een goed Paasweer. Wij hebben echt weer een relaxdag gehad....kletsen, lezen, wasje doen enz. Lekker. Maar.....nu onze terugreis steeds dichterbij komt gaat het toch ook weer kriebelen om naar huis te gaan. Dat is altijd als het weer tijd is om te vertrekken. Hoe lang je ook onderweg bent, je stelt je er toch op in en als dan de laatste week aanbreekt geniet je nog steeds maar je verlangt toch ook weer naar huis. Het is dan een beetje dubbel. Tuurlijk kijken wij weer uit om heel veel mensen te zien en spreken.....klets klets klets. Niet eens zoveel want iedereen weet al hoe mooi het hier is en dat wij enorm genieten. Ook vandaag kwam er weer een bak van een camper de camping op rijden. Ook dit keer weer een Zwitsers stel met een kind van 10 jaar. Ze zijn al 7 maanden onderweg en dat kan in totaal wel 2 jaar gaan worden. Ze geven hun dochter elke morgen zelf les en gaan weer terug als zij naar de middelbare school moet. Leuke gesprekken gehad en dan merk je dat iedereen vaak op dezelfde plaatsen komt. Ook zij hebben een Nederlands stel ontmoet die al 12 jaar aan het rondreizen is en die wij ook ontmoet hebben in Salta. Ja, die 3 maanden die wij rondreizen zijn dan maar heeeeeel weinig. Maar genoeg hoor.....wij zouden niet weten of wij het ECHT leuk zouden vinden om bijvoorbeeld een jaar of langer weg te zijn.... Zo, ik ben lekker vroeg met dit stukje schrijven want ik ga nu “tuttelen” want wij gaan zo in het dorp lekker een hapje eten. Dus....niet koken vandaag voor dit meisje. Mijn mannetje neemt mij gewoon mee uit eten! Oh oh, wat hebben wij het toch weer goed. Hi hi, Harry gaat nu langzamerhand wel een beetje onrustig worden...hij heeft heel erg heimwee.....NAAR ZIJN FIETS! Vooral omdat de reisdagen nu niet meer zo lang zijn en hij wat meer “vrije” tijd heeft verlangt hij steeds meer om te gaan fietsen. Geef hem eens ongelijk. Nog even doorbijten en dan kan hij zich weer heerlijk uitleven en zijn lichaam de broodnodige beweging geven waar het om vraagt!
zaterdag 23 april 2011 - Bahia Inglesa – rustdag
Ja hoor.....je ziet het goed....niet vertrokken vandaag maar hier nog een ‘rustdag’ aan vastgeplakt. Eerst nog even over gisterenavond. Na het ‘tuttelen’ over het strand naar een leuk restaurant aan de boulevard gelopen. Net voordat wij vertrokken kwam onze Zwitserse buurman Linus vragen of wij zin hadden om bij hun een wijntje te komen drinken. Uiteraard maar wij gingen eerst nog een hapje eten en kwamen daarna nog wel even bij hun langs. Heerlijk gegeten en al gauw raakten wij weer aan de praat met een aardig stel Chilenen die hier voor het Paasweekend naar toe gekomen waren met familie en vrienden. Voor vier dagen......even ca. 900km rijden enkele reis. Gelukkig sprak een van hun Engels dus wij konden elkaar verstaan. Een gezellige boel en zoals wij zo langzamerhand gewend zijn neem je al snel afscheid met een kus. Een leuke gewoonte. Harry had het gisteren ook toen hij hier op de camping nog even naar de receptie was gelopen. Leuk gesprek met mensen en dan direct een hand en een kus als afscheid. Na het eten (inclusief fles wijn) naar onze “buren” Linus en Edith en hun dochter Malaika (die al lekker lag te slapen in de daktent boven op het dak van hun camper). Rond een uur of kwart voor 10 waren wij bij hun en 2 flessen rode wijn later gingen wij om 2 uur ons bedje opzoeken. Wat een ontzettend leuk stel! Zo positief ingesteld en ze hebben inmiddels ook al wat van de wereld gezien. Hebben nog 2 studerende dochters (22 en 24jr) in Zwitserland en hebben zelf 20 jaar geleden 4 jaar in Rwanda gewoond. Zij hebben daarna ook een zaak opgebouwd, luxe houten chalets bouwen in de stijl van Canadese blokhutten, en die hebben ze 2 jaar geleden verkocht. Hij is 53 jaar en zij is een paar jaar jonger. Enorm leuk contact! We hebben enorm veel plezier gehad en veel gelachen. Tja, dan vliegt de tijd voorbij. Zij hebben een huis vlakbij het Vierwoudstedenmeer en uiteraard zijn wij daar van harte welkom, eventueel met onze camper. Fietsen kan je daar ook goed! Wie weet....zij gaan in augustus en september 2 maanden naar huis toe en daarna reizen ze hier weer verder door Zuid-Amerika. We hadden ons in ieder geval voorgenomen eerst maar lekker uit te slapen nadat het zo laat was geworden. Maar toen wij opstonden scheen de zon al zo heerlijk en het is hier zo lekker, dat wij allebei dachten....waarom niet lekker nog een dagje hier? Dus weer een lekkere vakantiedag. Dorpje in, boodschappen gedaan enz enz. Vanmiddag wat lezen en kletsen en nu nog even lekker onder de douche springen. Vanavond gaan wij met onze Zwitserse buren uit eten. Dus dat gaan weer een gezellige boel worden. Morgen gaan wij er dan echt vandoor want wij moeten nog ca. 900km rijden naar Santiago. Dat willen wij dan in 3 dagen doen. Daar dan nog 1 poetsdag en donderdag camper inleveren, naar hotel en vrijdag naar het vliegveld....op naar Nederland.
zondag 24 april 2011 - Bahia Inglesa - Punta Choros- 375km
Opnieuw.....even terugkomen op gisterenavond. Met zijn viertjes uit eten geweest want Malaika bleef thuis met de hond een film kijken. Over het strand maar een leuk restaurant waar wij heerlijk hebben gegeten maar vooral...hihihihi, gedronken. Super wijn uitgezocht van de druif Carmenere en die ging er wel in. Na heel veel kletsen, lachen en 3 flessen wijn weer terug naar onze “huizen” op wielen. Wat een leuk stel en wat het je soms ontzettend veel gesprekstof met mensen die je net hebt leren kennen. Dat is ECHT niet altijd zo. Ze zijn lief en spontaan en vol humor. Tijdens onze gesprekken kwamen wij er ook achter dat zij een aantal mensen die wij onderweg ontmoet hadden, ook hadden ontmoet! Hoe bestaat het! De Duisters Ollie en Sabine die gelijk met ons ‘s nachts bij de gletsjer Perito Moreno stonden. Wij hebben ‘s morgens nog met zijn viertjes koffie gedronken in hun camper en routegevens en kaarten uitgewisseld. Ook hebben zij Rafael en Yvonne ontmoet. Ook een Zwitsers stel (veel jonger dan wij) die met een oude Toyota een jaar reizen. Die hebben wij op diverse plekken steeds weer gezien en ergens onderweg zelfs in een busrestaurant samen gegeten. En....ook nog 2 Engelse stellen in El Calafate..... Dan lijkt de wereld toch wel klein. Grappig hoor. Omdat wij degene zijn die (zoals altijd) een andere taal spreken is het best vermoeiend...vooral als de wijn ook gaat aantikken. Om 01.00 uur lagen wij weer in ons bedje! Poeh....weer een latertje. Toch vandaag een beetje uitgeslapen, afscheid genomen en wij werden nogmaals uitgenodigd om in augustus of september bij hun langs te komen want dan zijn ze even 2 maanden in Zwitserland. Als wij toch naar Italië gaan, dan denken wij erover om dit te combineren. Wij hebben foto’s van hun huis gezien en dat mag er wel wezen hoor! Maar weer op weg....eerst nog even in het dorpje broodjes halen (Harry) en ik stond ondertussen met de ipad voor “ons” restaurant op de boulevard mailtjes op te halen en te versturen. Wilde net afsluiten toen ik Jolanda nog even op skype kreeg. Dus ja.....op straat was het klets klets klets. Het is wel super weer in Nederland. Houden zo....als wij terugkomen willen wij dat ook nog hebben.
Tot wel 14.00 uur bleef het behoorlijk bewolkt maar daarna weer een vrolijk zonnetje. Eerst nog veel vlakke woestijn met in de verte bergen, maar die kwamen weer steeds dichterbij. Nog steeds kaal landschap met veel mijnbouw. Copiaco ligt in een groot rivierdal en dan zie je direct weer overal groen landschap. Vooral veel olijfgaarden! Nog een kleine pas van ca. 1200m over en maar verder zuidwaarts op de Panamericana. Na 2 van die korte nachten krijg je trouwens wel moeite om je ogen open te houden. Vooral als de zon dan ook nog eens lekker naar binnen schijnt. Soms was het een heel gevecht met de zwaartekracht van mijn oogleden. Gelukkig had Harry dat wat minder. Wij wilden nog een mooie plekje voor de nacht zoeken en zijn de weg afgegaan naar de kust. Een mooie maar behoorlijke rrrrrrrrrrrripio wegdek! Nu ook nog weer terug! Maar dat zullen dan wel de laatste onverharde kilometers gaan worden. Daarom gaan wij morgen proberen in La Serena ergens een wasstraat op te zoeken want de camper ziet er ECHT, ECHT niet uit! Wij staan nu op 20m van de zee, bijna op het strand. Weer een lekker geluidje om in slaap gewiegd te worden. Dat zal niet moeilijk worden want we zijn al behoorlijk aan het inzakken. Ik krijg nu net nog een lekkere cappuccino onder mijn neus gezet. Hmmmmmmmm....even genieten. Heb inmiddels al een boodschappenlijstje klaar staan om naar Jolanda te mailen. Ja, de koelkast moet toch heus wel een beetje gezellig zijn als wij terugkomen!!!
Ja hoor.....je ziet het goed....niet vertrokken vandaag maar hier nog een ‘rustdag’ aan vastgeplakt. Eerst nog even over gisterenavond. Na het ‘tuttelen’ over het strand naar een leuk restaurant aan de boulevard gelopen. Net voordat wij vertrokken kwam onze Zwitserse buurman Linus vragen of wij zin hadden om bij hun een wijntje te komen drinken. Uiteraard maar wij gingen eerst nog een hapje eten en kwamen daarna nog wel even bij hun langs. Heerlijk gegeten en al gauw raakten wij weer aan de praat met een aardig stel Chilenen die hier voor het Paasweekend naar toe gekomen waren met familie en vrienden. Voor vier dagen......even ca. 900km rijden enkele reis. Gelukkig sprak een van hun Engels dus wij konden elkaar verstaan. Een gezellige boel en zoals wij zo langzamerhand gewend zijn neem je al snel afscheid met een kus. Een leuke gewoonte. Harry had het gisteren ook toen hij hier op de camping nog even naar de receptie was gelopen. Leuk gesprek met mensen en dan direct een hand en een kus als afscheid. Na het eten (inclusief fles wijn) naar onze “buren” Linus en Edith en hun dochter Malaika (die al lekker lag te slapen in de daktent boven op het dak van hun camper). Rond een uur of kwart voor 10 waren wij bij hun en 2 flessen rode wijn later gingen wij om 2 uur ons bedje opzoeken. Wat een ontzettend leuk stel! Zo positief ingesteld en ze hebben inmiddels ook al wat van de wereld gezien. Hebben nog 2 studerende dochters (22 en 24jr) in Zwitserland en hebben zelf 20 jaar geleden 4 jaar in Rwanda gewoond. Zij hebben daarna ook een zaak opgebouwd, luxe houten chalets bouwen in de stijl van Canadese blokhutten, en die hebben ze 2 jaar geleden verkocht. Hij is 53 jaar en zij is een paar jaar jonger. Enorm leuk contact! We hebben enorm veel plezier gehad en veel gelachen. Tja, dan vliegt de tijd voorbij. Zij hebben een huis vlakbij het Vierwoudstedenmeer en uiteraard zijn wij daar van harte welkom, eventueel met onze camper. Fietsen kan je daar ook goed! Wie weet....zij gaan in augustus en september 2 maanden naar huis toe en daarna reizen ze hier weer verder door Zuid-Amerika. We hadden ons in ieder geval voorgenomen eerst maar lekker uit te slapen nadat het zo laat was geworden. Maar toen wij opstonden scheen de zon al zo heerlijk en het is hier zo lekker, dat wij allebei dachten....waarom niet lekker nog een dagje hier? Dus weer een lekkere vakantiedag. Dorpje in, boodschappen gedaan enz enz. Vanmiddag wat lezen en kletsen en nu nog even lekker onder de douche springen. Vanavond gaan wij met onze Zwitserse buren uit eten. Dus dat gaan weer een gezellige boel worden. Morgen gaan wij er dan echt vandoor want wij moeten nog ca. 900km rijden naar Santiago. Dat willen wij dan in 3 dagen doen. Daar dan nog 1 poetsdag en donderdag camper inleveren, naar hotel en vrijdag naar het vliegveld....op naar Nederland.
zondag 24 april 2011 - Bahia Inglesa - Punta Choros- 375km
Opnieuw.....even terugkomen op gisterenavond. Met zijn viertjes uit eten geweest want Malaika bleef thuis met de hond een film kijken. Over het strand maar een leuk restaurant waar wij heerlijk hebben gegeten maar vooral...hihihihi, gedronken. Super wijn uitgezocht van de druif Carmenere en die ging er wel in. Na heel veel kletsen, lachen en 3 flessen wijn weer terug naar onze “huizen” op wielen. Wat een leuk stel en wat het je soms ontzettend veel gesprekstof met mensen die je net hebt leren kennen. Dat is ECHT niet altijd zo. Ze zijn lief en spontaan en vol humor. Tijdens onze gesprekken kwamen wij er ook achter dat zij een aantal mensen die wij onderweg ontmoet hadden, ook hadden ontmoet! Hoe bestaat het! De Duisters Ollie en Sabine die gelijk met ons ‘s nachts bij de gletsjer Perito Moreno stonden. Wij hebben ‘s morgens nog met zijn viertjes koffie gedronken in hun camper en routegevens en kaarten uitgewisseld. Ook hebben zij Rafael en Yvonne ontmoet. Ook een Zwitsers stel (veel jonger dan wij) die met een oude Toyota een jaar reizen. Die hebben wij op diverse plekken steeds weer gezien en ergens onderweg zelfs in een busrestaurant samen gegeten. En....ook nog 2 Engelse stellen in El Calafate..... Dan lijkt de wereld toch wel klein. Grappig hoor. Omdat wij degene zijn die (zoals altijd) een andere taal spreken is het best vermoeiend...vooral als de wijn ook gaat aantikken. Om 01.00 uur lagen wij weer in ons bedje! Poeh....weer een latertje. Toch vandaag een beetje uitgeslapen, afscheid genomen en wij werden nogmaals uitgenodigd om in augustus of september bij hun langs te komen want dan zijn ze even 2 maanden in Zwitserland. Als wij toch naar Italië gaan, dan denken wij erover om dit te combineren. Wij hebben foto’s van hun huis gezien en dat mag er wel wezen hoor! Maar weer op weg....eerst nog even in het dorpje broodjes halen (Harry) en ik stond ondertussen met de ipad voor “ons” restaurant op de boulevard mailtjes op te halen en te versturen. Wilde net afsluiten toen ik Jolanda nog even op skype kreeg. Dus ja.....op straat was het klets klets klets. Het is wel super weer in Nederland. Houden zo....als wij terugkomen willen wij dat ook nog hebben.
Tot wel 14.00 uur bleef het behoorlijk bewolkt maar daarna weer een vrolijk zonnetje. Eerst nog veel vlakke woestijn met in de verte bergen, maar die kwamen weer steeds dichterbij. Nog steeds kaal landschap met veel mijnbouw. Copiaco ligt in een groot rivierdal en dan zie je direct weer overal groen landschap. Vooral veel olijfgaarden! Nog een kleine pas van ca. 1200m over en maar verder zuidwaarts op de Panamericana. Na 2 van die korte nachten krijg je trouwens wel moeite om je ogen open te houden. Vooral als de zon dan ook nog eens lekker naar binnen schijnt. Soms was het een heel gevecht met de zwaartekracht van mijn oogleden. Gelukkig had Harry dat wat minder. Wij wilden nog een mooie plekje voor de nacht zoeken en zijn de weg afgegaan naar de kust. Een mooie maar behoorlijke rrrrrrrrrrrripio wegdek! Nu ook nog weer terug! Maar dat zullen dan wel de laatste onverharde kilometers gaan worden. Daarom gaan wij morgen proberen in La Serena ergens een wasstraat op te zoeken want de camper ziet er ECHT, ECHT niet uit! Wij staan nu op 20m van de zee, bijna op het strand. Weer een lekker geluidje om in slaap gewiegd te worden. Dat zal niet moeilijk worden want we zijn al behoorlijk aan het inzakken. Ik krijg nu net nog een lekkere cappuccino onder mijn neus gezet. Hmmmmmmmm....even genieten. Heb inmiddels al een boodschappenlijstje klaar staan om naar Jolanda te mailen. Ja, de koelkast moet toch heus wel een beetje gezellig zijn als wij terugkomen!!!
maandag 25 april 2011 - Punta Choros - Socos - 226km
Wat een heerlijke lange nacht! Eindelijk weer eens vroeg naar bed en ook pas om 09.00 uur opgestaan. Zo, wat slaap ingehaald want die waren wij de laatste dagen wel te kort gekomen. Toen op pad...helaas vanmorgen weer behoorlijk bewolkt maar toch genoten van onze waarschijnlijk laatste 45km onverhard rijden. Nou, genoten....was soms behoorlijk wasbord. Het grootste gedeelte van de dag langs de kust gereden en genoten van de mooie uitzichten op de kustlijn...rotsen, baaien enz. Vooral als wij weer eens wat hoger reden was het een prachtig gezicht. Langzaam zien wij nu ook het landschap veranderen. Steeds meer groen en minder kaal landschap. Zelfs weer fruitteelt! Ja, de woestijn hebben wij hier niet meer al zie je nog wel volop cactussen staan. Ook de zon laat zich weer zien en dan ziet het er toch nog mooier uit.
n La Serena een hele lange stop gemaakt bij een grote Mall....met een hele grote parkeerplaats waar ook een mogelijkheid was om je auto te laten wassen. En ja, wij moeten hem schoon inleveren a.s. donderdag en wij hadden totaal geen zin om dat zelf te doen. Zowel de camper van buiten als de auto van binnen en buiten laten wassen. Oh oh oh.....wij hadden na 2 uur ineens weer een glimmende, zwarte auto! Dat was lang geleden. Zelfs de velgen en de BANDEN waren weer blinkend schoon. En van binnen....schonen ramen en geen stofje meer te bekennen. Nu hoeven wij alleen a.s. woensdag de camper binnen zelf even schoon te maken. Dat scheelt in ieder geval veel. Terwijl de schoonmaakploeg met de camper bezig was zijn wij lekker koffie gaan drinken met ....iets lekkers. Uiteraard wel voorzien van wifi...dus ondertussen stond de computer weer flink te stampen om de website bij te werken. Toen dat weer voor elkaar was ben ik nog even gaan mailen en is Harry ondertussen een kapper gaan zoeken om zich kort te laten wieken. Nou, hij ziet er weer prachtig uit want hij was net weer op tijd terug om midden in het skype gesprek met Lies en Leo te vallen. Dus lekker even met zijn viertjes zitten kletsen! Toen was het weer tijd om met een blinkende camper op pad te gaan. Nog ca 100km verder en toen neergestreken op een camping langs ruta 5 waar wij nog even in het zonnetje hebben gezeten. Deze camping was 1km van de weg af maar wel onverhard....DUS HEEEEEEEL VOORZICHTIG GEREDEN! Geen dikke stofwolken achter ons aan want ja, want zo’n mooie schone camper wil je niet meer vies maken!
dinsdag 26 april 2011 - Socos - Laguna Verde - 363km
Wat een nacht en wat een dag! Gisterenavond begon Harry al te klagen over stramme en pijnlijke gewrichten. Dus voor de zekerheid maar wat ingenomen en zijn wij net als vorige avond vroeg naar bed gegaan. Maar helaas werd de pijn steeds erger. Vooral in zijn onderarmen (ellebogen) maar nog het meest in zijn beide handen. Die kon hij gewoon niet meer bewegen en het leek wel of ze er met messen in zaten te porren. Zoveel pijn! Nog maar weer een extra pil, maar het leek wel of niets echt hielp. Nou, dat was een nachtje veel opzitten, niet slapen en maar hopen dat het een stukje minder pijnlijk ging worden. Nog maar weer een pil. Nou, als Harry die als snoepjes in gaat nemen dan is het ECHT goed mis. Uiteindelijk begin van de ochtend een beetje liggen dommelen. Ach, dan heb ik zo met hem te doen en dan voel ik mij zo machteloos. Kan alleen maar wat praktische hulp bieden. Het liefst pak je alles in en vertrek je maar naar huis. Vanmorgen toch zo lang mogelijk op bed blijven liggen en overlegd of wij verder zouden gaan of niet. Inmiddels was de pijn wat draaglijker geworden en kan hij zijn handen voorzichtig bewegen maar vooral NIET stoten. Toch verder gegaan. Het leek wel of alles tegen zat. In plaats van een lekker zonnetje (volgens de voorspelling) bleef de hele dag dichte bewolking hangen vooral aan de kust....en juist daar reden wij! Jammer dat geniet je ook minder van de natuur al waren wij (maar vooral Harry) toch behoorlijk brak na zo’n nacht en heb je er ook minder oog voor. Wij hadden een camping uitgezocht net ten zuiden van Valparaiso aan de kust en op ca. 100km van Santiago. Om daar te komen moest er eerst nog behoorlijk wat geklommen worden en doordat de bewolking zo laag hing (of zaten wij zo hoog) reden letterlijk met ons hoofd in de wolken. Niet figuurlijk helaas! Je zag bijna helemaal niets meer....bah! Zodra wij weer verder omlaag kwamen zaten wij weer onder de wolken en hadden weer normaal zicht. Toen wij na even zoeken (hoezo...Chili) bij de camping aankwamen zat het hek....DICHT! Dat zal toch niet?????? Harry zakte inmiddels bijna door zijn hoeven! Maar na wat vragen bleek de campingbaas aan de overkant te wonen en deed hij het hek open. Wij blij!!!!! En een drukte......hihihihihi...wij staan hier helemaal alleen!!! Ook hier stellen de toiletten en douches (koud) niets voor. Wij doen het er maar mee. Wel een mooie plek en super rustig. Voor het eten is Harry nog een uurtje op bed gaan liggen. De pijn is nu gelukkig een stuk minder. Nu even bijkomen door het missen van een hele nacht. Wij zullen vanavond wel heel vroeg ons mandje op gaan zoeken. Morgen blijven wij hier want dan hebben wij (zal ik wel zijn) een schoonmaak- en opruimdag.
woensdag 27 april 2011 - Laguna Verde – rustdag
Wat een verschil met gisteren!!! Harry heeft - mede dankzij een heerlijk slaappilletje - een fantastische nacht gehad. Ja, normaal zeg je zo iets als de omstandigheden iets anders zijn....hihihihi....maar voor hem is goed slapen ook geweldig. Om 22.00 uur op bed en om 10.30 uur er weer uit. Ja, ik heb hem maar gesteund, zo kinderachtig ben ik niet....samen naar bed, samen weer op. Heerlijk hoor, daar knapt een mens van op. Ook zijn gestel is weer een stukje beter dan gisteren. Hij is er nog niet maar hij kijkt weer een wat vrolijker. Of is dat omdat wij weer naar huis gaan? Gelukkig kwam vandaag de zon ook weer door. Dus lekker buiten aan de cappuccino. Gek hoor, dat je nu allerlei dingen van het laatst gaat doen deze reis. Ik ben toen rustig de camper gaan opruimen en schoonmaken. Poets, poets....voor het gezicht ziet hij er weer lekker uit. De kasten moeten nog uitgeruimd worden maar dat kan ik morgen pas doen als wij de koffers weer hebben. Harry ondertussen het dorp in om lekkere broodjes te kopen voor de lunch. Hij baalt wel dat ik het alleen moet doen maar het is niet anders. Thuis mag hij weer van alles aanpakken. Door het mooie weer konden wij lekker alle ramen en deuren openzetten. Nou, ook weer klaar....niet echt mijn hobby. Vanavond onze laatste nacht (totaal 88) in de camper. Tuurlijk verlangen wij nu naar ons eigen waterbed! Maar wij hebben het gezellig en knus gehad met dit huisje op wielen. Precies wat wij ervan voorgesteld hadden. Morgenochtend inleveren, koffers pakken en dan worden wij naar ons hotel gebracht. Daar kunnen wij dan lekker ‘tuttelen’, douchen enz enz. Zal blij zijn als het zover is. Toch heb ik toch nu de laatste dag - ondanks dat ik erg naar huis en ieder verlang - een dubbel gevoel. Wij hebben het hier zo ontzettend naar onze zin gehad en beseffen volgens mij niet half wat wij allemaal gezien en beleefd hebben. Zo intensief beleefd en zoveel moois gezien. ECHT NIET NORMAAL!!!! Nogmaals...wij boffen enorm dat wij dit SAMEN mee mogen maken.
donderdag 28 april 2011 - Laguna Verde - Santiago de Chile - 135km
Onze laatste reisdag met de camper. Toch een beetje met gemixte gevoelens. Met Harry gaat het gelukkig weer een stuk beter! Maar....probeer hem dan maar eens NIETS te laten doen. Dat is voor mij dan altijd een heel karwei. Koffer tillen...nee, Harry niet doen. Ga zo maar door. Gelukkig zorgde hij voor de broodnodige cafeïne! Ook belangrijk. Maar....bij het begin beginnen. Rond een uurtje of 9 vertrokken om naar de hoofdstad te rijden. Zowaar een heerlijk zonnetje aan zee....maar nu eens voor de verandering in het binnenland veel laaghangende bewolking. Nou, zeg da’s lekker. Toch wel genoten van onze laatste kilometers in dit fantastische land. Toen dwars door de stad naar Holiday Rent. Maar...onder mijn begeleiding en de Garmin lukte dat in 1 keer. Daar aangekomen alle formaliteiten doorgenomen (schade voorruit en zijkant) en afgehandeld. Ze hebben het heel netjes gedaan en wij kunnen alleen maar zeggen dat het een super bedrijf is en zeer professioneel. Maar wat voor ons het allerbelangrijkste is en was.....16.228km gereden en veilig weer teruggekomen zonder problemen. Harry heeft ons toch maar overal naar toe gereden en dat was soms best wel heel spannend. Toen was het pakken geblazen. Koffers weer opgehaald en die konden gevuld worden. Nou, daar heeft dit meisje weer voor gezorgd. Wat heb je dan toch weer veel! We lijken wel een stelletje pakezels. Maar het zit er weer allemaal in en om 15.00 uur werden wij naar ons hotel vlakbij het vliegveld gebracht. Oh oh, wat is dat dan heerlijk. Een kamer zo groot als een balzaal en onze badkamer is volgens mij groter dan de camper!!!! Wat een ruimte na 3 maanden op een paar vierkante meters leven. En het bed.....groot en zacht...en verder vertel ik niets meer. Gelukkig ook wifi dus lekker even mails opgehaald. Leuk om weer te lezen en....dan jullie ons een goede reis wensen maar vooral fijn vinden dat wij toch ook weer terugkomen. Dat vinden wij ook hoor. Heerlijk urenlang met elkaar kletsen. Terwijl ik de koffers een beetje aan het herpakken was lag Harry prinsheerlijk in het ligbad. Lekker voor zijn hele lichaam. Ik daarna ontzettend lang onder de douche gestaan. Wat een luxe is het nu in vergelijking met de douches en toiletten op campings. Een beetje veeeeeeeel verschil!!!!! Goede beslissing om lekker naar een hotel te gaan en morgen vanaf hier te vertrekken (5 min. met shuttlebus naar vliegveld). Uiteraard vanavond hier in het hotel lekker gaan eten met daarbij....een heerlijk wijntje. Zou het eerst bij een klein flesje blijven....er volgde al gauw een 2e.
Samen hebben wij het uitgebreid gehad over deze fantastische, geweldige en avontuurlijke reis die wij voor geen goud hadden willen missen. Het was elke dag weer een feest om door deze landen te mogen rijden, leuke ontmoetingen te hebben zowel met mens als dier en niet geheel onbelangrijk....nee, het allerbelangrijkste....dat wij dit SAMEN met elkaar mogen beleven. Dit zullen wij ons hele leven niet vergeten. TSJONGEJONGEJONGE, NIET NORMAAL, ECHT TE GEK en ga zo maar door. Woorden kunnen niet vertalen hoe wij ons hier voelen en hebben gevoeld. Nu lekker op onze kamer....Harry al in bed met zijn e-reader en ja, ik nog bezig met het dagelijkse stukje huiswerk! Schrijven in ons dagboek als is het dan ook te lezen op de website. Wij beseffen wel dat het altijd veel tekst is maar vooral voor ons zelf is het gewoon een noodzaak om dit te hebben om in de tijd terug te kunnen lezen wat wij zelf allemaal beleefd hebben. En dat heel veel van jullie daar ook plezier in gehad hebben is leuk om te weten.
Morgenochtend rustig ontbijten en dan op naar het vliegveld voor een lange reis terug naar huis. Heerlijk hoor......en Jolanda en Ronald staan ons op Schiphol op te wachten! Jippie....zakdoeken bij de hand!!!!
vrijdag en zaterdag 29 en 30 april 2011 - Santiago de Chile - Zeist (Nederland)
Wij zijn weer thuis na een nacht vliegen!
Vrijdagmorgen zelfs een beetje uitgeslapen, lekker rustig ontbijtje naar binnen gewerkt en ons met de shuttle (5min) naar het vliegveld laten brengen. Trouwens....wat is het slapen in zo’n groot en zacht bed dan weer lekker!!!! Alles verliep lekker vlot en binnen een kwartier waren wij onze koffers al kwijt en door de douane en scanner. Nog even de tijd genomen voor een kopje koffie en toen begon onze reis weer terug naar Nederland. Vliegtuig helaas bomvol dus nergens wat extra ruimte. Maar een heerlijk “pilletje” genomen en wij hebben echt UREN geslapen. Volgens mij wel 6-7 uur! Na overstap in Madrid nog 2,5 uur vliegen en op tijd! Oh, dan kan je bijna niet wachten tot....... mijn lieve zussie weer te zien! Eindelijk konden wij in het echt weer heerlijk knuffelen (inclusief dikke tranen). Daar zullen het weekend nog wel veel meer bijkomen want wij zullen wel veel aanloop gaan krijgen van familie en vrienden. Dat is toch wel een kostbaar bezit! Samen met Jolanda en Ronald naar ons huis gereden en dat is dan toch ook weer fijn thuiskomen. Wat heb je dan een groot huis!!!! Wat een ruimte om ons heen. Je moet ECHT overal naar toe lopen.
Maar het allerbelangrijkste is dat wij hier weer gezond en wel terug zijn. Nu gaan wij terugkijken en vooral nagenieten van deze zeer bijzondere reis. Daar zijn gewoon geen woorden voor. Wij hebben genoten en wij hopen met ons ook jullie een beetje. Misschien door de verhalen maar zeker ook de foto’s laten een goed beeld zien van deze schitterende landen. Iedereen bedankt voor jullie leuke reacties in het gastenboek (als het lukte en je het email adres niet vergat in te vullen) en facebook. Tuurlijk ook veel lange, uitgebreide mails, skypegesprekken of chatten. De techniek staat tegenwoordig voor niets. Alles kan dus wij waren eigenlijk nooit ver weg!
Wat een heerlijke lange nacht! Eindelijk weer eens vroeg naar bed en ook pas om 09.00 uur opgestaan. Zo, wat slaap ingehaald want die waren wij de laatste dagen wel te kort gekomen. Toen op pad...helaas vanmorgen weer behoorlijk bewolkt maar toch genoten van onze waarschijnlijk laatste 45km onverhard rijden. Nou, genoten....was soms behoorlijk wasbord. Het grootste gedeelte van de dag langs de kust gereden en genoten van de mooie uitzichten op de kustlijn...rotsen, baaien enz. Vooral als wij weer eens wat hoger reden was het een prachtig gezicht. Langzaam zien wij nu ook het landschap veranderen. Steeds meer groen en minder kaal landschap. Zelfs weer fruitteelt! Ja, de woestijn hebben wij hier niet meer al zie je nog wel volop cactussen staan. Ook de zon laat zich weer zien en dan ziet het er toch nog mooier uit.
n La Serena een hele lange stop gemaakt bij een grote Mall....met een hele grote parkeerplaats waar ook een mogelijkheid was om je auto te laten wassen. En ja, wij moeten hem schoon inleveren a.s. donderdag en wij hadden totaal geen zin om dat zelf te doen. Zowel de camper van buiten als de auto van binnen en buiten laten wassen. Oh oh oh.....wij hadden na 2 uur ineens weer een glimmende, zwarte auto! Dat was lang geleden. Zelfs de velgen en de BANDEN waren weer blinkend schoon. En van binnen....schonen ramen en geen stofje meer te bekennen. Nu hoeven wij alleen a.s. woensdag de camper binnen zelf even schoon te maken. Dat scheelt in ieder geval veel. Terwijl de schoonmaakploeg met de camper bezig was zijn wij lekker koffie gaan drinken met ....iets lekkers. Uiteraard wel voorzien van wifi...dus ondertussen stond de computer weer flink te stampen om de website bij te werken. Toen dat weer voor elkaar was ben ik nog even gaan mailen en is Harry ondertussen een kapper gaan zoeken om zich kort te laten wieken. Nou, hij ziet er weer prachtig uit want hij was net weer op tijd terug om midden in het skype gesprek met Lies en Leo te vallen. Dus lekker even met zijn viertjes zitten kletsen! Toen was het weer tijd om met een blinkende camper op pad te gaan. Nog ca 100km verder en toen neergestreken op een camping langs ruta 5 waar wij nog even in het zonnetje hebben gezeten. Deze camping was 1km van de weg af maar wel onverhard....DUS HEEEEEEEL VOORZICHTIG GEREDEN! Geen dikke stofwolken achter ons aan want ja, want zo’n mooie schone camper wil je niet meer vies maken!
dinsdag 26 april 2011 - Socos - Laguna Verde - 363km
Wat een nacht en wat een dag! Gisterenavond begon Harry al te klagen over stramme en pijnlijke gewrichten. Dus voor de zekerheid maar wat ingenomen en zijn wij net als vorige avond vroeg naar bed gegaan. Maar helaas werd de pijn steeds erger. Vooral in zijn onderarmen (ellebogen) maar nog het meest in zijn beide handen. Die kon hij gewoon niet meer bewegen en het leek wel of ze er met messen in zaten te porren. Zoveel pijn! Nog maar weer een extra pil, maar het leek wel of niets echt hielp. Nou, dat was een nachtje veel opzitten, niet slapen en maar hopen dat het een stukje minder pijnlijk ging worden. Nog maar weer een pil. Nou, als Harry die als snoepjes in gaat nemen dan is het ECHT goed mis. Uiteindelijk begin van de ochtend een beetje liggen dommelen. Ach, dan heb ik zo met hem te doen en dan voel ik mij zo machteloos. Kan alleen maar wat praktische hulp bieden. Het liefst pak je alles in en vertrek je maar naar huis. Vanmorgen toch zo lang mogelijk op bed blijven liggen en overlegd of wij verder zouden gaan of niet. Inmiddels was de pijn wat draaglijker geworden en kan hij zijn handen voorzichtig bewegen maar vooral NIET stoten. Toch verder gegaan. Het leek wel of alles tegen zat. In plaats van een lekker zonnetje (volgens de voorspelling) bleef de hele dag dichte bewolking hangen vooral aan de kust....en juist daar reden wij! Jammer dat geniet je ook minder van de natuur al waren wij (maar vooral Harry) toch behoorlijk brak na zo’n nacht en heb je er ook minder oog voor. Wij hadden een camping uitgezocht net ten zuiden van Valparaiso aan de kust en op ca. 100km van Santiago. Om daar te komen moest er eerst nog behoorlijk wat geklommen worden en doordat de bewolking zo laag hing (of zaten wij zo hoog) reden letterlijk met ons hoofd in de wolken. Niet figuurlijk helaas! Je zag bijna helemaal niets meer....bah! Zodra wij weer verder omlaag kwamen zaten wij weer onder de wolken en hadden weer normaal zicht. Toen wij na even zoeken (hoezo...Chili) bij de camping aankwamen zat het hek....DICHT! Dat zal toch niet?????? Harry zakte inmiddels bijna door zijn hoeven! Maar na wat vragen bleek de campingbaas aan de overkant te wonen en deed hij het hek open. Wij blij!!!!! En een drukte......hihihihihi...wij staan hier helemaal alleen!!! Ook hier stellen de toiletten en douches (koud) niets voor. Wij doen het er maar mee. Wel een mooie plek en super rustig. Voor het eten is Harry nog een uurtje op bed gaan liggen. De pijn is nu gelukkig een stuk minder. Nu even bijkomen door het missen van een hele nacht. Wij zullen vanavond wel heel vroeg ons mandje op gaan zoeken. Morgen blijven wij hier want dan hebben wij (zal ik wel zijn) een schoonmaak- en opruimdag.
woensdag 27 april 2011 - Laguna Verde – rustdag
Wat een verschil met gisteren!!! Harry heeft - mede dankzij een heerlijk slaappilletje - een fantastische nacht gehad. Ja, normaal zeg je zo iets als de omstandigheden iets anders zijn....hihihihi....maar voor hem is goed slapen ook geweldig. Om 22.00 uur op bed en om 10.30 uur er weer uit. Ja, ik heb hem maar gesteund, zo kinderachtig ben ik niet....samen naar bed, samen weer op. Heerlijk hoor, daar knapt een mens van op. Ook zijn gestel is weer een stukje beter dan gisteren. Hij is er nog niet maar hij kijkt weer een wat vrolijker. Of is dat omdat wij weer naar huis gaan? Gelukkig kwam vandaag de zon ook weer door. Dus lekker buiten aan de cappuccino. Gek hoor, dat je nu allerlei dingen van het laatst gaat doen deze reis. Ik ben toen rustig de camper gaan opruimen en schoonmaken. Poets, poets....voor het gezicht ziet hij er weer lekker uit. De kasten moeten nog uitgeruimd worden maar dat kan ik morgen pas doen als wij de koffers weer hebben. Harry ondertussen het dorp in om lekkere broodjes te kopen voor de lunch. Hij baalt wel dat ik het alleen moet doen maar het is niet anders. Thuis mag hij weer van alles aanpakken. Door het mooie weer konden wij lekker alle ramen en deuren openzetten. Nou, ook weer klaar....niet echt mijn hobby. Vanavond onze laatste nacht (totaal 88) in de camper. Tuurlijk verlangen wij nu naar ons eigen waterbed! Maar wij hebben het gezellig en knus gehad met dit huisje op wielen. Precies wat wij ervan voorgesteld hadden. Morgenochtend inleveren, koffers pakken en dan worden wij naar ons hotel gebracht. Daar kunnen wij dan lekker ‘tuttelen’, douchen enz enz. Zal blij zijn als het zover is. Toch heb ik toch nu de laatste dag - ondanks dat ik erg naar huis en ieder verlang - een dubbel gevoel. Wij hebben het hier zo ontzettend naar onze zin gehad en beseffen volgens mij niet half wat wij allemaal gezien en beleefd hebben. Zo intensief beleefd en zoveel moois gezien. ECHT NIET NORMAAL!!!! Nogmaals...wij boffen enorm dat wij dit SAMEN mee mogen maken.
donderdag 28 april 2011 - Laguna Verde - Santiago de Chile - 135km
Onze laatste reisdag met de camper. Toch een beetje met gemixte gevoelens. Met Harry gaat het gelukkig weer een stuk beter! Maar....probeer hem dan maar eens NIETS te laten doen. Dat is voor mij dan altijd een heel karwei. Koffer tillen...nee, Harry niet doen. Ga zo maar door. Gelukkig zorgde hij voor de broodnodige cafeïne! Ook belangrijk. Maar....bij het begin beginnen. Rond een uurtje of 9 vertrokken om naar de hoofdstad te rijden. Zowaar een heerlijk zonnetje aan zee....maar nu eens voor de verandering in het binnenland veel laaghangende bewolking. Nou, zeg da’s lekker. Toch wel genoten van onze laatste kilometers in dit fantastische land. Toen dwars door de stad naar Holiday Rent. Maar...onder mijn begeleiding en de Garmin lukte dat in 1 keer. Daar aangekomen alle formaliteiten doorgenomen (schade voorruit en zijkant) en afgehandeld. Ze hebben het heel netjes gedaan en wij kunnen alleen maar zeggen dat het een super bedrijf is en zeer professioneel. Maar wat voor ons het allerbelangrijkste is en was.....16.228km gereden en veilig weer teruggekomen zonder problemen. Harry heeft ons toch maar overal naar toe gereden en dat was soms best wel heel spannend. Toen was het pakken geblazen. Koffers weer opgehaald en die konden gevuld worden. Nou, daar heeft dit meisje weer voor gezorgd. Wat heb je dan toch weer veel! We lijken wel een stelletje pakezels. Maar het zit er weer allemaal in en om 15.00 uur werden wij naar ons hotel vlakbij het vliegveld gebracht. Oh oh, wat is dat dan heerlijk. Een kamer zo groot als een balzaal en onze badkamer is volgens mij groter dan de camper!!!! Wat een ruimte na 3 maanden op een paar vierkante meters leven. En het bed.....groot en zacht...en verder vertel ik niets meer. Gelukkig ook wifi dus lekker even mails opgehaald. Leuk om weer te lezen en....dan jullie ons een goede reis wensen maar vooral fijn vinden dat wij toch ook weer terugkomen. Dat vinden wij ook hoor. Heerlijk urenlang met elkaar kletsen. Terwijl ik de koffers een beetje aan het herpakken was lag Harry prinsheerlijk in het ligbad. Lekker voor zijn hele lichaam. Ik daarna ontzettend lang onder de douche gestaan. Wat een luxe is het nu in vergelijking met de douches en toiletten op campings. Een beetje veeeeeeeel verschil!!!!! Goede beslissing om lekker naar een hotel te gaan en morgen vanaf hier te vertrekken (5 min. met shuttlebus naar vliegveld). Uiteraard vanavond hier in het hotel lekker gaan eten met daarbij....een heerlijk wijntje. Zou het eerst bij een klein flesje blijven....er volgde al gauw een 2e.
Samen hebben wij het uitgebreid gehad over deze fantastische, geweldige en avontuurlijke reis die wij voor geen goud hadden willen missen. Het was elke dag weer een feest om door deze landen te mogen rijden, leuke ontmoetingen te hebben zowel met mens als dier en niet geheel onbelangrijk....nee, het allerbelangrijkste....dat wij dit SAMEN met elkaar mogen beleven. Dit zullen wij ons hele leven niet vergeten. TSJONGEJONGEJONGE, NIET NORMAAL, ECHT TE GEK en ga zo maar door. Woorden kunnen niet vertalen hoe wij ons hier voelen en hebben gevoeld. Nu lekker op onze kamer....Harry al in bed met zijn e-reader en ja, ik nog bezig met het dagelijkse stukje huiswerk! Schrijven in ons dagboek als is het dan ook te lezen op de website. Wij beseffen wel dat het altijd veel tekst is maar vooral voor ons zelf is het gewoon een noodzaak om dit te hebben om in de tijd terug te kunnen lezen wat wij zelf allemaal beleefd hebben. En dat heel veel van jullie daar ook plezier in gehad hebben is leuk om te weten.
Morgenochtend rustig ontbijten en dan op naar het vliegveld voor een lange reis terug naar huis. Heerlijk hoor......en Jolanda en Ronald staan ons op Schiphol op te wachten! Jippie....zakdoeken bij de hand!!!!
vrijdag en zaterdag 29 en 30 april 2011 - Santiago de Chile - Zeist (Nederland)
Wij zijn weer thuis na een nacht vliegen!
Vrijdagmorgen zelfs een beetje uitgeslapen, lekker rustig ontbijtje naar binnen gewerkt en ons met de shuttle (5min) naar het vliegveld laten brengen. Trouwens....wat is het slapen in zo’n groot en zacht bed dan weer lekker!!!! Alles verliep lekker vlot en binnen een kwartier waren wij onze koffers al kwijt en door de douane en scanner. Nog even de tijd genomen voor een kopje koffie en toen begon onze reis weer terug naar Nederland. Vliegtuig helaas bomvol dus nergens wat extra ruimte. Maar een heerlijk “pilletje” genomen en wij hebben echt UREN geslapen. Volgens mij wel 6-7 uur! Na overstap in Madrid nog 2,5 uur vliegen en op tijd! Oh, dan kan je bijna niet wachten tot....... mijn lieve zussie weer te zien! Eindelijk konden wij in het echt weer heerlijk knuffelen (inclusief dikke tranen). Daar zullen het weekend nog wel veel meer bijkomen want wij zullen wel veel aanloop gaan krijgen van familie en vrienden. Dat is toch wel een kostbaar bezit! Samen met Jolanda en Ronald naar ons huis gereden en dat is dan toch ook weer fijn thuiskomen. Wat heb je dan een groot huis!!!! Wat een ruimte om ons heen. Je moet ECHT overal naar toe lopen.
Maar het allerbelangrijkste is dat wij hier weer gezond en wel terug zijn. Nu gaan wij terugkijken en vooral nagenieten van deze zeer bijzondere reis. Daar zijn gewoon geen woorden voor. Wij hebben genoten en wij hopen met ons ook jullie een beetje. Misschien door de verhalen maar zeker ook de foto’s laten een goed beeld zien van deze schitterende landen. Iedereen bedankt voor jullie leuke reacties in het gastenboek (als het lukte en je het email adres niet vergat in te vullen) en facebook. Tuurlijk ook veel lange, uitgebreide mails, skypegesprekken of chatten. De techniek staat tegenwoordig voor niets. Alles kan dus wij waren eigenlijk nooit ver weg!
naar vorig reisverslag
klik op onderstaande links om naar de reisverslagen en/of foto's te gaan
REISVERSLAGEN:
FOTO'S:
ALGEMEEN:
REISVERSLAGEN:
- Santiago de Chile - Puerto Guadal (29 januari - 16 februari 2011)
- Puerto Guadal - Estancia Viamonte (17 februari - 2 maart 2011)
- Estancia Viamonte - Mendoza (3 maart - 20 maart 2011)
- Mendoza - Tilcara (21 maart - 5 april 2011)
- Tilcara - Santiago de Chile (6 april - 30 april 2011)
FOTO'S:
- Puerto Guadal - Estancia Viamonte (17 februari - 2 maart 2011)
- Estancia Viamonte - Mendoza (3 maart - 20 maart 2011)
- Mendoza - Tilcara (21 maart - 5 april 2011)
- Tilcara - Santiago de Chile (6 april - 30 april 2011)
ALGEMEEN: